Faction magic

Gespannen luisterde Adrian naar de geluiden aan de andere kant van de lijn. Lichtjes, maar zenuwachtig schudde hij zijn hoofd tijdens het luisteren. De geluiden klonken alsof er iets mis was en nog erger, hij vóelde dat er iets heel erg mis was. Nog voordat Jenna haar woorden helemaal had uitgesproken had hij zijn ogen al gesloten. Zijn lippen prevelde de woorden en een plaatje kwam op voor zijn oogleden. Geschrokken ademde hij in, maar hij wist zijn ogen dicht te houden en de spreuk te vervolgen. Bastian. Fuck.
Het plaatje zoomde langzaam uit alsof hij een vogel of een drone was die opsteeg en een steeds groter wordende omgeving kan zien. Met een ruk stond Adrian rechtovereind, zijn ogen glanzend van verborgen tranen. 'Ik weet waar Bastian is. Kom.' Voordat hij haar nog aan had kunnen kijken was hij al omgedraaid, had hij de motorsleutel gepakt en was hij naar buiten gelopen.

‘Moet ik wel mee?’ Dit waren de woorden die Jenna tegen zichzelf fluisterde. Het was dat ze er nooit over zou twijfelen om mee te gaan (haar beste vriendin en zwager waren in gevaar, Hope zelfs misschien, kom op!), maar ze kon zichzelf niet vertrouwen met het wezen in zich. Adrian was al naar buiten gesneld; zij stond nog in tweestrijd in de kamer. Hakte toen de knoop door. Er was iets aan de hand, misschien kon zij helpen. Ze had nú immers weer de heerschappij over haar lichaam en geest, en wie weet was het wezen alweer verder getrokken, zoals bij Bastian en Adrian het geval was… En haar vrienden hadden nu hulp nodig…
Ze snelde achter Adrian aan, zette de helm op haar hoofd en stapte bij hem achterop de motor. Zij had natuurlijk zijn magie niet kunnen bekijken en had geen idee waar ze heen zouden gaan en wat ze zouden aantreffen, maar bij Adrians geschrokken gezichtsuitdrukking verwachtte ze weinig goeds. God, bad ze in stilte. Of wie dan ook. Laat ons niet te laat zijn...

Vage beelden. Een heldere lucht. Zwart. Voorbij zoevende bomen. Zwart. Gebouwen en zachte geluiden van verkeer. Zwart. Meer gebouwen. Nu een betonnen plafond. Het constante gevoel dat ze ergens anders zou moeten zijn op dit moment. Zorgen. Zoveel zorgen. Geen angst. Mannen die een autodeur open trekken. Vloeken. Hand met een doek. Zwart.

Het geluid van de motor klonk al voordat ze beide goed en wel waren gaan zitten. Het ding schoot met een enorme snelheid vooruit, langs fietsers en tussen auto's door. Ze verlieten Oprechtheid, sloegen af en toen nogmaals. Zelfs al had hij een idee wat hij zou gaan aantreffen, om de scene in het echt te zien deed hem happen naar lucht.
Bastian lag naast hun auto. Hij had zijn ogen gesloten. Een tweede auto stond met zijn neus in het achterste gedeelte van de zijkant van Bastians auto geduwd. Ruby. Terwijl Adrian naar zijn broer toe rende, keek hij opzij, verwachtend dat hij haar hangend in haar riem aan zou treffen. De auto was echter leeg.
'Bastian!' Hij liet zich bij zijn broer op de grond vallen. Lang hoefde hij niet te zoeken naar de reden dat zijn broer hier op de grond lag. Bloed sijpelde van zijn borst af en een klein plasje begon zich te vormen naast het lichaam van Bastian. 'Fuck...' siste Adrian tussen zijn tanden door. Zijn handen trokken verwoed aan het shirt van Bastian om de wond zichtbaar te krijgen. 'Fuck, fuck, fuck!' In paniek haalde Adrian een nu bebloede hand door zijn haren heen. Kort keek hij om naar Jenna voordat hij weer naar zijn broer keek. Hij moest iets doen om zijn broer te redden. Zijn borstkas bewoog nog. Hij leefde nog, maar hoe lang zou hij het nog redden?
Hij had het eerder gedaan. De gave van zijn broer verschool zich ook ergens in hem. Als hij hem maar op wist te roepen. Vervuld van paniek kwam Adrian nu op zijn knieën overeind en legde hij zijn handen op de wond neer. Hij sloot zijn ogen, probeerde tussen alle hevige emoties door zijn focus te vinden. De pijn eruit zuigen. Dat was wat hij moest doen.
Met samengeknepen ogen probeerde hij alle energie naar zijn handen te brengen. Eerst gebeurde er niks, maar toen ineens begonnen zijn handen te tintelen. Een doffe pijn trok langzaam door zijn armen omhoog. Het werkte!

Het schouwspel was vreselijk om aan te zien. De auto’s die tegen elkaar waren geklapt; Bastian die bewusteloos en bloedend op het asfalt lag, Adrian die met een uitdrukking op zijn gezicht die afschuwelijk was om aan te zien bij zijn broer neerknielde. Met een hol, misselijk gevoel in haar maag rende Jenna naar de auto toe. Het portier aan de kant van de bestuurder stond open, en ze keek naar binnen: maar wat ze in aller angst had verwacht aan te treffen, was er niet. Geen Ruby, en – goddank? – geen Hope. Ze keek snel rond. Het enige dat ze vond, was een onbekende man die een sjaal om zijn gezicht had gebonden, doodgebloed door een kogel in de borst.
Voor een kort moment keek ze omlaag naar Bastian en Adrian die met zijn broer bezig was. Magie. Ja, uiteraard. Ad had op die manier ook haar een keer genezen. Hij kon het ook. Hoe was Bastian gewond geraakt? Uit de auto geslingerd tijdens de aanrijding? Nee, een kogelwond, in zijn borst, net onder zijn schouder. God… Ja, het geweer lag half over zijn benen gedrapeerd, alsof hij was neergeschoten terwijl hij het geheven had. Daar lag Ruby’s pistool. Ruby’s telefoon. Maar waar was zij? Bij het opnemen van de telefoon had ze een wegrijdende auto gehoord…
Ze begon te beven, bang en angstig. Bang voor Bastian, bang voor Ruby, bang voor Hope, bang voor wat er allemaal weer gebeurde, alsof een duistere wolk voor de zon was geschoven. Kom op, Jenna… Kom op… Bel een ambulance; Adrian kan niet alle pijn uit Bastian halen, of hij gaat er zelf aan onderdoor… Daarna op zoek naar Ruby…
Inanitatem sloeg haar duistere ogen op en bekeek het schouwspel nadenkend. De cultisten hadden slecht werk geleverd; Bastian Johnson leefde nog. Maar eigenlijk was dit prima: ze had de twee broers nu in zekere zin waar ze ze hebben wilde, kwetsbaar en onbeveiligd. Het zou een ongeluk lijken. Ze hadden samen in de auto gezeten, en waren samen door een onbekende neergeschoten… Daar lag het pistool van Ruby Black. Adrian zat met zijn rug naar haar toe en Bastian leek nog weinig van de omgeving te registreren. Inanitatem knielde neer, strekte haar hand uit naar het pistool, beroerde met haar vingers de kolf…
Sirenes; een auto van de politie, de Onverschrokkenen, die de hoek om kwam snellen. Inanitatem kneep haar lippen op elkaar. Nee. De kans was verkeken. Als er iemand zou zien dat zij de leider van Oprechtheid neer zou schieten, dan zou Jenna opgepakt worden, of misschien erger, hier ter plekke doodgeschoten worden. Dan had ze geen droommagiër meer die ze zo hard nodig had… Ontevreden trok ze zich terug.
Jenna’s ogen vlogen open en ze snakte naar adem. Ontsteld keek ze naar haar vingers die op het wapen van Ruby lagen, en met een geluid van afschuw trok ze haar hand terug. Haar hart klopte in haar keel, zo hevig dat het leek alsof iemand in haar oren trommelde. Ik heb ze willen doden. Ik heb ze willen doden!
Ze krabbelde overeind toen de Onverschrokkenen ten tonele verschenen; ze haastte zich te zeggen dat ze Adrian of Bastian niet aan moesten raken – daar had Bastian immers altijd zo voor gewaarschuwd, dat de magie dan verstoord zou worden wat gevaarlijk was – maar haar stem leek van heel ver te komen, ze kon het zich niet herinneren dat ze de woorden uitsprak maar toch leek ze het te doen. Een vrouw sprak in een portofoon, een man knielde bij de dode verderop. Een oudere vrouw met kortgeknipt haar sprak tegen haar, maar de woorden drongen niet tot haar door. Ze kon niet anders doen dan met afgrijzen haar armen tegen haar lichaam klemmen en naar Adrian en Bastian staren. Ik heb ze willen vermoorden. Ik zou het gedaan hebben, als de politie nu niet was verschenen…

