Faction magic

De storm aan emoties die over zijn gezicht heen gleed, zou hilarisch zijn geweest als hij het terug had kunnen kijken op video. Eerst had hij afwachtend opzij gekeken, bij het stoppen van haar woorden. Toen had hij in verwarring naar zijn de grond gekeken omdat hij kon zweren dat er druppels tegen zijn enkels waren gekomen. Hij zag haar broekspijpen, nat vanbinnen: verbazing over het feit dat ze in haar broek had geplast. Toen, bij de realisatie die langzaam tot hem doordrong, gleed eerst een klein moment van hoop en vreugde over zijn gezicht, dat al snel werd gevolgd door schrik, angst en paniek.
'Nee, nee, shit,' mompelde hij terwijl hij bezorgd naar haar buik en benen keek, zijn handen wild flapperend in de rondte. 'Hoe kan dat nu. We zitten in een droom. Dit is niet het moment. Shit, shit, shit.' Met ogen vol stress keek hij naar haar ogen op. Hoe kon ze zo rustig enkel hemel stotteren. Adrian kon zichzelf wel de haren uit de kop trekken van blinde paniek.
'Het is nog niet eens tijd!' hoorde hij zichzelf veel harder zeggen dan bedoelt. 'God, God.' Hij sloeg zichzelf met vlakke hand tegen de wang in een poging zichzelf te bedaren. 'Wat... Wat moeten we doen? We moeten wakker worden, toch?'

Bastian kwam achter haar aan, constateerde ze al snel. Haar stappen werden nog wat groter door deze zekerheid. Ja! Daar zag ze weer iemand, die precies verdween toen zij achter een boom vandaan rende. Ze wilde roepen naar de persoon, maar besloot eerst te achterhalen wie de persoon eigenlijk was.
Even hield ze stil terwijl ze met half samengeknepen ogen naar de persoon aan het van het pad keek. Hij of zij stopte ook, leek te wachten tot zij weer zou beginnen met rennen. In snelle bewegingen schoten haar ogen door de omgeving heen. Ze had het niet gemerkt, maar ze was schijnbaar zo ver het park ingerend, dat ze in een deel was gekomen met grote bomen met laaghangende takken. Het grote bladerdek liet enkel puntjes licht door die als kleine sterretjes op de grond vielen. Planten die enkel beschreven konden worden als onkruid, vulden de aarde naast het grindpad.
Ruby keek nogmaals op. De persoon was verdwenen. In een ruk draaide ze zich nu om, maar Bastian en Hope, laat staan Jenna en Adrian, waren in geen velden of wegen meer te bekennen.
Ze fluisterde zichzelf een scheldwoord toe, terwijl ze met grote stappen terug liep.
Zijn stem doorbrak de stilte. Ze had haar mond al geopend om hem antwoord te geven, toen vanuit haar ooghoeken ze weer iets zag bewegen. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar, alsof ze in de gaten werd gehouden. 'Bastian,' ze fluisterde zijn naam.

Jenna voelde paniek opborrelen, maar onderdrukte dat. Als Adrian degene was die zo radeloos nerveus was, moest zij haar kop erbij houden. Ze kneep haar ogen dicht om te denken. Moesten ze wakker worden? Dwars door alle lagen droommagie heen? Net nu ze zo dichtbij waren... ‘Ik weet niet of ik de kracht heb om ons allen prompt uit de limbo te helpen,’ zei ze met een bevende stem. ‘En hier blijven... ik...’ Weer z'n kreng van een wee, al viel het haar nog mee; ze wist dat dat nog wel erger ging worden. Diep ademde ze uit, en toen ging het weer beter. Hoe lang konden weeën duren? Shit, had ze zich er al maar even íéts meer in verdiept... Maar de bevalling was nog ver weg, dachten ze, en er was zoveel aan het hoofd...  ‘Maar als we weg gaan, is alles voor niets geweest... Ruby en Bastian moeten dit weten, ze moeten haast maken...’ Ze wilde er absoluut niet aan denken wat er kon gebeuren als hun kindje in het Voorgeborchte geboren werd. Opnieuw een steek in haar buik, heftiger nu, zodat ze amper kon ademhalen – hoe kon zo'n klein murmel in haar buik ooit zoveel zeer veroorzaken?

Hope was wakker geworden door het geluid van zijn stem en trok met haar kleine knuistjes in zijn haar. Bastian stond nog stil, proberend te luisteren of hij iets hoorde. Geen geluid leek de stilte te doorbreken. Hij besloot maar verder te lopen; hij kon niet zomaar omkeren zonder zijn vrouw. Als er maar geen vreemde monsters in het voorgeborchte zaten...
Het begon te miezeren. Het geluid van de regendruppels roffelden op het bladerdak. Hij stond even stil om de geïmproviseerde draagzak op zijn buik te knopen in plaats van op zijn rug, zodat hij met zijn lichaam Hope zo droog mogelijk kon houden. Daarna liep hij weer verder.  
Niet veel later – twee minuten, tien minuten, een uur? - zag hij plotsklaps Ruby opdoemen op het bad, even verderop. Hij ademde opgelucht uit. Al was die opluchting van korte duur, want aan haar lichaamshouding zag hij dat er iets mis was. Alsof ze een wild dier was dat iets had gehoord, en in zijn bewegingen was verstijfd om te zien of het moest vluchten of vechten. Instinctief gleden zijn handen naar zijn rug, maar toen hij zijn geweer niet vond, sloeg hij zich op de benen. Hoe was het mogelijk, om hier nu te zijn, compleet ongewapend!  
Er klonk wat geritsel in de struiken. Ook hij stond stil om te kijken wie of wat het was. Er werd een tak opzij geduwd, en Bastian knipperde naar de beeltenis van een jongen die hen al even angstig en verbaasd aanstaarde. Een jongen van een jaar of dertien, met felle, oplettende ogen. Ruby's ogen. Bastians blik flitste nu weer terug naar Ruby. Hij durfde zich niet goed te verroeren, bang dat hij de jongen weg zou jagen als hij nog een beweging zou maken. Was dit de zoon van Inanitatem? Hij had hem nooit gezien, maar zou Ruby door de droommagie naar hem toe zijn geleid als een magneet?

Ze bleef rustig, maar in haar ogen zag hij eenzelfde paniek als die hij voelde. Het was nog geen tijd, een bevalling was sowieso spannend, en dan zaten ze ook nog eens vast in de droomwereld. God mocht weten wat er zou gebeuren als de baby híer zou komen. 'Ik kan...' Zijn mond leek wel van kurk, zo droog was die geworden. 'Ik kan ons misschien hieruit halen? Ik kan ook helen. Ik heb me vaker in de droommagie bevonden...'
De twijfel droop door in zijn stem. Zelfs als hij het kon dan had Jenna nog gelijk. Ze waren zo dichtbij. Hij kon het voelen in het diepste van zijn lichaam. Inanitatem was Nellie geworden. Nellie dacht wraak te willen, maar iets hier zou haar tegenhouden. Ze moesten het alleen nog vinden.
Machteloos keek hij toe terwijl ze een wee weg ademde. De baby zou hopelijk niet één, twee, drie geboren worden, zelfs al was het veel te vroeg, maar om een bevallende vrouw mee op sleeptouw te nemen...
Hij legde zijn handen om haar gezicht heen en bracht zijn eigen zijn dicht bij het hare. Een rust was teruggekeerd in zijn stem. 'Jij bent de baas, Jenna. We gaan terug voor onze baby en jou, zodra je het zegt.'

