Faction magic

Jenna was al lang niet meer in het Westelijke Gebied geweest. Het arme stadsdeel had haar altijd als een soort thuiskomen toegeschenen, met de smalle straten, de marktplaats en de vuurkorven in de wintermaanden, maar nu ze er was, zag ze geen reden om zichzelf te feliciteren. De straten waren leger dan anders, de mensen bedrukt. Er waren kruizen geschilderd op een huis; een rat schoot voor haar voeten weg, en er lag zelfs een lijk in de goot. Iets broeide er.
Ze stapte een steegje in. Ze droeg een wijde sjaal die haar gehele bovenlichaam omhulde. Officieel werd geacht je fractieteken ergens zichtbaar op je kleding gespeld, getekend of gestikt te hebben. Maar Jenna was fractieloos, en had geen merkteken. Ze had verhalen gehoord van ‘vroeger’, in de tijd er nog overal beveiligingscamera’s hingen die gezichten konden herkennen. Niemand wist wat er precies gebeurd was, maar gelukkig waren er amper camera’s meer. Er werd gesproken dat ze nog hingen in de rijkere buurten om zwervers en andere ongenodigden weg te houden. Maar zij wist het niet.
Haar voetstappen echoden tegen de hoge muren op. Haar ogen gleden over de metalen, armoedige deuren heen die ze passeerde. Even verderop zag ze haar doel: een deur waarop een zwarte cirkel was gespoten. Opgedroogde druppels graffiti liepen van de cirkel naar beneden. Jenna wierp een blik over haar schouder, dacht 1-2-3, in Godsnaam, en klopte toen aan in een bepaald ritme. Ze stapte achteruit om te wachten.
Fractielozen hanteerden deze zogenaamde Bargoense tekens: eenvoudige symbolen, getekend of gespoten op deuren en muren. Sommige tekens waarschuwden voor politie, voor andere fracties, voor andere gevaarlijke bewoners, of lieten een schuilplaats zien, zoals de zwarte cirkel. En deze schuilplaats was van groot belang voor Jenna, want het was de laatste die ze kende.
Geen reactie. De deur bleef haar bewegingloos aangapen als een grafsteen.
Net toen ze haar vuist ophief om nogmaals te kloppen, zag ze iemand het steegje inkomen van de andere kant. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en leunde nonchalant met haar schouder tegen de muur aan, haar lichaam naar binnen gekeerd, zodat het niet zou opvallen dat ze geen fractieteken droeg. Ondertussen knarste ze met haar tanden. Als deze schuilplaats was opgerold, moest ze iets anders verzinnen. Maar Joost mocht weten wat.

Er strekte zich een panorama voor hem uit, zo imponerend in zijn volkomen leegte, dat hij er altijd door geraakt werd. Chicago grensde aan de oostkant aan Lake Michigan, een meer dat zich uitstrekte hoever het oog kon kijken. Golven glinsterden wit in het grijze water en rolden traag richting de stad. Het was een privilege dat hij het kon aanschouwen, want hij stond in één van de hoge wolkenkrabbers die Erudite beheerde. Het gepeupel kon hier niet komen, en zou de lake nooit vanaf deze positie kunnen aanschouwen.
‘Mud.’
De stem van zijn directe leidinggevende, mister Drew, liet hem uit zijn mijmeringen opschrikken. Hij had de stem altijd onaangenaam gevonden: het bevatte een soort zielloosheid, alsof getypte woorden door Google Translater werden uitgesproken. ‘Heb je mijn bericht ontvangen?’
Hij knikte, en herinnerde zich toen hoe Drew zich ergerde aan zijn zwijgen, en antwoordde, zijn ergernis inslikkend: ‘Jazeker meneer, ik was in gedachten de snelste route aan het uitstippelen.’
Mister Drew was een gedrongen man, met een vierkant gezicht. Zijn haar was zwart geweest, al waren er nu sporen zilver ingetrokken. Zijn ogen waren echter donkerder dan zijn haar. En streng, hard als knikkers. Hij opende zijn dunne lippen om te spreken. ‘Nou, schiet op dan, Mud, we hebben niet de hele dag te tijd.’
‘Uitstekend, meneer. Ik zal u op de hoogte houden van mijn vorderingen.’
'Je kunt gaan.'                
Mud draaide zich om en beende door de smetteloze gang naar de eveneens smetteloze lift. Smetteloos, zoals heel Erudite wilde overkomen. Als zestienjarige was Mud bij Erudite terechtgekomen met een veeg modder op zijn broek en te krappe schoenen, vastbesloten om zijn heil te beproeven bij de succesvolle Erudites. Door zijn toentertijd sjofele uiterlijk had hij de plakkende bijnaam ‘Mud’ te danken, al droeg hij nu zoals de rest van Erudite op maat gemaakte pakken van de beste stoffen. Maar zijn bijnaam was gebleven. Erudite hield ervan niet-geboren Euridites te herinneren waar ze vandaan kwamen. Ze wisten echter niet waar Mud vandaan kwam en niemand wist zijn naam (bij de identificatie had hij de schuilnaam Jack Jackson opgegeven), wat hem prima uitkwam. Met zijn missies wilde hij geen bekendheid. Bij geen enkele fractie, ook bij Erudite niet.
Hij stapte de lift uit, checkte met zijn pas uit in het gebouw en liep de straat op.

Niet heel ver van zijn broer vandaan, zat Adrian Johnson aan een grote ronde tafel samen met zijn mede-bestuurders. Hij, als leider van Oprechtheid, bestuurde samen met de leiders van de andere fracties Chicago. Adrian was nog jong; midden 20 en had nog niet eens tien jaar geleden Oprechtheid gekozen als zijn nieuwe familie. Zowel hij als zijn broer hadden hun oude fractie verloochend. Adrian had nooit meer terug gekeken, en zowel zijn ouders als zijn broer niet meer gezien. Al vanaf de eerste introductie en training in Oprechtheid, had Adrian uitgeblonken. Dat betekende dat hij altijd zei wat hij dacht, ongeacht of dat een goed of een slecht idee was. De leider van Oprechtheid had Adrian zijn ambitie en natuurlijke oprechtheid opgemerkt en had hem gementord tot het moment dat hij stierf. De oud-leider had Adrian altijd geleerd dat waarheid het grootste goed was. De waarheid bracht vrijheid.

Des te pijnlijker was het dan ook dat juist Adrian een groot geheim met zich meedroeg. Hij die altijd de waarheid sprak en daarvoor deze positie had gekregen, had een geheim dat met niemand gedeeld kon worden. Adrian bezat magie. Als kind had Adrian vaak rondgestruind door de bibliotheken van eruditie. Af en toe had hij een boek gevonden dat schreef over zijn krachten en spannende spreuken bevatte. Verder dan een kiezeltje laten zweven was Adrian echter nooit gekomen. En toen Adrian voor Oprechtheid koos, besloot hij daarbij ook nooit meer zijn magische krachten op te zoeken. Dat was het enige wat deze leugen draagbaar maakte.

De fracties in Chicago leefde in tolerantie samen. Voor het grootste deel waren de fracties onafhankelijk. Het bestuur zorgde voor de overige zaken, zoals hoe het eten verdeeld werd en waar militairen ingezet moesten worden. De fractielozen werden altijd buiten beschouwing gelaten. Adrian schudde zijn hoofd: 'Dat lijkt me een uitermate slecht idee', en kwam met een nieuw voorstel op de proppen.

---

Haar bruine haar wapperde in de wind. Een pluk rood haar ging als een vlecht om haar hoofd heen zodat het bijna leek alsof het een losse krans was. Ze focuste op de trein die aan kwam rijden (vind ik een leuk onderdeel van divergent), zette het op een rennen, en vloog bijna moeiteloos een cabine in. Een jolig gejuich kwam haar tegemoet. 'Ruby, fijn dat je eindelijk ook eens aan komt waaien'. Nog voordat Ruby ook maar iets kon zeggen, kreeg ze een biertje aangegooid. Zonde enige aarzeling werd deze geopend met haar tanden. Ruby Black was geboren en getogen Onverschrokken. Het zat al vele generaties in haar bloed, en Ruby kon zich niet voorstellen dat er ooit ook maar een andere fractie aan die van haar kon tippen. 'Geef me wat fiches en kaarten, dan doe ik ook kort mee. We hebben tot aan de muur. Daar ga ik er weer uit'.

Mud zat bij de afdeling Freelance, wat klonk als journalistiek en wat in wezen ook zo was. Hij moest voor Eruditie mensen opsporen omdat ze het zelf niet konden of aan het licht wilden laten komen, dus vroegen ze hem.
Hij zette zijn koptelefoon op en stapte de metro in. Als hij ergens een hekel aan had, was het het nutteloze gechitchat van reizigers over werk, fracties of het weer. Mud hechtte waarde aan de stilte. Net als zijn broer Name had Mud altijd graag de bibliotheken verkend. Mud was schrander en soms haast achterbaks te noemen. Na verschillende testen was hij daarom bij de afdeling Freelance geplaatst – niet in de laatste plaats omdat hij in veel betere conditie was dan de meesten van Eruditie, wat handig uitkwam voor het najagen van mensen. Waren de Onverschrokken niet zo’n stel gelukszoekende herrieschoppers geweest, had Mud misschien hun fractie wel gekozen.
Terwijl de stations voorbij vlogen, scrollde Mud voor de duizendste keer door zijn opdracht heen. Reis af naar de Onverschrokkenen, zoek daar topsoldaat Name. Er stond een zwart-wit foto bij van een jonge vrouw, die recht van voren met een serieuze blik de camera inkeek. Hij kon er weinig uit opmaken.
Zijn halte werd omgeroepen. Hij stapte de metro uit. Hij bevond zich in een van de bovengrondse stations, vlakbij de muur. Boven het metrostation kon hij de bovenliggende trainrails zien, waar het speciale vervoer van de Onverschrokkenen gebruik van maakte. Hij keek op zijn horloge. Een goede timing. Als zijn informatie klopte, moest de zogeheten topsoldaat Name elk moment aankomen.
Hij borg zijn hoofdtelefoon op in de koffer die hij bij zich droeg. Hij voelde zich als een vlag op een modderschuit met zijn nette kleding en lakschoenen, midden op het station van de Onverschrokkenen die er een flink andere mode op nahielden. Maar Eruditie mocht overal verschijnen, dus hij werd niet aangehouden of lastiggevallen. Mud knakte zijn nek en wachtte op de trein.

