Faction magic

Jenna moest huilen; ze kon er niets aan doen. Van opluchting, van pijn, angst, blijdschap, verdriet – alles tegelijkertijd. Haar hart leek tien kilo lichter toen Adrian plots naast haar verscheen en ze kneep in zijn hand. Ze wilde zoveel zeggen, zoveel doen, maar in plaats daarvan was het enige dat ze uit zich kreeg: ‘Ad… Adrian…’
Ze maakte zich ongelooflijke zorgen om Ruby, Hope, Bastian, haar ouders, en ieder ander in de limbo – maar zij waren weer terug. Dan zou de rest vast ook allemaal goedkomen. Ze kermde het uit toen een nieuwe golf van pijn door zich heenschoot en met een kracht wat ze normaliter nooit had gedacht op te brengen kneep ze Adrians hand fijn. De vrouw die ze in een flits in de droomwereld had gezien, keek haar aan. Door het mondkapje zag Jenna een groot gedeelte van haar gezicht niet, maar aan de kraaienpootjes bij haar ogen zag Jenna dat ze haar bemoedigend glimlachte. ‘Goed zo Jenna, gelukkig was je op tijd weer terug. Rustig ademhalen, en dan persen op mijn teken… Je doet het prachtig…’

Sprakeloos van ontroering keek Bastian toe hoe Ruby één voor één de mensen aanraakte. Een zachte tip van haar vingertoppen en hij zag de magie vloeien van haar en het kleine meisje naar de dromer, die oploste in de lucht. Eén voor één. Ouderen. Kinderen. Mannen met lange, ouderwetse jassen en schoenen met gespen; vrouwen met lange jurken en vrouwen met spijkerbroeken. Het waren er veel, zo ongelooflijk veel, en toch leek er geen tijd te verstrijken terwijl Ruby hen allemaal met liefdevolle zachtheid wegstuurde onder de hemel vol miljoenen lichtgevende sterren.
Was het jaren geweest? Uiteindelijk waren alleen zij nog over, de lichtgevende vrouw en het kindje, en de man met het donkere haar, woordeloos van emotie. Ze stonden voor elkaar, een arm afstand. Hij keek haar aan, met ogen die zo scherp konden kijken maar nu zo zacht en vol tranen waren. Hij had zich angstig gevoeld, maar dat was verdwenen. De magie die in de vrouw en het kindje huisde was niets anders dan goed en licht. Zijn enige zorg was hoe hij hen ooit terug zou kunnen krijgen.
Zijn stem, die anders ook zo taxerend en sarcastisch kon wezen, de stem die zich aan de hare kon meten met haar rappe tong en snelle scherpte, klonk nu als een fluistering. ‘Het is tijd om terug te gaan, lieverd.’

Erop terugkijkend zou ze nooit in woorden kunnen stoppen hoe het daadwerkelijk was geweest. Het was zijzelf en toch ook niet. Ze had in haar eigen lichaam voortbewogen en ze had een vrije wil gehad, maar het was tegelijkertijd alsof ze van een afstand had toegekeken hoe iemand, iemand die ze volkomen vertrouwde, haar lichaam bestuurde. Ze had door haar eigen ogen keken én ze had zichzelf kunnen zien. Ze had Hope gezien, nog altijd op haar heup. Ze had angstig moeten zijn om haarzelf, om haar dochter, maar ze was volkomen rustig geweest. Onaangedaan door het feit dat ze geen fysiek lichaam meer leek te hebben.
Ruby had haar vingers al uitgestoken om zijn voorhoofd aan te raken. Zijn zachte fluistering deed haar echter in haar beweging stoppen. Ze wilde antwoorden, maar haar stem had allang deze droomwereld verlaten. Langzaam draaide haar blik naar Hope. Het meisje had haar beide handen uitgestoken. Ruby's lippen trokken omhoog in een diepe glimlach, terwijl haar hand, die nog altijd uitgestoken was geweest, nu naar beneden bewoog om de pols van Bastian vast te pakken. Ze stapte naar hem toe. Nog één keer keek ze naar de man voor haar. Nog één keer keek ze naar de wereld om hen heen. Toen, terwijl Hope haar handjes uitstak naar haar vader en moeder, bracht Ruby haar hand naar Hope's voorhoofdje.

Adrians gezicht vertrok geen spier toen ze hem zo hard kneep dat zijn botjes langs elkaar schuurden. Hij kon alleen maar gelukkig en dankbaar naar de vrouw kijken die bijna, bíjna hun kindje had moeten baren in een magische wereld. 'Je doet het fantastisch,' fluisterde hij, plots ontroerd.
Zijn prachtige vrouw. Hij durfde er niet aan te denken wat er had kunnen gebeuren als het niet was gelukt. Heel even durfde hij tussen de mensen door te kijken, naar Bastian en Ruby die nog steeds sliepen. Ze zouden terug komen. Dat móest wel. De magie die ze had uitgestraald was zo licht geweest. Ze...
Een stevig knijpen bracht hem weer terug naar de realiteit. 'Heel goed. Heel goed,' prevelde hij Jenna toe.

