Faction magic

De dagen waren voorbijgevlogen. De dag van de Nieuwe Morgen, zoals de dag na het verslaan van Inanitatem al heel snel door mensen was genoemd, hadden ze zich de gelukkigste mensen op de aarde gevoeld. Er was gelachen, er was gedronken en er was gegeten. 's Middags waren ze bij de ouders van Bastian en Adrian geweest en daarna waren Ruby en Bastian naar haar ouders gegaan wat schijnbaar ook een hele happening was geweest. Adrian was al vroeg naar bed gegaan en had geslagen tot diep in de volgende dag. Daarna was hij vrijwel direct aan het werk gegaan. Nog niet op zijn oude, vertrouwde kantoor, maar hij was begonnen met netwerken. Ondertussen kende hij heel wat mensen van heel wat facties en non-facties en probeerde hij mensen te vinden die samen met hem Chicago weer zouden willen opbouwen. Eruditie zat nog steeds in hun ijzeren torentje, maar iedereen wist dat ze daar heel binnenkort uitgezet zouden worden. Het was alleen nog wachten totdat Onverschrokken eindelijk hun wraakplannen ging uitvoeren. Adrian had wel even genoeg gevochten en liet dat maar al te graag over aan Onverschrokken.
Op de momenten dat hij even rust nam, had hij heerlijk ongestoord met Jenna kunnen kletsen en hadden ze het over hun toekomst. Bastian, Ruby en Hope woonden ook nog steeds bij hen, maar vandaag zouden ze toch eindelijk verhuizen. Ruby had meerdere keren gezegd dat ze daar geen hulp bij nodig hadden want ze hadden toch helemaal niks. Adrian vond het wel allemaal best. Het was een zaterdag en hij had eigenlijk iets anders op de planning staan. Nadat ze met zijn vieren hadden ontbeten hadden Jenna en hij het drietal succes gewenst en waren ze naar buiten vertrokken. Een gevoel van vrijheid overspoelde hem toen hij zijn oude motor uit de schuur trok en er wat zand afklopte. 'Laten we voor een ritje gaan.' Hij had een grote grijns op zijn gezicht.

Hoewel het leven hen toelachte, was het Ruby zwaarder gevallen dan ze had verwacht. Fysiek was ze veel zwakker dan ze wilde toegeven. Niet alleen was ze dood geweest, ze had een baby gehad en dat was een aanslag geweest op haar lichaam. Ze was snel moe en na aandringen van Bastian deed ze nu elke dag een middagdutje samen met Hope. Dat middagdutje ging overigens elke dag weer gepaard met gemopper dat ze een Onverschrokkene was for God's sake, maar niemand leek echt te luisteren naar haar gemopper (en groot gelijk hadden ze).
Naast de fysieke tol die de bevalling had geëist, had Ruby de grootste moeite om haar dochter ook maar een seconde los te laten. Ze had haar dochter bijna niet zelf mogen opvoeden en nu ze terug was wilde ze geen seconde van het leven van haar dochter missen. Het deed haar zelf denken aan de tijd nadat ze had gedacht dat Bastian dood was geweest. Ze had hem continu in de gaten gehouden of hij wel veilig was. Die gedachten relativeerden haar gedachten over Hope totaal niet. Nee, integendeel. Ze hield een scherp oog op zowel Hope als Bastian. Ze wist ten alle tijden waar iedereen was. Het voordeel was dat ze Hope daadwerkelijk amper uit haar zicht hoefde te laten.
Dit alles betekende niet dat Ruby niet blij was. Allesbehalve zelfs. Ze was gelukkig dat ze leefde en haar eigen kleine gezinnetje had. Ze wilde zo snel mogelijk daadwerkelijk aan hun leven met zijn drieën beginnen. En dus had ze meerdere keren tegen Bastian gezegd dat ze naar haar huis moesten gaan verhuizen. Adrian was zo vriendelijk geweest hen daar te laten blijven, maar nu het kon wilde Adrian en Jenna ook gewoon aan hun eigen leven beginnen en dat wilde Ruby ook. Bastian had het nog een paar dagen geremd, maar vandaag was het dan eindelijk tijd. Kleine Hope had de kleertjes aan die Ruby voor haar had geregeld zo'n maand terug en ze zag er verrukkelijk uit. Ze droeg een zwart jurkje met een rode strik op de voorkant en droeg de schattigste witte maillot met bloemetjes eronder. Een leuke rode haarband had Ruby nog niet gevonden, maar dat zou binnenkort wel komen. Hope zat veilig weggestopt in een draagdoek. Terwijl Ruby de sleutel van haar huis omdraaide, bedacht ze zich niet alleen dat zij hier in geen maanden meer was geweest, maar ook dat Bastian hier nog maar één keer was geweest. Nu zou het ineens hun huis worden en niet meer haar huis. Met een lach keek Ruby om naar Bastian.

Jenna glimlachte breed om Adrians jongensachtig enthousiasme voor een rondrit. Hij zag er weer beter uit; de zorgelijke last van de strijd tegen het duisternis was geweken en hij leek uitgerust. Haar hand streek even over het leer van de motorbezitting. ‘Jeetje, wat heeft dit ding ook veel meegemaakt,’ zei ze, denkende aan de keren dat ze achterop had gezeten – de allereerste keer terug naar Factieloos, waar ze hem had gezoend – Eruditie, Oprechtheid, herkenbaar en onherkenbaar, beschoten wordend bij de rebellie, de bossen en de wegen. Ze grijnsde. ‘Het arme ding mag nu ook wel met pensioen. Alleen nog leuke dingen.’ Die woorden golden ook voor hen allemaal… Het huis zou vreemd stil lijken zonder Bastian, Ruby en Hope; maar over niet al te lange tijd zouden ze zelf een mini-herrieschopper hebben rondlopen, en Jenna keek nu al reikhalzend uit naar de dag om hun baby in hun armen te kunnen dragen.
Ze nam afscheid van Sneeuw, die onderhand een flinke puber was geworden en zei vrolijk tegen Adrian: ‘Vooruit dan maar, op naar de sterren!’ Ze zette de helm op en klom achterop de motor.

Bastian stond voor het huis van Ruby en keek naar boven. Ook hij bedacht zich dat hij hier amper was geweest; sterker nog, één keer, en toen werden ze die ochtend daarna hardhandig uit hun bed gelift door Eruditie. Maar het was een verstandige keuze om intrek te nemen in Ruby’s oude huis. Hij had tussen neus en lippen gevraagd wat er van zijn appartement was geworden aan wat nieuw-Erudieten (die zich koppig zo noemden, en de cultistische factieleden als oud-Erudieten bestempelden). Zij hadden hem weten te vertellen dat zijn appartement was opgeëist en doorverkocht op het moment dat Mud zich had ontpopt tot de rebelse Bastian Johnson. Hij had erom geschokschouderd; jammer, want het was een mooie plek geweest met uitzicht op het strand; maar anders had hij het toch verkocht. Hij was nu niet langer alleen, maar had nu een vrouw en een dochtertje om zich over te bekommeren.
Hij had Ruby’s blik opgevangen voordat ze naar binnen gingen, en knipoogde naar haar, gaf een speelse tik op haar billen. 'Home sweet home,' glimlachte hij quasi-plagend.

Het eerste stukje reed hij nog voorzichtig, hield hij zich aan de snelheidslimiet die gold in de straten van Chicago, maar al vrij snel waren ze de stad uit en bevonden ze zich op de uitgerekte, lege graslandschappen die de stad en de muur van elkaar scheidde. Adrian gaf flink wat gas bij. De adrenaline begon zich op te bouwen. Zijn lippen trokken in een grijns omhoog terwijl hij geconcentreerd naar de weg voor hem keek. Hij was zich zwaar bewust van de vrouw die achter hem zat en haar armen om zijn middel hield. De vrouw en hun kind. Hij liet het gas weer ietsjes los. Hij kon zich niet veroorloven dat ze eraf zou vallen.
De muur kwam dichterbij en Adrian boog een beetje af. Ze reden nu parallel aan de muur wat hen een prachtig uitzicht gaf op de stad Chicago. Zo reed Adrian nog een heel stuk totdat hij uiteindelijk een trap zag die hen de muur op zou moeten brengen. Zijn hart bonsde in zijn keel toen hij afremde en uiteindelijk de motor parkeerde.
Terwijl hij zijn helm afzette, sloot Adrian even kort zijn ogen en ademde de frisse lucht in. Hij moest zijn kalmte bewaren voordat zijn Oprechte trekjes hem zouden verraden. 'Zullen we naar boven?' klonk zijn stem nonchalant.

Ruby grijnsde nu breed en vroeg zich ter plekke af of ze niet misschien het huis meteen maar moesten inwijden als getrouwd koppel, maar toen ze naar binnen stapte bedacht ze dat er toch eerst maar wat andere dingen moesten gebeuren. Ze nieste bijna onmiddellijk toen ze over de drempel was gestapt. 'Oh God, wat een stof,' zei ze, nogmaals niezend waarna ze bijna naar de ramen rende om deze open te zetten. Ze had iemand moeten vragen om hier schoon te maken voordat ze hier kwamen. Als er iets was waar Ruby hekel aan had...
Maar hoewel er overal stof lag voelde Ruby zich veel meer thuis op deze plek dan op alle andere plekken die ze recentelijk haar huis had genoemd. Ze voelde hoe ze emotioneel werd en vloekte in gedachten op de stomme zwangerschapshormonen. Daar had ze als een geest geen last van gehad.
Ruby draaide zich nu om naar Bastian en pakte zijn handen vast. 'Ik wil dat jij je hier thuis voelt, dus als je iets wilt veranderen dan kunnen we dat gelijk doen. Ik heb zelf vooral heel erg veel zin om een super cutie babykamer te maken, maar misschien hebben andere dingen voorrang.' Met een gezicht van tegenzin keek Ruby even de kamer rond. 'Maar misschien ook niet.' Ze zette een stapje dichterbij en drukte toen voorzichtig haar lippen op de zijne, ervoor zorgende dat Hope niet tussen hen in geplet werd.

