Pure Spirits

Uiteindelijk viel ik ook in slaap. Het vuur bewoog lichtelijk mee met mijn ademhaling.

Ik knikte naar Aella en beloofde haar dat ik er morgenochtend zou zijn. Toen liep ik naar de dokterspost, waar ik de halve nacht bezig was met wonden verzorgen, hechten en zalfjes smeren. Sommigen zagen er slecht uit. Ik hoopte dat mijn krachten ze nog kon genezen, maar het was twijfelachtig.
Uiteindelijk, ergens diep ik de nacht, viel ik in slaap op één van de laatste lege bedden.

Toen Aella de volgende dag wakker werd kon ze zich een moment niet herinneren wat er was gebeurd. Ze kwam in zittende houding. Al haar spieren schenen zeer te doen. Toen ze een hand ophief om haar hoofd aan te raken, die ongewoon zwaar voelde, gleden haar vingers door haar blonde haar heen en met die wetenschap kwamen de herinneringen terug. Uiteraard, gisteravond, de aanval... Ze had buiten geslapen, angstig voor de andere kampbewoners. Het was opgehouden met regenen en de modder was hard geworden en zat in haar klittende haren en plakte aan haar kleding.
Terwijl ze overeind krabbelde trok ze de modder uit haar haren en klopte het van haar kleding af. Haar tong leek een stuk leer in haar mond. Ze kon zich niet herinneren ooit zo'n dorst te hebben gehad. Ze liep naar een diepe kuil even verderop, waar het regenwater zich in had verzameld, en dronk het water dat haar bosgrond smaakte, haar handen gebruikend.
Stil bleef ze een moment zitten. Ze zag haar spiegelbeeld verschijnen in het water. Het gezicht, omlijst door de haast witte haren, scheen haar veel jonger toe dan dat ze zich voelde. Opeens voelde ze de tranen achter haar ogen prikken. Ze moest weer weg. Ze kon hier niet blijven. Terwijl ze eindelijk had gedacht veilig te wezen voor een moment, hoe kort het ook zou wezen...
Woest veegde ze de tranen weg, die sporen op haar groezelige wangen hadden achtergelaten. Ze liep terug naar haar door weer en wind verkleurde canvas-tas en begon de weinige bezittingen die ze had in te pakken voor de komende reis, op zoek naar de mensen van Aarde en Vuur.

Wolf ondertussen was een tijd geleden al wakker geworden, net toen het licht begon te worden en de laatste ondoden, die alleen konden leven in de duisternis, weer waren verdwenen. Hij had een onrustige nacht gehad, als altijd geplaagd door zijn nachtmerries, maar hij voelde zich betrekkelijk uitgerust. Bovendien moest hij nodig urineren en wilde hij op zoek naar proviand.
Terwijl hij zijn kisten aantrok, keek hij een moment naar het nog slapende meisje. Het vuur smeulde nog wat na en bewoog haast ongezien mee met haar ademhaling. Een haast onzichtbare glimlach speelde om zijn lippen. Hij kwam onhoorbaar overeind en floot zacht Max.
Eenmaal op de benedenverdieping beval hij het dier om te blijven. Hij wilde hem niet alleen achterlaten met Evia, omdat hij niet wist hoe ze op elkaar zouden reageren zonder zijn nabijheid, maar wist dat hij haar op deze manier zou beschermen tegen iedereen die ook maar het huis binnen wilde komen.
Daarna liep hij naar buiten, zijn geweer over de rug geslingerd, urineerde achter het gebouw, hees zijn tas beter over zijn schouders en ging op zoek naar proviand.

Een schok ging door mijn lichaam toen ik merkte dat het al licht begon te worden. Met een ruk kwam ik overeind en sprong ik van het harde bed af. Als ze maar niet zonder me al weg was gegaan. Ik pakte mijn jas van de stoel bij de deur en rende naar buiten toe. Verdwaasd stond ik even tegen het licht te knipperen. Mijn nacht was kort geweest en ik was nog steeds gesloopt, maar ik moest en zou met Aella meegaan op zoek naar de andere meesters.
Mijn ogen gingen het kamp af, dat flink verwoest was door de aanval van gisteren. Sommigen waren aan het opruimen, anderen keken met een moedeloze blik enkel voor zich uit. Een kort moment sloeg ik mijn ogen neer. Kon er maar iets gedaan worden zodat het veiliger zou worden. Hier, maar ook voor alle andere overlevenden.
Toen ik opkeek, zag ik de lichtblonde verschijning ten tonele stappen. Ik haalde opgelucht adem en snelde me naar haar toe. 'He,' zei ik misschien net iets te opgewekt. 'Ik ben wakker.'

Toen ik mijn ogen opende was het leeg in de kamer. Wolf en Max waren beide weg. Dus toch... Ik kwam overeind en trok mijn benen op. Ik was weer alleen en ik merkte dat ik dat veel vervelender vond dat verwacht.
Voorzichtig begonnen mijn vingers aan het knoopje te peuteren van mijn proffesories verbandje. Ik haalde het los en keek naar de wond. Waar ik bang voor was, was werkelijkheid geworden. De wonden zagen er gezwollen en vies uit. Het verklaarde de barstende hoofdpijn die ik had en het feit dat ik het zo ontzettend warm had terwijl het vuurtje bijna uit was. Ik liet me weer op het matras zakken en trok mijn knieën hoog op, tegen mijn borst. Misschien was hier komen toch niet zo'n goed idee geweest.

