Faction magic

'Hoe het leven kan lopen ja,' lachte Ruby nu ook terug naar Jenna. Jenna haakte de arm in die van Ruby en trok haar mee een steegje in. Ruby keek nog eens opzij naar de vroegere vriendin. Mensen die het niet haalden werden er altijd zomaar tussenuit gehaald. Er werd geen afscheid genomen, er werd niet om ze gehuild. Deze mensen waren niet Onverschrokken en als vanzelfsprekend waarom ze daarom ook het niet waard om gedag te zeggen. Zelfs voor een geboren Onverschrokken was die regel toch wel stroef geweest. Maar tegelijkertijd moest Ruby toegeven dat ze allang niet meer aan Jenna had gedacht. De eerste tijd, af en toe. Maar het was een drukke tijd geweest, en herinneringen vervaagden als je ze niet meer nodig had.
Jenna's stem trok Ruby weer terug uit haar gedachten. 'Oh nee, wat gevaar daar leef ik van op.' Een grijns verscheen om de lippen van Ruby. Een stemmetje achterin haar hoofd liet haar echter weten dat ze juist wel de andere factielozen op moest zoeken. Ruby besloot dat dat een probleem voor later was. Eerst zou ze het vertrouwen winnen van Jenna voordat ze verder op pad ging. Een bondgenoot kon geen kwaad.
'Ik kan je wel beschermen,' zei Ruby baldadig en ze balde haar vuisten. 'Een goede rechtse..' Ruby haalde uit. 'Een trap tegen de kin...' Ruby schopte vooruit. '... En elke man valt voor je voeten.'

De markt was indrukwekkend en kwam Adrian ergens bekend voor. Hij was hier inderdaad ook geweest, vroeger toen hij nog bij zijn ouders in huis had gewoond. Toen had de markt er anders uitgezien. Minder vervallen, en overal duidelijk leden van Zelfverloochening. Bastian liet zich neerzakken onder het beeld dat in het midden van de markt stond. Adrian keek om zich heen, nadenkend hoe ze dit moesten aanpakken. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door Bastian. 'Oh, dat antwoord is tweeledig,' zei Adrian niet onder de indruk van de vraag. 'Ten eerste heb ik altijd aanleg gehad voor Oprechtheid. Ik heb je wel meer dan eens verraden als ik me het goed herinner.' Adrian lachte en streek even met zijn hand over de achterkant van zijn hoofd. 'De tweede reden die is misschien iets minder vriendelijk maar niet minder waar.' Adrian nam Bastian kort in zich op. 'Sorry om je dit te vertellen, maar toen jij wegging hebben onze ouders alles wat jouw bestaan erkende weggedaan. Bij het vuil, aan de factielozen gegeven. Verbrand...' Adrian sloeg zijn ogen neer en beet op de binnenkant van zijn wang. 'Dat onze ouders zo weinig om ons gaven dat ze ons leven konden vergeten... Ik weet het niet. Het voelde niet als de omgeving waarin ik wilde blijven leven.' Adrian glimlachte weemoedig. 'Ik koos daarom factie over familie.'

Terwijl Jenna voortliep, dacht ze na over de recente gebeurtenissen, trok ze uit elkaar en zette ze in een ander licht. Fractieloos had weinig te vrezen van Onverschrokkenheid, behalve als er kleine relletjes uitbraken en de politie het niet in de hand kon houden. Voor de rest lieten ze Fractieloos met rust. De politie daarentegen leken belust op het treiteren van fractielozen. De politie bestond veelal uit ex-Onverschrokkenen, overgelopen Fractielozen en mensen die de test voor Onverschrokkenheid hadden gefaald, maar er wegens hun recalcitrante gedrag of kracht eruit waren gepikt. Wetende wat hun te wachten stond als ze hun baan niet goed uitvoerden, waren de leden van de politie bereid hun positie met hand en tand te verdedigen. Ze waren een soort eersterangs Fractielozen, en voluit gemeen.
Jenna had, naar haars inziens, dus weinig te vrezen van Ruby en de rest van de Onverschrokkenheid, wat voor rare missie ze er nu ook op mocht nahouden.
De smalle steeg mondde uit in een iets bredere weg met aan weerszijde hoge muren. De toegang werd versperd door een metalen hek. Jenna greep de spijlen beet en klom eroverheen, wachtend tot Ruby haar was gevolgd, en zei toen: ‘Hier is het. Dat gebouw daar is de verlaten loods waar ik het over had. Het onderste gedeelte staat onder water, maar de bovenste verdieping en het dak zijn bereikbaar.’
De enorme loods had geen deuren: een groot, gapend gat fungeerde als opening. Om daar te komen klauterden ze over losliggend puin, overgroeid met allerlei slingerplanten. Jenna was halverwege, toen ze met een schok haar hoofd optilde. Hondengeblaf in de verte. Politie. Ver weg weliswaar, maar ze konden beter maken dat ze uit het zicht kwamen. ‘Naar binnen,’ siste ze tegen Ruby. ‘Links langs de muur is een balustrade die niet onder water staat. Daarvandaan kunnen we omhoog. Snel!’


Het verwonderde Bastian eigenlijk niets dat hun ouders zijn vertrek zo melodramatisch hadden opgevat door zich van al zijn spullen te ontdoen. Ergens stak het hem. Tegelijkertijd wist hij dat hij hen het ook niet kwalijk kon nemen. Hun zusje was pas dertien jaar geweest toen ze was gestorven. Hoewel zijn ouders het er niet over hadden gehad, – in Zelfverloochening ging het welzijn van een ander immers voor dat van jou, en er was genoeg te doen – wist Bastian dat ze groot verdriet moeten hebben gehad.
Hij knikte langzaam. ‘Ik begrijp je keuze,’ antwoordde hij. Even zweeg hij, en toen: ‘Ik ben benieuwd of vader en moeder nog leven.’
Even verderop ontwaarde hij een bekend gestalte in de menigte; een vuile jongeman van een jaar of vijftien. Bastian keek hem aan zonder te knipperen. Voor een moment staarde de jongen hem met grote ogen aan, maar hij herstelde hij zich, en verdween weer in de menigte. Toby, een van de loopjongens van de Rebellen. Ongetwijfeld moest hij Bastian hebben herkend. Dat beval Bast wel, want dat kon betekenen dat Toby deze informatie door zou geven aan de hogere hand – dat er gevaar broeide. Hij hoopte dat de rebbelen zich gedeisd zouden houden. En hij hoopte maar dat Adrian het niet had gezien.
Hij wierp een blik op zijn horloge. Ruby was eerder vertrokken dan hen, en ze hadden een kwartier geleden op deze plek afgesproken voor overleg. Dat ze er niet was, beviel hem niet. Toen er nog vijf minuten verstreken waren, stond hij op en klopte het vuil van zijn broek. ‘Misschien is ze verdwaald, al kan ik me dat niet voorstellen. Ik weet niet hoe, maar laten we zoeken waar ze blijft.’

Ruby's hart begon sneller te kloppen. Een heftige adrenaline golf schoot door haar lichaam heen en Ruby kon niet anders dan een ongepaste lach op haar mond krijgen. Ze moest daadwerkelijk vluchten. Haar Onverschrokken hart sloeg een hartslag over. Wat verschrikkelijk spannend. Behendig sprong Ruby van puinstuk naar puinstuk om al snel bij de balustrade aan te komen. Ze was uiteraard vele malen sneller dan Jenna en wenkte haar ongeduldig. 'Kom, kom,' riep ze, haar arm uitstekend om Jenna aan te pakken.
De twee vrouwen rende de trappen omhoog, Ruby nu achter Jenna zodat ze haar kon beschermen mocht dat nodig zijn. Ruby drukte kort haar hand tegen het middenstuk van haar bh. Haar kleine pistooltje zat veilig waar het hoorde. Al vanaf jongs af aan had het pistool daar gezeten. Het klonk misschien wat luguber om altijd een pistool te dragen, maar haar Onverschrokken ouders hadden noch Ruby's vrijheid willen inperken, noch haar onbeschermd de grote wereld in willen laten gaan. Het pistool bevatte maar drie kogels, maar over de jaren was Ruby zo goed geworden in pistolen hanteren dat ze zeker wist dat ze daar drie mensen mee neer kon schieten mocht ze willen.
Bovenaan de trappen was een deur de loods in. De deur zat schijnbaar op slot of klemde, want Jenna klooide met hem open krijgen. Ruby duwde Jenna zacht opzij en gaf een karatetrap tegen de deur die half uit zijn scharnieren vallend open ging. De twee vrouwen rende naar binnen. Licht hijgend van de inspanning, en proberend haar plezier in te houden, keek Ruby naar Jenna. 'Rennen voor de politie... Alles heeft een eerste keer.'