Ruby had het gezicht van het jongetje eerder gespot dan ze Bastian had gezien. Even hadden de twee elkaar in stilte aangekeken, afwachtend tot wat de ander zou gaan doen - zo dacht Ruby tenminste -, totdat Ruby kort haar hoofd afwendde om op te kijken naar Bastian.
Als in een vertraagde film speelde het hele scenario zich voor haar ogen af. Bastian zag haar voor hij de jongen in de struiken zag staan. Zijn ogen vonden die van de angstige jongen, die zijn hoofd leek te bewegen alsof hij net nee wilde gaan schudden. Toen sprongen ineens vanuit de bomen, mannen, jongens en meisjes tevoorschijn. Ze droegen donkere kleding en in de milliseconde dat Ruby alleen maar kon kijken naar de gebeurtenissen, bedacht ze zich dat ze iets weg hadden van een kruising tussen piraten en Onverschrokkenen.
De kinderen hadden messen getrokken, de oudere kinderen pijlen en bogen, en de mannen stonden klaar met hun handen gebald. In een reflex bewoog Ruby haar handen naar alle plekken waar ze normaal een wapen bij zich droeg. Ze richtte haar blik naar beneden op zoek naar een mes of pistool, keek toen weer op en zag nog precies de pijl die op koers was om Bastian en Hope te doorboren.
Ze merkte dat ze schreeuwde toen ze haar hand naar voren uitstak.
Een wit licht dat uit het niets was verschenen, verblindde haar voor een lang moment. Toen was het weg. Ze keek naar Bastian en Hope, die nu op de grond lagen. Aan weerszijden van het pad lagen de aanvallers, sommige verbijsterd, anderen bewusteloos. Ruby begreep niet waarom zíj nog stond, maar nam niet de tijd om daarover na te denken. Met grote stappen sprintte ze naar haar familie toe.

Ze moest iets doen. Wat ook alweer? De pijn in haar rug werd erger. Lopen. Ja, in beweging blijven. Ze liep een stuk van Adrian weg, ging op een omgevallen boomstam zitten, stond weer op en ging weer zitten, haar handen over haar buik geslagen. O verdorie, had ze even naar Adrian toe willen gillen toen weer een wee door haar lendenen schoot en ze er een geluid uitkreunde dat ze nog nooit eerder van zichzelf had gehoord. Verdorie, natuurlijk wil ik terug! Maar ze waren nu zó dichtbij... Zo dichtbij om weer vrede te scheppen in Chicago... Om Nellies familie te vinden...  
Ze probeerde een geriefelijk kussen voor zichzelf te toveren zodat ze in ieder geval iets comfortabels had om op te zitten, maar er kwamen slechts wat vonkjes tussen haar vingers vandaan. Al haar krachten bundelden zich nu om het kleine kindje heen in haar buik. Ze staarde naar haar vingers en nu werd de hopeloosheid toch iets echter. Schor zei ze: 'Wat we ook gaan doen Ad, jij móét degene zijn die ons hieruit gaat halen... Ik kan het niet meer...’

Bastian, anders zo snel van begrip, stond nu als aan de grond genageld. Niet zozeer door de komst van de plotselinge aanvallers – hij was te goed getraind om zich zonder tegengas te laten overrompelen – maar door één van de nieuwkomers. Een jonge vrouw, een meisje eigenlijk nog, die op de achterhoede bleef, al zag hij haar tussen de bomen. Bruin haar. Lichter dan dat van hem, donkerder dan Adrian. Zonder dat hij er iets aan kon doen, zei hij: ‘Dana.’
Het volgende moment leek de wereld te versplinteren in duisternis. Hij voelde plotsklaps de grond tegen zijn wang. Hij besefte dat hij even bewusteloos moest zijn geweest, want hij lag op het pad. Hope huilde. Hoe was het mogelijk dat hij niet op haar was gevallen... Wat was er gebeurd? Hij sloeg zijn ogen op toen hij voetstappen hoorde. Tilde zijn hoofd een stukje op met een kreun. Om hen heen stond niemand meer overeind behalve zij; hij hoorde wat verbaasd gemompel. ‘Rub... wat...’

Hopeloos keek Adrian toe hoe Jenna met pijn die zo duidelijk op haar gezicht stond te lezen, over de straat heen en weer liep, dan weer ging zitten, dan weer op stond. Hij knikte op haar woorden en een standvastige blik verscheen in zijn ogen. 'We gaan terug. We gaan niet blijven wachten totdat het te laat is. Zo kan het niet. De vrede kan nog wel heel even wachten. Ik ga Ruby en Bastian halen en dan gaan we terug.' Hij had zijn zin nog niet afgemaakt, of een knal, gepaard met een wit licht, deed hem opschrikken. Bijna meteen voelde hij een windvlaag langs zich trekken die totaal misplaatst was voor dit weer. Magie. Het had al in de lucht gehangen, maar nu had iemand het gebruikt.
'Ruby, Bastian.' Geschrokken keek hij in de richting waar ze waren verdwenen. Hij moest naar ze toe, maar hij moest ook bij Jenna blijven. 'Ik...' Onrustig wiebelde hij van voor naar achter. Kon hij haar misschien verbergen, dan op zoek naar de rest? Of moest hij afwachten?

Ook Jenna was opgesprongen bij de plotselinge uiting van magie, verderop. Haar blik ontmoette Adrian. Wat was er gebeurd? Een magische val, een gevecht, een scheur in de droomwereld? Hemel, liet Bastian, Ruby en Hope in orde zijn... ‘Ga,’ zei ze knarsetandend tegen Adrian. ‘Zoek ze. Zie je dat huis achter je? Ik zal daar zijn... We redden ons vast nog even...’

Zonder na te denken, positioneerde Ruby haar lichaam tussen dat van Bastian en Hope en hun aanvallers. Ze hield haar handen in vuisten omhoog, haar ene been voor het andere om snel in beweging te kunnen komen. 'Waag het nog eens en ik maak jullie allemaal een kopje kleiner,' gromde ze als een mama tijger.
Direct terugvechten bleef echter uit. Blikken vol verwarring en sommige jonge kindergezichten gevuld met angst, keken naar haar op. Het jongetje dat haar zo-even nog zo geschrokken had aangekeken, keek nu met een blik vol ontzag naar haar op. In zijn ogen las ze iets wat ze niet kon thuisbrengen. 'Mama?' Ze had het eerst niet eens verstaan, zo zacht sprak hij. Haar houding verloor iets van de aanvallendheid. Haar hart leek een stukje te breken.
'Nee, uh..' Ze draaide zich kort om, keek Bastian in de ogen en toen op naar Adrian die eraan kwam rennen.
'Nee.' Ze keek weer voor zich uit, trok even een gezicht alsof ze hen allemaal weer aan zou vallen voordat ze weer naar het jochie keek. 'Maar ik denk dat ik wel weet wie dat is. Kom met ons mee.'

Het zinde hem allerminst, maar hij deed wat ze zei. Zijn lippen drukten een kus op haar voorhoofd - niet alleen een kus van liefde, maar ook een kus gevuld met magie. Magie om haar veilig te houden -, waarna hij zo snel als zijn benen hem konden dragen het park in rende.
Het hele gebeuren was niet moeilijk te vinden, maar was daarentegen totaal het tegenovergestelde van wat hij zou verwachten. Hoe het kwam dat Ruby de overhand leek te hebben, kon hij alleen maar naar gissen. Nu wilde hij zorgen dat ze veilig uit deze situatie weg zouden komen.
Op een rustiger tempo, om zich ervan te verzekeren dat niemand hem plots aan zou vallen, stapte Adrian naar zijn broer toe. Hij stak hem zijn hand uit om hem te helpen met opstaan, liet zijn ogen over het vreemde schouwspel afdwalen, totdat hij ineens als aan de grond genageld stond. Een jonge vrouw was net bezig met weer overeind krabbelen. Ze leek niet alleen bang. Er stond iets van hoop in haar ogen te lezen.
Als uit het niets rolde een traan over zijn wang. Dana. Hij was vergeten hoe ze er eigenlijk uit zag, maar nu hij haar zag kwam het allemaal tot hem terug.