Bastian leek te zweven in een heelal van sterren, en voelde zich langzaam opgeheven worden. Hij knipperde. Het gezicht van Adrian verscheen boven hem, wazig als een beslagen spiegel. Hee, wilde hij zeggen, wat is er aan de hand? Met de plotselinge golf van pijn die hem overspoelde kwamen ook de herinneringen terug. Iemand kermde het uit, en hij herkende zijn eigen stem. Pijn, roodgloeiend, niet aflatend… Zijn borst… Maar de pijn leek minder te worden, af te nemen. Adrian… Hij gebruikte helende magie… Als hij het maar niet teveel zou doen, een beetje maar, totdat hij weer op zijn voeten kon staan… ‘Ruby,’ fluisterde hij schor, onverstaanbaar. Probeerde zijn keel te schrapen. Probeerde het nog een keer. ‘Ruby is mee... meegenomen...'

De doffe pijn zwol aan. Adrian had de vreemde sensatie elke hartslag in zijn armen te kunnen voelen. Met op elkaar geklemde tanden bleef hij doorgaan. Het moest werken. Het kon niet anders dan werken, want zijn broer zou niet van hem afgenomen worden. In de verte hoorde hij geluid, sirenes, voetstappen, stemmen. De drukkende pijn sprong uit elkaar als een zeepbel en over zijn hele lichaam voelde hij het ineens branden. Adrian kneep zijn ogen verder dicht terwijl hij hijgend door ging. Het moest werken!
Een zachte, schorre stem. Hij hapte naar lucht terwijl hij zijn ogen opende die meteen naar die van Bastian schoten. Hij leefde nog. Zijn broer leefde nog! Ruby is hier niet, wilde hij geruststellend antwoorden, maar Bastian was hem voor.
Uit het veld geslagen liet Adrian zich op zijn billen neerzakken. Onverschrokkenen knielden neer bij Bastian en spraken tegen elkaar, maar Adrian kreeg de woorden niet mee. Was dit zijn schuld? Het monster had hem gewaarschuwd, maar hij was niet van plan geweest daarnaar te luisteren. Was dit de straf die daarop volgde? Had Bastian moeten sterven? En wat zouden ze in godensnaam doen met Ruby?
Hulpeloos keek hij om, op zoek naar Jenna. Ze stond tegen de auto, haar gezichtsuitdrukking gepijnigd, maar toch anders dan hij zou verwachten. Misschien meer verafschuwend dan radeloos. Hij had er de energie niet voor. Alles brandde en stak en hij was uitgeput. Zijn ogen gleden terug naar Bastian. 'We vinden haar wel,' zei hij zachtjes.

Het gevoel van de wind in je haren, het onbezorgde geluk van deze vrijheid, zou haar nooit teleurstellen. De trein denderde op een razendsnel tempo voort langs de randen van Onverschrokken. Hope kirde van plezier in de draagzak. Een echte Onverschrokkene in de maak. Ruby hield zichzelf met twee handen vast aan reling van de trein, haar voeten binnen, haar lichaam buiten alsof ze een hond was die zijn hoofd uit het autoraam steekt.
Een hand verscheen en trok haar de trein in. Zijn gezicht stond serieus, maar Ruby herkende de tedere trekken en het omhooggetrokken hoekje van zijn mond. 'Wil je in Godsnaam niet met onze dochter naar buiten vallen? Jullie zijn de twee belangrijkste mensen in mijn leven.' Ze stapte naar voren, drukte hem tegen de muur, haar beide handen geplant op zijn schouders. Voor een moment keek ze hem alleen maar speels aan. Toen drukte ze haar lippen op de zijne.

Jenna sloeg voor een moment haar handen voor haar gezicht. Ze rilde, want Adrian en zij waren halsoverkop op de motor gesprongen zonder jas, ja, ze had zelfs geen schoenen aan, als vanouds alsof ze weer de factieloze was, maar ze rilde niet alleen maar van de kou. Was er iets fout gegaan? Had ze iets over het hoofd gezien? Was het haar schuld dat Bastian nu zo gepijnigd op het asfalt lag (goddank, hij leefde nog, Adrian was net op tijd geweest), was het haar schuld dat Ruby weg was?
Hoewel ze wist dat ze klaarwakker moest zijn – hoe kon ze ooit slapen in de verschijning van dit vervloekte wezen? – voelde ze haar geest uit haar lichaam treden, alsof ze bezig was droommagie binnen te stappen. Even probeerde ze zich te verzetten, maar toen overviel haar zo’n moeheid dat ze snel wegzakte.
Het eerste dat ze zag was Pete, wiens lichaam even verderop in een rare hoek op de grond lag. De enige gedachte die op dat moment door haar schoot, was een vonk van spijt dat zij niet degene was die hem had gedood. Dat gevoel wakkerde de vlam van haat in haar hart aan. Terwijl ze naar het lichaam staarde, schoten er uit de duisternis opeens tentakelachtige schaduwen naar voren, en grepen de levenloze droomwaker vast als verstrengende ranken.
Ze merkte plotseling dat ze door de duisternis heen kon kijken en haar en zag haar eigen lichaam op de grond liggen. Ondanks dat voelde ze zich sterker en machtiger dan ooit. Ook om de levenloze Jenna op de grond verschenen de schaduwen, haar als donkere, mistige handen in hun greep houdende.
Ze rechtte haar rug. Ze voelde dat ze niet langer in de realiteit was, maar dat ze nu onderdeel uitmaakte van de wereld van het donkere wezen. Haar lichaam en geest voelde ver weg. De wil van het monster dreef haar voort, liet haar in het duister scharen, verborgen van de blik van levenden.
De herinnering uit Eruditie spoelde opeens als een vloedgolf over haar heen en ze kermde. Het wás zo. Het wás zo! Zij, als droommagiër, was schuldig aan alles wat er met Chicago was gebeurd. Was schuldig aan alles was er met Ruby was gebeurd. En nu, met Bastian, met hen allemaal. Zíj was medeplichtige aan het oproepen van Inanitatem. De duisternis was helemaal niet vertrokken. Het was een onderdeel van haar, daar geworden in Eruditie; het was een onderdeel geworden van de realiteit… Een onderdeel van Ruby, na haar belofte…
Inanitatem moest er nog zijn. Dat kon niet anders. Slechts verzwakt door de kelk, maar niet dood, niet verslagen. Niet zolang ze nog onderdeel uitmaakte van de realiteit, wat het ook precies mocht wezen.
‘Miss?’ De Onverschrokkene met het kortgeknipte haar keek haar doordringend aan. Jenna besefte dat ze al een tijd tegen haar gesproken moest hebben, zonder dat ze het door had gehad. Ze haalde haar handen van haar gezicht af en staarde de vrouw aan. ‘Bent u in orde? Wat is er precies gebeurd, kunt u dat vertellen?’
Jenna knipperde met haar ogen. Adrian had Bastian losgelaten; hij zat op het asfalt en leek nu zacht tegen zijn broer te praten. Ze voelde haar lip trillen, schudde haar hoofd. Ik had ze willen vermoorden. Ze was nog steeds niet in staat om aan iets anders te denken.

Het leek alsof zijn leven een boek was geworden, waarop willekeurige pagina’s en alinea’s gelezen werden. Het ene moment was Adrian bezig met helende magie, het volgende moment keek hij opeens in het gezicht van enkele ambulancebroeders. Zelfverloochenen; hij dacht een gezicht te herkennen, maar wist het niet zeker. ‘Nee,’ zei hij. ‘Nee, ik kan niet… ik kan niet mee – mijn vrouw…’ Maar het volgende moment snerpte de pijn weer met zo’n hevigheid door zijn borst heen dat hij amper kon ademen. Ja, Adrian mocht hem dan gered hebben, maar blijkbaar was de wond wel een stuk ernstiger geweest dan hij had gedacht. Blijkbaar was hij bijna dood geweest, doodgebloed op het asfalt in een verlaten stuk Chicago. De mensen zeiden iets tegen hem, maakte geruststellende geluiden, maar hij hoorde het niet. Verband dat tegen zijn borst werd gedrukt; plots zweefde hij voor een moment toen hij op een brancard werd gelegd. Hij wilde overeind komen; hij kón niet weg, niet nu Ruby nog in gevaar was – maar hij werd met zachte hand weer teruggeduwd.
Hij sloeg zijn ogen weer op en vond het gezicht van zijn broer. ‘De… de code… Mijn binnenzak… Ruby... alsjeblieft...’