Een meter of honderd verderop vond hij in het asfalt een kuil, gevuld met regenwater van de afgelopen nacht. Hij vulde er zijn veldfles mee. Aan voedsel komen was een lastiger verhaal. De meeste gebouwen waren vernield en lagen in puin, maar in zowel de gebouwen die nog overeind stonden als de kapotte huizen kon hij niets eetbaars vinden. Wel vond hij een lang vleesmes waarmee hij een stuk gordijn afsneed, een colt-pistool en twee bijbehorende rondjes munitie.
Ontevreden liep hij weer terug naar het huis waar Evia en hij intrek in hadden genomen. Mocht hij echt op zoek willen naar eten, besefte hij, moest hij de barricade over.
Hij begroette Max, gebood hem mee naar boven te gaan, sleepte het kapotte bedframe weer van het trapgat weg en stapte de kamer binnen. 'Ah, je bent wakker,' begroette hij Evia. Hij fronste echter de wenkbrauwen bij het zien van de wonden bij haar been. De verbanden had ze los gemaakt en het zag er niet goed uit.
Hij knielde bij haar neer en schudde zijn tas leeg. Hij had het gordijn wat hij mee had genomen, eigenlijk als geïmproviseerde deken willen maken, maar nu sneed hij er een lange reep van af voor een nieuw verband. Hij maakte de wond schoon met het water, maar de wonden waren etterig: de huid eromheen zag blauw. Bezorgd kauwde hij op de binnenkant van zijn wang. 'Hier, drink wat,' zei hij en gaf haar de veldfles om haar wat af te leiden terwijl hij zelf de wond weer verbond met de schone reep stof.

Aella keek op toen ze iemand aan zag komen, en ze glimlachte vermoeid toen ze zag dat het Don was. 'Goedemorgen,' begroette ze hem kalm. 'Ik zie het.'
Zijn aanwezigheid liet haar een moment om zich heen kijken. Ze zag de mensen van het kamp, het leed, de stilte. Ze haalde diep adem en keek weer terug naar de lange jongeman. 'Ben je er zeker van dat je met me mee gaat?' Haar ogen gleden over zijn gezicht heen, probeerden zijn emotie te peilen. 'Je hoort hier. Deze mensen hier zullen je niet kunnen missen.'

Ik was verbaasd toen ik voetstappen hoorde en was vluchtig weer overeind gekomen, mijn handen beschermend voor me. Een vlaag van opluchting werd me gelukkig gegund en ik glimlachte zwakjes naar Wolf. 'Goedemorgen,' klonk een verzwakte, schorre stem. Het was de mijne...
'Ik dacht dat je weg was,' zei ik op zachte toon na een slok water te hebben gedronken. Het smaakte naar aarde en viezigheid, maar het was beter dan niets. Zijn vingers gleden over mijn been heen, verbonden de wond opnieuw. Ik voelde het echter amper. Vermoeid zakte ik terug op het bed. 'Wolf... Ik kan je niet vragen om voor me te zorgen. Misschien moet je gaan en voor jou en Max zorgen. We hebben hier geen eten, dat weten jij en ik allebei.' Even was ik stil. 'En anders moet ik je dwingen te gaan...'

Ik keek het kamp kort rond en knikte toen, hoewel mijn gezicht betrok. 'Ik ben te benieuwd naar de anderen. Misschien is het meer een voorgevoel.' Met een groot gebaar haalde ik mijn hand door mijn haren. 'Maar ik kan altijd nog terugkeren.' Ik was even stil voordat ik de blik van Aella opzocht. 'Denk je niet dat mensen zoals wij hun kunnen helpen? Misschien ben ik daarom wel zo geïnteresseerd in de anderen vinden.'
Alsof de discussie verder over was, begon ik me te oriënteren. 'Goed, misschien moeten we beginnen waar je ze voor het laatst hebt gezien?'

Wolf nam haar nog eens scherp op. Haar stem was zacht, breekbaar haast, alsof ze bang was dat er iets in haar zou scheuren als ze te hard zou praten. 'Ik ga niet weg, Evia,' sprak hij. Even trok hij zijn mondhoeken omhoog, maar het was geen echte glimlach. 'Dit is heus niet de eerste keer dat ik voor mezelf zou moeten zorgen - en of ik nu twee monden moet vullen of drie is ook niet zo'n verschil..' Hij knoopte zacht het verband dicht en ging zitten, zijn rug tegen de muur, maakte zijn handen schoon aan een ander stuk gordijn en nam een slok water. Zijn blik dwaalde door de kamer heen. Hij had het wel luchtig gezegd, alleen het was maar te hopen dat er nog ergens voedsel te vinden was in dit gedeelte van de stad, met al zijn walkers en andere ondoden... Daarnaast maakte hij zich bezorgder over Evia dan hij eigenlijk aan zichzelf had willen toegeven. Wat als ze nou niet op zou knappen... Wondkoorts, infecties en andere ziektes was tegenwoordig goedkoop spul. Hij draaide de dop op de veldfles en zette hem naast het matras van Evia neer. Ook legde hij het Colt-pistool ernaast. 'Mocht er iets zijn, kan je altijd hiermee schieten: ik zal je dan van een afstand kunnen horen.' Hij keek haar even zwijgend aan. 'Maar ik zal niet lang wegblijven. Ik zal Max hier laten om op je te passen.'

