Faction magic

Voordat Jenna goed en wel adem kon halen, was Ruby naast haar opgedoken die het pistool uit haar handen pakte. En voordat ze goed wel antwoord had kunnen geven op de snauwende vraag van haar vriendin, was ook Adrian verschenen die haar vragen stelde. ‘Ik…’ begon ze, en toen ging het beter. ‘Dat beest heeft jou aangevallen, Ruby. Het is niet te vertrouwen. Straks zou het een van ons nog bijten, of Sneeuw, of God, Hope.’ Verbeten zei ze: ‘Het spijt me als ik jullie aan het schrikken heb gemaakt. Dat was niet mijn bedoeling. Maar vanmorgen heb ik ook al twee van deze beesten afgeschoten. Ik wil het niet hier in huis hebben.’

Bastian had zich op de achtergrond gehouden, zijn stijve spieren rekkend en zijn nek laten knakken. De wond van Ruby was gelukkig niet heel erg geweest, maar het bleef altijd een onaangenaam gevoel om de pijn van een ander te absorberen. Dat wendde nooit. Hij keek naar het drietal, en toen weer naar Adrian. Ja, hij snapte waar zijn broer op doelde met zijn vragen. Maar hij kon zich niet voorstellen dat Jenna gegrepen was geweest door de magie die schijnbaar leek te heersen: dan zou ze wel het pistool hebben gebruikt om één van hen neer te schieten, niet zo’n duister monster. ‘Doe zoiets in ieder geval niet meer, Jenna, zeker niet binnenshuis,’ zei hij nors. Hij was nu op de anderen afgelopen, opende de voordeur en schoof het beest naar buiten met zijn voet. ‘Er zijn verscheidene monster in Eruditie opgesloten, dus één minder is niet zo’n erge ramp, hoewel het jammer is.’ Na dat klusje te hebben gedaan sloot hij de deur en nam Hope van Adrian over. Hij zou dat beest later wel verder opruimen, of anders hadden de Onverschrokkenen weer een leuk klusje. Hij suste naar het kleine kindje in zijn armen, haar wiegend tot ze niet meer huilde.

Adrian bekeek het gezicht van Jenna. Hij vond het niks voor haar om zo zonder overleg en overhaast dit te doen, maar misschien was het een opwelling geweest om hen allemaal te beschermen. Voor een kort moment als teken dat hij bij haar was, legde hij zijn hand op haar onderrug, voordat hij terug liep naar de tafel met het boek erop. 'Kan ik iemand nog wat te drinken aanbieden?' vroeg hij half omkijkend.

Ruby was niet zo snel afgekoeld als de rest dat was. Niet gek ook, want naast haar opvliegende karakter was zij degene geweest nu dood onder een hoop stenen had kunnen liggen, enkel om haar moeite in rook op te zien gaan. Met woede in haar ogen keek ze naar Jenna, haar tanden opeen geklemd om niet nogmaals uit te vallen. Ze legde het pistool weg op de kast in de gang en draaide zich toen naar Hope en Bastian om. 'Laten we naar huis gaan. Onze moeite wordt hier duidelijk niet gewaardeerd.' Ze wierp een boze blik op Jenna.

Bastian wierp even een blik op Adrian. Ja, misschien was het beter dat ze nu zouden gaan, want hij kende Ruby; ze moest afkoelen, anders zou de situatie alleen maar escaleren. En geen haar op zijn hoofd die er nu aan dacht om haar alleen de straat op te laten gaan. Hij deed Hope haar jasje aan, trok toen zijn eigen jas aan, controleerde of alle wapens nog op de goede plek zaten, pakte de tas met spullen voor Hope. ‘Je weet me te bereiken als je nieuws hebt,’ zei hij ten afscheid tegen Adrian, knikte even kort naar Jenna. Toen liep hij met Ruby naar buiten.

Jenna keek met gemengde gevoelens het drietal na, en beet op haar lip toen de deur dichtging. Het leek opeens weer erg stil in de kamer. Ze draaide zich om naar Adrian. ‘Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling geweest om ruzie te veroorzaken,’ zei ze een beetje ongelukkig, al bleef ze achter haar standpunt staan, ook al had ze het niet kunnen verklaren. Het monster had dood gemoeten. Dat had ze zeker geweten.

Adrian sloeg zijn armen om de heupen van Jenna en trok haar dicht tegen zich aan. 'We zijn allemaal wat gespannen,' mompelde hij tegen haar haren terwijl hij door het raam toe keek hoe Ruby en Bastian wegliepen. Toen glimlachte hij en drukte een kus op haar voorhoofd voor hij haar los liet. 'Maar ik wist niet dat ik jou of all people moest vertellen dat ik niet heel enthousiast ben over het gebruiken van pistolen binnenshuis.' Hij schonk haar een ontwapenende lach en liet zichzelf weer op de stoel bij de tafel neerzakken. 'Wil je me helpen met mijn puzzel? Hoe heb je geslapen?'

Ruby moest zich inhouden om niet kinderachtig de vuilnisbak om te gooien of de brievenbus om te buigen toen ze wegliepen. Ze keek naar Hope in de armen van Bastian die onderzoekend de wereld doorkeek en met haar handen onzichtbare dingen vastpakte. Heel langzaam voelde ze de woede uit zich wegtrekken totdat het nog op een laag pitje borrelde. Ze stak haar hand in de kontzak van Bastian, keek even op naar hem, toen naar Hope, en toen naar de route voor hen. 'Ik had wel dood kunnen zijn en Jenna schiet het zo neer,' mopperde ze terwijl ze tegen een steen aantrapte. Ze keek toe hoe het steentje een aantal meter vooruit rolde voordat ze weer naar Hope keek die haar aankeek. 'Ja, mama is boos,' zei ze met een zucht en een halve glimlach.

Jenna trachtte zijn lach te beantwoorden, maar het lukte niet echt. Ja, het was eigenlijk niets voor haar om zomaar een wapen te hanteren zonder echte reden – al leek haar overtuiging dat het beest gevaarlijk was en dat ze boos was dat het Ruby had aangevallen, reëel genoeg. Ze hoopte maar dat Ruby weer zou bijdraaien. Iedereen liep nu eenmaal op eieren, gedacht hebbende dat het vrede en voorspoed was terwijl de duistere magie weer dichterbij sloop…
Ze pakte haar ondertussen flink afgekoelde thee, keek weer naar Adrian. ‘Ik heb goed geslapen,’ zei ze, en zei toen plots: ‘Ik heb mijn moeder weer gezien. Ik dacht… ik had gedacht dat ik haar uit het voorgeborchte weg had kunnen krijgen, maar dat was niet zo…’ Ze nam een slok om haar gezichtsuitdrukking te verbergen. ‘Maar… ik ben blij dat ze er was… Ze heeft me geholpen met een nachtmerrie. Al wil ik proberen een nieuwe manier te vinden… om haar te laten rusten.’ Haar eigen woorden klonken haar onbeholpen in de oren, maar ze kon er niets aan doen. Nu had ze een prop in haar keel en ze probeerde die met een nieuwe slok thee weg te spoelen.