Zijn ledematen voelde zwaar toen hij overeind kwam, maar het lukte hem in ieder geval en dat was iets. Met een hoofd dat bonkte als het constante lawaai van de verdomde treinen die om Chicago heen rondreden, keek Adrian naar zijn broer. Zijn broer die hij na al die jaren weer in zijn leven had. Met wie hij zoveel had meegemaakt dat ze een band hadden opgebouwd die nooit verbroken zou kunnen worden. Zelfs niet al zouden ze vijftig jaar van elkaar verwijderd moeten zijn.
'Wat?' Hij zette nog een stap dichter naar de brancard toe. Zijn benen trilden als grassprietjes en om zichzelf te sterken pakte hij de rand van de brancard even vast. 'Natuurlijk.' Het lukte hem om een geruststellende glimlach tevoorschijn te toveren. 'We gaan haar vinden. Zorg jij eerst dat je weer kunt staan.'
Bedrukt keek Adrian toe hoe Bastian de ambulance in getild werd. Ruby en Bastian waren altijd de Onverschrokken krijgers. Niet hij en Jenna. Hij had zichzelf beloofd na het hele gebeuren met de kelk dat hij vanaf nu ver weg zou blijven van zulke missies. Vandaag zou hij echter die belofte moeten gaan verbreken. De stukjes papier in zijn broekzak leken te branden alsof ze extra nadruk wilden leggen op al hun problemen. Eerst zou hij Ruby moeten vinden. Dan zouden ze moeten bedenken hoe ze haar konden redden. Als het al niet te laat was...
Hij schudde zijn hoofd, alsof hij op die manier de gedachte weg kon schudden. Hij liep de paar stappen naar Jenna toe, sloeg zijn armen om haar borst en verborg zijn gezicht in haar haren. Hij was blij dat ze hier was. Zonder haar was hij allang ingestort.

De zon scheen fel, verwarmde haar blote armen en gezicht. Als de zon zo zou blijven schijnen zouden binnenkort sproetjes verschijnen rond haar neus. Ze hadden de trein verlaten bij een stationnetje. Niet dat de trein daar stopte, maar het was de veiligste manier om met Hope uit de trein te springen. Ze had niet hoeven rollen, enkel zacht door springen tot de vaart eruit was.
Ze hadden een paar stappen gezet, haar hand in de zijne. Toen had ze hem losgelaten, lachend aangekeken en was ze er met grote stappen vandoor gerend. Oh de Ruby van het verleden zou de Ruby van het heden hebben verafschuwd. Ze was een liefhebbende vrouw en moeder. Ze werd nog steeds onrustig als er te weinig spanning was in haar leven, maar tegelijkertijd wilde ze niets liever dan rust en de veiligheid van haar gezin. Bastian en Hope waren de twee allerbelangrijkste mensen in haar leven.
Ze stopte met rennen en keek naar hem om. Hope maakte geluidjes alsof ze lachte. Dit was alles wat ze nodig had.

Even bleef Jenna zo staan, veilig in de beschermende armen van Adrian. Die goede, lieve Adrian die altijd zei wat hij dacht. De Oprechte die altijd een ander voor zichzelf plaatste: de sterkste magiër die Chicago kende, de vader van haar kind. Het leven leek plotsklaps traag te gaan, verdiepend, maar toch ook vreemd onrealistisch, alsof ze zichzelf bekeek vanuit een droom. De Onverschrokkenen waren bezig de situatie te bekijken, de gedode man te onderzoeken, de auto’s. Niemand leek op dit moment meer om hen te bekommeren. Jenna maakte zich los uit Adrians omhelzing en bekeek zijn gezicht. Hij zag er slecht uit, moe en afgepeigerd. Dat was ook niet vreemd, want ze had meerdere malen gezien wat voor uitwerking helende magie had bij Bastian, en die was erin getraind. ‘Ad,’ zei ze zachtjes, haar vochtige ogen flitsend over zijn gezicht. ‘Ad… Ik… Wat in mij zit wilde het pistool van Ruby oppakken. Als de politie niet was verschenen, had ik jullie vermoord. Allebei. Jou en Bastian.’ Haar lippen trilden en ze schudde haar hoofd, en plots stroomden de tranen over haar wangen. ‘Ik kan niet bij je blijven Adrian, ik kan het niet…’

Hij had zopas ook al gedacht dat hij er was geweest, maar realiteit en dromen leken in elkaar over te vloeien als een kunstenaar die zijn penseel uitspoelt in water. De trein, waar zon door naar binnen scheen. Het was heerlijk warm, en de lucht geurde naar bos en zomer en vrijheid. Hij was hier eerder geweest… Het bos… De herten…
‘...ademhaling… Let op zijn hartslag… Opschieten met 400 miligram natriumthiopental…’ Stemmen rezen en daalden als golven in zijn onderbewustzijn. Gepiep; iets trok aan zijn lichaam. Wat deed ademhalen zeer! Hij presteerde het om zijn ogen op te slaan, keek naar fel licht, mensen die in zijn gezichtsveld verschenen en weer verdwenen. Het volgende moment leek hij weer weg te zakken en nam de pijn af, wegdrijvend buiten zijn bereik…
Hij was weer in de trein; een station. Dit kende hij niet, maar het maakte niet uit. Was het in de buurt van Vriendschap waar het zo zonnig en goed en licht was? Voor hem was Ruby uit de trein gesprongen, Hope op haar rug. Sierlijk als altijd had ze het gedaan, zonder enige moeite. Hij moest denken aan de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten, en zij elegant van de trein was gesprongen en hij met zijn maatpak door het gras had gerold. Hij had geleerd, en hij droeg geen beklemmend kostuum meer. Zonder moeite sprong ook hij uit de coupé, landde op het station, maakte even wat grote stappen om de vaart uit zijn sprong te halen. Al gauw stond hij naast Ruby en Hope, en hij sloeg zijn armen om hen beiden heen. Ja, het leven was goed.

Er was meer overlap tussen de twee geliefden dan je misschien in eerste instantie zou denken. De kamer waar Ruby in lag was smetteloos wit. Zij was het ongewilde middelpunt, liggend op iets wat een kruising van een tafel en een bed was, met machines om haar heen en een naald in haar arm die langzaam één of andere vloeistof bij haar naar binnen bracht. Niet dat Ruby hier zelf van op de hoogte was. In haar dromen was ze ver weg, veilig...
Met een speelse lach legde Ruby haar handen in zijn nek neer. Nog elke keer kon zijn oogopslag haar doen huiveren, soms van geluk, soms van verlangen. Voor een kort moment drukte ze haar lippen op de zijne voordat Hope een tegenstribbelend geluid maakte. Ruby lachte zachtjes en liet haar handen weer zakken. 'Goed, goed. Ik zal je bevrijden.'
Ze haalde Hope uit de draagzak, gebaarde naar Bastian dat hij het picknickkleed moest neerleggen en legde toen het kleine meisje erop neer. Kon deze dag nog mooier worden?

Zijn onderlip had al getrild van emotie voordat ze haar laatste woorden had gesproken. Zijn ogen werden vochtig en met een soort paniekerige hulpeloosheid pakte hij haar hand vast. Hij schudde zijn hoofd, sloeg zijn ogen neer, vocht met zijn laatste beetje energie om zijn emoties in bedwang te houden bij al deze omstanders. Ze had hem willen vermoorden. Hij en Bastian. Maar zij was zijn rots in de branding. Na alles wat ze hadden meegemaakt, al die tijd dat hij haar niet had kunnen zien, was het idee alleen al dat hij iets zonder haar moest doen eentje die hij niet kon accepteren. 'Niet doen...' Zijn stem klonk schor toen hij smekend naar haar op keek. 'We zorgen dat er geen wapens bij jou in de buurt komen. Misschien is er een spreuk die het monster kan verdrijven. Of ik kan een beschermspreuk op mezelf leggen. Ik heb je nodig, Jenna. Alsjeblieft...'

