The Middle Ages

Eigenlijk per toeval ving Gabriël Michael's blik op. Hoe goed kende hij die blik! Michael's ogen spraken boekdelen, en zijn grijns nog meer. Het was Gabriël teveel moeite om zijn gezicht in de plooi te houden. Zijn gezicht spleet open in een brede grijns. 'Jaja, jullie waren zeker ook even een potje erotische tennis aan het voorbereiden en de wolven waren spontaan gevlucht bij de aanzicht van je achterwerk...' Hij ving de verbaasde blik op die Myra hem toewierp en grinnikte verontschuldigend. Hij had zich niet gerealiseerd dat hij zijn gedachten hardop had uitgesproken. Het zou de vermoeidheid zijn geweest. 'Laten we dan maar gaan. Jullie zien er inderdaad uit alsof jullie drie weken achtereen kunnen slapen.' Hij pakte Evesa's hand. 'Passen jullie goed op jullie zelf. We zien elkaar morgen wel weer ergens.' Zijn blik werd wat serieuzer, meer naar binnen gericht: 'En hee, bedankt voor alles.'
Hij drukte een kus op Evesa's slaap en liep toen met haar de kamer uit richting hun eigen vertrek.

Tegen een boom aanlopen. Hoe kon Evesa, met haar griezelige goede richtingsgevoel als van een vleermuis tegen een boom aanlopen? Er moest wel wat meer hebben afgespeeld. Maar zij en Gabriël waren ongedeerd gebleven. En dat was het belangrijkste. Vanuit haar ooghoeken ving ze de blik op die Gabriël en Michael met elkaar wisselden. Lichtelijk glimlachend keek ze Evesa aan. Mannen dachten altijd dat vrouwen alleen dingen konden zien als ze het recht aankeken. Maar mannen schenen vaak te vergeten dat vrouwen ogen in het achterhoofd hebben en desnoods om een hoek konden kijken. Dus werd haar glimlach even een grinnikje, maar ze beheerste zich snel. Jaja, wanneer de liefde toeslaat... Ze wierp even een snelle blik op Michael en voelde een tintelend gevoel in haar borst. Wie weet wat er gebeurd was als de wolven niet op het toneel waren verschenen...
Ze drukte een kus op Evesa's wang. 'Geen zorgen, wij zijn praktisch ongedeerd. Wat schrammen en krassen, maar daar komen we weer bovenop. Gaan jullie maar lekker slapen, we zien jullie morgen weer.' Ze omhelsde haar vriendin even, gaf Gabriël ook een dankbare knuffel en keek toe hoe ze de kamer uitliepen, waarna ze vermoeid op het bed ging liggen. Even sloot ze haar ogen. Wat een dag. Ze verbaasde zich dat haar hoofd zo leeg was. Ze sloeg haar wimpers weer op. Haar ogen volgden Michael's lichaam: ze zag dat hij zijn linnen shirt had uitgetrokken, zich gereedmakend voor de nacht. Ze zag de littekens, de gehavende, geschroeide huid, de driehoeken en diepe voren die donkerrrood afstaken tegen de lichte huid van zijn rug en schouders. Haar blik werd zachter. Ze hield van hem: de jongensachtige, dappere, malle, enthousiaste en lieve man. Ze hadden kunnen sterven, vandaag, verscheurd door wolven: maar hij had hen gered. Ze stak haar hand naar hem uit. 'Kom,' glimlachte ze. 'Je ziet eruit alsof je hard toe bent aan de slaap.'

Bijna dankbaar klom ik weer terug in het bed, waar ik tegen Myra aan kroop en mijn hoofd op haar borsten neerlegde. Ik keek omhoog vanaf mijn plek en besefte wat een mooie vrouw het ook weer was, zelfs als ze zo moe was. Op de tast pakte ik het deken wat ik over ons heen legde. De warmte, van boven en beneden, voelde zo fijn, zo vertrouwd dat mijn ogen weer dicht gleden. Met mijn ogen dicht wist ik nog net een slaap lekker te mompelen. Toen was ik weg.

Ik schrok wat van de opmerking van Gabriel, maar kon er eigenlijk wel om lachen. Hij was een koning en statig, maar zo af en toe zei hij wat, of deed hij wat waardoor die zo... Zo'n schoffie kon zijn.
Zacht kneep ik hem in zijn hand waarna ik met hem mee de kamer uit liep. ' Slaap lekker,' zei ik nog, waarna ik de deur dicht trok.
Op onze kamer aangekomen, plofte ik meteen op het bed neer. Onze vertrouwde omgeving. Ik draaide me op mijn buik en wist zijn kussen te pakken te krijgen. Zacht, zonder verder geluid te maken, ademde ik de geur in. Hmm, hier kon ik wel slapen. 'Ik wil me niet meer uitkleden,' zei ik op een zeurderig toontje. 'Wil je de touwtjes losmaken? Dan kan ik prima zo slapen.'

Oke, geen inspiratie en ik heb haast haha

Het was enkele weken later. De herfst was ingevallen en door alle verkleurde bomen en de gevallen bladeren was de stad gehuld in een goud, rood, bruin, scharlaken, karmozijn, geel en alle mogelijke tinten daar tussen in-kleurige deken. Toch was het weer niet onaangenaam: tussen de buien door scheen de late middagzon. Een zachte bries streek bij vlagen door de bomen, een dansende wervelwind van bladeren meenemend.
Het vormde een lieflijk toneeltje, van zo hoog de stad aanschouwend in de herfstsfeer. Gabriël had er echter geen oog voor. Hij stond met zijn rug naar het kozijn gekeerd, de handen en rug steunend tegen de vensterbank: zijn blik was gericht op Myra, die haar handen schoonmaakte in een kom met lauw water. Evesa zat tegenover haar op een stoel: dit was de dag dat Evesa’s blinddoek af mocht.
Het was een drukke tijd geweest van handelsovereenkomsten, het regelen van belastingen en vredesovereenkomsten met nabijgelegen kastelen: een tijd van bezoeken. Maar de oogst was ruim geweest en opgeslagen in de grote graanschuren zowel op de nu lege akkers als het kasteel. Dennister krabbelde weer overeind na de oorlog, en goed ook. Er was weinig waarover Gabriël zich zorgen maakte. Weinig behalve Evesa.
Ze bevonden zich in een comfortabel vertrek in de westertoren, speciaal ingericht met gemakkelijke banken en enkele eikenhouten kasten vol boeken en andere perkamenten. Kaarsen branden in standaards en wandtapijten hingen tegen de stenen muren aan: handgeweven vloerkleden bedekten de vloeren.
Het vertrek was schemerig gemaakt, zodat, mocht Evesa kunnen zien, haar ogen niet teveel belast zouden worden. Gabriël sprak zijn gedachten niet hardop uit, maar hij had een hard hoofd in de resultaten. Aan de andere kant: Myra was een duivelskunstenares betreft heilzame kruiden… Hij bevochtigde zijn ruwe lippen, verplaatste zijn gewicht op zijn andere gelaarsde voet en wachtte af.