Alles duizelde hem nog. Voor hij goed doorhad wat er gebeurde, was Adrian plotsklaps ten tonele verschenen en hielp hem overeind. Bastian ging staan en vergewiste zich ervan dat Hope geen pijn had. Toen keek hij opnieuw naar de jonge vrouw.
Ze staarde terug naar hem en Adrian. Honderden woorden rolden door Bastians hoofd heen die hij haar ooit allemaal nog had willen zeggen, maar één gevoel spande absoluut de kroon, de woorden die hij al die jaren in zijn hart meedroeg als een baksteen: het spijt me zo.  
Ze was nog jong, nog steeds. Even oud als toen Eruditie haar had gedood, zo lang geleden. Hij zag dat ze hun gezichten in zich opdronk, elk detail bestuderend. Haar ogen waren waterig, glazig, maar ook plotseling scherp, angstig en hoopvol, alles tegelijkertijd. Aarzelend kwamen de woorden over haar lippen: ‘...Adrian? Bastian?’
Bastian wist niet meer hoe hij plotsklaps voor haar had gestaan, maar hij stond daar. Zijn arm had hij om het jonge meisje heengeslagen, ervoor wakend Hope niet te pletten, en hij kon er niets aan doen dat de tranen over zijn wangen heenstroomden.

Jenna was het huis ingestrompeld, een nietszeggend gebouwtje zonder ook maar één meubel, alsof de droommagie zich slechts opstelde als een decor voor de stad waar de interieurs niet belangrijk waren. Maar ze had nu al toegezegd dat ze hier zou zijn, en blijven zou ze hier.
In de tijd die voorbij ging liep ze heen en weer. Ze wou dat ze even kon gaan zitten, maar Jenna was bang dat ze dan niet meer van de grond overeind zou komen. De pijn was vlijmend scherp geworden en draaide rond in haar buik. Hoe had Ruby dit ooit doorstaan? Hoe hadden al die miljoenen vrouwen die moeder waren geworden dit ooit doorstaan? De pijn werd zo hevig dat ze nauwelijks kon ademhalen tot de wee sneller en heviger werd, volledig bezit van haar nemend en ze aan niets anders meer kon denken. Ze liet zich nu toch op de grond zakken, haar rug tegen de muur. Haar gebalde vuisten roffelden op de vloer. Ze vervloekte voor een moment de droommagie die haar in het verdomde voorgeborchte nu deed kronkelen van pijn op de vloer – ze vervloekte Inanitatem, ze verwenste voor een moment zelfs Adrian die nergens last van had en vrij kon rondrennen en magie beoefenen wat hij wilde. Maar dan concentreerden al haar gedachten zich weer op de volgende pijnlijke golf en had ze spijt van haar gedachten.
Haar ogen gleden dicht. Ze voelde zich nu al moe, zo moe, en dan moest het nog beginnen... Kon ze maar rusten hier, maar ze wist dat ze dat niet kon doen, niet in het Voorgeborchte... niet waar ze nu hier alleen was, niet nu de baby op haar zou rekenen...
Ze hoorde voetstappen. Ze opende haar ogen in de veronderstelling Adrian te zien, maar hij was er niet. ‘Ad?’ perste ze eruit. Kom op, opstaan Jenna... kom op... Plotseling hoorde ze een stem bij haar linkerkant en liepen spontaan de tranen over haar wangen heen. ‘Jenna, mijn meisje, het komt goed.’
‘Mam.’ Ze draaide haar hoofd nu naar links. Haar moeder was er daadwerkelijk. Ze was er nog, hier in het voorgeborchte, al leek dit een andere plek te zijn als waar ze haar ooit eerder had gezien. De handen van de twee vrouwen vonden elkaar, elkaar vasthoudend en samen huilend. Jenna snikte: ‘Mam... ik dacht... ik dacht dat je...’
‘Sstt. Het is goed, ik ben er hier nu. Je vader is hier ook. Wij zijn er voor je. Jij gaat dit redden.’

Bastian was langs haar gestapt voordat ze er erg in had. Gespannen schoten haar ogen naar hem toe terwijl hij over het pad naar een meisje toe liep, Hope nog altijd in zijn armen. Zo kon ze hem niet beschermen. Ze moesten terug. Ondertussen keek het jongetje haar nog steeds hoopvol aan.
'Laat ze met rust!' Een man was overeind gekrabbeld die na een blik op Ruby, een blik op het jongetje, een blik op Adrian en Bastian bij het meisje, schijnbaar besloot dat het zo genoeg was geweest. 'Iedereen terug naar huis.' Zijn ogen vingen nogmaals die van Ruby. Met een harde blik keek ze naar hem terug. Waarom hij zo makkelijk had opgegeven begreep ze nog steeds niet helemaal, maar ze kon er niet rouwig om zijn.

Het duurde Adrian iets langer voordat hij weer in staat was om zijn lichaam in beweging te krijgen. Even was hij vergeten dat zijn vrouw verderop aan het bevallen was. Even was hij vergeten dat ze in de droomwereld zaten, dat hij niet wist wat er net zich had voorgedaan, en dat ze in gevaar zouden kunnen zijn.
Hij had maar een paar stappen nodig om naar haar toe te stappen. Zijn armen hadden al een weg om haar en Bastian heen gevonden voordat hij er erg in had en tranen stroomden over zijn wangen heen. 'Dana,' fluisterde hij schor. 'Dana... Ik...' Wat viel er te zeggen tegen je overleden zus, die al zo lang overleden was dat ze ondertussen een stuk jonger was dan jijzelf?
Terwijl verdriet en vreugde zich van hem meester maakte, rook hij haar geur, keek hij in de vertrouwde ogen. Zijn grote zus. Zijn kleine zus. Hij had nooit gedacht dat hij haar ooit nog zou zien.

Ze begreep het ineens. Bastian en Adrian. De jonge vrouw had dezelfde kin, dezelfde neus als hen, en dezelfde ogen als hun moeder. Dana.
Het jongetje was aan haar benen verschenen. Zijn onderlip trilde gevaarlijk toen hij haar zacht bij haar arm pakte voor aandacht. 'Mijn vader en mijn zusje zijn hier ook. Ben jij niet mijn moeder?' Zijn stem klonk zo broos.
Ruby keek nogmaals om zich heen. De kinderen dropen af. Nog belangrijker, het handjevol mannen dat erbij was geweest, verdween tussen de bomen. Ze hurkte bij hem neer. 'Nee dat ben ik niet.' Haar stem klonk nu zachter. 'Heet je moeder Nellie?'

Het eerste wat Dana na het emotionele weerzien deed, was met grote ogen naar Hope kijken, die nog steeds huilde. ‘O Bastian, je was altijd al zo verstrooid soms,’ zei ze, om daarna haar handen op een schram op Hope's beentje te leggen die Bastian in alle toestand inderdaad over het hoofd had gezien. Ze sloot even haar ogen op de manier die hem o zo bekend voor kwam. Het rimpeltje van concentratie tussen haar wenkbrauwen, zoals ze ook altijd had gekeken toen ze weer eens een egel genas, of een vogeltje, of een kneuzing bij vrienden of een verstuikte enkel bij Adrian. Bastian zag de magie door haar vingers stromen. De wond op het beentje verdween, en Hope hield op met huilen. Dana was altijd al de beste in helende magie geweest van hen.
Alles leek zo vreemd onwerkelijk, alsof hij daadwerkelijk droomde en zijn onderbewuste de meest surreële beelden opwekte. Maar ze was het echt. Met alle fantasie van de wereld had hij dit niet kunnen bedenken. Ze konden nog weinig zeggen, zei drieën, al zij Bastian wel tien keer dat het hem zo speet – hoe ze elkaar gemist hadden, hoe ze waren gegroeid (de mannen, dan), wie Hope was, en uiteraard Ruby, hoe ze hier kwamen, wat ze kwamen doen...
Hope's schram op haar beentje deed hem zijn aandacht afleiden naar Ruby. Als hij bij Hope al de schram over het hoofd had gezien, moest hij zich ervan vergewissen dat zijn vrouw in orde was. Dat hij niet een ernstige wond bij haar over het hoofd had gezien. Hij legde even zijn hand op Adrians schouder en gaf er een kneepje in, om dan zich om te draaien naar Ruby. Ze was in gesprek met een jongen. Hij miste wat ze had gezegd, maar de jongen knikte en zei: ‘Ik ga ze halen. Wacht hier,’ en weg was hij tussen de struiken.
Hij veegde de tranen van zijn wangen af en legde toen zijn hand op Ruby's wang zodat hij haar gezicht kon zien. Zijn blik flitste over haar gezicht heen. ‘Ben jij in orde?’ zei hij zachtjes. ‘Zopas... die magie... ben jij er niet door gewond?’

