Faction magic

Ruby zat samen met Hope op de bank. Ruby had haar benen in kleermakerszit geslagen en Hope veilig tussen haar benen neergelegd. Het was stil in het huis. Een stilte die voortkwam uit angst en onmacht. Bastian had haar geprobeerd te troosten, maar hoewel de tranen misschien waren gestopt, voelde ze zich geen snars beter. Integendeel. Ze voelde een diepe angst voor wat er hen misschien stond te wachten. Een angst die haar verlamde en haar hart koud maakte.
Ruby had Hope niet meer losgelaten. Het meisje lag tevreden te slapen op haar schoot. Ze had haar duim in haar mond willen stoppen toen ze in slaap zakte, maar Ruby had zachtjes de hand weggeduwd en het meisje over de wang gestreeld. Hope nog was zo klein dat ze het niet erg vond om elke seconde van de dag door haar moeder gadegeslagen te worden. Als ze de hele dag naar Bastian zou kijken, zou hij er waarschijnlijk totaal ongemakkelijk van worden. Zijzelf wel in ieder geval. Hope's oogjes bewogen achter de oogleden. Het was aandoenlijk, maar Ruby glimlachte niet. Haar dochter. Haar wonder. Zou het ooit gelukkig kunnen opgroeien?
Haar pols jeukte. Achteloos krabde ze aan haar linker pols. Ze keek op. Hoe lang had ze bewegingsloos naar Hope zitten staren? Ze haar nek voelde zelfs stijf en pijnlijk. Ze rechtte haar rug en keek op. Bastian stond met het geweer in zijn handen. Ruby voelde de paniek weer opborrelen. 'Wat is er? Hoorde je iets?'

Natuurlijk ging Adrian niet rusten. Ze was zo snel weggeweest dat hij amper tijd had gehad om te kunnen protesteren, maar hij liet haar niet zomaar gaan. Een stemmetje schreeuwde hem van diep in zich toe dat het dom was om nu magie te gebruiken, maar zijn zorgen om Jenna wonnen het van zijn rationaliteit. Hij keek Jenna na door het raam totdat ze uit het zicht verdween en sloot toen zijn ogen. Het was maar een kleine spreuk, kostte hem amper nog energie. Het zou niet zo heel erg zijn.
Voor zijn gesloten oogleden, verschenen Jenna en Sneeuw, een aantal meter verder van waar hij hen uit het zicht verloren was. Jenna sprak met één van de Onverschrokkenen, wist hem schijnbaar te overtuigen, en liep toen door. Adrian kon Jenna wel voor de kop slaan. Waarom nam ze de hulp niet aan? Maar hij wist hoe ze was. Dat was de vrouw van wie hij nu eenmaal hield.
Ze leek in gedachten verzonken terwijl Sneeuw enthousiast van grassprietje naar lantaarnpaal huppelde. Hij liet zijn ogen afglijden en glimlachte zwakjes. Daar, ondanks alles wat er gebeurde, groeide hun kleine kindje gestaag door in haar buik.

Inanitatem moest zich inhouden om zich niet met een ruk om te draaien. Zíj. Zij, Ruby Black, degene die ze van kinds af aan had gadegeslagen, wachtend, broeiend – zíj, degene die dood had moeten zijn, dood en verrot, verdwenen van deze aardbodem: zij, Inanitatem, had haar plaats in moeten nemen. Maar ze leefde nog. Dat kreng, dat egoïsche kreng leefde nog! Bitterzoet kon Inanitatem gewoonweg de angsten voelen die bij de jonge vrouw huisden. Angsten, trauma’s, hoe kon het ook anders…
Maar hoe groot de aandrang ook was om nu gewoonweg de marionet wiens lichaam ze leende het geweer te doen laten opheffen om de vrouw te schieten, wist Inanitatem dat dit nu niet het goede moment was. Het zou op een ongeluk moeten lijken, of iets dergelijks. Die lapzwans van een Bastian zou nooit op zijn vrouw schieten, of op hun dochtertje… Ze moest zich niet verraden door zo’n simpele wraakactie. Ze moest nog op de achtergrond blijven. Voor nu.
Zodoende trok Inanitatem terug, en bleef een dodelijk ontstelde Bastian achter, met barstende hoofdpijn. Zijn hart hamerde als een moker in zijn borstkas. Zijn blik gleed over het geweer in zijn handen. Hij had het gepakt om… om te controleren… om veiligheid te hebben, zoiets… Maar waarom had hij plotseling het idee gekregen om… om, alle goden, om Ruby of Hope te raken? Wat mankéérde hem?
Hij drukte de veiligheidspal omhoog en zette het geweer weer weg. Zijn handen trilden hevig, en hij probeerde zich te beheersen. ‘Niets aan de hand,’ antwoordde hij toen tegen Ruby, proberend zijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken. ‘Ik… wilde even controleren of alles nog goed werkte.’ Een stem in zijn hoofd schreeuwde: Wat dácht je, idioot?! Wat dácht je? En tevens was daar, ergens achter zijn bewustzijn een andere stem die leek te fluisteren: Ze hoorde dood te zijn, dat kreng!
Zwaar van zijn stuk gebracht greep hij zijn jas van de kapstok. ‘Ik ga even een luchtje scheppen,’ kondigde hij schor aan. Hij moest weg, kon hij alleen maar denken: weg van Ruby, weg van Hope, tot hij zich weer normaal voelde.

