Pure Spirits

Geschrokken, maar nog ietwat versuft, werd ik wakker. 'Wat?' mompelde ik vluchtig, nog voordatik mijn ogen goed en wel open had. Ik liet mijn ogen de kamer af gaan om ze te laten rusten bij Aella. 'Hee.' Mijn mondhoeken gleden als vanzelf omhoog toen ik haar voor me zag. ze was oke, ze leefde. 'Goedemorgen.' Ik bekeek haar gezicht, bleker dan normaal maar met meer kleur dan gisteren. 'Hoe voel je je?' Ik liet mijn ogen over de wond gaan. Ik wist niet of haar arm ooit weer helemaal zou genezen - ik had er geen ervaring mee, niemand denk ik - maar ik kon zien dat de vlek zich niet meer had uitgebreid na gisteren. Ik keek kort naar buiten waar de zon weer aan het opkomen was. Als het lukte moesten we terug naar de anderen voordat ze ons zouden gaan zoeken.

Aella vertrok haar lippen in een glimlachje. 'Rotzak,' fluisterde ze, maar ze grinnikte zacht en op haar bleke wangen tekende zich weer een blos af. 'Ik zei toch dat je me niet moest helpen... En nu leef ik zowaar nog.' Doordat ze nu enige tijd wakker was, herkreeg ze de macht over haar verkleumde spieren. Voorzichtig bewoog ze haar ledematen en kwam met moeite in een zittende houding. Ze voelde zich duizelig door het bloedverlies, maar ze was in orde; ze leefde nog. Ze wendde haar hoofd naar Don. Hij had diepe kringen onder zijn ogen en zag eruit alsof hij drie nachten niet had geslapen. Plotseling voelde ze een diepe genegenheid voor deze gekke, maffe idioot die met zijn watermagie haar weer had opgeknapt... Ze hief haar goede arm op en streek even met haar hand over zijn wang, zijn hals, het litteken. 'Ik denk niet dat ik je ooit kan bedanken, Don,' zei ze zachtjes voordat ze haar handen weer in haar schoot liet vallen. 'Ik hoop niet dat jij hier consequenties van overhoudt.'

Nigel werd wakker van een onrustig heen en weer lopende Wolf. Hij haalde diep adem. Evia lag nog tegen hem aan te slapen. Even bleef hij gedesoriënteerd liggen, voordat hij zijn blik door de kamer liet gaan. Geen Don of Aella te bekennen.
Stil sloeg hij de geïmproviseerde deken van zich af en krabbelde overeind, proberend Evia niet wakker te maken. Wolf begroette hem zacht piepend. 'Zijn ze er nog niet, jongen?' mompelde hij de hond zacht toe. Hij wervelde zijn stijve spieren. God, wat was het koud... Hij stapte naar het luik toe en hief die iets op, zodat hij naar buiten kon kijken. Buiten was het windstil. Gelukkig sneeuwde het niet meer, maar er lag een smalle laag witte sneeuw over de wereld. Geen spoor van voetsporen te ontdekken. Don en Aella waren blijkbaar niet teruggekomen vannacht.
Hij knielde weer bij Evia neer en stopte haar goed in met de deken. Hij zou Wolf hier laten, een geweer meenemen en zelf op onderzoek uitgaan of hij de twee kon vinden. Althans, dat was zijn plan. Zacht schudde hij Evia wakker.

Ik voelde de plaatsen waar haar vingers langs waren gegleden zachtjes gloeien. Alsof een engel me had aangeraakt en haar sporen na liet. 'Oh, dat komt wel weer goed. Het is alleen erg vermoeiend.' Ik pakte haar hand vast die ze net op haar schoot had neergelegd en focuste mijn blik erop. 'Ik ben blij dat ik op tijd was.' Ik draaide haar hand voorzichtig en bekeek haar arm. 'En ik hoop dat dit weg trekt, maar dat weet ik eerlijk gezegd niet.' Ik keek weer op naar de lichtblonde/witte engel en trok mijn lippen in een glimlach. 'Sorry trouwens dat ik je tegen je wil meenam.'
Terwijl ik haar zo bekeek, voelde ik hoe mijn hard langzaam sneller ging kloppen. Het was zo'n verschrikkelijke gedachte voor me geweest dat ik haar kwijt had kunnen raken dat ik mijn eigen leven er voor op het spel had gezet. Waarom begreep ik zelf niet eens zo goed, want hoe lang kende ik haar nou eigenlijk?

Er miste iets en dat iets deed dat ik al langzaam aan het wakker worden was. Het zachte schudden maakte me uiteindelijk echt wakker. Ik glimlachte toen ik het hoofd van Don boven dat van mij zag hangen. Ik had het niet gedroomd volgens mij. Een glimlach kroop om mijn lippen heen terwijl ik in zijn ogen keek. 'Goedemorgen,' fluisterde ik zachtjes, zodat ik de anderen niet wakker zou maken - niet wetende natuurlijk dat die nooit terug waren gekomen.

