Faction magic

‘Bast! Hier!’
Bastian schrok op van het kijken naar de schermen door de alarmerende stem van een van de achterblijvers verderop. De kermen van de dromer op het bed deden hem opspringen en erheen rennen. Het scherm was de dromer was niet veel zeggend, er was slechts lucht te zien met randen van flatgebouwen. Bastian zag al snel wat er met de dromer zelf aan de hand was; een gebroken been, en een hoop bloed bij het hoofd wat hem bezorgd maakte. ‘Wat is er gebeurd?’ zei hij snel terwijl hij bij het bed neerknielde.
De vrouw die bij hem waakte leek in alle staten. ‘Hij probeerde op de trein te springen… Wat moet ik doen?’
‘Haal hem uit de droom en bel een ambulance,’ was Bastians korte antwoord voordat hij zijn handen op het hoofd van de dromer legde en probeerde te achterhalen waar het bloed vandaan kwam. Tot zijn opluchting zag het er erger uit dan het was; er zat een snede bij de slaap, blijkbaar opengeschaafd met de val. Het been daarentegen… Stomme Eruditieten ook, niet getraind om op rijdende treinen te springen…

Kirsten rende weg om de andere magiërs in te lichten op de trein te komen, terwijl Jenna Adrian in de gaten bleef houden. Ze hield haar hart vast toen ze Ruby in de hoogte op de paal zag balanceren, maar haar hart, dat toch al stevig bonsde, leek te stoppen toen Ruby hen niet leek te herkennen. Sterker nog; haar lichaamstaal was vijanding.
‘Shit,’ mompelde ze. Daar had ze geen rekening mee gehouden, dat Ruby Adrian niet mocht herkennen. Dan moest ze zelf omhoog zien te komen. Verdorie, was ze maar wat sneller met die onhandige buik van d’r, nu zou ze niet op tijd komen. Ze hief haar handen op om op z’n minst een vangnet te toveren zodat Adrian niet te pletter zou vallen.

Terwijl Bastian snel bezig was eerste hulp te verlenen, zag hij tot zijn opluchting de dromer bij bewustzijn komen. ‘Rustig, het is goed,’ zei hij op een toon alsof hij een geschrokken paard probeerde te kalmeren. ‘Rustig blijven ademhalen. Je been is gebroken, maar wij gaan je helpen en de ambulance komt eraan. It isn’t that bad.’
Terwijl de magiër op beknepen toon zijn eigen onhandigheid vervloekte, liet Bastian wat van zijn magie op de wond los om de pijn weg te nemen. Hij liet de pijn zijn eigen lichaam instromen, en stopte toen voortijdig om zijn krachten te sparen. Hij wist immers niet wat er verder nog mocht komen in de droommagie, en de ander zou het zou wel redden.
Nu werd zijn aandacht even getrokken naar het beeldscherm van Adrian. Tot zijn verbazing was Ruby vol in beeld, balancerend op een paal. Wederom flitste een flashback langs zijn brein. Hij was geen onaantrekkelijke man en hij wist dat hij gauw vrouwen voor zich kon winnen met een scherpe blik van zijn ogen of één van zijn glimlachen vol holle beloften. Maar Ruby Black leek beide geen zier te kunnen schelen. Sterker nog, ze zag eruit of ze hem elk moment met een elegante trap van haar voet tegen zijn voorhoofd hem van de muur af kon keilen. Hier beneden aan de muur rust een idioot met een schuilnaam die een vrouw onderschatte…
‘Verdomme,’ knarsetandde hij. Als Adrian het niet klaar speelde, mocht Ruby hem daadwérkelijk wel eens van de muur af trappen… Het was niet zijn intentie geweest om de droom in te gaan, maar hij kon niet nodeloos toe kijken hoe zijn broer misschien wel zijn dood tegemoet zou vallen, gedaan door de liefde van zijn leven. Hij snauwde naar de vrouw, die de sensoren van de slapen van de dromer met het gebroken been had gehaald: ‘Stuur me de magie in. Snel.’

Voordat Jenna haar magie had kunnen oproepen voor het vangnet, zag ze plotseling tot haar grote verbazing een man manifesteren naast Adrian op de muur. ‘Bastian?’ zei ze ongelovig. Was hij dat echt, of was het slechts een projectie uit iemands onderbewuste?

De wind trok aan zijn haren. Bastian vond zichzelf hoog op de muur, precies waar hij zich wilde hebben: beschermend voor Adrian, Ruby op een korte afstand bovenop de paal. Precies zoals hun ontmoeting. Haar blik scherp als een havik terwijl haar rode en haar om haar geconcentreerde gezichtje wapperde. Hij hief ontwapenend zijn handen op. ‘Ruby, ik ben het, Bastian… We hebben elkaar hier ontmoet. Je bent in een droom. Kom veilig deze kant op…’

Letterlijk uit het niks was een tweede persoon verschenen. Haar plan om naar de muur te springen werd nog eens heroverwogen. De metalen paal, echter, was niet gebouwd op het gewicht van en mens en begon te trillen. Een vloek ontschoot Ruby, terwijl ze naar beneden keek om de situatie in te schatten. De paal was veel te hoog om mee naar beneden te gaan. Naar beneden klimmen kon misschien nog, maar de paal bewoog gevaarlijk. De beste uitweg was op de muur springen zoals het plan was geweest. Ruby haalde diep adem, zette een kleine stap achteruit, een iets grotere vooruit en gebruikte de laatste stap om naar de muur toe te springen. Met gemak kwam ze op de muur terecht.
Een ogenblik overwoog Ruby om het mes uit haar schoen te trekken en de twee mannen te dwingen aan de kant te stappen, maar iets hield haar tegen. Dat gezicht... Haar ogen gleden weer naar het lege punt beneden waar ze zojuist ook al naar had staan kijken. Ze kende hem. 'Jack Jackson,' mompelde ze zachtjes, haar handen nog steeds gebald. Toen, luider alsof ze haar daadkracht weer terug had gevonden: 'Wat wil je van me, Jack Jackson?'

Adrian kon wel bidden dat dit het moeilijkste onderdeel van de missie zou worden. Hij zocht net naar de juiste woorden toen plotsklaps Bastian naast hem verscheen. Nog net kon hij een opgeluchte zucht binnen houden, vermoedend dat dat niet veel goeds zou doen voor Ruby's humeur.
Vanachter Bastian kon hij duidelijk de interne strijd zien: één gedeelte hield vast aan de droom, aan het leven voor de rebellie, voor het verliezen van Bastian buiten de muur, voor Inanitatem, voor de monsters, voor haar tijdelijke dood; het andere gedeelte herkende hem, Bastian.
Kort keek hij opzij naar Jenna met een halve glimlach. Het zou wel goed komen, maar ze hadden nog heel even nodig.

Bastian bevochtigde zijn droog geworden lippen en als de situatie niet zo nijpend was geweest, zo hij geglimlacht hebben. Jack Jackson. Die persona van hem was gelukkig al lang verdwenen, ingestort tezamen met het oude Eruditie. Ruby herkende hem nog niet, maar wel Jack. Dan moest hij de herinnering maar even in leven houden om haar zo langzaam te doen ontwaken in de droom. ‘We hebben een geheime missie voor je Ruby, een missie waarbij we een van de beste soldaten van Onverschrokkenheid nodig hebben.’
Ergens achter zich registreerde hij de aanwezigheid van een van de dromers, die de trap op was komen lopen. ‘De trein leidt waarschijnlijk naar een diepere laag,’ begon de magiër, en zonder zich om te draaien hief Bastian zijn hand op om te kennen te geven dat de persoon moest zwijgen. Hij bleef Ruby aankijken, zijn bewegingen rustig en gecontroleerd als iemand die weerhoudt dat een wilde wolf hem zal bijten. ‘Je weet wie ik ben, Ruby. Jack Jackson is slechts een schuilnaam. Je weet dat mijn echte naam Bastian Johsnon is.’ Je weet dat ik je man ben en we een dochtertje hebben, Hope. Dat laatste riskeerde hij nog maar niet te zeggen, bang dat ze hem alsnog niet zou herkennen en hem beledigd van de muur af zou smijten.

Jenna bleef omhoog kijken, klaar om een vangnet te spannen als dat nodig zou wezen. Hoewel het in eerste instantie niet was afgesproken, was Jenna blij dat Bastian in de droom was verschenen. Ja, misschien was het goed dat hij in de droomwereld was om te helpen met deze riskante onderneming.

Bastians woorden veranderden iets in haar gezichtsuitdrukking. Heel even had hij hoop dat ze zich besefte dat ze in de droomwereld zat, maar toen tilde ze in een ruk haar been omhoog, greep haar hand in haar schoen waar het weer uit kwam met een klein, scherp mes dat blonk in de zon. Geschrokken zette Adrian een stap naar achteren en probeerde hij te slikken, maar zijn keel was droog geworden.

