Pure Spirits

Evia riep haar iets toe, maar haar woorden gingen half verloren in het tumult van het gevecht. Aella besloot niet in discussie te gaan, en had net weer een stap naar hen toegezet, toen links en rechts van haar opeens twee ondoden op de grond ploften door de takken heen: twee lange speren van ijs staken uit hun lichamen. Geschrokken keek ze achteruit, waar Don opeens naast haar opdoemde. Ze ontmoette voor een hartslag zijn blik, voordat ze de lucht uitblies: ze had zich niet gerealiseerd dat ze die zo lang had ingehouden. Ze zou beter moeten oppassen: ze had zo gegrepen kunnen zijn.
Tijd om verder ergens over na te denken was er niet, want Don had haar hand gegrepen en rende voor haar uit richting de anderen.

Toen hij zijn ronde munitie verschoten had, stond hij net oog in oog met een ondode. Met een snelle beweging draaide Nigel het geweer om en gaf de dode een klap in het gezicht met de kolf van zijn geweer. Dat kwam hard aan, want de hele kracht van zijn arm zat erachter: zo hard dat de kolf in de half verrotte schedel bleef hangen. Nigel schopte de ondode van hem af, inclusief het geweer, en richtte zich weer op zijn element. Vanaf de lage heuvelrug zag hij de ondoden rennen als speelgoedpoppetjes. De geur van verbrand vlees en bosgrond kwam in zijn neusgaten. Maar ze begonnen uit te dunnen: ze konden dit wel winnen.
Hij was net bezig met rondmaaiende cirkels aarde en rots te vormen toen Wolf, Don en Aella op het toneel verschenen. Hij ademde opgelucht uit terwijl hij de aarde richting de ondoden duwde. 'Dit kunnen we winnen,' brulde hij boven het lawaai uit. Zijn hart voelde niet zo dapper aan: hij maakte zich zorgen. Ze waren kwetsbaar, zo kwetsbaar... Eén beet was genoeg om het lot te bezegelen... Woest knarste hij met de kiezen op elkaar voordat hij zich klaarmaakte voor een nieuwe aanval.

Ik kwam bij de andere twee te staan en ging met mijn rug zo staan zodat alle vier de kanten beschermd werden door één van ons. 'Als je hulp nodig hebt, roep meteen!' commandeerde ik naar de andere drie. We zouden elkaar moeten helpen. Ik trok weer water uit het gras en liet het rondcirkelen een stukje van me vandaan. Ik speurde rond om te kijken wie het dichtstbij was. Toen 'vuurde' ik mijn water in een dunne straal op de halzen van drie, dicht bij elkaar lopende walkers. Ik klemde mijn kaken op elkaar en pakte nieuw water.

Ook Evia deed haar uiterste best, maar haar krachten gehoorzaamde maar half. Een vuur was ontstaan een einde verderop, niet geheel de bedoeling, maar ook geen gevaar. De steekvlammen uit mijn handen verschroeide dichtbije walkers. Zo af en toe lukte een flits van vuur die gericht een walker verbrandde.

Oke, gevecht moet klaar

En tadaaa, zo plotseling als het gevecht was begonnen, hield het ook weer op. Opeens waren ze er niet meer. Aella liet zich vermoeid achteruit vallen op een rotsblok. Alle ondoden waren weg. Er lagen alleen stapels lichamen. Ze hadden de ondoden weten tegen te houden... Allemachtig, ze hadden ze tegengehouden, de tientallen en tientallen ondoden, slechts met hun elementen...
Ze keek naar haar handen en merkte hoe erg die trilden. Nu het voorbij was, kwam de emotie. Dit had ze, als ze alleen was geweest, nooit aangedurfd. Ze zou het niet eens in haar hoofd hebben gehaald om met haar zwakke element zoveel ondoden het hoofd te bieden. Maar nu had ze anderen waarop ze kon steunen, en die weer op haar steunden.
Ze liet haar handen zakken. Haar armen deden zeer, maar ze was in orde. Er zat wel warm bloed op haar kleding, maar ze kon niet bedenken of dat van haar was of van de ondoden. Ze kon niets meer bedenken. Ze draaide zich om naar de anderen. 'Zijn jullie allemaal in orde?'

Met een zwaai van zijn armen liet Nigel de laatste walker neerstortte tenmidden van een regen van aarde. Zijn gezicht was bedekt onder een laag opgedroogde modder waar zweet sporen in had getrokken als beekjes.
Het eerste wat hij deed was zich omdraaien om de anderen te bekijken. Ze waren er nog allemaal, Wolf incluus: ze leefden nog. Hij legde zijn hand op Evia's wang en dwong haar om hem aan te kijken, ten einde zich ervan te vergewissen dat ze in orde was. Ze zag er vermoeid uit en wasbleek, iets waarover hij zich ernstige zorgen maakte. Dit gevecht was hevig geweest. 'Don,' sprak hij, terwijl hij Evia hielp zitten. 'Wil jij nogmaals naar Evia kijken? We kunnen hier niet lang meer blijven.'