De tocht was zorgeloos en vrolijk. Jenna had haar armen om zijn middel geslagen en als ze haar hoofd niet tegen zijn rug had gelegd, keek ze verrukt om zich heen. Met adembenemende snelheid flitste alles langs. Ze reden door de straten, de verschillende factiegebouwen; ze reden langs allerlei soorten mensen, die vrolijk naar hun zwaaiden en riepen, en Jenna wuifde terug. De hele stad verkeerde in een roes van optimisme; de vredestijd voelde als een nieuwe belofte, een feest zonder einde, een liefde en genegenheid voor elk ander mens, van welke factie dan ook.
Al snel lieten ze de stad achter zich en Adrian scheurde over de wegen tussen de graslanden door. De wind wuifde en trok golven door het hoge gras; een paar herten sprongen sierlijk in de verte tussen het korte struikgewas door. Zo, in de uitgestrektheid waar geen mens woonde of te zien was, voelde Jenna zich als de laatste twee mensen op aarde.
Uiteindelijk stopten ze bij de muur. Ook Jenna had haar helm afgezet en staarde omhoog naar het enorme stenen gevaarte, het bouwsel van ijzer bovenop. Ze zoog haar wangen bol en ademde toen weer scherp uit. Toen tekende een grijns zich af op haar gezicht. ‘Welja, ik heb al zoveel angsten moeten overwinnen – mijn hoogtevrees kan daar ook nog wel bij,’ antwoordde ze optimistisch.
Waar ze de laatste keer de muur hadden moeten beklimmen op provisorische wijze, konden ze nu een metalen wenteltrap gebruiken die half in de muur was gebouwd, blijkbaar voor de Onverschrokkenen die de muren bewaakten, of voor onderhoudswerkzaamheden. Jenna had de leuning stevig in haar hand geklemd en liep met dichtgeknepen ogen omhoog. Hun voetstappen weergalmden op de metalen trap en ze kon slechts bidden dat het ding niet in zou storten… De wind trok aan haar haar, maar ze had geen idee hoe hoog ze was. Treden en treden en treden... Ze was de tel kwijtgeraakt. Even twijfelde ze of ze haar ogen zou openen om te spieken hoe hoog ze waren, toen ze haast voorover viel toen de treden plots ophielden.
Ze opende haar ogen en uitte een uitroeping van verrukking. Ze konden niet hoger; ze stonden bovenop. Met trillende handen van angst en opwinding liet ze de trapleuning los en stapte verder de muur op. Net als de vorige keer benam het weidse uitzicht haar de adem; het tapijt van bomen, de glinsterende strepen van de rivieren; de bergen, heel ver weg. En zij stonden hier nu boven en konden dit aanschouwen, een paradijs van indrukken en horizonnen...

Bastian liep met Ruby naar binnen, en moest grijnzen toen ze in een niesbui uitbarstte bij de hoeveelheid stof die er lag. ‘Je weet in wat voor ontberingen we hebben moeten leven,’ zei hij vrolijk. ‘Dit is een paleis! En zolang jij en Hope bij mij zijn, zal ik mij overal thuis voelen…’
Hij moest lachen om haar volgende woorden, en hij had blijkbaar hetzelfde idee gehad als Ruby toen zij haar lippen op de zijne drukten. Hij legde zijn handen op haar wangen en streelde met een liefdevol gebaar over haar huid heen, verstrengelde zijn vingers in haar haar; ze bleven net zolang in een passievolle zoen staan, tot Hope snikkende jammergeluidjes begon te maken.
‘Och arm meisje,’ glimlachte hij, en tilde haar op uit de draagzak. ‘Ik vermoed dat jij onze leuke liefdesplannetjes nog heel wat keren gaat dwarsbomen…’ Hij gaf het kleine meisje door aan Ruby. ‘Als jij je even over Hope bekommert, dan zal ik het huis een beetje aan kant maken,’ glimlachte hij, wetende hoe een hekel ze had daaraan. ‘Daarna zullen we wel verder zien. We hebben immers alle tijd van de wereld…’

Adrian was Jenna op de voet gevolgd, zijn armen beschermend in haar buurt voor als ze mis zou stappen. Hij had wel gedacht dat dit stukje haar tegen zou staan, maar het zou het allemaal meer dan waard zijn. Boven aangekomen was het uitzicht inderdaad prachtig. De natuur buiten de muur was ongerept en strekte duizenden meters ver weg. Toch woonde Adrian liever binnen de muren, nu hij wist wat daarbuiten allemaal ronddwaalde. Maar dat betekende niet dat ze zich niet mochten vergapen aan de prachtige natuur.
Hij draaide zich om naar Chicago en keek voor een aantal seconden naar de skyline van de stad die hem zo enorm dierbaar was: de stad waarvan hij ooit de leider was geweest, de stad waarin hij bijna was vermoord, de stad die hem zijn leven had ontnomen zoals hij het had gekend, maar ook de stad waarin hij Jenna had ontmoet, de stad waarin hij had geleerd hoe het leven was voor de factielozen, de stad waarin hij zijn ouders had vergeven, de stad die hij zou helpen heropbouwen.
Toen kon hij niet langer zijn zenuwen en adrenaline beheersen. In zijn hoofd had hij dit vele malen geoefend en had hij helemaal uitgedacht wat hij had willen zeggen, maar nu leek het alsof zijn hoofd helemaal leeg was, alsof alle woorden uit zijn hoofd waren gevlogen. Het maakte niet uit, verzekerde hij zichzelf. Het kwam wel goed.
Zijn been trilde toen hij er hem naar achter bewoog en zich op zijn knie liet zakken. Jenna keek nog naar het landschap, maar dat deerde niet. Hij wilde wel graag de verrassing op haar gezicht zien. 'Ik ben niet vergeten wat ik je heb beloofd lang geleden toen we buiten de muur waren.' Zijn stem trilde en hij lachte nerveus. Gelukkig waren de woorden weer terug gekomen. 'Er kwamen wat andere avonturen op ons pad, maar er was nooit een moment dat ik niet van je hield en waarop ik van mijn belofte af wilde zien. Zelfs op de momenten dat ik je niet meer kon herinneren, hield ik van je. Jij ontbrak op die momenten aan mij. De laatste tijd heeft alsmaar meer duidelijk gemaakt hoe dankbaar ik mag zijn dat jij in mijn leven bent gekomen. En ik ben dankbaar. Elke dag. Elke dag als ik naast jou wakker word, weet ik dat ik alles aan kan wat het leven me toewerpt. De enige wens die ik nog heb in het leven is om elke dag naast jou wakker te mogen worden, om voor altijd de jouwe te zijn.' Zijn hand reikte nu naar zijn kontzak en met moeite - oh wat was hij nerveus! - kreeg hij het kleine doosje uit zijn broekzak. Hij opende het doosje en hield het omhoog. 'Ik wil je vragen of jij dat ook wil, elke dag naast mij wakker worden. Elke dag de mijne zijn. Jenna... Wil je met me trouwen?'

Terwijl Bastian meteen daad bij het woord voegde, suste Ruby liefdevol Hope. 'Zelfs al richt mama voor jou een kamer in, dan toch blijf je bij mij op de kamer slapen, hmmm.' Ze kuste het kleine kindje op haar haartjes. 'Ik weet het, ik ben een helicoptermoeder.' Ze keek naar het gezichtje van haar dochter en trok een grimas. 'Nou Hope, jij zou ook een helicoptermoeder zijn als je had meegemaakt wat wij hebben meegemaakt.' Hope keek omhoog alsof ze zich van geen kwaad bewust was. Ruby lachte. 'Ik ben blij dat je nog lang niet tegen me terug kan praten Hope. Als je net zo wordt als ik, dan hebben we nog heel wat met je te stellen.'
Hope keek omhoog met diezelfde uitdrukking die ze normaal had, die uitdrukking die Ruby deed denken dat haar dochter op zou groeien tot een eigenwijze vrouw. En toen gebeurde het. Ineens ging haar mondje open en trokken haar mondhoeken omhoog. 'Bast!' zijn naam kwam eruit als een ademhaling. 'Bast, o my God!' De tranen liepen alweer over Ruby's wangen heen. 'Ze lacht Bast! Ze lacht!'

Op het moment dat Adrian tegen haar praatte, had ze nog niets door – zo bevangen was ze door de aanblik van het landschap, en ze genoot met heel haar wezen van het aangezicht en van de man van wie ze hield zo dicht bij haar. Het gevoel van vrijheid liet haar voelen als een vogel, alsof ze boven alles kon zweven en vrij was, zo vrij… Adrian ging verder, en de toon van zijn stem liet Jenna opeens omdraaien. Hij was lager dan ze verwachtte, namelijk op zijn knie. Ze uitte een geluidje en sloeg beide handen voor haar gezicht. Hij verklaarde haar zijn liefde. Haar hart leek een moment te stoppen.
Hij zag er knapper uit dan ooit; de uitdrukking van optimisme, rust, geluk en liefde op zijn gezicht, met een zenuwachtig trekje rond zijn lippen die zijn glimlach deed trillen dat hem verrukkelijk stond – de wind die speelde met zijn haren, het in de war gooide. Een hartstochtelijke verrukking maakte zich van haar meester. Haar hart roffelde in haar lichaam en haar ogen waren vochtig; God, die lieve, knappe, eigenwijze, sterke, zo zorgzame man… Dat iemand zoveel van haar hield om met haar te willen trouwen, vervulde haar met nederigheid en geluk tegelijkertijd. Ze knielde bij hem neer en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ja, ja, ja, duizendmaal ja,’ piepte ze, en plots liepen de tranen van geluk haar over de wangen. Ze nam zijn gezicht tussen haar handen en drukte vol liefde haar lippen op de zijne, voordat ze hem weer aankeek. Een gelukzalige glimlach van oor tot oor op haar gezicht. Ze zei, haar stem schor van emotie: ‘Ja, Adrian Johnson – er is niets liever dat ik ooit zal willen dan jouw vrouw worden.’

