Faction magic

Terwijl de tranen over haar wangen stroomde en haar handen bevend de rits van zijn jas open trokken waarna ze haar armen om zijn middel sloeg om zichzelf op te warmen, besefte ze zich pas de absurditeit van de hele situatie. Een man die dood moest zijn, zat nu bij haar en maakte zich zorgen om haar in plaats van andersom. Ze legde haar hoofd in haar nek neer waardoor ze hem vanaf onder kon aankijken. Zijn ogen stonden bezorgd en ze voelde zijn hand door haar haren glijden. 'Ik...' Wat viel er hem te vertellen? 'Ik was gewoon koud en moe en had pijn... Om jou. Ik heb niet zo veel gegeten.' De excuses kwamen er in een rap tempo uit en toen ze niets meer wist te zeggen, bracht ze één hand omhoog en legde deze op zijn wang neer. Ze drukte haar lippen op de zijne, maar durfde haar ogen niet meer dicht te doen, bang dat hij zou verdwijnen als ze dat deed.
Toen ze haar lippen terug trok voelde ze zich weer een klein beetje meer als Ruby. Ze gleed met haar hand over zijn wang heen terwijl haar andere arm nog altijd stevig om zijn borst lag. 'Hoe... Hoe heb je het overleefd? Ben je oké?'

De heler in hem kwam naar boven toen ze het had om de reden dat ze hier, half bewusteloos, tussen de rotsen had gelegen. De redenen die ze opsomde leken half; alsof er iets miste in het verhaal, iets dat haar dusdanig van haar stuk had gebracht. Maar het volgende moment had ze haar lippen op de zijne gedrukt – die zachte, koude, volle, prachtige lippen – en kon hij niets anders doen dan haar kus beantwoorden.
Haar vingertoppen gleden nu over zijn wang heen, en hij probeerde even te glimlachen bij haar vraag – maar het was meer een grimas. ‘Ik weet het niet,’ bekende hij. ‘Ik werd wakker tussen de rotsen, verkleumd en doodop…’ Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij nadacht. ‘Ik weet niet hoe lang geleden het is… Wellicht moet ik in de rivier zijn gevallen dat ik nog leef.’ De grimas verdween van zijn gezicht. Hij hief zijn rechterhand naar haar op, die nog altijd trilde. ‘Afgezien van deze brei ben ik orde,’ raspte hij met meer toon van opgewektheid dan hij daadwerkelijk voelde, want het deed nog altijd ellendige pijn, maar dat viel in het niet bij het feit dat hij nog leefde – en Ruby ook.

Ruby streek de haren achter zijn oor terwijl ze naar hem luisterde. Haar ogen namen elke beweging in zijn gezicht in zich op. Het was hem echt. Ze bevond zich in de armen van Bastian en ze was niet dood. Haar blik werd nu getrokken naar de hand en even drukte ze haar tanden in haar onderlip terwijl ze door haar neus diep uitademde om de vlaag van misselijkheid weg te drukken. Het zag er slecht uit. Er waren sowieso botten gebroken en er zat overal opgedroogd bloed waardoor het moeilijk was om te zien waar de wonden begonnen en ophielden.
Een seconde herinnerde ze zich het moment dat hij was geraakt in zijn schouder en dat hij steeds verder was weggezakt terwijl ze naar de rebellen terug reden. 'Laten we nooit meer terug gaan,' zei haar mond al voordat ze zelf door had dat ze sprak. 'We bouwen een huisje aan de rand van het bos en zorgen dat we nooit meer iemand hoeven te zien. Niemand van de rebellen, Eruditie, Onverschrokken... je broer en Jenna...' Haar laatste woorden hadden boos geklonken. Hoewel hij leefde zou ze het hen nog steeds niet zomaar vergeven.
Voorzichtig bracht Ruby haar handen naar de hand van Bastian toe en liet hem zijn hand draaien zodat ze kon kijken. Misschien konden ze zijn vingers zetten met spullen in haar tas. Ze voelde zich echter nog steeds zwak en de kant van haar lichaam die niet tegen Bastian aan lag, was nog steeds ijs koud. 'Kom,' mompelde ze en met alle energie die ze in zich had kwam ze in beweging. Ze pakte de tas die naast haar had gestaan en trok een zeiltje eruit die ze neerlegde waarna ze de dikke trui van Adrian erboven legde. Haar lichaam rilde in de koude wind, maar dit keer, in de aanwezigheid van haar geliefde, overwon de wilskracht. 'Ga zitten,' gebood ze Bastian. Haar kiezen klapperde op elkaar. Snel kroop ze zelf weer tegen hem aan. Dit keer trok ze haar jas uit, ritste hem aan die van Bastian vast, en stak toen haar armen er zo uit dat de achterkant van haar jas nu tegen haar buik aanzat.
Enkele seconden had ze nodig om weer bij te komen, om Bastian zijn warmte in zich op te nemen. Ze voelde zijn bekende lichaam tegen haar rug en overwoog kort of ze toch niet dood was. De realiteit van zijn hand bracht haar echter weer terug. Ze zocht in de tas en vond een shirt van zichzelf dat ze kon gebruiken voor het verbinden en een pen waarmee ze de vingers kon vastzetten. Met haar kiezen op elkaar om de misselijkheid weg te drukken, begon ze de wonden schoon te maken en zijn hand te verbinden.

Bastian ademde zwaar door zijn neus heen terwijl Ruby bezig ging met zijn hand verbinden. Af en toe mompelde hij een aanwijzing, maar blijkbaar kregen Onverschrokken iets van EHBO, want ze deed het niet slecht. Hij keek toe hoe ze de wond soneerde en schoon maakte en kon af en toe een kreun of vloek van pijn niet onderdrukken. Blijkbaar was hij op zijn hand gevallen toen hij van de brug af viel: hij kon het zich echter niet herinneren. Hoe lang was hij bewusteloos geweest?
De boze toon in haar stem toen ze het had over zijn broer en Jenna was hem niet ontgaan. ‘Wat is er gebeurd, Ruby?’ vroeg hij met opeengeklemde tanden toen ze zijn hand verbond, en zijn scherpe blik rustte nu op haar gezicht. Naast dat ze doodmoe en niet fit zag, oogde ze ontdaan en kwaad. Hij maakte zichzelf de grootste verwijten dat hij naar beneden was gedonderd, en er niet voor haar, en voor de anderen waren geweest. Even probeerde hij de vingers van zijn verbonden hand te bewegen, maar die poging gaf hij gauw op. De hand klopte en jengelde, voelde alsof hij in brand stond en was tegelijkertijd gevoelloos en koud, en hij vroeg zich af of hij zijn vingers ooit nog zou kunnen gebruiken. Hij vroeg weer: ‘Adrian, Jenna – leven ze nog? Wat is er precies voorgevallen?’

