A pirate's life for me

Charles ondertussen hield de kajuitsdeur in de gaten met een gezichtsuitdrukking als die van een mismoedige St. Bernard. Hij liep naar Evette toe, die hem echter aankeek als vuur. 'Hoe is het met Ann?' Een korte stilte, toen als antwoord: 'Ze vroeg om je.' Waarna Charles natuurlijk alles verkeerd interperteerde, zich een ongeluk schrok omdat hij dacht dat Ann zowat op sterven lag, haasstte zich naar de kajuitsdeur en klopte daar zenuwachtig op, wat huiverend voor Jack.

Een moment was ik stil, niet goed wetende wat ik moest antwoorden op haar. Prima, ik begreep haar niet, maar zij begreep mij ook niet. Iemand had Ann pijn gedaan en zij waren daar allemaal verantwoordelijk voor. Precies hetzelfde zou ik hebben gereageerd als het Evette betrof. Ik keek Charles aan met spleetoogjes toen hij binnen liep en sloeg mijn armen over elkaar. 'Wat kom je doen?' vroeg ik kortaf, maar meteen klonk een stem van achter me op de bank. 'Jack je kunt beter Evette achterna gaan.' Ik keek om naar Ann en begreep heel duidelijk de hint, maar reageerde er nu even niet op. Ik knikte, keek naar Charles, greep hem bij zijn blouse en siste hem in zijn oor: 'Wij moeten eens een goed gesprek hebben.' Daarna verliet ik de kajuit, op zoek naar Evette.

Met mijn jurk nu helemaal aan, zat ik op de bank. Jack verliet de kajuit en even haalde ik diep adem, weer vechtend tegen de tranen. Ik stak mijn armen uit zodat Charles dichterbij zou komen en me zou knuffelen. Dat was alles wat ik nu wilde. Iemand die me beschermende, en iemand bij wie ik me ook beschermt voelde.

Charles' ogen beantwoordden hard Jack's misprijzende blik, schudde het hele gedoe met een schouderophalen van zich af. Hij stapte naar Ann toe en knielde bij de bank neer, haar in zijn armen nemen en dicht tegen zich aantrekkend alsof hij haar nooit meer wilde loslaten. 'O Ann, het spijt me zo,' zei hij zacht, ademde hij haast, met zijn gezicht in haar blonde haren en zijn armen strak om haar heen.

Haar zicht was verblind door een waas van tranen. Ze stond op het dek, waar de wind aan haar haren trok en aan Jack's blouse, die ze droeg: voor haar uit liepen enkele bemanningsleden heen en weer, het laatste afval opruimend of snel noodreparaties uitvoerend. Maar het ergste waren de rijen stijve, in zeildoek gewikkelde lichamen, netjes geordend aan weerszijden van het dek.
Ze veegde de tranen weg, stak haar kin omhoog en liep met vaste tred langs de keurige rijen lichamen zonder ook maar op of om te kijken. O, niets was zo vreselijk als dit, om veroordeeld te zijn op de oceanen waar de ene mens de andere afslachtte, de doden en gewonden... Maar het ergste was dat dit schip nu verdoemd was. Gedoemd tot de bodem van de zee en de bemanning dood en verrot... Hoeveel veranderde er wel niet in een nacht... Ze was zich er van bewust dat de bemanning haar aanstaarde. Wat een vertoon moet dat ook zijn, haar roodbehuilde gezicht, slechts gekleed in de lange, witte blouse van Jack... Maar ze had haar adellijke, uit-de-hoogte-houding niet verloren, en dat in combinatie met het feit dat Jack degene wellicht zou kielhalen als die haar ook maar een vinger aanraakte, werd ze niet aangesproken en deed niemand iets, zodat ze veilig tot aan verhoogte bakdek vooraan het schip kon komen.
In het ochtendlicht zag ze het Franse galjoen van haar vader in oostelijke richting vertrekken, een breed kielzog achter zich latend.

Het was fijn hoe strak hij me vasthield en ik wurmde mijn armen tussen onze lichamen in zodat ik totaal beschermd kwam te liggen. Het vechten tegen de tranen was nutteloos geweest en dikke tranen liepen weer over mijn wangen. Mijn enige mogelijkheid ze nog een beetje te verbergen, was door mijn gezicht tegen de borst van Charles aan te duwen, en dat deed ik dan ook. Hij was warm en ik voelde zijn spieren door de blouse. Hij was sterker geweest dan Thomas. Hij had me gered.

Ik zag nog net hoe Evette het bakdek opliep en stilletjes besloot ik haar te volgen. Haar blik was gericht op het schip dat wegvoer. Ik bleef aan het begin van het bakdek staan, mijn ogen op haar gericht, maar mijn mond gesloten. Misschien had ze even tijd nodig voor zichzelf en wie was ik om dat van haar af te nemen. Ze zou zelf waarschijnlijk wel zien dat wat ik had gedaan de enigste oplossing was geweest.

