Faction magic

Met haar ogen tot spleetjes geknepen tuurde Jenna omlaag naar de boeken waaruit ze las; de wijsvinger van haar rechterhand bewoog mee met de woorden, terwijl ze de zinnen zachtjes fluisterde. Onderhand was ze redelijk snel geworden met lezen en elk vrije moment dat ze afgelopen tijd te pakken had gekregen, had ze aangegrepen om haar leesvaardigheid te verbeteren naast rekenen, aardrijkskunde en geschiedenis (voornamelijk over de facties en infastructuur van Chicago, hoewel de geschiedenis weinig toereikend was). Vastbesloten de studie zo snel mogelijk te halen om dan voor het basisonderwijs te kunnen, volgde ze een opleiding die naast studie tevens een soort stage was, zodat ze ook meerdere dagen in de week al voor de klas stond als hulpjuf. Ze genoot innig van de nieuwsgierigheid en het enthousiasme van kinderen en de onbevangen vriendelijkheid. Kinderen waren een soort Oprechten, kwam ze snel achter; zonder filter zeiden en deden ze wat ze wilden.
Vandaag had ze echter een thuisstudie-dag. Ze schoof haar stoel naar achteren en rekte zich uit, daarna haar rug masserend. Ze werd gelukkig nog niet gehinderd door de omvang van haar buik. Even moest ze denken aan Ruby in de laatste maanden van de zwangerschap, en moest even glimlachen. Ze keek er niet naar uit om als een olifant rond te moeten lopen, maar wel om het kindje in haar handen te kunnen hebben.
Sneeuw blafte opeens. Jenna hief haar hoofd op; Sneeuw’s gekef begon in het blije geluid dat hij altijd maakte als Adrian er was; maar aarzelde toen. Jenna liep naar de gang toe, om daar Adrian te zien. ‘Hee lief,’ zei ze, met een verbaasde glimlach om haar lippen. ‘Ben je nu al terug? Ik dacht dat je de hele dag op kantoor zou wezen?’

Bastian had zijn handen op haar heupen gelegd en haar een dikke zoen gegeven, toen haar woorden zijn wenkbrauwen omhoog deden schieten. Hij wist dat Ruby al een tijdje blaakte van verveling, en blijkbaar was het haar toch gelukt om ergens een opdracht vandaan te troggelen. ‘Een missie? Alleen wij twee?’ Hij bewoog zijn hoofd, liet zijn stijve nek even knakken; hij had zojuist de hele ochtend gebukt gezeten over een trainingsdummy en daarna een skelet, proberend zich alle mogelijke benamingen van de spieren en botten te herinneren; het Latijn ontglipte hem altijd… Ook hij had wel zin in wat actie na al het geblok over medische kwesties. ‘Waarom vertel je er niet wat meer over; hoe, wat, wie, waarom,’ nodigde hij haar met een glimlachje uit. 'Maar hoe dan ook, count me in.'

De vrouw was hier. Inanitatem was er vanuit gegaan dat zij aan het werk was geweest en dat ze het rijk voor zichzelf zou hebben gehad, maar niets was minder waar. Was ze nu maar ergens anders heen geteleporteerd. De hond, die eerst vrolijk aan was komen rennen, stond nu twijfelend, bijna argwanend stil. Rot beest. 'Hé,' zei ze met gemaakte stem. 'Ik had een aantal lange vergadering,' (dat was correct. Inanitatem had ongeduldig gewacht totdat deze voorbij waren) 'en bedacht toen dat ik genoeg heb gedaan voor vandaag. Ik wilde vast de kamer op gaan ruimen boven zodat we binnenkort hem kunnen gaan inrichten voor ons kind.' Het scheelde dat Inanitatem, wanneer ze naar een nieuw lichaam schoot, eerst heel even enkel en alleen toekeek. Daardoor wist ze dat Jenna zijn vrouw was en dat zij zwanger was. Ook moest de kamer boven opgeruimd worden, wist ze, en waarvoor kon ze beter haar magie gebruiken als er in het huis zo'n aanwezige troela was?
Inanitatem verachtte Jenna. Ze had de kracht om magie te bereiken, en ze gebruikte het amper. Ze zocht niet naar hoe ver ze kon, naar wat er allemaal mogelijk was. Ze leek het wel prima te vinden, liet zelfs af en toe Adrian haar droommagie verbergen.
Met de grootste tegenzin, drukte Inanitatem een kus op het voorhoofd van Jenna. 'Ga jij maar weer verder studeren. Je ziet me straks wel weer, als ik even op adem moet komen.' Ze liep langs Jenna heen, de kamer door en toen de trap op omhoog.

Ze hadden zich gewapend voor als de missie toch spannend zou worden, en waren toen het trainingshoofdkwartier van Onverschrokken uit gelopen. 'Er ligt dus ergens schijnbaar diep onder de grond een bibliotheek. Je broertje hoopt dat we hem kunnen vinden zodat hij zichzelf te goed kan doen aan alle oude lettertjes die daar geschreven zijn.' Ze rolde lachend met haar ogen. 'Dat jullie familie zijn verbaasd me.' Familie. Hope. Moest ze even bellen of het goed ging? Nee, focus. 'Niet heel enerverend, maar het is een missie en dat ik alles waar ik al weken op hoop.' Vol energie sprong Ruby even op, balde haar vuisten en sloeg naar een onzichtbare boksbal.
'Adrian kon me niet zo heel veel vertellen, behalve dat hij ergens had gelezen over de bibliotheek. Deze schijnt heel oud te zijn en onder de grond. Ik heb even snel onderzoek gedaan en op de plek waar nu Eruditie ligt, zijn de oudste verwijzingen naar gebouwen. Niet gek ook als onder Eruditie een bibliotheek zou liggen.' Ze keek opzij naar Bastian. 'De vraag is, denk je dat Eruditie weet van de bibliotheek? Zo ja, kunnen we via hen een weg naar binnen vinden. Zo nee, dan moeten we zelf zoeken waar het ding is.

Jenna had een korte opmerking gemaakt op zijn woorden, en keek zijn gestalte na toen hij langs haar liep de trap op. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat was er met hem aan de hand? Anders knuffelde Adrian altijd vrolijk met Sneeuw, kwam dan de kamer binnen met de hond in zijn uiterste kielzog, gaf haar een zoen of een knuffel met de woorden: ‘Hallo liefste schat van me!’ en glimlachte eigenlijk áltijd, zelfs als hij een minder goede dag had gehad… Maar nu was hij tam, afwezig haast. Zou er iets mis zijn? Ze wist hoe een drukke en enerverend baan hij had… Ook Sneeuw was in de war, want in plaats van zich in alle mogelijke bochten te wringen voor Adrians aandacht zoals hij normaal gesproken deed, stond hij met gespitste oortjes naast haar.
Ze twijfelde even, maar liep toen toch de trap op hem achterna naar boven. Hij zocht zelden de isolatie op. Als Oprechte praatte hij liever over zijn gevoelens en werk, zeker met haar, dus Jenna dacht dat er nu wel iets echt fout moest wezen.  ‘Schat?’ vroeg ze vertwijfeld. ‘Wat is er precies? Kan ik iets voor je betekenen?’

Bastian had zwijgend geluisterd toen Ruby de missie uitlegde, klokte even goedkeurend, grijnsde om haar enthousiasme. ‘Klinkt goed, klinkt goed,’ antwoordde hij. ‘En belangrijker, spannend genoeg, maar waarschijnlijk zal er niets fout gaan’ (een bibliotheek opzoeken ergens onder de grond – hoe fout kon dat gaan? Wellicht troffen ze niets gevaarlijkers aan dan zilvervisjes en spinnenwebben). Maar toch bestudeerde hij even zijn geweer, klapte het magazijn open en liet de kogels ronddraaien, ontgrendelde de veiligheidspal en drukte hem er weer op, slingerde hem toen over zijn schouder heen. ‘Ik heb er wel eens over gehoord, in Eruditie,’ zei hij toen. ‘Maar dat werd afgedaan als een sprookje, als een soort pot met goud aan het einde van de regenboog. Ik geloof niet dat iemand er ooit serieus naar heeft gezocht, laat staan dat ze iets hebben gevonden…’
Hij fronste in gedachten zijn wenkbrauwen. ‘Ik weet niet hoe groot die zogenaamde bibliotheek zal wezen – maar hij zit óf vlak aan de oppervlakte, óf diep in de aarde, want anders zou het concurreren met de metro… Laten we inderdaad maar in Eruditie beginnen.’ Hij voelde zich zorgeloos, enthousiast haast; zelfs al was dit een missie van een speld in een hooiberg, het voelde goed om even erop uit te wezen, samen met zijn vrouw, Hope veilig bij zijn schoonmoeder. Blij sprongen ze in de trein, lieten de wind aan hun haren trekken, en sprongen er weer uit in Eruditie om het laatste stuk naar het hoofdgebouw te lopen.
Eenmaal in het grote gebouw lieten ze hun passen zien. De nieuw-Eruditieten waren nu aan de macht, die hen geen vingerbreed in de weg legden, zodat Bastian en Ruby de trappen naar beneden begonnen af te dalen. ‘Ik geloof niet dat ik ooit in de kelders ben geweest,’ bekende Bastian. ‘Dus ik heb geen idee wat we aantreffen, en of er geheime deuren of muren zijn, of wat dan ook.’ Hij grijnsde opgewonden. ‘We zullen het zien…’