Haar hart bonsde als een moker in haar ribbenkast. Wat als deze schuilplaats er niet meer was? Wat als de fractielozen hier geveld waren door die geheimzinnige ziekte waarover gefluisterd werd? Of wat als ze waren verraden, en Jenna hier nu als een levende schietschijf stond? De voetstappen van de man in het steegje kwamen steeds dichterbij…
Hij neuriede een liedje. Dichterbij gekomen kon Jenna de woorden verstaan. Hij zong zacht: ‘Wat is de illusie van het leven?’
Ze had het gevoel alsof een rotsblok van haar hart afviel, zo groot was haar opluchting. ‘Onschuld, my brother,’ antwoordde ze zacht. De fractielozen hielden naast hun tekens hun eigen wachtwoorden aan, op alles voorbereid. ‘Godzijdank. Ik dacht dat er niemand meer was.’
Ze kon de man nu zien. Hij was ouder dan ze dacht, een jaar of vijftig, met een grijze baard. Zijn gezicht stond grimmig, waar zorgen diepe sporen in hadden getrokken. Hij wierp een blik over zijn schouders heen, en opende toen de deur. ‘Dat is ook bijna zo. Ik ben de laatste hier. Kom binnen.’
Hij sloot de deur zacht achter haar toen ze de drempel was overgestapt, en ging haar toen voor door een donkere gang een trap op. Ze gingen een kamer in, die uitkeek over de lege straat. De oude man ontstak licht en bood haar water aan. Hij stelde zich niet voor, zoals gebruikelijk was, zodat fractielozen elkaar niet konden verraden.
‘Er waren vijf van ons,’ vertelde hij, en ging zitten. ‘Drie zijn verraden, een is gestorven aan de ziekte. Met hier komen ben je een groot risico aangegaan.’
Jenna nipte van het water. ‘Ik weet niet waar ik anders heen moet gaan.’ Haar ogen begonnen te schitteren van ingehouden woede. ‘Mijn hart schreeuwt om een laatste ritueel uit te voeren. Heeft u hier nog droomkruid?’
De oude man knikte, haast onmerkbaar. Droomkruid werd gebruikt in de rituelen van de fractielozen, een van de soorten geheime magie die verboden was. ‘Ik moet straks weer gaan, maar ik kan je wat geven. Ik kan je verder geen informatie geven. Een ritueel kan je helpen je doel te stellen.'
Jenna knikte dankbaar. De oude man frommelde in een lade en gaf haar een in een stuk stof gewikkeld pakketje. Met een laatste afscheidswoord pakte hij toen een tas en verdween.
Jenna wikkelde het stuk stof af. In haar hand lagen gedroogde kruiden, klein als vergeet-me-nietjes. Haar adem kwam als een zucht over haar lippen. Eindelijk zou ze weer magie kunnen gebruiken.

Vijf rondes poker en twee flesjes bier later, zag Ruby in de verte haar uitstapplaats aankomen. Ruby stond op en gooide een handjevol zilverbrokjes op het pokerspel. Geld was niet van belang in Chicago. Het bestuur verdeelde de grondstoffen onder de fracties en de fracties verdeelde het onder haar leden. Toch maakte veel fracties wel gebruik van ruilgoederen. In Onverschrokken was dat zilver. Zilver leende zich heel goed voor het maken van verschillende wapens en andere producten.

Ruby stak haar hoofd buiten de trein en voelde hoe de wind tegen haar aandrukte. Ze sloot haar ogen en telde af. 3, 2, 1... Nog voordat Ruby haar ogen opende, had ze haar gewicht naar buiten de trein verplaatst. In een koprol belande ze op het zacht rubberen station aan de rand van de muur. Een lach ontschoot uit haar mond. Dat onverschrokken gevoel als je uit een trein stapte zou haar nooit vervelen.

Ruby stond op en liet een blik op de mensen beneden vallen. Het was rustig, en de menigte was vooral gevuld met Onverschrokkenen. Het was dan ook overduidelijk dat de man beneden met een koffer in zijn hand hier niet thuis hoorde. Ruby hield haar hoofd een beetje naar rechts, nam de man in haar op, en klikte zacht met haar tong. Geen verkeerd hapje, maar niet haar stijl.

Zo snel als ze hem had gespot, was ze hem ook al weer vergeten. Zonder verder op of om te kijken zette Ruby het op een rennen. Als ze goed sprong, kon ze op paal van de treinkabels komen en daaraan omhoog klimmen. Als je op de paal stond en je goed afzette, kwam je bovenop de muur terecht. Een plek vanaf waar je kilometers in niemandsland kon kijken.

---

Met lichte tred liep Adrian over de gangen van het bestuursgebouw. Dit was het enigste gebouw in de stad waar mensen van alle fracties door elkaar werkten. Soms vergat Adrian dat de fracties buiten de muren van dit gebouw veel meer gescheiden leefden. Het was goed overleg geweest en Adrian geloofde volhartig dat er weer goede beslissingen waren gemaakt en goede ideeën ten tafel waren gekomen. 'Mooie schoenen,' viel uit Adrian zijn mond toen hij langs de receptioniste liep. Oprechtheid stond er nog wel eens om bekend alles te zeggen wat gedacht werd.

Na een korte wandeling kwam Adrian thuis aan. Zijn huis was bescheiden in grootte en er was amper decoratie te vinden. Hoe zeer Adrian ook bij Oprechtheid paste, zijn roots was hij niet compleet vergeten. Adrian hing zijn jas op, zette zijn schoenen netjes naast de deur en liet zichzelf toen zachtjes op de bank ploffen. Hij merkte hoe moe hij was; vannacht had hij niet zo goed geslapen en het overleg vergde veel inspanning. Nog voordat Adrian het doorhad, zakten zijn ogen dicht voor een dutje.




Adryan komt morgen

Daar kwamen ze aan en sprongen ze uit de trein, als lemmingen van een rots. Met een mengeling van afgrijzen en bewondering keek Mud naar de Onverschrokkenen die hun naam eer deden. Hun suïcidale acrobatiek wendde nooit. Maar, zoals eigenlijk altijd, het ging goed. Degenen die het niet konden, zaten immers niet bij Onverschrokken.
Zijn scherpe ogen gleden over de nieuw aangekomen. Ja, daar was ze! Haar ogen haakten zich in die van hem. Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze hem bestudeerde. Hij kon haar blik niet helemaal thuisbrengen; het had iets weg van een handelaar op een paardenmarkt – en hij voelde zich voor een moment als een paard, klaar voor de verkoop. Hetzelfde moment draaide ze haar hoofd weg en zette het op een rennen.
Goede goden. Hoe had hij ook maar kunnen denken dat dit een gemakkelijk klusje ging worden? Je wist het nooit met Onverschrokkenen, wiens handelingen alle kanten opschoten als een kolibrie. Hoe anders was Eruditie, met zijn logge, bureaucratische nonsens…
Hij kon het moeilijk op een schreeuwen zetten. Zo weinig mogelijk aandacht trekken. Snel nam hij de situatie in zich op. Waar was ze naar op weg? De uitgang? Nee, die was de andere kant op… Het enige doelwit, kon de metalen paal zijn. Zijn ogen gleden hoger. Ah, de muur… Blijkbaar was ze daarheen op weg.
Had hij maar iets anders aangetrokken: in een nonchalantere outfit had hij achter haar aan kunnen rennen en springen zonder dat iemand ook maar één wenkbrauw op zou trekken. Maar Erudities renden niet. Dat was beneden hun stijl. Met gezwinde tred liep hij richting de rand van het perron, dat grensde aan de muur. Er was daar een brandtrap: schijnbaar voor gewone werklieden die niet van Onverschrokkens capriolen hielden. Haastig liep hij die op, ondertussen vanuit zijn ooghoeken de soldate in de gaten houdend. Ruby… Hij zag iets roods in haar haar, als een sjaaltje dat ze erin had gebonden.
Hij liep nu de gang van de muur in – één van de vele gangen die de muur rijk was, tot de allerbovenste gang, helemaal bovenop. Hij bevond zich nu op gelijke hoogte met de treinpaal. (Ik doe even dat Ruby er al ingeklommen is hoor, anders duurt het nog vijf pagina’s voordat Mud haar eindelijk heeft getackeld xD). Zijn inschatting was juist geweest, want zonder blijkbaar enige inspanning balanceerde de jonge vrouw op de treinpaal. De afstand tussen hen overbrugde misschien twee, drie meter. Dat was een flinke sprong.
‘Jack Jackson, geheime dienst van Eruditie,’ sprak hij, zijn identiteitspas omhooghoudend. Geen idee of ze het van die afstand kon zien. Hij zag nu dat ze geen rood sjaaltje in haar haar had gebonden, maar dat het haar haar was. Ze deed haar naam eer aan. ‘Ruby Black? Ik wil graag even met je spreken. Kun je hier komen?’