Ze voelde zich onrustig. Terwijl ze haar handen reinigde in de kom zag ze het fijne, trotse gezicht van haar moeder voor zich, met de brede kaaklijn en de grote, rookgrijze ogen, hoorde haar zachte, rustige stem terwijl ze haar dochtertje de werking van bepaalde planten en kruiden uitlegde: ‘… en dit is glidkruid, voor lichte hartaandoeningen, fijngewreven vioolblaadjges tegen longinfecties. Dit is nachtenschade. In lichte mate veroorzaakt deze plant serene gedachten, maar in te hoge dosis is deze plant vergiftig.’ Dan placht ze te kijken met een serieuze blik en haar dochtertje op het hart te drukken met de doordringende woorden: ‘Onderschat nooit de werking van kruiden, Myra. Zelfs het meest onschuldige plantje is in verkeerde combinaties of in te hoge mate giftig.’
Ze droogde haar handen af met een schone doek. Ja, hoe zat het nu? Wat als Evesa niet meer zou kunnen zien? Wat als alles alleen maar verergerd was? De knokkels van haar handen die de doek vasthielden waren spierwit. Ze moest ophouden met hierover na te denken.
Ze legde de doek weg, blies langzaam haar adem uit en keerde zich toen naar Evesa. Zwijgend, met zachte handen, wikkelde ze toen de witte stof weg die de ogen van haar vriendin bedekte.

Ik keek gespannen toe naar het hele schouwspel. Het was een gek plaatje. Stonden we hier met zijn allen in een donker vertrek. De gordijnen bijna helemaal gesloten. Vuur van kaarsen waren bijna het enige wat de kamer verlichtten.
Ik ekek naar mijn kameraad opzij en glimlachte bemoedigend. Ik wist dat hij het eigenlijk wel wilde geloven, maar het niet kon. Ik geloofde het bijna zelf niet. Iemand, blind vanaf haar geboorte, kon nu toch niet gaan zien? Maar ik had vertrouwen. Vertrouwen in Myra die zo belachelijk goed was met kruiden.
Ik liep zacht naar haar toe en legde een hand op haar schouder neer. Ze twijfelde of het zou werken, maar ik geloofde het.

Mijn hart bonkte in mijn keel en ik hield het deken gespannen vast. Ik wist niet wat er ging gebeuren, of ik wat zou gaan zien. De afgelopen weken had ik met een blinddoek omgelopen en geen moment had ik gedurfd om hem eraf te halen. Het had teveel pijn gedaan die eerste dag.
Eigenlijk wilde ik het afblazen. Ik was bang, heel erg bang, maar nu kon het niet meer. De doek liet los, viel van mijn gezicht. Het voelde zo leeg dat ik snel mijn handen voor mijn ogen sloeg. Ik ademde diep in. En diep uit. Nog een keer ademde ik diep in. Ik durfde niet, maar ik moest.
Heel langzaam, gleden mijn handen weer voor mijn ogen weg. Wat ik... zag, was geweldig. Ik zag! Het prikte in mijn ogen, maar het deed geen pijn. Voor me bevond zich een persoon, met lang haar dat me uhm... bezorgd aankeek. Boven haar uit rees een man, breder dan zij, die me met net zo'n blik aankeek.
Langzaam, zodat de wereld niet te snel om me heen bewoog, draaide ik me naar waar Gabriël moest staan. Ik sloot mijn ogen even, het prikte. Toen ik ze weer opende zag ik een persoon voor mijn gezicht hangen. Mijn adem stokte en het leek alsof mijn hart een slag miste. Een intens gevoel schoot door mijn lichaam heen toen ik de jonge man voor me zag.
'Gab…' stamelde ik waarna mijn mond weer open viel. Wat was hij mooi, echt heel erg mooi. Nee, mooi was niet het juiste woord. Hij was prachtig, schitterend. 'Gab je bent..'
Ik stond op en liet mijn ogen even kort langs zijn lichaam glijden. Hij was grof gebouwd, waarschijnlijk precies zo als hij voelde. Ik kon niet zeggen dat ik dit verwachtte. Ik had nog nooit iemand gezien, ik had geen idee hoe iets eruit zag. Ik kon dingen voelen, dan wist ik hoe het voelde, hoe het klonk maar een beeld had ik nooit ergens van kunnen vormen. Hoe kon dat ook als je nog nooit de wereld om je heen had waargenomen?
Mijn blik ging weer naar zijn gezicht en weer stopte mijn hart met kloppen en werd me de adem ontnomen. Wat een ontzettende aantrekkingskracht had hij op me.
Zijn gezicht was zo… ontzettend mooi. Zijn huid had een fijne kleur met lichte kleurnuances die de vormen van zijn gezicht deden oplichten. Zijn kin was vierkant, zijn ogen bekeken me met zijn intens gekleurde irissen. Welke kleur was dat? Ik zag een kleine verandering bij zijn hals en dacht even na. Dat moest een litteken zijn. Zijn hele lichaam was breed en ik begreep hoe ik me daar zo goed tegen kon verstoppen. Een snelle blik op het lichaam dat zich onder mijn ogen bevond. Veel dunner.
Ik stak mijn handen voorzichtig uit en legde mijn vingertoppen op zijn wangen. Zacht gleed ik van zijn wangen, naar zijn jukbeenderen, omhoog naar zijn slaap. Ik volgde de harige wenkbrauwen en gleed langs zijn neus weer naar beneden om even kort zijn lippen aan te raken. Mijn linkerhand legde ik even snel op mijn lippen, daarna ging die weer terug naar zijn gezicht. Mijn vingertoppen vervolgden hun weg weer langs zijn kin en zijn hals en stopten uiteindelijk op zijn schouders. Al die tijd bekeek ik hem aandachtig. Mijn ogen volgden mijn vingers. Wat ik voelde, kreeg een beeld. Ik wist dat dit was hoe een echte man eruit hoorde te zien.
De wereld om ons heen vergat ik. Ik was te veel onder de indruk van hem om nog te beseffen dat Michael en Myra bij ons in de kamer stonden.

De volmaakte welving van haar lippen, als geschilderd op perzikkleurig zijde, de smalle, kleine neus en de golvende, dunne wenkbrauwen als een dunne streep inkt: het smalle gezichtje omgeven door een golvende massa blond haar als verwarde zijde. Het kaarslicht deed er rode lichtjes in verschijnen. Maar haar ogen! Ze waren veranderd. Nog even ijsblauw als altijd, hij zou haast zweren een tint lichter, maar dat kon ook door het vuur van de kaarsen komen: maar de pupillen waren donkerder van kleur, wijd in de schemering. Hij beefde van ontroering en sloot als verlegen zijn ogen toen haar handen, zacht van verwondering, over zijn gezicht gleden. Ze kon zien. Ze kon zien.