Het andere galjoen was nu snel verdwenen tot het slechts een stip was aan de horizon. Met het verdwijnen van het schip verdween ook haar laatste kalmte. Ze voelde zich uitgeput en in de war.
Langzaam draaide ze zich om en ze wist dat Jack daar zou staan. Hoewel ze zich leeg van binnen voelde, was ze zich er tegelijkertijd van bewust, diepe liefde en genegenheid te koesteren voor deze kapitein. Ze zweeg enige tijd. Bleef hem slechts aanstaren. Zijn ogen stonden hard en zijn mond nog harder. De blik in zijn ogen was de blik van een machtig persoon, in de bloei van zijn man zijn, een blik die een mogelijke tegenstander weinig goeds voorspelde. Evette rilde even, maar bleef hem aankijken. Griezelig toonloos vroeg ze: 'Wat zijn nu je volgende plannen?'

Hij had haar in zijn armen, zacht wiegend en dicht tegen zich aangedrukt, onsamenhangend tegen haar fluisterend. Bij het zien van haar pijn, de innerlijk diepe, rauwe wonde die haar al die jaren had getergd, haar kwetsbaarheid, scheen het hem toe alsof zijn innerlijk in brand stond. Maar tegelijkertijd was ze sterk, zoveel sterker dan hij ooit zou kunnen zijn... Hij streek met zijn grote hand over haar blonde haar heen en drukte zijn lippen op haar voorhoofd. 'Het spijt me Ann, het spijt me,' zei hij zacht met een stem die vreemd krakerig klonk, alsof hij van iemand anders was. 'Ik blijf nu altijd hier, bij jou en niemand die dat gaat tegenhouden. Ik laat jou niet weer gaan.'

Mijn blik ging over het water heen, gleden naar de sterren in de lucht in een poging onze locatie zo vluchtig te kunnen bepalen, en gingen toen weer naar haar. 'Ons proviand is bijna op, dus ik denk dat we naar land moeten om dat aan te vullen.' Met rustige, maar krachtige stappen liep ik naar haar toe en nam ik haar hand in de mijne. 'En nu dat dit probleem is opgelost kun jij bij mij blijven, hoef je niet met die papzak te trouwen.' Een lachende grijns kwam op mijn gezicht en ik kneep even speels in haar hand. 'Ik had het liever niet op deze manier gespeeld, maar ik heb je nog en dat is het belangrijkste. En Ann kan je aanwezigheid nu ook wel gebruiken,' voegde ik snel aan mijn woorden toe.

Een heel licht knikje werd gegeven als antwoord op zijn woorden. Verder bleef ik in zijn armen zitten, de tranen laten lopend tot er uiteindelijk geen traan meer in mijn lichaam zat.

Evette beantwoordde zijn lach met een droevige blik. 'Jack, zie je het dan niet?' vroeg ze smekend. 'Vader en mijn verloofde zullen alles eraan doen om je dood te hebben. De Black Pearl zal niet meer veilig zijn en op de machtige naam van Mad Jack zal een losgeldprijs komen die geen enkele man zou kunnen weerstaan, piraat noch Fransman, noch wie dan ook... Er zal zo'n overmacht zijn! Zelfs jullie kunnen die niet winnen en iedereen zal sterven, ook Ann, en jij... O Jack, ik ben bang.'
Ze sloeg haar armen om zijn hals heen en drukte zich tegen hem aan, bibberig en uitgeput.

Hoe lang ze zo zaten wist Charles niet, maar uiteindelijk liet hij haar los en liet haar zachtjes gaan liggen op de bank. 'Probeer wat te slapen, liefste,' zei hij zacht, op de grond voor de bank knielend, haar handen vasthoudend. Aiaiai caramba waar is mijn inspiratie naartoe

Even verbaasd over de hele situatie liet ik het meisje aan mijn nek hangen. Toen gleden mijn armen voorzichtig om haar heen en legde ik mijn mond op haar haren. 'Evette, alsjeblieft rustig maar. Je zegt het zelf. De machtige Mad Jack. Niemand die mij noch mijn bemanning aankan. Geloof me maar. Je hoeft niet bang te zijn, wij zijn onverslaanbaar. Dat heb je zelf gezien.' Één van mijn handen gleed nu door haar haren heen in een poging haar te troosten en haar gemoederen te sussen. 'En als je wilt kan ik je leren hoe je jezelf moet verdedigen. Een zwaard is gewillig en een flintlock doet zijn werk ook.' Mijn blik ging weer naar de sterren, maar mijn armen bleven om haar heen liggen. 'Maar als je gelijk hebt, dan zullen we nu eerst snelnaar land moeten om aan te sterken. Goed?'

Ik schudde snel mijn hoofd en probeerde overeind te komen. 'Nee!' Angst klonk door in mijn stem, zelfs nu Charles nog steeds zo dichtbij was dat ik zijn adem kon voelen op mijn wang. 'Nee help!' Ik klauwde me bijna vast aan hem en trok hem dicht bij me. 'Houd me vast... Alsjeblieft Charles, niet loslaten!'