Bastian had de heilige veronderstelling gehad dat, wanneer ze eenmaal terug zouden zijn in het ‘echte’ leven, Ruby en Hope weer zouden zijn als vanouds; mensen van vlees en bloed. Vandaar ook zijn vrees dat ze nog steeds pure magie belichaamden. Hij wist het nog voordat hij zijn ogen opende. Zijn vrouw en dochter waren zo vol kracht dat hij hen zelfs met ogen dicht kon voelen, als een vuur dat hem verwarmde. Hij sloeg zijn ogen op om haar lichtgevende blik te ontmoeten, die van haar en van Hope die hem aankeek met een blik die veel verderging dan haar leeftijd.
Aarzelend keek hij haar aan en wilde wat zeggen, toen hij een andere magische geestverschijning achter haar ontwaarde. Waar ze eerst doodstil had gelegen, kwam ze nu overeind op een even zwevende manier als Ruby en Hope.
Even staarde hij haar aan – en zij hen. Zij was het. Daar was geen twijfel over mogelijk. Zij die ooit de schaduw was, de duisternis in hun bestaan, met alleen een naam die al het andere leven de adem ontnam. Maar nu was ze slechts een vrouw die haar familie had willen redden, een vrouw van pure magie, de voorouder van Ruby, de voorouder van Hope.

De diepe glimlach die ze had gehad, lag nog steeds onaangedaan in haar gezicht. Zonder zich op te hoeven drukken, kwam ze in zittende houding. De magie in haar voelde de blikken vol ontzag van de magiërs die de droom uit waren gegooid in de trein en die vol spanning naar het beeldscherm hadden gekeken. Achter haar wist ze dat Nellie was verschenen. Verderop lag Jenna, half verborgen achter medische mensen, de prestatie van haar leven te geven. Ruby wist dat het goed zou komen. Hun prachtige dochter zou er zo zijn.
Nog steeds zonder te spreken, stond Ruby op van het bed en draaide om naar Nellie. Haar voorouder en de persoon die als twee druppels water op haar leek, keek haar alleen maar aan. Ruby knikte eenmaal zacht ten teken dat ze de vrouw had begrepen. Haar ogen richtten zich nu op Hope en dit keer was het de buurt aan Nellie om te knikken.
Nog nooit had Ruby zich zo elegant voortbewogen - niet dat dat iets was waar ze nu aan dacht.
Voordat Bastian had kunnen reageren, had ze Hope in zijn armen gelegd. Ruby boog zich voorover, drukte een kus op het hoofdje en keek toen op naar Bastian. Haar vingers streelden een pluk haar naar achter in een liefdevol gebaar. Toen draaide ze zich weer om naar Nellie. Beide vrouwen knikten ditmaal, draaiden zich om en stapten door de muur heen. Achter hen, veilig in Bastians armen, werd een klein meisje, een baby'tje nog, langzaam weer mens.

De tijd leek stil te staan, en toch ging het tevens snel, zo vreselijk snip, glippend door zijn handen heen als water. Voordat Bastian goed en wel doorhad wat er nu allemaal gebeurde, had hij Hope in zijn handen gekregen – Hope, de belichaming van pure energie. Ze voelde warm in zijn armen, hoewel dat misschien niet het juiste woord was; ze was warm als de bliksem, de statische ontlading van een onweersstorm, warm als het hart van de aarde en het heelal in één.
En plots, toen hij weer opkeek, was hij net op tijd om Nellie en Ruby door de muur te zien stappen.
‘Nee!’ De kreet van ontzetting scheurde zich ongewild van zijn lippen. Hemel, ze zaten, wat, tien hoog? Maar toen hij naar het raam rende en zag wat er zich buiten bevond, viel zijn mond open van verbazing. Met Hope veilig in zijn armen (die gelukkig weer een mens van vlees en bloed werd!) rende hij de kamer uit.

En plots was ook alles achter de rug en verbrak het ijle geluidje van babygehuil de stilte. Huilend van ontroering had Jenna het kleine meisje (het was inderdaad een meisje!) in haar armen gesloten. Een klein kindje. Ze had het gedaan, zo’n klein wonder.  
Toen ze later opkeek, was de kamer leeg. Ze was zo geconcentreerd geweest op de bevalling dat ze niet door had gehad wat er verder allemaal was gebeurd. Ze hoopte maar dat het goed was met Ruby en Hope en Bastian en haar ouders en al die andere magiërs uit de limbo.
Ook de artsen verlieten voor een moment de ruimte om hen een moment alleen te geven. Jenna’s tranen drupten op het kleine mensenlijfje terwijl ze voorover boog om alle vingertjes en teentjes te tellen. Toen keek ze opzij naar Adrian, met een blije, gelukzalige, vermoeide glimlach.

Bastian was ondertussen een tijdje daarvoor als een malle de trappen afgedaald omdat hij geen geduld had om op de lift te wachten. Beneden in de grote centrale hal, die grotendeels bestond uit glas, had hij een veel adembenemender zicht op wat er zich buiten afspeelde dan dat hij boven had gehad. Daadwerkelijk iedereen die zich hier bevond was gestopt met doen wat ze aan het doen waren. Erudieten, Onverschrokkenen, Vriendschappers, Oprechten, Zelfverloochenen, Nieuwe-Factieleden: iedereen stond stil en keek omhoog.
Bastian rende door naar buiten en keek ook omhoog, staande naast een taxichauffeur die met open mond naar de hemel staarde. Bastian werd geconfronteerd met de meest spectaculaire benaming van het woord subliem die hij zich zelfs in zijn meest fantastische dromen niet had kunnen voorstellen. Zover het oog reikte was de donkere hemel bezaaid met lichtjes; geen sterren, maar groter en kleiner tegelijk, bollen van magie. En daartussen zweefden tientallen, honderd, nee, misschien wel duizend mensen, geestverschijningen van licht. Ze bewogen zich even elegant als balletdansers, terwijl ze zonder moeite door de lucht renden. Tot zijn grote, dodelijke, enorme verbazing bevochten ze de monsters. En wonnen. Met gemak. Eén aanraking van hun vingertippen en ze verdwenen simpelweg, opgelost in het niet door de kracht van licht en goedheid die hun had aangeraakt.
Het was niet moeilijk om Ruby eruit te pikken, want één van hen straalde het meest van allemaal.

