Pure Spirits

Ze hadden zo'n eind afgelegd dat Wolf er zelf verbaasd over stond. Zeker als je bedacht dat Evia niet had kunnen lopen en ze haar (sja, geen idee, met een slede? Of op Max? Whatever ) mee hadden moeten nemen. Tenslotte hadden ze de stad verlaten. Er waren teveel ondoden en andere mutanten, en nu het donker werd, moesten ze op zoek naar een andere plek.
Wolf, met zijn neus voor veilige plekken in de aarde, was voorop gegaan een heuvel opgestuurd tussen hoge rotsstenen door. Terwijl het begon te regenen waren ze van daar uit langzaam via een smal, steil pad omhoog gelopen. De stad beneden hen was inmiddels niet meer te zien door het gordijn van regen en duisternis.
Uiteindelijk stonden ze voor de grot, die hij even duidelijk had aangevoeld als was het een deel van zijn eigen lichaam geweest: het was immers een deel van het element Aarde. Het was een tamelijk ruime grot, zo'n drie meter hoog, met een flauwe bocht naar rechts waarvan het plafond afliep. De grot leek verder door te lopen na de bocht, maar hij kon het niet zien en het maakte hem ook niet veel uit.
Hun eerste behoefte was het maken van vuur en het creëren van een slaapplek. Terwijl hij en Aella daarmee bezig waren, verzorgde Don Evia's wonden. Wolf legde de laatste hand aan het kleine vuur. Ze zaten in een lastig parket. Er was onvoldoende brandstof voor het vuur, en, nog erger, hun eigen voedselvoorraad was zo goed als op. Nadat Don klaar was met het behandelen van Evia's wonden gaf Wolf haar het laatste stuk brood. 'Rust uit,' zei hij zacht. 'Voorlopig blijven we hier.'

Aella voelde zich hier niet op haar plek. De lucht was bedompt. Ze was omgeven door aarde terwijl buiten de regen als een soort gordijn de rest van de wereld buitensloot. Nadat ze geïmproviseerde slaapplekken had gemaakt van de dekens en enkele afgescheurde gordijnen en andere stukken stof die ze mee hadden genomen, stond ze op, rusteloos. Alle spieren in haar benen deden zeer: ze hadden vandaag ver gelopen, zo ver dat tenslotte Aella haar benen niet meer had gevoeld en ze automatisch onder zich hadden verder gelopen, alsof ze iemand anders toebehoorden. Maar hoe graag ze ook wilde uitrusten, ze kon het niet. Ze miste haar element. De lucht was schaars.
Ze keek naar Evia. Ze zag er slecht uit, ziek en doodop. Haar gezicht zag bleek als melk, met holle ogen. Aella wierp een blik op Don. Ze voelde zich nutteloos. Ze kon geen vuur maken, geen mensen genezen met water, geen grotten vinden. Hun voedsel was echter wel bijna op. Dat was een groter probleem. 'Ik zal kijken of ik wat voedsel kan vinden hier in de omgeving,' kondigde ze aan, trok de capuchon over haar haren heen en stapte de regen in.

Ik kwam overeind en stond enkele seconden bij het vuur. Echter, toen Aella meldde dat ze op zoek naar eten zou gaan, draaide ik me op mijn hielen om. Ik gebaarde naar de andere twee dat ik mee zou gaan, dat was wel zo veilig, en liep toen vluchtig achter Aella aan.
Enkele minuten liep ik in stilte naast haar, terwijl de regen elke centimeter van mijn lichaam nat maakte. 'Je bent een sterke vrouw, weet je dat?' zei ik haar toen, en ik draaide mijn hoofd, dat iets naar voren hing vanwege de regen, naar haar opzij. 'Je haalt water voor ons, bedenkt eten te gaan halen. En we hebben behoorlijk gelopen vandaag.'

Ik keek naar het brood in mijn handen en toen op naar Wolf die bij me stond. 'Dankje,' mompelde ik zacht, om te vervolgen: 'ga terug naar het vuur. Zo wordt je nog koud.' Ik glimlachte zwakjes en liet mijn ogen weer over het broodje glijden. Ik was not te misselijk om te eten, maar de pijn was dragelijker door Dons behandeling. Het zou even duren, dan voelde ik me hopelijk weer iets beter en ging het broodje erin. 'En dankje. Dat jullie me zo geholpen hebben met hier te komen.'

De regen geselde in harde vlagen op hen neer zodat ze geboden moesten lopen, met zo'n hevigheid alsof er een verbogen bedoeling achter lag: misschien was er een hoger plan om de hele wereld te inunderen en schoon te wassen van alle geweld en vergeten oorlogen. Even liepen ze zwijgend naast elkaar voort, nat tot op hun huid. Het bergpad was in een slikkig beekje veranderd, gladder en moeilijker begaanbaar dan ijs. Langs de kant van de weg groeide een hoop onkruid en andere struiken. Aella plukte enkele frambozen, bramen en bosbessen, zo goed als het ging: ook vond ze munt en brandnetel, haast weggestroomd van de berg af. Ze bewaarde alles in een plastic tasje dat al gauw ook volliep met de regen.
Ze hief haar hoofd op toen Don opeens wat zei. Over hoe ze 'een sterke vrouw was'. Ze uitte een krakend lachje en keek hem aan. 'O, beste Don, wat weet je weinig af van de Luchtmensen,' antwoordde ze. 'Sterk? O, lieve hemel, nee. We zijn het zwakste element. Vuur verteert ons. Aarde verpulvert ons. En water...' Ze trok haar mondhoeken een moment op, al was het geen echte lach. 'Water is het ergst.'
Ze knoopte het zakje met bosvruchten en kruiden dicht en verborg het in de zak van haar jas. 'Maar bedankt voor je woorden. Misschien kan ik op deze manier, door proviand te zoeken, zo mijn steentje bijdragen.'