Adrian knikte met een zweem van weemoed. 'Ja, ik hoop dat ze een veilig leven leven samen.'
Een paar minuten waren we stil. Allebei in gedachten verzonken. Adrian gebruikte deze minuten om om me heen te kijken, te leren over hoe factielozen zich gedroegen, hoe ze rondliepen. Er was iets schuchters aan ze, alsof ze constant goed op hun hoede waren.
Het was Bastian die de stilte doorbrak. 'Ik denk dat er twee dingen zijn die we kunnen doen,' gaf Adrian antwoord op zijn voorstel. 'We kunnen haar zoeken, of we kunnen zelf eerst verder infiltreren. Ik zelf zou kiezen voor de tweede optie. Heb je die meid gezien? Die kan zichzelf echt wel even redden en ik weet ook niet of ze wel op ons zou wachten of ons nu zou zoeken. Misschien is ze al druk bezig met de missie.' Adrian haalde zijn schouders op, zich verontschuldigend voor de waarheid. 'Leren we er niet veel meer van om ons nu te mengen tussen de factielozen?'

Misschien was dat wel het grote verschil tussen Jenna en de rest van de Onverschrokkenen: Ze waren daadwerkelijk onverschrokken. Waar Jenna de afstand tussen haar en het gevaar het liefst zo klein mogelijk wilde maken in zo’n korte mogelijke tijd, leek Ruby te kicken op de adrenaline. Jenna hoorde haar zelfs lachen.
Gelukkig waren dit geen open trappen, een van de redenen waarom Jenna wel vaker deze loods bezocht om te overnachten. Zo had je niet het gevoel dat je je hoog boven de grond bevond. De deur bovenaan vormde een obstakel, zoals altijd. De metalen deur was verroest en klemde op minstens drie plekken, maar als je op de juiste manier de deur in zijn scharnieren kon duwen en dan optillen om zo  – zover kwam Jenna echter niet, want Ruby gaf haar een zetje en trapte toen de deur uit zijn scharnieren. ‘Fuck,’ kon Jenna nog mompelen voordat ze weer verder rende, want die deur was weer een stukje bescherming geweest. Maar ja, liever een deur minder dan gegrepen worden door de politie.
De fabriekshal was kolossaal, met een metalen dakframe uit een lang vervlogen tijdperk. De hal was zo’n vijftig meter in breedte en minstens drie keer zo lang. Er stonden enkele stellingen vol onaangeraakte dozen, en verderop enkele machines die onder een dikke laag stof waren bedekt. Ruby en Jenna overbrugden de afstand tot ze niet meer verder konden en doken achter een stelling. Jenna hapte naar adem, en moest enkele secondes wachten voordat ze er een woord uit kon persen. ‘Nu… wachten… is eventueel… deur naar dak… Maar dan zien ze ons van buiten… makkelijk doelwit.’ Ze haalde diep adem. Ver weg klonk het geblaf van een hond, en Jenna kon niet inschatten of het binnen of buiten was. Zolang het dier hun geur niet opving, zaten ze hier betrekkelijk veilig.


Bastian moest zijn broer gelijk geven. Hij trok een mondhoek op in een glimlach. ‘Ik zie waarom je een leiderpositie bekleed, broertje,’ zei hij. Hoewel Bast het met klem zou ontkennen, was hij een gevoelsmens. Al had hij geleerd door zijn riskante beroep zijn emoties te beteugelen, voelde hij alles diep, en ging het liefst zijn eerste impulsen achterna. Hij wist dat er iets was waarom Ruby te laat was – hij voelde het, het was meer intuïtie dan zekerheid… Maar Adrian had gelijk. Zij konden beter met zijn tweeën verder met hun missie. Het was nu eenmaal gevaarlijker in de Factieloze wijken dan ergens anders. Daarnaast, Ruby was een hooggeplaatste soldate – zij zou zich wel redden. Ongetwijfeld had ze voor hetere vuren gestaan dan hetgeen Factieloos op haar bord zou werpen.
‘Je hebt gelijk, zoals wel vaker. Laten we gaan.’
Maar alle facties nog aan toe, wat voelde hij zich een huichelaar. Hij wist precies de juiste routes naar de schuilplaats van de rebellen. Hij wist wie hun leiders waren, hij wist vluchtroutes, boodschappenjonges, plannen. Hij wist veel waardevolle informatie. Hij wist precies welke mensen de facties maar wat graag in handen wilde hebben. Tegenover Erudite kon hij zijn neus laten bloeden. Maar hoe kon hij dit spelletje spelen met zijn broer? Liegen was een onderdeel van Bastians functie, maar tegenover de Oprechte Adrian maakte dit bedrog hem misselijk.
Factie voor familie. Vooruit dan maar. Misschien kon hij een dezer dagen erachter komen hoe patriottistisch Adrian was… en misschien kon hij nog wat informatie lospeuteren over Oprechtheids plannen.
Aan de rand van de markt, in één van de bredere straten, stonden enkele factielozen in doeken gewikkelde lichamen in een kar te laden. De lijkophaleres hadden doeken of maskers omgebonden. ‘Het is me te oren gekomen dat er een soort ziekte broeit, maar het is mij onbekend wat,’ mompelde Bastian tegen Adrian, zijn blik gericht op het lugubere tafereel. ‘Weet Oprechtheid hier meer van af? Wellicht moet straks Onverschrokkenheid de grens nog bewaken als Factieloos in quarantaine moet, en gaat onze missie als een nachtkaars uit.’

Tientallen seconden, misschien minuten, zaten Ruby en Jenna samen achter de stellingen. Ruby hoorde hoe Jenna weer langzamer begon te ademen en haar rust weer begon op te pakken. Af en toe klonk het geblaf van een hond waaraan Ruby en Jenna konden horen dat de honden verder bij hun uit de buurt gingen. Ruby wilde net opstaan toen ineens de honden aan één stuk door begonnen te blaffen. Tegelijkertijd werd hun geblaf harder. De honden hadden hun waarschijnlijk op het spoor. 'Shit,' siste Ruby, en ze keek even naar Jenna op zij. 'We gaan naar het dak dan,' fluisterde ze Jenna toe. In de deuropening verschenen nu een drietal politie agenten. Gemeen uitziende mannen die het plezier in het leven leken verloren te zijn. Een ongemakkelijk gevoel bekroop Ruby nu ook. Voor zulk soort mensen moest je wel bang zijn. Zij hadden niks meer te verliezen.
Ruby greep het pistooltje uit haar bh. Ze had drie kogels waarmee ze alle drie kon neerschieten. Ze wist dat ze sneller kon zijn dan de drie en ze allemaal goed zou kunnen raken. Maar ze gokte dat ze zichzelf en bovenal Jenna daar alleen maar meer mee in de problemen zou brengen. 'Moment,' fluisterde Ruby. Ze richtte haar pistool vanachter de stellingen en richtte op een deur, helemaal aan de andere kant van de loods, nog een verdieping verder omhoog. Een bijna niet te horen schot volgde, dat werd gepaard met een harde knal tegen de deur boven. De drie hoofden van de mannen draaide alle drie tegelijkertijd naar de deur. Als één groep schoten de mannen toen omhoog. 'Nu,' fluisterde Ruby achter Jenna. 'Lopen.'

Adrian wende zijn ogen af en liet zijn ogen over de rest van de markt glijden. 'Ik dacht dat Eruditie al met een vaccinatie bezig was. Een geneesmiddel.' Adrian bekeek nu Bastians gezicht. 'Maar misschien is dat nog geheim. We wilden geen paniek aanwakkeren, dus de meeste gewone factie leden weten nog niks van de ziekte. Ik denk dat we in ieder geval nu nog niks te vrezen hebben.'
Adrian wandelde richting één van de kraampjes. Er lag bedorven fruit en groente op, maar de factielozen 'kochten' het maar al te graag. Adrian voelde een zweem van medelijden. Hoe was het om zo weinig te hebben dat je beschimmelde dingen kocht. Als hij weer terug was zou Adrian harder vechten voor de factielozen. Adrian wandelde weer terug naar Bastian. 'Hoe pakken we dit aan?'

