Pure Spirits

Het ging allemaal zo snel. Hij beschuldigde me eerst en stond toen naast me, kneep in mijn schouder en schudde me door elkaar. Ik probeerde mezelf te beheersen, de krachten die door mijn lichaam vloeide binnen te houden. Ik voelde het branden in het binnenste van mijn lichaam. Het vuur moest eruit en ik kon alleen maar hopen dat ik er niemand pijn mee zou doen. De hond van de jongen sprong op me af, net tegen worden gehoudend door zijn baas. Hij had het niet overleefd.
Wolf stond met zijn rug naar me toe en niet langer kon ik het meer inhouden. Mijn handen openden zich als in slowmotion om uit mijn vuisten grote vlammen te laten verschijnen die recht omhoog staken. Mijn handen waren als toortsen waar extra brandende vloeistof aan toe was gevoegd om de vlammen nog groter en gevaarlijker te maken. Een ongekend verdriet steeg in me op en ik voelde hoe het vuur de tranen die over mijn wangen gleden lieten opdrogen voordat ze het einde van mijn gezicht bereikten. Waarom had hij dit gedaan? Hij zou me nooit levend laten gaan nu hij dit wist en er was maar één manier waarop ik dat kon stoppen. De angst sloeg over in puur verdriet, maar het vuur dat bleef stromen werd er niet minder door. 'Waarom moest je het zo per se weten?' fluisterde ik vol pijn in mijn stem.

'Vuur,' antwoordde ik simpel. 'Vuur houdt de meeste roofdieren weg, maar die levende doden zijn er niet bang voor... Er houden altijd mensen de wacht 's nachts, het kan niet anders...' Ik bekeek haar weer en haalde een hand door mijn haren heen. 'Ik wil je echt vraag mee naar het kamp nemen. Dat is nog het allerveiligst, terwijl het zelfs daar niet heel veilig is, maar als je echt zo ziek bent als je zegt...' Een zucht ontschoot me en ik probeerde zo snel als ik kon na te denken. Waren er andere manieren waardoor ik haar in veiligheid zou kunnen brengen? Ik keek naar de boom die er nog groen bij stond en vroeg me af of ik het erop kon wagen. Mijn blik ging weer naar haar band, waar een klein stukje haar onderuit stak. Ze had licht haar, dat glinsterde in het maanlicht.

Opeens was daar zijn nachtmerrie van hellevuur. Ze had vuur. Hij had het niet mis gehad: ze was altijd in zijn dromen geweest.
Max kroop piepend achteruit: Wolf's hart hamerde in zijn borstkas. Roofdieren en ondoden kon hij hebben, die kon hij verslaan, evenals menselijke vijanden of honger, dorst en andere ontberingen. Maar vuur... Vuur was het enige waarvoor hij een angst koesterde die zo diep wortelde dat het niet met woorden was uit te drukken.
Maar hij was een jonge man, in de bloei van zijn manzijn, en sterk. En zij was gewond en verzwakt.
Een woede nam bezit van hem; een ongekende razernij vervulde zijn wezen, overstemde de angst. Zij zou hem doden. Prima, maar hij zou het niet zover laten komen zonder ook maar een vinger uit te steken. Hij hapte naar adem, dreef zijn krachten aan en bundelde ze samen: met een krampachtige armbeweging liet hij de vastgestampte aarde opstromen als werd het voorgestuwd door een onderaardse kracht, een kleine draaiende bol van het meest oude elementen, de fundatie van de wereld. Even hield hij het in de lucht, voor een fractie van een seconde maar, voordat hij het als een hagelregen naar haar handen stuurde, en zo het vuur doofde met een snelheid waardoor het zand, aarde, steen en rots tegen de achtermuur van het gebouwtje roffelden.
Er viel nu een vreemde kalmte, een rare, holle, stilte. Max piepte opnieuw: hij was onder de tafel gekropen. Wolf's ademhaling ging onregelmatig, maar hij staarde het meisje strak aan. Zijn antwoord op haar vraag was kortaf. 'Omdat mijn kracht van de Aarde komt. Daarom.'

Onzeker knipoogde Aella opnieuw naar de zon. Misschien nog een half uur resterende daglicht. De maan kwam al op: het begon al flink te schemeren. Ze moest beschutting hebben, ergens veilig zijn - ze kon 's nachts niet in de open lucht blijven. Wat moest ze nu doen? Ze moest weg. Dat stond haar te wachten. Het was de beste beslissing. Weggaan, terug naar de kamer in het flatgebouw op de veertiende verdieping, de nacht afwachten en daarna weer terug naar het kamp, mocht ze niet geïnfecteerd blijken door de ondode. Maar toen ze probeerde overeind te krabbelen en een pijnscheut in haar enkel haar deed grimassen, wist ze dat ze niet heelhuids de weg terug kon vinden. Zeker niet nu de dag bijna voorbij was.
Maar ze kon deze Don niet vertrouwen. Ze kon en mocht niemand vertrouwen. Maar ze kon het nu ook niet alleen overleven. 'Laat me dan aan de andere kant van de vuren overnachten. Dan kan ik daarbij schuilen voor de nacht, maar hebben jullie ook geen last van me.'

