A pirate's life for me

Naar het bovendek bij de achterboeg en het scheepswiel leidden twee trappen. Evette nam de rechter, de piratenkapitein beende snel de linker af waar hij het pad kruiste met de blonde pirate: Evette kon niet horen wat ze zeiden terwijl ze nog half op de trap stond, maar ze zag dat hij bezorgd zijn hand op haar hoofd legde en haar toen met een wenk de kajuit terug in stuurde.
Evette beet op haar onderlip. Al had de blonde vrouw gezegd dat ze geen liefje was met de kapitein, toch, omdat ze de kajuit deelden... Ze wist niet of ze het goed had begrepen. Ze wilde hen niet in de weg zitten, wat ze ook mochten doen allemaal. Weifelend bleef ze staan op de trap, klappertandend van de kou, met het donkerrode haar in natte slierten om haar wangen vallend. De tranen schoten haar weer in de ogen, hoe erg ze ook op haar lippen beet om het tegen te ging. Ze wilde naar huis. Het mooie landhuis bij New Oxbay met haar vriendinnen en lieve kamermeisjes: of nog beter, bij de grote villa, bij haar ouders thuis, de brede oprijlaan en de palmen... Maar nu was ze hier, moe en misselijk van de storm, moederziel alleen op een piratenschip. Overal was de bemanning: de blonde pirate was nu weer de kajuit binnengegaan van de kapitein: dus Evette draaide zich weer om en stapte de trap weer op het bovenste dek. Ze negeerde de roerganger, die het stuurwiel van Jack had overgenomen, en liep verder tot ze niet meer verder kon, en staarde naar het kielzog wat de Black Pearl achterliet terwijl die vervelende tranen weer over haar wangen liepen.

Charles was ook naar buiten gestapt. Het natte hout stoomde in het zonlicht: overal waren drijfnatte bemanningsleden bezig met hozen, doorweekte touwen verslepen en knopen, de zeilen zetten. Hij hoorde hoe Jack de blonde vrouw weer naar binnen stuurde na haar bezorgd had bekeken, en Charles wendde zijn blik af. Hij rilde en had het warm: hij wist donders goed wat er met hem aan de hand was en daarom wilde hij zo gauw mogelijk weer richting de krappe cel, om te liggen en te drinken. Door zijn verwondingen op zijn rug vreesde hij voor de wondkoorts. Na even de blonde vrouw te hebben nagekeken haastte hij zich naar het lui dat naar het binnendek leidde, vechtend tegen zijn trillende beenspieren, totdat hij uiteindelijk bij zijn krappe cel was aangekomen en zich daar als een zak meel op zijn stromatras liet zinken.

Ik controleerde de bemanning en hielp waar dat nodig was. Ik was totaal in het werk verdwenen en was dan ook verbaasd om de jonge schone weer, of nog steeds, boven op het dek te zien. Even bleef ik staan kijken en twijfelde ik of ik uberhaupt wel iets moest doen, maar toen beende ik toch maar naar haar toe. Ze was niet aan dit weer gewend en ik gokte dat zodra de eerste druppels normaal naar beneden vielen, zij al droog binnen zat. Ze moest nieuwe kleren aan gaan doen.
Rustig liep ik naar haar toe om vervolgens een hand op haar schouder te leggen. 'Wat doe je hier nog Evette? Ik dacht dat je je ging omkleden?' Ik kwam naast haar te staan, leunend met mijn rug tegen de houten reling. Mijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen ik zag dat ze huilde. 'Evette?' Een steek van meelij - iets wat een piraat niet hoorde te kennen - bevond zich in mijn maag. 'De storm is voorbij,' begon ik langzaam. 'Er is niets meer om bang voor te zijn hoor.' Mijn lippen vormden zich tot een lag, enkel en alleen om haar te proberen te laten lachen. 'Het enige waar je bang voor hoeft te zijn, is de kou vatten. Ann heeft volgens mij nog een extra jurk. Die kun je wel aandoen? Anders worden het mijn kleren.'

Ik staarde naar het plafond boven me en liet me door de golven wiegen, tot ik uiteindelijk in een verre slaap zakte.

Met betraande ogen hief ze haar hoofd op toen de piratenkapitein naast haar was gaan staan. De ondergaande zon, die als een rode bal nu in een paarse hemel hing, zorgde ervoor dat zijn gezicht wonderlijk gekleurd werd - scherpe, stevige vlakken van zijn jukbeenderen, neus en kin, afgewisseld met schaduwen waaroverheen zijn hoed viel. De glimlach, die zijn ogen niet haalde, zorgde ervoor dat hij het uiterlijk kreeg als Casa Nova - alleen de roos tussen zijn tanden ontbrak nog.
Maar Evette lachte zo vreugdeloos door haar tranen heen dat ze het complete beeld niet zag - en niet wilde zien. 'O ja? Hoef ik me alleen nog maar zorgen te maken over kou vatten?' antwoordde ze met al het sarcasme dat ze kon opbrengen. 'Loop naar de hel! Als jij er niet was geweest, dán pas had ik me nergens meer zorgen over hoeven te maken en zat ik nu niet op dit vervloekte schip! Jij was er niet bij toen New Oxbay aangevallen werd. Jij was er niet bij toen iedereen afgeslacht en verbrand werd. Nee, jij liet ons schip zinken en ging er met onze geredde kostbaarheden vandoor, zonder je ook maar om iets of iemand te bekommeren!' Haar groene ogen schitterden van de woede en tranen. Woest wendde ze zich af zodat de ander haar gezicht niet kon zien, veegde met een resoluut gebaar haar tranen weg, haalde diep adem en sprak toen vermoeid: 'Het minste wat je nu kan doen is mij een eigen kamer geven. Zelfs Charles Turnley heeft een eigen hok. Ik hoef niet meer bij jou of bij die blonde vrouw die je Ann noemt te slapen.'

Charles Turnley ondertussen, in zijn eigen krappe cel, draaide van zijn rechter- naar zijn linkerzij. Het ene moment liep het zweet hem over het lichaam, het andere moment had hij het zo koud dat zijn hele lichaam beefde. Het duurde lang, erg lang tot hij uiteindelijk in een onrustige slaap zakte.