De politie in hun donkere outfits waren angstaanjagend dichtbij. Wat was het hier stoffig: Jenna kon het niet helpen, maar ze had een kriebel in haar neus. Ze hield een hand strak voor haar neus en mond geslagen en haar ogen traanden – en net op het moment dat Ruby een schot loste dat met een harde kets tegen de deur verderop gepaard ging, niesde Jenna gesmoord. ‘Lopen,’ siste haar metgezel. Ze kwam gebukt overeind, hopende dat haar nies niet was gehoord. Ze renden richting de linkerachterwand, waar een opening zonder deur een metalen brandtrap liet zien. Hoofd laag. Ja, ze waren het deurgat door. Ze stond nu met haar laarzen op de brandtrap. In de kleine gaatjes in de treden zag ze de grond, schrikbarend ver beneden zich. Ruby stond echter ongeduldig achter haar en maande haar tot spoed. Met klamme handen greep Jenna de reling vast en rende strompelend de trap op, met haar ogen stijf dicht. Verdomme, dacht ze bij elke trede die ze op rammelde, verdomme, verdomme, stomme rottrap, stomme hoogtes, stom dak! Waarom moest ze toch áltijd beschutting zoeken op het dak? Waarom kon het nooit veilig zijn op de begaande grond?
De trap was overdekt met metalen spijlen, zodat de vrouwen door een soort kooi heen naar boven renden. Het was een relatief korte trap die diagonaal langs de muur omhoog liep, en het duurde niet lang voor ze op het dak stonden. Jenna had zich op haar knieën laten vallen en leunde met trillende handen op de ijzeren dakplaten. Ze tuurde over de balustrade heen. Gelukkig was er buiten niemand te zien. Ze konden uitkijken over een stuk van de wijk; de armoedige flatgebouwen, een ingestort huis verderop, de straatjes, klein als poppenhuizen. Recht beneden de fabrieksloods waar ze op stonden was een meer van regenwater ontstaan. Groot genoeg om naar beneden te springen. Maar of het water diep genoeg was... Het was begonnen te schemeren, en Jenna kon het niet inschatten vanaf hier.
Ergens schuin onder zich, hoorde ze geschreeuw van stemmen en hondengeblaf.
‘Ruby,’ beefde ze. Ze moest drie keer slikken en had haar ogen nu stijf dichtgeklemd. ‘Als ze ons vinden en op het dak komen… Gooi of duw me dan naar beneden. Ik durf niet te springen.’

Ruby was met haar ogen al naar een uitweg aan het speuren. Er waren andere daken dichtbij, en Ruby gokte dat zelfs Jenna wel één van de daken kon halen. Het dak was wat lager wat de afstand daarmee goed maakte. Jenna haalde Ruby echter uit haar concentratie en Ruby fronste haar wenkbrauwen. Ineens herinnerde ze zich het weer. Jenna was doodsbenauwd voor hoogtes. Daarom had ze ook zo langzaam de trap beklommen net terwijl de politie ze op de hielen was. Daarom had ze zich uiteindelijk waarschijnlijk niet bij Onverschrokken kunnen voegen. Ruby hurkte neer bij Jenna en pakte haar hoofd tussen haar handen. 'Jenna, ik heb je net gevonden. Ik ga je hier niet achter laten en ik ga ze je ook niet laten vinden. Heb je dat gehoord?' Ruby's ogen prikten in de hare. 'Ik meen het Jenna.' Ruby overdacht de situatie nog eens, kijkend in het angstige gezicht van Jenna. Verdomme, alleen al hier op het dak zitten leek haar zoveel angst te geven. 'Spring op mijn rug.' Ruby kwam nu doodserieus overeind en draaide zich om. 'Geen discussie, doe het.'

Doe het! Dóé het! schreeuwde Jenna zichzelf in gedachten toe. Als een razende woog ze de mogelijkheden af. Omlaag? Van het dak af? Of in de klauwen terechtkomen van de politie die god mocht weten wat met ze gingen doen? Haar hart beukte als een moker tegen haar ribbenkast aan. Maar Ruby had het zaadje van doorzettingskracht in haar gepland, en ze was nu bereid die met hand en tand te verdedigen.
Goed. Naar beneden dus. Zo stonden de zaken.
Jenna was amper op Ruby’s rug geklauterd, of haar metgezel begon te rennen en zette zich toen af op de dakrand. Het volgende ogenblik waren ze in de lucht.
Jenna had haar ogen stijf dicht geknepen. Ze leken te zweven, als door een heelal. Ze voelde zich licht: sterren dansten voor haar ogen, schenen haar op te slokken in leegte. Het begon bij een leeg gevoel in haar benen, haar armen: een gevoel van warmte dat zich uitbreidde en uiteindelijk haar hoofd bereikte.
Tot haar afgrijzen zag Jenna dat ze uit haar lichaam trad. Haar doodsangst om naar beneden te springen, had het laatste vernisje van rationaliteit uit haar gehaald. Het was dus mogelijk. Ze had het nog nooit eerder meegemaakt, maar blijkbaar was ook die afschuwelijke paniek genoeg om haar uit haar lichaam te doen treden. Droommagie werkte blijkbaar ook op doodsangst.
Ze zag haar lichaam, slap als een lappenpop op Ruby’s rug. Ruby keek verbeten: haar knappe gezicht strak van de inspanning. De tijd leek langzaam te gaan, tergend langzaam, als waren ze onder water. Ze voelde zich als een vogel zonder vleugels, vallend als een baksteen naar de aarde. Ze vielen dieper en dieper. Ze leken eeuwig te vallen…
Met een schok raakten Ruby’s laarzen een dak. Jenna hapte naar adem: haar ogen vlogen open. Ze was weer in haar eigen lichaam. De droommagie was voorbij. Ruby stond niet stil, maar nam een aanloopje en sprong een dak lager en kwam neer met een dreun die Jenna tot in haar kiezen voelde. Een kleine trap. Nog een sprongetje. Plotseling waren ze op de grond.
Jenna krabbelde van Ruby’s rug af. Haar verstand overwon het plotseling van haar angst. Nu was het zij die Ruby bij de hand greep en haar een steegje introk. Ze kende hier de weg goed. Haar benen renden sneller dan haar hoofd kon bijhouden. Nog een steegje, nog een straatje. Geen mens te bekennen. Het was nu donker geworden. Jenna trok Ruby een leegstaand pand in. De ingang was verstopt onder een stuk vloer van de bovenverdieping, dat was ingezakt en als een stuk puin over de halve straat hing.
Even kon ze niets anders dan hijgen. Toen begon ze te lachen. Ze kon er niets aan doen. Al gauw lachte ze zo erg dat ze moest huilen, en op laatst huilde ze en lachte ze tegelijk. ‘We zijn hier veilig,’ hikte ze, en ging met een plof op de grond zitten. ‘Jeetje, die sprong, dat was geweldig, Ruby…’ Een nieuwe snik, en toen een giechel. ‘Wie verstopt er nu een pistool in haar BH…’
Uiteindelijk ging het weer beter. Ze veegde haar wangen af, en zuchtte diep. ‘Hier zullen ze ons niet meer vinden: hier komt de politie zelden, dit is niet hun terrein. Het is wat karig, maar hier kunnen we overnachten.’ Ze wierp een blik naar haar vriendin toe, en zei toen zacht: 'Dankjewel. Uit de grond van mijn hart.'

Nu Ruby Jenna's leven gered leek te hebben, leek de afstand tussen de twee vrouwen kleiner geworden te zijn. Ruby en Jenna hadden een tijdje onbezonnen gekletst. Ruby had verteld over het pistool in haar bh, hoe ze haar dagen vulde, en aan het eind was ook ter sprake gekomen dat Ruby Jenna had gemist toen ze ineens weg was geweest. Uiteindelijk waren de twee dames naar bed gegaan. Of wat je een bed kon noemen. Ruby had een uurtje geslapen. Haar lichaam was uitgeput geweest van de inspanningen. Maar nu lag Ruby met haar ogen wijd open naar het plafond te staren. Ze was klaar wakker. Hoe zou het nu met Bastian en Adrian gaan? Hoe ging het bij hun op de missie? Ze had ze vandaag niet meer ontmoet zoals afgesproken, maar haar vriendschap met Jenna kon ook nog waardevol tonen. Na een kwartier van complete slaaploosheid besloot Ruby om op te staan. Ze kon nu toch niet slapen. Misschien zou een wandelingetje helpen.
Ruby verliet het pand en liep een stukje de straat in. Ze ademde diep de frisse nacht lucht in en sloot haar ogen enkele seconden. Hoewel ze haar best deed aan niks te denken, waren haar hersenen druk bezig met plannetjes bekokstoven. Hoe kon Ruby het beste het aanpakken om de rebellen te vinden?

Na de hele ochtend op de markt te zijn geweest, en proberen te praten met factielozen, waren Bastian en Adrian uiteindelijk beland in een half in elkaar gestort, leegstaand gebouw. Daar hadden Adrian en Bastian een klein kampje gebouwd. Ze hadden wat gegeten van wat ze hadden kunnen krijgen op de markt en uiteindelijk waren ze naar bed gegaan. Adrian had heel lang getwijfeld, maar uiteindelijk had hij de pillen gelaten voor wat ze waren. Hij was te nieuwsgierig naar de jonge vrouw en of ze weer zou verschijnen.

