The Middle Ages

Er waren zoveel stemmen om me heen, ook al waren het bekende stemmen (de meeste), het bezorgde me hoofdpijn. Ik bewoog mijn hoofd en drukte het toen ik het eenmaal gevonden had, dicht tegen de borst van Gabriël. Waarom was die hard en koud?
Tranen begonnen weer over mijn wangen te lopen en luid gekreun ontschoot uit mijn lichaam. De pijnwas te erg. De woorden van de mensen om me heen drongen niet eens tot me door. Iemand moest die pijn stoppen. Nu!

Ik bekeek de hele situatie en de legerarts die Myra zo fel wegstuurde. En hij verdiende het in dit geval ook. HIj bracht ons nieuws dat niemand wilde horen en misschien kon Myra Evesa ook nog wel echt redden. Zodra Myra over het wapen begon, stond ik op en ik keek de ruimte rond. Ik probeerde me het voorval te visualiseren, al was ik er zelf niet geweest. Vele mannen van het andere leger hadden bebloede zwaarden van het vechten. Maar dat was het ook: vechten. Dit wes een steek geweest in haar hart. Het moest een kleiner mes zijn geweest. Even liet ik mijn ogen afdwalen naar de wond, toen keek ik snel weer op.
Ik liep even rond - op snelle pas natuurlijk - tussen de lijken en vond toen het vermoedelijke mes. Het zat in de riem van één hogere officier(ding) en het had aan de punt overal bloed zitten. SNel trok ik het uit de riem en ik rende er bijna mee terug om naast Myra plaats te nemen en haar het mes te laten zien. 'Ik vermoed dat dit het is.'

Myra pakte het mes aan en bekeek ik het in het licht van de fakkels. Ze draaide het om en rook er zelfs aan. Het mes was schoon, maar ze kon niet met zekerheid zeggen of er vergif gebruikt was. Natuurlijk kende ze verscheidene soorten vergif: elk medicijn werd immers een vergif in te hoge mate, en daarnaast bestonden er ook kruiden met minder heilzame werkingen. Maar alles wist ze natuurlijk niet en ze kon zich niet permitteren fouten te maken. ‘Gebruikt het leger van Feltner vergif?’
Gabriël schudde zijn hoofd. ‘Nee, daar heb ik nog nooit van gehoord. Bovendien was het ook geen geplande aanslag, voor zover ik weet. Ze zullen geen gif bij zich gehad hebben en bovendien zouden ze het ook niet nodig gehad hebben.’
Myra slikte. Goed, dan moest ze het er maar op wagen. Ze knikte dankbaar naar de jonge ordonnans die voor schone doeken, een schaal warm water had gezorgd en een schoon mes had gezorgd. Ze sneed de bladeren van de plant fijn en dompelde ze in het hete water nadat ze de wond had schoongemaakt met de schone doeken. ‘Houd jij haar vast,’ gebood ze Gabriël. ‘Het zal pijn doen en ik wil niet dat ze beweegt, de kruid moet ver in de wonde trekken.’
Zijn hart leek te branden toen hij Evesa stevig vasthield zodat ze weinig kon bewegen en keek toe hoe Myra voorzichtig, heel voorzichtig, de opening van de wond iets wijder maakte en het kruidenpapje er toen in aanbracht. Hij kneep zacht in Evesa’s handen en kon het niet langer aanzien. Hadden ze hem zo maar verwond, hij had het verdiend! Iedereen, behalve Evesa…
Uiteindelijk wikkelde hij een schone reep stof als verband om haar borst heen terwijl Myra nieuwe kruiden fijnstampte voor een pijnstillend effect. Zijn handen gleden zacht over de huid van haar hals, haar borst, haar wang en even verborg hij zijn gezicht in de bocht waar haar hals overging in haar schouder en ademde haar geur in. Tranen persten zich weer tussen zijn wimpers door: hij wilde haar niet zo zien lijden. Even bovenal, hij wilde haar niet kwijt. Ze moest het overleven, dat moest…
Myra ondertussen had het pijnstillende kruid klaar en smeerde het met voorzichtige vingers langs Evesa’s lippen. Ze had het eerder moeten toedienen, voordat de ‘operatie’ eigenlijk begonnen was, maar het was onmogelijk geweest, gevaarlijk zelfs, omdat de twee kruiden met elkaar zouden kunnen reageren. Nu het ene kruid vermengd was met het bloed was dat gevaar verdwenen.
‘Ze zal waarschijnlijk in slaap vallen of bewusteloos raken door het kruid,’ zei hij ze met zachte stem tegen Gabriël. ‘Maar als ze de komende uren blijft leven, zal ze het redden.’
Ze legde even een hand op zijn schouder, een bemoedigend gebaar, voordat ze naar Michael liep en bij hem ging zitten. ‘Laat me je been eens zien,’ gebood ze met vermoeide stem. ‘Hebben ze je daar gewond? Ik zag dat je hinkte.’

Gabriël had het gewonde meisje in zijn armen getild en naar boven gebracht, richting de slaapvertrekken. In zijn kamer aangekomen legde hij haar zachtjes op het bed neer en ging naast haar zitten om te waken. De rumoeren die door het venster naar binnen drongen vervaagden: enkele minuten later kwam een soldaat vertellen dat ze de eerste slag afgeweerd en gewonnen hadden. Gabriël wuifde de man weg en kon nauwelijks een gevoel van dankbaarheid of vreugde opbrengen. De slag was gewonnen, maar Evesa zou hij kunnen verliezen.
Hij bleef alleen met haar in de schemerige kamer over, waakzaam bij haar wachtend, biddend dat ze het zou redden terwijl de regen met dezelfde eentonigheid uit de hemel bleef vallen.

Myra had die avond, nadat ze Evesa had geholpen, ook mij aan mijn been geholpen. Daarna had ik erop gestaan dat we ook haar wonden zouden bekijken. Ik keek naar de wonden en luisterde naar haar aanwijzingen. Uiteindelijk zaten we beide onder het verband en zo waren we naar mijn kamer gegaan. Ik had dan geen tweepersoonsbed, maar Myra paste er makkelijk bij.
Ik was blij dat ik haar weer zag en dat ze op oppervlakkige wonden na, nog helemaal heel was. Als ik keek naar Evesa, prijsde ik God dat Myra zo uit de strijd was gekomen.
Met mijn armen om mijn meisje heengeslagen, was ik uiteindelijk in slaap gezakt. Het was een diepe, droomloze, maar vreugdelijke slaap. Ik had Myra nog.
De volgende ochtend, sliep ik dan nog diep terwijl zich in een paar kamers verderop, veel meer afspeelde.

Die avond laat nog, had Gabriël er iemand op uitgestuurd om mijn vader te halen. Die zat nu in een stoel aan de andere kant van de kamer en probeerde wakker te blijven, maar meerdere keren die nacht was hij toch in slaap gevallen. Zo nu ook. Hij kon de slaap niet meer bedwingen en was zo'n vijf minuutjes geleden in slaap gevallen. Dit echter, was precies het moment dat ik langzaam mijn ogen opendeed. Ik voelde een zacht licht op mijn wang en probeerde te bewegen, maar dat viel nog tegen. Zodra ik ook maar iets bewoog, voelde ik een brandende pijn en snel kneep ik mijn ogen weer samen en bleef ik doodstil liggen. Ik wist nietmeer wat er was gebeurd, waar die pijn vandaan kwam. Het enige wat ik wist, was dat ik me moe en verdoofd voelde.