Gruis en aarde kwamen in mijn gezicht terecht en bijna viel ik van het bed af. Niet in staat mijn ogen goed open te doen, bleef ik half liggen op het bed. Mijn arm had ik voor mijn gezicht gebracht. 'Er is geen reden om elkaar uit te moorden,' klonk mijn stem vol afkeer. 'Morgen ga ik weg, tot die tijd moet je het met me doen.' Ik bracht beide armen in een kruis naar mijn borst en een muur van vuur verscheen om me heen.
Hoe opwindend het had moeten zijn om een gelijkgestemde tegen te komen, zo pijnlijk was het nu. Ik moest hier weg om mezelf te beschermen, maar ik kon amper lopen. Hopelijk deed hij wat ik zei. Verraden zou hij me niet, want hij had een groot geheim hemzelf. Maar me vermoorden als hij kon... Ik geloofde wel dat hij me dat aan zou doen. Hij had totaal geen beheersing over zichzelf, net zo min als dat ik beheersing had over mijn krachten. Terwijl ik probeerde het spul uit mijn ogen te knipperen, luisterde ik of ik hem weg hoorde gaan.

Een blik werd op het kamp geworpen en twijfelachtig haalde ik mijn schouder op. 'Als je echt die ziekte hebt is het heel riskant, maar als je niet honderd procent zeker van je ziekte bent, dan neem ik je wel mee. Aan de andere kant van het vuur zoals je zei.' Zacht kauwde ik op de binnenkant van mijn wang. Dit was een heel lastig parket.

Wolf ontblootte zijn tanden op een manier zoals zijn naamgenoot het ook gedaan zou hebben. 'Ik zou je eigenlijk zo moeten vermoorden, net zoals jouw hele soort. Die doden misschien gewonden, maar ik niet.' Hij draaide haar de rug toe met een strak gezicht. Zijn ogen dwaalden naar Max, die onder het bureau lag en alles met grote ogen bekeek. Hij floot zijn hond, gebood hem naar zich toe te komen, en draaide zich toen weer half om naar het meisje. 'Morgen weggaan? Hoe wilde je het doen? Je wonden zijn nog niet geheeld en je bent nog veel te zwak. Het lijkt me niet heel aannemelijk.'
Ze hief haar armen op, beschermend voor haar borst, en trok een wal van vuur om zichzelf heen.
Wolf schudde het hoofd, riep Max nogmaals en liep de tent uit.
Eenmaal buiten snoof hij diep de avondlucht in en staarde naar de vuren, die systematisch aangelegd en aangestoken werden om de roofdieren voor de nacht te verjagen en de ondoden tegen de houden. Wolf staarde naar de hoge gebouwen van de stad verderop en zuchtte. Waarom had hij haar niet gedood? Wat had hem tegengehouden? Hij had vast weer eens last van die tekortkomingen die aan hem zaten te vreten als gieren - je bent een slappe papvent, Wolf. Hoe moet je nu overleven in deze krankzinnige wereld waar het ieder voor zich is...

Aella opende haar mond om iets te zeggen, maar de stilte werd verscheurd door gebrul, heel in de verte: het echode door de verlaten straten. Het werd beantwoord, nog wat verderop. Weer gemuteerde roofkatten, dezelfde soort als waarvan ze het onverklaarbare, verbrande skelet had gezien vanmorgen? Ze knipperde naar Don. 'Neem me gewoon mee, laat me buiten de vuren slapen en jouw probleem is ook opgelost,' zei ze haastig, 'voordat we hier nog langer blijven zitten en dienen als kattenvoer.'

Een rilling trok door me heen toen ik het gebrul hoorde en snel krabbelde ik overeind. 'Ja, laten we dat doen.' Ik stak haar een hand toe om haar te helpen met opstaan en probeerde te glimlachen. Nog een brul, het beest kwam snel dichterbij. Zonder ook maar na te denken, schoof ik mijn armen langs haar rug en haar benen en tilde ik haar op. 'Sorry,' mompelde ik, terwijl ik begon te rennen richting het kamp.
Net voor de ingang, besloot ik om het kamp heen te rennen zodat we uiteindelijk aankwamen aan de andere kant van het vuur. Ik zette het meisje neer op de grond en bleef hijgend staan. Mijn handen op mijn knieën terwijl ik voorover boog. Verdomme, ik moest meer sporten wilde ik overleven.

Toen ik zeker wist dat hij weg was, liet ik de muur zakken. Ik staarde even naar de deur en draaide me toen moeizaam op mijn zij. Ik wist niet hoe, maar ik zou hier weggaan, dat was zeker. Als ik tenminste nog in leven was als ik wakker werd. Een zuchtje verliet mijn lippen voordat ik mijn ogen sloot.

En zo werd ze gedragen, wiegend en met zijn hartslag in haar oren. Een rilling trok door haar rug. Hij was sympathiek, vriendelijk, al helemaal voor hedendaagse begrippen in een egocentrische wereld - maar er was iets aan hem waar ze haar vinger niet kon opleggen.
Ze voelde vuur. Toen ze haar ogen opende, was ze binnen de grote cirkel van vuur, waar een oudere vrouw bezig was de laatste stapels hout aan te steken. Er stonden geïmproviseerde tenten, vuil en gescheurd, rondom een vervallen stenen gebouwtje. Er stond een jonge man met een hond even verderop, nog even verderop patrouilleerde een man van middelbare leeftijd langs de vuren heen en weer met een jachtgeweer in de handen. Mensen.
Opeens merkte ze dat ze zat te beven, van opluchting, vermoeidheid en schaamte tegelijk. Was ze nu echt in een kamp, onder de mensen, na zoveel maanden isolement? Ze frunnikte nerveus aan de lap stof die ze om haar hoofd droeg en staarde naar haar verbonden enkel, naar de mensen verderop, naar haar enkel en toen weer naar Don, die bij stond te komen van het beladen sprintje. 'Nu ben ik toch binnen de vuren,' sprak ze verwijtend. 'Ik hoop niet dat je problemen door mij krijgt.'

