The Middle Ages

Gesuikerde zoetrollen met kersen! Wat waren die goddelijk! In zichzelf moest Myra even glimlachen terwijl ze van de cake snoepte. Daar had ze een jaar geleden nog niet van kunnen dromen, nee, korter zelfs...
Al had Michael de moeite genomen zijn verbazing niet te laten blijven bij haar verhaal, Myra fronste zeker haar wenkbrauwen bij Evesa's verhaal. Koude kak? Was Evesa zelfs van adel, zelfs als slechts alleen de kant van haar moeder dat was? Interessant, al scheen Evesa het over haar schouder heen te gooien als sinaasappelschillen. Ze waagde het niet om over Gabriël's familieachtergronden te beginnen en Michael wilde ze er ook niet mee confronteren, zodat ze snel het laatste hapje cake naar binnen propte, opstond en Michael met zich meetrok. 'Kom, laten we nog wat gaan zwemmen. Het water is heerlijk en anders wordt er straks nog aan mijn hoofd gezeurd dat je niet had kunnen zwemmen doordat ik constant op de kant zat.' Plagend stak ze een ogenblik haar tong uit voordat ze naar de oever liep en zich weer in het water liet zakken, naar het midden zwemmend. Ja, bedacht ze, zoals Michael al zo-even had gezegd: dit was het leven.

Gabriël keek hen na met een vage grijns op zijn gezicht. 'Wat een duet, die twee. Hoe die elkaar ook zo hebben gevonden is me ook een raadsel.' Hij richtte zijn aandacht weer op Evesa en streek over haar wang heen. 'Hoe wij elkaar gevonden hebben is nog raadselachtiger.' Een grinnik, en toen een impulsieve ingeving: 'Ga je mee en stukje wandelen? Michael en Myra zullen dichtbij genoeg zijn om op het eten te passen... En anders Rover wel.'
Hij stond op en hielp Evesa ook overeind, haar een arm aanbiedend. Hij had nog geen idee waar ze heen zouden gaan, maar even op zoek naar wat privacy. O, niet dat Michael en Myra hem in de weg zaten: maar hij wilde slechts even met Evesa alleen zijn, en de andere twee bij het water hadden daar vast geen bezwaren tegen.

'Rover past niet op. Rover eet het op.' Ik lachte zacht en knikte toen op zijn vraag. 'Laten we maar even lopen.' Ik kwam rustig, maar minder soepel dan normaal, overeind. Ik pakte de mantel op die was gevallen en sloeg die weer om mijn schouders heen. 'Waar wil je heen dan?' Stiekeme gedachten kwamen in me op. Ik en de koning. Samen. In het bos. Alleen.
Ik beet speels op mijn lip en richtte mijn blik beschaamd naar beneden. Alsof hij daar ooit aan zou denken. Terwijl ik met mijn éne hand de mantel dichthield, pakte ik met mijn andere hand de zijne op de tast.
'Gewoon lopen?'
Ik had het nog niet gezegd of mijn gedachten dwaalden af. Zouden we dichtbij het huisje zijn waar we hadden ...? Ik kon een giecheltje niet inhouden. SNel bewoog ik mijn hoofd bij hem vandaan, maar zeer waarschijnlijk had hij het toch wel gehoord.

Een grote grijns kwam op mijn lippen te liggen en ik stond meteen op om haar te kunnen volgen. De grote jongensachtige lach kon ik niet verbergen, ook niet toen ik mijn shirt uitdeed en mijn broek liet zakken.
Een snelle blik op Myra leerde me dat het niet al te diep was en ik besloot een duik maar te laten.
Evenals Myra liet ik me in het water zakken en zwom ik van de kant af om uiteindelijk bij Myra aan te komen. 'Hmm, het water is heerlijk koel en fris.' Ik pakte haar zacht bij haar heupen vast en trok haar dichter naar me toe.
'Je bent onweerstaanbaar,' grinnikte ik.

Myra keek weer ernstig; de vage, nonchalante toon was uit haar stem verdwenen. 'Ik weet eigenlijk bar weinig van je, Michael Achternaamloos,' sprak ze terwijl ze een hand op zij borst legde en met de andere water tussen haar vingers zeefde. 'Waar kom je eigenlijk vandaan? Ik verbaasde me over het feit dat Evesa's moeder van de adellijke kant schijnt te wezen. Hoogst interessant, maar verwarrend. Hoe zit dat met jouw familie?' Nu glimlachte ze, een vaag, enigszins plagend lachje dat haar blik enigszins verhelderde. 'Jij bent ook niet toevallig een verloren koningszoon? Ik ben zo langzamerhand in staat om alles te geloven.'

Hij hoorde een geluidje naast zich: een lachje, een giechelend lachje: Gabriël's antwoord was dat hij over zijn hele gezicht lachte: een gelukkige lach die de laatste tijd zeldzaam was geweest. De lach deed de ernstige uitdrukking verdwijnen, verzachtte de lijnen van zijn kaak en zorgde voor een twinkeling in zijn ogen. Ja, het leven lachte; hij was alleen met Evesa, althans voor dit moment. Hij gaf een zacht kneepje in haar hand, tilde die daarna op om er een kus op te drukken. 'Gewoon lopen,' herhaalde hij met een uitgestreken gezicht. Zijn hand gleed echter naar haar rug, schoven de mantel opzij, gaven een plagend kneepje in haar billen. We kunnen het hem niet kwalijk nemen: hij was in de bloei van zijn manzijn en alleen met het meisje van wie hij zielsveel hield.
Alsof Evesa zijn gedachten had kunnen lezen waren ze inderdaad vlakbij het huisje waar ze toen een tijd terug (het scheen hem toe alsof het jaren waren), alleen waren geweest, de liefde hadden geproefd tijdens de heerlijke nacht dat een balsem op een rauwe, schrijnende wond had geleken. Het doemde al op vanachter de eikenbomen. De veranda was nog altijd even scheef, de deur was nog steeds verdwenen en vogels klapwiekten vanuit het kapotte dak omhoog toen ze naderden. Hij stapte de verwilderde tuin door de treden op naar de scheve veranda, en deed met zijn lippen het geluid van een krakende deur na, met zijn hand een denkbeeldige deur voor haar openhoudend. 'Na u, milady,' grinnikte hij.

'Ik?' Lachte ik en ik trok haar lichaam nog sichter naar me toe. 'Ik was eerder benieuwd naar jouw familie en achtergronden. Mijn ouders heb je gekend. Hardwerkende verkopers. Miun moede4 deed thuis en regelde producten, mijn vader was elke dag op de markt te vinden. In weer en in wind. Als klein jochie wist ik al dat ik dat later ook wilde doen. En dat heb ik gedaan totdat ik een koninklijke vriend kreeg.' Ik grinnikte en haalde mijn schouders op. 'Maar ik wil het van jou weyen. Vertel me over je verleden lieve Myra.'