Onbewust van wat er zich buiten allemaal afspeelde, boog Adrian, bij wie de tranen ook stilletjes over de wangen liepen, zich voorover om hun dochter te bekijken. Ze had het gehaald. Ze was niet in de droomwereld geboren. Ze was veel te vroeg geboren, maar dat kon je niet aan haar zien. Ze was een gezonde baby, met samengeknepen oogjes, kleine vingers en drie kleine haartjes op haar hoofd.
In een lichte paniekvlaag schoot Adrians blik van de baby naar Jenna, maar zij had evenals hem tranen in de ogen. Belangrijker nog: Ze leefde. Ze zag er gezond en sterk uit, met zweetdruppels nog op haar voorhoofd. De herinnering aan de geboorte van Hope had hem heel even van slag gebracht.
'Wat een prachtig meisje,' fluisterde Adrian schor van de emotie. 'Wauw...' Hij boog zich nog verder voorover en drukte heel voorzichtig zijn lippen tegen het hoofdje van het meisje. Toen, met iets minder voorzichtigheid, maar vol liefde, drukte hij zijn lippen op het voorhoofd van zijn vrouw. 'Je hebt het fantastisch gedaan,' mompelde hij met zijn lippen tegen haar voorhoofd gedrukt. 'Ik ben zo trots op je, Jenna. Zo ongelofelijk trots.'

Ruby voelde zich vreemd vredig terwijl ze door de lucht zweefde. Tegelijkertijd voelde ze ergens op de achterkant een enthousiast en strijdvaardig adrenaline opborrelen. Ze was zichzelf en toch was ze niet zichzelf. Ze was Onverschrokken, maar rustiger, hoefde zich niet te bewijzen op hun strijdveld in de lucht.
Bastian stond beneden, zijn mond een klein stukje open in verbazing. Hij was trots. Dat wist ze, niet omdat ze naar beneden had gekeken en hem had gezien, maar omdat ze hem voelde. Omdat ze zo'n diepe connectie hadden.
Gelukkig bleken de monsters niet bang te zijn. Ze verscholen zich niet, maar vanuit alle kanten van de stad kwamen ze hun kant opgevlogen. Allemaal moesten ze het bekopen met hun verdwijning van deze wereld. Ze waren niet weg. Ze werden simpel naar een andere wereld gestuurd. Een plek waar ze thuis hoorden. Ze waren hier terecht gekomen door een scheur in de muur tussen hun werelden die groter werd hoe meer magie er werd gebruikt. Het waren in essentie geen kwade wezens. Ze hoorden hier gewoon niet thuis. Dat alles wist Ruby nu. Zonder dat iemand het haar had verteld.
Een stilte daalde neer. Het laatste krijsende monster was verdwenen, terug naar de plek waar het vandaan was gekomen. We moeten de scheur sluiten, dacht Ruby, die Nellie aankeek. De vrouw knikte en stak haar handen uit naar Ruby.
Met hun beide handen in elkaar, sloot Ruby nu de ogen, haar gezicht opgeheven naar de hemel boven haar.

Ze wist niet hoe lang ze zo hadden gezeten, hun kersverse gezinnetje, het moment van stilte en vrede in de roerige wereld – maar licht buiten deed haar opkijken. ‘O,’ zei ze. Het bed waarop ze zat bevond zich niet al te ver van het raam vandaan. Pas nu zag ze de lichten; de mensen die als sterren in de hemel dansten. ‘O,’ zei ze opnieuw. ‘Ruby.’ Vreemd dat, wanneer je zo geoccupeerd bent zoals met een bevalling, je zelfs niet door zal hebben dat de wereld vergaat – of in dit geval, alsof hij weer geboren zou worden.

Ademloos bleef Bastian omhoog kijken tot zijn nek zeer begon te doen. Om zich heen hoorde hij de mensen mompelen. ‘Wat gebeurt er? Wat doen ze?’ Maar hij, als magiëgebruiker, zag plotseling in de hemel het zich openbaren waarvan hij het nog nooit eerder had gezien; een gat in de hemel, alsof er een scheur zat in een stuk donkere zijde. En daarachter, voelde hij instinctief, was de wereld van de monsters, de wereld waar ze wél thuishoorden.
Met wild kloppend hart keek hij toe hoe de lichtgevende mensen hoger en hoger zweefden; met elke meter die ze wonnen, leken ze nog meer magie uit te stralen, totdat het leek alsof er naast de maan niet alleen een nieuwe zon in de hemel was.
Achteraf zou Bastian geërgerd proberen te verwoorden wat hij had gezien, en het alsnog niet snappen. ‘Het was alsof ze de scheur dichtten met licht,,’ zou hij zeggen, gepaard gaand met een wanhopig gebaar van zijn handen. ‘Maar hóé… ik heb geen idee…’
Maar het gebeurde. Daar kon niemand omheen. Door het licht kon hij echter geen individuen meer onderscheiden, zo hoog daar in de lucht. ‘Ruby, alsjeblieft, kom veilig bij ons terug,’ mompelde hij schor. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft…’

Het laatste wat Ruby zich eigenlijk nog kon herinneren, was de vermoeidheid en inspanning die het hen kostte om het gat te dichten op zo'n manier dat die nooit meer geopend zou kunnen worden. Ze waren met zoveel geweest, maar ze hadden nog wel zoveel meer handen kunnen gebruiken.
En toch. Toch was het ineens klaar. Ineens hield hun weven van magisch garen op omdat er geen gat meer was om te dichten. Ruby hief nog een laatste blik omhoog om zich ervan te verzekeren dat het gat dicht was en verdwenen, voordat haar ogen dicht gleden.