Met een ruk hief Jenna haar hoofd op toen beneden in de straat commotie ontstond. Ze dook naar het raam toe en gluurde over de vensterbank heen. Wat ze zag deed de adem in haar keel stokken. Twee politieagenten (o, wat haatte ze het zicht van hun donkere uniformen en die rothelmen) sloegen op de oude man die ze net had ontmoet in, hem tegen de grond duwend. Er waren nog drie anderen: hermetisch gingen ze de steeg af, met dreunende vuisten tegen de deuren aan. Wanneer die niet snel genoeg opengingen, werden ze ingetrapt. Jenna zag een flits van een uitgemergelde vrouw die een kindje tegen zich aandrukte in een deuropening. Toen werd er beneden op de deur geramd.
Met een snik van frustratie sprintte ze de kamer uit, de gang op. Naar boven. Weg. Er was toch nog wel een andere uitgang? Het pakketje droomkruid hield ze krampachtig tegen zich aangedrukt. Weer werd er op de deur gebeukt en iets geschreeuwd. Ja, daar, een deur! Ze rukte hem open. Godzijdank niet op slot. Op het moment dat de benedendeur uit zijn voegen werd getrapt, sloeg Jenna de deur achter zich dicht.
Ze bevond zich op een smalle brandtrap die omhoog cirkelde, naar het dak. Beneden was niemand te zien: ze keek uit op een parkeerplaats of zoiets, met vuilnisbakken. Struikelend over haar eigen voeten rende ze de trap omhoog.
De situatie leek benauwend veel op iets dat ze eerder had meegemaakt. In een flits zag ze zichzelf opnieuw rennen, omhoog en omhoog, naar een oorverdovend luide trein die aan kwam denderen…
Ze was op het dak. Het was zo hoog dat ze de straat beneden niet kon zien, maar de geluiden drongen door naar boven.
Haar knieën knikten en ze voelde zich misselijk. Voor een moment kneep ze haar ogen dicht, haar knokkels wit om de kruiden heen. Niet naar beneden kijken. Niet kijken.
De trein: daar was hij. Iemand sprong: met gemak overbrugde hij de afstand en kon zich vastgrijpen. Nog iemand. En nog iemand. Meerdere volgden, als mechanische kikkers, speelgoed zonder emotie. En zonder problemen. Zij beefde. Het zweet stroomde over haar voorhoofd heen: zij kon het niet. Ze had hoogtevrees.
Ze opende haar ogen. Ongeveer een halve meter naar beneden en zo'n twee meter verderop was een ander dak. Het huis daar had geen zichtbare luiken of brandtrap: geen mogelijkheid om daarop te komen. Het platte dak had een opstaande rand waar ze zich kon verschuilen.
De deur naar de brandtrap klapte open.
En de trein denderde voort… Voor haar was een meisje gesprongen van ongeveer haar leeftijd, bruin en rood haar; ze sprong zonder moeilijkheden, alsof ze haar hele leven was ingericht op het teken van Onverschrokken zijn. Hoe heette ze? Jenna had iets opgevangen, maar wist het niet meer. Black? De tijd glipte door haar vingers, de trein denderde voort, ze moest nu rennen om ook maar de laatste wagon de kunnen bereiken…
Ze haalde één keer diep adem.
En sprong. Haar handen grepen de metalen handgrepen van de trein.
Ze sprong. Ze knalde op haar voeten, zakte onhandig door haar benen, en kroop toen als een razende achter de hoge rand van het dak, en hield haar adem in.
Voetstappen op de metalen brandtrap: toen op het grind van het dak. Een korte stilte, toen weer de voetstappen op de trap: ze verwijderden zich. Beneden in de straat trok het lawaai van de politieagenten verder.
Jenna legde haar hoofd tegen de grond aan en ademde beverig uit. Ze had het gehaald.

(Het is goed hoor dat je dat aannam. Daarom had ik alvast haar plan wel opgeschreven).
Zonder veel moeite kwam Ruby bovenop de paal terecht. Net toen ze wilde gaan springen, verscheen ineens een jonge man op de muur. 'Jack Jackson, geheime dienst van Eruditie'. Argwanend knepen Ruby's wenkbrauwen zich naar elkaar toe. 'Wat wil je van me Jack Jackson?' vroeg Ruby, die zich nog steeds staande hield op de metalen paal. De metalen paal, echter, was niet gebouwd op het gewicht van een mens en begon een beetje te trillen. Een vloek ontschoot Ruby, terwijl ze naar beneden keek om de situatie in te schatten. De paal was veel te hoog om mee naar beneden te gaan. Naar beneden klimmen kon misschien nog, maar de paal bewoog gevaarlijk. De beste uitweg was op de muur springen zoals het plan was geweest. Ruby haalde diep adem, zette een kleine stap achteruit, een iets grotere vooruit en gebruikte de laatste stap om naar de muur toe te springen. De tenen van haar rechtervoet kwamen net aan op de muur terecht en het scheelde weinig of ze was naast de muur uitgekomen. 'Nou, wat moet je?' vroeg Ruby nog eens, klaar om de jonge man aan te vallen mocht dat nodig zijn.

Ik laat Adrian toch nog even slapen

Nogmaals, hoe had hij kunnen denken dat dit een makkelijk klusje ging worden? Mud was geen onaantrekkelijke man en hij wist dat hij gauw vrouwen voor zich kon winnen met een scherpe blik van mijn ogen of één van zijn glimlachen vol holle beloften. Maar Ruby Black leek beide geen zier te kunnen schelen. Sterker nog, ze zag eruit of ze hem elk moment met een elegante trap van haar voet tegen zijn voorhoofd hem van de muur af kon keilen. Hier beneden aan de muur rust een idioot met een schuilnaam die een vrouw onderschatte…
Met de elegantie van een vogel was ze naast hem gesprongen, en inwendig uitte hij een bewondering. Snel hervond hij zich weer. ‘Je directe leidinggevende is op de hoogte van onze afspraak,’ antwoordde hij en borg zijn identiteitspas weer op. ‘Het gaat over een missie waarvoor we een topmilitair voor nodig hebben. Een gedeelte onderzoek, en een gedeelte hebben we jouw kwaliteiten nodig. Het is het beste als we details ergens privé bespraken.’ God, dit klonk als een vergezochte flirtpoging. Hij probeerde het nog een keer. ‘We worden verwacht bij iemand van Oprechtheid. Dit gaat alle fracties aan.’
Zijn getrainde ogen namen haar op. Haar argwaan was haast recalcitrant te noemen. Was het omdat hij van Eruditie was, en had ze een hekel aan bureaucratische slappelingen? Of was het iets anders? ‘Ik heb geen eigen vervoer. We kunnen een taxi nemen, als je dat wil. Het is vrij ver.’



Dagen gingen voorbij. Of misschien waren het uren. Of minuten. Tijd leek elke betekenis te verliezen. Jenna bleef liggen, opgekruld tegen de opstaande dakrand aan, en staarde naar de bewolkte lucht boven haar. Na het vertrek van de politie was de stilte neergedaald als een zware deken. Wat zouden ze met de gastvrije man doen met de grijze baard? Meenemen, opsluiten, experimenteren, buiten de muur gooien, martelen, doden? Fractielozen hadden immers geen ander recht dan de afvoerput van de samenleving zijn.
Er vloog een vogel over. Jenna bewoog haar verkrampte spieren. Het dak was koud als ijs. Gelukkig hield de rand de wind tegen.
In haar hand had ze nog steeds het stuk stof met de kruiden vastgeklampt. Wat had de oude man gezegd? Een ritueel kan je helpen je doel te stellen. Nou, daar was ze wel aan toe, want ze had geen flauw idee wat ze moest doen.
Ze ging nu in kleermakerszit zitten, plotseling de kalmte zelve. Droommagie was geen onbekend terrein, maar een oude vriend, al sinds ze een jong meisje was. Geest en lichaam kunnen onafhankelijk van elkaar functioneren en toch één zijn, tot het moment van de definitieve scheiding. Deze scheiding kan elk simpel mens meemaken, door middel van bewusteloosheid, coma, uitputting, een hevige wond of een diepe droom - maar sommige mensen hadden de gave om zich gemakkelijk los te kunnen maken uit het lichaam. In de vergeten tijden van de Kelten en Romeinen waren er de zogenaamde Zieners en Zieneressen, handelend uit liefde en licht, zich kunnen scheidend van hun lichaam en met hun geest toekomst voorspellend, helend, helpend. Door de jaren heen was deze kracht opgedragen op moeder op dochter, van vader op zoon. Dit gebeurde jarenlang, en zonder training werd de magie steeds minder werk- en heilzaam. Droomkruiden hielpen echter om de magie te versterken en terug te krijgen.
Jenna stak een blak van het droomkruid in haar mond en kauwde het fijn. Het smaakte naar gedroogde brandnetel, en snel slikte ze het door. Het duurde niet lang voordat ze de uitwerking ervan voelde. Onzichtbare vingers drukten haar oogleden dicht. Niet meer denken. Voelen.
...ze had de trein gehaald! Trillend was ze de coupe ingeklommen, half omhooggetrokken door bereidwillige handen… Nee, niet haar verleden herhalen: daar zat ze niet op de wachten. Ze moest door. Ze moest weten wat ze moest doen in de huidige tijd. Het beeld van de trein vervaagde tot zwart.
Iets nieuws doemde op. Een huis; een interieur, luxer dan ze ooit had gezien, maar toch opvallend minimalistisch in de uitvoering. Puur het hoofdzakelijke, amper decoratie, rustige kleuren. Ze scheen zich in een woonkamer te bevinden. Jenna liet haar blik de kamer ronddwalen. Waarom droomde ze hierover?

Een gedeelte van haar argwaan gleed van Ruby af en maakt plaats voor trots. 'Een topmilitair zeg je me?' Ruby bekeek Jack nog eens van boven naar onder. Ja, hij droeg duidelijk kleren van Eruditie, en zijn stomme koffertje voegde alleen maar toe aan de achterlijke vertoning. Maar tegelijkertijd stond hij iets minder stijfjes dan je zou verwachten. Zijn broek was ietwat gekreukeld. Hij deed zijn best voor Eruditie, maar er was nog wel iets interessants aan hem.
'Ik ga mee,' hoorde Ruby zich zeggen. 'Maar ik reis alleen maar in treinen.' Een ondeugende twinkeling kwam in Ruby haar ogen en haar mondhoeken krulden omhoog, waardoor haar tanden ontbloot werden. 'Nu ik het zeg, ik heb al een tijdje niet meer op een trein gezeten. Dat lijkt me een perfect manier om naar onze plek van bestemming te gaan. Daar zul je net een trein hebben!' Ruby draaide zich om, in de richting van waar de trein naartoe zou gaan. Een stukje verderop was het spoor rakelings langs de muur, zo'n anderhalve meter hoefde maar overbrugd te worden.'Rennen en springen wanneer die naast je is!' (Jij mag kiezen welke van de twee eerst gaat, maar Ruby is sws van plan te gaan haha)


Adrian was moe geweest, en zijn dutje had hem ver meegesleept de slaapwereld in. Hij droomde over besprekingen, facties, woorden die zijn mond uit stroomde. Hij droomde niet over zijn vroegere leven. Dat had hij geblokt. Terug kon hij toch niet, en de enige manier vooruit was geweest om dat allemaal te vergeten.
Adrians droom werd ineens lichter, vervaagde en trok aan hem voorbij. Het was alsof Adrian uit zijn droom werd getrokken om wakker te worden. Adrian opende zijn ogen, rekte zich helemaal uit en liet een diepe zucht horen. Hij trok zich omhoog op de bank. Het ene moment was hij nog half slaapdronken geweest, het volgende moment keek hij argwanend naar de vrouw voor hem. 'Wie ben jij?' Adrian stond op. Maar nog voordat hij verder iets kon zeggen of doen viel zijn oog op hemzelf. Hij lag nog steeds op de bank. Of althans, zijn lichaam lag nog op de bank. Een blinde paniek borrelde op in Adrian. 'Wat is er gaande?! Ben ik dood?' Angstig stapte Adrian naar achter, weg van de jonge vrouw.

