A pirate's life for me

Terwijl de ander sprak, staarde Evette naar het tafelblad van het bureau waar ze voor zat. De diepe voren waren haar al eerder opgevallen. Ze had ze al eerder gevoeld. Weer liet ze haar vingers over de diepe groeven glijden. Het waren net littekens in hout. Dezelfde krassen als in dat gespierde bovenlichaam van de piratenkapitein... Ze negeerde de rest van haar gedachtes en keek weer op naar de andere vrouw, die haar zwaard had getrokken. Het lemmet schitterde in het licht van de zon die door de ramen naar binnen scheen. 'Je weet jezelf ongetwijfeld te redden,' zei Evette langzaam terwijl ze keek naar de riem van de ander, waar naast de schede voor het lange zwaard ook nog enkele andere wapens te vinden waren. Ze zette de drinkbeker op het bureau neer en staarde opnieuw naar de diepe groeven in het tafelblad. Sja, wapens. Het enige waar zij mee om kon gaan was een waaier. En zelfs die was ze verloren terwijl ze van het ene schip naar het andere schip was getild als een zak meel over de schouders van een piraat. Ze sloeg haar blik weer op naar de blonde pirate. 'Wat gaat er nu verder gebeuren? Waar zijn we naar op weg?'

Ik liet het zwaard door de ruimte zwaaien, maar voelde dat mijn linker hand veel ongecoördineerde was dan mijn rechter. 'Ik weet het niet,' zei ik en ik haalde mijn schouders op. Ik draaide 180 graden en haalde naar achter uit (in de lucht overigens gewoon hoor). Het zwaard suisde door de lucht. 'Het maakt me eigenlijk niet uit. Varen is het liefste wat ik doe. Ik heb geen landbenen denk ik.' Ik liet het zwaard even zakken en keek naar Evette op. 'Maar je familie zal je hier vast niet te lang laten zitten.' Een bemoedigend glimlachje kwam nu op mijn gezicht. 'Als ze om je geven ben je hier zo weg. Echt.'

Evette volgde met haar ogen het zwaard. De blonde pirate viel uit, bewoog sneller dan Evette gedacht had, pareerde denkbeeldige uitvallen en zwiepte door de lucht heen. Evette wist niet of ze nu vol bewondering moest zijn of hooghartige minachting: een vrouw hoorde immers niet met wapens om te gaan en zo was het haar ingeprent, zoals alle andere honderden regeltjes die bij de etiquette hoorden, van kleins af aan al. Maar hoe deze vrouw zich bewoog, haar rokken verknipt tot boven de knieën, de haren los en onbedekt... Evette kon niets anders dan eigenlijk bewonderend toekijken, maar verborg haar emotie.
De ander liet het zwaard zakken en keek naar haar op met een bemoedigend lachje. Evette knikte langzaam. 'Ja, dat hoop ik wel.' Jaja, haar vader en moeder gaf veel om haar, natuurlijk. En dan had ze nog haar broer, opperbevelhebber bij de Franse Koninklijke Marine: mocht die hier ergens rondvoeren pikte hij haar ook wel van de boot af. Maar haar zelfzuchtige verloofde, die kakhannes van een Thomas... Evette trok even een mondhoek naar beneden. Hij gaf niks om haar, wilde haar alleen maar bezitten en met haar pronken. Maar goed, ook hij zou haar hier uit de handen van de piraten redden, dus veel maakte het ook niet uit.
Ze stond op uit de bureaustoel en liep naar de grote ramen aan de achterkant van de kajuit. Het water golfde en golfde maar door, het kielzog van het piratenschip snel uitwissend. Waar zouden ze nu heengaan? Het schip had genoeg geroofd van de Indestructible om voorlopig niet meer op zee te hoeven zijn. Tortuga, misschien? Of een andere stad, overheerst door de piratencultuur?

Mijn grote bos sleutels, klonk al vanaf bovenaan de trap. Elke stap die ik zette, bracht een klinkend geluid teweeg. Behendig stak ik de juiste sleutel in het slot van de grote, houten deur, om vervolgens de grendels eraf te halen en de deur te openen. Ik knikte naar de jonge man die op het stro-en matrasje lag. 'Je mag naar buiten,' zei ik terwijl ik hem met een grijnsje aan keek. 'Het is niet alsof je ergens anders naar kan.' Ik keek naar de bewegingen van mijn gevangene. 'Of alsof je sowieso iets kunt doen.' Ik leunde in de deuropening en sloeg mijn armen over elkaar. 'Maar je kent de regel. Als ik je ook maar zie kijken naar één van de vrouwen hier aan boord, dan...' Ik legde mijn duim en wijsvinger op mijn kin en wreef over het ruwe baardje dat daar groeide. Tijd om het weer bij te scheren. 'Kielhalen is wel interessant.' Met een grijns stapte ik uit de deuropening om hem er langs te laten.

Met enige moeite, was ik omhoog geklommen en nu zat ik in het kraaiennest bovenin, de verrekijker lag in mijn hand. DIt was één van de geweldigste dingen om te doen. Je kon de hele dag hier zitten en van het prachtige uitzicht genieten als je wilde en als er geen andere schepen te zien waren. Ik keek naar beneden. Jack was net naar beneden gegaan, waarschijnlijk bracht hij onze gevangene een bezoek. Beter gaf hij hem geen eten, dat verdiende hij wel.

Diepe, donkere kringen lagen onder zijn rookkleurige ogen: een baard van een paar dagen bedekte zijn gelaat. Zijn haar was vuil en slordig, zijn gezicht grauw, maar het ergste was uiteraard zijn rug: een mengeling van lijnen, krassen en diepe voren, sommige zo diep dat ze dwars door het spierweefsel gescheurd waren. Het waren strepen geronnen bloed, rafelig vlees en bleke huid. Maar hij leefde, en was getergd. Maar bovenal doodmoe.
Hij staarde omhoog naar kapitein Jack die van alles zei wat hij zo snel niet begreep, maar hij liet de deur en stapte opzij om hem door te laten. Charles keek hem vanonder zijn wenkbrauwen aan, maar krabbelde toen overeind en liep met zwaaiende passen toen naar buiten. Hij vertikte het om nog een minuut langer in de vochtige, benauwde cel te zitten.
Met trillende, draaierige, zwakke benen stapte hij de gang door, hees zich bij de trap overeind waar de blauwe lucht als het ware openbarstte in hel licht en geluid. Opnieuw hoorde hij het geruis van de wind en het stage gedreun van de stag en het tuig. Hij liep verder, stond uiteindelijk op het dek, en liep met zware tred naar de reling, waar hij op leunde, vechtend tegen zijn trillende beenspieren. Snijdende, brandende, gloeiende, onmenselijke pijn in zijn rug, maar hij stond, en keek met een verbeten gezicht naar de watervlakte. Daar stond hij dan, in broek, laarzen en doorgezweet, vuil, witte linnen blouse, wapperend om zijn brede bovenlichaam heen, doordrenkt van het bloed.