Wolf glimlachte eventjes en praatte vluchtig wat met haar, al was het alleen maar een poging om haar wat af te leiden van de pijn. 'O, nee, ik zal het niet gauw kwijt krijgen... Ik ben hier in mijn element. Maar moet jij niet wat dichter bij het vuur zitten?' Hij ging ook tegen de grotwand aanzitten en floot zacht naar Max, die de kop ophief. 'Ga wat eten voor jezelf zoeken, jongen,' gebood hij de hond, die hem begreep en de grot uitrende.
Hij draaide zijn hoofd om toen Evia opnieuw wat zei. Hij glimlachte flauwtjes. 'We zitten nu eenmaal in hetzelfde schuitje, momenteel. We moeten dit samen zien te overleven.' De glimlach ebde wat weg. Hij had het gevoel dat er meer achter moest zitten, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen wat.

Een frons kwam op mijn voorhoofd te liggen bij het horen van haar woorden. 'Je bent meer dan alleen een element.' Ik bekeek hoe ze vakkunding wat vruchten voor ons plukte en keek ondertussen om me heen. Misschien waren er nog wel beesten die we zouden kunnen jagen. Een flinke ijsschots zou voldoende moeten zijn. Echter, de helft van de dieren was genetisch gemanipuleerd en weer een gedeelte was blootgesteld aan chemische straling. Je moest goed weten wat je schoot.
Ik keek weer naar Aella. 'En bovendien sprak ik niet over je element. Ik sprak over jou en dat ik denk dat jij een sterke vrouw bent.' Ik bekeek hoe ze de zak wegstopte. Water was het ergst. Ik bekeek de contouren van haar gezicht en het natte witte haar dat vastplakte eraan. Ik had geen zin om er nu over te praten. Als we zo erg waren en niet samen konden, waarom waren we dan nu allemaal samen?

'Vuur is mijn element. Ik krijg het niet koud,' zei ik hem, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder liet zakken. 'Als ik het wel koud krijg, dan is er iets mis.' Ik keek Max na die de grot uit sprintte en glimlachte zwakjes. Wie had er nou een Wolf als huisdier? En nog wel eentje die zo goed luisterde?
'Ja,' mompelde ik als antwoord op zijn woorden. Ik sloot mijn ogen, om ze meteen weer open te doen. In een flits had ik iets gezien op de muur. Witte lijnen, misschien wel een tekening. Ik keek naar de plek, maar het wat te donker om het echt goed te zien. 'Wat is dat?' vroeg ik Wolf. 'Daar op de muur?'

Aella plooide haar lippen nu in een welgemeend lachje toen Don weer sprak. Hij zag er goed uit in de regen, dat immers mij zijn element hoorde: lang en krachtig. Ze zweeg een ogenblik en begon met hem het pad weer te bewandelen dat naar de grot zou leiden. 'Je bent echt een rare man, Don,' zei ze toen plots. 'Je kent me slecht, want ik ben een laffe egoïst. Weet je wie er 'sterk' is? Jij. Jij geeft om de medemensen, geneest ze, geeft ze moed. En dat is zeldzaam is deze rare wereld.'
De grot was op een afstand groter dan een paar meter niet te zien: dit voornamelijk door de hazelnootstruiken die een groot deel van de ingang uit het oog onttrokken. Alleen maar beter: het zou geen dieren, ondoden of andere vijanden kunnen aantrekken. De grot schiep haast een gezellige sfeer. Het vuur brandde op zodat de wanden oranje verlicht werden, als dansende schaduwen in zwart en goud. Evia zat nog altijd tegen de bergwand aan: Wolf en Max waren in geen velden of wegen te bekennen. Aella liep het vuurtje toe en opende de zak met proviand die ze hadden gevonden. Ze liet de bessen drogen en gaf ze toen aan Evia, net op het moment dat Wolf om de hoek van de grot verscheen.

Voordat Aella en Don terug waren gekomen, was Wolf naar de rotswand gelopen die Evia had aangeduid. Met zijn hand gleed hij over de stenen muur heen. Hij kon het niet goed zien. Maar er waren systematische lijnen in gekerfd, later ingekleurd met witte verf. Opeens fronste hij de wenkbrauwen. Opnieuw en opnieuw volgde hij een bepaalde lijn, die doorliep al een doolhof met strakke hoeken en een krul, die uitliep in een soort slakkenhuis. 'Wat is dit nu weer...' waren zijn verbouwereerde woorden, niet luider dan een ademhaling. Het teken van Aarde, zijn element, stond op de rotswand.
Nu bestudeerde hij de andere tekenen, zo goed en zo kwaad als het ging. Ook deze lijnen kwamen in bepaalde stukken overeen met het Teken van de Aarde, maar waren toch anders, en hij kon ze niet kwijtbrengen. Het leken hem een soort Runen toe.
Hij draaide zich om naar Evia en pakte toen een stuk hout, dat hij omwikkelde met een reep stof en in het vuur stak om als toorts te gebruiken. 'Het Aardeteken staat op de muur. En nog meer lijnen, maar ik kan het niet goed zien.' Hij knipperde met zijn ogen. 'Ik ga kijken, hier verder in de grot, of er wat te zien is. Ik ben straks weer terug.'
Met de brandende toorts liep hij de hoek van de grot om en verdween uit het zicht.
Hij kwam weer terug toen ook Aella en Don waren gearriveerd. Zijn gezichtsuitdrukking stond nog perplexer dan het al was. 'Don,' begroette hij de ander zonder verdere ceremoniën. 'Ga eens mee. Dit is iets wat je moet zien.'