'Zeg, waar zijn we?' Vroeg ik terwijl ik maar al te goed wist waar ik op dit moment naar binnen staote. Ik kreeg een speelse lach om mijn lippen en draaide me langzaam naar de man om die nog bij de deur stond. Ik wist niet of het kon, of het heel ongepast was, maar ik deed het. Ik liet mijn emoties mijn verstand wegdrukken. Ik liet de mantel van mijk schouders zakken en streelde mijn haren, naar achter, over mijn bijna bloge schouders heen.
Ietwat verlegen bleef ik staan, in de stoffigeruimte die zoveel gevoelens tussen ons waarborgde.

'Brave familie,' sprak Myra, in gedachten verzonken starend naar een denkbeeldig punt in de verte. De twee woorden kwamen wellicht spottend over, maar dat was allesbehalve haar intentie geweest: ze meende de woorden met een positief balsem. Ze sloot haar ogen een moment. Het hadden haar schoonouders kunnen worden. Even zweeg ze, terwijl Michaels woorden nog in de lucht hingen. 'Je ouders waren geweldig.' Een verdrietig glimlachje, Michaels gegrinnik en zijn vraag naar haar familie: ze fronste de wenkbrauwen. Haar ouders. Gek, het leek alsof ze diep moest nadenken.
'Mijn moeder,' begon ze uiteindelijk na een pauze, 'was een... wel, vrouw van plezier. Ze werkte in een kroeg vlakbij de haven en hielp ondertussen zieke mensen. Ze had een fenomenale kennis van kruiden en hun werking. Ik had het al gezegd; van haar heb ik alles geleerd. Ik moet zo'n elf jaar zijn geweest toen ze op de brandstapel gezet werd. Ze werd gezien als een heks.' Ze glimlachte een beetje wrang. 'Over mijn vader weet ik eigenlijk niets. Ik heb hem altijd ingebeeld als een avontuurlijke ridder, een dappere aartsengel met een zwaard die ooit zou komen om me als klein meisje te komen opeisen en te beschermen. Hij is nooit gekomen. Waarschijnlijk is het een dronken piraat of andere zeeschuimer geweest en vertrokken naar een ver land. Maarja, het is zoals het is en dat is het.' Ze zuchtte en hief haar hoofd wat naar hem op. Haar glimlach werd langzaam wat stralender. Ze hief zich wat op uit het water om een kus op zijn lippen te drukken. 'Maar alsnog heb ik nu mijn engel gevonden.'

'Wel, mijn liefste, ik denk dat je het wel kan raden,' was Gabriëls antwoord. Hij was achter haar aan de ruimte binnengestapt. Het vertrek was nog niks veranderd, enkel weer wat meer verlaten dan voorheen. Het was als een voorhistorische ontmoetingsplek, slechts bekend aan Evesa en hem. Des te beter.
Hij was zojuist begonnen enkele naar binnen gewaaide takken naar buiten te werken toen Evesa met een haast sensueel gebaar de mantel van haar schouders liet zakken. Van ongeveinsde verbazing liet hij haast de takken uit zijn handen vallen en moest hij even slikken: want, alle goden, ze was en bleef bloedmooi. Een ogenblik kon hij enkel staren naar het tengere figuurtje in de witte, haast doorschijnende jurk, kort genoeg om een flink stuk van haar benen vrij te laten: zijn ogen gleden over haar dunne middel, haar borst, haar sleutelbeenderen, de slanke hals en de kaaklijn. Zijn blik bleef hangen bij haar volle lippen, zwoel iets geopend terwijl ze haar blonde haar naar achter streek zodat haar bijna geheel blote schouder vrij kwam te liggen, kwetsbaar en uitnodigend voor zijn hongerige ogen. Het geheel was voldoende om zijn hoofd op hol te jagen.
Met een haast ongeduldige zwaai gooide hij de takken naar buiten terwijl hij op haar toestapte om haar in zijn armen te nemen. Zijn handelingen waren haast dierlijk toen hij met woest verlangen zijn mond op haar lippen drukte en zijn handen over haar middel lieten glijden: verlangen gierden door zijn bloedbaan als een fontein van gevoelens. 'Evesa, wat ben je toch betoverend,' mompelde hij tegen haar lippen aan voordat hij zijn hoofd scheef naar onderen bracht en zijn lippen tegen de huid van haar hals drukte.

Mijn acties hadden precies de uitwerking die ik gehoopt had. Even vergat ik te ademen terwijl ik Gabriël passioneel terug kuste. Toen hij dan ook mijn nek begon te kussen en zoenen, moest ik even naar lucht happen.
Mijn armen klemde ik om zijn brede middel heen, mijn vingers tegen zijn shirt gedrukt.Wilde gedachten schoten door mijn hoofd heen. Hij en ik. Samen. De rest zullen we maar even buiten het beeld laten.
In een snelle beweging gingen mijn handen nu naar beneden en bijna nog sneller wist ik de blouse van de koning uit te trekken. Een toch wel enigszins voorzichtig sprongetje en ik zat met mijn benen om zijn middel geslagen. 'Ik houd van je,' fluisterde ik terwijl ik zijn kin opzocht, deze optilde en hem met mijn lippen weer tot zwijgen dwong.

Ik keek haar in haar mooie ogen terwijl ze verhaal deed. Zacht streelde ik een natte pluk haar achter haar oor. 'Al was je vader één of andere dronken piraat of schoft... Kijk eens wat er van jou is geworden. Je bent gewoon de hofdame van de aankomende koningin.' Ik boog voorover en kuste haar zachte, zoetsmakende lippen.
'Ik heb ook mijn engeltje gevonden.' Zacht drukte ik het lichaam van de schone vrouwe nog dichter tegen dat van mij aan. 'En denk maar niet dat ik jou ooit nog laat ontkomen.' Een grote grijns verscheen. 'Je bent als één van die verslavende kruiden. Zonder jou word ik gek.'

Wauw, zo inspiratieloos :O
Heeft Gab haar trouwens al ten huwelijk gevraagd? Vroeg het me zomaar af

Gabriël was geen boom van een kerel, maar door het harde middeleeuwse leven in combinatie met gevechtsoefeningen en een stevige zwaardhand kon hij zonder enige moeite Evesa optillen en zo vasthouden. Daarbij kwam dat Evesa licht woog als een veertje. Hij wilde juist terugmurmelen dat hij ziels- en zielsveel van haar hield, toen hem de adem weer werd afgesneden toen ze vol vuur haar lippen op de zijne drukte. Dat was alles wat hij wilde weten. Dat was genoeg bevestiging.
Zonder zijn lippen van de hare af te halen liep hij naar het smalle bed waar hij haar voorzichtig op liet neerzakken. Even verbrak hij hun kus: zijn ogen flitsten over haar lichaam heen, dronken weer elk detail in zich op. Voorzichtig streek hij een lok haar van haar hals weg waarna hij zijn lippen daar drukte. Zacht beten zijn tanden in haar hals, lieten zijn merkteken achter voordat hij zijn lippen naar haar schouder bracht. Zijn handen schoven haar jurk verder weg terwijl zijn mond de hare weer vond, onstilbaar hongerig in een woest verlangen.