Bastian was verder de kamer ingelopen, inspecteerde de keuken. De stroom was eraf geweest, zag hij toen hij de koelkast opende (die nog een paar etenswaren bevatte waar een interessante geur vanaf walmde), dus het eerste wat hij zichzelf voornam was om de meterkast te zoeken. Het huis an sich was prima; er waren meubels, gebruiksvoorwerpen; hij zou niet vanaf scratch meubels hoeven te timmeren zoals in hun laatste onderkomen in Factieloos. Gelukkig maar van niet, want dan zou het wel een uitdragerij van een huis worden, gezien zijn twee linkerhanden…
Hij had zich snel omgedraaid toen Ruby zijn naam noemde. Ze leek ergens van geschrokken te wezen, maar toen hij snel naderbij repte, zag hij haar glimlachen door haar tranen heen. Ze lacht, Bast. Ze lacht. Hij kwam naderbij, sloeg zijn arm om Ruby’s schouders heen en staarde ontroerd neer op de kleine Hope. De donkere ogen – Ruby’s ogen – die glinsterend opkeek naar hen; het kleine mondje en de zachte geluidjes die ze maakte dat op lachen leek. Hij voelde een brok in zijn keel en hij lachte breed terug naar hun meisje, hun kleine meisje… ‘Een glimlach om verliefd op te worden,’ fluisterde hij, en drukte een kus op Ruby’s wang, drukte haar dicht tegen zich aan. Hij grijnsde toen, en vervolgde plagend, en met de nodige zelfspot: ‘Jij bekeek mij een stuk chagrijniger bij onze ontmoeting, Ruby… Ik denk dat ze die vrolijke glimlach van mij heeft geërfd.’

Het was niet alsof hij zich voor had kunnen stellen dat ze daadwerkelijk nee zou zeggen, maar toch bleek dat het zenuwslopend was om iemand te vragen met je te trouwen. Gelukkig was haar antwoord al vrij snel duidelijk toen ze zich met tranen van geluk op hem stortte. De woorden die ze sprak namen het laatste beetje twijfel weg. Ook bij hem liepen nu de tranen over de wangen. Dit was alles wat hij ooit zou willen in zijn leven: Jenna aan zijn zij en een kind onderweg waarvan hij het hartje duidelijk en stabiel hoorde kloppen.
Adrian kuste vol liefde haar lippen, waarna hij ze enkel en alleen losliet om, nog steeds met trillende handen, haar de ring om te doen. De ring zat amper om, of zijn lippen zaten alweer aan de hare vastgeplakt. Zijn vingers verstrengelde met haar haren.
Hoewel je misschien denkt dat het uitzicht alleen al magisch genoeg was, was dat het niet voor Adrian. Hij had de lat heel erg hoog gelegd voor zichzelf en de laatste paar dagen geoefend om spreuken in zijn hoofd te zeggen. Terwijl hij haar kuste, sprak hij in zijn hoofd zo'n spreuk uit. Dat was nog een reden waarom ze op de muur waren. Toen hij haar lippen weer losliet, iets van een halve minuut later, waren overal prachtige vlinders verschenen, in de mooiste variaties van kleuren. 'Ik beloof je dat ik zal proberen elke dag de mooiste van je leven te maken,' zei hij met zachte stem.

Ruby's mond viel open, waarna ze pesterig reageerde: 'Ja, heb je jezelf wel eens gezien in dat stomme apepakkie dat je droeg toen. Je was niet per se iemand om naar te lachen. En heb jij wel eens geleerd dat je vrouwen niet achterna mag zitten! Daar verdien je ook helemaal geen lach voor.' Ze keek weer naar Hope die schijnbaar genoeg had van de show en uitgebreid gaapte waarna ze haar oogjes dichtdeed. Ruby draaide zich nu om en stak haar vinger op alsof ze Bastian er aan zou gaan spiesen. 'En dan nog wat, meneer Black. Ja je hoort me goed, meneer Black. Heb jij wel eens in de spiegel gekeken. Je wenkbrauwen staan altijd nors en ik soms vraag ik me af of jij überhaupt wel spieren hebt in je gezicht die je kunnen laten lachen.' Even voelde Ruby zich zorgeloos en vrij. Baldadig stond ze tegenover de man van wie ze zo onbeschrijfelijk veel hield. Ze keek nog eens naar de baby die ondanks Ruby's geraas haar oogjes had gesloten. Misschien kon ze toch wel heel even Hope loslaten.
Als de getrainde soldate in haar, schoten haar ogen de ruimte rond, op zoek naar een plannetje. Die vond ze. Het was überhaupt niet alsof Hope zichzelf al echt kon bewegen, maar toch werd ze pardoes op een kleed op de grond gelegd met twee kussens om haar heen zodat ze niet weg kon.
Ruby draaide zich weer om, een grijns om haar lippen. 'Waar waren we.' Ze liep langzaam naar hem toe, als een tijger naar haar prooi. 'Ik was aan het vertellen hoe nors je kijkt.' Voordat ze verder nog iets kon zeggen, had ze haar lippen op de zijne gelegd en waren haar handen zijn shirt ingegaan.

Sprakeloos van liefde, geluk en verrassing zag Jenna plotseling tientallen (nee, honderden?) vlinders rondom hen heen vliegen – grote, kleine, blauwe, witte, gele, oranje, bruine; met patronen op hun vleugels of schutkleuren als bladeren. Het deed haar nogmaals beseffen wat voor enorm krachtige magiër Adrian was – dat hij in alle scholen thuis was. Hij was van ver gekomen; hij had ontzettend veel geleerd in de laatste jaren. Ze lachte breed toen een vlinder op haar hand landde. Het was een schitterend diertje, met zachtjes klapperende, prachtig blauwe vleugels, omlijnd met zwart. ‘Elke dag van mijn leven is al zo prachtig, zolang jij maar bij mij bent,’ glimlachte ze tegen Adrian en veegde met haar vrije hand de tranen van haar wangen af. ‘Je hebt mij zoveel gegeven… Zoveel liefde, zoveel vertrouwen, zoveel geluk…’
De vlinder vloog weer van haar vingers af. Jenna hield nog even haar hand omhoog om de ring te bewonderen. ‘Dit is de eerste keer dat ik een sieraad draag,’ zei ze. ‘Hij is prachtig.’
Ze draaide zich weer om naar hem, sloeg haar armen om zijn hals heen. ‘En ik zal beloven mijn best te doen elke dag de mooiste van je leven te maken,’ zei ze, en vervolgde met een glimlach: ‘Ik wil mijn leven voor altijd met je delen, met jou en met ons kindje...’ Ze legde even haar hand op haar buik neer in een liefdevol gebaar, en drukte haar lippen weer op de zijne. Haar hart leek te barsten in haar lichaam van geluk. Hij had een aanzoek gedaan. Ze zouden trouwen.

‘Kom vechten dan,’ waren Bastians laatste (breed gegrijnsde) woorden, voordat ze haar lippen op de zijne had gedrukt. Hij voelde haar handen onder haar shirt, en gelijk reageerde zijn lichaam op haar aanraking. Verdorie, voor zijn gevoel had hij haar een jaar moeten missen... Hij legde zijn handen op haar onderrug, drukte haar tegen zich aan. Hij voelde dezelfde enthousiasme verliefdheid die hij had gevoeld toen ze voor het eerst samen in het huis waren hier, en voor het eerst samen de liefde hadden bedreven – maar nu voelde hij die liefde ook dieper, vertrouwder, verder; zijn liefde voor haar zat in het diepste van zijn wezen. Zijn lippen lagen hongerig op die van haar, proefde haar, gleden toen langs haar kaaklijn, haar hals, haar borst. Met ongeduldige handelingen schoof hij zijn handen onder haar shirt, streelden haar warme huid van haar rug, haar buik; trokken toen het shirt over haar hoofd heen. ‘God, je bent zo prachtig,’ zei hij ademloos, terwijl hij zijn lippen op haar sleutelbeenderen drukte. ‘Ik houd zoveel van je, zoveel…’

Met ogen vol liefde keek Adrian naar Jenna. Hij had maar weinig oog voor de vlinders om hem heen. Alles wat hij nodig had zat recht voor hem te genieten van de vlinders en het moment. Hij voelde zich zo gelukkig en kneep zacht in haar vrije hand toen ze zei dat het haar eerste sieraad ooit was. Jenna was van niks gekomen maar hij zou ervoor zorgen dat het haar nooit meer aan iets zou ontbreken. En meer dan dat, zou hij er ook voor zorgen dat het leven dat zij had gehad, door geen enkel kind ooit meer geleefd zou hoeven te worden.
Ze viel hem weer om de nek en Adrian sloeg maar al te graag zijn armen om haar middel heen. Hij sloot zijn ogen en kuste haar teder. Hij had ongelijk gehad. Tijdens de Nieuwe Morgen was hij niet het gelukkigst dat hij ooit zou kunnen zijn. Dat moment was nu pas.