Inanitatem voelde woede in haar opborrelen. Ze hoefde zich maar om te draaien, Adrians hand op te tillen en de vrouw zou met een enorme vaart van de trap geslingerd worden. Dat was wat ze verdiende, deze opdringerige bemoeial. Maar in plaats daarvan, beet Inanitatem hard haar lippen op elkaar toen ze de stem van Jenna achter zich hoorde. Ze wilde nog niet haar schuilplaats opgeven. Je bent naar huis gegaan om de babykamer op te ruimen, Adrian. En met die woorden aan Adrian, zakte ze weer naar de achtergrond.
Hij stond boven in de hal die toegang gaf tot de badkamer en de twee slaapkamers. Hij was naar huis gegaan om de babykamer op te gaan ruimen, herinnerde hij zich, maar hij kon zich gek genoeg weinig van de rit naar huis herinneren. Misschien was de drukte en de stress van zijn baan toch een beetje veel de laatste tijd. Het zou hem goed doen om even wat fysiek werk te verrichten.
Ineens hoorde hij haar stem en draaide hij zich direct om. 'Wat? Oh nee, dat is oké. Jij moet niet teveel tillen.' Een glimlach kleurde zijn gezicht bij het aanzien van Jenna en haar opbollende buik. 'Je ziet er goddelijk uit,' verzuchtte hij. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat je mijn vrouw bent.'

De kelder was verrassend saai. Vooral voor een factie die zich tijden lang bezig had gehouden met duistere plannetjes smeden. In de kelder stonden voorraden met kantoorproducten, schappen vol met spullen die je kon gebruiken om boeken te repareren, en schijnbaar afgedankte boeken, want deze lagen in een soort container rommelig over elkaar heen. 'Dit is het laagste punt wat er binnen Eruditie te bereiken is.' Ze liep langs de muren van de saaie kelder. 'Deze muren lijken nog relatief jong.' Ze klopte. Het klonk normaal. 'Ik weet niet of dit dan de juiste plek is.' Ze fronste haar wenkbrauwen in een nadenkende rimpel. 'Ah,' klonk toen haar stem alsof er een lichtje boven haar hoofd was aangegaan. Ze stapte een meter achteruit, pakte haar geweer en schoot het. De knal liet de stellingen in de kelder trillen, maar Ruby grijnsde alleen maar. 'Eens zien,' zei ze terwijl ze naar voren stapte en het beton van de muur af veegde. 'Wat vinden we als we verder kijken dan laag één.'
Toen het gruis weg was geveegd en Ruby verder de muur had gesloopt, kwam een oud en donker hout tevoorschijn. 'Ik weet niet veel van bouwen, maar ik geloof niet dat zulke kleine tegenwoordig worden gebruikt in de bouw.' Met een trotste grijns keek ze naar Bastian.

‘Zeker weten dat alles goed met je gaat?’ vroeg Jenna vertwijfeld. Ze was tamelijk goed in het lezen van lichaamstaal, en ze had toch kunnen zwéren dat hij boos was, voor een kort moment, met die heel iets opgetrokken schouders en gespannen armspieren… Maar aan zijn plotselinge glimlach kon ze niet twijfelen. Ze wreef weer even over de onderkant van haar rug heen en beantwoordde zijn glimlach zwakjes. ‘Maar wat je wil, lief. Laat maar weten als ik iets voor je kan doen… Ik zal in ieder geval thee zetten.’ Met die woorden liep ze de trap weer af, kriebelde Sneeuw achter de oren en liep de keuken in.

Bastian grijnsde goedkeurend bij Ruby’s vondst, al had het hem voor even de stuipen op het lijf gejaagd. Voordat ze echter verder konden met onderzoeken, kwamen leden van de beveiliging de trap afgestommeld en moesten op hoge poten weten wat er aan de hand was. Het tweetal had even werk ze te sussen en te overtuigen, en vroegen toen om hamers of ander gereedschap (‘Gereedschap?! Wie denk je dat we zijn, Vriendschap?’) waarna de beveiliging mopperend de trappen weer opstommelden. Terwijl Bastian en Ruby door het gat het hout bestudeerden, kwam de bewaker weer terug, gaf hen een armvol gereedschap, en verdween weer.
‘Nou, we zullen het meemaken,’ meesmuilde Bastian gezien zijn twee linkerhanden, en zette de hamer in de muur. Hij was benieuwd met wat voor verhaal ze Eruditie moesten overtuigen waarom ze hun kelder hadden gesloopt, stel dat het op niets uitliep; maar dat was een zorg voor later. Hij maakte het gat in de muur groter, blies het gruis en stof weg, bestudeerde het hout, klopte, voelde. ‘Massief als wat,’ deelde hij mee. ‘Laten we een paar meter verderop proberen…’

Met een liefdevolle blik keek Adrian Jenna na. Het liefst ging hij weer naar beneden, zakte hij naast haar neer aan de eettafel en keek hij toe hoe zij studeerde. Hij kon uren naar haar kijken. De kinderkamer kon ook nog wel heel even wachten toch?
Inanitatem was terug. Deze idioot zou bijna haar hele plan nog verder verpesten. Ze sloot de deur van de kamer achter zich en bekeek de kamer eens. Er stond een tweepersoons bed, een klein kastje en in de hoek van de kamer stonden schijnbaar de andere dingen ten bewaring: dozen, een hoge kast, dekens, kleden. Mooi. Inanitatem ging in het midden van de kamer staan en stak haar handen op. Haar lippen fluisterde woordjes. Het beddengoed steeg op, begon langzaam om haar heen te cirkelen. Ze grijnsde. Meer. Het bed begon langzaam te kraken. Het matras werd uit elkaar getrokken. Stukken hout en matras begonnen nu ook rond haar hoofd te draaien. Ze voelde zich krachtig. Meer. Het bureaukastje dat naast het bed had gestaan, werd gesloopt en voegde zich bij de orkaan aan spullen die om haar heen draaide. Ze zuchtte genietend. 'Je bent nog niet moe voel ik,' klonk haar stem alsof ze tegen Adrian sprak. 'Je kunt nog meer. Dat is fantastisch!' Ze bracht haar handen nu ver van elkaar af alsof ze een grote bal in haar handen had en begon toen haar handen steeds verder naar elkaar toe te drukken. De spullen begonnen in elkaar te drukken. Elke centimeter dat ze haar handen dichter bij elkaar bracht, voelde ze hoe zwaarder het werd. 'Ja, werk!' Haar ogen glinsterden. Dit zou heel goed moeten helpen.
Alle spullen waren nu bijna tot een bal gevormd. Ze had een nieuwe spreuk nodig. Vuur! Met een groots gebaar, totaal onnodig, stak Inanitatem de bal in de fik. Ze opende haar handen weer alsof ze nogmaals een bal vast had. Nu echter, probeerde ze het vuur te beperken zodat het alleen van binnen uit brandde. Vuur ging zijn eigen weg wel. Het bedwingen was moeilijker.
De bal brandde en brandde maar en werd steeds kleiner. Inanitatem voelde zich zo sterk, maar onder haar voelde ze het lichaam van Adrian zwakker worden. 'Oké,' gromde ze met tegenzin. 'Nog één dan.' Ze ademde in door haar neus, keek naar de bal, sprak een paar woorden, en toen was de bal verdwenen. Weg naar een vuilstort. Het lichaam begaf het. Adrian Johnson viel hard op de grond. Van de uitputting was hij flauw gevallen.