Ruby had met boze ogen naar zijn hand gekeken terwijl ze het verder inpakte. Ze gaf hem een tik tegen zijn arm toen ze zag hoe hij zijn hand probeerde te bewegen en schudde haar hoofd naar hem. 'Niet doen...' Ze liet de hand nu zakken, maar hield hem in haar handen terwijl ze naar de sneeuw voor hen staarde. 'Ze zijn veilig,' zei ze met nog steeds een boze ondertoon. 'Ten minste, toen ik bij ze weg liep waren ze gezellig met zijn tweeën aan het knuffelen.' Ruby keek even op en vond de ogen van Bastian. Ze trok haar armen terug door de mouwen en kroop bracht ze naar zijn kin toe, onder de stof van de jas door. 'Maar ik hoef ze nooit meer te zien.' Haar stem klonk nu resoluut en haar wenkbrauwen schoven nog verder naar beneden. 'Ze hebben je dan misschien niet vermoord, maar het blijf hun schuld. Ik was je bijna kwijt geraakt alleen maar voor wat stomme bloemetjes.' Ruby legde haar wang tegen zijn schouder aan en liet een boze zucht klinken.

Haar woorden brachten hem van zijn stuk. Haar stem klonk ijzig, alsof ze een toon aansloeg die ze tegenover een troep rekruten gebruikte waar niemand iets degen in zou durven brengen. Hij kon indenken waarom ze boos was op de gehele situatie, maar het was niet eerlijk om dat af te reageren op Adrian en Jenna. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Het is hun schuld niet,’ mompelde hij, zijn goede arm om haar heenslaand zodat ze hun warmte konden delen. ‘Adrian zou zonder aarzelen hetzelfde hebben gedaan als ik hem mee had gevraagd. Als ik jou nooit meer zou kunnen zien, zou ik ook in alle staten zijn geweest.’
Hij zuchtte, hield haar dicht tegen zich aan, drukte een kus op haar haar. Ja, Adrian. Hoe zou hij hebben gereageerd toen hij dacht dat zijn broer was doodgevallen? Deze hele onderneming was voor niemand makkelijk, maar ze hadden het immers gered. Ze leefden nog, en ze hadden de kruiden die nodig waren om de magische barrière tussen Jenna en Adrian op te heffen. Ze konden weer terug naar huis.

Ruby reageerde niet op zijn woorden. Ze was nog steeds furieus en de gedachte aan Adrian en Jenna alleen al liet het bloed in haar aderen koken. Ze besloot echter al haar gedachten niet uit te spreken. Het gene waarvan ze dacht dat het nooit meer zou gebeuren was toch gebeurd: ze zat weer in zijn armen. Haar spieren ontspanden zich weer en vanuit haar veilige omgeving keek ze omhoog naar zijn gezicht. Ze voelde de woede omslaan in een soort opgelucht verdriet. Ze dacht dat ze zonder hem had moeten leven. Maar God had haar toch terug gebracht naar hem. Voorzichtig drukte ze haar gezicht tegen zijn nek aan en ze proefde zijn geur op haar lippen. Was het niet vriezend koud geweest, dan had ze voorgesteld hier voor altijd te blijven zitten.
Ruby's gedachten dwaalden af en ineens herinnerde ze zich het nieuws dat ze hem zou moeten vertellen. De vlaag opwinding die door haar heen schoot, vervaagde echter al snel weer. Ze had gedacht dat het een Godsgeschenk was vanwege het verliezen van Bastian. Nu dat hij terug was - dank aan alle Goden - begon ze te twijfelen of ze alle signalen wel goed had geïnterpreteerd. Ruby drukte haar lippen strakker op elkaar en sloot haar ogen. Ze zou het nog even voor zich houden. In ieder geval totdat ze het echt, echt zeker wist.

Bastian rilde even van de kou, de pijn en de vermoeidheid, en ondanks de draaikolk van rariteiten en zorgen voelde hij een gevoel van warmte door zijn merg stromen. Hij leefde nog; Ruby leefde nog; Adrian en Jenna waren in orde. Hoewel Ruby toornig had opgemerkt buiten de muur te willen blijven, konden ze verder kijken in het leven. Even flitste het beeld voor zijn ogen, toen hij bovenop het dak bij Oprechtheid stond en Ruby naar beneden was gerend om Jenna en Adrian op te pikken. Toen de Onverschrokken het dak op waren gekomen, had hij de dood in de ogen gekeken. Hij had gedacht er klaar voor te wezen.
Hij drukte een kus op haar haar, sloot zijn ogen terwijl hij zijn kin zacht op haar hoofd legde. Hij voelde dat hij wilde leven: nu hij de wilskracht en de liefde proefde, was hij bereid die met hand en tand te verdedigen. Hij wilde haar niet kwijt: hij wilde nog zoveel met haar meemaken.

Jenna wist niet hoe lang ze had gelopen langs de rivieroever. Ze was doodmoe van het ritueel en de vreselijke ontdekking die ze daarmee had gedaan. Ze rouwde om haar moeder en om Bastian, was bezorgd naar Ruby toe en voelde een schuld naar zowel haar als Adrian toe die op haar hart drukte als een hunebed.
Het was koud. De wind blies kil en fel tussen de rotsen door, wat schuimkoppen op de rivier deed ontstaan. Sneeuw was diep weggestopt in haar jas. Was hij maar wat groter geweest: dan had hij wellicht Ruby kunnen opsporen. Als het maar niet te laat was… De lucht beet koud in haar keel, haar voeten zonken continu weg in de sneeuw dat het lopen over de rotsen vermoeiend en gevaarlijk maakte. Ze had het gevoel een mensenleven lang te lopen, alsof het een projectie was in haar geest die de handeling van haar voeten herhaalde, en continu hetzelfde beeld voor haar ogen liet afspelen: rotsen, sneeuw en een bulderende rivier aan haar linkerhand. Even overviel haar een gedachte waar ze zelf van schrok. Waarom zou ze zich niet in de rivier gooien? Maar onmiddellijk drukte ze die gedachte naar de achtergrond, hoewel ze het vreemde, ontwortelde gevoel niet kon kwijtraken. Ze was Ruby’s vriendschap verloren, en ze had tegen Adrian gelogen; eenmaal binnen de muur zou ze hem ook kwijtraken. Jenna wist niet of ze de moed bezat om weer door te gaan binnen de muur, alleen en Factieloos, te midden van een Factie-oorlog die zijn gelijke niet kende.
Ze stond stil. Even dacht ze iets te zien in de verte, door de dwarrelende sneeuw heen. Een kleur die er niet thuis hoorde. Rood. Ruby’s haar. Ze kon wel huilen van opluchting.
Toen ze echter dichterbij kwam, liet wat ze zag haar als aan de grond vastgenageld staan. Ruby was niet alleen. In haar armen had ze… Hemel, was dat Bastian? Jenna had het gevoel alsof een ijskoude hand haar hart vastgreep. Was hij dood? Had ze zijn lichaam gevonden? Maar Bastian bewoog plotseling, en ze uitte een geluidje van verbazing. ‘Adrian,’ zei ze, want Adrian had achter haar gelopen en ze wist niet of hij het tafereel al had gezien – maar haar stem stokte, en ze kreeg er geen woord meer uit.