Evette was ook op het dek te vinden, maar geheel aan de andere kant. Ze werd kriegel van de bedompte geur in de kapiteinskajuit, zijn kleding, zijn papieren kaarten, de wijn, het hout: alles scheen de piratenkapitein uit te ademen. Ze liep rond en bekeek het piratenschip, dat weinig gelijkenis vertoonde met de Indestructible of alle andere schepen waar ze op had gevaren. Het schip leek op een mooie, slanke vogel, met een speervormige boeg. Het had meer zeildoek dan gewoonlijk zodat het schip door het water schoot als een pijlsnelle dolfijn.
De bemanning bestond uit ruwe mannen, stevige kerels die leken op havenwerkers en ander bonje, maar ze leken eensgezind in hun bewondering voor de kapitein en hadden een kameraadschap met elkaar dat elk leger ten boven ging. Tot Evette's verbazing vielen ze haar niet lastig; ze floten haar af en toe na, glimlachten en wierpen spottende kushandjes, soms zelfs obscene gebaren, maar meer deden ze ook niet en behandelden haar met een zekere ruwe hoffelijkheid. Een oudere piraat met een grote grijze baard had haar zelfs uitgelegd over de diepgang van het schip, hoeveel bemanning er was en hoeveel kanonnen, uitgeweid met verhalen over vorige zeegevechten, die ze natuurlijk gewonnen hadden.
Ze wandelde verder richting de achtersteven, met de wind die aan haar krullen trok en haar rokken tegen haar benen duwde. Uit gewoonte had ze haar hoed weer met een lint onder haar kin vastgebonden (een dame ziet men nu eenmaal niet zonder hoed), die ze nu met een gehandschoende hand stevig vasthield, terwijl ze met een zeker nieuwsgierigheid alles opnam wat ze om zich heen zag.

Ik liep rustig achter Charles aan en keek naar de striemen op zijn rug. Sommige zouden wegtrekken, andere zouden levenslange littekens achterlaten. Kort, niet langer dan een seconde, tikte ik met mijn hand mijn eigen rug aan. Ik kende het gevoel. Ik had de littekens ook, maar ze hoorde bij me. Ze hadden me gemaakt tot wie ik was. Een ruw, gewaardeerd piraat. En ik zou me zo weer laten slaan, als ik daar mijn bemanning mee zou kunnen beschermen.
Ik klopte Charles op de schouder. 'Geniet van het uitzicht,' zei ik met een grijnsje en liep toen rustig bij hem vandaan. Hij zou niet zoveel doen, hij kon niet eens zoveel doen. Kort keek ik omhoog waar de blonde haren uit het kraaiennest waaiden. Hij zou alleen misschien problemen met haar gaan krijgen, maar daar had hij zelf om gevraagd.
Rustig liep ik naar de jonge, gehoede vrouw die aan de andere kant van het dek stond. 'Heb je al eens aan het roer gestaan?' vroeg ik haar met een jongensachtige glimlach. 'Ik kan het je leren als je wilt?'

Vol huivering had ik gekeken hoe Charles het dek op kwam gelopen. Hij liet hem vrij? Jack liet hem gewoon vrij? Uit woede en frustratie sprongen de tranen in mijn ogen. Was hij soms gek geworden? Ik liet mezelf tegen de zijkant aan naar beneden zakken en staarde naar het hout tegenover me. Ik dacht dat ik Jack kon vertrouwen, maar hij liet deze vuile... gore... Hij mocht gewoon rondlopen!
Boos wreef ik de tranen uit mijn ogen en kwam ik overeind. Ik pakte het touw vast dat er hing, maakte het los en pakte met mijn linkerhand en mijn voeten het stevig vast. Een sprongetje, en in een noodvaart ging het touw naar beneden waardoor ik precies voor de voeten van CHarles belandde. Ik keek hem even strak in de ogen, spuugde toen voor zijn voeten, siste: 'Ik krijg je nog wel,' en liep toen met grote passen weg.

Met oppervlakkige aandacht staarde Charles naar het water en liet zijn blik toen over het schip dwalen: veertien kanonnen, met een diepgang van wat hij schatte niet meer dan drie meter. Met de lage diepgang, het vele zeildoek en de snelle vormen zou het schip sneller kunnen varen en bovendien over ondiepe koraalvelden waar oorlogschepen zouden stranden. Het was een goed schip, heel anders geweest dan zijn eigen Indestructible, maar in menig opzicht beter.
Hij draaide zich om en wandelde verder, rustig langs de reling. In gedachten verzonken landde er opeens met een doffe dreun op het hout iemand voor hem: ze scheen gewoon uit de lucht te kunnen vallen. Charles keek, alsof hij niet wist, hoe hij het had: opeens stond die blonde vrouw er weer, keek hem met kille hooghartigheid aan, het leek zelfs wel haat, spuwde voor zijn voeten en beende weg.
Hij snapte haar niet. Hij snapte niet waarom ze zo ontzettend opgefokt tegen hem deed, opeens, toen na dat akkefietje in de cel beneden, dat hij zijn handen op haar borsten had gelegd. Het was een gebaar van uitdaging geweest om haar wat uit de tent te lokken om wat meer over zichzelf prijs te geven, niet eens erotisch bedoeld: hij had niet begrepen waarom ze als zo'n furie tekeer was gegaan.
Even wilde hij haar tegenhouden, maar verwierp al gauw het idee. Hij staarde haar na hoe ze het dek overstampte met zwaaiende, gerafelde, afgeknipte rokken. Best, als ze het voornemen had zich als een wilde kat te gedragen kon het hem niet veel schelen. Hij hoefde niet weer een keer afgeranseld te worden alleen maar omdat ze blijkbaar het oogappeltje van de piratenkapitein was. Opnieuw draaide hij zich om en tuurde weer naar het water. In de verte zag hij land, maar het zag er niet naar uit dat ze anker zouden leggen. Afwezig keek hij naar de stand van de zon om hun positie te bepalen.

