Pure Spirits

Ik, Evia, keek naar de pilaar die zich voor ons bevond. We stonden net voor het teken van vuur en ik stak mijn hand uit naar het ding. Nog voordat mijn vingers goed en wel het teken hadden aangeraakt, voelde ik hoe een soort kracht tussen mij en het ding ontstond. Schijnbaar hadden er fakkels aan de muur gehangen, want die schoten aan. Een vuur laaide op vanaf de kleine toortsen, maar een veilig vuur. Ik had er geen verdere krachten over, maar ik wist zeker dat ik ze wel aan had gedaan.
Het hele gebeuren duurde maar enkele seconden. Toen trok ik mijn hand weer terug en de fakkels gingen even plots weer uit. In stilte keek ik naar de pilaar.

Don, die nog aan de andere kant van het bruggetje stond, bekeek ondertussen de ruimte nog eens. Ineens schoten de fakkels aan,en ik was nog net op tijd om te zien dat Evia haar hand weer terug trok, en de fakkels uitgingen. 'Wat?' mompelde ik vol pure verbazing. Binnen een seconde was ook ik het bruggetje over en stond ik bij de pilaar. 'Raak het nog eens aan,' gebood ik. Zodra ze het deed gingen de fakkels weer aan. Vol verwondering en verbazing keek ik van Evia, naar Wolf, om naar Aella.

Het was grappig om Wolf's gezichtsuitdrukking te zien: het drukte de grootste verbazing uit. 'Krijg nou wat,' hijgde hij. 'Hoe heb je dat gedaan?'
De pilaar stond er bij als elke andere steen - niets wees erop uit dat er magische krachten (want daar ging Wolf nu van uit) - uit konden ontstaan. Wolf wierp een blik op Don, die naar hen toe was gelopen, en Evia gebood de steen nog eens aan te raken. En het moment dat haar vingertoppen de pilaar beroerden, vlogen de fakkels weer aan.
Zijn handen trilden. Hij wilde het ook proberen, onderzoeken en voelen naar de macht van deze pilaar. Daarvoor zette hij Evia voorzichtig neer, maar sloeg haar arm rond zijn schouders heen en zijn linkerarm om haar middel heen, zodat ze nog altijd stevig op hem leunde. Met zijn vrije hand raakte hij toen de stenen pilaar aan, op het witgeschilderde teken van de Aarde.
Even was het alsof het heelal op hen neerviel. Hij werd meegezogen, voelde een elektrische schok en scheen te vallen door de grond, tot in het diepste van de aarde: hij voelde en hoorde een trage, krachtige hartslag, diep en donker als het donderende geluid van golven die met kracht uiteenslaan op rotsen. Hij begon meer te horen, of misschien wel te voelen - het was alsof seismic-achtige golven voor om hem heen ontstonden. Hij hoorde en voelde Evia, die het dichts bij hem stond, en Don even verderop, hoorde zelfs Aella's ademhaling die verderop in de hal stond. Max, die op een afstandje stond, leek duidelijk als was stond hij tegen hem aan. Hij voelde en hoorde meer. Hij werd zich bewust van de tientallen individuen van de vleermuizen en andere insecten - het geflapper met hun vleugels, zelfs hun ademhaling hoorde hij alsof het slagen waren op een trom, of het steunen van een storm.
Van schrik liet hij de steen los. Alsof hij na een lange duik onder water op het oppervlakte kwam, overspoelde de realiteit hem: hij stond nog steeds op de brug met Evia, en Don tegenover hen. Aella kwam snel aangelopen. Hij hoorde Max piepen en schudde verbaasd het hoofd. Hij keek verbaasd van zijn hand, naar de steen, naar de anderen, en zei: 'Ik... Ik leek deel uit te maken van de aarde. Deze pilaar roept de elementen op... Maar hoe...'

Aella was ondertussen snel aan komen lopen nadat ze geschrokken was toen opeens fakkels begonnen te branden, weer uitgingen en opflakkerden als was het elektrisch licht. Terwijl ze aan kwam lopen zag ze hoe nu Wolf zijn hand op de mysterieuze steen in het midden legde, en in een soort trance scheen te geraken: althans, hij stond onbeweeglijk, nog altijd met Evia bij zijn zijde, maar het wit van zijn ogen draaide weg.
Het duurde echt niet lang, vijf hartslagen misschien, voordat hij weer bij kwam. Aella was ondertussen met een onverholen geschrokken uitdrukking op haar gezicht op het bruggetje gelopen en staarde naar de steen. 'Dit lijkt me geen goed plan om hier nog langer te zijn,' sprak ze aarzelend. 'Wie weet wat er nog meer kan gebeuren.'

Don keek met grote ogen toe naar het hele spektakel. Even leek het alsof er niets gebeurde, maar toen zag ik Wolfs gezicht en ogen weggedraaid. Er gebeurden zeer duidelijk dingen, maar dingen die wij niet doorhadden. Toen hij zijn hand weer weghaalde vertelde hij wat hij had meegemaakt. Ik kon niet wachten om de pilaar zelf aan te raken, maar Aella daarentegen leek het allemaal niet te waarderen. Ik fronste lichtjes, maar schudde toen mijn hoofd. 'Het spijt me Aella, maar jij begon met het liedje. Dit kan geen toeval zijn en ik moet het zelf ook proberen.' Ik liet haar blik los en stak zelf mijn hand uit naar de pilaar. Zodra mijn vingers het ding hadden aangeraakt, kwam het water in beweging. Het kwam omhoog en draaide als in een slinger rondjes om ons heen, boven de oppervlakte waar het net in had gezeten. Het was alsof het water één met me was, alsof ik het bestuurde zonder het te proberen. Het deed gewoon natuurlijker wijs wat het zou moeten doen. 'Probeer het Aella,' drong ik voorzichtig aan.