Ruby maakte nogmaals een ronde door de kelder, luisterde nog beter dan eerst of ze iets van verschil kon horen. Het bracht haar echter niets. Dan moesten ze proberen het slimmer aan te pakken. 'Als jij een deur was, waar zat je dan?' vroeg ze Bastian. 'Ik zeg in een hoek of juist in het midden van een muur.'
En zo gebeurde het: ze besloten om in de hoeken te beginnen aangezien het een verborgen bibliotheek moest zijn. Ruby hamerde hard in op de muur. Stukken gruis vlogen alle kanten op. Ze voelde zich vreemd levendig. Ze was weer echt ergens mee bezig en nog beter, ze mocht iets slopen. Toen ze omkeek naar Bastian, trok een grijns over haar lippen heen. Hij was bezweet van het inslaan op de muur en extreem sexy. Uit zelfbescherming, draaide Ruby zich weer om en haalde een hand door haar haren. Het liefst zou ze hem nu hier bespringen, maar misschien was dat toch niet zo'n goed idee. Ze sloeg weer in op het beton en kwam aan bij het hout. Ze klopte eens en schudde toen haar hoofd. 'Hier niet. Bij jou?'

Jenna schonk juist het hete theewater in, toen boven haar hoofd gestommel klonk. Ze was er niet door gealameerd en schonk rustig door; Adrian moest vast even wat dingen verslepen, dacht ze. Maar nog een geluid klonk, een soort geknisper, alsof een stuk hout scheurde. Nu toch wel ongerust liet ze de lege waterkoker op het aanrecht vallen en rende de gang in, de trap op. Nog voordat ze boven was, waarschuwde haar neus haar; vuur? Nu in alle staten sprong ze de laatste paar treden op, hijgend, de paar korte stappen op naar de deur, en smeet die open. Sprakeloos van verbazing staarde ze voor één hartslag de kamer in. Het vertrek was leeg; op de grond lag wat rommel; stukken papier, stof, hout, as; en te midden van alles lag een roerloze Adrian.
Geschrokken vloog ze bij hem neer. Met trillende handen tikte ze hem tegen de wangen aan, schudde hem zacht: ‘Adrian, Adrian!’ O nee, nee… Hij kon niet, hij mocht niet…
Als van ver hoorde ze Sneeuw opeens blaffen. Ze herkende zijn blaf; gevaar. Ze hoorde iets schrapen, zacht, beneden tegen de voordeur aan; ze schrok zich een ongeluk toen iets tegen het raam aansloeg, en ze ving een glimp op van een schaduw. Haar hart klopte in haar keel. Opnieuw schudde ze Adrian, legde haar hand tegen zijn wang aan. ‘Ad, Ad! Kom terug, word wakker!’

Bastian voelde zich enigszins belachelijk toen hij als een soort debiele klopgeestzoeker de kelder doorschuifelde, elke tien centimeter op de muur hamerend, tikkend of kloppend, soms met zijn oor ertegenaan luisterend. Al snel was zijn gezicht en haar wit van het gruis, waar zweet beekjes in trok. Ruby had ook weinig succes, en net wilde hij zeggen dat ze het maar moesten opgeven voordat het gebouw op hun hoofden in zou storten, toen hij een stuk muur wegsloeg en er iets tevoorschijn kwam dat hij niet verwachtte. Hetzelfde soort hout als ze continu hadden gezien, maar met tekens erin gebrand; bij nader inzien leken het een soort letters, al herkende hij het schrift niet.
‘Hier,’ zei hij scherp. ‘Ik heb… iets, denk ik.’
Snel hamerde hij de rest van de muur weg met enige voorzichtigheid om het hout erachter niet te beschadigen. Uiteindelijk hadden ze een flink stuk houten wand blootgelegd, waar in drie rijen onder elkaar tekens stonden. Bastian boog zich naar voren, gleed met zijn vingers door de gebrande lijnen heen. Het hout zag er oud uit, vol gaten van blijkbaar iets als houtwormen, en het rook nog ouder. ‘Oké, dit is iets,’ mompelde hij en zette een stap achteruit om de tekens te bekijken. ‘Een tekst, maar God mag weten wat er staat… Zou er ergens een vertaling te vinden zijn, of een kopie van het schrift?'

Zijn hoofd deed zoveel pijn en het licht dat zijn ogen binnenkwam toen hij deze op een kiertje opende, was verblindend. Hij kreunde en trok zijn wenkbrauwen bij elkaar in een pijnlijke uitdrukking. Een stem drong nu tot hem door. Er klonk paniek door in die stem. Hij wist zijn ogen open te krijgen en het beeld van Jenna kwam tevoorschijn. Hij glimlachte zwakjes naar haar dat hij oké was, maar de bezorgde blik leek nog niet verdwenen. Integendeel zelfs.
Zichzelf over het voorhoofd wrijvend, wist Adrian zich een stukje overeind te duwen. Hij kon zich niet meer herinneren hoe hij hier was gekomen. Hij wist alleen dat hij zich heel erg slecht voelde en dat zijn lichaam verlammend moe was. Het blaffen van Sneeuw drong nu tot hem door en versterkte alleen maar zijn hoofdpijn. Het liefst schreeuwde hij naar Sneeuw dat hij zijn kop moest houden, maar Sneeuw was geen hond die zonder reden blafte. Daarnaast keek Jenna bezorgd. 'Wat is er aan de hand?' hoorde hij zijn eigen, krakende stem vragen.

De missie leek zelfs een beetje spannend te worden. Ruby bestudeerde de letters die in het hout gebrand waren. Ze dacht niet dat ze deze ooit eerder in haar leven had gezien. 'Nouja, we zijn op de goede plek dan, denk ik,' zei ze met een lachje. Ze stond achter hem, had haar handen in de kontzakken van zijn broek gedaan en had haar kin op zijn schouder gelegd. Ze trok één hand weer terug en pakte daarmee haar mobiele telefoon waarmee ze een foto maakte van de tekens op de muur. 'Laten we dan maar eens boven rondkijken waar Mud rond liep.' Ze drukte haar lippen even in zijn nek, proefde het gruis en zweet. God, ze moest zichzelf beheersen. Ze was vond Bastian verschrikkelijk sexy als hij met Hope bezig was, maar ze was helemaal vergeten hoe aantrekkelijk hij was als hij hard had gewerkt. 'Vertel me waar we heen moeten, want ik snap niks van dit gebouw.' Haar stem klonk neutraler dan ze zich voelde.

Jenna huilde bijna van opluchting toen Adrian zijn ogen opsloeg. Hij zag er slecht uit, geradbraakt alsof hij tien kilometer had gerend met een molensteen om zijn nek. Hoe kwam dat zo plots? Toen hij vroeg wat er aan de hand was, wilde ze antwoordden dat ze dat beter aan hém kon vragen – maar daar schoten ze nu niets mee op. Er was iets aan de hand, iets dat niet leuk was, iets dat een prioriteit had.
Opnieuw sloeg er iets tegen het raam aan met zo’n gewend dat er een barst in het glas schoot, en Jenna schrok zich een ongeluk. Voor het raam fladderde een zwarte schim die al het licht leek te absorberen; ze zag alleen het silhouet van het ding, en twee grote, reptielachtige poten die opnieuw uithaalden naar het glas.
Nu vloekte ze, plotseling ijzig kalm. Ze moest nu ingrijpen, zij en niemand anders; Adrian was er overduidelijk niet toe in staat. En het moest wel nú.
Voor alle zekerheid hadden ze een pistool opgeborgen in de dressoirkat; maar die kast nu verdwenen met het pistool, zodat Jenna geen tijd verspilde met daarnaar zoeken. Ze rende met drie treden tegelijk naar beneden. Bij de voordeur was nog steeds angstaanjagend geschraap te horen, alsof iets met grote nagels aan het hout klauwde. Jenna rukte de deur open van de gangkast, en greep het geweer eruit; een wapen dat ze nog hadden meegenomen uit de rebellie en hadden bewaard, puur voor de zekerheid. Ze duwde de veiligheidspal omlaag en draaide zich om naar de voordeur, richtte. Nee, lager; het geschraap was vlak onderaan de deur… Ze richtte, aarzelde niet, en schoot door de deur heen, net zolang tot het schrapen ophield. Daarna herlaadde ze als een malle, ondertussen de trap oprennend. De loop van het geweer rookte nog toen ze de slaapkamer opnieuw binnenstormde. De vogelachtige schaduw verscheen weer voor het raam; Jenna legde het geweer aan haar schouder, richtte en vuurde. Het wapen vloog omhoog bij de terugslag en raakte haar voorhoofd. Glas versplinterde verder. Ze wilde opnieuw schieten, maar de hamer klapte met een hard geluid tegen het metaal aan en ze vloekte; dat had je met die prullaria-wapens van de rebellie; bij het minste en geringste stokten de kogels… Maar ze zag of hoorde het wezen voor het raam niet meer. Misschien had ze het toch geraakt…
Haar handen begonnen nu hevig te trillen, en ze liet het wapen zakken. Met een doodsbleek gezicht staarde ze Adrian aan, grote ogen. ‘Oké, whát the hell is hier gebeurd?’