Ze had een vreemd gevoel van déjà vu. Alsof ze dit al eens mee had gemaakt. Maar toch, net niet helemaal… Een geheime missie. Bastian Johnson. Beelden overspoelden haar ineens als een zee aan herinneringen.
Twee sprongen op het dak van een rijdende trein; de ontmoeting met Adrian Johnson, de verloren broer; een gevecht tussen de rebellen en de politie; Bastian die expres de rebellen bij het raam had weggejaagd; zijn armen om haar heen toen ze de lege nachtmerrie weer eens had gehad; zijn gezicht toen hij haar zag na zijn vuurgevecht als rebel; haar ontsnapping uit de rebellen gevangenis…
Toen sneller: iets wat een dodelijk schot had moeten zijn; zoveel verdriet dat ze dacht dat het haar zou verteren; leven in een rebellenkamp; de liefde bedrijven met Bastian in een rijdende trein; een missie buiten de muur; Bastian weggerukt uit haar leven; woede en verdriet, maar vooral zoveel woede; Bastian leefde nog!; ze was toch zwanger geraakt; een bruiloft in het bos; een duistere wereld met gruwelijke wezens; de deal met Inanitatem; de bevalling; haar dood en zijn verdriet; Hope’s prachtige oogjes; de Nieuwe Morgen; en nu het terugkomen van de monsters, het achtergrondverhaal van Nellie en hun missie om Chicago nog eens te redden. Dit was allemaal een droom. Ze waren in de droommagie en zouden de droomlagen omhoog gaan.
Het lemmet van een mes voelde koud, maar stevig aan in haar hand. Schijnbaar had ze zonder na te denken het mes uit haar laars getrokken. Dat mes had ze echter niet meer nodig. Een glimlach van herkenning gleed over haar lippen heen. ‘Volgens mij heb je het fout, Jack Jackson, Mud, Bastian… Je naam is naar mijn weten Bastian Black.’

Nu moest Bastian wel glimlachen. Zijn mondhoeken krulden omhoog en deden zijn gespannen uitdrukking als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zij was degene die hem zo gemakkelijk deed laten lachen; zij was degene die door zijn zelfopgetrokken pantser had kunnen breken. Zij was er weer. Zonder aan te trekken van wie er bij hem in de buurt stonden, had hij een stap dichter naar haar toegezet en daar waar de wind aan hun haren trok en de afgrond gapend naast hen opdoemde, kuste hij haar. Een kus, innig, vol liefde. Niet te lang, niet te kort. Toen keek hij haar glimlachend aan. 'Goddank dat je er weer bent,' zei hij. 'Om na alles wat er is gebeurt, plat aan muur te eindigen door jou toedoen...' Hij trok één mondhoek wat verder op in een grijns, pakte toen haar hand. 'Kom. Laten we de trein niet missen...'

Jenna blies haar wangen bol en liet haar adem ontsnappen. ‘Pfoe,’ zei ze tegen zichzelf. ‘Goddank dat Ruby er weer is. Eens zien... de trein...’ Ze staarde naar het hoge perron boven haar en kon zichzelf toen wel voor het hoofd slaan. Als de trein de route was naar de hogere laag droommagie, hoe kon ze daar ooit op terechtkomen, onhandig zwanger nijlpaard dat ze was? Ze zat nog over het probleem te tobben toen in de verte een geluid de komst van de trein aankondigde; als naderend onweer. Ze kon haar magie wel gebruiken, maar dat wilde ze niet. Niet met het kindje in haar buik, en teleporteren of de trein stilzetten of wat dan ook, was inspannend. Ze zwaaide verontschuldigend omhoog naar de twee broers en Ruby. Zij zou op dit niveau de droom stabiel houden, of misschien kon ze wel een andere manier vinden om te reizen.

Ruby streek een lok van Bastians donkere haren terug op zijn plek en streek toen met haar vingertoppen over de stof van het dure, gekreukte pak dat hij ook aan had gehad toen ze hem voor het eerst had gezien. Dat moment leek nu eeuwen geleden.
Ze wist niet of ze daadwerkelijk één van de mannen van de muur had afgetrapt - het was nou ook niet alsof ze in haar leven mensen had vermoord omdat ze in de weg hadden gelopen, en de levens van de mensen die door haar hand waren gestorven, droeg ze elke dag met zich mee -, maar ze had ze makkelijk een flinke trap kunnen geven die ze tijdelijk zou hebben uitgeschakeld.
Jenna zwaaide vanaf beneden. 'Shit, ze komt natuurlijk nooit de trein in.' Dat was Adrian bij wie een getergde uitdrukking op zijn gezicht was verschenen. Hij had een stap dichter naar de rand toegedaan en keek met een blik die één en al bezorgdheid uitstraalde naar zijn vrouw. 'Ze kan hier toch niet blijven? Wat als deze laag ophoudt als Ruby...' Het leek alsof hij de zin niet eens af durfde te maken.
De blik van Ruby schoot van de trein naar haar vriendin, haar buik en toen nog eens terug naar de trein. Nu ze zich haar leven weer kon herinneren, was er één ding heel erg duidelijk: Dit was een droom. Jenna kon dromen over het algemeen de goede kant op sturen. Wat als...
Met een geconcentreerde blik, staarde Ruby naar de trein die eraan kwam rijden. Achter haar was Adrian verdwenen en met grote voetstappen naar beneden gerend. Misschien was er een manier om Jenna de trein in te krijgen. Misschien als...
Hij stapte van de laatste trede van de trap af, zette een aantal stappen naar Jenna toen verbazing hem deed stoppen met lopen. De remmen van de trein klonken oorverdovend, alsof ze in jaren niet waren gebruikt en een flinke scheut olie konden gebruiken. 'Wel heb je nu...' mompelde hij.
In haar hele leven had ze nog nooit een remmende trein gezien, laat staan een stilstaande trein. Tevreden keek Ruby opzij naar Bastian. Ze had gelijk gehad. Nu ze wist dat ze droomde had ze de kans om dingen te veranderen.

Toen de trein plotsklaps remde, staarde Jenna er verdwaasd naar. Toen ging haar blik naar Adrian, maar die keek al net zo verbaasd als zij; ze wierp een blik naar de andere droommagiërs, maar ook die leken het niet te hebben gedaan of haalden hun schouders naar haar op. Ze hadden afgesproken om niet te veel magie te gebruiken; of beter, om niet de droom te veel te verstoren. Er kon er dan maar één zijn die het had gedaan...
‘Maar dat kan toch niet,’ mompelde Jenna verbaasd. ‘Hoe... dat zouden we toch gemerkt hebben...’  
Ze keek omhoog naar haar vriendin, die hoog op de muur stond, haar bruin met rode haar wapperend in de wind. Ja, een dromer kon in zekere hoogte de droom besturen; maar om zoiets enorms als de trein stil te zetten, die in de realiteit nooit stil zou staan, vergde magie. Veel magie.  
Ze schudde haar hoofd als om de gedachte kwijt te raken. ‘Laten we maar gauw instappen voordat hij weer gaat rijden,’ zei ze, en stapte de trein in. Ze zou straks Ruby moeten spreken, voordat er gevaarlijke dingen konden gebeuren, gevaarlijker dan de meute, gevaarlijker misschien zelfs dan Inanitatem.

Ook Bastian staarde schaapachtig naar de trein, en tevens gingen er allerlei idiote gedachten door zijn hoofd heen (als de trein nooit stil stond, wie onderhield het ding dan? Hoe werd het schoongemaakt? Gebeurde dat rijdend?). Toen ging zijn blik van de trein naar Ruby. Hij was minder op de hoogte van droommagie dan Jenna dat was, en gokte dat Jenna of een van de andere magiërs er een aandeel in moest hebben gehad. ‘Wel, dat vergemakkelijkt de zaak wel,’ zei hij opgeruimd. Zonder veel moeite nam hij een sprongetje van de muur af op het dak van de trein, omkijkend of Ruby hem zou volgen.
De tweede laag droommagie in Ruby's droom. Hij was benieuwd waar het nu heen zou gaan. Werd hun hele leven plotsklaps afgewikkeld?

Deze trein heeft zelfs een trappetje om binnen te komen. Voor wie? bedacht Adrian zich terwijl hij Jenna de trein in hielp en haar zelf volgde. Hij had een hand op haar heup gelegd, afwachtend voor wat er zou komen, maar even gebeurde er helemaal niks. De droommagiërs keken elkaar vragend aan. Hadden ze het toch verkeerd geïnterpreteerd? Heel langzaam, als een oude man die zijn gewrichten op moet warmen voordat hij kan lopen, kwam de trein weer op gang. Een schaduw gleed over de coupé heen en wazige trekken verschenen. Eerst langzaam, toen steeds sneller, openbaarde zich een nieuw schouwspel aan hen.