IK keek naar het hele gebeuren, zonder Wolf los te laten. Heel voorzichtig gleden mijn vingers weer naar de pilaar toe en de fakkels laaiden al snel weer op. Ze dansten achter het water van Don en ik voelde diep vanbinnen de harmonie tussen het water en het vuur, al waren dat twee tegenovergestelde elementen. Dit ding leek alles samen te brengen.

Ok

Wolf het het gevoel dat er iets hen boven het hoofd hing, als het zwaard van Damocles, maar wat wist hij niet, en dat zat hem niet heel lekker. En om nog eens meegezogen te worden in de ervaring die hij zo pas had ervaren... Maar toch won zijn nieuwsgierigheid het van zijn wantrouwen en legde hij, na Evia en Don, zijn hand op de pilaar. In eerste instantie gebeurde er niets: toen scheen er opeens licht, groenachtig en in blauwtinten die hij niet kon beschrijven: het leek alsof de ertsaders van de grot zich openbaarden en verlicht werden als bloedaderen, wat de rots een grillig patroon van licht gaf, waar het vuur in weerspiegelde en de hele grot in een buitenaards licht zette. Van verbazing hield hij de adem in.

Aella was in eerste instantie niet van plan om ook maar met één vinger die gekke pilaar aan te raken. Maar zodra Don zijn hand op de steen had gelegd, Evia volgde en ook Wolf meedeed, kon ze niet achterblijven.
Zodra ze haar hand, met trillende vingers, op de steen had gelegd, stak er een wind op, die om hen heen cirkelde en wolken van het water en vuur maakte, in perfecte harmonie, met hun vieren in het oog van de storm.

Alle vier hadden we onze handen op de steen, de pilaar gelegd. Om ons heen waren al onze elementen tot leven gekomen om samen een geheel te vormen, een harmonie. Het viel slecht uit te leggen, maar ze werkten samen en al was het een soort storm die rond ons heen draaide, ik, Evia, voelde me er uitermate veilig in. Met mijn ogen nog op de storm om ons heen gericht, klonk ineens Don's stem. 'Verrek,' sloeg hij uit. Voor ons, uit de steen, kwam een oude papierrol tevoorschijn. Hoewel ik zeker was geweest dat er geen luikje of wat dan ook was geweest; er lag nu een rol bovenop. Don pakte de brief met zijn vrije hand van de pilaar af en bestudeerde de brief kort. De brief was verzegeld met rode zegel die onwaarschijnlijk glinsterde.
Don maakte de brief open waarbij het zegel door midden brak. De brief ging uit zichzelf terug naar de steen, maar nu uitgerold. Met grote ogen keek ik, maar ook Don naar de brief. Ineens stopte de cirkel met draaien en de krachten kwamen tussen ons door naar de brief. Enkele seconden werd ik verblind door het licht. Toen ik mijn ogen weer open deed, zag ik, als gemaakt van vlammen, de oude vuurmeester. Hij was niet langer dan 10 centimeter en zweefde boven de brief, maar hij was verschrikkelijk realistisch. Voor de andere drie stond ook elk één persoon, geconstrueerd uit hun eigen kracht. Toen begonnen ze te praten, allemaal tegelijkertijd...

Wat deed ze hier? Aella beefde. Ze wilde hier helemaal niet zijn. Waarom was ze niet boven gebleven in de grot?
Ze probeerde haar hand terug te trekken. Vol afschuw merkte ze dat het niet lukte, alsof ze door iets bovennatuurlijks werd tegengehouden. Haar bloedbaan voelde alsof er glinsterend bliksem doorheen werd geleid, rechtstreeks uit het hart van de aarde, verbonden door de pilaar die ze niet los kon laten. Toen opeens de rol perkament en niet lang daarna de Elementmeesters verschenen, hapte ze naar adem van schrik.

'Heil Uitverkorenen, Dragers der Oudste Elementen.'
De stemmen, samengevloeid tot één akkoord, leken rechtstreeks uit de aarde te komen, zwaar en diep, als onweer. Wolf zoog hoorbaar lucht in van verbazing. 'Wat zat er in die bessen? Hebben we iets verkeerd gegeten? Zien jullie ook wat ik zie?'
Eén van de miniatuurmeesters, Aarde in dit geval, draaide zich naar hem om. 'Zwijg, Nigel Thornstorm, voor als je je geduld nog even kan bewaren, dan kunnen wij uitleg geven.'
Wolf werd vuurrood tot op zijn kaken: het was lang geleden sinds zijn echte naam tegen hem gesproken werd, zo lang geleden zelfs, dat hij hem haast was vergeten. De meesters gingen ongestoord verder met hun verhaal. 'Dit is de eerste keer in twee eeuwen tijd dat er hier vier verschillende Elementdragers staan, één van elk. Dit heeft een reden, want dit is zo in jullie lot beschikt. Jullie zijn degenen die deze wereld moeten redden voordat het te laat is.'