‘Ik denk eerder dat je jezelf nog niet kent,’ zei ik haar zonder blikken of blozen. ‘Je bent volgens mij veel sterker dan je denkt, of misschien durf je het gewoon niet toe te geven. Je hebt een keuze gemaakt, net zoals ik, om goed te zijn en goed te doen. En voor mij betekent dat mijn gave gebruiken om mensen beter te maken. Voor jou betekent dat dat je niemand aanvalt en hebt gevochten voor de mensen. Mensen die ons niet heel erg mogen.’
We stapten de grot binnen en ik knikte Evia met een glimlachje toe. Wolf kwam het licht weer ingelopen en had duidelijk iets te vertellen. ‘Moment,’ gebood ik en ik tilde mijn handen op. Zorgvuldig, zodat ik het goede water te pakken kreeg, trok ik als ware de regen uit Aella’s kleren en haren en vervolgens ook uit die van mezelf. Ik pakte één van onze waterflessen en liet het erin lopen. ‘Nu kom ik mee,’ zei ik terwijl ik het ding dichtdraaide.

Het duurde niet heel lang voordat Don en Aella, evenals Wolf terug kwamen gelopen. Ik kreeg net bessen van Aella in mijn handen gedrukt en glimlachte haar dankbaar toe. Wolf’s gezicht was een mengeling van verwondering, verbouwereerdheid en enthousiasme. Ik vroeg me af wat hij had gevonden in de grot, maar hij was duidelijk te ongeduldig om het uitgebreid te staan vertellen. Zodra Don klaar was met het water, liepen ze de grot weer verder in, met de fakkel als hulpmiddel.
Ik draaide me om naar Aella en haalde mijn schouders op, als zeggende: vreemd.

Zijn woorden verwarden haar, en ze ging er verder niet op in. Nu ze ook proviand hadden gevonden, hoe weinig ook, een veilige plek hadden en niet meer hoefden te lopen, kwam de vermoeidheid over haar heen met de vaart als een stoomtrein. Ze keek wierp hem echter nog een dankbare blik toe, toen hij zijn handen ophief en het water erna toe liet leiden. Aella had het gevoel, na een duik onderwater, weer boven te komen en adem te kunnen halen.
'Deze grot is vast gebruikt door dieren,' zei ze vermoeid tegen Evia, terwijl ze bij het kampvuur ging zitten en zich opwarmde. 'Wolf heeft zeker een of ander skelet gevonden, of zoiets. Ik kan me er niet druk om maken, in ieder geval. Ontzettend, wat een wandeling hebben we erop zitten!'
De brandnetel, munt en andere eetbare kruiden en planten die ze had gevonden, spreidde ze uit naast het vuur om ze te drogen. Er was nog een handvol bosvruchten over, drie repen vlees die ondertussen zo taai als leer waren geworden en twee knollen. Aella's maag maakte een rommelend geluid. Ze had honger als een paard, maar nam slechts een paar bosbessen. Ze moesten, hoe dan ook, morgen op zoek naar meer eten, anders zouden ze het nog geen twee dagen overleven.

Wolf liep voorop door de gang. De fakkel verlichtte de natuurlijke corridor. Terwijl ze verder liepen klonk boven hun hoofd geritsel van vleermuizen. Het pad liep geleidelijk af naar beneden. Opeens, zonder voorafgaande waarschuwing, mondde de gang uit in een grotere hal, vol stalactieten aan het plafond. In nissen in de wanden waren boekenkasten met uiteenlopende kaften, ingebonden in leer: er waren lange stenen tafels en stoelen, en in de andere hoek, helemaal tegen het uiteinde aan, stenen plakkaten die deden denken aan een grote honinggraat. Op de muren stonden nog meer tekens in witte verf geschilderd. Blauwgroen water, glad als een spiegel, lag bewegingsloos in een klein meer in het midden van de grot: er was een brug overheen gebouwd met in het midden een soort altaar. Er stonden dingen op die hij vanaf hier niet kon zien. Kortom, alles duidde erop dat hier mensen waren geweest. Maar wanneer dat geweest was, was niet te zeggen. Het had een dag kunnen wezen, een maand, een jaar, of zelfs een eeuw, of nog veel langer.
'Nou,' zei hij langzaam tegen Don. 'Wat denk je hier van?'

'VOlgens mij is Max buiten,' antwoordde ik haar en ik keek nog eens het donker in waarin ze waren verdwenen. 'Maar je hebt vast gelijk dat het niet zo special is. Mannen enzo.' Ik glimlachte zwakjes. Toen ik haar maag hoorde knorren, stak ik mijn hand naar haar uit waar nog steeds het stuk brood in lag. 'Ik voel me nog een beetje misselijk. Eet het alsjeblieft.'

Enkele seconden bekeek ik de ruime zonder ook maar iets te zeggen. Er waren hier sowieso mensen geweest, en hoewel het schoon leek, zonder een stofje aan de lucht, had ik het gevoel dat er hier in decennia, misschien eeuwen, al geen mensen waren geweest. Ik kon mijn vinger er niet precies op leggen, maar het hele gebeuren voelde magisch aan. En bekend, alsof ik er ooit een plaatje van voorbij had zien komen. 'Dit moet een hele bijzondere plek zijn,' mompelde ik langzaam waarna ik voet begon te zetten naar het water. Het bruggetje was smal, en ondanks dat het gemaakt was van dun hout, zag het er onverwoestbaar uit. Ik stapte er voorzichtig overheen om het altaar, or wat het ook was, beter te kunnen bekijken. Het was een soort grote steen, een pilaar met een soort trapezium aan de bovenkant. Heel langzaam liep ik eromheen waarna ik Wolf gebaarde te komen. 'OP elke kant staat één van de elementen. Deze kamer is waarschijnlijk al heel oud...'

