The Middle Ages

Het was even een geklooi met het dier, al had een jonge knaap het beest al voor me opgezadeld. Paarden was niet echt mijn ding, besefte ik me nu al. Gelukkig mocht ik samen met Myra op het dier en in haar had ik eerlijk gezegd wel vertrouwen. Als het mij niet zou lukken, zou Myra vast de teugels over kunnen nemen en het dier eens grondig toe kunnen spreken.
Een zacht gegrinnik ontschoot me. IK hield van die opstandige meid. Zacht tikte ik mijn jonkvrouwe op de bips en ik gaf een knipoogje. 'Nou, laten we ook maar opstappen dan.'
Even bekeek ik het dier en dacht ik na over hoe ik erop zou komen. In mijnhoofd leek het makkelijk, ik zag het Gabriël steeds doen, maar toen ik zelf op probeerde te stappen kwam daar het nodige gespartel bij kijken. TOen ik eindelijk zat was mijn hoofd rood, niet alleen van inspanning, maar ook van lichte schaamte. 'Nou kom maar,' zei ik en ik trok een onhandige grijns. Ik stak beide handen uit naar Myra en trok haar bij me op het paard.

Myra en Michael zaten ook op het paard hoorde ik vanwege het nodige gesteun. Ik glimlachte lichtjes en bedacht me dat ze waarschijnlijk nog niet vaker op een paard hadden gezeten. Mijn handen gleden zacht door de manen van mijn favoriete dier heen. Kort boog ik naar voren en ik kuste het dier op zijn oor en legde mijn wang even kort tegen zijn achterhoofd. TOen kwam ik weer tot zitten en de twee paarden kwamen in beweging.
We reden een rustig tempo - waarschijnlijk omdat Michael het paard niet helemaal goed nog kon besturen - maar uiteindelijk kwamen we aan op de markt. Ik liet Gabriël stoppen en me van het paard aftillen. Nu wilde ik het liefst gewoon lopen.
De tegels waren koud, wat viezig, maar vertrouwd. Zonder moeite wist ik het nieuwe kraampje van mijn vader te vinden. 'Papa!' Zijn armen werden om mijn lichaam geslagen en ik voelde een kus op mijn haren. 'Goedemorgen schat.' Zijn stem verhardde wat: 'Wat doet die doek om je ogen?'

Rijpaarden zijn hoger dan God in de Hemel. Dat was een uitspraak die hoorde bij de straatratten, de bedelaars, de arme lui, het overige gepeupel met nog geen twee cent in de beurs per jaar, mensen die de benenwagen neemden en zich tegen de muur misten drukken als er een rijker persoon op een heus paard langskwam. Boeren en iets minder behoeftigen hadden soms wel een paard, maar over het algemeen was dat dan een lomp, log, oud beest, met kale plekken en ribben in een zak vel. Myra had wel eens op zo'n paard gezeten en kon nog wel met zo'n sloom beest overweg. Nu zaten zij en Michael echter op een echt rijpaard, uit de koninklijke stallen nog wel, met een glimmende vacht waaronder de spieren bij elke stap opzwollen. Naast dat het een hoog en slank dier was, had het beest door dat zijn bestuurder niet al te kundig was, zodat het, jong en speels als het was, af en toe de hals schudde of van de ene kant van de weg naar de andere trippelde. Myra kon er wel om lachen. Ze zat achter Michael en had zich stevig aan hem vastgeklemd. Lalala oké, inspiratiegebrek.

De rit van de donjon tot het marktplaats bevatte geen bloedstollende verhalen, zodat we er snel aan voorbij kunnen gaan.
Gabriël had zich kostelijk vermaakt om te zien hoe Michael aan het hannissen was met het paard - Michael bezat een hoop gaven, maar blijkbaar lag de rol als ruiter hem niet. Maar och, de oorlog was voorbij en niemand kende nog zorgen, hij zou nog genoeg tijd kunnen doorbrengen in het zadel om zo de rijkunst onder de knie te krijgen.
Bij de marktkraam van Evesa's vader aangekomen begroette hij de man eerbiedig en steeg uit het zadel. Hij knikte even naar Michael en Myra met de woorden: 'Zien we elkaar weer om vijf uur bij de fontein, hier op het plein? We kunnen dan wat eten nuttigen en eventueel gaan zwemmen in de rivier. De temperatuur is zeer aangenaam.'
Hij trok zijn handschoenen uit en wachtte tot Evesa en haar vader hun begroeting hadden afgerond, iets waar hij niet bij wilde storen.

''We zullen er zijn.' Ik knikte naar Gabriël en wist het paard weer tot lopen te krijgen. Het lukte echter slecht en na een paar keer heen en weer gelopen te zijn met het paard, besloot ik dat het maar beter was om af te stijgen. We reden bijna mensen aan en het was bovendien gewoon ronduit vervelend om te rijden in deze drukte.
Ik wist zonder vallen van het dier af te komen en stak toen mijn handen uit naar de dame die nog op het paard zat. Ik tilde mijn jonkvrouwe van het paard af en pakte toen snel de teugels vast voordat mijn grote, koninklijke en zeer waarschijnlijk dure paard ervandoor zou gaan.
Het laatste stukje liepen we zwijgend verder. Ik had geen behoefte om luid pratend aan te komen bij de plek waar mijn ouders begraven waren en bovendien was naast haar lopen in stilte niet vervelend. Bij sommige mensen kon ik me zo opgelaten voelen als er niet gepraat werd, maar bij Myra was dat niet zo. Ik wist wat ik aan haar had en hoefde niet per se elk moment van de dag een gesprek met haar te voeren. Ik voelde me al optimaal gelukkig als ik bij haar was.