Hoewel Bastian zich niet zo’n grote nerd voelde als Adrian (zijn gedachten), kon hij toch niet ontkennen dat hij enthousiast was geworden van het geheime schrift. Nu dan inderdaad naar boven, naar de bibliotheek van Eruditie; ergens zou waarschijnlijk wel een boek zijn met allerlei schriften erin en dan terug om te ontcijferen, wie weet wat het zou zeggen…
Maar Ruby haalde hem uit zijn stroom gedachten toen ze haar lippen in zijn hals drukte. Ze had nog een hand in zijn broekzak, voelde haar vingers door de stof tegen zijn billen aan. Hij moest grijnzen, en keek om. Ze had een nonchalante blik opgezet, die zijn wenkbrauwen omhoog deden gaan. ‘Hm, misschien moeten we eerst even een pauze nemen van het harde werk,’ stelde hij plagend voor. Hij had zijn hand opgeheven en streek met zijn vingertoppen over haar wang, haar lippen. Wat een vrouw was het toch; en ondanks dat hij Hope miste, graag weer bij hun dochtertje wilde zijn, kon hij niet ontkennen dat hij de adrenaline van samen met Ruby zijn in zo'n andere omgeving had gemist. Hij glimlachte, veegde met de rug van zijn hand het ergste gruis van zijn gezicht af, en drukte toen een kus op haar lippen.

Adrian was half opzij gevallen van de schrik toen het ding tegen het raam aan vloog. Jenna sprong op en was weggerend. Met alle energie die hij in zich had, kroop hij achteruit tegen de muur aan. Toen richtte hij zijn handen op naar het glas. Met alle restjes die hij in zijn lichaam kon vinden - en dat waren er niet veel - probeerde hij het raam heel te houden terwijl de schaduw meerdere malen er tegenaan vloog. Beneden hoorde hij nu schoten. Jenna! schoot het door zijn hoofd. Was zij degene die schoot of werd er op haar geschoten? Het ding knalde weer tegen het glas en de breuken werden groter. Zijn hoofd probeerde een oplossing te vinden en tegelijkertijd de zaken te prioriteren (moest hij naar beneden of dit ding buiten de deur houden), maar geen van beide lukte hem.
Ineens stond Jenna weer voor hem en klonk er een schot. Adrian liet zijn ogen dicht zakken, enkel om ze weer te openen toen Jenna geagiteerd klonk. 'Wat?' vroeg hij schor. Hij keek de kamer door, leeg zoals toch de bedoeling was geweest? 'Ik gok dat ik iets te enthousiast ben geworden.' Hij probeerde zijn lippen in een glimlach te laten krullen, maar dat mislukte jammerlijk. Hij kon zich het ook niet echt herinneren. 'Ik denk dat het werk me een beetje teveel wordt.'
Nu kwam hij toch echt in beweging en wist hij overeind te komen. Zijn trillende hand werd op haar wang gelegd en ze werd met een blik onderzocht op verwondingen. 'Wat... Wat was dat buiten?' Zijn stem klonk nu bezorgd en meteen dwaalden zijn gedachten af naar Chicago. Het was toch niet helemaal veilig? 'Waar kwam dat vandaan? Wat was het?'

Ruby legde een hand op zijn hoofd en pakte speels zijn haren vast terwijl haar andere hand begerig om zijn middel gelegd werd. Gretig beantwoordde haar lippen de zijne. Het was misschien maar goed dat voetstappen in de verte hun zoen onderbraken. Haar ogen gleden over zijn gezicht en ze wreef nu met haar handen het verdere gruis van zijn gezicht af. 'Pas maar op voordat ze je echt weer Mud gaan noemen.' Ze haalde haar hand door zijn haren om het verdere gruis wat weg te halen en veegde toen zichzelf wat verder schoon.
Na een pitstop in de wc om zichzelf wat schoon te krijgen, kwamen ze aan bij de bibliotheek. Dit was totaal niet haar ding. De kasten waren hoog en tot de nok toe gevuld met boeken, boeken en boeken. Ruby vond het maar benauwend. Alle vakken die ze niet leuk had gevonden op school waren gerelateerd aan boeken. En ook actieboeken en dergelijke had ze nooit echt leuk gevonden. Ze ging veel liever zelf de actie opzoeken. Dat was al zo vanaf dat ze een heel klein meisje was geweest. Een klein meisje. Hope. Ze kon zich niet langer bedwingen en toetste het nummer van haar moeder in. Bastian kon zich wel om hun raadseltje ontfermen.

Jenna had bevend het geweer op de grond gelegd en wilde protesteren toen Adrian overeind kwam, maar hij deed het nu toch. Ze hield hem bij zijn armen vast om hem te steunen, maar haar gezicht stond strak en bleek. Nerveus haalde ze naar hem uit: ‘Hoe háál je het in je hoofd om op deze manier je magie te gebruiken? Waarom heb je niet gewoon spulletjes bij elkaar kunnen slepen voor het grofvuil, zoals elk normaal denkend mens, in plaats van alles op te blazen en het in de fík te steken? Wat was je aan het denken!’ Ze ademde nu diep uit, schudde even haar hoofd. Toen sloeg ze zijn arm over haar schouder heen zodat hij steun had, en liep met hem de kamer uit, hun slaapkamer binnen, en zette hem daar op het bed neer. ‘Jij gaat rusten,’ gebood ze vinnig, en ze wilde nog wat zeggen, maar een geluid buiten liet haar zwijgen. Ze liep snel naar het raam toe en gooide dat open. Beneden in de tuin stonden de buurman en buurvrouw naast een levenloos hoopje monster. Jenna zag er weinig meer van dan veren. De buurman zag haar en riep naar boven: ‘Alles in orde?’
‘Er was er ook één bij de voordeur,’ riep Jenna terug. ‘Kijk goed uit, misschien zijn er nog wel meer…’
Toen sloot ze het raam weer, keek om naar Adrian, haar armen beschermend voor haar borst gevouwen. Haar ergste zenuwen waren weggeëbd, en ze keek hem nu slechts nog gefronst aan. ‘Ben je weer in orde? Of moet ik de dokter halen?’

Bastian struinde ondertussen langs de boekenkasten, bekeek de categorieën, las de titels. O, hij was wel vaker in de bibliotheek te vinden, toentertijd dat hij bij Eruditie zat; hij hechtte waarde aan stilte, en in het gezelschap van duizenden boeken kon je je perfect even terugtrekken. Wat een ander leven was dat geweest, een leven van manipulaties en geknipmes, van perfect passende pakken, smetteloze overhemden en dure lakschoenen…
Hij was nu bij de kasten aangekomen met boeken die ouder waren. Bij sommigen rafelden de linnen kaften of bladerden het verguldsel af; sommige boeken waren te kwetsbaar om gelezen te worden en lagen onder glas. De geur van oud papier drong zijn neusgaten in, en hij zocht langzaam verder, zijn lippen zacht de titels prevelend die hij te zien kreeg. Ondanks zijn enthousiasme voor deze zoekklus, baarde het hem zorgen: zoveel boeken, zoveel titels! Hoe konden ze ooit hier iets vinden dat ze nodig zouden hebben? Was hij Adrian maar; die kon met een simpele spreuk vast vinden wat hij zocht. Of misschien was zijn broer zo geletterd dat hij zelfs wíst wat er op de muur stond, zonder dat te hoeven vertalen… Waarom was deze missie ook alweer aan hem en Ruby gegeven? Maar net op het punt dat hij zich om wilde draaien, zag hij iets wat intuïtief zijn aandacht trok. Tussen twee dikke pillen ingeklemd was een flinterdun boekje, niet dikker dan een schrift. Voorzichtig trok hij het tussen de boeken vandaan en bekeek de kaft. Hij kon een kakel van opwinding niet bedwingen. Ja, de tekens op de kaft waren in hetzelfde schrift als die op de muur in de kelder! Snel bladerde hij de oude, vergeelde pagina’s door en kwam gauw van een koude kermis thuis. Het hele boek was geschreven in hetzelfde schrift en er was nergens een vertaalsleutel te ontdekken. Welnu; dan moesten ze die zelf maar proberen te achterhalen…
Hij draaide zich om, en zag nu pas dat Ruby weg was. Met het boek in zijn hand geklemd begon hij door de rijen boekenkasten te lopen, zoekend waar ze was.