Charles hield haar onmiddellijk weer dicht tegen zich aan. 'Stil maar Ann, ik blijf hier, ik ben bij je...' Uiteindelijk tilde hij haar op, kronkelde zichzelf op de bank en legde het meisje op zijn borst, zijn sterke armen beschermend om haar heen geslagen, zijn vingers door haar haren laten lopen en zachtjes geruststellend tegen haar fluisterend totdat hij voelde dat haar ademhaling kalmer werd.

Evette voelde zijn hartslag onder zijn blouse: zijn armen waren vertrouwd, zijn stem kalm, zijn handen warm. Langzaam voelde ze zichzelf kalmer worden. Uiteindelijk hief ze haar hoofd op. In het licht van de vervagende sterren en de beginnende zon, zag hij er onweerstaanbaar knap uit. Inwendig kermde ze. Zo'n koppig sujet - maar zo'n aantrekkelijke, sterke, machtige man. Nee, hij had gelijk. Niemand zou hem klein krijgen. Haar gezicht, nog rood van het huilen, klaarde op. Er verscheen zowaar een glimlach om haar lippen heen. 'Nee, ik geloof je, Jack.' Ze haalde diep adem, ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn ruwe wang. 'Als jij mij leert zwaardvechten beloof ik niet meer het bloed onder je nagels vandaan te krabben. Maar het zou inderdaad fijn zijn ook weer eens aan land te gaan.'

Ik kon niet anders dan lachen om haar opmerking. 'Ik zou niet anders willen dan dat je je pittige kant laat zien. Je bent niet één van mijn bemanning, ga gerust tegen me in. Maar niet met de rest erbij.' Ik grinnikte zachtjes. 'Er zijn er wel meer die aan land willen, maar verheug je er niet teveel op. We blijven nooit te lang want mijn bemanning heeft nou eenmaal zeebenen. Het land is maar zo statisch.' Ik streek nog een keer door haar haren en liet haar toen los. 'Kom, ik zal ze instructies geven waar we heen moeten.'

Het duurde even voordat ik weer rustig werd, maar dat zijn lichaam weer tegen het mijne aan lag en zijn armen om me heen geslagen waren, gaven me rust. Uiteindelijk sloot ik mijn ogen en wist ik in slaap te vallen.

Het was in het begin van de ochtend, bijna twee dagen later, toen de Black Pearl de haven van Tortuga binnenvoer. Evette stond op het bovendek. Ze had van de plek gehoord. Eigenlijk Frans, maar door de Engelse koloniën, Spaanse aanvallen en invallen van de boekaniers was het ontpopt tot een toevluchtsoord voor piraten, kapers en ander uitschot. De haven was goed te beschermen door de steile klippen aan de noordzijde van het eiland. Het eiland was 37 kilometer lang en 7 breed en leek op een paradijs met de witte stranden en het blauwe water, de hoge koraalriffen, hoge palmen en grote bossen.
In de haven lagen echter allerlei schepen, of resten ervan. Tortuga was drukbevolkt en dat zouden ze weten ook. Daarnaast was het nieuws dat de Black Pearl weer was aangemeerd als een lopend vuurtje rondgegaan en waren er op de kade allerlei mensen verschenen. Evette fronste. Ze had de groene jurk weer aan en haar haren waren opgestoken om niet in de weg te zitten, zei het enigszins slordig zodat enkele koperkleurige krullen tegen haar hals plakten, want het was een warme dag. Ze had zich verheugd om aan land te gaan, na weken. Maar bij aanblik van deze chaotische mierenhoop wist ze niet of ze dat nog steeds zo graag wilde.
Ze stapte de trap omlaag en liep naar Charles en Ann, die even verderop op het dek stonden, klaar om aan land te gaan. 'Zijn jullie hier vaker geweest?' vroeg ze hen met een grimas.

Charles stond samen met wat andere bemanningsleden op het dek. Hij stond beschermend bij Ann - want hij was niet van plan haar zomaar uit het zicht te laten gaan, zeker niet in Tortuga, met al zijn dronkaards, zwervers, pooiers en hoerenlopers. Zijn blik gleed kalm over de gammele huizen bij de haven en de stad, die meer op de heuvel lag. 'Het is lang geleden dat ik hier eens ben geweest,' zei hij op antwoord van Evette's vraag. 'Het is een... levendige stad, zeker. Maar gezien we van de Pearl komen, hebben we niets te vrezen. Die lui daar kijken wel uit.'