'Mijn ogen doen een beetje pijn.' Ik voelde aan de doek die voor mijn ogen zat en haalde mijn schouders op. 'Ik had vanochtend hele erge pijn, maar met de doek voor mijn ogen voel ik alleen een licht getintel. Myra zegt dat het wel overgaat.' 'Goed...' Een zacht kuchje en toen voelde ik een munt in mijn hand. 'Wil je misschien een broodje voor me halen? Ik heb nog niets gehad vanochtend. Haal er ook maar één voor jezelf en misschien voor de koning.'
Lichtelijk verbaasd, maar even vrolijk als altijd, liep ik rustig weg bij het kraampje van mijn vader en ging ik op zoek naar een broodjeskraampje door mijn neus te volgen.

De vader van Evesa kuchte eens. 'Wat hebben jullie met haar gedaan? Haar ogen zijn heel gevoelig, wat is ermee gebeurd? Het echte verhaal graag.' De armen werden over elkaar geslagen en nors keek hij de koning aan.

Nu bevond Gabriël zich in iets wat men gewoonlijk als een lastig parket beschouwd. Wat moest hij vermelden? Hoe stond deze man tegenover Myra? Kon hij zeggen dat zij Evesa's blindheid probeerde te genezen, of zou daarom Myra als heks op de brandstapel eindigen? Kon hij überhaupt vertellen dat er met Evesa's ogen werden geëxperimenteerd? Evesa was, letterlijk en figuurlijk, haar vaders troetelkind, de enige voor wie hij waarlijk liefde koesterde en behandelde als een breekbaar duifje. Wat moest hij nu zeggen?
Uiteindelijk besloot hij er geen doekjes om te winden en vertelde dat Evesa door heilzame kruiden licht was beginnen te zien, al liet hij de naam Myra achterwege. 'Het kan dus zijn dat ze binnenkort werkelijk kan zien,' besloot hij zijn relaas, ondertussen zijn scherpe ogen op het gelaat van de ander gericht houdend, angstvallig benieuwd naar diens reactie.

Evenals Michael voelde Myra weinig behoefte tot spreken, haar gedachten bij de jongste gebeurtenissen gewend. Ze had haar gedachten echter niet in de hand, zodat ze spoedig Michael voor zich zag, bloedend en wel, zijn marteling in de gevangenis. Stel je voor dat hij ook gesneuveld zou wezen in de strijd? Dan zouden zijn stoffelijke resten naast die van zijn ouders zijn komende liggen, een naamloos graf tussen alle andere...
Het werd rustiger qua mensen naarmate ze vorderden, tot ze het eigenlijke kerkhof bereikten, dat als een stille, groene oase van rust opdoemde. Voorzichtig opende Myra een gietijzeren hekje dat toegang gaf tot de begraafplaats en wachtte toen op Michael. Naast dat ze niet wist waar zijn ouders rustten, wilde ze uiteraard niet voorop gaan. Dit ging om Michael's familie.

De vader van Evesa luisterde naar het verhaal, maar zijn norse uitdrukking werd er niet beter op. Toen de koning dan eindelijk klaar was met zijn verhaal, schudde de vader rustig zijn hoofd. 'Ik dacht dat je van mijn dochter hield zoals ze was.' Hij zocht met zijn ogen over het plein naar zijn lieve, kleine meisje. 'Ík houd van mijn dochter zoals ze is. Ze is haar hele leven al blind en heeft zich er zo goed aan aangepast. Wat denk je dat er gebeurd als ze ineens kan kijken? IK betwijfel of het haar veel gelukkig zal maken om ineens deze nare, grauwe wereld te kunnen zien.' Nog altijd lagen de armen van de man over elkaar en bekeek hij de man voor zich met zijn strenge ogen goed. 'Ik hoop niet dat jullie dit doen omdat jij de koning bent en je niet met een blinde vrouw gezien kunt worden. Als dat namelijk het geval is, dan neem ik mijn dochter mee om haar verder verdriet te besparen.'

Ik bleef even staan voor het hekje en voelde de moed me in de schoenen zakken. Het verdriet sloeg ineens zo sterk toe evenals een schuldgevoel. IK had ze elke dag proberen op te zoeken, maar de laatste tijd was ik het helemaal vergeten.
Bijna moedeloos liep ik naar de twee graven toe waar mijn beide ouders begraven waren. Even bleef ik staan, toen hurkte ik neer en keek ik naar de twee bedekte grasstukjes waar ik stenen omheen had gelegd toen ze net begraven waren. Ik zou nooit vergeten waar ze lagen.
''Het spijt me dat ik niet meer langs ben geweest de laatste tijd. Mijn leven is nogal veranderd...' Ik haalde diep adem en probeerde me groot te houden. 'Myra kennen jullie al.' Ik keek om naar haar en kwam weer voorzichtig overeind. 'Het is jammer dat je niet verder voor hun hebt kunnen zorgen.'

Gabriël moest moeite doen de geleerde satirische uitdrukking van zijn gezicht te houden terwijl hij naar de woorden van Evesa's vader luisterde. Hij leek zo oud. Oud en vermoeid: een oude vader die zijn leven weide aan zijn dochter... Hij wist eigenlijk niks van hem. Wie was Evesa's moeder geweest? Waar was ze nu?
Hij bemerkte dat de ander hem nog steeds aan zat te staren, zodat hij met zijn handen wat aan de teugels van Rover frunnikte. Waar waren de juiste woorden als je ze nodig had?
'De wereld is niet louter grauw,' sprak hij vaag. Toen ging het plots beter. 'Evesa heeft ontzettend veel voor mij betekend. Ik kan weinig voor haar terugdoen als terugbetaling. Door haar zicht terug te geven zal er een nieuwe wereld voor haar opengaan... het zal lastig wezen in het begin, maar het leven heeft zulke mooie dingen te bieden...' Hij grijnsde even wrang. Wat klonken die woorden stom uit de mond van een koning, iemand die oorlog had gevierd, had gedood. 'Neem me niet kwalijk, ik schijn weer eens last te hebben van mijn tekortkomingen die aan me zitten te vreten als gieren. Maar u weet het, ik wens haar niks meer dan goeds toe en dit zonder eigenbelang, want ik houd van haar.'