Adrian liet de boze worden van Jenna over zich heen komen, niet bij machte om haar tegen te spreken. Eigenlijk snapte hij zelf ook niet waarom hij het had gedaan. Hij was iemand die zijn krachten wilde gebruiken voor het goede, niet voor alledaagse klusjes. Natuurlijk had hij hun huwelijksaanzoek wat mooier gemaakt en gebruikte hij zijn magie om Jenna te vinden, maar het was nooit zijn idee om de magie het leven over te laten nemen. Daarnaast was het gewoonweg bizar dat hij zoveel energie van zichzelf zou vragen dat hij eraan onderdoor ging. Dat had hij maar heel af en toe gedaan en alle keren waren hele belangrijke momenten geweest. Niet zoiets als het leegruimen van een kamer.
Jenna keek weer naar hem en hij probeerde te glimlachen maar dat mislukte compleet. 'Nee, het komt vast wel goed. Misschien doet even in bed liggen me zowel fysiek als mentaal goed. Ik weet ook niet helemaal wat ik dacht of...' Hij legde zijn wijsvinger en duim op zijn neusbrug en kneep zijn ogen even dicht. Als die ontzettende hoofdpijn nu wat minder was, dan kon hij zijn gedachten misschien focussen. Nu fladderden al zijn gedachten door elkaar heen in zijn hoofd.
'Sorry Jenna,' mompelde hij. 'Ik wilde je dag niet verpesten.'

Ruby was nog aan het begin van de bibliotheek en stond voor het raam, de telefoon tegen haar oor gedrukt. 'Hallo lieve dochter,' hoorde ze haar moeder opgewekt aan de andere kant van de lijn. Ze wilde haar mond openen, maar haar moeder sprak al door. 'Benieuwd naar je eigen dochter neem ik aan. Met Hope gaat het goed. Ze heeft geslapen, net een flesje gehad en ze was me net aan het laten zien hoe goed ze al haar hoofdje op kan tillen als ze op haar buik ligt.' Ruby's mondhoeken krulden omhoog. Ze had zelf het bijna uitgejubeld toen ze had gezien dat Hope zichzelf opdrukte. Ze vierde elke kleine overwinning van haar dochter groots. Elke ontwikkeling voelde als een mijlpijl voor Ruby die niet had verwacht er ooit één van haar dochter te mogen zien. 'Dankje mam. Ik vind het gewoon lastig om haar los te laten.' 'Dat begrijp ik, schat. Ze heeft het naar haar zin. Je vader is een spelletje met haar aan het spelen en ze giert het uit.' Ruby voelde zich rustiger worden. 'Dankje mam. Ik weet nog niet wanneer we haar komen ophalen. Ik ben op missie.' 'Doe voorzichtig en geniet ervan.' 'Dag mam.' Ze hing op en blies opgelucht de lucht uit haar longen.

Nu het gevaar was geweken en de spanning weg, voelde Jenna plots de tranen hoog zinnen (o, al die verrekte zwangerschapshormonen die er ook nog eens een schepje bovenop deden), en met een hard gebaar veegde ze haar wangen droog. Ze ging op het bed zitten naast Adrian, en sloeg haar armen om hem heen. ‘Sorry liefje,’ fluisterde ze verstikt. ‘Sorry, die boosheid kwam van ongerustheid. Ik schrok zó toen je daar lag…’ Ze drukte zich tegen hem aan, wilde zijn hart voelen kloppen, wilde weten dat hij leefde. Toen liet ze hem los, maar had haar hand nog op zijn wang liggen. ‘Arme schat, je ziet er kapot uit… Ga lekker liggen, rust wat uit. Ik ga zo wel even kijken wat er van die monsters over is…’ Nu ook dat ergste gevaar was geweken, fronste ze haar wenkbrauwen bij de gedachte die Adrian al eerder had gehad: waar waren die wezens vandaan gekomen? Ze waren niet meer gezien sinds Inanitatem was verslagen…

Bastian vond haar daar, in de buurt van de ingang van de bibliotheek. Ze borg net haar telefoon op, en Bastian stapte naar voren, legde een hand op haar zij en drukte een kus op haar wang. ‘Huiswaarts gebeld?’ gokte hij. ‘Alles goed met Hope?’ Uiteraard wel, anders had Ruby hier niet zo gestaan, maar hij wilde het toch even zeker weten. Hij zwaaide met het dunne boekje in zijn andere hand. ‘Ik heb trouwens gevonden wat we zochten, dus als je even naar huis wil om bij haar te kijken, kan dat… Ik gok niet dat we binnen een kwartier de code hebben gekraakt, namelijk.’

'Ja het gaat goed met haar! Heel goed volgens mij.' Ruby pakte het boekje aan uit zijn handen en bladerde even snel door de bladzijden. Het waren inderdaad dezelfde tekens, maar ze zag niet zo snel een codeersleutel. Ze gaf het boekje weer terug aan Bastian en stak haar tong uit alsof ze iets vies had gegeten. 'Zeg me niet dat we dit zelf helemaal moeten gaan ontcijferen. Was het niet dat ik nu toch wel nieuwsgierig ben geworden naar waarom er een bibliotheek diep is begraven, dan had ik gezegd dat de missie het niet waard was.' Ze pakte zijn hand vast en haar lippen krulden weer omhoog. 'Maar ik wil heel graag onze dochter ophalen en dan thuis verder gaan met ontcijferen. Kan Hope meteen haar bijdrage leveren aan haar eerste missie.' Ze lachte breed naar Bastian en trok hem toen met zich mee naar de uitgang van de bibliotheek.

Hij had zijn ogen gesloten toen ze haar armen om hem heen had geslagen. Hij kon zweren dat ze hem fysiek beter deed voelen. 'Ik overleef het wel,' probeerde hij haar met een zwakke lach te overtuigen dat het wel meeviel. Toen trokken zijn wenkbrauwen weer serieuzer en hij pakte haar hand vast, niet van plan deze zomaar los te laten. 'Als er echt weer monsters zijn, dan wil ik liever niet dat je zomaar gaat rondkijken. Misschien kunnen Ruby en Bastian even kijken. Of Onverschrokken überhaupt. Je moet jezelf niet in gevaar brengen...' Zijn blik ging als vanzelf naar haar buik waar hun kind zichzelf langzaamaan in vormde. Hij zou het zich nooit vergeven als er iets gebeurde met haar of hun kind enkel en alleen omdat hij zijn stomme magie had misbruikt.

‘Onverschrokkenheid kennende zijn ze er als de kippen bij als er iets spannends te beleven valt, dus maak je daar geen zorgen over,’ meesmuilde Jenna. ‘Ik heb wel voor hetere vuren gestaan. Ga jij maar even liggen ik ben zo terug.’
Ze streek even over zijn wang, liet hem toen los en liep naar beneden. In de gang ademde ze haar wangen bol, blies de adem sissend uit. Nee, ze had niet helemaal gelijk gehad dat de boosheid die ze voelde van ongerustheid kwam; het was ook te wijten aan Adrians stommiteit. Iedereen die magie beheerste wist hoeveel het van je krachten vergde – en nu had Adrian zich zóver laten gaan voor zo’n dom klusje dat hij neer was gevallen… Ze kriebelde met gefronste wenkbrauwen Sneeuw achter de oren, naar de voordeur starend. Aan de onderkant van het hout prijkten vier prachtige gaten. Dat zou vervangen moeten worden… Behoedzaam opende ze de voordeur, om daarachter twee Onverschrokkenen te zien. De voorste, een jongen van een jaar of negentien, had net zijn hand opgeheven, klaar om op de bel te drukken. ‘We hoorden dat er monsters waren gesignaleerd,’ verduidelijkte hij hun aanwezigheid hier. De twee zagen er standvastig uit, kogelvrije vesten over zijn schouders en geweren in hun handen. Hij wees even naar het hoopje zielige veren vlak naast de deur. ‘We zien dat jullie er in ieder geval één te pakken hebben gehad…’
‘In de tuin was er nog een, ook dood,’ zei Jenna. ‘Ik weet niet of er nog meer zijn.’
De achterste man nam haar opnieuw op: ze zag hem naar haar zwangere buik kijken, en naar haar vastberaden blik. ‘Zo, u wist wel van wanten…’
‘Er zijn weer wat meer monsters gesignaleerd,’ zei de jongere man, en prikte voorzichtig met de loop van zijn geweer in het dode wezen.
‘O ja?’ antwoordde Jenna scherp. ‘Waar?’
‘O, overal en nergens… De meeste in Factieloos – pardon, de Nieuwe Factie, en meerdere bij het hoofdkwartier van Eruditie… Ze duiken overal en nergens op, maar gelukkig niets wat we niet aankunnen.’
Jenna antwoordde even niet, probeerde een link te leggen met de informatie, maar toen ging de andere Onverschrokkene verder: ‘Dit is het huis van leider Johnson, is het niet? We zullen hier de wacht houden en versterking vragen, geen zorgen…’
En zo kwam het dus dat op elke hoek van de straat gewapende Onverschrokkenen de wacht hielden en Jenna aan de keukentafel was gaan zitten, proberend de puzzelstukjes van de opnieuw verschenen monsters aan elkaar te plakken. Het hoofdkwartier van Eruditie – wat was daar plots anders? Het enige waar Jenna aan kon denken, was dat daar samenkomsten waren georganiseerd voor magie-gebruikers, om in de bibliotheken en archieven van Eruditie te zoeken naar meer kennis over hun school…