Ik fronste diep en bekeek het emotievolle gezicht van de jonge vrouwe. ' Ik was niet van plan een vrouw van stand in een cel te stoppen, maar als je dat liever hebt?' ik bleef tegen de leuning aan hangen en drukte nadenkend mijn lippen op elkaar. Ergens had ik het gevoel dat ik het probleem miste. Wilde ze zo graag tussen de andere piraten slapen? Of in er c.vochtige, benauwde cel? Het was niet alsof de kamers voor het oplagen waren.
' Ik denk dat Het een goed idee is als je je gewoon even om gaat kleden... Misschien wat slapen. Je bent nogal van streek.'

Evette veegde vermoeid een nog altijd natte lok haar naar achteren en keek hem toen weer aan. Ze zag dat hij het niet begreep. Ze weerhield de gedachte om hem een klap op zijn smoel te geven. Bovendien was ze niet gewend om tegengesproken te worden. Maar ze haalde haar schouders op en zuchtte beverig. 'Geef me gewoon iets waar ik alleen kan zijn,' antwoordde ze op eigenaardig kalme toon. 'Al was het hierop dit rot-dek onder een zeiltje. Zolang er maar niemand is. Dat begrijp je toch wel?'

Langzaam knikte ik. 'Goed... Maar alleen als jij je nu even om gaat kleden. Ik wil je niet ziek hebben.' En met die woorden, liep ik van haar weg. Een plaatsje voor haar alleen? Op een schip was je nooit alleen, altijd samen en daar hield ik van. Vrouwen...
Besluiteloos bleef ik even op het middendek staan. Waar moest ik haar nou stoppen?

Zodra Evette 's ochtends haar ogen opende wist ze eerst niet goed waar ze was. Het was nog vroeg, het schemerde nog. Het vreemde was dat om haar heen sterretjes schenen als vuurvliegjes. Ze sloot haar ogen, opende ze toen even later weer. De lichtjes waren er nog steeds.
Toen ze half overeind kwam en de ogen uitwreef, zag ze dat het geen vuurvliegjes waren, maar kaarsen. De tweede ontdekking die ze deed was dat ze omwikkeld was met een warme, dikke deken.
Terwijl ze trachtte werkelijkheid van dromen te onderscheiden schoof ze de dekens aan de kant en stapte uit haar geïmproviseerde bed, wat bestond uit een een dun stromatras en een stuk zeildoek. De ochtend was nog fris en ze huiverde in haar witte onderjurk van dunne zijde en kant. Haar jurk had ze gisternacht op het dek uitgehangen, doorweekt als het kledingstuk was geweest, in de hoop dat hij droog zou zijn tegen de ochtend. Even daarvoor had ze uiteindelijk haar gelijk gekregen bij de kapitein. Hij had haar een klein hok aangewezen ergens in het vooronder, een klein kamertje voorbij de rijen kanonnen.
Ze streek over de dikke deken heen en staarde ondertussen naar de kaarsen, die netjes in enkele kandelaren brandden: die waren er gisternacht niet geweest en ze wist niet goed van waar of van wie ze vandaan kwamen. Ze wikkelde de deken om zich heen - en was nog fris koud zo op de vroege ochtend - en begon haar klittende haar met haar vingers te kammen alvorens ze opstond, de deken neerlegde, de kaarsen voorzichtig doofde en het kamertje uitliep, de smalle trap op richting het bovendek waar haar jurk nog moest hangen.

Beroerd als een hond werd Charles wakker. Hij had koorts door zijn verwondingen en lag ineengekrompen op het stromatras, dan weer bloedheet, dan weer ijskoud, rolde heen en weer en kreunde door de pijn in zijn rug. De nacht had hij slecht geslapen en geijld: nog steeds stonden zijn ogen glimmend koortsachtig. Uiteindelijk ging hij moeizaam zitten tegen de houten wand, zijn grote kapiteinsjas als een deken om zijn schouders geslagen, en staarde klappertandend voor zich uit, proberend zijn gedachten op iets anders te richten dan op de pijn die als brandend lood op zijn rug en schouders leek te liggen. Zijn ogen gingen moeizaam naar de celdeur. Was hij uiteindelijk 'vrij', kon hij nog geen kant op door zijn geradbraakte toestand. Uiteindelijk begon hij te knikkebollen en dommelde hij in een lichte, onrustige slaap.

Toen ik uit mijn hangmat kwam gekropen, voelde ik me tien keer beter dan gister. Mijn hoofd bonkte alleen hevig en ik bleef even stil naast mijn 'bed' staan. Toen ik de ergste pijn mentaal overwonnen had, liep ik langzaam naar het vat toe. Jack was al opgestaan, dat gebeurde ook niet vaak. Ik schonk twee glazen in, nam een slokje van de ene om me vervolgens in de richting van de cellen te begeven. Na gister had die vervelende man toch wel wat water verdiend. Ik liep zonder iets te zeggen de cel binnen, maar bleef daar toch verbaasd staan. Hij zag er heel slecht uit. Voorzichtig tikte ik hem aan met mijn voet. Was hij...? Zacht beet ik op mijn onderlip. 'Charles? Wakker worden Charles.' Ik duwde wat harder tegen hem aan met de punt van mijn schoen.

Ik was al op het dek en voelde aan haar jurk. Het had vannacht duidelijk weer geregend. De jurk was nog, of weer, nat. Ik haalde hem van de houten balk af en probeerde hem uit te knijpen. Er kwam flink water uit de jurk en ik was zeker dat ik er nog meer uit kon halen, zij het niet dat de jurk veel te teer aan voelde in mijn handen. Iets te ver draaien en ik had hem kapot. Fronsend hing ik de jurk weer op. Ann had nog een jurk, dat wist ik zeker. Maar of ze die aan zou doen...
Ik keek meteen om toen k iemand aan hoorde komen, en glimlachte schuldig toen ze eraan kwam. 'Sorry, maar het heeft geregend. Hij is nog nat...'