De diepe middagstilte, slechts verbroken door Michael's kalme stem, leek dieper dan ooit. Er streek een korte wind langs Myra's gezicht; een leeuwerik vloog zingend langs. Ze bukte om de bloemen die ze mee had gebracht neer te leggen; de knokkels van de hand die het boeketje vasthielden waren spierwit. Ik was er niet voor ze, kon ze enkel denken. Ik was er niet met de medicijnen. Ik was er niet, ik was te laat. En nu zijn ze dood, terug naar de modder.
Ze ging weer recht staan en haar hand zocht die van Michael. Ze glimlachte als antwoord, magertjes en verlegen, niet bij machte te spreken door de prop in de keek. Arme sombere lieve Michael. Dit had hij niet moeten meemaken.

De strenge vader bekeek de koning eens grondig en knikte toen. 'Je krijgt het voordeel van de twijfel, maar alleen omdat mijn dochter zo verschrikkelijk gek op je is. Maar laat ik duidelijk zijn, als ik mijn dochter ongelukkig zie, of ze weer gewond raakt, dan neem ik haar mee. Ik heb het niet zo op de adel...'
De vader glimlachte toen zijn dochter er weer aan kwam en hij pakte dankbaar het broodje aan. 'Jullie staan toch niet over me te praten hè?' vroeg ik en ik ging tussen de twee mannen in staan die zo belangrijk voor me waren. Ik tastte opzij en pakte de hand van Gabriël vast.

Ik weigerde de hand die ze me toestak en nam haar in plaats daarvan in mijn beide armen. Zacht legde ik mijn hoofd tegen haar haren aan om zo mijn blik nog op de stenen te kunnen richten. Ik was niet boos op haar. Niet meer. Om heel eerlijk te zijn, had ik het haar verweten dat ze ineens weg was, maar ze had het niet expres gedaan. ze had in de kerkers gezeten. Een rilling trok door me heen en ik trok haar dichter bij me. Nooit zou ik nog iemand met zijn vuile poten aan haar laten zitten.
'Myra, blijf je voor altijd bij me?' Ik draaide mijn hoofd en keek haar aan met grote, bijna smekende ogen. 'Jij bent de enige van wie ik ooit zal houden Myra. Nouja, en misschien van...' Er volgde een lichte schaamte om de woorden uit te spreken, maar het leek me goed. Ik moest weten waar ik aan toe was. 'Misschien ook van onze kinderen?' Mijn ogen dwaalden snel af en hoewel ik nieuwsgierig was naar haar reactie, keek ik niet op.

De toon waarop de oudere man de laatste woorden uitsprak liet Gabriël nieuwsgierig, ja, haast wantrouwig worden. Het waren haast nonchalant gesproken woorden, maar net iets tè achteloos uitgesproken, met een lichte toets dat haast iets weg had van murwheid. Het was meer intuïtie dan zekerheid.
Hij wilde er net voorzichtig op ingaan toen een lichte stem hem zijn mond deed dichtklappen. In plaats daarvan glimlachte hij. 'Ja Evesa, we hadden weer eens flink over je geroddeld.' Zijn vingers omsloten haar slanke hand en hij gaf er een plagend kneepje in. 'Laten we maar weer ervandoor gaan, straks laten we Myra en Michael nog wachten. Beste heer, we beloven u binnenkort langer te bezoeken.'
Hij knikte ten afscheid en tilde Evesa in het zadel om toen achter haar op te stijgen. Toch maar eens informeren naar haar moeder, hield hij zichzelf voor.

Deze lieve, zorgzame man had ook verschrikkelijke daden moeten verrichten en meemaken; moeten zwaardvechten, zijn ouders moeten zien sterven, een verdedigingswerk bij een poort zien stand te laten houden, zich moeten laten martelen, moeten doden. Geschokt en onderdanig legde ze haar armen rond zijn hals heen. Zijn volgende woorden deden haar wenkbrauwen fronzen. Heel licht echter, nauwelijks merkbaar. Onze kinderen. Het scheen haar toe alsof iemand een koude hand rond haar hart legde. Ze had, om zichzelf te beschermen, zoveel en zo vaak kruiden genomen die zwangerschap tegengingen, dat ze niet eens met zekerheid kon zeggen of alles nog goed functioneerde. Of het überhaupt nog zou kunnen gebeuren.
De blik in zijn ogen, die smekende, gekwetste, machteloze, hoopvolle blik in zijn smargadgroene ogen die ze zo adoreerde deed haar echter zwijgen over haar gedachten. 'Ik zal voor altijd bij je blijven,' sprak ze zacht, en niets meer. Even legde ze haar hand in zijn hals, voordat ze zich afwendde en zuchtte. 'Kom, laten we teruggaan.'

'Dag papa, ik houd van u!' Ik lachte in de richting van waar mijn vader moest staan en legde toen mijn hoofd tegen de stevige borst van mijn koning. 'Ik hoop dat jullie alleen maar positief over mij praten.' Ik lachte kuste even snel zijn kin en draaide me toen weer goed om het dier te kunnen aaien door de grove manen. Evenals dat ik van Gabriël hield, was ik ook gaan houden van Rover. Het was het beste paard ooit.
Ik boog voorover en knuffelde de hals van het dier even die een luid geproest liet horen toen ik weer overeind kwam. Ik giechelde, maar wendde me weer naar Gabriël. 'Moeten we echt nu al terug?'