Gehuil van de roofkatten in de verte. Het waren vervelende, bloeddorstige beesten, verwend bovendien, want jammer genoeg aten ze niet het rottende vlees van de ondoden wat op die manier twee vliegen in één klap zo oplossen. Bij hoge uitzondering verscheurden ze elkaar, maar meestal waren het de nog levende dieren en mensen die het moesten ontgleden. En bovendien waren ze levensgevaarlijk, groter en dreigender dan hun soortgenoten waarvan hun DNA genomen was.
Wolf staarde naar waar het geluid vandaan was gekomen, maar hij zag niks, ontnomen door het vuur. Ironisch eigenlijk, dat hij eigenlijk beschermd werd door het element dat hij haatte... Hij ademde uit, draaide zich om en zag Don en het meisje waar hij vanmiddag ook al bezig mee was geweest. Hij fronste de wenkbrauwen. Nog een mond om te voeren. En de situatie hier werd er niet gemoedelijker op.
Hij wandelde naar Don toe, negeerde het meisje en wenkte hem even. 'Ik denk niet dat we er goed aan doen nog meer mensen in ons kamp te nemen,' sprak hij zacht. 'Onze voedselvoorraad is zo goed als uitgeput en deze plek is te gevaarlijk om nog veel langer te blijven om de proviandvoorraad aan te vullen. Ik denk dat we vandaag of morgen moeten opbreken, naar een veiligere plek.'

Ik lachte alleen maar vriendelijk naar Aella en liep toen rustig naar Wolf toe die me wenkte. Ik keek hem in de ogen met een ietwat vijandige houding. 'Sorry Wolf, maar als ik zelf wat minder moet eten om een ander te kunnen helpen, dan zal ik dat doen. De voedselvoorraad moet aangevuld worden, dat klopt, maar als morgen een paar mannen gaan kijken, kunnen we vast wel wat vinden wat te eten is.' Ik keek kort om naar het meisje bij het vuur, en toen weer naar Wolf. 'Of we trekken met de hele groep verder, maar morgen is te vroeg. Voor haar en voor het meisje dat vanmiddag aan kwam rennen. Zij kunnen amper lopen allebei.' Rustig, maar met een ferme gezichtsuitdrukking en houding sprak ik tegen Wolf. Het maakte me niet uit hoe egocentrisch hij was ingesteld, ik was dat niet en als het zou moeten, zou ik niet eten zodat de twee vrouwen wat zouden hebben.

Het ging moeilijk, maar uiteindelijk viel ik in een diepe slaap.

Wolf ontspande zich wat. 'Nee, dat begrijp ik, Don. Maar jij kunt ook niet dagenlang zonder eten... Zeker jij niet, die ons allemaal moet oplappen.' Hij knipoogde even, tuurde naar het meisje bij het vuur, naar Don terug en zuchtte. 'Prima. Morgen blijven we hier dan en gaan we in twee groepen op zoek naar voedsel. Maar je weet zelf dat het hier te gevaarlijk wordt om nog langere tijd te blijven.'
Hij nam afscheid en liep in gedachten verzonken terug naar het groepje kleine bomen, waar hij graag tussen lag. Terwijl hij zijn adem langzaam uitblies ging hij tussen de wortels liggen en staarde omhoog naar het silhouet van de bomen tegen de sterrenhemel. Max knorde en ging bij zijn voeten liggen. Met de handen onder het hoofd gevouwen tuurde Wolf een tijdje omhoog. Aan de dunne, donkere twijgen hingen nog enkele bladeren: donkerzilveren wolken dreven naar het oosten.
Hij fronste de wenkbrauwen. Hij was bang om weer te gaan slapen. Pakweg elke nacht had hij nachtmerries gehad over het element wat hij vreesde en hij was bang dat zijn ontmoeting met Evia zijn nachtrust niet beter zou maken. Integendeel.
Uiteindelijk draaide hij zich op zijn zij, en viel langzaam in slaap.

Aella had de woordenwisseling tussen de twee mannen met groeiende schaamte aangehoord. Ze was hier niet welkom. Ze konden niet voor nog meer mensen zorgen. Maar toch lieten ze haar hier. En wat kon zij teruggeven? Honger, dorst, wonden en een hoop drama.
Stil ging ze liggen naast de vuren en tuurde in de vlammen. Af en toe knapten de takken en vlogen er een regen vonken op. Nog een meisje dat vanmiddag aangekomen was in het kamp. Ze was niet de enige. Aella vroeg zich af wie het was, en waar ze was.
Hoewel ze dicht bij het vuur lag, had ze het koud. En de slaap kon ze helemaal niet vatten. Wat als ze vannacht nu stierf? Wat als de infectie zich vannacht door haar bloedbaan wrong en haar hart bereikte? Ze rilde. Als dat het geval was, was iedereen binnen deze vuurcirkels verdoemd.
Met de brullen van de roofdieren nagalmend in haar oren, viel ze uiteindelijk uitgeput in een lichte slaap.

