Faction magic

Jenna knikte bemoedigend Ruby toe. Als altijd was het voor mensen een schok als je vertelde dat ze dromen, want dromen konden immers zó realistisch zijn dat je niet meer wist wat realiteit was en wat niet. Maar Ruby had dit vaker meegemaakt, en Jenna zag de blik van herkenning verschijnen. 'Een ondergrondse parkeerplaats,' herhaalde ze. 'Het is een aanknopingspunt. Adrian gaat kijken of hij met een spreuk je kan gaan vinden.' Een kneepje in de hand van haar vriendin, een verdrietig, moe glimlachje bij het verzoek. Ja, dat zou ze inwilligen. Ruby had ook een mooie droom nodig. Jenna sloot haar ogen. Haar lichaam voelde op, maar ze spande zich nog even in, als een hardloper die bij de finish in de buurt kwam. In de vrije arm van Ruby liet ze Hope weer verschijnen. Maar met het verschijnen van het kleine meisje verdween de zon weer achter de wolken. Een uitgeputte zucht. 'Probeer of het lukt of je wakker kan worden,' zei ze zachtjes. ' Ik kan de droom niet lang meer vasthouden. Wij komen je bevrijden Ruby, alles gaat goed komen, dat beloof ik.'

Het was maar goed dat hij de knuffel van Hope erbij had gepakt, want het was duidelijk dat iemand zijn best had gedaan om ervoor te zorgen dat Ruby verborgen bleef. Hoe erg hij zijn best ook deed, hij kreeg geen beeld van Ruby. Hij voelde dat ze er nog was, maar zoals hij Bastian had zien liggen op het asfalt, zo dichtbij kon hij haar niet krijgen, wat hij ook probeerde.
Nadenkend staarde hij naar de witte muur voor hem. Hij had een wijk gezien in Zelfverloochening. Huizen, een school, het ziekenhuis, een fabriek en een opvangplek voor factielozen. Hoe konden ze ooit weten waar ze moesten beginnen met zoeken? En dat ziekenhuis... Zijn ogen dwaalden af naar de knuffel in zijn handen. Het zou kunnen dat hij niet Ruby had gevonden, maar zijn broer.
Wederom sloot hij zijn ogen en focuste hij zich op de knuffel in zijn handen. In plaats van naar Ruby te zoeken, zocht hij echter naar Bastian. Zijn hele lichaam leek een zucht van opluchting te slaan. Hoewel hij eruit zag alsof hij overreden was door een bulldozer, zei alles Adrian dat zijn broer nog leefde. Als hij niet zelf al het op en neer bewegen van Bastians borstkas had gezien, dan bevestigde de hartmonitor zijn gedachten. Iets tevredener opende hij zijn ogen weer. Dan had hij toch Ruby gevonden. Of in ieder geval, hij wist in welke richting ze moesten gaan zoeken.
Met de knuffel nog in zijn ene hand haalde hij de kinderkamer deur van slot.

Haar woorden waren een groet geweest. Toen Ruby opkeek van het kleine meisje in haar armen, was haar vriendin verdwenen. Het was fris en er stond een ruwe wind die haar haren deed opwaaien. Het was Hope die de droom de goede kant op stuurde. Haar kleine vingers sloten zich om Ruby's wijsvinger heen en Ruby voelde zich spontaan weer rustiger worden. 'Jij bent veilig,' fluisterde ze met schorre stem tegen het kleine meisje. 'Je bent bij mijn ouders, ver weg van auto ongelukken. Bastian...' Ruby slikte en probeerde de herinnering aan haar geliefde op het asfalt weg te duwen. 'Bastian leeft nog. Hij heeft het overleefd. Dat zei Jenna. Ik ben kwijt, maar onkruid vergaat niet.' Ze tilde Hope op en drukte een kus op de neus van het meisje. Alsof ze het begreep dat haar moeder troost nodig had, legde Hope haar handjes neer op de natte wangen. Ruby glimlachte zwakjes.
Goed. Wakker worden had Jenna gezegd. Ontspannen en proberen heel langzaam de ledematen weer aan te sturen. Zoiets moest het zijn.

Ruby was verdwenen en Jenna ademde opgelucht uit dat klonk als een zucht. Ze was in ieder geval een droomniveau hoger. Dat zou een klus worden om haar lichaam te gaan vinden, als haar geest al zo goed verstopt was geweest. Hardop zei ze: 'Mam? Ik ben klaar om terug te gaan.'
Geen gehoor. Ze zat er maar op het picnickleed in de verlaten bloemenweide waar geen hond was. Ze probeerde het dan maar zelf: concentreerde zich en probeerde te ontwaken, maar toen ze haar ogen opensloeg was de wereld niet zoals ze hem had achtergelaten, maar weer compleet anders. Fragmenten van tijd en ruimte zweefden om haar heen, knipperend en elkaar afwisselend als versneld afgespeelde reclamespotjes op tv: ongrijpbaar wat er nu precies gebeurde, zonder geluid, meer dimensies hebbend dan 3D. En zij stond er maar, omgeven door duister die alles schemerig maakte, niet staand op de grond maar op het heelal. Het derde niveau van de droomwereld, of misschien wel het vierde. Ze was hier slechts één keer eerder geweest, per ongeluk een keer, toen ze nog maar jong was en probeerde te zien hoe ver ze kon gaan. Haar moeder had haar uit die droom gehaald en haar achteraf flink de les gegeven. Het is gevaarlijk terrein waar je je begaf, Jenna, had ze gezegd. Dit is niet waar je macht van droommagie kunt uitoefenen. Hoe dieper je je in de droomwereld gaat, hoe gevaarlijker de magie wordt. Ze had geschrokken gevraagd: Maar wat is daar dan? Wat gebeurt er dan? Maar haar moeder had niet geantwoord...
Zoek voor mij, dochter.
'Mam, nee!' Jenna's stem was niet veel meer dan een fluistering van uitputting. 'Nee, laat me ontwaken, we gaan de verkeerde kant op...'
Help mij Jenna. Ergens liggen hier de antwoorden... Ergens is hier hetgeen dat mij kan helpen...
'Nee,' fluisterde ze toen ze de droom weer zag aanpassen. Zwart nu, bloedrood, dieper en donkerder, in de richting van de amorfe magie, voorbíj tijd en ruimte... Haar neus begin te bloeden, haar lichaam maakte spastische bewegingen en ze wist dat ze hier weg moest komen. Dit was richting het niveau waar zij en Pete Inanitatem hadden opgeroepen... Ze moest hier niet zijn... Ze moest weg, zo snel mogelijk...
Het was Sneeuw die haar redde. Het geblaf van de hond bracht haar terug naar de realiteit, deed haar niveau voor niveau weer terugvallen naar de echte wereld met de snelheid van een parachutist die zijn parachute niet uitgeklapt krijgt.
Hijgend, snakkend naar adem, schoot ze overeind. Sneeuw piepte en likte haar handen die ze voor haar gezicht sloeg. De kinderkamer. Ze trilde over al haar ledematen van angst en opluchting. Ze was er weer. En ze had Ruby gezien. En meer waar ze niet aan wilde denken.

Met zijn hand al op de deurklink was ineens Sneeuw aangeslagen. De hond - tegenwoordig kon hij eigenlijk niet meer door voor een hond; hij was nu bijna een volgroeide wolf - maakte een piepend geluid, alsof het het zich grote zorgen maakte. Met een ruk opende Adrian de deur, heel even zijn handen gespannen mocht hij weer oog in oog staan met het monster, maar dat was niet het geval. In plaats daarvan zag hij Jenna met gesloten ogen en een bloedende neus. Geschrokken knielde Adrian bij haar neer, legde zijn hand op haar schouder neer om haar wakker te maken. Voordat hij echter wat had kunnen doen waren ineens haar ogen geopend en was ze overeind geschoten. 'Jen!' Hij bekeek haar ogen een moment om te checken dat zij het was voordat hij een zachte zucht van opluchting slaakte.
Snel stond hij op, haalde een wcpapiertje uit de badkamer en gaf deze aan haar voor haar neus. 'Is... Is het gelukt?' vroeg hij terwijl hij weer naast haar neer hurkte.

Een en al focus keek ze naar het gezichtje van Hope. Ze ademde langzaam in en uit, probeerde haar tenen te laten bewegen. Haar vingers dan misschien. Hoe zeer ze ook haar best deed, het gezichtje met die bekende trekken, haar ogen en Bastians neus, de samensmelting van hun lichamen in dit perfecte kindje, bleef haar afwachtend aankijken. Er gebeurde niks.
De vorige keren had ze wakker kunnen worden, herinnerde ze zich, door de aanwijzingen van Jenna, maar vandaag leek het alsof haar lichaam zo diep in slaap was dat er op geen enkele manier een connectie door haar gemaakt kon worden. 'Oh Hope...' zuchtte ze zachtjes, een gepijnigde ondertoon. 'We zitten weer flink in de problemen. Ik hoop dat jij veilig blijft.'

Jenna knikte moeizaam terwijl ze het stuk papier onder haar neus gedrukt hield. Ze voelde zich alsof ze twee weken achtereen zou kunnen slapen, en tevens wist ze dat ze dat voorlopig niet zou durven. Maar dat was van latere zorg. Ze zei: 'Ik heb Ruby gezien. Ze zat dieper in de droommagie dan ik dacht. Ze wist niet veel behalve dat ze meegenomen was in een auto, en ergens ondergronds was, dacht ze, iets als een parkeergarage misschien.'
Ze sloeg haar ogen naar hem op. Hij zag er weer goed uit, uitgeslapen en fris, klaar voor de uitdagingen die hem toegeworpen werden. Ze wilde niet weten als wat voor vaatdoek zij eruit zag. 'Heb jij iets kunnen vinden?'

Weer werd hij wakker. De pijn was zeurend en elke ademhaling was raspend, deed pijn. Maar hij leefde nog. Verdorie. Hij leefde nog.
Hij moest weerhouden de zuster te vragen voor een sterke pijnstiller, want hij wist wat voor verslavende troep het kon wezen. O, als hij zichzelf maar kon helen! Maar Adrian had goed werk geleverd...
Hij moest drie keer zijn keel schrapen voordat hij er geluid uit kreeg, en zelfs toen was het weinig meer dan een schorre fluistering. 'Laat me bellen... met mijn broer, alsjeblieft... Adrian Johnson...'