Het kneepje in zijn schouder met het weglopen van zijn broer, deed hem weer terugtrekken naar de realiteit. Een schuldgevoel overstroomde hem. Hoe had hij alleen aan Dana kunnen denken terwijl zijn vrouw ergens in haar eentje aan het bevallen was?
'Dana, sorry, ik.' Hij keek over zijn schouder in de richting waar hij vandaan was gekomen voor hij weer naar zijn lang verloren zus keek. 'Mijn vrouw, Jenna, de meest prachtige vrouw van binnen en buiten die je ooit zult ontmoeten,' - hij was nog steeds de Oprechte die wel eens teveel details kon geven -, 'is aan het bevallen. Hier, in de droommagie. We moeten terug ben ik bang. Ze kan niet hier ons kind krijgen. We..'
Dana legde een hand op zijn schouder. Zelfs al was ze nu een stuk jonger dan hij was, ze voelde nog steeds als zijn grote zus. 'Mag ik haar zien?' Een knikje van Adrian.
Net wat gehaast stapte Adrian naar Ruby en Bastian toe. 'Jullie moeten snel terug naar waar we vandaan komen. Jenna. De baby komt.' Zonder verder op hen te wachten, stapte hij verder, Dana achter hem in zijn kielzog.

Ruby beet zacht op haar lip terwijl ze toekeek hoe het jongetje weg rende. Zou hij haar Nellie's familie brengen? Was het echt zo makkelijk gegaan? Hoe was dat mogelijk?
Bastian verscheen voor haar en automatisch streek ze liefdevol een traan van zijn kin weg. Ze liet haar ogen langs Hope gaan die niet per se blij eruit zag, maar gelukkig niet huilde. 'Hé, liefie,' zei ze zachtjes terwijl ze de hand van haar dochter vastpakte.
Bastian sprak. Zacht schudde Ruby haar hoofd. Een nadenkende, iets verwarde frons verscheen op haar voorhoofd. 'Ik wist niet dat je dit soort magie in je had, Bastian.' Ze had haar andere hand op zijn hand gelegd die op haar wang lag.
Ze wilde nog iets zeggen, maar Adrian had een overdonderend nieuws. 'Wat...' Met grote ogen keek ze haar schoonbroer na. 'Ik moet hier blijven. Hij komt zijn familie brengen. We zijn zo dichtbij.' Die woorden waren vooral voor haarzelf en Bastian, want Adrian was al weg. Haar ogen schoten van Adrian, die al bijna het park uit was, terug naar Bastian. Een Onverschrokken vloek die niet voor herhaling vatbaar was, verliet haar lippen. Alle onverenigbare dingen vielen weer samen.

Een kippige frons verscheen tussen Bastians wenkbrauwen. ‘Het wás ook niet mijn magie, daar ben ik honderd procent zeker van,’ antwoordde hij. Was het een van de anderen geweest, die zo plotsklaps waren verschenen? Nee, want die lagen ook allemaal op de grond... Was het...
Adrian haalde hem snel uit zijn gedachten, en ook zo snel als zijn broer had gesproken was hij weg, Dana achter hem aan. Hij beet hard op de binnenkant van zijn wang, proberend helder na te denken. ‘Dana is met hem mee, dus ze kan geheeld worden als het nodig is, en Adrian kan het ook,’ zei hij snel. ‘Wij moeten hier wachten op Nellie's familie. En dan bidden dat er een mogelijkheid is om uit de limbo te komen. Met zijn allen. Met aanhang, bedoel ik.’  
Even streek hij over het wangetje van Hope. Wat als ze haar niet mee konden krijgen, omdat ze niet oorspronkelijk in de droommagie was gegaan? Of Dana? Of de familie van Nellie? Hoe moesten ze dit ooit klaarspelen als Jenna lag te bevallen?

Jenna had geen idee hoeveel tijd er was verstreken, want ze wist dat tijd in de magie anders kon verlopen en ondertussen waren de lange periodes ongemerkt voorbij geglipt, slechts afgebakend door nieuwe weeën. Haar moeder was links naast haar verschenen, haar vader rechts. Voor het moment kon ze niets anders doen dan huilen van verdriet, angst en geluk tegelijk. Haar ouders waren hier nog, in de limbo, sámen! Moeder met haar zachte stem en papa met zijn sterke armen en blonde baard... ze wáren het... en mam was een droommagiër; zij zou vast kunnen helpen om daarna uit de limbo te komen... samen... Ze kermde toen er weer een wee kwam aanrollen.  
…moeten haar eruit halen... Van ver weg hoorde ze een stem komen aandrijven, als van diep uit de aarde, rijzend en weer dalend. …nee, te gevaarlijk... en de anderen...
Laconiek zei haar moeder: ‘Aan de andere kant hebben ze ook door wat er speelt.’
Jenna antwoordde hijgend: ‘Ik ga niet terug... niet zonder julie...’ En niet zonder Ruby, Hope en Adrian. Waar bleven ze? Was alles goed met hen? Waar bleven ze toch?

Het laatste stukje kon Adrian zich niet meer in houden en begon hij te rennen, Dana nog altijd achter hem. Op de plek aangekomen waar hij haar had verlaten, moest hij even nadenken welk huis ze ook al weer had gezegd. In de spanning opende hij inderdaad eerst de deur naar het verkeerde huis, keek naar de ruimte gevuld met niets en voelde zijn hart ineen krimpen. God, had ze hier niet moeten zijn?
Dana pakte hem bij zijn schouder en trok hem zacht naar achter. 'Het volgende huis, Adrian. Houd je hoofd koel.' Ze lachte hem een grote, rustige glimlach toe.
Het volgende huis was inderdaad raak. Adrian hurkte bij Jenna neer, pakte haar handen vast en keek toen pas met grote verbaasde ogen naar de twee personen. Haar moeder herkende hij en dat de andere man haar vader was kon niet missen. 'Ha... hallo,' stotterde Adrian die niet voorbereid was geweest op het ontmoeten van zijn schoonouders. Al snel hervond hij zich gelukkig weer. 'Jenna. Lukt het nog?' Zorgen klonken door in zijn stem. 'Ik heb iemand meegenomen. Dit is Dana...' Hij gebaarde naar zijn zus.

Ruby kon nog even niet nadenken over de praktische zaken van het hele gebeuren. Ze kon alleen maar denken aan die arme Jenna die in de droomwereld plots aan het bevallen was (als alles maar goed was met de baby!), aan het jongetje die ze kende en die nu zijn familie aan het halen was, en aan de onverklaarbare magie.
Hope pruttelde wat geluidjes en leek naar iets te graaien wat alleen zij zag. Was het Hope geweest? Ruby wist dat Bastian ervan overtuigd was dat hun dochter magie bezat. 'Zij zou dat gevaar toch nog niet inzien?' mompelde Ruby nadenkend terwijl ze hun dochter bestudeerde. 'Ik geloof niet dat die magie uit zo'n klein meisje kan komen...'