Toen Myra de volgende dag ontwaakte was ze zich allereerst bewust van stekende pijn, overal en nergens. Uiteraard was het niet zo erg als een dolksteek vlak naast je hart, maar goed, de pijn was er, zeurend, knagend en stekend. Daarnaast was ze zich bewust dat ze naast een mummie lag.
Langzaam en voorzichtig, om Michael (gewikkeld in alle lappen verband) niet te wekken, stond ze op. Haar benen trilden en ze voelde zich licht: maar ze leefde. Houterig als een marionet liep ze naar het kleine spiegeltje toe dat Michael aan de wand had hangen. Ze zag een groezelig gezicht met een warrige bos krullen als touw: haar ogen waren bloeddoorlopen, haar gelaatsuitdrukking veel te oud voor de manier waarop ze zich voelde. Korsten geronnen bloed waren op haar rechterwang, haar hals, haar borst. Zachtjes raakte ze ze aan en haar gezicht vertrok. Het verband van haar schouder werd voorzichtig losgepulkt en bekeken. De wond was gelukkig niet ontstoken en begon al te dichten. Straks maar nieuwe kruiden zoeken, nam ze zichzelf voor. Ze wikkelde een schone doek om haar schouder heen en zuchtte. Ze snakte naar de rivier, om daar een duik in te nemen en alle viezigheden, zowel mentaal als fysiek, van zich af te wassen. Maar goed, de vijand kampeerde nu doodgezellig voor de poorten, en waarschijnlijk zou er nog wel een nieuwe veldslag volgen. Hoe zou het met Evesa zijn? Zou ze nog leven?
Ze knielde neer bij het bed, bestudeerde vol aandacht Michael's gezicht en streek zacht met de vingertoppen van haar hand over zijn wang, liefdevol. Hij was er nog, hij was tenminste niet gesneuveld in de strijd, en die wetenschap vervulde haar met geluk.

Gabriël had knikkebollend de nacht doorgebracht. Hij was zowel fysiek als emotioneel leeggezogen, maar Evesa hield hem wakker. Hij waakte de nacht over haar, ververste om de paar uur het verband en liet haar voorzichtig water drinken als ze dreigde wat uit te drogen, maar wakker werd ze niet. Wat had Myra ook alweer gezegd? Als ze de volgende uren haalt, zal ze blijven leven? Hij hoopte het, met al zijn hart...
Hij moest even in slaap gesukkeld zijn, want een zesde zintuig brandde als een rood lampje in zijn hoofd en hij schrok wakker. Het vertrek was nog hetzelfde als eerst: gouden ochtendlicht schemerde naar binnen, Evesa's vader was met de kin op de borst in slaap gevallen en het meisje zelf lag nog onbeweeglijk. Een gevoel overspoelde Gabriël echter, zijn wezen werd licht en zijn bloed als gesmolten zonlicht met de intensiteit van stromende lente. Een brede lach verhelderde zijn gezicht, deed zijn ogen stralen, brak door als een zonnestraal op een koude novemberdag. Evesa had haar ogen geopend. Ze leefde nog.
Hij pakte zacht haar hand en boog zich over haar heen om een kus op haar voorhoofd te drukken. Ze lag weer onbeweeglijk als eerst, maar haar ademhaling ging regelmatig. Ze leefde! Ze leefde, Evesa was nog in leven, ze zou het halen! 'Evesa, mijn lieve Evesa,' fluisterde hij schor, zacht met zijn hand over haar wang strelend.

Ik schrok even van de plotselinge aanrakingen, wat een stoot pijn opleverde. Gelukkig wist ik me weer snel te ontspannen en langzaam trok de pijn weg.
Ik opende mijn mond en fluisterde zacht de naam van de man waarvan ik zo hield. 'Gabriël..' Ik opende mijn ogen weer, gewoon om hem te laten weten dat ik oké was. Ik wilde mijn handen optillen om hem vast te kunnen pakken, maar de pijn die dat met zich mee zou brengen, schrok me af. 'KOm bij me liggen alsjeblieft,' fluisterde ik dus maar. 'Bewegen doet pijn.'
Terwijl ik sprak, probeerde ik me te herinneren wat er was gebeurd. Ik had pijn, vooral in mijn borst.
Ik herinnerde me de oorlog weer, maar kon me niet voorstellen dat ik mee had gevochten. Of was Gabriël in gevaar geweest. 'Ben je oké?' vroeg ik daarom zacht.

Ik werd langzaam wakker van iets o mijn wang. Rustig legde ik een hand op haar hand neer, om vervolgens pas mijn ogen te openen. 'Goedemorgen liefste,' fluisterde ik haar toe. Ik liet haar hand weer los en legde beide handen nu op haar heupen neer. 'Waar was jij van plan heen te gaan?' Ik trok haar dicht bij me en trok het deken over ons heen. 'Ik wil je nog even knuffelen,' zei ik met een jongensachtige grijns. Ik kuste haar neus een keertje en vervolgens haar lippen. Ze was prachtig, zelfs als ze uit bed kwam en onder de wonden zat.
Ik draaide op mijn buik zodat ik boven haar uit kwam en kuste haar kin en hals een keertje. 'Heb je lekker geslapen?' vroeg ik haar en ik streelde een plukje haren netjes naar achter, uit haar gezicht. 'Of heb ik te hard gesnurkt?'

Haar stem. Hoe zacht en gebroken die ook klonk, alsof ze bang was dat er iets in haar zou scheuren als ze te hart praatte, het klonk hem lieflijker in de oren dan alles ter wereld. Hij wilde dat ze nooit op zou houden met praten. De wetenschap dat ze nog leefde en zou blijven leven vervulde hem met een ontroering, verwondering, vreugde, geluk en een onuitsprekelijk gevoel van dankbaarheid.
Uiterst voorzichtig ging hij naast haar liggen en sloeg zijn armen om haar heen, oppassend voor haar wonden en drukte zijn lippen in haar hals, vechtend tegen de tranen van vreugde. Het had over kunnen zijn. Ze had er niet meer kunnen zijn. De gedachte vulde hem met een onnamelijke angst. Zijn leven had een eeuwige tunnel van duisternis kunnen worden.
Ze leeft, Goddank, ze leeft.
Hij liet zijn handen met de hare verstrengelen en sloot zijn ogen weer. 'Ik voel me beter dan ooit,' antwoordde hij naar waarheid. 'Hoe voel jij je verder?'
Goddank, ze leeft, dacht hij weer. Ze leeft. Verder kan me niks meer schelen.

Wonderlijk hoe snel emoties om konden slaan. Had ze enige uren tevoren nog gegild, geschreeuwd, gedood, was ze gewond geraakt en had ze gesmeekt voor haar leven, nu voelde ze zich merkwaardig rustig en verwonderde zich zelfs over de luchtige vrolijkheid die ze voelde. Eigenlijk was er weinig om vrolijk over te zijn: maar Michael leefde nog, en alleen al die wetenschap vervulde haar met grote dankbaarheid.
Ze giechelde even toen Michael met een jongensachtig verlangen haar omdraaide zodat ze op haar rug lag en hij boven haar zweefde en een opmerking maakte over gesnurk. Wonderlijk, haar hart voelde plotseling tien kilo lichter. Ze gaf geen antwoord op zijn vraag maar trok hem naar zich toe, gloeiend van verlangen, haar lippen op de zijne drukkend. Wat er ook gebeurde, oorlog of niet, ze wilde bij hem zijn, en hem nooit meer los laten.

Een lichte grijns trok over mijn lippen heen waarna ik haar gretig terug begon te kussen. Er was niets tegen te doen. IK had haar gemist, dagenlang. Me zorgen om haar gemaakt en de angst gehad haar nooit meer terug te zien. HIer lag ze dan, dicht bij me. Ik verlangde naar haar, naar nog meer van haar.
Ik gleed met mijn handen in haar hals en trok haar dicht tegen me aan terwijl ik haar zoende. Natuurlijk paste ik op dat ik niet teveel op haar drukte, maar de lust overwon op dit moment de pijn en de angst om haar pijn te doen.
'Ik houd van je,' fluisterde ik waarna ik mijn lippen weer tegen de hare duwde.

Ik sloot mijn ogen weer en genoot van het warme lichaam dat dit tegen me aan kwam liggen. 'Pijn, maar alleen als ik beweeg,' zei ik naar eer en geweten.
Ik wilde verder nadenken over wat er gebeurd had kunnen zijn, maar het lukte niet meer. Ik voelde me weer vermoeid en gaf een heel klein kneepje in zijn hand, voordat ik weer in een diepe slaap zakte. De medicijnen en zijn warmte deden zijn werk wel.