Ik keek haar in haar ogen en sloeg mijn ogen toen snel neer. Ik wist dat het niet moest, dat het vast niet zo bedoeld was, maar het voelde als een klap in het gezicht dat ze helemaal niets zei over kinderen. Misschien was ze nog niet zo ver of misschien wilde ze wel helemaal niets met mij verder.
Zacht kuchte ik een keertje. 'Ik kom er zo aan, laat me nog even alleen alsjeblieft.' Bijna vluchtig wendde ik me tot het graf van mijn ouders en ik wenste dat zij er nu bij waren. Al was het maar voor even, al kon ik ze maar een dagje terug hebben. Zelfs in al hun ziekheid, wilde ik ze terug. Ik zou ze kunnen vertellen over mijn leven nu en wat voor positieve wendingen dat had gemaakt.
Ik keek even om en zag Myra rustig wegwandelen. Het deed pijn dat ze mijn kinderen niet wilde. Hield ze niet genoeg van me? Maar dan... Waarom zou ze dan ooit zoveel bij me willen zijn?
Ik hurkte nog eens bij het graf neer, sloot mijn ogen en vouwde mijn handen samen. Zacht mompelend begon ik het onze vader te bidden.

Zijn rechterbeen brandde: de wond was nog steeds niet compleet geheeld. Een corrigerende massage verhielp kortstondig het probleem. Straks maar eens vragen of Myra nog een van haar tovermiddeltjes had.
Hij glimlachte om Evesa's woorden. 'We kunnen nog wel even met zijn vieren de stadspoorten uit, richting de rivier. Het is heerlijk weer en we hebben alle tijd.' Hij spoorde lichtjes Rover aan en stuurde het dier naar rechts, het plein op, richting de fontein. Myra en Michael zouden zo wel komen.
Terwijl Rover voorstapte en hij Evesa's geur opsnoof als frisse rozen overdacht hij nog eens de woorden die hij met Evesa's vader had gewisseld. Het knaagde, maar hij besloot het toch maar te vragen.
Hij nam beide leidsels in zijn rechterhand, zodat hij de vingers van zijn andere hand om Evesa's slanke handje krulde. 'Wie was je moeder eigenlijk, liefje?'

Toen ze wegliep kon ze zich niet onttrekken aan de indruk een monster te zijn. Hij was zo ontzettend lief, zo zorgzaam, zo opbeurend. Hij stond altijd voor hem klaar. En zij had hem, al was het vaak ongewild, al meerdere malen pijn gedaan, veel meer dan hij verdiende. Zo ook nu weer. Maar had ze haar twijfel dan zomaar open en bloot tegen hem aan moeten gooien? Een onvruchtbare vrouw was als een opgedroogde rivier, een vruchteloze, droge akker, geen knip voor de neus waard in deze wereld. En als Michael zo'n kinderwens had... ze zou hem waarschijnlijk weer moeten teleurstellen. Het was alweer maanden geleden sinds ze voor het laatst bloedingen had gehad - het was zo onregelmatig dat er geen touw aan vast te knopen was.
Ze liep het gietijzeren hekje door naar het paard, dat nog altijd kalm vastgebonden stond. Ze verborg voor een moment haar gezicht in de stugge manen. Ze voelde zich misselijk, leeg, verdrietig. En ontzettend egoïstisch.

Ik fronste en was even stil. Blijkbaar had ik het hem nog niet verteld en al had ik niet te behoefte om het nu uitgebreid te vertellen, ik kon de waarheid niet voor hem verzwijgen. 'Mijn moeder wilde me niet...' Ik bevochtigde mijn lippen even. Hij zou vast geen genoegen nemen met dat antwoord en hij had ook recht op het hele verhaal.
'Mijn vader en moeder waren middel adel. Ik was hun eerste kindje, maar toen mijn moeder erachter kwam dat ik blind was, wilde ze me niet meer. Evenals haar ouders en mijn vader ouders.' SNel glimlachte ik. Ik zat er niet mee, dat moest hij niet denken. Ik had de beste opvoeding gehad van de beste vader die er bestond. 'Maar mijn vader weigerde het om me op straat te zetten, gebruikte al zijn geld voor een handelswagen en handelswaar en trok toen samen met mij de wijde wereld in.'

Ik bad nog zeker enkele minuten en kwam toen langzaam overeind. Ik liep terug naar het hek en knikte naar Myra. 'Laten we dan maar teruggaan, ik ga alleen niet op dat dier rijden zo door de stad.' Ik pakte het beest bij de leidsels en begon rustig terug te lopen zonder verder nog iets te zeggen. Waarschijnlijk deed ze het niet expres, maar ik voelde me echt gekwetst door haar. Waarom zei ze dan niet tenminste iets?
Ik keek naar de grond en liep zonder verder nog iets te zeggen door.

Zijn donkere wenkbrauwen fronsten dieper en dieper naarmate Evesa haar verhaal vorderde. Zijn neusvleugels trilden toen een golf van woede door hem heen schoot. Evesa's snelle glimlach deed hem echter diep ademhalen zodat zijn boosheid ingetoomd werd.
'Wat een verhaal,' mompelde hij in gedachten. Zoiets had hij zelden gehoord. Wat zou Evesa's moeder nu schaamte hebben als haar ter ore zou komen dat haar blinde dochter de geliefde was van de koning van Dennister!
Hij haalde diep adem. Ze waren weer bij de fontein gekomen. De fontein onder de grote eik. De fontein waar hij en Evesa ook afgesproken hadden, de beruchte avond toen ze wegvluchten naar het hutje in het woud en daar...
Hij beteugelde zijn gedachten, steeg af, negeerde zijn been en hielp Evesa uit het zadel, niet goed wetende wat te zeggen op haar verhaal.