Een ogenblik dacht Bastian erover de kwestie opzij te zetten, maar om een of andere reden lukte hem dat niet, al leek het misschien misplaatst om erop door te gaan, want zowel Ruby als hij waren te eigenwijs om toe te geven. ‘Je had inderdaad wel dood kunnen zijn,’ herhaalde hij haar woorden. Hij wilde nog wat zeggen, maar klapte zijn kaken weer op elkaar. Nee, het maakte toch allemaal niet meer uit. Maar verdomme, het idee dat hij haar kon verliezen, elk moment, zonder dat hij erbij was… dat zij weer plotseling uit zijn leven zou verdwijnen, zoals vlak na de geboorte…
Op straat waren veel Onverschrokken te zien, de wacht houdend, patrouillerend, dode monsters opruimend. Weer schoot hem de vreemde gewaarwording door hem heen die zowel hij als Adrian had gevoeld. Wat als hij degene was die Ruby zou doden? Hij móest zichzelf kunnen blijven vertrouwen… Hope kraaide en dat haalde hem even uit zijn donkere bui. Hij zei: ‘Hope heeft magie. Denk ik. Ze liet de pagina’s van een boek omslaan zonder het aan te raken.’

Steunend met zijn hoofd op zijn hand, keek Adrian onderzoekend op naar Jenna die haar gezicht achter een mok thee verborg. 'Ik dacht dat ze daar weg was,' sprak hij zijn gedachten. 'Waarom zouden de elfjes hebben gelogen? Er hing zoveel van af...' Hij moest zichzelf stoppen om niet een uitgebreid monoloog te houden over wat de keuze had betekent, want daar had niemand iets aan. Zijn ogen gleden over de tekens op het papiertje voor hem voor hij weer naar haar op keek. Hij wilde vragen wat voor nachtmerrie ze had gehad, maar wist net op tijd zijn mond weer te sluiten. Hij kon het wel raden. Was er maar iets wat hij voor haar kon doen. 'Misschien kan ik helpen,' zei hij nu langzaam, zijn woorden overdenkend terwijl hij ze sprak. 'Ik ben krachtiger dan ik ooit ben geweest. We hebben Inanitatem verslagen... Dachten we. In ieder geval hebben we de duisternis verdreven. Misschien kan ik helpen.' Hij pakte haar hand vast en drukte er een kus op. Het vertrouwde geluid van het kloppende hartje warmde zijn hart. 'Maar we moeten eerst kijken of magie voor al onze huidige problemen zorgt en ik moet iets vinden om Ruby en Hope te beschermen... Zoveel te doen.'

Ze hoorde de toon in zijn stem toen hij haar herhaalde en moest haar best doen om niet verbaal weer naar hem uit te halen. Gelukkig besloot Bastian het hier schijnbaar bij te laten, want hij begon over een nieuw onderwerp. Een onderwerp dat Ruby deed stilstaan. Met een blik waar een mengeling van angst, verbazing en schrik in te lezen viel, staarde ze naar Hope die zich van geen kwaad bewust leek. Hoewel magie haar al meerdere keren had gered, had het haar ook meerdere keren in gevaar gebracht. Inanitatem was daar het beste voorbeeld van. Ze had eigenlijk gehoopt dat haar dochtertje vrij zou blijven van al het gedoe; veilig bovenal. Toch kon ze een heel klein beetje glimlachen. 'Weet je het zeker? Waarom deed ze dat?'

Bastian hield Ruby’s gezichtsuitdrukking nauwgezet in de gaten toen hij het nieuws deed, maar ze had een breed scala aan emoties op haar gezicht, en hij wist niet zeker hoe ze het vond. ‘Ik weet het niet honderd procent zeker,’ bekende hij. ‘Ze zat bij Adrian op schoot, en hij had een boek voor zich op tafel liggen. Plots begonnen de bladzijden te bewegen, en zowel Adrian als ik weten zeker dat we niets hebben gedaan, en Jenna was er niet.’ Hij trok even een mondhoek op. ‘Onze kleine magiër… Hoewel het een hoop goeds kan doen, had ik gehoopt dat het haar bespaard zou blijven…’
Hij keek nu opzij naar Ruby. Zijn mooie, prachtige, lieve, stoere vrouw. Met zijn vrije hand pakte hij haar hand, liet zijn vingers met die van haar verstrengelen. ‘Het spijt me,’ zei hij plots. ‘De gedachte aan dat ik je had kunnen verliezen, maakte mij boos en ongerust. Ik houd zoveel van je.’

Jenna glimlachte nu een beetje verdrietig naar hem. ‘Mijn grote leider. Je hebt een hoop op je schouders…’ Plots verdween de glimlach van haar gezicht af toen de woorden die hij had gezegd, tot haar doordrongen. ‘Ruby en Hope beschermen? Wat? Wat is er aan de hand? Wat bedoel je?’ Ruby mocht haar dan zopas wel de koude schouder hebben gegeven om haar actie, maar dat nam niet weg dat Jenna door het vuur zou gaan voor haar vrienden.

Ruby streek even langs de wang van Hope en knikte op zijn woorden. Ja, zei had ook liever het haar dochter bespaard. Misschien zaten ze er wel naast. Misschien was het iets anders geweest. Ze hoopte het eigenlijk.
'Het spijt me dat ik je ongerust heb gemaakt...' zei Ruby langzaam. Haar vingers hielden zijn hand stevig vast. 'Ik was naar de Nieuwe Factie. Ik moest het voor mezelf zien, er eentje vangen... Niet bozer worden dan je al was.' Met een serieuze blik keek ze naar hem opzij. 'Ik ben oké. Maar nu kan ik opnieuw opzoek met dank aan Jenna. Ik kan niet hulpeloos toekijken en afwachten. Ik moet iets doen om ons te beschermen.' Weer gleden haar ogen naar Hope waarop Ruby een kleine zucht slaakte. Het leven had voor even zo goed geleken.

Na een verdrietige zucht vertelde Adrian wat Bastian hem had verteld en toen wat hij zelf had meegemaakt. Heel even was door zijn hoofd geschoten om het achter te houden, maar als de Oprechte die hij was, had hij die gedachte meteen weer verdrongen. De waarheid was bijna altijd beter dan liegen. 'Daarom net bij je actie... Ik dacht heel misschien ervaarde jij ook zoiets.' Hij kneep haar zachtjes in haar hand. 'We zitten volgens mij allemaal alweer dieper in de shit dan we door hebben. Nu nog een oplossing vinden.'

Er was een vuur waarbij mensen in een voor haar onbekende taal zongen, al deed de klank ergens in haar achterhoofd een zenuw van herkenning trillen. Mensen wiens gezichten ze niet zag, verborgen door de schaduwen van hun capuchons of sjaals. Licht en donker; schaduw en zon, leven en dood. Een cirkel. Woorden stroomden haar bewustzijn binnen, al wist ze niet of dat de woorden waren die de mensen zongen, of dat het van iets anders kwam. Van dieper. Moeder, o moeder, kom met ons mee door de nacht… Ze keek rond. Een ademhaling, een zucht, meer schaduwen. Vonken in de nacht. Alles voor haar. Geen sterfelijke ziel zal haar tegenhouden, verdeeld en onsterfelijk als ze is. Ons geheim. Haar geheim. Haar moeder was hier. Ze stond voor haar, een silhouet voor het vuur. Jenna hief haar hand op om de vrouw aan te raken, maar ze leek mist, of eerder schaduw, opgedeeld in kleine fracties waar haar vingers doorheen gleden, onaanraakbaar. De mensen om haar heen zongen door, en door, in hoge en lage toonaarden, in stemmen die leken te rollen en te duikelen in haar geest. Ondanks de vreemde locatie waar ze zich bevond (al kon ze niet goed opmaken wáár, was het oud Factieloos? Nee, het was ergens binnen), ondanks de mensen die ze niet kon herkennen, voelde ze zich geborgen en veilig. Haar moeder was hier immers. Ja, voor haar. Voor haar, de vrouwe, de moeder. Voor de schaduwwereld.
Op dat moment werd Jenna weer wakker. Ze sloeg haar ogen op. De schaduwwereld. Haar droom moest het voorgeborchte hebben bedoeld. Haar droom had een ritueel laten zien, een fysiek ritueel waar ze een glimp van had opgevangen. Haar hart klopte. Er waren mensen die haar hiermee konden helpen: mensen met magie die haar moeder konden helpen.
Ze legde haar handen op haar buik en sloot voor een kort moment haar ogen. Ze zou op zoek gaan naar die mensen. Haar droom had haar een missie laten zien, en die zou ze volbrengen ook.