Ik was nog helemaal opgeladen, en toen ineens was het klaar. Voordat ik het doorhad, was Nigel's gezicht al dicht bij dat van mij en eindelijk wist ik mijn handen te ontspannen. Ik sloot mijn ogen kort en voordat ik het doorhad, zat ik op de grond. Of ik het zelf had gedaan of iemand anders, wist ik niet eens meer. Ik liet mijn rug op de grond zakken en legde de rug van mijn hand op mijn voorhoofd. Ik had mijn krachten gebruikt om ons te redden en het was best aardig gegaan. Ik ontspande me helemaal en vertrouwde erop dat de rest ervoor zou zorgen dat het goed kwam.

Een zucht ontschoot me en een 'Ja' werd geantwoord op Aella. 'Het gaat goed.' Als antwoord op Nigel zakte ik naast Evia neer,die duidelijk helemaal op was. Alle energie was naar het vechten gegaan. Zweet lag op haar voorhoofd en haar hele lichaam voelde weer warm. 'Je hebt gelijk, maar we moeten even rusten. Ik zal haar helpen en dan moeten we naar de grot terugkeren om allemaal weer bij te komen.' Ik stuurde het water en deed mijn best Evia te genezen.

Nigel was naast Evia geknield, proberend haar zo comfortabel mogelijk te laten liggen. Hij had een moment zijn hand tegen haar hals aangelegd, controleerde haar hartslag: zijn ogen gleden bezorgd over haar gezichtje heen met de gesloten ogen. Daarna keek hij als verslagen toe hoe Don haar behandelde met water. Hij wreef met een hand over zijn gezicht heen en haalde vermoeid adem. Dit was allemaal te veel: ze hadden nooit een adempauze. Dit was voor hen allen hard nodig, maar zeker voor Evia, die nog niet helemaal op krachten had kunnen komen.

Aella concentreerde haar gedachten op de anderen. Nigel zag er gehavend uit en vuil, maar leek in orde. Evia zag er verreweg het slechts uit, haar ogen gesloten en haar gezichtje bleek. Aella liet haar blik toen over Don's gezicht heen glijden. Hij was met de nodige schrammen gedecoreerd, maar ze kon niet zien of hij verder iets mankeerde. Maar nu hij Evia weer genas... Dat zou ook van zijn krachten vergen. Aella hoopte maar dat hij niet zijn grenzen op zou zoeken.
Ze tuurde weer naar Nigel. De zorgelijke blik waarmee hij Evia bekeek... Ze glimlachte steels, ondanks alles. Nigel vond Evia leuk: het straalde uit zijn ogen. Warempel, een Aardeling met en Vuurmens...

Eindelijk was ik klaar en ik voerde met mijn laatste krachten het water weg om het een eindje verder in het gras te laten vallen. Nu gleed mijn blik over de andere twee. 'Zijn jullie oké?' vroeg ik met een wat vermoeide stem. 'Want anders kan ik jullie ook even bekijken hoor.' Ik trok mijn mondhoeken lichtjes op als gebaar dat ik het meende.

Ik opende kort mijn ogen en zag het hoofd van Wolf boven me. Nee, wacht. Nigel. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en haalde diep adem. Nu moest ik nog helemaal terug lopen naar de grot, en mijn lichaam was gewoon op. Al mijn energie was weg, en de pijn was weer in alle hevigheid terug gekomen. De adrenaline had het even verdrukt, maar nu die aan het wegebben was, zwelde de pijn aan.

Zoals ze zag was Nigel niet weg te slaan van Evia en Don had ook de rust nodig (en wellicht moest hij nog naar Nigel kijken, wist zij het) - in ieder geval, Aella voelde zich nog wonderlijk goed, dus stond ze op en kondigde ze aan dat ze alvast de tassen zou inpakken in de grot om gauw weer op weg te kunnen gaan.
Terwijl ze met gezwinde pas terugliep naar de grot bemerkte ze pas hoe licht ze op haar benen stond. Je kreeg adrenaline van zo'n kort, hevig, gevecht dat allesoverheersend door je lichaam schoot: maar zodra het gevaar weg was, voelde je je als een rotsblok zo zwaar... In de grot aangekomen doofde ze gauw het vuur door er een handvol aarde overheen te werpen. Koortsachtig graaide ze naar hun bezittingen en propte ze in de grote rugtassen van canvas. Ze was juist begonnen aan het oprollen van hun slaapgerei toen ze aandacht besteedde aan een zeurende plek op haar rechteronderarm: het voelde alsof ze haar huid open had geschaafd. Geïrriteerd trok ze haar jas uit en stroopte haar mouw op om de schaafwond te inspecteren. Toen ze haar onderarm echter zag, leek het alsof de grond onder haar voeten golfde, alsof ze aan het surfen was: ze liet zich op haar knieën zakken. 'O,' was het enige wat ze eruit kreeg. Op haar onderarm was een wond te zien, klein en onopvallend, maar het was duidelijk wat het was geweest. Een ondode had, voordat hij uitgeschakeld werd door een van hen, zijn tanden in haar arm gezet. Een bijtwond. En erger nog, geïnfecteerd.
Ze liet de dekens uit haar handen vallen en greep haar mes, die ze snel aan de stof schoonmaakte: met koortsachtige haast kerfde ze op de bijtwond in, zodat bloed warm over haar hand stroomde, hopend zo de besmetting eruit te kunnen bloeden. Bleek wikkelde ze daarna een stuk stof als verband om haar onderarm heen, deed haar mouw omlaag en trok haar jas weer aan.
Dit zou ze niet aan de anderen vertellen, besloot ze: er was werk te doen. Ze moesten weg. Evia moest een veilige plek hebben voordat er opnieuw gevaar zou dreigen. Ze slikte. Ze hoopte maar niet dat dat gevaar van haarzelf afkomstig zou zijn.
Mechanisch begon ze de slaapspullen in de tas te proppen.