Teder drukte Gabriël een kus op haar hoofd en kon toen alleen nog maar even liggen, zijn ogen gesloten, wadend in het zalige geluksgevoel. Ze leefde.
Hij merkte dat ze weer in slaap was gevallen, maar hij zag dat, toen hij naar haar keek, het deze keer een genezende slaap was. Ze had, hoe weinig ook, een licht blosje op de wangen en haar ademhaling was zacht en regelmatig - regelmatiger dan vannacht.
'Ze leeft dus nog.' De fluisterende stem, schor van geluk, liet Gabriël een beetje overeind komend, hoewel hij Evesa nog steeds in zijn armen hield, dicht tegen hem aan. De koning hief zijn hoofd op en keek naar het gelaat van de oudere man, waarop tranen van geluk biggelden. 'Mijn meisje, ze leeft nog.'
Gabriël knikte en fluisterde terug: 'Ze zal ook blijven leven. De medicijnen sloegen goed aan.'
Even heerste er een stilte terwijl Evesa's vader een hand op de wang van zijn dochter legde. Gabriël wist niet goed wat te zeggen en zei zacht, enigszins onhandig: 'Het spijt me van alles wat er was gebeurd... zonder mij zou ze niet in deze problemen zijn gekomen...'
Maar de ander legde hem met een handgebaar het zwijgen op. 'Het is goed afgelopen en wij zijn u ook veel verschuldigd. Ik dank God dat Evesa nog leeft.' Even legde hij een hand op de schouder van Gabriël, waarna hij weer naar Evesa keek. Gabriël slikte iets weg en streek even door het haar van het meisje. Ja, ze zou blijven leven, en hij zou haar nooit meer los laten.

Vreemd, ze voelde opeens geen pijn meer van de wonden. Het was de verliefdheid: dat zou de oorzaak wel wezen. Zijn ruwe maar warme lippen deden haar adem stokken. Haar hart scheen in haar lichaam te willen barsten en ze sloeg haar armen om zijn hals heen, gepassioneerd en vol vuur zijn kus beantwoordend. 'Ik houd nog veel meer van jou,' glimlachte ze tegen zijn lippen aan waarna haar de adem weer afgesneden werd door zijn lippen, die hij opnieuw op de hare drukte. Na alle dood en verderf, al het verdriet en de angst, wilde ze alleen maar met hem zijn, hem voelen, liefkozen en geliefkoosd worden, de zwarte wereld buitensluitend totdat alles weer opnieuw zou beginnen...

Ik sliep dus. Een slaap zonder dromen, de medicijnen verdoofde nog steeds een beetje. Maar de slaap was beter dan net. Ik voelde de aanwezigheid van mijn geliefden in mijn slaap en dat was alles wat ik nodig had op dit moment.

De drang groeide en ik kon mezelf op een gegeven moment niet meer bedwingen. Ik kwam een stukje van haar af en begon haar uit te kleden, zo snel mogelijk, maar toch met enige voorzichtigheid vanwege haar wonden. Zodra ik het shirt wat ze droeg, uit had, liet ik mezelf naar voren zakken en ik begon haar bijna gulzig tussen haar borsten te zoenen naar beneden terwijl mijn handen ondertussen aan haar broek priegelden. Ik wilde haar, hier en nu. De lust was veel te groot om te stoppen.
Ik gleed met mijn lippen langs de onderkant van haar buik om vervolgens even een klein stukje omhoog te komen en haar broek uit te trekken. Met een jongensachtige grijns keek ik vervolgens naar haar op. Ik richtte me op en trok in één haal mijn shirt ook uit. Met mijn blote borst ging ik weer op haar liggen om even haar hals te kussne.

Gouden zonlicht speelde over de rand van het bed: ondanks de oorlog bleven de vogels fluiten, vlakbij het venster, zingend als belletjes. Myra lag uitgeput met haar hoofd op Michael's naakte borstkas en streek zacht met een vinger over zijn wenkbrauwen, neusrug en wang. De ondraaglijke, duistere spanning van de afgelopen uren was voorbij. Ze voelde zich schoongewassen, bevrijd van emotionele lasten. Hoe vaak ze het bed ook gedeeld had, verplicht of om aan de kost te komen, nooit was het met liefde gekomen en nooit was het zover gekomen tot genot, het ene na het andere, de woeste vlucht naar de vervulling, het geluk dat de balsem op een rauwe, schrijnende wond had geleken. Ze had de felle, wilde hartstocht leren kennen die in Michael huisde, en haar hart zong van vreugde.
Ze klauterde op zijn borst en drukte even haar lippen weer op de zijne terwijl een glimlach om haar lippen speelde met de woorden: 'Bedankt voor alles.'

In de tijd dat Evesa sliep had Gabriël ondertussen lichte soep laten brengen en had gevraagd iemand uit te laten kijken naar Myra en Michael: hij hoopte dat Myra nog enige pijnstillende of kalmerende kruiden voor Evesa bezat, en wilde haar en Michael ondertussen bedanken.
Van de verdere oorlog had hij nog weinig gehoord: beide partijen hielden zich rustig om hun wonden te likken en krachten op te doen. Gabriël was er niet rouwig om. Toen Evesa sliep had hij ook met zijn overgebleven legeraanvoerders gesproken om plannen te wijzigen en te bespreken. De muren waren gerepareerd en er waren extra versterkingen opgeworpen: het leger stond weer gereed voor een volgende krachtmeting. Abigail zat in een donkere kelder met extra veel bewaking.
Enfin, nu zijn we tot zover gekomen dat Gabriël op de rand van het bed zat, alleen met de nog slapende Evesa in de kamer, geduldig wachtend tot ze weer zou ontwaken, ondertussen met een lok van haar gouden haar spelend.

Ik fronste lichtjes terwijl ik met één hand door haar haren streek. 'Waarvoor? Jij bent de sterke van ons twee,' zei ik en ik drukte haar even een speelse kus op haar neus waarna ik mjin hoofd weer in het kussen liet zakken. De zon scheen op haar gezicht en ik bedacht me hoe gelukkig ik me mocht prijzen met haar aan mijn zijde. Ze was hemels, een engel. Ik wist het zeker.
Geklop op de deur. SNel trok ik het deken over ons heen zodat Myra verdween tot op haar haren. 'WIe is daar?' vroeg ik rustig. De deur ging op een klein stukje open. 'De prins had u eigenlijk nodig. Niet meteen maar ik moest voor u uitkijken.' IK knikte naar de jonge jongen (ghehe), maar bleef liggen tot hij de deur uiteindelijk had gesloten.
Met een luide kreun liet ik me onder mijn engel vandaan rollen. 'Hmm, de plicht roept. Helaas.' Ik stond op, maar pakte haarhand weer. 'En wat jij vandaag ook gaat doen, vannacht slaap je weer bij mij. Heb je dat begrepen?' En grote grijns vervulde mijn gezicht weer en even snel drukte ik een kus op haar hand.
Uiteindelijk draaide ik me om en ik pakte mijn kleding.

Een rilling trok door mijn lichaam heen. Het was koud geworden, al een tijdje, maar nu begon ik het echt te merken. Geschrokken kwam ik een stukje overeind. De rilling had pijn gedaan. Ik opende mijn mond geschrokken en liet me weer terugvallen op het bed. Snel greep ik naar de plek op mijn borst waar ik was gestoken - alles was weer terug.
Ik vocht tegen de opkomende tranen en kneep daarom mijn ogen snel dicht. 'Niet bewegen,' fluisterde ik tegen mezelf. 'Ik mag niet bewegen...'