Met bezorgde ogen bleef Adrian haar aankijken, nu één hand op de rug van Sneeuw die uit onrust Jenna's handen likte. Als ze Ruby hadden gevonden zou hij erop toezien dat Jenna de rust pakte die zij en hun kindje zo nodig hadden. 'Tot op zekere hoogte.' Hij haalde een hand door zijn haren. 'Ik denk dat ze in zelfverloochening is, maar ik krijg haar niet zo scherp voor me als ik Bastian kan zien. Ze moeten haar hebben verborgen. Misschien is ze daar wel niet eens, maar we moeten in ieder geval iets proberen.'
De telefoon ging, iets wat Adrian van schrik overeind deed springen. 'Shit.' Hij rende naar de slaapkamer toe, griste de huistelefoon van het nachtkastje af en stond weer in de kinderkamer voordat Jenna overeind had kunnen komen. 'Adrian?' klonk zijn stem afwachtend terwijl hij van Jenna, naar Sneeuw naar Jenna's buik keek. Anders had hij Jenna nu de Onverschrokkenen laten bellen, maar belletjes liet hij haar vandaag maar beter níet meer voeren.

Terwijl Ruby op stond en Hope in de draagzak stopte, dacht ze aan Bastian. Nu ze wist dat dit een droom was, besefte ze zich dat hij anders had gevoeld. Niet als een creatie van haar eigen verbeelding, maar echter. Ze wist niet goed hoe ze het beschrijven moest, maar Hope, zelfs al was ze zachte geluidjes aan het maken en trappelde ze enthousiast met haar voetjes in het rond zoals ze altijd deed, was minder echt dan Bastian was geweest. Het was misschien meer een gevoel dan dat er een daadwerkelijke uitleg voor te geven was.
De grond onder haar voeten trilde heel lichtjes en het verre geluid van de trein steeg op. Haar voeten versnelden zich totdat ze parallel aan het spoor sprintte. De trein haalde haar nu in. Eén sprong. Ze kreeg de reling vast en trok zichzelf naar binnen.

Jenna bleef nog even zitten, haar rug tegen de muur aan. Ze krioelde Sneeuw geruststellend achter de oren, haar andere hand had ze op haar buik liggen. Op de een of andere reden voelde ze dat het duister in haar ook vermoeid was, en ze verwachtte (hoopte) dat het haar voorlopig met rust zou laten. Had het haar moeder ook overgenomen? Sara zou haar dochter nooit zover de droommagie binnen laten gaan, en zou nooit haar smeekbedes in de wind slaan... Zoek voor mij, dochter. Er moest íets in die diepste lagen droommagie zijn waar het het duister voor te doen was... Maar wat?
Adrian kwam weer terug. Verwachtingsvol keek ze hem aan. Door de telefoon heen hoorde ze een stem die ze amper kon verstaan behalve twee woorden: Jenna en luidspreker. Toen de telefoon op luidspreker stond, hoorde ze dat het Bastian was. Hemel, wat klonk zijn stem zwak! 'Is alles goed met Hope?' vroeg hij.
'Hope is veilig bij je schoonouders,' antwoordde Jenna vlug. Goddank, hij leeft nog, dacht ze. Ze wierp een blik vol liefde naar Adrian. Hij had het toch maar klaargespeeld...
'Ruby... Weten jullie al meer?'
'We zijn naar haar op zoek. Adrian probeert haar locatie te achterhalen en ik zag haar in de droommagie.'
'Het picnickleed... in het gras...'
'Ja, dan heb jij haar ook gezien,' zei Jenna zonder zich erover te verbazen. Als je lichaam zo aan het vechten was om te leven, kon je eenmaal makkelijker de droommagie binnentrekken dan anders. Dan had Ruby daar ook gelijk in gehad...
'Het picnickleed was... was van dezelfde stof als de sjaal van die klootzak die me... had neergeschoten...' Zijn stem was schor, en Bastian probeerde uit alle macht zijn keel te schrapen. 'Typische kleur uit... Zelfverloochening...'
Jenna wierp een blik op Adrian. Dan was wat hij had gedacht kloppend. Het was een aanknopingspunt: maar Zelfverloochening was een flink stuk stad om op zoek te gaan naar een verborgen vrouw die ergens ondergronds werd gehouden. Ze zei met meer opgewektheid dan ze in haar hart voelde: 'Rust nu Bast, des te eerder zal je weer op de been zijn. Wij gaan Ruby vinden, dat beloof ik je.'

Zo kwam het dat ze uiteindelijk in Zelfverloochening uit kwamen. Gesterkt door de stem van zijn broer - zelfs al was deze zwak geweest, het had Adrian verteld dat het wel goed zou komen -, hadden ze de Onverschrokkenen laten weten van hun plannen. Een Onverschrokkene, James heette hij, een man van rond de dertig met een litteken boven zijn rechter mondhoek waardoor hij een constante grijns leek te hebben, had hen met de auto opgehaald en afgezet bij de motor vanaf waar Adrian en Jenna verder afreisden naar Zelfverloochening.
Adrian parkeerde net zijn motor, een paar meter verderop van een groepje Onverschrokkenen dat een plan aan het smeden leek te zijn. 'Jenna...' Hij nam haar gezicht even in zijn handen en drukte haar een liefdevolle kus op de lippen. 'Ik wil eigenlijk niet dat je verder mee gaat. Jij, ons baby'tje, dat wat in je zit. Ik zat er op de motor over na te denken.' Hij streek een pluk haar achter haar oor. 'Ruby gaf dus een onbewuste aanwijzing in haar droom. Misschien heeft ze er nog wel meer?'

Ruby was, nadat ze zichzelf de trein in had gehesen, in een totaal andere omgeving beland dan een trein coupe. Om zich heen herkende ze het oude factieloos, zoals het was geweest toen ze daar op missie waren geweest, nu lang, lang geleden. Hope was gelukkig meegekomen en brabbelde wat voor zich uit. Liefdevol had Ruby één van haar handjes vastgepakt terwijl ze onderzoekend rondkeek. Ze besloot maar gewoon een stukje te gaan lopen.

Jenna keek hem aan en knikte. ‘Ja, je hebt gelijk. In mijn staat van zijn ben ik alleen maar een blok aan jullie been. Ik ga kijken of ik Ruby kan vinden in de dromen.’ Ze had hem nog niets verteld over de duisternis in haar dromen, want op dit moment was hun vriendin vinden prioriteit één. Jenna had uit voorzorg droomkruid meegenomen, om beter bestand te zijn tegen vermoeidheid en het wezen in haar nachtmerries.
Ze wees naar een hotelletje even verderop. ‘Ik zal daar zijn, mocht je me willen vinden. En hier heb je wat droomkruid, voor als ik je nodig heb. Je voelt het dan wel aan, zoals je vaker hebt gemerkt.’ Ze gaf hem een klein zakje met het kruid aan, ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang. Even legde ze haar hand op zijn wang, een klein, intiem gebaar. Zou het ooit ophouden? Zouden ze ooit vrede hebben? Ja, dat kwam er. Ze maakten zich er hard voor, schijnbaar elke keer weer opnieuw en opnieuw. Ze zouden door de modder en de ontberingen en de rotzooi en de ellende ploeteren totdat ze bij de eindstreep waren. Totdat de zon weer zou gaan stralen. Totdat iedereen gezond en veilig was. Totdat Chicago de stad was die ze voor zich zagen. Ze glimlachte naar hem, een schaduw van haar oude, vrolijke lach. ‘Ik houd van je. Wees voorzichtig.’
Ze liep nu naar het groepje Onverschrokkenen dat stond te wachten, en nam de lange man even apart die hen ook net had afgezet. ‘Letten jullie alsjeblieft op Adrian. Als hem iets overkomt, weet ik jullie te vinden.’ Het moest er komisch hebben uitgezien, een relatief korte blondine die met een opgestoken vinger als een schooljuf zo’n boom van een Onverschrokkene aansprak. Het sierde James dat hij niet lachte, maar haar met een vriendelijke knik aankeek. ‘Geen zorgen, Jenna. We zorgen ervoor dat je man weer veilig thuiskomt. We rusten niet totdat we Ruby hebben gevonden.’

Na het telefoontje was Bastian uitgeput en ging zijn ademhaling versneld, maar er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om nu te gaan rusten. Hij probeerde uit bed te komen en joeg spontaan een stevige zuster de stuipen op het lijf die hem met een stem van een generaal terug in bed stopte. Hij kon er weinig tegenin brengen. Zijn lichaam werkte nog niet mee. Hij was zo kwaad en moedeloos dat zijn hoofd ervan begon te bonzen en zijn handen trilden. Hij voelde zich zo mogelijk nog wanhopig dan die keer dat hij van de hangbrug af was gekukeld, honderd jaar geleden. Ruby was ergens opgesloten. Werd vastgehouden. Was meegenomen. De schoften!
Hij moest toch even zijn weggezakt ondanks alles, want toen hij zijn ogen weer opsloeg stond er een lange, tengere man met een grijs baardje aan de voet van zijn bed. Hij droeg een ziekenhuiskostuum en aan de rode plek bij zijn neus te zien had hij lange tijd een mondmasker gedragen. De man bromde: ‘Zo zoon, hebben ze je eindelijk eens goed plat gekregen?’
‘Pa,’ zei Bastian. Het bloed klopte dof in zijn borst, een jengelende pijn knaagde diep in het bot, maar zijn stem klonk wat minder schor dan eerst.
‘Wanneer ga je nu eens leven als een doodnormale vent, Bast? Een huisman of dergelijke, of een accountant wiens grootste gevaar is dat hij een rekenfout maakt?’ De stem van zijn vader klonk nors, maar Bastian wist wel beter en zag dat zijn vader flink bezorgd was. De man ging naast hem op het bed zitten. ‘Jij en die vrouw van jou hebben zoveel geluk dat jullie een tuin vol klavertjes vier moeten hebben…’
‘Ruby is meegenomen,’ zei Bastian, diep ademend. ‘Ik… ik had haar moeten beschermen, maar ik werd neergeschoten…’
David Johnson zei niets, maar Bastian zag de tanige kaakspieren zich verstrakken. Tot zijn grootste ergernis voelde Bastian tranen in zijn ogen opkomen. Ruby, o Ruby… Je was zo levend, zo echt in de droom… waar was je? De gedachte dat hij er niet voor haar kon wezen vervulde hem met woede en wanhoop. Stond hij maar gewoon op zijn benen! Voordat hij echter iets had kunnen zeggen of doen, had zijn vader zijn hand vastgepakt. Tot zijn grote verbazing voelde hij de pijn uit zijn lichaam stromen, eerst langzaam en aarzelend, maar toen steeds sneller. Toen hij goed en wel doorhad wat dat betekende, trok hij zijn hand terug en keek zijn vader met een bleek gezicht aan, die hem hijgend terug aankeek. ‘Ja Bast, helende magie… Profanatie voor mijn jarenlange studie en carrière medicijnen… Ik had nooit gedacht dat ik het in mij had, wilde er niets van weten, zeker niet na Dana… Maar nu…’
Bastian kwam overeind in zittende houding (hee, dat deed een stuk minder pijn dan eerst!) en sloeg zijn armen om zijn vader heen.