Evette werd uit haar gedachten opgeschrikt door de stem van de piratenkapitein: laag, tamelijk ruw en hard, maar tegelijkertijd melodieus als een kwajongen. Ze draaide zich om. Ze keek naar zijn door de zon gebruinde huid en langere haar waar de wind mee speelde; zijn ogen stonden scherp maar werden verzacht door de haast jongensachtige glimlach die zijn goede gebit toonde. Raar eigenlijk. Hij was eigenlijk een legende in de Caribbean, en alleen al door zijn reputatie behaalde hij de ene overwinning na de andere, soms zelfs zonder ook maar één kanon te hoeven afvuren. Hij was een meester in gevechten, of het nou op zee was of man tegen man met een rapier, hartsvanger of pistool. En nu stond hij hier, voor haar, een kop en zelfs nog meer oven haar uittorenend. En nu nodigde hij haar uit om eens bij het roer te kijken. Ze trok haar fijne wenkbrauwen aan en keek hem met oprechte verbazing aan. 'Vrouwen horen niet bij het roer te staan,' sprak ze toen stijfjes. Haar wenkbrauwen waren nu enigszins gefronst, maar alleen een opgetrokken mondhoek verraadde dat ze eigenlijk wel geamuseerd was door zijn vraag. 'Maar ik zou er wel graag eens willen kijken, bedankt.'

Ik grinnikte en trok mijn wenkbrauwen speels op. 'Natuurlijk, hoe kan ik dat vergeten? Echte dames doen geen zwaar werk.' Ik gebaarde dat ze voor kon gaan. 'Maar ik zou het mevrouw erg graag voordoen en laten zien als dat u grieft.' Ondanks dat mijn stem nog tamelijk serieus klonk - ik deed mijn best - lag er een enorme lach op mijn gezicht. Het wat grappig en enigszins bewonderingswaardig hoe ze vast bleef houden aan deze rol. Toch keek ik uit naar het moment dat ze ineens iets geks zou doen. Iets wild, waar ze zichzelf van zou laten schrikken. Met ferme stappen, liep ik de houten, enigszins versleten trap op om vervolgens plaats te nemen achter het roer. Als vanzelf vonden mijn handen de goede plaats op het hout en klemde ik mijn vingers om de 'hendels'. 'Weet je het heel erg zeker?' vroeg ik waarna ik één arm opende zodat ze er tussen zou kunnen stappen mocht ze zich bedenken. 'Ik zal niet los laten. Geen zwaar werk dus.' Zacht grinnikte ik, mijn tanden bloot lachend.

Ik stapte de trap af zodat ik in de kajuit van Jack terecht kwam. Bij elke stap die ik naar beneden zette, vloog mijn haar omhoog, om vervolgens weer rustig op mijn schouders neer te vallen. Met grote stappen liep ik vervolgens de kajuit binnen. Bah, wat was ik boos. Hoe had Jack hem zomaar los kunnen laten? Was hij niet goed bij zijn hoofd of zo? Ik nam plaats in de grote kapiteinsstoel en schopte mijn laarzen uit waarna ik mijn benen omhoog trok. Met mijn hoofd op mijn knieën bleef ik vervolgens op de stoel zitten. Met een blik als onweer staarde ik voor me uit. Staarde ik naar de kaart die op tafel lag, maar waar nog geen route op stond. Staren deed ik wel, maar zien niet. Het kwam me allemaal weer voor de ogen. Hoe ik verplicht was... Hoe mijn ouders me gedwongen hadden... Hoe vies ik me had gevoeld...

Charles bleef nog een tijdje op het dek staan. Hij had de stand van de zon bepaald, het piratenschip goed in zich opgenomen, de kanonnen geteld en de silhouetten van de bergen bekeken die, heel klein als een streepje, aan bakboord passeerden. Maar geen van de silhouetten kwamen hem bekend voor. Hij had geen idee waar ze nu waren, maar hij gokte vrij westelijk.
Hij betrapte zichzelf erop dat hij zich niet buitengewoon bezorgd voelde. Hij had al zoveel meegemaakt, dat er langzamerhand heel wat voor nodig was om hem bezorgd te maken. En het feit dat hij nog leefde, terwijl de bemanning dood was, liet hem vermoedden dat ze speciale plannen met hem voorhadden, al wist hij niet wat of welke.
De pijn schoot door zijn rug heen. Even bleef hij stil staan, zijn grote handen om de reling geklemd, de knokkels wit. Daarna draaide hij zich resoluut om, keek even om zich heen en liep toen naar de grote hut, achter bij het schip. De kajuit van de kapitein. Hij grimaste even. Ja, enkele dagen voorheen was hij ook nog kapitein. Nu was hij gevangene, lager dan de houtwormen die aan het schip knaagden. Enfin, Charles was op zoek naar papier en houtskool of inkt. Niet zozeer om de recentste gebeurtenissen op te schrijven of wel om wat te tekenen, iets wat hij in zeker zin goed beheerste: hij moest ergens zijn gedachten op richten voordat hij het gevoel kreeg gek te worden.
Toen hij de deur open had gedaan en de ruime, luxueuze ruimte in was gestapt was het eerste wat hij zag, de blonde pirate. Zijn lippen plooiden zich tot een wrang lachje. 'Geen zorgen,' sprak hij haastig met een vaag handgebaar. 'Ik ben zo weer weg. Ik ben alleen op zoek naar papier.'

Zijn laarzen waren groot en van donkerbruin leer, met enige slijtplekjes maar onberispelijk modieus. Evette kon ze goed bestuderen toen ze achter hem aan de verweerde houten trap opliep. Ze moest haar rokken hoog ophouden om niet over haar eigen voeten op de smalle treden te struikelen. Deze keer had ze geen last van een korset dat haar bewegingen belemmerde. Het was kapot aan de bovenkanten, gescheurd doordat de vrouwelijke pirate de baleinen eruit had gehaald, en zelfs al was ze op een piratenschip, Evette wilde zich vertonen als een adellijke dame, daar was ze ijdel genoeg voor. Ze voelde zich naakt zonder het korset, maar haar bewegingen werden er zoveel vrijer door, dat moest ze de blonde vrouw toegeven.
Een hoop smalle treden later stond ze op het achterste bovendek waar het stuurwiel was. Jack had er al plaats genomen en hadden zijn ferme handen de plaats op het hout gevonden. Hij had een brede, uitdagende lach op zijn gezicht en hield een arm open zodat ze het roer vast zou kunnen pakken. Evette trok langzaam een wenkbrauw op - een vervelend trekje wat ze nooit helemaal had kunnen afleren. Ze twijfelde. Maar ach, wat zou het? Niemand was hier te bekennen en eerlijk gezegd was ze nieuwsgierig hoe het zou zijn om daar te staan, op de plek achter het stuurwiel... Ze trok haar lippen in een glimlachje en liep naar hem toe, ging voor hem achter het roer staan en klemde haar kleine handen om de houten hendels. Al zou ze zelf niets doen - daar zorgde de piratenkapitein allicht voor - was het toch een gevoel van vrijheid en levenslust, die in haar opborrelde en haar eventjes liet lachen. Wat een uitzicht was er vanaf hier - ze keek zo het bovendek op, tot zelfs richting de boegspriet: de wirwar van touwen en zeildoek, hout en bemanning: maar bovenal, de zee, die zich overal uitstrekte tot het oneindige...