Aella bekeek zijn gezicht voor een ogenblik zwijgend. Hij had zijn eigen testament geschreven door haar te helpen. En dat testament vertelde dat, als ze stierven, ze zouden opstaan als een zombie. Het virus zat nu in hen, maar kon geen kwaad meer. Toch was het iets om in het achterhoofd te houden.
Maar ze leefde nog. Ze glimlachte van opluchting en van dankbaarheid.
Gelijk daarna verdween die uitdrukking, om plaats te maken voor een frons. 'Hoe lang zijn we hier al?' Ze keek naar de plek waar ooit een raam moest hebben gezeten, en nu her en der wat planken voor waren getimmerd. Het was licht buiten. Er lag sneeuw die er nog niet had gelegen toen Don haar hier naar toe had gebracht. 'We moeten terug... Nigel en Evia zullen zich doodongerust maken!'

'Goedemorgen, prinses,' zei hij zacht en permitteerde zich een glimlach. Hij boog zich voorover om een kus op haar voorhoofd te drukken. 'Ik hoop niet dat je het erg vind om even alleen te blijven. Wolf laat ik voor je achter.' Zijn blik werd zorgelijker. 'Don en Aella zijn niet teruggekomen vannacht. Ik ga kijken of ik ze ergens kan vinden in de omgeving.'

'Niet?' vroeg ik en meteen was ik compleet wakker. Ik drukte mezelf voorzichtig omhoog en liet mijn ogen vluchtig door de kamer gaan, maar natuurlijk waren ze er niet. 'Ik hoop maar dat ze oké zijn,' mompelde ik. 'Maar ik weet niet of het slim is als je alleen weggaat Nigel. Neem dan Wolf mee... Het is hier binnen waarschijnlijk veiliger dan buiten.' Ik beet mijn lippen enkele seconden strak op elkaar, nadenkend over wat we het beste konden doen.
Ik pakte nu Nigels beide handen vast en gaf een zacht kneepje. (En toen was mijn inspiratie op)

'Denk je dat je kunt lopen?' vroeg ik als antwoord op haar woorden. Ondertussen hees ik mezelf overeind. Het ging, maar ik was nog steeds erg moe. Ik had zeker voor een half uur als het niet langer was constant bloed en water gestuurd en zeker bloedsturen koste veel moeite. Het was dikker en zwaarder en bevatte meer dan alleen maar water.
Kort keek ik door de deur naar buiten waar een koude luchttoestroom vandaan kwam. Het had gesneeuwd. Ik stak beide handen naar haar uit om haar omhoog te trekken. 'We moeten omlopen ook nog. Het heeft gesneeuwd en we kunnen niet onze voetstappen rechtstreeks naar ons gebouw leiden.' Hopelijk kon ze dat aan en hopelijk kon ik dat aan.

Aella liet zich omhoog helpen door Don. Zo stond ze daar, vechtend tegen de trillende beenspieren en het holle gevoel in haar bovenlichaam. Maar ze stond. Ze zou het aankunnen... Als ze tenminste zonder kleerscheuren naar huis konden komen.
Ze leunde tegen hem aan. Ze voelde zijn lichaam dicht tegen het hare aan; zijn gezicht op geen hartslag afstand. Hij was doodmoe. Het straalde van hem af. Hij houdt het niet vol, zei ze bij zichzelf; dat zou niemand lukken.
Maar ze knikte. 'Laten we dan maar gaan,' sprak ze.

Nigel legde voor een moment zijn voorhoofd tegen de hare aan in een teder gebaar. 'Wolf zal bij jou blijven, Evia. Je bent te zwak als er iets gebeurd.' Zacht gaf hij een kneepje terug in haar handen, maar liet haar toen los. 'Houd het warm... Ik hoop binnen een uur terug te zijn.'
Hij gaf haar een laatste kus, gebood Wolf bij Evia te blijven en liep toen de deur uit met een laatste blik naar haar.

Ik voelde hoe vanzelf een pruillip opkwam toen hij weg liep. Hoeveel kon iemand voor je betekenen in zo'n korte tijd. 'Pas goed op,' riep ik hem nog na.
K HEB LES AAAAAH.. SNEL SNEL

Ik knikte zwakjes op haar woorden en sloeg een arm om haar heen waarna ik begon te lopen. We waren beide zwak, maar samen konden we het denk ik wel redden.

Elkaar overeind houdend ploeterden ze voort, uitgeput als ze waren. Aella had haar kaken zo hard op elkaar geklemd dat het pijn deed. Ze probeerde niet al te zwaar op Don te leunen, maar zonder hem kwam ze niet vooruit, zodat ze wankel voortwankelde alsof ze een rugtas vol lood meezeulde. Maar ze voelde zich beter dan gisteren, en dat was al heel wat.