Ruby liep langs half ingestorte gebouwen, oude huizen waarvan de brokstukken begroeid werden met een allegaartje van onkruid, over een stoep waarvan de tegels waren gebroken en vaker dan eens compleet misten. Het was stil. Iedereen was aan het werk, op zoek naar werk, of verschool zich hier voor de politie.
Terwijl Ruby langs een oude bakkerij liep - allang niet meer in gebruik - zag ze zichzelf in de reflectie van het raam. Ze herkende de kleding. Het grauwe, smoezelige shirt dat ze had gedragen toen ze voor de eerste keer factieloos binnen stapte. Nergens op haar kleding was het Onverschrokken teken meer te vinden. Ze was factieloos. Ruby liet haar ogen snel afdwalen naar Hope. Waar was het schattige jurkje gebleven? Bijna gefrustreerd wreef Ruby een grauwe smeer van de wang van haar dochter af. Hier wilde ze niet zijn. Ze had het in haar hoofd dat dit niet meer was hoe factieloos hóórde te zijn en waren zij niet boven alles Onverschrokken?
Zware voetstappen. Een schot. Geschrokken keek Ruby om. Instinctief probeerde ze een pistool of geweer te vinden om haar lichaam, maar ze had geen enkel wapen bij zich. Dan rennen. Met grote snelle stappen, sloeg ze een hoek om, haar armen beschermend geslagen om het meisje op haar borst.

Met een weeïg gevoel keek Adrian Jenna na. Het zinde hem niet dat hij haar nu alleen moest laten, maar in deze keuze tussen kwaden had Ruby zoeken de hoogste prioriteit gekregen. 'Hebben jullie Ruby's pistool nog?' vroeg Adrian aan één van de Onverschrokken.
Al snel stond hij met het ding in handen. Verwachtingsvolle Onverschrokken blikken staarde hem aan. Adrian sloot zijn ogen, ademde diep in en toen diep uit. Hopelijk zou het pistool, eigendom van Ruby en een teken van haar Onverschrokken karakter hem dichterbij haar kunnen brengen.
Meteen toen hij zijn ogen sloot kwam het beeld voor hem dat hij ook had gehad toen hij nog thuis was geweest. Het was een kaart van Zelfverloochening, maar in plaats van getekend levensecht met daadwerkelijke gebouwen, wegen en groen. 'Kom op,' mompelde Adrian zachtjes tegen zichzelf, zijn wenkbrauwen iets dieper naar binnen gebogen in een geconcentreerde frons. Heel langzaam zoomde het beeld in. Stukje bij stukje, beetje bij beetje. Zijn handen klemden zich strakker om het koude metaal heen. 'Verder, kom op,' mompelde hij weer zachtjes.
Met een zucht sloeg Adrian zijn ogen weer op. Hij had de barrière weer geraakt en hij had geen idee hoe hij die zou kunnen omzeilen. 'Hebben jullie een kaart? Ik kan het zoekgebied in ieder geval een klein beetje verminderen.'

Jenna checkte in in het kleine hotel. Er waren er niet veel in Chicago, wat ook logisch was want niemand ging de stad in of uit. Ze werden hoofdzakelijk gebruikt door zakenlieden die tussendoor geen tijd hadden om terug naar huis te gaan. Jenna was gekleed in Oprechte snit, met een witte blouse en een zwarte rok. De dame van een jaar of vijftig die haar ontving in het hotel was gekleed als een typische Zelfverloochene, de kleding weinigzeggend en minimalistisch. Ze was gastvrij, maar toen Jenna binnen was gekomen had ze een blik in de ogen van de vrouw gezien die ze niet had kunnen thuisbrengen, alsof ze was geschrokken.
‘Heeft u bagage mee?’ vroeg ze, terwijl ze een sleutel van het sleutelrek haalde. Jenna vulde met het puntje van haar tong uitgestoken de formulieren in, want hoewel ze onderhand redelijk vlug kon schrijven wilde ze het zo netjes mogelijk doen om de schijn van Oprechtheid aan te houden. ‘Niet meer dan dat u ziet,’ zei ze, en moest even meesmuilend denken aan het duistere wezen dat ze ook als ‘bagage’ zou kunnen bestempelen. Toen ze het formulier teruggaf, viel haar blik opeens op een stuk donkergrijs stof, dat over de stoel van de vrouw heen was gedrapeerd. ‘Wat een mooie sjaal,’ zei ze nonchalant.
Weer leek de dame even in haar beweging te stokken, maar ze herstelde zich snel. ‘Bedankt,’ antwoordde ze. ‘De kleur is dit seizoen hier in de mode.’ Hier moest Jenna moeite doen om niet even te grijnzen (koop nu dit seizoen leigrijs in plaats van onze andere vijftig tinten grijs!). Was het toeval? Misschien wáren dit soort sjaals modieus in Zelfverloochening, wist zij veel. Had Bastian immers ook niet gezegd dat het een gangbare kleur was? Ze betaalde de kamer vooraf, kreeg de sleutel 18 mee en liep toen het hotel verder in naar de kamers.
Eenmaal op kamer 18 draaide ze de deur in het slot en stond ze even besluiteloos stil. Was het verstandig dat ze in haar eentje de droommagie in ging? De gedachte was nog niet eerder in haar opgekomen, maar wat als die mysterieuze mensen haar ook naar het leven stonden? Wat als zij hier binnen zouden stormen om haar mee te nemen terwijl zij diep in slaap was? Ze hoopte maar dat het mysterieuze duister in haar genoeg was om ieder verstandig mens weg te houden…
Toch zette ze de prullenbak pal achter de deur neer. Als er iemand binnen zou komen, hoopte ze dat het lawaai genoeg zou wezen om haar wakker te krijgen. Ze sloot de gordijnen, kauwde het droomblad fijn en ging op het bed liggen. Haar ogen sluitend, dacht ze: Laat me Ruby zien. Breng mij naar Ruby.
Toen ze haar ogen opensloeg, stond ze in het oude Factieloos.

Nu Bastian weer wat van zijn krachten terug had, kon niemand hem meer in bed houden. Hij voelde zich nog slap als een vaatdoek en zijn borst deed pijn, maar woede en vastberadenheid hielden hem op de been. Zijn vrouw was immers ontvoerd, en degenen die dat hadden gedaan zouden boeten. Normaliter zouden de knetterende vloeken die hij uitte toen hij uit bed probeerde te komen zelfs hem de stuipen op het lijf hebben gejaagd, maar nu was het nodig om hem overeind te houden.
Met moeite trok hij zijn broek en schoenen weer aan. Het shirt dat hij had gedragen was onbruikbaar, met een gat er immers in en stijf van het opgedroogde bloed en zweet. Geen tijd, geen tijd! Hij kreeg zijn verdere persoonlijke bezittingen terug waaronder zijn wapens die hij veilig opborg. Hij bedankte vlug de zusters en zijn vader die hem hoofdschuddend nakeken, en vertrok.
Het geweer over zijn schouder, gekleed in zijn spijkerbroek en daaroverheen het ziekenhuistenue van Zelfverloochening dat om zijn lichaam wapperde zag hij eruit alsof hij regelrecht uit de psychiatrische inrichting was gerend, maar dat scheelde hem geen hol. Hij was toch nog zwakker dan hij had gedacht, want tegen de tijd dat hij bij de uitgang van het ziekenhuis stond trilden alle spieren in zijn benen en vocht hij tegen het holle gevoel in zijn borst, hijgend naar adem alsof hij tien trappen was opgerend. Sterretjes dansten voor zijn ogen, maar hij hield zich staande tegen de muur. Kom op Bast, doorgaan, je moet!
Hij hield een taxi aan en belde ondertussen Adrian om te zien waar die uithing. Alle facties bij elkaar, wat hoopte hij dat zijn broer al een aanknopingspunt had, of nog beter, Ruby had gevonden…

De politiemannen verschenen ook om de bocht kon Ruby zien toen ze achterom keek. Hun blikken stonden duister, boos, vermaakt misschien, alsof ze jagers waren en zij hun prooi. Een kogel weerkaatste tegen de tegels. Dus zo kwamen al die gaten in de muren en stoeptegels. Ze liet zich er in ieder geval niet door afschrikken. Daar was geen tijd voor. Ze rende een hoek om, meteen een andere hoek om en toen nog eens. Hopelijk kon ze zo de politiemannen afschrikken.
Nogmaals keek ze achterom om te zien of de voetstappen al om de hoek verschenen.
Toen ze op keek zag ze ineens een bekende vrouw staan in het midden van de weg. Jenna! Ze kon maar beter niet naar de vrouw roepen. In plaats daarvan rende ze naar haar vriendin toe, pakte ze haar hand en trok ze haar met zich mee. Het eerste, beste gebouw wat ze tegenkwamen en waarvan de deur open wilde, stapte ze binnen. De deur werd dichtgeduwd en heel even bleef Ruby hijgend tegen de deur aan staan. 'Jenna...' fluisterde ze.
Een stroom van realiteit overviel haar. Wacht. Dit was niet echt. Dit was een droom. Dat had Jenna net ook al gezegd, maar ze was het weer vergeten. Hope jengelde zachtjes en Ruby probeerde sussend het meisje weer stil te krijgen. 'Die politieagenten...' Ze keek door het kleine raampje van de deur. 'Kunnen die ons echt pijn doen?'