Bastian was redelijk bijtijds op, want hij wist dat Ruby van uitslapen hield. Zachtjes had hij Hope haar flesje gegeven en gewacht tot ze weer in slaap was gevallen voordat hij haar weer in de wieg had gelegd. Daarna was hij in zijn boxershort naar de keuken gegaan en begon met het maken van ontbijt. Ja, Ruby en hij hadden de missie gehad om de mysterieuze locatie onder Eruditie te onderzoeken; maar nu lag het onderzoek bij Adrian en andere studiebollen. En als Ruby in tussentijd haar zinnen had gezet op het overmeesteren van een nieuw monster, dan was Bastians allerlaatste idee wel om zijn vrouw dat alleen te laten ondernemen na wat er gisteren was gebeurd. Ze zouden Hope straks langsbrengen bij zijn schoonouders, en dan op pad.
Met het dienblad in zijn armen liep hij terug naar de slaapkamer, ging op het bed zitten en drukte met een glimlach een kus op Ruby's voorhoofd.

Het moment tussen waken en slapen was Ruby's favoriete moment. In de verte voelde ze het bed bewegen, hoorde ze de zachte voetstappen door de kamer heen bewegen en de huiselijke geluiden van Bastian en Hope. Tussen de spleetjes van haar oogleden door had ze Bastian gezien met Hope in zijn armen tot ze met een glimlach om haar lippen weer was weggedommeld.
Het was de zachte aanraking en de geur van koffie die haar nogmaals deden wakker worden. Voordat ze haar ogen opende, glimlachte ze en rekte ze zichzelf uit waarbij ze al haar spieren aanspande. Nog een moment wat één van Ruby's favoriete momenten was, was het volgende moment. Het moment dat ze haar ogen open deed om aan de dag te beginnen en Bastian de allereerste was die haar netvlies binnen drong. Ze legde haar hand op zijn wang en kwam een stukje overeind om hem een kus op zijn lippen te drukken. 'Goedemorgen,' fluisterde ze terwijl ze zich weer in het kussen liet neerzakken. Ze liet haar ogen over het ontbijt gaan en toen naar de wieg in de hoek van de kamer (nee, ze kon het nog steeds niet aan om Hope in een andere kamer te laten slapen). 'Wat een verwennerij...' mompelde ze terwijl ze in zittende houding kwam.

Adrian was bij het eerste zonlicht voorzichtig opgestaan. Hij had Jenna een zachte kus op haar voorhoofd gedrukt, haar weer beter toegedekt en was toen terwijl hij een shirt over zijn hoofd trok, de trap af gelopen. In de keuken had hij een waterkoker aangezet, had hij een yoghurtje uit de koelkast gepakt en was hij in zijn onderbroek en t-shirt op de bank gaan zitten. Terwijl hij met één hand af en toe een hap yoghurt naar binnen werkte, bekeek hij nogmaals de code op het papiertje en in het boekje. Hier kon hij wel uitkomen. Als Hope daadwerkelijk de pagina's om had laten slaan (hoe in hemelsnaam kon ze dat doen?), dan konden deze pagina's hem helpen. Hij moest er alleen nog achter zien te komen hoe.

Als zijn roerige leven hem wel iets had geleerd, dan was het dat je van de momenten van rust en van de kleine dingen moest genieten. Een glimlach was op zijn lippen toen Bastian de dekens opensloeg om er zijn benen er weer onder te stoppen en daarbij bijna de koffie van het dienblad af tikte. Hij ving het kopje op, maar knoeide daarbij de hete vloeistof over zijn vingers. Hij hield een verwensing in, zette de koffie weer op het blad en zoog op zijn zere vinger. Hoewel de glimlach nu van zijn gezicht was verdwenen, twinkelden zijn ogen nog steeds en had hij kuiltjes in zijn wangen. ‘Zo,’ zei hij, gaf haar nu voorzichtig een kop aan en nam zelf een slok van de tweede. ‘Goedemorgen. Klaar voor de nieuwe dag?’

Na een douche te hebben genomen en zich te hebben aangekleed, was Jenna naar beneden gelopen. Ze had Adrian begroet en een deuntje neuriënd ging ze bezig met het zetten van thee. Terwijl het water kookte was ze naar de man op de bank teruggelopen en had haar armen van achter om hem heen geslagen. ‘Goedemorgen lieve schat van me, je was vroeg op,’ zei ze en drukte een kus op zijn wang. Toen viel haar blik op het papier in zijn hand. Jenna had even moeite met begrijpen wat ze zag, maar Inanitatem begreep de tekst gelijk. Jenna voelde zich een ogenblik als verlamd van ontsteltenis en schrik; een ogenblik voelde ze de neiging om het papier uit Adrians handen te rukken en het te vernietigen, in duizend stukken te scheuren en weg te smijten, zodanig te versnipperen dat nooit iemand er iets mee zou kunnen... Ze knipperde verdwaasd tegen deze vreemde gewaarwording en staarde opnieuw naar het papier. Waarom plotseling dat vreemde gevoel? Wat voor duistere magie ging er van dat stuk papier uit? Moeite moeten doen niet geagiteerd te klinken, vroeg ze: ‘Wat is dit? Waar heb je dit vandaan? Was dit de tekst van Bastian?’

Met de warme mok tegen haar lippen aan, bekeek Ruby de handelingen van Bastian. Ze schudde zachtjes lachend haar hoofd en pakte toen met haar vrije hand zijn hand vast om vervolgens een kus op zijn vingers te drukken. 'Voorzichtig, voorzichtig.'
Een zacht geluidje klonk uit de wieg en Ruby, die had geleerd van de fouten van Bastian, zette haar mok koffie op het nachtkastje neer. Hoewel ze het bed verliet, voelde Ruby zichzelf helemaal warm worden toen ze naar de wieg toe was gestapt en de open oogjes van haar dochter nieuwsgierig omhoog zag kijken. 'Goedemorgen Hope.' Ruby drukte een liefdevolle kus op haar voorhoofd voordat ze het kleine meisje uit de wieg optilde. Dit meisje van wie ze nooit had gedacht haar zelf vast te kunnen houden. Dit meisje voor wie ze zou sterven, nogmaals als het zou moeten.
Met Hope in haar armen liep Ruby terug naar het bed, ging ze zitten en stak ook zij haar benen weer onder de dekens. 'Ik zou willen dat deze momenten voor altijd konden duren,' zuchtte ze met een verdrietige ondertoon. 'Maar het lijkt erop dat Chicago nog niet van alle problemen af is...'