Aella wilde wat antwoorden, toen uit het regengordijn wat voor de grot langsliep Max tevoorschijnkwam. Het water liep in beekjes van zijn vacht af, maar wat Aella deed opstaan was het feit dat hij een grote haas in zijn bek hield. 'Max! Braaf beest. Kom eens hier.'
Max scheen te twijfelen, bleef stil staan en keek met gespitste oren naar de gang - om uiteindelijk zijn onverschillige aandacht te richten op Aella en de haas voor haar voeten neer te leggen. Hij schudde zijn vacht uit en ging bij het vuur liggen, de tong uit de mond. Aella klapte haar zakmes uit en begon gauw het dier te villen. Het was niet veel, maar genoeg om energie te krijgen na zo'n lange tocht. Max zag er verzadigd uit, dus wellicht had hij meer dieren al gevonden voordat hij naar de grot was teruggekeerd.
Het bloed en de spieren van de haas zagen er niet verkeerd uit. Wellicht, omdat ze nu verder weg van de stad zaten dan gebruikelijk, waren de giftige mutaties nog niet doorgedrongen. Aella hing de haas boven het vuurtje te roosteren en keek nu naar Evia op. 'Nee, bewaar het anders, en je krijgt hier ook het grootste stuk van. Jij moet het meeste op krachten komen van ons allemaal.'

Wolf was een eindje opgelopen naar het einde van de wand. De honinggraatachtige plakaten, die op de wand waren bevestigd, waren beschreven. Hij kon het de tekens niet lezen, maar erna volgde een cijfer in de algemene taal, wat zijn vermoedens waarborgde - het waren graven. Wat het meeste zijn aandacht trok waren de speciale tekens. De tekens van de Elementen. Toen hij systematisch langs de ingebouwde grafwelven liep, zag hij opeens een naam, al was het geschreven in runen, die hem bekend voor kwam.
Wolf liep richting Don toen die hem gebaarde eens te komen kijken. De brug, gemaakt van kunstig in elkaar gevlochten hout, leidde naar de grote steen in het midden. In gedachten verzonken tuurde hij een ogenblik naar de tekens van de elementen. 'Ik weet niet wat het hier is. Maar daar in de muur zijn een soort graftombes gemaakt, denk ik. Het gekke is dat er een hooggeëerde Aardmeester ligt begraven.' Hij keek, alsof hij niet goed wist, hoe hij het had. 'Er zijn meer tekens van de elementen. En hier weer, op dit... ding. Ik snap het niet. Ik heb zelfs nog nooit van deze plek gehoord.'
Hij haalde diep adem en keek naar Don op. 'Laten we eerst maar teruggaan naar Evia en Aella. Misschien weten zij hier meer van. Of heb jij een beter idee?'

Hoewel ik nog lang niet weg wilde en het liefst elke centimeter van deze kamer wilde afspeuren en bekijken, knikte ik op zijn vraag. 'Ja, het staat er morgen waarschijnlijk ook nog wel en dan nemen we ze mee.' Ik liet mijn ogen even gaan naar de honinggraatachtige plakkaten. Het moest een heel bijzondere plek zijn geweest als hier een hoogmeester lag. Maar er was water, en overal leken tekens te staan van alle vier de elementen. Dit kon niet alleen door aardemeesters gemaakt zijn.
Ik liep met Wolf weer terug, dit keer omhoog. Kort keek ik nog om naar de kamer. Hij lag diep in de grond, waarschijnlijk ver verborgen als je vanaf boven zou kijken. De grot was amper vindbaar met alle struiken ervoor. Een plek verborgen voor de rest van de wereld en wij waren hem net binnen gedrongen.
Toen we terug kwamen, lag het grote beest van Wolf voor het vuur en hing er boven een dier. De honger overmeesterde me en de gedachtes aan de kamer werden half verdrongen.

'Jullie moeten ook op krachten blijven.Meer dan één zieke kunnen we niet hebben,' protesteerde ik,maar ik trok mijn arm maar weer terug. Max was bij het vuur gaan liggen om op te drogen en was daardoor dichtbij gekomen. Ik stak mijn hand voorzichtig naar het dier uit en, toen hij naar mijn weten mijn hand had gezien, liet ik die zacht over zijn kop gaan. Het was alsof hij me enkele seconden aankeek, me bestudeerde om te bedenken of hij het wel goed vond. Toen kwam het beest langzaam overeind op zijn grote poten en liep naar me toe. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde hoe vuur oplaaide in mijn handen die ik angstvallig gesloten hield. Echter, er gebeurde niets. Max kwam naast me staan, om vervolgens zich uitgebreid neer te laten zakken tegen me aan. Enkele seconden keek ik verbaasd naar het dier, toen naar Aella, en toen weer naar Max. Het vuur verdween uit mijn handen en liet verbrandde huid achter die meteen begon te helen. Op dat moment kwamen de twee mannen weer terug.

En zo werd Aella nog eens getuige van de kracht van Vuur - al was die nu nog minimaal. Hoe machtig zou ze zijn op het moment dat ze niet gewond en ziek is, vroeg ze zich in stilte af. Ze trok haar mondhoeken op in een glimlachje toen Max met een diepe zucht zijn kop op de poten liet zakken. Het duurde echter niet lang voordat het dier de kop ophief, opgewekt blafte en met de staart begon te kwispelen als was de grond een trommel. Wolf en Don waren weer op het toneel verschenen. 'Je hebt er concurrentie bij,' begroette Aella Wolf plagend, die met opgetrokken wenkbrauwen haar aankeek en toen Evia en de hond. Ze glimlachte naar Don. 'Hier, ga zitten, neem een stuk haas. Wat hebben jullie daar gezien? Berenbeenderen?'

Wolf ondertussen, had tijd gehad om zijn gezichtsuitdrukking weer te herpakken na Aella's plagende opmerking. Hij ging bij het vuur zitten, naast Evia, met Max tussen hen in. Was het te overduidelijk dat hij misschien meer dan gebruikelijk aandacht richtte op Evia? Hij nam een stuk haas aan en nam er eerst een flinke hap van, voordat hij vertelde: 'Onder deze grot is een grotere hal, compleet met meer, boekenkasten, weet-ik-het-wat allemaal... Het heeft te maken met de elementen. Alle vier.' Hij keek zowel Evia als Aella vragend aan. 'Het ziet er als, hm, antiek uit. Er zijn graven die dateren van eeuwen geleden. Hebben jullie ooit gehoord van een speciale grot?'