Luttele seconden gingen voorbij voordat ik de woorden begreep die werden gesproken. Toen de woorden binnen kwamen, vielen ze als steen neer. Verstikkend. Wij moesten de wereld redden? Ik kon niet eens mijn krachten beheersen. Tegenover me zag ik dat Don zijn mond open deed om te reageren, maar de meesters spraken weer, zonder zich ook maar iets van iemand aan te trekken. 'Het lot van de wereld ligt in jullie handen. Help de wederopbouw of zie de wereld in elkaar storten. De laatste mensen sterven door het geweld'. Hoewel alle vier tegelijk spraken, was elk woord luid en duidelijk te verstaan, en elk woord leek zwaarder te voelen. Dit moest een vergissing zijn. 'In deze kamer, te midden van het vuur, water, de wind en aarde ligt een doosje. Vind dit doosje en hulp zal geboden worden met jullie missie.' De meesters lieten hun hoofd zakken en nog voordat iemand van ons iets kon zeggen, verdwenen ze.
De kamer was rustig. Pas nu merkte ik wat er allemaal om ons heen was geweest, nu alles weg was en de perkament rol niets meer dan een leeg papiertje was. Met grote ogen keek ik naar de ander vier.

'Dit... kan niet,' mompelde Don langzaam, starend naar de brief. 'Hoe zouden we dit ooit moeten uitvoeren?'

Aella wist niet hoe gauw ze de pilaar los moest laten toen ze daar de kans voor kreeg. Ze voelde alsof ze na een lange duik onder water ze weer boven kwam, en adem kon halen. 'Dit is allemaal een slechte grap,' zei ze, maar haar stem klonk beknepen en ze geloofde haar eigen woorden niet. 'Een hologram die niet door de oorlog is aangetast. Dit is allemaal nep.'
Maar Wolf maakte een geërgerd gebaar met zijn hand en liep van de steen weg.

Wolf/Nigel stapte van de brug af. De grot lag er nog bewegingloos bij, alsof er niets gebeurd was. Uit agitatie knarste hij met de kiezen over elkaar, de lippen van elkaar af, als in de grijns van een wolf. Het zat hem dwars dat die Elementmeesters zijn naam hadden gesproken. Het was al jaren geleden, zoveel jaren geleden dat hij zich zo voor het laatst had genoemd.
Even wierp hij een blik achterom naar Don, en Aella, en toen bleef zijn blik een ogenblik hangen op Evia. Hij zag haar grote ogen en wendde zijn blik af. Ze hadden allemaal geheimen, zo veel geheimen...
Het volgend ogenblik had hij in een gedecoreerde nis in de boekenkast een klein, mahoniehouten kistje gevonden. 'Ik heb het,' verhief hij zijn stem. 'Denk ik.'
Toen hij het opende, zaten er slechts zaden en pitten in. Hij vloekte. 'Hoe moeten we hier de wereld mee redden? Wat moeten we in hemelsnaam doen?'

Ik, Evia, liet me langs de pilaar naar beneden zakken. Mijn benen waren te week geworden door alles wat ik had gehoord. Ondertussen volgend mijn ogen Wolf. Of... Nigel? Hij had het doosje gevonden, maar wat er in zat viel zeer duidelijk tegen. Don liep naar Wolf toe en wierp ook een blik in het kistje. Ik zag hoe hij zijn hand erin stak en iets door zijn vingers liet glippen wat op zand of zaden leek. 'Wacht, er ligt iets onder,' klonk zijn stem door de grot. Nog geen seconde later zag ik hoe hij een soort glinsterende steen omhoog hield. 'En er liggen er nog meer in,' zei hij weer.
Ik liet mijn blik wegglijden en staarde naar de vloer voor mij. De egaal marmeren vloer van het plateautje was koud, maar niet vervelend onder me. Hoe konden ze denken dat ik de wereld zou kunnen redden? Ik was al een gevaar voor de andere drie.

Het was ondertussen de volgende dag. En als vanouds, regende het. Het was echter niet een normale, verkwikkende regen, maar een regen ontstaan door de rampen die de mensen de aarde hadden toegebracht. De lucht rook naar zwavel en zag geel, met dichte wolken en regen die als radioactiviteit op je huid brandde.
Wolf stond bij de opening van de grot en staarde naar buiten, voor zover de regen dat toeliet, en wachtte tot het beter weer werd. Hij herhaalde voor zichzelf nog eens zijn geschiedenis, en vroeg zich af waarom er altijd punten waren waarop hij strandde. Punten die hij niet had voorzien. Zoals gisteren, die gekke legende dat ze zogenaamd de wereld moesten redden. Het feit dat ze zijn naam zeiden. Of zijn gevoel voor Evia.
Tot zijn grote opluchting werd de lucht helderder: de gele gloed waaide over. Hij liep even naar buiten. De regen brandde niet langer, maar voelde als gewoon water.
'Zin om mee te gaan om te zoeken naar wat voedsel?' nodigde hij Evia uit, proberend zo nonchalant mogelijk te klinken. 'De regen is weer normaal.'

Aella ondertussen zat bij een klein brandend vuurtje, wat dieper de grot in, met een geïmproviseerde deken, gemaakt uit een stuk zware gordijnstof, om zich heen gewikkeld. Ze had het koud en was moe. Ze had amper geslapen na alles wat er gisteren in de zaal onder hun grot was gebeurd. Het leek teveel om te bevatten: het verschijnen van de meesters, hun boodschap, het gekke kistje en de rare steen die een ieder had gekregen.
De steen. Ze viste hem op uit haar jaszak en liet hem tussen haar vingers ronddraaien. Het was een betrekkelijk kleine steen, zo groot als een klein kippenei, in een nietszeggende witte kleur, met hier en daar grijze sporen. Ze wist dat het een steen was dat paste bij haar element. Net zoals Wolf, Don en Evia hun eigen steen hadden gevonden die bij hun element paste. Maar wat het verder betekende, kon niemand vertellen.
Ze liet de steen weer in haar jaszak glijden en trok de deken dieper over haar schouders heen.