Zodoende waren Bastian en Ruby weer in de trein gesprongen. Bastian kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en had het boekje geopend, proberend de eerste bladzijde te ontcijferen. De inkt was oud, en hij kon niet goed zien of het zeer netjes was geschreven of was gedrukt met een antieke drukpers. De tekens waren kleine kriebels, met gebogen lijntjes en stippen en streepjes op verschillende plekken naast, onder, boven en door de lijnen heen. Hoe hij hier ooit een touw aan zou moeten vastknopen…
De trein raasde echter al snel door Onverschrokkenheids gebied heen, zodat Bastian het boekje opborg en met zijn vrouw de trein weer uitsprong. Op straat had hij haar hand gepakt, en glimlachte breed naar haar. Wat was het eigenlijk een mooie dag vandaag; de zon scheen, alle zorgen leken ver weg, hij had de prachtigste vrouw van de wereld aan zijn zijde en ze waren op weg naar hun dochtertje. ‘Ik houd van jou,’ verzuchtte hij blij, een kus op haar slaap drukkend. ‘Kom, laten we eens gaan kijken hoe het met onze kleine dondersteen is.’

Ze waren al snel bij het huis van haar ouders aangekomen en haar vader deed de deur al open voordat ze goed en wel hadden kunnen aankloppen. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en wuifde dat ze naar binnen moesten komen. Hope lag in het midden van de kamer op haar buik, haar hoofdje opgetild. Vrolijk spartelden haar benen achter zich. Ruby's moeder hield een vrolijk gekleurde knuffel vast, die ze net buiten het handbereik van Hope hield. Ruby zag de frons op het gezicht verschijnen die ze o zo goed kende van Bastian. Als vanzelf greep ze zijn hand weer vast terwijl ze in stilte toekeek. Met opperste concentratie wist Hope haar voet nu op de grond af te zetten en schoof ze misschien twee centimeter naar voren. Tevreden pakte ze de knuffel aan en stopte deze in haar mond.
Van opwinding klapte Ruby juichend in haar handen. Hope begon te huilen van de schrik. 'Hope! Wat knap!' zei ze terwijl ze snel naar het meisje toeliep en haar van de grond optilde. 'Wat knap Hope!' Ze kuste haar neusje en wreef de traantjes van haar wangetjes af.

Adrian wilde nog zoveel bezwaren haar kant op gooien, maar ze was al weg. Hij hoorde haar al snel met rustige stemmen praten en gerustgesteld met het idee dat het wel goed zou gaan, gleden zijn ogen heel langzaam dicht. Het dutje dat hij deed was misschien maar 10 à 15 minuten, maar toen hij zijn ogen weer opendeed, voelde hij zich beter. Zijn ledematen voelde niet meer alsof ze eraf konden vallen en de hoofdpijn was minder prominent geworden. Hij staarde met open ogen naar het plafond, zich afvragende wat hem allemaal bezielde, om uiteindelijk zonder conclusie uit bed te stappen.
Met toch zwaardere benen dan hij had gedacht, stapte hij de trap af. Hij vond Jenna aan de keukentafel. 'Het gaat weer wat beter,' verklaarde hij. 'Alles goed? Wie waren er net aan de deur?'

Bastians gezicht spleet open in een brede grijns bij het zien van de prestatie van Hope – en van de verrukking van haar moeder. Ruby zag er ongelooflijk knap uit: een beetje verwaaid van hun missie wat haar alleen maar aantrekkelijker deed maken, haar mooie geëxalteerde gezichtje oplichtend van vreugde. Even kon hij niets anders doen dan woordeloos naar de twee mensen staren die bij hem hoorden, maar toen drukte hij een kus op Hope’s wangetje, kriebelde haar buikje en glimlachte toen een begroeting naar Ruby’s ouders. ‘Bedankt dat jullie even op haar wilden passen.’
‘Ons genoegen,’ antwoordde de vader met een knipoog vanonder zijn donkere wenkbrauwen. ‘Het is net zo’n klein dondersteentje als Ruby was, misschien nog wel erger…’ Dát verbaasde Bastian nou eens niets… Hij grinnikte even, en begon toen de babyspulletjes te verzamelen en in de tas te doen.

Toen Adrian de kamer binnenkwam, wierp Jenna hem een blik toe die standhield tussen ongerustheid en scherpheid. Ze slikte de opmerking in dat hij beter nog in bed kon liggen, en antwoordde: ‘Onverschrokkenen, zoals we al dachten… Ze houden het huis in de gaten voor als er nog meer monsters opduiken.’ Ze streek een pluk haar achter haar oor en ging verder: ‘Ze vertelden me dat er weer meer monsters waren gesignaleerd – overal in de stad, vooral in de Nieuwe Factie en het centrum van Eruditie…’ Haar blik dwaalde even van het raam naar Adrian terug. Alleen een kleine trilling in haar stem verried haar bezorgdheid toen ze vroeg: ‘Heb jij daar meer van gehoord, Ad? Is het echt zo?’

Al snel stonden ze weer buiten en wuifde Ruby een laatste maal naar haar ouders. Haar eigen huis was maar een paar blokken hiervandaan dus gingen ze wandelend naar hun huis.  Hope hing tevreden rondkijkend op haar borst en Bastian droeg de babytas met duizend-en-één baby spulletjes. Ruby zag Hope's oogjes driftig bewegen. Ze keek van de huizen, naar de bomen, naar de vogels en wat er ook maar voor ander iets in haar blikveld tevoorschijn kwam. Af en toe stak ze haar handjes op alsof ze het allemaal wilde vastpakken.
Ruby keek even vertederd naar beneden waarna ze weer rustig opkeek. Als in een reflex had haar rechterhand zich naar haar broekzak begeven, waar deze een pistool verstopt vond. In de verte vloog een groot, zwart ding en het kwam met een enorme snelheid op hen afgevlogen. Ze twijfelde niet, greep het pistool uit haar zak en richtte het naar voren. Ze had de trekker overgehaald voordat ze er ook maar over had kunnen twijfelen, en het beest kwam met een harde klap voor hun voeten neer. Ruby's gezicht stond strak toen ze van het ding naar Bastian op keek.

Haar woorden deden hem bezorgd de wenkbrauwen fronsen. Hij stapte naar het raam toe en keek even van links naar rechts. Het was rustig op straat, niets geks te zien, maar inderdaad kon hij aan beide kanten wachtende Onverschrokkenen zien. Hij slikte een keer voordat hij zich omdraaide en op één van de stoelen van de tafel liet neerzakken. Ze waren overal in de stad... Hoe kon dat? De muur zou ze weer tegen moeten houden nu dat Inanitatem verdreven was. Was er een probleem met de muur? Of kwamen ze van binnen de muur? Hij probeerde te focussen en al haar woorden in zich op te nemen. Vooral in de Nieuwe factie en Eruditie. Wat hadden die gemeen?
Hij haalde vermoeid een hand door zijn haren en sloot zijn ogen even. 'En we dachten dat het beter ging met Chicago... Ik heb gehoord van één zo'n monster, maar we dachten dat het gewoon de woorden waren van een oude seniele vrouw. Maar als er meerdere zijn...' Hij zuchtte. Hij voelde zich zwaar. 'We zijn er nog niet dus...'