Zodra Charles binnenkwam, sprong ik op. Mijn blote voeten belandden op het hout. 'Natuurlijk,' antwoordde ik, hem met een dodelijke blik aankijkend. 'Wie heeft jou uberhaupt toestemming gegeven om deze ruimte binnen te komen?' Ik liep langs het bureau op hem af. Ineens gebeurde er iets overwachts. Het schip maakte een scherpe bocht en met mijn laarzen niet aan, was mijn evenwicht veel minder. Ik probeerde mezelf nog op te vangen door mijn linker been over mijn rechter heen te zetten, maar het kon niet meer deren. Ik viel opzij en belandde met mijn hoofd tegen de zijkant van het bureau aan. Even werd de wereld zwart, en toen ik mijn ogen weer wist te openen, lag ik op de grond.

En zo stond ze voor me, haar handen aan het roer. Ik zou haar graag plagen en het roer los laten, maar ik had eindelijk een heel klein beetje haar vertrouwen. 'Wil je iets grappigs zien?' vroeg ik haar zacht, mijn lippen dicht tegen haar oor. Ik haalde haar handen van het roer en gaf het toen een flinke zet waardoor het schip begon te bewegen en een draai maakte. De mannen op het dek wiebelden, keken verbaasd omhoog en gingen toen weer door met hun werk. Ik stak mijn hand op. 'Sorry!' schreeuwde ik over het dek, maar een grote grijns lag op mijn gezicht. Het was veel te grappig om iedereen zo verward op te zien kijken, en bovenin had ik opgemerkt dat iemand half lag te slapen voorin. Die was omgerold en wakker geschrokken. 'Een machtig wapen dit roer,' lachte ik nu naar Evette.

Een trek van verbazing gleed over Evette's gezicht toen Jack aankondigde 'of ze iets grappigs wilde zien'. Ze voelde zijn ademhaling over haar hals glijden en ze wilde net haar mond opendoen om iets te zeggen, toen hij haar handen van het stuurwiel afhaalde en in één vloeiende beweging een flinke draai aan het roer gaf. Evette, die er niet op bedacht was, verloor haar evenwicht en viel tegen zijn schouder aan. Ze hoorde het tuig en hout protesterend kraken, maar het schip gehoorzaamde en kantelde naar bakboord. Ze zag hoe de bemanning wankelde, één gleed zelfs als een grote, zware krab over het dek en botste tegen een vat aan: zelfs vanaf hier kon ze hem verbaas horen vloeken: daarna hing het schip weer recht doordat Jack het stuur weer recht had gezet. Evette, die geen zeebenen had en nog steeds niet helemaal stevig stond, hing half tegen het stuur, half tegen zijn schouder aan en had haar hand voor haar mond geslagen. Ze giechelde als een klein meisje, beet toen op haar lip en ging recht staan, maar zei, nog altijd met twinkelende ogen: 'Wat een raar soort humor houd je er op na.'

Toen de wereld plotseling vreemd scheef ging staan was Charles' eerste gedachte geweest dat hij aan het flauwvallen was, hij had het vaker meegemaakt: maar door de vreemde kanteling van de vloer die hij onder zijn voeten voelde, merkte hij dat het niet aan hem lag, maar aan het schip. Terwijl hij een poging deed zich aan de deur vast te grijpen om zich staande te houden, bemerkte hij tot zijn schrik dat de blonde pirate viel, met haar hoofd tegen het bureau knalde en toen als levenloos, tamelijk onzacht, op de houten vloer rolde.
Het schip kantelde nu opnieuw: Charles moest zich nu naar de andere kant toe in evenwicht houden, terwijl hij richting de bewegingloze vrouw wankelde. Bij haar aangekomen draaide hij haar op de rug en veegde het blonde haar uit haar gezicht: op haar slaap zat een flinke plek bloed. Haar gezicht was wit, de ogen gesloten, haar lippen een klein stukje geopend.
Charles kwam opnieuw overeind. Zo snel als zijn gewonde rug dat toeliet, pakte hij een stuk zeildoek vanuit een half openstaande kist, die hij onder haar hoofd vouwde: daarna scheurde hij een lap stof af uit dezelfde kist en stapte ermee naar het grote watervat achterin de kamer. Bij het meisje terug aangekomen knielde hij bij haar neer en depte haar gezicht met de vochtige doek, de wond schoonmakend. De wond was niet ernstig, maar doordat ze precies op haar slaap was gevallen was ze bewusteloos geraakt en Charles hoopte niet dat ze een hersenschudding had opgelopen. Hij merkte dat hij opgelucht was toen ze haar ogen weer opende.

Ik zag de lach die om haar lippen lag en kon niets anders dan zelf mijn tanden bloot lachen. 'Ach ja, je moet wat of niet?' Ik klopte even op het roer. 'En we willen natuurlijk niet dat de Black Pearl roestig wordt. Ze heeft af en toe wat training nodig.' Ik keek naar haar gezicht. Een vreemde gedachte kwam in mijn hoofd, maar die duwde ik snel weg. Nee, natuurlijk wilde ik alleen het goud voor haar. We zouden ze ontmoeten bij het Franse rif en dan zou ik haar overdragen als ik mijn goud had gekregen. Mijn handen lagen weer rustig op het roer, maar ik was voornamelijk gefocust op de jonge vrouw. Ze droeg een hoed. Officieel gezien, was ik de enige hier aan boord die dat mocht. Een goede regel al vond ik het zelf, maar ik had geen zin haar tegen het harnas te jagen. 'Draag je altijd hoeden?' vroeg ik nu en tikte zacht tegen de voorkant waardoor die een stukje naar beneden gleed.

Verward opende ik mijn ogen, om op te merken dat ik niet meer stond, maar lag op de grond met iets zachts onder mijn hoofd. Ik knipperde even en zag toen het hoofd van Charles. Mijn armen schoten omhoog om hem weg te duwen en ik probeerde snel overeind te komen, maar zwarte vlekken in mijn beeld weerhielden me al snel van die drang. Ik legde mijn hand op mijn zwaard en kneep mijn ogen dicht. 'Ik zou niets proberen,' mompelde ik. 'Ik kan je nog steeds aan.'