Toen mijn handen weer bijgetrokken waren, liet ik ze zacht door de dikke vacht van Max glijden, mijn ogen op het vuur voor me gericht. Elke beweging die ik maakte, moest ik mezelf in bedwang houden, zorgen dat ik mijn krachten in kon houden. Het was lastig dat ze allemaal zo dicht bij het vuur zaten. Ik zag hoe het bewoog op mijn ademhaling. Als ik iets dieper inademde, werd het vuur groter. Niet opvallend, maar het gebeurde zeker. Ondertussen luisterde ik naar de woorden van Don en Wolf. Een grote ruimte van alle vier de elementen? Dat klonk heel onwaarschijnlijk. Samen begraven in één en dezelfde ruimte?
Ik wiebelde zacht met mijn tenen, maar besloot dat al snel maar te laten. Het was te gevoelig voor de wond op mijn been. 'Nee, ik zou het echt niet weten,' gaf ik als antwoord.

'Ja, en in het midden een soort pilaar, of altaar of wat dan ook. Na het slapen moeten jullie echt eens gaan kijken.' Ik keek naar beide vrouwen. Na Evia's antwoord te hebben gehoord, focuste ik al mijn aandacht en interesse op Aella. Zou zij enig idee hebben wat deze bijzondere kamer voor verhaal had? Wat er achter lag?

Man, bed tijd haha. Mijn schrijfkunsten...

'In de oude dagen, waar de Groten lagen, kwamen zij bijeen; vier van één: in het hart van de aarde, die de geheimen bewaarde,' zong Aella met een spottende uitdrukking op het gezicht, en maakte toen een verontschuldigend gebaar met haar hand. 'Een oud kinderliedje dat mijn moeder altijd voor mij zong toen ik nog een klein meisje was. Het heeft meerdere coupletten en teksten die ik nooit begreep.' Ze wierp een blik richting de gang waar Don en Wolf waren geweest. 'Voor zover ik wist was het niet op waarheid berust. Maar het lijkt er wel op, niet?'
Ze nam een hap van de haas, nog altijd in gedachten verzonken, en knikte toen Don toe. 'Maar je hebt gelijk: we hebben eerst nachtrust nodig. Morgen ben ik benieuwd naar waar jullie zijn geweest.' Ze glimlachte even een beetje wrang. 'Maar het idee dat we vlakbij een... tombe slapen, stemt mij niet heel vrolijk.'

Wolf had het vlees achter de kiezen en strekte zich behaaglijk uit op een van de slaapplaatsen, vlakbij het vuur. 'Nou, ik zal er niet minder om slapen. We zien het morgen wel weer verder.'
En Maartje was even inspiratieloos en moet eigenlijk nodig aan het werk.

Ik at het vlees misschien iets te gulzig op terwijl ik naar Aella luisterde. Het liefst zou ik terug lopen, maar het was niet slim. We hadden onze rust heel hard nodig, en ik moest toegeven dat ik kapot was na vandaag. 'Ik begrijp het, maar het is niet echt een tombe tombe.' Ik haalde met een lach een hand door mijn haren heen waardoor het alleen maar ruiger kwam te zitten. 'Het is meer een mooie, bijna magische ruimte waar toevallig mensen zijn opgeborgen.' Ik haalde mijn schouders op en ging toen ook rustig liggen.

Iedereen zocht zijn slaapplek op, en zo deed ook ik. Het vuur, zo dicht bij de anderen, baarde me echter zorgen en ik twijfelde of we het wel een moesten laten. Zacht beet ik op mijn lip, voordat ik mijn arm uitstak en Wolf aantikte. 'Maak me alsjeblieft wakker mocht ik onrustig slapen... Ik wil jullie niet levend verbranden.'

Wolf, die wel gewend was aan het maken van lange tochten, was redelijk vroeg opgestaan en met Max naar buiten gegaan. Het was opgehouden met regenen: de lucht was verkwikkend en verfrissend. Om hen heen rezen de heuvels en bergen op in mistige dalen: heel in de verte kon hij de stad zien liggen die ze gisteren achter zich hadden gelaten.
Max ving al gauw een fazant terwijl Wolf bezig was plantaardig voedsel te verzamelen en hout te sprokkelen. Ondertussen liet hij zijn gedachten dwalen over de meest recente gebeurtenissen. Hij ploos ze uit, trok ze in een ander licht, groef in zijn geheugen - maar hij kon niks nieuws toevoegen aan de feiten die hij al had, dus hield hij ermee op en liep met de verzamelde spullen en armen vol hout terug naar de grot.
Daar aangekomen begon hij zacht, zonder de anderen te wekken, de fazant te plukken en te roosteren, en zette een thee in een metalen mok. Hij kon niet rechtstreeks healen zoals Don, maar als Aardeling die lang in de natuur had geleefd, wist hij wel het een en ander van de geneeskrachtige planten af.
Het vuur was klein, maar er waren tekenen op die wezen dat het vuur 's nachts wat groter dan geweest dan wellicht de bedoeling was geweest. Hij wierp even een blik op Evia, die nu echter betrekkelijk rustig sliep, voor zover hij kon inschatten. Hij krabde Max achter de oren en haalde de thee van het vuur.