Het ging sneller dan Bastian haast kon calculeren. Het ene moment kwam er iets met ongelooflijk snelheid op hen afgedoken; een beeld van zwart tegen de grijze hemel. Het volgende moment had hij zijn geweer van zijn schouder gegrepen die hij immers nog altijd droeg, en de volgende hartslag klonk er een pistoolschot, zo dicht bij dat zijn oor ervan suisde. Iets stortte amper twee meter voor hun voeten tegen het asfalt, schoof nog even door. Grote, zwarte vleugels klapperden wild. Bastian aarzelde niet maar richtte zijn wapen en schoot een kogel in wat hij dacht dat de kop van het ding moest wezen – het wezen spartelde nog steeds, dus schoot hij opnieuw, tot het niet meer bewoog.
Met een grimmig, bleek gezicht staarde hij omlaag naar het ding aan hun voeten. Het leek een enorme kraai, zo groot als een flinke hond met een vleugelwijdte dat veel meer was dan hij lang. Her en der ontbraken veren, alsof het wezen in de rui was, en op de plekken was geen normale vogelhuid te zien, maar pokdalige, slijmerige huid, zwart en stinkend dat drupte op het asfalt. Hij moest slikken, eenmaal, tweemaal, verbijsterd. God. God. God. Hij siste iets tussen zijn tanden terwijl hij zijn geweer weer over zijn schouder hing.
Een monster. Geen twijfel over mogelijk.
Snel draaide hij zich om naar zijn dierbaren. Hope had een keel opgezet van het harde geluid, en hij streek even sussend over haar wangetje, lieve woordjes mompelend die hij zelf niet eens doorhad. Zijn gezicht was lijkbleek. ‘Blijkbaar zijn we er nog niet vanaf,’ zei hij toen schor tegen Ruby. ‘Ben je in orde?’

Haar bozige gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Ze legde haar hand op de zijne, gaf er even een kneepje in. ‘We hebben al zoveel meegemaakt, dit kunnen we aan,’ zei ze hartstochtelijk. ‘En we staan er niet alleen voor. Heel Chicago is één; wat er ook gebeurt, dit kunnen we aan…’
Haar blik gleed over zijn gelaat, dat nog altijd bleek als was en moe zag. Ze voelde en diepe liefde voor deze man, en ze was bang dat hij nu weer op zou moeten springen om zaken te regelen. Hij voelde immers een diepe verantwoordelijkheid voor zijn stad en de mensen, en Jenna hoopte maar nooit dat hij zichzelf voorbij zou rennen in het zorgen voor een ander. Even sloot ze haar ogen en legde ze haar hand op haar buik neer. Kleintje, jij zal geboren worden in een veilige wereld, dat beloof ik je, dacht ze vurig. Daar zal ik desnoods persoonlijk voor zorgen, al moet ik elk monster met mijn blote handen de nek omdraaien; jij blijft veilig…
‘Eruditie en de Nieuwe Factie…’ mompelde ze zachtjes. Ze sloeg haar ogen weer op, staarde Adrian aan. Een idee borrelde plots bij haar op, maar dat leek te idioot voor woorden, maar toch… ‘Kan jij Eruditie eens bellen, wáár precies al die monsters zijn opgedoemd, bij wie? Misschien heeft het iets met het type magie te maken gehad dat ze probeerden..?’

Ruby keek met een scherpe blik om zich heen, verzekerde zich ervan dat er geen andere wezens waren die hen konden aanvallen. Toen keek ze naar beneden, naar het meisje dat luid krijste met haar oogjes samengeknepen. 'Sorry Hope,' fluisterde ze zachtjes. Ze keek op naar Bastian. Haar gezicht was strak zoals die van de soldaat die ze was, maar er viel ook een treurige teleurstelling op haar gezicht te lezen. Ze had gedacht dat ze veilig waren in Chicago nu Inanitatem weg was. Dat ze Hope in alle vredigheid konden zien opgroeien, veilig en al. Een paniek begon in Ruby op te borrelen, een paniek die ze alleen maar van zichzelf herkende in haar angstlandschappen. Als de duisternis terug was, wat wilde het dan? Bastian? Haarzelf? Hope? Kon ze hen nog een keer beschermen? Hoe vaak kon je het kwaad in de ogen kijken en het overleven? Ze voelde hoe haar keel zich dicht leek te drukken, hoe haar ademhaling moeilijker ging. Vroeger zou dit haar niet overkomen zijn, maar vroeger had ze enkel zichzelf om aan te denken en had ze niet allemaal meegemaakt wat ze nu allemaal had meegemaakt. 'Laten we naar huis gaan,' fluisterde ze schor, zich proberende groot te houden. Ze wilde naar huis. Alleen maar naar huis. Veilig naar huis.

Adrian keek even op naar het zachte gezicht van Jenna en voelde zich iets gesterkt. Ze wist altijd precies wat ze moest doen om hem beter te laten voelen. Hij knikte op haar vraag en pakte de telefoon van het kastje. Terwijl hij het nummer intoetste, keek hij haar weer aan. Magie? Hij hoopte vurig dat het helemaal niks met magie te maken had, niet nu mensen eindelijk de vrijheid hadden gekregen om zichzelf op dit gebied te kunnen ontpoppen. Natuurlijk, er waren kleine akkefietjes geweest vanwege de magie, maar voor het grootste geval werd het goed ingezet en was iedereen positief.
Toen hij de telefoon weer ophing, zweeg hij even. 'De monsters lijken uit het niets op te doemen rond het hoofdkwartier van Eruditie.' Zijn blik vond nu de hare. Zijn mond stond gespannen. 'Daar gebruiken ze inderdaad magie. En verder is er een wijk waar veel oud-Eruditie aanhangers wonen waar er ook veel lijken te verschijnen. Daar worden extra Onverschrokkenen ingezet om het uit te zoeken.'

Bastian had zijn arm beschermend om Ruby’s schouders geslagen. Snel wisselde hij een paar woorden met wat Onverschrokkenen die op het tafereel af waren komen rennen, en liep toen gauw met Ruby en Hope naar huis. Zijn hart klopte als een razende in zijn keel. Waarom was dit monster er? Kwam het weer af op Ruby, op Hope, of was het toeval geweest? God, als het maar geen herhaling was van wat er geweest was…
Thuis aangekomen sloot hij de deur zorgvuldig achter hen, draaide het slot erop, knipte het licht aan, zelfs al was het nog middag buiten. Hope was nu stiller, snikte nog een beetje. Met een zucht zette Bastian de tas op de grond, herlaadde gewoontegetrouw zijn geweer en zette het bij de deur neer. Zijn vingers trilden licht; hij kon er niets aan doen. Hij draaide zich om naar Ruby, streek even met zijn hand over haar wang en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij wilde praten, iets zeggen, maar hij kon geen woorden vinden en zijn keel was dicht.

Jenna luisterde zwijgend naar de informatie die Adrian haar doorgaf, en beet op haar onderlip. ‘Dan rest ons nu even niets anders dan wachten, denk ik,’ zei ze met een glimlachje die haar ogen echter niet bereikte. ‘Onverschrokkenen zijn speurhonden als het om vijanden gaat – ze zullen vast gauw met nieuws komen…’ Ze probeerde luchtig te klinken, serieus maar opbeurend; maar haar hart maakte rare koprollen in haar borstkas en voelde klein, zo klein… Begint de hele ellende weer opnieuw? kon ze alleen maar denken. Net nu ze dachten gelukkig te wezen, en over een toekomst na te kunnen denken… Ze hoopte maar dat Ruby, Bastian en Hope in orde waren.

Hun huis voelde als een beschermende omhelzing. Bastian sloot methodisch de deur af en herlaadde zijn geweer. Zijzelf stond met Hope midden in de kamer. Ze wreef het meisje zachtjes over haar wangetje terwijl ze bezorgd van het ene raam naar het andere raam keek. Voor ze het wist stond Bastian weer voor haar. Haar ogen ontmoette die van hem. Het was alsof hij een knop in haar omzette. Ze bewoog zich naar voren en verstopte haar gezicht tegen zijn schouder. Eén van haar armen sloeg ze strak om zijn middel heen, met de andere hield ze Hope's kleine handje vast die nog steeds in de doek hing en nu tussen hen in hing. Ze hapte naar lucht terwijl de tranen die ze binnen had gehouden zich nu een weg naar buiten wurmden. Ze zag de grote vogel weer voor zich, een herinnering die meteen naar de achtergrond werd gedrukt door een andere: zijzelf dood op een bed, dan een rouwende Bastian, dan een optrekkende duisternis. Ze deed haar best, maar haar angst overwon het van haar hersenen, deden een greep op al haar rationaliteit. Bastian was al eens bijna dood geweest, toen zij. Als het nu maar niet de beurt was aan kleine Hope. Ze hapte hijgend nogmaals naar lucht. Haar keel liet bijna geen zuurstof meer naar binnen. Het was alsof de duisternis haar vanbinnen opvrat.

'Hmmm, ja,' mompelde hij bevestigend, maar niet gerust. Hij staarde naar het tafelblad en kneep toen zachtjes in de hand van Jenna. 'Kom...' Hij probeerde ook luchtiger te klinken, minder somber. 'Laten we onszelf even afleiden.' Hij schoof nu naar Jenna toe en drukte haar zacht een kus op de slaap. Samen hadden ze al heel veel meegemaakt. Ze waren niet zomaar klein te krijgen. 'Laat me eens zien wat je allemaal hebt gedaan vandaag.' Hij wist een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen. Jenna verwonderde hem met de enorme stappen die ze zette en hij wist dat zij het enige was wat zijn gedachten even af kon leiden.