Het was nog vroeg in de morgen toen ik wakker werd. Door het raampje heen zag ik het eerste zonlicht naar binnen vallen. Als ik onopgemerkt wilde gaan, dan was nu het juiste en misschien enige moment. Ik wilde niet die aardjongen nog een keer tegen het lijf lopen.
Heel voorzichtig werden mijn benen van het bed geschoven. Ze voelden duizend keer beter dan gister, maar ik wist niet zeker of ik er al goed op kon lopen. Gelukkig was het bed niet hoog en ik kon er op mijn goede been afspringen. Mijn hoofd was nog erg licht merkte ik en enkele seconden, misschien zelfs minuten, bleef ik op mijn plaats staan. Toen hinkte ik naar de muur toe waar een ijzeren staaf stond. Ik pakte het ding vasten probeerde erop te steunen. Het ging, maar niet erg makkelijk. Mijn been wat rust gunnende, leunde ik tegen de muur aan. Mijn handen warmden zich op en werden om de stang heen gedaan. Het ding werd werd en met enige moeite kon ik het omvormen zodat er een stukje kwam waar ik mijn hand makkelijker in kon liggen.
Toen het ding klaar was voor gebruik - zo'n tien minuutjes later - was ik eigenlijk al doodop. Toch besloot ik door te gaan. Ik wilde hier niet langer blijven met de kans dat hij me alsnog kwam vermoorden. Dus, half hinkend, half op de stok leunende, verliet ik het gebouwtje, richting de stadsgrens.

Don deed nog een tukie, dichtbij Evette en bij het vuur.

Het was al vroeg dat Aella wakker werd na een onrustige nacht. Ze was nog moe en voelde zich slap, maar wilde eerst doen wat ze moest doen.
De vuren smeulden nog na. Ze haalde er een half opgebrande tak uit en porde er wat mee in de houtresten, schraapte het naar zich toe en vulde er haar jaszak mee. Even keek ze naar de jonge man die even verderop lag. Stil staarde ze naar zijn brede rug. Aan zijn ademhaling te horen sliep hij nog.
Ze krabbelde overeind. Haar enkel was stijf en pijnlijk, maar het ging beter dan gisteren. Na geprobeerde te hebben of ze er weer op kon staan, hinkte ze naar de rand van het kamp, bij de achterkant van het oude gebouwtje. Ze leunde tegen de verweerde muur aan, waar de verf vanaf schilferde, en zocht in haar broekzak naar haar zakmes, ondertussen steels om zich heen kijkend. Maar niemand te zien. Terwijl ze het roestige zakmes openklapte, hoorde ze opeens voetstappen. Of althans, iets wat daarvoor door moest gaan.
Snel hief ze haar hoofd op. Even verderop liep een jonge vrouw, steunend op een vreemd uitziende wandelstok. Aella trok haar wenkbrauwen op. De ander had haar niet gezien en hinkte richting de stad. 'Wie ben je, waar ga je heen?' vroeg Aella verbaasd, maar met gedempte stem.

Hm. Wolf slaapt ook nog maar eventjes. :')

Mijn hele lichaam verstijfde toen ik een onbekende stem hoorde. Het enigste lichtpuntje was het een vrouwenstem leek. Langzaam draaide ik om, mijn gevoelens proberende de baas te blijven. 'Uhm, het lijkt me niet verstandig als ik hier blijf,' zei ik met een gemaakte glimlach tegen het meisje, op dezelfde gedempte manier waarop zij tegen mij had gesproken. 'Ik kan het niet zo goed vinden met iemand hier.' Nog een gemaakte glimlach volgde, met een toegevoegde oogrol om mijn woorden wat kracht bij te zetten. 'Wat doe jij hier zo vroeg?' Ik keek kort naar de zon, toen naar het kamp een straat verderop, en toen weer naar het meisje. 'Hoor jij niet ook nog te slapen?'

Lucht mag dan wel in het niet vallen vergeleken bij de andere elementen, daartegenover stond een flink portie gevoel. Maar zelfs zonder dat kon Aella op de klompen aanvoelen dat er meer met dit meisje aan de hand was dan ze wel wilde doen geloven. 'Al kan je het niet zo goed vinden met iemand hier, je kan niet zo weg,' antwoordde ze met gefronste wenkbrauwen. Even staarde ze naar de vreemde wandelstok die de ander in de hand had. Het was van donker metaal en gesmeed aan de bovenkant op een rare manier. Ze raakte van haar stuk van de vraag van de ander, maar herstelde zich snel. 'Ik... ik moest naar het toilet.' Ze besefte dat ze het opengeknipte zakmes nog steeds in haar hand hield, en vouwde die snel weer in elkaar, vaag verduidelijkend: 'Ik was bang dat ik een ondode of een dier tegen zou komen. En toen zag ik jou weglopen... Je kan niet zomaar gaan. Je bent gewond...'

Wolf werd wakker geschud door Henry, een oudere man van middelbare leeftijd uit Texas, met een zwaar accent en nooit te zien zonder jachtgeweer. Kampioen lichtgewicht boksen totdat een knieblessure daar een einde aan gemaakt had. 'Je hebt de dagwacht, knul,' knorde hij. Wolf wreef zich de ogen uit, knipperde tegen het schemerlicht en greep zijn Springfield-geweer.
Nog gedesoriënteerd van de slaap slenterde hij langs de nasmeulende vuren. Alles was rustig. Iedereen scheen nog te slapen en er was zelfs geen ondode, walker, roofdierachtige of andere vijand te zien. Max drentelde naast hem, opgewekt als altijd.
Opeens knipperde Wolf met de ogen, wreef de slaap eruit, en knipperde nogmaals. Even verderop stonden twee figuurtjes: hij herkende ze als Evia en het meisje waarmee Don gisteravond was binnengekomen. Dat was al vervelend op zich, maar nog vervelender was het feit dat ze beslopen werden door een leeuwachtige mutatie.
Een waarschuwing scheurde zich los van de lippen, in de hoop de meisjes ermee te kunnen waarschuwen en tegelijkertijd de aandacht van de leeuwachtige te kunnen trekken. Max sprintte voor hem uit: Wolf slingerde haastig het geweer van zijn schouder af en drukte de veiligheidspal omlaag, hopende op tijd te komen voordat er gewonden zouden vallen.