Op het moment dat zijn warme, ruwe lippen de hare raakten barstte er om hen heen gejuich en applaus uit. Met een glimlach vol geluk zoende Jenna Adrian, had zijn armen om zijn hals geslagen – en keek hem toen aan, glunderend van geluk. Hij zag er prachtig uit, netjes, verzorgd, op en top de Oprechte Adrian en Jenna voelde zich als een prinses op een sprookjeshuwelijk.
Ze keek om naar alle aanwezige gasten, lachte breed en gooide met een soepel gebaar haar boeket de lucht in. Tot ieders hilariteit ving warempel de gerimpelde Amélia Miller de bloemen, die spontaan Bastian een kus op de wang gaf. De stemming was zorgeloos en vrolijk; de rust, stilte en orde was in Chicago teruggekeerd, en een trouwerij in vredestijd deed iedereen goed. Jenna en Adrian trouwden bij een oud landhuis, net voorbij de outskirts van Chicago; de tuinen boden een prachtig uitzicht over de weidse grasvlaktes die naar de muur toe leidden. Jenna was nog steeds zo goed als platzak, maar Adrian had kosten nog moeite bespaard. De locatie was een plaatje, de bruidstaart door een ringetje te halen, de muziek hemels, het weer prachtig en Jenna glunderde in haar jurk. Tot haar grote dankbaarheid en verrassing was het Bastian geweest, die een paar dagen na de mededeling dat zij en Adrian zouden trouwen, haar had opgehaald met de auto. ‘Stap in,’ had hij gezegd. ‘Ruby en Hope zitten al in de auto. Ik had nog iets aan haar beloofd dat ik jou zou geven…’
Zodoende trouwde Jenna in de champagnekleurige jurk die Ruby haar had willen geven.
Overspoeld door gelukwensen en felicitaties van alle aanwezigen moest Jenna af en toe even een traantje wegpinken. Uiteraard Ruby, Hope en Bastian; pa en ma Johnson, allerhande ex-rebellen (van wie ze nu eindelijk de naam mocht leren kennen!), kennissen uit Factieloos (die naam was eigenlijk opgeheven, en heette nu ‘de Nieuwe Factie’), medestudenten van de docentenopleiding die ze volgde, familie en vrienden van Adrians kant en natuurlijk de oude Amélia. Sneeuw dartelde kwispelend tussen alle aanwezigen door, geadoreerd door iedereen met zijn blije snuit en grote strik om zijn hals.
‘Ik heb nu eindelijk een achternaam,’ grijnsde ze breed tegen Adrian toen ze heel even een moment rust hadden tussen alle felicitaties door. ‘Jenna Johnson. Daar zal ik nog wel even aan moeten wennen…’

Bastian had in de afgelopen drie maanden ook niet stilgezeten. Ze hadden Ruby’s huis helemaal opgeknapt en baby-proof gemaakt, waarna hij zich had aangemeld bij Onverschrokkenheid als militair arts. Daar werd hij voor aangenomen, gezien door de strijd tegen het monster en oud-Eruditie de grenzen van de facties soepeler waren dan voorheen. Hij trainde mee in het harde regime van Onverschrokkenheid, blokte in de avonduren op een studie medicijnen ter ondersteuning van zijn magie, en richtte daarnaast een groep op met andere magie-helers om hun kennis en kunde te delen. Uiteraard was hij ook, waar hij maar kon, thuis om op Hope te passen.
Elke dag als hij wakker werd naast Ruby en de kleine baby, voelde hij zich nóg gelukkiger dan de dag voorheen. Hij hield zielsveel van zijn vrouw en hun kind. Soms werd hij midden in de nacht wakker uit de nachtmerries die hem kwelden (Ruby’s dood, Inanitatem, het hulpeloze gevoel), maar langzaam werd ook dat minder. Het leven lachte Chicago toe. Bastian kwam er zelfs achter dat hij steeds minder vaak nors keek.
Hartstochtelijk feliciteerde hij Adrian en Jenna, en lachte breed. ‘Al het geluk van de wereld toegewenst,’ zei hij hen. ‘Voor jullie en jullie kindje. Dat er maar veel zonlicht mag schijnen.’

Adrian had het enorm druk gehad de afgelopen drie maanden. Eruditie was nog geen drie dagen na zijn aanzoek verdreven door Onverschrokken en een flink aantal mensen waren gevangen gezet. Een dag later had Adrian weer intrek genomen in zijn oude kantoor. Hij had zijn plannen gevonden die hij ooit had geschreven voor een beter factieloos gebied, had de goede punten eruit gehaald en de rest versnipperd.
Al heel snel, door het netwerken wat hij al had gedaan, had Adrian een delegatie van de zes facties opgesteld en hoewel hij graag wilde dat ze alle zes evenveel inspraak zouden hebben, hadden ze hem aangesteld als hoofd. Hij was een soort van minister-president die aan het hoofd van Chicago stond, een dubbele stem had in het geval van een gelijke stemming, en die veelal de boodschap naar buiten uit zou dragen.
Het nieuwe Chicago had dunnere grenzen tussen de facties en er werd bepaald dat iedereen overal mocht wonen. Natuurlijk zouden de wijken voornamelijk tot één factie behoren, maar het bood mensen de kans om zich bij facties te voegen. Door de dunnere factiegrenzen, bleek ook dat heel veel families elkaar weer hadden gevonden. Het deed Adrian goed. Al zijn harde werken was in ieder geval niet voor niets.
Hij had samen met de vertegenwoordiger van de Nieuwe Factie een plan geschreven voor hun wijk. Deze werd helemaal omgebouwd en weer opgebouwd, voornamelijk door factielozen zelf zodat zij ook banen hadden, maar ze hadden toegang tot goede apparaten en bouwbenodigheden. Ook was hij bezig met een plan om het hele schoolsysteem om te gooien. Hij wilde voorstellen dat iedereen naar dezelfde school ging voor minstens 12 jaar en dat daarna pas scholen per factie gescheiden zouden worden. Dat zou niet alleen iedereen de kans bieden overal heen te gaan, maar ook meer saamhorigheid tussen de facties moeten kweken.
Naast alles waar hij mee bezig was voor Chicago, had Adrian ook hard gewerkt om Jenna de bruiloft te geven die ze verdiende. Hij had geen cent gespaard en zelfs nu wist hij dat Jenna nog zoveel meer verdiende dan hij haar kon bieden. Zijn handen lagen op haar onderrug en bijna dromerig keek hij haar in de ogen. 'Ja, Jenna Johnson,' zei hij alsof hij de naam proefde op zijn tong. 'Dat is iemand die mooi, belangrijk en rechtvaardig klinkt. Het past bij je.' Hij drukte zijn lippen op de hare, trok ze enkel en alleen terug om te verzuchten: 'Ik houd van je, Jenna Johnson.'

Ruby had al heel snel het thuiszitten opgegeven en had zich aangemeld voor actieve dienst bij Onverschrokken. Haar takenpakket was gevarieerd, maar de eerste weken was ze eerst begonnen met zichzelf weer fit krijgen. Het scheelde dat ze sportief en sterk was geweest toen ze Hope had gekregen en een bitterzoet voordeel was ook dat Hope een maand te vroeg was geboren en daardoor kleiner was geweest. Het fysieke herstel ging daarom snel. Daarna was ze, naast dat ze elke dag minstens een uur aan haar eigen conditie en kracht werkte, verantwoordelijk voor de fysieke ontwikkeling van de nieuwe rekruten. Bastian was één van de mensen die deze training volgde en Ruby genoot er stiekem heel erg van om haar man te trainen. Ze wist dat hij niet voor haar onder deed en hij kon alles vrij makkelijk bij houden, dus maakte ze het graag iets zwaarder voor hem door hem bijvoorbeeld te laten sparren met Onverschrokkenen die tot de top behoorden.
Ruby had Hope bijna altijd bij zich. In de eerste weken dat ze weer was begonnen met zichzelf fit krijgen, had ze Hope in een kinderwagen meegenomen. Als ze rondliep om de nieuwe rekruten te trainen, hing Hope vrolijk rondkijkend op haar rug. Eens had een rekruut een spottende opmerking gemaakt over hoe een slappe moeder hen moest trainen. Met een stalen blik had Ruby de rekruut uitgedaagd voor een wedstrijdje push ups. Met Hope nog op haar rug, had ze tegenover de nieuwe rekruut haar push ups gedaan. Toen hij uiteindelijk met trillende armen niet meer verder omhoog kwam, ging zij door, haar gezicht nog steeds strak alsof het haar geen moeite kostte. Na nog eens tien push ups, was ze soepel overeind gesprongen en opgestaan. 'Nog iemand iets te melden?' Er was stilte een stilte gevallen waarin mensen wijselijk hun mond hadden gehouden. Daarna was er nooit meer zo'n voorval geweest en de specifieke rekruut had harder gewerkt dan ooit.
Verder was Ruby vaak in de straten van Chicago te vinden. Er waren geen missies beschikbaar nu Chicago weer herstelde, en dus had Ruby het op zich genomen om het moraal in de stad en de facties te peilen zodat ze onrust voor konden zijn. Ze wilde vooral op die momenten geen starre politie agent zijn, dus liep dan vaak met de kinderwagen rond terwijl ze met mensen een praatje maakte en vroeg hoe het in de buurt ging. Maar Ruby zou Ruby niet zijn als ze niet overal op voorbereid was. Aan de onderkant van de kinderwagen was een pistool verstopt dat ze binnen een seconde kon pakken. Dat had ze Bastian maar niet verteld.
Iedereen leek zich nog wat zorgen te maken over aanhangers van oud-Eruditie, maar niemand had daadwerkelijk bewijs dat er dingen gaande waren. Hoewel het dus iets was wat Ruby op haar radar had, was het waarschijnlijk niets anders dan angsten van een stad die zichzelf weer terug moest vinden.
Terwijl Ruby zich al steeds beter voelde, fysiek en mentaal, was daar dan nu eindelijk de kers op de taart: de bruiloft van Jenna en Adrian. Ruby had Hope aangekleed in een zacht roze jurkje en had daarmee gevonden dat dat als jurk voor hen beide kon gelden. Ze had zelf een zwarte jumpsuit aan en een bloem in haar haren gestoken. Met een hart vol liefde, haar hand in die van Bastian en haar andere hand om Hope op haar schoot heen, had Ruby naar de ceremonie gekeken. Het was groots en liefdevol en sereen en precies zoals Jenna verdiende.
Nadat ze haar vrienden meerdere keren had gefeliciteerd, had Ruby Hope afgegeven bij haar moeder (één van de weinige mensen die ze vertrouwde met haar dochter) en had ze Bastian de dansvloer opgetrokken. Ze had haar armen in zijn nek gelegd en zich dicht tegen hem aangedrukt terwijl hun heupen zachtjes op de muziek wiegden. Ze dacht terug aan hun eigen bruiloft, verstopt in het bos van de rebellen. Had ze het anders aangepakt nu ze toch nog leefde? Ze gokte van niet. Hun bruiloft was prachtig geweest en het was alles geweest wat ze had gewild: nog even genieten met Bastian. 'Overleef je de trainingen nog een beetje bij Onverschrokken?' vroeg Ruby met een grijns terwijl ze zachtjes in Bastians nekharen kriebelde.