Adrian en Jenna hadden een flink tijdje gewandeld. Af en toe was er een woord gesproken, maar het voornamelijk stil geweest tussen de twee. Adrian had een tijdje de hand van Jenna vastgehouden. Hij had het gevoel alsof alles als een steen op hun relatie rustte en als er iets was wat hij nu niet meer aan kon, was het haar ook verliezen.
Net toen Adrian vermoeid begon te raken en daardoor achter Jenna was komen te sloffen, hoorde hij haar stem. Het klonk geschrokken en als in een reflex tilde Adrian zijn hoofd op en sprong hij naar voren om haar te beschermen. Zoekend naar het gevaar waarvan ze was geschrokken, bleven zijn ogen op het tweetal vallen. Adrian hapte naar adem en bleef seconde lang naar het tweetal staren totdat deze hen schijnbaar ook hadden gezien en in beweging kwamen. Beweging! Bastian leefde nog! Adrian voelde hoe tranen over zijn wangen gleden terwijl hij naar zijn broer toe rende. Bastian was nog niet overeind gekomen of Adrian sloeg zijn armen al om hem heen en drukte zijn broer dicht tegen zich aan. 'Ik... We...' haperde hij. 'Ik dacht dat je was...' Hij nam zijn broer even op arm afstand en schudde met een blik vol ongeloof zijn hoofd. 'We dachten... Nou je begrijp het wel.' Adrian trok Bastian weer terug en omhelsde hem nog een keer voordat hij hem los liet en zijn tranen weg probeerde te wrijven. Met een blik vol gelukkig en ongeloof keek hij van zijn broer naar Ruby en weer terug.

Ze hadden een tijdje samen in elkaars armen gezeten toen ze in de verte Adrian en Jenna hadden gespot. 'Daar zijn ze,' had Ruby opgemerkt zonder veel emotie waarna ze de jassen had los geritst, zichzelf overeind had gewerkt en daarna Bastian had geholpen met opstaan.
Nu stond ze een meter achter het hele tafereel. Ruby had haar armen over elkaar heengeslagen en haar blik was enkel op Bastian gericht. Ze kon het ze nog niet vergeven, zelfs al zou ze het willen - en dat wilde ze niet. Heel kort ving ze de blik op van Jenna waarna ze haar tanden op elkaar beet en weer naar Bastian keek. Hoewel de minuten, misschien uren met Bastian haar goed hadden gedaan, voelde Ruby zich nog steeds vermoeid en slap. Ze wilde weg van deze kou en een keertje iets eten zonder dat ze er misselijk van werd. Maar het allerbelangrijkste, ze wilde dit alles met Bastian continu aan haar zijde.

De schemering was snel ingevallen toen ze besloten hadden weer te vertrekken in de richting van de muur. Ze hadden gelopen maar waren minder ver opgeschoten dat Bastian zou hebben gehoopt. Hij voelde zich altijd nog zwakjes, Ruby leek ook niet de oude en Jenna was stil en bleek. Uiteindelijk hielden ze halt op een open plek tussen kale berken, nog altijd aan de oever van de rivier. Bastian hoopte maar dat ze de weg terug konden vinden nu het landschap zo was veranderd door het pak sneeuw dat het bedekte.
Vloekend omdat zijn zere hand niet meewerkte, had hij voor zichzelf een mitella geknoopt en was toen begonnen met het opzetten van een tent. Met behulp van was dat uiteindelijk gelukt, en bood hij aan om een vuur te stoken. Een klusje geschikt voor een hulpeloze invalide zoals hij, had hij meesmuilend opgemerkt.
Terwijl het vuur knapperde en hij achterover ging zitten, liet hij zijn gedachtes afdwalen. Hoe zou het leven binnen de muren eruit zien? Was Eruditie nog altijd het grote boze opperhoofd en werden de andere facties opgediend op dienbladen van staal? Wat immers enerzijds was gespaard, was anderzijds genomen. Wat bleef er over om op te bouwen in deze nieuwe stad? Hoe zou de rebellie ervoor staan? Hij had geen idee hoe lang ze weg waren geweest, en hoeveel er veranderd zou wezen.
En hoewel het leven buiten de muur er uit had gezien als een paradijs, wist hij niet of de rebellie het kon overleven buiten de muren met de kinderen en ouderen. En bovendien, hielp het als ze zich verscholen als misdadigers, ver weg van het probleem? Zijn kaken verstrakten zich toen hij hout op het vuur legde en daarbij zijn zere hand bewoog. Nee, ze moesten proberen Eruditie het hoofd te bieden. Te verslaan, met zevenmijlslaarzen.
Zijn gedachtes dwaalden nu af naar Ruby. Hij maakte zich ernstig zorgen over haar, maar wist niet hoe hij haar kon helpen, noch kon bereiken. Hij gooide een nieuwe tak op het vuur en moest gapen. Goden, wat was hij moe.

Jenna was het bos ingetrokken met de mededeling dat ze enkele strikken zou zetten om hun schaarser wordende proviand aan te vullen. Dat was gedeeltelijk ook zo, maar de grootste beweegreden was omdat ze even alleen wilde zijn.
Het bos werd hier dichter dan bij de bergen het geval was, die nu achter hen lagen als een lichtgrijze ansichtkaart. De sneeuw lag hier minder diep, wat ervoor zorgde dat ze vrij gemakkelijk sporen van kleine dieren kon volgen. Sneeuw waggelde en sprong opgewekt naast haar mee, af en toe zacht keffend als hij een insect zag of een klein beestje, maar hij bleef bij haar in de buurt.
Jenna liep in gedachten verzonken voort. Ze had geprobeerd te praten met Ruby, te zeggen dat het haar duizend maal speet en dat ze zo blij was dat alles uiteindelijk goed was gekomen, maar Ruby had haar nog steeds een koude schouder gegeven, dus had ze de moed opgegeven. En terwijl ze nu in haar eentje een klein stukje van het kamp was afgedwaald, zaten de tranen haar gevaarlijk hoog. De gedachte dat alles haar teveel zou kunnen worden, vervulde haar met woede en spijt, en ze voelde de wanhoop tot in het merg van haar botten. Ze knielde neer en frummelde aan touw om een strik te knopen, maar haar vingers waren zo koud dat het niet lukte. Terwijl de tranen over haar wangen stroomden smeet ze het touw met een snauw van zich af, en ging met een plof op de grond zitten. Ze huilde al haar ellende en woede weg totdat er geen tranen over waren, riep toen Sneeuw bij zich en verborg hem in de warmte van haar jas. Uit haar broekzak diepte ze een stukje van de wortel van de droomkruid op die ze stiekem had bewaard, en kauwde het fijn.