Ze kon zien! Myra had haar stil staan aanstaren terwijl ze de doek uit de stille handen van het meisje pakte. Ze zag dat de ogen moeite hadden zich aan te passen aan het licht en het sclera was enigszins troebel van de bloedvaten van de inspanning die de ogen nu plotseling moesten leveren: maar ze zag. De pupillen vernauwden zich, verwijden toen Evesa haar blik scherpstelde. Ze kon zien. Het leek een wonder. Eindelijk sprak Myra op zachte toon: 'Vermoei jezelf niet teveel, Evesa.'
Even keek ze naar Gabriël, die op heten kolen scheen te staan. Ze gaf hem een kort knikje, pakte daarna Michaels hand en glimlachte. Hier waren ze niet meer nodig. Evesa en Gabriël zouden even tijd voor zichzelf nodig hebben. Er zat een prop in haar keel die ze lastig weg kon slikken.
Stil pakte ze de doeken en liep met Michael de kamer uit, zacht de deur achter zich sluitend.

Gabriël merkte amper op dat Michael en Myra de kamer verlieten. Het meisje hield zijn aandacht gevangen, hoe haar ogen over zijn gezicht gleden, haar vingertoppen zijn huid beroerden, haar blik wiegde tussen verwondering, vreugde, verbazing. God, ze kon zien! Zijn gezicht brak open in een lach terwijl tranen in zijn ogen stonden: hij sloeg zijn sterke armen om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan, zijn gezicht in haar blonde haar verbergend. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en uitte een rare snik van geluk: ze kon zien, hoe was het mogelijk! Ze was niet meer blind!

Een brede glimlach verscheen om mijn lippen. Ik wist het! Ze had het echt gedaan, ze had echt Evesa zicht gegeven. Het leek haast een magische sfeer die in de kamer kwam te hangen. Evesa die kon zien.
Myra stond op en zacht knikte ik naar haar. We zouden alle tijd nog hebben om ons aan Evesa voor te stellen zoals we eruit zagen.
Zacht verlieten we de kamer. Geen van beide had door dat we wegliepen. Ze waren te druk bezig met elkaar.
Zodra we buiten de kamer stonden, nam ik Myra in mijn armen. Ik kuste haar haren even en tilde toen haar gezicht op met mijn duim en wijsvinger onder haar kin. 'Je hebt het echt gedaan. Evesa kan zien.' Ik kuste haar lippen even teder. 'Je bent een fee, een engel. Ik weet het zeker.'

Mijn zicht werd me weer ontnomen toen Gabriel me in zijn armen nam en me tegen zich aandrukte. Ik hapte even naar adem en sloeg mijn armen toen om zijn stevige middel heen. 'Je bent zo mooi Gabriel.'
Ik wist mijn hoofd op te tillen en naar zijn gezicht op te kijken. Het zag er zo anders uit vanaf dit standpunt. Ik tilde mijn hoofd nog een stukje op en streek met mijn neus langs zijn kin, die ruw aanvoelde. Dat waren dus haartjes. Het had een andere kleur dan de rest van zijn gezicht en het leek... Hoe was dat? Het voelde puntig. Dus het leek puntig.
Ik liet mijn hoofd weer zakken en gleed met mijn ogen langs zijn nek, naar zijn shirt. Mijn adem stokte. Ik wilde hem zien, helemaal zien. Zacht pakte ik zijn blouse vast en murmelde ik er een beetje aan. 'DOe hem uit,' fluisterde ik. 'Ik wil je zien.'

Myra antwoordde niet gelijk, maar glimlachte een beetje vaag. Ze kon niet zeggen waarom, maar op de een of andere manier zat het haar niet lekker. Alsof het het begin was van iets rampzaligs, een verhaal wat nog een staartje zou krijgen… Even beroerde ze het litteken van haar ingeknipte oor, waar op zorgvuldige wijze haar perfect opgestoken haar overheen was gedrapeerd. Maar het kriebelende gevoel was niet meer dan een wazig voorgevoel, dus lachte ze het weg en keek Michael aan. ‘Ik hoop dat ze er gelukkig van wordt.’ Ze gaf hem een kus. ‘En wat gaan wij nu doen?’

Haar stem klonk fluisterend, alsof ze bang was dat er iets in haar zou scheuren als ze luider zou praten. Hij stond toe dat ze zijn linnen blouse uittrok, maar legde zijn hand in haar hals. ‘Span je ogen niet teveel in liefje.’ Hij keek Evesa recht in de ogen, zijn wenkbrauwen bezorgd gefronst. Haar ogen leken groot in het wassen gezichtje. Hoe was het mogelijk dat ze kon zien? Zag ze nu ook kleur? Diepte? Hij snapte er niks van, maar het deed er ook niet toe: ze kon zien. Dat was alles wat uitmaakte.

'Nog een laatste dienst bewijzen aan onze vrienden?' Ik keek kort naar haar oor. Als ze ergens mee zat, dan leek ze het altijd even aan te raken. Ik had alleen geen idee waar ze nu mee zou kunnen zitten. 'Evesa's vader halen? Daarna nemen we lekker wat tijd voor ons samen.' Ik boog voorover en kuste teder haar lippen een keer. Daarna pakte ik stevig haar hand vast en ik trok haar zachtjes achter me aan. 'Wat denk je? Zal hij het geloven? Ik heb het zelf gezien, maar ik geloof het amper.' Ik kneep zacht in haar hand. 'Je bezit krachtige magie lieve Myra. Je hebt mij ook betoverd.' Ik schonk haar een brede lach.

Ik vergat te ademen terwijl ik zijn lichaam bekeek. Hij was zo... Ik wist geen woorden. Geen enkel woord zou zijn lichaam kunnen beschrijven. Onbeschrijfelijk was misschien wel gewoon het beste woord.
Ik merkte dat zijn ogen op de mijne gevestigd waren en ik tilde mijn ogen weer op om terug te kunnen kijken naar hem. 'Waarom? Ik wil alles zien Gabriel! Ik wil de wereld zien!' Een lach verscheen om mijn mond en ik legde beide handen op zijn schouders neer. 'En... Ik wil mezelf graag zien. Kan dat?'

Michael's blik was waakzaam, liefdevol maar oplettend, die wonderlijke, doordringende blik... Alsof hij had gelezen wat er in haar omging. Haar gezichtsuitdrukking veranderde op slag. Ze keerde hem naar zich om, greep zijn schouders. 'Nee, nooit! Michael, gebruik dat woord nooit!' Haar lippen begonnen te beven, haar blik was indringend. Haar stem was zacht terwijl haar ogen de gang doorflitsten: niemand te zien. Godzijdank. Maar hoe kon hij het woord magie gebruiken in dit krankzinnige Engeland, doortrokken van godvrezenden leeghoofden, mensen op de brandstapel zettend, verdrinkend, vernietigend? Hoe kon hij dat zeggen terwijl haar moeder voor datzelfde woord gedood was? Zij, Myra, mocht dan wel onder de bescherming staan van Gabriël, ze wist niet of hij een hogere macht dan de kerk had. Hij kon raadgeven, suggereren, richtlijnen trekken, tussenbeide komen, maar was hij de bron achter alles? Ze betwijfelde of hij de gebeurtenissen naar zijn hand kon zetten en vormen, zoals een beeldhouwer zijn blok marmer bewerkte...
Ze sloeg haar ogen neer. Opeens klonk haar stem niet meer bibberig en beheerste ze haar bevende lippen. Ze wendde haar hoofd weg. Ze trok haar mondhoeken omhoog, maar het was geen echte lach. 'Sorry. Je hebt gelijk. Laten we Evesa's vader zoeken.'