Is dit de tijd dat mensen hun krachten laten zien? haha

Ik keek naar mijn been en glimlachte weemoedig. 'Ja, dat kan wel. Je zult het niet begrijpen, maar het is beter als ik ga.' Ik verzette mijn voet een beetje en kreunde licht. 'Ik weet niet of je daar veel mee uit kunt halen,' zei ik doelende op het zakmesje. 'Maar ik snap het wel.' Verbaasd om de kreet keek ik om. In de verte stond die aardjongen met zijn geweer omhoog. Wat een vuilak, ik was toch al onderweg. Echter, toen werd mijn oog getrokken door iets wat vanaf de zijkant aan kwam rennen. DOEMDOEMDOEMDOEEEEEEEM

Ergens net voor dit hele gebeuren werd mijn persoontje genaamd ik, ook wakker. Verbaasd keek ik naar de lege plaats een eindje verderop waarvan ik zeker wist dat het meisje daar had gelegen voordat we waren gaan slapen. Vluchting krabbelde ik overeind en gingen mijn ogen zoekend de omgeving af.

Hm, zou kunnen haha, al probeer ik het nog even te vermijden om nog even lange wat inspiratie omtrent dat te kunnen hebben xD
~
Aella keek op toen ze een kreet hoorde, maar ze kon niet horen wat er gezegd wordt: ze bevroor echter van schrik toen ze een een okerkleurige flits van links zag, net voorbij de half ingestorte muren van het huis waar ze stonden. Een leeuw. Of beter: een gemuteerde. Ze had het gevoel aan de grond vastgenageld te zijn: haar benen waren lood, ze kon zich niet bewegen. Als een vertraagde film zag ze het dier naar hen toe rennen, met golvende sprongen. Als gebiologeerd bleef ze staan, voordat ze eindelijk haar handen ophief in een beschermend gebaar: het zakmes kletterde op de grond.
Juist voordat ze de wind van haar handen wilden laten stromen, klonken er drie snel achtereen gevuurde, gedempte schoten. Bij de eerste brulde het dier kwaad maar rende door: het tweede en derde schot lieten haar echter instorten in een golf van stof.
Met hijgende ademhaling en bloed dat in haar oren suisde van schrik bleef ze staan. Haar ogen gleden over het levenloze lichaam. Een gemuteerde vrouwtjesleeuw, groot als een bizon, met een eigenaardige vachtstructuur. Het was een mengeling, besefte ze, verschillende roofdieren in één gesmolten waarbij het leeuwenDNA het overheersende gen was. Maar wat beangstigender was: ze jaagden meer meerdere tegelijk.

Met gejaagde ademhaling kwam Wolf aangerend. 'Zijn jullie helemaal gek geworden?' snauwde hij kwaad. 'Blijf achter me en ga terug naar het kamp. Er zullen hier meer zitten.'
Als een razende herlaadde hij zijn Springfield, waarbij de losse hulzen op de grond waaiden. Daarna rende hij snel verder, sprong over de half ingestorte muur heen en vond daar Max, die woest blafte en tekeer ging tegen een tweede leeuw-mutatie. Wolf drukte het geweer tegen zijn schouder aan en richtte, net op het moment dat de leeuw zich gereedmaakte voor de sprong. Toen hij echter de trekker overhaalde, ketste het wapen. Met een kreet van ergernis smeet hij het wapen van zich af en had nog net de tijd om een muur van aarde om zich heen op te trekken voordat de leeuw met open kaken en dodelijke klauwen op hem sprong, maar nu tegengehouden werd door een schild van rots en aarde.

oh ja nouja, nu heb je het al gedaan. xd

Met grote ogen keek ik naar het beest en ook ik had net mijn handen opgetild toen het beest levenloos neerviel op de grond. Kort keek ik nar het meisje dat haar handen weer liet zakken. Echter, tijd om na te denken had ik niet want Wolf - wat een idiote naam, ze konden hem beter "opvliegend stukje aarde" noemen - schreeuwde ons toe dat we hem moesten volgen. Alsof ik hard kon lopen. Toch volgde ik hem maar, nog niet klaar om te sterven vanwege een beest. Kort keek ik naar het meisje dat nog redelijk leek te kunnen lopen, en met mijn eigen stok hinkte ik erachteraan. Maar natuurlijk was opvliegend stukje aarde sneller dan wij en hij stond alweer oog in oog met het grote beest. Een seconde lang overwoog ik om hem het gevecht alleen te laten voeren, maar dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Een blik werd geworpen op het meisje. Opvliegend stukje aarde had zijn krachten al laten zien en wist van het bestaan van de mijne af. Ik kon hem net zo goed even helpen.
Dus, toen de eerste gaten in zijn muur kwamen, hief ik mijn armen op, stak ik mijn wijsvinger en middelvinger samen op en wees ik naar de kop van het beest. De energie bouwde op in mijn handen om vervolgens een vuurstroom op het beest af te vuren. Het beest zijn zicht werd verbroken en met een huilende kreet trok het zijn kop weer terug door de muur.