Adrian had net een cirkel op de kaart gezet en gewezen naar de middelste gebouwen van de cirkel 'Omdat ik Ruby zocht, mogen we er misschien vanuit gaan dat zij in het middelpunt van mijn beeld stond. Dus we kunnen het beste van binnen naar buiten werken' toen zijn telefoon ging. Hij keek even op het schermpje, stapte toen weg van de kaart en nam op met een serieuze, verontschuldigende toon in zijn stem. 'Hé broer... We hebben haar nog niet, maar we doen onze uiterste best.' Hij krabde zichzelf even in zijn haren. 'We staan nu in Zelfverloochening met een hele groep Onverschrokkenen. Ik weet zeker dat we haar gaan vinden.' Dat laatste probeerde hij zowel aan zichzelf als aan Bastian geloofwaardig over te laten komen.

Jenna’s mond maakte een onwillekeurige gaapbeweging. Kneep zichzelf toen in haar wangen. ‘Nee Jen, kom op, niet weer in slaap vallen,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Ruby zoeken. Kom op. Nog even, dat beloof ik je, want als we d’r hebben mag je honderd jaar slapen.’
Ze herkende de omgeving waar ze stond: voor hen uit was de verlaten fabrieksloods waar Ruby toen met haar op haar rug van het dak was afgesprongen. Zou ze daar dan zijn? Of zou…
Verder kwam ze niet, want het geluid van schoten joeg haar de stuipen op het lijf. Waar kwam dat vandaan? Was dat vanuit haar onderbewuste? Of was dat in de realiteit en hoorde ze het als een echo? Voordat ze het goed had kunnen lokaliseren, was Ruby plots om de hoek verschenen en had haar meegetrokken. Veilig in het gebouw moest Jenna eerst even een paar keer diep ademhalen om haar hartslag weer rustiger te krijgen terwijl ze de andere vrouw aanstaarde.
Haar vriendin leek nu echter snel te begrijpen dat het een droom was gezien de vraag die ze stelde. Jenna schudde haar hoofd. ‘Ik had altijd gedacht van niet. Maar Pete had Ad een keer verwond en mij bijna een keer vermoord in de droom en daarmee ook in het echt, dus laten we het niet op de proef stellen.’ Ze nam Ruby gauw op. Ze zag er anders uit dan de laatste keer: ze droeg niet meer haar gebruikelijke zwart maar een groezelig shirt. Haar wangen leken meer ingevallen en Hope die ze droeg was gewikkeld in een oude doek. Tijd was anders in de droomwereld, hoefde niet synchroon te lopen met de realiteit. Hoe lang zaten Ruby en Hope hier al?
Een diepe inademing. Toch was er nu weinig tijd. Jenna had nog niets gezien van het duister of van haar eigen nachtmerries die gebruikelijk op de loer lagen, en ze hoopte dat voorlopig zo te houden. ‘Ik ben te moe om met al die politie te gaan vechten, maar ik ga proberen of ik de barrières op kan heffen van de droom om te zien waar je lichaam is,’ zei ze. ‘Ontspan je, verzet je niet tegen mijn magie.’
Ze legde haar vingertoppen op de slapen van Ruby en ademde nogmaals diep in. Niet denken. Voelen. Kom op. Nog even. Ze riep de laatste restjes van haar krachten op die vanuit haar tenen moesten komen. Met uiterste inspanning wist ze de barrière rondom Ruby wat weg te duwen, alsof ze met haar magie een muur moest verschuiven. Knipperend als een kapot TL-licht verscheen het doorzichtige lichaam van haar vriendin, liggend op iets dat een bed of een tafel leek, dwars door de Ruby die hier in de droommagie stond heen. Jenna had het gevoel dat haar hoofd zou ontploffen, het zweet parelde op haar voorhoofd en haar handen trilden, maar ze hield vol. Langzaam werd het beeld duidelijker. Slangen, machines… Ruby werd ergens in slaap gehouden… Inderdaad ergens ondergronds…

Ruby Black.

De stem van het duister, een stem waarvan metaal spontaan zou gaan roesten, dieper dan de aarde, fluisterde plotseling hun geesten binnen. Jenna snakte naar adem en haalde haar vingers van de slapen van haar vriendin af. Spontaan verdween het beeld van de slapende Ruby. Jenna beefde over heel haar lichaam, maar er was een mengeling van angst en vastberadenheid te zien in haar ogen toen ze opkeek naar haar vriendin. ‘Gauw,’ fluisterde ze. 'Weg hier.'


Bastian hees zichzelf hijgend en kreunend in de taxi en probeerde met grote vastberadenheid te kijken naar de chauffeur die hem openlijk verbaasd aan zat te staren via de binnenspiegel. ‘Zelfverloochening,’ zei hij ondertussen kortademig in de telefoon tegen Adrian. ‘Perfect. Geweldig. Kan niet beter. Waar zijn jullie? Ik kom eraan.’
‘Sir,’ sprak de chauffeur, een man die niet veel ouder kon wezen dan hijzelf met rood haar. Hij liet zijn blik nadenkend over het geweer gaan dat Bastian op de achterbank had gezet. ‘Bent u er zeker van dat u wel genoeg bent om te reizen?’
‘Nooit zekerder geweest,’ pufte Bastian. ‘Kom op man, gas erop.’

Met grote ogen staarde Ruby Jenna voor een moment aan. Die stem was zo verwoven in haar hoofd dat ze hem uit duizenden zou kunnen herkennen. Het was de stem van haar nachtmerries, haar zorgen, haar angsten. Inanitatem. Hope werd nog dichter tegen Ruby aangedrukt, haar armen beschermend om het lichaampje van het meisje heen.
Tijd om zich druk te maken over het feit dat het wezen, het monster, er nog was, was er niet. De voetstappen die eerder langs waren gelopen, waren teruggekeerd en Ruby kon de mannen horen kloppen op deuren en schreeuwen naar elkaar. 'Hope, alsjeblieft.' Haar stem trilde toen ze smekend het meisje probeerde te sussen. 'Wees stil.' De ogen gleden op naar Jenna, namen haar voor een duizendste van een seconde in zich op terwijl ze probeerde te bedenken of zij het was geweest die verantwoordelijk was voor de stem van Inanitatem.
Toen pakte ze toch de hand van haar vriendin en trok haar op een snel tempo achter zich aan, de gang in, een deur door, een volgende gang in, een trap naar beneden, en uiteindelijk een kamer binnen waar ze zich achter een kast liet zakken.
Het licht in de ruimte was schaars, enkel afkomstig van een heel klein raampje bovenaan de muur dat zicht bood op de straat en voor een gedeelte was afgedekt met krant. Nogmaals, bijna wantrouwend, keek Ruby naar haar allerbeste vriendin. Inanitatem. Er was geen enkele twijfel in haar dat die stem echt was geweest. Levensecht, geen product van haar eigen fantasie. Was deze vrouw Inanitatem, vermomt als Jenna? Of was Inanitatem bij haar echte lichaam en had het Jenna weggeduwd? Of hing Inanitatem hier rond in de schaduwen, rustig wachtend totdat het haar tijd zou zijn? Met een groeiende angst bleef ze Jenna aankijken, bang de duisternis te kunnen zien als ze haar blik afwendde.
'Jenna? Maak me wakker... Alsjeblieft.'

Bastian was er al heel snel. Adrian bekeek met een bezorgde blik hoe zijn broer uit de auto stapte met zijn ziekenhuis tenue nog aan. 'Bastian...' Zijn ogen gleden naar de borst van zijn broer voor ze weer naar zijn gezicht gleden. 'Ik denk niet dat je hier moet zijn. Je bent net neergeschoten.' Terwijl hij het zei wist hij al dat het toch niks uit zou maken. Hij had hetzelfde gedaan als ze in elkaar schoenen stonden. 'Ga dan tenminste zitten. We zijn een plan aan het opzetten.'

In de kamer aangekomen keek Jenna razendsnel rond om te zien wat de dromen voor hen in petto hadden. Even had ze gehoopt dat hun onderbewuste hun gunstig gezind zou wezen en ze een voorraadkamer vol wapens binnen zouden rennen, maar nee. Het was een schemerige kamer waarbij het enige meubilair was de kast waarachter Ruby zich had laten zakken: maar ondanks dat er geen meubels stonden, herkende Jenna de plek. Hier was waar Ruby in slaap was gehouden. Deze kamer, ergens in Zelfverlooching. Ze haastte zich om herkenbaarheden in haar brein te planten. De weg hiernaartoe: het kleine raampje, afgedekt met de krant. Ze wou dat ze het stuk krant weg kon trekken, maar ze kon er niet bij. Met haar ogen gesloten beeldde ze zich een kruk in, en toen ze haar blik weer opsloeg stond de houten kruk uit haar fantasie voor haar. Ze klauterde op de kruk, trok de krant van het raam vandaan. Ze keek uit op een steeg; ze zag weinig. Een grote container waar een rode, kapotte stoel voor stond. Dat kon misschien helpen.
Ze stapte van de kruk af en keek naar Ruby, ineengedoken achter de kast. Haar ogen keken wild en fonkelend naar Jenna. ‘Ik zal het proberen, maar ik weet niet of het lukt gezien je in slaap wordt gehouden,’ zei ze. Ze voelde dat, als ze geen droomkruid had genomen, de droom allang met hun beiden ervandoor was gegaan als een wild paard zonder teugels. Haar ogen glommen en haar neus bloedde weer van magische uitputting, maar ze schonk er geen aandacht aan. Verder weg in het gebouw klonken weer voetstappen en stemmen die rezen en daalden. Het duister was er nog niet, maar instinctief voelde Jenna het dichterbij komen, hen zoeken. Snel knielde ze bij Ruby en Hope neer, legde haar handen opnieuw op Ruby’s hoofd. Haastig begon ze de spreuk te prevelen. ‘Word wakker in je eigen lichaam, Ruby. Dit is allemaal een droom, meer niet. Keer nu terug naar de realiteit. Vind je eigen lichaam. Word wakker.’