Jenna glimlachte om zijn woorden. Hij zag er goed uit. Dit leven was waarvoor hij geknipt en gemaakt was; het uitwisselen van ideeën, mensen kunnen activeren, enthousiasmeren en overhalen; luisterend naar verhalen en plannen, hier overhalend, daar sussend, en nooit aflatend.  Ze was trots dat hij het zover had geschopt en bezig was Chicago op te bouwen naar een betere versie van wat het ooit was. Zijzelf had geen ambitie om de politiek in te gaan; daar was ze niet voor opgeleid, en ze wist dat ze het nooit daarin zou uithouden. In plaats daarvan kwam haar grote droom ter vervulling: er zou een nieuwe school in voormalig Factieloos komen, waar zij les zou gaan geven.
Met een gelukkig gezicht keek ze naar de dansvloer, waar ook Ruby en Bastian stonden. Adrian en zij hadden natuurlijk de eerste dans opgevoerd, waar Jenna dodelijk zenuwachtig over was, maar het was goed gegaan (Ruby had haar zowaar leren dansen met al het geduld van de wereld). Ze was dankbaar voor haar lieve vriendin en haar zwager; dankbaar voor de nieuwe familie die ze erbij had gekregen. Ze hadden met zijn vieren veel meegemaakt, ontzettend veel. Maar het was nu tijd om hun avonturen en herinneringen in een vitrinekast te zetten en er soms met weemoed naar te kijken. Een gelukkigere toekomst lag nu voor hen.
Ze glimlachte opgetogen naar mevrouw en meneer Johnson, die haar klinkende zoenen op de wangen gaven. De oudere vrouw pakte met haar vrije hand die van Jenna. ‘Welkom in de familie, Jenna,’ had ze zachtjes gezegd, en meteen hadden Jenna de tranen weer in haar ogen geschoten; haar eigen ouders waren er natuurlijk niet geweest op haar trouwerij, en ze was dankbaar voor het warme welkom dat Adrians ouders boden. De hand van Susan-Marie trilde licht toen zij Jenna’s hand weer losliet en even fronste Jenna; de andere vrouw zag bleek, haar huid wit afstekend tegen de jurk die ze droeg. Maar Jenna wist dat Adrians moeder lange tijd ziekelijk was geweest, dus ze zei er verder niets over. Ze zou het later wel even tegen Adrian of Bastian zeggen, dacht ze. Met een brede glimlach nam ze ook de felicitaties van David Johnson in ontvangst. Ze hadden nog niets verteld over hun zwangerschap. Jenna’s buik was wel iets boller geworden, maar de plooien van de jurk verbloemden het grootste feit. Maar Jenna wist dat ze Adrians vader niet lang om de tuin zouden kunnen leiden, daar was hij immers een te goed arts voor. 'Ik ben blij dat mijn zoons zo goed zijn opgedroogd om deze bloemen mee de familie in te nemen,' sprak de oudere man met een knipoog naar zijn zoon. 'Wees welkom Jenna, ik ben blij je mijn schoondochter te kunnen noemen.' Waarop de tranen natuurlijk wéér in Jenna's ogen schoten... Toen ze weer even alleen stonden, gaf Jenna een kneepje in Adrians hand. 'Ik ben blij dat jij mijn moeder nog hebt kunnen ontmoeten,' zei ze zachtjes, met een glimlachje rond haar lippen. 'Je zou het ook goed met pappie hebben kunnen vinden. Dat was net zo'n koppige werelverbeteraar als jij was.' Ze had haar hand op haar buik gelegd, de kleine bolling onder de lagen stof. 'Ik ben trots op je, lieverd. Ik ben zo blij dat we ons kindje, en Hope, en alle anderen in de nieuwe generaties, een vredig Chicago kunnen schenken.'

Bastian grijnsde breed om Ruby’s opmerking, terwijl ze met ontspannen soepelheid samen dansten. ‘Nou, ik moet wel zeggen dat ik spierpijn heb en dat weer voel nu we zo dansen… Ik heb nogal een kenau voor trainster, kun je begrijpen,’ zei hij poeslief. ‘Of nee, misschien komt de spierpijn ergens anders vandaan…’ Hij lachte nu en drukte even een zoen in haar hals. Hij kon nooit genoeg van haar krijgen en hij prees zichzelf de meest gelukkige man op aarde. Toen zei hij plots: ‘Ik heb een week vrij kunnen krijgen, op te nemen wanneer ik wil in overleg. Ik had je nog een huwelijksreis beloofd, en deze trouwerij herinnert mij plotseling daaraan.’ Zijn ogen glinsterden. ‘We kunnen een huisje of hotel bij het strand pakken, alleen wij drietjes…’

Adrian had zijn beide ouders sterk geknuffeld. Hij was blij dat ze alle familie drama achter zich hadden konden laten. Zijn moeder voelde zwak aan in zijn armen, maar hij gaf haar oudere leeftijd en haar vorige ziekte de schuld. Ze hadden gelachen en Adrian had trots zijn armen om zijn vrouw heengeslagen op de woorden van zijn vader. Toen zijn ouders weer waren verdwenen, hadden ze zich naar elkaar toegedraaid en had Bastian liefdevol zijn armen om haar heupen gelegd. 'Ik ben heel blij dat ik je moeder nog heb ontmoet,' zei hij liefdevol. 'Ze leek me een dapper en sterk mens. Maar dat kan ook niet echt anders met zo'n dochter. Ik hoop dat je mijn ouders misschien een heel klein beetje zult gaan zien als die van jou. Dat gun ik je.'
Zijn blik volgde de hand van Jenna en hij voelde even hoe zijn hart een slag oversloeg. Had hij dit ooit kunnen bedenken toen ze in het rebellenkamp woonden in de duisternis en modder? Hij had een lach van oor tot oor. 'Op een vredig Chicago,' fluisterde hij terug.

'Een kenau?' Ze trok hem zacht aan zijn haren en lachte toen. 'Vriendelijk is dat meneer.' Ze sloot haar ogen even toen hij zijn lippen in haar nek drukte en hij haar de adem op die manier benam. Een prettige rilling trok door haar lichaam heen.
Verheugd liet Ruby haar handen nu naar zijn borst glijden en met een grote lach keek ze naar Bastian op. 'Ja! Laten we gelijk gaan!' Ze pakte nu zijn shirt vast en trok zijn gezicht dicht naar het hare toe. Gretig parkeerde ze haar lippen op de zijne. Steeds als ze dacht dat het weer een stukje beter met haar ging, dan gooide Bastian er nog een positief schepje bovenop.
'Hope gaat het water fantastisch vinden. Ze vindt badderen zo lekker,' sprak Ruby opgewonden tegen zijn lippen voordat ze hem weer zoende.

De dag was gevlogen. Er werd gedanst, gepraat, gelachen, geproost, gegeten. Bastian gaf met een quasi-ernstige blik een ludieke speech over Adrian en Jenna, en op het einde van het feest verklapte het bruidspaar een kindje te mogen ontvangen. Overspoeld door gelukswensen, knuffels en glimlachen werd de bruiloft uiteindelijk gesloten. Jenna omhelsde Ruby en Bastian stevig. ‘Heel erg bedankt voor deze dag, lieverds,’ zei ze, haar stem een beetje schor van de hele dag praten en lachen. ‘Jullie maakten de dag compleet.’ Ze boog zich voorover om even Hope’s wang te kriebelen.
Bastian glimlachte, zijn arm om Ruby heengeslagen: ‘Komende tijd zullen jullie geen last van ons hebben, want ook wij gaan op verlate huwelijksreis.’
‘Och, wat leuk! Ja, jeetje, dat was er natuurlijk ook nooit van gekomen…’
Uiteindelijk met knuffels en kushandjes was er afscheid genomen. Jenna en Adrian hadden geen trouwauto, maar de motor was voor het doeleinde opgetuigd met een witte strik. Adrians ouders hadden Sneeuw meegenomen in de auto. Jenna zwierde haar trouwrok naar achteren toen ze achterop de motor stapte, een brede, gelukkige glimlach om haar lippen. Het was onderhand laat op de avond, en de lucht was prachtig donkerblauw vol sterren. Wat een dag, wat een vreugde, wat een liefde… Jenna fladderde simpelweg nog van alle indrukken en geluk, al kon ze ook niet wachten tot ze thuis waren ze haar mooie schoentjes uit kon schoppen.

Het was flink donker geworden. De stilte om hen heen was eindeloos; aan hun linkerzijde rees de skyline van de stad op, vol kleine lichtjes; aan de andere kant was er slechts leegte, met hoog in de lucht op evenredige afstand van elkaar geplaatste lichtjes – de lampen die bovenop de muur stonden. Had de muur Bastian soms toegeschenen als een grafzerk die de hele stad omsingelde, voelde het nu als een veiligheid. Hij liep met Ruby die Hope droeg terug naar de auto en zette de tas met alle spulletjes die ze tegenwoordig altijd meezeulden (hoeveel een baby nodig kon hebben!) weg. Daarna ging hij achter het stuur zitten. Zijn slechte hand voelde altijd extra zwaar en vermoeid na zo’n lange dag; maar hij voelde zich verder kiplekker. Hij draaide zich even met een glimlach om naar zijn vrouw om een kus op haar lippen te drukken. ‘Zo, dat was bijna net zo mooi als onze bruiloft,’ knipoogde hij, voordat hij de auto startte.

Adrian was bijna bang geweest of hij wel van elk moment genoeg had genoten. Zoveel mensen hadden hen gefeliciteerd, Bastian had een grappige en uiteindelijk onroerende speech gegeven, en er heerste een algeheel gevoel van geluk. Hij had zo vaak zijn blik op Jenna laten vallen en zich bedacht dat ze prachtig was, en dan had hij gerealiseerd dat hij de gelukkigste man op aarde was dat zij nu zijn vrouw was.
Op de motor voelde hij zich licht en gelukkig. Ze waren thuis voordat hij er erg in had gehad. Hij parkeerde zijn motor in de schuur en werd toen nogmaals achterover geslagen door de schoonheid in de jurk die op hem stond te wachten.
Met een klein sprintje stond Adrian zo weer naast haar en toen, zonder verder nog na te denken, tilde hij haar op. Hij had het beter kunnen timen want de deur open doen viel tegen, maar uiteindelijk lukte het hem en tilde hij Jenna lachend over de drempel heen.
Terwijl hij de voordeur sloot met zijn voet, drukte hij begerig zijn lippen op de hare.