Eerst was ik gretig geweest om aan land te gaan, maar nu ik iedereen langs de kant zag staan, al die mannen, vele al met de drank in hun handen, werd dat gevoel omgezet in tegenzin. Ik sloeg mijn ogen neer, om ze nog geen seconde later op te heffen naar Evette. Zacht schudde ik mijn hoofd. 'Nee, Jack kwam er net vandaan toen ik hier aan boord kwam.' Ik pakte de hand van mijn vriendin kort vast en gaf er een kneepje in. 'Maar maak je geen zorgen. Niemand durft jou met maar één vinger aan te raken met Jack erbij. Oké?' Ik voelde hoe mijn stem oversloeg en snel kuchte ik alsof ik een koudje had. De angst zat nog diep, maar misschien zou het eendaagse verblijf hier me wel goed doen. Ik had me voorgenomen een ieder die me in de weg liep persoonlijk het mes in de hals te duwen. Echter, eerst had ik een jurk nodig die dat toestond. Het ding dat ik nu aanhad was lang en strak, maar ik kon het niet over mijn hart verdragen het te verknippen.

Mad Jack, zo stond ik bekent als ik het land zo aan zou gaan. Feilloos parkeerde ik het schip naast de haven. Een paar mannen joelden terwijl mijn bemanning de plank uitlegde en aan de kant sprongen. Tortuga was de veiligste plek geweest om naartoe te gaan. Het was vol gespuis, en zeker dat mensen hier niet bang waren om me te verraden, maar er waren hier ook genoeg mannen met ontzag voor me. Bovendien zouden twee van mijn voornaamste bemanningsleden op zoek gaan naar versterking voor het geval we weer oog in oog zouden komen te staan met Evette's vader. Ik blokkeerde het roer en sprong toen simpel op het middendek. Met rustige, ferme stappen liep ik naar de plank toe. Dit theatrale gedoe beviel me eigenlijk wel.

Het schip was keurig aangemeerd en de plank naar de kade uitgelegd, waarop enkele ongeduldige bemanningsleden al vanaf waren gesprongen. Charles keek naar de twee jonge vrouwen. 'De mannen in Tortuga zijn verraderlijker dan ze ogen. Als ze zien dat je bang bent springen ze op je af als wolven.' Hij streek even met zijn hand over Ann's arm. 'Maar je hebt wel gelijk, zolang Jack of één van ons erbij zijn zullen ze niets doen. En je hebt altijd nog je pistool.'
Nadat Jack met theatrale air de plank was afgestapt drukte Charles even snel een kus op Ann's lippen, duwde haar toen zacht voor haar uit en stapte de loopplank af.
Het was omschakelen toen hij zich weer op het vaste land bevond, dat niet bewoog onder zijn voeten als een surfplank. Het was druk op de kade, die vol stond met allerlei vaten, balen en zakken, en waar bovendien een hoop nieuwsgierigen stonden die naar de Black Pearl en diens minst zo legendarische kapitein staarden. Charles hielp Ann overstappen van de plank op de kade en poseerde zich naast haar, kwaad kijkend naar iedereen die Ann ook maar aangaapte.

Achter Jack aan was de van de plank af gestapt. De stank van rum, afval en kruit begroette haar en de rimpelde vol afkeer har neus. Ze keek naar Jack, die schijnbaar helemaal in zijn element was, en naar de mensen verderop: zeelieden met hun katoenen broeken, reusachtige negerslaven, vuile kinderen en enkele hoeren. Ze was zich ervan bewust dat ze, samen met Ann, een opvallende verschijning was. Ze hield haar gezicht in een neutrale plooi, vastbesloten geen angst te tonen, streek haar rokken glad en staarde brutaal terug naar degenen die haar aangaapten.
Ze bedwong haar aarzeling louter met wilskracht en moest de neiging onderdrukken om terug naar de Pearl te vluchten. Maar ze wilde weer aan land zijn, eens wat anders zien dan het schip en de eeuwige oceaan en wat anders eten dan het piratenmaal. Bovendien voelde ze zich veiliger bij Jack, waar hij ook was. Ze rekte zich in haar volle lengte uit en stak de kin omhoog. Ze was ook niet van plan hem ten schande te maken door haar nerveuze gedrag. Als al dat uitschot hier in dit stinkende piratengat eens nieuwe vrouwen wilden zien, zouden ze dat krijgen ook.

Charles bedoelde het allemaal goed en ik wilde hem heel dichtbij me hebben, maar naast dat feit had ik waarschijnlijk net zulke goede zeebenen als hij had. Alleen die vervelende rokken zaten in de weg. 'Zullen we kijken of ze hier kleding verkopen?' vroeg ik Charles. 'Ik wil graag bij mijn mes kunnen komen mocht het nodig zijn.' Ik groette Jack en liep toen door de massa heen. Blijkbaar werkte mijn houding, of het was Jack die nog in het oog stond, maar op wat gefluit na, kwamen we er makkelijk doorheen. Ik pakte Charles zijn hand vast en keek om me heen. 'Links of rechts denk je?'

Een knikje naar Ann en toen keek ik opzij naar de pittige dame die naast me was komen staan. 'Wauw, ik zou bijna weer terug het schip met je opgaan,' fluisterde ik haar grinnikend toe. 'Maar laten we jouw landbenen maar wat land geven.' Ik spreidde mijn armen naar de kade. 'Zeg maar wat je heen wilt. Ik sta open voor alles. Denk ik.' Ik keek speels naar haar opzij, met mijn welbekende grijns op mijn gezicht. 'Zolang het niet te vrouwelijk is natuurlijk.'