Gelukkig was we weer bijgekomen en was de wond - blijkbaar - niet al te ernstig. Maar toch kon Charles een grijns moeilijk onderdrukken toen ze weer overeind wilde komen en hem weg wilde duwen, zwakjes mompelend dat ze hem nog steeds makkelijk aan kon. 'O, ongetwijfeld,' antwoordde hij droogjes. 'Maar niet op dit moment. Praat maar niet en blijf even liggen.' Zonder zich aan haar tegenstribbelen te storen ging hij verder met het schoonmaken van de wond. Hij stond op, liep eens de kamer door en zag in een kast enkele kleine flesjes staan. Hij las de etiketten, pakte een kleine fles van zwart glas en liep er mee terug naar de jonge vrouw. Hij bevochtigde de doek met de inhoud van het flesje en keek haar even aan. 'Brandy. Excuses als het gaat branden.' Hij depte de wond met de doek alcohol om eventuele ontstekingen tegen te gaan, en stond toen weer op.
Terwijl hij bij het watervat stond en zijn handen afveegde aan een schone doek, twijfelde hij wat hij nu verder moest doen. De blonde pirate had hem willen doden, die dag toen in de cel: hij had de woede in haar ogen gezien toen ze hem haast met haar zwaard te lijf wilde gaan, toen Jack haar had tegengehouden. De kans bestond dat de blonde pirate hem er nu van zou beschuldigen haar te hebben aangevallen, en niemand die haar niet zou geloven. Resultaat: een kwade Jack en een Charles in de zee tussen de haaien. Hij mikte de doek weg en wierp haar een blik toe. Wat hij ook zou doen, het zou niet veel uitmaken. De keuze was aan haar.

Evette wandelde rond op op het bovendek, rondom het stuurwiel en de relingen. De wind trok aan haar donkerrode krullen en drukte haar rokken tegen haar benen aan: nog altijd hield ze haar hoed vast, bang om die verliezen. Haar verbazing was groot toen de piratenkapitein informeerde of ze altijd hoeden droeg, en daarna met zijn hand er een tikje aangaf zodat die een stukje achterover gleed. 'Uiteraard,' antwoordde ze verwonderd. 'Een Franse dame van stand draagt altijd een hoed. Dat zou u, als capitaine, toch wel moeten weten.' Door zijn beweging was het kanten lint losgegaan. Ze strikte hem opnieuw onder haar kin vast. Haar hoed, de dure hoed, als onderdeel van haar jurk: in dezelfde crème-kleur en ook geborduurd met dezelfde patronen, gestikt met hetzelfde kant. Ze begreep niet waarom de man er überhaupt een opmerking over maakte. 'Draagt u altijd hoeden?' antwoordde ze daarna, doelend op de door weer en wind verkleurde driesteek die de ander op het hoofd had.

'Een echte piraat draagt altijd en hoed,' antwoordde ik, haar woorden kopiërend. 'Altijd en als enige op dit schip. Dan weten de vijanden bij wie ze moeten zijn.' Ik tilde even de hoed op en bekeek hem kort. Ik droeg hem elke dag en zag er dan ook tamelijk gehavend uit. Dat is hoe een piratenhoed hoorde te zijn. Gehavend, maar niet kapot. Ik verloor geen gevechten. Ik zette hem terug op mijn hoofd, wreef even kort langs mijn ongeschoren kin en bekeek haar hoed. 'Maar ik neem aan dat ze wel begrijpen dat zo'n prachtige hoed, bijpassend bij een jurk, niet aan die regels mee doet.' Kort keek ik naar voor. Het schip lag weer goed op koers. Ik hoefde mijn aandacht er niet bij te houden, alleen het roer recht te houden. Speels keek ik opzij naar de jonge vrouwe. Zou ze hem afzetten?

Ik bromde tegen hem, maar zonder echt antwoord te geven. Hij probeerde tenminste niets op dit moment. Geschrokken en uit reflex draaide ik op mijn zij toen hij de brandy tegen mijn slaap aandrukte, maar toen bleef ik zonder een woord op geluid te maken, liggen. Toen hij klaar was, bleef hij bij het watervat staan. Ik krabbelde langzaam overeind zodat ik tegen het bureau aanzat en bekeek hem, hoe hij daar nu stond. Mijn hand lag nog altijd op het zwaard. De gedachte schoot me in het hoofd om hem nu nog te vermoorden. Dat zou makkelijk zijn en als ik beweerde dat het uit zelfverdediging was, zou niemand het me kwalijk nemen. Ik tilde mijn zwaard een halve centimeter uit zijn schede, om hem toen weer terug te doen. Hij had me wel geholpen...
Ik legde mijn hoofd tegen het bureau. 'Dus, is dat jouw hobby?' Even was ik stil. 'Vrouwen aanrandden?'

Evette opende haar mond en uitte een kort lachje, zo'n typisch, ijdel, arrogant waar-heb-jij-het-nu-weer-over lachtje. 'Maar ik ben niet een van je bemanningsleden.' Ze keek hem even aan terwijl hij zijn aandacht weer op het schip en de zee richtte: ze bestudeerde zijn profiel, maar zweeg, en toen hij weer naar haar keek, staarde zij weer voor zich.

Het geluid van metaal dat uit een schede wordt getrokken, ontging hem niet. Hij bleef haar echter aankijken zonder iets te doen, en leunde op het watervat. Zijn hart roffelde: het was nu aan haar. Al zou hij het van haar winnen, geradbraakt en ongewapend als hij was, het zou niet deren: hij kon geen kant op en de bemanning zou hem kielhalen.
Toen ze het zwaard weer terug in de schede duwde ontsnapte hem een onhoorbare zucht. Blijkbaar wist ze zelf ook niet goed wat te doen. Hij merkte dat hij nog steeds het zwarte flesje met brandy in zijn hand had. Hij nam er een slok van en voelde hoe de drank door zijn keel brandde richting zijn ingewanden, pittig en geurend als rokend vuur. Ondertussen hoorde hij dat ze sprak. 'Dus, is dat jouw hobby?' In de korte stilte die volgde duwde hij de kurk weer op het flesje en keek haar aan. 'Vrouwen aanrandden?'
Charles bevochtigde zijn lippen en zette het flesje neer. Vanonder zijn opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. 'Nou, nee niet bepaald.' Hij had het gevoel alsof hij op eieren wandelde; die blonde kat kon snel ontploffen, had hij gemerkt. 'Het was zeker ook niet mijn bedoeling geweest. Het was meer een gebaar om je wat verder de tent uit te lokken om je wat meer prijs te geven over jezelf. Ik had niet verwacht dat je zo explosief zou reageren en mijn excuses ervoor.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Maar goed, het maakt toch niet uit, je gelooft toch niks van wat ik zeg. Je hebt mij nu in je macht: één woord van jou en ik lig tussen de haaien, dus ik ben nu eerder benieuwd wat jij van plan bent.'