Met een sprong was ook Ruby op het dak van de trein beland en toen iedereen naar binnen was, liet ze zich langs de rand naar beneden zakken, net zoals ze die keer hadden gedaan bij hun eerste ontmoeting. Haar voeten slingerde de coupé binnen en voordat ze goed en wel weer op haar voeten stond, kwam de trein al in beweging. Voor een enkel moment sloten haar vingers zich om die van Bastian heen als teken van genegenheid, voor ze zijn hand weer los liet en haar zelfverzekerde, onverschrokken houding aannam.
Net als de diepere droomlagen, bleken ze ook in hogere droomlagen terecht te zijn gekomen in een projectie van het verleden. Enkel een aanblik van de groezelige metro gangen waarin ze zich bevonden deed dit besef oplaaien. Ruby's mondhoeken zakten in een bozige en gekwelde omgekeerde glimlach. Haar handen hadden zich gebald en haar nagels prikten ver in de bal van haar hand. Er was niets wat ze kon doen. Ze leken hen niet te zien.

Alsof ze in het theater terecht waren gekomen, verschenen ineens twee personen ten tonele die geen enkele blijk gaven van erkenning dat hier zoveel mensen stonden te kijken. Adrian zette beschermend een stap dichter naar Jenna toe. Eén van de jonge vrouwen had blond haar dat in twee vlechten op haar rug was samengebonden. Ze droeg een wapen in haar handen en liep een beetje gebukt terwijl ze zoekend en geconcentreerd om zich heen keek.
Achter haar verscheen een tweede vrouw. Adrian had heel even nodig om de vrouw met het bruine haar te identificeren. De rode pluk haar was schijnbaar nog geen onderdeel geweest van haar look. In stevige schoenen, ook een pistool in haar handen en met een geconcentreerde trek om haar neus, verscheen een jongere versie van Ruby om de hoek.

De aanblik van haarzelf, wetende wat er zou gaan gebeuren, was eigenlijk te veel. Ze was hier negentien, net uit opleiding en klaar om zich te bewijzen. Ze zou alles goed doen en toch verliezen. Ruby kon niet wegkijken. Het was alsof ze beide personen was, de vrouw die naast Bastian stond te kijken en de jonge vrouw, tiener nog, die door de ondergrondse gangen sloop.

In de verte hoorde ze kleine pootjes over buizen lopen. Dichterbij hoorde ze hun voetstappen zacht weerkaatsen tegen de muren. Verder was het stil. Eva was stil blijven staan en met haar linkerhand trok ze een apparaatje uit haar broekzak. 'Volgens de intel zijn we er bijna,' fluisterde ze. Ruby knikte en stak haar duim een moment op als teken dat ze het had gehoord.
Weer klonken hun voetstappen door de gangen. Dit oude metrospoor werd allang niet meer gebruikt. Het enige licht kwam vanboven waar heel af en toe een tegel was met gaten waar licht doorheen gleed. De mensen die daarboven liepen hadden ondertussen allang geen idee meer van de gang die zich hier bevond. Zij hadden geen idee van datgene waarvoor deze twee vrouwen op weg waren.
Ruby voelde zich enthousiast, ongeduldig maar bovenal nerveus. Dit was haar eerste missie - en, zo zou ze later beseffen, de missie die haar de titel top militair zou bezorgen -, en om te zeggen dat ze zonder angsten was zou een leugen zijn. Nee, Onverschrokken zijn was je angsten onder ogen komen en juist datgene doen. Eva, de vrouw voor haar, was een paar jaar ouder dan Ruby was. Ze was haar mentor geweest tijdens de opleiding, haar vertrouwenspersoon en nu haar vriendin, en tot Ruby's genoegen waren ze samen op een belangrijke missie gestuurd. Ergens verwachtte Ruby nog dat het misschien een grap was, een laatste ontgroening, maar niets was minder waar.
Ineens klonk geschreeuw vanuit de verte. In een miniseconde keek Ruby opzij naar Eva, toen begonnen ze beide in de richting van het geschreeuw te sprinten.

Ze wilde wegkijken, niet zien wat er zou gebeuren. Ze wist wat er zou gebeuren. Kon zich het afschuwelijke geluid nog voor de geest halen. Kon ze dit overslaan? Kon ze dit in godsnaam overslaan?

Fast forward. Hoe het was gebeurd kon ze zelfs op dat moment niet goed bevatten, laat staan zich later herinneren. Het waren drie mannen geweest. Erudieten. Eén had zijn wapen gericht op de vrouw die ze hadden gehoord. Het was de leider van de facties. Een Vriendschapper. Iemand die in haar tijd als leider haar best had gedaan op het verenigen van de facties. Ruby had haar meteen herkend. De vrouw zat huilend met haar handen voor haar gezicht, wachtend tot het schot dat haar zou doden.
De tweede man had zijn wapen op Eva gericht. Haar wapen lag een meter verderop en er was niks om handen om zich in een laatste poging nog mee te verdedigen.
De derde man had zijn wapen op Ruby gericht.
Ze had een keuze te maken. Man één en twee stonden dicht bij elkaar en ze zou ze kunnen raken voordat zij zelf geraakt zou worden, maar dan moest ze een beslissing maken op wie ze het eerst zou richten. Fatima, de leider van alle facties, de persoon wiens dood een factie oorlog zou kunnen doen veroorzaken of Eva, de vriendin die er altijd voor haar was geweest, die de afgelopen twee jaren haar beste vriendin was geworden, wie ze als enige haar onzekerheden durfde te vertellen?
Als in slow motion klonk een eerste schot. Toen meteen een tweede, een derde en een vierde.
Eentje bewoog er in de richting van Ruby.
Twee bewogen er in de richting van man één en twee.
Eentje bewoog er naar een vrouw.

Zonder dat ze het door had gehad, had ze zich op haar knieën laten vallen. Het geluid van brekende botten en de luide schreeuw van Eva kon ze letterlijk nog in haar dromen horen.

Man één was neergevallen. Hij had niet geschoten. Man twee had ze ook geraakt, maar niet voordat hij in één raak schot Eva dwars door haar ribben en hart had geschoten. Man drie zijn kogel schampte haar arm. Ze had al teruggevuurd voordat hij nogmaals kon proberen beter te richten.

Nellie. Ze had haar leven gered, misschien voor de eerste keer. Als buitenstaander zag Ruby hoe de vrouw in de ruimte was verschenen, de kogel had afgewend en weer was verdwenen.

Er hadden zich geen andere mensen in de trein bevonden. Even verderop stonden een paar van de andere magiërs in een kort gesprek, waarbij de een hevig stond te gebaren. Ruby en Bastian waren hier niet, maar Jenna wist zeker dat ze in de trein moesten zitten, want het landschap om hen heen veranderde in een donkere scène. Het gesprek van de magiërs verderop viel ook stil toen ze het toneel in ogenschouw namen. Jenna herkende Ruby gelijk; ze had haar immers gekend op die leeftijd. Ook de andere vrouw met het blonde haar. Eva. De vrouw die haar had geprobeerd te pushen tot één minuut plank langer, tot één meter hoger op al die verrekte trappen en hangnetten, tot één seconde sneller te vechten dan haar tegenstander. Het had niet mogen baten. Op haar onderlip bijtend staarde Jenna naar het toneeltje. Eva. Ja, wat was er met haar gebeurd? Ze had haar niet meer gezien of ontmoet...

Een nieuwe scène, met Ruby, geen vergissing mogelijk. De droombeelden speelden zich merkwaardig af, net buiten de trein. Ze reden er niet langs, het verdween niet uit het beeld: het leek eerder alsof de scène een onderdeel was van de trein. Bastian had zijn hand in die van Ruby liggen en kneep er even in. Hij wilde iets tegen haar zeggen, maar zweeg, bang om het toneel dat zich voor hun uitstrekte te verstoren.

Jenna sloeg haar handen voor haar mond toen, voor haar ogen, iedereen getuige was van de dood van Eva. Haar ogen werden nog groter toen ze, in een split second, de vrouw met de donkerbruine vlecht zag verschijnen om het leven van Ruby te redden, terwijl ze eigenlijk dood had moeten zijn.  

Toen Ruby ineenzakte op haar knieën, had Bastian in een impuls zijn armen om haar schouders geslagen en hield haar stevig bij haar armen, bang dat ze flauw was gevallen en de trein uit zou vallen. Maar hij zag dat ze bij kennis was, haar gezicht vetrokken van ellende. ‘Ruby, lief, ik ben bij je... Shit...’ Hij wist niet goed wat te zeggen, wat te doen. Hij wist het maar al te goed. Doden bleven je achtervolgen, vooral als je het gevoel had gehad dat het jouw toedoen was geweest. Ruby had hier nooit met hem een woord tegenover gerept, en bij haar blik snapte hij de pijn die ze bij zich moest dragen, een nooit helende wond.  
En die vrouw! De vrouw die op de grond had gelegen, diep, diep onder Eruditie. Nellie. Inanitatem. Weer had zij Ruby gerend, toen al... Hij sloeg zijn armen wat dichter rond Ruby heen, alsof hij haar tegen alles wilde beschermen, alsof Inanitatem elk moment weer kon verschijnen om haar op te eisen. ‘Ik ben bij je...’