Ik had bij het vuur gezeten, mijn ogen dicht en gefocust op mijn ademhaling. Op Wolfs uitnodiging reageerde ik door voorzichtig overeind te krabbelen. Don had mijn wonden nog een keer verzorgd en ik kon nu ietwat leunen op mijn been zonder dat ik verging van de pijn. Ik hinkte/liep naar Wolf toe met een lichte glimlach om mijn lippen. 'Ja, prima,' gaf ik hem eindelijk antwoord. Kort keek ik hem in zijn ogen, die me toe leken te schijnen, om mijn blik snel naar de grond te richten. Mijn wangen kleurden, maar gelukkig had ik het argument dat lopen zwaar was. 'Had je in de buurt iets gezien of moeten we echt ver zoeken?' vroeg ik Wolf terwijl ik naar buiten strompelde.

Don was weer in de grot en had er wat boeken bij gepakt. Ik zat op een oude stoel, die nog verbazingwekkend stevig was - maar het leek dan ook alsof niets in deze grot verging - en bladerde door de verschillende boeken heen. Voorspellingen, spreuken, vechttechnieken, zelfs boeken over geneeskrachtige kruiden. Echter, ik had nog niets over ons kunnen vinden terwijl ik dacht toch alle voorspelling boeken te hadden bekeken. Ik krapte eens achter mijn oor en liep weer naar de boekenkast toe. Ergens zou toch iets meer moeten staan over wat wij moesten doen, hoe en... en waarom wij. Kort liet ik mijn vingers over de steen in mijn zak gaan. Toen viel mijn oog op een boek zonder titel. Ik pakte het achter de andere boeken weg en sloeg het open. Het boek bestond uit platen, enkel dat, maar leek een verhaal te vertellen.

Wolf had zijn arm om haar schouders heengeslagen om ervoor te zorgen dat ze op hem kon leunen tijdens het lopen. Hij voelde haar lichaamswarmte tegen de zijne, en probeerde zijn gedachten ergens anders op te focussen. 'O, nee,' antwoordde hij op haar vraag. 'Ik had vlakbij frambozenstruiken gezien. Of eigenlijk had Max die gevonden toen hij een haas achterna joeg.' Hij wierp een blik op de hond, die vrolijk voor het uit rende.
Het pad was veranderd in een modderig beekje, even lastig begaanbaar als ijs. Gelukkig was ondertussen de regen wel helemaal opgehouden. Na een minuut of tien lopen leidde Wolf Evia het pad af, wat rotsen af en wees toen naar de struiken. Hij liet haar los, maar trok zijn jas uit zodat ze erop kon gaan zitten zonder nat te worden. De zon scheen echter warm en liet alles stomen.
Hij plukte wat frambozen en bracht die haar. Even zweeg hij, maar zei toen: 'Ik denk dat ik je wel een verklaring verschuldigd ben over mijn naam.' Hij glimlachte eventjes, al was het weinig meer dan het even optrekken van zijn mondhoeken. Hij verhief zijn stem: 'Wolf!' waarop Max de kop ophief en naar hem toe kwam gedrenteld. De jongeman aaide het dier over de kop heen. 'Ik heb zijn naam geleend in de tijd dat het te gevaarlijk werd om mijn eigen naam te gebruiken. Maar in werkelijkheid is zijn naam dus Wolf, en ben ik Nigel.' Hij keek weer naar Evia op. 'Maar ik wil dan ook jouw verhaal weten, Evia.'

Aella moest even ingedommeld zijn, want toen ze haar ogen weer opensloeg was het vuur uit en de regen opgehouden.
Verkleumd krabbelde ze overeind. Iedereen was weg: de grot was eigenaardig stil. Ze legde de deken aan de kant en stapte toen de natuurlijke corridor in, op weg naar de diepere zaal achter de grot.
De zaal leek de stemming van een verlaten kerk uit te ademen. Aella liep geluidloos door de ruimte heen met het idee hem nog eens beter te bestuderen. Ze bespeurde echter een gevoel van leven, en vond Don tussen de boekenkasten in. Hij scheen ergens verdiept in te zijn. 'Wat interessants kunnen vinden?' begroette ze hem.

Uitgeput had ik plaats genomen op de jas van Wolf, of nu Nigel. Terwijl hij frambozen terug bracht, begon hij te spreken. Met een gevoel van nieuwsgierigheid luisterde ik naar zijn verhaal. 'Als wat jij me vertelt voldoende is, zal ik je over mij vertellen,' zei ik en een speels glimlachje gleed over mijn gezicht. Het maakte echter al snel weer plaats voor een serieus gezicht. 'Als je dat natuurlijk wilt.' Ik liet mijn vingers door de vacht van Max, uh Wolf - dit was veel te verwarrend - gaan terwijl ik Wolf, uh Nigel, aankeek.

Geschrokken, als in schokkende schouders en snelle hartslag, keek ik omhoog. Een zucht ontschoot me toen ik Aella zag binnenlopen. 'Pfoe, laat me niet meer zo schrikken,' lachte ik haar toe. Mijn blik gleed naar het boek, en weer terug naar Aella. 'Ik denk dat ik wat gevonden heb,' klonk mijn stem toen en ik liep naar haar toe. 'Er staat niets geschreven maar volgens mij gaat het over ons. Kijk!' Ik wees naar een pagina waar vier personen rond dezelfde pilaar leken te staan, in precies dezelfde situatie als waarin wij hadden gestaan, en met de vier element tekens in het midden. 'Hier kunnen we misschien informatie in vinden!'