'Ann wel en hoewel jouw jurk er een stuk beter uit ziet...' Ik maakte mijn zin niet af, maar bekeek haar gezicht alleen maar, met die eeuwige lach op mijn gezicht. 'Maar maak je geen zorgen, gehoede dame. Ik zal mijn leven voor uw geven. Geen enkel persoon dat hier aan boord is, zal sterven zonder mijn goedkeuring.' Ik keek naar het roer. Het was harder gaan waaien en de zee botste tegen de Black Pearl aan, haar aan de kant duwend. Echter, beide handen werden op het roer gelegd en mijn armen spanden zich aan terwijl ik het roer recht hield.

Ik schudde minachtend mijn hoofd. 'Het zal wel Charles. Ik weet hoe jullie mannen denken.' Ik keek van hem weg, door het kleine raampje. De lucht was donkerder geworden. Dikke, grijze wolken lagen voor de zon. Zijn laatste woorden negeerde ik. Ik kende mijn trots en nadat hij me had geholpen zou ik hem niet zomaar vermoorden. Niet totdat hij weer de fout in ging in ieder geval.
Ik richtte mijn blik weer op de man en kneep mijn ogen fijntjes samen. 'Wat zou het jou eigenlijk uitmaken wie ik ben en wat ik hier doe? Als ik een man was geweest, had het je allemaal helemaal niets uitgemaakt. Vind je dat niet pas oneerlijk? Dat vrouwen maar mooi moeten zijn en moeten luisteren? Als handelswaar uitgehuwelijkt worden ook al zijn ze in geen enkel opzicht geïnteresseerd in hun aanstaande echtgenoot?' Verhit kwamen de woorden er uit en net op tijd wist ik mijn mond dicht te klappen voordat ik alles zou vertellen. Boos draaide ik mijn hoofd weer weg en focuste ik op het weer buiten.

Evette werd weer verrast, maar deze keer herstelde ze zich sneller. Ze gaf geen antwoord, maar snoof.
Een plotselinge windvlaag zorgde ervoor dat ze wankelde, en ze greep de reling vast. Aan de oostelijke horizon werd de lucht snel donker: het was net of een onzichtbare hand bezig was de lucht te verven met dreigende donderwolken. De golven, die aanvankelijk rustig voortkabbelden op de wind, werden nu hoger met witte koppen die zich snel omkrulden. De lucht was nu volgelopen en het werd zo donker, dat het leek alsof de schemering gevallen was. Evette keek als een angstig paard om zich heen. Het schip deinde op en neer, op en neer als een kleine roeiboot in een wilde rivier en ze voelde zich misselijk worden. Ze had geen zeebenen, nooit gehad en ze zou ze nooit krijgen: ze wierp een blik op de piratenkapitein die het roer nu stevig vasthield en steeds moest corrigeren tegen de wind, zodat zijn armspieren opbolden als staalkabels vanonder zijn blouse. 'Het gaat toch niet stormen?' vroeg ze angstig.

Charles bleef haar aankijken terwijl ze sprak, op steeds schrillerige toon: haar ogen schitterden boos. Wel wel, dacht hij. Nu heeft ze toch wat losgelaten: blijkbaar was ze ooit uitgehuwelijkt geweest, of althans, dat dacht hij te kunnen opmaken uit haar worden. Nu zweeg ze echter boos en staarde strak naar buiten.
Zijn rug deed ongenadig zeer. Hij klemde de kaken op elkaar en stapte naar één van de duur bekleedde stoelen in de kajuit waar hij zich op neer liet zakken, vlakbij het bureau, maar nog wel aan de kant waar hij het meisje kon zien. Hij liet zich wat onderuitzakken en keek weer ernstig: de vage, spottende toon was uit zijn stem verdwenen. 'Aye, vrouwen hebben nog minder bewegingsvrijheid dan honden, helemaal als ze uitgehuwelijkt worden,' beaamde hij. Hij keek eens naar een van de opgerolde papieren op het bureau die door de golfdeining van de ene hoek naar de andere rolde. Deze luxueuze ingerichte kajuit deed, de kasten met rijen in leer gebonden boeken, de dure tapijten - alles deed Charles denken aan de grote landhuizen, de beschaafde stemmen en vaag herinnerde sonates. Lang, lang geleden...
Hij richtte zijn aandacht weer op de jonge vrouw. Ze zag er woest uit, wild en aantrekkelijk, versterkt door de rode schram op haar voorhoofd: maar ze was intelligent en eigenwijs, dat had hij al helemaal gemerkt. Dat was voornamelijk het probleem: domme vrouwen schenen over het algemeen gelukkiger en tevredener te zijn dan de intelligente vrouwen, die het gevoel hadden zich overal tegen te keren.
Het opgerolde stuk papier rolde van het bureau af. Charles wierp een blik door de ramen naar buiten. Het zag er naar uit dat ze slecht weer kregen, maar het kon ook zomaar weer omslaan in een stralende lucht - je wist het nooit in dit seizoen in de Caribbean.

Ik keek naar haar opzij, keek toen naar de lucht en haalde mijn schouders op. 'Dat is maar net waar de zee zin in heeft.' Ik gebaarde naar de bemanningsleden beneden die meteen bezig gingen om de zeilen in te halen. Zo vingen we alleen maar onnodige wind waardoor het schip wild begon te schudden. 'Ik kan je nu niet naar binnen brengen, maar als het je lukt om de trap af te komen kun je in mijn kajuit schuilen. Het gaat sowieso regenen,' en alsof ik erom vroeg vielen de eerste spetters nu uit de hemel naar beneden. 'Maar houd je goed vast, het schip beweegt nogal hard op het ogenblik. Pas alsjeblieft op.' Ik stak haar mijn hand toe. 'Je mag ook hier komen, dan houd ik je vast.' Kort keek ik haar aan. Het roer protesteerde hevig in mijn ene hand nu.

Ik keek kort op naar de man op de stoel en trok mezelf toen overeind zo dat ik kwam te staan. Het ging wel weer, al duizelde de wereld nog wel een klein beetje. Kort voelde ik aan de zijkant van mijn hoofd. Het bloedde niet meer, maar ik kon de wond voelen. ' Ik moet buiten gaan helpen, ' liet ik weten en ik wilde weg benen naar de deur. Dat viel alleen tegen. Halverwege bleef ik staan en ik legde mijn hand tegen de kast, er tegen aan leunend. Misschien moest ik ook maar niets naar buiten. De hele wereld draaide km me heen.