Jenna liep in gedachten verzonken de straat over en probeerde de gebeurtenissen met elkaar te rijmen, en probeerde vooral de vraag op te lossen: waar kwamen de monsters zo plotseling weer vandaan, als Inanitatem er niet meer was?
Het was een grijze dag geworden, met een dik wolkenpak waar de miezer stil en traag uit viel. De lucht voelde zwaar en plakkerig, alsof het elk moment kon gaan onweren. Jenna voelde zich traag en zwaar, zachtjes in zichzelf fluisterend, angstig en verdrietig door de gebeurtenissen. ‘Ze horen hier niet meer te zijn,’ mompelde ze in zichzelf. ‘Ze horen hier niet meer te zijn, o hemel, het kan niet allemaal weer opnieuw beginnen, het kan niet…’ Ze wandelde langs een Onverschrokkene die haar bevreemd aankeek, maar ze trok haar lippen in een glimlach naar hem, met haar hoofd schuddend. Sneeuw drentelde voor haar uit, zich schijnbaar nergens van bewust. Maar het was Jenna weer toe alsof ze weer in het bos was bij de rebellie wat langzaam vies en zwart en verzwolgen werd: het was alsof de hemel weer zou verduisteren, alsof Ruby weer zou sterven… hemel, nu was zij zwanger… Wat zou er deze keer gebeuren? Maar nee, Inanitatem was er niet meer…
Het begon als een gesuis in de verte, alsof een kind een vlieger in winderig weer had opgelaten en het papier klapte in de luchtstromingen. Met een ruk had Jenna haar hoofd opgetild. Hoger in de lucht, even duidelijk zichtbaar als een vlieg op een plafond, klapwiekte iets wat alleen maar als een monster aangeduid kon worden. Geen grote vogel zoals de vorige keren; maar iets wat Jenna niet goed kon onderscheiden; het leek op een soort insect, maar dan belachelijk groot. In een flits deed het haar denken aan de enorme spin die ze in de angstlandschappen van Ruby had gezien, maar dan met vleugels.
Het leek te zoeken, te speuren. Het vloog in een rechte lijn, in de buurt van haar, en in de buurt van hun huis, en weer terug naar haar. Het leek nu zekerder van zijn zaak, want het ging lager vliegen – en daarmee ging het ook dood, want meerdere Onverschrokkenen die de wacht hielden, hadden geschoten. Met een dof geluid als vallende pudding stortte de insect neer op het asfalt.
Jenna en Sneeuw stonden stil als een standbeeld. Het begon harder de regenen en de druppels waren plotseling kil, spatten in haar gezicht. ‘Naar de hel ermee,’ siste Jenna toen met een uiterst bleek gezicht. Ze vloekte. Een Onverschrokkene kwam op haar afgerend – de oudere man met de snor die ze eerder had gezien op de straathoek – en deze keer wimpelde ze hem niet weg toen hij met haar meeliep terug naar huis.

Jenna was begonnen met dutjes doen. Ze had er eigenlijk een hekel aan, alsof ze een oude vrouw was die dag niet meer door kon komen, maar met de kleine die in haar lichaam groeide, merkte ze dat haar lichaam meer tijd nodig had voor rust. Bastian (en Ruby en Hope, of dat moet je zelf maar even kijken) was langskomen. Jenna had hem gedag gezegd en had enige flarden opgevangen van een enthousiaste Bastian die het had over tekens en vertaalsleutels (toch écht broers, had ze glimlachend opgemerkt), en was toen naar boven gegaan.
Haar slaap was kalmer. Nu werd ze vaak wakker in dromen van anderen op de manier waarop droommagie was bedoeld. Ze was de wind, een boom, een godin, een moeder, een dochter, een hert, een vuur. Met symboliek hielp ze de dromer zijn angsten en twijfels overwinnen, gaf aanwijzingen, daar sturend, hier helpend. Niet meer verscheen ze als zichzelf in de dromen zoals bij Adrian was gebeurd. Hier was ze een droomteken om allerlei mensen te helpen die ze nog nooit eerder had gezien.
Toen ze haar ogen weer opensloeg in de droomwereld, was ze daarom ook verbaasd om te zien dat ze naar haar eigen handen keek. Ze begon zich weer in het oude Factieloos, koud en verlaten. De zon was weg en nu leek het onder de lege flatgebouwen lichter dan erboven, alsof de wereld zich binnenstebuiten had gekeerd.
Soms, niet vaak gelukkig, droomde ze over Pete. Hij was nooit echt, hij was niet echt zoals zij of Adrian dat waren, of de andere dromers, maar een symbool van haar eigen angst en woede, een leeg teken in haar nachtmerries. En als altijd kon ze hem slecht de baas, wat ze ook probeerde in haar magie, want hij was immers een projectie van haar eigen trauma.
Er keek iemand naar haar, en inderdaad was het Pete, al kon ze in het halfduister zijn gezicht niet duidelijk zien. Toen hij naar haar toe kwam, een zwijgend spookgestalte in de schemer, probeerde ze ook als altijd haar magie op hem uit. Maar wat ze ook uithaalde, van barricades tot vlammen, van de tijd stil zetten tot andere locaties oproepen, als altijd hielp ook niets. Ze klauwde zijn huid open met haar nagels toen hij haar vastgreep, sloeg hem tot ze zijn neustussenschot hoorde kraken, maar als altijd hielp het ook niets. Met haar knie stompte ze hem in het kruis, maar hij leek er niets van te merken. Er restte haar niets dan te kalmeren, en snel wakker te worden… Kalm, rustig, wees rustig, Jenna… Het is maar een droom, dat weet je donders goed…
Hij drukte haar op het harde asfalt, dat koud aanvoelde. Er scheurde iets. Ze kneep haar ogen dicht. Ontspan je. Word wakker, Jenna... Ze mompelde iets. Maar voordat het kon escaleren, was hij opeens weg, als door een windvlaag weggeslagen.
Hijgend sloeg ze haar ogen op, krabbelde overeind. Ze zag Pete achteroverliggen tegen een muurtje aan, zich niet bewegend. Een vrouw stond tussen hen in. Ze had een simpele, oude jurk aan van bruin linnen, en droeg een sjaal rondom haar blonde haar. Toen ze zich omdraaide, hapte Jenna naar adem. Met tranen in haar ogen fluisterde ze: ‘Mam.’
Inanitatem liep naar de jonge vrouw toe om haar in haar armen te sluiten. Ja, in een opwelling had ze deze Jenna geholpen omdat de aanblik van die machistische klootzak haar misselijk had gemaakt. Maar het was eigenlijk haar plan geweest om toe te kijken en te zien in hoeverre de droommagiër haar ten nut kon zijn. Ze was sterk, maar werd gekweld door haar verleden en had daarom nog niet haar volle potentie benut. Misschien kon Inanitatem haar helpen, zodat zij haar ten nut kon wezen. Maar ze zou geduld moeten hebben. Maar dat had ze. Ze streek door het blonde haar van de vrouw heen, haar tegen haar boezem gedrukt, en uitte sussende woordjes. ‘Het is goed, het is goed dochter, ik ben hier nu.’