Met een schot hief hij zijn hoofd op. Zijn ogen vlogen open. Ze stonden glazig, maar betrekkelijk helder. Hij richtte zijn langzaam scherper wordende blik op de blonde pirate die nu voor hem stond. Blijkbaar moest hij weer even in slaap zijn gezakt. Een zeer flauwe glimlach trok over zijn gezicht heen, maar hij klappertandde van de kou, afgewisseld met aanvallen van hitte zodat het zweet hem uitbrak. 'Ann, was het niet?' Hij schoof zijn kapiteinsjas was verder over zijn schouders heen. Hij voelde zich flink duizelig en had koorts als een paard. 'Mooi dat je er weer wat bovenop bent gekrabbeld. Geen hersenschudding eraan overgehouden?' Hij wist niet zeker of hij de woorden daadwerkelijk sprak of dat hij ze alleen maar dacht terwijl hij de jonge vrouw bleef aankijken.

Ze zag hem gelijk toen ze het dek op wandelde: onmogelijk ook om hem niet te zien, want hij stond bij haar jurk. Evette beet op haar lip en trok de dikke deken die ze maar had meegenomen wat verder om zich heen: niet dat ze het erg koud had, maar ze voelde zich zo goed als naakt in de zo goed als doorschijnende onderjurk die ze droeg. En dat nu een man haar moest zien, met rode ogen van de slaap, slordig haar dat niet opgestoken was, een witte jurk en een deken om zich heen alsof ze een straatprostituee in de winter was. Maar ze stapte door tot ze bij haar jurk was aangekomen. De stof bewoog door de wind als een zielig spook. Evette liet haar hand over de geborduurde rozen glijden en knikte. 'Ja, dat zie ik,' antwoordde ze op de opmerking van de piratenkapitein. Dat was vervelend. Maar wellicht als de zon later op de ochtend weer door zou breken de stof snel zou drogen.
Even wierp ze een blik op de persoon die vlak bij haar stond, liet haar ogen even over zijn profiel glijden, en haalde toen diep adem. 'Bedankt voor de deken... en de kaarsen,' begon ze toen aarzelend. 'Ik neem tenminste aan dat ze namens jou bij mij gebracht waren.'

Met opgetrokken wenkbrauwen en een bezorgde blik in mijn ogen keek ik naar de man. 'Nee, het gaat wel denk ik...' Twijfelend bleef ik staan kijken naar hem. Toen begon het me te dagen. 'Hier.' Ik drukte hem het glas in de handen en trok hem een stukje naar voren waarna ik zijn jas liet zakken. Een vlaag van misselijkheid trok door me heen toen ik zijn rug bekeek. Snel deed ik de jas er weer voor. Een paar keer ademde ik diep in, door mijn neus in, uit door de mond. Hij zag er echt heel ziek uit en ik was bang dat hij zo alsnog zou sterven. 'Ik kom terug...' mompelde ik terwijl ik de cel al uit snelde.

Een grote glimlach krulde rond mijn lippen heen toen ik glimlachte. 'Hoogstpersoonlijk gebracht zodat je warm wakker zou worden.' Ik hing de jurk weer op en beet nadenkend op de binnenkant van mijn wang. 'Ik weet dat het niet helemaal jouw ding is, maar Ann heeft volgens mij twee verschillende jurken. Dan heeft ze er nu dus nog eentje voor je over. Als je wilt...?'
Mijn blik ging van de jurk naar haar en ondanks dat ik mijn best deed niet te kijken, gingen mijn ogen een seconde, misschien nog minder, naar beneden. Ik was een man, daar kon ik niets aan doen.

Even was ze er, als een windvlaag: ze frunnikte aan zijn jas. Hij hoorde haar zwaar in en uit ademen: ze mompelde iets en was weer weg. Een moment dacht Gabriël dat hij weer aan het ijlen was geslagen, maar hij voelde de beker in zijn handen en wist dat hij deze keer niet gedroomd had.
Zijn tong voelde als een lap leer in zijn mond en het viel hem zwaar om wat te drinken, maar het lukte, en uiteindelijk zette hij de beker op de grond neer. Hijgend leunde hij tegen de wand aan. Hij had niet begrepen wat Ann had gezegd en hij wist niet of ze nog terug kwam. Wellicht was ze alleen water komen brengen, dacht hij onsamenhangend, terwijl hij zijn jas verder over zijn schouders sloeg tegen de kou. Had hij die koorts maar niet gehad: dan was hij zo weer opgeknapt. Hij zuchtte, rilde, hoestte en sloeg zijn ogen op, de deuropening in de gaten houdend, stiekem hopend dat ze terug zou komen.

Evette sloeg verrast haar ogen naar hem op toen hij vertelde dat hij de dekens en de kaarsen hoogstpersoonlijk had gebracht, keek daarna weer naar de jurk die hij weer zorgvuldig ophing. Ze moest ophouden overal wat achter te zoeken. Of juist niet. Hij had het vast alleen gedaan om bij haar in een goed vaatje te komen, of liever, bij haar verloofde, of broer, of vader, of allemaal - blijkbaar was hij toch bang voor zijn hachje en verzorgde haar goed zodat hij na de uitwisseling niet meer achtervolgd zou worden door haar wraak.
Door zijn vraag of ze een jurk van de blonde pirate, Ann dus, wilde gebruiken, raakte ze opnieuw van haar stuk. Ze hief haar hoofd op en ontmoette zijn blik, niet door hebben gehad dat hij haar lichaam in een haviksblik had bestudeerd. 'Ik denk niet dat ik heel veel keuze heb,' antwoordde ze ontevreden. 'Als zij er tenminste niet mee zit dat ik haar... jurk aan zal trekken.'

Ik haalde mijn schouders rustig op. 'Daar heeft ze niet zoveel in te zeggen in dit geval. Het lijkt me geen goed plan om je in je onderjurk rond te laten lopen. Mijn mannen gedragen zich goed, maar zo goed...' Ik knikte richting mijn kajuit en liep er toen langzaam naar toe, maar zo dat ze naast me mee liep. 'Heb je lekker geslapen?' Ik lachte mijn tanden naar haar bloot. Tijdens het lopen tilde ik mijn armen even op en rekte ik me uit. De ochtendwind blies rustig door mijn haren en ik voelde het zout op mijn lichaam. Het leven was perfect.