Ze was volmaakt. Alle teentjes, alle vingers, een klein wipneusje, alles zat erop en eraan. Het meisje was stil geworden. De shock van haar geboorte was klaarblijkelijk geweken en nu lag ze tevreden op de borst van haar moeder, veilig beschermd van de grote wereld. Ze hadden nog geen naam bedacht, dacht Adrian terwijl hij heel voorzichtig zijn duim over haar wangetje liet glijden, maar die zou nog wel komen.
Verbaasd op haar 'o', tilde Adrian zijn hoofd op. Ook hij zag nu pas wat er buiten allemaal gaande was. 'O,' herhaalde hij vol ontzag haar geluidje. 'Wauw... Oké...' Ooit waren zij het geweest, hij en Jenna, die Chicago hadden gered van Inanitatem samen met een grote groep magiërs. Nu was het Ruby, samen met een groep overleden magiërs en Inanitatem zelf.
Hij liet zich van het bed afglijden en zette een stap dichter naar het raam toe. Er was zoveel licht geweest dat hij een paar keer moest knipperen voor hij het nieuwe beeld in zich op kon nemen. Het grote licht was verdwenen en mensen, die heel langzaam vanaf het topje van hun tenen hun licht begonnen te verliezen en hun menselijke vorm weer wonnen, dreven naar beneden.
Zijn hart maakte een sprongetje van geluk. Daar, daar was Dana! O God, en daar waren de ouders van Jenna! Daar was zelfs de man van Nellie, die met zijn kinderen aan de hand afdreef naar het aardoppervlak. 'Ze zijn er allemaal nog!' Blijdschap klonk door in zijn stem, terwijl zijn ogen verder zochten naar de persoon die het allemaal mogelijk had gemaakt.
Het duurde even voordat hij haar zag, omdat ze niet zoals de rest een afnemende bol van licht was. Ze had haar eigen kleuren weer teruggekregen. Niet langer was haar lichaam een baken van licht, maar nu was ze weer gewoon Ruby. Ruby die nog steeds zich hoog in de lucht bevond, haar bewegingsloze lichaam in de armen van een lichtgevende Inanitatem.
Adrian drukte zijn neus dichter tegen het raam om beter te kunnen zien wat er gebeurde. Nellie daalde af. Net zoals de rest verloor zij ook langzaam haar licht en verkreeg ze haar kleur, maar ze had gelukkig genoeg over gehad om veilig op de grond te landen, Ruby in haar armen.

Bastian kon zich niet herinneren zich te hebben bewogen, maar plots vond hij zich voor Nellie en zijn vrouw. ‘Ruby!’ Haar naam scheurde zich los van zijn lippen voordat hij er iets aan kon doen. Zijn hart leek te stoppen. Ze had haar ogen gesloten, haar gezicht was wit. ‘Nee… toe… dat kan niet…’ Ze kon niet dood zijn. Niet na alles wat er was gebeurd. Niet na alles wat ze hadden meegemaakt. Niet nú.
Hij was bij haar neergeknield. Heel even wierp hij een blik op Nellie. De voormoeder van Ruby keek hem met ogen aan die zoveel rust uitstraalden dat het hem van zijn stuk bracht.
Hope veilig tegen zich aangedrukt met zijn ene arm, gleden zijn vingers over Ruby’s wang, werden in haar hals gelegd. Liet hem nog de hartslag voelen, alsjeblieft… alsjeblieft…

Onwetend van wat er buiten zich nu allemaal precies afspeelde, twijfelde Jenna of ze om die reden uit bed moest komen – maar ze bleef liggen. Haar lichaam voelde geradbraakt na de bevalling. En bovendien; als de wereld verging zou toch niets baten, en als alles goed was, wel, dan redden ze het vast ook nog wel even zonder dat zij wist wat er allemaal gebeurde.
Kijkende naar de sterrenhemel schoot haar plots een idee te binnen. ‘Als het vorige keer ‘de dag van de Nieuwe Morgen’ werd genoemd, zal vannacht vast ‘de nacht van de Nieuwe Morgen’ worden genoemd,’ zei ze nadenkend. Plots, helderder: ‘Zeg, Ad, wat denk je ervan om haar Luna te noemen?’