Ze lachte en zag er ontzettend lief uit. Ze leek jonger, als een klein meisje met die lach. Haar hunkerende blik bleef op hem liggen. 'Natuurlijk wil je zoveel mogelijk zien als nu mogelijk is, maar je ogen zijn nog zwak. Je moet het langzaam opbouwen, langzaam trainen.'
Hij keerde zich een kwartslag om, poseerde Evesa voor zich. Zo stonden ze, dicht tegen elkaar aan, zijn armen beschermend om haar heen geslagen. Aan de wand hing de grote spiegel. De rand was nauwkeurig bewerkt en gesneden uit hout in krullerige ornamenten: er miste een hoekje linksboven. Het glas was dof en niet zo scherp als spiegels dat tegenwoordig zijn, maar in het schemerlicht van de kaarsen was het toch beeld toch goed te zien. Even genoot hij van het spiegelbeeld, de twee jonge mensen zo dicht bij elkaar, maar toen liet hij haar los. 'Bekijk jezelf maar eens goed, lieve Evesa.' Hij glimlachte. 'Dat ding daar is een spiegel, al kende je het woord natuurlijk. Het reflecteert jezelf, zoals je nu kan zien.'

In het ding, de spiegel, zag k twee mensen. Een prachtig mens dat ik net vol bewondering had staan bekijken en een dunner, ieler mensje. Ik voelde zacht aan mijn wangen en stapte als vanzelf naar voren om me goed te kunnen bekijken. Ik fronste en zag dat mijn spiegelbeeld ook begon te fronsen. Ik lachte, mijn spiegelbeeld lachte.
Kort keek ik om naar Gabriel, toen keek ik snel weer naar de spiegel.
Ik bekeek het mens dat daar stond en mij bekeek. Ze had een veel smaller gezicht dan de man achter me en een hele andere kleur ogen. Ze... Ik had een dunner lichaam met een hele andere vorm bij mijn middel. Dat wist ik eigenlijk wel, maar het zag er gek uit. 'Ben ik mooi?' vroeg ik, bijna fluisterend, zonder om te kijken. Ik herkende hem meteen als schitterend, maar bij mezelf wist ik het niet.

verbaasd keek ik Myra aan. Welk woord had ik gezegd dat ik niet had mogen zeggen. Ik wilde het bijna herhalen, 'magie', maar ze zou het vast niet waarderen. Ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden, maar ze draaide zich alweer om en ik knikte maar. Ja, we konden maar beter haar vader ophalen.
(Spoel maar dat ze terug lopen of zo al haha. Geen zin m hem echt te halen.

Het feit dat ze zichzelf zo aandacht bestudeerde liet hem ook weer opnieuw naar haar kijken, al zag hij alleen haar achterkant. De blonde haren, opgestoken in verwarde golven van goud: haar rechte hals, de smalle schouders en de slanke taille: hij kon de beginnende contouren van haar billen zien voordat het overliep in de zware stof van haar pognézijden jurk. Hij voelde hoe een kriebelend gevoel zich in zijn keel nestelde. Twee stappen naar voren, twee handen op haar heupen: zijn lippen zochten haar oor. 'Mooi?' fluisterde hij. 'Je bent prachtig.' Speels beet hij in haar oorlel.

Myra had altijd Evesa's vader lastig kunnen inschatten. Hij was een rijke koopman en al sprak hij geen negatief woord tegenover haar, ze wist dat hij haar niet graag mocht. Minachtte, haast. Zo'n zweem (dacht Myra) hing er om althans hem heen. Ze vond het niet buitensporig vervelend en ook keek ze er niet meer van op: van haar tijd als vrouw van de straten was ze gewend geraakt aan die wetenschap.
Ze had daarom nog geen woord gerept over het feit dat zijn dochter kon zien: dat moest hij zelf maar ondervinden... Ze ademde diep. Het klonk als een zucht. De redelijkheid won. Waarom had ze zo'n pesthumeur? Vast de maandelijkse perikelen. Maar tegelijkertijd wist ze dat dat niet waar was. Hoe dan ook, moraal van dit verhaal - ze klopte aan op de deur van Gabriëls en Evesas kamer. Even wachtte ze, opende daarna de zware eikenhouten deur en liet Evesa's vader voorgaan.

Ik giechelde zachtjes en keek, ja ik keek, naar hem om. Ik nam zijn gezicht tussen mijn handen en kuste even zijn lippen. Hoewel ik hem even teder kuste, sloot ik mijn ogen niet. Ik wilde zien, zien wat er gebeurde. Hij sloot zijn ogen, maar hij was zo dichtbij dat hij helemaal vaag verscheen.
Ik liet zijn lippen weer los en trko heel langzaam mijn hoofd terug. Zijn hoofd en het gezicht wat zich daarop bevond, werd langzaam weer duidelijker. 'jij bent onbeschrijfelijk mooi,' zei ik hem blij.

De deur ging open en verbaasd keek ik opzij. Dezelfde man en vrouw als net waren er weer. Myra en Michael. Maar dit keer hadden ze een man bij zich. Ik fronste en keek even omhoog naar Gabriel. Kende ik die man? Echter toen hij een stap verzet had, wist ik het al. Met grote ogen bekeek ik de man die een een soort lijnen in zijn gezicht had, die de andere drie nog niet hadden. 'Papa?'
Ik stormde op de man af en verborg me in zijn armen. Het was mijn vader. Hij rook zoals hem, hij ademde op dezelfde manier adem. Hij zei alleen niets. Ik kon wel horen waarom, hij huilde zacht.
Ik keek naar hem op en zag de natte tranen voor het eerst langs zijn wangen lopen. Zacht legde ik mijn vinger erop. 'Papa, niet huilen.'

Ik knipoogde naar Gabriel en sloot de deur weer zacht achter de vader van Evesa. Die hadden vast hun tijd samen even nodig. Vrolijk keek ik opzij naar Myra, die me echter wat minder vrolijk terug aankeek.
'Hij mag je echt wel als hij weet wat je hebt gedaan.' Ik fronste. 'Je bent toch niet boos om wat ik net zei he? Ik bedoelde het allemaal goed.' IK nam haar beide handen in de mijne en kuste ze. 'Ik houd van jou.'