'Ik ben in orde,' antwoordde Nigel op Don's vraag. 'Laten we maar maken dat we hier wegkomen. We moeten hier wegwezen voordat er opnieuw een stroom ondoden of andere mutaties hier afkomen op het geluid of het bloed.'
Hij tilde Evia op, die warm aanvoelde alsof er binnen in haar een vuur ontstoken was, en hield haar stevig in zijn armen. Zo liep hij met Don richting de grot, waar ze Aella troffen, die al een eind was met het inpakken van de spullen. Hij legde Evia even neer, slingerde de volbepakte rugtas over zijn schouder, kruiste munutiepatronen over zijn borst heen, trok zijn jas aan en vulde de zakken met de rantsoenen die ze gespaard hadden: daarna tilde hij Evia weer op. 'We zullen deze grot merken voor als we hier nog eens terug moeten komen,' stelde hij voor. 'Maar ik denk voor nu dat we weer terug naar de stad moeten. We hebben nieuwe supplies en een veilige plaats nodig.'

Oké, inspiratie gaat een probleem worden hoor. Moet er weer helemaal inkomen ;p

Don, zodra de grot ingekomen, liep door naar achter. We konden deze grot niet zomaar verlaten. Hier hadden we, hoe gek het ook klonk en leek, een belangrijke opdracht gekregen waar geen van ons enig idee van had hoe het te moeten uitvoeren. Met mijn tas in de hand liep ik de grot in. Ik legde de tas op tafel neer en keek vluchtig rond. Er moest hier toch iets zijn dat ons meer informatie kon geven over onze 'opdracht'. Ik stopte enkele boeken in de tas die ik nog niet door had gekeken en liep toen naar het altaar in het midden. Ik pakte, met enige voorzichtigheid, de rol van het altaar de als vanzelf sloot. De zegel sloot en zag er weer uit als nieuw. Alsof er een compleet nieuwe zegel opgeplakt was. Magie was onwaarschijnlijk en maakte onrealistische dingen werkelijkheid. Veel tijd om erover na te denken had ik echter niet, dus ik stopte de rol in mijn tas. Halverwege mijn rits dichtdoen, opende ik de tas weer en greep een waterkoker eruit. Ik dronk de laatste slok op en hurkte toen bij het water neer rond het altaar. Wie wist had het iets magisch en zo niet, dan kon het vast geen kwaad. Maar water dat zo lang stil had gestaan, en er nog zo helder uitzag moest wel iets speciaal hebben. Ik kon het letterlijk voelen.
Het geheel duurde zo'n vijf minuten; toen verliet ik de grot weer. Hopelijk kwamen we hier nog eens terug, maar voor nu had ik in ieder geval een stukje grot bij me. Ik kwam terug bij de andere en knikte als een gebaar dat ik klaar was om te gaan. 'Is iedereen in staat om verder te reizen? Gaat het lukken zo?' vroeg ik duidend op Nigel en Evia.

Evia lag weer veilig in de armen van. Ik had mijn wang voorzichtig tegen de borst van Nigel geduwd en hield met mijn beide handen zijn shirt vast. In mijn hoofd raasde een oorlog aan gedachten. Ik voelde me zwak en merkte hoe de koorts terug kwam, maar tegelijkertijd was de haat om zwak te zijn zo groot in me dat ik het liefst achterbleef. Ik wilde niet dat ze zich moesten bekommeren om mij; ik had me altijd zelf weten te redden. Ik vond het heerlijk dat er iemand voor me probeerde te zorgen, en ik haatte het. Ik vond het heerlijk om zo beschermd te worden door de sterke armen van Nigel, en ik haatte het. Ik rook zijn geur en genoot ervan, en ik haatte het. Ik vond hem leuk, ik wist het. Hij maakte hele nieuwe gevoelens in me los. Maar ik haatte het ook. Ik was een loner en er was niemand wie je kon vertrouwen behalve jezelf.

Nigel knikte. 'Laten we maar gauw gaan.' Nog altijd Evia stevig vasthoudend, stapte hij de grot uit, op de voet gevolgd door Wolf/Max, die als altijd trouw voor hen uitdrentelde. Hij verbaasde zich erover dat Evia een veertje leek. Niet gek ook, het was een slank meisje, zeker nu met het weinige eten en de ontberingen die ze moesten doorstaan...
Haar haar kriebelde tegen zijn hals aan. O God, wat wilde hij dat deze gekke wereld opeens weer normaal en vredig was, waar ze rustig ergens heen konden gaan waar de oorlog niet meer heerste, waar geen zorgen bestonden. Waar hij iets kon opbouwen. Iets met Evia.