Myra merkte dat ze breed moest grijnzen. 'Ja, inderdaad. Het leven kan raar lopen. Voor jou ook, van een marktkoopman in een schilddrager. En niet voor zomaar een edelman, nee, voor de koning...' Even beantwoordde ze zijn kus, keek hem toen weer aan terwijl hij sprak met zijn jongensachtige verlangen. Ze genoot van zijn grijns, die zijn groene ogen deden schitteren als de zon op het water: de wetenschap dat hij gelukkig was, scheen haar toe als een verslavend kruid. Oké, Maart is even inspiratieloos voor twee van zulke lieflijk romantische tortelduifjes, dus voor mijn part laat je nu een stel piranha's of hoe heten die schatjes langskomen of desnoods een draak - mijn volgend stukje wordt beter, ik beloof het

Ik klauwde me vast aan het lichaam dat zich boven me bevond en hield Gabriel op deze manier dicht bij me. Nooit meer zou ik hem loslaten. Hij hoorde bij mij, alleen bij mij.
Mijn nagels gleden over de blote huid van zijn rug heen en volgden dan weer zijn ruggengraat, dan weer zijn spieren en schouderbladen. Een zacht kreetje klonk toen hij me zacht beet in de nek en speels drukte ik mijn nagels iets in zijn huid. 'Wees lief,' fluisterde ik waarna ik met mijn hand zijn broek in gleed en hem een kneep in zijn bil verkocht. 'Ik kan ook gemeen zijn.'

Ik drukte zacht mijn lippen op de hare en kuste haar voor zeker enkele minuten terwijl ik teder met mijn handen over haar onderrug gleed. Echter werd ik uit de kus opgeschrikt door een luid wolven gehuil. Ik keek verschrokken op en liet mijn ogen snel de omgeving afgaan. ' Waar kwam dat vandaan?' vroeg ik Myra serieus terwijl ik naar de kant toe liep.
Als er hier wolven waren... Waar was Gabriel gebleven en Evesa? Ik bleef net bij de waterrand staan en keek om naar Myra. 'Het was dichtbij he? Fuck...'

Ze kende het geluid en haatte het. Het geluid van de wolven, het gejank, tweetonig en steeds scheller wordend in een oorverdovend crescendo, om uiteindelijk te eindigen in een soort hees gekef. 'Dichtbij, ja,' antwoordde ze en ze kon zich er zelfs over verbazen dat ze nog geluid uit kon brengen, want ze had het gevoel dat haar hart had opgehouden met slaan. Ze had niks: geen wapen, geen boog, geen mes. Op de oever, bij Gabriëls mantel met al het eten, lag Michaels zwaard, en daarnaast Gabriëls gordel en daarin het zwaard. Wolven, hier - waarom in de zomer? Ze snapte het niet. Haar gedachten rolden door elkaar als knikkers in een soepkom. Met druipende rokken klauterde ze op de oever, ondertussen gillend roepend: 'Evesa!' En, na, geen antwoord, nogmaals: 'Gabriël! Evesa!'
Met een gezicht dat haast even bleek was als de witte stof van haar onderjurk keerde ze zich naar Michael, bevangen door paniek. 'Michael, ze hebben geen wapens! Waar zijn ze heen? Als de wolven hen vinden, dan, dan... we moeten ze zoeken, Michael, welke kant waren ze op gegaan? O, God...'

Een brede grijns verscheen op Gabriëls gezicht toen Evesa een kneep in zijn achterwerk gaf. 'O, laten we dan samen gemeen zijn,' opperde hij plagend terwijl hij haar jurk met zachte hand van haar schouders liet glijden, verder over haar borst, haar buik, haar middel en haar voeten. Hij moest een zucht inhouden toen hij haar weer onder zich zag liggen, wulps en slank, naakt en met een verlangend vertrouwen dat hem haast verlegen van verwondering maakte. Zacht gleden zijn vingers over haar sleutelbeenderen terwijl zijn lippen een weg zochten over haar borstbeen.
Plots was er een geluid. Of althans, hij dacht het te horen.
Even hield hij zijn lippen stil. Hij hield de adem in, de oren gespitst. Welk geluid had hem uit deze zoete concentratie gedreven? Was het een voorgevoel, meer intuïtie dan zekerheid? Hij bleef nog even in roerloze houding, maar nadat het geluid zich niet herhaalde, drukte hij weer een kus tussen haar borsten en zette het gevoel van zich af. Het was vast zijn verbeelding geweest.

Ik liep snel achter Myra aan en hield niet alleen haar, maar ook de omgeving goed in de gaten. Het was nog maar een klein stukje tot ik bij het kleed zou zijn, maar ze konden hier snel genoeg zijn. KOrt keek ik naar de paarden. Ik kon er niet goed genoeg op rijden, om me er echt veilig op te voelen. 'Hier,' zei ik en ik gaf haar mijn zwaard aan zodra we terug waren bij het kleed. Ze wist hoe ze ermee om moest gaan.
Ik pakte Gabriels spullen en vloekte binnensmonds. Hij was de koning, hij kon nooit zonder wapens op stap gaan. Nu waren het wolven, maar het konden net zo goed rovers zijn. Ik keek opzij naar Myra en pakte haar hand vast. 'Niet schreeuwen, ze zullen hierheen komen.' Weer gingen mijn ogen langs de bosrand. Welk pad waren de twee eigenlijk ingegaan? De kans dat we ze vonden was klein.
Ik probeerde een plan te bedenken. Straks waren wij in het bos en zij alweer terug, maar mijn hersenen lieten me in de steek. 'Fack...' was het enige wat ik daarom wist te zeggen.

Ik had het ook gehoord, maar niet herkent als wolvengehuil. Gabriel deed rare dingen met me. Door hem verdween de werkelijkheid. Alleen hij bestond nog.
Ik trok Gabriel terug om vervolgens mijn handen naar zijn broek te brengen. 'Uit,' fluisterde ik in zijn oor waarna ik hem een speelse beet erin gaf. 'En opschieten.' Even moest ik giechelen. Deze rol beviel me wel. De koning commanderen.

Er waren vijf minuten voorbij gegaan, een kwartier, een uur, een halve dag, een eeuw. Ze wist het niet: tijd had alle betekenis verloren. Ze kon slechts staan bij de ruisende rivier in de witte onderjurk met een zwaard in de ene hand en een brandende fakkel in de ander. Michael en zij hadden in koortsachtige haast vuren aangelegd: in de schemering liepen de wolven langs de lichtkring heen en weer, gevaarlijk grommend. Hun ogen waren als vuurvlichtjes. Myra snapte niet waar de wolven vandaan waren gekomen, zo aan het einde van de zomer: blijkbaar begon de winter vroeg te vallen in de bergen. Maar tijd om erover na te denken had ze niet. Op haar geestesoog herhaalde zich constant een grillig tafereel van een verscheurde Evesa en Gabriël, verwoest door de wolven terwijl de ingewanden eruit gehapt werden en de aderen blauw open kwamen te liggen ten midden van gescheurd spierweefsel en bloed, overal bloed... Haar hart klopte als een bezetene terwijl ze met de fakkel een woeste slinger deed naar een wolf die wat te brutaal werd. Evesa, was het enige wat ze kon bedenken, kom nou eens terug met Gabriël, veilig en wel. Alsjeblieft, kom terug. Of nee, blijf weg - dat is veiliger.