Bastian waaide vermoeid met zijn hand bij Adrians woorden, het geweer over zijn schouder slingerend en daarbij zo’n beweging makend dat zijn gezicht vertrok van pijn. ‘Als je dan toch nog meer wil helpen, kan je me altijd nog wat heling geven straks,’ zei hij, en ging inderdaad zitten. ‘Maar je krijgt me niet weg. Ik rust niet totdat Ruby veilig is. Waar heb je Jenna gelaten?’

Heel lang leek er niks te gebeuren; hoorden ze enkel de voetstappen, het gebonk en het geschreeuw steeds verder hun kant op komen en was het zachte ontevreden geluid van Hope het enige geluid dat op steeg uit hun verstopplek. Toen ineens, na eenmaal knipperen, werd Ruby overdonderd door een scherp licht dat haar netvlies binnen drong. In een reflex wilde ze haar handen boven haar ogen houden om het felle licht tegen te gaan, maar met een schok besefte Ruby dat haar hand helemaal niet deed wat ze hem had opgedragen. In plaats daarvan bewoog er helemaal niets behalve haar ogen, hoe zeer ze ook probeerde haar ledematen aan te sturen.
Kalm blijven, kalm, gebood ze zichzelf in stilte. Het was niet de eerste keer dat ze zoiets had meegemaakt, maar de laatste keer was lang, lang geleden geweest, ze had niet ouder dan 11 kunnen zijn. Rond die tijd was ze meer dan eens wakker geworden, niet in staat om haar lichaam te bewegen terwijl een duisternis langzaam haar kamer vulde. Hoe lang had ze gedacht dat die duisternis haar eigen verzinsel was geweest? En hoe lang had ze haar problemen ten onrechte verzwegen voor haar ouders, als jonge Onverschrokkene.
Haar ogen gleden over de ruimte heen. Langs haar hoofd hing een draad waardoor traag een dikke vloeistof naar beneden drupte. De ruimte was kaal. Het had iets schemerigs terwijl de grote lamp boven haar hoofd toch zo fel scheen. Ze probeerde te slikken, haar rust te bewaren, maar daar in de hoek dacht ze iets te zien. Een mist die ze had gedacht nooit meer te hoeven zien. Ruby kneep haar ogen dicht in een poging de mist te ontkennen, opende ze meteen weer toen beelden van haar angstlandschap voor haar oogleden verschenen en bleef uiteindelijk zwaar ademhalend naar de lamp boven haar hoofd staren.
Jenna, Bast, kom me halen, kon ze alleen maar denken.

Aangezien hun plan hen nog niet heel veel verder had gebracht (er was al wel een groepje Onverschrokkenen vertrokken, op zoek naar de onduidelijke locatie), besloot Adrian Jenna te bellen. Hij had haar toch maar weer haar telefoon meegegeven aangezien ze niet bij elkaar waren. Als ze haar eigen telefoon niet had, had het monster altijd een andere kunnen gebruiken om iets uit te halen, dus het had geen zin gehad. Nu kon hij haar in ieder geval meteen bereiken.
Met de telefoon gespannen tegen zijn oor staarde hij naar de Onverschrokkene die met een portofoon aan zijn mond boven de kaart stond en met een pen gebouwen afkruiste. 'Neem op, neem op,' mompelde hij met een zweem van ongeduld en zorgen.

Ruby was weg. Jenna haalde opgelucht adem om toen een verwensing te uiten. Het duister was ook weg. Ze had daarom kunnen juichen als dat niet tegelijkertijd met het verdwijnen van haar vriendin was gebeurd. Dat kon maar één ding betekenen. Dat was niet goed.
‘Kom op Jena, wakker worden,’ zei ze tegen zichzelf, maar haar lichaam in de realiteit was te vermoeid om nu te luisteren naar haar halfslachtige pogingen tot magie. De hulp zou van buitenaf moeten komen, voelde ze. Tot haar agitatie waren de politieagenten niet verdwenen; ze bleef ze horen rondlopen op de gangen, zoekend en niet opgevend. Als ze dan toch niet wakker kon worden, moest ze misschien maar proberen extra verduidelijking te vinden waar Ruby zich bevond: hoe meer informatie ze had, hoe beter dat was voor als ze weer wakker zou worden.
Voorzichtig sloop ze de gang op. De deur naar de kamer waar ze was geweest was van metaal, weinigzeggend behalve de lading grendels en kettingen. De gang was leeg en leek een vierkante tunnel in het beton; een metalen trap leidde naar boven. Maar voordat Jenna een voet op de trap had kunnen zetten, werd haar blik getrokken naar een andere kamer, soortgelijk als die waar Ruby heen was gevlucht, die zich aan de andere van de gang zich bevond. Was die kamer er net ook al? Maar hij was er, en toen ze naar binnen gluurde, zag ze Adrian.
Ze wilde al naar hem roepen, verbaasd hem opeens te vinden in de droommagie (was er iets fout gegaan?) tot haar stem in haar keel stokte. De kamer was ruim als een balzaal, dezelfde ruime, lichte kamer met de hoge ramen waar ze hun bruiloft hadden gegeven. Adrian stak zijn hand uit naar een meisje in een jurk van Eruditie en begon met haar door de zaal te dansen op een onhoorbare melodie. Het meisje in zijn armen keek stralend naar hem op, maar zij was het niet. Jenna kende de vrouw niet, een knappe brunette met krullen die lachend naar de man in haar armen opkeek. Het straalde haar uit dat ze nooit problemen had gekend, dat ze intelligent was (anders was ze immers niet bij Eruditie), een ware tegenstandster voor Adrian. Ze zag eruit alsof haar leven een zorgeloos, prettig pad naar volwassenheid was geweest, geen nachtelijke patrouille door een onmetelijk mijnenveld dat Factieloos heette waar één onvoorzichtige stap of één pech een ramp betekende.
Jenna trok zich terug uit de deuropening, ongezien door het intieme tweetal in de zaal, en strompelde achteruit de trap op tot ze zat. Het metaal van de treden sneed in haar billen. Ze staarde de schemerige gang in. Waarom zag ze Adrian met dat meisje? Dit beeld, overduidelijk een projectie uit haar onderbewuste? Het was haar gebrokenheid, besefte ze. Ze was een gefaalde Onverschrokkene, een in Factieloos geboren droommagiër. Hoe had ze ooit kunnen tippen aan de spot van de ladder waarop Adrian stond, hoe had ze ooit gedacht één van hen te kunnen wezen? Hoe had ze ooit haar afkomst kunnen vergeten in vergelijking? Al van jong meisje had ze het ene na het andere baantje moeten doen om maar aan voedsel en andere levensmiddelen te kunnen komen terwijl ook haar ouders zo hard werkten – ze werkte net zoals haar vader in de fabrieken tot uren waarin geen enkele andere hond op straat was, werkend tot ze zwart van het vuil en de olie waren tot het zweet in vettige rivieren langs haar rug droop, om dan thuis te komen bij de steeds mager wordende moeder die na een dag zelf werken een karige maaltijd op tafel wist te zetten. Zij die na haar enige poging iets meer van haar jonge, nutteloze leven te kunnen maken thuis kwam als een wees. Zij die geen letter had kunnen lezen, die altijd van de ene rampspoed van de volgende duikelde en overal uit gered moest worden. Ze was geen lenige soldaat als Ruby, geen doorgewinterde rebel die kon helen als Bastian, niet de intellectuele en getalenteerde Adrian. Voor zover ze voelde, had ze nog niets bij de groep toegedragen behalve een hoop extra dramatische ellende en leugens, een speelveld voor foute mannen en duistere wezens. Ze voelde zich plotseling een blok aan het been van degenen van wie ze hield. Adrian had een knappe vrouw nodig, een sterke vrouw zonder verleden, één die achter hem kon staan in zijn leiderschap en waarnaar hij met trots kon kijken. Een vrouw zoals die schoonheid uit Eruditie waarmee hij danste.
Het klonk sentimenteel en kinderachtig, want Jenna wist heus wel dat het drietal van haar hield, maar zo voelde het nu eenmaal. Ze kon er niets aan doen dat de tranen plotseling over haar wangen stroomden. Jenna, kom op, wakker worden! Je moet Ruby helpen… Kom op, er is hier geen tijd voor… Het leven is nooit wat het lijkt…
Het scheen haar ironisch toe dat het Adrian was die haar uit de droom hielp door te bellen. Ze schrok wakker. Even kon ze niets anders doen dan naar de telefoon op het nachtkastje staren. Het laatste beeld uit de droom was zo duidelijk op haar netvlies gebrand dat ze het had kunnen tekenen. Toen stak ze haar hand uit en nam op. ‘Ruby is ergens ondergronds in een kamer met een smal raampje dat uitkijkt op een steeg vol containers waar een kapotte, rode stoel staat,’ zei ze zonder toelichting. Haar stem klonk haar vreemd schor in de oren en de hand waarmee ze de telefoon vasthield trilde van vermoeidheid. Hij zag er zo gelukkig uit, zo zonder zorgen met die brunette, zo dansend vol hoop en rust... Nee Jenna, niet aan denken nu, kom op, er staat veel meer op het spel. ‘Ik weet het gebouw niet, maar de weg ernaar toe… Een gang, een deur door, een volgende gang in die bestaat uit slechts beton, een metalen trap naar beneden en dan aan de linkerkant een metalen deur… Ik hoop dat je er iets aan hebt, ik…’
Het volgende moment werd de deur naar haar kamer opengegooid en viel de prullenbak die ze ervoor had gezet met een klepperend lawaai om.