Met een lach op zijn gezicht begroette Adrian zijn vrouw en hun aankomende kindje. Hij hoorde het hartje toen Jenna haar armen om hem heen sloeg en sloot voor een moment zijn ogen van geluk totdat ze weer sprak. 'Ja, dit is wat Bastian gister kwam brengen inderdaad. Ik dacht dat je het al had gezien?' Adrian stak zijn vingers door de hare heen en drukte een zachte kus in de binnenkant van haar hand. 'Heb je lekker geslapen, lief?' Hij keek met een observerende blik naar haar op om haar reactie te kunnen pijlen. Haar dromen konden zo hevig zijn, dat kon hij alleen al merken door soms naast haar te liggen. Vannacht had ze rustiger geleken, maar ook dat zei niet altijd alles. Kon hij maar al haar pijn en verdriet wegnemen, alle rotte herinneringen verwijderen uit haar geheugen, hoewel dat laatste meer spreekwoordelijk was. Er waren al genoeg problemen geweest met het geheugen in hun relatie.

Het was een vreemde gewaarwording die Jenna voelde. Jenna wilde graag op de bank tegen Adrian aan komen zitten, haar knieën opgetrokken terwijl ze met haar hoofd op haar schouder mee zou kijken met wat hij aan het doen was. Inanitatem wilde krijsen, het papier uit zijn handen rukken en het in brand zetten.
De laatste won. Inanitatem wist immers dat als deze magiër de tekst vertaalde, hij achter de sleutel van haar geheim zou komen, en dan was toch alles verloren. Dan zou hij toch weten dat ze er nog was. Dan zou hij weten op welke wijze ze echt verslagen te worden. Ze moest de tekst vernietigen, en zorgen dat niemand het origineel diep onder Eruditie ooit nog zou kunnen vinden. Jenna’s ogen gleden naar achter. Maar in plaats van het oogwit was er niets anders dan zwart. Ze trok haar hand los uit die van Adrian en greep het papier. Sidderend stapte ze naar achteren, het papier scheurend tussen haar vingers. Ze zei met een stem die uit de aarde leek te komen:’Blijf hierbuiten, Adrian Johnson, of er zullen vervelendere dingen gebeuren dan wat er met Ruby Black en je nichtje is gebeurd.’
Jenna bundelde ondertussen al haar krachten samen om heerschappij over haar geest te herwinnen. Met alle magie die ze in zich had verbande ze de schaduw in haar hoofd naar achteren. Het was alsof ze een bal onder water moest duwen, alles trok en werkte tegen als magneten, maar uiteindelijk lukte het. Voor nu. Helwit licht leek voor haar ogen uiteen te spatten, en haar zintuigen kwamen één voor één terug.
Als laatst werden haar ogen weer het normale groen. Hijgend hapte ze naar adem. Haar hart klopte als een razende in haar borstkas en ze had plotseling een daverende hoofdpijn. Verdwaasd staarde ze van Adrian naar de verkreukelde papiersnippers in haar handen. 'Wat... wat is er gebeurd?'

Bastian keek met een liefdevolle blik in zijn ogen naar het toneeltje. Altijd als hij Ruby met Hope in haar armen zag, flitste hem de historie die ze hadden door zijn hoofd. Ze was dood geweest. Ze was er niet geweest. Ik was degene die Hope in mijn armen had, waar Ruby het nooit zou kunnen. Dan moest hij zijn hoofd schudden om die angsten weg te jagen, tot soms zijn ogen zich vulden met tranen van opluchting en de diepe liefde die hij voelde voor zijn vrouw en dochter.
Ruby verwoordde zijn gedachten die hij op dit moment voelde. Ook hij zette de koffie op het nachtkastje en nam haar in zijn armen, een kus op haar wang drukkend en daarna op die van Hope. ‘Misschien,’ zei hij. ‘Maar we zullen samen zijn.’

Met haar voorhoofd tegen zijn kin aan, keek Ruby in de heldere oogjes van Hope. Ze had haar knieën onder de dekens opgetrokken en Hope erbovenop gelegd. Haar handen hadden zich om de knuistjes van Hope gevouwen die ze speels op en neer bewoog terwijl ze een zacht Onverschrokken liedje zong over een meisje dat zo dapper was dat ze naar de sterren klom. Terwijl ze zong moest Ruby denken aan wat Bastian had gezegd gisteren over magie. Ze hield hun dochter liever weg bij al het gedoe, maar aan de andere kant kon het iemand sterker maken. Adrian bijvoorbeeld, was zoveel sterker geworden sinds ze hem kende. Een meisje met de wilskracht van een Onverschrokkene en de magie van de familie Johnson zou iedereen kunnen verslaan. Was er maar een manier waarop ze het zouden kunnen weten.

Voordat Adrian had kunnen reageren, was Jenna naar achteren gestapt en waren haar ogen zwart geworden. Meteen sprong Adrian op, zijn handen voor zich uitgestoken, niet goed wetend of hij haar moest vastpakken of weg moest duwen. Dat laatste kon hij niet, niet met hun baby die in haar buik groeide. Dat eerste kon hij ook niet, want de stem die ze deed klinken was er eentje die in geen miljoen jaar op die van Jenna zelf leek. Hij deed alleen maar het eerste wat hij kón bedenken: De stukjes papier die tussen haar handen door vielen, stuurde hij naar zijn eigen handen toe. Wat dit ook mocht betekenen, wie dit ook was, wat hij of zij ook wilde, waar dit monster het Godvergeten lef vandaan haalde om Jenna over te nemen, de tekens op dit papier leken belangrijk te zijn.
Met alle stukjes in zijn handen en zijn wenkbrauwen in een bozige, bezorgde frons gebogen, bracht hij zijn handen dicht tegen elkaar aan en stuurde de stukken papier weg de kamer uit, naar een plek waar het monster er voor nu niet bij zou kunnen komen. Een plek waar een man en een vrouw en een kleine baby gezellig samen hun ochtendritueel uitvoerden.
Adrian opende zijn mond, zijn handen in een gespannen houding om hem te helpen een volgende spreuk snel uit te laten voeren als dat nodig was. Maar de ogen werden weer groen en de geschokte bewegingen van het lichaam van Jenna deden hem weten dat ze terug was. 'Jenna!' Binnen een stap was hij bij haar en sloeg hij zijn armen om haar heen, beschermend, alsof hij zichzelf de illusie wilde wekken dat het monster wat in haar zat niet bij haar kon komen als hij haar dicht tegen zich aan drukte.
'Gaat het? Wat...' Hij nam haar op armslengte afstand en bekeek gespannen haar ogen. 'Wat is je favoriete herinnering aan ons? Ben jij het echt?'

Wat een prachtig leven was het toch. Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar Ruby’s zachte zingen, terwijl hij haar warmte tegen zijn lichaam voelde. Hij had zijn armen om haar heengeslagen en voelde zo ook Hope, de baby van hen beide, het kleine mensje dat haar eigen leven voor zich had liggen, hun dochter. Het beloofde een prachtige dag te worden, met gouden zonnestralen die door de half geopende gordijnen vielen en vogels die de ochtend fluitend begroeten. Misschien zou Ruby haar idee om een monster te willen overmeesteren voor een andere dag laten. Misschien zouden ze vandaag wel naar het park kunnen gaan, met Hope in het gras spelen, een picknick kunnen houden. Hij wilde het juist voorstellen, toen opeens, zonder waarschuwing, zijn kop koffie van het nachtkastje viel. ‘Verrek,’ zei hij, wurmde zich achter Ruby vandaan en haalde een doek om de boel op te soppen. Terwijl hij daar mee bezig was, staarde hij eerst naar het koffiekopje, toen naar het nachtkastje, toen naar Hope die hem lachend aankeek, en toen naar Ruby. Toen schudde hij zijn hoofd, dweilde de laatste koffie op. ‘Misschien stootte ik er per ongeluk tegenaan, of had ik het niet goed weggezet… Of…’ Opnieuw keek hij naar Hope die met een ondeugend gezicht hem terug aan leek te kijken.
Het volgende moment klapte de deur open als door de wind opengewaaid, en wapperden snippers papier de kamer binnen. De koffie was vergeten: Bastian was overeind gevlogen, klaarstaand om de eventuele indringer de kamer uit te gooien, toen zijn ogen groot werden toen zijn blik viel op wát voor papier er nu plots de kamer binnen was komen waaien. De tekens van Adrian. Wat was er aan de hand? Was er iets fout?