Ze was uitgeput geweest na alle indrukken van die dag en wilde het liefst de hele nacht dromenloos ronken als een koe, maar toch had Jenna, voordat ze ging slapen, een paar bladeren van het droomkruid fijngekauwd. Ze was blij met de komst van Ruby: Jenna was haast vergeten hoe fijn het kon zijn om met iemand te kunnen praten en hoe eenzaam haar eigen leven was geweest. Maar Ruby had haar eigen beweegredenen om in Factieloos te zijn, hoewel ze er niets over had gezegd – maar zou dus vroeg of laat weer vertrekken. Jenna had haar eigen toekomst uit te stippelen.
In eerste instantie sliep ze dromenloos, en ze schatte dat er zo’n uur voorbij was gegaan voordat ze bemerkte dat ze ergens anders was. Ze sloeg haar ogen op. Het gebouw leek op dat waar zij en Ruby in slaap waren gevallen; even half ingestort, met stukken puin en steen op de vloeren, en een ingestort dak waardoor je de sterrenhemel kon zien.
Ze liet haar ogen wennen aan het duister en speurde toen de ruimte af. Ja. Daar was hij weer. Adrian van Oprechtheid. Jenna stond een moment versteld. Wat deed hij híér? Dit gebouw kon zich onmogelijk bevinden op Oprechtheids terrein. Daarnaast droeg Adrian andere, onopvallende kleding. Haar blik gleed door de kamer heen. Even naast de jonge man lag een deken. Jenna knielde er neer en raakte de stof aan. Wie er ook bij Adrian had gelegen, diegene was er nu niet meer. Was dit een projectie van haar eigen onderbewustzijn? Nam haar fantasie een loopje met haar en droomde ze dat Adrian opeens naast haar had gelegen?
Ze raakte zacht zijn schouder aan, benieuwd of hij wakker zou worden en haar droommagie zou delen, of deze keer zou blijven slapen.


Bastian was niet lang geleden vertrokken. Hij had de smalle rugzak geruisloos over zijn schouders geworpen, had zijn laarzen aangetrokken en was verdwenen.
Dit gedeelte van Factieloos was uitgestorven. Hij liep nu voort, met zekere tred, opgaand in de schaduwen. Hoewel hij zich naakt voelde zonder zijn geweer, dat hij gewoonlijk met zich meedroeg, maakte hij zich geen zorgen. Nooit kwam hier iemand, en als hij wel iemand zag, kon hij altijd nog bluffen, vechten, verbergen of vluchten.
Hoewel hij Adrian op het hart had gedrukt om de slaappillen te nemen, had Bastian ze ook niet genomen. Toen hij er zeker van was dat Adrian in slaap was gesukkeld, was hij vertrokken naar het hoofdkwartier van de rebellen. Hij moest de leiders de stand van zaken mededelen, en advies vragen.

In de schaduw van een steeg een eindje verderop zag Ruby ineens beweging. Ruby dook achter een vuilnisbak en zag de gestalte uit de steeg komen, om vervolgens links af te slaan, zodat hij zich nu bij Ruby vandaan bewoog. Ruby bedacht zich geen seconde en besloot om de gestalte te volgen. Een ieder die op dit tijdstip met een doel rondliep, moest wel iets te verbergen hebben. Ruby rende zachtjes achter de jonge man aan en probeerde de achterstand geluidloos in te halen. Ze dook achter muurtjes, achter vuilnisbakken en trappen. Elke keer dat ze stil stond focuste Ruby op haar ademhaling. Ze ging zichzelf niet verraden door hijgend achter deze man aan te rennen.
Ruby liep vijf, misschien wel tien minuten achter de man aan. Af en toe had hij omgekeken, haar niet gespot en was hij weer rustig doorgelopen. Ruby haalde verder in, en keek in de ramen om te zien of ze het gezicht kon zien van de man. Als ze hem zou verliezen, zou ze hem misschien kunnen herkennen later op straat. Het kostte een aantal pogingen, maar toen zag Ruby het gezicht van de man. Verbaasd bleef Ruby enkele tienden van een seconde staan. Toen opende ze haar mond, snel weer achter Bastian aan snellend. 'Waar ga je heen? Heb je iets gevonden?'

Adrian sliep nog niet zolang toen hij weer wakker werd. Hij opende zijn ogen en herkende meteen het gezicht van de jonge vrouw. Adrian kwam snel in zittende positie en zijn vermoedens werden bevestigd. Het was alsof hij twee keer bestond. Zijn menselijke lichaam bleef liggen terwijl zijn droom lichaam als een soort geest herrees. Hoewel hij nu wist wat er gebeurde voelde Adrian toch een lichte paniek in zich opwellen. Dit was zo tegennatuurlijk en Adrian begreep er niks van.
Adrian probeerde zichzelf te herpakken en keek de jonge vrouw aan (weet hij haar naam ook al weer?). 'Hoi... welkom terug in mijn droom?'

Jenna kon niet nalaten even te glimlachen – bij het zien van zijn verdwaasde gezichtsuitdrukking, en bij zijn welkomstwoorden die op zichzelf al potsierlijk klonken. ‘Dankjewel, Adrian. Ik kan niet zeggen dat je er op vooruit bent gegaan,’ zei ze zachtjes, doelend op het vervallen gebouw waarin hij zich bevond.
Ze was gaan zittend met opgetrokken knieën waarom ze haar armen sloeg. ‘Wat doe je hier, in Factieloos?’ vroeg ze. Ze wierp hem voor een test, kijkende of hij wist wat hij hier deed of een plausibel antwoord had, of dat het haar eigen verwrongen droom was.


Bastian had zijn kaken op elkaar geklemd van schrik, maakte een krampachtige sprong richting de muur en uitte tegelijkertijd een geluidje. Toen draaide hij zich om en staarde zijn achtervolger aan. Zijn ogen puilden uit van de schrik en hij had zijn hand voor zijn mond geslagen als een meisje dat een spin in de badkuip had ontdekt. Hij kon er niets aan doen. Het kostte zeker drie hartslagen voordat hij zichzelf hervonden had. ‘Knallende goden, Ruby,’ kreeg hij er toen uit. ‘Wat in hemelsnaam doe jíj hier?’
Tijdrekken, dacht hij. Zijn anders zo vindingrijke brein werkte traag als stroop. Hoe had hij niet kunnen zien dat hij was achtervolgd, stom rund dat hij was? Maar terwijl hij haar ranke gestalte in het maanlicht tevoorschijn zag komen, wist hij ook wel waarom. Als er iemand hem zou kunnen achtervolgen in het donker, was het wel een van de beste soldaten die Onverschrokkenheid te bieden had.
Hij herademde. Praten, dacht hij. Verzin een antwoord. ‘Ik had een nieuwtje opgevangen van een ontmoeting die een paar mensen van Factieloos hadden,’ loog hij, hopende dat ze er niet doorheen zou prikken. Adrian was altijd een ster geweest in leugens ontmaskeren. Maar goed, zij was niet van Oprechtheid. ‘Ik heb Adrian achtergelaten, wilde hem niet in gevaar brengen… Het was nogal ver weg, begreep ik.’ Hij pauzeerde net lang genoeg om even adem te halen. ‘Maar wat doe jij hier? Waar was je überhaupt?’ We hadden je gemist.

Ruby hield haar hoofd een beetje scheef naar links en fronste haar wenkbrauwen. Bastian leek moeite te hebben met zijn woorden, wat vreemd was als hij iets deed wat onze missie zou helpen. Voordat Ruby iets kon zeggen echter, vertelde Bastian waarom hij 's nachts door de straten sloop. Natuurlijk had hij zichzelf moeten herpakken. Ruby had hem ook wel erg overvallen door uit het niets te verschijnen. 'Ik sliep een stukje verderop. Of eigenlijk, ik kon niet slapen en toen ik je langs zag lopen ben ik je gevolgd. Hoewel ik eerst dacht dat je misschien wel een rebel was.' Ruby lachte zachtjes om haar eigen stommiteit.
'Laten we doorlopen naar de ontmoetingsplek,' zei Ruby met zachte stem. 'Dan vertel ik je over mijn dag.' Ruby begon al met lopen in de richting waar Bastian naar onderweg was geweest. 'Ik kwam iemand tegen die ik kende van de Onverschrokken introductie. We moesten rennen van de politie. De standaard factieloze zaken.' Ruby lachte weer zacht. 'Het klikt en ik denk dat Jenna misschien wel van waarde kan zijn.' Ruby keek om naar Bastian. 'Maar ik heb het nog niet zo goed gedaan als jij blijkbaar. Ik weet nog niks van ontmoetingen.'