Zijn hele houding sprak stille en gekwetste verontwaardiging uit, zodat ze al snel stilhield en zacht zijn arm pakte en hem naar haar toe draaide. Een moment tuurde ze naar de kinderkopjes onder haar voeten. God, dit was lastig, maar ze kon niet blijven zwijgen... 'Ik weet hoe graag je nu kinderen wilt,' begon ze aarzelend, nog altijd naar de grond starend. 'Ik weet alleen niet... Ik heb zo vaak en zo lang en zo veel kruiden gebruikt die zwangerschap tegengingen dat -'
Even stokte ze. Spreken was moeilijk; een prop klemde haar keel vast en de tranen zaten gevaarlijk hoog. Haar wimpers trilden even toen ze haar ogen eindelijk naar hem opsloeg: 'Ik weet niet eens of ik nog wel kinderen zou kunnen krijgen.' Ze draaide zich weer om en liep verder, niet meer in staat hem aan te kunnen kijken. Zo vaak dat ze hem moest kwetsen! Ze had het gevoel, er geen woord meer uit te kunnen krijgen.

Even bleef ik stil en verbaasd voor me uit kijken, naar de plek waar Myra had gestaan. Toen liet ik het paard los en rende ik achter de jonge vrouwe aan. 'Myra, wacht.' Ik pakte haar arm en om een vluchtpoging te voorkomen, sloeg ik beide armen om haar lichaam heen. 'Schat....' Ik streelde een plukje haren weg en moest nadenken over wat ik nu moest zeggen. Het was een gek idee ze misschien geen kinderen kon krijgen. Een misselijk gevoel besteeg me en ik verborg mijn gezicht in haar haren. Dit was gebeurd omdat mannen niet van haar af konden blijven.
'Het spijt me...' fluisterde ik, een traan liep me langs mijn neus. Wat hadden ze haar toch aangedaan. 'Dat maakt niet dat ik minder van je houdt... Ik dacht gewoon dat je ze niet met mij wilde.' Nog steeds bleef ik mijn gezicht verstoppen in haar haren. Het deed me zoveel pijn dat zij zoveel pijn had geleden.

Ik ging op de rand zitten van de fontein en stak beide handen even in het stromende water. Het was lekker verkoelend en ik bracht wat van het water op mijn wangen.
'Zit er niet over in hè Gabriël?' zei ik toen, me weer op mijn koning richtend. 'Ik heb de beste vader gehad ter wereld en als mijn moeder niet van me kan houden, dan hoef ik haar ook niet te missen. Zo makkelijk is het allemaal.'
Ik rook aan mijn handen, het water rook schoon. 'Kan ik een slokje nemen uit deze fontein?'

Gabriël knoopte de leidsels van Rover aan de grote eikenboom vast en draaide zich om om naast Evesa op de fonteinrand te gaan zitten. Zijn beweging was echter iets te snel zodat een vlammende pijnscheut van zijn heup naar zijn been trok. Hij greep naar de pijnlijke plaats. Roerloos bleef hij enige tijd zo staan, zijn tanden op elkaar geklemd, ervoor zorgend geen geluid te maken terwijl Evesa rustig verder sprak. Na een paar minuten trok de pijn enigszins weg en kon hij weer lopen. Verdorie, murmelde hij binnensmonds en met enige dosis zelfspot. Hij leek wel een oude zak van 86 met spit en een driedubbele reuma. Hij kon alleen maar hopen dat dit letsel niet blijvend zou wezen.
Een zucht onderdrukkend liet hij zich naast Evesa zakken en strekte zijn pas geheelde been om die met zijn hand te masseren. Wonderlijk hoe weinig last Evesa van haar wond scheen te hebben. Misschien was die beter geheeld. Of misschien was zij gewoon zoveel sterker dan hij ooit had kunnen zijn.
'Zo makkelijk is het allemaal,' echode hij op een zachte toon en kon niet voorkomen dat er een haast satirische klank in zijn stem lag. Die verdween echter snel toen hij zijn andere arm rond Evesa's smalle schouder sloeg en haar dicht tegen zich aandrukte. Een lach, helder als het fonteinwater, kwam van zijn lippen af, een kus werd op haar gouden haren gedrukt. 'Evesa, je bent het beste wat me ooit is overkomen. En ja, dit water is schoon.'

Geschokt en verlegen sloeg ze haar armen rond zijn hals heen en drukte zich dicht tegen hem aan, haar hoofd in zijn linnen shirt verbergend. Ze huilde echter niet, al zat er een prop in de keel en schitterden tranen tussen haar wimpers. Zijn verdriet sterkte haar, zodat ze na een tijdje haar hoofd ophief. Teder en met een gevoel van dankbaarheid dat tot diep in haar maag reikte, legde ze haar handen op zijn wangen neer. Zacht kuste ze zijn tranen weg, glimlachte verdrietig naar hem. 'Het is allemaal goed, lieverd. We zullen het gewoon proberen, en ervoor gaan.'
Een beweging in haar ooghoek deed haar ertoe bewegen Michael los te laten. Het paard, losgelaten door Michael, stond tussen enkele grafzerken van de pasgepootte en zorgvuldig verzorgde planten en bloemen te eten. Ze greep het dier bij de leidsels en leidde het terug naar de plek waar Michael stond. 'Laten we maar richting de fontein gaan. Evesa en Gabriël zullen zich wel afvragen waar we blijven,' zei ze en veegde haar ogen droog. Een vaag glimlachje tekende zich op haar gezicht af.