Mad Jack was inmiddels een legende die zelfs tot in Engeland doorgedrongen was, een opvallende, sterke duivel die bevel voerde over zijn onoverwinnelijke schip. Niemand die er aan zou denken hem ook maar een haarbreed in de weg te leggen. Maar goed, Charles mocht er ook nog zijn al was hij geen piratenhoofdman - hij had altijd nog een lang postuur, een scherpe blik en sterke schouders. Enkele hoeren, die in de haven rondliepen, probeerden de lange man met het honingkleurige haar maar al te graag uit te nodigen, maar hij wimpelde het af met een dreigende blik en een brede lach, sloeg zijn arm om Ann's schouders om aan te duiden dat hij met haar was en keek zo donker als mogelijk was naar de mannen die Ann nafloten. Jaja, ze waren in Tortuga en zouden het weten ook...
Maar toch liet het hele gebeuren hem niet onberoerd. Het was zo lang geleden dat hij het bed had gedeeld met het vrouwelijk schoon. Hij verlangde er naar, smachtte er naar, zoals elke man dat doet na verloop van tijd. Maar Ann had in dit geval de teugels in handen. Hij had beloofd haar te beschermen en er voor haar te zijn, dus paste hij zich ook in elk opzicht aan haar tempo aan.
Hij drukte een kus op Ann's slaap. 'Ach, laten we maar rechts doen. Al deze kronkelweggetjes lijken toch op elkaar...'

Evette fronste lichtjes haar wenkbrauwen bij zijn woorden, maar een twinkeling in haar ogen en een lachje dat om haar lippen speelde lieten weten hoe geamuseerde ze was door zijn opmerking. 'Jack, dat zeg je niet tegen een dame.'
Ze wierp een blik naar de haven verderop, wuifde even naar Charles en Ann die in de menigte verdwenen en richtte haar aandacht toen weer op Jack. Ze antwoordde met een glimlachje: 'Wel, alles wat ik vraag is een acceptabele maaltijd, een schoon bed dat niet rolt op de golven om in te slapen, en ruimte om adem te halen. Dat moet je toch vast wel ergens vandaan kunnen halen, non?'

Samen met Charles liepen we het dorpje in, waar de sfeerprecies was zoals op de kade. Drinkende mannen, schreeuwende vrouwen, en een enkel kind. Het stonk naar rotte vis en alcohol waar we ook kwamen.
Bij elk gebouw waar we langs kwamen, keek ik even naar binnen om helaas te concluderen dat dit niet was waar ik moest zijn. Één van de allerlaatste gebouwtjes op deze weg was echter raak en met een lach nu op mijn gezicht trok ik Charles er mee naar binnen.

'Dat mag ik eigenlijk niet zeggen, maar ik zeg het wel,' grinnikte ik haar toe, gevolgd door: 'de maaltijd moet zeker lukken, maar vanavond moet ik ook nog even bij het schip zijn. Hoewel we hier overnachten, moet ik vanavond ook kijken naar de mannen die misschien nieuw aan boord komen.' Ik rekte mijn spieren eens uit en begon te lopen. De vloer bewoog niet, het was veel te statisch voor een man zoals ik. De massa week uiteen zodat ik erdoor kon lopen samen met Evette. 'Zeg het maar vrouwe,' zei ik haar plagend. 'Waar wilt u heen?'

Ze liepen een smalle straat door met taveernes en bordelen. Die mondde uit in een brede straat met smalle etalages, waar allerlei soorten waar aangeboden werden: boven de deuren hingen gietijzeren of houten borden. Tenslotte vond Ann wat ze zocht en werd Charles meegetrokken naar binnen. Hij grinnikte haar toe. Ze zag er heerlijk uit, al was het gewend dat ze al een tijd niet meer in een jurk met lange rokken had gelopen. Het liet haar eruit zien als een elegante, adellijke dame, geheel in contrast met haar door de zon gebruinde huid en sterk lichaam. Maar juist dat maakte haar zo onweerstaanbaar en hij voelde het tot diep in zijn lendenen.
De winkel had een houten vloer waarop hun voetstappen hol klonken, als waren ze weer op het dek. Hij keek met een grijns naar Ann. 'Sinds wanneer koopt een pirate eigenlijk haar kleding..?' sprak hij plagend.