Nigel verborg zijn geamuseerde blik. Ze was open en oprecht: hij was dat toch mogelijk. In het lichaam van de jonge vrouw huisde een intelligente, geslepen geest, die meer had moeten offeren en opgeven dan hij had kunnen bedenken, maar ze kon nog lachen. En dat stond haar verrukkelijk. Hij betrapte zichzelf erop dat het hem speet dat ze al snel weer ernstig keek.
'Uiteraard,' antwoordde hij. Hij zoog op een framboos en ging toen op een andere steen zitten, schuin naast die waar zij op zat. 'Om het enigszins begrijpbaar en kort te houden: mijn familie was behoorlijk... nationalistisch. En vrij conservatief. Toen de oorlogen uitbarstten, schaarden wij ons onmiddellijk achter de Aarddragers. Uit een verleden, honderden jaren eerder, waren er al vetes ontstaan met de anderen Elementen, maar dan in het bijzonder vuur. Het was dan ook niet vreemd dat de Vuurlingen andere partijen kozen dan mijn orde. We doodden er veel. Het gelukte ons om zelfs zulke schrik bij de vuurjagers aan te brengen, dat er we als vogelvrijverklaard werden.' Hij zuchtte even. 'Maar we onderschatten vuur. Vuur is onvoorspelbaarder, en daardoor in grote mate, krachtiger dan Aarde. We moesten ons opsplitsen en onderduiken. Een voor een werden de Aarddragers opgespeurd en omgelegd. Mijn naam was niet meer veilig. Ik kon niet meer laten zien dat ik een Element in me had. Lang verhaal kort, het enige wat ik nog had van thuis was Wolf. Ik leende zijn naam en we trokken ver weg.' Hij grinnikte even. 'En dus vond ik het kamp met Don, en vonden we jou en Aella. Nu weet je het.' Hij keek geamuseerd en knipoogde. 'Maar nu ben ik heel erg benieuwd naar jouw verhaal, aardsvijandin.'

Aella keek over zijn schouder mee. Ze zag inderdaad een tekening, het leek een ets, van een tafereel dat leek op wat zich gisteren had afgespeeld, al waren de personen niet goed zichtbaar. Voorzichtig, want het papier was broos, sloeg ze de bladzijden om, begon te bladeren. Er waren vage voorstellingen van te zien. Ze zag uitbeeldingen van samenstromen van de elementen, maar ook horrorachtige taferelen die ze niet begreep. Ze liet de bladzijden los. 'Ik denk niet dat dit bruikbaar is,' aarzelde ze. 'Elementen zijn nog nooit samen gebruikt. En er zijn ook bladzijden die er niet zo rooskleurig uitzien.'
Ze huiverde en liep een eindje weg om de andere kasten te bekijken. De titels waren in een taal die ze niet begreep en ze kon verder niets zien wat haar aandacht kon behouden.
Langzaam draaide ze zich weer om. 'Heb jij hier genoeg water om het op te roepen?' Ze maakte een cirkelbeweging met haar linkerhand en deed een cirkelende bal van lucht ontstaan. 'We kunnen eens proberen onze elementen te mengen.'

Ik luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal, maar toen ik zelf aan de beurt was, voelde ik wat meer tegenzin. Ik pakte de kop van Wolf in mijn handen en bekeek het grote beest zijn kop. 'Mag ik je Max blijven noemen of houdt je liever van je oude naam?' vroeg ik het beest. Ik glimlachte, maar sloeg daarna mijn ogen neer. Mijn woorden waren nu weer op Nigel gericht, maar ik bleef naar de kop van het dier kijken. 'Ik kan jullie geen ongelijk geven. Mijn kracht is zelfs mijn eigen vijand.' Ik liet mijn handen weer zakken en legde ze open op mijn schoot neer. 'Jij noemt het onvoorspelbare krachtig, ik noem het voornamelijk gevaarlijk.' Een zucht ontschoot en een stilte klonk die wel uren leek te duren. Toen opende ik mijn mond weer, mijn blik richtte ik op Nigel. 'Weet je waarom ik mijn krachten nooit gebruik?' Een korte stilte viel weer. 'Je weet toch hoe ik heel als ik mezelf verbrand? Alle vuurmensen hebben dat...' Ik sloeg mijn ogen weer neer en pulkte aan het verband om mijn been. 'Het element had in mijn familie een generatie overgeslagen. Mijn oma was een meesteres, maar al gestorven voordat ik geboren was. Mijn moeder, die haar moeder het vuur zo goed had zien beheersen, probeerde het me te leren.' Een traan rolde over mijn wang. 'Maar toen ik haar verbrandde, heelde ze natuurlijk niet. Elke dag zag ik hoe ze pijn had aan haar brandwonden. En hoewel ze me niets kwalijk nam, heb ik vanaf die dag nooit mijn kracht geprobeerd te gebruiken. Daarom heb ik het niet onder controle. Ik weet niet hoe. Ik wil ze niet.' Ik trok mijn goede been op en legde mijn kin op mijn knie. 'En in de oorlog waren wij inderdaad de grootste moordenaars. Dit is een verdoemd element.'

Ik sloot het boek en stond op. 'Ja, ja zat water,' zei ik gebarend naar het kleine vijvertje. Ik stuurde wat water omhoog en bracht het naar de windbal. Daar bleef het echter in de lucht hangen en twijfelend keek ik Aella aan. 'En wat denk je dat we er nu mee kunnen? Het zweeft nu samen, maar of het samen iets kan...?'