Ze had hun laatste bezittingen gepakt en de tas over haar schouders heengeslagen. Zwijgend volgde ze de anderen naar buiten. Gek genoeg had ze hetzelfde gevoel dat ze vroeger had meegemaakt, toen ze als jong meisje voor het eerst ongesteld werd. Jullie zien niets aan de buitenkant, had ze gedacht. Maar nu ben ik een vrouw geworden. Dezelfde emoties zwierven nu door haar lichaam heen. Aan de buitenkant was er niets te zien. Maar ze wilde niet denken wat er van binnen met haar gebeurde. Ze had de verhalen gehoord en gezien, de chemische troep van de Overheid die doodde en later opnieuw hersenactiviteit registreerde, zodat de Ondoden ontstonden, ontdaan van alles wat hen ooit tot mens had gemaakt, rottende lijken... Maar, erger dan de Overheid niet had gerealiseerd, besmettelijk.
Ze hoopte maar dat ze de besmetting uit de wond had laten bloeden. Stil volgde ze de anderen het smalle bergpad af naar beneden. Het zou niet lang duren voordat de stad weer in zicht zou komen. Maar wat ze dan moesten doen... Het hield maar niet op.

We waren weer terug gekomen in het stadje, in hetzelfde gebouw als waar we de eerste nacht hadden geslapen. Nigel had me de hele weg gedragen en volgens mij was ik zelfs even weggezakt en had ik geslapen. Ik wist niet hoe die het had gedaan, maar daar waren we nu weer. Terug bij af, nog vermoeider dan eerst. Don en Aella hadden even gezeten, maar waren toen weer opgestaan om te gaan kijken in het dorp. Ze zouden rondlopen en dan binnenkomen vanaf een andere plek zodat niemand ons gebouw mocht vinden in het geval ze heel vijandig op hun zouden reageren.
In een combinatie van zitten en liggen was ik gepositioneerd op het matras, tegen de muur. Vanaf mijn positie bekeek ik Nigel en Wolf. 'Sorry dat ik zo'n lastpost ben,' zei ik uiteindelijk zacht.

Don en Aella waren dus onderweg naar het dorp. We hadden dringend eten nodig en water en al hadden we niet veel, in het dorp was er wel wat te vinden.
Dit mag jij doen haha. Misshien hebben ze onze 'helden' wel nodig om in leven te blijven of zo

Het was haast om weer thuis te komen, bedacht hij smalend toen Nigel de geïmproviseerde luiken voor de ramen sloot. Hij had Evia voorzichtig neergezet op het matras. Alles was nog precies zo als hoe ze het hadden achtergelaten. Nigel zuchtte, sterkte zijn stijve armen en schudde de tas en de munutiebanden van zich af. Hij doorzocht zijn tas. Wat bessen, enkele noten, een stuk brood als een baksteen. en drie veldflessen water, waarvan één half leeg. Het was niet veel. Te weinig om met zijn vieren van te overleven. Hij hoopte dat Aella en Don wat konden vinden.
Hij wilde geen vuur maken totdat de andere twee terug waren (je wist maar nooit of er ergens in de omgeving onraad heerste). Dus ging hij bij Evia zitten. Ze zag er bleek en vermoeid uit. 'Je bent geen lastpost,' knikte hij haar vriendelijk toe. 'Als ik zo over de hoop lag had je me waarschijnlijk ook aan de benen meegesleurd.'
Hij glimlachte even. Heel even hief hij zijn hand op, om een lok haar uit haar gezichtje weg te strijken. Even leek hij wat meer te willen doen, maar hij bedacht zich, en zuchtte. Niet nu. Ze was te zwak. 'Probeer te slapen, Evia. Je hebt het hard nodig.'

Het was alsof ze een droom had, die uitkwam. Hier hadden ze eerder gelopen. Het voelde als een jaar geleden. Was het werkelijk nog zo kort dat ze uit het geïmproviseerde kamp waren vertrokken?
Aella liep door naast Don. Ze voelde zich koortsig en haar benen leken slap als smeltende kaarsen. Haar arm brandde alsof er duizenden kleine naaldjes in gestoken waren. Beangstiger was dat dat gevoel zich verspreidde naar haar schouder. Ze klemde echter haar tanden opeen en kneep met haar nagels in haar handpalmen. Ze moest nu door; Evia had hulp nodig: ze konden niet stoppen.
Ze naderden nu langzaam het kamp waar eerst de mensen hadden gezeten: her en der lagen nu skeletten van ondoden die ze tijdens de aanval (allemachtig, het leek drie jaar terug) hadden vernietigd, tot het zo regende... Als er nog levende mensen waren, lieten ze het niet blijken. De plek waar ooit het kamp had gestaan, was verlaten. Er lag nog een kapotte tent, wat afgedankte gebruiksvoorwerpen en oude sporen van vuur en voetstappen. De mensen moesten ergens anders heen zijn vertrokken.
'En nu?' vroeg ze vermoeid aan Don.