Nu kwam het erop aan. Adrian moest al zijn natuurlijke instincten onderdrukken en moest liegen tegen deze droomdame. Als dit echt een factieloze rebel was, dan mocht zij niet Adrians echte motieven te weten komen. Adrian draaide zijn hoofd naar waar Bastian had gelegen en fronste kort zijn wenkbrauwen toen hij Bastian daar niet zag liggen. 'Ik vond gister mijn broer weer,' zei Adrian, gebarend naar de deken. 'Ik denk dat hij even buiten is. Wie weet moest hij wel naar de wc of iets dergelijks.' Adrian keek Jenna weer aan. 'Ik heb hem tien jaar niet gezien. We kozen allebei voor een andere factie. Maar nu we elkaar weer zagen... Noem het stom, maar we kozen voor elkaar. Familie boven factie. De pijn om weer afscheid te moeten nemen was te groot.' Adrian haalde zijn schouders op. 'Ik hoop dat ik de juiste beslissing heb gemaakt. Maar het is fijn hem weer in mijn leven te hebben.' Adrian stak nu een hand naar Jenna uit. 'Vertel me alsjeblieft meer over jou. Wie ben jij en waarom zit je in mijn dromen?'

Bastian was nu blij met zijn strenge training, want het duurde niet lang en hij had zich herpakt. Toch viel liegen tegen haar hem zwaarder dan tegen anderen. Hoe kwam dat? ‘Zo te horen heb je een productieve dag gehad,’ antwoordde hij zachtjes. ‘Rennen van de politie en vriendschap sluiten met een Factieloze. Zij zou ons ongetwijfeld kunnen helpen.’ Hij liep nu naast haar voort, en had zijn vervolgplan al bedacht. ‘Het moet in de volgende straat zijn. Ik weet niet precies waar, maar ik denk dat we nu beter stil kunnen zijn… Het zal jammer zijn als ze ons ontsnappen.’
Uiteraard was er niemand in de volgende straat. Het hoofdkwartier van de rebellen was nog een stukje verder, al was Ruby al dichterbij dan hem lief zat. Hij liep nu langzaam, rug tegen de muur om in de schaduwen te blijven, stap voor stap naar een kruising. Hij voelde zich weer even een klein jongetje die cowboy en Indiaantje met Adrian had gespeeld. In het donker sluipend naar een onzichtbare vijand…
Hij gluurde de hoek om en zag tot zijn stomme verbazing een lichtpuntje van een sigaret. Snel trok hij zijn hoofd terug. Hij signaalde naar Ruby en fluisterde toen in haar oor: ‘Er is daar iemand… Het lijkt op een wachtpost. Ik weet echter niet of het Factieloos is.’


Jenna trok haar wenkbrauwen op. ‘En jullie besloten om Fáctieloos te worden?’ Ze zouden nog wel van een koude kermis thuiskomen. Factieloos was immers geen plek voor onvoorzichtige idealisten, hoe hecht hun familiebanden ook waren. Ze keek naar zijn uitgestoken had, en schudde hem toen met een zacht glimlachje. ‘Welkom in Factieloos, Adrian,’ fluisterde ze. ‘Mijn naam is Jenna. Wat je nu overkomt is Droommagie – ongetwijfeld ga je hier vaker over horen als je in Factieloos bent.’ Stom, om zo onvoorzichtig haar naam te vertellen, maar hij was sneller over haar lippen gerold dat ze doorhad. Ze nam de jonge man opnieuw op, voor zover het schaarse licht van de sterren dat toeliet. ‘Maar vertel me. Ik heb nog nooit iemand zo moeiteloos zien reageren op droommagie.’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Beheers je zelf magie? Welke magie wordt er überhaupt gebruikt in Oprechtheid?’

Jenna. Dat was een mooie naam. Een naam die paste bij de mooie verschijning die tegenover Adrian zat. Dit was het dus. Dit was droommagie. En wat Bastian had verteld gebruikten de factielozen dit om dromen binnen te dringen. Jenna had echter de vorige keer erg verbaasd gekeken. Was dat schijn geweest? Moest Adrian vrezen voor Jenna? De gedachten over Jenna's betrouwbaarheid schoten door Adrians hoofd.
Jenna daarentegen leek geïntrigeerd door Adrian en hoe hij schijnbaar zich in deze droomwereld voortbewoog. Adrian drukte zijn lippen op elkaar om de waarheid binnen te houden. In ieder geval totdat hij had bedacht wat hij Jenna wel en niet wilde vertellen. 'Oprechtheid gebruikt geen magie,' begon hij toen om in ieder geval met een makkelijke waarheid te kunnen starten. 'Ik ben zelf geboren in zelfverloochening...' Adrian liet zijn blik naar de grond glijden. Hij had nog nooit iemand verteld dat hij magie bezat en hij kon het nu nog niet over zijn hart verkrijgen om het één of andere onbekende vrouw te vertellen. Zelfs als deze op magische wijze in zijn dromen terecht kwam.
'Wat is deze droomwereld?' veranderde Adrian snel het onderwerp. 'De vorige keer bevonden we ons ook in de omgeving waarin ik sliep. Maar toen veranderden er allemaal dingen. Moet ik dat nu ook verwachten?'

Ruby knikte geluidsloos op zijn woorden als teken dat ze hem had gehoord. Ruby probeerde zelf ook om het hoekje te kijken, maar verder dan het zien van een sigarettenpunt kwam ze niet zonder opzichtig te zijn. Ruby keek snel rond om vervolgens naar de deur te lopen van het gebouw waarachter de twee verstopt waren. Ze voelde de deur en bijna tot haar verbazing ging deze open zonder moeite. Het zat ze mee. Ruby gebaarde Bastian om te volgen en glipte toen zelf het gebouw in. Het was een oude woning waar nog enkele meubels in stonden die volledig onder het stof lagen. Ruby dook achter het keukenblad naar beneden en volgde deze totdat ze bij een raam kwam en iets wat vroeger waarschijnlijk een eethoek was geweest. Ze bevond zich nu in de hoek van het huis dat direct grensde aan de mensen die zich buiten bevonden. Gehurkt onder het raam, tilde Ruby nu voorzichtig haar hoofd omhoog om te kunnen bekijken wat er buiten was. En dan is het aan jou om eens te bedenken wat daar dan was

Jenna’s glimlachje verdween van haar lippen toen Adrian vroeg of ze weer konden verwachten dat de droomwereld hun omgeving zou veranderen. ‘Het is mogelijk,’ antwoordde ze, na een korte pauze. ‘De vorige keer waren we allebei geagiteerd. De droomwereld spiegelt zich aan je eigen emoties en verlangens… Maar momenteel voel ik mij vrij kalm. Zolang jij je ook rustig voelt, zal het geen nachtmerrie worden.’
Ze keek naar de slapende gestalte naast zich. Adrian van Oprechtheid. Adrian van Zelfverloochening. Oprechtheid gebruikte geen magie. Ze klakte met haar tong. Voor zover zij wist, gebruikte elke fractie magie, hoewel sommigen bij hoog en laag beweerden van niet. Sommige magie was voor de leiders namelijk handig, en sommige magie was voor de leiders een bedreiging, en daarom verboden. Waarom was hij hier écht? Zijn verhaal leek plausibel genoeg, maar Jenna had het gevoel iets te missen. Iets dat ze over het hoofd zag…
Haar vingerstoppen beroerden de wang van de slapende Adrian. Zijn huid voelde warm aan; hij ademde zo licht, dat het voor het oog amper zichtbaar was. Ze sloeg nu haar ogen op naar de droom-Adrian, die niet was te onderscheiden van zijn slapende versie. ‘Ik weet niet of ik je geloof,’ zei ze. ‘Ik wil je waarschuwen, sweetheart… Als ik er ooit achter kom dat je in Factieloos bent gekomen voor een… ‘vervelendere’ reden dan je benoemde, ben ik in staat je dromen een stuk vervelender te maken.’ Haar vingertoppen traceerden nu zijn onbedekte hals, en ze maakte een veelzeggend gebaar door haar wijsvinger over zijn huid te trekken. Toen zuchtte ze, en een glimlach verzachtte de uitdrukking op haar gezicht, en ze legde haar handen weer in haar shcoot. ‘Gelukkig voor jou ben ik niet bloeddorstig aangelegd. Ik zal open kaart met je spelen, en ik wil dat je eerlijk bent, Adrian van Oprecht, Adrian van Factieloos – want ik weet nog steeds niet waarom ik jou steeds tref in mijn magie, en ik wil graag die reden weten. Toen ik je voor de eerste keer ontmoette wilde je net iets vertellen. Iets wat je was. Iets wat interessant kon wezen.’ Ze keek hem nu indringend aan. ‘Wat was dat?’