'Mamamamama!' Het blote buikje onder haar lippen bewoog hevig heen en weer terwijl Hope luid lachend Ruby aan haar haren probeerde weg te trekken. 'Mamamama!' Met een lach van oor tot oor tilde Ruby haar gezicht weer op om in de ondeugende kijkers van haar dochter te kijken. 'Mag ik je niet op je buikje blazen?' Ze prikte Hope zacht in haar wangetje die, terwijl ze naar Ruby's vinger greep om hem weg te duwen, luid onverstaanbare woorden terug sprak.
'Ja, ik ben ook benieuwd wat papa draagt,' antwoordde Ruby terug terwijl ze de rode jurk van Hope naar beneden streek. Uit de la van de commode toverde ze een haarband met een grote zwarte bloem tevoorschijn. 'Wel oplaten, Hope.' Met een streng gezicht zette Ruby Hope zittend tegen de muur aan en deed haar de haarband om. 'Prachtig! Om door een ringetje te halen.' Hope brabbelde net zo hard terug.
Terwijl Ruby Hope optilde en op haar heup neerzette, zag ze hun weerkaatsing in de spiegel. Ja, ze was er nog. Ze waren er allemaal nog. Sterker nog, ze waren met zoveel meer teruggekomen dan dat ze waren gegaan. Het was zelfs niet alleen alsof er verloren mensen waren teruggekomen. Het was ook alsof zij anders was teruggekomen. Ze was veranderd. Met elke hartslag in haar lichaam kon ze de magie voelen pulseren en elke aanraking met haar dochter bevestigde haar dat haar dochter enorme krachten bezat.
Vroeger had ze magie gehaat. Ze had het niets meer dan een last gevonden. Tegennatuurlijk. Het bleek dat zij de tegennatuurlijke was geweest. Nu de magie die in haar lichaam zat, eindelijk een ruimte naar buiten had gevonden, voelde ze zich lichter, gemoedelijker, minder snel op haar teentjes getrapt. Magie bleek juíst natuurlijk. Niet dat ze het zoveel gebruikte. Nellie had haar geleerd hoe ze het in kon zetten en had haar een kijkje gegeven in de enorme krachten die hun bloedlijn huisde, maar ze had haar ook geleerd hoe ze het kon sturen en voor zichzelf kon houden. After all, bleef Ruby een Onverschrokkene. Magie hád ze niet per se nodig, maar ze zou het gebruiken als het wel zo was.

Adrian klikte met de grootste zorgvuldigheid de maxicosi vast in de auto. Luna had haar oogjes gesloten en lag met haar handjes op haar buikje. Vertederd bleef Adrian een moment naar haar kijken. Ze had dezelfde ogen als haar moeder en dezelfde ondeugende oogopslag die Hope soms ook kon hebben; dat moest dus van hem komen. Zacht plantte hij zijn lippen op het voorhoofdje voordat hij de deur zacht dicht deed en voorin instapte.
'Wat een goed idee van ze om een feest te geven.' Adrian keek opzij naar de vrouw van zijn dromen, nu de moeder van hun prachtige dochter. 'Er is zoveel dat we mogen vieren...'
Terwijl Adrian de koppeling liet opkomen, dwaalde zijn gedachten af naar alles wat er was gebeurd. Dana was terug. Jenna's ouders waren terug. Inanitatem was mens geworden en leefde samen met haar gezin in een huisje aan de rand van factieloos. Er waren er vele die wisten wie zij echt was, wat voor onheil ze had veroorzaakt, maar er was besloten om daarover te zwijgen tegen de rest van het volk. Ze had vreselijke dingen gedaan, maar ze had er ook voor gezorgd dat al hun geliefden nog ergens waren geweest, veilig wachtend totdat ze ooit terug hadden mogen keren naar de wereld van de levenden. Ze had het gat helpen dichten. Zonder haar - een argument dat ze zelf had aangedragen tijdens een geheime zitting over haar toekomst - zouden ze nooit hebben geweten hoe het gat gedicht had kunnen worden. Ze had leed gebracht, maar ze had ook uiteindelijk echte veiligheid teruggebracht. Nellie zou er waarschijnlijk vandaag ook wel zijn met haar gezin.
Ruby had Bastian overgehaald - hoewel Adrian niet zeker wist hoeveel moeite daar nu voor nodig was geweest, maar Ruby deed het lijken alsof het veel was geweest - om een verlaat feest te geven ter ere van hun éénjarig huwelijksjubileum. Een feest om te vieren wat ze allemaal hadden overleefd en wie er weer terug in hun leven waren gekomen. Een feest om vooruit te kijken naar de toekomst. Een feest van hoop.
Adrian gaf een zacht kneepje in Jenna's been. 'Ik houd van je, lieveling.'

‘Er zijn weer heel wat nieuwe aanmeldingen binnengekomen,’ sprak James, zijn stem wat vervormd in de telefoon. ‘Er zullen nog heel wat spieren getraind moeten worden, maar aanleg voor de magie hebben ze zeker. Wanneer kan je extra lessen komen geven?’
Bastian had zijn telefoon met zijn wang op zijn schouder geklemd terwijl hij zijn overhemd dichtknoopte. Hij was vastbesloten geweest om het verhaal te eindigen zoals hij het ook was begonnen; in nette kleding. Geen Eruditische snit dit keer (en zeker geen bijeengeraapt zooitje in Factieloos toentertijd met de bruiloft); maar netjes op z’n Onverschrokkens. Hij zei in de telefoon: ‘Goed te horen, James. Maar vandaag was mijn laatste dag. Ruby, Hope en ik gaan op vakantie. Heb je Dana al geprobeerd?’
‘Verhip, sorry. Nee, ik zal haar eens bellen.’ Bastian hoorde dat de ander (die onderhand een goede vriend was geworden) aan de telefoon moest glimlachen. ‘Wist je trouwens dat je zusje veel beter is dan helende magie dan jij?’
‘O schei toch uit, James,’ grijnsde hij. ‘Je weet dat ze nooit toe zal treden tot Onverschrokkenheid. Zelfverloochenend tot in d’r botten is ze.’
Ze namen afscheid en Bastian mikte zijn telefoon op het bed. Ja, hij was wel op zijn plek in de andere factie. Het trainen, de actie en de adrenaline, afgewisseld met de lessen helende magie die hij de medisch specialisten gaf voelde voor hem aan als het thuiskomen dat hij nooit in Zelfverloochening of Eruditie had gevoeld. Daarnaast moest hij nog regelmatig onder Ruby trainen, die hem flink de les leerde, wat hem altijd deed lachen. Maar trots dat hij op haar was.
Ja, na het feest zouden ze nog heerlijke vakantie gaan vieren; de huwelijksreis die ze nooit hadden gedaan. Waar ze heen zouden gaan wisten ze nog niet precies, maar het zou in ieder geval aan het strand beginnen, daar waar het zo lang geleden ook allemaal ooit begon.
Fluitend liep hij de trap af. Hij vond Ruby en Hope in de woonkamer, en even bekeek hij ze stiekem vanuit de deuropening; toen stapte hij naar hen toe. Achter Ruby staand sloeg hij zijn armen om haar en Hope heen. Een kus in haar nek drukkend, zei hij: ‘Jullie zien er prachtig uit.’ Zijn glimlach werd de jongensachtige grijns die hij af en toe nog zo kon hebben en die zijn anders zo serieuze ogen deed twinkelen. Plagend vervolgde hij zacht: ‘Het feest is nog niet eens begonnen, en ik kan nu al niet wachten tot het is afgelopen.’