Het was een prachtige dag. De lucht boven hen was zonnig en licht, de wolken die er waren bewogen traag en de wind was warm en koel tegelijk. Bastian zette de tas neer die hij had gedragen, viste het picknickkleed eruit, daarna het lekkers dat ze hadden meegenomen. Hope zag er schattig en stoer tegelijkertijd uit in haar zwarte jurkje met roze strik. Onwillekeurig moest hij denken aan het angstlandschap van Ruby, zij in de prinsessenjurk… Hoe zou Hope opgroeien, hun meisje, de kleine die hem in alles de baas zou zijn, die de valstrikken zou vermijden waarin hij was gevallen, die succes zou hebben waar hij zou hebben gefaald. De beloftes die het inhield… Hope leek zich niet bewust van de filosofische bui waarin haar vader was gevallen, en kraaide blij naar een lieveheersbeestje dat ze in het gras zag wandelen. Bastian zag haar mollige knuistje naar het beestje reiken om het eens met haar mond te bestuderen, en was op tijd om haar op te tillen. ‘Dat dacht ik toch even niet, jongedame,’ glimlachte hij. ‘We hebben dingen voor je meegenomen die veel lekkerder zijn…’
’…de bloeddruk. Houd zijn hartslag in de gaten…'
Hij voelde een pijn in zijn borst en zijn gezicht vertrok even. Had hij iets verrekt toen hij Hope oppakte? Hij legde een hand op de zere plek en hield voor een moment zijn adem in, hopende dat het weer over zou gaan. Hij knipoogde even opzij naar Ruby om zijn plotselinge ongemak te verbergen. Hij werd vast oud.

Adrians wanhopige blik deed haar pijn, het bedroefde haar tot in de merg van haar botten meer dan ze voor mogelijk had gehouden. ‘Verdomme,’ zei ze hulpeloos tussen haar tranen door. ‘Er zijn toch immers zoveel manieren dat ik jou iets aan zou kunnen doen, wat moet ik als ik mijzelf niet kan vertrouwen… Ik zal het mezelf nooit vergeven als ik jou iets aandoe Adrian, nóóit.’
Ze was nog niet uit wat ze zou gaan doen toen de Onverschrokkenen verhaal bij hen kwamen halen. Haar handen beschermend op haar buik liggend, vertelde Jenna zoveel ze nodig achtte, en zoveel ze wist, en dat was niet veel. Ze had geen idee wie er achter deze aanval zat, ze kende de man op de grond niet, ze wist niet waar Ruby heen was gebracht. Ze vroeg of ze iets hadden gevonden in de auto van de aanvallers, maar daar hadden ze niets kunnen vinden, en het kenteken was vals. Zodoende had Jenna geen hoop dat ze daarin aanwijzingen konden vinden waar Ruby heen was gegaan. Het zou vanuit Adrian moeten komen, met zijn spreuken, maar hij moest eerst tot rust komen.
Toen haar telefoon overging zag ze dat de school waar ze werkte belde. Ze nam op. ‘Jenna, is alles goed met je?’ Ze herkende de stem van de directrice. ‘We misten je vandaag voor de klas, en bij de vergadering was je ook afwezig.’
‘Ik  kon niet komen,’ antwoordde Jenna verbaasd. ‘Ik heb mij afgebeld, een half uur geleden, misschien.’
‘We hebben geen telefoontje gehad. Maar het is goed, ik zal het doorgeven. Beterschap en hopelijk ben je er gauw weer.’
Toen het gesprek geëindigd was opende Jenna met een frons tussen haar wenkbrauwen de contactgeschiedenis. Alles was gewist, iets waarvan ze niet eens wist hoe het moest, relatief nieuw met de telefoon als ze was, op haar bellen naar Bastian en Ruby en het gesprek met de school na. Aan haar emoties van verdriet en wanhoop paarde zich een nieuwe: woede. Ze moest zich weerhouden haar telefoon niet op het asfalt te smijten. ‘Ik – of beter, hèt – heeft gebeld met iemand en ik zou niet weten wie,’ zei ze kwaad en wanhopig tegen Adrian. ‘Ik vermoed dat ik doodleuk aan die klootzakken heb doorgegeven dat ze Ruby en Bastian moesten uitschakelen omdat ze teveel wisten. En níets dat ik ervan wist.' Sissend ademde ze tussen haar tanden uit, een beverige zucht. Ze wilde bij Adrian blijven, ze moest helpen om Ruby weer te vinden. Maar Adrian zou haar moeten opsluiten in een lege kamer en af en toe wat water en brood naar binnen moeten gooien, voordat ze nog meer ellende veroorzaakte.

Zich van niks bewust pakte Ruby een stukje wrap op en maakte de logistiek onhandige beslissing om zich tegelijkertijd op haar rug te laten vallen. Kauwend op de wrap keek ze op naar Bastian en beantwoordde zijn knipoog met een speelse grijns. In de hele wijde omtrek was er niemand te zien. Hope was veel te jong om iets te begrijpen, laat staan te herinneren. Ze had zich net afgevraagd wat deze dag nóg beter zou kunnen maken. Daar had ze wel een idee over.
Zonder verdere omhaal schoof ze langzaam haar shirt omhoog, haar speelse blik op hem gericht. Langs haar buik, over haar bh, om zich vervolgens een klein stukje op te richten en het shirt over haar hoofd uit te trekken.

Het gesprek met de agent ging voornamelijk aan Adrian voorbij, hoe erg hij zichzelf ook dwong om te luisteren. Hij had een hand op de rug van Jenna liggen en eenmaal geprobeerd de tranen uit zijn ogen te wrijven. Jenna droeg een monster met bij zich die hen allemaal wilde vermoorden. Bastian lag voor zijn leven te vechten in een ambulance. God mocht weten waar Ruby nu was en of zij nog leefde. En Hope? Bastian had niks over haar gezegd. Hij moest de ouders van Ruby bellen en bidden dat zij daar op dit moment was.
Adrian had het idee dat de grond mijlenver zich boven hem bevond en hij compleet ongeaard op de wereld stond, dat de wereld zich boven hem had afgesloten en hij alleen in de duisternis stond. Nee. Nee hij kon het niet doen zonder Jenna. Dan zou hij er maar voor zorgen dat er geen enkele mogelijkheid was dat ze hem iets meer kon aan doen.
Het bleek dat hij moest beginnen met haar telefoon. Waar Jenna boos was, woest, was hij nog steeds voornamelijk moe en hopeloos. Hij pakte de telefoon van haar aan, haalde de simkaart eruit en brak deze doormidden. 'Ik zal mijn wachtwoord veranderen,' zei hij, bovenal vermoeid. 'Geen wapens. Veilig in onze kamer. Ik heb je nodig... Ik heb je nodig om na te denken, om me te helpen. We moeten Ruby en Hope vinden. En Bastian... We moeten checken hoe het met hem gaat. Ik moet een spreuk vinden om jou veilig te houden. Er is teveel te doen voor mij alleen. Blijf bij me.'

Bastian gaf Hope een flesje en kauwde ondertussen op een sandwich. De pijn in zijn borst bleef, een zeurend geknauw, maar het werd niet heviger dus hij negeerde het. Toen Hope genoeg had, legde hij het flesje weg, klopte het kleine meisje op haar ruggetje en zette haar toen weer op het kleed neer. Ze lag met grote ogen naar de lucht te kijken. Ja, onze dochter, peinsde Bastian. Tot welke schoonheid zou ze opgroeien? Zou ze een sterke Onverschrokkene worden, zoals haar moeder? Of zou ze een goede magiër worden en zich aan sluiten bij het nieuwe Eruditie? Of zou haar leven haar naar een hele andere factie leiden?
Hij keek op, net op tijd om te zien hoe Ruby met een speelse blik in haar ogen haar shirt uittrok. Het volgende ogenblik had hij zijn hand in haar hals gelegd en kuste haar hartstochtelijk. Hij kuste haar nek, haar schouders, de plek tussen haar borsten, streelde haar dijen, haar heup. Het scheen hem lang geleden toe dat ze zich zo vrij hadden gevoeld, zo zorgeloos, zo gelukkig. En nu, zij tweetjes en Hope, als een laatste gezin op aarde, vrij in dit prachtige landschap, waar licht en schaduw over hun lichamen speelden... Zonder twijfel trok ook hij zijn shirt uit – zijn lichaam was breder geworden met het vele trainen met Onverschrokkenheid als legerarts – en met die beweging vertrok zijn gezicht even. De pijn bleef. Wat zou er schelen? Artsen zijn de slechtste patiënten… Hij zou het later wel onderzoeken. Later: hij had nu wel iets anders dat zijn aandacht opeiste. Hij drukte weer zijn lippen op die van Ruby, en duwde haar zachtjes achterover op het zachte kleed.