Haastig ging ik onze dokter wakker maken. Het duurde even, aangezien de man nog diep in slaap was, maar toen kwam hij met me mee. Hij mopperde iets over dat het maar een gevangene was, maar toen we bij Charles aankomen, en ik zonder spreken hem een beetje naar voren trok om de wonden te laten zien, knikte hij. 'Ben zo terug,' mompelde de man. Hij nam het tenminste serieus.
Ik hurkte naast Charles neer en keek hem in zijn koortsige ogen.

Evette trok amper merkbaar een wenkbrauw op bij zijn woorden. Het klonk nonchalant, maar Evette merkte een vlaag van serieusheid die haar dus niet op zijn opmerking deed reageren. Ze merkte wel dat, terwijl ze over het del haast hem liep, verscheidene bemanningsleden tegenkwam die haar blikken toewierpen. Ongemakkelijk hield Evette de deken steviger om zich heen. Het was zowaar fijn om naast Jack te lopen; het zorgde ervoor dat de bemanning niets verder deed uit respect voor hun kapitein.
'Ik heb prima geslapen, merci,' antwoordde ze op zijn vraag. Het was een leugen, ze sliep al dagen slecht (uiteraard, met alles wat er gebeurd was), maar daar had hij toch ook niks aan.
O, was hij maar niet zo belachelijk aantrekkelijk! Hij rekte zich weer uit met die gespierde armen, zodat zijn sterke schouders opbolden onder zijn blouse. Evette vergeleek hem een moment in haar gedachten met haar verloofde, de Thomas van bijna veertig, die al grijs werd, met zijn jongensachtige bleekheid en smalle borst als een vrouw en dat belachelijke, zorgvuldig.bijgehouden en gekoesterde snorretje - nee, dan deze piratenkapitein, jong, sterk, in de bloei van zijn manzijn: een moment wenste ze uit pure nieuwsgierigheid dat ze de zoute wind was. Om dan door die haren te kunnen strijken, langs zijn ongeschoren wangen, zijn lippen.
Het volgende moment stonden ze voor zijn kapiteinshut en vervaagde haar ideeën. Ze vroeg zich af wat voor 'jurk' ze die Ann kon lenen

Charles keek op toen ze weer binnen kwamen. Een man knielde bij hem neer en bekeek zijn wonden; zijn adem rook naar munt. Het volgende moment was hij weer weg en was hij alleen met Ann, die zijn blik ving met haar scherpe ogen. Een wazig lachje trok over zijn lippen, zodat het litteken in zijn mondhoek opkrikte tot een grijns. 'Wat een moeite allemaal voor een miserabele gevangene,' sprak hij en fronste zijn wenkbrauwen. 'Waarom? Gisteren kon je je nog wel schieten.'

Ik haalde mijn schouders op en stond weer op. Mijn houding veranderde en nonchalant ging ik tegen de muur aan staan. 'Het maakt me niets uit eigenlijk,maar Jack wil niet dat je sterft. Dus daar zorgen we dan maar voor hè?' Ik keek de gang. De dokter was nog weg, zijn spullen aan het pakken. 'Dus krijg nu maar geen illusies. Dat jij me gister hebt geholpen, zet alleen maar deels recht wat je daarvoor had gedaan.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en tilde mijn linkervoet op om naar mijn laars te kijken. Dat was wel wat anders dan die beeldige schoentjes die normaal onder de jurk uitstaken.

Ik opende de deur en liet haar voor me naar binnen stappen. 'Eens kijken,' zei ik terwijl ik rustig naar de kast toeliep en het laatje opende. Gelijk had ik. Daar lag een jurk die ik eruit pakte en voor haar op hield. 'Zou wel moeten passen denk ik. Jullie verschillen volgens mij niet zo veel. Zover is er verstand van heb.' Ik lachte weer en liep toen naar het bureau toe waar ik achter ging zitten, mijn rug naar haar toe. 'Zeg maar als je klaar bent.'
Ik vouwde de kaart van de zee open en keek even uit het raampje naar waar de zon stond. Vannacht waren we nog hier... Mijn vinger gleed over de kaart heen. We hadden toen nog een klein stukje gevaren dus moesten nu hier zijn... Mijn vinger gleed verder.

Voor een moment bleef Charles haar aanstaren, terwijl hij zijn humeur voelde wegebben: in plaats daarvan voelde hij een wilde, ongecontroleerde lachbui opkomen. 'Aye, nu snap ik er al helemaal weinig meer van...' Hij lachte even, een lage, schorre keelklank. De lach ebde echter snel weg toen hij haar gezichtsuitdrukking zag toen ze de armen over elkaar heen sloeg. Ze moest iets hebben meegemaakt, dacht hij terwijl hij trilde toen een nieuwe golf van pijn door zijn rug heen schoot. Iemand moet haar lichamelijk, of geestelijk (of beter: alle twee) iets hebben gedaan. Dat was ook de reden waarom ze zo hysterisch reageerde toen, die dagen geleden, toen hij uit spot zijn handen op haar borsten had gelegd. Iets was er gebeurd...
Tijd om er verder over na te denken had hij niet, want een nieuwe huivering trok door zijn lichaam heen totdat hij er van schokte. Op dat moment kwam ook de man van zonet binnen: hij had het een en ander mee en hij knielde bij Charles neer. De scherpe geur van Brandy drong zijn neus binnen en Charles kon een grimas niet onderdrukken: hetzelfde waarmee hij gisteren ook de hoofdwond van Ann had behandeld. Zonder veel ceremoniën trok de scheepsarts de linnen blouse van Charles over het hoofd, waarna hij de wonden begon te desinfecteren. Charles klemde zijn kiezen op elkaar toen de alcohol in zijn blootliggende weefsels en spieren brandde. Allemachtig, wat een pijn, razende, gloeiende, brandende pijn... Maar de koorts zou ervan weggaan, en aan die gedachte hield Charles zich vast.