Wel, laten we Gabe en Evesa maar even een romantisch momentje in privacy hebben, zodat we eraan voorbijgaan tot het moment dat Gabriël met Evesa in zijn armen aan het soezen was. Hij lag op zijn rug: op zijn borst lag het meisje van wie hij zielsveel hield. Met gesloten ogen streelde hij door haar haren heen, half slapend, lui als een salamander in de zon om nieuwe krachten op te doen. Wat een lief meisje was het toch. Telkens als hij opnieuw dacht aan hun samensmelting voerde een rilling van geluk en genot door hem heen: het tedere vertrouwen waarmee ze zich weer aan hem over had geleverd had hem doen huiveren van ontroering.
Hij wist niet hoe lang ze zo gelegen hadden, maar toen hij lodderig zijn ogen weer opende was het begonnen te schemeren. Was het niet dat Michael en Myra op hen wachten was hij rustig blijven liggen, want hij lag heerlijk en de nacht was warm. Maar nu maakte hij even een vage uitrekbeweging, gepaard met een kreun ergens vanuit de keel, en richtte zich voorzichtig zo op zodat hij een kus op Evesa's voorhoofd kon geven. 'Laten we teruggaan, liefste.'

Ik had precies hetzelfde willen zeggen, maar Gabriel was me net een paar seconden voor. Het was alsof we de zelfde gedachten deelden.
Ik kwam overeind en streek even over mijn bovenarmen heen. Het was kouder geworden in de tijd dat we hier lagen en k begon het nu te merken. Gabriel was lekker warm, dat viel niet te ontkennen, maar het gedeelte wat niet tegen hem aan had gelegen, voelde zoveel kouder. Een rilling trok door mijn lichaam heen en de haartjes op mijn armen bewogen zich totdat ze rechtop stonden.
Zodra ik mijn jurk had aangepakt, trok ik deze aan. De onderjurk was nog wat vochtig, maar niet meer zo nat en met mijn fluwelen jurk eroverheen, voelde het al een stuk warmer. Nog voordat ik het had kunnen vragen, knoopten de vingers van Gabriel mijn jurk aan de achterkant dicht. Ik hield mijn haren voor hem omhoog en genoot van het moment. Eigenlijk wilde ik hier nooit meer weg, maar dat was gewoon geen optie. Zeker niet voor een koning.
Een glimlach trok mijn mondhoeken omhoog en ik draaide me om naar de koning om hem een flinke kus op zijn lippen te geven. 'Heb ik al gezegd dat ik van u houd mijn heer?' Een speels lachje, gevolgd door een kus op zijn neus waardoor ik op mijn tenen moest staan. 'Als het niet was dat onze vrienden op ons zaten te wachten, had ik u pardoes weer uitgekleed.'
Soepel draaide ik me op mijn tenen van hem weg. Wat had ik nu graag zijn gezicht willen zien. Wat had ik sowieso graag zijn gezicht willen zien. Wat had hij ervan gevonden? Vond hij het leuk als ik me zo gedroeg?
Ik stapte rustig naar buiten, de slechte planken vermijdend tot ik me weer in het mos bevond.
Verbaasd tilde ik mijn hoofd een stukje op en ik fronste ietwat terwijl ik goed luisterde. Met een plofje viel ik terug op mijn hielen. 'Gabriel, er zijn wolven!'

Het was slechts een kwestie van tijd of ze zouden het vuur niet meer als een grote dreiging zien. Dan zouden ze mij pakken en nog erger, Myra. In mijn hoofd probeerde ik de situatie te overzien. Probeerde ik uitwegen te zoeken, maar hoe ik ook zocht en nadacht, de leken niet te bestaan. NIet om ons samen in leven te houden, niet om haar in leven te houden. Het waren er teveel. Als ik me voor we leeuwen - of in dit geval wolven - zou gooien, zouden ze alsnog haar willen. Aan alleen mij hadden ze nooit genoeg.
Ik bewoog het vuur gevaarlijk heen en weer en dwong de wolven een stukje naar achter. We zouden nooit kunnen ontsnappen. De paarden waren weg. Rover op tijd gevlucht, mijn paard gevangen en verscheurd nog geen 100 meter verderop. Ze waren snel, veel te snel.
Zacht pakte ik de hand van Myra vast. 'Wees niet bang,' zei ik. Mijn eigen stem verbaasde me. Ik klonk rustig en oprecht al wist ik dat er geen enkele uitweg was. 'Ik zal doen wat nodig is.' Kort keek ik naar haar opzij en ik wist niet wat het was, misschien een afscheid, maar ik kuste haar op haar lippen. De kus was kort - we werden immers bedreigd door zeker 10 wolven - maar zo intens dat ik het door mijn hele lichaam voelde.
'Ga weg,' gromde ik tegen de wolven.

(He, Rover kan hun redder zijn. Als die terug rent naar het kasteel, dan weten ze dat er iets aan de hand is)

Het voelde als een nachtmerrie en was minstens even reëel. De wolven die rondom de vuren cirkelden: de lippen weken uiteen in afschuwelijke grijnzen terwijl de ogen fluoriserend schitterden; het geluid van hun grommen, het blaffen, het huilen verder weg. En de rivier ruisde maar door...
Myra voelde zich misselijk van angst: ze kon er niks aan doen. Ze was ervan overtuigd dat ze niks anders konden doen dan hier sterven; gedood en verscheurd worden zoals Michaels paard verderop.
Zijn woorden klonken als een afscheid, zijn kus benadrukte het. 'Zeg dat niet zo, Michael,' piepte ze. 'Ik houd van je. Het gaat goedkomen.' Maar haar stem trilde en haar knieën nog erger.
Een brutale wolf sprong op en hapte naar haar hoofd. Instinctief hief ze het zwaard van Gabriël dat ze droeg zodat het lemmet de wolf openreet; door de klap viel ze echter op de stenen die haar bezeerden onder de schouderbladen. De adem werd haar benomen en de fakkel rolde uit haar hand, maar het zwaard hield ze stevig vast. Haar hart bonkte als een verschilt konijn tegen haar ribbenkast. Ze krabbelde snel maar moeizaam overeind en zag hoe meerdere wolven dichtbij kwamen, aangemoedigd door het voorbeeld van de eerste. Zou de rivier hen soms uitkomst kunnen bieden? Ze wist het niet en kon slechts onsamenhangend denken. Haar gedachten rolden rond als knikkers in een soepkom. Waren ze hier maar niet alleen met zijn tweeën: ze zouden het niet aankunnen.