Dit was niet juist. Niemand hoorde haar te kunnen zien. Niemand anders dan iemand met droommagie, althans. Hij al helemaal niet, want hij zag er zó dodelijk verbaasd uit, dat ze haast met hem te doen kreeg.
Voor een paar hartslagen bleef Jenna nog bewegingloos staan in de voor haar vreemde ruimte, hopend dat de jonge man het niet tegen haar had. Maar nee, daar lag zijn slapende lichaam op de bank: hijzelf stond erbuiten. Ze moest de feiten onder ogen zien: ze was hier niet langer alleen.
‘Je slaapt,’ brabbelde ze snel. Ze moest dit zien op te lossen. ‘Probeer je te concentreren, wees niet bang. Je wordt vanzelf weer wakker.’
Dit was risicovol. Dit was absoluut niet iets waarop ze zat te wachten. Ongeoefende droommagiërs konden per ongeluk flinke trauma’s en gebeurtenissen oproepen uit de ergste nachtmerries. Ze wilde niet weten waar iemand, die blijkbaar per ongeluk in droommagie wakker was geworden, toe in staat was.
Ze was nu zelf ook gespannen. Ze voelde het aan de energie die in de droom hing. Strakgespannen als een vioolsnaar, klaar om elk moment te knappen.
Er ging iets gebeuren in deze droom, en het was niet iets plezierigs.
Ze liep nu op de man toe, greep zijn schouders beet en dwong hem haar aan te kijken, als een kind dat een standje krijgt. ‘Luister naar me,’ sprak ze verbeten. ‘Niets, maar dan ook níéts, wat er hier gebeurt, is echt. Alles wat je ziet zijn projecties uit je onderbewuste. Hoe banger je wordt, hoe erger dingen worden. Beteugel je angst.’ Maar o lieve Moeder Gods, daar begon de nachtmerrie hen te besluipen. Een geluid als een knikker die tegen de vloer tikt. Een kleine steen, een kiezel eigenlijk, rolde over de grond. De vloer trilde, als een voorbode van een aardbeving. Wat was die kiezelsteen? Die was niet van haar onderbewuste afkomstig. Wat wel afkomstig was uit haar angst, was een dreunende vuist, die plotseling op de deur beukte, een stem die brulde de deur open te moeten doen. De recente gebeurtenissen lieten haar blijkbaar niet in deze droom met rust.
Ze rammelde aan de mans schouder. ‘Het dak,’ zei ze gejaagd. ‘Het dak. Heb je een mogelijkheid om op het dak te komen?’



Mud beloofde zichzelf, op dat moment, uit de grond van zijn héle hart, dat hij zich wel drie keer achter de oren zou krabben voor hij zichzelf weer een missie met een Onverschrokkene op de hals zou halen… Wéér deed ze iets wat hij absoluut niet verwachtte. Hij, de specialist van Erudities geheime dienst, had toch wel verwacht dat hij beter opgewassen was tegen onverwachte momenten…
Na een ondeugende glimlach die o zo bij haar uitstraling paste, draaide ze zich om. Onder hen kwam de zwarte trein weer aangedenderd. Rennen en springen…
Wel, vooruit dan. Gedane zaken namen geen keer. Hij kon haar niet uit het oog verliezen. Zijn hart bonsde tegen zijn ribbenkast aan en eerlijk gezegd, hoewel hij het niet snel zou hebben toegegeven, vond hij het léúk…
Hij begon te rennen. O, die rotkoffer! Wat zat er überhaupt voor waardevols in? Zijn koptelefoon, een toilettas voor opdrachten als hij langer van huis weg zou zijn. To hell with it. Hij smeet de koffer van zich weg.
Naast zich nam Ruby de aanloop voor de sprong. Zij was sneller dan hij, zekerder van haar zaak, omdat ze dit vaker had gedaan. Haar haar wapperde achter haar aan. Hij moest zich niet laten afleiden… Daar hield de muur opeens op, en gaapte de diepte, met als enig punt van veiligheid de razende trein…
Ruby’s ranke gestalte vloog door de lucht. Hij volgde een hartslag later.
Zonder problemen kwam hij op het dak terecht. Hij landde zelfs keurig op zijn lakschoenen. Mud veerde licht door zijn knieën en liet zich op zijn handen zakken, want de wind rukte aan zijn lichaam. Hij kon niet laten om met opgetrokken wenkbrauwen en een zweem van een grijns naar de jonge vrouw even verderop te kijken. ‘Als je me dood wil hebben, is jouw missie gauw voorbij,’ sprak hij hard om boven de wind uit te komen. ‘We moeten eraf bij in het Noordelijk District, Garfield Park.’
Hij kwam voorzichtig overeind en liep naar haar toe en liet zich naast haar zakken. Zo konden ze tenminste praten zonder te hoeven schreeuwen. Hij wierp haar een blik toe. ‘Als je je aandacht er voor even bij kan houden, kan ik je beknopt informeren over de missie.’

Eén van de redenen waarom Ruby zo van in en op treinen springen hield was het tijdelijke gevoel van gewichtsloosheid, om vervolgens met volle vaart weer de werkelijkheid in getrokken te worden. Achter zich hoorde Ruby de vreemdeling neerkomen op het dak van de trein. 'Ik heb je onderschat', zei Ruby. 'Ik had niet verwacht dat je het lef zou hebben om me te volgen.' Soepel liet Ruby zich neerzakken om in kleermakerszit toe te kijken hoe Jack zich met enige onzekerheid naar haar toe kwam lopen om zich vervolgens naast haar neer de laten zakken. Zijn stomme koffer droeg Jack niet meer bij zich, en zijn haar zat ruiger door de sprong. Hell, hij was ineens een flink stuk aantrekkelijker geworden.
Ruby kon een speels lachje niet onderdrukken. 'Je missie moet wel erg belangrijk zijn als je ervoor op een trein durft te springen. Ik luister.'

Adrian voelde een blinde paniek door zijn hele lijf trekken. Was hij in de hel beland? Had hij dat verdiend voor de laatste jaren eerlijkheid en al zijn moeite voor Chicago? De vrouw kwam dichterbij en sprak woorden waar Adrian eigenlijk nog minder van begreep. Was hij nu wakker of sliep hij nog? De vloer begon te trillen. Het eetgerei in de kastjes rinkelde en uit het niets werd er hard op de deur geklopt.
'Het... het dak. Ja... jawel,' stamelde Adrian. Hij liet zijn blik nog een keer over de kamer gaan en staarde voor een halve seconde naar de deur. Toen pakte hij de pols van de jonge vrouw en trok haar mee een deur door waarachter zich een trap bevond. Boven aangekomen rende Adrian snel naar de uitvouwtrap die een weg bood naar buiten. Hij strekte zijn armen en wist de trap uit te vouwen. 'Ga maar voor,' schreeuwde Adrian door het lawaai heen. Toen viel zijn blik ineens op zijn slaapkamer. Althans, zijn slaapkamer was ineens veranderd in die van zijn ouders. Hij herkende het tafereel. Nadat zijn broer had gekozen voor een andere factie, hadden zijn ouders zijn hele bestaan weggewerkt. Ze waren nu bezig met foto's vakkundig knippen zodat zijn broer er niet meer opstond. Adrian had dit een heel pijnlijk moment gevonden. Hoe kon hij ontkennen dat hij zijn hele leven lang een broer had gehad? Diezelfde avond had hij zichzelf in slaap gehuild.

Jenna greep de zijkant van de trap vast. Weer omhoog. Altijd weer omhoog. Waarom was het boven altijd veiliger dan beneden? Die vervloekte hoogtevrees.
Haar handen trilden. Ze probeerde het te negeren. Stapje voor stapje. Kom op!
Halverwege de ladder waagde ze het een blik naar beneden te werpen. De man onderaan de trap staarde als gebiologeerd naar een andere kamer. Ze kon niet zien wat zich daar bevond. ‘Kom,’ riep ze hem toe, en klom verder. Vanaf beneden hoorde ze nu dreunende voetstappen, stemmen van politie.
Ze wurmde zich door het luik heen, en bevond zich opeens op het dak. Haar angst nam weer een loopje met de droom, want het scheen opeens alsof ze zich bovenop een hoog flatgebouw bevonden. Huizen en hoge complexen lagen beneden in de diepte, klein als speelgoed. Jenna krabbelde bevend achteruit, totdat ze precies in het binnen van het dak zou zitten. Adem halen. Ogen dicht. Dit is een droom. Verdorie, je bent hiervoor getraind! Je weet wat je moet doen.
Ze kneep haar ogen dicht en balde haar vuisten. Met alle energie die ze kon opbrengen schreeuwde ze in gedachten de nachtmerrie toe. Haar geest tastte door de duisternis en angsten heen en zocht het laatste flintertje licht, om dat als vuur aan te blazen. Langzaam voelde ze dat ze meer grip op de situatie kreeg. De wereld leek zich te verstillen. Er klonk nu geen enkel geluid meer behalve haar eigen ademhaling. De tijd stond nu stil, behalve op het dak.
Jenna zuchtte vermoeid, en opende haar ogen. Haar blik richtte zich op de jonge man. ‘In hemelsnaam, wie bén je? Hoe kom je hier terecht?’ vroeg ze hem. ‘Dit is geen plek voor jou.’