Jenna voelde haar hart breken bij de laatste woorden bij Adrian, en ze sloeg haar armen om hem heen, legde haar gezicht in zijn hals en snifte nog even hulpeloos. Het scheen haar toe alsof er wederom iets tussen hen was neergevallen met de daverende klap van een rolluik voor een Factieloze etalage. Weer waren ze dicht bij elkaar, en stonden ze mijlenver van elkaar af, zoals nu al zo vaak was gebeurd. Ze voelde zich wanhopig, moe en woest tegelijk. Maar tegelijkertijd voelde ze zich vastberaden worden, misschien wel vastberadener dan ze ooit was geweest. ‘Oké, ik blijf bij je. Ik zal je steunen en helpen waar ik kan.’ Ze keek hem nu aan, streek met haar handen over zijn wangen, zocht zijn ogen. ‘Kan je motorrijden, of moet ik de Onverschrokkenen vragen of ze ons thuis willen brengen? Ze helpen mee zoeken naar Ruby, ze hebben je telefoonnummer, en Ruby’s populariteit bij Onverschrokkenheid kennende zullen ze allemaal naar haar uitkijken. We moeten haar ouders bellen om te zien of Hope daar is, maar dat zou ik gokken van wel, want ik zag geen tas met babyspullen in de auto.’ Ze beet op haar lip, nog tranen in haar ogen, maar ze drukte een kus op de lippen van Adrian. ‘Ik blijf bij je, Adrian. We gaan dit samen doen. Je bent niet alleen.’

Haar handen vonden de weg naar zijn broek, de weg die ze al zo vaak hadden afgelegd zonder dat het ooit saai werd. Ze voelde daar waar zijn rug in zijn billen overliep, de spieren, de botten. In de wereld die om hen heen steeds veranderde, was hun liefde voor elkaar de enige constante. Hij trok zijn shirt uit en zachtjes floot Ruby als speelse waardering wat daaronder verstopt zat. Haar handen werden uit zijn broek getrokken en op zijn borst gelegd. In een snelle beweging duwde ze Bastian van het kleed af en rolde ze zichzelf bovenop hem. Heel kort keek ze om naar Hope, maar het meisje was tevreden op een stukje speelgoed aan het bijten. 'Die vermaakt zichzelf nog wel even,' liet Ruby hem met een grijns weten waarna ze zich naar voren boog en haar lippen langs de spieren in zijn borst liet glijden. Haar handen hadden zich om zijn heupen geklemd, de nagels net een heel klein beetje in zijn huid geduwd. 'Ik houd van je.' Kort keek ze naar hem op, haar blik even liefdevol, voordat ze haar lippen weer verder naar beneden liet afdwalen.

Voor de zekerheid hadden ze inderdaad een Onverschrokkene hen naar huis laten rijden. Niet alleen omdat Adrian doodop was en moeilijk helder kon nadenken, maar ook om de kans te verminderen dat Jenna ineens iets zou doen waardoor ze een ongeluk zouden krijgen.
Onderweg had hij haar beide handen in de zijne om zowel hemzelf als haar gerust te stellen en de paar laatste stappen naar huis liep zij voor hem. De Onverschrokken bijrijder had al naar de ouders van Ruby gebeld en Hope was in ieder geval veilig. Haar ouders waren echter in alle staten toen ze hoorde dat hun dochter was verdwenen en hun schoonzoon zwaar gewond was. Adrian had het gevloek achterin de auto kunnen horen.
Nadat hij de deur dicht had getrokken nam hij haar nogmaals in zijn armen, al was het maar voor even. 'Ik houd van je, Jen...' fluisterde hij met schorre stem. 'Ik houd van je. Wij zijn een niet te breken team. Ik weet dat je je tegen het monster kunt verzetten. We gaan haar vinden en zorgen dat ze veilig is. Er gaat niemand meer iets overkomen van ons. Bastian zal zwaar beveiligd worden... Ik hoop dat het goed met hem gaat.' Misschien praatte Adrian op dit moment vooral om de stilte voor te zijn, om zichzelf hoop in te praten en zijn doemgedachten tegen te gaan, maar in ieder geval werkte het een klein beetje. 'Laten we het ziekenhuis bellen. Als ik weet dat het goed met hem gaat kunnen we op zoek naar Ruby. Blijf bij me in de buurt zodat ik ten alle tijden weet wat je doet, oké? Ik zorg dat je niks kunt uithalen. We kunnen dit...' Als hij dat zelf nu maar volledig geloofde.

‘Ik houd zoveel van je,’ antwoordde Bastian, en kon een zucht van genot niet onderdrukken. Hij lag als weggezonken in een vallei op het kleed dat te kort was hoe hij nu lag, en het gras kriebelde zijn hals: hij voelde Ruby’s aanrakingen, wild en zacht tegelijk, doelbewust en gekmakend. Hij voelde zich volmaakt gelukkig, zij hier twee op een plek waar niemand was behalve hun liefste meisje: het was een haven van volmaakte rust op de open plek waar het zo heerlijk naar ongerepte natuur rook… Alle spanningen en pijn was verdwenen. Ruby’s zachte lippen deden hem genietend kreunen en hij streelde met zijn handen door haar haar heen, bruin en rood. Hij had zijn ogen nu gesloten voor de blauwe lucht zodat er niets anders was dan gevoel, hun ademhaling en het zachte briesje dat de bladeren rondom hen heen deed ritselen.

Jenna knikte op Adrians woorden. Hoewel het nog ochtend was, begin middag misschien na alles, voelde ze zich zo moe dat ze zo zou kunnen slapen, hoewel ze daar nu huiverig voor was. Wat zou er gebeuren in haar droommagie? Was Inanitatem daar ook, als zij het was? Maar wie weet kon ze Ruby opsporen, zoals Ruby haar had gevonden toen in haar dromen, al die tijd terug, toen zij opgesloten zat in Eruditie… Of misschien kon Jennas moeder wel helpen. Ze zou straks Adrian zeggen dat ze de droommagie in zou gaan, misschien wel met hem als hij zich fit genoeg zou voelen. Wie weet konden ze een aanknopingspunt vinden, nu Adrian zo vermoeid was dat hij geen zoekspreuk kon doen.
Terwijl Adrian naar het ziekenhuis telefoneerde, was Jenna voor een moment op de bank gaan zitten om haar pijnlijke rug wat rust te gunnen en om Sneeuw te knuffelen. De hond wrong zich in alle mogelijke bochten, blij om hen te zien. Jenna streek over de witte vacht heen en bekeek het dier even. Sneeuw had doorgehad toen Adrian veranderde: het dier had haarfijn aangevoeld toen er iets in Adrian zat wat niet pluis was. Hij zou het vast ook bij haar kunnen opmerken… Dat was in ieder geval een goed veiligheidsmechanisme. Als ze eens zou veranderen, en ze zouden het niet opmerken, dan zou in ieder geval Sneeuw er zijn.
Ze sloot voor een kort moment haar ogen, haar hoofd tegen de achterkant van de bank aanleggend terwijl Sneeuw zijn hoofd op haar benen legde. Ze had het gevoel overal buiten te staan, of ze lichaamloos was, alsof alle banden met de realiteit waren doorgesneden. Was het echt gebeurd? Bastian zo zwaargewond dat zijn bloed het asfalt zwart kleurde? Ruby die verdwenen was? Zijzelf die was overgenomen door de duisternis? Diep in haar buik voelde ze een zetje van de baby, en ze legde met een liefdevol gebaar haar handen op haar buik. ‘Alles gaat goedkomen,’ fluisterde ze schor, met een prop in een keel die ze niet kon wegslikken. ‘Alles komt goed.’

Ze hijgde, liet haar hoofd in haar nek vallen om de zon haar verhitte lichaam te laten bestralen. Zoals altijd was het goed geweest. Heel goed. Misschien nog wel beter omdat het zo onbezonnen zorgeloos was geweest. De gestalte onder haar was er eentje die ze goed kende, zelfs al waren zijn spieren duidelijker geworden en zijn borst breder. Ze boog zich voorover en drukte haar lippen op de zijne. Haar vingers liet ze voor een moment in zijn haren glijden. Toen liet ze zich van hem afglijden, haar rug in het zachte gras. Ze wilde iets zeggen, wist niet wat en pakte toen zijn hand in plaats daarvan vast.