Zijn kleding was vlot, maar haast met enige tegenzin aangetrokken. Hij hielp Evesa weer aankleden en lachte ondertussen om haar zotte opmerkingen, waarbij hij als antwoord plagend een kneepjes in haar billen gaf. Zijn gedachten echter waren, hoe kan het ook anders, bij de jongste gebeurtenissen. Hij had zijn gedachten niet in de hand, zodat hij Evesa weer voor zich zag hoe ze had gelegen, het blonde haar achter haar volmaakte lichaam uitgewaaierd, de lippen geopend terwijl hij zo dicht bij was dat hij haar warme adem over zijn borst had voelen strijken - het moment van hun woeste vlucht, het symmetrische ritme, de weg naar de vervulling...
Als je een emmer koud water over hem heen had gegooid, had hij niet verbaasder kunnen reageren. 'Wat, wolven, waar?!' Hij beende de trap af, plots weer helder, maar verbluffend traag van geest toen zijn hand als automatisch in de lucht greep naast zijn heup, op de plek waar anders zijn zwaard had gezeten. Achja, hij had het achtergelaten bij Myra en Michael...
Michael en Myra hadden dus wapens - die zouden zich wel redden. Gabriël was handig, maar met niets anders gewapend dan een tak en een korte dolk ging hij niet op pad. En al helemaal niet met Evesa. Hij maakte zich grote zorgen over Michael en Myra, maar hij moest realistisch blijven. 'We blijven hier,' besloot hij na even de schemering in te hebben getuurd. Hij draaide zich om en duwde zacht Evesa weer naar binnen. 'Ik heb geen wapen behalve een dolk, we kunnen niks beginnen. We blijven hier en wachten tot de ochtend. Michael en Myra zijn vast al weer terug naar het kasteel, en anders redden ze zich. Ze zijn goed bewapend.' Althans, dat hoopte hij. Hij zette Evesa weer neer op het bed en knielde zich om een klein vuurtje te maken. Mocht het zover komen, kon hij de wolven wellicht op afstand houden met vuur.

Ik probeerde me te verzetten, maar liet me uiteindelijk toch mee naar binnen duwen. 'Gab... Wat nou als ze niet veilig zijn? Het zijn mijn vrienden! Wat moet ik zonder Myra?' Ik hapte naar lucht en keerde me snel om, om weer naar buiten te lopen. Ik wilde niet dat ze zou worden opgegeten.
Weer draaide ik me om en ik liep richting het vuurtje toe. Hoe groot was de kans dat ze er nog waren? Klein? Zouden ze zijn weggegaan zodra ze de wolven hadden gehoord? Weer draaide ik om. Mijn voeten brachten me naar de deuropening. 'Ze zijn er nog hoor. Ze moeten er nog zijn! Ze zouden nooit zonder ons weggaan, het zijn onze vrienden! Wij moeten hetzelfde doen!'
Nog voordat Gabriel iets tegen me in had kunnen brengen, rende ik het trapje af en in de richting van het geluid. Ze gingen mijn beste en enige vriendin niet opeten. Dat ging ik niet laten gebeuren.
Ver kwam ik echter niet. Rennen kon ik zonder te botsen, maar om ook de lucht boven me in de gaten te houden, was moeilijk. ZO kwam het dat ik op nog geen 10 meter afstand tegen takken aanrende die mijn blinddoek omhoog schoven. Verblind en gedesoriënteerd, nog steeds aan het rennen, botste ik tegen een boom. Een wankeling, links, rechts. Toen zakte ik op de grond.
Mijn handen grepen naar de doek die ik voor mijn ogen wist te trekken, maar die nat aanvoelde. Mijn hoofd tolde. Verdomme, nu was ik gewond, maar ik moest Myra helpen!
(Let's stick to the idea to stay in the cabbage. However, I had to put some drama in the story. You know me. Oh, btw, only a head injury)

Er knapte iets in mijn hoofd, iets wat alle angst van me wegnam. Het enige wat ik nog kon denken was: 'Myra. Myra moet leven. Myra. Myra moet leven.' Het bleef zich maar voortzetten in mijn hoofd en zorgde ervoor dat ik handelde. Snel en instinctief.
Ik gaf haar mijn toorts aan en stapte naar voor. Het zwaard schitterde in het licht van het vuur achter me. 'Myra. Myra moet leven. Myra.' Ik stak mijn zwaard in de eerste, trok hem terug en viel de andere wolven aan die me besprongen.

Voordat Gabriël goed en wel besefte wat er gebeurde, was ze al weg, snel als een veertje in de wind. Misschien kunnen we de schuld van zijn niet zo vlotte reactievermogen toedragen aan het feit dat zijn gedachten nog beheerst werden door de passionele nacht die ze zopas hadden beleefd of het feit dat er wolven op het toneel waren verschenen en Michael en Myra zijn gedachten rondspookten - maar, hoe dan ook, ze was de deur al uit en het trapje afgevlogen voordat hij goed en wel besefte wat ze ging doen. Even kon hij slechts naar de lege deuropening staren, de nacht in, maar dat zou niet langer zijn geweest dan een halve hartslag. De wetenschap dat ze weggerend was kwam met een schok. Hij smeet de tondeldoos van zich af terwijl hij met een onparlementaire vloek overeind vloog. 'Evesa! Evesa, wacht!'
Zonder erover na te denken had hij nog hersens genoeg om eerst een brandende tak uit het vuur te grijpen en die als toorts te doen fungeren. Wie weet waren er wolven in de buurt. Als hij te laat was, misschien was Evesa al...
Met een sprong was hij het trappetje af en rende haar achterna, of althans, de kant waar hij dacht dat ze heen was gegaan, want ze was snel en hij zag haar niet meer. Zijn hart klopte in zijn keel en hij merkte dat hij doodsangsten om haar uitstond. Weer brulde hij haar naam, keek als een gedesoriënteerde jachthond om zich heen totdat hij net op tijd was om haar op de grond te doen zien zakken.
Even hield zijn hart op met kloppen. Toen pompte hij zuurstof naar zijn ledematen, dreef zijn benen aan tot een nog snellere ren om uiteindelijk bij haar neer te knielen, naar adem snakkend en dodelijk ongerust. Hij greep haar schouder, dwong haar hem aan te kijken. Met zijn linkerhand hield hij de brandende toorts omhoog, zodat haar gezicht zichtbaar was. 'Verdomme, Evesa, ben je gek geworden? Wat bezielde je?' Het waren niet de woorden die hij had willen zeggen noch de boze toon, maar hij kon niet anders: hij was zelden zo bezorgd geweest. 'We kunnen niks doen. We hebben geen goede wapens. Michael is goed getraind en Myra een veelpleger. Ze zullen zich redden, beter dan wij dat kun- Evesa, je bent gewond, je bloedt!' Zijn haast boze bui was eensklaps over. Hij stak zijn sterke armen onder de knieholten en de schouders van het meisje en tilde haar op, ondertussen de fakkel nog vasthoudend, en liep met gezwinde pas terug richting het hutje.