Aella liet haar blik over zijn gezicht dwalen. Hij zag eruit alsof hij amper een oog dicht had gedaan. Plotseling voelde ze genegenheid voor deze zorgzame, grootmoedige watermeester, die nog altijd het licht in deze duistere wereld wilde zien... Ze voelde zich verward door haar gedachten en schudde een moment haar hoofd. 'De anderen zullen maar voor zichzelf moeten zorgen,' zei ze opeens met een harde trek om haar mond. Ze was niet vergeten wat 'de normale mensen' met het Luchtvolk had gedaan, maar ze zei verder niets, en was blij dat hij van onderwerp veranderde.
Ze liep een eindje richting het noordwesten, richting de stadsgrens. Onder het lopen verbaasde ze zich nogmaals over het feit dat ze geen last meer had van haar enkel: haar wond was dicht en heelde goed. Nog zo'n wonder van het element Water... Ze wees hem de plek waar de twee dode leeuwachtigen lagen. Bij één van de dieren was de buik grotendeels weggegeten, blijkbaar gedaan door walkers of misschien andere roofdier-mutaties. Er waren nog vage sporen te zien van vuur en opgetrokken muren van aarde. 'Hier begon het allemaal,' sprak ze langzaam. 'Maar ik weet niet welke kant ze op zijn gegaan. Het zal lastig zijn de sporen te vinden na de regen.' Ze wierp een blik om zich heen. 'Het zuiden is weer terug, het oosten ben ik op gegaan, dus ik denk rechtdoor de stad in of links via de stadsgrens.' Ze draaide zich om en keek Don vragend aan. 'Hebben watermensen toevallig geen goed gevoel voor spoorzoeken?'

Het was gek. We waren natuurlijke vijanden, maar toch leek hij echt om me te geven en voor me te zorgen. Hadden we dan nu een gemeenschappelijke vijand? De gewone mens? Ik likte mijn lippen vochtig. Of was het geen vijand, maar wel iemand die ons als vijand zag?
Ik keek kort naar het grote dier dat ik een waakse houding bij de trap stond. 'Je mag ook wel Max meenemen,' zei ik langzaam. 'Ik weet dat je voor me probeert te zorgen, maar ik kan mezelf beschermen en als je dan toch nog besluit om te vluchten, dan kun je tenminste hem meenemen. Je hoeft je echt niet te voelen alsof je aan me vast zit.' Ik probeerde een zelfverzekerde blik op mijn gezicht te toveren, maar ik twijfelde of het werkte. Ik voelde me belabberd en zijn gezicht verraadde geen verandering van gedachten.

Ik keek kort naar de schade die de twee meesters hadden aangericht. Hun krachten waren de sterkste, maar vroegen ook de grootste controle en beheersing. Alleen met een goed gevoel voor recht konden deze krachten gebruikt worden voor het goede.
Aella trok me uit mijn gedachten en ik liet een vermaakt grinnikje horen. 'Was het maar zo, maar ik heb geen speciale spoorzoekkrachten.' Ik keek opzij en tikte op mijn slaap. 'Maar gelukkig hebben we hersenen en jouw uitleg lijkt plausibel.' Ik keek ik de twee richtingen die ze geopperd had en wees toen naar de stadsgrens. 'Ik denk persoonlijk dat ze wilden vluchten, dus dan zijn ze die kant op gegaan. Maar ik geloof nooit dat ze de stad al hebben verlaten. Het meisje haar been had veel te diepe wonden. Zij heeft sowieso meer behandelingen nodig.'
Na haar kort aan te hebben gekeken voor toestemming, liep ik die kant op. (Dan mag Aella denk ik Wolf wel zien).

Een moment bleef ze staren naar de dode mutaties, waar de maden overheen kropen. Ze trok haar neus op en draaide zich om. Normaal gesproken was zij juist degene die de sporen kon volgen. Of althans, de aura's om levenden kon zien en ze zo ook kon bespeuren, al was het ver weg - maar nu, met de regenbui van afgelopen nacht en de horden ondoden en mutaties die hier vlak geleden langs waren gekomen, was zij het spoor letterlijk en figuurlijk bijster. Helaas kon Don daar dus ook geen uitkomst in bieden. Maar hij had een gezond gevoel voor logica, dus knikte ze en liep ze naast hem mee.
Ze liepen geruime tijd parallel aan de grens van de stad. Aella had haar blik op de grond gericht. Het vuurmeisje was dusdanig gewond dat ze onmogelijk ver zouden zijn gekomen, al had ze hulp van die Aarde-meester.
Toen ze opeens in de modder sporen van een hondachtige ontdekte, uitte ze haar tevredenheid aan Don. Ze zaten blijkbaar op de goede weg. De sporen, nu meerdere, ook menselijke, waren betrekkelijk makkelijk te vinden en ze schoten goed op.
Ze hief haar hoofd op toen ze een geluid hoorde. Niet veel verderop was opeens de gezochte man verschenen.