Hadden ze geen dochter bij zich gehad, dan had Ruby voorgesteld om daar te blijven, om samen in het hoge gras, onder de sterren te blijven slapen. Maar hoewel Ruby haar ouders vertrouwde met Hope, wist ze dat ze geen oog dicht zou doen als ze de nacht zonder Hope moest doorbrengen. Ruby keek even achterom naar het kleine meisje dat met haar knuistje in haar mond voor zich uit aan het kijken was. Het knuistje werd even uit de mond gehaald en een stralende lach werd naar Ruby toegeworpen toen Hope zag dat haar mama naar haar keek. Ruby lachte terug en prikte even zacht in het been van haar dochter.
Ruby draaide zich weer om en legde haar hand nu op het bovenbeen van Bastian. 'Bijna inderdaad,' verzuchtte ze. Ze nam zijn gelaat in zich op en slaakte een tevreden zucht. Dit leven waarvan ze vroeger bang was geweest dat het veel te suf zou zijn, beviel haar uitstekend. Een man, een kind en rust. Het was allemaal zo slecht nog niet.

Jenna glimlachte breed toen hij haar had opgetild – ze voelde zich een soort jong prinsesje met een jurk als een wolk, wiegend op een schommel – en beantwoordde zijn kus vol liefde. De dag was in een sneltreinvaart voorbij gegaan, en toch kon ze elk mogelijk moment met precieze scherpte herinneren. Maar desondanks was het een vreemde, spannende, geweldige gewaarwording om getrouwd te wezen. Ze had 'trouwen' altijd met gefronste wenkbrauwen bekeken. In Factieloos was trouwen nu eenmaal een kwestie geweest van geld en seks, of voor oude mensen, of voor de hogere facties. Sprookjeshuwelijken bestonden niet. Maar van die stelling moest ze nu afzien. Haar leven was als een verhaal verlopen, en zij had haar prins op het witte paard ontmoet – of liever gezegd, de zwarte motor.
Nog altijd met haar lippen op de zijne gedrukt schopte ze haar schoenen uit, die met een doffe tik op de grond vielen. Toen grijnsde ze naar hem. ‘Prachtig die trouwjurken, maar heel comfortabel zijn ze niet,’ zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. ‘Ik kan niet wachten om hem uit te trekken…’

De tocht verliep zonder moeilijkheden. Sterren bewogen in hun eeuwige baan in de hemel, ver boven hun hoofden; straatverlichting schoof langs, scheen de auto in, en verdween weer. Zo in het stille Chicago voelde hij zich haast het laatste gezin op aarde.
Eenmaal thuis parkeerde hij de auto en pakte hij de spullen uit de achterbak (vreemd hoe snel een begrip als ‘thuis’ kon wennen, filosofeerde hij; hij had heel wat ‘thuizen’ gekend, en toch voelde Ruby’s woning al sinds de eerste dag vertrouwd. Maakte de mensen het thuis, en niet het gebouw of de locatie?). Hij slingerde de tas over zijn schouder en tilde toen Hope uit het zitje, die in slaap was gevallen. Ze zag er uit als een plaatje in het roze jurkje.
En toch… Ondanks de straatlantaars hier brandden; ondanks dat er licht piepte tussen de gesloten gordijnen van de andere huizen in de straat; ondanks een auto die langsreed met zijn koplampen aan; ondanks de buitenlamp die aansprong toen ze naderden… ondanks alles voelde hij een weerzin tegen het donker dat hij vóór Inanitatem niet had gehad. Met een scherpte van iemand die heeft geleerd dat zijn observatie het verschil kan maken tussen leven en dood, spiedde hij gewoontegetrouw de schaduwen af. Maar uiteraard was er niets te zien. Geen monsters, geen wilde dieren, geen ratten, geen zwarte mist, niets. Maar toch kwam hij niet van die angst af.
Hij stapte gauw met Ruby hun huisje binnen, en knipte met zijn elleboog te lichten aan. 'Zo,' zuchtte hij. 'Home sweet home. Laten we eerst deze schone slaapster maar even te rusten leggen.'

'Hmm, laten we daar dan wat aan doen,' grijnsde hij tegen haar lippen aan. Nog steeds met haar in zijn armen, schopte hij ook zijn schoenen uit en liep hij de trap op naar hun kamer. Het rebelse leven had hem toch goed gedaan. De vroegere Adrian zou nooit de kracht hebben gehad om zijn vriendin, nee vrouw(!), over een drempel te tillen en daarna ook nog mee naar boven te nemen.
Adrian legde Jenna neer op het bed, trok met een snelle haal zijn jasje uit en boog zich toen weer over haar heen om zijn lippen op die van haar te drukken. Zijn linkerhand gleed via haar knie over haar bovenbeen omhoog. Zijn lippen vonden zich een weg naar beneden van haar mond naar haar kin, naar haar hals, en naar haar borsten. Het liefst zou hij de jurk van haar afscheuren, maar hij gokte dat ze liever het ding wilde bewaren als herinnering. Met een grijns tilde hij nu zijn hoofd op. 'Vertel me hoe ik dit het snelste van je af krijg.'

Ruby keek toe hoe Bastian met kleine Hope naar boven liep en voelde haar hart een sprongetje maakte. Hope sliep dan nog wel steeds op hun kamer (waarom hadden ze überhaupt een kinderkamer ingericht?), maar ze kon het nu aan dat zij nog even beneden bleven terwijl Hope al sliep.
Met de aankomende huwelijksreis en het prachtige huwelijk van Adrian en Jenna nog vers in haar hoofd, besloot Ruby dat het tijd was om eens een goede fles wijn open te trekken. Dus was Ruby de deur aan de achterkant van het huis uitgelopen, was de paar treden naar beneden gewandeld die haar bracht bij de kelder onder haar huis, en was daar naar binnen gelopen. Waar Bastian de duisternis liever vermeed, gebruikte Ruby een techniek waarbij ze haar angst headfirst probeerde aan te pakken. Ze zat compleet vastgeplakt aan Bastian en Hope, maar ze vond dat ze als Onverschrokkene in ieder geval geen angst mocht hebben voor de duisternis. Dus liep Ruby, zei het met een snellere hartslag dan normaal, door het donkere schuurtje, op zoek naar de flessen wijn die ze daar had bewaard.

Haar hart ging als een razende tekeer in haar borst, terwijl verlangen, liefde en geluk door haar lichaam raasden als kwikzilver. Hoe kon het dat je zoveel liefde voelde voor iemand, en dat dat elke keer wanneer je hem zag, hem voelde, dat meer leek te worden? Hoe had ze ooit zonder hem kunnen leven? Haar ademhaling ging versneld en een zucht van verlangen kwam over haar lippen toen hij haar hals kuste, haar borst. Ze opende haar ogen toen hij tegen haar praatte. Ook zij kreeg een grijns. ‘Wellicht met een schaar,’ zei ze. ‘Maar nee, een korsetsluiting op de achterkant, hier... Goed voor je geduld.' Ze draaide haar rug nu naar hem toe en sloeg haar haar over haar schouder heen. Ruby had onder heel wat gefoeterd haar die ochtend ingeregen… Ze moest even gniffelen bij de herinnering, zuchtte toen tevreden. Ze was moe van de drukke dag en de dagen regelen daarvoor; maar toch was ze zich daar niet van bewust. Zij en hij, verder was er niets van belang.

En zo zat hij daar op de bank met alle lampen aan terwijl Ruby even weg was. Het eerste wat hij merkte aan zichzelf was dat hij met zijn voet op de vloer zat te tikken. Zijn vingers trilden; hij sloeg zijn armen over elkaar heen om dat te stoppen. Sloot zijn ogen. Blies zijn adem uit. Opende zijn ogen weer. Steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd in zijn handen; woelde met zijn vingers door zijn haar heen. Rustig, dacht hij. Rustig. Beheers je, Bastian, verdomme! Maar hij kon er niets aan doen. Hij ging weer rechtop zitten met zijn handen op de knieën geslagen. Trommelde opnieuw met zijn voet op de vloer. Het zweet brak hem uit. Hij voelde zich gespannen als een veer, alsof er elk moment een granaat voor zijn voeten zou terechtkomen en hij op moest springen en het juiste doen wat te doen viel.
Hij stond op, liep naar de kamer toe waar Hope lag, keek even naar binnen om zich ervan te vergewissen dat ze er nog was. Zijn handelingen grensden haast aan paniek. Zijn ademhaling ging versneld, en hij ademde sissend uit toen hij het kleine meisje gewoon zag liggen, heerlijk slapend. Oké. Check. Zij was er nog. Nu Ruby: ze zou niet zomaar weg hebben moeten lopen, niet in de duisternis, nee, hij had gewoon -
Hij sloeg zijn blik neer. Dit was toch te gek. Hij voelde zich als een bekeerde gokker, die echter de enorme schuld nog in zijn rug heeft hijgen. Het verleden was voorbij, maar nog niet verdwenen. Hij wist dat heel veel tijd zou vergen om over zijn nieuwe angsten heen te komen, als dat ooit al zou gebeuren.

Tijdens het open krijgen van haar jurk had hij inderdaad nog een paar keer gedacht dat hij veel liever er een schaar in zou willen zetten, maar toen het eindelijk was gelukt, was hij toch blij dat hij zijn best had moeten doen. Het was alsof je een cadeautje met veel pijn en moeite open kreeg. Onderwijl werd je alsmaar enthousiaster en opgewonder wat je zou aantreffen. Toen de jurk dan ook uit was, waren Adrians kleren bijna binnen een seconde ook verdwenen en had hij haar gretig weer op het bed geduwd.
Hun liefdesspel was intens geweest, bijna alsof ze elkaar weer opnieuw leerden kennen, nu als man en vrouw. Zelfs na de lange en indrukwekkende dag die ze hadden gehad, had niets hen vermoeid. Ze lagen overdwars op het bed, de lakens half over hen heen, half van hen af, half op de grond. Hij staarde naar het plafond en vroeg zich af waar hij dit allemaal aan verdiend had: zo gelukkig te mogen zijn. Zijn arm lag om de schouders van Jenna heen en zijn andere hand lag op haar opbollende buik. Hij slaakte een tevreden zucht.