Haar benen leken water terwijl de grond golfde alsof ze aan het surfen was: ze kon slechts door een rood floers staren naar de wolven, de lippen uiteengeweken in een vernietigende grauw: het was alsof de tijd langzaam ging. Het scheen haar onmogelijk toe dat ze zo langzaam kon bewegen. Met beide handen hield ze het zwaard van Gabriël vast, dat te lang en te zwaar was voor haar lichaamslengte. Ze kon de balans niet vinden, zodat ze met elke zwaai haast achter het wapen aanvloog. En Michael was ondertussen op de wolven aan het inhakken alsof het om houthakken ging... Maar het kon niet lang duren, dat wist ze: zij kon het niet aan en hij was ook nog niet honderd procent van zijn oorlogswonden genezen.
Het einde kwam in een dramatische anti-climax en op een manier dat Myra keek, alsof ze niet goed wist, hoe ze het had. Door het gebulder van de rivier, het geluid van het gevecht en het grauwen van de wolven naderde een ander geluid als de rollende donder. Verdwaasd hief ze het hoofd op: het volgende moment klonk een geluid als het knappen van luitsnaren. Wolven rolden jankend en piepend om: lange pijlen staken uit hun flanken. Als geestverschijningen, rechtstreeks uit de hel, verschenen enkele wachters van de koning: de vuren beschenen hen en hun paarden met een spookachtige gloed, weerspiegelend in hun metalen uitrustingen. Enkele van de wachters droegen bogen en waren bezig een onafgebroken dodelijk staccato van pijlen naar de vluchtende wolven te jagen.
Het lange, onhandige en zware zwaard van Gabriël viel uit Myra's ontkrachte handen en rinkelde op de stenen grond. Ze waren gered. Ze wist niet hoe het kon, maar ze waren gered. Hoe kwamen de wachters hier? Waren Evesa en Gabriël in veiligheid in het kasteel aangekomen en hadden deze soldaten gestuurd? Ze snapte het niet en kon slechts staren en staan, koud in de dunne onderjurk, gescheurd en besmeurd met bloed, de haren vuil en in de war en voor haar gezicht vallend. Hoe was het mogelijk dat ze überhaupt nog leefden? 'Gabriël... De koning... En Evesa,' begon ze stamelend tegen een wachter die zijn paard vlak naast haar stilhield. 'Zijn ze in... veiligheid?'
De man keek op haar neer. Door zijn helm klonk zijn stem vreemd blikkerig. 'De koning en vrouwe Evesa zijn niet in Dennister verschenen. Zijn paard had ons gealarmeerd.'

Ik was boos, boos op mijn stommiteit, boos op Gabriel dat hij niet eens onze beste vrienden probeerde te redden. Myra mocht dan een veelpleger zijn, ze was ook kwetsbaar. Wat kon zij doen tegen een groep wolven? Goed ik misschien ook niets, maar het was verkeerd om ze achter te laten.
Met een gezicht als dat van een oorwurm, draaide ik mijn hoofd van hem weg. Hij had me gewoon moeten laten gaan of meegaan. En dan nog boos worden ook...
Ik voelde wat hij bedoelde. Een stroompje bloed liep langs mijn slaap en bevochtigde de doek om mijn ogen. 'Het is niets...'
Hoewel ik nog steeds boos was - of misschien probeerde ik alleen maar boos te zijn - liet ik me gedwee door hem terugbrengen. Misschien had hij ook wel gelijk, maar ik wilde gewoon niet niets doen. Ik wilde hier niet afwachten terwijl mijn beste vriendin door de wolven werd opgegeten.
' Gab...' zei ik nu zacht, bijna op fluistertoon. 'Ik wil Myra niet kwijtraken hoor... Ik wil niet dat ze sterft.' Zacht pakte ik zijn blouse vast, maar toch in zo'n stevige greep dat ik het niet meer zo snel los zou laten.

Ze vochten niet meer. De wolven. Ze renden weg of vielen ineens neer, nog voordat ik ze had geraakt. Ik wist niet waarom en het deerde me ook niet. Vermoeid en kapot liet ik me op de grond vallen. Hijgend lag ik op mijn rug, mijn ogen samengeknepen. Mijn borstkas, inmiddels ontbloot omdat mijn shirt kapot was en met de nodige krassen erop, ging wild op en neer.
Moeizaam opende ik mijn ogen. Myra stond er nog, gelukkig. Een opgeluchte zucht verliet mijn mond en met een zwakke glimlach op mijn lippen, sloot ik mijn ogen weer.
Ik hoorde paarden aankomen en mannen in harnassen - niet te missen, dat lawaai dat die dingen maakten. We waren gered, gelukkig.

Tientallen gedachten en plannen spookten door zijn hoofd, alleen maar op direct verworpen te worden toen hij de nutteloosheid ervan inzag. Hij kon op het moment niks doen. Was Evesa er niet geweest, was hij zonder twijfel op zoek gegaan naar Michael en Myra, slecht bewapend als hij zou zijn met brandend hout en een korte dolk. Maar nu, met Evesa, kwetsbaar als een zilveren vogeltje, wilde hij het niet wagen. En bovendien, nu, ze zichzelf verwond had...
Hij had haar zacht op het bed neergelegd en onderzocht bij het licht van het vuur de wond aan haar hoofd. Het viel mee, maar bloedde flink. Ze moest zich opengehaald hebben aan een tak of dergelijke. Hij had niks om de wond mee schoon te maken, zelfs geen water, dus depte hij de wond met een stuk van zijn gescheurde tuniek en verbond haar hoofd. Haar stem, nu zacht als haast geademd, deed zijn hart pijn. Maar het kon niet anders. 'Het gaat goedkomen, liefste. Ze staan hun mannetje. Wie weet waren ze al vertrokken op de paarden, terug naar Dennister.' Hij boog zich voorover en drukte een kus op haar lippen. 'Probeer stil te liggen. Je hebt rust nodig. Morgenochtend gaan we terug...'

Myra staarde de man zolang aan totdat die er zenuwachtig van werd. 'Ze zijn niet in Dennister verschenen,' herhaalde ze uiteindelijk. Ze voelde zich dodelijk zwak, misselijk en had overal en nergens pijn: ze wilde ergens in de grond wegkruipen en hopen dat het bij het ontwaken allemaal slechts een kwade droom zou zijn geweest. Ze kon de situatie niet meer baas.
'Welke kant zijn ze op gegaan?'
Verdwaasd wuifde ze. 'Die kant.'
De man liet zijn paard draaien, riep een paar bevelen en galoppeerde er toen vandoor zo snel als het bosgebied het toeliet met enkele soldaten achter hem aan. Drie bleven er achter bij Michael en Myra. Myra was al neergeknield bij Michael, bang dat hij erg gewond zou wezen, maar het scheen mee te vallen, op wat nare krassen na.
Blijkbaar moest ze even het bewustzijn hebben verloren, want toen ze haar ogen opende zat ze voorop het paard bij iemand, gewikkeld in een warme mantel. De regelmatige galop van het paard maakte haar slaperig. Ze reden niet meer in het bos, maar een open veld: blijkbaar waren ze op weg naar Dennister. Waar is Michael, wilde ze vragen. Waar is Evesa, waar is Gabriël? Maar haar mond was droog en haar keel was vast. Half verdoofd en half slapend vielen haar ogen weer dicht.