Mud trok zijn gezicht in een plooi, maar kon niet nalaten zijn verwaaide donkere haar met zijn vingers wat in model proberend te kammen. ‘Details zijn nu niet belangrijk. Het grote verhaal is dat Eruditie, Onverschrokkenheid en Oprechtheid een geheime missie zijn gestart,’ begon hij zijn uitleg. ‘Elke fractie heeft een van zijn beste leden voor deze klus aangeschreven.’ Hoewel hij haar niet aankeek, maar een blik wierp over de stad waarover de train raasde, beeldde hij zich in dat hij Ruby’s sarcastische blik haast kon rúiken… Jij, een van de besten? Hij schraapte zijn keel en keek haar nu aan. ‘We zijn nu onderweg om de afgevaardigde van Oprechtheid te ontmoeten. Ik weet evenmin wie het is.’
De volgende zin koste hem wat meer moeite, al was dat niet aan zijn gezicht af te lezen. Niemand mocht zijn dubbele motieven weten, deze schalkse Ruby Black al helemaal niet. ‘We hebben een infiltratiemissie gekregen voor het onderscheppen van de plannen van Fractieloos. Er broeit iets in het westelijke gebied, en wij moeten zien uit te vinden wat. We hebben volledige back-up van de politie en Eruditie, mocht het tot grotere maatregelen komen. In tussentijd rapporteren we onze bevindingen door en houden we ons geheim.’
Hij keek haar nu recht in het gezicht aan. ‘Dit is een order, en deze missie kan niet geweigerd worden. Uiteraard begrijp je dat deze informatie topgeheim is en onder geen enkele mogelijkheid kan worden blootgegeven aan wie dan ook.’

Er borrelde een vorm van recalcitrantie in Ruby op. Wie was deze gast eigenlijk om haar te vertellen wat ze moest doen en aan wie ze het wel of niet mocht vertellen. Tegelijkertijd begreep ook Ruby wel dat zoiets geheim klonk en niet zomaar doorverteld kon worden. Ruby ademde diep uit en sloot voor een seconde haar ogen om de woede weg te drukken. 'Oké,' zei ze uiteindelijk. 'Voor nu. Als het me niet aanstaat ben ik hier alsnog weg. Ik houd er niet van om gecommandeerd te worden'.
Ruby draaide zich een stukje naar om zodat ze kon zien waar ze heen gingen. 'We zijn er al bijna. Volg mijn voorbeeld.' Ruby kroop naar de zijkant van de trein, zocht naar de openstaande deuren en liet zich toen boven de openstaande deur langzaam naar beneden zakken om uiteindelijk in de lege cabine neer te komen. De wind waaide om haar heen toen ze half uit de cabine hangend omhoog keek. 'Dit is het spannendste stuk meneer de beste van Eruditie'.

De jonge vrouw haar woorden trokken Adrian weer uit de herinnering en snel klom hij de trap op, om verbaasd op te merken dat ze zich ineens op een wolkenkrabber bevonden. De grond was mijlenver weg, en gelukkig ging de wind net liggen, anders was Adrian zeker van het dak afgewaaid. Hij liet zich op zijn knieën zakken voor meer stevigheid en begaf zich naar de jonge vrouw toe. Zij leek de sleutel tot dit alles te zijn. Adrian opende net zijn mond om meer woorden te stamelen toen zij haar mond weer opende.
'Ik ben Adrian,' kwam twijfelend uit Adrians mond. 'Ik... weet niet...' Adrian was nog steeds zo erg in de war dat hij niet eens kon uiten wat er allemaal gebeurde. 'Wie ben jij eigenlijk? Wat doe jij hier? Wat gebeurd er allemaal met ons?' Adrian bestudeerde de jonge vrouw. Hij wist niet zo goed wat hij van haar moest denken. Het ene moment was ze als de dood geweest, en nu leek ze ineens een stuk kalmer. Zo ook alles om hun heen. Adrians wenkbrauwen schoten omhoog. 'D... deed jij d... dit?' Adrian strekte zijn arm uit en wees met zijn vinger achter zich. 'Hoe? Hoe doe je dit?'

Waarom, in Hemelsnaam, zat ze opgescheept met een man die absoluut geen idee had wat er allemaal gebeurde? Jenna had al genoeg problemen zonder zo’n warrig aanknopingspunt in haar dromen erbij te hebben. Waarom zag ze hem? Waarom had haar droom haar hierheen gebracht? ‘O, geloof me, dit heb ik allemaal niet gedaan,’ antwoordde ze, pogend haar sarcasme in te slikken. ‘Ik zou wel een wat leuker oord hebben uitgezocht. Ik weet niet waarom we hier zijn, Adrian.’
Ze nam hem opnieuw in zich op. Hij zat op zijn knieën, zijn blik verdwaasd en hevig ontsteld. Hij had een aantrekkelijk uiterlijk. Jenna kon nergens uit opmaken van welke fractie hij was, want hij droeg geen merkteken. Geen Fractieloze, dat stond vast, want die woonden niet in zulke mooie huizen, en wisten vaak meer af van deze magie.
Ze zuchtte. Hier schoot ze niets mee op. Ze was moe: ze wilde wakker worden en de boel overdenken. ‘Het is tijd voor je om te ontwaken, Adrian,’ zei ze. ‘Sluit je ogen en focus je. Focus je op je oogleden, je tenen, je vingertoppen – probeer ze te bewegen. Wanneer je een klein deel van je lichaam tot actie kan aanzetten, schudt het vaak de rest van je lichaam wakker.’ Ze vertelde er niet bij dat je dit moest oefenen, en dat droommagie een lastig onder de knie te krijgen deel van magie was, en dat ze het liefst wilde dat hij opdonderde – maar ze zei verder niks meer.


Voor een moment herkende hij de blik in haar ogen maar al te goed. Zelfingenomen idioten die je vertelden wat je moest doen, hoe je naar hun pijpen moest dansen en al hun wensen moest gehoorzamen. Want anders… Maar hij kon niet zijn gevoel laten overheersen. Daarnaast verzweeg hij dat ze toch niet ver zou komen als ze besloot te rennen, want hij kende de lange grijparmen van de fracties maar al te goed…
Maar hij knikte. Ze waren er inderdaad bijna. Hij volgde haar voorbeeld, bewoog zich als een krab naar de zijkant van de trein en kroop toen verder, slingerde zijn benen over de rand heen. Hangend aan zijn armen voelde hij zich als een worm aan een haak, klaar om weggeslingerd te worden. Iets beneden zich hoorde hij Ruby’s stem. Vooruit dan maar. Knarsetandend van inspanning vonden zijn zoekende voeten de open deur, en liet hij zich de open cabine inglijden.
‘Goed,’ antwoordde hij, en herstelde zich snel. Voor een moment was hij vergeten dat de trein van de Onverschrokken-factie niet halt hield bij stations. Deze vervloekte trein… Tegelijkertijd had hij er wel lol in. Hij zag de gebouwen langsflitsen. Opeens barste de betonnen stad open in een wereld van groen. Bomen, struiken, een groot grasveld, een vijver. Garfield park. ‘Hier moeten we eruit,’ zei hij overbodig, wat Ruby zou dat ongetwijfeld ook al hebben opgemerkt. ‘De straat heet GreyHue, nummer 114.’
De trein reed parallel met een langwerpige heuvel mee. Gras valt zacht, dacht Mud, en met dat idee sprong hij uit de trein.
Hij leek eeuwig door de groene wereld te vliegen. Even maaide hij met zijn armen, herinnerde toen de juiste procedure, en rolde zich op als een egel op het moment dat hij de grond raakte. Helaas voor Mud kon hij zijn vaart niet remmen, zodat hij koprollend pas aan het einde van de heuvel tot stilstand kwam.
Hijgend krabbelde hij overeind. Hij had een paar groene vegen op zijn donkerblauwe pak. Nu kunnen ze me geen Mud maar Grass gaan noemen, dacht hij sarcastisch. Gelukkig had hij die rotkoffer niet meegesleurd. Hij sloeg het gras van zijn broek af en zocht naar Ruby.

Een moment schoot het door haar hoofd om in de trein te blijven en Jack te laten zijn voor wie hij was. Een tweede gedachte, overstemde echter de eerste. Deze order kwam van bovenaf en was blijkbaar belangrijk genoeg voor deze Erudiet om op en af treinen te springen.
Ruby sprong uit de trein op een stuk grasveld dat vele malen platter was dan de heuvel waar Jack had besloten de trein te verlaten. Een daadwerkelijke lach klonk uit Ruby's keel toen ze Jack zijn pak zag afvegen. 'Je ziet er een stuk minder ongeschonden uit dan net op de muur. Kun je je zo nog wel bij Eruditie vertonen?' Ze bekeek de groene vegen kort en haalde toen haar schouders op. Haar tong tikte tegen haar gehemelte. 'Je droeg toch al veel te veel kleren,' klonk speels uit haar mond waarna ze haar gezicht weg draaide in de richting van GreyHue, en begon te lopen. Deze jongen moest zelf maar bedenken hoe hij zo'n opmerking op zou vatten.

Adrian fronste zijn wenkbrauwen nog verder voor zover dat nog mogelijk was. 'Hoe bedoel je? Wat is hier gaande?' Gefrustreerd sloeg Adrian zijn vuist op de vloer. Gevolgd kwam acceptatie. Goed, hij droomde. Dat was inderdaad de logische verklaring en op één of andere manier wilde zijn onderbewuste hem wakker maken. 'Ik begrijp er niks van en zou graag willen je weten wie je bent,' zei Adrian openhartig en oprecht. 'Maar als ik op deze manier hier weg kom en jij zegt dat het werkt dan probeer ik dit wel. Ik wil ook eigenlijk wel gewoon weer wakker zijn.'
Adrian liet zich van zijn knieën zakken op zijn billen en sloot zijn ogen. Hij probeerde te focussen op zijn ademhaling, en toen verder op zijn lichaam. Wat had ze gezegd? Focus op het bewegen van je tenen, je vingertoppen. Adrian deed zijn best. Hij focuste, focuste, en bleef maar focussen. Het hielp allemaal echter helemaal niks. Het voelde alsof vijf hele minuten voorbij waren voordat hij weer zijn ogen opende alleen maar om in het gezicht van de jonge vrouw te kijken. 'Sorry, maar dit werkt dus niet. Heb je niet een andere manier?'