Hoe had ze zo negatief kunnen denken? Het volgende moment voelde ze zich weer opgewekt, alsof, terwijl ze de kamer binnen was gestapt, alle negativiteit van haar af was gerold als grote brokken as en vuil. Misschien was het het plaatje wat Evesa en haar vader creëerde. De oudere man, de jonge vrouw... Ze gaf Michael een traag knipoogje en glimlachte even. 'Kom,' sprak ze gedempt terwijl hij haar handen kuste. 'Ik denk dat we maar weer even de kamer uit moeten.' Ze hield zijn hand vast terwijl ze zachtjes de deur weer opende en met Michael naar buiten glipte. Even wandelden ze stilletjes over de gang, toen bleef ze stil staan en leunde tegen hem aan. Ze verlangde naar hem, wilde door hem bezeten worden, overweldigd worden. Ze sloeg onberedeneerd haar armen om zijn hals heen en drukte haar lippen op de zijne. Alle spanningen moesten eruit en dat ging op deze manier.

Gabriël keek haast met ontroering toe hoe Evesa en haar vader elkaar opnieuw ontmoetten. Even gaf hij Michael en Myra een dankbaar knikje waarop die de kamer uitglipten. Hijzelf keerde zich zacht om op zijn laarzen en liep het nabijliggende vertrek in. Het was zijn studeerkamer: er stond een grote eikenhouten tafel met uitgestrekte kaarten, brieven met zijn hoofd erop en andere paperassen; zware boekenkasten gevuld met boeken, enkele kisten en andere kasten. Evesa en haar vader zouden wel een moment voor zichzelf kunnen gebruiken. Hij ging achter de eikenhouten tafel liggen en greep naar een ganzenveer. Terwijl hij wat achtergebleven administratief wegschreef betrapte hij zichzelf erop dat zijn vingers licht trilden. De papieren werden aan de kant geschoven: hij kon zijn aandacht er toch niet bijhouden. Maar één enkele gedachte overheerste zijn hoofd. Ze kon zien. Evesa kon zien.

Het duurde lang voordat er eindelijk woorden uit zijn keel kwamen. Ondertussen bekeek ik hem en streelde ik de tranen van zijn wangen af. Hij was anders dan mijn vrienden, ouder waarschijnlijk. Zijn ogen bleven mij strak bekijken. 'DUs... je ziet,' kwam uiteindelijk uit zijn mond. Dat was het enige wat hij zei. Zacht knikte ik. 'Ja papa.' Ik liet hem zacht los en haalde diep adem. 'Is het niet wonderbaarlijk?' Mijn vader bewoog zijn hoofd. Vragend bleef ik hem aankijken. 'Dat betekent ja...'
Zijn stem klonk oud, gebroken, maar ergens heel ver weg, klonk wel een soort blijdschap door. Ik deed na wat hij had gedaan en nu zag ik die lach eindelijk op zijn gezicht komen. 'En dit is nee.' Hij bewoog zijn hoofd weer en ik deed hem na. Zacht pakte hij ondertussen mijn handen en we gingen op het bed zitten. 'Heb je al meer van de wereld gezien?' Ik deed ijn beweging weer. Nee. Hij knikte een keertje. 'Oke. Dan moeten we dat maar gaan doen.' Zacht ging zijn hand even langs mijn wang. 'Je bent zo snel groot geworden.'
Ik voelde hoe ik nu breed glimlachte. 'Dankje pap. Ik wil graag naar buiten. Mag Gabriel mee?' 'Ja, doe maar.'
Ik stond weer op en keek voorzichtig rond. Waar was hij nou heen? Ik sloot mijn ogen en dacht na. Het aanliggende vertrek waarschijnlijk.
Met mijn ogen dicht, liep ik er zo naartoe. Pas toen ik stil stond, opende k mijn ogen weer. 'Gabriel, we willen naar buiten. Ga je mee?'

Ik werd een beetje overvallen door haar, maar erg vond ik het niet. Ik sloeg mijn armen om haar middel en zoende haar passioneel terug. Kort trok ik mjn lippen los en ik keek de hal door. Er was niemand.
In een snelle beweging lag Myra in mijn armen en ik liep met haar naar ons vertrek toe. 'Je wilt toch niet proberen een kindje te maken he, ondeugend ding?' vroeg ik met een grote grijns op mijn lippen. Niet dat ik daar enig probleem mee zou hebben.
Ik kuste haar lippen weer even, liep toen ons vertrek in en duwde de deur weer achter me dicht. Zacht gooide ik har op het bed.

Gabriël legde de ganzenveer neer en wreef zich de ogen uit. Teveel fantasie was fataal voor iemand die beslissingen moest nemen. Zijn gedachten waren gedwaald over de oorlog, nog geen winter geleden, de voorraden en de handelsrelaties met de naburige kasteelheren, de pachters en de adel: het feit dat hij zijn buitenkasteel vlakbij de kust graag weer eens wilde bezoeken: hij was er in geen jaren geweest. Misschien, fantaseerde hij, wederom niet zijn hoofd bij het werk kunnen houdend door het meest recente nieuws, kon hij er heen met Evesa als huwelijksreis en dan...
Ze stond in het vertrek zonder dat hij haar had horen naderen, even onhoorbaar als altijd. Hij rees op vanuit zijn stoel en schoof de papierrompslomp aan de kant. Hij moest er vanavond maar eens tijd voor maken. 'Natuurlijk,' antwoordde hij op Evesa's verzoek, zich bovenmatig verheugend. Hij stapte op haar af en drukte een kus op de slaap. 'Maar niet te lang, hoor. Wellicht word je overweldigd door alle indrukken en je ogen zijn nog zwak.'

Als antwoord op zijn vraag ontsnapte Myra een giechellachje. Ze lag nu heerlijk op het bed en besefte nu pas hoe vermoeid ze eigenlijk was nu alle spanning eruit was. Evesa kon zien. Het experimenteren dat maanden had geduurd was niet met zonder vruchten gekomen. Even had ze haar ogen gesloten. Haar perfect opgestoken haar was door Michael's zwaai op het bed losgeraakt en viel in verwarde lokken over het gehele kussen heen. De touwtjes van haar jurk waren strak aangetrokken en bezeerde haar onder haar schouderbladen. Vervelende, zijden, glanzende tenten: dacht ze even; Evesa zal nog duurdere en onhandigere, prachtige jurken dragen: ze wordt immers koningin. Dat is zo klaar als een klontje...
Ze opende haar ogen weer en keek naar Michael en glimlachte, beseffend dat ze nog steeds geen antwoord had gegeven. Of zijn vraag nou retorisch was of niet. Ook besefte ze zich dat ze ontzettend veel van hem hield, zo buitensporig veel dat het gewoon belachelijk was. Ze trok hem naar zich toe, gloeiend van verlangen. 'Waarom ook niet?'