Bastian had Jenna gedag gezegd, kriebelde Sneeuw achter de oren en had Hope in zijn armen terwijl hij met Adrian praatte die hij zojuist de tekst en het vertaalboekje had gegeven. Hij legde uit hoe Ruby en hij eraan waren gekomen. ‘Ik heb nog nooit dit soort tekens gezien, maar goed, wat weet ik,’ zei hij, een pluk haar bevrijdend die Hope’s knijpgrage handjes hadden gegrepen. ‘Het scheen mij toe dat het een soort verzegelplek was, als in, een toegang tot iets, maar wanneer die toegang gemaakt is, zijn de tekens vernietigd. Er was namelijk nergens anders een plek waar de muur hol klonk, dus daar moest iets achter zitten.’ Hij was gaan zitten op een andere vrije eetkamerstoel. Moest hij vertellen aan Adrian dat hij zo’n rare gewaarwording had gehad, dat hij Hope of Ruby pijn had willen doen? Hij bevochtigde zijn lippen en besloot het even te laten voor wat het was. Vast vermoeidheid geweest, een vreemd hersenspinsel. Er hing veel magie in de lucht, en de monster waren er nog steeds. Een probleem voor later. Hij zei: ‘Denk jij dat je er iets mee kan?’

In stilte stond Ruby voor het raam, in haar handen een mok onaangeroerde koffie. Zo'n tien minuten geleden had ze vanaf deze specifieke plek Bastian en Hope uitgezwaaid. Het gaf een benauwend gevoel om niet te weten waar haar man en kind op dat exacte moment waren, maar als Hope bij iemand veilig was, dan was het Bastian. Ze had ze weggestuurd met de smoes dat ze even een dutje zou gaan doen, maar niets was minder waar. De afgelopen tien minuten had ze namelijk moed verzameld om precies het tegenovergestelde te doen: namelijk naar buiten te gaan.
Het kopje koude koffie die het aanrecht raakte was het enige wat de stilte doorbrak. Vastbesloten, maar zoekend naar de laatste restjes moed - God, dit probleem had ze vroeger nooit gehad. Kom op Ruby. Herpak jezelf - ademde ze een keer diep in en uit. Toen liep ze naar de gang toe waar ze haar voeten in een paar kisten stak en koos voor een dunne regenjas. Ze slingerde een geweer op haar rug, stak een mes in haar riem en een pistool in haar jaszak. Naar buiten dan maar.

Adrian was weer wat bijgekomen van het begin van die middag, als zat het hele gebeuren hem nog niet lekker. Er was geen enkele rationele beredenering voor de keuzes die hij had gemaakt en het feit dat die monsters weer waren verschenen beloofde al helemaal niet veel goeds. Gelukkig was Bastian verschenen en Adrian moest toegeven dat ondanks zijn eigen krachten de aanwezigheid van zijn broer altijd geruststellend was.
'Hope. Laat me eens kijken hoe je bent gegroeid,' zei hij terwijl hij het meisje overpakte van zijn broer en op zijn schoot neerzette. Ze rook naar baby en even dacht Adrian aan zijn eigen kindje dat veilig groeide in de buik van zijn vrouw boven. Hij zou de wereld laten stoppen met draaien als dat nodig was om hen tweeën veilig te houden.
Zacht knikkend keek Adrian naar zijn broer ten teken dat hij elk woord hoorde, terwijl hij met één hand het boek had geopend. Deze tekens had hij nog nooit gezien, daarvan was hij zeker, maar toch leken de tekens een soort gevoel af te geven, een niet te duiden, vreemd gevoel. 'Ik denk dat ik er wel iets mee kan, al weet ik nog niet wat,' zei hij nadenkend, terwijl hij zachtjes Hope door haar haartjes streek. Hij boog zich voorover om het meisje een kus op haar hoofd te drukken, maar voordat zijn lippen haar haartjes hadden bereikt, keek Adrian ineens verschrikt op. De bladzijdes van het boekje sloegen op een rustig tempo om totdat ze ergens op driekwart van het boek uit kwamen. 'Dat was ik niet...' stamelde Adrian verbaasd.