Nigel luisterde stil naar haar verhaal, maar toen een traan zich uit haar ooghoek losmaakte, schoof hij wat dichter naar haar toe. 'Het dragen van een element is nooit een makkelijke taak. Niemand zal ervoor kiezen.' Hij keek naar haar gezichtje. Hoeveel ze al wel niet mee had moeten maken... En ze was nog zo jong. 'Hoe lang geleden is het dat je iemand hebt echt hebt aangeraakt, Evia?' informeerde hij toen en glimlachte haar even toe, en sloeg zijn armen uit elkaar met de bedoeling aanstalten te maken om haar een knuffel te geven, maar het zo duidelijk deed dat ze zich altijd kon terug trekken, mocht ze dat willen.

Het was alsof ze geen vaste grond meer onder de voeten had, maar het was geen onaangename gewaarwording. Ze had haar gedachten volledig naar binnen gekeerd, geconcentreerd op de bol lucht die boven haar handen cirkelde, vermengd met het water. Ze kreeg het zelfs warm, warmer dan ze het in dagen had gehad. Uiteindelijk opende ze de ogen en glimlachte onverholen. 'Jullie watermensen zijn zo lomp in gevoel,' zei ze vermaakt. Ze maakte met haar rechterhand een cirkelende beweging naast de water- en luchtbol en liet het rondtollen, zodat het samensmolt en er bal uit ontstond die leek op een perfect ronde suikerspin. 'Voelde je niet je element in de lucht? Ik kon het water voelen. En zie, een wolk.' Ze liet haar handen zakken en de wolk hing zelfstandig tussen hen in, om echter al snel op te lossen. 'Wie weet wat we met oefenen teweeg kunnen brengen.'
Ze draaide zich om. Ze wilde niet dat hij haar gezicht kon lezen. Ze had meer gevoeld dan alleen Water. Ze had door het element Don gevoeld.

Enkele seconden bekeek ik Nigel en zijn open armen. Toen kwam een glimlach op mijn gezicht en - weliswaar met mijn handen samengeknepen tot vuisten - kroop ik weg in zijn armen. Ik sloot mijn ogen en legde mijn vuisten op zijn rug. Zijn knuffel voelde beschermend, ietwat ongemakkelijk, en vertrouwd tegelijkertijd. Mijn bloed raasde door mijn lichaam heen terwijl ik zijn geur door mijn neus voelde stromen. Nog nooit in mijn leven was ik zo dicht bij een jongen geweest, een man. Ik voelde gevoelens in me die ik nog nooit had gevoeld. Een stroom van passie leek door me heen te gaan en een verlangen ontstond.

Het duurde even, maar toen voelde ik het ook. Het gevoel overviel me en verbaasd, maar tevreden keek ik naar de wolk tussen ons in. 'Misschien gaat dit toch wat worden. Met veel oefenen.' Ik hief nu beide handen en trok een muur van water omhoog, tussen ons in. 'Werk je magie,' klonk ik opgewekt. De combinatie van onze krachten maakte dat ik zo veel meer voelde. Ik voelde mijn element, maar ook het hare. En... En het leek alsof ik ook een connectie voelde met Aella.

Voor een moment hield Nigel haar stevig tegen zich aan en rustte met zijn kin op haar schouder. Haar haar kriebelde zijn hals en hij rook haar geur, zoet maar donker als vuur. Hij had de vraag wel aan haar gesteld. Hoe lang is het geleden dat je echt iemand hebt aangeraakt, Evia? Nigel streek even door haar haren heen voordat hij haar weer losliet en haar met een glimlachje bekeek. Als hij die vraag zelf had moeten beantwoorden, had hij het antwoord niet eens geweten.
Hij wendde zijn blik af en tuurde naar het landschap in de verte. Hij wist niet hoe ze verder tegenover hem stond. Hij wilde niet iets doen wat achteraf veel te snel zou blijken te zijn, als ze überhaupt zou willen. 'Hoe voel je je verder?' informeerde hij dus maar, doelend op haar verwondingen.

Zijn gezicht leek te verlichtten toen hij een muur van water optrok: zijn stem klonk enthousiast. Aella moest even glimlachen, maar haar ogen stonden bedenkelijk. Ze waren niet geoefend in het samensmelten van elementen. Wie weet wat er kon gebeuren. Maar haar nieuwsgierigheid overwon. Ze hief haar handen op en commandeerde de lucht die in de zaal aanwezig was, samenvoegend tot een rondtollende bal, en stuurde het toen als een sterke windvlaag door de muur van water.
Zodra de lucht het water raakte, voelde ze dat ze het niet meer onder controle had. Dat had ze anders nooit: het verontruste haar. De lucht tolde rond in het water, leek te verstikken, maar veranderde toen in een kleine cycloon als een wervelwind, het water met zich meesleurend.
Verwonderd stak ze haar hand opnieuw op en probeerde grip te krijgen op de lucht. Ze trok haar element uit de wervelwind, die als regen uiteen viel. 'Wel, dat werkt dus,' antwoordde ze. 'Maar hoe we hiermee de wereld kunnen redden... Het is vermoeiend. Water verstikt Lucht.'
Ze hief haar hoofd naar hem op. 'Wat is het krachtigste wat je met je element kan doen, Don?' informeerde ze.

Ik trok langzaam mijn armen terug, nog steeds tot vuisten geknepen. De stortvloed aan emoties had mijn krachten weer aangewakkerd en kleine vonkjes schoten uit mijn handpalmen tegen mijn samengeknepen vingers aan. Ik kon maar moeilijk denken en het duurde dan ook even voordat ik zijn vraag helemaal doorhad. 'Oh ja. Stukken beter dan eerst in ieder geval.' Ik keek naar het verband om mijn been om hem maar niet aan te hoeven kijken en voelde hoe mijn wangen rood werden. Ach ja! Dat kon er ook nog wel eens bij.