Het telefoontje kon hem niet echt gerust stellen, zelfs al probeerde de man aan de andere kant van de telefoon hem te vertellen dat de kans groot was dat het goed zou komen. Groot was niet goed genoeg. Als hij niet Ruby nu zou moeten zoeken voor zijn broer, dan was hij allang in het ziekenhuis geweest. Dan zou hij nogmaals alle restjes energie oproepen om zijn broer te proberen te redden. Had hij wel genoeg gedaan?
'Bedankt. Bel me zodra er iets verandert of jullie meer weten.'
Met een diepe zucht hing hij op. Jenna was op de bank gaan zitten en zag er net zo uit als hij zich voelde. Tot het moment dat ze ineens haar handen op haar buik legde en haar uitdrukking veranderde, in ieder geval. Met zachte stappen liep hij naar haar toe en liet hij zich naast haar neerzakken. Ook zijn hand werd op haar buik neergelegd en toen zijn voorhoofd als in een klein liefdevol gebaar.
'Ik kan proberen of ik Ruby kan vinden met een spreuk,' zei hij langzaam, twijfel in zijn stem. 'Net zoals ik bij Bastian heb gedaan. Ik hoop dat ze te vinden valt...' Dat laatste was een gedachte die hij liever niet had gedacht, maar hij had hem al uitgesproken voordat hij er over na had kunnen denken. 'En dan een hoopje Onverschrokkenen optrommelen en haar ophalen...' Hij tilde zijn hoofd weer op om haar aan te kijken.

Wat een heerlijke zonovergoten dag, een haven van rust en vrede. Hij had zijn ogen gesloten, nagenietend van dit moment, terwijl het gras zijn hals kriebelde en hij Ruby’s hand in de zijne voelde. Hij had even gekeken waar Hope was; maar die lag blij naar de wolken te kijken, en hij had zijn hoofd weer laten zakken om bij te komen. Als altijd na het samenzijn van Ruby voelde hij een mengeling van verkwikking en verzadiging, van vermoeidheid en liefde. Er veel niets te zeggen; alles was goed, alsof de wereld was blijven stilstaan waarin alleen zij tweeën leefden, samen als één. Hij draaide zijn hoofd naar haar opzij, naar haar slanke, lenige lichaam, en drukte een kus op haar neus.
’… nu Dolosal – juist, perfect – en nu penicilline… Voorzichtig, let op zijn ademhaling…’
Weer die woorden, als een herinnering in zijn onderbewuste, en weer die steek in zijn borst. Hij greep naar de zere plek met zijn hand, zijn adem scherp inhoudend. Wat was er toch met hem aan de hand? De stemmen leken sterker te worden, duidelijker, alsof iemand de volumeknop had aangedraaid. ‘Nog een injectie anti-tetanusserum… Hoe is zijn polsdruk?’
Zijn schouder leek in brand te staan. Half kwam hij overeind. Als spookachtige schimmen zag hij ze plotseling om hem heen bewegen: mensen in operatiekostuums, hun gezichten vage schaduwen onder de doosachtige mutsen en mondmaskers. Ze waren niet duidelijk maar ontastbaar, als mist in de ochtend, en waren het ene moment helderder dan het andere. Met het verschijnen van deze mensen kwamen ook zijn herinneringen terug. Hij had nu al zoveel magie meegemaakt dat het hem niet verbaasde, maar wel verontruste. Jenna had ooit verteld dat je ook door traumatische gebeurtenissen droommagie kon binnentreden, of als je aan het sterven ben. Maar als dit droommagie is, waarom is Ruby hier dan? Is zij echt? Ben ik echt?
Hij legde een hand op de wang van zijn vrouw, moeizaam, maar haar met diepe liefde in haar ogen kijkend die verder ging dan zijn leven. ‘Ik houd van je,’ fluisterde hij schor, steeds meer gehinderd door de pijn in zijn borst. ‘Ik houd van je. Ik zal je vinden. Dat beloof ik je.’
Zijn ogen gleden dicht, en toen werd alles zwart.

Jenna had haar hand op de wang van Adrian gezegd en keek hem liefdevol aan. Die leider van Oprechtheid, die ooit onder zijn bureau was gekropen toen de Onverschrokkenen en de rebellen het gebouw waren binnengevallen. Hij was zoveel sterker geworden, zoveel gegroeid in zo’n relatief korte tijd. ‘Laat mij je helpen,’ zei ze zachtjes. ‘Ik kan je rust geven. Slaap voor vijf minuten met mij, ik zal zulke dromen voor je spinnen dat het voelt dat je een nachtrust hebt gehad. Het wezen in mij zal ik weg houden, in droommagie ben ik sterker dan in het echt.’ Ze streek met haar vingers over zijn wang heen, boog zich voorover om een kus op zijn haar te drukken. ‘Ik houd van je, Ad. Je moet op krachten komen.’

Hij was naar haar toe gerold en zijn gezicht verscheen nu boven de hare. Ze wilde zacht glimlachen en haar hand in zijn hals leggen om hem nogmaals te zoenen, maar zijn serieuze blik deed haar in haar beweging stoppen. Hij klonk schor, gepijnigd door een onzichtbaar kwaad. 'Wat is...' Zijn hele gelaat leek ineens een flikkerende schim. 'Bast?' Ze probeerde hem vast te grijpen om hem bij zich te houden. 'Bast!' Haar handen grepen door het luchtledige. Hij was ineens weg. Met een groeiende paniek krabbelde ze overeind. Als een geest was hij plots verdwenen.
'Hope!' Ze was naar haar dochter toegekropen en had het meisje meteen strak in haar armen geklemd. 'Ik heb je. Blijf bij me.' Tranen glinsterden in haar ogen terwijl ze het meisje dicht tegen haar borst aandrukte, haar knieën hoog opgetrokken waarachter ze Hope verborg.
Ineens was de dag niet meer zo zonnig. Wolken verschenen aan de hemel. Donkere wolken, gevuld met regen en mogelijk onweer. De tranen die in haar ogen brandden lagen gevaarlijk dicht bij het oppervlak. Waar was hij heen? Wat was er gebeurd? Hoe kon dit? Haar grootste angst uitgekomen: Bastian of Hope kwijtraken. Ze kon er geen verklaring voor bedenken, en dat wilde ze nu ook niet. Ze wilde dat hij plots weer zou verschijnen en zijn armen om haar en Hope heen zou slaan.
'Fack!' Met een boze kreet liet ze haar hoofd in haar nek vallen.

Zijn gezicht werd zachter en hij knikte. 'Heel graag, maar is er niet een kans dat jij me dan per ongeluk in mijn slaap wil omleggen?' Hij streelde Sneeuw door de vacht. 'Misschien moeten we je dan voor heel even maar vastzetten. In ieder geval dat er genoeg tijd is voor Sneeuw om mij wakker te maken als je wordt overgenomen.' Adrian zuchtte, boog zich voorover om haar en kus op haar voorhoofd te drukken. 'Het spijt me dat we nu niet meteen iets aan jouw bewoner kunnen doen...' De duim van de hand die hij op haar wang had neergelegd streek even liefdevol heen en weer.
Zo kwam het dat Jenna en Sneeuw op de lege kinderkamer werden opgesloten en hijzelf aan de andere kant van de deur ging zitten. 'Ik houd van je Jenna.' Een verdrietige glimlach. 'Ik ga nu proberen te slapen. Ik zie je daar.'

Jenna opende haar ogen in de droommagie. Ze voelde dat er heel wat op haar wachtte – haar nachtmerries en trauma’s, en ergens in de schaduwen ook het duister. Als het Inanitatem was, was zij in ieder geval nu niet in haar hoofd maar ergens fysiek hier in de buurt, en daar ging het Jenna om. Ze weefde van magie een barricade om haar duistere onderbewuste heen, zodat niets zou ontsnappen tot zij daar bevel toe zou geven (of het niet meer aan zou kunnen, maar daar ging ze in deze situatie niet van uit). Toen hief ze haar handen op en liet de omgeving veranderen. Ze had geen vaststaande plannen; ze gaf zich instinctief over aan de droommagie, liet die ontspinnen wat Adrian nodig zou hebben. De omgeving sidderde als in een fata morgana, en toen stond ze opeens buiten de muur. Ze herkende de plek; de rivier waar de vergeet-me-nietjes bloeiden, de rivier die ze hadden doorkruist met het vlot, de rivier waar Adrian haar uit had gevist toen ze de bloemen wilde grijpen. Het was nu niet koud en er was nergens sneeuw, maar het was warm, zonovergoten, een veilige haven in het groen.
Toen ze er zeker van was dat er van geen enkel kant gevaar kon dreigen (al helemaal niet van haar), liet ze Adrian in de droommagie toetreden. Ze zag hem verschijnen, voor haar, en ze glimlachte, hem in haar armen sluitend. ‘Rust hier uit,’ zei ze zachtjes. ‘Hier ben je veilig.’