Wolf beantwoordde Evia's blik als een uil, die naar een jong, onbezonnen uilenkind keek, en grinnikte openlijk. 'Blijf jij nog maar rustig liggen sweetheart, laat de rest voor vandaag maar aan mij over. Bovendien kan ik beter Max hier laten, ik moet een barricade over klimmen.' Hij keek nu weer ernstig. 'Maar ik meen het, oké? Doe kalm aan en blijf liggen, ik ben zo snel mogelijk weer terug.'
Een laatste glimlachje naar haar, toen pakte hij zijn rugtas, slingerde hem met zijn geweer over de schouder, liep de kamer uit, gebood Wolf te blijven, stapte de trap af en drentelde uiteindelijk de trap af.
Het begon weer te miezeren. Zijn voeten maakten een zuigend geluid in de modder. Hij had echter geen tien meter gelopen toen hij opeens het gevoel kreeg, niet alleen te zijn, een intuïtief, aangeboren gevoel: hij draaide zich met een ruk om: de Springfield lag geladen in zijn handen. Hij liet hem echter zakken toen hij zag wie het waren. 'Don, - wat doen jullie hier?'

ALWEER *** DAMN IT!
Weer helemaal opnieuw typen. AAAAAARGH

-

Eerlijk? Het was fijn dat hij voor me wilde zorgen, dat hij beloofde terug te komen. Ik hoefde eindelijk eens niet helemaal alleen voor mezelf te zorgen. Max ondertussen, stond bovenaan de trap en leek het duidelijk niet eens met de beslissing van zijn baasje. Zijn staart zakte tussen zijn poten en met een verdrietige houding bleef hij zijn baasje nakijken totdat deze niet meer zichtbaar, noch hoorbaar was. Toen, met de grootste tegenzin leek het wel, kwam hij naar mij toe gesjokt en kwam hij in een zittende houding naast me. Zijn blik bleef echter gericht op de deur.
Met grote voorzichtigheid stak ik een hand naar hem uit en ik raakte even zijn kop aan. 'Dankjewel Max.' Ik streelde kort zijn vacht en trok toen mijn hand terug. Ik rolde mezelf op tot een balletje en sloot mijn ogen weer. Ik was veilig voor nu.

Ineens, alsof ze een spoor had gevonden, begon Aella harder te lopen en meer doelbewust. Het duurde even, maar toen zag ik wat haar stuurde. In de aarde leken voetstappen te staan gepaard met de afdrukken van een beest. Lang de tijd om over dat feit na te denken had ik echter niet, want zo'n 100 meter verderop kwam Wolf ten tonele. 'Wat doe jij...' Mijn stem stierf af toen het feit zich tot me doordrong. Hij was de aardemeester waarover Aella het had gehad. Hoe had ik kunnen missen dat hij krachten had? Maar daarentegen, hij had het waarschijnlijk ook niet van mij geweten.
'We zochten jou,' reageerde ik uiteindelijk op zijn vraag. 'En onze patiënt. Die is volgens mij nog niet klaar voor een reis.' Met een open houding liep ik in de richting van Don toe.

Wolf staarde van een naar de ander met een blik alsof hij niet goed wist, hoe hij het had. 'Jullie zochten ons,' hoorde hij zichzelf kippig herhalen. Hij staarde openlijk naar het meisje naast Don, en dan voornamelijk naar haar helwitte haren. Hij slingerde zijn geweer over zijn schouder heen. Zo zat het dus. Zij kon luchtsturen. Ze wist dat hij Aarde had en Evia Vuur. Blijkbaar om de een of andere reden waren ze er achter gekomen dat ze ook een element in zich had, anders had ze haar haren wel bedekt.
Wolf kon nog enigszins begrijpen dat zij naar hen toe was gekomen als elementdraagster. Maar Don...? Wat had Don hier te zoeken, tussen drie personen die als de normale mens als 'levensgevaarlijk' werden bestempeld?
Toen opeens een nieuwe theorie omtrent Don hem te binnen schoot, knipperde hij met de ogen, maar liet niets meer blijken. 'Je bent meer dan welkom, Don,' haastte hij zich te zeggen. 'Evia's been ziet er niet heel goed uit.'
Hij draaide zich om en liep voor hen uit naar het gebouw waar ze hun onderkomen hadden gemaakt.

Aella wandelde even mee want Maartje is op dit moment eventjes inspiratieloos.

Ondanks zijn verbouwereerde blik, vroeg Wolf niets. Hij had ons enkele seconden aangestaard, en dan voornamelijk het meisje naast me, voordat hij zich omdraaide en ons uitnodigde mee te komen. 'Daar kan ik denk ik wel iets aandoen,' zei ik met een vriendelijke glimlach, ondertussen achter Wolf aanlopende. We gingen één van de wat stevigere gebouwen in, de trap op, om uiteindelijke een bovenverdieping op te stappen. Meteen kwam het 'vriendelijke' gegrom van een beest op ons af. Ik bleef in de deuropening staan, er niet echt naar uitkijkend om aangevallen te worden. Ondertussen ging mijn blik naar het meisje dat op het matras lag. Ik vroeg me af of ze uberhaupt door had dat er mensen binnen kwamen. Ze zag lijkbleek en gezien het bezwete voorhoofd, was ze waarschijnlijk koortsig.