Met een glimlach keek Jenna opzij naar Adrian. ‘En je weet hoeveel ik van jou houd, Ad. Ik ben zo blij dat er overal vrede is.’
Ja, er was niet alleen vrede in de stad – er was ook vrede in de magie. Het werd nog maar sporadisch gebruikt, want iedereen was bang voor een nieuwe monsterplaag; maar hetgeen dat er werd gebruikt, werd ingezet om de wereld te verbeteren. Magie hielp huizen opbouwen, ongelukken voorkomen, energie opwekken, mensen genezen, en dromen spinnen. Eindelijk kon Jenna weer gebruik maken van haar droommagie hoe het ooit was bedoeld. ’s Nachts weefde ze zoete dromen voor alle mensen die hulp nodig hadden in dromen. Ze hield nachtmerries weg en creëerde liefdevolle dromen voor kinderen. Ook maakte ze hints en symbolen dat ze in het onderbewuste van de mensen vond om hen in het wakende leven op weg te helpen.
Terwijl hij op het verkeer lette, keek Jenna even steels naar haar man. Ze was trots op wat hij allemaal voor elkaar had gebokst. In het verleden, maar ook nu, terwijl hij zich volop inzette op Chicago te herbouwen. Daarna wierp ze een blik naar achteren. Luna’s oogjes waren dichtgegleden en haar hoofdje lag naar rechts. Ze glimlachte vertederd. Ja, hun meisje was nog te klein om met magie te spelen (goddank), maar dat ze een tovenares zou worden, was wel overduidelijk. Met zo’n machtige vader en een moederlijn droommagie, was het alleen maar de vraag in welke magie ze zou zich gaan bekwamen.
De lucht buiten was helder; alle sterren straalden aan de hemel, als kluitjes fonkelende diamanten, een echo van de magie waarmee ze de scheur hadden gedicht. De sterren sterven voortdurend – dat had ze gelezen in één van haar schoolboeken – ze vlammen tot leven en branden weer uit; maar ze weet niet of ze dat ooit echt zal geloven. Als ze naar Adrian kijkt, of zichzelf weerspiegelt ziet in de oogjes van Hope of Luna, of haar ouders in haar armen sluit, of de blik ziet waarmee Bastian naar Ruby kijkt als hij denkt dat niemand het ziet – dan weet ze zeker dat sommige sterren nooit op zullen branden.

Eeuwen lang hadden ze zich niet voor kunnen stellen dat wat nu bijna comfortabel aanvoelde. Een feest waarbij alle facties samen kwamen zonder elkaar aan te vallen, zelfs zonder vuile blikken. Zeker, de meeste bleven voornamelijk in gesprek met hun eigen factie, maar er was tolerantie en acceptatie voor elkaar zoals er nog nooit was geweest. Af en toe werd er zelfs een voorzichtig woordje gesproken of een klein grapje gedeeld. Hoe lang had dat wel niet onmogelijk geleken? Als hij aan zijn bureau had gezeten en uit het raam had gestaard, de mensjes beneden langs zag lopen druk met hun eigen leven en hun eigen factie, had hij vaak gedacht dat het beter kon, maar hij had nooit durven dromen de kant die Chicago nu op ging.
Chicago zou een sterkere stad worden dan het ooit was geweest. De mensen sloegen eindelijk de handen in elkaar. Bouwden samen hun stad weer op en betreurden samen het verlies van hun geliefden. Het was waar wat hij ooit in een boek had gelezen; dat leed mensen verbindt.
De cultisten leken stilletjes verdwenen te zijn. Misschien zouden ze ooit nog de kop op steken, maar Adrian maakte zich daar niet meer zo heel veel zorgen om. Ze hadden hele sterke medestanders tegenwoordig. De facties, inclusief de Nieuwe Factie, waren samen zoveel sterker dan alleen. Ze zouden alles aankunnen.
Adrian gaf Luna over Jenna's moeder die hem met een liefdevolle glimlach als van zijn eigen moeder toe knikte. 'Bedankt, ik ga Jenna eens overtuigen om met mij te dansen.' De daad bij het woord voegend, stapte hij naar de prachtigste vrouw ter wereld toe, die in gesprek was met het liefdevolste mens wat er bestond: zijn zus (nu zusje?) Dana. Tijd had voor haar lichaam dan wel stilgestaan, maar haar ogen straalde een wijsheid uit die alleen te verkrijgen was door al haar ervaringen. 'Ik zou haar graag willen lenen,' glimlachte Adrian tegen zijn zus, terwijl hij met zachte hand Jenna naar zich toe trok, haar hand in de zijne en haar heup dicht tegen hem aan.
Ja, hoe anders was het dan een paar maanden geleden, vlak voor de Nieuwe Morgen. Hoe anders was het dan een jaar geleden, tijdens de bruiloft van zijn broer. Hoe anders was het dan voordat Jenna zijn leven binnen was gestapt. Hij, een Oprechte, getrouwd met een factieloze. Zijn broer, een Erudiet en rebel, getrouwd met een Onverschrokkene. Zijn zusje, zijn ouders Zelfverloochenaars. Haar ouders factielozen. Hun vrienden, te vinden in alle facties. Hun dochter en Hope. Ze zouden opgroeien in een veel beter, veel mooier, veel sterker Chicago.