Nog enigszins gedesoriënteerd zocht Myra naar haar soldatenplunje, maar het was nergens te vinden. In plaats daarvan lag er een jurk klaar. Simpel in de ogen van een aristocraat, maar in Myra's ogen werkelijk schitterend: een jurk waar ze anders twee jaar voor had moeten werken. Hij had een wonderlijke kleur groen die blauw en paars schitterde in het zonlicht als de vederdracht van een pauw. De mouwen waren ingesneden en lang, tot over haar knieën vallend, gevoerd met wit bont: zilveren kant en draad tooide de hals, de mouwen en de onderkant van de jurk. Er waren bijpassende laarsjes van hertenleer. De onderjurk was wit als sneeuw en er lag zelfs een korset bij. Het laatste liet Myra echter knorrend liggen: ze hield niet van korsetten en bovendien was hij veel te klein: het korset dat erbij lag was voor iemand bestemd die vanaf kinds af aan al korsetten droeg en de ongezond dunne taille van een wesp moest hebben.
Ze voelde zich vreemd onwennig en een oplichter hoe ze zich ronddraaide om zich in de spiegel te bekijken, alsof ze naar een Chinees popje staarde waarin een lelijke wolf huisde. Als ze ronddraaide bewoog de jurk mee als golven met hetzelfde ruisende geluid van het zijde, organza en kant. Gelukkig hadden ze nog wel haar kruidenbuidel laten liggen, zodat ze zich met Michael richting Evesa's kamer begaf.
Myra merkte al gauw genoeg dat mooie jurken ondingen waren. Je kon er niet normaal mee lopen en moest constant de rokken ophouden om niet op de zoom te staan en te vallen als een schaap dat door een briesje omgeduwd wordt en niet meer overeind kan komen. Daarnaast zwabberde hij onhandig tussen de kuiten en de mouwen waren zo onhandig lang dat je alles van tafel zwiepte als je iets wilde pakken. Maar goed, ze mocht een gegeven paard niet in de bek kijken en bovendien kon ze moeilijk naakt door het kasteel gaan lopen.
Na even navragen vonden ze gemakkelijk de kamer waar Evesa zich bevond. Met een discrete klop op de deur en Gabriëls, ondanks alles, heldere stem, trad ze naast Michael binnen. Ze glimlachte toen ze zag dat Evesa nog in leven was en knielde bij het bed neer, maar de glimlach verdween toen ze zag toe erg haar vriendin er nog aan toe was. Ze zocht de juiste kruiden, mengde het tot een kokende substantie in een mok en haar gezicht betrok. 'Dat waren mijn laatste kruiden, ik zal nieuwe moeten halen in het woud. Dat moet, want, wel...' Even een korte stilte, maar toen streek ze even Evesa over de hand. 'Geen zorgen, het gaat allemaal goed komen. Ik zal straks richting het woud gaan als ik tenminste in iets anders mag lopen dan deze afschuwelijk onhandige jurk, anders zien ze me allemaal. Ik benijd je elegantie in prachtige jurken, Evesa. Hier, drink dit op, het smaakt vies maar het helpt tegen de pijn. De wond zal er ook sneller door genezen.'

Gabriël's blik was donker van medelijden bij het zien van Evesa's lijden. Hij pakte haar hand die ze krampachtig tegen haar borst gedrukt had, omsloot die met zijn vingers en drukte er een kus op. 'Het komt wel goed, liefste, dat beloof ik je. Ik ga niet bij je weg tot je weer beter bent.'
God, wat was hij allemachtig moe, maar hij kon nu niet aan het gevoel om te gaan rusten overgeven. Het gevoel voor liefde, bezorgdheid en spanning voor Evesa was vele malen groter en sterker. Met zijn andere hand streek hij zacht door het blonde haar en fluisterde geruststellende woordjes toe. Waar bleef Myra toch?
Alsof ze gedachten hadden kunnen lezen werd er geklopt en traden Myra en Michael een moment later binnen. Hij zorgde voor een mok en een vuurtje toen Myra ervoor vroeg en zag hoe ze een onsmakelijk uitziende substantie van enkele kruiden maakte die nog onsmakelijker rook. Maar het zou Evesa helpen en haar van de pijn afhelpen, althans voor dit moment: en dat alles wat hij ervan wilde weten, al had Myra er krikkendil en kraaienontlasting doorheen gemengd. 'We zijn je veel verschuldigd. Het lijkt me veiliger als jullie hier binnen de kasteelmuren blijven, de oorlog is nog niet voorbij. Ik zal een van mijn verkenners sturen.'
'Ik dank je, maar het lijkt me beter dat ik zelf ga. Ze zouden nog geen klimop van kamille kunnen onderscheiden en zelfs al zouden ze het kunnen onderscheiden zou het te lang duren voordat ze de kruiden die ik nodig heb gevonden hadden en weer terug zouden wezen. Nee, ik zal zelf gaan.'
Gabriël pakte de beker aan die Myra hem aangaf met daarin de kruidenthee. Zachtjes en uiterst voorzichtig legde hij zijn grote hand onder Evesa's hoofd en tilde die zachtjes op, ondertussen de beker aan haar lippen zettend. 'Het stinkt als weet ik het wat, maar het zal je helpen, liefste,' sprak hij medelevend. 'Je gaat en zal beter worden!'

De pijn begon in mijn borst om verder in mijn lichaam te trekken en daar als steken te blijven. Door de pijn spande ik mijn spieren steeds aan, maar juist dat deed weer pijn. Het was bijna een vicieuze cirkel, maar gelukkig was Gabriël er voor me die me liefdevol toesprak en me heel voorzichtig behandelde.
Even later kwamen Myra en Michael de kamer in. Ik stak mijn hand heel voorzichtg op en dat was het ook. Alleen mijn hand werd van het bed opgetild. 'Hé,' wist ik tussen mijn lippen uit te persen.
Ik luisterde naar de gesprekken en kreeg toen een bekertje met drinken onder mijn neus geduwd. Het stonk inderdaad verschrikkelijk en ik kneep mijn ogen dicht. Als het de pijn liet stoppen, dan zou ik het opdrinken. EN om heel eerlijk te zijn, niet eens alleen voor mezelf, maar ook voor Gabriël. Ik hoorde de bezorgdheid en spanning in zijn stem en het deed me zeer. Ik wilde iets voor hem doen, maar ik kon de pijn ook niet wegkrijgen.
Heel voorzichtig nam ik een slokje van de dikke substantie. Het rook erger dan het smaakte, merkte ik gelukkig op en binnen een korte tijd had ik het hele kommetje leeg gedronken.
Ik opende mijn ogen weer en blies uit. Het luchtte nu al op. 'Myra,' fluisterde ik zachtjes zonder mijn mond al te veel te bewegen. 'Wil je alsjeblieft oppassen.' 'Kan ik anders niet mee heer?' hoorde ik Michael zeggen. 'Alsjeblieft,' voegde ik er meteen aan toe. Ik wilde niet dat mijn beste vriendin nu weer alleen het bos in ging.

Ik bekeek het hele tafereel rustig en zei niets. Ondanks dat voelde ik me niet het derde (vierde) wiel aan de wagen. Ik was wel gewend om op de achtergrond te blijven sinds ik hier werkte. Dat Myra alleen het bos in zou gaan, stond me alleen tegen. GElukkig vond Evesa dat ook.
Vragend keek ik mijn meester en nieuwe vriend aan. 'U zegt het zelf, het is gevaarlijk in het bos.' Ik legde een hand op de schouder van Myra en wierp even een blik op Evesa. Wauw, die kruiden werkten echt snel. Ze kreeg weer kleine blosjes op haar wangen zodat de enge, witte kleur wegtrok.