Bastian had juist ook een kop koffie voor zichzelf ingeschonken en kwam weer terug de kamer inlopen, toen hij Adrian door het boek zag bladeren zonder het aan te raken – tenminste, dat dacht hij, tot zijn broer verbouwereerd zei dat hij het niet was geweest.
‘Ik evenmin,’ zei hij overbodig, want die magie beheerste hij niet. Er leek maar één verklaring voor te zijn. Hij probeerde die te verwerpen, maar dacht daarna gelijk: waarom zou het niet zo zijn? Zwijgend zette hij de kop koffie op de tafel neer en ging toen op zijn hurken voor Hope zitten. Ze kraaide enthousiast naar hem, haar mollige armpje bewegend alsof ze het boek aan probeerde te wijzen. Het feit dat ze magie zou kunnen, dit kleine mensje, het kindje van hem en Ruby, dit jonge meisje met haar hele leven nog voor zich, vulde hem met ontroering, trots en angst tegelijkertijd. Het was zo’n roerige wereld, nog steeds, al hadden ze gedacht hem naar hun hand gezet te hebben… Uiteindelijk zei hij, zijn woorden langzaam omdat hij de gedachten tegelijkertijd formuleerde: ‘Dit is de eerste keer dat ik zoiets bij haar zie… Het is alsof jouw magie als versterker werkt en hij haar tot uiting kwam.’ Hij schudde even zijn hoofd, verbijsterd. ‘Zo’n krachtige magie, dat het op haar leeftijd al gebeurd… Ik had niet gedacht dat dat mogelijk was, ik met slechts genezende magie en Ruby zonder tovenarij…’

Jenna wist niet hoe lang ze in de omhelzing van haar moeder had gestaan. Het had uren kunnen zijn, minuten, seconden. Tijd was immers relatief in de droomwereld. Ze veegde haar tranen van haar wangen af en keek naar de oudere vrouw tegenover haar. Het was haar echt. Ze zag er precies zo uit, de laatste keer dat ze haar had gezien in de droomwereld, toen met Adrian… In het huisje in Factieloos… Ze rook hetzelfde, glimlachte hetzelfde. De rimpels rondom haar mond leken iets dieper, de blik in haar ogen leek iets... stuurser misschien, maar het was haar echt. ‘Mam,’ stamelde Jenna, haar stem nog schor. ‘Ik… ik snap het niet. De elfjes… zij zouden je redden. Weghalen uit het voorgeborchte… Hoe…’
Inanitatem maakte een mentale aantekening van dit nieuws. Uiteraard was het de elfen wel gelukt: hun magie was puur en oud, ouder nog dan haar magie. Snerender dan ze bedoelde, zei ze: ‘Elfen zijn niet te vertrouwen.’ Ze slikte snel haar woorden in. ‘Ik ben teruggekomen om jou te helpen, Jenna.’
De blik van de jonge vrouw werd nu ongenaakbaarder. ‘Waarom nu? Waarom niet eerder? Ik had je hulp nodig, mam. Toen Pete… toen hij… met het monster…’
Ja, dat alles was de domme schuld van die droommagiër geweest, een onnuttig machtsvertoon, gezien zij haar zinnen al had gezet op het kind van Ruby Black. Ze legde haar handen op de wangen van Jenna, zachtjes zeggend: ‘Ik kon niet eerder komen, dochter. Ik vind het vreselijk wat er met je is gebeurd… Maar ik ben er nu, en ik zal bij je zijn. Ik zal je helpen machtiger worden in droommagie zodat niets meer jou zou kunnen raken.’ En dat je mij kan helpen in mijn eigen queeste.

Voor een lang moment was Adrian te verbaasd en verbouwereerd om te spreken. Hij keek toe hoe Hope vanaf zijn schoot met een enthousiaste oogopslag naar haar vader keek, terwijl haar armpjes en beentjes ondertussen vrolijk bewogen. 'Ik wist niet...' begon hij zijn gedachten. 'Is het echt? Zou Hope het hebben gedaan. Ik was het niet. Dat weet ik echt zeker, maar zo'n klein meisje? En excuseer me, maar precies wat je zegt. Ruby heeft geen krachten, jij kunt genezen. Maar aan de andere kant, ik kan het en wij hebben dezelfde ouders. Misschien...' Hij tilde het meisje in de lucht en bekeek haar vrolijke gezichtje. Het boek lag doodstil op de tafel. In ongeloof schudde hij zijn hoofd. 'Het zou kunnen.  Jullie hebben haar niks voor niks Hope genoemd.' Een lach verscheen nu op zijn eigen gezicht. 'Deze dag kan niet gekker worden.'

Toen Bastian met Adrian aan de telefoon had gesproken, had Ruby opgevangen dat onder andere in de nieuwe factie veel wezens waren verschenen. Een prima punt dus om een eigen zoektochtje te beginnen. Ze vertrouwde haar vrienden bij Onverschrokken, maar het allermeeste vertrouwde ze zichzelf. Op een rap tempo liep Ruby door de straten heen naar de trein. Ze was net op tijd, want in de verte kwam het ding al aanrijden. Haar stappen werden groter en haar tempo sneller terwijl ze schuin naar het spoor afsneed. Rennend naast het spoor werd ze ingehaald door de trein en de eerste de beste ijzeren stang werd vastgepakt. Soepel trok Ruby zich naar binnen. Ondanks alles wat er was gebeurd, was ze hier nog steeds een kei in gelukkig.