En ik hoopte maar even dat jij sinistere plannen had
Tijgerend als een kat op oorlogspad, was Bastian Ruby gevolgd. Hij was gehurkt in de keuken, terwijl Ruby steels haar hoofd optilde om te kijken wat zich buiten bevond. Toen ze echter niets zei en hem ook geen teken gaf, werd hij ongeduldig, sloop naast haar en wierp ook een blik over het raamkozijn heen.
In eerste instantie kon hij weinig zien. Enkele zwarte silhouetten tekenden zich af tegen de iets lichtere sterrenhemel. Daar was degene die de sigaret rookte: het brandende puntje was licht en van veraf zichtbaar als een vuurtoren. Stom, om iemand te laten roken, dacht Bastian: als hij zich tussen die groep mensen had bevonden, had hij met een karatetrap die sigaret weggeschopt… Wisten ze niet dat zo’n klein lichtpuntje van zo’n grote afstand even zichtbaar was als -
Zijn hersens hielden plots op. Zijn neusvleugels verwijdden zich voor een moment toen een golf van ontzetting door hem heen schoot, en hij dook weer onder de vensterbank. Shit. Shit Shit. Toen de roker inhaleerde, wakkerde diens adem de sigaret aan, zodat Bastian bij het feller wordende lichtje een duidelijk gezicht kon onderscheiden. Een gezicht dat hij herkende. Eén van de rebellen.
Wat rebellen, zo’n stuk van de basis afdeden (want dat was immers strengste verboden, met als enige uitzondering wanneer er dringende nood was), kon Bastian niet raden. Maar dat maakte niet uit. Ze waren er. En hij en Ruby waren hier ook, op zo'n korte afstand dat bij de diepste zucht de anderen hen zouden horen.
Wat moest hij doen? Als hij zich kenbaar maakte aan de rebellen, wist Ruby wie hij was. Als hij zich stilhield en als ze werden ontdekt, konden ze worden doodgeschoten, of Ruby kon rebellen uitschakelen. Als hij zich stilhield en ze werden níet ontdekt, wist hij niet wat hij tegen Ruby moest zeggen. Kortom, het leek niet uit te maken wat hij zou doen, alles was fout.
Hij bracht zijn mond weer bij Rubys oor en fluisterde zo zacht mogelijk: ‘Laten we hier weggaan. Ze zijn met teveel, hier kunnen we niets beginnen.’

Adrians gezicht verharde, niet zozeer omdat hij daadwerkelijk andere redenen had, maar door het feit dat ze zo'n dreigement tegen hem uitte. De spieren rond Adrians mond spande zich samen en zijn wenkbrauwen trokken strak naar beneden. 'Luister Jenna, ik zit er niet op te wachten naar jouw dreigementen te luisteren.' Adrian stond op en liep bij haar vandaan. Kort keek hij achterom. Hij hoopte er maar op dat ze niet daadwerkelijk iets met zijn lichaam kon doen. 'Ik heb je niks meer te vertellen. Ik mag sowieso leren minder oprecht te zijn. Ik neem niet aan dat alle factielozen elkaar altijd maar alles vertellen.' Adrian ging voor het raam staan - of het gat in de muur zonder ruit dat ooit een raam was geweest. Hij ademde de buitenlucht in en keek toen weer om naar Jenna. 'Misschien moet ik jou uithoren in plaats van jij mij. Waarom denk je zelf dat je hier steeds bent? Waarom val je mij lastig?'

Ruby schudde abrupt haar hoofd. 'Wees niet zo bang aangelegd,' beet ze hem toe. 'Ik kan ze makkelijk allemaal hebben.' Dat was misschien een beetje overdreven, maar een Onverschrokkene liep niet weg tenzij iets een duidelijke doodsmissie was, of alle bruikbare informatie was verzameld. Ruby keek nog eens over de rand van het raam en probeerde gezichten te herkennen en in haar geheugen op te slaan. Aan de silhouetten probeerde ze alle belangrijke gegevens op te slaan. Één man had een baard en een puntige neus. Een andere man hield zijn schouders scheef alsof er iets was gebeurd met zijn rechter schouder of arm.
Naast zich voelde Ruby Bastian ongeduldig worden. Geïrriteerd keek ze opzij naar hem en verkocht hem een zachte trap. 'Als je zo doorgaat begin ik nog te denken dat je onze missie probeert te saboteren,' siste ze. Ruby keek Bastian doordringend aan om vervolgens haar hoofd weer voorzichtig over het randje van het raam te steken. De mannen waren weg. Ze zag ze nog een paar lopen, allemaal in verschillende kanten. Ze moesten iets gehoord hebben. 'Bedankt.' Ruby verkocht Bastian een klap tegen het achterhoofd. 'Ze zijn ervandoor.'

Ah. Er zat toch nog iets meer pit in deze Adrian dan ze had gedacht. Een geringschattende grijns plooide haar mondhoek. Misschien zou hij iets langer overleven in Factieloos. Geen week, maar misschien twee weken.
‘Goed, als je niet meer oprecht wil zijn, zal ik die rol op me nemen,’ antwoordde ze, en trok een wenkbrauw op. ‘Geloof me, ik schep er geen genoegen in om hier steeds te zijn. In mijn dromen vraag ik om een aanknopingspunt, iets wat mij kan helpen te weten wat ik moet doen. Een toekomstplan. Om de een of andere reden ben ik nu al twee keer tegen jou aangelopen.’ Haar frons was nu spottend. ‘Maar als jij dichtklapt als een oester en ik zelf geen idee heb wie jij bent en waarom ik jou steeds zie, ben ik bang dat we weinig opschieten.’
Een korte stilte. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Ze keerde haar blik naar binnen, zocht in haar emoties en herinneringen, vond wat ze zocht en beeldde het zich zodanig in, dat een frons van concentratie tussen haar wenkbrauwen verscheen. Toen ze haar ogen weer opende, vloog een kleine hond in haar armen, die opgetogen kwispelde en zacht jankte, bedelend voor haar aandacht. Ze begroef haar hoofd in de ruwe vacht en drukte het kleine dier tegen zich aan. De hond nestelde zich al gauw tegen haar aan. ‘Droommagie kan prachtig zijn,’ legde Jenna Adrian uit. Haar stem klonk vermoeid, alsof het beeld van de hond oproepen haar krachten had gekost. ‘Dit is Tipper, mijn hond.  Of beter, dit was Tipper. Twee maanden geleden is hij doodgeschoten door de politie. In mijn dromen kan hij nog altijd bij mij zijn.’ Ze glimlachte even treurig, en streek met haar hand door de ruwe vacht. Tipper uitte een diepe zucht. ‘Maar hoe ik het ook wens, droommagie wordt geen realiteit. Ik kan Tipper niet terughalen. Dromen blijven dromen, de realiteit blijft de realiteit. Dus kijk niet zo verbeten, jouw lichaam is veilig: ik kan jou niets aandoen, hoe ik er ook over kan dreigen. Dat was puur even om jou te testen of je een ruggengraatloze achterling was, of dat je een geheim kon bewaren.’
De hemel werd iets lichter in het oosten. Ze kon de sterren zien vervagen achter Adrians rug. ‘Jouw broer blijft lang weg,’ merkte ze op. ‘Als hij jou niet zal wakker kan maken en jij het nog niet uit jezelf terug kan, duurt het misschien weer even voor dat je ontwaakt.’


Nu had Ruby dus van hem verwacht de heldhaftige Rambo uit te hangen en alle mannen buiten een kopje kleiner te maken, en blijkbaar kon hij zich niet hieraan onttrekken zonder de indruk te wekken dat hij een laffe slappeling was. Dat merkte hij wel aan de klap die ze hem tegen het achterhoofd gaf. Hij gromde. ‘Wat wilde je dat we deden? Ze allemaal uitroeien? Dan weten we straks helemaal niets.’ Hij had met zijn sterke hand haar arm gegrepen en klemde die een moment vast. Zijn ogen schitterden, zijn stem was vlak afgemeten, vlakbij haar gezicht. ‘En houd je in, Ruby Black. Je bent nu niet in je Onverschrokken-clubje. Je hebt hier niet de leiding.’
Hij liet haar los en stond op, een zucht onderdrukkend. De rebellen waren weg. De situatie was met een sisser afgelopen. ‘Zoek jij je Jenna maar weer op, ik ga terug naar Adrian. Laten we elkaar morgen bij de rand van het oude park treffen.’

Ruby rukte zich ruw los en keek hem nu woedend in de ogen. Wie was deze imbeciel dat hij dacht zo tegen haar te kunnen spreken. 'Nee, ik wil dat je informatie verzamelt als dat een optie is en niet bang in een hoekje kruipt. Ik luister niet naar mensen die geen idee hebben wat ze aan het doen zijn.' Ruby stond ook op en spuugde Bastian voor de voeten. Haar bloed kookte en het koste haar moeite om niet de vuist te gaan met deze lafbek. 'Ik kijk wel wat ik doe morgen,' gromde ze hem toe voordat ze het huisje verliet.
Buiten aangekomen zette Ruby het op een rennen. Ze moest deze energie kwijt wilde ze nog in slaap kunnen komen. Het koste haar enige moeite om de weg terug te vinden naar de slaaplocatie. Alle straten leken op elkaar en Ruby was meer gefocust geweest op Bastian volgen dan op de route onthouden. Maar uiteindelijk vond Ruby haar slaapplek. Ze was weer wat afgekoeld van het rennen. Enkele seconden bleef ze buiten om de deur staan en ademde ze diep in en uit. Toen sloop ze naar binnen, kroop in haar 'bed' en viel sneller dan verwacht in slaap.