Bastian had, blakend van ongeduld, geluisterd naar wat Jenna vertelde. Een ondergrondse kamer. Een raampje dat uitkeek op een steeg waar containers stonden. Een kapotte rode stoel. Hier moesten ze vast íets mee kunnen… Een rode stoel moest opvallen, hier in dit grijze Zelfverloochening.
Hij luisterde niet het telefoongesprek af, maar was naar de Onverschrokkenen gebeend die nog over de kaart gebogen stonden. ‘Een steeg,’ zei hij gejaagd. De pijn in zijn borst was plots vergeten. Hij had een aanknopingspunt. Een aanknopingspunt om dichter bij zijn vrouw te komen. Zijn vingers gleden over de kaart heen, en ook de anderen zochten mee. Zelfverloochening was gestructureerd gebouwd, even minimalistisch en opgeruimd als de bewoners waren. Er waren niet veel smalle stegen, niet veel gure hoekjes binnen de cirkel die op de kaart stond. James deelde snel orders uit. ‘John, Carl, steeg 1. Sam, Lydia, steeg 2.’ Zijn vingers wezen snel de plekken aan waar de mensen heen moesten. Toen hij alle stegen in de cirkel had benoemd behalve de laatste die het dichts bij het centrum zich bevond, keek hij op naar Bastian. ‘Ik zal met Adrian hierheen gaan, de grootste kans is dat ze zich hier ergens moet bevinden. Sta je stevig genoeg op je benen?’
‘Ik ga mee,’ gaf Bastian kortaf als antwoord te verstaan.

Het klikje van een telefoon die opgenomen werd. Toen haar duidelijke stem die werktuigelijk vertelde wat ze wist, zonder verdere omhaal. Adrian, die zijn vrouw ondertussen dacht te kennen als zichzelf, hoorde de verborgen vermoeide tonen in haar stem, evenals iets anders, verdriet misschien. Ik kom je heel snel ophalen, had hij willen zeggen. Dan kruipen we in bed en slapen we tot het morgen is. Maar voordat hij zijn mond had kunnen openen hoorde hij een luid geluid, alsof een metalen iets viel. 'Jenna?' Hij was meteen hypernerveus, zijn vingers verstrakten om het telefoontje heen. 'Jenna?!'
Een vloek, iets wat Adrian bijna nooit deed. Ruby kon hem voor heel even gestolen worden. Hij zou haar niet verliezen. Al moest hij de wereld daarvoor stilzetten. Én dat kon hij.
'Jenna is in gevaar!' schreeuwde Adrian terwijl hij langs de tafel stormde en in de richting begon te rennen van het hotel. Zijn gezicht stond verbeten, zijn handen waren tot vuisten geklemd. Degene die hem nu in de weg zou staan, zou het er slecht vanaf gaan brengen.

Ze moest iets doen. Het was niks voor haar om hulpeloos op haar vrienden te moeten wachten totdat zij haar zouden komen redden. Hoe kon ze zichzelf ook al weer redden uit die situaties? Wat waren de stappen die ze moest nemen?
'Rustig blijven.' De stem van haar moeder, toen Ruby eindelijk had opgebiecht dat ze al nachten lang telkens wakker was geworden, klonk haar ineens duidelijk in haar hoofd. 'Alles wat je ziet is niet echt, gewoon je eigen verbeelding. Probeer je te focussen op je eigen lichaam. Beweeg je tenen maar eens. Of je vingers. Lukt dat?' De herinnering was ineens zo scherp, dat Ruby zich voorstelde hoe de vrouw op de rand van haar bed zat en liefdevol een pluk haar uit haar gezicht streek. 'En als niks lukt, denk dan aan mooie dingen. Binnenkort gaan jij en papa samen naar de diertjes kijken. Op school gaat het heel goed...'
De herinnering was verdwenen zo snel als het was verschenen. Ingehaald door de duistere realiteit. De mist was opgetrokken, slokte langzaam haar voeten op en was onderweg op een medogeloze reis naar boven. Paniek laaide weer hoog op en tot haar ongenoegen merkte Ruby dat de slaap ook weer de overhand probeerde te krijgen. Dat verdomde slangetje, als ze het er nou uit kun trekken...
Tegen al haar natuurlijke instincten in, sloot ze haar ogen en dwong ze zichzelf rustig te ademhalen. Beweeg je tenen. Kom op. Maar hoe zeer ze haar best ook deed, haar tenen wilden niet bewegen, evenals haar vingers die ergens naast haar lichaam moesten liggen, maar Ruby niet eens kon voelen. Nog eenmaal opende ze haar ogen. De mist had haar bijna helemaal opgeslokt. Ze had het idee het zelfs te kunnen proeven. Nee, nee alsjeblieft, wilde ze kermen, maar toen, tegen beter weten in, gleden haar ogen weer dicht en werd Ruby weer een droom in geslingerd.

Bastian merkte dat hij toch trager was dan anders, want plotseling was zijn broer langs hen gesneld zonder dat hij precies doorhad wat er aan de hand was. De Onverschrokkenen waren scherper, en twee renden achter Adrian aan. Hij moest het roepen van zijn broer als een echo in zijn brein herhalen. Jenna is in gevaar. Hoe, wat? Het hotel was niet ver weg.
Terwijl hij eindelijk de heerschappij over zijn vermoeide ledematen herkreeg, hoorde hij de stem van één van de Onverschrokkene via de portofoon van James kraken. ‘De steeg met de kapotte, rode stoel is hier. Hier bij het hotel. Over.’ Die woorden waren voor Bastian ook genoeg om hem aan te sporen. Ver kwam hij echter niet, want plotseling klonk er het geluid als een klapperende tent in de storm ergens boven hen. Klapwiekend en krijsend daalden enkele monsters neer, dezelfde soort wezens als waarvan Ruby er één had neergeschoten. ‘Vuur!’ hoorde hij James ergens achter hem bulderen. ‘Vuur, vuur, vúúr!’
Geratel en schoten van de verscheidenheid aan Onverschrokkenheids wapens vulden de lucht tezamen met het krijsen van de monsters. Eén Onverschrokkene werd in zijn schouder gegrepen met de klauwachtige poten en viel op de grond. Een ander monster flitste vlak langs Bastians hoofd heen. Even had hij het beeld van zwart vlees met her en der een veer, als een zwartgeblakerde pterodactyl. Alles leek als onder water te bewegen, op zijn kop, verzwolgen in één aanhoudende heksenketel. Kom op, Bastian. Kom op. Daar de steeg. Het hotel. Daar moet Ruby zitten… Kom op!
Hij hief het geweer tegen zijn schouder aan dat hem een vloek van pijn ontlokte en schoot, kreunend van de schok van de terugstoot. Een uitgeworpen huls trof hem tegen de wang, maar hij voelde het amper. Hij schoot een van de monsters neer die met opengesperde bek vol scherpe tandjes op hem af kwam. Kom op, kòm op!
Hij begon nu te rennen, in de richting van waarin Adrian ook was verdwenen. Het hotel. Daar moest hij heen. Hij rende, zigzaggend als een dronkaard om de schoten en klauwen van de monsters te ontwijken. Alles aan zijn lichaam deed zeer, zijn borst brandde alsof iemand er met een schroevendraaier in pulkte en zijn ogen brandden in zijn kassen alsof hij koorts had: maar hij ging door. Ruby was daar.

Jenna was overeind in bed geschoten toen de deur openklapte, en de vrouw die haar had ingechekt stond in de drempel. Ze had geen zichtbaar wapen vast en Jenna haastte zich om ook haar benen over de rand van het bed te slingeren om zich uit de voeten te maken, toen de telefoon, die ze nog in haar hand had gehad, met zo’n kracht uit haar handen waaide dat het met een klap tegen de muur in stukken viel. Met starre ogen staarde Jenna naar de vrouw. Een magiër. Daar kon ze het niet van winnen, zelfs al had ze zich goed gevoeld met alle energie van de wereld. Het gezicht van de vrouw was verweerd, wit als papier. ‘Zo,’ sprak ze, haar handen opgeheven naar Jenna. Onder haar gitzwarte haar flitsen haar ogen als grijze knikkers. ‘Meekomen nu, en geef geen kik, want anders zullen we die Onverschrokken vriendin van je nooit meer laten wakker worden.’
Achter haar was een boom van een vent verschenen die zijn gezicht verborgen had onder een grijze doek. Hij greep haar onder de oksels beet en trok haar op de benen, zodat ze wel half in zijn armen, half strompelend, met hen mee moest lopen. Ze schrok zich een ongeluk toen ze buiten plots een kakofonie van schoten hoorde. Adrian... Adrian was daar. Verdomme, had ze toch maar een wapen gehad! Ze probeerde zich te verzetten maar de man tilde haar simpelweg op toen ze haar hakken in de loper zette. De vrouw opende een deur. Ze gingen een trap af, een slecht verlichte, kille gang op die Jenna plotseling met scherpte herkende uit haar droom. Hoe bestond het. Ruby werd opgesloten in dít hotel, en zij hadden niets door gehad!

Als uit het niets waren monsters in de lucht verschenen. Adrian zag ze terwijl hij doorrende en over zijn schouder keek. De schoten werden bijna even snel gelost als het gekraai van de beesten was opgerezen. Hier had hij geen tijd voor. Als hij eerst in gevecht moest met deze wezens, dan zouden ze genoeg tijd hebben om iets met haar te doen.
Voordat de woorden zijn lippen goed en wel hadden verlaten, stond de wereld stil. De vogelachtigen hingen stil in de lucht, een kogel was onderweg omhoog. Had Adrian een eindeloze energiebron gehad, dan had hij ervoor gezorgd dat eerst met de monster afgerekend zou worden, maar dat was helaas niet zo. Bij elke stap die hij verder richting het hotel zette, voelde hij de tijd aan hem trekken en tegen de tijd dat hij het hotel binnen stapte, was de wereld weer begonnen met bewegen.
De lobby was leeg en zonder blikken op blozen stapte Adrian achter de balie. Waar was ze? Jenna, Jenna... Zijn vinger gleed over de namen van gasten heen. Daar! Hij prentte het kamernummer in zijn hoofd en rende de gang door op zoek naar nummer 18. Lang hoefde hij echter niet te zoeken, want het hotel was klein, maar nog belangrijker: haar deur stond wagenwijd open.
Met een groeiende zorgen stapte Adrian de kamer binnen. Leeg, zoals hij wel had verwacht. Jenna's telefoon lag in stukken op de grond en het beddengoed was gekreukeld, alsof er iemand bovenop had gelegen. Het geluid wat hem had gealarmeerd aan de telefoon bleek afkomstig van een omgevallen prullenbak aan de voet van de deur. Maar niets van dit alles zou hem helpen met het achterhalen waar Jenna was.
Adrian wilde schreeuwen, huilen, een gat in de muur slaan of dit hele hotel laten ontploffen met een uitbarsting van energie. Terwijl hij terug rende naar de lobby gleden zijn ogen over de verschillende deuren heen. Het waren er teveel om in zijn eentje zo snel te bekijken. 'Ze is weg.' Zijn woorden, gericht aan zijn broer die net binnen kwam lopen, klonken hem te luid in de oren.