Vol verbazing en opperste concentratie bekeek Adrian het hele schouwspel voor zijn ogen. Het moment dat Ruby's ogen tussen Fatima en Eva sprongen, de twijfel in haar blik en uiteindelijk de verharding van haar kaakspieren, hij wist wat er ging komen. Fatima had hem immers ingewerkt, was zijn voorganger geweest. Hij kende het verhaal, maar hij had nooit geweten dat het Ruby was geweest die Fatima's leven had gekozen boven dat van een vriendin, iemand van haar eigen factie.
Als in een reflex sloeg hij zijn armen om Jenna heen, zodat zijn buik haar rug raakte en zijn armen beschermend om haar buik geslagen waren. In tijden van verdriet en pijn, wilde hij haar het liefst zo dicht mogelijk bij zich houden. 'Fuck...' fluisterde hij in haar haren met trillende stem.
De coupé werd weer zwart.

De tranen bleven uit, maar het verdriet in het binnenste van haar hart bleek des te pijnlijker. Eva. Ze had gedaan wat van een goede militair verwacht werd: het kiezen van de vrede, van Chicago boven je eigen wensen, maar nog steeds voelde ze die pijn en het schuldgevoel. Wat als ze één ding anders had gedaan? Wat als zij eerder de ruimte binnen was gestapt, of net nog eerder had geschoten. Was Eva er dan nu nog?
'Ik ben bij je...' Nu pas voelde Ruby de armen om zich heen van de enige andere persoon aan wie ze haar diepste geheimen durfde te vertellen. Ze wilde iets zeggen, zichzelf verklaren of verkondigen dat ze er niet meer mee zat, maar ze kon alleen maar stil zijn. Stil zijn en dat diep gewortelde verdriet in haar borst proberen weerstand te bieden zodat het haar niet zou opslokken zoals het toen had gedaan.

Uit het niets verschenen overal om hen heen kleine scènes. Een Ruby die met een fles wodka aan haar lippen op een bar stond te dansen. Een Ruby die met een overdreven grijns de jonge man voor haar aankeek. Een huilende Ruby, samengekrompen tot een balletje, die stilletjes dodelijk alleen leek te huilen. Een Ruby die bovenop het randje stond van een wolkenkrabber en overdreven lachend omkeek naar een tweede man. Een Ruby die gretig een derde man stond te zoenen wiens handen verdwenen waren in haar shirt. Een Ruby die vol woede een gat in een muur sloeg...
In elke scène was die iconische pluk rood haar die zonet nog miste te vinden. Adrian keek de ruimte rond, slikte, en hoopte dat zijn broer deze scènes niet hoefde te zien.

De beelden flitsten langs, scènes zonder logica of chronologische volgorde leek het, als een caleidoscoop van Ruby's leven. Bastian kon niets anders dan ze bekijken. Hij zweeg, al verried zijn lichaamstaal wat hij dacht. Als er een beeld te zien was van Ruby die hartstochtelijk een andere man zoende, balde hij zijn vuisten; als er een flits langskwam met een Ruby die op haar knieën verdriet uitsnikte, drukte hij de vrouw in zijn armen dichter tegen zich aan. Hij hield van haar. Niets dat daar iets aan kon veranderen. Ze had een leven voor hem gehad, en dat was logisch; hij had dat ook gehad.
Amper had hij die gedachte gehad, of een ander beeld verscheen eens, opdoemend uit het duister alsof er een spotlicht op werd gezet. De grote zaal waarin de jongeren hun factie kozen. Hij herinnerde er weinig van, van zijn eigen moment. Wat eigenlijk gek is – je zou toch denken van wel, het was belangrijk genoeg. Alle rituelen had hij beleefd – de uitgebreide formaliteiten in het begin, de vele testen, de enorme, smetteloze zaal met het grote publiek en die belachelijke schalen waarin je je bloed moest droppen (welke rare snuiter dat gebruik had bedacht)…  
Tot dusver had hij bedacht dat alles vanuit het onderbewuste van Ruby kwam. Hij had geen reden gehad om dat niet te denken, met al die beelden die langskwamen. Maar nu zag hij plotsklaps duidelijk zichzelf. De lange jongen met het donkere haar, toen al met die scherpe blik en de verbeten trek om zijn mond, klaar om de wereld uit te dagen. Iedereen had verwacht dat hij in Zelfverloochening zou blijven. Onverschrokkenheid, hadden sommigen gewed. Niemand had gedacht dat hij zijn bloed zou uitstrooien boven de schaal van Eruditie.
‘Fuck,’ mompelde hij. Hij wilde niet dat zijn onderbewuste ook uitgepluisd werd in dit droomlandschap, voor iedereen zichtbaar. Hij herinnerde zich levendig zijn angstlandschappen samen met Ruby, en die waren al kut genoeg geweest. Hij wilde niet weten dat de droommagie met zijn nachtmerries zou gaan doen. Hopelijk waren ze snel waar ze moesten zijn...

Toen andere delen van andere mensen op begonnen te doemen, zei Jenna hardop tegen degenen in de coupé: ‘Probeer je te ontspannen. Focus op je ademhaling, op goede dingen. Trek een muur op rond je gedachten.’
Langzaam blies ze haar adem uit en keek naar de beelden die langs de trein opdoemden in de schaduwen, vervreemd als een versnipperde postmodernistische film. Laat het bij deze beelden blijven. Laat het geen nachtmerries worden, bad ze, en trok de arm van Adrian was dichter rond zich heen. Maar ze voelde dat ze nog niet op het eindpunt waren. Nog niet. Het voorgeborchte was verder weg, meer onbereikbaar dan die keer dat zij en Adrian er waren geweest.

Daar was ook hij! Het was een scene vanuit zijn eigen ogen. Een kast die open ging, zijn herinneringen die verdwenen,
een leven dat van hem af werd genomen. Het moment dat hij Jenna niet meer had kunnen zien en niet meer had kunnen herinneren. Zijn hart brak bij de gedachte aan al die dagen, weken, dat het had geduurd.
Adrian verborg zijn gezicht in de hals van de vrouw van zijn dromen. De vrouw met wie hij samen oud wilde worden. Ontspan je, had ze gezicht. Trek een muur rond je gedachten. Geconcentreerd ademde hij in door zijn neus en uit door zijn mond.
De trein reed nog steeds. Hoeveel scenes zouden ze nog door moeten gaan voordat ze in het voorgeborchte waren? Hoe zouden ze weten dat ze daar waren?

Ruby had haar blik gericht op de houten planken van de vloer van de coupé. Ze kon niet opkijken naar de scenes. Als ze nog meer van zulk soort momenten zou moeten beleven zou ze er misschien aan onderdoor gaan. En God wist hoeveel shit ze had gedaan in haar leven.
Maar als Nellie haar wilde laten zien waar ze haar allemaal had gered... Was dat wat...
Heel langzaam durfde ze op te kijken. Een scene waar een jonge Ruby een poging deed om al haar verdriet te verbergen - een man trok gretig het shirt van haar lijf - stond naast een scene die herkende, maar toch net niet. Een scene van het kiezen van een factie, maar het was niet die van haar. Bastian.
Haar ogen schoten verder rond. Meer scenes waren verschenen die niets met haar leven te maken hadden, maar met het rondkijken, leken ze te vervagen, kleiner te worden en haar scenes weer scherper te worden.
'Oké... Wat wil je me laten zien?' vroeg ze uiteindelijk stilletjes.

Terwijl de scènes nog steeds voorbij de trein afspeelden – sommigen haarscherp, sommigen vaag en op de achtergrond, peinsde Jenna haar vervolgstap. Zo vaak was ze nu ook niet in het Voorgeborchte geweest. Sterker nog; de keren dát ze er was geweest, was het weinig meer geweest dan puur toeval. Waarom duurde het nu zo lang? Waarom stapten ze nu niet gewoon een portaal in, een spiegel, en waren ze er? Waarom deze scènes uit Ruby's leven?
Het klopte allemaal niet. Ze betrapte zich op die gedachte terwijl ze keek naar een vage, naar de achtergrond gedreven herinnering van een andere magiër, Jason even verderop, die door zijn magie per ongeluk een huis in brand liet vliegen, of keek naar de droom-Adrian wiens herinneringen werden geabsorbeerd, of die keer toen Ruby in haar buik was geschoten en Bastian haar had geheeld. Ze schrok op. Daar was Nellie, alwéér! Niemand had haar toen gezien. Maar terwijl Bastian Ruby heelde, had Nellie haar hand op de schouder van de man gelegd. Jenna zag nu dat haar magie door hem heenstroomde, hem sterkte. Had Nellie daar niet alleen Ruby mee gered, maar ook Bastian? Die was immers flauwgevallen van vermoeidheid enige tijd later; had Ruby toen al moeten sterven?
Plots wist ze wat haar zo dwars zat. Ze gingen naar het Voorgeborchte. Een plek waar Ruby eigenlijk al tien keer had moeten zijn, zo vaak weggerukt van de dood als ze immers was geweest. ‘Fuck,’ mompelde ze. Wat als het Voorgeborchte de vrouw eindelijk op zou eisen, en nooit meer los zou laten?