Aella werd wakker met het gevoel dat er een rots op haar lichaam drukte: of ze onder een omgevallen boomstam lag, of onder water. Kreunend draaide ze zich op haar rug. Ze was niet gewend aan het lange lopen en sjouwen van zware tassen. Ze had op alle plekken die ze maar kon indenken, spierpijn, en niet zo weinig ook.
Een moment bleef ze naar het plafond staren, voordat ze met moeite in een zittende houding kwam. Ze begroette Wolf, nam wat van de bosvruchten die hij haar aanbood en krabbelde toen overeind. Haar kleding was smerig en haar haren een vette ragebol: haar huid was bedekt met een laag vuil. Even buiten de grot had ze een rivier gezien. Ze deelde Wolf mee dat ze daar eens ging kijken, en liep de grot uit.
De rivier was niet meer dan honderd meter verderop. In de lente moest dit ongetwijfeld een woest stromende rivier zijn geweest: nu was het niet breder dan twee meter. Ze krabbelde over de stenen heen tot de oever, waar groene planten bloeiden die ze niet kende, tot ze bij het water was. Het was helder, want ze kon de bodem zien. Ze kleedde zich uit en legde die op de stenen, voordat ze het water instapte, dat koud was en haar de adem benam. Maar ze zette door en stapte verder, tot ze tot haar middel in het langzaamstromende water stond.
Ervoor zorgend dat ze nooit helemaal onder water verdween (dat zo fataal zijn voor een Luchtmens als zij was), waste ze haar kleding die ze daarna weer te drogen legde op de stenen. Met zand schrobde ze het vuil van haar huid af, en gebruikte zeepkruid dat ze even verderop had zien bloeien om haar haren zo goed en zo kwaad als het ging te wassen.

Don, als derde van het stel, werd ook wakker. Ik rekte me eens uitgebreid uit, voordat ik in zittende houding kwam. Er was al behoorlijk leven in de grot. Er stond thee te koken leek het wel, en Aella liep net de grot uit. Enkele seconden bleef ik zitten, dacht terug aan de kamer, en sprong toen op. Door de kleine ingang zag ik het oranje-gele licht naar binnen stromen. Het beloofde een mooie dag te worden vandaag, maar het was nog vroeg. Ik keek goedkeurend naar alle spullen die Wolf, leek het, naar binnen had gesmokkeld en knikte eens. 'Nou, nu voel ik me wel een beetje overbodig,' lachte ik, waarna ik mijn blik liet vallen op onze gewonde. Ze had weer iets meer kleur op haar wangen dan gister, en een rustigere gelaatsuitdrukking lag over haar heen.
Het stuk vlees op het vuur kon nog even gebruiken, en aangezien Evia ook nog sliep, besloot ik dat ik wel 10 minuutjes voor mezelf had. Ik knikte naar Wolf en verliet de grot om even een klein stukje te gaan rennen.

En uiteindelijk, toen alleen Wolf nog maar in de grot was, werd ook Evia wakker. Voorzichtig trok ik mijn beide benen op, pas daarna beseffende dat ik pijn had. Voorzichtig opende ik eerst één oog, waarna het andere met tegenzin volgde. 'Morgen,' begroette ik degene die ik hoorde met een amper hoorbare stem. Mijn lichaam was nog steeds doodop, en het voelde alsof ik nog uren had moeten slapen. Maar, toen ik rechtop kwam te zitten en de grot rondkeek, besefte ik dat ik al als laatste wakker was geworden. 'Hee,' zei ik ietwat beschaamd terwijl ik mijn goede been optrok en mijn kin erop plantte. 'Ik ben nogal een slaapkop...' Ik streek met mijn vingers door mijn haren in een poging het te kammen. Er zaten meer klitten in dan verwacht en ik vroeg me af hoe ik er wel niet uit zou moeten zien. Een zucht ontschoot me. Ik was in tijden al niet met andere mensen geweest, en nu was ik alleen maar een last voor ze. 'Kan ik iets doen?' vroeg ik uiteindelijk, opkijkende naar Wolf.

Uiteindelijk hees Aella zich uit het water op de stenen. Het koude water had haar spierpijn niet veel goeds gedaan, maar het was te houden. Rillend van de koude hief ze haar hand op en commandeerde de wind, die ze over haar lichaam liet waaien en door haar haren blies: als laatste maakte ze ook op dezelfde wijze haar kleding droog. Haar leraar, die haar jaren en jaren geleden toen ze nog een klein meisje was de beginselen had geleerd in de kracht van het element, zou haar op de vingers hebben getikt door het zo nonchalant gebruiken van de Lucht. Maar dat maakte niet uit: hij was er niet. Er was hier niemand voor wie ze haar krachten zou moeten verbergen. Afgezien van de spierpijn voelde ze zich beter dan in dagen, letterlijk en figuurlijk schoongewassen.
Een moment bleef ze lui op de stenen zitten en kamde met haar vingers door haar haren heen, alvorens ze er genoeg van kreeg en een slordige vlecht fabriceerde. Ze bleef nog even rustig zitten, genietend van de waterige ochtendzon die door de mistige wolken scheen. En, voor dit moment, bedacht ze dat de wereld goed was.
Uiteindelijk besloot ze dat het tijd was om weer terug te gaan naar de grot. Ze kleedde zich aan en klauterde omhoog naar het bergpaadje. In de verte zag ze Don, naar wie ze zwaaide.

'Goedemorgen,' begroette Wolf haar en keek haar vanonder zijn wenkbrauwen onderzoekend aan. Ze had wat meer kleur op de wangen: haar ogen glommen niet meer zo koortsig als gisteren. Hij grinnikte onverholen bij haar volgende woorden. 'Een slaapkop? Wel, je hebt het meer dan nodig. Dat wij nu allemaal zo vroeg uit de veren zijn is ons probleem. En nee, je hoeft verder niets te doen. Maar ik wil wel dat je deze thee opdrinkt.' Hij hield haar de metalen mok toe. 'Ik ben geen healer als Don, maar deze thee zal je wat versterken.' Hij haalde de fazant van het vuur en keek weer naar haar op. 'Wil je wat eten?'