Duisternis. Of eerder, de afwezigheid van iets. Een leeg, hol niks. Een plek waar nooit iets was geweest en nooit iets zou zijn. Behalve zei dan nu. Als Ruby had geweten dat het een droom was, had ze misschien anders gereageerd. Dan had ze geweten dat ze deze nachtmerrie al zo vaak had gehad, dat het met het wakker worden allemaal weer weg zou zijn. Dan had ze geweten dat ze Inanitatem al eens hadden verslagen en deze wereld geen waarheid zou worden, maar dan zou ze ook herinneren dat Inanitatem er nog wel degelijk was en misschien zou het allemaal nog wel uitkomen. Misschien was het goed dat Ruby zich de hele geschiedenis op dit moment niet kon herinneren en enkel wist wat ze nu wist.
'Hallo?' Het was Ruby's stem die met een angstige ondertoon door het niks heen riep. 'Is daar iemand? Hallo?' Ze zette een twijfelachtige stap, maar gelukkig was er in dit niks wel een vloer of iets waar ze op kon lopen. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze met de handen iets voor zich gestoken door liep. Er was niks. Geen geluid, geen licht, geen omgeving. Helemaal niks behalve zijzelf. Ze liet zichzelf neervallen en trok haar knieën op. 'Fuck, fuck, fuck,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze schichtig om zich heen keek. Er was niemand. Ze zat vast in deze plek.

Het moment dat ze Jenna de kamer induwden waar ze eerder in haar droom de balzaal had gezien waar Adrian danste met de onbekende vrouw, moest Jenna zich inhouden om niet in een hysterische lach uit te barsten. Er stond een tafelachtig bed klaar en allerlei machines. Ze herkende ze gelijk: dezelfde machines waaraan Ruby was aangesloten, dezelfde machines waaraan zij zelf had gelegen in Eruditie. Terwijl de grote man haar op het bed duwde, keek de vrouw haar met woeste ogen aan. ‘Zoek voor háár, droommagiër,’ zei ze en Jenna kon simpelweg horen dat ze ‘haar’ met een hoofdletter uitsprak. Haar? Het duister? Was het toch Inanitatem… Dat nu bij Ruby was… Ze was doodmoe, niet in staat tegen te stribbelen terwijl de man haar aansloot op de machine. Maar eigenlijk kwam het haar wel heel goed uit. Het zal jullie bezuren dat jullie een droommagiër de droomwereld in gaan sturen, debiele klootzakken, dacht ze, moeite doen een wraakzuchtige grimas te onderdrukken. Ze voelde een klein schopje in haar buik. Ik zal niet rusten totdat jullie allemaal kapot zijn. Totdat mijn vrienden veilig zijn. Totdat het duister verbannen is. Totdat er vrede is.
Toen de naald in haar huid werd gestoken, gleden haar ogen dicht, om ze te openen in dezelfde kamer, staand naast haar slapende lichaam.  Ingespannen en grimmig zette ze haar lichaam aan tot lopen. Ze gleed door de man en de vrouw heen, niet gehinderd door de realiteit. Op de gang vóelde ze simpelweg aan dat het duister bij Ruby was, waar ze het had verwacht. ‘Inanitatem?’ schreeuwde ze luid. ‘Kom hier! Laat Ruby met rust. Als je mij wilt hebben, schaduwachtig kutwijf dat je bent, krijg mij dan maar eerst te pakken!’
Het volgende moment sloot ze haar ogen en beeldde ze zich in dat ze buiten het hotel stond. Ze zag de Onverschrokkenen vechten met de monsters. De vogelachtige wezens bleven neerduiken, aanvallend met hun klauwen en snavels, amper gehinderd door de kogels. Het was een vreemd schouwspel, iets vertraagd uitgevoerd en in doodse stilte, want geluid dringt vanuit de realiteit niet door naar de droomwereld, of andersom. Ze zag de Onveschrokkenen soms wat naar elkaar schreeuwen, hun monden wijd open en verwrongen terwijl ze magazijn na magazijn in de monsters pompen. Adrian zag ze niet, hoewel ze Bastian net het hotel binnen zag rennen, zijn ziekenhuistenue wapperend. Goddank, ze waren op de goede weg.
Haar benen trilden hevig en het zweet droop langs haar rug. Maar zonder aarzelen hief ze haar handen op. Mijn onderbewuste me laten denken dat ik niets waard ben, hè? dacht ze nog even, voordat ze met haar laatste restjes energie de magie opriep. Uit haar handen welfden luchtdrukken en bliksem, knetterend bij haar vingertoppen, vertakkend tot grillige banen die de vogels raakten. De magie ging ver over haar grenzen heen en ze schreeuwde van woede, pijn, spijt en wroeging. Maar ze bleef doorgaan. De monsters stortten neer; ze krijsten als ze door haar magie geraakt werden, spastisch bewegend als ze naar de aarde stortten. Geur van verbrand vlees en veren vulde de lucht, weerzinwekkend, maar Jenna bleef doorgaan. Ze hield pas op toen het laatste monster neerviel en van pure magische vermoeidheid het bloed uit haar ogen stroomde.
Haar armen beefden alsof iemand ze schudde; haar vingers tintelden en ze snakte naar adem. Achter zich voelde ze het duister zich verzamelen. Goed, dacht ze. Dan is het in ieder geval weg van Ruby. Met de monsters en de duisternis weg, hebben Adrian en Bastian tenminste vrij baan om naar Ruby te gaan…
Nog even probeerde ze overeind te blijven. Maar toen gleden haar benen onder haar vandaan en als een jas die van een kapstok viel, zakte ze op de grond.

Bastian was net het hotel binnengestrompeld, zijn geweer in de aanslag en zijn ogen glimmend. Hij schrok ervan toen Adrian plotsklaps de gang binnen kwam rennen, en het liet met een zucht de loop van zijn geweer wat zakken. ‘Ze moet niet ver weg zijn,’ antwoordde hij zijn broer. ‘Waarschijnlijk naar dezelfde plek gebracht als Ruby…’
Hij maakte een stuip van schrik toen achter hem opeens een snoeihard geluid klonk. Het was alsof iemand een tesla-transformator van een miljoen volt had opgestart. Met grote ogen van verbazing staarde hij naar de monsters, die geraakt weden door een plotselinge magische uitbarsting van bliksem, zich vertakkend van de een naar de andere, hen allen doen neerstorten. ‘Holy shit,’ mompelde hij. Waar kwam dat zo plots vandaan? Niet nadenken, kom op; dat kwam later wel. De mysterieuze magie leek aan hun kant te staan, dus dat was het enige dat voor dit ogenblik telde. Ruby en Jenna waren nog ergens in dit godvergeten hotel. ‘Naar de benedenverdieping,’ zei hij snel tegen Adrian, een hand gedrukt op de pijnlijke plek in zijn borst. ‘Daar zullen ze vast moeten zijn…’

Adrian was zich eerst niet zeker hoe zijn broer zo zeker leek te zijn over het feit dat 'ze' beneden zouden zijn - Ruby ook? -, maar toen hij de deur doorstapte en een kale, betonnen gang vond die leidde tot een metalen trap, besefte hij ineens dat dít de route was die Jenna hem had verteld. Ruby was hier dus ook!
Adrian keek even om naar zijn broer. De man hoorde veilig in bed te liggen, niet hier rond te lopen nadat hij net neergeschoten was, maar er zou niks zijn wat hem tegen zou kunnen houden.
Ze liepen net de trap af toen de deur aan de rechterkant open ging en een man en een vrouw naar buiten stapten. Voor een moment haakten hun ogen in elkaar. Eerst leek de vrouw te willen liegen, maar toen veranderde haar blik. Adrian, niet in staat om nog een seconde langer te verspillen, hief zijn hand op. 'Zeg me waar ze zijn.' Zijn stem kwam van diep uit zijn lichaam. Zijn vingers klemden zich op afstand om de nek van de grote man heen, wie hij een stukje optilde. 'Spree...' Geschrokken greep hij naar zijn keel waardoor de man weer terug op zijn voeten belandde. De vrouw hield met een geconcentreerde blik en een opgetrokken mondhoek haar hand omhoog. Snakkend naar adem prevelde Adrian de drie woorden die hij nodig had; een harde windstoot blies de vrouw achteruit waardoor hij weer op zijn voeten terecht kwam. Beide magiërs keken elkaar aan met ogen die letterlijk vuur zouden kunnen schieten.
'Ik ga je proberen te dekken, Bast,' fluisterde Adrian kort naar achter. Toen zette hij al zijn kracht achter nog een harde windstoot.