In eerste instantie bleef Evette bij de reling staan. Haar handen omklemden het hout terwijl ze naar de golven staarde: van minuut tot minuut nam de wind nu in kracht toe. De golven leken grijs, grauw, woest hoe ze omrolden en met geweld tegen het hout van het schip aanbeukten, uiteenspattend in een wolk van druppels. Maar nog altijd bleef Evette staan en keek naar het grijze water onder zich. Hoe lang was nu weg? Twee, drie dagen? Langer? Het voelde als weken. Hoe zou het iedereen thuis vergaan? Haar zorgzame ouders, haar suffige verloofde, haar toornige broers: zouden ze haar missen, al in alle staten zijn of afwachtend, bang van wraak van de piraten?
De golven beukten maar door tegen het hout van het schip. Haar hart roffelde tegen haar ribbenkast aan. Ze kreeg de vreemde aandrang om zich te laten vallen in de golven: om meegevoerd te worden door het water, zich nergens meer zorgen over te hoeven maken...
Het volgende ogenblik begon het te regenen en kon ze niet meer denken. Het water viel uit de hemel en zorgde ervoor dat ze in twintig seconden tot op de huid toe nat was. De wind rukte aan haar rokken en haar hoed vloog af - o, de ironie - en wapperde als een vleugelloze vogel naar de golven beneden toe. De wind, die nu vrij spel had, speelde met haar haar en liet het alle kanten opwapperen. Het was al snel zo doorweekt door de regen dat de krullen veranderd waren in steile golven.
Het schip deinde op en neer als een paardenkoets op een hobbelende heuvelweg. Evette was bang. Doodsbang. Weg waren alle vage gedachtes om zich te laten vallen, over thuis, over de piraten - alle gedachtes waren weg, behalve die van angst. Ze hoorde de stem van de piratenkapitein boven de storm uit als een baken - en ze liet de reling los. Als was het een reddingsboei greep ze zijn hand vast en wankelde door de harde wind naar hem toe, liet zich tegen zijn borst aanvallen en stond zo, tussen het stuur en hem in, trillend van de kou en paniek, en wenste dat het een nachtmerrie was.

De regen sloeg nu tegen de ruiten aan en liep er in watervallen vanaf: het was donker geworden in de kajuit en alle kleine voorwerpen rolden van links naar rechts. Charles was opgestaan uit de stoel toen hij zag dat de jonge vrouw ook opstond. Hij had geen moeite met het bewegende schip op de hoge golven: dat was hij gewend, maar zijn rug zorgde ervoor dat bij elke golf de pijn sneed als gloeiend lood. Maar niet alleen hij had er last van: bezorgd keek hij toe hoe de pirate richting de deur liep, maar halverwege op de benen tolde, en nog net steun kon vinden bij de grote kast. Hij zag hoe wankel ze stond en dat ze elk moment weer dreigde te vallen: hij vreesde dat ze misschien wel een hersenschudding had opgelopen en met haar conditie kon ze nu onmogelijk naar buiten om voor het schip te zorgen in deze storm. Hij aarzelde niet. Wellicht dat ze weer ontzettend zou tegenstribbelen, maar hij liep naar haar toe, pakte haar vast, ondersteunde haar en loodste haar naar de grote bureaustoel en liet haar daarop zitten. 'Beter blijf jij binnen,' gebood hij haar met gefronste wenkbrauwen. 'Je kunt nu nog geen twee minuten op je benen staan.'

Ik wilde met alle liefde tegen hem ingaan, maar ik kon het niet. Mijn lichaam werkte aan alle kanten tegen en gedwee bleef ik in de stoel zitten. Alleen mijn mond protesteerde nog tegen de kapitein. Mijn lichaam zei echter hele andere dingen. 'Ik moet helpen...' Ik keek even naar hem op en sloeg toen mijn ogen neer. Verslagen, niet door hem, maar door mezelf. Het schip bewoog wild heen en weer, op en neer over de golven. Het hout kraakte, maar gaf geen centimeter mee tegen de golven. Ze was beresterk, dit schip.
Ik balde mijn vuisten en drukte boos mijn handen in mijn rok. 'Verdomme,' siste ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Wat was ik ook een kneus. Een mislukte piraat en dan zou ik vast nog horen. Zie je wel, vrouwen hoorde helemaal niet aan boord.

Ik kon niet anders dan opmerken dat ze ongelofelijk sexy was zo kletsnat. Die hoed vond ik maar niets. Haar haren waren veel mooier en zo aan haar gezicht geplakt, zag ze er ongelofelijk wild uit. Haar lichaam werd benadrukt duur de natte kleren en lieten zien wat een mooi figuur ze eigenlijk had. Ik drukte haar tegen mijn borst aan en glimlachte kort. 'Ik heb je,' beloofde ik haar waarna ik haar los liet om het roer met twee handen vast te grijpen. Echter, ik lette op haar en zodra ik het gevoel had, dat ze wankelde of verschoof, greep ik haar met één van mijn handen vast bij de bovenarm.
De Black Pearl deed haar best de golven te verslaan, maar de golven deden ook hun best. Ze werden steeds hoger en vielen van alle kanten aan. Ondertussen waren we bijna stil komen te liggen. Alle zeilen waren ingerold en touwen werden strak gehouden. Mannen in doorweekte kleding stonden overal, te vechten tegen de natuur. Dat was onze enige vijand. Mensen konden we wel aan, andere schepen waren een eitje. Alleen de zee zelf, onze grootste liefde, zou ons waarschijnlijk ooit verslaan. Nu zou dat alleen niet zijn. Ik greep het roer nog beter vast en gaf net dat laatste beetje kracht.

Charles keek even uit de hoge ramen die de achterkant van de kajuit bedekten. De regen klapte er met geweld tegenaan: het was onmogelijk om iets anders te zien dan de neerslag tegen een grijze achtergrond. Af en toe klonk er een donderslag en weerlichtte het in de kajuit: op het dek boven hem hoorde hij voetstappen, van buitenaf hoorde hij gebeuk van de golven en enkele geschreeuwde bevelen. Het irriteerde hem, net zoals de blonde pirate, dat hij hier vastzat in de kajuit: maar met zijn rug kon hij amper tien meter lopen zonder te creperen van de pijn.
Uit dezelfde kast als waar hij de brandy had gevonden vond hij ook een grote fles rum. Hij schonk er een glas van in en liep terug naar het bureau. Hij liet zich op een andere stoel zakken en verwonderde zich hoe licht zich in zijn benen voelde. 'Hier, drink dit,' sprak hij en zette de beker voor haar neer op het buerau. 'Het zal je sterker maken.' Hij ging wat verzitten in een poging comfortabeler op de deinende golven in te spelen, die op en neer gingen als een schommel. Met de ellebogen op de knieën en de handen gevouwen keek hij haar voorover leunend aan. 'Neem het jezelf niet zo kwalijk, je kan er niks aan doen.'