Ik pakte de mok aan en knikte als antwoord op zijn vraag. De mok voelde warm aan in mijn handen. Misschien iets te warm voor iemand anders, maar daar had ik amper last van. 'Jullie moeten me niet zo vertroetelen,' zei ik, maar met een glimlachje om mijn lippen. 'Ik wil ook helpen en dingen doen. Ik ben op dit moment meer een last, en een gevaarlijke ook. Dus... laat me iets doen als het kan.'
Ik hield de mok wat dichter bij mijn gezicht en rook de sterke geur van kruid - God mocht weten welke. Het was een fijne geur, een geur die me ergens bekend voorkwam, maar die ik niet thuis kon brengen. Ondertussen keek ik Wolf nog steeds aan, en ik probeerde mijn gezicht zo overtuigend mogelijk te laten zijn.

Don kwam net terugrennen toen Aella zwaaide. Ik zwaaide terug en rende naar haar toe. Ze zag er als nieuw uit en ik vermoedde dan ook dat ze even een bad had genomen. Daar kwam ik dan aan met mijn bezwete lichaam. Ik lachte haar toe, maar bleef op iets meer dan een meter afstand. 'Goedemorgen,' klonk mijn stem opgewekt.

Wolf fronste. 'Des te meer en langer wij jou vertroetelen, des te sneller jij weer op de been bent en ook weer dingen normaal kan doen. Doe het voorlopig nog maar even rustig aan, sweetheart.' Hij sneed een reep vlees van de fazant af en gaf die aan haar. 'Maar als je je fit genoeg voelt, kan je straks mee naar de grot hieronder.'

Aella had een vermaakte uitdrukking op haar gezicht terwijl ze haar neus optrok. Zijn shirt stond stijf van het vuil en zweet: zijn haar plakte aan het voorhoofd. 'Goedemorgen zeg, volgens mij kan jij ook wel een bad gebruiken.' Ze keek naar hem op, krachtig als hij was, in de bloei van zijn manzijn. Ze stelde zich een moment voor, hoe hij compleet in zijn element zou zijn, zijn lichaam omgeven door water - en wendde haar blik af. Ze kon haar gedachten niet tot zover laten komen. Snel veranderde ze van onderwerp. 'Ik hoop dat we zo gauw die ontdekking van jou en Wolf gaan zien. Ik ben heel benieuwd.'

'Ja, ik ook, zeker na dat liedje wat je gister zong.' Ik keek kort naar beneden en besefte hoe vuil ik er waarschijnlijk uit moest zien. 'Geef me vijf minuten, dan ben ik terug,' lachte ik waarna ik op een vrolijk drafje naar het riviertje rende. Zonder verder nog om te kijken, trok ik mijn shirt uit en gooide ik het weg, gevolgd door de rest van mijn kleren. Ik stapte in het riviertje en spoelde mezelf helemaal schoon in het water, mijn thuis.
Nog geen vijf minuten later, stapte ik er weer uit, haald eik het water van mijn lichaam, en trok ik mijn kleren weer aan om dit keer rustig terug te lopen naar de grot.

Enkele seconden keek ik Wolf strak aan. Sweetheart, dat was heel erg lang geleden dat iemand me zo had genoemd. Het duurde zelfs even voordat ik me kon herinneren wie dat was geweest. Mijn vader.
Ik dronk een paar slokken van de thee en begon toen aan het vlees te knabbelen.

Alsof hij haar gedachten had kunnen lezen, vloog hij weg richting de rivier. Al was het zo'n kleine honderd meter verderop en werd het zicht grotendeels onttrokken aan struiken, ze zag hoe hij onbekommerd de kleding van ze afgooide. Ze kon niet anders dan met grote ogen staren hoe hij de rivier instapte en onderdook als een dolfijn.
Ze klakte met haar tong tegen haar gehemelte aan en draaide zich om. Dit was in strijd met de strikte code waarin ze was opgegroeid: er is geen emotie, er is Lucht. Doordat er relatief weinig Luchtmeesters waren in combinatie met de andere elementen, en degenen die de Lucht in mindere mate beheersten het alleen voor defensieve doeleinden konden gebruiken omdat de destructieve kant van het element jarenlange training vereiste (en zelfs dan was ze vaak nog minimaal als je het vergeleek met de andere elementen) was er een strikte code opgesteld die de Luchtelingen verbood heftige emoties te tonen. Doordat de mensen van de Lucht vaak waren misbruikt door sterkeren, zelfs de Overheid in de oorlog, nog niet lang geleden, was het gevaarlijk om heftige emoties als liefde te tonen: het zou tegen je gebruikt kunnen worden.
Toch kon ze het niet laten nog een blik naar hem te werpen voordat Aella de grot binnenstapte en Evia goedemorgen wenste. Ze ging zitten en nam een klein ontbijt, voordat Don schoongewassen en fris de grot binnenstapte.

Wolf ontbeet, begroette Aella opnieuw en later Don. Ze zagen er fris uit: zijn eigen huid zat nog altijd onder een dikke laag vuil en in zijn dreadloack-achtige haar plakte opgedroogde modder - om maar te zwijgen over de staat van zijn kleding. Hij nam zichzelf voor later die dag ook maar eens de rivier op te zoeken. Hij gaf Don het geïmproviseerde ontbijt en nam zelf nog een slok water. 'Laten we straks eerst maar de grot gaan bezoeken. Al is het maar om mezelf te verzekeren dat het geen gekke droom was geweest.'