Ze had moeite met de juiste flessen lokaliseren, maar uiteindelijk had ze er twee gevonden, ergens ver achterin. Ze blies het stof eraf en liep, tevreden met haar overwinning van de duisternis, terug naar buiten en vervolgens terug het huis in. Bastian was van de bank verdwenen en met een iets hardere klap dan bedoeld, liet Ruby de flessen op het tafeltje neerkomen. Ze vloekte binnensmonds op zichzelf dat haar gedachten meteen alle kanten op schoten. De voordeur zat nog dicht. Zijn schoenen stonden naast de deur. Het licht in de wc was uit. Hij moest boven zijn, want beneden had ze alle ruimtes gezien. Tenzij...? Was hij ontvoerd uit huis? Ruby kneep zichzelf hard in haar arm als standje om haar gedachtes. Misschien kon ze zichzelf wel afleren om meteen het ergste te denken.
Haar voeten brachten haar razendsnel de trap op. Zelfs al dacht Ruby dat ze zichzelf aardig goed had gehouden, dat ze niet meteen in paniek was geraakt, was de opluchting die haar overstroomde toen ze hem zag staan niet in te denken. 'Bast,' haar stem klonk gemaakt vond ze. 'Maakte ze geluid?' Maar terwijl ze dichterbij kwam, zag ze zijn uitdrukking. Haar wenkbrauwen bewogen zich bezorgd naar elkaar toe en ze legde haar hand op zijn wang. 'Alles goed?'

Het maanlicht scheen door een kier tussen de gordijnen naar binnen en concurreerde met het gouden licht van het nachtlampje. Jenna draaide haar hoofd om naar de man die ze zo lief had. Ze verborg haar gezicht voor een moment veilig in de golf waar zijn hals overging in zijn schouder, en liet ondertussen haar vingers over zijn lichaam glijden; zijn mooie, sterke bovenlichaam, de lange ledematen, het zachte haar op zijn armen. Ze waren beide zoveel gegroeid de afgelopen jaren – ook op intiem gebied. Ze leerden elkaars lichamen kennen, de geheime plekken en de sterke gevoelens; een liefdevol samenspel van passie en vertrouwen dat hen van het ene genot naar het andere voerde. En hoe hoog hun passie ook opliep, hij was altijd teder voor haar; altijd zorgde hij ervoor dat ze zich veilig voelde, en daar was ze hem innig dankbaar voor.
Zacht gleed ze met haar vingertoppen over zijn wenkbrauwen, zijn sterke neusrug en zijn wang. ‘Ik houd van je,’ glimlachte ze, zijn ogen bestuderend in het donker. Haar glimlach verbreedde toen ze erop liet volgen: ‘mijn man.’
Ze drukte een kus op zijn neus en nestelde zich toen behaaglijk naast hem. ‘Hoop je eigenlijk op een meisje of een jongen?’ informeerde ze plots nieuwsgierig.

Bastian ademde diep uit toen Ruby de trap opkwam. Hij sloeg haar in zijn armen, hield haar voor een moment dicht tegen zich aan terwijl hij er geen woord uitkreeg. Hij bleef haar net zo lang vasthouden tot zijn handen niet meer trilden; toen liet hij haar los. ‘Ik houd van je,’ mompelde hij een beetje verslagen. Hij probeerde uit alle macht een gezicht te zetten dat het midden hield tussen nonchalance en agitatie, waar hij niet in slaagde. Had ze iets door van zijn angsten? Vast, want anders had ze zich niet zo opgesteld; maar ook zij zag er bleekjes uit. Hij schudde even zijn hoofd. ‘Het spijt me,’ zei hij huiverend. Hij biechtte het gelijk ook maar op; voor zijn vrouw had hij geen geheimen, en ze wist vast wat hij mee moest maken… ‘Ik… Wanneer je weg bent, jij of Hope, raak ik zo onrustig… Vooral nu, ’s nachts. Elk moment denk ik dat jullie weer zijn weggenomen door de duisternis, en dan word ik niet meer rustig totdat ik jullie allebei heb gezien…’ Hij probeerde even te glimlachen, voelde zich kwetsbaar. ‘Het spijt me, Ruby… Het – het zal wel weer overgaan… Ik ben nu even niet zo heel onverschrokken.’

Zijn lichaam reageerde als automatisch op die van haar: bewoog mee met waar zij maar ging en maakte het haar behaaglijk. Adrian keek even in de richting naar waar haar gezicht was en keek toen weer omhoog. 'Uhm...' Hij dacht even na. Door alles waar hij de laatste tijd mee bezig was geweest, had hij daar geen moment aan gedacht. 'Ik denk niet dat ik een voorkeur heb,' zei hij langzaam. 'Meisjes zijn heel leuk en misschien wel makkelijker? Maar jongens zijn ook heel leuk en zo energiek.' Zijn gezicht werd serieuzer. Was hij niet Oprecht, dan had hij misschien nog eens nagedacht over zijn woorden, maar dat was niet iets waar Adrian per se om bekend stond. 'Misschien toch liever een jongetje. Als we een dochter krijgen en er kijkt ook maar iemand verkeerd naar haar of iemand doet haar iets... Ik weet niet wat ik zou doen.' Hij dacht aan de keren dat Pete aan Jenna had gezeten en voelde hoe zijn vrije hand zich tot een vuist balde. 'Niet dat meisjes zwak zijn, maar ze vallen vaker te prooi aan slechte mannen...'

Hij deed iets waar zij niet goed in was. Hij sprak zijn angsten uit. Liefdevol streelde Ruby's vingers over zijn haargrens heen terwijl ze naar hem opkeek en hem rustig toe glimlachte om door te praten. Zijn woorden sterkten haar. Ze was niet de enige die constant bang was haar gezin kwijt te raken. Ze was niet de enige die nog steeds ruzie had met het donker. 'Wacht,' klonk haar stem zacht, waarna ze de trap afsnelde. Ze pakte één van de flessen wijn (waarom had ik bedacht dat ze er twee nodig hadden voor twee personen? Ik ben zo'n alcoholic, mien God), twee glazen en liep toen weer naar boven. 'Kom,' zei ze zacht, waarna ze hun slaapkamerdeur open deed. Hope lag nog heerlijk te slapen. Gelukkig kon het meisje bijna overal doorheen slapen. 'Laten we onze avond hier doorbrengen. Iedereen veilig bij elkaar.'
Ruby nam in kleermakerszit plaats op het bed en schonk de beide wijnglazen vol. Ze opende haar mond om eindelijk antwoord te geven op Bastian, maar voelde hoe de zenuwen beslag van haar maakten. God. Ze nam een flinke slok en probeerde het nogmaals. 'Ik vind je heel Onverschrokken,' zei ze nu en ze legde een hand op zijn knie neer. 'Jijzelf vindt het misschien niet, maar ik denk dat dit de beste factie voor jou was. Je bent sterk en krachtig en, nouja Onverschrokken.' Ze sloeg haar ogen neer, probeerde de juiste woorden te vinden. Waarom was ze toch zo slecht in praten. Ze nam nog een grote slok wijn. 'Ik voel elke minuut van de dag een diepe angst om jullie kwijt te raken.' Het was eruit voordat ze het wist. Ze staarde naar het dekbed onder hen. 'Daarom neem ik Hope altijd mee. Haar kan ik in ieder geval over mee naartoe nemen.' Tranen stonden in haar ogen, maar ze hield ze dapper binnen.

Bastian dronk van de wijn hoewel hij wist dat de alcohol zijn gevoelens niet zou verdoven, want dat had het nooit gedaan. Hij luisterde naar Ruby’s laatste woorden – en hoewel ze zich dapper hield (verdorie, dat deed ze immers altijd), trilde haar stem licht bij haar laatste zin. ‘Ach, liefje,’ zei hij zachtjes, zette zijn glas op het nachtkastje neer en sloeg zijn armen om haar heen. Het was ook niet gek. Niemand zou ongeschonden uit zijn nachtmerrie-achtige mallemolen komen… Hij had om haar gerouwd, maar zij was zelfs dood geweest, terwijl de duisternis nog altijd aan haar vrat… Hoe zouden ze ooit hier normaal uit moeten kunnen komen? Voor zijn gevoel fladderde zijn emoties en angsten als een vlieger in de storm, rijzend en weer dalend, om te verstrengelen in boomtakken of elektriciteitskabels.
Zich afvragend waarom hij zo hevig aangedaan was door deze angst, terwijl hij toch al een hoop ellende had meegemaakt, kwam hij redelijk gauw tot een conclusie. Zijn hele leven was een aaneenschakeling van heksenketels, ellende, grimmige leugens, vechten, opstaan en weer vallen geweest – maar hij heeft het grimmig doorstaan met opeengeklemde tanden, vastberaden en onvermoeibaar. Maar nú – nu hoefde hij zich niet alleen om z’n eigen hachje te bekommeren (in het kader van; als ik een fout maak, maakt het niet uit, want dan ben ik alleen degene die daaraan onderdoorgaat) – nee, nu was er geen haat en wanhoop in het spel, maar liefde. Liefde voor Ruby, liefde voor het kindje. En een daarbij gepaard verantwoordelijkheidsgevoel en angst.
Hij wiste dat hen niets restte tot doorgaan, elke dag, stapje voor stapje. Hij streek een pluk haar van haar voorhoofd af. ‘Ik zal je nooit in de steek laten, Ruby,’ mompelde hij hees. ‘Jou niet en Hope niet. Ik blijf bij jullie, voor altijd.’