Bastian had zijn ogen gesloten. Hij wilde niet de beelden zien van Ruby, niet de beelden waarin hij het liefst woedend de trein voor zou zijn uitgesprongen om alle droomschimmen te bevechten die zijn vrouw ooit gekwetst hadden. Het waren slechts beelden uit het verleden, hield hij zichzelf voor. Hij had zijn sterke armen beschermend om Ruby heengeslagen, en dat zij hier samen waren, met zijn tweeën in deze surreële droomwereld; dat zij samen waren, dat was alles wat hij behoefte te weten.
Hij schrok zich echter een ongeluk toen er plotsklaps het geluid klonk alsof de hemel zelf leek te barsten, een geluid als scheurende zijde, maar veel, veel luider. Zijn ogen waren opengevlogen en hij was opgestaan. Uit de deuropening van de coupee hangend, zich stevig vasthoudend om niet weggeblazen te worden, zag hij dat een enorm silhouet de achterste treincoupé had vastgegrepen. Een monster; een soort reusachtige vogel net zo een als Ruby eens had neergeschoten maar groot als een huis, een tint zwarter tegen de achtergrond. De klauwen hadden zich om het treinstelsel gebogen en het wezen krijste terwijl het probeerde op te stijgen.
‘Shit,’ siste Bastian. ‘Laten we in hemelsnaam hopen dat we gauw op het eindperron zijn...’
En zij zaten hier alleen in de coupé, afgesloten van de magiërs die er misschien iets tegen konden doen. Hij hoopte maar bij alle machten dat er zich niemand in die noodlottige achterste coupé hadden bevonden.

Ruby was, ondanks de doffe pijn in haar borst, overeind gekrabbeld. Ze bekeek de scènes, zag Nellie over Bastian heen staan om hem de kracht te geven die hij nodig had om haar te redden.
Het luide geluid deed haar met een ruk omdraaien. Ze volgde Bastian naar de opening en keek langs zijn schouder naar het grote wezen dat hen probeerde in te halen.
'Fuck.'  Een fluistering.
Met een ruk stond ze weer terug terug de trein. 'Wat wil je dan Nellie? Wat wil je!' Ze was gaan schreeuwen. Haar handen waren tot stevige vuisten gevouwen die klaar waren om hun onzichtbare vijand aan te vallen.
De scènes rolden nu over elkaar heen. Zo snel dat Ruby moeite had om ze allemaal te plaatsen. Zijzelf die werd bedolven onder een hoop puin, nog maar pas geleden. Hun vlucht over de brug buiten de muur toen Bastian in de rivier was verdwenen. Een rebellengevecht. Toen ze erachter kwamen dat ze zwanger was. In elke scène was Nellie te zien.
'Wat...' Haar anders zo krachtige stem klonk vermoeid. 'Wat wil je dat ik zeg?' Haar ogen gleden de muren van de coupé af waar de scènes maar doorspeelden. 'Dat ik mijn leven aan jou te danken heb?'
Zwart overspoelde de coupé. Heel even was er niks: geen geluid, geen scènes, geen sensatie meer van rijden. Toen ineens begon de trein vaart te minderen. Eén enkele scène doemde op. Zijzelf lag in een ziekenhuisbed, haar voorhoofd vol zweet en in haar hand de hand van Bastian die ze aan gort kneep. Toen een zacht baby gehuil en ogen die hun leven verloren.
'Welkom terug in het Voorgeborchte,' klonk de melodieuze stem van Nellie.

Bij het zien van de scène die zich openbaarde, de laatste in het duister, werd Bastian in volle hevigheid erdoor naar binnen gezogen. Als het ware voelde hij zich in het lichaam glijden van de Bastian die bij het ziekenhuisbed stond – en met die wegglijding verloor hij ook zijn gedachten aan de droommagie, de Nieuwe Morgen, aan alles wat er was gebeurd. Hij probeerde zich ertegen te verzetten, nog één keer, uit alle macht, maar het was alsof hij probeerde uit het water te komen bij een spekgladde, modderige oever, en hij zonk toen geheel in het water weg...
...plotseling was de bevalling voorbij. Bastian had haar handen tijdens de bevalling stevig vastgehouden, probeerde haar te steunen waar hij kon, maar hij had zich nog nooit in zijn hele leven zo machteloos gevoeld. Ruby hijgde, snakte naar adem, leek al haar spieren aan te spannen tot ze trilden. Je kan het, zei hij steeds, herhaalde het als een mantra. Je kan het. Ik ben bij je. Ik houd van je.  
Toen was het opeens voorbij. Het meest ijle geluidje van de wereld doorbrak de plotselinge stilte: het geluid van een huilende baby. Hún huilende baby. Het is je gelukt, wilde hij Ruby zeggen. Het is je gelukt. Ze is er. Je hebt het gedaan. Maar zijn stem stokte toen ze in zijn hand kneep – hemel, wat een zwakke greep was dat, en wat trilde haar hand! Zijn ogen vlogen gelijk naar haar. Bij het zien van Ruby’s gezichtje, wit als het laken waarop ze lag, werd zijn mond kurkdroog. Haar ogen leken enorm groot in het wassen gezicht, en hun blikken kruisten elkaar een ogenblik dat een eeuwigheid scheen te duren. Haar lippen bewogen. Ze fluisterde over het dagboek.  
En plots was ze er niet meer.
Ook zijn hart leek te stoppen.
‘Ruby.’ Een fluistering, schor, gebroken, over zijn lippen. Nogmaals, indringender: ‘Ruby.’
Haar ogen bleven dicht. Zijn lippen begonnen te beven, plotselinge tranen vertroebelden zijn gezichtsveld. ‘Nee.’ Hij legde een hand op haar wang, kneep in haar hand. Het maakte allemaal niet uit. Schor, bevend herhaalde hij: ‘Nee. Nee.’  
Een verpleegster kwam, bewoog zich als een schaduw langs hem heen; nog een ander kwam; het drong niet tot hem door. Ze zeiden iets, tegen elkaar, maar hij kon er niet op reageren, hoorde het niet eens. Het enige dat hij kon doen, was naar haar gezichtje staren, waar haar donkere haar in verwarde slagen langs viel, uitgespreid op het kussen.
Ze was er niet meer.
Ze was dood.
Zijn vrouw was dood.
Ruby was dood.

Jenna ademde geschrokken met een sisgeluidje in toen de laatste scène zich leek te openbaren. Ze zag dat de magie zich rond het tafereel spande, en als door een vreemde mist heen zag ze Bastian toetreden in het lichaam van de scène. ‘O nee,’ fluisterde ze. ‘O nee. Shit.’  
Ze besefte wat er aan de hand was. Dit was nu de andere kant van de realiteit, de realiteit die ze toen hadden meegemaakt in het ziekenhuis. Dat zij er allen nog waren en Ruby aan de andere kant zat. En nu zaten zíj aan de andere kant.
Dat idee werd nog eens versterkt toen ook de andere magiërs die in de coupé waren geweest, op leken te lossen in de lucht. Ook zij hoorden niet in deze limbo thuis. Een kille gedachte viel haar in. Ook zij was ooit aan een andere kant geweest – of het het Voorgeborchte was wist ze niet, maar toen was zij ook in een wereld waar niemand haar meer herinnerde of kon zien. Adrian was nog bij haar. Nu nog wel. Ze draaide zich naar hem op, greep zijn armen beet. ‘Vertel me alsjeblieft dat je me nog kan horen en zien, Ad. Wij hebben je nodig hier. Ík heb je nodig hier... Blijf alsjeblieft hier...’