Niet veel later hadden we allemaal ons eten op, en zette we richting naar de speciale kamer. Ik had nog voorgesteld dat ik zelf wel kon lopen - zei het strompelen - maar Wolf wilde er niets vanaf weten. (Sorry sorry, ik moet mezelf toch verplaatsen en bij Don is niet leuk). Dus, met tegenzin zat ik weer op zijn rug. Don liep voor ons uit, een fakkel in zijn handen.
Mijn armen waren om Wolf's schouders heengeslagen. Zijn spieren waren duidelijk aanwezig onder mijn armen. Zijn lichamelijke aanwezigheid bezorgde vlinders in mijn buik en ik moest moeite doen mijn kalmte te bewaren.
En toen ineens waren we er. Het leek alsof de kamer vanuit het niets opdook. Hij was groter en mooier dan verwacht. Er hing een soort innerlijke vrede leek het wel. Alsof hier niet de oorlog was doorgebroken, en alsof dat ook nooit zou kunnen. Het was inderdaad speciaal, maar wat voor een plek het was, dat wist ik niet.

Ik liep voorop en had de kamer al weer snel gevonden. 'Dit is het,' meldde ik geheel overbodig. Mijn blik was op Aella gericht, waarvan ik heel erg hoopte dat ze enig idee had wat deze plaats was. Ze had er een liedje over gezongen. Misshcien zou ze nu de coupletten gaan begrijpen als ze dit zag. Hopelijk herinnerde ze ze zich nog.

Man man man. Wat aan inspiratie...

En zo stonden ze allemaal weer in de hal. Geheel bovenin, in de linker en aan de rechterwanden, waren een soort smalle, verticale ramen uitgehakt. Dit zorgde ervoor dat de grot verlicht werd, en de zonnestralen bijeenkwamen in het midden van het meer, bij het vreemde stenen plateau. Wolf had Evia stevig in de armen en was ook niet van plan om haar los te laten of neer te zetten.

'Krijg nou wat,' waren de enige woorden die over Aella's lippen kwam toen ze de grot binnenliep. Door de verlichting leek het water een spiegel van groen kristal. Ze liet haar blik dwalen over de boekenkasten, de wanden, de grafwelven achterin. Met schorre stem citeerde ze het volgende couplet van het lied: 'Eenmaal aarde, eenmaal lucht, eenmaal vuur en eenmaal water - op de vlucht, vier van één: in 's werelds schoot, tijdens de tijden der doods.'
Ze keek de anderen aan. 'Dit begint luguber te worden. Maar ook interessant. Wat hebben jullie gisteren tot dusverre kunnen ontdekken?'

Oké, kort, maar ik moet de bus halen

Sorry voor dit bericht, maar het is een ub vluggertje xd. Op mijn telefoon.

Drie paar ogen was nu op Aella gericht, en waarschijnlijk vroeg en we ons allemaal af of dit echt was of dat ze dit terplekke verzon. 'Luguber inderdaad,' mompelde ik. Toen schudde ik mijn hoofd, als ware ik weer uit kijk trans kwam. ' uhm niet zo veel om heel eerlijk te zijn. Daar is een soort steen met de vier elementen elk aan een kant. Daar zijn die graven denk ik en nouja... Heel veel boeken'. Mijn hand wees vaag aan wat ik bedoelde.

In stilte luisterde Ik naar wat er gezegd werd, terwijl ik onderzoekend de ruimte door keek. Dit was gewoon toeval. Dat kon toch niet anders?

Aella zag hun blik, een verwonderde, gefronste oogopslag. 'Hee, ik meen het, ik zuig dit niet zomaar uit mijn duim. Ik weet de rest van de coupletten niet meer woordelijk. Maar er was iets met... bloed...'
'Heb je soms teveel frambozen gegeten?' sprak Wolf en hij kon een spottende ondertoon niet uit zijn stem bannen, al was het misschien meer een soort masker om zijn nervositeit te overwinnen. 'Dit is gewoon een natuurlijke grot, gebruikt voor een studeerplek ofzoiets. Laten we kijken of we wat meer te weten kunnen komen.
Aella haalde haar schouders op en liep naar de boekenkasten toe. De verf bladderde af van de in sombere schaduwen gehulde planken: ze pakte er een boek uit en blies het stof eraf, alleen maar om erachter te komen dat ze de taal niet kon lezen. Ze zette het boek terug en neusde verder. Er stonden niet alleen zware boeken, maar ook rollen perkament, ingebonden schriften: op een bovenste plank lagen allerlei mineralen in verschillende kleuren. Ze liet haar blik dwalen over de stenen tafels, vol met allerhande gebruiksvoorwerpen, van potten, vijzels, schalen, stenen en stukken muf ruikende stof tot kaarsen en vreemd uitziend gereedschap. Uiteindelijk was ze zover doorgelopen dat ze tegen de achtermuur aan kon kijken.
Haar blik gleed over de verweerde plakkaten heen. Hoewel ze er rustig uitzag, deed de frons tussen haar wenkbrauwen vermoeden dat ze gespannen was. Ze zag de tekens staan van Vuur, Water, Aarde - en twee graven met het teken van de Lucht, maar ze kon de tekens die de namen moesten aanduiden niet thuisbrengen.
Uiteindelijk draaide ze zich om en slenterde, ondertussen nog om zich heen kijkend, naar de anderen toe.

Wolf ondertussen was met Evia nog altijd in zijn armen over het bruggetje heengelopen naar het stenen plateau middenin. Hij liet haar de verschillende tekens zien. 'Het licht wijst hierheen, en het staat ook compleet centraal,' antwoordde hij. 'Maar wat het precies is, mag Joost weten. Het lijkt een soort altaar, maar het vertoond geen gebruikerssporen.' Hij ging even verstaan om Evia wat beter vast te houden. Ze woog zwaar als een veertje, maar terwijl hij zo ging verstaan, ving hij een geur van haar haren op, die tegen zijn hals kriebelden - zoet en licht. Hij schraapte de keel en richtte zijn aandacht snel weer op het stenen plateau voor hen. 'Hoe dan ook, het is zeker bijzonder dat de vier Elementen in één ruimte moeten zijn geweest.'