Ik grijnsde breed en kroop over haar lichaam heen naar haar gezicht. Zacht kuste ik haar lippen. TOen ik weer opkwam, keek ik haar liefdevol in de ogen, maar toch met een jongensachtige grijns. 'Waarom niet?' Ik kuste haar weer, maar rolde toen van haar af en trok haar een stukje omhoog. Mijn vingers gingen over de touwtjes op haar rug en bevrijdden haar van de zware jurk die ze droeg. 'Belachelijk,' mompelde ik zacht.
Goed, ze was prachtig in de jurken, maar voor mij zag ze er net zo leuk uit in haar oude kloffie. Of als ze stiekem wat van mij aantrok op een late avond wanneer we vrije tijd hadden.
Alle touwtjes waren nu los en ik liet de jurk langzaam naar beneden zakken, als in een dramatische scene. Zacht kuste ik haar schouder, haar nek en haar haargrens. Toen duwde ik haar zacht terug op het bed en trok ik de jurk naar beneden. Het lichaam onder die kleren, hoe beschadigd het misschien ook mocht wezen, verwonderde me iedere keer weer.
Zodra haar jurk uit was, gooide ik mijn eigen shirt ook aan de kant. Ik boog voorover en kuste haar tussen haar borsten. DE volgende kus er net onder, tot ik uiteindelijk bij de rand van haar onderbroek kwam.
Rest skippen? haha

Ik keek hem met een grote lach op mijn gezicht aan en kon me niet beheersen om hem evn te knuffelen. Mijn hart klopte snel in mijn keel terwijl ik naar hem op keek. Het was dat mijn vader vanuit de andere kamer klonk, anders was ik misschien weer vergeten wat we gingen doen.
Ik sloot mijn ogen en liep weer terug naar het vertrek waar mijn vader stond. 'Vader, nog even mijn mantel pakken, dan ben ik zover.' Ik keek de kamer rond, maar kon niets vinden wat me deed denken aan mijn mantel. Dus sloot ik maar weer mijn ogen en liep ik naar de plek waar ik hem had gelaten. Pas toen ik hem had gevonden met mijn handne, opende ik mijn ogen. Het ding wat ik in mijn handen had, was mooi. Alles was mooi. Ik sloeg het om en knikte naar de twee mannen. 'Ik ben klaar.'

Het zonlicht scheen door de ramen naar binnen, het vertrek in een goudkleurig licht zettend. Ze lag op haar zij op het bed, half onder de lakens, en streek met haar vingertoppen over Michael's wenkbrauwen, voorhoofd, wang, hals, schouder en weer terug. Het was gebeurd, het zoete spel van de liefde, en als altijd was het weer toegeschenen als een balsem op een rauwe wond. Of sterker: hij had haar het innerlijk evenwicht weer teruggegeven.
Haar lippen gleden een moment langs zijn hals, waarna ze speels haar tanden in zijn huid zette, haar merkteken achterlatend. 'Ik geloof dat ik verliefd op je ben,' sprak ze plagend, naar hem opkijkend met glinsterende ogen. 'Ik geloof dat ik een beetje heel erg veel verliefd op je ben.'

Ze keek naar hen op. Schuw, maar kalm, krachtiger dan hij zelf was, voelde hij. Met zijn drieën waren ze naar buiten gelopen. Allereerst door de lange gangen en wenteltrappen: daarna het binnenplein, de binnenste poort door richting de stallen: hij liet Evesa opnieuw kennismaken met Rover. Hij stond nu tegen de staldeur aangeleund en knipoogde tegen de warme herfstzon. 'Wat denk je, is dit voldoende voor één dag of wil je richting de markt?' informeerde hij, niet zeker wetend of het een goede beslissing zou wezen: al die indrukken op een dag? Even wisselde hij een blik met Evesa's vader. 'En anders gaan we hier de kasteeltuinen in. Weinig mensen maar wel veel te zien. Bloemen, volieres, perkjes, vijvers - dat soort geneuzel. Maar wat jij graag wil.' Zijn lippen krulden zich tot een glimlach terwijl hij haar gadesloeg. Wonderlijk. Het scheen een droom, onrealistische werkelijkheid.

Als ik liep hield ik mijn ogen dicht. Het was raar en een beetje angstaanjagend om de wereld zo om me voorbij te zien vliegen. Bovendien raakte ik juist de weg kwijt als ik mijn ogen open had. Geen idee waar ik dan heen moest. Voor ik het wist, stond ik voor een groot dier. Ik opende mijn ogen en keek naar de kop van Rover die me vrolijk toe brieste. 'Wat ben jij een mooi dier!' zei ik opgewekt en ik klopte het zacht op de hals. 'Misschien nog wel mooier dan je baasje.' Ik draaide me om en sloeg mijn armen om de nek van Rover heen als bescherming. Lachend keek ik naar Gabriel. 'Ja Rover, je bent echt mooier dan je baasje.' Een zachte giechel ontschoot uit mijn mond.
Ik knuffelde het paard nog even en stapte toen naar voren. Even moest ik nadenken, maar heel moeilijk was de beslissing niet. 'Ik wil naar de markt.' Dat was mijn thuis geweest voor zoveel jaren. Elke markt was anders, maar toch ook weer zo gelijk. Ik wilde de plek van mijn jeugd zien.
Mijn vader knikte en pakte me bij mijn hand vast. 'Daar gaan we heen schat.'

Ik nam haar in mijn beide armen en keek haar in haar mooie ogen. 'Nee, ik ben niet verliefd op jou.' Ik streelde door haar haren die los waren komen te zitten door het bedspelletje. 'Ik houd van jou. Mijn liefde is meer dan verliefdheid. Jij hebt mijn hart in beslag genomen en k smeek je om hem nooit meer terug te geven.' Ik tilde mijn hoofd op en kuste kort haar lippen. 'ZUllen we nooit meer uit bed komen? Gewoon hier blijven liggen. Samen. Naakt.'

Even kon hij slechts kijken naar het plaatje wat het meisje en het dier schepten. De jonge vrouw met het zonlicht op de gouden haren, haar handen om het grote paardenhoofd gevouwen: het dier brieste vrolijk. 'Wat ben jij een mooi dier!' zei Evesa en keek naar Gabriël op. Even was het hem ten moede of hij zonlicht op het water zag weerspiegel en hij kon niks anders dan glimlachen met twinkelende ogen, vooral na Evesa's volgende actie, het paard liefkozend en daarna haar armen om de nek slaand voor bescherming en ondertussen plagend naar hem lachend: 'Misschien nog wel mooier dan je baasje.'
Gabriël trok zijn lippen omhoog en liet een paardengesnuif horen. Pas maar op, of ik bijt je als een paard, had hij willen zeggen en ondertussen zijn lippen speels in haar hals hebben willen zetten, een tik op de billen willen geven. Maar hij had nog net genoeg tegenwoordigheid van geest om zich te herinneren dat Evesa's vader ook bij hen was. Gabriël mocht dan nu wel de koning zijn, het leek hem verstandiger zich wat in te houden in het bijzijn van de oude heer... per slot van rekening was het toch zijn schoonvader. Of althans, nog niet. Hij grinnikte en liet het varen. 'Dan gaan we naar de markt.' Hij gaf Rover even een liefkozend tikje op de snuit. 'Ja ouwe jongen, wij halen je later weer op. We gaan nu te voet.'
Met enkele wachters ter bescherming in hun kielzog begaven ze zich naar het marktplein. Gabriël praatte met wat koetjes en kalfjes met Evesa en haar vader. Toch kon hij zich niet aan de indruk onttrekken dat hij droomde. Ze kon zien. Was het nu werkelijk waar? Myra was ook werkelijk een duivelskunstenaar... Toen hij zich het bruinharig meisje herinnerde, bedacht hij dat hij nog wat aan haar moest vragen. Vrouwen onderling wisten vast van elkaar wat ze graag zouden willen en mooi vonden. En zoiets als een ring voor een bijzondere gebeurtenis wilde hij niet zomaar lukraak kopen zonder of hij wist dat Evesa hem mooi zou vinden, dus kon hij dat het beste bij haar vriendin peilen. Hij richtte zijn gedachten weer op het heden. Het begon drukker te worden naarmate ze dichter bij de markt kwamen. Hij nam Evesa's hand stevig in de zijne.