'Bast!' Ze deed net te laat een greep naar zijn hand. De scene spreidde zich uit tot het niet meer een filmvoorstelling was, maar 3D met Bastian in de hoofdrol. Hij was levensecht, terwijl de rest meer leek op oude film kwaliteit.
Die blik. Hij had precies diezelfde blik op zijn gezicht als hij toen ook had gehad. Haar hart kromp ineen en alle pijn en het verdriet om Eva werd naar achteren geschoven. Nooit meer had Ruby hem deze pijn aan willen doen. 'Bastian!' Ze stapte naar hem toe, probeerde zijn ogen te vangen, haar handen op zijn wangen te leggen, maar zij was slechts een geest in zijn wereld. Haar hand gleed door hem heen. Hun ogen konden niet meer in elkaar haken.
Een zuster met een pasgeboren baby stapte naar Bastian toe. Tranen waren in Ruby's ogen verschenen terwijl ze machteloos toe moest kijken hoe Bastian besluiteloos naar het kindje stond te kijken. 'Alsjeblieft, pak haar Bastian,' hoorde ze zichzelf fluisteren voor ze er erg in had.
Die woorden brachten haar weer terug naar de realiteit. 'Inanitatem.' Haar boze stem trilde. 'Geef me Bastian terug.'

Er was niets anders dat Adrian kon doen dan kijken naar de rauwe, pijnlijke scène waar zijn broer zonder meer in werd gezogen. Om hem heen begonnen de droomagiërs te verdwijnen. Een paniek overviel hem, die alleen maar groeide door Jenna's paniekerende en emotionele reactie. 'Ja, ja ik ben er, lieveling!' Zijn handen grepen voor een moment stevig haar bovenarmen vast terwijl hij zijn ogen op die van haar richtte. 'Ik ben er! Ik ga niet weg.' Zijn stem klonk zekerder dan hij zich voelde, want in werkelijkheid bonkte zijn hart hem in zijn keel.
Het was dat moment dat de droom ook aan hem begon te trekken. De zuster met de baby in haar armen; hij zou zo ten tonele verschijnen. In een snelle beweging had hij zijn armen om haar heen geslagen, de handen in elkaar gevouwen achter haar rug zodat hij niet zomaar naar achteren getrokken zou kunnen worden. 'Ik... laat niet gaan,' hijgde hij terwijl hij terug vocht.

Weer was Bastian alleen, en maakte de scène mee in zijn leven die hij nooit gehoopt had ooit mee te hoeven maken. Hij was bevangen van een gevoel van volledige en totale leegte, een oneindig niets, zonder orde of doel of gevoel, waarvan hij het middelpunt was. Leeg. Leeg als Ruby's angstlandschap, en zelfs nog leger, want toen waren ze nog samen geweest. Hij kon nu aan niets anders denken dan het verlies. Als een enorm rotsblok verpletterde het hem en al zijn gedachten. Hij had hun kleine dochtertje in zijn armen, het dochtertje nog zonder naam, en zijn tranen drupten op haar kleine lichaampje.  
Dood. Dood. Dood. Ze was dood. Sidderend ademde hij in en uit, vreemd hortend en stotend. Hij had de neiging om het meisje neer te leggen, om op te staan en het ziekenhuis door te rennen, de auto te pakken, zo naar Eruditie te scheuren en in die godsgruwelijke grote glazen deuren binnen te rijden, om daar met zijn geweer het hoofdgebouw binnen te rennen om iedereen die daar ook maar bewoog neer te maaien, en als zijn kogels op waren, het geweer daarna als knots te gebruiken om alle ramen in te slaan. En daarna, om als laatste, zichzelf van kant te maken. Maar ook die neiging zakte weg en daar zat hij, verdoofd en leeg, zijn hoofd hangend.
Nee. Hij mocht niet verzaken. Hij had een meisje om op te passen. Hun dochtertje. Van vreemd, diep ergens vanbinnen, fluisterde iets hem de naam ‘Hope’ binnen, maar dat vond hij een vreemde gedachte, want hij en Ruby hadden die naam nooit samen afgesproken en hij had nu allesbehalve hoop.
Buiten was het donker geworden, al moest het slechts zes uur 's avonds zijn. Het monster had gewonnen. Adrian. Zijn broer was er; vanuit zijn ooghoeken zag hij hem. Hij hief zijn betraande hoofd op om hem aan te kijken, maar toen hij dat deed, was zijn broer er plots niet meer. Met gefronste wenkbrauwen wierp hij een blik de ruimte door. Adrian en Jenna – ze waren er zopas nog. Waar waren ze in hemelsnaam heengegaan?

Jenna bleef Adrian aankijken, terwijl ze zachtjes haar magie naar boven bracht. Geen plotselinge stroom van energie, dat had ze wel afgeleerd nu ze zwanger was – geen verblindend licht als een vuurtoren, maar het licht als van een lucifer, een vuurvliegje, een ster aan de hemel. Ze ademde er iets meer magie bij, en het werden meerdere kleine lichtjes, die ze als een web tussen het Voorgeborchte en de echte wereld spon. ‘Blijf bij het licht,’ fluisterde ze Adrian toe, nog geconcentreerd de spreuk in stand houdend. ‘Als je verdwaalt, volg het dan.’
De lichtjes waren gesponnen tot de ziekenhuiskamer in Zelfverloochening, maar ze twijfelde of haar magie voldoende was om Bastian weer terug naar het heden te trekken. Daarvoor had ze sterkere magie nodig, welgeteld de magie van liefde. En die moest van Ruby afkomen.

Maar Inanitatem, zelfs al had ze net nog gesproken, bleef stil. Machteloos moest Ruby toekijken hoe Bastian de pijn herbeleefde. Zijn gezicht dat een diep verdriet uitstraalde, zijn doffe, natte ogen, zijn mond die leek alsof hij nooit meer omhoog getrokken zou kunnen worden in een lach. Ruby voelde zijn pijn alsof het de hare was. 'Maar ik ben er nog...' fluisterde ze hem toe. Er was geen enkele reactie vanuit Bastian die haar deed vermoeden dat hij haar zag.
Met bonzend hart van woede en ingetogen hoop, draaide Ruby zich om. Ze waren bij een stationnetje aangekomen, waar Ruby uitstapte, de paar stappen naar de volgende coupé zette en daar weer naar binnen stapte. 'Jenna, Adrian!' Het gevoel van hoop laaide op bij het zien van haar vrienden, haar familie.
'Bastian...' Ze voelde dat haar stem gevaarlijk trilde toen haar blik van het tweetal naar Bastian gleed. 'We moeten hem daaruit halen.'

Adrian bekeek met lichte argwaan het pad van lichtjes tussen hun realiteit en die van Bastian. Als er iets was wat hij niet wilde, dan was vast zitten in de herinnering aan die dagen. 'Goed...' zei hij uiteindelijk twijfelend. 'Ik vertrouw jou.'
Net liet hij Jenna los en liet zich een stap meetrekken naar de herinnering, toen Ruby de coupé in kwam stappen. Haar ogen waren vol verdriet en gevuld met ingehouden woede.
'Ik ga de wereld in. Jenna houdt een poort voor me open,' verduidelijkte hij de situatie. Niet in staat zichzelf volledig tegen te houden tegen het trekken van de herinnering, stapte hij verder naar achter.
Plots was alles anders. De ruimte was die van een ziekenhuiskamer. Op het bed lag het bewegingsloze lichaam van een vrouw die hij amper herkende als zijn schoonzus. Alle kleur was van haar huid verdwenen en haar gezicht had iets vreemds hoekigs gekregen. Zijn broer zat op de stoel met de baby in zijn handen. Met een zwaar hart, stapte hij naar zijn broer toe.
'Het spijt...' Zijn woorden bleven steken. Met een sterk gevoel van deja vu bekeek hij zijn broer enkele seconden. Toen keek hij achterom naar waar hij net had gestaan. Er klopte iets niet. Wat was het ook al weer?

Bastian draaide zijn hoofd om toen hij Adrian hoorde praten. Was zijn broer net niet ergens anders geweest? Hij wilde iets zeggen, maar was niet bij machte te spreken door de enorme prop in zijn keel, en schudde zijn hoofd.  Zijn hart bonsde zo hart dat hij een waas voor zijn ogen kreeg. Het verlangen om te vloeken, te huilen, in elkaar te duiken, het bed om te smijten, weg te lopen, te blijven, hoe dan ook het tij te keren, was overweldigend. Verdomme, dacht hij, huilerig en woedend. Ruby, we hebben het zo lang volgehouden... Na alles wat we hebben doorstaan, ben je nu toch...