'Niet!' Ruby lachte zo hard dat een beetje van het bier in haar glas over de rand heen bewoog. 'De nieuwe lichtingen kunnen ook niets meer hebben.' 'Op toen Onverschrokkenen nog echt Onverschrokken waren,' grijnsde haar vriendin terug en met een zwaai van hun glazen werd door het groepje Onverschrokkenen geproost.
Een nieuw gesprek begon, maar Ruby merkte dat haar gedachten afgeleid waren geraakt. Ergens achter haar bevond zich de persoon met wie ze nu al meer dan een jaar haar leven deelde. Ze voelde zijn aanwezigheid, dicht bij haar in de buurt. Zonder twijfel zette ze het glas aan haar lippen, dronk de vier grote slokken tot het glas leeg was en zette het op de dichtstbijzijnde tafel.
Precies op het juiste moment draaide ze zich om, een trucje dat ze erbij had geleerd sinds ze magie had geaccepteerd. 'Je ziet er goddelijk uit in Onverschrokken zwart.' Ze had haar beide armen om zijn nek geslagen en had haar gezicht dicht bij de zijne. 'Ik ben eeuwig dankbaar dat ik met zo'n knappe, norse, trouwe vechter heb mogen trouwen.' En daar was geen woord aan gelogen.
Een jaar geleden hadden ze elkaar in het bos mogen trouwen, in een jurk die nu veilig in haar kast hing en met een groep mensen die zo snel haar vrienden waren geworden dat ze het niet voor mogelijk had kunnen houden. Maar het was ook een feest geweest zonder al haar oude vrienden. Een bitterzoet moment. Een herinnering die ze nog dacht te maken voordat ze zou sterven.
Zonder twijfel drukte Ruby haar lippen op Bastian zijn lippen. Ze was er nog. Hope was er nog. Hij was er nog. Ze waren er allemaal nog. 'Ik houd van je, Bastian Black.' Haar lippen trokken zich omhoog in een ondeugende lach. Black. Die discussie zou ze nooit opgeven.

Uiteindelijk hadden ze alle fall-out van het feest zo goed en zo kwaad als het ging opgeruimd, hun koffers die klaar stonden in de auto gemikt, Hope in haar stoeltje gegord en waren naar het strand gereden. De straten waren stil, als in zichzelf gekeerd zo ’s nachts: af en toe passeerden ze een auto of een passant, maar verder had Bastian het gevoel dat ze de enige mensen waren die nog in de stad leefden.
Het hotel bevond zich aan het strand, en na de auto te hebben geparkeerd op dezelfde plek als ooit liepen Bastian en Ruby hand in hand de duinen in. Hope, veilig en warm in haar draagzak op zijn rug, sliep heerlijk.
Ze liepen het duingras over, en trokken daarna hun schoenen uit om het zand tussen hun tenen te voelen. Precies zoals eerder, zo lang geleden. Toen was de zon aan het ondergaan, nu stond de volle maan aan de hemel, zich weerspiegelend met de miljoenen sterren in een fenomenaal uitzicht over de zee.
Ze waren over het strand gelopen, tot de branding, hun voeten en enkels badend in het water dat toch nog wel frisjes was – en daarna weer terug op het strand gaan zitten. Uiteraard was Bastian niet vergeten wijn mee te nemen: als ze toch hun begin opnieuw zouden herbeleven, dan maar perfect, zoals toen.
Nippend van het glas (‘lange benen’, had Ruby het toen genoemd), wierp hij een blik opzij naar de vrouw die zijn leven zo had bepaald. Haar haren zaten heerlijk verwaaid in de wind, haar gezicht een samensmelting van licht en donkere schaduwvlakken. Hij glimlachte en zijn ogen glinsterden in het maanlicht.
Ja, hier op het strand waren ze nader tot elkaar gekomen, maar daarvoor eigenlijk al… maar toen waren ze te koppig en te opvliegend om dat aan elkaar toe te geven. Maar hier hadden ze hun harten voor elkaar geopend. Ze waren hier nader verwant gekomen dan ooit tevoren, hier over de glinsterende, golvende zee. Ze hadden elkaar gevonden, en gehouden. Zelfs de dood had hen niet kunnen scheiden.
Spontaan zette hij het wijnglas in het zand. Hij boog zich naar haar toe, legde zijn handen op haar wangen en drukte zijn lippen op de hare. Er was geen ander geluid dan hun ademhaling en de branding. Ja, wat zou de toekomst brengen? Zouden ze ooit dit grote water oversteken om te zien wat er zich daarachter bevond?
Dat was een verhaal voor later, bedacht hij. Haar lippen waren zoet en hij drukte haar dichter tegen zich aan. Nu hadden ze het verhaal van hun huwelijksreis te beginnen. Het begin van een nieuw hoofdstuk.