Plotseling stond Adrian voor haar. Hij had haar even dicht tegen zich aangedrukt, maar hield haar toen al gauw op een armlengte afstand terwijl zijn ogen over haar gezicht flitsten. Verward en ongelukkig staarde Jenna naar hem op. ‘Wat…’ mompelde ze. ‘Onze favoriete herinnering? God, weet ik het, zoveel… Onze eerste kus bij de grens van Factieloos? Dat ik je weer zag buiten de muur? De vlinders die je liet verschijnen tijdens ons aanzoek?’ Ze staarde naar de snippers papier die ze nog in haar verkrampte vingers had geklemd en keek weer omhoog naar zijn gezicht. Vrees greep haar opeens om het hart. ‘Ad, waarom vraag je dat? Wat is er aan de hand? Het laatste dat ik me herinnerde was dat ik bij de bank stond, en nu sta ik hier opeens met dit papier in mijn handen. Heeft het papier me behekst? Stond er een spreuk op?’

Zij was het. Alle Goden zij geprezen, zij was het weer. Voordat Adrian iets had kunnen zeggen had hij zijn armen weer om haar heengeslagen en drukte hij haar beschermend tegen zich aan. 'Ik weet het niet,' mompelde hij bezorgd. Het kloppende hartje van hun zoon of dochter maakte hem extra nerveus. Te denken dat er een monster zijn zwangere vrouw had overgenomen...
Hij trok zijn gezicht weer een stukje terug zodat hij haar aan kon kijken, maar ditmaal bleef hij haar vasthouden. 'Je was weg...' zei hij langzaam. 'Er zat iets in je wat schijnbaar het papier wilde vernietigen.' Terwijl hij een pluk haar achter haar ogen streek bestudeerde hij haar ogen. De ogen die eerst zo zwart waren geweest en als vanzelf weer terug naar hun originele kleur waren getrokken. 'Jij, of het zei: "Blijf hierbuiten of er zullen vervelendere dingen gebeuren dan dat er met Ruby en Hope is gebeurd." ' Adrian zweeg even terwijl hij in een bijna wanhopig gebaar zijn hand door zijn haren haalde. Het gebeurde allemaal weer opnieuw. Weer was er iets duisters. Natuurlijk zouden ze het niet laten gaan. Niet nu Chicago net de goede kant op ging.

Ruby drukte Hope lachend kusjes op haar voorhoofd en neus. 'Wat een knuppel is Bast soms, hè?' Ze grinnikte om Bastian die met een doek de kamer weer in kwam en de koffie op begon te ruimen. Hope bewoog enthousiast met haar armpjes en beentjes bij de aanblik van haar vader. 'Als je nu magie had, dan kon je het voor hem opruimen.'
Ruby wilde zich net tegen de achterkant van het bed laten aanzakken, toen de openslaande deur haar meteen rechtovereind deed zitten. In één beweging had ze Hope dicht tegen zich aan gedrukt, haar andere hand gebald tot een vuist. Voor een moment kon Ruby enkel verward knipperen bij de aanblik van binnenvliegende stukken papier die op het bed neerploften. 'What the...' Ze boog wat voorover om de tekens die ze gisteren hadden gezien in de kelder te herkennen. 'Hoe komen deze... Adrian? Waarom?' Met haar wenkbrauwen in een serieuze plooi keek ze op naar Bastian. 'Nooit rust. Laten we zo maar gaan.'

Jenna luisterde met klimmende ongerustheid naar zijn woorden, maar om haar mond was een verbeten trek verschenen. Ze herinnerde het voorval niet; ze herinnerde zich alleen dat ze een sterke emotie had gevoeld de niet de hare leek, en dat ze plots weer de heerschappij had over haar geest. Maar daartussen… Ze zei: ‘Wat er ook op het papier stond, het moet belangrijk wezen. We moeten erachter komen wat er stond.’
Ze haalde diep adem en voelde zich plotsklaps tien jaar ouder. ‘Ik had zo gehoopt dat… dat alles nu eindelijk goed was. Dat we van alles af zouden zijn geweest. Maar wat jij zei… of ik, of het… Het wist blijkbaar af van Ruby en Hope. Het kan Inanitatem toch niet zijn? Zij was vernietigd...’ Met het uitspreken van de naam voelde ze een vreemde draaiing in haar borst.

‘No rest for the wicked,’ beaamde Bastian met een zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht en greep zijn telefoon. Hij toetste het nummer van Adrian in en terwijl de telefoon overging, klemde hij het toestel tussen zijn wang en schouder om een broek aan te trekken. Er móest iets gebeurd zijn, daar kon hij vergif op innemen, want anders zou dat belangrijke papier nooit versnipperd zijn geweest. Hij wierp een blik op Ruby en Hope. Als Adrian maar opnam… Kom op Ad, kom op… ‘Misschien is het beter dat jullie hier blijven,’ opperde hij bezorgd.

Natuurlijk sloeg Ruby het idee van Bastian meteen in de wind. Er was geen haar op haar hoofd die eraan dacht om Bastian alleen op een gevaarlijke missie te sturen. Hoewel ze liever Hope elke seconde van de dag dicht tegen zich aan hield, durfde ze het meisje wel bij haar ouders achter te laten. Zij waren immers ook Onverschrokken en zowel haar vader als moeder zouden elk monster een kopje kleiner maken voordat ze bij Hope zouden kunnen komen.
Zonder twijfelen begon Ruby zich werktuigelijk aan te kleden. Ondergoed, strak zwart shirt, strakke broek waarin ze goed kon bewegen, stevige laarzen en haar haren samengebonden in een hoge staart. Toen pakte ze Hope op en stapte met haar de kamer uit, naar de slaapkamer van het kleine meisje waar ze haar verschoonde en de eerste outfit aan trok die ze had kunnen vinden. Terwijl ze Hope haar beentjes in de broekspijpen stopte, gleden haar gedachten weer af naar de tekens op de deur en de papieren die hun kamer waren binnen gewaaid. Misschien was het geen goed idee om meteen Adrian te bellen. Als hij ze naar hen toe had gestuurd dan moest er een reden zijn.
Een zacht geluidje en een hand die zich om haar vinger klemde trokken Ruby weer terug naar de realiteit. Hope leek soms zo wijs door de manier waarop ze kon kijken. Een zachte glimlach gleed over het gezicht van Ruby terwijl ze zich naar voren boog en het meisje een kus op haar voorhoofd drukte. 'Vandaag mag je weer bij oma en opa spelen. Mama en papa zullen de wereld veilig houden.'