Toen ik mijn ogen weer opende, zat Max niet meer naast me. Ik hoorde zijn gegrom, maar kon ook andere geluiden onderscheiden. Moeizaam keek ik om naar de deuropening waar Wolf alweer ten tonele verscheen. Echter, achter hem liep iemand anders. De dokter. Ik fronste lichtjes en probeerde mijn hoofd op te tillen. Waarom had Wolf hem hier gebracht? Als hij wist dat wij voortvluchtig waren dan zou straks het hele dorp hier staan.

Ze zag er slecht uit. Wat als nu wel alles te laat was? Waren Vuurmensen soms kwetsbaarder dan anderen? Niet nog iemand die onder zijn handen zou sterven... Om zijn ongerustheid te verbergen, riep Wolf Max toe om aan de kant te gaan. 'Het is goed volk, Max, je kent Don toch nog wel?' Hij duwde de wolf aan de kant en schoof wat andere rommel aan de kant zodat Don de ruimte zou hebben. 'Hier is een veldfles water. Niet erg schoon, maar wel vers na de regenbui van vannacht. Ik denk dat je die wel nodig hebt?' zei hij langs zijn neus weg. Zijn ogen waren echter scherp op Don's gezichtsuitdrukking gericht, voordat hij aan de andere kant bij Evia neerknielde en even ongemakkelijk over haar hand wreef. 'Don zal je helpen, Evia, hij is werkelijk een tovenaar als het om geneeskunst gaat.'

Aella was meegelopen, als laatste in de rij, en zweeg. Ze poseerde zich in de deurpost neer en nam er genoegen mee om zowel de trap in de gaten te houden als de kamer, niet goed wetend zich een houding te geven (en Maartje heeft ook niet zo'n zin om zo'n lang stuk te zwammen).

Ik trok een grimmig lachje en pakte het water van hem aan. Het was een gekke gedachte dat ik het nu niet meer zou hoeven te verbergen. Kort keek op naar Wolf, maar zijn opmerkingen en scherpe blik lieten me geloven dat hij het wel doorhad. Ik opende het waterflesje en haalde soepel het water eruit wat als een bal op mijn hand bleef liggen. Met een stalen gezicht keek ik op naar mijn oud kampgenoot terwijl ik hem gebood: 'Houd haar vast, het kan pijn doen'. Mijn blik ging nog een keer over het bleke gezicht van de jonge vrouw. Toen liet ik mijn handen en het water over haar been gaan. Haar spieren trokken samen en haar gezicht verkrampte helemaal. De wonden leken dieper dan eerder. Ze had er nooit mee mogen lopen. Ik kon het vieze prut wat erin was gekomen toen het, zeer waarschijnlijk, opnieuw was opgegaan, duidelijk zien.
Met het balletje water reinigde ik de hele wond. Toen, met een beetje nieuw water, liet ik mijn handen over haar been glijden in een poging de heilzame werking van het water te benadrukken. Uiteindelijk liet ik ook dat water verdwijnen en nam ik wat afstand van haar. 'Het is schoon,maar ik weet niet of we op tijd waren...'

Ik kreeg het allemaal niet meer zo goed mee. Het enigste wat ik voelde was een intense brandende pijn, die langzaamaan minder werd. Verder voelde ik dat er mensen bij me waren. Ik kon ze horen en voelen, maar het licht door de ramen was te fel om mijn ogen te kunnen openen en ze aan te kunnen kijken. Was ik maar nooit op pad gegaan...

Wolf had al eerder de vermoedend gehad dat Don een watermeester was, maar altijd voor zich gehouden. Hij had vroeger, voor de oorlogen, regelmatig met Watermensen opgetrokken, maar toch keek hij tegelijkertijd gefascineerd en bezorgd hoe Don Evia's wonden behandelde. Hij hing half over Evia heen, zijn schouders tegen haar armen aan, zijn handen om haar bovenbenen zodat ze niet kon bewegen terwijl Don zijn werk deed. Onder zijn vuisten voelde hij haar spieren trillen, haar onbewust tegenstribbelen. Hij voelde hoe het schuldgevoel aan hem knaagde. Uiteindelijk was Don klaar en liet Wolf zijn greep ook losser.
Als van uit de verte hoorde hij de stem van de ander. Hij had zijn blik strak gericht op Evia's gezichtje. Ze zag bleek als het matras onder zich. Haar ogen waren gesloten. Even streek hij met zijn vinger over haar wang, waar haar wimpers schaduwen op vielen. Ze leefde nog. Maar hij kon het niet langer opbrengen om haar gezichtje zo lijdend te zien en hij keek op naar Don. 'Ze zal het redden. Dat moet,' sprak hij met opeen geklemde kaken. 'Er zijn al genoeg mensen gestorven...'