Ruby was overwegend stil geweest de hele wandeling. Een strijd aan emoties had door haar lichaam gegierd. Ten eerste was ze blij, oh zo verschrikkelijk blij en gelukkig, dat haar Bastian nog leefde. Dat hij niet veel meer leek te hebben dan een verbrijzelde hand. Ten tweede maakte de aanwezigheid van Jenna en Adrian - die als een soort van overcompensatie constant tegen Bastian had aangepraat - haar woest. Hoewel hij leefde, hadden ze Bastian bijna het leven gekost. En nu hadden ze ervoor gezorgd dat hij misschien nooit meer zijn hand zou kunnen gebruiken. Ten derde voelde ze diep vanbinnen nog steeds een rauwe, duistere pijn. Ze had een glimp opgevangen van een leven zonder hem en ze twijfelde of ze dat ooit aan zou kunnen. Het was ook die derde emotie die ervoor zorgde dat, waar ze dan ook liep in de groep, ze de hele tijd precies had geweten waar Bastian zich bevond. Zelfs al liep ze voor hem, ze zou een kruis kunnen zetten op zijn exacte locatie.
Na het helpen met opzetten van het kamp, besloot ze toch heel even wat tijd voor zichzelf te nemen. Ze nam Bastian scherp in zich op, voordat ze hem groette - Adrian werd geen blik waardig gegund - met de mededeling dat ze zichzelf even ging opfrissen.
Ruby liep langs de rivier totdat een grote rots haar het zicht ontnam van het kamp. Daar liet ze zich langs de rivier op haar knieën glijden. Ruby bekeek het gezicht dat, in het rustig kabbelende water, haar terug aankeek. Ze herkende enkel nog maar de rode pluk haar, maar zelfs die begon uit te groeien en kon wat kleur gebruiken. Het gezicht stond hard, en zelfs de glimlach die ze probeerde te maken zag er nep en hard uit. Ruby sloot haar ogen en goot wat van het ijskoude water over haar gezicht. Het was te koud om echt te badderen, maar ze voelde zich vies en wilde wat van het verdriet van zich afwassen. Daarom trok Ruby haar shirt uit en zittend in haar bh liet ze handjes water over haar lichaam lopen. Koude rillingen trokken door haar heen, maar gaven haar eindelijk weer het gevoel dat ze leefde.
Bij haar buik aangekomen, stopte Ruby even. Ze beet haar tanden op de binnenkant van haar wang terwijl haar handen zachtjes over haar buik gleden en het litteken aanraakten. Kon het echt dat ze zwanger was? Of was ze misschien juist ziek? Ruby sloot haar ogen, maar kon niet voorkomen dat een traan langs haar neus gleed.

Bastian en Adrian waren nu nog met zijn tweeën in het kamp. Adrian voelde een zwaarte op hem drukken. Hij wist dat hij met zijn broer moest praten, maar hij had het liever nog even uitgesteld. Hij had het liever nog even over koetjes en kalfjes, zoals hij onderweg had gedaan.
Zijn gezicht stond serieus terwijl hij zich naast het vuur liet zakken. Zijn blik was op het brandende hout gericht. 'Bastian...' mompelde hij langzaam. Hij keek op en bekeek kort het gezicht van zijn broer. 'Ik... wil je bedanken dat je met ons mee bent gegaan. En...' Hij hoorde hoe zijn stem brak, maar hij probeerde zich groot te houden. 'En het spijt mij - en Jenna trouwens ook -', voegde hij er snel aan toe, 'echt heel erg. Ik had het mezelf nooit vergeven als... als je nooit meer terug was gekomen...' Hij liet zijn blik weer afdwalen en zag de gebroken hand van Bastian voorbij komen. 'En het spijt me zo erg dat je gewond bent geraakt. Dat hebben we nooit gewild.' Adrian keek weer op en met zachte, maar rauwe stem, fluisterde hij: 'Ik begrijp het als je het ons niet vergeeft...'

Bastian sloeg zijn ogen op toen hij de stem van zijn broer hoorde. Ja, Adrian, zijn jongere broer. Ze hadden dezelfde bos haar, hij iets donkerder dan Adrian, dezelfde rechte kin en dezelfde oogopslag – die van hem zo vaak wantrouwend en scherp, die van Adrian zo optimistisch en open. Adrian keek nu zo beteuterd als een schooljongen, en hij voelde een pijn in zijn hart. Ze waren weer bij elkaar, en hoewel Ruby had gereageerd alsof Adrian en Jenna vreemden voor hen waren, voelde hij een diepe liefde voor zijn broer die nooit zou overgaan.
Hij stak zijn goede hand uit en omhelsde zijn broer. Tot zijn eigen verbazing merkte hij dat de tranen over zijn wangen liepen, en hij moest huilen en lachten tegelijk. ‘Vervloekt, Adrian,’ mompelde hij hees, en hield de ander toen op een armlengte afstand, zijn goede hand op zijn schouder. ‘Vlieg op, wie heeft je wijsgemaakt dat ik het jullie niet zou vergeven? Ik ben niet vergeten wat voor rare capriolen jullie allemaal voor ons hebben uitgehaald toen wij in de penarie zaten..’ Hij veegde de tranen van zijn wangen af. Ze voelden warm op zijn koude wangen. ‘Hell, jullie kwamen ons zelfs halen toen wij in de gevangenis zaten. Dat vergeet ik heus niet.’
Hij leunde achterover, staarde een moment in het vuur, zwijgend, beet even op zijn knokkels. Hij probeerde te praten, moest zijn keel schrapen, en waagde een nieuwe poging. ‘Ruby echter… Ik weet niet… Ze… Wat is er precies gebeurd in de tijd dat ik weg was, Adrian? Heeft ze iets gezegd of laten merken wat er aan de hand is? Haar wrok vind ik te diepgaand voor puur mijn eigen hachje. Ik ben bang dat er meer met haar aan de hand is, maar ik weet niet wat.’