Met stille verbazing liet Evette haar handen over de jurk glijden. Net zoals de jurk die de blonde pirate al aan had gehad. De stof was glanzend, geborduurd, doorspekt met details met onderrokken van tule en kant: het was een dure, dure jurk geweest.
Kritisch bekeek ze hoe de rokken korter waren gemaakt. In dit geval niet zoals bij de jurk die Ann aan had, afgeknipt: de rokken van deze jurk waren opgetrokken met linten tot hoogte tot boven de knieën en vastgezet met simpele geknoopte strikken. Om die reden wilde Evette haar jurk nog wel aantrekken: ze kon ze linten eruit trekken zodat de rokken weer tot op de vloer zouden vallen, zonder de jurk van een ander te beschadigen. Ze begon de knopen uit de linten te peuteren en streek de rokken glad.
Een blik naar achteren werd geworpen. De kapitein was gaan zitten achter zijn bureau en was verdiept in een grote, vergeelde kaart. Evette beet op haar lip. Moest ze zich zomaar omkleden, hier, in de kamer? Nergens was een kamerscherm te zien en weggaan ermee was ook geen optie. Ze kon ook niet zomaar de kapitein zijn eigen kamer uitsturen - hij was nu ook zo geconcentreerd de kaart aan het lezen dat ze hem ook niet durfde te storen. Aan de andere kant: hij was nu zo geconcentreerd dat hij haar waarschijnlijk niet eens zou zien. Hij zat met zijn rug naar haar toe.
Ze draaide hem uiteindelijk ook maar zelf de rug om, hopende dat hij niet om zou kijken - wat moest ze anders?
De jurk van de blonde pirate was in een mosgroene kleur. De stof was dunner dan haar eigen jurk, die gemaakt was speciaal voor reizen, en dus van dikkere stof was. Met het gevolg dat haar onderjurk niet paste onder de dunne zomerjurk van Ann. Nieuw probleem. Ze opende de strikjes van haar onderjurk en liet die langzaam van haar schouders glijden, totdat ze uiteindelijk met slechts een culotte en haar losse onderkorset in het goudkleurige licht van de zon stond, die door de achterramen naar binnen stroomde. Haar benen waren lang en slank, maar mochten nooit gezien worden behalve door haar echtgenoot: en de piraat was het niet. Terwijl ze nog steeds strak met haar rug naar hem toestond gooide ze snel de groene jurk over haar hoofd heen. Het had niet meer dan tien seconden geduurd. De linten op haar rug aantrekken was een groter probleem.
Ze klemde de kiezen op elkaar uit frustratie en draaide zich uiteindelijk naar hem om met een geïrriteerde vraag: 'Ik hoop dat je als piraat zijnde ook enig verstand hebt van het aanrijgen van jurken? Bij gebrek aan een kamermeisje vraag ik 'vriendelijk' of jij me even kan helpen, maar waag het niet om me verder aan te raken, want ik trap achteruit.'

Verbaasd keek ik om, om meteen weer de welbekende grijnzende lach op mijn gezicht te krijgen. 'Wel, we zullen eens kijken wat ik kan niet?' Een punaise werd in de kaart gedrukt, en op de zijkant plantte ik een mok. Ik had geen zin om onze locatie opnieuw op te zoeken op de kaart.
Ik stond rustig op en liep naar de jonge vrouw toe. Een zacht grinnikje rolde uit mijn mond bij haar laatste woorden. Zie, daar kwam haar temperament tevoorschijn. Ik had het geweten vanaf het eerste moment. Ze sprak me tegen, vroeg wat ze wilde hebben en dreigde me nu te schoppen. Elke andere had nu op de grond gelegen met het zwaard tegen zijn keel, maar van haar kon ik het hebben. Ik waardeerde het zelfs wel. De twee linten in mijn handen waren smal en dun. Nadenkend keek ik er even naar. 'Gewoon een strikje?' vroeg ik toen langzaam en ik zette een stap opzij zodat ik naast haar kwam te staan en haar aankeek. 'Of hoe wil hare majesteit het allemaal hebben?'

Enkele seconden bleef ik zo tegen de muur aanstaan, mijn gezicht van hem gedraaid alsof het me niets deed. Echter, het deerde me wel en veel meer dan dat ik zou willen. Ik hoorde hem, tegen het strijden in, zachte geluiden maken van de pijn en het gaf me niet de voldoening die ik zou willen. Het tegenovergestelde was zelfs waar, zo dat ik uiteindelijk bij hem neerknielde en hem mijn hand gaf. 'Knijp maar,' zei ik terwijl mijn mondhoeken vriendelijk omhoog krulden.

Haar ogen, in dezelfde kleur groen als de stof van de jurk, keken verbaasd. Warempel - wat deze piratenkapitein Mad Jack ook deed, hij bleef haar elke keer verbazen en deed net de dingen die ze niet verwachtte. Ze voelde aan de lichte druk dat hij de linten in zijn handen hield. Hij deed het ook nog en vroeg of ze 'gewoon een strikje wilde'. Hoe vaak moest hij wel niet wapens in zijn handen gehad hebben - pistolen, musketten, rapieren, hartvangers, dolken, messen? En nu was hij van plan haar jurk te strikken. Door zijn woorden kon Evette niet anders dan even geamuseerd lachen, maar kauwde snel op haar lip, maar haar ogen schitterden nog. Even wierp ze een blik opzij en zag dat hij haar ook net aankeek met de vraag hoe 'hare majesteit' het allemaal gehad wilde hebben. Weer verwonderde ze zich erover. In tegenspraak met wat men meestal in zeeroversverhalen kan lezen hadden schepen nooit lang een kapitein. Evette had gehoord van haar verloofde Thomas dat er een piratenschip in een paar maanden tijd meer dan dertien kapiteins had. Mad Jack, die kans zag al nu al jaren kapitein te blijven, vestigde hiermee waarschijnlijk een record. Misschien kwam het door zijn dominerende persoonlijkheid, zijn talent leiding te geven, een grote bek of de gave elke kogel raak te schieten. Ze wist het niet. En al helemaal wist ze niet waarom hij nog altijd zo jongensachtig uit de hoek kon komen, vol humor en spot. 'Doe maar wat,' antwoordde ze uiteindelijk. 'Ik neem tenminste niet aan dat je er verder ook maar enig verstand van hebt.'