Vanuit de verte klonk lawaai en vluchtig pakte ik een geweer van de stapel. Met dat in mijn hand rende ik op het gebeuren af. (Mag diehet zien of niet? ;p)

Aarde. Aarde en vuur.
Aella stond op betrekkelijke afstand en volgde het toneeltje met grote schrik, voordat ze zich omdraaide en tegen de muur aandrukte om ook vooral maar niet gezien te worden, hijgend van afschuw. Twee van de drie krachtige elementen. Maar bovenal gevaarlijke elementen. Elementen die harder mee hadden gedaan in de oorlog dan welke partij dan ook. Elementen die lucht zou vertrappen en vermoorden als stof, daar was ze van overtuigd.
Nu snapte ze waarom het meisje zei dat ze hier niet langer kon blijven, omdat ze iemand niet zo heel erg mocht...
Aella was niet dapper: ze was doodsbang.
Ze krabbelde overeind, in paniek, klappertandend en sidderend. De geluiden van het gevecht gingen door. Ze rende een steeg in, ze wist niet waarheen, als het maar weg was van deze plek. Dat ze zo snel nog kon rennen met een brandende, stekende enkel had ze nooit geweten. De steeg mondde uit in een smalle straat, vol kogelgaten en klimop dat over de muren heen hing. Ze vluchtte een deurloos gebouw in wat ooit een winkel had moeten zijn met een grote etalage, waar nu echter geen raam meer inzat. Het pleisterwerk van de muur was afgebrokkeld en bijna alle meubels waren verdwenen. Ze dook achter een grote, zware kast neer en bleef daar zitten, trillend en op de rand van tranen. Met grote ogen hield ze de deuropening in de gaten, elk moment een monsterachtige gedaante van vuur of aarde verwachtend.

Wolf uitte een gefrustreerde schreeuw en rolde op zijn zij aan de kant, net op het moment dat er een stroom van vuur ontvlamde en uiteenspatte bij de kop van het beest. Een weerzinwekkende stank van verbrand haar en vlees vervulde de lucht. Maar de leeuw was nog niet uitgeschakeld. Wolf krabbelde overeind. Hij moest zijn kracht halen vanuit de omgeving, en gezien ze zich midden in een straat bevonden met minimale aanwezigheid van natuur en hij de luttele platgestampte aarde al had gebruikt, trok hij zijn lange jachtmes en smeet die richting het dier. Het was een machtige zwaai, want heel de kracht van zijn arm zat erachter. Het raakte de leeuw in het linkeroog, die met een brul zich op de achterpoten verhief en woest met de kop zwaaide. Zwaar ademhalend rende Wolf nu terug naar de muur van rots en aarde die hij had opgetrokken, stak zijn handen uit en commandeerde het tot een dodelijke hagelregen van aarde, die hij met een woeste snauw naar de leeuw toezond, net voordat hij zijn aanval op Evia wilde richten.

Ineens zag ik een flits langs mijn ogen. Iets dat weg leek te rennen van het gebeuren. Ik draaide me om, bleef even besluitloos staan, en volgde haar toen. 'Aella!' Ik riep maar zeer waarschijnlijk hoorde ze me niet. Ze rende een oud gebouw en sloeg de deur achter haar dicht. Het gebouw was één van de laatste gebouwen met nog een dak, maar het was niet stevig en kon bij het minste of geringste instorten. Dus, toen ik de deur opende, deed ik dat rustig. 'Aella?' vroeg ik terwijl ik de ruimte doorkeek. Het duurde even voordat ik alles helder kon zien. Het was duister hierbinnen, want ondanks dat het geen raam meer had, hing een half gordijn schuin voor het raam, het meeste licht blokkerende. 'Waar ben je bang voor?' vroeg ik en ik keek kort achterom. Het was stiller geworden, maar ik hield mijn geweer klaar voor de aanval.

Het beest vocht nog tegen de regen, maar stukken aarde en gruis doorboorden het lichaam van het dier. Uiteindelijk viel het levenloos op de grond neer, net zoals ik. De adrenaline was verdwenen en de pijn in mijn been was ondragelijk geworden. Ik liet me neerzakken op de grond en kneep mijn ogen even samen. Verdomme, dat meisje was weggerend. Ze zou ons verraden en de rest zou ons vermoorden als we hier niet heel snel weggingen. Betekende dat dat ik met 'Wolf' zou moeten verder trekken? Ik keek langzaam op naar de aardjongen en slaakte een onhoorbare zucht.

De stilte die nu neerregende, leek onwerkelijk. Wolf tuurde even naar Max, die aan een van de dode beesten snuffelde. Blijkbaar waren er niet meer in de buurt. Blijkbaar was het nu veilig.
Even stond hij in tweestrijd. Het was nu zo makkelijk om haar te doden. Zij, een van de vuurmensen die zijn familie had uitgeroeid. Maar ze had hem geholpen. Hij wist niet of hij zonder haar heelhuids uit dit gevecht was gekomen.
Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen.