Het kwam als een schok aan om heel eerlijk te zijn om het kamp zo verlaten te zien. Iedereen was vertrokken. Na de laatste aanval hadden ze het waarschijnlijk niet veilig genoeg meer gevonden. Hopelijk zouden ze hun reis overleven, waar ze dan ook naartoe zouden gaan. Ik keek opzij naar Aella en kon een zucht niet meer binnen houden. Wat was mijn leven veranderd de laatste paar dagen. Maar was het echt leven geweest? Ik kneep mijn hand om de steen in mijn broekzak. We hadden een opdracht gekregen en misschien konden we het echt.
'Misschien kunnen we nog wat vinden, maar ik neem aan dat ze alles hebben meegenomen,' zei ik Aella met een zucht. Ik keek haar kort in de ogen. Het liefst wilde ik de held zijn, zeggen dat ik wist waar eten lag en drinken. Dat het allemaal goed zou komen. Maar het was niet waar. Ik hoopte dat er ergens nog eten was, maar de kansen waren klein.
Met tegenzin liep ik naar het gebouwtje toe waar ooit de ziekenboeg was geweest. Misschien was er nog water te vinden.

Ik zei niets en dacht na over zijn woorden. Zou ik hem mee hebben gesleurd? Ik legde mijn hoofd op zijn schouder neer en ademde diep in. Ja, misschien ook wel. Hij bracht vlinders in mijn buik en bracht verdorrie mijn hoofd op hol. Ik keek omhoog en bekeek zijn gezicht vanuit mijn positie. Die vlinders vladderden weer wild door mijn buik heen. En het zou de koorts kunnen zijn, maar ik dacht op te vangen dat hij misschien hetzelfde voor mij voelde. Ik tilde mijn hoofd weer neer en voordat ik besefte wat ik uberhaupt deed, had ik mijn lippen op de zijne gedrukt. Het was alsof mijn lichaam wist wat ik wilde en deed voordat ik zelf enig idee had.

Het was plotseling of de muren van het huis omvielen en het avondlicht binnen stroomde als vloeibaar goud; alsof elke cel in zijn lichaam zich openbaarde tot licht, zijn hartslag als de donder in zijn oren dreunde en zijn bloed raasde als de zee.
Ze had hem gekust. Voor misschien twee tellen kon hij niks anders doen dan zijn ogen wijd open gesperd houden en als een standbeeld zitten: daarna sloot hij de ogen, legde zijn handen op haar wangen neer en zoende haar vol liefde en passie terug. Hij proefde haar zoete smaak, kruidig als rokend vuur, voelde haar warmte tegen zijn lichaam aan. Hij voelde, sinds tijden, alsof hij leefde.

Aella keek Don na, hoe hij het gebouw binnenstapte wat ooit de ziekenboeg was geweest. Zijn territorium. Ze herinnerde zich hoe ze hadden ontmoet. Het scheen haar toe alsof het in een ander leven was geweest.
Een plotselinge vlaag van vermoeidheid en misselijkheid deden haar gaan zitten. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen. Ze kokhalste. Toen het zicht weer beter werd toen ze met uiterste concentratie diep in- en uitademde, zag ze dat het bloed was geweest.
Ze veranderde. Het virus verspreidde zich. Ze besefte het plotseling meer dan goed. Dit kon ze niet overleven. Dat het nu juist gebeurde op het moment dat ze een hecht viertal hadden gevormd van alle elementen en vriendschap, deed haar zeer, maar ze kon er niets aan veranderen.
Met een zwakke hand veegde ze met de rug van haar hand langs haar mond, schouw haar mouw opzij en bekeek nogmaals de bijtwond, die er blauw uitzag, voordat ze die weer toedekte. Ze wist niet hoe lang het zou duren voordat het virus haar complete stelsel had aangetast. Ze wist niet hoe lang het zou duren nadat ze was gestorven haar brein weer gereanimeerd zou worden door het Zombie-virus. Maar ze wist wel dat het niet lang meer kon duren.
Ze hief haar hoofd op en keek naar het gebouwtje waar Don naar toe was verdwenen. Ach, Don... Hoe moest ze dit nu aanpakken? Ze krabbelde overeind en rechtte haar rug. Gedachten raasden koortsachtig door haar schedel heen als dode bladeren. Ze wilde nog geen afscheid nemen. Niet van hem.

Rationeel gezien was ik zo blij dat hij mijn impulsieve actie aanvaarde. Dat hij me niet weg had geduwd en dat alles niet tien keer zo ongemakkelijk was geworden. Voorzichtig bijna, lieten mijn lippen de zijne los en bedeesd opende ik mijn ogen. Ik voelde me geweldig en vergat even de pijn in mijn been en de koorts die weer aan het opspelen was. Een kleine glimlach lag om mijn lippen heen, maar ik durfde mijn ogen niet zover omhoog te brengen dat ik hem aan keek. Wat als hij zich toch nog bedacht en me weg drukte, me liet weten dat het een fout was. Mijn handen had ik tijdens de kus op zijn borst gelegd en dat was waar ze nu nog lagen.