Ik hoorde wel dat het hem pijn deed. Hij kon het niet goed verbergen en een glimlachje sierde mijn lippen. Mannen ook en hun kleine pijntjes. Ze deden stoer, vochten met elkaar om niets en verwonden zich. Dat was zogenaamd niets, het stelde niets voor maar als je goed oplette, merkte je wel dat ze er last van hadden. Een kreuntje hier, een zuchtje daar. Mannen...
Ik legde mijn wang lekker tegen zijn schouder aan en sloot mijn ogen. Ik had ook wel pijn, het was een constant drukkend en brandend gevoel n mijn borst, maar k negeerde het. Als ik er niet aan dacht, deed het het minste pijn.
'Het beste?' Ik glimlachte blij en bracht mijn hoofd een beetje naar achter zodat mijn gezicht vrij in beeld kwam te liggen van de koning. 'Jij bent het beste dat mij is overkomen. Zelfs met alles wat me is overkomen, zou ik niet anders willen. Jij...' Ik dacht even goed na over mijn woorden, woog ze af op mijn lippen. 'Voor jou was ik wel gelukkig, maar het was niet intens. Ik was blij met de kleine dingen, maar dat gevoel bleef ook maar voor even. Nu met jou...' Een lach, zo breed, kwam op mijn gezicht. 'Nu voel ik me intens gelukkig. Het is een gevoel dat niet meer weggaat zolang als jij bij me blijft.'

Snel wreef ik het resterende vocht van mijn wangen en ik probeerde weer te glimlachen. Ja, we gingen het gewoon proberen. We zouden wel afwachten of het zou gaan lukken. 'Ik vind het geen probleem om te proberen kindjes te maken.' Ik kneep haar zacht in haar heup en keek haar toen met een stralend gezicht weer aan. Het was niet helemaal gemeend, maar zeker niet geforceerd.
Mijn blik ging naar het paard dat rustig met Myra meeliep en bewust vroeg ik niks. Dat dier luisterde verrek nog beter naar haar dan dat het naar mij luisterde.
We kwamen het stadsplein weer op en bij de fontein zag ik al twee figuren, bijna in elkaar verstrengeld. Ik keek opzij naar mijn grote liefde. Ik wist niet wat de toekomst voor ons in petto hield, maar het zou goed komen, met kinderen of zonder.

Als antwoord legde Gabriël vrijwel volkomen onberedeneerd zijn handen op haar wangen, tilde haar gezichtje naar hem op en leverde zich in een hartstochtelijke kus aan haar over. Zijn hart zong en trilde alsof hij kwikzilver had geslikt: ze was van hem, ze bleef bij hem, ze hield van hem. Het was alsof zijn wezen licht werd en hij wegdreef op een stroom van sterren, of zijn gevoelens overgingen in het water van de fontein, een rivier van kleur.
Een discreet kuchje deed hem echter opkijken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Michael, Myra en het paard die alle mogelijke moeite deden om opgemerkt te blijven. Hij richtte zijn ogen weer op Evesa, grinnikte even, drukte een laatste snelle zoen op haar lippen en zwaaide toen naar Michael en Myra.
Met enige moeite kwam hij overeind, zwaar steunend op zijn linkerbeen, en trok Evesa mee omhoog. Hij groette Michael en Myra, strompelde naar zijn paard toe en tilde Evesa in het zadel, de leidsels losknopend. 'Wel, laten we een stukje eten en dan naar de rivier gaan. Of hebben jullie plannen?'
Hij wierp een snelle blik op Michael's gezicht. Gossie, wat zag zijn vriend bleek! Met een nauwelijks waarneembaar optrekken van zijn rechterwenkbrauw gaf Gabriël te kennen dat hij iets bij zijn vriend had opgemerkt, maar hij zweeg: dit was niet het moment om ernaar te informeren. 'Goed, laten we dan maar gaan,' zei hij echter luchtig.

Myra maakte een vreemd geluid, of ze wilde grinniken maar het inslikte. Nee, hij vond het geen probleem om proberen kindjes te maken - welke man vond dat wel? Ze gaf echter geen antwoord maar sloot een moment haar ogen, denkend aan Michael's lichaam, woest en aantrekkelijk als dat van een jonge leeuw, de gracieuze manier waarmee hij bewoog, de bewegingen die zijn spieren deden opbollen en - ... Nu haar gedachten zover waren gekomen opende Myra haar ogen weer en moest nu wel even grinniken. Ja, wat liefde met een mens kon doen... ze leek echt wel een verliefde, pruilende hofdame van 14 lentes jong, verliefd op de Bloemenridder op het witte paard... Steels wierp ze een blik naar de jongeman naast haar, en toen ze weer voor zich keek stonden ze alweer op het plein, op nog geen twintig meter afstand van de fontein. Het plaatje dat Evesa en Gabriël vormden leek zo idyllisch en bovennatuurlijk romantisch dat Myra verschrikt kuchte en Michael een glimlach met opgetrokken wenkbrauwen toewierp. 'Wel, we zijn kundig geworden in het verstoren van romantische momenten, de laatste tijd...'
Ze glimlachte naar Evesa en Gabriël en kwam naderbij, sprak een begroeting. 'Iets eten en daarna naar de rivier gaan klinkt zalig. Ik stem voor.'