Aella hield haar adem in toen een silhouet in de deuropening verscheen, donker tegen de snel lichter wordende hemel aan. Ze herkende de stem. Don, die zogeheten dokter van het kamp - waarom was hij haar achterna gekomen? Hij was niet bij het gevecht aanwezig geweest. Ze trilde. Het vuurmeisje wilde weg van het kamp omdat het voor haar niet meer veilig was. Betekende dit dat deze Don ook iemand van de Aard-mensen was? Dat zou haast wel moeten, waarom zouden 'normale' mensen anders iemand met een element in hun midden dulden? Het was blijkbaar een overgebleven groep die de grote oorlog hadden overleefd.
Ze bleef stil, hopende dat hij haar niet zou zien. Haar ogen waren nu beter gewend aan het tegenlicht van buiten, zodat ze zijn lange gestalte kon onderscheiden. Ze bestudeerde in stilte zijn gelaatstrekken. Hij leek niet agressief, maar het geweer glinsterde in het licht. Was het een list? Was hij erachter gekomen wie ze werkelijk was en was hij nu gekomen om haar te halen? Haar hart bonkte in haar keel met een hevigheid waarvan ze verwachtte dat hij het zou moeten horen.

'Aella?' Mijn stem klonk meer vragend. Had ik het verkeerd gezien? Was ze een ander gebouw in gerend? Ik draaide me om en keek even buiten naar de andere gebouwen, maar er leek geen mogelijkheid dat ze ergens anders haar toevlucht had gezocht. Dus stapte ik weer naar binnen en sloot ik de deur voorzichtig. Ik liet het geweer wat meer hangen en keek rond. 'Aella, het gebouw is niet zo stevig. Waar je bent, kom alsjeblieft zodat je er niet onder komt te liggen. En maak je geen zorgen, ik denk niet dat je besmettelijk bent.' Ik stapte verder naar voren, stootte mijn tenen tegen een kastje en liep een binnenmonds gemopper horen.

Ietwat verbaasd keek ik op naar Wolf, waarna ik zijn hand vastpakte en me overeind liet trekken. 'We moeten gaan,' klonk ik toen zakelijk, maar vermoeidheid was de onderliggende toon. 'Ze weet wat we kunnen en is gevlucht.' Ik keek naar de hond, de wolf, of wat het ook was die bij ons was komen te staan en stak het beest even mijn hand toe. 'Ik ben geen moordenaar. Ik vlucht liever dan hun te vermoorden. Ik weet niet wat jij doet, maar ik verlaat het hier nu dat nog levend kan.' Een grote zucht werd weer geslaakt en even keek ik de jongen aan om zijnmening hierover te peilen.

Hij leek wel een terriër. Hij had nu zijn tanden ergens in gezet en liet het niet los. Aella besefte dat het toch niets hielp als ze zich bleef verbergen, dus krabbelde ze overeind en stapte ze achter de kast vandaan, haar zakmes getrokken en haar linkerhand beschermend voor haar borst, klaar om zich te verdedigen met lucht wilde hij iets proberen. 'Je hebt het element Aarde in je, niet waar?' vroeg ze zonder verdere inleidingen terwijl ze hem strak aankeek, proberend haar angst niet te tonen.

Wolf knipperde met de ogen en zocht met zijn ogen snel de omgeving af. Maar inderdaad - hij had het niet eens gemerkt, maar het andere meisje was verdwenen. Hij gromde. 'Je hebt nog gelijk ook. We zullen wel weg moeten. Ik heb geen zin om het leven in gevaar te brengen van de anderen als ze erachter komen wat we werkelijk zijn. Het zijn goede mensen en ik heb geen zin om ze te doden uit zelfbescherming.'
Het was toch allemaal onontkoombaar en nu maakte het allemaal toch niet meer uit. Hij wist al lang dat dit punt er aan zat te komen. En dat het nu werkelijk zo ver was, zorgde ervoor dat een vreemde kalmte over hem heen kwam. Hij wierp weer een blik op Evia en zag dat zij hem net vragend zat aan te kijken om zijn mening te peilen. Hij kneep zijn lippen opeen en knikte. 'Het maakt ook niet meer uit om hier te wachten. We kunnen het beste nu al verder trekken. Kun je nog enigszins lopen?'

Ik wist bij de rand van de stad te komen, dus een beetje in ieder geval.' Een glimlach sierde nu mijn lippen. Wat een ironie. Hij was degene van wie ik we had willen komen en nu moesten we samen weg. Ik pakte de stok weer goed vast en verzette een stap. 'We kunnen niet zo heel ver, maar we kunnen ons enigszins beschermen dus...' Verder was ik stil. Dus wat? Zo'n beest had bijna mijn been eraf gegeten. Zo'n beest had me vermoord als Wolf er niet was geweest. Ik sloeg mijn ogen neer en begon te hinken.

Als ze had gezegd dat ik kon vliegen, had ji niet verbaasder gekeken. Ze had duidelijk geen idee van mijn krachten, anders zou ze het niet verwarren met aarde. Maar hoe kwam ze er dan bij? Ik fronste en bekeek het zakmes in haar hand. Ik twijfelde of ze daadwerkelijk naar me uit zou halen, maar besloot mijn handen als teken van vriendschap op te steken. 'Hoe kom je daar hij als ik vragen mag?' vroeg ik haar. 'Ken je iemand mét krachten dan?'

'Twee is beter dan één, zullen we maar zeggen.' Het speet hem dat hij het kamp, waar hij toch een maand had geleefd, zonder afscheid moest achterlaten. Zonder provisie, zonder extra ammunitie, zonder water, slechts bewapend met hun magische krachten.
Ze zouden op moeten schieten, zeker nu, het eerste gedeelte. Wolf floot even schel tussen de tanden om de hond te roepen en liep toen naast Evia. Ze kwam vooruit, zei hij niet gemakkelijk, en omdat haast nu kostbaar was, sloeg hij haar arm om zijn schouders heen om zo sneller vooruit te kunnen komen.