Ik kwam weer terug uit de ziekenboeg met lege handen. Zoals te verwachten viel hadden ze alle goederen mee genomen en dat was voor hun maar goed ook. Ze hadden alles nodig waar ze dan ook heen gingen. Voor ons... Was het minder.
Schoorvoetend liep ik naar Aella toe en ik opende mijn mond om iets te zeggen toen mijn mond weer dichtviel. Mijn oog viel op het kleine plasje bloed bij haar schoenen en haastig ging mijn blik omhoog naar haar. 'Ben je oké?' Ik speurde de omgeving af maar er leek niemand hier te zijn. 'Je bent niet aangevallen toch?' Ik stapte dichterbij en legde een hand op haar schouder. 'Wat is er gebeurd?' Oprechte bezorgdheid straalde door mijn stem heen en lag op mijn gezicht. Het was gek hoe snel je zo close kon zijn met mensen, maar het was nu eenmaal een feit en ik wilde niet dat er iets met wie dan ook gebeurde. Maar misschien in het bijzonder niet met Aella...

Een hartstochtelijke verrukking maakte zich van hem meester. Het vervulde hem met angst en geluk tegelijk. Was dit ooit eerder gebeurd? Een Vuurmens en een Aardeling? Wat zou er van die combinatie worden? Maar hij glimlachte zijn gedachten weg. Zijn ogen twinkelden. Iets wat lang, heel lang niet meer was gebeurd.
'Dit had ik niet verwacht toen ik je voor het eerst leerde kennen,' fluisterde hij. Hij streek met zijn hand over haar wang heen en tilde toen haar kaak op, zodat ze hem wel aan moest kijken. Weer zochten zijn lippen haar, gleden langs haar wenkbrauwen, haar kaaklijn, voordat hij haar in zijn armen nam en haar dicht tegen zich aanhield. 'Maar probeer te rusten, Evia, je bent doodop. Ik zal bij je zijn.'

Huiverend zette ze een stap achteruit toen Don zijn hand op haar schouder had gelegd, alsof hij melaats was. 'Raak me niet aan,' snauwde ze snel. Haar stem klonk vreemd hees, alsof ze kou gevat had of pas wakker geworden was. Toen, opeens, zonder dat ze er ook maar iets aan kon doen, gleden tranen over haar wangen heen. Woest schudde ze met haar hoofd. Al die weken, maanden ontberingen, om nu het zo te eindigen... 'Raak me niet aan, Don,' herhaalde ze nu, maar nu was haar stem zacht en hees. 'Ik ben gebeten... Ik begin te veranderen. En dat gaat sneller dan ik had gedacht.'
Ze zette nog een pas achteruit en glimlachte verdrietig door haar tranen heen. 'Het spijt me dat jullie een andere Luchtgeborene moeten vinden om de wereld te kunnen redden.'

Mijn ogen lichtten op toen hij te kennen gaf dat hij het oke vond. Zijn stem klonk zacht en voordat ik het wist was hij nu de gene die mij kuste. Mijn hart stopte even met kloppen om toen op volle snelheid bloed door mijn aderen te kloppen. Het laatste beetje hout en as wat er lag van ons vorige vuurtje laaide op tot een mooi warm vuur.
Mijn handen gleden nu naar zijn borst toe, waar ik ze naast mijn hoofd plantte. Al wilde ik niet slapen, hij had gelijk. Ik was doodop, maar gelukkig nu. Misschien was het toch niet zo erg om een beetje afhankelijk van iemand te zijn. Misschien was het oke om iemand te vertrouwen, iemand die niet jezelf was. Iemand die niet eens van jouw element was. Ik sloot mijn ogen en draaide mijn gezicht verder tegen zijn shirt aan. 'Je had me bijna iets aan gedaan toen,' fluisterde ik maar met een vriendelijke ondertoon.

Mijn mond viel open en enkele seconden zei ik niets. Toen draaide ik me om, slingerde mijn tas op de grond en begon er in te zoeken. 'Nee,' bromde, gromde ik bijna. 'We stoppen niet met onze opdracht voordat die is begonnen. Er moet iets zijn wat je kan helpen.' Ik doorzocht mijn tas verder en vond het flesje met water van het meertje. 'Waar ben je gebeten Aella?' Ik keek naar haar op. Paniek en wanhoop lagen in mijn gezicht, maar dwang klonk door in mijn stem toen ik zei: 'Laat het me zien. Ik kan misschien helpen.'

Ze bleef staan waar ze stond en keek hem door haar waas van tranen aan. Ach, Don... Ze keek naar het grote litteken op zijn gezicht. Ze had zich altijd afgevraagd waar hij dat vandaan had. Maar het was nu te laat. Hij keek haar aan, wanhopig en paniekerig, met een blik, vreselijk om aan te zien. Nog een wankele stap werd achteruit gezet. Ze schudde haar hoofd, kneep de lippen op elkaar, haalde diep adem en zei toen onvast: 'Niemand kan een ondode genezen Don. Zelfs jij niet.'
Ze staarde naar het flesje water wat hij in zijn hand hield, en schudde weer haar hoofd. Het water leek haast licht te geven, zo helder scheen het haar toe. 'Bewaar dat water voor Evia, Don. Zij zal het harder nodig hebben dan ik.'

Hij grinnikte even om haar woorden. 'Dat was de ergste vergissing in mijn leven,' fluisterde hij zachtjes terug. Hij ging zo goed en zo kwaad als het ging op het kale matras liggen en hield haar dicht tegen zich aan. Bij zijn voeten slaakte Wolf een diepe zucht. Ramtamtam. Inspirationn.