Bastian tuurde even van het boek naar Hope, van Hope naar Adrian, van Adrian naar Hope en naar het boek terug. Hij zuchtte, knakte zijn nek en stond toen op. ‘Nee, ja, nu begin ik ook te twijfelen. Misschien is het ook niet zo. Er heerst nog zoveel magie in de lucht dat er van alles kan gebeuren, me dunkt.’ Hij beet nu op zijn lip. Besloot het wel te zeggen. Als iemand wist wat er aan de hand was, was Adrian dat misschien wel. Aarzelend begon hij: ‘Ad… Ik vind het echt afschuwelijk om te zeggen…’ Alleen de gedachte eraan deed zijn hart alweer kwaad in zijn borstkas kloppen. Toen barstte hij los: ‘Ik had vandaag het idee gehad om Ruby of Hope pijn te doen. Even maar, in een flits, terwijl ik met een geweer in mijn handen stond. Terwijl ik dat nóóit zou doen, verdomme.’ Hij was weer op de andere stoel geploft en keek naar het jonge meisje in Adrians handen. ‘Het klinkt raar… Maar denk je dat er een beschermingsspreuk bestaat, of een amulet, of dergelijke… Dit waren niet mijn gedachten. Ik wil niet dat er magie in mijn hoofd rommelt en ik… ik Ruby of Hope echt pijn zal doen. Ik móet mezelf kunnen vertrouwen...'

Toen Jenna wakker werd, spiegelden de tranen nog op haar wangen. Ze kwam in zittende houding en wreef zich over het gezicht. Ze voelde zich vreemd, zwaarder en stugger dan anders als ze uit droommagie wakker werd. Ze voelde zich haast hetzelfde als die keren dat Pete in haar dromen was verschenen. Uitgeput, ontdaan van energie.
Haar moeder. Ze was er nog. Weg uit het Voorgeborgte, of toch niet, want de elfenmagie had niet gewerkt, had ze gezegd? Haar kaken verstrakten zich. Die nare rotelfen, hadden ze haar opgelicht, en ook Adrian… Als ze dat had geweten, dan was alles zo anders verlopen, dan had ze zich nooit door Eruditie vrijwillig laten opsluiten, waren nooit alle dingen gebeurd die waren gebeurd…
Ze begon nu weer te huilen, wanhopig met haar hoofd schuddend. Maar het was wel gebeurd. En haar moeder was nog steeds in de limbo, al had ze haar tenminste wel gered. Haar moeder zou haar helpen, maar Jenna zwoer dat ze haar moeder ook zou helpen. Ze zou zorgen dat ze kon gaan rusten, op welke manier dan ook.
Ze was blij toen Sneeuw zijn snuit om de hoek van de deur stak. Hoewel ze het anders niet toestond, liet ze hem op het bed springen en verborg haar gezicht in de vacht. Ze huilde even flink uit, en toen ging het beter.

Met een serieuze blik keek Adrian zijn broer aan. 'Er gebeurde mij vandaag ook iets...' zei hij twijfelend. Misschien was het niks of ongerelateerd, maar ze konden maar beter alle kaarten meteen op tafel leggen. Adrian stond op en legde het kleine meisje op het tapijt voor de bank neer. Hij pakte een stuk speelgoed dat was achtergebleven uit de lade en gaf deze Hope in haar handen.
'Vandaag was ik ineens thuis, zonder me te herinneren hoe ik daar kwam, en toen heb ik de hele kamer boven leeggeruimd...' Hij staarde naar het meisje aan zijn voeten voor hij weer opkeek naar Bastian. 'Met magie. Ik weet niet waarom ik dat zou doen. Dat kostte veel te veel energie en ik was daarna zo moe.' Hij nam weer plaats op de eettafelstoel. 'Ik snap ook niet waarom ik dat zou doen. Alsof het ook niet mijn gedachten waren.' Met een frons keek Adrian van Hope naar Bastian. De gedachte alleen al dat zijn broer in een opwelling per ongeluk zijn vrouw en kind zou verwonden of vermoorden, was er eentje die hij het liefst zo snel mogelijk weer weg duwde. 'Ik zal voor je kijken, Bastian. En tot die tijd moeten we voorzichtig doen...'