Een voormalige marktkoopman in de bossen te sluipen als een Saraceense strijder op oorlogspad, een jongeman die pas net de eerste beginselen van de oorlog geproefd had? Geen goed idee. Gabriël fronste al de wenkbrauwen en opende zijn mond voor een negatief antwoord, toen Michael weerwoordde dat hij net had verteld dat het gevaarlijk was buiten het kasteel. Hij, Gabriël, zou precies hetzelfde hebben gedaan als zijn vriend als Evesa om de een of andere reden het gevaar op moest zoeken. Hij zou bij haar zijn, over haar waken, haar beschermen: precies wat Michael nu wilde doen.
Hij zuchtte. De redelijkheid won, al zat het hem niet lekker. 'Goed, ga maar mee, je bloed komt over je eigen hoofd heen.'
Zijn ogen bleven niet lang van Evesa afgewend en toen hij dus weer oplettend naar haar keek merkte hij dat de kruiden snel aansloegen. Haar wangen waren niet meer zo eng wit dat het haast transparant was, zo licht als de lakens onder haar, en haar ogen stonden ook een stuk helderder. Ja, het zat hem niet lekker Michael en Myra het gevaar in te sturen, maar het kon niet anders: anders zou Evesa het niet redden. Myra had dat niet zo gezegd, maar ze had het wel bedoeld.
Hij hief zijn hoofd op toen het tweetal alweer bij de deur was en riep toen Michael. 'Wees voorzichtig. En pas goed op dat bruinharige meisje van jou. Er lopen nog steeds heksenjagers rond.'
Nadat ze verdwenen waren pakte Gabriël het kommetje uit Evesa's handen en zette het met opgetrokken neus op een tafeltje naast het bed. 'Oef, het stinkt wel, maar je ziet er alweer beter uit.' Hij glimlachte naar haar en bekeek haar: zijn ogen gleden over elk detail, de fijne botten van haar gezicht, de symmetrische kaaklijn, de lieve neus, de volle lippen en de ogen die hij zo adoreerde, omgeven door de lange wimpers die schaduwen op haar wangen wierpen die gelukkig alweer kleur hadden gekregen. Elk detail van haar fijne gezichtje dronk hij in zijn op en hij boog zich voorover om haar voorzichtig, heel voorzichtig, een kus op de lippen te geven. 'Ik houd van je Evesa, echt niet normaal hoeveel,' zei hij ontroerd en streek met tedere hand een lok haar achter haar oor.

Na enige tijd op hete kolen te hebben gestaan knikte Myra met een effen gezicht waar geen emotie op weerspiegelde. Zijzelf was opgegroeid in de goot en had dikwijls voor zichzelf moeten zorgen en kon sluipen in de schaduwen zodat zelfs de wachters en de straathonden haar niet konden vinden, bij wijze van spreken, althans. Uiteraard vond ze het fijn dat Michael mee kwam, want hij straalde een kracht uit waar ze van kon putten en mocht het op vechten uitkomen was hij zeker haar meester. Maar toch... stel je voor dat hem iets zou overkomen doordat hij nu mee wilde om háár te beschermen? Het zat haar niet lekker, maar het kon niet anders. Ze had geen keus. Michael ook niet, Gabriël ook niet, en Evesa al helemaal niet.
Na afscheid te hebben genomen was haar eerste zorg om zich van haar jurk te ontdoen. Ze ging opzoek, terug naar de kamer waar zij en Michael nog geen uur tevoren zo'n heerlijke tijd had beleefd, en vond daar, gewassen en gestreken en wel, haar eigen jurk. Opgelucht trok ze de pauwenjurk (zoals ze hem al gebombardeerd had) over haar hoofd en hees zich in haar eigen, simpele jurk. De mouwen waren niet zo belachelijk wijd en de rok was korter: het kledingstuk zou haar niet in de weg zitten. Ze pakte haar mantel en sloeg die om haar heen en keek toen omhoog naar Michael. Ze ging voor hem staan en legde een hand op zijn borstkas, naar hem opkijkend. 'Je hoeft niet mee,' begon ze aarzelend. Misschien schoot het wel in het verkeerde keelgat, maar ze voelde zich haast verplicht het te zeggen. Verlegen trokken haar vingers rondjes op zijn borst. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt, mijn lieve Michael. Ik kan alles verdragen, behalve dat. Bovendien is de wond bij je been nog niet voldoende geheeld.'

Ik kreeg een klein glimlachje om mijn lippen en tastte heel voorzichtig omhoog naar hem. Ik pakte zijn shirt vast, al was het maar zwakjes. 'Ik houd ook heel erg veel van jou,' zei ik bijna onhoorbaar. 'Blijf je heel dicht bij me alsjeblieft?'
Het deed toch wel pijn om mijn handen zo op te tillen en ik liet zijn shirt met tegenzn weer los en liet mijn armen naast me zakken op het bed.
Ik tuitte mijn lippen voor nog een kus.

'Ben jij gek,' fluisterde ik en ik streek een pluk haren achter haar oor.'Ik ga jou niet alleen laten gaan.' Zacht kuste ik haar lippen een keertje en ik kon me niet bedwingen om even een snelle blik op het bed te werpen. Daar had ik gelegen, met haar mooie lichaam in mijn handen.
Ik keek even naar de jurk die ze aanhad en knikte. Ze was mooi in die andere jurk, maar dit paste haar beter. Dit was meer wie zij was. 'Bovendien draag ik een koninklijk zegel bij me. Stel dat we heksenjagers tegen komen...' Ik haalde mijn schouders op. 'MIsschien doet het nog wat.'
Ik gleed met mijn vingers naar haar haren toe en streek deze over haar oor heen zodat deze verdween. 'Maar laten we proberen iedereen te ontlopen niet?'
Ik pakte de hand van mijn vriendin vast, wachtte tot ze helemaal klaar was en liep toen rustig met haar de kamer uit, door de grote gangen en het kasteel uit. Even keek ik speurend de omgeving af voordat ik verder liep. Het bos was niet zo ver weg, maar ver genoeg om allemaal dingen mee te maken. Even voelde ik met mijn hand op het zwaard dat in mijn riem zat gestoken. 'Heb jij ook een wapen bij je?' bedacht ik en ik stopte met lopen om haar serieus aan te kijken.

-
Sorry ik deed eerst Michael en toen had ik echt geen inspiratie meer. Maar jij mag weer hoor haha. Dan ga ik nu snel slapen.

Myra schudde haar hoofd op zijn vraag. 'Nee, behalve een dolk. Maar als het op vechten uitdraaien verliezen we toch tegen de overmacht: het is het beste als we ongezien blijven.'
Zonder moeite konden ze door de rustige Westerpoort glippen op de plek waar de vijand niet gelegerd was. Het woud lag er bij als altijd: vogels kwetterden, een vos met de kleur als vuur schoot voor hun voeten weg: gouden licht scheen als een goddelijke substantie tussen de bladeren door en veroorzaakte asymmetrische patronen op de grond. Alsof er geen oorlog heerste. Met gesloten ogen ademde Myra diep de frisse lucht in van pijnbomen en mos - voordat ze haar ogen naar de grond richtte en op zoek ging naar de kruiden die ze nodig had. Ze verzamelde paddenstoelen, planten, stengels, wortels, kruiden, knollen, bloemen en zelfs de ontlasting van enige wouddieren. Ze wilde zoveel mogelijk vergaren: je wist immers niet wanneer de volgende aderlating los zo barstten en dan zou het weleens kunnen zijn dat ze het kasteel niet meer uit zou kunnen.

Gabriël zwaaide zijn gelaarsde benen over de rand van het bed en ging naast haar liggen, haar in zijn armen nemend, ervoor zorgend aan de kant te liggen waar de wond niet was zodat hij haar geen pijn zou doen. Zacht drukte hij kussen in haar hals, maar zag toen haar getuite lippen. Hij gniffelde even en boog zich toen over haar heen om zacht zijn lippen op de hare te drukken en een hand tegen haar wang te leggen. Alles met uiterste voorzichtigheid alsof ze gemaakt was van breekbaar Chinees porselein. En verder wist ik even niks meer, sawwy.