Haar geagiteerde stemming verdween even snel als hij was gekomen. Voor een moment had Jenna met de gedachte gespeeld Adrian aan zijn lot over te laten door zelf te ontwaken. Maar dat idee verwierp ze gauw. Adrian kon er niets aan doen dat hij hier vastzat, het was niet in Jenna’s aard om iemand zo aan zijn lot over te laten, het kon gevaarlijk voor hem zijn, én ze was nog steeds donders benieuwd waarom zij nu juist hém trof.
Ze bekeek zijn gezicht, terwijl hij probeerde wakker te worden. Gesloten ogen, een frons tussen de wenkbrauwen van concentratie. Hij moest ongetwijfeld íets van aanleg van magie hebben, want ze had er nog nooit van gehoord dat iemand per ongeluk in een droom gerold was. Ze wist dat bij traumatische gebeurtenissen, zoals een coma of bewusteloosheid, het wel eens voortkwam. Maar bij dromen? Vroeger, misschien, toen droommagie nog puur was. Maar pure magie, in welke vorm ook, was als een soort legende.
Hij opende zijn ogen weer, en zij ontmoette zijn blik. Ze glimlachte nu verdrietig. ‘Ongetwijfeld zul je vroeg of laat wakker worden. Van geluid zoals een wekker, of kou, een volle blaas. Je zit niet zómaar opgesloten in een droom.’ Doorpraten, dacht ze nu, want hij moest toch íets aan haar kunnen vertellen wat van waarde kon wezen voor haar toekomst? Wat ze moest doen? ‘Mijn naam is Jenna,’ vertelde ze. Ze achtte het veilig genoeg om een wildvreemde haar naam te vertellen, want hij oogde niet Fractieloos en bovendien verwachtte ze hem nooit in het echt te zullen zien. ‘Ik wil meer weten over deze ontmoeting, Adrian. Kan je me meer over jezelf vertellen? Waar kom je vandaan?’


Mud’s wenkbrauwen schoten nog íets hoger bij haar opmerking over teveel kleding. Hij staarde haar aan, terwijl ze van hem af liep richting de weg, en moest toen zacht grinniken – iets dat niet vaak voortkwam, want Mud lachte zelden. Hij had er heel wat verlofdagen voor over om Ruby eens te parkeren op de Freelance afdeling van Eruditie: hij kon nu al de opperst verbaasde gezichten zien van alle zuurpruimen en hoge heren door haar onbevangen, onvoorspelbare, leuke gedrag…
Hij riep zichzelf tot de orde, en liep haar achterna. Ergens had ze wel gelijk. Hij had geen flauw idee wij van Oprechtheid ze gingen ontmoeten. De enige informatie die hij had gekregen, waren de initialen van degene: A.J., en dat zei ook niet veel. Maar als het zo’n hooggeplaatst sujet was, kon hij beter een goede indruk maken. Onder het lopen trok hij daarom zijn jasje uit (Ruby had gelijk, daaronder droeg hij toch ook nog een overhemd dat nog niet groen was gekleurd), en vouwde het over zijn arm heen.
Het was rustig op straat. Ze passeerden enkele voorbijgangers van Oprechtheid, Mud knikte naar een Eruditie-lid en er stond een groepje politie. Niets vreemds, tot dusverre.
Ze stonden nu voor nummer 114. Hij kon niets opmaken van de buitenkant van het huis. Niet bijzonder groot, bescheiden in de omvang, met een korte voortuin. Wel, we zullen zien wie opendoet, dacht hij. Hij liep naar de deur en belde aan.

(Ik doe Ruby even kort, want dan is er ruimte voor Mud om Adrian te zien enzo haha)

Achter zich hoorde Ruby Mud volgen, en toen ze zich om keek was hij daadwerkelijk zijn jasje aan het uittrekken. Goedkeurend knikte Ruby hem toe. 'Veel beter. Als je je haar nog fatsoeneert kun je bijna weer door voor een Erudiet.' Ze viste een gras sprietje uit zijn haar.
Al snel kwamen ze aan bij GreyHue 114. Zonder twijfel klopte Ruby met haar vuist meerdere keren op de deur.

Adrian knikte twijfelend. 'Oké, er staat geen wekker en ik ben net nog naar de wc geweest dus dat zal allemaal nog wel even duren denk ik.' Adrian wreef met beide handen door zijn gezicht en liet een grote zucht horen.
'Nou, ik ben dus Adrian. Ik ben Oprecht.' Adrian dacht na over wat er verder nog van belang kon zijn. 'Je hebt mijn huis gezien net.' Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. 'Oh, en wat misschien wel interessant is, ik ben de l...'
Adrians lichaam schoot omhoog. Hijgend zat Adrian op de bank. Hij was wakker. Een luid geklop had hem wakker gemaakt. Daar hoorde hij het nog een keer. Adrian wreef nog eens door zijn gezicht en probeerde zijn ademhaling rustig te krijgen. Hoe kon hij dat nu vergeten zijn? Nog voordat Adrian op kon staan klonk een derde keer hard geklop. 'Ik kom, ik kom,' riep Adrian nu naar de deur. Hij had geen tijd om zijn droom te overdenken. Dat kwam na deze bespreking wel. Adrian haalde diep adem en opende toen de deur. Zijn mond viel open toen hij zag wie er voor hem stond.

Jenna kon nog net een gefrustreerde kreet slaken, toen ze Adrian zag oplossen tot niets. Verbeten sloeg ze met haar vlakke hand op het dak. Verdorie! Net toen hij iets kon vertellen wat haar misschien kon helpen, werd hij wakker!
Even bleef ze besluiteloos zitten, maar krabbelde toen overeind. Misschien kon zijn huis meer vertellen. Voorzichtig liep ze naar de trap toe. Rustig nu, niets overhaasten, het was nog steeds vrij hoog. Voetje voor voetje liep ze de trap af naar beneden… Om terecht te komen in de schuilplaats van de Fractielozen, de kamer waar de oude man haar de kruiden had gegeven. Maar de kamer was nu potdicht: geen deuren, ramen of luiken waren er te bekennen. Jenna zuchtte. Blijkbaar wilde de droom haar niet meer vertellen dan dit. Blijkbaar had ze dus écht Adrian nodig.
Ze sloot haar ogen, concentreerde zich, en werd moeiteloos wakker op het dak waar ze in slaap was gevallen.


Mud had werkelijk waar íedereen verwacht. Een oud vrouwtje, een twee meter lange krachtpatser, een sullige bureaucraat met een bril of desnoods een paard. Iedereen behalve zijn broer. Maar toen hij van de eerste schrik bekomen was, kon hij zich wel voor het hoofd slaan. A.J. Adrian Johnson. Hoe kon het ook anders!
Hij moest drie keer slikken voordat hij er een woord uitkreeg, toen lukte het nog steeds niet, dus stapte hij de drempel over en nam Adrian in een berenomhelzing. Jaren niet gezien of niet, het was nog steeds zijn kleine broertje, van wie hij vroeger zielsveel had gehouden.
‘Mijn God, Adrian,’ stamelde hij, en nam zijn broer toen op een armlengte afstand om hem te kunnen bekijken. ‘Jij bij Oprechtheid… Een leider, notabene! Maar hoe kan het ook anders…’ Zijn scherpe ogen vlogen over de vroeger o zo bekende gelaatsuitdrukkingen. Adrian was ouder geworden, hoe kon het ook anders, maar had nog steeds dezelfde trekken die in de familie zaten. En het belangrijkste: hij was er nog. Hij leefde nog, en oogde gezond.
Opeens herinnerde hij zich Ruby, en nam een stap achteruit. Hoe verbaast moest die nu wel niet zijn! Dit was niet het moment voor een grootste familiereünie. Niet waar zij bij was. Hij schraapte de prop in zijn keel weg. ‘Adrian, dit is Ruby Black van Onverschrokken. Ruby, dit is... mijn broer.'

Adrian was verbaasd blijven staan. Kon deze dag nog vreemder worden? Of was hij nog steeds aan het dromen? Adrian voelde de armen van name om zich heen slaan en als vanzelf reageerde zijn lichaam op de omhelzing. 'Verdomme, name...' mompelde Adrian terwijl hij krachtig terug omhelsde (wat een mannelijke woorden allemaal voor knuffelen). 'Ik schijn een aanleg te hebben voor alles eruit floepen wat ik denk. Zoals dat het zo bizar is dat ik je nu ineens voor me heb staan. Dat ik je gemist heb en blij ben om je te zien.' Na de stroom van woorden werd Adrian weer stil en schudde nog steeds in de war lichtjes zijn hoofd. 'Name... Dat ik jou nog eens mocht zien.'
Name zette een stap achteruit en stelde de jonge vrouw voor die met gefronste wenkbrauwen nog steeds in de deuropening stond. Adrian stak zijn hand uit om haar de hand te schudden. 'Fijn om je te ontmoeten Ruby. Kom binnen allebei. We hebben nog heel veel om over te praten denk ik.'

Het was zo vroeg in de ochtend, dat er niets anders te zien was dan grijs. Grijze gebouwen, grijze lucht, grijze silhouetten van de bomen in het park die als onwillig uit de laaghangende wolken opdoemden. Zelfs zijn Eruditie-blauwe kleding had hij ingeruild voor een weinigzeggend grijs. Alles was grijs. Grijs en ongeduldig om de hele onderneming op de proef te stellen.
Bastian (Bastian vind ik zo sullig klinken. Bast?) leunde tegen de deurpost aan en staarde in gedachten verzonken voor zich uit. Deze geheime missie was eigenlijk het láátste waar hij op zat te wachten, want het stookte regelrecht met zijn eigen motieven. In zekere zin kwam het opsporen van Fractielozen hem wel goed uit. Het doorsluizen van die informatie naar de andere fracties daarentegen, totaal niet.
Maar hoewel zijn blijdschap met de hereniging van zijn broer zijn emoties hadden aangewakkerd, had hij al zijn gevoel weer even vakkundig geparkeerd. Adrian was een leider van Oprechtheid. Ruby was een topsoldate van Onverschrokken. Bast wist absoluut niet of hij hen met zijn échte missie kon vertrouwen. Voorlopig bleef hij nog maar even Mud of Jack spelen van Eruditie.