Evette staarde een moment peinzend naar de rommelige stad in de verte. Een stad. Hoe vervallen alles ook was, het bracht haar terug naar het moment, weken geleden (of waren het maanden geweest?) dat New Oxbay was aangevallen door de Fransen. Ze slikte. Na die tijd had ze alleen maar water gezien. En nu... Ze keek naar Jack, die haar met een plagende blik aankeek. Ze legde haar hand op zijn arm neer en wandelde naast hem mee. Het maakte hem allemaal niet uit. Hij kende geen consequenties: hij draaide met alle winden mee, net wat hem uit kwam. Niet gek ook, hij had de vrijheid...
Maar had ze die nu ook niet? Ze was nu het liefje van de beruchte piratenkapitein. Ze lachte hem toe. Zijn plagende blik deed haar knieën knikken en er liep een rilling langs haar dijen heen. Wat maakte het ook nog uit? Ze was weer in een stad, eens onder de mensen, haar huid bruiner en haar haar lichter dan ooit, een afgeknipte, vrouwelijke jurk van Ann en een onweerstaanbare kapitein aan haar arm. Ze voelde zich opbloeien, opeens vrolijker dan ze in tijden was geweest. 'Laat me dan maar eens wat van de stad zien,' lachte ze als antwoord op zijn vraag.

'Wat wil je dat ik doe? Kleren passen en dan weglopen?' vroeg ik Charles speels. 'Mijn ouders hebben me wel een beetje opgevoed. De zee en het land zijn twee totaal verschillende werelden. Dat moet deze neppiraat nog even leren.' Ik tikte hem tegen zijn borst en liep toen lachend de winkel door. De meeste jurken waren lang en grauw, duidelijk bestemt voor het minder rijke volk. Echter, hoewel ik lange jurken verafschuwde, er zat nog steeds een vrouw in mij en ik kleedde me graag mooi. 'Heb je ook korte jurken die er niet goedkoop uit zien?' klonk mijn stem door de winkel, gericht op de man achter de toonbank.

Ik grijnsde breed naar haar en trok haar voorzichtig met me mee naar de stad. 'Tortuga, een verschrikkelijk hol vol gespuis,' vertelde ik haar terwijl ik mijn arm uitspreidde om de hele stad aan te duiden. 'Maar, goedkope drank en ik heb hier zo mijn mannetjes die me goed proviand meegeven. Bovendien vermaakt de rest zich hier prima.' In de verte liepen wat van mijn mannen die alleen maar oog hadden voor het vrouwelijk schoon. 'Maar, als we hier heen gaan...' Ik trok haar mee een smal paadje op dat ons van de stad wegleidde, een bos in. 'Dan leer je waarom ik Tortuga prachtig vind.'

Charles knorde vermaakt. 'Ik wist niet dat piraten er nog een bepaald soort etiquette op nahielden,' sprak hij plagend. Hij keek naar de jurken die te koop aangeboden werden, vormloze dingen van sterke stof die leek op jute, zonder versieringen en slechts de hoogst noodzakelijkheden, zoals zakken en korsettouwtjes aan de bovenkant. Aan de andere kant van de winkel waren wat mannelijke outfits uitgestald; wijde, katoenen broeken, leren laarzen, brede riemen en jassen van leer. Het was duidelijk dat deze kleermaker zich niet gericht had op de hogere klassen. Het mannetje achter de toonbank, een kromgebogen, grijze mol, stapte echter van de toonbank weg en opende een deur aan de einde van de winkel, die voor Ann open houdend. 'Wij krijgen niet vaak die vraag, miss,' was zijn antwoord. 'Maar ik heb hier enkele jurken, gemaakt voor de vrouwelijke elite. Misschien zit er daar wat voor u bij.'

Evette liep met Jack mee door de bochtige straten van de stad en ze keek met een nieuwsgierige afschuw naar de vervallen krotten en haveloze inwoners. Voor ze echter er een opmerking over kon maken, trok Jack haar mee een onverhard pad op. Ze liepen van de stad weg, een pad dat wegliep van de tegenstrijdige geuren van specerijen en afval in de haven. Er stonden geen huizen meer: hier en daar waren hutten opgetrokken van wrakhout, maar na een tijdje waren zelfs die allemaal verdwenen. Evette keek haar ogen uit. Ze hoorde de kreten van tropische vogels hoog boven zich. Het was een prachtig bos, vol tropische bloemen, waar ze zelfs een zoetwaterbron tegenkwamen: waar het nog niet opgegeten was door de dieren hing er fruit in de bomen. Door alle stammen van de wuivende palmen heen zag ze het witte zand van het brede strand. Daarachter lag het azuurblauwe water met hoge koraalheuvels. 'Het is prachtig hier,' sprak ze vol bewondering.

Ik keek langs de man de kamer in en een verrukt geluidje klonk uit mijn mond. Waar het hier zo grauw was, werd het kleine kamertje vervuld met kleuren. Ik stapte naar binnen en liet mijn handen over de eerste de beste jurk glijden waarvan de stof glom als een diamant. Dit was meer mijn ding. Ik wenkte Charles en liep door het kleine vertrekje heen. Het leek erop dat alle jurken lang waren, maar toen zag ik ineens de perfecte jurk hangen. Ik pakte het ding van de muur. De jurk was koninklijk blauw met witte voeringen en touwtjes aan de achterkant. Het had kleine, witte kanten mouwtjes die net over mijn schouderblad zouden vallen en een hartvormige top. De rug was daarentegen dieper zodat een soort v-hals ontstond aan de achterkant. Met een verliefde blik in mijn ogen keek ik om. 'Gevonden,' liet ik weten.