Ik bekeek in rust hoe mijn Myra zich door het bos bewoog en ondanks haar blik op de grond, nooit struikelde of botste tegen de laaghangende bomen. Ik daarentegen stootte mijn hoofd zeker drie maal en viel één keer bijna op de grond omdat ik achter een boomwortel bleef hangen. Het bos, misschien niet helemaal mijn plaats, maar Myra leek er bijna in thuis te horen.
Eindelijk was ze klaar en ik keek naar de buidel die nu uitpuilde van alle kruiden, planten en andere dingen die ze had verzameld. Ik stak mijn hand naar haar uit en tilde de hare op zodra ik deze vasthad om hier een zachte kus op te drukken. 'Ben je eindelijk klaar vrouwe?' vroeg ik met een klein grijnsje en ik bekeek haar met een enigszins ondeugende blik terwijl ik mij weer naar de uitgang van het bos begaf. tenminste in mijn beleving de uitgang, als ik verkeerd liep zou dat me niet verbazen.

Rustig gleden mijn ogen dicht terwijl ik liefdevol en teder de lippen van mijn prins kuste. Zijn baartje groeide alleen maar en even giechelde ik. De haartjes kriebelden me en ik haalde mijn neus even op. 'Je kietelt,' fluisterde ik en ik tilde heel voorzichtig mijn hand weer op om deze op zijn kin te leggen. 'Ben je nog van plan om je een keertje te gaan scheren?' Ik kreeg een twinkeling in mijn ogen en voelde me even heel goed. Ik hield ervan om hem een beetje te plagen en zeker als hij in zo'n sombere stemming was. Dan kon hij dat wel gebruiken.

Hij lachte: een zacht, vermaakt geluid dat lange tijd niet meer gehoord was. 'Wel, staat het dan niet mannelijk?' zei hij met een lager gemaakte stem die hij al had, schraapte zijn keel en gaf haar een tikje op zijn wang. Met normale stem vervolgde hij: 'Mannen zonder baard zijn als vrouwen en ik heb nog nooit van een koning zonder baard gehoord.' Hij legde zijn handen om haar middel heen en streek daar de stof. 'Ach, ik zeg ook maar wat. Je zult wel gelijk hebben. Geen zorgen, ik zal hem niet zo lang laten groeien dat hij om mijn knieën zwabbert.'
Hij ging achter haar liggen, legde zijn hoofd op het kussen neer en snoof haar geur in, bedwelmend en fris als lavendel, ondanks alles. Haar haren kriebelden zijn keel en wang. Hij zou niks liever willen dan zo voor eeuwig blijven liggen, met Evesa in zijn armen die geen pijn leed...

Hoe het kwam dat ze in de armen van enkele vijandelijke verspieders liepen, kwam Myra niet te weten. Maar hoe dan ook, ze was een eindje vooruit gelopen om enkele zwammen te plukken die aan de stam van een berk groeiden, toen ze stemmen hoorde. Even verstokte ze van schrik, maar toen ijlde ze zich terug naar Michael, die net haast gevloerd werd door een uitstekende boomwortel. Hij pakte haar hand en drukte er als een jonkheer een kus op en met een typisch jongensachtige grijns vroeg ze of ze al klaar was - snel legde ze haar hand op zijn lippen om hem tot stilte te manen. 'Kus me,' siste ze hem toe. 'Vlug!'
Toen hij niet snel genoeg op haar woorden reageerde sloeg ze haar armen om zijn hals heen en drukte haar lippen vol overtuiging op de zijne. Ze stonden zo nog geen twee tellen toen er gekraak van brekende takken hoorbaar was onder stevige voetstappen: uit de struiken verschenen drie mannen in de kleur van de vijand. Eentje floot en een ander zei: 'Wel, wel, wel, wat hebben we hier? Verstoren we een vrijpartijtje?' Waarop de eerste smakkende geluidjes met zijn lippen maken.
Myra draaide haar hoofd wat om maar bleef haar armen om Michael's hals hebben en trok haar liefste pruilmondje van zogenaamde schrik. Althans, zo was haar uiterlijke vertoon, van binnen beukte haar hart als een geschrokken konijn tegen haar borstkas aan. 'O, neem ons niet kwalijk heren, we wisten niet dat hier iemand zou komen.'
De soldaat die tot nu toe nog niet gesproken had, probeerde streng te kijken, maar er trilde een lachje rond zijn mondhoeken. 'Hier heerst oorlog, voor als jullie het nog niet wisten. Dit is verboden terrein.'
'O, dat wisten wij echt niet, mijn heer, we zijn hier niet bekend. Maar oorlog? Wat afschuwelijk!' Myra liet nu langzaam Michael los. Ze durfde zelfs geen blik met hem te wisselen. Ze voelde hoe haar benen trilden, al probeerde ze alle mogelijke moeite te doen eruit te zien als een geschrokken deerntje dat verder niets te vrezen had van vijandelijke soldaten. Het enige wat Michael en zij konden doen, was zich met een hoop bluf erdoorheen slaan. Om nu een strijd aan te binden met drie geharnaste soldaten, terwijl Michael nog gewond was aan zijn been en zij enkel een dolk had...
Langzaam trok ze Michael mee naar achteren, ondertussen zich uitputtend in verontschuldigingen, en het leek even dat de soldaten hen lieten gaan. Tot één van hen naar voren beende en met een ruk een beslagen metalen plaatje van Michaels tuniek rukte en die op de bosgrond smeet. In dezelfde beweging trok hij met een schrapend geluid zijn zwaard uit de schede. 'Onbekend hier, hè? Mijn reet... Hoe kom je dan aan dit teken van Dennister's honden?'

'ik heb nog nooit een koning gezien,' zei ik en ik sloot mijn ogen nu rustig. Ik verschoof mijn hoofd zodat ik precies op zijn hart lag. Elke spier in mijn lichaam begon nu te ontspannen en dat waren niet alleen de kruiden die Myra me had voorgeschoteld. Het was ook Gabriël. Door zijn nabijheid, zijn hartslag en zijn gestage ademhaling, viel de rust als ware over me heen. Hoe kon ik nou nog piekeren of denken aan de pijn als de situatie zo perfect was?
Ik verschoof mijn hand lichtjes over zijn buik, maar voelde dat toch wel waardoor ik uiteindelijk besloot stil te blijven liggen. Doodstil, maar niet onbehaaglijk. 'Ik weet zeker dat een baardje je goed staat want je weet zeker dat je een knappe man bent,' murmelde ik. 'Maar het kietelt wel.'

Ik glimlachte onhandig naar de twee vijanden en hield Myra met beide handen om haar middel vast. Ik zei maar niets, bang Myra's verhaaltje te verpesten. Stel dat we beide tegelijk iets anders zouden zeggen. In plaats van dus mijn mond open te doen, besloot ik onhandig en beschaamd te kijken.
'Het spijt ons dat jullie het zagen,' zei ik en ik wilde me net omdraaien toen ruw een arm ons terug pakte en een plaatje van mijn tuniek werd afgetrokken. Even keek ik geschrokken op, toen handelde ik meteen en instinctief. Ik drukte Myra naar achter en had mijn zwaard binnen een seconde uit mijn riem getrokken. 'Het maakt niet uit van wie ik een teken draag,' gromde ik. 'Zij hoort bij niemand.' Ik knikte een keertje naar achter. 'Laat haar gaan en ik beloof mijn zwaard weg te doen.' Een schamper lachje van de man met het zwaard. 'We zijn niet bang voor je,' zei de tweede. De derde stond wat schaapachtig toe te kijken. 'Dat zeg ik niet,' gromde ik terug. 'Maar ik zal me zonder vechten overgeven als jullie...' De man met het zwaard haalde naar met uit en nog net op tijd wist ik mezelf te verdedigen.
Het gevecht duurde niet lang, met mijn been nog in het verband en nog moe van gister, was het zwaard jammer genoeg al snel uit mijn handen. Ik probeerde het te pakken, maar ik werd vastgepakt door de één van de mannen terwijl de man met het zwaard zijn haar even wegstreek uit zijn ogen en dreigend op me afstapte. 'Jullie komen mee vuile honden. Beide.'Hij knikte naar Myra en ik zag de andere jongen bewegen. 'Rennen!' schreeuwde ik naar Myra met een dringende toon. 'NU!'