Het duurde een tijd voordat Bastian zijn ogen weer opsloeg. Hij sloot ze echter gelijk weer. Het leek alsof hij in een zweefmolen zat. Stil bleef hij liggen, zich concentrerend op zijn ademhaling. Zijn andere zintuigen kwamen ook langzaam terug. Om zich heen klonken wat piepjes her en der; in zijn mond had hij een vieze smaak. Ademhalen deed zeer, en toen hij zijn hand optilde om te voelen waar de pijn vandaan kwam, stuitte zijn vingers op verband.
Zijn ogen vlogen weer open. De botsing. De aanvallers. De picnic in het gras. Hope. Ruby. Ruby!
Hij schoot overeind, of althans, dat wilde hij, maar de pijn in zijn borst deed hem weer terug in het bed vallen. Hijgend alsof hij kilometers had gerend keek hij omlaag. ‘O, God,’ mompelde hij. Hij staarde naar zijn armen waaruit naalden staken die naar infusen en machines leiden. Hij voelde zich misselijk worden en sloot zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar. Kom op, Bastian Johnson! Dit is niet oud-Eruditie. Dit zijn geen experimenten. Dit is niet je angst, niet het angstlandschap waarin je met Ruby hebt gezeten. Je ligt in het ziekenhuis, omdat je een kogel in de weg stond, remember? Jij legerarts van lik-me-vestje, die zelf er niet tegen kan om in een bed te liggen!
‘Fuck, fuck, goddomme,’ knarsetandde hij. Hij voelde zijn handen ongecontroleerd trillen en zijn ademhaling zat hoog in zijn borst, deed alleen nog maar meer pijn dan eerst. Rustig. Rustig. Rústig! Plots verscheen er een zuster die iets zei wat straal langs hem heen ging. ‘Ik moet hier weg,’ zei hij, over zijn woorden struikelend, wederom proberend overeind te komen. ‘Ik moet hier weg. Ik moet hier weg. Ik… Mijn vrouw…'
De zuster duwde hem zachtjes maar resoluut weer terug in bed. ‘U heeft rust nodig sir, u bent pas net weer wakker uit uw narcose. Alles is goed.’
Hoe wist zij dat nu, doos dat ze was met haar tablet vol gegevens tegen zich aangeklemd? Zelfverloochening. Hij was in het ziekenhuis van Zelfverloochening. Hij herkende de kleding. Zelfverloochening! God, dat was een eind af van Onverschrokkenheid. Een eind af van Oprechtheid. Adrian was bij hem geweest… Had hem genezen… Had hem gered, waarschijnlijk, van de dood. Adrian wist dat Ruby miste. Waarschijnlijk waren ze nu al aan het zoeken. Hij moest helpen. Hij moest… Hij moest hier weg… Maar verder kwamen zijn onsamenhangende gedachten niet, want zijn ogen gleden weer dicht.

Het was vreemd hoe gewend je kon raken aan dingen die eigenlijk zo bijzonder waren. Adrian sloot haar in zijn armen, kuste haar voorhoofd en ademde haar geur in die zelfs in de droomwereld precies was zoals normaal: vertrouwd en rustgevend. 'Dank je, Jen.'
Zijn ogen gleden de omgeving rond. Deze plek herkende hij alsof hij er duizendmaal al was geweest, niet maar één keer en zolang geleden wat nu een mensenleven geleden leek. Er klonk vrolijk gefluit van vogels, het water kabbelde rustig langs hen voort en de vrolijk gekleurde bloemetjes hadden hun koppen in de zon gestoken. Het was daadwerkelijk een droom plek.
Adrian vond zichzelf een plekje tegen een boom. Met een laatste knipoog naar haar sloot hij zijn ogen.

Terwijl Adrian in een diepere laag van de droommagie in slaap viel, ging Jenna naast hem zitten om over hem te waken. Zoals vanouds de droommagie als helend voor de geest was bedoeld, spon ze voor Adrian dromen van rust en vrede. Alle fijne herinneringen die hij haar ooit had verteld, alle anekdotes, alle goede recollecties met Bastian en zijn toetreding tot Oprechtheid – maar ook hun latere goede herinneringen die ze samen deelden: hun ontmoeting, hun eerste zoen, hun samenspel waarbij het maanlicht over de lakens en hun lichamen scheen, de grappen die ze deelden, de stappen die ze hadden gezet. De gelukkige momenten samen met Ruby en Bastian. Adrian die haar naam had leren schrijven, de eerste keer dat hij een kaars aanstak met magie, de keer dat hij met poker in Onverschrokkenheid zilver had gewonnen voor de trouwring van Ruby, het moment dat ze vertelde zwanger van hem te wezen. Ze weefde dromen van liefde, geluk en rust voor hem, en voor even was het ook goed.
Ze raakte echter gauw afgemat. Het was pittig om een droom in een droom in stand te houden, zeker met haar trauma's en eigen nachtmerries die op de loer lagen. Ook voelde ze het duister steeds dichterbij komen, het duister dat ergens in haar hoofd moest zitten, ongrijpbaar. Toen ze wist dat ze het niet veel langer vol zou houden, maakte ze Adrian wakker. ‘Ik houd van je,’ begroette ze hem met een vermoeide glimlach. ‘Word maar weer wakker. Ik ga kijken of ik in mijn droom iets van Ruby op kan pikken. Ik zal je straks zien.’

Het rommelde een keer gevaarlijk. Ruby, boos, verdrietig, angstig en in de war, trok met één arm haar kleren weer aan, terwijl ze met de andere nog steeds Hope tegen zich aan drukte. Na te hebben geprutst met haar bh en shirt wist ze met één hand haar benen in haar broekspijpen te krijgen. Wat was Hope eigenlijk stil. Vaker dan eens begon ze te jengelen als haar moeder haar weer eens te dicht tegen zich aan drukte, maar nu bleef ze perfect stil liggen.
In paniek schoot Ruby haar blik naar de baby in haar armen. Haar hart leek te zijn gestopt met kloppen. De zwaarbepakte donkere wolken besloten hun vracht los te laten op de wereld. Haar tranen vermengden zich met de druppels die over haar voorhoofd en langs haar neus stroomden. Ze zat bewegingsloos, huilde, wilde wegkijken maar kon het niet. Niet haar kleine wonder. Niet het meisje waarvoor ze alles zou doen. Ze had haar gered met haar offer. God, het had zijzelf moeten zijn, niet Hope!
Eindelijk lukte het haar om te bewegen. Ze drukte haar vrije hand tegen haar ogen aan om haar gezichtsveld te blokkeren. Ze huilde niet meer, nee, ze kermde van de pijn in haar hart. Haar Bastian, haar Hope. Het kleine meisje, nu enkel nog een bewegingsloos, zwart lichaampje als een pop. Nog nooit had ze zoveel pijn gevoeld als nu. Ze zou tien keer kunnen sterven, honderd keer met Inanitatem in oog komen te staan. Niets zou zoveel pijn doen als de pijn die ze nu voelde. De regen, het onweer dat om haar heen insloeg. Het gebeurde allemaal buiten haar om. De belangrijkste mensen in haar leven. Verdwenen. Weg. Opgeslokt door datgene dat ze hadden gedacht overwonnen te hebben. Hope... kleine Hope. Ruby drukte het levenloze lichaampje dicht tegen zich aan.

Adrian kon zich niet meer helemaal herinneren wat hij had gedroomd toen hij zijn ogen open deed in de echte wereld, maar hij wist dat het mooi moest zijn geweest. Zijn hart voelde warm en gesterkt en hij voelde zich een stuk energieker. Des te bitterder was de realiteit die op hem neer kwam als een baksteen. Zijn broer lag ergens te vechten voor zijn leven. Jenna huisveste een onbekend monster. Ruby was meegenomen door vreemde mannen. Hij moest haar vinden.
Normaal gesproken kon hij deze spreuk op herinnering alleen, maar vandaag wist hij niet hoeveel magie en energie hij nog nodig zou moeten hebben. Hij kon beter maar voorzichtig omgaan met wat hij in zich had. Beneden vond Adrian een knuffel van Hope. Het was dan wel niet van Ruby, maar gezien de connectie tussen moeder en dochter zou het moeten helpen. Met de knuffel in zijn handen liet hij zich weer voor de deur van de kinderkamer neerzakken, om zo dicht mogelijk bij Jenna in de buurt te zijn. Met gesloten ogen begon hij langzaam een spreuk te prevelen.