Aella kon het niet meer aanzien en was de trap afgelopen, had de meubels aan de kant geschoven en was naar buiten gestapt. Buiten begon het te schemeren. De regen was opgehouden en het was er fris. Ze liep een eindje de straat af, tot ze bij de barricade van prikkeldraad en puin kwam. Ze haalde diep en gecontroleerd adem. Ze had zo vaak en zo veel martelingen mee moeten maken door de Overheid tegen de Luchtmensen, dat ze het zelfs niet kon aanzien hoe Evia's wonden werden behandeld. Het scheen haar haast toe hoe ze haar eigen littekens weer kon voelen branden. Ze voelde zich misselijk en dwong zich haar gedachten ergens anders op te richten. Ze staarde naar de barricade. Aan de andere kant hoorde ze geslof en raspende ademhalingen. Het feit dat er dichtbij walkers waren verzachtte haar gemoedsrust niet bepaald. Ze draaide zich om en liep stil terug richting het huis waar ze intrek in hadden genomen.

Ik liet mijn blik enkele seconden op het lichaam van Don rusten die zo zorgzaam over het lichaam van het meisje hing. Toen liet ik mijn ogen omhoog glijden naar de deur waar Aella net nog had gestaan. Ze was ervandoor, alweer. Ik haalde een hand door mijn haren, liep toen naar het raam en plofte in de krakkemikkige vensterbank neer die krakend protesteerde tegen mijn gewicht. Ik hoopte dat ze terug zou komen, maar uiteindelijk was het haar keuze.
Mijn blik ging weer naar de twee op de grond, en nu pas reageerde ik. 'Ja... Veel teveel.' Het was een gemompel, misschien eerder bestemt voor mezelf. Hoe bijzonder was het eigenlijk dat alle vier de elementen bij elkaar waren? Gezworen aartsvijanden sinds het begin van de oorlog, nu afhankelijk van elkaar. Was het nu een jaar eerder, dan had ik mijn water moeten gebruiken om haar te vermoorden. Snel, zodat ik het gevecht met hem aan kon gaan zonder zelf het loodje te leggen. Snel schudde ik die gedachte weg en ik liet mijn ogen over de naden in de houten vloer glijden. 'Hoelang ken ik je nu al Wolf?' vroeg ik, met een zwak glimlachje, enkel om mijn toon vriendelijk te laten zijn. 'En nooit heb ik doorgehad dat je aardemeester was. Ik vond je alleen een rare kwast.' Een echte lach kwam nu om mijn mond te liggen.

Ik greep de hand vast die over mijn wang wreef en trok hem naar mijn hals toe, om daar te blijven liggen, met mijn hand eromheen. Mijn ogen bleven gesloten, en ik had amper door wat ik deed. Maar ergens wist ik dat het goed was. Dat de mensen die nu om me heen waren bij me moesten blijven.
Oke, bullshit haha. Geen inspiratie ;p

Wolf hield zijn blik gevestigd op Evia's gezichtje. Ze had zijn hand steviger vast zodat hij hem niet los kon trekken. Vaag, heel vaag, gleed er een glimlachje over zijn gezicht heen, voordat hij zich met een neutrale blik tot Don richtte. 'Hoe lang ken ik je nu al, Wolf?' sprak die met een flauw lachje. Wolf grinnikte bij zijn volgende zin en antwoordde: 'O, geloof me, alle aardemeesters hebben de een of andere rare kronkel. Je hebt er vast nog maar weinig ontmoet...'
Hij vloot zachtjes naar Max, die onrustig op de gang heen en weer aan het wandelen was. Aarde en water hadden nooit een bepaalde vete gehad totdat de oorlog uit was gebarsten - het was alleen dat ze elkaar zoveel mogelijk ontliepen. Aarde en Lucht was nooit een groot probleem geweest. Aarde en Vuur daarentegen, of Vuur en Water, of Vuur en Lucht... Terwijl Max naast hem ging liggen keek Wolf weer naar Evia. Hoe was het mogelijk dat zo'n tengere, jongere vrouw, zo'n enorme kracht in zich had die tegen alle andere elementen inbruiste...
Hij zuchtte, besliste dat zijn gedachten tot niets eindigden en keek weer op naar Don. 'Wat zijn nu de volgende plannen? Wat is de staat van het kamp? Zouden ze achter ons aankomen of zitten we hier voorlopig veilig?'

Net op het moment dat Aella haar voet over de drempel van het huis zette, viel haar een schittering in haar ooghoek haar op. Ze keek de kant op van de barricade, waarachter de zon onderging. Door de ondergaande lichtstralen zag ze het gat in de barricade, ongeveer op anderhalve meter hoogte. Het was geen dermate groot gat en ervoor lag nog een hoop puin, maar het was een opening. Ze maakte een knorrend geluidje en stapte het huis binnen, trok de bank ervoor. Ze wist niet wat de plannen waren, maar ze wilde er niet lang blijven, met een hoop walkers op amper honderd meter afstand.
Op de bovenverdieping aangekomen begroette ze de anderen, schoof de op de kant gezette bedden voor het trapgat, liep de kamer in en ging op de grond tegen de muur zitten. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg ze Wolf, die afwezig op haar vraag knikte. 'Don heeft haar wonden behandeld. Ik denk dat het nu wel beter gaat.'