Bastian wist niet zó veel van magie af. In de zin van; hij kon magie, maar hij was niet zo vaardig in diverse scholen als Adrian was; hij zou er geen boeken over kunnen schrijven (als hij dat zou willen). Maar toen de man en de twee kinderen vanuit de bomen opdoemde, voelde hij de magische energie van hen afspatten. Hij had het al bij het jongetje gevoeld, maar dit was anders. Alsof de hele spil van de droommagie draaide om het drietal. Hoewel... nu de familie van Nellie dichterbij was gekomen, voelde hij ook de aura van toverkracht om Hope heen, en Ruby.
Ruby! Nu hij zich er plots van bewust was, voelde hij de magische energie van haar afstralen als een toorts. Maar hoe...
De man stond een paar passen verderop van hen stil, zijn armen beschermend om de twee kinderen geslagen die hun timide aankeken. Bastian schatte hem op een jaar of dertig, met donker haar dat in zijn nek bijeen was gebonden in een staartje, en uit hun kleding was op te maken dat ze uit het verre verleden moesten komen. Hij keek hen met samengeknepen ogen aan, alsof hij van hun uiterlijk op kon maken wie ze waren. Toen sprak hij: ‘Jullie zijn familie.’ Bastian kwam erachter dat die woorden niet tegen hem gericht waren, maar tegen Ruby, en Hope. ‘Heeft... mijn vrouw jullie gestuurd?’
Bastian schraapte zijn keel. 'Nellie, Nellie Black. Dat klopt. Wij zijn hier om jullie op te halen.'

Jenna sperde haar open wijd open toen Adrian binnenkwam, en de jonge vrouw voorstelde als zijn zus. ‘Dana!’ riep Jenna uit. ‘Maar... hoe...’ Ondanks alles trok een brede, verraste lach over haar gezicht heen. ‘Dana, de zus van Bastian en Adrian... Ik heb zoveel over je gehoord... Het spijt me dat dit niet de beste omstandigheden zijn voor een ontmoeting, maar...’ Ze ratelde een beetje, hopend over de volgende wee heen te kunnen praten, maar de pijn kwam weer als een golf van zeer op. Ze klemde haar kaken op elkaar en kneep wanhopig de handen van haar ouders fijn. ‘Rustig blijven ademen, Jen, diep in, en uit...’ zei haar moeder standvastig. Het was Dana die bij haar neerknielde en haar vingertoppen zacht op haar buik legde. Als Jenna al had getwijfeld over de juistheid van Adrians woorden, werd elke twijfel in zijn kiem gesmoord toen ze voelde hoe de jonge vrouw het ergste randje pijn van de volgde wee afhaalde. Eindelijk trok de pijn weer weg en sloeg Jenna haar ogen weer op. Ze ontmoette Dana's blik, dezelfde ogen die ze zo kende, die mond die hetzelfde kon glimlachen als Adrian en Bastian... Instinctief sloot ze Dana in haar hart. Ze glimlachte nu bemoedigend naar Adrian. ‘Lieveling, mijn moeder had je al gezien, maar dit is mijn vader...’  
Haar vader was opgestaan om Adrian de hand te schudden en Jenna moest even gniffelen om haar grote vader met zijn blonde baard en brede armen waarnaast Adrian, die toch niet bepaald kort was, leek te krimpen. Die arme Ad, op deze manier haar familie leren kennen... De glimlach vertrok van haar gezicht toen Bastian en Ruby nog steeds niet de deur waren binnengekomen. ‘Waar zijn de anderen? Is alles goed?’

Ze had de man en de kinderen al van verre aan zien komen. Hoelang zaten zij hier al vast? Hoe lang was dat verhaal geleden geweest wat Ruby had gezien in de diepere droomlagen van Nellie. Als vanzelf pakte ze met zachte hand de bovenarm van Bastian vast. Ze zou het niet kunnen verdragen als haar familie op eenzelfde manier van haar af zou worden getrokken als Nellie was gebeurd.
Een zachte glimlach verscheen om haar lippen heen terwijl ze naar haar verre voorouder keek en zijn kinderen. De gelijkenis van haarzelf en Hope met hen was zo sterk dat Ruby het amper kon geloven. De gedachte dat ze een voorouder ontmoette die honderden jaren van haar was verwijderd, was er eentje die ze maar moeilijk kon bevatten. Eentje die haar zacht en vol ongeloof en hoopvol maakte. Even was Ruby, de Onverschrokkene die altijd haar woordje klaar had, zonder woorden. Bastian pakte het gelukkig van haar over tot ze zelf weer kon spreken: 'Nellie is er nog. Tenminste, ze zweeft nog ergens.' De glimlach kreeg een verdrietige glans over zich heen. 'Ik denk dat ze jullie al die tijd heeft gezocht. We willen proberen of we een manier kunnen vinden om jullie te verenigen.'
Het jongetje keek hoopvol omhoog naar zijn vader. De man zelf leek vertwijfeld, maar tranen glansden in zijn ogen alsof hij eigenlijk geen hoop durfde te hebben.
'Onze vrienden zijn een stukje verderop. We hebben wat haast.' Ze zette een aantal stappen in de goede richting. 'Ik ben Ruby trouwens. Ruby Black.' Haar ogen vielen weer op de man die in ongeloof zijn hoofd leek te schudden. 'Dit is Bastian, en dit kleine meisje is onze dochter, Hope.'

Adrian, die was neergehurkt bij zijn vrouw, stond snel op om de man een hand te geven. Een gedachte schoot hem door het hoofd, totaal ongepast in dit moment: hij had geluk dat hij Jenna had ontmoet in de omstandigheden dat ze hadden gedaan. Nu waren ze getrouwd en was er niemand die hem ooit bij Jenna weg kon houden, maar hij vermoedde dat deze man niet zo snel iedereen vertrouwde met zijn dierbare dochter. 'Uw dochter de beste persoon die bestaat,' hakkelde Adrian terwijl hij de hand van de man schudde. 'Goed u te ontmoeten.'
Het was Jenna die hem weer terug de werkelijkheid - of hoe je het eigenlijk moest noemen in deze situatie - in trok. 'Nee, ze...' Adrian, die weer was neergehurkt om zijn hand op haar been te leggen in een verwoede poging om ook maar iets bij te dragen aan de pijn die ze voelde, keek even snel over zijn schouder heen. 'Ik weet het eigenlijk niet,' bekende hij. 'Ze weten wat er aan de hand is. Ze móeten zo wel komen. Ze zouden nooit je voor niks doen wachten.'

Er ging niet zo heel veel tijd voorbij toen gelukkig Bastian en Ruby de kamer binnenkwamen. Jenna had teveel last van haar weeën om zich opgelaten te voelen over plotsklaps de enorme verzameling mensen in haar kamer – sommigen die ze zelfs nog nooit eerder had gezien, of alleen in dromen, zoals de familie van Nellie. Ze was blij dat ze hen had gevonden, en toen stuurde Jenna’s moeder iedereen de kamer uit behalve Adrian. Bastian stond buiten op zachte toon met Ruby en de man van Nellie te overleggen. Een zorgelijke rimpel had zich in zijn voorhoofd gevestigd terwijl hij met afwezige hand Hope over haar beentje streelde. Hij keek op toen hij Jenna’s moeder naar zich toe zag komen. Hij wilde al wat zeggen, maar ze sneed hem de pas af door naar de plannen te informeren. Toen Bastian vertelde dat ze iedereen mee terug wilde nemen, schudde de oudere vrouw vertwijfeld haar hoofd. ‘Hoe wilde je dat klaarspelen, lieverd? Je hebt een droommagiër nodig, en Jenna is nu absoluut niet in staat tot magie.’
‘U bent toch ook droommagiër? Kunt u iets betekenen?’
De vrouw schudde treurig haar hoofd. ‘Als ik dat kon, had ik dat al tien jaar geleden gedaan, geloof mij. Ik voel dat voor een poort connectie nodig is met de buitenwereld. Iemand die tussen twee werelden in kan leven.’
Bastian keek even nadenkend naar Ruby. Als er íemand was die tussen werelden leefde, was zij het wel…

Jenna ondertussen kneep hard in de hand van Adrian terwijl de tijd voorbijgleed, afgebakend door de weeën. Het was vreemd om even met zijn tweeën te zijn, in deze wereld vol mensen die ze als verloren hadden beschouwd. Ze keek naar hem op en streek met haar duim over haar hand. Het scheen haar plots toe dat ze hier ook kon blijven, per ongeluk of misschien wel expres. Wat als hun kindje hier geboren werd, en ze kon haar niet mee terug naar de realiteit nemen? Zachtjes zei ze: ‘Wat er ook gebeurt, je weet dat ik van je houd, toch?’