Nadat Adrian veilig was ontwaakt uit de magie, ademde Jenna uit. Met die zucht verloor ze de grip op de droommagie, als een bal die te lang onder water was gehouden en naar het oppervlakte spatte. De fijne, idyllische omgeving van vergeet-me-nietjes en de kabbelende rivier veranderde. De zon verdween achter een wolk en het werd zo donker dat het leek alsof de schemering begon. Een harde storm, met beukende windvlagen en grillige wolken, zo laag dat ze het gevoel had ze te kunnen aanraken als ze haar hand zou uitsteken. Adrian had kunnen rusten… Hij zou weer in staat kunnen zijn om te functioneren, hij had weer kracht gevonden, en zo hoorde het…
Rust nu, dochter. Je hebt het goed gedaan. Je bent moe.
‘Mam,’ zei ze. Het was nog donkerder geworden. Ze zag haar moeder niet, maar haar stem klonk in haar hoofd alsof ze naast haar stond. ‘Nee, ik kan niet rusten. Ik moet kijken of ik Ruby kan vinden.’
Ze is hier niet, lieve. Ga toch even slapen. Op hetzelfde plekje als waar Adrian had gelegen. Ik zal over je waken.
Jenna voelde zich te prooi aan een warreling van emoties. Ze moest Ruby opzoeken… Ze kon het zich niet permitteren om ook een niveau dieper in de droommagie te gaan… Maar ze was zo moe, ze was al moe toen ze eraan was begonnen, en de magie eiste zijn tol… Even maar, zei haar moeder. Net als vroeger, dochter. Onze dromen, weet je nog wel? en Janna gaf zich gewonnen. Ze zou de rust goed kunnen gebruiken als ze van plan was om Ruby verder op te sporen.
Ze ging liggen, sloot haar ogen… om gelijk weer wakker te schrikken. Regen spatte op haar gezicht, op haar armen. Ze hees zich op een arm, keek rond. Ze was niet meer bij de rivier en de bloemen. Ze bevond zich ergens, een open plek in het bos leek het, was het Vrienschap, was het bij de rebellen? Ze kon de omgeving niet goed inschatten door de regen.
Hijgend staarde ze voor een moment de schemering in. Waarom spon haar moeder geen fijne dromen voor haar, zoals ze vroeger ook altijd gedaan had? De dromen van hun knusse huisje in Factieloos, waar ze met Tipper speelde en stoeide, waar hun vader verhalen vertelde en haar moeder boeketten wildbloemen op tafel zette?
Door de stromende regen heen hoorde ze een geluid dat zo door haar ziel sneed dat ze snel opstond. Met een bonzend hart begon ze het geluid te volgen, eerst lopend en toen rennend toen ze zag wie het was. Haar vriendin, een eindje verderop, haar rug naar haar toe. Wat deed Ruby in dit niveau van de droomwereld? Waar was ze? Jenna zag niet waarnaar ze keek, maar zelfs van achter zag ze dat het leek alsof de vrouw al de last van de wereld op haar schouders torste. ‘Ruby!’ riep ze. ‘Ruby, liefste schat, Ruby…’

Een stem brak tussen de stromende regen door. Een stem die ze herkende, die Ruby altijd zou kunnen herkennen als die van haar beste vriendin. Ze hoefde niet om te kijken, kón niet opkijken. Er was teveel pijn, teveel verdriet. Misschien zou ze, als ze op zou kijken, haar helemaal niet zien. Misschien speelden ze met haar, dreef de wind stemmen naar haar toe van mensen die hier niet waren, die van haar weg waren getrokken voor altijd.
Nog dichter trok ze haar knieën naar zich toe en sloot ze haar armen om het nu koude en natte lichaampje heen. 'Hope... Hope...' Dan weer fluisterde ze, dan schreeuwde ze het uit. 'Bast. Hope. Bast! Fuck. Fuuuuuck!' Haar lichaam schokte terwijl ze naar adem probeerde te happen. Haar haren, nu bovenaan vastgeplakt tegen haar schedel, waren bijna beschermend om het kleine zwarte mensje heen gevallen.
'Jenna...' Haar stem klonk zacht en onvast. Ze wilde opkijken, heel even maar om te zien of haar vriendin hier echt was, maar ze stond het zichzelf niet toe. Die pijn kon ze zichzelf niet aandoen. 'Hope...' Het was als uitleg bedoelt. Heel voorzichtig schoof ze haar arm een klein stukje weg om de persoon die misschien in de buurt was een blik te gunnen. 'En Bast...' Meer uitleg kon ze niet opbrengen. Ze kneep haar ogen dicht.

Het was vreselijk om Ruby hier zo aan te zien. Het deed Jenna denken aan Bastian toen zijn vrouw in het kraambed leek te overlijden. Ontroostbaar en uitzichtloos. Ze knielde voor Ruby op het picnickleed neer en keek naar wat de andere vrouw in haar armen hield. Ze schrok ervan. Hope, maar dan als een zwarte, zielloze pop. Jenna’s hart leek even te bevriezen. Toen legde ze haar handen op die van haar vriendin. ‘Ruby, je droomt,’ zei ze zachtjes, vriendelijk maar indringend. ‘Het is niet echt. Bastian leeft, Hope is veilig bij je ouders. Dit is slechts een droom.’ God, geef mij kracht om haar nachtmerrie te verbeteren, bad ze in stilte. Ze spande zich met haar laatste restjes energie in om de regen te doen ophouden. Kon zelfs de wolken een beetje wegduwen om de zon weer te laten schijnen, zodat het gras en de natte bloemen die er groeiden oplichtten. De warmte keerde terug. ‘Zie?’ zei ze, en probeerde even te glimlachen, een vermoeide, halfslachtige grimas. ‘Het is net zoals die keer met die droom dat je Bastians kist zag staan, weet je nog wel? Niets is wat het lijkt.’
De lach verdween van haar gezicht. Zei toen: ‘Er was een auto-ongeluk. Bastian was neergeschoten, maar hij redt het wel, we waren op tijd. Jij was weg… Weet je waar je bent? Weet je wat er is gebeurd?’

Toen ze haar ogen weer opende, zag ze een lichaam voor zich en een hand die op haar arm was gelegd. Heel langzaam tilde Ruby haar hoofd op, om het bemoedigende gezicht van haar vriendin te zien. 'Wat...' Ze probeerde de gedachte dat dit een droom zou kunnen zijn tot zich door te laten dringen. Was dat echt? Kon dat echt? Waren Bastian en Hope echt veilig ergens anders?
Haar schouders schokten bij het inademen. Een plotselinge warmte scheen weer op haar blote armen en het natte gras was ter plekke aan het opdrogen. De slaphangende bloemetjes staken langzaam hun koppen weer de lucht in om de zonnestralen op te kunnen vangen. En haar armen? Leeg. Even keek ze vol paniek rond, maar behalve zij tweeën was er niemand. 'Ik...' Ruby moest haar best doen om te luisteren naar de woorden van haar vriendin. Een keer met een kist? Heel langzaam trok de herinnering aan haar voorbij en zachtjes knikte ze. 'Ja... Een droom...'
Met trillende vingers pakte ze de hand van haar vriendin vast terwijl de andere hand de tranen van haar wangen probeerde weg te vegen. Halverwege haar actie stopte ze echter pardoes. Een auto-ongeluk? In de verte rommelde er wat, maar daar bleef het bij. 'Hij is neergeschoten...' fluisterde ze zachtjes. De herinneringen overvielen haar en ze moest haar best doen om de paniek die ze had gevoeld bij het zien van Bastian op het wegdek weg te drukken. 'Hij leeft.' Een ademhaling die dienst moest doen als opgeluchte zucht. 'Ik...' Ze probeerde zich te focussen. 'Ik weet het niet zo goed. Er was een hand. Het volgende dat ik weet is dat ik door het raam van een auto keek. Ik weet niet zo goed waar het was. Een ondergrondse parkeerplaats misschien. Toen drukten ze weer een doek tegen mijn mond.'
Even was Ruby stil terwijl ze Jenna aankeek. Toen, met een zachte stem. 'Kun je Hope terug brengen?'