Het duurde niet lang voor Jenna de werking van het droomkruid voelde. Het was sterker en meer eisend: ze voelde het aan haar gehele wezen, iedere cel in haar lichaam. Normaal gebruikte ze alleen het blad, en de wortel was heftiger, aardser, puurder.
Ze voelde zich uit haar lichaam gerukt. Als van hoog zag ze zichzelf liggen en Sneeuw die piepend haar wangen likte. Ze zweefde over het landschap; de bomen diep onder zich, de rotsen en de sneeuw – verhip, daar was het kamp en zag ze Bastian en Adrian bij het vuur zitten, gebroederlijk bij elkaar, maar ze verstond de woorden niet; en daar was de rivier waar Ruby in haar BH zich bibberend zat te wassen. Jenna voelde een steek van pijn in haar hart: Ruby, haar vriendin, zo uit haar gewone doen dat ze met niets anders dan woede kon kijken naar haar en Adrian...
De wereld vervaagde tot zwart. Ze wist dat ze een diepere verdieping van de droommagie betrad. Ze voelde dat de magie op haar wachtte, haar bekeek en in de gaten hield als een roofdier een prooi. Het wachtte op haar bevel.
Jenna haalde diep adem, een zucht die op een snik leek. Breng me naar Eruditie, beval ze haar gedachten.
De droom reageerde op haar bevel, en ze voelde de magie zinderen om aan haar wens te voldoen. Ze wachtte en voelde zich leeg, als een rotsblok zo zwaar. Wat haar nu restte was het onwrikbare feit dat ze het lot in eigen handen zou moeten nemen om niet krankzinnig te worden, of zichzelf in de rivier te smijten. De droom was nu veranderd en klaar: ze sloeg haar ogen op en bevond zich plotseling in één van de smetteloze vertrekken van Eruditie, even wit als de sneeuw. Het vertrek was kaal als de cel waar ze ooit in was opgesloten, en er was geen mens te bekennen. Toch wist Jenna dat ze niet alleen was.
‘Dit is dus waar je dwaasheden toe hebben geleid,’ hoorde ze een stem die ze niet herkende, gemoduleerd als geschreven woorden, halfluid uitgesproken.
‘Bespaar me je cynisme,’ antwoordde Jenna vermoeid. ‘Ik ben hier om mijn droommagie aan te bieden.’
Een stilte. Blijkbaar had de ander dit antwoord niet verwacht. ‘En wat vraag je daarvoor?’
Ik wil dat alles weer wordt als vanouds. Ik wil dat Adrian weer leider is, en gelukkig wordt. Ik wil dat Ruby weer de oude zal zijn. Ik wil dat de wereld zoveel simpeler is. Ik wil dat mijn moeder weer leeft. Ik wil dat Adrian Johnson me weer kan zien binnen de muur. In plaats daarvan antwoordde ze: ‘Gegarandeerde veiligheid voor Adrian en Bastian Johnson, en Ruby Black.’ Ze besefte zich dat dit grote namen die Eruditie maar al te graag in handen zou willen krijgen. Kon ze zichzelf hiervoor inleveren? Zouden ze het aannemen? ‘En een verzoek daarbij, in jullie voordeel.’ Jenna moest slikken en probeerde uit alle macht haar keel te schrapen. ‘Dat niemand van hen drie mij nog zal herinneren binnen de muur.’
Weer een korte stilte. Jenna voelde haar hart kloppen, beukend in tegen haar ribben. ‘Wij gaan akkoord,’ antwoordde de monotone stem toen. ‘Ontmoet ons in hoofdgebouw 3C.’
Jenna werd wakker in de sneeuw, en kon niets anders doen dan wanhopig huilen.

Adrian voelde ook hoe tranen langs zijn wangen gleden toen hij zijn broer omhelsde. Een lach brak door zijn tranen heen en toen hij opkeek zag hij hoe ook tranen over de wangen van zijn broer liepen. 'Ik...' Hij haalde zijn schouders op alsof hij het ook niet meer wist en met een lachje wreef hij de tranen weg. Een grote last was van zijn schouders afgevallen. 'Bedankt...' Hij omhelsde zijn broer nog een keer en wreef toen nogmaals de tranen van zijn wangen af.
Bastians gezicht vertrok echter wat terwijl hij over Ruby begon te praten. 'Ik weet het niet,' antwoordde Adrian eerlijk. 'Ik denk dat je het misschien onderschat. Ik denk dat er een stukje van haar is gestorven toen ze dacht dat jij was gestorven. Misschien moet dat gewoon weer aangroeien...' Adrian liet zijn blik over het vuur gaan terwijl hij nadacht. 'Daarnaast was ze al stil de paar dagen voordat jij viel. Ik weet niet wat er toen aan de hand was?' Adrian keek weer op en liet zijn blik over het gezicht van Bastian glijden.

Ruby bleef secondenlang met haar blik op haar buik gericht zitten terwijl ze probeerde de tranen binnen te houden. Uiteindelijk, in een poging zichzelf rustig te krijgen, boog ze voorover zodat haar gezicht onder water kwam. Ze blies de lucht hard uit en kneep haar ogen samen. Toen ze overeind kwam voelde ze zich beter. Ruby trok snel weer haar kleren aan en bond het druipende water in een staart. Met de gedachte dat er nog maar één ding was wat ze wilde, liep ze op snelle pas terug naar het kamp. Ze wilde zich in Bastians armen laten vallen en daar niet meer uit komen tot de volgende morgen.

Bastian rommelde met zijn goede hand in zijn rugtas en haalde er reepjes gedroogd vlees uit, die hij onhandig aan een stokje spietste om boven het vuur te roosteren, alvorens hij antwoord gaf op Adrians vraag. Ruby was die dagen daarvoor inderdaad al uit haar doen. Allicht, het was een lastige tijd voor iedereen, maar wat was de druppel geweest, die de emmer had doen overlopen? Was dat hun kortstondige ruzie geweest? Maar dat was toch gauw weer uitgepraat…
‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij, met een zucht. Hij nam zichzelf voor om met haar te praten als ze er weer was. Het was al flink begonnen te schemeren; hij hoopte maar dat ze zo weer zou arriveren.