Hij probeerde iets te zeggen, maar hij kon het niet. Hij wilde zeggen dat alles maar een nare nachtmerrie was en dat alles goed kwam; dat het slechts een nawee was van alle ellende en verder niets, dat zij en de kleine Hope veilig waren voor altijd, voor altijd… Hij wilde dat allemaal zeggen en kon het niet. Hij had slechts zijn armen om de twee mensen die hem het dierbaarste waren in zijn leven geslagen alsof hij met zijn omhelzing hij hen voor altijd beschermen zou kunnen. Hij voelde zich klein en angstig, alsof hij weer (God, alweer) aan de rand van de afgrond stond, maar nu wist wat voor verschrikking zich er in het diepe wachtte…
‘Ik ben bij je,’ kreeg hij er tenslotte uit. Haar ademhaling ging zwak, hees, en hij maakte zich ernstig bezorgd. ‘Ik ben bij je. Ik blijf bij je, bij jullie. Voor altijd. Dat beloof ik.’

Jenna staarde naar de boeken die ze op de tafel had liggen. Er lag een pen en een potlood naast de boeken Inleiding in de moderne pedagogiek en een boek met een slappe kaft die ze al drie keer per ongeluk had gevouwen Basisvaardigheden taal en plotseling vloekte ze fluisterend. ‘Sorry,’ mompelde ze gelijk daarna, en toen trok een smalend, verdrietig glimlachje over haar lippen. ‘Steeds als ik bezig ben mijzelf te ontwikkelen als leerkracht gebeurt er zoveel naars… Je zou je haast afvragen waarom je het nog probeerde…’ Ze steunde met één ellenboog op het tafelblad, haar kin in haar handpalm, en beet op haar onderlip. Maar toen schudde ze haar hoofd en trok ze haar schrift erbij. Haar handschrift was nog steeds ontzettend slordig, maar al iets leesbaarder dan eerst. ‘Voor mijn eindopdracht zou ik graag een onderzoek doen naar magie onder kinderen, maar het is misschien beter dat ik dat nu ook nog even staak tot we meer weten van waar die monsters vandaan komen.'

Hope opende haar keel, misschien omdat ze ontevreden was met haar benarde positie, misschien omdat ze de pijn en angst van haar ouders oppikte. Ruby liet Bastian los, wreef weinig overtuigend de tranen weg en pakte toen Hope uit de doek. 'Ssst, stil maar,' fluisterde ze het kleine meisje toe. Haar stem trilde. 'Ik heb je, Hope.' Het meisje liet zich niet zomaar overtuigen. Het scheelde dat ze Ruby niet kon verstaan. Ruby voelde zich namelijk alles behalve zeker om haar geruststellende woordjes te vertellen over hoe het wel goed zou komen. Ze beelde zich in hoe ze in haar angstlandschap was. Hoe Hope met elke stap die ze naar haar toe zette, steeds verder weg gleed. Ze klemde haar armen nog strakker om het baby'tje heen en legde haar betraande gezicht op de achterkant van haar hoofdje. Het was alsof de duisternis in haar hoofd zat en haar alle positieve en rationaliserende gadachten ontnam.

Adrian keek met een bezorgde blik van medeleven naar zijn vrouw. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen en glimlachte haar zwakjes toe. 'Ik weet zeker dat je de beste juf wordt die er is. Zeker na alles wat jij hebt moeten doen om daar te komen.' Hij tilde zijn andere hand op en streelde zacht een pluk haar achter haar oren. Toen slaakte hij zelf een zucht. Hij sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn wang tegen haar haren. 'Ik hoop echt niet dat magie het probleem is... Maar we zullen het inderdaad moeten uitzoeken.'

De tijd was voortgegaan, al scheen het Bastian toe alsof hij in steen was gehouwen. Hij voelde zich dodelijk vermoeid en tegelijkertijd waren al zijn zenuwen overprikkeld. Continu speelde dezelfde scenario’s zich in zijn hoofd af: het zwarte wezen, Ruby’s angstlandschappen in het duister, Hope in het duister, Ruby dood, zijn angstlandschap, de duisternis – maar bovenal het gevoel van machteloosheid, zo machteloos… Hij was er, maar hij kon niets doen om het tij te keren dat als een enorme tsunami leek aan te zwellen.
Hij kon zich niet meer goed herinneren wat hij en Ruby nadat ze thuis waren hadden gedaan. Ze hadden troost proberen te vinden in elkaars armen; ze hadden voor Hope gezorgd, hij had Adrian gebeld. Tot zijn stomme verbazing was daar hetzelfde voorgevallen, en waren daar ook weer monsters gesignaleerd… Maar waarom? Joost mocht het weten.
Hij voelde zich kwaad, verdrietig, voelde en nauwelijks bedwongen paniek, een kille angst… Hij was nog steeds in de woonkamer, zat op een van de keukenstoelen en zorgde ervoor altijd zicht te hebben op Ruby en Hope. Van tijd tot tijd zwierven zijn ogen naar de ramen; getraind speurden ze de naaste omgeving af, gleden naar de deur van de gang, waar zijn geweer nog altijd stond. Hij voelde zich rusteloos: hij moest het wapen maar bij de hand houden, je wist nooit wanneer er weer zo’n wezen door het raam zou storten… Zodoende stond hij op, liep naar de gang, raapte het geweer op.
De hoofdpijn kwam op, zonder enige waarschuwing. Hijgend van schrik en ontzetting klapte hij dubbel. Met zijn vrije hand greep hij naar zijn hoofd. Die pijn! Snerpend, flitsend, als een mokerslag tegen zijn slaap. Wat was dit nu? Hij voelde zich misselijk worden en het werd zwart voor zijn ogen. Het licht, dat van het raampje boven de deur kwam, werd een wit vierkant dat rond leek te springen in een zee van zwart. Ik val flauw, kon hij alleen nog maar even denken.
Toen richtte Bastian zich opeens weer op, zonder ook nog maar een hint naar de pijn die hem zojuist had overvallen. Zijn ogen gleden omlaag naar het geweer, dat hij nog in zijn linkerhand had geklemd; de knokkels waren wit. ‘Zo,’ fluisterde hij langzaam. ‘Zo Bastian, je dacht dus dat een kogel genoeg was om alles tegen te houden…’
Inanitatem hief het geweer een stukje verder op, leek het nadenkend te bekijken. Healing, klonk toen een stem spottend in zijn hoofd – haar stem, zijn stem? Healing. Wat heb je daaraan in deze tijd… Maar vooruit, magie is magie. Maar om jouw magie te kunnen gebruiken zullen we eerst wat schade moeten toedoen bij iemand…

Het was later op de middag, en er gebeurde iets wat niet meer te vermijden viel. Sneeuw piepte als een malle, wiebelde van de ene kant naar de andere kant. ‘Het gaat mij te ver om hem in de kamer te laten plassen,’ liet Jenna Adrian weten. Ze had haar jas aangetrokken en sloeg haar sjaal om. ‘Ik ga wel heel even met hem lopen. Er zijn genoeg Onverschrokkenen hier op straat; me dunkt dat het wel veilig is…’ Ze ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang, glimlachte even. ‘Je ziet er nog steeds vermoeid uit. Ga je een rusten? Ik ben gauw weer terug.’ Voordat Adrian bezwaren kon maken, lijnde ze Sneeuw aan, en liep met hem naar buiten.
De lucht was grijs en een motregen viel neer. De straat glom en weerspiegelde de grauwe lucht. De atmosfeer was bedrukt, alsof de stad zijn adem inhield over het onheil dat boven zijn hoofd leek te hangen. Sneeuw leek zich echter nergens van aan te trekken, drentelde vrolijk voort en sprong in alle plassen die hij tegenkwam.
De eerste die Jenna ontmoette, was een van de Onverschrokkenen, die erop stond met haar mee te wandelen. Jenna bedankte er echter voor, en beloofde een kort rondje te maken waar hij haar continu zou blijven zien, teneinde om Adrian (en zichzelf) gerust te stellen. Zo liep ze verder, met de automatische bewegingen van een slaapwandelaar, stil door de miezerregen turend. …ze hadden eigenlijke en leidraad nodig, bedacht ze onderwijl. Een gids die hen vertelde wat ze moesten doen. Zouden ze weer naar de elfjes moeten, zo ver weg in de bergen buiten de muur? Kon er een ritueel gedaan worden voor leiding? Was er een boek waar iets in geschreven stond? Ze zouden toch íets moeten kunnen doen…