‘Ad, nee, blijf hier in-’ begon Jenna, maar toen was hij al weg. ‘O, verrek.’ Ja, jawel, ze had dan wel de poort opengehouden voor Adrian zoals ze zei, maar die had ze meer voor Bastian bedoeld. Op haar lip bijtend moest ze toekijken hoe Adrian terug de realiteit in werd gebracht, en zich even niet meer leek te herinneren wat hij moest doen.
Ze legde haar hand op Ruby's arm. ‘Het komt goed,’ beloofde ze met meer hoop dan ze in haar hart voelde. ‘Ik zal kijken of ik de andere magiërs kan vinden...’
Maar hoe ze zich ook inspande, waar ze haar magie ook heen liet zoeken, de andere magiërs bleven in het duister gehuld. Bastian en Adrian waren nu vlakbij, de andere magiërs moesten vele, vele lagen droommagie verder weg zitten. Uiteindelijk stapte ze ook uit de trein om te kijken waar ze zich nu precies bevonden. Het was doodstil en verlaten; ergens ondergronds waren ze gegaan, maar ze kon nergens uit opmaken wáár ze nu waren. Er waren geen naambordjes, geen routekaarten; zelfs geen reclameposters aan de wanden die konden opmaken waar ergens in Ruby's onderbewustzijn ze moesten zitten (of waren ze al in het Voorgeborchte?). En tevens ging de scène in het ziekenhuis maar door, dan weer links, dan weer rechts of voor haar, dan weer achter; het leek overal tegelijk te zijn, en toch ook niet.  
Gelukkig waren er in ieder geval geen monsters meer. Niet nu, althans. Ze keek vertwijfelt naar de brede trappen. Toen naar de lift. ‘We moeten omhoog,’ zei ze, hardop denkend. 'Er is daar... iets.’
Ze wierp weer een blik op het ziekenhuis tafereel. Bastians blik ging altijd nog door merg en been. Beschermend legde ze haar handen op haar buik, en spoorde Adrian toen aan met haar gedachten. Deze kant op, lieverd. Volg de lichtjes... Het is maar een droom... Je weet wat je moet doen.

Ook zijn broer, de man die altijd groter, sterker en krachtiger had geleken dan hijzelf, was anders, slechts een schim van de man die hij hoorde te zijn. Adrian hurkte neer bij Bastian, pakte met zijn duim en zijn wijsvinger kort het samengevouwen handje met de mininageltjes vast van Hope.
Met een ruk keek hij op naar Bastian. 'Ze heet Hope,' sprak hij zonder twijfel, maar met grote verbazing in zijn stem. 'Dat heb je helemaal nog niet gezegd. Ik geloof...' Hij kwam weer overeind, staarde nogmaals van de plek waar hij vandaan was gekomen. 'Er klopt iets niet,' sprak hij nadenkend zijn gedachten uit.

Ruby zag Jenna vanuit haar ooghoeken de trein uitstappen en verdwijnen. Haar hart bloedde, pulseerde pijn, terwijl ze toe bleef kijken naar hoe Adrian en Bastian in de herinnering aan het verleden vastzaten. Ze kon het niet opbrengen om haar vriendin te volgen. Ze kon enkel kijken naar hen en proberen de puzzelstukjes samen te leggen. Waarom had Inanitatem precies deze herinnering gekozen?
Ze liet haar blik op haar handen vallen, draaide ze om en keek toen weer naar het toneelspel. Ze was hier en toch konden zij haar niet zien. Was dit waar ze was geweest toen ze als een geest de wereld had bewandeld? Was ze toen al in het Voorgeborchte geweest?
Nu zonder twijfel stapte ze door de lichtjes heen. Ze moest hen uit de illusie halen.

Het leek of hij Jenna's stem in zijn hoofd kon horen. Deze kant op, lieverd. Volg de lichtjes... Het is maar een droom... Je weet wat je moet doen. 'Het is maar een droom,' mompelde hij hard genoeg dat Bastian het kon horen.

Het knetterde kleine sparks van vuurwerk toen ze naar binnen probeerde te stappen. De illusie wilde haar wegduwen, maar zo snel was Ruby niet tegen te houden. Ze klemde haar kaken op elkaar, zette een paar stappen naar achter, drukte haar hielen een moment in de grond en sprintte toen naar voren.

Een schim van een vrouw kwam naar binnen vallen. Ze belandde op de grond, voordat ze door een onzichtbare hand teruggetrokken werd en weer verdween. Achter haar was een poort verschenen met kleine lichtjes die naar een donkere ruimte leek te leiden. 'Volg de lichtjes,' zei Adrian nog net vol verbazing voordat de poort weer sloot en de schim buiten sloot.

Bastian staarde Adrian aan. Zijn eerste gedachte was dat zijn broer – ondanks hij daar nooit de man had toe geschenen – gek was geworden. Hope. Die naam was hem ook eerder door zijn hoofd geflitst... maar hoe...  
Hij schrok zich een ongeluk toen er plots een soort schaduw op de grond bij zijn voeten viel. Hij was opgesprongen, zijn dochtertje beschermend in zijn armen), toen even plots als de schim was verschenen, het ook weer verdwenen was. Maar hij was er zeker van. Dat was Ruby geweest. Geen twijfel over mogelijk.  Aarzelend keek hij naar achteren, maar daar lag altijd nog het lichaam van zijn vrouw onbeweeglijk. Ik word gek, dacht hij. Gek van het plotselinge verdriet. Maar toch. Inanitatem had eerder vreemde fratsen uitgehaald. Ruby moest hem iets proberen te vertellen, hoe het ook mogelijk is...
De twee broers begonnen de lichtjes te volgen, maar al gauw stonden ze voor een muur. Hier was de schim ook doorheen gegaan... Bastian voelde zich lichtelijk idioot toen hij zijn hand uitstak om de muur aan te raken, maar tot zijn grote verbazing gleden zijn vingers erdoorheen als water. ‘Wat probeer je me te laten zien, Ruby?’ mompelde hij, keek nog eenmaal naar achteren, en stapte toen door de muur heen.

Jenna's gezicht klaarde op toen plotsklaps Bastian verscheen uit het niets, en daarachter zag ze Adrian. ‘Hallelujah,’ zei ze, en ondanks de vreemde situatie waar ze zich in bevond, moest ze glimlachen om Bastians blik. Hij zag er totaal uit het veld geslagen uit. Hij staarde naar Ruby, toen naar Hope in zijn armen (die plots heel was zwaarder en groter geworden dan zopas als pasgeborene in het ziekenhuis), en weer terug. Ondanks dat het minder was dat Hope hier nu ook was, voelde Jenna dat alles een reden moest hebben. Bastian scheen in ieder geval weer langzaam bij zijn positieven te komen en zei sip: ‘Hoe kwam ik nu eens in het zíekenhuis?’  
Hope veilig in de holte van zijn arm leggend, sloeg hij zijn vrije arm om Ruby heen en drukte haar dicht tegen zich aan. Zijn ogen waren nog steeds rood van het huilen. De herinnering dat hij had gedacht haar kwijt te wezen, was er één die hij nooit meer had gehoopt te hoeven herleven.

Jenna wilde ook net Adrian begroeten, toen ze haar adem inzoog en een hand op haar onderbuik legde. Ze had de baby nog nooit zo hard tegen haar buikwand voelen schoppen. ‘Sorry kleintje, nog even volhouden,’ fluisterde ze. ‘We gaan gauw weer naar huis...’

Zonder dat ze er iets tegen kon doen, was ze door een onzichtbare kracht, de ziekenhuiskamer uitgetrokken. Meteen buiten de ruimte, klauterde ze overeind, klaar om nogmaals te proberen de ruimte binnen te dringen. Om iets te zeggen ditmaal, Bastian te roepen om haar te volgen. Bastian was gelukkig snel van begrip, want zijn hand verscheen al door de opening.
In een snelle beweging sloeg ze haar armen om zijn middel heen. 'Het spijt me dat je dat weer moet zien,' mompelde ze terwijl ze zichzelf een moment dicht tegen hem aandrukte om hem ervan te verzekeren dat ze er nog was.
Het feit dat Hope hier nog was, beviel haar echter een stuk minder goed dan het feit dat Bastian terug was. Het meisje keek met haar heldere ogen op naar haar moeder, lachte en greep naar een pluk rood haar. Terwijl Ruby probeerde haar haar weer te bevrijden, observeerde ze Hope's gezicht, haar handjes, haar bolle buikje. Ze leek echt. Ze voelde echt. Op de één of andere manier móest ze naar binnen zijn getrokken.
'Dit is Hope,' klonk haar ongeruste stem terwijl ze zich omdraaide naar Jenna. Ze wilde nog iets zeggen, maar haar stem stierf weg. 'Wat is er?'

Bij het terugstappen in de droomwerkelijkheid, kwamen alle herinneringen waar als ware een dun laagje ijs over heen had gelegen, waar hij wel half doorheen had kunnen kijken, maar welke hij niet had kunnen vastgrijpen, weer naar het oppervlak drijven. Met een grote opgeluchte zucht stapte hij naar Jenna toe en drukte hij haar een kus op haar voorhoofd. Elke dag besefte hij hoe gelukkig hij mocht zijn met haar aanwezigheid, maar deze herinnering deed dat besef nog eens oplaaien.
Juist wilde hij zich omdraaien naar de andere twee, toen hij haar pijnlijke gezicht en de beweging van haar hand zag en haar haar de zachte woordjes hoorde fluisteren. 'Ben je oké? Zijn jullie oké?' Bezorgd gleden zijn ogen van haar gezicht naar haar buik en weer terug.