Ze had hem niet meer gezien. Ze had gehoopt Adrian nogmaals te zullen zien in haar droom, maar haar droom was zwart en hij was weg.
Jenna liep over de straat heen, haar sjaal om haar hoofd heengeslagen en het onderste gedeelte van haar gezicht bedekt. Het was druk op straat: Fractielozen stonden vaak voor dag en dauw op om naar hun werk te gaan, voor pisbaantjes als schoonmakers, lijkophalers, slagers, vuilnisverwerkers en fabrieksarbeiders. Wat er achter die gesloten deuren plaatsvond, wisten de andere fracties niet: zij zagen immers de reine eindproducten, en hielden zichzelf voor dat het goed was zoals het was, dat de domme Fractielozen zo ook hun nut hadden voor de samenleving. Jenna meesmuilde. Fractielozen hadden immers hun kans gehad, dacht men, en als ze het niet hadden gehaald, was het hun eigen schuld dat ze niet hoger op de ladder hadden gemikt, en hoorden ze terecht in de beerput thuis. De armoede, de werkeloosheid, de erbarmelijke werkomstandigheden en het hoge percentage zelfmoord, werd vaak in de doofpot gestopt.
Bij de fabriek waar zij werkte aangekomen, kreeg Jenna te horen dat ze niet meer hoefde te komen. Ze was immers gisteren zomaar vertrokken zonder iets te zeggen. Dat betekende ook geen rantsoenen meer. Jenna draaide zich om en vertrok langs de dagelijkse lange rij van werkzoekende Fractielozen, die voor de poorten van de fabrieken wachtten tot ze werden aangenomen. Ja, allicht, het was haar eigen schuld dat ze haar baan niet meer had, maar dat was ook haar plan geweest. Toen het Jenna te ore was gekomen dat er vlakbij een schuilplaats was voor magiegebruikers, had ze haar zinnen daarop gezet. Ze had de fabriek verlaten met het idee nooit meer terug te hoeven keren. Maar dat plan was dus anders gelopen.
Nu had ze geen schuilplaats, geen toekomstplan, én was ze haar werk kwijt.

Er waren gister zoveel dingen besproken in de sobere woonkamer van Adrian dat het haar nog steeds een beetje duizelde. Ze zouden met zijn drieën op een missie gaan om te infiltreren bij de factielozen. Dat vereiste goed doordachte leugens. Ik snapte nog steeds niet waarom iemand van Oprechtheid of all factions hierbij was betrokken. Hopelijk zou hij, als hij te oprecht zou zijn, alleen zichzelf verraden. We hadden besloten dat ik eerst alleen op pad zou gaan, en Adrian en Jack - nee Bastian - samen zouden gaan als onderdeel van hun verhaal. Twee broers die elkaar na jaren weer hadden gezien en uiteindelijk voor elkaar hadden gekozen in plaats van voor hun factie. Dat verhaal was nog niet zo heel moeilijk bedacht. Een achtergrond verhaal voor haar was echter een stuk moeilijker. Ruby was door en door Onverschrokken. Net zoals vele generaties voor haar waren geweest.
Ruby voelde zich kaal zonder haar factiekleding, hoewel ze niet eens alles had weggedaan. Ruby's haren zaten in een staart, het rood verweven door het andere haar. Ze droeg een grauwig t-shirt - iets wat ze normaal gesproken voor zijn lang zal ze leven niet aan zou trekken -, strakke jeans uit haar eigen collectie en zwarte boots, ook uit eigen collectie. Er was geen teken meer op haar kleding wat maakte dat Ruby zich extra ongemakkelijk voelde.
Het was nog vroeg, bijna niemand op straat. Dit was het tijdstip voor factielozen. Ruby gaapte en rekte zich eens uit. Ze kon zich niet voorstellen dat ze hier aan zou kunnen werken. Onverschrokkenen gingen vaak laat naar bed en stonden laat op. Ruby slenterde over straat. Ze was onderweg naar de fabriek, maar wist nog niet hoe ze het verder ging aanpakken. Uit de richting van de fabriek zag Ruby ineens een gestalte verschijnen. Ruby wilde opzij springen om zich te verstoppen toen ze ineens het gestalte herkende. Deze vrouw was zeker factieloos. Ze herkende haar nog van de Onverschrokken-introductie tijd. 'Jenna?' riep Ruby voorzichtig.

Adrian kwam aanlopen vanuit het huis en sloeg een arm om de schouders van Bastian. 'Zullen we dan maar broer?' vroeg hij bijna opgewekt. Hoewel de missie gevaarlijk was, vooral voor iemand die niet kon liegen, had de missie een gouden randje. Adrian mocht met zijn broer dit doen en dat riep allemaal herinneringen op van vroeger.
Adrian had zijn nette kleren verruild voor een wat meer ruim zittend kloffie. Kleren die Adrian wel eens in huis droeg als hij van plan was helemaal niemand tegen te komen.
Adrian sloot de deur van zijn huis en verstopte de sleutel achter een loszittende steen in de muur. Hij zou hier eventjes niet meer komen en een sleutel bij je hebben kon verdacht zijn. 'Hoe gaan we dit aanpakken?' Adrian keek Bastian aan met vragende ogen.

Ze zou nog een ritueel doen: íets zou haar toch op weg moeten helpen. Ze kon moeilijk heel Chicago door, op zoek naar zwarte cirkels op deuren. Bovendien kon ze niet zomaar weg uit het Westelijk Gebied, op zoek naar Adrian van de Oprechten. Alleen met een speciale pas, die gelinkt was aan de plek waar je werkte, kon een fractieloze legaal een gebied verlaten – en die had ze niet, en voor ze zo’n baantje zou krijgen, zou ze vele dagen en vele nachten in de rij moeten staan, en zelfs dan was het nog niet zeker.
Jenna was zo in gedachten verzonken, dat ze van schrik een sprongetje maakte toen iemand opeens haar naam riep. Niemand riep hier zomaar namen. Een vreemdeling? Andere fractieleden kwamen hier zo zelden… Jenna had maar één blik nodig op het bruine met rode haar, om te zien wie ze voor zich had. ‘Ruby?’ Haar hersens hadden nog niet het beeld tot zich door laten dringen, wat voor haar ogen toch duidelijk genoeg was. ‘In Hemelsnaam, wat doe jij hier?’ Ze liep op de andere vrouw af, en omhelsde haar toen. Lang geleden of niet, met de introductietijd was Ruby een goede vriendin geweest. Ze nam een pas achteruit en bekeek de ander van top tot teen. ‘Wat is er gebeurd? Waar is je badge?’

Bastian glimlachte enigszins verdrietig naar Adrian. Hij was bezorgd om zijn jongere broer: hij kon het niet tegenhouden. Had hij hem weer teruggevonden na, - wat was het, een jaar of tien? - en toen gingen ze opeens op een van de gevaarlijkste missies die Bast had meegemaakt. Een extra moeilijkheid was dat Adrian zo modelplaatje was van waar Oprechtheid voor stond, dat dat het risico op ontdekking verhoogde.
Als een ware Eruditeit betaamt, had Bastian zijn huiswerk gedaan. 'Fractieloos bezit verschillende vormen van verboden magie,' vertelde hij. 'Droommagie is de grootste groep. Verder gaan er verhalen over zwarte magie en zelfs necromagie. Zeker wat die laatste verhalen betreft, moeten we het meest op onze hoede zijn. Dromenmagie is relatief makkelijk te omzeilen met de slaappillen die ik jullie heb gegeven. Vergeet ze niet elke nacht te nemen voor je gaat slapen, of iemand mag in je hoofd komen spoken.'
Hij klakte met de tong. 'Laten we maar beginnen op de markt. We kunnen daar wellicht de laatste nieuwtjes opvangen, en 's avonds kunnen we intrek nemen in een van de cafés: alcohol maakt gauwer de tongen los. We zien wel waar het lot ons heenvoert.'

*@&$(@&$ WTF. Ineens ging de website herladen. AAAARGH

Ruby omhelsde Jenna gretig. Ze was blij om Jenna te zien, niet in de laatste plaats omdat dat betekende dat Jenna ongedeerd was gebleven. Jenna zette een stap achteruit en Ruby bekeek haar oude vriendin. Ja, ze was afgevallen en ze zag eruit alsof ze de vele geheimen van het leven kende en met zich meedroeg. Maar Jenna was ook ongedeerd gebleven en dat deed Ruby goed.
Ruby maakte een vaag handgebaar, half wijzend naar achter zich. 'Ik uhm.. besef het ook allemaal nog niet zo heel goed. Ik vertel het je liever op een ander moment een keer als dat oké is.' Ruby pakte de handen van Jenna vast en kreeg een glimlach om haar lippen. 'Maar je kunt niet geloven hoe blij ik ben om jou hier te zien. Ik had geen idee waar ik heen moest. Wat doe je de hele dag? Hoe kom je aan eten?'

Adrian knikte op de woorden van Bastian. 'Goed je huiswerk gedaan, broer,' grinnikte hij. Ze liepen samen in de richting van de markt. Adrians gedachten dwaalden af en een naar gevoel bekroop hem in zijn onderbuik. 'Wat houdt dat eigenlijk in, die droommagie?' Adrian probeerde zijn gezicht strak te houden, alsof hij alleen maar normale interesse toonde. Maar zijn hersenen gingen alle kanten op. Hij had gister gedroomd en toen stond er ineens een jonge vrouw in zijn kamer. Was dat droommagie geweest. Maar waarom was ze dan zo in de war geweest dat Adrian haar ook daadwerkelijk kon zien? Adrian keek voorzichtig opzij naar Bastian, wachtend op een antwoord. Hopende dat die eigenlijk niet zijn gebeurtenis van gister kon verklaren. Want wat betekende het als dat wel droommagie was geweest?

Dat ken ik! Sindsdien typ ik het altijd in Word. :')
-

Jenna wierp Ruby een blik toe vanonder gefronste wenkbrauwen, een zweem van een lachje om haar lippen heen. Ruby zag er, integendeel tot zijzelf, uitstekend uit: blakend van gezondheid en blijkbaar in topconditie. Het kon niet anders als was ze nog bij de Onverschrokkenen. Maar wat de Onverschrokkenen uitspookten in de Factieloze gebieden, mocht Joost weten. Blijkbaar een geheime missie om uit te zoeken hoe de politie zich hier gedraagt, of zoiets. Jenna vroeg er verder niet naar. In Factieloos had iedereen geheimen.
Haar glimlach verdween toen haar oude vriendin vroeg wat ze de hele dag doet, en hoe ze aan eten komt. ‘Wie werkt, krijgt rantsoenen,’ vertelde ze, en trok toen een grimas. ‘Helaas ben ik net op straat gegooid. Als je gelukt hebt, staat Zelfverloochening op de markt wat eten of kleding uit te delen, maar de laatste weken doen ze dat zelden. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, want de situatie hier groeit flink boven het hoofd.’
Ze zuchtte even, en glimlachte toen weer. ‘Verderop is een verlaten fabrieksloods waar ik kan overnachten. Ik kan het niet aanbevelen want het is tochtig en als de politie lucht van je krijgt, wordt je weggejaagd, maar het uitzicht is prachtig.’ Een schouderophalen. Hoe blij ze was om Ruby ook te zien, eigenlijk kon Jenna zich niet permitteren iemand anders in haar huidige leven toe te laten. Ze wilde weer haar droommagie gebruiken, op zoek naar aanknopingspunten. Ze hoopte dat ze een nieuwe schuilplaats voor de factieloze magiërs kon vinden - misschien zelfs wel hun grootste basis. Er gingen immers fluisteringen over rebellie. Maar dat scheen een legende te wezen, want niemand wist er iets concreets van af, en Jenna had ze nog nooit in dromen gezien. Maar je wist maar nooit. Ze vervolgde tegen Ruby: ‘Je bent altijd welkom natuurlijk, maar ik weet niet wat jouw plannen zijn.’