Alles veranderde in een nachtmerrie. De wind gierde alsof hij door duizenden demonen werd aangevoerd, de regen gutste in haar gezicht en met moeite kon ze op haar benen blijven staan op het draaiende, steigerende, bokkende schip op de golven. Alles vervaagde totdat ze alleen nog maar een indruk had van angst, koude en lawaai: ze leunde tegen de piratenkapitein aan. Onder zijn stevige borstkas kon ze zijn hart voelen kloppen, stevig en regelmatig. Haar ogen had ze stijf dichtgeknepen, af en toe hoorde ze schreeuwende bevelen of andere woorden die ze niet verstond: één keer had ze haar ogen geopend en zag ze de bliksem, zich wijd vertakkend, en het dek vol met glibberende, doorweekte mannen, die aan touwen sjorden, meegevoerd werden door overboordslaande golven, of hoosden.
Ze opende haar ogen pas weer toen ze merkte dat de regen op was gehouden.

Wij hadden gewonnen. De zee begon het op te geven nu ze zag dat wij ons niet klein zouden laten krijgen. Het water werd rustiger, wat ik meteen merkte aan het roer dat minder tegen spartelde. Ik durfde één hand los te laten en legde hem op de onderrug van Evette. 'De zee wordt weer rustiger,' zei ik haar. Ik tilde mijn hand op en haalde de wilde haren uit haar ogen die tegen haar voorhoofd aangeplakt zaten en haar het zicht ontnamen.
Beide handen werden weer aan het roer gelegd, en mijn ogen keken gleden onderzoekend over het dek. Ik zag hoe de touwen nog steeds werden vastgehouden, maar de lichaamshouding werd veel rustiger, minder intensief.
Toen het water eindelijk gekalmeerd was, en mijn bemanning de touwen los konden laten, keek ik weer naar beneden, dicht bij mijn borst waar het gezicht van Evette te zien was. 'Mad Jack verliest nooit. Ook niet van de zee.' Mijn grijns was weer terug. Ik richtte mijn blik weer naar beneden. 'Stefan! Neuzencheck!' De jonge man knikte en begon dadelijk te tellen.

Ik keek naar het glas wat hij me in mijn handen duwde, keek naar de fles en nam toen een slok. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik me naar achter liet glijden en tegen de leuning aan leunde. 'Jij hebt makkelijk praten. Jij hoeft je niet te bewijzen.' Ik zette het glas op het bureau neer en keek naar de kaarten die nu overal lagen. Tussen al het spul op de grond, zag ik mijn laarzen liggen. Buiten begon het op te klaren. Ik moest naar buiten nu. Helpen met opbouwen. 'Wil je alsjeblieft mijn laarzen aangeven?' vroeg k nu met een zuchtje.

Charles fronste de wenkbrauwen. 'Niet?' antwoordde hij droogjes, terwijl hij overeind kwam en zijn verwoeste rugspieren weer kon voelen. Hij wervelde zijn lange rug en zijn gezicht vertrok. Zijn blik werd getrokken door enkele zonnestralen die door de ruitjes naar binnen gleden. Wel, wel, hij had wel eens een ergere storm meegemaakt dan dit, en het schip bleek er goed tegen bestand te zijn geweest. Even wierp hij een blik op de ander, die vroeg of hij haar laarzen kon aangeven. Hij betwijfelde of het een verstandig was dat ze naar buiten zou gaan, maar hij kon haar toch niet tegenhouden. Bovendien moest ze het zelf maar weten. Hij schokschouderde, sprak een plagend: 'Woef' en gaf haar haar laarzen aan. Onder zijn eigen laarzen merkte hij dat het dek alweer pakweg horizontaal stond. Een korte, hevige storm, zoals wel vaker het geval is op de zeeën hier.
Hij opende de deur naar het dek toe en keek naar buiten, knipogend tegen de plotseling felle zon.

De opluchting, toen de kapitein meldde dat de zee rustiger werd, laat zich beter denken dan beschrijven. Langzaam hief ze haar hoofd op toen de ander het haar uit haar gezicht haalde. Met vermoeide ogen keek ze rond. De zee was nog wild, maar werd al snel kalmer: de golven verloren hun hoogte. Aan de westkant werd de lucht alweer blauw en zelfs de zon brak door, zodat al gauw vanaf het hele dek stoom opsteeg.
Ze verlangde er naar om te zitten, te liggen, zich uit de natte jurk te wurmen, te slapen, te drinken - haar keel voelde als schuurpapier, maar haar maag draaide nog altijd vreemd rond, misselijk als ze was van de storm. Ze stapte uit zijn armen, bleef even enkele tellen staan om op adem te komen, en stapte toen de houten trap af naar het dek beneden. Ze was zich ervan bewust dat enkele bemanningsleden haar aankeken. Daarnaast was ze zich er pijnlijk van bewust dat door de regen haar jurk zo plakte dat de stof haar lichaam goed liet zien, zeker nu ze geen korset droeg. Maar vastbesloten was ze zich goed te houden totdat ze alleen in de kajuit was, of waar dan ook.

Lichtelijk geamusseerd, keek ik Evette na. Ik zou later wel bij haar gaan checken, maar nu eerst kijken of de rest van mijn bemanning oké was. Vanaf het roer had ik goed zicht op het hele schip. Zo op het eerste gezicht leek iedereen te zijn, maar wacht. Ik fronste. Onze gevangene, Ann? De woorden van Stefan bevestigde wat ik al dacht: 'We missen Ann en de gevangene kapitein!' Ik knikte, wenkte hem naar het roer en liep toen snel de trap af naar beneden. Als ze nou toch te pakken was genomen door hem, zou ik mezelf dat nooit vergeven. Toen ik haar mee had genomen was ze zo kapot geweest. Het had weken geduurd voordat ze eindelijk aan me had verteld wat er was gebeurd en het duurde nog meer weken, misschien maanden, voordat ik dat meisje van vroeger terug zag. En nog steeds was ze op haar hoede betreft mannen, maar ze wist dat ik haar veilig hield. Althans... Dat hoopte ik.
Tot mijn grote geluk, kwam ze echter net het dek op lopen. Wankel weliswaar, en met een wond op de zijkant van haar hoofd. Snel beende ik naar haar toe en ik legde kort mijn hand op haar slaap. 'Gaat het?' Onderzoekend keek ik haar in haar ogen. Ze knikte en wist te glimlachen. Er was niets gebeurd. 'Naar bed jij,' gebood ik en om mijn woorden kracht bij te zetten, wees ik naar de deur van de kajuit. Er volgde een scheldwoord, maar ze luisterde.

Ik was net buiten, of Jack stuurde me al weer terug. Ik mopperde, maar het was niets zeggend. Mijn lichaam wilde maar al te graag naar binnen en wat rust krijgen. Op de heenweg, was ik Evette gekruist die tot op het bot verregend was. Ik liep langs Charles, de kajuit weer in en pakte de hangmat, die ik zonder ongelukken - net aan overigens, - wist op te hangen. Ik kroop erin en staarde naar het plafond.