Bijna had hij geglimlacht en haar liefdevol maar achteloos terug gezegd dat hij ook van haar hield, maar in plaats daarvan verharde de trekken om zijn mond en verlaagden zijn wenkbrauwen. Hij schudde kort maar resoluut zijn hoofd.
'Nee,' zei hij zacht maar duidelijk. 'Ik ken je Jenna en ik weet dat deze woorden betekenen dat je iets doms overweegt.' Hij ging wat verzitten zodat hij zijn arm langs haar rug kon steken om haar wat te ondersteunen. 'Onze vrienden... Onze familie, ze vinden een manier waarop wij hier alle drie veilig uit komen.' Adrians stem klonk overtuigd en gek genoeg voelde hij zich ook zo. Een stevige kus werd tegen haar voorhoofd gepland.
'In door de neus, Jen, uit door de mond. In en uit.' Hij wist niet waar hij de kalmte vandaan had gehaald, maar hij was blij dat hij hem eindelijk had gevonden.

Wat een vreemde groep mensen had zich hier verzameld, dacht Ruby die haar ogen over de verschillende personen liet glijden. Verloren ouders, een te vroeg weg getrokke zus, en een familie die honderden jaren daarvoor had geleefd. Een familie zonder moeder. En niet te vergeten, zijzelf, een Onverschrokkene die had geprobeerd weg te blijven bij magie, Bastian, een erudite rebel uit Zelfverloochening die nu vader was, en Hope, een klein, onschuldig meisje dat per ongeluk de magie ingetrokken was.
Hope. Hoop. Ruby kneep zacht in het handje van haar dochter. Ze had haar genoemd naar de hoop voor een veilig, goed leven. Dat zou ze krijgen. Én haar nichtje ook.
Nog net hoorde Ruby de woorden van Jennas moeder, maar ze legde niet dezelfde link als die Bastian had gelegd. 'Iemand die tussen de twee werelden leeft,' herhaalde ze nadenkend de woorden. Nellie? Maar die was er nu niet meer. Het laatst hadden ze haar gezien bij de ingang van het Voorgeborchte,  alsof ze niet zelf naar binnen had gekund. 'Dat kan een moeilijke worden...'

‘Ik overweeg helemaal niets doms,’ zei Jenna kribbig en trok toen weer een gezicht toen een nieuwe wee door haar lichaam schoot. Verdorie, om in misschien wel de belangrijkste missie van haar leven te zijn, en dan te liggen puffen als een nutteloze koe! ‘Ik zeg alleen maar… ik weet niet waar dit uitkomt. Hell, we zijn in het voorgeborchte, een plek die normaliter geen levende zal zien.’
Ze keek hem aan. Zijn gezicht stond plotsklaps als de rust zelve. Ze liet haar blik glijden over zijn voorhoofd, de rechte neus, de vlakken van zijn wangen, de mond die zo kon lachen en nu zo vastberaden stond. Een golf van liefde schoot door haar heen. Haar man. Haar man met wie ze al zo ontzettend veel mee had gemaakt. Haar ogen haakten zich in de zijne voor een blik die voor haar gevoel eeuwig duurde. ‘Ik meen het, Adrian Johnson. Ik houd van je, als je dat maar weet. Wat er ook gaat gebeuren.’

Bastian had zijn blik gefocust op Ruby, en een blik van medeleven trok even door zijn ogen heen. Die Ruby, die sterke Onverschrokkene, die zo ver mogelijk van de magie weg had proberen te blijven. Dat was nu het hele probleem: magie koos jou, niet andersom. Hij voelde een brok in zijn keel komen die hij snel wegslikte. Niet nu… Hij dempte zijn stem een beetje toen hij zich naar haar draaide. ‘Lief, ik denk dat jij het moet gaan doen,’ zei hij zachtjes. Hij streek met zijn hand over haar wang, een klein gebaar van genegenheid. ‘Maar ik ga je erbij helpen waar ik kan.’
De man van Nellie had hen gehoord, want hij zei: ‘Iedereen zal helpen waar dat mogelijk is. Iedereen hier bezit een vorm van magie.’
‘Iedereen?’ herhaalde Bastian verwonderd. Hoe kwam dit? Was dit een limbo voor magiegebruikers? Gingen die niet gewoon dood, maar kwamen die hier? Hij beet op de binnenkant van zijn wang. In dat geval zouden ze alles op alles moeten zetten om het ritueel tot een goed einde te laten komen. Als er iets zou gebeuren… Als ze dood zouden gaan… Wel, dan wisten ze in ieder geval waar ze terecht zouden komen.

Ruby opende haar mond om tegen te sputteren. Maar ík heb geen magie, Bast, had ze bijna met een sneer naar hem uitgehaald. Het was dat moment dat ze besefte wat hij vermoedde. Was zij het geweest die de knal van magie had doen opleven? De feiten leken er allemaal naar te wijzen - ze had Bastian en Hope willen beschermen en zij was de enige die niet gevallen was -, maar elke ratio in haar hoofd verwierp die gedachte. Ze kon helemaal geen magie bezitten. Dat had ze nooit gehad en bovendien, nooit gewild. Ze kon vechten met haar vuisten. Ze kon plannen uitdenken om ongezien te blijven, de tegenstander te verslaan, of kon anticiperen wat de ander zou gaan doen zonder daar moeite voor te hoeven doen. Ze had een scherpe blik die elke beweging op kon vangen, was het een minuscule beweging dichtbij die verried wat iemand ging doen, of een beweging in de verte waar iemand zich had willen verstoppen. Ze kon fantastisch richten en honderden meters overbruggen met een schot. Zij, Ruby Black, de onverschrokkene onder de Onverschrokkenen, kón geen magie hebben.
Om haar heen ging het gesprek verder, maar Ruby's blik was nog steeds gericht op het gezicht van Bastian. Nee. Niet mogelijk. Ik snap dat de feiten ernaar lijken te wijzen, maar er is een andere verklaring. Ze wilde tegen hem fluisteren, schreeuwen, hem aan zijn mouw trekken en laten weten wat voor achtelijk idee hij had bedacht. Maar stel... Stel dat het waar was? Stel dat zij als enige ervoor kon zorgen dat haar vriendin niet een baby zou krijgen in de droommagie. Dat zij de enige was die haar familie terug kon brengen naar de echte wereld en Inanitatem kon doen verdwijnen. Was ze het dan niet verplicht om het tenminste te proberen?
'Oké...' Ze had nog niet omgekeken naar iemand anders. Nog altijd was haar blik op Bastian gericht. 'Oké.'

Adrian legde zijn vrije hand op haar wang neer en schudde heel zachtjes zijn hoofd. Hij zou het niet laten gebeuren. Ze zouden veilig terug komen in de echte wereld. Zelfs al zou dat zijn eigen dood wezen. 'Ik houd van jou, Jenna Johnson. Met heel mijn hart. Zo veel heb ik nog nooit van iemand gehouden. Zo veel liefde voel ik, dat ik het niet eens kan beschrijven.' Hij drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd en bleef voor heel even zo zitten.
Toen trok hij zijn armen terug, liet haar tegen de muur aan leunen en stond op. 'Ik ga kijken of er al een plan is. Anders ga ik het zelf regelen.

Met zijn ogen strak gericht op het gezicht van Ruby, zag hij snel de scala aan emoties over haar gelaat glijden. Ongeloof, misschien iets van woede, wanhoop. Ja, hoe moest dat voelen? Om er op zo’n relatief late leeftijd achter te komen dat je magie beheerste? Zijn blik werd zachter. Hij zou haar helpen daar waar hij kon, dat zwoer hij en had hij altijd gezworen. Dat had hij al gezworen de eerste keer dat ze in haar buik was geschoten en zo ernstig gewond was, daar in Oprechtheid in die kelder…
Hij kwam weer terug in de werkelijkheid doordat Hope wat kraaide. Ja. Hope. Hun kleine meisje. Ook zij zou een magiër worden… Hij zei: ‘Eén ding is iets wat we goed in ons achterhoofd moeten houden, en dat is dat magie altijd een offer van kracht eist, op welke manier dan ook… En dit wordt geen kinderspel.’
In zijn achterhoofd trilde een zenuw. Wat gaat de magie eisen? Stel dat het meer is dan Ruby kan geven?