In stilte genoot ik van de reactie van Evette. Het was hier prachtig en iedere keer weer kon ik me erover verwonderen, maar dit keer was ik alleen gefocust op haar. Met een simpel gebaar plukte ik twee appels waarvan ik er één aan haar gaf en zelf een grote hap van de mijne nam. Nu, zo zonder iemand erbij kon ik me even laten gaan en vergeten dat ik een piratenkapitein was met veel aanzien. Ik trok Evette met mijn vrije hand naar me toe en sloeg toen mijn arm om haar heen, haar dicht tegen me aanduwend. 'Ik ben blij dat je er nog bent Evette,' fluisterde ik haar zacht toe, waarna ik de lippen op de hare duwde.

Charles leunde tegen de deurpost en keek geamuseerd naar Ann, die de jurken doorpluisde en toen met een geluidje van verrukking liet weten dat ze had gevonden wat ze zocht. 'Vooruit, passen, meenemen en aanhouden,' lachte hij haar toe. 'Je hebt hier meer verstand van dan ik...'
Hij liet zijn blik over de uitgestalde jurken glijden, de een nog mooier bewerkt dan de ander. Het riepen vlagen herinneringen aan vroeger in hem op. Zijn moeder en zusters met de ruisende rokken; het beeld van boekenkasten vol rijen ingebonden boeken en half herinnerde sonates... Het was lang geleden dat hij thuis was geweest.

Evette proefde het stuk fruit dat Jack haar in de handen drukte. Het was zoet en overrijp. Geen wonder ook met deze warmte, dacht ze terwijl ze haar onderrok aan haar benen voelde plakken.
De appel viel uit haar ontkrachtte handen toen Jack haar naar zich toetrok en zijn lippen op de hare drukte. Haar hart maakte en sprongetje en ze sloeg haar armen rond zijn hals heen, drukte zich tegen hem aan en beantwoordde vol vuur zijn kus, waarop ze het zout van de zee kon proeven.
Uiteindelijk trok ze haar hoofd wat weg, en glimlachte. 'Hier komt geen mens, niet waar?' Ze maakte zich van hem los, maar pakte zijn hand en trok hem mee het pad af, wat, zo ze kon zien, leidde richting het witte strand. 'Laten we gaan zwemmen. Ik heb het bloedheet.'

De oude man knikte naar een kamertje waar ik naar binnen ging en me omkleedde. Stralend kwam ik het hokje weer uit en opgewekt draaide ik een rondje voor Charles. 'Dit is toch beter dan zelf mijn rokken kapot knippen!' Ik keek naar beneden en zag hoe de stof zich nauw aansloot aan mijn lichaam. Hoe het glom in het kaarslicht en hoe de rok kort was, maar net niet te kort zodat ik er spullen kon verstoppen. Bovendien verborgen de meerdere lagen stof van de rok mijn privedelen goed, terwijl ze op hetzelfde de rok veel volume gaven. Ik liep naar Charles toe en pakte hem aan de bovenkant van zijn blouse vast. 'Zeg me dat ik mooi ben,' zei ik met een dwingende stem, maar een grote lach op mijn gezicht.

'Zover ik weet niet,' zei ik de jonge vrouw die me het volgende moment al achter haar aantrok. Ik lachte terwijl ze me haar idee vertelde en trok toen een sprintje. Half rennend tilde ik haar op en gooide ik haar over mijn schouder. Even voelde ik me een jonge jongen, onbesuisd en zonder verplichtingen. Volgens mij voelde Evette zich precies hetzelfde. Ze was vrijer dan dat ik haar ooit had gezien.
Ik rende met haar naar het water toe om de eerste paar stappen erin te rennen. Toen haalde ik haar van mijn schouder, maar bleef haar tillen. 'Met kleren of zonder kleren?' vroeg ik, mijn wenkbrauwen speels opgetrokken.

Met een brede lach die zijn lippen deed krullen bekeek hij Ann. 'Mooi?' Hij drukte een kus op haar voorhoofd. 'Lieve Ann, je bent prachtig, zoeter dan Madeira.' In zijn ogen was een twinkeling te zien: een schittering die hij veel had gehad als klein kind, maar de laatste jaren zeer zeldzaam was geweest. Dat haast zijn complete loon (dat hij netjes had gekregen, nu als lid van de Black Pearl zijnde) aan de jurk verdween vond hij niet erg. Hij was en bleef opgevoed als een gentlemen, die betaalde voor de spullen van de vrouw.
Dus, met een fleurige, prachtige vrouw aan zijn arm stapte hij even later het winkeltje uit. Hij glimlachte breed naar haar. 'Goed, mademoiselle, wat had u nu gewenst te zullen doen?'