Ik hield mijn handen omhoog en kon nog maar net controle houden over het element. Hoewel, controle was misschien zelfs een groot woord. Ik wist de wervelwind op zijn plaats te houden. Ook al kon ik het soms niet meteen zien, ik voelde het meteen de momenten dat Aella ook haar krachten probeerde te beheersen. Het was moeilijk uit te leggen en ook geen heel tastbaar gevoel, maar het was er duidelijk. Luid en duidelijk zou je het bijna kunnen beschrijven. Alsof ze tegen de lucht zei zich over te geven en te luisteren.
Uiteindelijk knikte ik zacht op haar woorden om mijn schouders daarna op te halen. 'Ik weet het ook niet, maar ik denk niet dat de meesters zich vergissen. We zullen het dus wel zien. En het krachtigste... Ik zou denken het genezen?' Bijna vragend keek ik haar aan.

Haast verwonderd liet hij zijn blik over haar gezichtje gaan. Wat was dit toch vreemd. Zij als vuurwezen. Hij had gevechten met haar soort geleverd, tegen hun en met zelf benauwend vernielzuchtige agressiviteit, het allesverterende vuur dat niet zou doven. Maar toch was Evia heel anders dan ieder ander die hij had leren kennen, en nu ze hier zo zaten...
Hij staarde naar de heuvels in de verte. Er stonden nog enkele karkassen van pijnbomen, waar de zon warm door heen scheen. Hij zuchtte. Zijn gevoelens voelden gek aan, alsof ze niet van hemzelf waren, maar van iemand anders, en hij van een afstandje toe kon kijken. Dat had hij nog nooit gehad.
Vanuit de verte zag hij opeens kleine figuurtjes vanuit de heuvels klimmen. 'Kom,' sprak hij gehaast, en sloeg zijn arm om haar schouders heen om haar overeind te helpen. 'Er zijn ondoden verderop. Ze hebben ons nog niet gezien, maar het is tijd dat we weer teruggaan.' Hij keek grimmig. 'Don moet straks weer naar je wonden kijken. Het is te gevaarlijk om hier te blijven.'

Aella hield haar gezicht in de plooi om niet haar verwondering te laten spiegelen, maar haar ogen glansden vreemd. 'Genezen,' herhaalde ze, van haar stuk gebracht. Ze gooide de bol lucht met een zwaai van haar hand omhoog, die oploste in het niets. Daarna keek ze Don weer aan, en ontspande zich. 'Je bent echt een rare, Don. Maar je bent een zegen in deze rare wereld.' Ze glimlachte even verdrietig. 'Ik hoop niet dat je hetzelfde lot ondergaat zoals zoveel mensen met een goed hart.'
Uiteindelijk zuchtte ze diep en draaide zich om. 'Ik ga maar weer naar de bovenste grot. Evia en Wolf... Nigel... zullen er ook wel weer zijn.'

Ik keek Aella in haar sprekende ogen om na enkele seconden de lucht weer luchtiger te maken. 'Achja, daar gaan we voor zorgen niet? We moeten immers de wereld redden.' Ik trok een grote lach en gaf haar een duwtje in haar zij. 'Ik loop met je mee,' zei ik daarna en om de daad bij het woord te voegen, begon ik de boeken weer terug te zetten. 'Één momentje alsjeblieft.'

Ik opende mijn handen om op te kunnen staan, en grote vlammen ontschoten me. Ze raakten niets of niemand, maar hadden duidelijk de aandacht getrokken van de ondoden. Ze bleven enkele seconden staan, om onze kant op te rennen. 'Shit, sorry,' mompelde ik keek naar de grot toe. Ik zou er nooit op tijd zijn. Rennen lukte me echt nog niet.

Waarom hij die fout had gemaakt, wist hij niet. Hij was immers vaker getuige geweest dat het vuur reageerde op Evia's emoties. Waarom hij die nu had uitgelokt, hier midden in de wildernis, van god en alle mensen verlaten...
Hij voelde hoe zijn wenkbrauwen geschroeid waren door het vuur, maar het was in orde: er was niks geraakt. Maar in de verte zag dat de ondoden nu hun aandacht hadden gefixeerd op hem en Evia. 'O, fuck,' knarsetandde hij. Zonder dat hij zich er bewust van was telde hij ze in de flits van een seconde: het waren er meer dan negen, meer kon hij niet zien.
Evia zo goed als mogelijk was ondersteunend, begon hij met haar de stenen op te klauteren naar het geïmproviseerde pad toe.
De takken zwiepten hem in het gezicht. Links van hem hoorde hij iets bewegen. Hij kon niet zo snel zijn krachten oproepen dat het effectief was, dus trok hij zijn lange jachtmes en maaide intuïtief met zijn linkerhand richting het geluid. Een hese krijs, en geritsel van de bladeren: een geluid van een zwaar op de grond smakkend lichaam. Hij voelde het warme bloed op zijn arm spatten. 'Vlug,' trok hij Evia mee naar het pad. Hij riep Wolf/Max aan en commandeerde hem Don of Aella te waarschuwen. Hij hoopte maar dat ze ergens in de buurt zouden zijn.