Zodra Michael de strijd aanbond kon Myra niet langer als een boom geworteld aan de grond blijven staan. Bang dat haar held het leven nu al zou verliezen door een laffe steek in de rug, uitte ze een hoge kreet en vloog als een furie met wapperende haren op de aanvaller die Michael net met het zwaard onder de gordel wilde steken. Dat de man net bukte was zijn redding: nu schampte de dolk zijn maliënkolder zonder te kwetsen. Hij draaide zich nu om naar zijn nieuwe aanvaller, net toen Michael's zwaard met een gerinkel uit zijn handen werd geslagen.
Nu stond Myra echt voor een dilemma zoals ze nog nooit in haar leven had gehad. Michael zou, in handen van de vijand, verhoord worden, gemarteld misschien wel. Daarna zou zijn knappe hoofd op een blok hout gedrukt worden en even later zou er een groenogig hoofd over de kasteelmuren vliegen als waarschuwing en bangmakerij voor degenen tussen de veilige kasteelmuren...
Aan de andere kant, als ze nu niet weg zou rennen, zou Evesa geen medicijnen meer krijgen. Myra was ervan overtuigd dat geen andere arts of geneersheer (kwakzalverig als ze waren) kruiden in zijn bezit zou hebben (dat was immers van de duivel). Conclusie: Evesa zou sterven, Gabriël zou zijn hoofd verliezen en de oorlog zou heel wat lastiger worden.
Ze wist nog steeds niet goed wat ze moest doen terwijl de man op haar af liep: elke keer als hij een stampende stap van zijn gelaarsde voet op de grond neerzette (in haar oren klonk elke stap als een diepe, lage aardbeving), zette zij er een achteruit. Het voelde alsof de tijd langzamer ging, als een film die te langzaam werd afgespeeld. De stappen werden ergerlijk traag en ze kreeg het gevoel alsof haar blikveld ingezoomd werd op Michael, die haar toeriep om weg te rennen.
De dolk viel uit haar ontkrachtte vingers terwijl ze trillend achteruit liep en de man, grijnzend onder zijn helm, op haar af liep, tot ze tenslotte een koude, lage rotswand tegen zich voelde. Toen ze besefte dat ze niet verder kon zette ze het haast op een gillen terwijl haar kwelgeest zijn zwaard hief en op haar keel zette. Haar borstkas ging wild op en neer terwijl ze naar het glanzende zwaard staarde, waar bloedspetters op kleefden. Haar bloed? Of dat van Michael?
'Hoe komt een vogeltje aan al die wonden?' De man liet zijn zwaard zakken om naar voren te stappen en een hand op haar wang te liggen, om met zijn gemaliede duim over haar snede te wrijven, die ze de dag tevoren in de strijd had opgelopen. Hij volgde de wond over haar wang, haar hals, tussen haar sleutelbeenderen en haar hevig naar adem snakkende borstkas.
Ze wist niet eens meer hoe, maar uiteindelijk kwam ze weer tot enige positieven en zag dat de wereld op zijn kop hing. Als een zak graan werd ze gedragen op de schouder van een aanvaller. Tot haar afgrijzen merkte ze dat haar handen en enkels waren gebonden. In haar beperkte gezichtsveld kon ze Michael niet zien zodat ze in paniek zijn naam riep.

Gabriël ondertussen verkeerde in een heel wat optimistischere stemming dan het tweetal in de wouden, slechts enkele mijlen verderop, zonder te weten in wat voor toestand die zich verkeerden. Hijzelf voelde zich kalm, schoongespoeld van de strijd, rustig tot in zijn botten. Ze hadden een adempauze in de strijd om hun wonden te likken, en bovenal, Evesa scheen geen pijn te hebben. O, niets was er heerlijker dan zo te liggen op het zachte hemelbed, met zo'n lief meisje tegen je aan, pratend over niets om nieuwe krachten op te doen en ze te delen...
Haar vingertoppen schoven licht over zijn buik heen, maar het voelde alsof ze met elektriciteit was geladen: hij voelde waar haar hand geweest was. Hij draaide zich op zijn zij zodat hij haar aan kon kijken. Een lach schoot uit zijn keel omhoog bij haar woorden en hij nam haar in zijn armen. Expres liet hij zijn kin langs haar hals schuren en gaf haar toen plagend een kus op de wang. 'Dan laat ik hem lekker staan. Als martelwerktuig voor als je een keer gemeen bent.' Hij begroef zijn gezicht in haar hals en ademde haar geur in. Op de plaats waar haar hals in haar schouder overging, plaatste hij zijn lippen, terwijl zijn hand over haar middel heenstreek. God, kon hij nu de tijd maar stil laten staan...

'Dat is gewoon weg gemeen,' zei ik en ik trok een grote pruillip. 'Als je het doet om mij te pesten, dan is dat helemaal niet lief.' Ik sloot mijn ogen en haalde heel diep adem. Met ijn adem ingehouden, tilde ik mijn hand op om deze op zijn hoofd neer te kunnen leggen. Mijn hand zakte weg in zijn halflange haren en langzaam blies ik weer uit, de pijn wegdrukkend. Ik moest misschien niet bewegen, maar ik vond het fijn om hem vast te kunnen houden. Zijn grote lichaam tegen dat van mij aan en ook al kon ik zo lekker bij hem wegkruipen, andersom was dat ook fijn. Ik tilde mijn hoofd even op en kuste zijn haren. 'De pijn is echt bijna weg.' Voorzichtig bewoog ik mijn vingers door zijn haren, zonder verder mijn hand te verplaatsen.

Waarom rende ze nou niet? 'Rennen!' schreeuwde ik weer en weer, ook al pakte de man me vast en drukte het zwaard in mijn keel. 'Houd je kop!' 'Rennen!' 'Verdomme ik vermoord je!' De man schreeuwde me in mijn oor, maar ik negeerde hem. De enige op wie ik me focusde was Myra. Waarom rende ze nou niet? Waarom dacht ze zo na? Ze moest gewoon luisteren.
Mijn hart stopte met kloppen toen ik haar tegen een rotswand aan zag lopen. Ik sloeg mijn ogen en kon niet meer kijken. Een bons, een klap, een kreet.
Even later werd ik vooruit geduwd, vastgeketend als één of andere godenaanbidder die opgesloten hoorde te zitten. Ik draaide mijn hoofd steeds om naar Myra die half bewusteloos over een schouder heen hing, maar steeds werd ik weer snel meegetrokken. 'Kijk toch eens voor je cupido,' gromde de mannen.
GEschrokken hief ik mijn blik op van de grond, naar Myra toen k haar harde kreet hoorde. 'Hé Myra ik ben er...' En trap tegen mijn been. 'Wel,' siste ik tussen mijn tanden door en ik keek de man vernietigend aan.

Er scheen licht op haar gezicht. Ze knipperde en bewoog haar ogen omoog, maar zag alleen schouders en de achterkant van een hoofd: dat ging over en veranderde in een wazig, oneindig patroon van groen. Natuurlijk, dat waren bomen, en dat blauwe dat erdoorheen filterde was de lucht, en daar dreven wolken. De oranje lentezon stond laag en viel op haar gezicht. Van heel ver scheen een stem te komen: ‘He, Myra, ik ben er…’
Ze sloot haar ogen. Ze zweefde, oncomfortabel heen en weer wiegend, zonder zwaarte.
Ze moest weer even weggezonken zijn, want toen ze haar ogen weer opensloeg voelde ze zich beter, op een barstende hoofdpijn na. Ze zweefde niet meer: degene die haar gedragen had zette haar op de keien neer. Ze zag een boerderij met bouwvallige muren in grijze steen, omringd door bomen en daarachter uitgestrekte velden: ze zag het wel, maar besefte het niet, want haar ogen zochten gelijk Michael. Haar handen waren nog gebonden, maar haar enkels niet meer. Met tintelende benen liep ze naar haar vriend toe en drukte zich tegen zijn borst, haar hoofd omlaag houdend. Wat zou er van hen worden? Wat zou er van Evesa worden, van Gabriël? Evesa, vergeef ons als er straks twee hoofden over de kasteelmuren vliegen, een met bruine krullen en een met helgroene ogen als smaragden… We hadden geen keus.
Als vee werden ze een van de bijgebouwen van de boerderij ingedreven. Hun handen werden losgemaakt en hun kwelgeesten verdwenen, de stevige deur vergrendelend. Kettingen rammelden: sloten kraakten, toen verdwenen de voetstappen.