Ik haalde langzaam mijn schouders op op de vraag van Wolf. 'Eerlijk, ik weet het niet,' zei ik. Vanaf het raam kon ik net het kamp zien. Het vuur laaide hoog op. De 'dode' walkers waren blijkbaar goede vuurbron. Ik liet mijn ogen naar beneden glijden, naar het meisje op de grond en toen weer naar het raamkozijn. 'Ik heb de hele nacht mensen geholpen, maar allemaal keken ze me met grote angst aan als ik het water tevoorschijn haalde.' Ik opende mijn mond om nog iets te zeggen, maar liet die dichtvallen toen Aella weer binnenliep. Ze schoof het bed voor de deuropening en ging toen tegen de muur zitten. 'Ik hoop dat ze snel een beetje opknapt,' merkte ik op. 'En misschien moeten we bespreken wat we doen als het zover is dat ze deze kamer kan verlaten...'

Evia, tja. Die lag dus halfdood te zijn.

Aella warmde haar handen aan het kleine vuurtje, dat nog altijd in het midden van de kamer brandde. 'Over de toekomst gesproken, er zit een gat in die barricade,' zei ze langs haar neus weg. 'Kan jij daar niet een stevige muur omheen trekken, Wolf?'
Er lag een bedenkelijke trek om Wolf's mond. 'Dat zal juist alle aandacht van de Walkers trekken. Bovendien zullen we er wel overheen moeten om verder te kunnen trekken of proviand te vinden en dan zijn we nog verder van huis.'
Aella knikte bedachtzaam. 'Er stonden aan de andere kant ook een hele hoop voertuigen. Misschien is er nog iets tussen in redelijke staat.' Ze strekte haar armen uit, geeuwde en rolde zich op haar zij. 'Maar laten we dat morgen maar zien... Ook hoe Evia eraan toe is. Welterusten.'

Wolf ging ook maar slapen en even een hele dode reactie want Maartje gaat ook naar bed.

Toen iedereen maar besloot te gaan slapen, besloot ik, Don, hetzelfde te doen. Met mijn rug tegen de muur, en mijn blik op de deur gericht mocht er iemand aankomen.

Zoals altijd werd hij weer wakker uit zijn nachtmerrie, snakkend naar adem. Zijn keel leek dicht door dikke, vettige rook: hij kon het as proeven, de vlammen, zijn huid, opengebrand tot op de zenuwen en botten...
Met een trillende hand veegde hij zijn bezweette voorhoofd af. Hij keek om zich heen, vocht tegen de desoriëntatie van de slaap. Hij lag in de kamer, tussen de muur en Evia is. Wolf lag bij zijn voeten. Er was geen vuur te bekennen. Het was weer de droom.
Met een zucht draaide hij zijn hoofd naar het Vuurmeisje toe. Haar ademhaling was regelmatiger en steviger dan gisteren. Een goed teken, al kon hij er verder nog weinig over toevoegen.

Aella sliep nog maar effies.

Ik, Evia, draaide kreunend een stukje om. Een pijnscheut schoot door mijn lichaam waardoor mijn ogen uit een reflex open schoten. Ik kromp in elkaar en beet mijn lippen op elkaar. Mijn been brandde, en ik voelde me flink belabberd, maar toch iets beter dan gister. Heel langzaam wist ik me te ontspannen en rolde ik terug op mijn rug. Pas toen merkte ik dat Wolf al wakker was en een smalle glimlach werd zijn kant op gestuurd. 'Morgen,' fluisterde ik schor. Ik kneep mijn ogen weer even samen en probeerde me voorzichtig uit te rekken.

Don sliep ook nog even.

Wolf wierp haar een blik toe die vriendelijk kon worden genoemd. Daarna probeerde hij zijn agitatie van zijn nachtmerrie te verbergen door zijn aandacht op Max te vestigen, die trouw als altijd bij het voeteneinde zat en hen nauwlettend aankeek. Wolf zuchtte en veegde met trillende hand het voorhoofd af. Wat maakte het ook allemaal uit? Dromen waren bedrog.
'Hoe voel je je?' sprak hij zacht na enige ogenblikken, toen hij zichzelf ervan overtuigd had dat zijn stem weer in orde was. Ze had nog pijn, dat kon zelfs een blinde zien. Maar hij hoopte dat ze zich al iets beter voelde dan gisteren. Ze moesten weer weg. Ze konden hier niet lang blijven: het was te gevaarlijk. En bovendien, raar als hij het zelf vond klinken, vond hij het naar om haar zo te zien lijden.

Aella ontwaakte uit haar lichte slaap door het geluid van zachte stemmen, murmelend als kabbelende golven. Ze opende haar ogen en staarde eerst een tijdje omhoog naar het plafond, vechtend tegen de desoriëntatie van de slaap, alvorens ze zich omdraaide. Evia en Wolf praatten op zachte toon met elkaar. Don scheen nog te slapen. Voor een ogenblik bestudeerde ze zijn slapende gezicht. Hij had regelmatige gelaatstrekken, slechts onderbroken door het grote litteken.
Raar, dacht ze, hoe zo'n slapende man, enkele dagen tevoren had gevochten tegen ondoden, het water bestuderend alsof het deel uitmaakte van zijn lichaam, terwijl hij nu er zo kalm, zo rustig uitzag... Ze haalde diep adem en krabbelde zacht overeind. Ze had het gevoel iets intiems gade te slaan tussen de twee in de hoek, dus glimlachte ze hen toe met een zacht 'Goedemorgen'.
Het duurde enige tijd voordat ze - vrijwel geluidloos - alle meubels en ander obstakels aan de kant had geschoven en zo naar buiten kon lopen. Buiten was het grijs en fris: de aarde was nog klam van de regenbui van de afgelopen nacht. Aella liep naar een granaattrechter even verderop en proefde eerst van het water, dat schoon proefde, voordat ze de flessen vulde die ze had meegenomen.