Al snel was ze bij de nieuwe factie. De oude, kapotte gebouwen stonden nog overeind zoals ze altijd hadden gedaan en als Ruby een kleur zou moeten kiezen voor de factie dan was het grauw (ja, ze wist best dat dat eigenlijk geen kleur is). Toch was de plek levendiger en kleurrijker dan ze ooit had gezien. In één van de sterkere ruïnes zag ze gekleurde gordijntjes hangen en vanuit een andere ruïne hoorde ze kindergezang. Er waren een aantal Onverschrokkenen op de been, maar Ruby kende ze niet. Natuurlijk waren de jongere hierheen gestuurd en de meer getrainde naar Eruditie. Verandering duurt nou eenmaal lang.
Een jonge vrouw zwaaide naar haar, iemand die Ruby herkende als 36 en Ruby glimlachte terug naar de jonge vrouw terwijl ze haar hand op stak. Ze sloeg af en met onderzoekende ogen keek ze rond. Als hier vanmiddag aanvallen waren geweest, dan leek nu de rust even wedergekeerd, want er kwamen geen grote monsters aanvliegen of rennen.
Haar voeten brachten haar verder de nieuwe factie in, waar de huizen steeds een beetje bewoonbaarder werden. Ze zag een gezin aan een eettafel zitten, allemaal op verschillende stoelen, terwijl in een ander huis een man en een vrouw elkaar een kus gaven. Een zwakke glimlach gleed over Ruby's gezicht. Ja, met alles wat er was gebeurd, hadden ze toch iets kunnen bijdragen. Geen rebellenleven meer, maar een opbouwende factie.
Ruby keek net een derde huis in, waar een vrouw in kleermakerszit op de grond zat, haar ogen gesloten, toen ze op schrok van een geluid, dicht bij haar hoofd. In een reflex greep Ruby haar pistool terwijl ze zich omdraaide. Het grote beest had haar schouders vastgegrepen en zijn puntige klauwen stevig in haar vlees geboord. Verwoed lostte Ruby een schot. Mis, maar de grote vogel vloog wel op. Een halve seconde keek de vogel haar aan terwijl Ruby het pistool richtte, maar nog voordat Ruby kon schieten, vloog het beest al met een noodvaart op haar af.
Zijn harde schedel raakte Ruby met zo'n vaart dat ze achterover viel, over de kop rolde en met een rotklap tegen een muur tot stilstand kwam. Ruby greep naar de dolk in haar zak, bij gebrek aan het pistool dat ze had laten vallen. Zo ver kwam het echt niet want plots kwam uit het niets de hemel op haar af en werd alles donker.

Bastian keek Adrian nauwlettend aan. Nee, als Adrian ergens niet de man toe scheen, was het onnodig magiegebruik. Het feit dat zijn broer ook soortgelijk iets was overkomen, deden zijn wenkbrauwen in een zorgelijke en kwade frons gebogen staan. Hij ging nooit zonder een wapen op pad. Ook nu had hij een pistool meegenomen, de holster opgeborgen aan de kapstok. Hij had de kogelgaten gezien in Adrians’ voordeur, en wist van de Onverschrokkenen op straat dat de monsters niet hadden gerust. De gedachte dat, als hij nu weer een raar gevoel zou krijgen, Adrian hem zou tegenhouden, stelde hem maar in zwakke mate gerust.
Hij zuchtte en drukte de muizen van zijn handen tegen zijn ogen aan. ‘En ik maar denken dat we alles gehad hebben.’ Hij trok nu zijn mondhoek op in een ontwapende grimas. ‘Laten we maar eens kijken naar dat vertaalboek, en laten we ook bidden dat het meer oplossingen geeft dan nieuwe problemen of vraagstukken…’

Terwijl Jenna in de badkamer een plens water in haar gezicht gooide, staarde ze zichzelf in de spiegel aan. Het vertrouwde gezicht met de sproetjes op de neus, nu niet meer zo ingevallen en mager. Haar pony die lang begon te worden en ze nodig weer moest bijknippen. De groene ogen. Dezelfde ogen als haar moeder. En toch…Ze haalde even diep adem en liep toen weer naar beneden.
Ze glimlachte even naar de twee broers en keek vertederd naar Hope die op haar buikje lag te spelen, en liep door naar de keuken om water op te zetten voor thee. Het voelde toch nog niet werkelijk, alsof ze nog half sliep of een hoofd vol watten had. Misschien was alles maar een simpele droom geweest, maar terwijl ze dat dacht, wist ze dat dat nooit het geval zou zijn geweest. En toch kon ze het niet verklaren.

Adrian wilde nog iets zeggen, maar Jenna kwam de kamer weer ingelopen. Hij glimlachte haar toe, maar zijn gezicht werd weer serieus toen hij zijn hand op de arm van zijn broer lag. 'Blijf hier totdat ik over dit probleem heb nagedacht,' fluisterde hij.
Hij richtte zijn blik weer op het stukje papier en toen op het boek voor hem. 'Wacht...' Verbaasd bracht hij zijn gezicht verder naar voren om de tekens in het boek en op het papier beter met elkaar te kunnen vergelijken. 'Deze zijn hetzelfde.' Hij wees naar een aantal van de tekens. 'Dat betekent dat deze pagina misschien zou kunnen helpen.' Nogmaals keek Adrian om naar Hope, maar het meisje leek hen totaal vergeten en stak net het speelgoed in haar mond. 'Zou ze toch..' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Bastian.
Hij schoof het boek een stukje opzij zodat het tussen de broers in kwam te liggen en zocht de tekens weer op. Er stond geen andere tekst naast, maar wel vage tekeningetjes. 'Denk je dat we deze woorden zouden kunnen achterhalen en op die manier de tekst kunnen ontcijferen?'