Hij uitte een positief geluidje ergens diep uit zijn keel vandaan en streek nu afwezig door haar krullen heen. Nee, nu had ze geen pijn en waren de medicijnen goed aangeslagen, maar waar bleven Michael en Myra? Ze hadden al terug moeten zijn. Hij betrapte zichzelf erop dat hij bezorgde blikken uit het raam wierp naar de lucht die goudkleurig begon te worden. Ze waren al vroeg weg gegaan: nu begon het al langzaam te schemeren.
Met een kus op haar voorhoofd stond hij op uit het bed en beende de gang op, waar hij een soldaat aanhield. Hij gaf orders door waar opgedragen werd uit te kijken naar zijn schilddrager en het meisje met de bruine krullen en als ze gezien waren, ze onmiddellijk naar de donjon te brengen. Terwijl de man zich haastte om het order uit te voeren, draaide de koning zich om en liep terug naar het vertrek waar hij Evesa had achtergelaten. Hij liep naar het venster toe en keek naar buiten. Wat was de vijand van plan? Deze rustpauze tussen de krachtmetingen door had nu achttien uur geduurd: er broeide weer iets, als een roofdier dat zich klaarmaakte voor de sprong. En daarnaast… zijn diepblauwe ogen dwaalden af naar de wouden in de verte. ‘Hopelijk verschijnen Myra en Michael snel weer,’ verduidelijkte hij zijn gedachten tegenover Evesa terwijl hij naast haar op het bed ging zitten en teder door haar haar streek.

De tocht nam behoorlijk wat tijd in beslag en steeds als ik de kans kreeg, keek ik naar mijn meisje dat van schouder naar schouder ging. Ze hadden haar goed geraakt en ergens was ik bang dat ze niet meer wakker zou worden. Toen ze dan ook ineens naast me stond, was ik bijzonder opgelucht en ik had mijn geboeide armen opgetild zodat ze zich ertussen kon verstoppen. 'Het komt goed,' had ik toegefluisterd en ik had haar haren gekust.
Nu werden we in een koude, stenen cel geduwd en een benauwd gevoel brak me uit. Het was donker, vreselijk donker. Het enige licht wat binnen kwam, kwam van enkele spleten in de muur en het kleine raampje van de deur. In een soort paniek liep ik naar de deur toe en ik begon hier hard op te bonken. Nog nooit had ik opgesloten gezeten, nog nooit vast in zo'n kleine, donkere ruimte. Het benauwde me en verwarde me tegelijkertijd. Dat ik zo kon reageren, terwijl ik buiten nog zo rustig was geweest. 'Laat ons gaan!' schreeuwde ik en ik bleef hard met mijn vuisten op de houten deur beuken. Als ik maar hard genoeg sloeg en schreeuwde, dan kreeg ik ons wel vrij!

Tegen de middag, met het zonnetje op mijn huid en Gabriël dicht bij me, was ik weer in slaap gevallen. De slaap was rustig, met fijne dromen die nergens over gingen en die ik na het ontwaken al niet meer wist. TOen ik wakker werd, was alleen een groot deel van de pijn terug. Naast de pijn een ander gevoel. Mijn blaas zat behoorlijk vol. Dat werd opstaan, al had ik het gevoel mezelf niet meer te kunnen en mogen bewegen.
De stem van Gabriël klonk naast me. 'Is het al laat dan?' gaf ik als antwoord. Door het vele slapen had ik mijn hele idee van tijd verloren. Ze konden een uur weg zijn, een aantal uur of zelfs een dag. Ik wist het niet meer. Terwijl ik daarover dacht en de pijn probeerde weg te duwen, drukte ik mezelf voorzichtig overeind.
DE pijn die daarbij vrijkwam was verschrikkelijk. ALsof het mes opnieuw in mijn borst werd gestoken en happend naar lucht bleef ik rechtop zitten. Het was weer helemaal terug, dan moest Myra snel terug komen. 'Gab...' fluisterde ik zachtjes, een traan rolde weer langs mijn wangen. 'Ik moet naar de wc..'

Voor Myra was het niet te eerste keer dat ze opgesloten werd. Ze wist dat je niet alleen in, maar ook uit een gevangenis kon komen, dus maakte ze zich er niet al te druk over dan dat ze als gevangene in de stad Dennister in een kerker gestopt werd. Nu waren er echter nog wel de elementen Michael, Evesa en Gabriël waar ze niet om heen kon.
Snel liep ze naar Michael toe en pakte in het donker zijn polsen vast. ‘Michael, kalm!’ sprak ze met een rustigere stem dan dat ze zich voelde. Lieve Moeder Gods, ze moest maar beter bidden dat Michael niet claustrofobisch zou wezen of hij zou zichzelf zo evenveel vernietigen als hij zich voor een rijdende postkoest zou gooien…
Ze trok hem naar zich toe, legde zijn hoofd op haar borst neer en streek zacht over zijn rug heen. Haar ogen waren verwijd in de Egyptische duisternis. Ze voorvoelde dat alleen de kleine streepjes licht hen van krankzinnigheid kon vrijwaren. ‘Het komt allemaal wel goed,’ fluisterde ze terwijl ze zijn gezicht met beide handen optilde zodat ze hem kon aankijken in het weinige, erg weinige licht. ‘Het komt allemaal wel goed, lieverd, we komen hier wel uit. Levend.’
Misschien kon zij op de een of andere manier gunsten verwerven om hun vrij te krijgen of in ieder geval een pakketje kruiden door middel van een vogel naar het kasteel te sturen voor Evesa. Ze twijfelde er niet aan of ze zou gevraagd worden door hogere hand, zoals het met alle vrouwelijke gevangen was die jong en gezond waren. Wanneer mannen eenmaal een vrouw in hun macht hadden zoals een arrestante voelden ze zich machtig. Zo machtig dat ze hun mannelijk attribuut lastig in hun broeken konden houden – maar misschien zou het haar gunsten kunnen opleveren, al wist ze niet wat Michael ervan zou zeggen.

Ik voelde hoe Myra me liefdevol vastpakte en zich tegen me aandrukte, maar het kalmeerde me maar matig. Ondanks dat ik me nu inhield, had ik het gevoel te willen schreeuwen, slaan, schoppen. Alles om ook maar hier uit deze verschrikkelijk benarde cel en situatie te komen. Hoe had Myra dit anderhalf jaar volgehouden? Ik werd nu al gek, alsof mijn hersenen ineens op een andere manier gingen denken. Ze gingen tegen de draad in en ik verloor hierdoor de draad.
Stevig drukte ik nu Myra tegen mijn borst aan en ik bekeek de schim die Myra nu vormde. Ze kwam dichterbij en legde haar warme handen op mijn wangen neer. Heel zachtjes knikte ik een keertje als antwoord op haar woorden. Ik wist niet of we eruit kwamen en als we eruit kwamen: hoe zouden we er dan uitzien? Zou dat over een hele lange tijd pas zijn, zouden we snel vrijkomen maar helemaal gehavend?
Ik drukte de warme schim verder tegen me aan en legde mijn wang nu ook tegen haar hoofd aan. De rust begon wer een beetje weder te keren en met de rust ook het verstand. 'Ik ga niemand jou wat aan laten doen,' fluisterde ik in haar oor. 'Helemaal niemand hoor je me liefste?' Ik streelde nu zacht over haar onderrug en sloot mijn ogen even. Veel donkerder dan het al was, kon het toch niet meer worden. 'Ik zal ervoor zorgen dat ze mij nemen als er iets is.'