Jenna voelde zich koud worden en sloeg haar ogen neer bij zijn woorden. ‘Nee,’ zei ze zacht. ‘Niet over praten.’ Wanneer had ze dit ook alweer ook gezegd, op dezelfde manier? Toen sloeg ze haar ogen op, prikte haar blik in de zijne, en zei uitdagend: ‘Maar wíj gaan ervoor zorgen dat de wereld beter wordt, mister, en veiliger. Jij van hogerhand, ik op de scholen.’
Maar hoewel ze niet wilde denken aan wat er allemaal gebeurd was (verdomme, had Pete zelfs als-ie dood was nog invloed op haar, op haar huwelijksnacht, nota bene!), voelde ze toch een kramp onder haar hart. Zijzelf had haar misbruik kunnen overleven; ze had haar vrienden, de eeuwig geduldige Adrian. En hoewel ze er wel wat gekke tikken aan over had gehouden (tijdens seks alleen maar posities waarbij ze hem kon zien, zodat ze zeker wist dat híj het was, en vluchtroutes plannen als ze met een onbekende man praatte, haar handen langzaam openend en weer sluitend, klaar om hem een kaakslag te geven); ondanks dat, had ze haar leven weer op de rit.
Loom draaide ze zich op haar rug, haar hand op haar buik. De spanning ebde uit haar, en een glimlachje tekende zich af op haar lippen. Ze veranderde het onderwerp. ‘Wat een rare wereld is dit toch… Als je mij toen we ontmoetten had verteld dat ik jou vrouw zou worden, had ik je waarschijnlijk uitgelachen van ongeloof.’ Ze streek met haar hand langs zijn kaaklijn, en grinnikte. ‘Vrouw van de hoogstgeplaatste man van Chicago, nog wel… Had jij ooit kunnen denken dat je met een Factieloze zou trouwen?’

Zijn lichaam voelde sterk en beschermend om het hare en Ruby verborg haar gezicht in zijn shirt. Ze wist de tranen binnen te houden - ze wilde niet huilen. Ze voelde zich een vage schim van zichzelf als ze huilde - en sloeg haar armen om zijn middel heen. Ruby sloot haar ogen. Ze voelde zich iets lichter, alsof er één van de bakstenen van haar schouders af was genomen. 'Ik weet het wel.' Zijn gezicht verscheen weer voor de hare en ze trok haar lippen in een verdrietige glimlach. 'Maar je kunt het niet beloven. Je doet je best, maar je weet nooit wat...' Haar stem brak en ze legde haar gezicht terug in zijn shirt. 'Ik ben niet bang dat je wegloopt,' zei ze zachtjes. 'Ik weet dat je van me houdt. Ik ben bang dat iemand je van me afneemt, zoals ik van jou afgenomen ben.' Ze drukte zich steviger tegen hem aan, staarde over zijn schouder naar achter, maar zo dat ze zijn gezicht niet hoefde te zien. Emoties zouden nooit haar sterkte kant worden, maar het hielp dat ze nu iemand had die ze door en door vertrouwde en die, nu bleek, net zulke angsten had als zij.

Ze wist hem altijd op te beuren. Ja, zij gingen de wereld beter maken, samen. Chicago was een stad geweest van scheiding, achterbakse plannetjes en onderdrukking, maar het Chicago dat hij voor ogen had was open en saamhorig met gelijkwaardige burgers. Adrian draaide zich nu ook om zodat hij juist op zijn buik kwam te liggen, bewoog nog wat verder over het bed, totdat hij uiteindelijk met zijn hoofd op haar buik kwam te liggen. Het zachte geklop bracht een glimlach op zijn gezicht. Tussen haar borsten door keek hij omhoog. 'Hmmm.' Hij pakte één van haar handen vast en verstrengelde zijn vingers met de hare. 'Blij dat je het hilarisch vond om te denken dat ik ooit jouw man zou kunnen worden.' Hij gaf haar plagerig een kneepje in de hand. 'Ik hoop niet dat je bedoelde dat ik zo afzichtig ben of iets.' Hij dacht aan de oude Adrian, de Adrian voor de missie met zijn broer die als ware een nieuw tijdperk voor hem had ingeluid. Wat had de Adrian zonder familie, de Adrian die Oprechtheid het hoogste vond, de Adrian die leider was zonder ooit de stad écht te hebben gezien, gedacht hiervan? Waarschijnlijk had hij best verliefd kunnen worden op een factieloze, àls deze überhaupt in zijn leven verschenen zou zijn. Maar hij wist niet of hij meteen naar die liefde zou durven te handelen, want als leider had hij toch ook aan zijn imago moeten denken. Een golf van liefde verspreidde zich door zijn lichaam toen hij opkeek naar Jenna. Hij wist dat zij alles waard was: hij zou zijn hele leven voor haar opgeven. Maar hij betwijfelde of hij dat toen had geweten. 'Waarschijnlijk niet nee. Maar ik had ook nooit gedacht mijn magie te gebruiken.'

Het enige wat Bastian op dit moment wilde was haar beschermen, haar vasthouden, haar beschermen tegen alle verdriet, kwaadaardigheid en ongeluk. Maar ze had een punt: hij had geen grip op zijn eigen leven, wanneer at misschien kon eindigen; net zo onverwacht als die keer dat hij van die hangbrug viel, ver, ver naar beneden, de ijskoude rivier in… Maar toen had hij het ook overleefd, zonder precies te weten hoe. Hij streek met zijn hand door haar haar, mompelde lieve woordjes, glimlachte toen even. ‘’Zelfs mocht ik overlijden zal ik er altijd voor je zijn,’’ citeerde hij hun trouwbeloftes. Drukte toen een kus op haar voorhoofd. ‘Kom, laten we maar een voorbeeld nemen aan onze dochter en ook gaan slapen… Vannacht zullen we in ieder geval bij elkaar zijn.’

Jenna grijnsde om zijn opmerking of ze hem zo ‘afzichtig’ had gevonden. ‘Nee, zo bedoelde ik het niet… Al was je heel aandoenlijk toen je voor het eerst in de droommagie verscheen, totaal van de kaart.’ Ze overdacht zijn volgende woorden met een serieuzere trek op haar gezicht. ‘Er is veel veranderd in zo’n korte tijd,’ antwoordde ze. ‘De hele cultuur en ethiek van Chicago zal opnieuw opgebouwd moeten worden; niet alleen maar met wel-of-geen-factieloos, maar ook met de openbaarheid van magie.’ Ze streek even met haar hand door zijn haar heen, genietend van het intieme moment van zijn hoofd op haar buik. Ja, magie… Waarom was het eigenlijk al die tijd verboden geweest? Misschien was er een reden voor geweest, een lang vergeten oorzaak… Maar ze had nu geen zin om daarover te denken. Ze moest gapen, glimlachte toen. ‘Wat een lange dag is dit geweest… De mooiste dag van mijn leven.’

Adrian had haar gebeld en vol enthousiasme verteld over een bibliotheek die zich ergens diep onder de straten van Chicago zou moeten bevinden. Hij was zo nerderig opgewonden geweest, en Ruby had zo graag zin gehad om op een missie te gaan, wat dan ook, dat ze hem ervan had verzekerd dat ze op zoek zou gaan. Vandaag was de perfecte dag. Met heel veel pijn in haar hart, duizend afscheidskussen en drie momenten waarop ze bijna terug was gegaan, had Ruby Hope afgeleverd bij haar moeder. Haar moeder had Hope liefdevol aangepakt en Ruby ervan verzekerd dat ze Hope geen seconde uit het oog zou verliezen. Voor de training had Ruby nog eens gebeld om te kijken of het goed ging en haar moeder had haar verder weten gerust te stellen. Afijn, het was dus de perfecte dag om op avontuur te gaan. Hope was weg en zijzelf zou anders een saaie dag tegemoet zijn gegaan. Bastian werd opgeleid tot legerarts, maar elke Onverschrokkene moest technisch gezien op missie kunnen gaan, dus ze kon hem wel meenemen. Vanaf een afstandje had ze gekeken hoe Bastian samen met een oude rot in het vak wat informatie waren doorgelopen. Toen Bastian gedag zei tegen de man, liep Ruby snel op hem af.
Ze begroette hem met een kus op de lippen en een kneepje in zijn kont. 'Hoeveel zin heb jij om met mij op een missie te gaan?' vroeg ze met een grijns. Toen, haar handen beide omhoog: 'ho ho, ik bedoel natuurlijk een klein missietje.'

Adrian had net de telefoon weggelegd en keek met een enthousiast en tevreden gevoel uit zijn raam naar de stad Chicago. Vanaf zijn bureau kon hij bijna heel Chicago zien. Hij stond op en liep naar het raam toe, liet zijn blik afdwalen naar de Nieuwe factie. Zelfs op deze afstand kon hij daar de bedrijvigheid zien. Er stonden grote machines die hielpen de huizen weer op te bouwen en de straten leken minder grauw dan voorheen. Ineens stak een hevige hoofdpijn op en met een gepijnigd gezicht greep Adrian het bureaublad vast. Hij had vanochtend ook al zo'n scherpe hoofdpijn gehad en schijnbaar had hij toen zijn ontbijt weggewerkt zonder het zich te kunnen herinneren.
Inanitatem keek het kantoor rond dat schijnbaar aan Adrian Johnson toebehoorde. Het bood uitzicht aan de hele stad. Hij moest zich wel erg trots voelen op alles wat hij had bereikt. Inanitatem kon wel kotsen. Mensen met macht waren nooit uit op het goede. Ze werkten nooit in het belang van iedereen. Inanitatem was nooit van plan geweest om Eruditie te helpen, maar zij had hen gebruikt om zelf sterker te worden en machtiger. Zonder haar was Eruditie snel gevallen, maar meteen stonden er weer nieuwe mensen aan het hoofd. Walgelijk.
Inanitatem sloot haar ogen. Adrian Johnson was één van de machtigste magiërs die Chicago te bieden had. Dit kon leuk worden. Ze focuste zich op haar voeten, haar benen, haar romp, haar hoofd. Toen ze haar ogen weer open deed, stond ze in de gang van het huis van Adrian.