Bastian tuurde naar de pagina’s die Adrian bedoelde. Het moest even bij hen zinken, maar toen knikte hij langzaam. ‘Ja… ja, ik denk dat je gelijk hebt,’ knikte hij. Jenna was ondertussen met een glas thee weer de kamer binnengekomen, en hij keek even met een grijns naar haar op. ‘Misschien hebben we jouw expertise in vreemde tekens wel even nodig, Jenna, gezien je ervaring hebt met jouw handschrift…’ Jenna stak haar tong naar hem uit. Daarna zette ze haar thee weg en ging naast Hope zitten en praatte zacht tegen het meisje. Bastian keek even naar het tweetal. Je kon ondertussen wel aan Jenna zien dat ze zwanger was, al was haar buik onopvallender dan Ruby. Hij hield Hope nu even nauwlettend in de gaten. Maar het jonge meisje gaf geen blijk meer dat ze magische krachten beheerste, en keek met grote ogen naar Jenna, rustig op het stuk speelgoed sabbelend.
Met een zucht richtte hij zijn aandacht weer tot de boeken. Ruby had hier ook moeten zijn, zij met zijn vieren, zoals altijd het geval was geweest, dacht hij. Al was dat natuurlijk een incoherente gedachte, geboren uit angst, omdat ze nooit altijd samen zouden kunnen zijn elk moment van de dag. Maar toch met alle magie en monsters in de stad, was hij graag bij haar. Hij troostte zichzelf met de gedachte dat ze nog veilig thuis zou zitten, en boog zich toen met Adrian over de tekens.

Door de duisternis heen zag Ruby kleine stukjes licht van de buitenwereld. Ze kroop voorzichtig vooruit en duwde tegen een groot rotsblok aan zodat daglicht weer naar binnen stroomde. Een druppel bloed droop langs haar hals, maar ze was wonderbaarlijk ongeschonden. Met de dolk nog stevig in haar handen geklemd, klom ze uit de brokstukken. Een Onverschrokkene kwam naar haar toe rennen. 'Gaat het? Ben je ongedeerd?' Ruby knikte eenmaal. Haar ogen gleden langs het gebouw omhoog waar een groot gedeelte van de muur van de tweede verdieping miste. Haar ogen dwaalden weer af naar de brokstukken die op de grond lagen. Het was verbazingwekkend dat de stenen op zo'n manier waren gevallen dat ze niet als haar niet hadden verbrijzeld. Het vogelmonster was echter minder gelukkig, want het grote beest zat met één van zijn vleugels vast onder de brokstukken.
Naast zich hoorde Ruby de Onverschrokkene al zijn geweer pakken, maar ze schudde haar hoofd. 'Nee. Ik wil hem meenemen. Laten we ervoor zorgen dat hij niet kan vliegen.' De jongen wilde protesteren, maar Ruby zond hem zo'n boze blik, dat hij snel knikte.
Zo kwam het dat niet heel veel later, Ruby door de straten van Oprechtheid liep met op haar rug een grote vogel die enkel nog twee stompjes had als vleugels welke stevig om het lichaam vastgebonden waren. De druppel bloed had ze van haar hals weg geprobeerd te vegen, maar de gaten in haar jas waren niet iets wat ze zou kunnen verbergen helaas. Misschien zou ze de wonden sowieso even moeten uitspoelen. Die gedachte verwierp ze al snel weer met een gespeelde oogrol. Nee, Bastian zou de wonden wegnemen voordat ze zou kunnen protesteren.
Een snelle blik door het keukenraam vertelde Ruby dat Bastian en Hope gelukkig nog steeds hier waren. Toen belde ze aan.

Adrian had een stuk papier gepakt en meerdere potloden die hij voor hen op de tafel neerlegde. 'Ik denk niet dat het een teken is per letter,' mompelde hij nadenkend. 'Misschien een teken per lettergreep. Per woord, dan zouden we weer minder tekens moeten hebben denk ik. Wat denk jij?' Hij keek even op naar Bastian voor hij weer naar het boek keek en de tekens overschreef van de eerste regel. 'Wat is dit...' Hij bekeek het plaatje met een nadenkende frons op zijn voorhoofd. 'Een meer, zee? Dat is maar één lettergreep, dan klopt de theorie niet. Uhmm...' Nadenkend begon hij te schrijven tot de bel hem uit zijn concentratie haalde. 'Wil je die even open doen?'

Bastian was niet voorbereid op wat hij zou zien toen hij de deur opende. Hij had van alles verwacht, zelfs zijn pistool in zijn hand gehad, verborgen achter de deur toen hij die een stukje opende; ja, hij was op alles voorbereid geweest, behalve op Ruby die een krijsende rugtas had. Tot zijn stomme verbazing was het geen rugtas, maar een vogelachtig monster.
‘What the fuck, Ruby?’ zei hij, van zijn stuk gebracht. Hij legde snel zijn pistool weer weg en opende de deur verder. Toen hij haar binnenliet, zag hij pas het bloed op haar kapotte jas. Zijn wenkbrauwen fronsten zich. ‘Leg dat… ding maar in de gang, me dunkt. Wat is er gebeurd? Is alles goed met je? Is dat jouw bloed?’

Toen Jenna hoorde dat Ruby er was, was ze opgestaan, maar gealarmeerd door Bastians stem had ze Hope opgepakt. Blijkbaar was er iets gebeurd… Ze liep door naar de gang om over Bastians schouder heen te kijken, en zag tot haar stomme verbazing een monster. Het leek op een kaalgeplukte kraai, gedompeld in zwarte smurrie. Voor een moment vernauwden haar ogen zich tot spleetjes. Is Ruby aangevallen? Waarom luisterde dat stomme beest niet? Gelijk knipperde ze met haar ogen, verbaasd door die vreemde gedachten die haar was ingevallen. Waar kwam dat plots vandaan? Had dat de maken gehad met die keer in het rebellenkamp dat Ruby niet werd aangevallen door die monsterlijke wolven, doordat zij de overeenkomst had met Inanitatem? Maar dat was immers verleden tijd…