Myra glimlachte. Zo op haar rug liggend liet ze de zonnestralen over zich heen spelen. Michael's woorden gleden over haar heen als lichtgevende, pluizige bolletjes. 'Goed plan,' beaamde ze, zich lui naar hem omdraaiend en haar hoofd op zijn borst leggend. 'Jij bent nu toch een schildknaap en kan bevelen. Laten we elke avond het diner op het bed laten serveren en vet als varkens worden.' Haar vingers streken door zijn korte baardje. Ze wenste dat ze de tijd kon pauzeren, genietend met hem op bed liggend tussen de witte lakens en de gouden zonnestralen. 'Hoe zou het nu met Gabriël en Evesa gaan?'

Het lopen ging moeilijk en maakte de wereld om me heen draaidend en bewegend. Tijdens het lopen hield ik daarom mijn ogen maar dicht, maar zodra we stil stonden of iets, opende ik mijn ogen weer en bekeek ik waar we nu weer waren. Ik hoorde de mensenmassa groter worden en ik wist soms te spieken. ER waren zoveel mensen en iedereen zag er weer anders uit. SOmmige leken op Gabriel, sommige op mij, sommige op Myra en sommige op mijn vader, maar niemand zag er hetzelfde uit.
Tussen mijn vader en Gabriel in, kwam ik uiteindelijk op het marktplein. Er waren vele mensen, die zich allemaal omdraaiden voor ons. Dat was waar, Gab was de koning. Ik keek kort naar hem op en glimlachte breed. 'Wat een boel mensen he?' Ik keek naar mijn vader opzij. 'Hier ben ik opgegroeid!'
Ik sloot mijn ogen en snoof de geur van al het eten op. Daarna opende ik mijn ogen weer en ik keek rond naar de verschillende kraampjes. 'Ik wil al het eten zien!' Ik pakte de hand van Gabriel, en trok hem achter me aan naar het dichtstbijzijnde kraampje.


'Dat lijkt me een heerlijk idee,'  grinnikte ik en ik streelde haar over haar heupen heen. 'Maar ik geloof nooit dat jij zo dik als een varkentje kan worden.' Ik tikte haar op haar neus. 'En herinner. Ik ben dol op varkens. Het liefst boven het spit.' Ik rolde om en ging bovenop haar zitten. SPeels keek ik op de dame neer. 'Beetje peper en zout erop en het is helemaal klaar.' Ik pakte haar bij haar middel vast. 'Maar dan zal ik je eerst nog maar wat vetter moeten mesten.'
Lachend liet ik me weer naast haar vallen en ik trok haar terug in mijn armen. 'Al bevalt het me zo ook wel.' Ik streelde door haar haren. 'Geen idee, maar die zijn vast aan het genieten.'

Ondanks zijn gevoel van vreugde dat binnenin hem onophoudelijk pulseerde en trilde als kwikzilver, was zijn scherpe bezorgdheid om Evesa niet verdwenen. Hij merkte dat ze het lopen lastig vond. Stevig hield hij zijn hand in die van haar, leidde haar door de mensenmassa heen, af en toe ondersteunend, altijd bij haar zijde, en anders haar vader wel. Het werd drukker op de markt. Daarnaast begon het tijd voor kerst te worden en waren veel kraampjes versierd met  hulsebladeren, dennentakken, bellen en kaarsjes. Om de zintuigen nog meer voldoening te geven was de lucht verzadigd met de geur van versgehakte dennentakken, geurige mede, kerstbrood en ander lekkers. Hij moest lachen toen hij mee werd getrokken toen Evesa naar het dichtsbijzijnde kraampje glipte. 'Lief vreetzakje van mij,' zei hij plagend, eens kans ziend om haar terug te pakken op haar opmerking dat zijn paard knapper was dan dat hij was. Liefkozend gaf  hij haar een tikje op de wang. 'Neem wat je wil, maar laat ook nog wat voor de rest van de stad over, wil je?'

Even deed Myra moeite om boos te kijken, haar wenkbrauwen gefronst en haar lippen opgetrokken: ze uitte een knorrend geluid als een nijdige kat. Ze kon het echter niet lang volhouden: de frons verdwenen, haar lippen plooiden zich tot een lach en ze rolde nu over hem heen, ondertussen enkele kussen in zijn nek zettend. 'Lieve, lieve Michael, wat ben je toch romantisch.' Ze kwam in zittende houding en sloeg haar benen over de rand van het bed. Het contact met de vloer was koud, zodat ze huiverde en Michaels mantel van een stoel greep en die om zich heen sloeg. Ze stapte naar het raam toe en tuurde naar buiten. De zon scheen, maar de lucht liep snel vol: het zag er naar uit dat het zou gaan sneeuwen. Ze keek uit op de binnenplaats van het kasteel, de tuinen, daarachter de dunne binnenmuur en dan de straten: de ontelbare daken met de rokende schoorstenen en daartussen mensen: nog verder weg het marktplein met de kraampjes en alle kleine poppetjes als mensen, nog verder weg de buitenste muren. Daarachter weilanden en de bossen voor zover het oog reikte. Ze voelde een drang om met Michael richting de bossen te gaan, weer terug naar de rivier, terug naar het gebouwtje waar ze gevangen waren genomen en Michael gemarteld was, terug naar al die plekken om lang weggestopte wonden te helen. Maar tegelijkertijd had ze de energie er niet voor, maar dat kwam omdat Michael haar met het heftige liefdesspel behoorlijk had uitgeput. Ze sloeg de mantel wat dichter om zich heen, keek naar hem om en glimlachte. 'Die twee zijn inderdaad tot over hun oren verliefd. Het lijkt me niet lang meer te duren of er wordt een huwelijk gesloten tussen hen. Denk je dat dat nog voor het nieuwe jaar gebeurd?'