Bastian dankte wederom in stilte de tegenwoordigheid van geest van Adrian, want zijn broer was een stuk helderder dan hij momenteel. Voordat hij goed en wel doorhad wat er gebeurde, had Adrian twee man overmeesterd. Nu de gang langs, daar naar die deur die half openstond en een trap naar beneden liet zien, kom op!
Hij was toch echter niet zó verdoofd als hij dacht, want hij had een gesluierde man neergeschoten die met zijn geweer op Adrian geheven uit een andere kamer stapte. Meer mensen gewapende mensen waren verschenen, maar achter hem hoorde hij de Onverschrokkenen het hotel binnenkomen en korte metten maken met die tegenstanders. Bastian aarzelde nu niet meer, maar rende de gang door, de deur opentrekkend en de trap afrennend met drie treden tegelijk. Hij hijgde als een postpaard en hij staarde door een rood floers, maar dat deerde hem niet. Doorgaan, dóórgaan! Ruby moest hier ergens wezen… Het zweet stroomde in zijn wenkbrauwen en langs zijn hals. Zijn gezicht bleek van pijn en woede schoot hij een tweede man neer die met getrokken wapen uit een zijkamer kwam gedoken. Een vrouw, ook met die verachtelijke sluier voor haar gezicht, die haar hand naar hem ophief alsof ze hem wilde betoveren. Ook haar schoot hij neer. Hij voelde niets behalve woede en haat en pijn. Ze hadden Ruby ontvoerd, die klootzakken, en hij zou desnoods de hele wereld hebben neergeschoten als hij daartoe de munitie had gehad totdat hij zijn vrouw veilig terug had. Ruby, dacht hij, terwijl hij voortrende in een waas van sterretjes. Ruby; laat mij in godsnaam niet te laat komen… Alles behalve dat…
Helemaal beneden waar hij niet verder kon koos hij gevoelswijze de linkerdeur en rukte die open. Even stond hij als bevroren op de drempel terwijl hij naar binnen keek. Toen kletterde het geweer uit zijn ontzielde handen op de vloer. ‘Nee.’ De kreet die van zijn lippen afkwam, leek van een vreemde te wezen, een woedende, hartverscheurende kreet. ‘Néé!’
Hij rende, nee, strompelde de kamer binnen, snelde naar het tafelachtige bed waar Ruby op lag omgeven door de machines. De aanblik van haar gezicht, even bleek en stil als het laken waarop ze lag, leek zijn hart te doen stoppen. ‘Nee, nee, nee,’ herhaalde hij koortsachtig. Zijn hart klopte in zijn keel. Wat moest hij doen? Instinctief trok hij de naald uit haar arm. Het bloeden dat dat teweeg bracht, stelpte hij gauw met zijn helende magie.
Hij nam haar nu in zijn trillende armen, bracht zijn gezicht vlakbij de hare. Ademde ze nog? ‘Nee, Ruby, alsjeblieft,’ fluisterde hij nu. Alle woede en haat waren uit hem gegleden op het moment dat hij haar had zien liggen, en slechts wanhoop, verdriet en bezorgdheid bleven over. Onwillekeurig blonken tranen in zijn ogen bij hetzelfde beeld dat hem zo was bijgebleven, Ruby gestorven in het ziekenhuisbed. Liet hem niet te laat zijn gekomen... Opnieuw fluisterde hij: ‘Alsjeblieft, je kan niet dood zijn, alsjeblieft…’

Jenna het het gevoel dat iemand anders dan zij de diepere niveaus van de droommagie binnen zonk, die dat allemaal beleefde en allemaal voelde, een volkomen vreemde die in de duisternis beefde en zweefde, bevangen door complete uitputting. Ze leek te vallen in de tijd, steeds langzamer, tot er niets anders was dan duisternis, een nameloze wereld voorbij de realiteit. Ze voelde geen angst. Geen wanhoop. Geen haat. Geen verdriet. Ze voelde niets meer behalve de moeheid waarin ze zich wilde overgeven. Ze wilde dat ze verder weg in het duister kon zakken, niveau na niveau, totdat ze haar ogen kon sluiten om nu eindelijk te kunnen slapen zonder ooit nog maar wakker te worden.
Maar in haar brandde het kleine vlammetje liefde, het kleine vlammetje hoop van het ongeboren kind in haar schoot, de liefde voor Adrian, voor Ruby, voor Bastian en voor een betere wereld, en dat hield haar overeind.

Niks, een eindeloze hoeveelheid aan niks, met als enige puntje Ruby's samengevouwen lichaam, met de armen om de benen en haar gezicht op haar knieën. Ze had haar ogen dichtgeknepen. Er was geen reden om te kijken naar wat er niet was.
Even had ze gehuild, maar na enige tijd waren haar tranen op geraakt. Het leek alsof ze hier al uren, misschien dagen zat. Alleen in de stilte, wachtend totdat er iets zou veranderen of zij op zou houden met zijn. Het bleek optie één te zijn. Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar ineens had ze de sensatie dat er armen om haar heen geslagen werden. Verwachtingsvol en tegelijkertijd bezorgd keek ze om zich heen. Wie was dat?
Een fel licht drong voor de tweede keer haar netvlies binnen, maar dit keer was alles anders. Een bekende geur prikte in haar neus, een bezorgd gezicht keek haar aan, én ze had de macht teruggekregen over haar ledematen. 'Bast.' In een ademhaling was ze overeind gekomen en had ze haar armen strak om hem heen geslagen. Alle herinneringen aan het ongeluk waren plotsklaps terug. Hier stond hij. God, hier stond hij levend voor haar.
Een moment legde ze haar handen op zijn schouders, zijn gezicht, zijn borst terwijl haar ogen bezorgd over hem heen schoten. Hij zag er slecht uit, slechts gekleed in zijn broek en ziekenhuistenue. Zweet parelde op zijn voorhoofd terwijl zijn gezicht zo bleek was als papier. 'Bast...' Dit keer klonk ze vooral bezorgd. 'Gaat het? Ben je oké?'

Bastian was gelukkig ook scherp en voordat Adrian ze überhaupt had gezien, waren meerdere vijanden neergeschoten. De anders vredelievende Adrian stapte zonder blikken of blozen langs de lichamen. Ze hadden zijn Jenna van hem afgepakt én zijn ongeboren zoon of dochter.
Bastian was de trap al afgerend en Adrian volgde, zijn handen gevormd tot klauwen. Het was meer een gevoel dan dat hij kon verklaren waarom hij zich ineens omdraaide, maar voordat hij erover na kon denken had hij zich instinctief omgedraaid en de man die bovenaan de trap stond het wapen uit de handen geslingerd. Met een zwaai van zijn arm vloog de man naar achter waar hij belandde in de armen van een Onverschrokkene.
Adrian stapte de trap af. Woede brandde in zijn borst en deed zijn handen trillen. De linkerdeur stond open. Een snelle blik leerde hem dat Jenna daar niet was, maar wel Ruby en Bastian. Mooi. Met een klap opende hij de deur naar de andere kamer.
Een schok ging door zijn lichaam heen en met drie grote stappen stond hij naast haar. 'Jenna.' Bezorgd trok hij de naald uit haar arm. 'Jen, ik heb je.' Zijn hand was onderweg naar haar wang toen hij plots zich omdraaide. Een vrouw stond voor de dichte deur. 'Je bent een groot magiër heb ik gehoord. Je kunt je bij ons aansluiten of sterven.' Ze hief haar handen naar hem op en hij deed hetzelfde.

Goddank, goddank, goddank! Ze leefde nog. Ze leefde. En sterker nog: ze leek er beter aan toen dan hij. Even hield hij haar dicht in zijn armen alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Het enige wat hij wilde was dat hij haar kon beschermen, haar vasthouden, haar beschermen tegen alle verdriet, alle ongeluk, alle vijanden... maar hij had daarin gefaald. Ruby was degene die de omhelzing verbrak en hem op een armafstand hield om te kunnen bekijken. ‘Ik ben oké,’ antwoordde hij schor, haar onderzoekende blik trotserend. Op zijn gezicht was naast grenzeloze opluchting de pijn te lezen. ‘Ik zal later alles uitleggen…’ Hij liet zijn handen voor een moment over haar gezicht glijden, probeerden de diepte in haar ogen te peilen. De trek om zijn mond werd nu hard, ongenaakbaar en zijn stem zo grimmig als hij zelden van zichzelf had gehoord. ‘Wat hebben ze met je gedaan?’

In de duisternis waarin ze zweefde trok iets aan haar arm. Wat dat teweeg bracht was dat de wereld opeens uiteenspatte in caleidoscopische onderdelen. Ze zag het gezicht van haar moeder, Ruby en Hope, Factieloos, Zelfverloochening. De tijd leek te hangen als slapende vleermuizen, als druipende stalactieten, buiten haar zintuigen, buiten haar wezen om. Ze zag zichzelf op het bed liggen, Adrian naast haar, een vrouw in de deuropening. Was ze er nog? De tranen sprongen in haar ogen. Adrian had haar weer terug in het eerste niveau van de droomwereld gehaald. De laatste stap zou wezen om in haar eigen lichaam te treden, maar ook daar was ze te moe voor. Ze voelde zich zoals Ruby zich gevoeld moest hebben, een geest, een buitenstaander van het echte leven.
De vrouw zei iets tegen Adrian, haar lippen bewogen maar Jenna kon de woorden niet horen. Ze keek naar haar lichaam op het bed. Ze was iets vergeten – iets onvergeeflijks, wat een ramp zou kunnen veroorzaken. Wat was het? Haar ogen vielen nu op de schaduw, die zich onder het bed had verzameld, en een eigen leven leek te gaan leiden.
Inanitatem. Hoe had ze dat kunnen vergeten? Ze had de schaduw van Ruby weg kunnen krijgen, dat had ze – maar nu was het er weer, een duisternis die bewoog, die leefde. Ze zette zich schrap. Het donker zou vast weer naar haar komen, haar dromen absorberen als een vacuüm. Of weer terug naar Ruby… Ze zou haar vriendin moeten waarschuwen… Maar waar ze geen moment bij stil had gestaan, was de gedachte dat Inanitatem wel eens Adrian op het oog kon hebben. Ze zag de schaduw langs haar glijden, op weg naar Adrian die met haar rug naar hen toe stond.
Ze had het gevoel het ijskoud te krijgen, hoewel dat niet helemaal realistisch was, want ze had geen lichaam. ‘Adrian,’ zei ze, hoewel ze wist dat hij haar niet zou kunnen horen, al móest ze het proberen. ‘Adrian… Achter je… Inanitatem…’