Net zoals Evette zich verbaaste over Jack, zo keek Charles verbaasd naar Ann. Terwijl hij haar aankeek dansten sterretjes om hem heen: hij deed niks, kneep niet in haar hand - allemachtig zeg, hij, een kapitein, had wel ergere pijnen meegemaakt - maar bleef in plaats daarvan haar aankijken. Hij kon zich niet herinneren dat ze eerder zo dicht bij hem was geweest. Terwijl de pijn door bleef branden nam hij haar gezicht in zich op, de kiezen op elkaar geklemd. Zijn ogen gleden over haar fijne wenkbrauwen, de ogen, scherp, maar nu vriendelijk: de kleine neus, de volle lippen, haar fijne kaaklijn en weer terug naar de schaduwen van haar wimpers op de wangen: toch, hoewel ze nu sympathiek keek, kon hij zich niet aan zijn eerdere indruk onttrekken. Iets, lang geleden wellicht, had haar getekend. Hoe vriendelijk ze ook keek, het bleef in haar gelaatsuitdrukking doorschemeren.
De scheepsarts was klaar met het desinfecteren en begon nu repen stof dat diende als verband rond zijn rug en borstkas te binden. De pijn was nog hevig, brandend, zeurend, maar werd dragelijker. Charles grinnikte naar de blonde pirate die nog steeds hem haar hand had gegeven om in te knijpen: hij drukte er echter een kus op. 'Mijn dank, madamoiselle,' sprak hij plagend. Zijn stem klonk echter beknepen en schor door de pijn: maar het ergste was achter de rug en het was te doen. Hij had wel ergere pijnen meegemaakt.

'Ik heb geen idee wat ik doe,' bekende ik lachend. Ondertussen bevond ik me weer achter haar en probeerde ik een enigszins nette strik in elkaar te flansen. Dat zag er echter makkelijker uit dan dat het was zo dat uiteindelijk er wel een strik in de linten zat, maar de linten zelf tamelijk oneven waren. Ze kon het toch niet zien...
Ik stapte achter haar vandaan en knikte. 'Klaar lady.' De jurk stond haar prachtig. De kleur paste perfect bij haar haren en bovenal, bij haar ogen. Langzaam tilde ik mijn hand op om een pluk haar voor haar ogen te verwijderen. Ze voelde warm aan onder de pluk. Even wist ik niets te zeggen en mijn hand bleef een beetje zweven om vervolgens, na enkele seconden, weer te zakken. De gedachte schoot weer door mijn hoofd: van mij mocht ze hier wel blijven.

Kort, niet langer dan een seconde, bleef mijn hand in de lucht hangen. Toen trok ik hem terug en legde ik hem in mijn schoot neer. Een lichte frons lag om mijn wenkbrauwen terwijl ik zijn gezicht bekeek. De scheepsdokter stond op, en zo volgde ik zijn voorbeeld. 'Geef hem wat eten en drinken en hij is snel weer de oude. Of nouja, wat dan ook.' Een knikje en glimlach bedankten de man die de cel verliet. Toen hij uit het zicht was, hurkte ik weer bij Charles neer. 'Je hebt de man gehoord, drink je glas leeg.' Ik reikte hem het glas aan wat ik mee had genomen eerder.

Zo stonden ze tegenover elkaar en streek hij met zijn grote, vereelte hand een lok haar weg voor haar gezicht. Ze bekeek zijn gezicht, liet haar ogen glijden over zijn wenkbrauwen, zijn neus, de ongeschoren wangen, zijn ruwe lippen, de stevige kaaklijn en vlakken van zijn jukbeenderen: de ogen, helder, scherp, koud als storm op de Atlantische Oceaan, maar tegelijkertijd, op dit moment, zacht als die van een ree. Verward wendde ze haar gezicht af en stapte ze van hem weg. Ze tuurde naar zijn bed, liet haar blik glijden over het bureau met de kaart ten midden van allerlei paperassen en andere rommel, keek naar de plek waar de hangmatten hadden gehangen. Uiteindelijk haalde ze diep adem. 'Wie is Ann?' antwoordde ze toen en keek vragend naar hem op. 'Haar jurken zijn van goede kwaliteit. Is ze je...' Ze moest even twijfelen over het woord, '...maîtresse? De jurken zijn duur, en waarom is ze anders hier, op dit schip, en slaapt ze hier...'

Charles hoestte - een hol, schor geluid. Hij had een optimistische aard, maar hij was nu niet in de stemming om te ravotten. De koorts trok nog door zijn lichaam heen als de pest. Hij hoopte dat het morgen beter zou zijn. Zonder verdere woorden dronk hij de beker leeg die ze hem had aangegeven, maar zijn handen trilden nog zo dat het vocht over de rand heenplenste. Uiteindelijk zette hij de beker zo goed en zo kwaad als het ging op de grond en leunde vermoeid tegen de muur aan. Zijn rug en een groot gedeelte van zijn naakte bovenlichaam was gewikkeld in verband. Weer sloeg hij de dikke kapiteinsjas over zijn schouders heen tegen de kou. Zijn ogen, die hij een moment had gesloten, werden weer geopend, en hij tuurde naar haar gezicht. 'Nee, ik meen het. Mijn dank.'
Weer moest hij hoesten. Hij wilde graag naar buiten, de frisse buitenlucht in, maar hij zou het niet redden. Morgen misschien, maar niet vandaag. Ergens voelde hij zich ongemakkelijk met de jonge vrouw nu in zijn cel, terwijl hij zo beroerd en zo ziek als een paard was. Maar aan de andere kant... Terwijl hij de jas dichter om zich heen trok keek hij haar opnieuw aan. Hij wist niet meer wat hij van zijn eigen gedachtes moest denken. 'Maar hoe is het met jou?' kreeg hij er uiteindelijk uit. 'Je was gisteren vies hard gevallen.'