Ik kroop zo dicht mogelijk tegen Nigel aan en sloot mijn ogen. Het leven voelde voor heel even perfect.

Ik schudde wild mijn hoofd en kwam weer overeind. 'Nee Evia overleeft het wel. Ik kan haar helpen met gewoon water. Ik hield het flesje naar voren. 'Dit komt van de grot. Zie je, het is speciaal water. Dat heeft ze niet nodig, jij wel!' IK stapte weer dichterbij en stak mijn hand naar haar uit. 'Laat het me proberen alsjeblieft. Als je het niet toe staat zal ik altijd moeten leven met de gedachte dat ik je heb laten sterven. Wil je me dat aandoen?' Het leek het enige wat ik nu nog kon doen. Inspelen op haar gevoelens. Ik moest en zou haar helpen, al was het het laatste wat ik deed. Als ze het me nou gewoon toe stond.
Ik opende het flesje en keek har met dezelfde wanhopige, smekende blik aan. 'Ik weet het zeker. Het kan je genezen.'

Nou, als we toch enige drama hebben - laten we het vooral even rekken.

Zodra hij een stap dichterbij zette, zette zij er een achteruit. Don zou ook niet immuun zijn voor het virus. Wat als hij haar redde? Deed hij zichzelf dan niet de dood aan? Ze keek hem weer aan. Zijn blik was verschrikkelijk om te zien. De anders zo heldere ogen waren terneergeslagen en wanhopig. 'O, Don,' begon ze, 'dit...' Opeens zweeg ze, en hief haar handen op. Er hadden een stuk of wat lichamen gelegen. Ze had ze gezien toen ze erlangs liepen naar het kamp: ze had vermoed dat het gedode kampbewoners waren geweest. Maar ze had er verder weinig aandacht aan besteed. Nu stond ze dus voor het feit dat ze niet uitgeschakeld waren geweest - alleen dood, en nu, door de geur van levende mensen, naar hen toe kwamen strompelen.
De lucht reageerde niet op haar wil. Ze was zo zwak dat ze alleen maar een zacht briesje kon commanderen. Angst nam bezit van haar. Ze mocht dan wel zo goed als dood zijn; opengescheurd worden door Ondoden was niet de dood die ze wenste.

Nigel hield haar stevig in zijn armen. Haar haar kriebelde tegen zijn hals en wang aan. Even vroeg hij zich af of ze wel zo konden liggen, maar hij wist dat Wolf hen zou waarschuwen bij het minste alarm. Hij hoopte maar dat Don en Aella gauw weer veilig in het gebouw zouden terugkeren. Maar niet te gauw: hij genoot nog even van het moment met Evia samen.

Evia zakte al snel in slaap. Want ja. Ziek enzo.

'Dit moet,' vulde ik haar zin aan. Maar toen merkte ik dat ze niet was gestopt om waar wij het over hadden, om na te denken, maar om iets wat er achter mij gebeurde. Ik draaide me om en zag tot mijn schrik een handjevol ondoden onze kant op komen. Ik stapte achteruit en tilde mijn handen op. Ik kon het alleen niet. (DRAMAAAA) Blijkbaar had niet iedereen het overleefd van het kamp en het handjevol dat mijn kant op kwam herkende ik allemaal. Kort keek ik opzij naar Aella die te zwak was voor een gevecht. Ik tilde beide handen op en trok al het water uit de grond wat er te vinden was, om een ijs muur te maken van enkele meters lang. Het zou ze niet lang tegen houden, maar misschien lang genoeg om te vluchten.
Zonder iets te zeggen, of uberhaupt na te denken, tilde ik Aella over mijn schouder heen en zette het op een rennen, zigzaggend tussen de gebouwen heen zodat ze ons niet makkelijk zouden vinden.

'Don!' gilde ze, of ze dacht dat ze het deed. Half versuft zag ze hem een muur van ijs optrekken. Het leek alsof ze in een film stond die te langzaam werd afgespeeld. Als in een droom was hij opeens bij haar, greep haar bij de middel en tilde haar als een zak graan over de schouder heen. Ze begon weer te huilen, eerder van de emotie dan van haar lichamelijke zwakheid. 'Idioot! Idioot!' Met de weinige kracht die ze nog had sloeg ze hem met haar goede arm op de rug. 'Stomme idioot! Straks krijg jij het virus ook...'
Ze hobbelde op zijn rug heen en weer terwijl hij als een marathonracer door de straten en smalle steegjes zigzagde. Uitgeput liet ze zich hangen. IJzige koude trok door haar heen als een mes. Ze sloot haar ogen en klemde haar kaken op elkaar. Rode nachtmerrieachtige taferelen speelden zich voor haar netvlies af. Het was angstaanjagender dan de pijn. Uit alle macht verzette ze zich ertegen. Ze wilde niet veranderen. Ze wilde niet dood, niet op zo'n stomme manier.