Nigel was snel het huis uit. De sneeuw knerpte onder zijn schoenen als grind. Hij voelde zich vreemd naakt, alleen, zonder de anderen of zelfs zonder Wolf. Hij ademde in wolkjes terwijl hij snel richting de rand van de stad liep. Hij vermoedde dat ze ergens in het voormalig tentenkamp moesten zijn. Maar terwijl hij liep en liep en liep in de stilte overviel hem het gevoel alleen op de wereld over te zijn: hij ontmoette mens noch dier.
Hij had al het besef van tijd verloren en stond net op het punt te gaan om op zijn schreden terug te keren, toen hij een straat inkeek en er twee figuurtjes zag. Eerst dacht hij dat het de strompelende ondoden moesten zijn, toen hij besefte dat het Aella en Don moesten zijn, op elkaar leunend. Hij uitte een begroeting, slingerde het geweer over zijn schouder heen en snelde op hem af. Ze zagen er allebei ontzettend bleek en brak uit. Snel nam Nigel Aella van Don over, die zwaar op hem leunde. 'Godallemachtig, waar zijn jullie geweest? Is alles goed met jullie?'

Het was goed Nigel tegen te komen want ik had het niet veel langer kunnen volhouden. 'Het gaat,' bracht ik met een klein glimlachje uit. 'Maar laten we eerst naar huis toe gaan voordat we vertellen wat er gebeurd is.'
In stilte liepen we naar het gebouw terug. Aangezien onze voetstappen duidelijk achterbleven in de sneeuw, strompelde we wat andere gebouwen in onderweg naar het gebouw waar we schuilhielden. Aangekomen bij ons gebouw, wachtte Aella en ik samen terwijl Nigel snel nog wat andere sporen maakte. Hopelijk ging het gauw weer sneeuwen zodat alle sporen helemaal weg zouden zijn.
Ik keek opzij naar Aella met een opgelucht en blije uitdrukking. We hadden het gehaald en waren veilig voor nu. Ze leefde nog. Ik dacht aan de laatste paar druppels die ik nog over had van het water. Als we het virus ermee konden stoppen, wat zouden we dan nog meer kunnen doen? Zou er een mogelijkheid zijn het om te draaien?
Eenmaal boven aangekomen, glimlachte ik Evia toe waarna ik uitgeput bij het vuurtje ging zitten.

Niet heel veel later kwam ze - gelukkig alle drie - terug. Ik had geluid gehoord beneden en aan Wolfs enthousiast zwaaiende staart viel te zien dat het bekenden waren. Een lach verscheen op mijn mond toen Nigel als laatste binnen kwam, maar die verdween om plaats te maken voor een bezorgde blik. 'Jullie zien er allebei niet goed uit. Wat is er gebeurd?'

De opluchting waarmee hij terugkwam en zag dat Evia nog altijd heelhuids bij het vuurtje zat samen met Wolf, laat zich beter indenken dan beschrijven. Nigel pakte snel enkele geïmproviseerde dekens uit de tassen en gaf die aan Aella en Don, inclusief water en iets van hun overgebleven voedsel, dat hij ook aan Evia gaf. Hij ging weer naast haar zitten, streek even met zijn vingers over haar hand heen en keek toen weer naar Aella en Don, benieuwd naar hun verhaal.

Aella was uitgeput gaan zitten bij het vuurtje en warmde zich op. De deken sloeg ze strak om haar schouders heen. 'Het gaat weer goed met ons,' glimlachte ze flauwtjes naar de twee bezorgden. 'Ik... Ik was bij de aanval gisteren gebeten door een Ondode. Ik kwam er pas later achter. Don heeft me - en ik weet niet hoe - echter ervan belet om het hoekje om te gaan.' Ze wierp hem even een hele snelle blik toe voordat ze haar aandacht weer richtte op Evia en Nigel. 'Maar we zijn er weer. No worries... Onkruid vergaat niet.' Ze glimlachte nu echt en dronk wat van het door Nigel voorgehouden water. 'Hoe voel jij je, Evia?'
Ok zie je mijn inspiratie

Mijn ogen werden groot om vervolgens samen met mijn wenkbrauwen een frons te trekken. Had Don zulke sterke krachten dat hij zelfs dat kon genezen? Mijn ogen schoten van Aella naar Don en terug. De wond op mijn been leek nu zo nietszeggend en klein. 'Uhm, oh ja ik voel me stukken beter,' zei ik snel en ik sloeg mijn ogen neer. En Nigel had daar om heel eerlijk te zijn een hele grote rol in gespeeld. Ik nam een slok van mijn drinken en keek toen weer op naar Don die er vermoeid bij zat.

Don was vermoeid en luisterde toe dus ja... Je hebt gelijk, we hebben een peper nodig.