Een miliseconde bleef ik staan, toen had ik mijn zelfverzekerde houding weer terug en draaide ik me op mijn hakken om. 'Ann?' Verbaasd bekeek ik haar gezicht, om vervolgens een zacht grinnikje te laten horen. 'Nou nee, dat zou een beetje gek zijn.' Ik liet me rustig op de grote stoel zakken en legde mijn voeten op het bureau. 'Ze voelt eerder als een zusje.' Even was ik stil en dacht ik na over mijn woorden. 'Vroeger speelden we altijd samen in de tuinen van haar ouders en toen zij opgroeide en een dame werd, verkoos ik het ruime sop.' Mijn blik ging over de kaart die op tafel lag, om vervolgens de jonge dame aan te kijken.
'Dus toen ik aanmeerde in mijn vroegere thuisbasis en ze me smeekte of ze mee mocht, kon ik geen nee zeggen.' De laarzen werden weer van de tafel gehaald. 'En als je meer wilt weten, dan moet je dat haar echt zelf vragen. Ze heeft me haar problemen in vertrouwen verteld, en ze heeft heel veel volgens mij achter gehouden.' Onderzoekend keek de jonge vrouw in de ogen. 'Waarom vraag je dit?' Ik hield mijn hoofd een klein stukje scheef en keek haar met een vragende blik in mijn ogen aan.

Kort legde ik mijn hand op mijn slaap om vervolgens nonchalant mijn schouders op te halen. 'Ik leef nog zoals je ziet.' Een vage glimlach trok over mijn lippen heen. 'Wil je iets hebben?' vroeg ik toen maar om de stilte op te vullen. Mijn blik was weer op mijn laarzen gericht, alsof de doffe punten heel interessant waren. OKE DUS GEEN INSPIRATIE OF ZO

Evette liet het verhaal over haar heen gaan, niet zeker wetend of de man nu de waarheid sprak of niet. Ze stond met haar rug naar hem toe gekeerd door de grote ramen heen te staren naar het kielzog van het schip. Uiteindelijk draaide ze zich om en ontmoette zijn blik toen hij vroeg waarom ze die vraag had gesteld. Langzaam schudde ze het hoofd. Zweeg, haalde een hand door het haar, trok haar lippen in een strijdlustige streep en haalde toen diep adem. 'Doet er niet toe. Ik was gewoon nieuwsgierig.' Ze stapte naar het bureau toe en wierp een blik op de kaart die haar lag. Maar hij was vrij gedetailleerd, met de riffen aangegeven en zelfs de kleinere eilanden, en de namen die ze zag zeiden haar niks. Ze voelde zich leeg, verdrietig, eenzaam en vermoeid. 'Mocht je haar zien, bedank haar maar voor de jurk,' sprak ze vlak en stapte toen de kajuit uit. Op het dek aangekomen begroette de zon haar. Ze ging bij de reling staan terwijl de smargardgroene rokken om haar heen cirkelden in de wind: haar blik was star gevestigd op de horizon, zonder ook maar iets te zien.

Er was iets met haar. Er was iets met haar waar hij niet precies zijn vinger op kon leggen. Hij was nieuwsgierig, maar had geleerd dat zijn nieuwsgierigheid in combinatie met deze blonde kat slecht afliep, dus hij zweeg.
In plaats daarvan kwam hij kreunend overeind. Wankel stond hij tegen de muur aangeleund, snakkend naar adem bij de krachtinspanning nu hij zo zwak was: maar een lachje dat standhield tussen een grijns en een grimas trok over zijn gezicht heen. 'Ja, ik wil de frisse buitenlucht hebben,' antwoordde hij. Met benen die aanvoelden als pudding wandelde hij de cel uit, stap voor stap. Hij snakte naar de zoute lucht van de zee, de wind in zijn haren. De koorts zou niet veel sneller overgaan als hij zielig bleef liggen. Terwijl hij in het gangpad stond, met een hand leunend tegen de muur, wierp hij een blik over zijn schouder heen om te kijken of ze mee zou gaan of niet. Hij kon er geen peil op trekken wat ze constant van plan was. Het feit dat ze überhaupt de scheepsarts op hem af had gestuurd was iets wat zijn verstand alweer te boven was gegaan.

Met opgrtrokken wenkbrauwen van verbazing, keek ik de jonge dame na. Had ik nu iets verkeerds gezegd of had ze gewoon zin om mij te irriteren? Even bleef mijn blik op de deur hangen waar de vrouw net door naar buiten was gestopt, toen schudde ik zacht mijn hoofd en vestigde ik mijn blik weer op de kaart die voor me lag.
Met volle aandacht stippelde ik onze route uit naar de riffen waar we haar familie zouden kruizen. Dat zou interessant worden. Zouden ze alles gewoon over handigen of zo stom zijn om met ons in gevecht te gaan?

Ik keek toe hoe hij probeerde te lopen, toen slaakte ik een overduidelijke zucht en liep naar hem toe. Ik stak mijn arm onder de zijne door en knikte met mijn hoofd naar de trap. 'Kom dan,' klonk mijn stem bot, maar ergens schemerde een soort bezorgdheid door. Een soort klank dat liet horen dat ik me zorgen om hem maakte, al haatte ik dat met heel mijn hart.

Charles fronste zijn wenkbrauwen zodat de littekens op zijn gezicht spanden - maar zei verder niks. Hij steunde op haar, wankelde zo naar boven door de gangboorden totdat ze op het dek uitkwamen.
De zoute zeelucht sloeg in zijn gezicht als werd hij overspoeld met water. Hij bleef even staan, ademde diep in en uit en voelde hoe de wind aan zijn haren trok: de duizeligheid begon weg te trekken, en hij voelde zich beter. Hij keek omlaag naar de blonde pirate aan zijn arm, zei wederom 'dankjewel' en maakte zich toen van haar los, met onzekere stappen naar de reling wandelend.
Wat viel er nog aan te veranderen? Hij keek even naar de horizon en wierp een blik opzij naar Evette. Ze zag er bleek en slecht uit, maar het was niet het moment om nu met haar in gesprek te gaan. Zijn gedachten waren koortsachtig gericht op de laatste situaties. New Oxford was aangevallen door de Franse revolutionairen. De Engelsen zouden gewaarschuwd moeten worden, evenals de Fransen - was dat ondertussen niet gebeurd? Een weggevaagde kolonie kon nooit lang onopgemerkt blijven. Aan de andere kant... Het was vrijwel een uithoek en niemand had de aanval verwacht. Charles vreesde op nieuwe aanvallen, op andere eilanden, op andere kolonies. En niks was er wat hij kon doen, lamlendig als hij was, vastgehouden wordend op een piratenschip.