Het was enkele momenten stil geweest, totdat een vreemd geluid bij Jenna vandaan kwam. Adrian draaide zich verbaasd om en warempel, hij had inderdaad een hond gehoord. Adrian kwam dichterbij; zijn gezicht werd zachter. Hij stak zijn hand uit en aaide het dier even. 'Je wordt er niet charismatischer van door zulke dreigementen te maken,' zuchtte Adrian en hij keek op van de hond naar Jenna. 'Ik moet mijn gedachten ordenen denk ik. Ik weet niet wie jij bent en of ik je kan vertrouwen. Hoe moet ik dan weten wat ik je wel en niet kan vertellen. Je bent zelf nou ook niet bepaald een open boek.' Adrian keek weer naar de hond en glimlachte zwakjes. 'Al is dit een begin.'
Jenna begon over Bastian en Adrians gezicht vertoonde een frons. 'Hij is inderdaad al even weg. Ik heb geen idee waar hij is,' zei Adrian naar alle waarheid. 'Maar hij zal vast zo terugkomen.' Het was niet lang of Adrian kreeg gelijk. Zijn geest werd teruggetrokken in zijn lichaam en hij opende zijn ogen bij het horen van Bastian die binnenkwam.

Ze zag Adrian voor haar ogen verdwijnen tot niets, en hem zijn ogen openen in zijn eigen lichaam. Ze bleef stil zitten. De jonge man die binnenkwam, had dezelfde gezichtsuitdrukking als een getergde stier, zijn handelingen afgemeten. Hij leek inderdaad op Adrian. Iets ouder, misschien, en met hardere trekken rond zijn mond. Tipper gromde zacht achterin zijn keel. Adrian's broer kon haar noch de hond zien.
Het vervelendste van de droomwereld was, dat geluid van de realiteit niet doordrong tot de normale wereld, en geluid van de droomwereld was onhoorbaar voor de normale wereld. Een moment bleef ze zitten. Ze keek toe hoe de nieuw aangekomen man geagiteerd iets zei. Zijn lippen vormden onhoorbare woorden, een frons op zijn voorhoofd. Wie was hij? Van welke factie had hij toebehoord? Niet Oprechtheid, anders zouden Adrian en hij wel zijn gebleven.
Ze zuchtte. Het was tijd om terug te gaan.
Terwijl ze op de koude grond zat met haar armen om haar dierbare hond geslagen, concentreerde ze zich op het wakker worden.
Ze sloeg haar ogen op in haar eigen lichaam.
Als altijd voelde ze zich diep alleen wanneer ze opnieuw afscheid had moeten nemen van Tipper. Hoewel tijd de meeste wonden sleet, voelde ze het gemis van het dier tot in haar botten.
Ze was altijd zolang alleen geweest dat ze zowaar schrok toen Ruby binnenkwam. De jonge vrouw bleef een moment in de deuropening staan en Jenna zag haar diep in en uit ademen, alsof ze iets van zich af wilde schudden. Zonder een woord ging ze daarna liggen en was in slaap.
Jenna bleef nog een tijdje liggen, en staarde in gedachten verzonken naar de hemel toe. Waar was Ruby heengegaan? Al gauw vulde de droom met Adrian haar geest. Hoezeer ze ook de gebeurtenissen overdacht, ze kon er niet wijs uit worden.

Bastian beeldde zich in dat de wind al zijn frustraties en zorgen weg zou laten waaien. Hij kwam echter van een koude kermis thuis, want eenmaal aangekomen in het gebouw waar Adrian en hij onderdak hadden genomen, was hij nog steeds zo geïrriteerd als een stier. De rode doek die hem dusdanig had gefrustreerd heette Ruby.
Hij kon het haar niet eens kwalijk nemen, dat was zijn grootste punt. Hij zou precies hetzelfde hebben gevoeld tegenover lafaards zonder doorzettingsvermogen. Hij zou evenzeer ze hebben uitgescholden en ze naar voren hebben geschopt, ze hebben toegeschreeuwd dat ze moesten doorgaan.
Hij had zo vaak moeten liegen en bedriegen en zichzelf anders voor hebben moeten doen dan hij was. Waarom vond hij het zo'n probleem toen hij het tegenover haar moest doen?
Om de een of andere reden wilde hij goed bij haar te boek staan. Dat was het hele eieren eten.
Zich Adrian herinnerend probeerde hij zacht binnen te komen, maar zijn broer sloeg zijn ogen op toen Bastian binnen kwam. 'Even wezen wandelen,' mompelde Bast. 'Ik leg het je later wel uit.' Hij rommelde in een van hun rugtassen en haalde er een veldfles water uit. Zijn bewegingen waren nu nauwgezet en gecontroleerd. Rustig zijn, nu. Hij schroefde de dop van de fles af en nam een teug water. Van over zijn schouder vroeg hij, zo nonchalant mogelijk: 'Lekker geslapen?'

Ruby en Jenna waren, zoals gebruikelijk was voor factielozen, vroeg opgestaan. Het had Ruby erg veel moeite gekost en ze had zacht gevloekt. Uitslapen was veel meer haar ding en het uur dat ze kwijt was geraakt aan de rebellen viel ook niet mee. De dag was vrij snel en gemoedelijk voorbij gegaan. De twee vrouwen hadden gezocht naar eten op de markt. Ruby had haar ogen goed open gehouden op zoek naar mensen die leken op die van gister, maar had nog niemand gespot die paste. Verder hadden ze samen rond gelopen. Jenna had plekken aangewezen die handig konden zijn om te weten als nieuwe factieloze. Uiteindelijk waren ze naar het oude park gegaan en waren ze, bijna zorgeloos, gaan picknicken. Het park was bossig en her en der open vlaktes van gras. De omgeving was perfect om even rustig van de natuur te genieten, met voldoende vluchtroutes alle kanten op. Jenna en Ruby hadden alleen vanochtend gegeten en het eten dat ze voor 's avonds hadden weten te bemachtigen was bij lange na niet de portie die Ruby normaal zou eten. Haar mag had al gerammeld sinds het middaguur, en sinds een uur maakte hij ook echt lawaai. Ruby had dan verontschuldigend gekeken. 'Ik moet er nog aan wennen,' had ze dan gezegd.
Ruby wierp een blik op de twee oude broodjes en het handjevol fruit. Ze pakte één van de broodjes en probeerde het langzaam, brokje bij brokje weg te eten. Schrokken ging haar niet helpen. 'Is dit een normale hoeveelheid eten?' vroeg Ruby, bang voor het antwoord.

Ook Adrian en Bastian waren samen op pad geweest. Adrian had niets verteld over zijn ontmoeting met de letterlijke droomvrouw Jenna. Wel had hij Bastian gevraagd waar die die nacht was geweest, en hoewel hij het niet durfde toe te geven, had Adrian het niet erg gevonden dat hij niet mee was gevraagd in het holst van de nacht naar een groep rebellen. 'Laat het me de volgende keer wel weten alsjeblieft,' had hij alleen gezegd. 'Ik wil hulp kunnen inschakelen als het te lang duurt.'
Nu waren ze onderweg naar het park waar Bastian en Ruby schijnbaar hadden afgesproken. Het park zag er verwilderd uit. Dit gaf het park echter meer charme. Het park, zo verstopt tussen de ingestorte en omgevallen gebouwen lachte Adrian liefdevol toe. 'Denk je dat ze er al is?' vroeg Adrian.

Hoewel verwilderd en klein, was het oude park was het paradepaardje van het Factieloze gebied, en dat was ook te merken, want het park bevond zich in betere staat dan de rest van de wijken. Het park grensde dicht tegen de rand van het Factieloze district aan, zodat men die keek vanuit de andere facties, in eerste instantie het groene park zag. Zo bleef het grootste puin van de ingestorte gebouwen verstopt.
Jenna was echter al een tijdlang niet in het park geweest, want de laatste keer dat ze er was geweest, had Tipper nog geleefd. De hond had altijd genoten van de vrijheid die het groen bood. Maar desondanks voelde Jenna zich tevreden. Ruby was een bijdehante maar optimistische metgezel, en nadat Jenna haar wel drie keer had moeten wakker schudden, was de rest van de dag voorbijgevlogen.
Het oude brood bood een prima kauwoefening, zo droog was het, en Jenna moest grinniken om Ruby’s verpakte vraag. ‘Dit is ongeveer een normale hoeveelheid rantsoen. We mochten van geluk spreken dat Zelfverloochening wat stond uit te delen… Ik denk dat we er goed aan doen om binnenkort op zoek te gaan naar een baan, mochten we willen overleven.’ Ze knipoogde even. ‘Maar vasten is goed voor de lijn. Er gaan hier verhalen dat de dames uit Eruditie en Oprechtheid voor het uiterlijk zo weinig eten als Factieloos om zo in de smalste jurken te passen… Mocht ik ooit in een hogere factie terechtkomen, eet ik mezelf zo dik als een olifant.’