Mijn hart miste een slag waarna het op volle toeren begon te kloppen. Bloed stroomde door mijn lichaam heen op een razend tempo. Zijn kus overviel me en zorgde ervoor dat ik mijn zelfbeheersing verloor. Hij kuste me zo passievol, dat ik mijn handen op zijn borst legde, het shirt wat daar zat vastpakte, en de hele koning dichter naar me toe trok. Een intens gevoel stroomde door mij lichaam heen. Was het niet voor het kuchje dat klonk, dan was ik misschien op Gabriël gekropen en wie weet wat dan was gebeurd als Gabriël me niet gestopt zou hebben.
Ik kwam overeind, maar hield mijn hoofd naar beneden. Mijn handen - nu los van zijn kleren - gingen naar mijn wangen. Ze voelden warm, verschrikkelijk warm. Ik had tijd nodig om weer bij te komen. Het was allemaal even te intens geweest.
Ik liet me op het paard tillen en antwoordde: 'Goed.' Wat heerlijk om blind te zijn. Je hoefde niemand aan te kijken.
Zacht liet ik mijn handen in de manen van Rover glijden en even boog ik voorover om mijn gezicht ook weg te stoppen. Een zacht gehinnik volgde. 'Ik ook van jou Rover,' glimlachte ik.

Ik trok beide wenkbrauwen op naar de koning die mijn vriend was geworden en keek toen opzij naar Myra. 'Lijkt mij ook een prima plan.' Ik keek naar het grote dier, slaakte een bijna onhoorbare zucht en klauterde toen op het beest. Liever nog ging ik lopen dan op dit dier te gaan, maar goed. Ik stak mijn hand uit naar Myra en pakte haar met mijn andere hand bij haar oksel vast. Haar op het paard krijgen was niet moeilijk. Ze was zo licht als een veertje.
Ik pakte de leidsels met tegenzin vast en knikte naar Gabriël. 'Prima, klaar om te gaan.'
Nog even wierp ik een blik over de markt. Het was dé plek waar ik mijn hele leven had gesleten. Als klein jochie had ik hier gespeeld met de buurtkindjes. Als jongen had ik mijn vader geholpen met zijn handel en toen mijn vader het niet meer kon, had ik het overgenomen. Mijn blik ging nu naar het meisje voor me. HEt was ook de plek waar ik deze godin had leren kennen. Een godin die had gestolen. Hoe zat het ook al weer? IK hadhaar volgens mij vast gemaakt, maar ze had niets van mij gestolen toen ze werkte. Zacht kuste ik haar haren, toen spoorde ik het paard aan.

Op de markt kochten ze vers brood en vlees, zoete bosbessensap en verschillende soorten fruit; gesuikerde cake, platte maïskoeken en heerlijk geurende appeltaart. Pratend over koetjes en kalfjes vervolgden ze hun weg, de buitenste poort uit richting de rivier, waar het rustiger werd tot op laatst alle mensen verdwenen waren en de hoeven van de paarden gedempt werden op de bosweg van zand, bladeren en naalden.
Er zongen vogels: het geurde er naar versgemaaid hooi. In de verte werd al snel het geklater van de rivier hoorbaar. Even later doemde het water op vanachter de bomen: rustig stromend, zo'n vijftien meter breed met water zo helder dat de stenenbodem en de vissen die erin zwommen duidelijk zichtbaar waren. De afhangende bladeren van de bomen bogen zich ver voorover naar hun spiegelbeeld: op de oppervlakte van het water dreven hier en daar als bladeren waterlelies, de bloemen naar boven gekeerd als gouden en zilveren kelken om de zon op te vangen.
Idyllisch als het toneeltje was met een haast geheimzinnige atmosfeer, had het landschap met de harmonieuze mengeling van blauwe, gele en groene keuren meer weg van een droom dan van de werkelijkheid.
Gabriël liet zich van het paard glijden, vechtend tegen de trillende beenspieren en het zware, holle gevoel in zijn onderbuik. Rijden ging nog niet van een leien dakje, maar hij kon al lopen zonder zijn kruk te gebruiken, dus het ging al beter dan eerst. Hij tilde Evesa uit het zadel. Dat ging gemakkelijk, aangezien Gabriël nog weinig van zijn kracht had verloren en Evesa licht als een veertje woog. Rover werd losjes vastgebonden aan een boomtak: Gabriël's donkergroene cape werd uitgespreid als picknickkleed en daarop uitgestald werd het bovengenoemde eten. Gabriël liet zich op het kleed zakken: hij zou zo wel gaan zwemmen. Eerst even weer op krachten komen door wat te eten. Zijn blik ging (hoe kon het ook anders) weer uit naar Evesa. Het was hem te moede alsof hij zonlicht of water zag schitteren.

Aangekomen bij de rivier liet Myra zich zonder te wachten van de brede paardenrug afglijden en stapte naar de rivieroever toe. Ze schopte haar leren laarsjes uit en trok de vele lagen rokken iets omhoog, zodat haar voet het water beroerde. Het was fris, maar niet onaangenaam koud. Even bleef ze zo staan, tot haar knieën in de maagdelijke varens: even was ze verloren in de bewondering van de schoonheid van het landschap, terwijl de seconden verstreken om in de zee van tijd verloren te gaan.
Uiteindelijk draaide ze zich om en lachte naar de anderen. 'Wat is het hier heerlijk! Gemeen van je om zo'n schitterende plek voor jezelf te bewaren, Gabriël. Kom je mee zwemmen, Evesa?'