Aella kneep haar rookkleurige ogen tot spleetjes. Loog hij nu, draaide hij er nu omheen? Hij scheen oprecht verbaasd te zijn. Ze hield haar hoofd wat schuin en borg met gecontroleerde bewegingen het zakmes op, nadenkend wat ze op zijn vraag moest beantwoorden. 'Weet je dan niet dat...' Ze hield abrupt stil. Als hij geen aarde in zich had, hoe kwam het dat die man met die hond zijn element zo in het openbaar gebruikte dat zelfs het meisje met vuur ervan wist? dat

Verbaasd keek ik opzij naar de jongen, toen glimlachte ik lichtjes en liet ik hem me ondersteunen. We liepen, weliswaar niet zo snel, naar de stadsrand toe. 'Dankje,' mompelde ik zacht tegen hem. Gister had hij me nog proberen te vermoorden, wat was er veranderd? Ik vroeg echter niets en strompelde mee. Mijn been begon behoorlijk te steken, nog voordat we uberhaupt bij de rand waren, maar ik hield mijn mond. De hond liep dicht bij ons en keek me nog steeds een beetje schichtig en argwanend aan.

Ik schudde mijn hoofd en trok mijn wenkbrauwen op, om ze vervolgens naar beneden te laten zakken en te fronsen. 'Wie heeft er de kracht van aarde?' Was er hier nog iemand met krachten? Was die persoon gevaarlijk. Vluchtig keek ik om naar de deur. 'Is het iemand van het kamp of iemand anders?' Ik liep naar de deur toe en keek naar buiten. 'Wie was het? Ik kan hem niet het kamp laten doden!'

'Goed,' mompelde hij nadenkend onder het lopen. 'Het eerste wat we dus nodig hebben straks, na een flinke afstand te hebben afgelegd, is onderdak en eten. En daarnaast is het van levensbelang dat we vuur hebben als het donker wordt, maar hoe we daaraan moeten komen is...' Toen de betekenis van zijn eigen woorden tot hem doordrong, grinnikte hij even terloops. 'Wel, dat probleem is in ieder geval opgelost.'
Ze liepen verder en hoewel ze nog flink opschoten, meer dan hij had gehoopt, merkte hij wel degelijk dat ze erge last had. Zodra ze bij de rand van de stad waren dwong hij haar te gaan zitten en wikkelde het verband rond haar been af. De wond was om de een of andere magische reden niet ontstoken maar door alle inspanning weer gaan bloeden. Hij beet op zijn lip. Hij had verder niets om de wond opnieuw mee te verbinden. Uiteindelijk trok hij zijn jas uit, sneed de voering kapot en verbond daarmee haar been opnieuw.
Zodra hij daarmee klaar was, keek hij naar haar op, nog steeds op zijn hurken zittend. 'Hoe ver kan je nog lopen?' informeerde hij.

Aella staarde van hem naar het automatische wapen wat hij nog altijd in zijn handen droeg, en weer naar zijn gezicht terug, dat duidelijk geagiteerd scheen. Juist, het was zo'n stom, eigengereid persoon, zonder ook maar enige vorm van magische krachten. Bang voor het onbekende en daarom in staat iedereen uit te roeien, een beestachtiger persoon dan degene die hij juist vreesde...
'Nee, niemand, je begrijpt me verkeerd,' sprak ze snel. 'Ik heb gehoord dat mensen met het element Aarde ook konden helen, door middel van kruiden en weet ik veel wat allemaal... Dat bedoelde ik ermee te zeggen. Ik was bang dat je ook één van hen was en daarom ben ik gerend.'
Ze wist niet eens waarom ze loog. Was het, dan ze zelfs haar 'soortgenoten', al waren het andere elementen, niet wilde verraden aan zo'n moordszuchtige lafzak? Ze bleef hem even aankijken, zonder ook maar één keer te knipperen, en draaide haar gezicht toen van hem weg om naar buiten te kijken. De hemel leek vol te lopen: een grijze, watterige bedoening. Het zag eruit dat het zou beginnen te regenen. Ze haalde diep adem. Niet iets waar ze goed tegen kon. 'Laten we weer teruggaan naar het kamp, alsjeblieft?'

Ik bekeek het gezicht van Aella nog even onderzoekend maar knikte toen. Dit was niet het hele verhaal, dat wist ik zeker. Ze was net te bang geweest om alleen maar op vermoedens gebasseerd te zijn. Maar, ik hield mijn mond en opende de deur voor haar zodat we terug konden lopen naar het kamp. Wie kon er aardkrachten bezitten, ging er ondertussen door mijn hoofd. Ik hing het geweer op mijn rug. 'Je bent niet heel erg ziek,' zei ik nu in een poging het gesprek om te leiden. 'Anders was ik nu ook wel besmet geraakt.'

Het zweet was me op het voorhoofd komen te staan, niet alleen van de inspanning van het lopen, maar ook van mijn pogingen niet te laten merken hoeveel pijn ik had. Wolf verbond mijn been opnieuw en het koste me heel veel moeite en kracht om niet een potje te gaan zitten janken hier, of om kreunende geluidjes te maken. 'Zo ver als nodig is,' klonk mijn stem beknepen. 'Zover kan ik wel.' Kort gingen mijn ogen naar mijn been, naar het stukje stof dat er nu omheen zat. Ik kon helemaal niet ver meer, maar ik zou mijn best doen. Als dat meisje anderen onze kant op zouden sturen waren we dood vlees en daar was ik nog te jong voor.