Ze moest lachen om Jack's rare capriolen. Ze hing, naar adem happend door het lachen en het feit dat zijn schouder ongenadig in haar middenrif drukte, op zijn schouders en trommelde met haar vuisten op zijn brede rug. Opeens vond er een aardbeving plaats en lag ze opeens in zijn armen. Onder haar spoelden de golven tegen zijn benen aan: ze keek hem lachend aan. 'Waag het niet om mijn jurk nat te maken,' dreigde ze vrolijk. 'Ik heb er maar één en hij is niet eens van mij. En laat me nu eens los, gek, is dit een manier om een dame te behandelen?'

Al had ik zelf geld genoeg gehad, Charles had erop gestaan de jurk voor me te kopen. De ironie; eerst klagen over dat we hem kopen uberhaupt en er dan zelf voor betalen. Met een grote glunderende lach op mijn gezicht, bekeek ik het vieze stadje eens. 'Weet je wat ik lang niet heb gedaan?' vroeg ik hem toen langzaam. 'Gedanst.' Ik pakte zijn beide handen vast en keek Charles in de ogen. 'Kun jij dansen Charles Turnley? Ik val niet op mannen die niet kunnen dansen hoor.'

Een bulderende lach steeg op uit mijn mond. 'Ze woont al een paar weken op een schip en is bang om haar jurk nat te maken! Ha!' Lachend bracht ik haar weer naar de kant waar ik haar neerzette op het gras. Ik kwam zelf ook uit het water en trok zonder verdere poespas mijn blouse uit waardoor mijn gespierde borst in het zonlicht schitterde (haha, ik kon het niet laten). Ik trapte mijn laarzen uit, legde mijn hoed er zorgvuldig bij en keek toen kort opzij naar Evette, waar ik ineens zo gek op was geworden dat ik als een jonge tienerjongen zijnde, de vlinders in mijn buik voelde vliegen als ik naar haar keek.

Charles grinnikte breed, met lichtjes in zijn ogen. 'Hier op straat dansen heeft ook geen charme. Kom.' Hij pakte haar hand en nam haar mee door de stad. Het was al enkele jaren geleden dat hij op Tortuga was geweest, en hij hoopt nog maar dat de taveerne, van wie hij veel mensen had leren kennen, nog bestond. Ze liepen door de smalle straatjes met overhangende huizen, waar hier en daar kraampjes stonden, overlaadden met sinaasappelen, brood, vis en andere overvloeden aan producten. Hij ging een keer links en twee keer rechts, om haar mee te nemen in een betrekkelijk lichte taveerne. 'Turnley!' klonk een koor van stemmen in verschillende toonaarden. Charles werd begroet door oude vrienden. Hij lachte hartelijk, vertelde in twee zinnen hoe het met hem ging, stelde Ann aan enkele oude vrienden. Van verschillende kanten kreeg hij het aanbod om wat te drinken, maar hij lachte vrolijk en zei: 'Ann was hier om te dansen. Dus wellicht straks, gentlemen.' Hij keek Ann aan, pakte haar handen en leidde haar naar het midden van het vertrek. Op een verhoging in de hoek stond een drietal muzikanten, die hun noten als een regen van slingers in het vertrek neer lieten dalen. Charles' blik liet die van Ann niet los toen hij zijn ene hand op haar middel legde en met haar door het vertrek zwierde, ten midden van nog enkele andere paartjes. Wat een verschil was dit met de dansen die hij thuis had uitgevoerd! Geen geschoolde snaarkwaretten, dames met ruisende rokken, heren met kousen en de geur van lavendel - hier zeemansmuzikanten, vrouwen met gehavende jurken van jute en katoen, vuile mannen met baarden en de geur van alcohol en de zee. En dan nog Ann, dicht tegen zich aan, dansend in haar koninklijk blauwe jurk... Even scheen het hem toe alsof hij weer thuis was.

Evette keek hem even gespeeld beledigd aan, maar kon al snel niks anders dan stralend naar hem lachen. Hij zag er onweerstaanbaar uit, gracieus als een jonge leeuw, gespierd en krachtig in het zonlicht. Hij trapte zijn leren laarzen uit en legde zijn hoed er naast, zodat zijn haren warrig één kant op waaiden door de warme wind. Ze kon nog steeds amper geloven dat ze hier nu was, staande bij het strand, het liefje van de beruchte piratenkapitein Mad Jack.
Evenals hij trok ze haar laarsjes uit en zette die zorgvuldig in de graskant neer. Daarna liet ze de jurk van haar schouders glijden, stapte eruit, trok de speldjes uit haar haren en schudde haar opgestoken haar los, zodat het in verwarde krullen over haar schouders viel. 'Ben jij dan niet bang om je broek nat te maken, mon amour?' sprak ze met een plagende blik, voordat ze over het zand begon te rennen. De warme wind streek over haar blote ledematen heen, warm tegen haar huid: ze rende spattend het zeewater in, dat een verrassend fijne temperatuur had. Het zand onder haar voeten veranderde in rots. Al snel kon ze de bodem niet meer voelen en ze liet zich drijven. Ze voelde zich vrijer dan ooit, letterlijk en figuurlijk ontdaan van alles.