Een onhandig glimlachje verscheen voor enkele seconden op mijn gezicht die iets moest betekenen als: het gaat, maar het kan beter. Heel langzaam schoof ik mijn ellebogen op totdat ik erop kon steunen en overeind kon komen. Ik wierp een blik op mijn been om vervolgens de kamer rond te kijken en de andere jonge vrouw te begroeten, van wie ik overigens amper kon herinneren dat ze hier ook was. De man tegen de muur begon net wakker te worden en snel liet ik mijn ogen weer naar Wolf glijden en Max die voeten zat.
In een verhoopte poging alle details bij elkaar te krijgen, schoten mijn gedachten in het rond. Ik was in de kamer, daar waar we eerst volgens mij ook al waren. Dat betekende dat we nog nergens heen waren gegaan. Echter, het zonlicht van een nieuwe dag kwam naar binnen. We waren hier minstens aan dag. 'We moeten verder, niet?' klonk mijn stem zacht.

Don, zittende tegen de muur, moest wel wakker worden van het geluid van meubels die verschoven werden en zachte stemmen. Enkele seconden bleef ik zitten, nam ik de omgeving in me op, voordat ik de moeite nam op te staan. 'Morgen,' zei ik de twee, waarop een knikje volgde. 'Ja, eigenlijk wel, maar we moeten eerst eens kijken hoe het met je been gaat. Ik zal eens kijken voor water.' Ik knikte naar de twee en verliet ook de kamer.

Wolf ondertussen was bezig in zijn rugzak te rommelen. Hij hield op toen hij zijn veldfles had gevonden en een stuk hard brood, wat hij brak en aan haar gaf. 'Hier, eet en drink wat,' zei hij. Hun blikken kruisten zich voor een moment en ze vroeg met zachte stem of ze verder moesten trekken. Het was geen vraag, maar eerder een constatering. Hij trok zijn mondhoek omhoog in een spijtig lachje en zuchtte. 'Ja, het is niet meer veilig hier. We weten niet wat de kampenlingen gaan doen... En de ondoden beginnen door de barricade heen te komen.' Hij knikte een goedemorgen naar Don en keek hem na toen hij de kamer uitliep.
Voorzichtig begon hij daarna het provisorische verband los te wikkelen wat om haar been zat, die ondertussen ook donkerrood waren gekleurd door het opgedroogde bloed. De wond was niet meer onstoken, en dat was iets waar Wolf heel blij om was. Het hevige bloeden was ondertussen gestopt, maar de wond was kwetsbaar, zo kwetsbaar... Ze zou nooit kunnen lopen zonder de wond weer open te halen. 'Het ziet er al stukken beter uit,' zei hij quasi opgewekt, om zijn ongerustheid te verbergen. 'Je knapt snel op. Don kan je vandaag ook vast weer verder helpen...'

Aella had de flessen weer dichtgedraaid en liep met haar handen vol richting het huis. In de gang op de benedenverdieping liep ze Don haast tegen het lijf. Ze glimlachte even en wenste hem een goedemorgen. 'Ik dacht dat je misschien wel nieuw water kon gebruiken,' zei ze en hield haar armen met de flessen water omhoog. 'Vers regenwater uit een kuil... Ik hoop dat je er iets mee kan.' Het glimlachje verdween van haar gezicht af. 'Denk je dat Evia het aankan als we vandaag weggaan? Het is te gevaarlijk om hier nog langer te blijven.'

We hadden de hele dag gereisd - op wat voor manier dan ook, dat is jouw keuze haha - en ik was doodop. Ik had niet eens gelopen, maar mijn lichaam was kapot en mijn been deed meer pijn dan ik eigenlijk aan kon. Het maakte me misselijk en duizelig, maar ik zei er geen woord over. Het was begonnen met regenen en de wereld begon donker te worden. Tijd om een veilige plaats te zoeken. We hadden een grot gevonden en daar zaten we nu dus. Ik tegen de muur aan, terwijl de andere drie bezig waren met een vuurtje maken en een slaapplek creeeren. Don kwam naar me toe gelopen.

Ik hurkte voor Evia neer en begon rustig het verband van haar been te halen. 'Laten we het eens verzorgen. Dat kan het wel gebruiken na zo'n dag', zei ik haar en een bemoedigende glimlach werd geschonken. 'Je hebt je erg groot gehouden. Ik weet niet of ik het zou kunnen.' Heel rustig haalde ik het water uit één van onze flessen en ik liet het over haar been gaan. Voerde dezelfde behandeling uit als gister. Uitgebreid en rustig zodat hopelijk de pijn wat zou afzwakken.