Aella grinnikte ontwapenend. 'Neem de tijd. Ik ga kijken of het vuur nog brandt.'
Ze liep het stuk naar de bovenste grot. Er heerste een diepe stilte: de striemende regen was opgehouden. Zonnestralen spiegelden de grot in. Nigel en Evia waren nog niet terug, maar ze maakte zich geen zorgen, want proviand zoeken kon een tijdrovend klusje zijn. Ze knielde neer bij het smeulende vuurtje en liet er met haar vingers zuurstof omheen kringelen, zodat er weer een vlammetje verscheen.
Opeens hoorde ze een geluid: haastige, lichte voetstappen en gehijg. Ze keek op om de grote hond te zien. 'Max! Wat doe jij nu hier. Ben je vooruit gerend?' Ze wilde het dier aanhalen, maar hij piepte alleen maar en sprintte de grot weer uit. Aella had het gevoel alsof een koude hand zich om haar hart legde. Er was iets niet goed. 'Don!' schreeuwde ze naar achteren, voordat ze de grot uitrende, Max achterna.

Ik tilde net mijn handen op om het wezen aan de zijkant te bestoken met vuur, toen Nigel een mes tevoorschijn haalde en de ondode onderuit haalde. 'Sorry,' mompelde ik nog een keer terwijl ik probeerde zo snel mogelijk met Nigel mee te lopen. Echter, de ondoden kwamen steeds dichterbij en ik wist dat we niet op tijd terug zouden zijn. 'Laten we ze aanvallen, vluchten heeft geen zin,' zei ik hem. 'Dan kunnen wij beter sneller zijn.' Ik beet mijn lippen op elkaar om me te concentreren en stopte met lopen om mijn woorden kracht te geven. Ik zou ons niet opgeven zonder een gevecht.

Aan haar stem kon ik horen dat het menens was en binnen een halve minuut stond ik boven in de grot. De grot was al leeg en ik rende naar boven toe waar ik de rug van Aella zag. Ik trok een sprintje en ging haar achterna.

Het zweet brak hem uit. Er zaten er meer dan negen: hij had zich niet vergist, maar in het dode struikgewas hadden er meer gezeten die hij niet had gezien. Evia had gelijk: ze waren te langzaam om de grot te bereiken. En wat als ze daar aangekomen waren? 'Best,' zei hij kort. 'Maar blijf achter me.'
Hij borg met een razendsnelle handeling zijn mes op en maakte van zijn handen klauwen, de palmen naar boven gericht. Woest gebaarde hij met de armen omhoog. De grond trilde: langzaam verhief zich een grote lijn aarde zich omhoog, doormengd met rotsen en dood hout. Zweet parelde Nigel op het voorhoofd. Daarna maakte hij een zwaaiende duwbeweging met de armen, zodat de muur aarde met het tempo van een stoomtrein zich over de grond bewoog en de naar hen toe komende ondoden tegen de grond aan sloeg. In eendezelfde beweging greep hij het lange geweer van zijn rug af, drukte als een razende de veiligheidspal omlaag, richtte op de dichtsbijzijnde ondode en schoot. Dat was minder vermoeiend dan het commanderen van zijn element.

Max was al voor haar uitgerend, terug om zijn baasje te verdedigen. Maar het was nog een flink eind wat ze hadden afgelegd. Aella begon te hijgen alvorens ze dicht genoeg bij was om de ondoden in het oog te krijgen. Met grote sprongen kwamen de walkers dreigend aangerend, maar werden door een daverende muur aarde langs de hele linie weggemaaid. Maar het waren er veel. Ze wist niet waar ze vandaan kwamen, maar tijd om daarbij stil te staan was er ook niet.
Terwijl ze nog altijd hard naar Evia en Nigel toe holde, hief ze haar handen op en vormde een donkere bol lucht. Rechts naast zich hoorde ze voetstappen. Was dat Don? Nee, die moest nog ergens achter haar zitten. Geschrokken dook ze opzij toen er een ondode naast haar opdoemde. In een flits zag ze een gelaat met een rottende huid vol gaten en klappende kaken voordat ze over de grond rolde. De lucht ontsnapte uit haar handen. Ze verloor echter het verstand niet en trapte naar de walker, rolde opzij en commandeerde opnieuw de lucht, die als een moker tegen de borst van de ondode sloeg en hem een halve draai om zijn as liet maken.
'Evia! Nigel!' schreeuwde ze, hopend boven het geluid van de gevechten uit te komen. 'Terug naar de grot, daar zijn we veilig!'

Ik weigerde toe te kijken hoe Nigel in zijn eentje tegen de walkers vocht. Dus zette ik een paar stappen bij hem vandaan en richtte mijn beide handen naar voren. Een grote vlam liet sommige walkers naar achter stappen, om meteen omver gegooid te worden door de laag grond die bewoog. Ik trok één hand terug, stak nog maar twee vingers uit van mijn rechterhand en richtte. Met het geknal van Nigel naast me, was het moeilijk te concentreren,maar het lukte me. Een vlam, als een soort electroschok, schoot uit mijn vingers en raakte één van de walkers die begon te branden van het midden uit. Ineens hoorde ik een stem achter me en geschrokken keek ik om naar hoe Aella aan kwam rennen. 'Dat lukt niet!' riep ik haar toe. 'Maar kom hier, samen kunnen we het vast!'

Don kwam er ook aan gerend. Na de regen zat er genoeg water in de grond om omhoog te trekken. Zo tijdens het rennen, bracht ik water omhoog die zich vormden tot pijlen van ijs. Ondoden. Als je dacht alles gehad te hebben... Ik richtte op de walkers die dicht bij Aella waren, hopende dat de andere twee genoeg aan elkaar hadden, en doorboorde er twee met de pijlen. Ik kwam nu bij Aella aan en bekeek een seconde haar gezicht om uit te vinden dat ze ongedeerd was. Thank God. Vluchtig keek ik rond, waarna ik Aella bij de hand pakte en haar zonder een woord te zeggen mee trok naar de andere vier. Dan konden we in ieder geval alle kanten verdedigen.