Ze liepen nu dieper het discrict van Factieloos binnen, en dat was te merken. De grotere huizen en luxere appartementencomplexen verdwenen. Blokkerige flatgebouws uit een lang vervlogen jaar van beton en staal namen de overhand. Het district had betere tijden gekend. Sommige gebouwen waren half ingestort, zodat delen groen uitgeslagen isolatiemateriaal te midden van asbest uit de stukken gevel en puin puilden. Soms vingen ze een glimp op van bouwsels van hout, metaal en steen, waar vuile kinderen speelden. Er zaten scheuren in de straten, en kraaien hupten rond, op zoek naar voedsel. Bastian trok een wenkbrauw op toen hij een kraai met een halve rat zag wegvliegen, Ondertussen luisterde hij naar de vraag van Adrian. ‘Er is bij Eruditie niet veel bekend over Droommagie,’ antwoordde hij na een korte pauze. ‘Het is een van de oudere vormen van magie, die veelal van ouder op kind werd overgedragen. Vandaar dat het aantal droommagiërs in Factieloos zo veel hoger is dan in andere facties… Oorspronkelijk werd het geschaard onder ‘lichte’ magie, dus magie waarmee geen schade betrokkend kan worden. Het probleem is dat Factielozen een manier hebben gevonden om kwaad met droommagie te kunnen doen, vandaar dat het ook verboden is. Maar op welke manier het werkt, weten we niet. We hebben nog geen droommagiër kunnen vinden die er over kon vertellen, en de experimenten die er zijn gedaan hebben nog weinig uitgehaald.’
Hij wierp zijn broer een schuine blik toe. ‘Vandaar die plotselinge interesse in droommagie? Slik je pil voor je slaapt en je hoeft je er geen zorgen over te maken. Wat ons meer zorgen zou moeten baren, is de zwarte of necromagie. Ik denk dat we bij die club onze grootste rebbelen zullen vinden.’

Ruby knikte als antwoord op de woorden van Jenna. 'Werken. Markt. Loods om in te overnachten, maar het is niet prettig. Got it.' Ruby keek eens om zich heen, door de legen straten. 'Als het oké is ga ik graag met je mee. Het is allemaal nogal nieuw.' Ruby lachte onhandig en haalde haar hand door haar haren heen. 'Ik heb echt geen idee hoe ik dit aan moet pakken. Als je me wilt adopteren ben ik je voor eeuwig dankbaar.' sorry, ik heb eventjes geen inspiratie ;s

Adrian knikte op zijn antwoord. Het hielp hem helemaal zijn snars. Vanuit zijn ooghoeken zag Adrian dat Bastian hem een blik wierp. Iets te snel haalde Adrian zijn schouders op. 'Och, nou het klonk me gewoon wel interessant in de oren. En ik dacht aan wie kan ik het beter vragen dan aan een Erudiet.'
Adrian liet zijn ogen over de vervallen huizen en straten glijden. 'Wat is het hier vervallen zeg,' zei hij, zowel om zijn gedachten te uiten als om het gesprek een andere richting op te duwen. 'Dat mensen hier nog wonen verbaasd mij. Ze weten het nog niet, maar ik denk dat deze mensen een veel beter leven zullen gaan krijgen wanneer we ze in de werkkampen kunnen plaatsen.' Adrian knikte om zijn woorden kracht bij te zetten. Vriendelijke werkkampen waar factielozen eten, water en goede behuizing kregen. Dat was iets waar deze mensen vast op zaten te wachten.

Jenna kon nu tóch niet nalaten even te grinniken. ‘Ik jou adopteren? De wereld draait zich om…’ Het was al zo lang geleden, maar het scheen haar de dag van gisteren toe dat zij en Ruby toelating deden voor Onverschrokken… Schrandere Ruby die iedereen voor zich wist te winnen met haar scherpzinnige reactievermogen en haar talent voor de factie die niet geëvenaard werd… Jenna zag zichzelf nog steeds naast haar staan tijdens een inspectie: jonge, stoere mensen in het zwart, strak in een lijn, staand ter attentie: en toen zij, minstens een kop kleiner dan de rest, tenger en met haar stroblonde pony en sproeten op haar neus…
Het was Ruby die haar er zoveel mogelijk doorheen had gesleept. En alsnog had Jenna het niet gehaald. Hoe kon het ook anders? Met haar hoogtevrees en haar sterkte, die zelfs na weken trainen zich niet verder ontwikkelde dan tien keer kunnen opdrukken had ze menig uitbrander van officier te pakken gehad. Hardlopen, dat kon ze wel. Wapens hanteren, redelijk. Met hoofdpijn ging alles moeilijker. Jenna wist niet of Ruby doorhad dat Jenna vaak tot diep in de nachten zich volstopte met de door Onvoorschrokken gebrouwen sterke drank, of wat er ook maar omhanden was, om maar niet te hoeven dromen. Jenna had toentertijd met alle liefde haar droommagie afgestaan, om maar ‘normaal’ te zijn, en om zulke talenten te hebben zoals Ruby. Het mocht niet baten. De dromen bleven, maar haar eigen droom om toegelaten te worden bij Onvoorschrokken om maar niet Factieloos te blijven, glipte door haar vingers als de wind.
Ze haakte haar arm door die van Ruby heen en trok haar mee een steegje in. ‘Deze kant. Dit gebied is in zekere zin van Factieloos, maar sommige gebouwen staan blijkbaar te dicht bij andere facties in de buurt voor de polities zin,’ legde ze uit. ‘Ze zijn daarom rustiger, maar ook wat gevaarlijk.’ Een grijns. ‘Maar ik denk niet dat jij terugschrikt voor wat gevaar.'


Bastian trok even een wenkbrauw op bij Adrians prompte antwoord, maar hechtte er verder geen oordeel aan. Adrian was immers Oprecht.
Ze waren nu inderdaad verder de stad ingetrokken. Bastian kende de weg niet, al herinnerde hij zich nog wel stukken van vroeger. Vroeger, toen hij als jonge knul van Zelfverloochening hier rantsoenen uitdeelde… Het scheen een mensenleven geleden.
Hij wierp opnieuw een blik naar zijn broer toe. ‘Is Oprechtheid werkkampen aan het inrichten?’ Hij klakte even met de tong. ‘Een nobele suggestie. Ik wens het succes toe. Ik hoop niet dat Factieloos hier te verbitterd voor is.’
Ze waren aangekomen op de markt. Het was druk, als altijd. Het markt bevond zich op een groot plein. De kraampjes stelden niet veel voor: tafels, banken, in elkaar geknutselde projecten van hout, plastic en metaal, of gewoon stukken doek op straat. Er werd dubieus uitziend voedsel aangeboden, sobere, verweerde kleding, allerhande gereedschap, zelfgebrouwen drank, schaars meubilair en huishoudelijke artikelen. Er werd geruild, of betaald met rantsoenen. Factieloos hanteerde geen geld of ander waardemateriaal. Van Zelfverloochening was geen spoor te bekennen.
Bastian voelde zich opeens vermoeid en neergeslagen. Waarom was hij hier? Hij had nu een driedubbele rol te vervullen en hij had van alle drie geen idee hoe hij moest beginnen, vooral omdat de meeste rollen haaks op elkaar stonden. Infiltreer Factieloos. Zoek de rebbelen. Hij kon moeilijk Eruditie vertellen dat Mud, hun freelancer van de geheime dienst, een rebel was.
Op de een of andere manier wilde hij Eruditie een rad voor ogen draaien. Bastian was ervan overtuigd dat hij dat wel klaar had kunnen spelen. Maar nu hadden twee personen roet in het eten gegooid. Bastian wilde niet dat Adrian of Ruby in de problemen kwamen, want zij wasten beide hun handen in onschuld, en hij wilde niet hun bloed op zijn handen.
Hij baande zich een weg naar een groot, half vervallen standbeeld. Ooit was het een heroïsch beeld, een ruiter met een zwaard ten hemel gericht, maar de armen waren afgebroken. De ruiter was gewond, het paard stuurloos. Hij herinnerde zich dat een oude vrouw van Zelfverloochening hem als kleine jongen hem het verhaal had verteld van een Wereldoorlog (zo’n abstract begrip dat Bastian het zelfs nu niet kon voorstellen), en een soldaat in een kerk een standbeeld was tegengekomen van een man. Wie dat beeld uitbeeldde kon Bastian zich niet meer herinneren, maar hij wist nog dat hij onder de indruk was toen de oude vrouw vertelde dat het beeld geen handen meer had. Hoe de soldaat ook de kerk rondzocht, de handen bleven spoorloos. Toen had hij met wit krijt bij het beeld geschreven: Jullie zullen mijn handen zijn. Bastian had het verhaal altijd vergeleken met dit beeld van de armloze ruiter, midden in het gebied van Factieloos.
Bastian ging onder het beeld zitten en nodigde Adrian naast zich uit. Ja ja, het mooie verhaal toen Bastian Zelfverloochening ook nog als een soort helden zag, de tijd voor alles gebeurde… Hij zuchtte. ‘Laten we hier maar even wachten en een plan verzinnen.’ Het leek er geen tijd noch plek voor, maar toch kon hij het niet nalaten zacht te vragen. Niemand scheen aandacht op hen te vestigen. ‘Vertel me eens, Adrian. Waarom ben je naar Oprechtheid gegaan?’