Jenna kwam trillend van de kou overeind en bewoog haar verkleumde ledematen om de bloedsdoorloop weer op gang te krijgen. Sneeuw piepte blij toen ze er weer was, en ze drukte het bolletje dicht tegen haar aan. Daarna veegde ze de tranen van haar wangen, ging staan en liep met langzame passen terug, de jonge hond achter haar aan. Ze voelde zich verdoofd en duizelig, dwong zichzelf naar haar voetstappen te kijken die ze had achtergelaten en ze nu weer richting het kamp volgde. Aan de andere kant was ze vastberaden nu ze een nieuw doel voor ogen had. Ja, ze zou met Eruditie in zee gaan, maar dat zou betekenen dat degenen van wie ze hield veilig waren voor diens klauwen, en ze hoopte daarmee maar een beetje de schuld in te kunnen lossen die ze had gemaakt door voor haar moeder te kiezen tijdens het ritueel.
Het kamp doemde weer op vanachter de bomen. Ze hoorde de rivier en de zachte stemmen van de broers. Even aarzelde ze nog, en stapte toen de vuurkring binnen. Met een gedwongen glimlach op haar gezicht begroette ze de anderen, en legde het na zacht praten bij met Bastian. ‘Hoe kan ik kwaad op jullie zijn,’ mompelde hij weer, terwijl hij haar omhelsde. ‘Jullie zouden precies hetzelfde voor ons hebben overgehad. Het is goed.’ Jenna voelde hoe Bastians blik haar onderzocht en even bij haar ogen bleven hangen, en ze wist dat hij zag dat ze had gehuild, maar hij zweeg en zij zei er ook niets over.
Ze ging naast Adrian zitten en voerde Sneeuw een stukje vlees. Haar bewegingen waren nu angstvallig gecontroleerd. Opeens viel de last van haar naderende verlies weer bovenop haar. Maar ze dwong zichzelf ervan los te maken. Even maar: tot de muur. Daarna zou het niet meer uit maken. Ze pakte Adrians hand en gaf er een kneepje in.

Ruby kwam ook weer aangelopen en liet zich dicht naast Bastian zakken, zo dicht dat ze hem aanraakte. Ze nam wat eten van hem aan en kauwde plichtsgetrouw op het stukje vlees. Na vanochtend wist ze dat ze de energie nodig had die van het vlees kwam, maar het smaakte haar slecht. Even meende ze behoefte te hebben aan augurk en vis, maar die gedachte schudde ze snel van zich af. Ze moest zelf even glimlachen om het feit dat haar hersenen zo met haar aan het spelen waren.
Nadat ze voldoende had gegeten, stond ze zonder verder nog wat te zeggen op. Ze pakte de linker hand van Bastian vast om hem ook overeind te trekken. Ze wilde slapen en alle nachtmerries van de afgelopen dagen van zich af schudden. Ze knikte, hoewel minimaal, naar de andere twee en kroop toen de tent in.

Adrian voelde zich een stuk lichter nu zowel hij als Jenna sorry had kunnen zeggen. Hij had zijn arm om Jenna heen geslagen en gebruikte zijn vrije arm eerst om te eten en daarna on Sneeuw onder de kin te aaien. Hij had het gevoel dat alles ineens goed was gekomen. Het ritueel was gelukt en iedereen was nog redelijk ongeschonden. Ze zouden nu met zijn allen terug keren naar de muur. Hij drukte zijn lippen op het voorhoofd van Jenna terwijl hij de andere twee nakeek. 'Ik hou van jou' mompelde hij haar liefkozend toe.

Bastian was al een tijdje geleden wakker geworden en lag, met zijn goede arm om Ruby heengeslagen, naar het tentzeil boven zijn hoofd te staren. Hij overdacht de huidige situatie en de toestand binnen de muur, dacht na over hun toekomst en plande wat hen te doen stond – maar alles mondde uit op niets. Er was geen kijk op hoe de hectiek binnen de muur er aan toe ging, hij had geen idee wat de gulden weg zou zijn naar een vreedzaam Chicago. Hoe moesten ze in hemelsnaam Eruditie te lijf zolang Onverschrokken nog gehersenspoeld was?
Hij wierp een blik naar Ruby. Zijn vingers gleden over door haar haar, en lager, naar het kleine littekentje achter haar oor, streelden zacht haar hals. Hij dankte nog altijd de hemel dat ze Ruby veilig hadden weten te krijgen.

Jenna zat in kleermakerszit in de tentopening en staarde met een nietsziende blik naar buiten, een deken om zich heengeslagen als een Indiaan. In een opwelling hadden zij en Adrian die ochtend elkaar weer gevonden in een spel van genot. En hoewel Jenna terughoudender was dan anders, straalde het optimisme en de liefde van Adrian af, zodat Jenna haar ogen sloot tegen de niet te stuiten tranen van verdriet en luchtkastelen.
Het was begonnen te regenen: een regen die van het sneeuwlandschap een drassige derrie maakte. Ze wist hoe deze weersomstandigheden er in Factieloos uitzag; eerst vroor het dat het kraakte zodat zelfs de ratten stijf en dood op straat lagen, en toen veranderde heel het district in een bruine blubberboel waar de Factielozen met hun schoenen met gaten hun weg doorheen baanden… Zou ze terug naar Factieloos moeten? Of zou ze, net als Pete, ingekwartierd worden in Eruditie en de lucht niet meer zien? Haar hart stak. Zou ze überhaupt Adrian ooit terugzien als ze eenmaal binnen de muur waren gekomen, en Bastian en Ruby? Misschien had ze de toekomst te snel vergooid…
Maar terwijl ze achterom keek naar Adrian, wist ze dat er toch geen weg terug was. En op deze manier hoefde ze tenminste de consequenties van haar egoïsme niet onder ogen te komen. Zolang ze Sneeuw maar bij zich kon houden.

Ruby werd langzaamaan wakker. Het eerste wat ze merkte was de warme aanwezigheid van Bastian. Ze voelde hoe zijn vingers in haar nek gleden en nog voordat ze haar ogen had geopend, bracht ze haar hand naar de zijne toe. Ze trok zijn hand naar lippen en drukte er teder een kus op.
Het tweede wat ze merkte was de misselijkheid toen ze haar ogen opende. Ze blies de lucht tussen haar tanden door en kneep haar ogen snel weer dicht. Ze had absoluut geen behoefte om de tent uit te moeten rennen en haar ontbijt uit te moeten spugen voordat ze dat überhaupt had gehad.
'Morgen,' fluisterde ze met een zachte maar rauwe stem.

Als het niet gister avond was geweest, dan was het nu wel. Adrian voelde zich herboren, zeker door de vrijpartij van daarvoor. Jenna leek iets terughoudender te zijn geweest, maar Adrian weet het aan de bizarre gebeurtenissen die ze hadden meegemaakt. Met schone kleren aan, sloeg hij van achter zijn armen om Jenna heen. Hij drukte zijn lippen op haar haren. Een gedachte overviel hem en nog voordat hij het verder kon overwegen had zijn Oprechte kant de woorden al gesproken. 'Ik wil met je trouwen Jenna. Binnenkort, of wat later, wanneer het allemaal kan. Ik wil je voor altijd bij mij hebben.' Hij draaide haar een stukje om en legde zijn hand op haar wang neer. 'Ik kan me niet voor stellen ooit van iemand anders te kunnen houden.'