Eenmaal thuis waren Jenna en Adrian gelijk naar bed gegaan. Luna sliep al diep in de auto en ademde nu zachtjes in het wiegje bij het bed. Jenna draaide zich op haar zij en keek naar Adrian, zijn licht zacht goud bij het nachtlampje. Ze glimlachte hem toe. Hij zag er moe uit, maar het is een gezond soort vermoeidheid, veroorzaakt door de lange werkdagen die nodig zijn om Chicago weer op te bouwen. Hij heeft een zware last te dragen en blijft dat ook doen, en Jenna is trots op hem. En ze weet zeker dat Luna dat later ook gaan zijn.
Ja, Luna, hun liefste meisje. Ze zou voor haar zorgen en haar beschermen, en zij niet alleen: Luna’s weg zou breed en licht zijn, vol liefde en vrede, net zoals zij en allen die Chicago aan het opbouwen waren zouden knokken voor al het leven van de kinderen in Chicago. Voor de betere toekomst.
Ja, sommige sterren zouden nooit uitbranden, dat wist ze zeker. En Chicago was één van die sterren.
Jenna knipte het nachtlampje uit en kroop tegen Adrian aan, warm in zijn omhelzing. Ze zocht op de tast zijn hand, groot en veilig om de hare heen, en fluisterde: ‘Slaap lekker, mijn liefste. Tot in de dromenwereld...'

Eigenlijk was het helemaal niet zó lang geleden dat ze een leven had geleefd zonder hem. Ze had gedacht dat ze toen gelukkig was geweest. Ze ging waar ze wilde, deed wie ze wilde en ging op missies die makkelijk haar dood hadden kunnen worden maar waar ze gelukkig elke keer vanaf kwam met een grote boost adrenaline. Ze had geleefd als een soort junkie. Iemand die constant klaar was voor de volgende missie. Elke missie groter, gevaarlijker, spannender.
Hoe anders was dat nu? Zeker, ze kon zich snel vervelen en af en toe had ze wat spanning nodig, maar nooit meer zou ze zichzelf expres, zonder dat het nodig was in een situatie brengen waarin haar leven in gevaar zou kunnen komen. Ze had hem. De grote, cynische brombeer die voor haar was ontdooid met wie ze haar leven wilde leven tot de allerlaatste minuut. Ze had haar, het kleine meisje met onkenbare krachten die je bijna kon voelen groeien als je haar in je armen hield.
In één van de passages in haar dagboek had ze hem geschreven: Ik houd van jou en onze explosieve karakters samen, hell zelfs van de ruzies, van de stoeipartijen, van het knuffelen, zelfs van het kussen in het openbaar. Je hebt me veranderd. Door jou durf ik meer mezelf te zijn, mijn emoties te uiten. Ik ben een voller en echter mens dan ik ooit ben geweest.
Nu pas wist Ruby wat geluk inhield. Ze hoefde niet meer te leven voor kleine momenten van geluk opgewekt door spanning of alcohol. Ze leefde om bij de twee belangrijkste personen in haar leven te kunnen zijn. Om hen te zien groeien als mensen. Om hun liefde te kunnen proeven. Een avond als deze, met zijn drieën op het strand tussen de sterren en onder de maan, kon haar kriebels in haar borst geven van geluk waarvan ze voor hen het bestaan niet eens had geweten.
Zijn lippen hadden de hare gevonden en liefdevol legde Ruby haar beide handen op zijn wangen, trok hem dichter naar haar toe. Zijn wangen voelden stoppelig, ondanks dat hij zichzelf voor het feest nog had geschoren. Ze glimlachte tegen zijn lippen aan. 'Wacht,' fluisterde ze hem toe. Ze sloot haar ogen, groef in haar geheugen naar de woorden die Adrian haar had verteld. Zachtjes sprak ze de spreuk uit, geconcentreerd om elk woord goed te zeggen. Even leek er niks te gebeuren, maar toen verschenen ze. Kleine vuurvliegjes zoals tijdens hun bruiloft.
'Ik zou je elke dag opnieuw trouwen als dat kon.' Haar stem klonk zachter, breekbaarder dan ze had gewild, maar vol liefde. 'Ik houd van jou. Ik houd van Hope. Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde dat na dit alles we hier nog steeds zijn. Dat we de dood hebben overleefd, vijanden hebben verslagen en Chicago hebben mogen veranderen.' Haar handen lagen nog steeds op zijn wangen en haar duimen streken zacht heen en weer. 'Ik kan niet wachten op wat de toekomst ons gaat brengen. Het opgroeien van onze dochter, het ouder worden met jou, saaie missies, misschien wel een huisdier. Huisje, boompje, beestje is alles wat ik wil.' Ze drukte haar lippen een paar seconde op de zijne. 'Jullie twee is alles, alles wat ik ooit nog nodig heb.' Weer drukte ze haar lippen op de zijne, liet haar handen afglijden naar de draagzaksluiting. Ze waren ver weg genoeg van het hotel. Hope sliep. Voorzichtig liet ze de draakzak van zijn rug afglijden en legde ze hun dochter naast hen neer in het strand. 'Ik houd van je,' fluisterde ze nog voordat ze hem achterover duwde.