Ik probeerde verontwaardigd naar hem op te kijken, maar ik mislukte jammerlijk. Ik kon niet boos op hem zijn of wat dan ook en ik was in een veel te goede bui om dit als kwetsend op te vatten. Bovendien bedoelde hij het ook helemaal niet zo. Ik keek naar al het eten en boog een stukje voorover om de geuren op te kunnen vangen. Dus zo zag dat eruit! IK pakte een van de vruchten en voelde eraan. 'Oh!' Ik keek blij op naar Gabriel en toen weer naar het fruit in mijn handen. Wat een mooie kleur had dat. Het paste precies bij de smaak.
Ik keek op naar de man die zijn aandacht op ons gevestigd had. 'Kan ik u helpen heer? Alles wat u maar wilt. Zegt u het maar.' Mijn blik ging opzij naar Gabriel en ik twijfelde, maar vroeg het toen toch zacht in zijn oor. 'Mag ik van alles eentje? Alsjeblieft.' Hoopvol keek ik tussen mijn wimpers door naar hem omhoog en ik trok mijn liefste lach. Die kon hij gewoonweg niet weerstaan.

Ik legde mijn hand onder mijn hoofd en drukte zo mijn bovenlichaam een stukje omhoog zodat ik Myra, die voor het grote raam stond, goed kon zien. Ze verdween bijna in mijn mantel. Ik keek naar haar krullende haar dat eroverheen viel en een zucht van tevredenheid ging door me heen. Ze was de mijne.
Rustig haalde ik mijn schouders op. 'Het kan n ieder geval niet lang meer duren. Ze zijn stapel op elkaar. NU moet Gabriel alleen nog de stap zetten om haar te vragen.'

Gabriël grinnikte getroffen: ze lachte met die typische lach waarvan ze wist dat hij er geen weerstand aan kon bieden: ze kende hem veel te goed. Beter dan zichzelf, eigenlijk. Hij drukte een snelle kus op haar wang. De koopman kreeg een rinkelend zilverstuk, Evesa kreeg een rieten mandje gevuld met geurige stukken fruit, een van elke soort. Gabriël wierp een blik naar alle andere kraampjes: gedroogde kruiden, wapens, zoetigheden, potten, pannen, kruiken; kleding, boeken, levende dieren als kippen en ganzen, maar ook paarden en jonge honden - sjaals, sieraden, snuisterijtjes, brood: zoveel verschillende dingen dat Gabriël plagend aan Evesa opmerkte dat het koningshuis nog bankroet zou worden als ze bij alle kramen één van elk ding wilde hebben.

'Wel, het zal vast niet lang duren voordat Gabriël haar hand vraagt. Ik heb nog nooit iemand zo verliefd gezien.' Ze glimlachte en wierp een blik over haar schouder naar de jonge man op het bed. Zelden vond ze hem er aantrekkelijker uitzien; het haar in de war, het ruige, korte baardje, zijn hoofd steunend op een van zijn sterke armen. Het lichaam vol littekens, maar de groene ogen die schitterden als altijd, met een joviale levenslust die ze nog nooit bij iemand gezien had en wat haar zo aantrok. Ze hield van hem, besefte ze, zo buitensporig veel dat het gewoon idioot was. Ze stapte naar het bed en drukte een kus op zijn voorhoofd. 'Ik ga op zoek naar een bad. Zullen we dan eens op de markt kijken?'

Ik lachte naar hem, maar gaf geen antwoord. Nooit had ik iets te kort gehad en ik zou het helemaal niet erg vinden om weer rond te moeten reizen - mits Gabriel mee ging -, maar zoveel geld hebben was helemaal niet vervelend. Ik keek naar het mandje. Daar zou ik thuis eens goed noodzaak van nemen. Nu wilde ik zo veel mogelijk zien. Een dag was maar kort. Ik knikte naar de man met stralende ogen en liep toen verder. Ik zag dat mijn vader op de fontein had plaatsgenomen en ons gade sloeg. Ik tilde mijn hand op en zwaaide even naar hem. Toen focuste ik me weer op het volgende kraampje. 'Wat zijn dit?' vroeg ik terwijl ik naar alle glinsterende dingen keek. Er waren zoveel verschillende kleuren te zien op het kraampje waar heel netjes een doek overheen gelegd was. 'Wat is dit allemaal mooi.' Ik keek op naar Gabriel. 'Je hebt me nooit verteld hoe verschrikkelijk mooi het leven is!'
Ik ging met mijn vingers op de dunne 'touwtjes' heen. Ik zag de scherpe blik van de vrouw die duidelijk haar goederen goed bewaarde. Zou ze echt denken dat iemand di emet de koning op stap was, iets zou stelen?
Mijn vingers kwamen bij kleine rondjes uit. 'Wauw, die gekleurde zijn echt heel mooi,' zei ik terwijl ik het bovenste rijtje aanwees.

Ik liet een luid gekreun horen, maar knikte toen lachend. 'Goed goed. Ga jij je maar wassen, dan kleed ik me alvast aan. We kunnen wel even naar de markt toe.' Ik duwde mezelf overeind en rekte me eens grondig uit. 'Ik heb nog wel een paar muntstukken. We kunnen op de markt wel iets lekkers kopen?' Ik liep naar de stoel toe enpakte daar mijn kleding vanaf. Rustig begon ik me aan te kleden, maar toen ineens wist Claudia niets meer te schrijven.

Een glimlach plooide Gabriëls lippen. 'Het leven kan mooi zijn, zelfs als je niet kan zien.' Even drukte hij een kus op haar wangen, sloeg een arm rond haar middel heen en richtte zijn aandacht op de voorwerpen die Evesa verrukt hadden. 'Sieraden,' antwoordde hij op haar vraag en wees. 'Kettingen, hoofdsieraden, oorbellen, ehm, haarknippen, broches, ringen... Myra kan je er ongetwijfeld meer over vertellen.' Hij prentte de sieraden goed in gedachten waarbij Evesa haar verwondering over haar uitgedrukt.

Na een heerlijk warm bad liet Myra zich door een kamermeisje opknappen in een crèmekleurige, wijdvallende jurk hijsen met bijpassende witte bontmantel en mof. Met Michael liep ze nu over het binnenhof heen richting de binnenstad van de stad, waar de markt in volle gang was. Het was begonnen te sneeuwen: zachte, lichte vlokken als donsveertjes die neerdwarrelden en door de wind getild werden in kleine tornado's met de al gevallen sneeuw. Myra genoot van alle waar die de marktkoopmannen aanprezen toen ze op Evesa en Gabriël stuitten.
Er volgde een vreugdevolle begroeting en wat geklets over koetjes en kalfjes, toen Gabriël Michael en Myra een knipoogje gaf. 'Michael, jij bent bekend met de stad hier... Zou jij op zoek kunnen gaan naar een nette eetgelegenheid voor de lunch? O, en waarom neem je Evesa niet mee? Er valt hier nog zoveel te zien...' Zonder dat Evesa het zag trok hij een grimas naar hen toe. Hij wilde even Myra alleen hebben. Hij wist evenveel van sieraden af als van andere vrouwenprutteltjes als waaiers, ondercorsetten en parfum - zo goed als niets. Hij wist nu zelf welke sieraden Evesa mooi had gevonden, maar het waren er zoveel - en Myra kon vast goed een mening geven. Het was alleen te hopen dat Evesa geen 'argwaan' zou koesteren.