Ik was blij dat ik het excuus had dat ik geen eigen paard had, want anders was het vrij onmannelijk geweest om zo voorop bij een ridder op het paard te zitten. Maar ik was moe, had pijn en maakte me zorgen om mijn vrienden. NIet de beste manier om nu een eigen paard te gaan berijden.
Ik keek schuin opzij, waar een klein stukje voor mij Myra op een paard zat. Haar ogen waren open, eindelijk. Even glimlachte ik. Ze was weggevallen zodra ze bij me neergehurkt was. Haar hoofd was zacht op mijn borst beland en automatisch had ik mijn armen om het meisje heen geslagen. Ik wist dat het wel goed met haar zou komen, ze kon zoveel aan.
Ik keek achterom, naar de bossen die steeds verder uit het zicht verdwenen. Daar waren onze vrienden nog ergens. Hopelijk ongedeerd en veilig.
(Ik heb niet de meeste inspiratie op dit moment aangezien ik snel moet haha)

Ik taste naar zijn gezicht en vond zijn stoppelige kin. 'Het spijt me Gab... Ik ben gewoon...' En brok kwam in mijn keel en hoewel ik mijn best deed, begon de doek nat te worden. 'Ik wil niet dat ze iets overkomt.'
Ik kwam haastig overeind en sloeg mijn armen rond de nek van mijn koning, mijn held. Zacht jammerend en met mijn armen stevig om zijn hals, bleef ik zo zitten. De wond deed me niets, het deed amper pijn. In vergelijking met een paar weken geleden...
Ik drukte me nog dichter tegen hem aan. Het was misschien niet heel veilig met hem te zijn, maa rik had er werkelijk waar alles voor over. Zonder hem wilde ik niet eens leven.

En zo zaten ze daar, op het gammele bed, waar ze enkele uren tevoren zo'n passionele nacht hadden beleefd. hoe snel konden momenten omslaan! Het leerde nogmaals om te leven in het moment... Hij had zijn armen om Evesa's smalle schouders geslagen en had haar dicht tegen zich aangedrukt. Zacht gleden zijn handen door haar haren, over haar schouders, het kuiltje in haar rug, sussende woordjes in haar oor fluisterend. Het deed hem pijn haar zo te zien, meer dan hij zou willen toegeven. Het was net alsof hij een oude wond zorgvuldig koesterde, alsof iets hem van binnen verscheurde, zodat hij als hij geconfronteerd werd met de ellende van een ander zijn eigen smart des te harder voelde. In dit geval Evesa. Hij kon een hele hoop aan. Maar de onzekerheid omtrent Michael en Myra en nu Evesa's huilen, deed zijn hart pijn.
Zacht tilde hij haar gezichtje op en kuste haar tranen weg. 'Het gaat goed komen liefje, daar ben ik van overtuigd.'
De minuten verstreken om in de zee van tijd verloren te gaan. Tot hij wat hoorde. Hij hief zijn hoofd op om te luisteren: geluid als de rollende branding, of onweer in de verte. Hoefgetrappel. Er kwamen paarden aan.

Blijkbaar was ze weer in slaap gevallen, want zodra ze haar ogen opende waren ze op de binnenplaats van het kasteel. Verdwaasd knipoogde ze de duistere nacht in, waar het silhouet van de donjon als onwillig uit de duisternis torende. De man achter haar steeg af en tilde haar ook van het pad af. Ze stond nog wat trillerig op de benen, maar kon staan. Even leunde ze als verdoofd tegen het warme paardenlichaam aan. Toen kwamen de herinneringen terug, schimmig als vleermuizen. 'Michael,' mompelde ze, weinig meer dan een schor gekraak door haar droge mond. Haar tong lag in haar mond als een lap leer. Wat was het donker: ze kon haast niets onderscheiden. Enkele wachters droegen fakkels die spookachtig glinsterden als vuurvliegjes: ze zag silhouetten, hoorde paarden, hoefgetrappel, ergens een schreeuw vanuit de donjon. Maar Michael... en Evesa, Gabriël? Waren ze in veiligheid, waar waren ze? God, wat was ze moe.

Het was lief hoe verdwaasd en versuft ze stond. Haar gezicht lichtte op het licht van de brandende fakkels en speelden met de contouren van haar gezicht.
Rustig liep ik naar het meisje toe en ik nm haar hand in de mijne. 'Ga je mee naar boven? Er komt zo een dokter bij ons kijken, maar ik wil gewoon liggen. Liggen en slapen.' Ik tilde haar kin op en wist een zachte kus op haar lippen te planten. Verdere energie had ik niet meer en sloom begon ik naar het kasteel toe te lopen.
Ik had me dood gepiekerd over mijn vriend en zijn vriendin, maar het lukte nu gewoon niet meer. Ik was te op, te moe om ook nog maar iets zinvols te kunnen denken.
Mijn voeten wisten zich net omstebeurt naar voren te begeven, maar ze gingen steeds schever tot het moment dat ik struikelde. Waarschijnlijk over mijn eigen voeten. Ik had naar voren moeten vallen, mijn gezicht had de grond moeten raken, maar ik bleef overeind. Twee ijzeren armen hadden me vastgepakt. 'Ik zal u naar uw vertrek brengen heer,' klonk de stem. Ik knikte en liet het maar.
Kort keek ik opzij naar Myra en zwak glimlachte ik naar haar. 'Het is niets.'

Ik hoorde de hoeven pas laat door mijn gejammer en wreef verbaasd in mijn ogen. 'Gab? Wat is dat?' De opluchting die ik had gevoeld bleef echter niet erg lang. ' Het zijn toch geen rovers he? Gabriel, denk je dat het foute mannen zijn?' Ik pakte zijn blouse weer strak vast en klemde me tegen hem aan, mijn hoofd op zijn schouder. Misschien waren het Myra en Micheal, maar ik wilde niet het risico lopen dat het rovers waren. 'Ze roepen ons wel toch als het voor ons is?'

Voor een moment vocht ze tegen haar vermoeidheid zoals ze zelden gevochten had, maar uiteindelijk gaf ze zich eraan over: ze was gewoonweg op. Ze wilde afwachten op Evesa en Gabriël, maar ze was zo moe dat haar wilskracht weg was en ze zich mee liet voeren door Michael. Die scheen ook op mijn tandvlees te lopen, want opeens zakte hij ineen als een jas die van de kapstok afvalt. Ze schrok en strekte haar handen naar voren, maar een wachter had het gevaar zien aankomen en had hem opgevangen. Ze keek hem dankbaar aan, te vermoeid om ook maar iets te kunnen zien. Een mechanisch poppetje met een gezicht als een wit doek, onherkenbaar als een wolk, die voorbij kwam en weer verdween.
Ze wist niet hoe, maar plotseling was ze in haar eigen kamer en lag ze op het bed. Even knipoogde ze tegen het licht van kaarsen die op de tafel naast het bed stonden. Toen scheen het heelal op haar neer te vallen en gaf ze zich over aan de slaap.