Adrian knikte zachtjes in overeenstemming met haar woorden, maar onzeker over wat de oplossing zou moeten zijn. Haar woorden deden hem het hart in de schoenen zinken. 'Nee...' Het woord kwam langzaam uit zijn mond. 'Het kán Inanitatem niet zijn. We hebben de kelk vernietigd. Het duister ging weg, de monsters...'
Een schel geluid wat Adrian zijn hart een sprongetje deed maken vulde de ruimte. 'Shit...' mompelde hij terwijl hij naar de telefoon snelde. Bastian, las het schermpje. Hoe graag hij ook de waarheid vertelde, als het monster nog steeds in de buurt was of in Jenna zat, dan was het geen goed idee dat zij wist waar de snippers heen waren gegaan. Is het goed als ik je later terug bel? Hij drukte op het automatische bericht en het schelle geluid stopte. Nogmaals haalde Adrian zijn hand door zijn haren heen alsof deze handeling hem zou kunnen helpen met nadenken. 'Wat is onze volgende stap?' Het was geen echte vraag, eerder een gedachte die hij hardop uitsprak. 'Wat moeten we doen... Tegen wie vechten we ditmaal?'

Jenna had ook een blik op Adrians telefoon geworpen toen die overging, en had zodoende ook de naam van haar zwager gezien. Ze beet op haar lip. ‘Wat er ook in mij zit momenteel en wat het ook wil, het is misschien beter dat ik en daarmee het er niet bij is als je plannen gaat beramen,’ zei ze bezorgd. ‘Dat monster van Ruby dat ik doodschoot… Ik had me hetzelfde gevoeld, alsof ik geen heerschappij had over mijn lichaam. Ik moet er niet aan denken dat ik een van ons iets ga aandoen.’
Ruby… Toen Inanitatem in haar had gezeten, was haar huid zwart geworden bij haar pols en arm, alsof het kwaad zich vanuit daaruit verspreidde. Jenna trok haar mouw op en bekeek haar arm, maar dit er was niets op te zien. Ruby was ook niet overgenomen, tenminste, niet dat ze wist… Misschien was het Inanitatem toch niet. Maar wie dan wel? En wat moet het?
Ze keek op naar Adrian, met een beschermend gebaar een hand op haar buik gelegd. ‘Als we geen spreuk hebben om iets uit te bannen, kan ik proberen mijn moeder om raad te vragen. Het lijkt mij geen toeval dat ze ook plots is verschenen toen dit begon. Misschien kan zij helpen.’

‘Is het goed als ik je later terug bel…’ las Bastian hard op. Stopte toen zijn telefoon weg. Goed, er was dus wel iets aan de hand, dat stond boven kijf; maar Adrian kon in ieder geval nog zijn telefoon beheren, dus dat scheen hem een goed teken toe.
Hij kleedde zich verder aan en stapte toen naar beneden. In zijn achterbroekzak verdween een pistool, een mes in zijn jaszak. Je wist immers nooit wat je op straat kon treffen, en al helemaal niet nu bij Adrian en Jenna.
De harde gelaatsuitdrukking verzachtte zich toen hij Ruby met Hope de trap af zag komen. De twee vrouwen voor wie hij door het vuur zou gaan. Ruby zag er klaar uit voor de actie, sterk en lenig als altijd, en Hope keek hem met een berustende uitdrukking aan die hem zoals altijd van zijn stuk placht te brengen. Hij pakte de autosleutels, en drukte toen een kus eerst op Hopes hoofdje en toen op Ruby’s voorhoofd. ‘Adrian kon nog de telefoon bedienen, dus dat lijkt me een goed teken,’ zei hij. ‘Laten we eerst Hope maar naar je ouders brengen.’

'Inderdaad een goed teken,' bevestigde Ruby zonder verdere emotie. Ze gaf Hope over aan Bastian en verdween de keuken in waar ze twee appels, een meerdere flesjes waar al melkpoeder in zat en alleen nog warm water bij hoefde en een twee flesjes met water pakte. Ze had van het ontbijt dat Bastian op bed had gebracht nog een grote hap genomen voordat ze naar beneden was gelopen, maar die appel kon ze nog wel gebruiken.
Vervolgens waren de wapens aan de beurt. Er werd een enkel pistool in haar zak gestoken, voordat ze haar jas aantrok, een geweer op haar rug slingerde en de etenswaren weer oppakte. Bastian was al verdwenen naar de auto en met haar volle handen koste het haar even voor de deur op slot was, maar ze kreeg het gedaan.
Hope zat al in haar stoeltje toen Ruby instapte en de appel en het flesje waren voor Bastian naast zich neerlegde. 'Ontbijt,' glimlachte ze zonder vreugde. Nogmaals keek ze om naar Hope die uit het raam naar iets leek te kijken wat Ruby niet kon zien. Hun wonderkindje. Zouden ze haar maar veilig kunnen houden.

Met zijn rug naar haar toegekeerd staarde Adrian voor zich uit. 'Ik wist het...' mompelde hij heel zachtjes. 'Dat was jij niet.' Hij draaide zich weer naar haar om en pakte haar andere hand vast. 'Ik heb hetzelfde gevoeld... Ik was totaal kwijt dat ik de hele kinderkamer heb leeggeruimd met magie. Bastian heeft een moment de gedachte gehad om Ruby en Hope neer te schieten. Dat waren wij niet. Dat was... Wie dat dan ook was net. Maar waarom is het bij jou gebleven? Wij hebben dit maar één keer gehad.'
Net staarde hij nadenkend naar haar buik waar hun kleintje rustig verder leek te groeien, niet bewust van de problemen die zich in zijn toekomstige wereld afspeelden, toen hij met een ruk weer omhoog keek. Haar moeder was precies op dit moment verschenen op een plek waar ze helemaal niet hoorde te zijn. Dat was vreemd. In ieder geval kón dat geen toeval zijn, daar had Jenna gelijk in, maar wat het wel was...

Jenna staarde, bijtend op haar onderlip, naar de muur. Dus hetgeen dat bezit van haar had genomen, was ook bij Adrian geweest en Bastian (goede God, dat Bastian de gedachte had gehad Ruby en Hope iets kwaads te doen, onvoorstelbaar!). Wat was het dat hen had bezeten? Wie was het? Kon het Inanitatem wezen? Waarom zat ze dan bij haar, nu langer dan bij de anderen het geval was geweest? Jenna's frons verdiepte zich. Droommagie had Inanitatem uit haar sluimering gehaald… De droommagie had haar opgeroepen… Plotseling stroomden in alle helderheid de beelden van die keer uit Eruditie haar binnen, de keer dat zij gedwongen was geweest Inanitatem met Pete op te roepen. Ze kneep haar ogen dicht, maar dat maakte niet uit, want ze bleef de beelden in haar hoofd voor zich zien. Het zwart dat duisterder was dan enig ander zwart, de complete afwezigheid van licht... Het silhouet... De vervloekte magie die er heerste, en al dan niet meer. ‘…buiten het geordende universum in de amorfe magie van de hoogste verwarring die godslasteringen en vervloekte magie in het centrum van alle oneindigheid lastert, bevindt zich de entiteit, de god, wiens naam geen lippen durven uit te spreken …’
Ze schrok op toen Adrian zich plots met een ruk omdraaide. Blijkbaar had ze de woorden hardop uitgesproken zonder het te weten. ‘Ik vermoed dat het iets te maken heeft met droommagie,’ mompelde ze. ‘Iets… iets voorbij tijd en ruimte… Iets…’ Ze schudde haar hoofd. De gedachte zat ergens in haar achterhoofd waar ze niet bij kon. Wat was dit alles toch? En wat had haar moeder ermee te maken?
Ze draaide zich om en greep resoluut haar telefoon van de tafel af. ‘In ieder geval bel ik eerst mijn werk af. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn leerlingen iets aan zal doen.’ Ze liep naar de gang om te telefoneren. Maar toen ze daarmee klaar was en terug de kamer in liep, was het niet haar werk dat ze had gebeld, maar daar had ze geen herinnering aan.