We konden niet naar huis, niet met de mogelijkheid de andere twee ook het virus te bezorgen. Dus, toen ik dacht ze kwijt te zijn geraakt, ging ik een huis in dat er uitzag alsof het wel twee personen kon bergen. Het bleek een oude apotheek te zijn en dus legde ik Aella achter de toonbank neer. Ik hurkte bij haar en had een paar seconden nodig om uit te hijgen. 'Aella?' Ik bracht mijn vingers naar haar nek en voelde haar zwakke hartslag. Ze was aan het sterven. Mocht er een kans zijn haar te redden dan moest ik snel zijn. Misschien was ik al te laat.
Ik probeerde na te denken terwijl mijn hartslag nog als een razende tekeer ging. Dit ging veel dieper dan een wond alleen. Dit was bloed dat door haar lichaam verspreidde. Ze moest helemaal gezuiverd worden. 'Aella, ik ga je redden,' fluisterde ik haar toe. Ik trok haar beide mouwen omhoog tot ik de wond gevonden had en zag hoe rond haar beet de huid aan het afsterven was. Nee, ik zou haar niet ook verliezen.
Gelukkig had ik in mijn haast het flesje meegenomen. Hopelijk waren mijn gevoelens correct dat ik haar hiermee kon helpen. Ik sloot mijn vuist even om het steentje in mijn zak. Mochten mijn krachten alsjeblieft zo sterk zijn dat ik haar ermee kon redden. We konden niet nu al opgeven. Ik tilde het steentje op en zag hoe het licht gaf. Veel tijd om verbaasd te zijn of erover na te denken had ik echter niet. Aella werd bleker met de minuut.
Hoe ik het precies deed was erg ingewikkeld, en vermoeiend ook, maar het hield in dat ik haar bloed beetje bij beetje uit haar lichaam haalde, het probeerde schoon te maken met het zuivere water, en dan in haar andere arm terug stopte met behulp van een naald die ik had gevonden. Het was vreselijk vermoeiend en nu ik dacht klaar te zijn liet ik mezelf tegen de toonbank aanvallen. Ik keek naar het steentje, maar Aella, en sloot toen mijn ogen.

Iets irriteerde aan haar armen, deed pijn. Ze draaide haar hoofd opzij en probeerde weg te draaien. Het beeld van de ondoden stond haar voor de geest. Klapperende, rotte kaken en zwarte tanden in haar vlees...
Abrupt opende ze de ogen, om te knipperen tegen het licht, dat haar fel toescheen. Was ze dood? Was ze weer levend als een ondode? Ze voelde houten planken tegen haar rug en wang aan. Het eerste wat ze weer kon zien was een hand en stuk been met een schoen, wazig als een spiegelbeeld onder water. Het stuk been bewoog niet. 'Don,' zei ze, maar ze wist dat ze het alleen maar had gedacht, want haar stembanden weigerden dienst.
Met al haar wilskracht bewoog ze haar arm. Hij voelde zwaar aan, alsof er stenen op drukten. Uiteindelijk was ze op de plek waar ze zijn hand had gezien. Haar trillende vingers omsloten de zijne. Ze was er nog. Ze wist niet wat er allemaal gebeurd was, maar ze was niet dood.

Huiverend schrok hij wakker.
Hij moest even ingedut wezen, want toen hij wakker werd was het begonnen te schemeren. Het was koud geworden. Voorzichtig, zonder Evia wakker te maken, krabbelde hij overeind. Wind huilde langs de dichtgetimmerde luiken. Toen hij door een kier keek, zag hij dat het sneeuwde.
Gelukkig hadden ze nog een houtvoorraad neergelegd toen ze vertrokken waren. Nigel maakte er nu dankbaar gebruik van om een klein vuurtje te maken. Terwijl hij uit zijn rugtas het stuk zware gordijn haalde en die als een deken over hem en Evia heenspreidde, vroeg hij zich nog even af hoe laat het was en waarom Aella en Don nog niet terug waren, voordat hij weer uitgeput in slaap viel.

Ik opende mijn ogen toen ik iets aan mijn hand voelde en zag tot mijn grote genoegen dat het de hand van Aella was. Zacht gaf ik haar een kneepje terug. Een zucht van opluchting ging door mijn lichaam heen. Ze leefde nog. Ze leefde en hadhet overleeft! Ik trok haar hand voorzichtig op mijn schoot en sloot mijn ogen weer. Ik moest rusten voordat ik haar mee terug kon nemen.

De volgende dag was Aella de eerste die haar ogen weer opendeed en tot de slotsom kwam dat ze nog leefde.
Ze had het in eerste instantie zo koud dat ze amper kon bewegen. Klappertandend draaide ze haar hoofd opzij. Don zat in een eigenaardig halfliggende, halfzittende positie en bewoog zich niet. Haar hand lag nog steeds in zijn schoot.
Ze leefde nog. Ze wist niet hoe, maar ze leefde nog. Ze was niet veranderd in een zombie. Met uiterste concentratie bewoog ze de vingers van haar andere hand over haar armen heen. Haar wond was verpakt in verband, voelde ze, maar haar andere arm was ook verbonden. Rillend probeerde ze in zittende houding te komen, wat niet lukte, zodat ze een zacht kneepje geef in Don's hand. 'Don,' lispelde ze, zo luid als haar stem het toeliet. Een vonk paniek schoot door haar heen. Was hij in orde? Leefde hij nog wel? 'Don!' fluisterde ze nu wat harder.

Nigel sliep nog prinsheerlijk met Evia.