Jenna keek Adrian na. Het bleef even stil in de ruimte, en ze krabbelde kreunend en puffend overeind, zich staande houden bij de muur. Ze had ooit gehoord van een kennis die koekjes was gaan bakken tijdens de weeën, omdat ze na een uur gek werd van het stilzitten. Wat zou zij nu moeten gaan doen, in het voorgeborchte? Bloemen plukken? Haar gezicht betrok bij de nieuwe wee en ze kneep haar ogen dicht. Een meisje. Ruby had het over een meisje gehad. Een klein mensje. Een miniversie van haar en Adrian… Wat als ze het niet zouden redden? Dat ze vast zouden komen te zitten in de droomwereld? Zouden ze dan nooit meer terug kunnen komen, maar elke nacht verschijnen in Adrians dromen om zo toch samen te kunnen zijn?
Plots drupten de tranen op haar wangen zonder dat ze er iets aan kon doen. Volhouden, kleintje. Het komt goed.

Het was ongelofelijk hoe snel elke ziel die zich in de droommagie bevond, was verzameld. Het huis was al snel te klein geworden en het plein stond nu vol met kinderen, mannen en vrouwen. Niemand was hier oud, want, zo had Nellies man haar verteld, in de droommagie kwamen enkel zij die te vroeg waren gestorven.
Ruby merkte dat haar ongeloof groter werd bij elke persoon die zich tot hun groep aansloot. Moest ze hen niet waarschuwen dat ze het waarschijnlijk compleet mis hadden? Dat hun hoopvolle blikken ongegrond waren. Dat het enkel kon uitlopen op een fiasco?
Ze had Hope overgenomen van Bastian en bekeek de stralende oogjes van haar dochter. Hoop. Het meisje stak haar hand uit, legde haar kleine vingers om Ruby haar lip heen. De magie van haar dochter leek te branden op haar onderlip. Hoe kon het dat ze het nog nooit zo sterk had gevoeld? Misschien moest ze alle twijfels aan de kant schuiven en de waarheid onder ogen komen. Ze was een afstammeling van Nellie, van Inanitatem, de grootste magiër die had bestaan.
'Ik ga je wakker maken, lieveling,' fluisterde ze haar dochter toe.

Adrian had al zijn instincten om als een kip zonder kop heen en weer te rennen onderdrukt. De bezorgde uitdrukking lag diep in zijn gezicht gegraveerd, maar zijn ogen stonden scherp en oplettend. Hij had met Nellies man gesproken, de moeder van Jenna en nog een paar groot magiërs die hem hadden verteld hoe zij dachten dat het gedaan zou kunnen worden.
Er hing een gespannen sfeer die ervoor zorgde dat er niet veel meer klonk dan zacht gefluister en af en toe ongeduldige voetstappen. Twijfels en voorzichtige hoop leken in de lucht te drijven, voelbaar zoals wanneer je weet dat het bijna gaat onweren.
'De magiërs aan de andere kant kijken met ons mee. Zij zullen ons ook terug proberen te trekken.'
Met die woorden, begon zich een cirkel te vormen. Handen werden ineen gelegd, totdat de cirkel niet groter kon. Kinderen doken onder de armen van hun ouders door om een tweede binnen cirkel te vormen.
Normaal gesproken had Adrian hier zich minstens dagenlang op voor willen bereiden. Hij zou alles lezen wat er te lezen viel en hij zou alle woorden uit zijn hoofd leren totdat hij ze kon dromen. Dat het nu binnen tien minuten allemaal geregeld was en dat iemand het moest gaan doen die zich niet bewust leek van haar eigen krachten, gaf Adrian een halve zenuwinzinking.
'Jenna.' Zijn stem klonk schor en bloedserieus. 'Ben je er klaar voor?' Hij stak zijn hand naar haar uit.

Het allerlaatste waar Jenna zin in had, was gezellig in een cirkel staan en magie oproepen – maar ze begreep dondersgoed dat als ze híér niet bij aanwezig was, ze het wel op haar buik kon schrijven om ooit terug naar de realiteit te keren. En daarnaast, ze wilde ook helpen… daar waar ze kon. Met haar moeder aan de ene kant en haar allerliefste, zenuwachtige man aan de andere kant, kneep ze in hun beider handen. Tijd om zo nerveus als Adrian te zijn, had ze niet. Het was alsof ze vreemd ver van alles verwijderd was door de pijn, alsof ze daadwerkelijk vanuit een wazige droom het geheel zag.
Ze hief haar blik op en ontmoette Bastians ogen – die taxerende, scherpe blik die hij altijd had. Als de twee broers zorgen konden uitstralen, was Adrian de zon, en Bastian de maan. O zeker, hij zag er ongerust uit – maar tegelijkertijd vreemdsoortig kalm. Een kalmte die hij wel vaker had, een kalmte waaruit hen die minder zeker waren konden putten. Ondanks alles knikte ze hem toe, en hij beantwoordde haar blik met een knipoogje.

Na Jenna even te hebben bestudeerd om te zien of ze het zou redden, wierp Bastian zijn broer een opbeurend knikje toe, alsof hij wilde zeggen: Kom op, Ad. Het komt goed.
Daarna haalde hij diep adem. Ontspande zijn schouders. Voelde die bekende, weemakende opwinding in zijn middenrif die hem zich nog sterker deed concentreren, de adrenaline die hem verhelderde in plaats van verwarde. Hij had al zo veel meegemaakt dat er weinig meer was wat hem daadwerkelijk van zijn stuk zou brengen – behalve het feit dat de vrouw van wie hij het meeste in zijn hele leven hield (samen met Hope, dan), het moest klaarspelen.
Ruby. Hij keek haar aan, zij die het middelpunt van de cirkel vormde met hun dochtertje. Zij zou de kanalisator vormen van het ritueel, het middelpunt, het anker, de poort, het hart. Ondanks zijn concentratie voelde hij plots een steek van angst in zijn hart. Hoeveel magiërs waren hier nu wel? Kon één iemand (ongetraind, nota bene!) ooit zoveel magie door zich kanaliseren zonder er aan onderdoor te gaan? En toch, ze had al zoveel meegemaakt, magisch en niet…

Iedereen was hier. Iedereen uit de hele droomwereld was hier om de spreuk uit te voeren, om zo misschien een tweede kans te krijgen op een leven. Ruby zette Hope nu op haar heup, haar linkerarm stevig om haar dochter heen. Ze klemde haar tanden op elkaar, verschoof haar voeten een beetje en duwde haar hielen verder de grond in. Zonder dat ze het doorhad, balde ze haar rechtervuist. Het liefst had ze een wapen in haar handen gehad, daar voelde ze zich gemakkelijker mee, maar het kon niet anders.

Het was alsof de woorden hen ingefluisterd werden. Als één stem begon iedereen oude vergeten woorden te spreken. Vol ontzag en kippenvel, sprak Adrian de woorden mee.
Even gebeurde er niks terwijl de woorden maar doorgesproken bleven worden. Tot ineens kleine lichtjes verschenen op de plek waar je hart zich bevindt. Een snelle blik naar beneden deed hem realiseren dat zo´n zelfde lichtje bij hem was verschenen, bij Jenna en... Bijna vergat hij de woorden te spreken. Voor haar buik hing eenzelfde lichtje.

De lichtjes groeiden. Waren niet meer een lichtpuntje, maar werden een lichtslang, die in soepele golven naar het midden van de begon te bewegen. Om hen heen werd de wereld donkerder. De achtergrond begon te vervagen. Tot.
Het voelde als een slag tegen de borst. De magie werd tegengehouden. Alle lichtjes leken tegen een onzichtbaar schild aan te zijn gelopen.