Ze hadden Hope bij Ruby’s ouders afgegeven. Ze hadden geen woorden vuil gemaakt aan de reden dat ze Hope weer hadden afgegeven, maar Ruby’s ouders, Onverschrokken in hart en nieren dat ze waren, zagen ook wel aan hen dat er iets wrong. Maar ze waren te getraind en te verstandig om er naar te vragen, en al snel zaten Bastian en Ruby weer in de auto op weg. Even reden ze in stilte, terwijl de snippers van de code in zijn jaszak brandden. Hij stuurde naar links, reed de weg op die naar Oprechtheid leidde. Een deel van de stad waar de huizen oud waren, een grotendeels verlaten stuk stad, grenzend aan het voormalige Factieloos.
‘Iets had Adrian en mij bezeten,’ begon Bastian toen, langzaam pratend omdat hij tijdens het praten zijn gedachten formuleerde en twijfelde aan zijn eigen woorden. ‘Tenminste, zoiets vermoeden we. We gedroegen ons anders dan anders. Ik vraag me af of het Jenna had overgenomen – ze gedroeg zich al zo vreemd toen ze jouw monster doodschoot, en nu, met die snippers van de code, denk je ook niet? Er zou iets…’
De auto kwam van rechts op hen af. Afgeleid door het vraagstuk dat hem kwelde, trapte Bastian op de rem. In een flits drong het tot hem door dat de ander niet zou stoppen, en dat hij zelf ook niet kon stoppen. Er was geen ruimte of tijd. Hij smeet het stuur naar links; de banden piepten, en in een impuls sloeg hij zijn rechterarm uit om Ruby’s lichaam te beschermen. De andere auto leek, langzaam als in een droom, op hen af te komen. Het leek ongelooflijk langzaam te duren en toch ging het zo snel. Een dreun; de terugstoot. De klap leek zich tot in zijn schedel door te plantten en hij had het vreemde gevoel alsof al zijn botten trilden. Toen was het voorbij. Er klonk een zacht, haast feestelijk gerinkel van glas, en Bastian zag in een flits het gezicht van de bestuurder, bleek en met starre ogen.
‘Ruby!’ riep hij. ‘Alles goed?’ Hij hijgde alsof hij tegen een rots was opgeklommen. Met een nog verdwaasde blik in zijn ogen zag hij plots dat er iemand uit de andere auto was geklommen en met een geheven pistool op hen af kwam.

Langzaam gleed het zwart van haar oogleden weg om een vreemde wereld aan haar tentoon te stellen. Ze sloot ze haar ogen terwijl haar hand langzaam naar haar gezicht bracht. Nogmaals gleden langzaam haar oogleden omhoog zodat ze de wereld weer kon zien. Haar benen waren bezaaid met kleine stukjes glas. Onder de stof van haar mouwen kon ze de eerste bloeddruppels al zien opkomen. Haar hoofd. Wat bonkte haar hoofd toch enorm.
De realiteit sloeg over haar heen als een plotselinge golf op een stille zee. Met een ruk draaide ze haar hoofd om in het gezicht van Bastian te kijken. Haar bebloede hand werd even op zijn gezicht gelegd terwijl haar ogen bezorgd over zijn lichaam heen schoten. 'Ben je oké?' Waarom klonk haar stem zo schor en zwak?
Met trillende vingers drukte Ruby de riem open. Zorgen hadden ineens plaatsgemaakt voor woede. Welke imbeciele kleuter die schijnbaar nog nooit in zijn leven in een auto had gezeten had hen aangereden? Een man was uit de auto gestapt die zo dicht bij die van hen stond dat de voorkant het onmogelijk maakte voor Ruby om haar eigen deur open te kunnen doen. Het duurde even voordat ze besefte wat er aan de hand was. Voordat haar hersenen konden verwerken wat er nu eigenlijk gebeurde. Maar toen dat was gelukt had ze in een hartslag haar pistool uit haar zak getrokken en deze door het gat van het raam naar hem opgeheven. 'Ik kan er hier niet uit, Bast.' Haar stem klonk rustiger dan ze zich voelde. Naar de man schreeuwde ze: 'Laat je wapen vallen of ik schiet.'

Zijn hoofd deed pijn door de opeenstapeling van problemen en onbeantwoorde vragen. In een poging de rust vast te houden pakte hij de waterkoker, schonk er nieuw water in een zette het toen aan om een pot thee te maken. Starend naar het water dat hij door het kleine stukje doorzichtige plastic kon zien, probeerde hij zijn gedachten allemaal op een rijtje te krijgen. Er was íets dat hen allemaal had bezeten. Ruby ook? Het leek onduidelijk wat het wilde, maar schijnbaar wilde het in ieder geval niet dat zij de tekens zouden ontcijferen. Die geheime bibliotheek was er dus misschien wel en daar zou iets belangrijks in staan. Net nog was het monster bij Jenna. Misschien was het daar nog steeds wel. Jenna's moeder was terug.
Adrian kneep met zijn duim en wijsvinger in zijn neusbrug om beter te kunnen nadenken. Het had iets te maken met droommagie, dacht Jenna. Was haar moeder wel wie Jenna dacht dat ze was? Zij hoorde daar niet meer te zijn.
Het water begon zachtjes te borrelen. Achter hem verscheen Jenna weer. Met een ongeruste zucht sloeg hij zijn armen om haar heen en verstopte hij zijn gezicht in haar haren. 'God...' mompelde hij. 'Laten we Ruby en Bastian vragen om hierheen te komen.' Als ze dat nog niet waren. 'Misschien kunnen we de puzzel met zijn vieren oplossen.'

Bastian was anders een scherpe man, snel van reflexen, maar nu leek zijn hele lichaam en zijn brein hem traag als stroop te werken. Zijn hoofd deed zeer – hij had hem ergens tegenaan geklapt, waaraan? – en hij had zijn hand gestoten, zijn hand die altijd zijn zwakke plek bleef, maar hij was in orde – Ruby bloedde, maar ze praatte nog, Goddank, en nu –
De man kwam op hen af, een sjaal onder de onderkant van zijn gezicht gebonden als een bandiet uit het wilde westen. Ruby was eerder bij zinnen dan hij, en had haar pistool geheven en geroepen dat de man het wapen moest laten vallen. ‘Verdomme,’ mompelde hij. Hij voelde iets warms langs zijn voorhoofd lopen. Bloed. Hij raakte even zijn voorhoofd aan. Een buil, snee, of zo. Niets ernstigs. Herkreeg toen de macht over zijn spieren. Hij greep het geweer van Ruby. Stapte de auto uit. Wat moest hij doen? Hij wilde die klootzak van een bestuurder door elkaar rammelen die hun auto had geramd (verdómme, dat had veel slechter kunnen aflopen, ze hadden dóód kunnen zijn!), en tevens wilde hij die vent die nu het in zijn hoofd haalde om zijn pistool op hen te richten vermoorden. Wat bezielde hen? Hij hief het geweer, drukte de veiligheidspal weg, richtte het op de man en zorgde ervoor dat hij dekking bleef houden achter de auto. ‘Laten vallen, nú, of we schieten,’ snauwde ook hij ruw. ‘Je hebt drie tellen, verdomde rotzak…’
Hij had zijn aandacht gericht op de man met het pistool, en was de bestuurder voor een moment vergeten. Een schot klonk; automatisch beantwoordde hij het vuur toen hij zag dat de man zijn pistool ophief om te schieten. Bastian was eerder geweest dan hij, want de man greep naar zijn borst en zakte ineen. Waar kwam dat schot vandaan? De bestuurder? De man zat niet meer achter het stuur; hij moest uit de auto zijn geslopen. Snel… Dat schot… Was Ruby geraakt? God, liet dat het niet zijn…
Plots vlamde het door zijn borst heen, alsof de pijn de realiteit eindelijk had ingehaald. Het was alsof iemand een hete dolk in zijn borst stak, net onder zijn linker sleutelbeen, en hij hapte naar adem. Zijn benen konden hem plots niet dragen en het geweer viel uit zijn handen, kletterend op het asfalt; hij probeerde te grijpen naar de auto om zich staande te houden, maar ook zijn armen weigerden dienst. Voor hij het wist zat hij op de grond, half liggend. De hand, waarmee hij de pijnlijke plek had gegrepen, was toen hij zijn trillende vingers terughaalde, rood van het bloed. ‘O,’ kreeg hij er slechts versuft uit. ‘O, God…’