Bastian sloot zijn ogen weer, genietend van het rustgevende geluid van de onafgebroken regen op de tent en de warmte die hij met Ruby deelde. Zijn gedachten gingen onmerkbaar in een droom over. Hij bevond zich in een trein; Onverschrokkenheids trein, die met een snelheid over het spoor raasde. Hij zag de stad voorbij schieten, badend in een gouden licht; een prachtig uitzicht. Vlak voor hem stond Ruby in haar ondergoed en lachte hem toe, haar volle lippen uitdagend geplooid. Hij zijn handen naar haar uit (zijn rechterhand was gezond en heel), en nam haar in zijn armen…
Hij schrok zacht wakker toen Ruby haar lippen op zijn hand drukte in een tedere kus. Knipperend met de ogen draaide hij zijn hoofd naar haar toe, en glimlachte om haar begroeting. ‘Goedemorgen schoonheid,’ antwoordde hij met een raspende ochtendstem, en drukte zijn lippen op haar voorhoofd. Ze zag wat bleekjes, maar dat kon misschien ook komen door de vermoeidheid van afgelopen dagen. Hij streek een lok haar uit haar gezicht weg. ‘Is alles in orde met je?’

De regen drensde onophoudelijk omlaag, als een muur van water die de tent van de overige wereld afzonderde. Ze zat heerlijk warm in Adrians armen en leunde tegen zijn brede borst aan. Met ogen dicht concentreerde ze zich op haar ademhaling. Het was haast alsof ze zich terug kon waren, in het begin van hun relatie, in zijn huis in Oprechtheid… Het leek tien jaar geleden. Hoe kon ze zo snel gewend zijn aan zo’n heerlijk leven, en hoe kon het zo snel voorbij zijn, als water door haar handen glippend?
Haar ogen vlogen wijd open toen hij weer sprak. Ze schrok zich een ongeluk. Trouwen: dat was iets dat niet voorkwam in Factieloos. Trouwen was iets voor de hogere facties, of uit sprookjes of verhalen van knappe prinsessen en moedige prinsen op paarden. Een hartstochtelijke verrukking maakte zich van haar meester, alleen om in de kiem te worden gesmoord bij de gedachte aan de toekomst die hen te wachten stond binnen de muren. ‘O, Adrian,’ fluisterde ze – meer kreeg ze er niet uit, want die ellendige tranen verschenen weer in haar ogen en om ze te verbergen drukte ze haar lippen op de zijne. De wens, om hem nooit meer kwijt te raken, brandde zo vurig in haar hart dat ze al het andere erdoor vergat. ‘Ik houd van je,’ fluisterde ze tegen zijn lippen aan. ‘Weet dat ik voor altijd van je houd.’

Ruby bracht haar handen naar hem toe en drukte hem krachteloos van zich af. 'Niet echt, geef me ademruimte,' mompelde ze, nog steeds vechtend tegen de misselijkheid.
Even leek het alsof ze het niet meer kon redden. Ze schoot in zittende houding, haar hand voor haar mond geslagen. Maar de zwaarste misselijkheid ebde weer weg en met een zucht liet Ruby zich weer op haar rug vallen. Hoewel Ruby het hem zo graag wilde vertellen, was ze bang dat ze de verkeerde conclusies had getrokken. Ze durfde het simpelweg niet. Met diepe ademhaling en haar blik nog omhoog gericht, zocht haar hand weer naar de zijne.

Adrian kreeg een jongensachtige, gelukkige grijns op zijn gezicht. Ze zouden trouwen. Zij zou voor altijd de zijne zijn. Even meende Adrian iets van terughoudendheid te merken in Jenna's stem, maar hij wuifde het weg en drukte zijn lippen op de hare. Met zijn ogen gesloten kon hij vlagen van een perfecte toekomst samen zien. Eentje waarin de oorlog niet van belang was. Zij voor hem in een prachtige jurk die haar goddelijk stond. Jenna naast zich in bed, haar buik dik. Jenna en hij samen buiten in het park, spelend met hun kinderen. Hijzelf en Jenna als een oud stel.
Met een zucht van tevredenheid trok hij weer terug. Zijn vingers gleden langs haar hals en hij zei nogmaals: 'Ik houd van je'

Bastian had zijn wenkbrauwen in een diepe frons geplooid toen hij Ruby’s handelingen in ogenschouw nam. Hun handen waren weer in elkaar verstrengeld, en hij merkte dat haar greep zwakker was dan hij van haar gewend was. Hij kwam een beetje overeind, steunend op de ellenboog van zijn slechte hand, en liet toen de vingers van zijn linkerhand over haar wang glijden, haar hals, haar borstkas, haar buik. De frons werd dieper en dieper. ‘Misschien komt het doordat ik zelf niet de oude ben, maar ik merk niets van ziekte of verwonding. Tenminste, niet dat mijn magie kan helen,’ verkondigde hij toen zachtjes, haar vanonder zijn gefronste wenkbrauwen vragend aankijkend.

Even speelde ze met de gedachte alles te vertellen. Hem voor te stellen, misschien zelfs wel te smeken, om niet meer terug te gaan naar Chicago, om een leven op te bouwen buiten de muren en te overleven wat de natuur hen gaf. En tegelijkertijd wist ze dat ze dat niet kon. Ze wist niet of Adrian haar keuzes zou begrijpen, en daarnaast, hoewel hij zich goed kon redden, was hij niet gemaakt voor dit survival-leven vol onzekerheden. Hij was gemaakt voor prestaties, voor kansen en voor regeren; voor leiderschap voor een betere toekomst. Die kans zou hij niet hebben buiten de muur, opgejaagd als een misdadiger in de middeleeuwen.

Ruby opende haar ogen weer en kon niets anders dan glimlachen om de handelingen van Bastian. Hoewel hij zelf gewond was, zou hij alle laatste restjes energie gebruiken om haar te genezen als hij dat kon. Dat wist ze.
Ruby wilde hem zo graag vertellen wat ze dacht. Ze was echter te bang om het hem direct te vertellen. Daarom, na een korte stilte waarin ze op haar wang beet, zei ze: 'Ik ben gewoon zo misselijk... Al dagen, en vooral 's ochtends. De geur van sommige stukken voedsel..' Ruby trok haar neus op en stak haar tong uit. Daarna werd ze weer stiller en ze overwoog elk woord dat haar lippen verliet. 'Ik ben al in tijden niet meer ongesteld geweest...' Ze zocht nu zijn ogen, angstig afwachtend wat de conclusie zou zijn die hij hieruit zou trekken. Was het haar naar het hoofd gestegen of zou ze echt... Ruby durfde de gedachte niet eens af te maken.