Zo stond ze daar bij de reling in de mosgroene jurk, te wachten tot haar lot eindelijk eens beslist zou worden. Toen ze voetstappen hoorde hief ze haar hoofd op en zag daar de Engelse kapitein Charles Turnley, die eruit zag of hij tussen twee molenstenen door was gehaald. Even verderop zag ze de blonde pirate Ann. Evette voelde zich ongemakkelijk dat ze de jurk aanhad van een ander. Ze wilde net op hen toelopen, toen een kreet door alle andere geluiden heenscheurde: 'Zeil aan stuurboord!'
Evette zag gejaagd de bemanning naar de dolboorden rennen. Zijzelf keek ook. Heel in der verte verbrak een stip de rechte lijn van het water, nauwelijks merkbaar. Terwijl ze tuurde draaide de stip, en zag ze wit van de zeilen flitsen. De konstabel riep om actie terwijl een scheepsjongen haastig naar de kajuit rende om de kapitein te waarschuwen: Evette bleef als aan het dek geluisterd staan. Een schip. Zou er een gevecht komen? Zou de Black Pearl haar weer enteren? Wat als het Fransen waren? Wat als ze sterker waren dan de piraten? Ze voelde hoe angst als een ijskoude hand om haar hart kwam te liggen.

Met grote stappen kwam ik het dek opgelopen en pakte ik de verrekijker aan die me werd aangereikt. Ik kneep mijn rechteroog dicht, terwijl het linker oog door de lens keek. Hmm, ze waren zo dom om deze kant op te varen. Wilden ze echt een schermen tussen ons? Ik gaf de verrekijker terug en knikte één enkele keer. 'Prima, ze krijgen wat ze willen.' Ik liep naar boven toe en ging achter het roer staan om het roer om te draaien en nu in de richting van het schip te varen. Ze hadden de verkeerde uitgedaagd vandaag. Ik voelde aan het zwaard aan mijn riem. Dat zat er nog veilig, maar niet voor lang meer. Ik zou ze leren waar mijn naam vandaan kwam. Mad Jack...

Verbaasd keek ik op toen achter mij iemand riep. IK liep naar de zijkant toe en zag de kleine onderbreking van de zee in de verte. Een speelse lach kwam op mijn gezicht. Snel rende ik naar de kajuit, waar ik mijn zwaard pakte en in de gordel stak. Mijn welvertrouwde mes droeg ik al op mijn been. Zo snel als ik naar binnen was gerend, zo snel was ik ook weer buiten. Jack draaide het schip en even keek ik naar hem omhoog. Had ik dit vroeger ooit kunnen voorstellen? De gedachte bleef echter niet lang hangen en ik liep naar Charles toe. 'Misschien moet je naar binnen,' zei ik hem, maar tegelijk hoorde ik een schot van een kanon klinken.

Charles verroerde zich niet. Om hen heen schreeuwden mannen bevelen: de kanonnen werden in gereedheid gebracht en geladen: de dekken werden schoongeveegd van alle afval, de zeilen aangehaald, de musketten en pistolen geladen, de zwaarden bekeken. Charles stond er maar terwijl zijn handen de reling omklemden, zijn blik gericht op het andere schip. Het kwam snel dichterbij. Een Spanjaard, bijna twintig ton of meer: een log galjoen met een lage diepgang, maar meer kanonnen dan de Black Pearl. Op een volgend bevel werden de grote kanonnen van de Pearl op hun plaats gereden; de zwarte monden gaapten naar het Spaanse schip, dat steeds dichterbij kwam, en dichterbij...
Uit zijn gedachten opgeschrikt was Ann opeens naast hem komen staan, gewapend en wel. Ze had een woeste schittering in zijn ogen die haar een strijdlustig uiterlijk gaf. Hij zweeg en hij hoorde een schot van het kanon: de Spanjaard had geschoten. De afstand was nog veel te ver om iets te kunnen raken, maar blijkbaar was het als teken gegeven dat ze de piraten geen kwartier zouden geven. Er zouden geen overlevenden worden gehouden. Charles kon de vijandelijke bemanning op het andere schip nu onderscheiden, klaar met de enterhaken en musketten.
Hij spande grimmig zijn kaken. De pijn van zijn rug niet voelend liep hij naar de konstabel heen die aan enkele bemanningsleden nog wapens uitdeelden: Charles beende erheen en greep een rapier en een flintlock pistool, die hij snel laadde. Hij was zijn haat tegen de Spanjaarden nog niet vergeten: dankzij hen had hij de pracht van een litteken die van zijn mondhoek naar zijn wang liep. 'Geen zorgen sweetheart,' sprak hij Ann toe en ging naast haar staan. 'Ik kan goed op mezelf passen. Ik heb nog een appeltje te schillen met die Spanjaarden.'

Evette stond daar maar op het dek terwijl om haar heen de bemanning bezig was het schip klaar te maken voor een gevecht: ze schenen haar gewoon vergeten te zijn. Evette wist niet wat ze moest doen. Naar binnen, of juist op het dek blijven? Charles Turnley had haar gewaarschuwd niet binnensdek te gaan zitten, de vorige keer, toen de Indestructible werd gekaapt door de piraten. Ze trilde van angst en nervositeit. Niemand scheen zich om haar te bekommeren en ze voelde zich zo onhandig als een olifant in een theesalon. Met grote ogen zag ze het Spaanse schip naderen: de masten staken als crucifixen tegen de blauwe lucht af. Het schip doemde op, groot en hoog als een klif: het was veel groter dan de Pearl, maar ook langzamer. Even bleef ze nog staan, maakte een beweging van schrik toen ze een kanonsschot hoorde en vluchtte toen met bonzend hart de kajuit van de kapitein binnen.