Jenna omhelsde Adrian ook even stevig, zo dichtbij dat het leek alsof zijn hart in haar borst klopte. Toen ze hem losliet, had ze haar handen beschermend op haar buik liggen. ‘We komen er wel uit,’ zei ze met meer vertoon van opgewektheid dan ze in haar hart voelde. ‘We komen er wel uit. Dat hebben we altijd gedaan.’ Dat móét gewoon. De duisternis kan niet opnieuw beginnen. Dat kan simpelweg niet. Datgene dat in mij zit, zal weer weggaan. Het licht zal weer overwinnen... Ze voelde zich vreemd, alsof ze diep had geslapen en net wakker was geworden, of dat ze een toeschouwer was van haar eigen leven, net een pas achter haar staand. Zouden ze er echt wel uitkomen? Of zou ze langzaam steeds verder worden overgenomen door het onbekende wezen dat in haar zat, net zolang tot er niets meer van haar over was dan zo'n zielloze loper met zwarte ogen?
Nee. Niet aan denken. Kom op. Plannen maken. Kom op!
Ze gaf gehoor aan Adrians plan door Bastian nogmaals proberend te bellen. Toen die naar de voicemail gaf, twijfelde ze even. Wat zou er wezen dat Bastian al tweemaal de telefoon niet had opgenomen? Zou Ruby nog boos op haar wezen? Toch drukte ze uiteindelijk op het nummer van haar vriendin en luisterde hoe de telefoon overging.

Tijd is een interessant gegeven. Ruby wist dat het allemaal maar enkele seconden kon hebben geduurd voordat alles zwart werd, maar het voelde alsof ze naar een lange, zware film had gekeken waarin zij één van de hoofdrollen bleek te zijn.
De man, enkel een paar stappen verderop, was met zo'n klap geraakt dat hij terwijl hij naar zijn borst greep achterover viel. Als in slow motion probeerde hij nog een stap achteruit te zetten om zichzelf op te vangen, maar zijn benen konden zijn gewicht niet meer dragen en terwijl hij viel kon Ruby zien hoe zijn ogen focus verloren. Hij was stervende, hier op dit moment.
Glas viel van met een dof geluid van haar benen af op het tapijtje van de auto toen ze over het middenstuk en de stoel van Bastian kroop om in vrijheid te komen. Ze zette één voet buiten de auto. Haar ogen gleden naar Bastian toe. Er moest een schreeuw uit haar mond zijn gekomen, maar ze had hem zelf niet gehoord. Het enige wat ze nog hoorde was het suizen van haar oren terwijl ze de twee stappen zette die het haar koste om bij hem te komen. 'Bast... Bast,' prevelde ze terwijl haar handen zijn hoofd vastpakten en ondersteunden. 'Waar...' Die vraag hoefde ze niet te stellen, want het donkere bloed verspreidde zich snel over zijn schouder. 'Het komt goed... Ik...' Hulpeloos keek ze om zich heen, maar schijnbaar was er precies op dit moment helemaal niemand uit heel het verdomde Chicago hier aanwezig. Haar telefoon trilde in haar broekzak. Misschien maakte het wel geluid, maar Ruby registeerde het niet meer. Een ambulance bellen. Ja, dat moest ze doen. De telefoon werd uit haar zak gehaald.
Voordat ze echter iets tegen de persoon aan de andere kant van de lijn had kunnen zeggen, waren twee handen vanachter verschenen die iets tegen haar mond aan duwden. En voordat ze zich had kunnen verzetten was haar lichaam slap geworden.

Met groeiende ongerustheid keek Adrian toe hoe Jenna tot twee keer toe geen gehoor kreeg van Bastian. Hij leunde tegen de eettafel aan, een bezorgde frons in zijn wenkbrauwen en zijn mond verstopt achter zijn vuist. Ooit hadden ze buiten de muur willen blijven. Dat had dwaas geleken de afgelopen maanden die zo rooskleurig waren geweest. Hier binnen de muur was waar ze hoorden. Hier konden ze de wereld verbeteren. Chicago herstellen tot een stad waar iedereen gelukkig was. Nu echter... Nu voelde hij weer die drang om ergens anders te zijn dan in deze stad waar steeds maar zulke dingen leken te gebeuren.
De telefoon werd opgenomen. Adrian keek van Jenna naar de telefoon. Wat was dat geluid?

Als door een dichte, donkere mist staarde Bastian naar Ruby omhoog. Ze was er nog… ze was er… Hij zag dat ze bloedde, maar ze leek oké, ongedeerd, levend… Haar handen op zijn hoofd, warm, beschermend. Het komt goed. Er was iets gebeurd… Iets ernstigs… Hij was geraakt… Het is goed, wilde hij zeggen. Het komt goed. Pas op. Er is er nog één. De man die mijn neerschoot… Pas op voor hem… Ik houd zoveel van jou, Ruby, ik houd zo ongelooflijk veel van jou, meer dan ik ooit in woorden zou kunnen uitdrukken, van jou en Hope…
Het was alsof hij naar een film keek waarin stukken misten, want het volgende moment was de man achter Ruby verschenen die iets tegen haar gezicht duwde. Hij probeerde overeind te komen. ‘Nee,’ zei hij, of althans, dat probeerde hij, want het was niets meer dan een schorre fluistering. ‘Néé!’ Met een ongelooflijk hopeloos gevoel moest hij toekijken hoe haar ogen wegdraaiden. De man tilde haar op. Weer probeerde hij zijn geweer te heffen, maar de pijn in zijn schouder liet hem dat gauw opgeven. Grote zwarte kringen begonnen voor zijn ogen te draaien. De pijn in zijn borst werd heviger, het ontnam hem de adem, hij hijgde. Opstaan Johnson, je móét! Als door duizend nevelen zag hij dat Ruby weggedragen werd door de onbekende, naar een nieuwe auto die opeens was verschenen, en de pijn in zijn hart was nog sterker dan de lichamelijke. Toen werd alles verder zwart.

‘Ruby? Rúby? Hallo?’ Jenna had haar wenkbrauwen gefronst. Er was opgenomen, dat was iets; maar de geluiden kon ze niet plaatsen. Iemand die met een zwakke stem ‘nee’ fluisterde, het geluid van een naderende auto die snel rende, voetstappen, een schreeuw van pijn die door merg en been ging.
Bleek geworden, en met grote ogen, staarde ze op naar Adrian. ‘Je spreuk,’ zei ze gejaagd. ‘Dat ding. ‘Zoek en gij zult vinden’. Snel! Ik denk dat er iets is gebeurd met Bastian en Ruby...'