Bastian steunde op zijn rechterelleboog terwijl hij haar nauwlettend aankeek terwijl ze haar klachten opsomde; zijn blik attent en scherp alsof hij weer in de ziekenzaal van de rebellie was en daar hielp iedereen op te lappen. Maar naarmate ze haar verhaal vorderde, gingen zijn wenkbrauwen steeds verder omhoog. En toen ze aanroerde dat ze in tijden niet meer ongesteld was geweest, viel zijn mond open. Hij kon er niets aan doen. Woordeloos lag hij naar haar te staren. Ze keek nu naar hem, een blik in haar ogen die hij niets anders kon omschrijven dan angstig – waarvoor? Dat ze het mis had, of dat hij kwaad of bang zo zijn?
‘God, Ruby,’ mompelde hij schor, sprakeloos. Zonder acht te slaan op de stekende pijn van zijn gewonde hand nam hij haar gezicht tussen zijn handen en drukte zijn lippen op de hare. Zijn ogen vulden zich met tranen; van liefde, angst of ontroering van het leven dat doorging, ondanks alles? Hij wist het niet.
Hij verbrak de kus, maar bleef haar vasthouden, zijn blik indringend, maar liefdevol en verward. ‘Hoe is het mogelijk,’ fluisterde hij. ‘Ik – je…’ Hij hakkelde, niet meer bij machte te praten. Ruby was, als hij haar verhaal zo hoorde, zwanger. Er bestond eigenlijk geen andere mogelijkheid bij haar symptomen. Ze zou moeder worden – hij vader. Nooit eerder had hij bij de gedachte stilgestaan. Zijn leven was te hectisch, te onzeker en veruit te gevaarlijk om ooit ook maar te beginnen aan een langdurige relatie – laat staan aan kinderen. Maar nu hij, in een tentje waar de regen op kletterde in een door god en alle mensen verlaten landschap dit nieuws hoorde, kon hij niets anders dan een diepe ontroering en liefde voelen voor de vrouw in zijn armen en het kleine mens dat in haar zou groeien. ‘Ik houd van je, Ruby,’ hakkelde hij toen met een rauwe stem. ‘Ik houd van je en ik zal je nooit meer alleen laten. Ik zal voor jou - voor jullie - zorgen... Dat beloof ik.'

Het voelde alsof de duizenden zware stenen die op haar hadden gelegen in een klap van haar af waren geschud door Bastian. Zijn warme lippen op de hare, en de betraande ogen in het liefdevolle gezicht deden haar beseffen dat hij tot dezelfde conclusie was gekomen. En dat hij daarnaast in ieder geval geen woede of teleurstelling leek te voelen. Ruby bracht haar handen naar het gezicht van Bastian en streelde met haar duimen de tranen van zijn wangen af. Die hele handeling was echter ironisch want op hetzelfde moment begonnen bij haar de tranen te lopen. Voor het eerst durfde Ruby de waarheid te accepteren. Ze was zwanger. Hij had gezegd dat ze niet gewond was, en alle symptomen leken te kloppen. De angst voor teleurstelling en het verdriet om Bastian waren verdwenen en Ruby voelde een blijdschap in haar op wellen. Ze had gedacht dat ze nooit kinderen kon krijgen en dat had haar pijn gedaan tot op het bot. Nu was ze het dan toch. Hoewel de timing misschien niet perfect was, er zou een miniversie van haar en Bastian op de wereld komen en ze kon zich niets beters voorstellen dan dat.
Een lach sierde nu de lippen van Ruby, terwijl ze verwoed de tranen probeerde weg te vegen. 'Ik hou van jou Bastian,' fluisterde ze door de tranen heen. 'Ver...' Ze hapte naar lucht door de tranen heen. 'Verlaat alsjeblieft nooit meer mijn zijde. Ik meende het. We kunnen buiten de muren leven als dat beter is.'

Hij had haar nog altijd dicht tegen zich aangedrukt terwijl alle mogelijk emoties door hem heen raasden en om voorrang smeekten. Ruby´s fluisteringen over dat ze zelfs buiten de muur konden leven droegen daaraan bij. In haar prachtig gekleurde (ik weet niet eens welke kleur) ogen kijkend was het of hij gedurende zijn langzame hartslag de wens koesterde om inderdaad buiten de muren van Chicago te blijven; om vrij te kunnen zijn van de stress en het gevaar dat de rebellie met zich meebracht, vrij van de nachten plannen en berekenen, de gevechten en de teleurstellingen, vrij van de spanning. Maar die aanvechting duwde hij aan de kant. ‘Laten we eerst kijken hoe het binnen de muren is,’ opperde hij en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Ik moet er niet aan denken dat jij hier, midden in de bush, moet gaan bevallen. Maar als het in Chicago niets blijkt, kunnen we altijd nog terug.’ Een glimlach verzachtte de gewoonlijk zo strak geïnduceerde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Alles komt goed.’

Het had ze een paar dagen gekost, maar het viertal stond nu voor de grote muur die nog hoger leek dan normaal gesproken. De vorige keer hadden ze de trap aan de binnenkant gebruikt, maar nu stonden ze aan de buitenkant en die klus werd moeilijker. Ruby kauwde nadenkend op de binnenkant van haar wang. De afgelopen dagen had ze zich steeds weer een beetje meer als zichzelf gevoeld. Ze nam de misselijkheid nu als een positief iets en had, op de momenten dat ze in stilte liepen, een hele wereld voor zichzelf gecreëerd waarin alleen zij, Bastian en hun baby voor kwamen. Ruby had nog steeds Adrian en Jenna genegeerd, maar had de boze blikken voor zich gehouden. Ze wilde geen woede meer voelen en besloot het dus al te samen te negeren.
'Eruditie is ook over de muur gekomen,' sprak ze nadenkend. 'En ik neem aan met het idee om ook weer terug te kunnen.' Ze liet haar blik van links naar rechts over de muur glijden. 'Misschien is er wel ergens een daadwerkelijke ingang.'

Zo kwam het dat het viertal de muur naar rechts begon te volgen, de richting waarin - zo dachten ze - Eruditie zich bevond. Adrian had zijn hand om die van Jenna heen gevouwen en keek af en toe opgewekt naar haar om. Ze waren bijna terug en hij kon haar nog steeds zien wat, naar zijn weten, een overwinning was. Hij tilde haar hand op en drukte er een kus op, toen Ruby hem uit zijn gedachten trok. 'Daar, inderdaad,' klonk Ruby's stem gedempt. 'Banden sporen.' Adrian keek toe hoe Ruby naar de banden toe rende, duidelijk op haar hoede. Hij richtte nu zijn blik op Jenna en fluisterde haar toe: 'Ik zie je aan de andere kant mijn liefste'.