Bastian haalde zijn schouder op bij Adrians vraag. Eerlijk gezegd zat het hem tegen om Ruby weer onder ogen te moeten komen, en om dat gevoel frustreerde hij zich mateloos. Niemand anders had hem zo uit zijn rol kunnen spelen. Mocht ze een goede, maar hersenloze en dus tamme soldaat zijn geweest, wist hij prima hoe hij haar in de juiste vorm kon kneden. Maar nu glipte ze tussen zijn vingers door als water.
En dan was er nog Adrian, die dezelfde kleur wallen onder zijn ogen had als hijzelf. Bastian had verder niet meer naar de gemoedsrust van zijn broer gevraagd, en Adrian was verder niet ingegaan op Bastians leugentje wat hij die nacht had gedaan. Het zinde hem wel, voor dit moment.
Het park begroette hen als een oase. ‘Ik weet niet eens of ze überhaupt er is,’ wijfelde hij. Ze stapten nu door de gietijzeren toegangspoort, die half uit zijn scharnieren hing. ‘Ze had een Factieloze gevonden die ze had gekend of zoiets, en kijkt of ze daar informatie van los kan peuteren. Misschien is ze daar nog druk mee.'
Het was rustig in het park. Even verderop wandelde een stelletje, er lag een man onder een boom te slapen; een paar jonge kinderen speelden met een bal; verder was het stil. Die stilte… Bastian ademde diep in en voelde zich herleven.
De volgende struik om, en daar was ze opeens. Ze zat in het gras met een andere jonge vrouw die haar honingblonde haar in een slordige knot had gestoken. Ruby zat met haar rug naar hen toe en had hen blijkbaar nog niet gezien. Bastian ving echter de blik op van het blondje – grote, verschrikte ogen – en voor een moment had hij het gevoel alsof hij door de mand was gevallen. Wist zij wie hij was? Of had hij soms om de een of andere reden zijn Eruditie-pak aangetrokken vandaag in plaats sobere kleding? Wist zij dat hij een rebel was? Maar nee, ze staarde naar Adrian. Bastian trok even zijn wenkbrauwen op, schonk er geen aandacht aan, en zei toen: ‘Fijn je hier weer te zien, Ruby. Kan ik je even alleen spreken?’

Ruby kreunde klagend. 'Als er iets is wat ik nooit zal doen is het wel vasten. Onverschrokkenen...' Ruby stopte haar zin en liet haar blik snel weer naar het brood afdwalen. 'Dat maakt natuurlijk niks meer uit. Ik ben factieloos nu.' Ze stopte een stukje brood weer naar binnen. Toen Ruby opkeek zag ze de verschrikte blik van Jenna. Ze greep naar het pistool in haar bh en toen er iets gezegd werd, was Ruby al omgedraaid, het pistool geheven. Ze vloekte luidskeels toen ze zag wie het waren. 'Wat is er mis met jou om iemand zomaar te besluipen.'
Ruby stond op en knikte verontschuldigend naar Jenna. 'Ik ben zo terug. Adrian hier kan geen kwaad.' Ze stopte haar pistool terug waar het vandaan kwam en liep voor Bastian uit naar een groep bomen toe. Als hij haar nog eens de les zou proberen te lezen was ze klaar met hem en kon hij het helemaal bekijken. Buiten gehoorafstand van de andere twee bleef Ruby staan en draaide zich om. 'Wat?' vroeg ze net iets te snauwerig. ze is gewoon eigenlijk hangry :')

Hij had alles verwacht behalve haar hier zo te zien. Gewoon in het openbaar. Adrian kneep zichzelf in de arm, maar de pijn die daarop voelde leek echt. Nog voordat Adrian iets kon zeggen of iets doorhad waren de andere twee al verdwenen. Hij liet zich naast Jenna op de grond zakken en raakte haar arm kort aan. 'Je bent er echt.'
Na de initiële verbazing kwam een lach op Adrians gezicht. 'Wel heb ik me ooit.' wow, ik weet even niks meer voor Adrian

Sneller dan Bastian het doorhad, was de kleine Derringer op hen gericht. Even zag hij een flits van rood en bruin, een knap gezicht met samengeknepen lippen van concentratie boven een zwarte loop… Toen kwam er een onparlementaire krachtterm over haar lippen heen, en borg ze het pistool op.
Hij liep een eindje met haar het pad verder af. Ze klonk nog steeds zo geërgerd als gisteren. Hij hief zijn handen op in een ontwapenend gebaar, wierp een blik over zijn schouder heen om er zeker van te wezen dat ze buiten gehoorafstand waren, en zei toen: ‘Chill, Ruby. Ik wilde allereerst mijn verontschuldigen aanbieden voor gisteravond.’ Zo, dat was er in ieder geval uit. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Adrian naast het meisje was gaan zitten. Hij knikte met zijn hoofd hun richting in. ‘En ik zou graag even beknopte informatie willen over haar. Ik neem aan dat je haar niets over je missie hebt verteld, maar ik wil graag weten of ze te vertrouwen is, mochten we haar wel in overweging nemen.’


Jenna herstelde zichzelf door hard in haar arm te knijpen. Ze voelde het wel degelijk, maar dat zij niet zo heel veel, want in dromen kon ook pijn voorkomen. Ze kneep haar ogen dicht en concentreerde zich op ontwaken. Nee, ze was er nog steeds. Ze sloeg haar ogen op en beantwoordde Adrians glimlach. ‘Nee, ik droom niet,’ stelde ze. ‘Je bent dus echt hier, in de realiteit. Ik denk dat we opnieuw handen kunnen schudden, Adrian.’
Het voelde vreemd, alsof ze er toch niet daadwerkelijk in de realiteit waren. Nieuwsgierig nam Jenna het gezicht van de jonge man in zich op, liet haar ogen langs de details glijden. Hij was knap als een Grieks beeld, maar had duidelijk meer karakter. Het gezicht van zijn broer daarentegen had op een stuk zwaarder weer gestaan.
Ze wierp nu een blik in de richting van de andere man, die blijkbaar een verhit gesprek aan was gegaan met Ruby. ‘Je broer,’ constateerde ze. ‘Hoe kent hij Ruby? Kennen jullie elkaar?’

Adrians hersenen draaiden overuren. Weer moest hij, compleet tegen zijn aard in, liegen. 'Ja ze kennen elkaar.' Geen leugen. 'Volgens mij hebben ze ooit gedate of iets in die richting.' Dat was een leugen voor zover Adrian wist. 'En ik ken haar niet echt, maar we hebben wel eens handen geschud. Daar stopt het wel weer.' Toegegeven, dat was maar een halve leugen. Ze deelden een belangrijke missie, maar zoveel wist hij ook weer niet over Ruby.
Adrian keek Jenna aan en bestudeerde haar gezicht. 'Ik heb je nog maar twee keer gezien, maar om je nu zo in het echt en in het licht te zien is heel anders. Je bent nu nog veel knapper,' floepte er uit zoals dat bij een echte Oprechte kon gebeuren. En zoals dat ook gebeurde had Adrian helemaal niet door dat dat een verschrikkelijk eerlijke opmerking was die de meeste mensen niet zomaar over hun lippen lieten gaan op zo een casual manier.

Ruby's hele gelaat verzachtte en ze knikte. 'Ik had je hoger ingeschat gok ik,' beet ze hem toe. Haar maag rammelde luid en duidelijk en Ruby zuchtte. 'Oké, dat was onnodig. Ik neem het terug.' Ze zette een stap achteruit en leunde nu tegen de boom aan. Haar blik was even op Jenna gericht en ging toen weer naar Bastian om geen wantrouwen te wekken bij Jenna. 'Ik ken haar van de Onverschrokken introductie. Die heeft ze niet gehaald. Ze is als de doods voor hoogtes en heeft al een flink aantal jaar hier op de straat weten te overleven. Ze heeft geen baan en we gaan morgen samen op zoek naar iets. Ze heeft me allemaal verschillende dingen laten zien, en ik zou zeggen dat ze te vertrouwen is. Maar voor nu weet ik nog niet genoeg. Ik heb geen idee of ze iets van rebellen weet, en ik weet nog niet welke kant ze zou kiezen in zo'n geval.' Ruby ratelde het allemaal rustig op, bijna emotieloos. Een glimlach verscheen nu om haar lippen. 'En ik zou haar wel omschrijven als gezellig. Dat scheelt.'