Jenna had even haar ogen gesloten bij de pijn in haar rug. De laatste tijd had ze continu pijntjes gehad, maar die hoorden bij de zwangerschap; een kreuntje hier, een rugpijntje daar. Maar nu voelde ze een steek van angst, maar onderdrukte die. Ze sloeg haar ogen op om Adrians blik te ontmoeten, en even verderop Ruby die haar scherp aankeek. ‘Ik... nee, dat kan nog niet. Ik heb gewoon wat buikpijn, denk ik.’  
Ze staarde nu naar Hope in Bastians armen. De rugpijn nam wat af, en ze liep naar hem toe. Ze streek Hope even over de wang, keek haar in de oogjes. ‘Inderdaad geen twijfel over mogelijk dat dit Hope is,’ was haar conclusie. ‘Ik weet niet waarom ze hier is, maar er moet een reden voor zijn. Pas goed op haar, Bast.’
Een overbodige opmerking voor Bastian, die zwoer dat hij zijn familie hier zou beschermen tot het einde der tijden. Hope had haar mollige knuistje nu om zijn shirt heengesloten en hij drukte een kus op haar hoofd. Hij moest nog steeds de plotselinge, heftige herinnering aan het ziekenhuis van zich af schudden. Maar nu waren ze hier, diep in de droom. Dat Hope er bij was, zinde hem niet. Nog altijd vermoedde hij dat er grote magie in het kleine meisje huisveste, en als hij rauwe, ongecontroleerde magie ergens níet wilde zien uittesten, was het wel in de onstabiele droommagie.  
Er volgde een kort overleg, en toen besloten ze omhoog te gaan. De trap was lang, en voor Jenna pakten ze de lift, die werkte.  
De lift was donker en er was geen display die aangaf op welke verdieping ze waren. De lift leek veel langer omhoog te gaan dan in de realiteit zou moeten zijn: alsof het treinstation een kilometer onder de grond was. Op Bastians vraag wat ze boven konden aantreffen, schudde Jenna haar hoofd. ‘Dat is aan het voorgeborchte,’ was haar vage antwoord.  
Bastian had ondertussen van zijn vest een geïmproviseerde draagzak gemaakt, zodat Hope op zijn rug hing, en op dit moment heerlijk sliep. Ergens achterin zijn hoofd bedacht hij de laatste keer dat ze met zijn vieren in de lift hadden gestaan; in Oprechtheid, tijdens de aanval van de gehersenspoelde Onverschrokkenen, en ze naar de kelder gingen waarna Ruby werd neergeschoten. Hij vuurde een schietgebedje omhoog: Laat díe herinnering geen herhaling worden...
Jenna ondertussen verkrampte haar gezicht toen er nog een pijnscheut door haar buik schoot. Hetzelfde moment stond de lift stil, en met een melodieuze ‘ding’ die totaal misplaatst leek, schoven de deuren opzij.
Ze staarde. Ze waren weer in Factieloos. Ze herkende het gebied, al was het opgeknapt; alsof dit Chicago was vóórdat het was vervallen en ingestort tot een onherbergzaam gebied. De muren waren gaaf, geen ruit was kapot, de tuintjes waren groen en fris. Ze bevonden zich voor het park, daar waar zij en Ruby eens hadden gepicknickt. Daar waar ze Adrian en Bastian voor het eerst ontmoette. De lucht voelde statisch aan; er was hier veel magie. ‘We moeten in de buurt zijn,’ zei ze.

Op een vreemde manier voelde het bijna vertrouwd dat ze hier met zijn vieren waren, op een missie net zoals zovele keren daarvoor. Adrians blik gleed langs de huizen, de straten en het park. Nog nooit had hij factieloos gezien als een gewone wijk. Het factieloos zoals zij het kenden had nog een lange weg te gaan voordat het qua kwaliteit niet meer te onderscheiden zou zijn van de andere wijken.
Met een scherpe blik keek hij nogmaals opzij naar Jenna. Zelfs al trok ze niet af en toe die pijnlijke blik die ze dan meteen weer verborg, dan nog vertelde zijn intuïtie dat er iets was. Hij kon er zijn vinger alleen niet helemaal op plaatsen, alsof het niet inherent slecht was dat ze pijn leek te voelen.

Na een bezorgde blik op de slapende Hope, liet ze haar ogen ook over de omgeving heen glijden. Weer tilde ze haar handen op, draaide ze om terwijl ze ernaar keek. De lucht in het voorgeborchte voelde anders. Bekend anders. God, als ze haar familie hier maar weer uit zou kunnen krijgen.
Zonder verder iets te zeggen, stapte Ruby vooruit. Hier ergens zou iets moeten zijn wat hen dichter bij de oplossing van Inanitatem zou moeten brengen. Nellie had haar willen laten zien dat zij haar leven aan de vrouw te danken had. Wat wilde Nellie? Haar eigen leven? Als een mens in een stad waar niemand je kende en waar niemand je mocht? Dat kón niet het leven zijn wat Nellie wilde.
Ergens in de verte bewoog iets. Ruby kneep haar ogen samen om beter te kunnen zien. Ze kon zweren dat ze een persoon de hoek om had zien gaan. 'Ik zag iemand,' riep ze over haar schouder, waarna ze in de richting van de persoon begon te rennen.

Jenna had nogmaals haar blik over de scene laten dwalen. Ondanks dat Factieloos er bloeiend uitzag, wist ze plotsklaps waar de schoen wrong. De gebouwen en straten waren... anders. Ouderwets en modern door elkaar heen, alsof iemand een oude foto in de realiteit had geplakt. Het moest haar denken aan haar tocht met Ruby de diepe droomwereld van Nellie in, háár tijd, en tevens kwam het haar zo bekend voor...
Ze hoorde Bastian een verwensing mompelen toen Ruby – als een echte Onverschrokkene – van hen weg begon te rennen. Hij zette het op een sloom drafje achter haar aan, zodat Hope niet door elkaar geschud zou worden. Jenna wist dat ze zelfs dat niet bij zou houden, al begon ze toch de richting van Ruby in te lopen. Het leek haar geen goed idee om van zijn allen gescheiden te worden. Niet hier. Ondertussen was ze tegen Adrian aan het praten over de situatie, en wat ze zouden moeten. ‘Ruby lijkt overal te worden aangetrokken tot een magneet... Ik denk dat we haar intuïtie moeten volgen, en dat we dan vanzelf komen waar we moeten wezen. Ze – oh...’
Ze hield spontaan op toen ze een zacht, zinkend gevoel in haar lenden voelde. Voor ze zich kon afvragen wat het was stroomde er water langs haar dijen.
‘Hemel,’ stotterde ze. ‘De baby...’ Dan wist ze plots wat die steken van pijn hadden te betekenen. Ze greep zich instinctief vast aan Adrians arm en keek hem met opengesperde ogen aan. Ze kon niet bevallen – niet hier, niet in het Voorgeborchte, Eruditie mocht weten hoe ver verwijderd van de realiteit. En tevens kon ze ook niet plotsklaps wakker worden, want dat zou betekenen dat het anker van de droommagie weg was, en het risico bestond dat Adrian, Bastian, Ruby en Hope voor eeuwig hier opgesloten konden zitten.  

Volkomen onbewust wat er zich bij Jenna afspeelde, was Bastian achter Ruby aangegaan. Ze was het park ingerend naar de mysterieuze persoon die ze had gezien. Door de beweging van het lopen sliep Hope nog steeds heerlijk, en hij hoopte vooral dat ze dat even bleef doen. Met elke stap voelde hij opnieuw de steek van droefenis bij de gedachte aan het verlies van Ruby. Het was niet echt, Bast, sprak hij zichzelf vermanend toe. Nee, dat is niet helemaal waar; het ís echt geweest. Laat het niet weer werkelijkheid worden... Laat ons allemaal hier ongeschonden vandaan komen...
Het park werd hier anders. Het eerste waaraan hij dat merkte, was zijn intuïtie. Het was alsof al zijn nekhaartjes overeind stonden. Hij keek op, en zag dat de bomen ver overhingen, met hun bladeren de hemel verduisterend. De takken leken wel tentakels, en hij moest zich ervan vergewissen dat ze zich niet naar hem uitstrekten om hem te grijpen. Als van ver, hoorde hij vlagen stemmen meedrijven op de wind. Nog één... nog iemand... met een kindje maarliefst... nog één van ons...
Geschrokken keek hij om zich heen, maar hij zag niemand. Ook Ruby was ergens weg waar hij haar niet kon zien, en ook Adrian en Jenna waren er niet. Hij vloekte zijn eigen stommiteit om zomaar zich te scheiden van de groep, al was het Ruby geweest die iemand dacht te hebben gezien. Zijn stem verhief zich tot een roep: ‘Ruby? Waar ben je?’