Een korte vertederende blik werd geworpen op Hope die met haar grote oogjes en een lach op haar gezicht haar moeder aankeek, waarna Ruby de vogel in de hoek van de gang neerlegde. 'Alles is goed,' probeerde ze geruststellend de situatie wat af te zwakken. 'Ik ben maar een klein beetje gewond.' Het had zoveel erger kunnen zijn. 'Niets wat je niet kunt verhelpen.' Ze drukte een kus op de lippen van Bastian en trok toen met enige voorzichtigheid de jas uit. Kort bekeek ze de wonden in haar schouders waar opgedroogd bloed haar zwarte truitje hadden verkleurd. Zoveel tijd had ze onderweg gehad, en nog steeds wist ze niet of ze moest liegen. Ze kon Bastians reactie wel raden, dat was wat haar tegen hield, maar tegelijkertijd wilde ze niet tegen hem liegen. Ze had meer dan genoeg tegen hem gelogen voor een heel leven.
'Ik dacht, ik neem hem mee. Voor onderzoek,' begon ze daarom aan een nieuw onderwerp. 'Wie weet kunnen we er iets mee.'

Adrian had even zijn hoofd opgetild toen Bastian de deur open deed om vervolgens met een bezorgde frons op te blijven kijken. Ruby leek verbluffend ongeschonden terwijl hij duidelijk de druppels bloed in haar kleding zag. 'Kom zitten.' Hij stond op en schoof een stoel voor haar aan de kant, ondertussen een ongeruste blik naar de gang werpend waar een vreemd, zwart wezen kraaiend heen en weer bewoog. 'Wolf.' Hij riep het dier terug en klopte het een keertje geruststellend op de rug. 'Blijf maar weg voordat het je in je neus bijt.' Hij glimlachte, maar niet van harte.

Bastian drukte Ruby op de stoel neer en schoof haar trui aan de kant, zodat de wond bloot kwam te liggen. Een klein beetje gewond, had ze het genoemd. Ja, het had erger kunnen zijn, al was het een nare plek waar blijkbaar een van de klauwen van het beest haar in haar schouder had vastgegrepen. Zijn gevoel en verstand naar de achtergrond drukkend, legde hij zijn handen op de wond neer. Niet denken nu. Voelen. Hij riep zijn magie op, voelde die zijn lichaam uitstromen via zijn handen naar haar wond, en voelde haar pijn zijn lichaam intrekken. Toen de wond geheeld was en er niets meer te zien was behalve een klein litteken, haalde hij zijn handen terug en sloeg hij zijn ogen op. Nu was het tijd om zijn mond open te trekken. ‘The hell, schat, ik dacht dat je veilig thuis zou blijven,’ zei hij, boos van ongerustheid. ‘Ben je vergeten wat er die keer gebeurde met die wolven? Dat degene die gebeten was door zo’n monster steeds meer duistere magie in zich krijgt? Een wond die ík niet kan verhelpen?'

Het laatste dat Jenna wist, was dat ze Hope aan Adrian had gegeven en de gang was ingelopen. Het enige dat ze daarna doorheeft was dat ze in de gang stond met een rokend pistool in haar hand, het monster dood op de vloer.
Verdwaasd staarde ze naar het wapen in haar hand. Het wapen van Bastian, dat ze uit zijn holster moest hebben gepakt. Ze kon het zich niet meer herinneren. Ze zouden het beest voor onderzoek gebruiken. Waarom had ze het doodgeschoten? Het enige dat in haar herinnering was blijven hangen, was dat ze ongelooflijk kwaad was op het monster, en dat het sterven moest.

Ruby schoof de trui weer over haar schouder heen en moest haar best doen haar kalmte te bewaren. Het was niet dat zijn woede ongegrond was, dus die wilde ze niet met woede bevechten. 'Ik weet het allemaal wel.' Ze pakte zijn hand vast om hem te kalmeren. 'Maar ik moest iets doen. Ik wil niet angstig thuiszitten en hopen dat de goden ons goedgezind zijn en jou en Hope laten leven.' Ze was opgestaan en keek hem serieus aan. 'Het was niet mijn plan om gewond te raken, maar ik wil ook niet dat dit...' Met een ruk draaide ze zich om. Jenna stond met haar rug naar hen toe, een pistool in haar handen. 'Jenna!' Binnen drie stappen stond Ruby naast haar en keek ze naar het dode wezen op de grond. Woede begon nu toch op te borrelen. Ze greep het pistool uit haar handen en keek haar vriendin woest aan. 'Waarom?' kon ze alleen maar woedend grommen.

Adrian had Hope ineens in zijn handen gedrukt gekregen en voordat hij het wist had een luid schot geklonken dat het kleine meisje in zijn armen aan het huilen maakte. Bovenal verbaasd en in de war over de hele situatie draaide hij zich om naar de gang. Sussend bewoog hij het kleine meisje heen en weer, terwijl hij met argusogen de ruzie in de gaten hield. Naast de reden dat hij liever ook niet dit wezen in zijn huis had, kon hij niet bedenken waarom Jenna had gedaan wat ze had gedaan. Het was niet iets voor haar om zonder overleg zomaar zoiets te doen.
Met een vervelend onderbuik gevoel stapte hij nu ook naar het tweetal toe. 'Wat waren je specifieke gedachten? Waarom deed je dit echt?' vroeg hij terwijl zijn ogen onderzoekend en bezorgd over haar gezicht gleden.

-------

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]