Ruby voelde zich niet vaak zo nerveus als ze zich nu voelde. Elke spier in haar lichaam zei haar om te rennen. Om weg te sprinten van de magie die zich als dodelijke slangen haar kant op bewoog. Ze ademde diep in en uit. Moest zichzelf dwingen om niet te bewegen nu de magie zo dichtbij kwam.
Het meisje in haar armen bewoog zich. Een klein handje werd op haar wang geplaatst en de meest wijze ogen van de wereld keken naar haar op. Ondanks alles, ontspande haar spieren weer en verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht.

De blokkade gleed weg.

Wederom had Bastian gedacht heel wat te hebben meegemaakt in zijn leven. Wederom had hij het fout. Wat zich voor zijn ogen openbaarde, was zo ontzagwekkend dat zijn adem in zijn keel stokte.
Ooit had hij in de bibliotheek van Eruditie een boek gevonden over de filosofie van het sublieme. Nieuwsgierig had hij de eerste pagina’s doorgebladerd. Hij kon het boek zich niet meer goed herinneren, maar één zin had hem doen snuiven: Het sublieme is een esthetische kwaliteit die verwijst naar het onbevattelijke van wat groots is. Hij had het afgedaan als romantische onzin. Hoe kon iets onbevattelijks groot nu van tevens een esthetische kwaliteit zijn?
Maar nu snapte hij het. Nu snapte hij het sublieme, dat in staat is de sterkste emoties op te wekken die de geest kan ondergaan.
Het licht kronkelde zich om Ruby en Hope heen, en werd toen zo fel dat het hem verblindde. Zijn bezorgdheid sloeg om in paniek toen hij door de intensiteit van het licht het tweetal niet meer zag staan. Hij probeerde zich uit de cirkel te werken. Probeerde een stap los te laten, probeerde zijn handen los te trekken. Probeerde te roepen. Niets werkte echter. Hij voelde de magie door zijn aderen kloppen terwijl zijn mond dezelfde onbegrijpelijke woorden opnieuw en opnieuw en opnieuw bleef chanten. Hij was niet in staat iets te doen, en moest wanhopig toekijken.
Het scheen hem toe dat ze hier minuten, uren, eeuwen, lichtjaren stonden. De chant leek oneindig ver weg, een opstand in een droom jaren geleden. En plots, daar waren ze weer. Bastian hoorde zichzelf naar adem snakken. Ruby stond niet langer. Haar haar leek op een vreemde manier te golven, alsof ze onder water was, en plots zag Bastian het: ze zweefde. Misselijk van ongerustheid keek hij toe hoe ze hoger en hoger rees – god, zo hoog, wat als ze zou vallen? – met Hope nog altijd vast, zwevend te midden van het licht, als een vreemde dans, een ballet, en zij beneden chanten maar door en het licht werd maar sterker, en hij kon niets, maar dan ook níéts doen…

Ook Jenna moest met grote, starende ogen toekijken hoe Ruby compleet bevangen werd door de magie. Ze zag de ogen van zowel haar vriendin als van Hope wegdraaien, maar in plaats van oogwit was het licht te zien dat overal heerste. Het licht in het duisternis – geen dag, geen nacht. Alleen maar de donkere, zwijgende tijd en het licht, alle tijd in het universum, of helemaal geen tijd in dit verrekte voorgeborchte. Ze voelde het zweet op haar voorhoofd parelen. Ruby. Hope! Ze moesten iets doen… maar wat… Evenals Bastian kon ze niet bewegen, niets doen, leken zelfs de weeën het ritueel af te wachten…

En plots leek het voorbij. Als een supernova van licht openbaarde de magie zich in een heelal van duizenden sterren, zoveel licht; dezelfde lichtjes als Jenna toen had gemaakt om hem en Adrian terug te halen de droommagie in… Maar Bastian kon alleen maar naar Ruby en Hope kijken met een hart dat klopte als een op hol geslagen racepaard.
Ruby en Hope daalden weer ter aarde; maar in plaats van mensen van vlees en bloed waren ze veranderd. Doorzichtig, als de geestverschijningen in de kelder van Eruditie; maar gevuld met licht, alsof ze van glas waren waar pure magie in stroomde.
De chant was voorbij. Met een schok herkreeg Bastian de heerschappij over zijn lichaam. Hij voelde zich geradbraakt, alle energie was uit hem weggesijpeld het ritueel in, maar toch slaagde hij erin om naar voren te strompelen. Hij stond nu vlak bij Ruby en Hope, overspoeld door angst en spijt. God, god, god, wat had hij gedaan? De lucht zinderde van de magie; Ruby en Hope waren ermee verzadigd, ademden een aura van pure kracht uit waar hij niet dichter bij durfde te komen. Het enige wat hij eruit kreeg was: ‘Ruby?’

Jenna voelde een golf van vermoeidheid over zich spoelen – even keek ze naar de andere magiërs van de limbo; degenen die hier al honderden jaren zaten, de kinderen, de ouders, de jonge vrouwen en de uit de tijd gerukte mannen, samengesmeed in de vermoeidheid van het ritueel… En plots drong een andere stem tot haar door, ver weg maar tevens dicht bij. …even nog nu, houd haar hartslag in de gaten, kom op… Is het al gelukt om haar bij te brengen?..
Ze staarde naar Ruby en Hope, twee figuren van magie. Het beeld leek te flikkeren en ze zag voor de duur van een hartslag een vrouw in haar gezichtsveld, met een mondkapje en haar haar verstopt onder een ziekenhuismuts. …Ja, ik geloof dat het lukt, haar wimpers trilden…
Ze keek naar haar moeder. Naar Adrian. Gaf een kneepje in hun beider handen die ze nog vasthield. Ze was te moe; ze kon de droom niet meer langer vasthouden, en ze voelde dat ze nu terugkon, door Ruby en Hope. ‘Ik zie jullie aan de andere kant,’ fluisterde ze, en sloeg haar ogen op in een ziekenhuisbed.

Elke keer weer dacht hij dat hij alles had gezien wat er te zien viel, dat niks hem nog meer zou kunnen verbazen. Elke keer kwam de waarheid weer op hem neervallen dat de wereld zoveel meer geheimen verborg dan hij ooit kon zou durven dromen.
Adrian had zijn ogen dichtgeknepen tegen al het licht, om met het openen het beeld van een lichtgevende vrouw en haar dochter zijn netvlies binnen te laten sijpelen. Onvoorstelbaar. Onbeschrijvelijk. Ze waren als water, als glas. Bastian was naar hen toegestapt, zo snel als hij vooruit was weten te komen, maar Ruby keek niet naar hem. Haar blik met de lichtgevende ogen zonder pupillen was op iets naast hem gericht.
Met stappen die de grond niet leken te raken en toch hem deden bevestigen dat Ruby nog altijd daar ergens verborgen zat, stapte de vrouw zijn richting op. Haar blik emotieloos, maar zacht. Haar houding rustig, maar kaarsrecht zoals ze altijd stond. Ze tilde haar hand op. Haar wijsvinger uitgestrekt. Nu pas begreep Adrian waar ze naar onderweg was geweest. Het ene moment legde Ruby haar wijsvinger op het puntje bovenaan je neus, tussen je ogen. Het volgende moment was Jenna verdwenen.
Sidderend ademde Adrian in. Dat was het laatste wat hij meemaakte in de droomwereld, voordat ook hij teruggestuurd werd.

Adrians ogen schoten open en bijna meteen was hij overeind gekomen. Mannen en vrouwen gekleed in dokterskleding benamen hem het zicht. Zonder twijfel sprong Adrian uit het bed en overbrugde de halve meter die hem van Jenna scheidde.
'Jen...' Zijn hart leek te zingen toen hij haar ogen open zag. 'Jenna!' Hij kuste haar voorhoofd, greep haar hand stevig in de zijne. 'Hoe gaat het met jullie?'