Gabriël was opgestaan. Zacht maar haastig had hij Evesa losgelaten en was hij naar de deuropening gelopen. Hij stond stil met gespitste oren en de adem ingehouden: zijn scherpe ogen tuurden de duisternis in. In de verte doemde lichtjes op terwijl het hoefgetrappel sterker werd: hij meende zelfs schreeuwen te kunnen onderscheiden, maar dat durfde hij niet met zekerheid te zeggen. Het leek hem verre van onwaarschijnlijk dat rovers of andere lieden met kwalijke bedoelingen zo opvallend en op zo'n bizar tijdstip door het bos reden, dus opende hij zijn mond en gaf een schreeuw.Het duurde niet lang of er doemden uit de duisternis enkele ruiters op, spookachtig verlicht door fakkels. Het vuur weerspiegelde op hun borstplaten: Gabriël zag dat ze zijn koninklijk teken droegen. Hij zuchtte opgelucht. 'Weten jullie iets omtrent mijn schilddrager en vrouwe Myra?' begroette hij zijn wachters.
'Ze zijn veilig naar Dennister gebracht,' luidde het antwoord van de voorste man. 'Bent u in orde, heer?'
'Godzijdank,' herademde Gabriël en uit zijn stem klonk door hoe opgelucht hij zich voelde. 'Ja, vrouwe Evesa en ik zijn in orde. Geef me een paard.'
Hij stapte naar binnen, liep naar Evesa toe en gaf haar een kus op de mond. 'Het is in orde, zoals je hoorde. Het zijn mijn mannen van Dennister. Michael en Myra zijn veilig.' Hij pakte haar hand, liep met haar naar buiten. Er stond een bruine merrie voor hen klaar. Gabriël vroeg zich af waar Rover was gebleven, maar die gedachte vervloog al snel: op dit moment bestierden andere gedachten zijn hoofd. Hij tilde Evesa voorin het zadel, steeg achter haar op en reed gezamelijk met de andere wachters terug richting het kasteel. Godzijdank, kon hij slechts denken. Michael en Myra leven nog, Evesa leeft nog, we gaan terug naar Dennister. Godzijdank. En verder kan me niks meer schelen.

Ik trok mijn knieen tot ver onder mijn kin op en bleef zo op het bed zitten, vol spanning en lichte angst. 'Gab...' Ik wilde niet dat hij daar zo open en bloot stond, straks ging er iets mis! Ik luisterde. De paarden kwamen dichterbij. Hun hoeven klonken ietwat dof in het mos, maar de takjes die ze braken waren niet te missen.
Ik kneep mijn ogen verder dicht en probeerde me te concentreren. IJzer. Schuddend ijzer zoals dat van soldaten. Opgelucht haalde ik adem en ik liet mijn voeten naar beneden glijden.
Nog voordat ik stond, was Gabriel al weer bij me. 'Godzijdank,'  fluisterde ik en ik gaf hem zacht een kneepje in zijn hand.
De terugweg ging snel, maar zonder dat ik er iets van mee kreeg. Ik lag tegen Gabriel aan en had zijn mantel om me heen getrokken waardoor niet meer zichtbaar van me was dan mijn hoofd alleen. Een hoofd met blond, wapperend haar en een grote blinddoek voor.
In ieder geval waren we veel te snel weer bij het kasteel aanbeland. Eigenlijk was ik moe, heel moe, maar zodra ik de grond raakte, kreeg ik al mijn energie weer terug. 'Gab kom, we moeten naar Myra en Michael. Ik pakte de hand van de koning en trok hem zonder schaamte achter me aan.
Mijn voeten kenden de stenen hier, ze voelden de afgesleten randen die zich voor de deur bevonden en zonder enige moeite, zonder mijn handen uit te steken, vond ik de deur van het kasteel. Vanaf hier was het makkelijk. Ik kende het hier uit mijn hoofd. De trap op. Doorlopen tot het eerste vloerkleed stopte en dat was de kamer van Michael en Myra. Zette je een paar stappen verder, dan had je onze kamer gevonden.
'Myra? Michael?' Ik drukte tegen de deur om hem open te krijgen.

Uitgeteld lag ik op mijn bed, maar slapen kon ik niet. Een dokter was bezig de wonden te verzorgen. 'Je bent er goed vanaf gekomen knul.' Ik knikte zachtjes, maar keek niet eens op. Mijn blik was gevestigd op het slapende popje naast me die ik met alle kracht die ik in me had, nog had weten in te stoppen. De dokter stond nog niet op, of ik hoorde een bekende stem bij de deur. Een glimlach zo groot, kwam op mijn gezicht. 'Evesa? Heer?'
Ik wist lichtjes overeind te komen en keek naar de deur. 'Kom binnen, kom binnen!'
Blij keek ik toe hoe mijn vriend en Evesa de kamer binnen kwamen. 'Jullie zijn ongedeerd.' Een opgeluchte zucht verliet mijn mond.

Ze moest even geslapen hebben, want ze bemerkte dat ze van ver moest komen voordat ze haar ogen kon openslaan. Maar haar humeur kreeg gelijk vleugels toen ze merkte waardoor ze wakker was geworden. 'Evesa!' kreeg ze over haar lippen, sloeg de dekens weg, stond op en vloog haar vriendin om de hals. 'Godzijdank, jullie leven nog!' Het had ook kunnen zijn dat ze de woorden enkel dacht, want er zat een prop in de keel en tranen van blijdschap schitterden tussen haar wimpers. Ze wierp ook Gabriël een glimlach toe. Wat zagen ze er vermoeid uit! Maar ze leefden nog, ze leefden... Ze liet Evesa los, maar hield haar op armafstand om haar eens goed te kunnen bekijken. 'Arme schatten, wat zien jullie er moe uit... En Evesa, je hoofd, heeft het gebloed? Waar waren jullie in hemelsnaam? We dachten dat wolven jullie gegrepen hadden...'

Gabriël kwam uiteindelijk ook de kamer binnen met een brede, maar vermoeide glimlach. Michael en Myra leefden nog: ze waren niet verscheurd door de wolven, met openliggende, blauwe aderen en uiteengereten darmen: geen geperforeerde stukken huid en ander weefsel... Hij omhelsde even vluchtig zijn vriend en schilddrager en gaf Myra een knipoogje. 'Onkruid vergaat niet. Maar wat ben ik blij jullie zo goed als ongedeerd te zien...'
Hij kuchte even bij Myra's vraag. 'Wel... hm, we waren even naar... een vervallen hutje gegaan in het bos. Waarschijnlijk is dat onze redding geweest, want we hebben geen wolf gezien.' Nogmaals nam hij Michael en Myra op en verwisselde van onderwerp. 'Maar zo te zien hebben jullie wel enige aanvaring gehad met de wolven?' Zijn scherpe wenkbrauwen werden een graad verticaler van bezorgdheid.

Ik omhelsde mijn vriendin stevig en wilde haar eigenlijk niet los laten. 'Oh, ja ik liep tegen een boom.' Ik lachte en trok haar weer bij me. 'Eigen schuld, maar het gaat helemaal prima met me. Geloof me maar.' Ik wilde nog iets zeggen, maar Gabriel sprak weer. 'Wat? Hebben de wolven jullie te pakken gehad?' Ik tilde mijn handen op en voelde het gezicht van Myra. Ze leek ongedeerd.
'Ben je gewond Myr?' Bezorgd gleden mijn handen naar haar schouders. 'Het is niets toch?'

Ik kwam overeind, maar bleef op het bed zitten. Met een schuin hoofd bekeek ik de koning terwijl hij sprak. Een huisje, in het bos? Waarom zouden ze daar heengaan? Ik wierp een snelle blik op Evesa en toen weer op Gabriel die snel het onderwerp veranderde. Een grijns kwam op mijn gezicht te liggen. Aha, zo zat het dus. Met een grote lach keek ik mijn vriend aan en ik knikte. 'De wolven ontmoet, maar toen ze mij zagen...' Ik grinnikte zachtjes en rekte me voorzichtig uit.
'Ik moet alleen toegeven dat ik kapot moe ben.' Ik keek opzij naar Myra. Die kon voglens mij ook wel wat slaap gebruiken.