Ik was nog niet neergezakt op de cape van Gabriël toen Myra me riep. Soepeltjes stond ik op en met lijm armen ietwat naar voren gestoken, rende ik naar mijn vriendin toe. 'Wie er het laatst in ligt is een verwaande jonkvrouw!' Zodra mijn tenen het natte gras raakten, bukte ik en pakte ik de rokken vast. Ik trok de bovenste rok omhoog en wurmde me met moeite door het lijfje heen dat vastgeknoopt was. In het onderjurkje wendde ik me tot het water. ik moest en zou sneller zijn. In mijn haast miste ik echter het randje en ik belandde met een val in het water. k kreeg wat water in mijn mond, maar zodra dat uitgespuugd was, bleef ik lachend in het water drijven. Het was heerlijk koel en ik sloot genietend mijn ogen. 'Ben je er ook al in verwaande jonkvrouw?' Een grote lach lag om mijn lippen. Het was heerlijk om gewoon een beetje te kunnen spelen met mijn beste vriendin.

Ik zakte neer op de cape en keek naar de meiden die het water betraden. Even schoot ik lichtjes omhoog, maar toen ik de iele jonge vrouw weer lachend boven water zag komen, liet ik me rustig weer zakken. Ik liet mijn oog eens op het eten vallen en wreef met een grijnsje over mijn buik heen. 'Gaan wij alvast wat naar binnen schrokken? Ik weet niet of ik het nog veel langer houd namelijk.' Een snelle blik ging weer naar de dames aan de waterkant. Het was er volgens mij niet te diep, maar ik zou ze niet uit het oog verliezen.

Gabriël was languit in het gras gaan liggen, de armen en benen gespreid als een salamander om nieuwe krachten op te doen. Warm zonlicht brandde op zijn gesloten oogleden. Wat was het hier heerlijk: gras kriebelde zijn kin. Ja, dit was een perfecte plek om nog eens heen te gaan, met Evesa alleen, en dan... Toen zijn gedachten zover waren gekomen, beteugelde hij ze en opende zijn ogen. Hij grinnikte om de woorden van Michael. 'Val aan dikzak, vreet maar raak... Daarvoor hebben we het gekocht. Maar laat wel wat wat over voor de rest, als je dat tenminste kunt opbrengen, aangezien je maag lijkt op een onverzadigdbaar -'
Met een vreemde, bizarre snoekduik die hij anders voor onmogelijk zou hebben gehouden veerde hij overeind toen hij een plons hoorde en nog net op tijd was om Evesa kopje onder te zien verdwijnen. Zijn hart miste een slag: zijn gezicht werd een graad bleker en een vloek werd op zijn lippen gesmoord. Hij was echter nog niet overeind of ze kwam alweer boven, lachend en proestend als een dolfijn. Terwijl een geluid van zijn lippen kwam dat standhield tussen een grom en een zucht liet hij zich weer zakken en greep naar een homp brood, waar hij een stuk vanaf scheurde. Zijn ogen bleven echter gericht op de twee meiden in het water: evenals Michael was hij vastbesloten ze niet uit het oog te verliezen. Ongeluk zat in zo'n klein hoekje...

Myra was net bezig haar bovenjurk los te strikken toen Evesa langs haar heen vloog. De schrik toen Evesa in het water viel en niet meer boven kwam, laat zich beter bedenken dan beschrijven. Ze zoog verschrikt de adem in en blies die niet eerder uit toen haar vriendin weer boven water kwam, levend, proestend, lachend en wel. 'Pff, je laat me schrikken, Evesa,' knorde ze. Vanonder haar wimpers wierp ze een blik naar Gabriël en Michael: ze moest even glimlachen hoe ze zag hoe beide jongemannen overeind waren gesprongen en beiden weer gingen zitten. Jaja, de helden zouden goed op hen passen, daar was ze van overtuigd...
Haar bovenjurk viel in een waterval van zijde en organza op het gras. Ze droeg nu, evenals Evesa, een onderjurk: een simpele, witte jurk, nauw aansluitend op haar lichaam, bescheiden geborduurd met kant. Het lint werd uit haar ingewikkeld opgestoken haar getrokken zodat het haar vrij over haar schouders golfde: met iets minder animo dan haar vriendin liet ze zich daarna in de rivier zakken. Het water spoelde als koele zijde om haar lichaam: genietend sloot ze even haar ogen, maar opende die weer om Evesa's woorden. Plagend schepte ze wat water in haar hand en gooide het naar haar vriendin toe. 'Jaja, deze verwaande jonkvrouw is er ook. Pas maar op!'

Een gelukkige lach kwam tussen mijn lippen door. 'Moet ik voor jou oppassen?' vroeg ik plagend en ik sloeg wat water terug in haar richting. 'Pas jij maar voor mij op.' Ik liet me langzaam naar beneden zakken en begon dreigend naar haar toe te zwemmen. Al snel had ik haar lichaam gevonden met mijn vingers en ik kwam met een grote lach weer boven water. Mijn handen bracht ik naar mijn ogen en ik probeerde het water eruit te wrijven. Wat ik echter meer deed was de doek omhoog schuiven. Een brandende pijn schoot meteen door mijn hoofd heen. Door mijn ogen trok het naar het binnenste van mijn hoofd.
Snel schoven mijn handen de natte doek weer voor mij ogen. Ik had geen kick gegeven, maar mijn gezicht liet de pijn echter duidelijk zien. Waarom deden mijn ogen ineens zo'n pijn? Ik had er nog nooit last van gehad. Nog nooit in die 17 jaar had ik last gehad van mijn ogen, maar nu ineens deden ze zo'n pijn.

Ik liet een goedkeurend geluidje horen en pakte het eerste wat voor handen was. Een lekker stuk fruit. Ik nam een grote hap van de appel en keek naar mijn vriend opzij. 'Nah, ik beloof niets. Als ik mijn honger niet kan stillen met mijn deel, zal ik jullie deel helaas ook op moeten eten.'
Een snelle blik ging naar de meiden in het water. Ze leken het hartstikke gezellig te hebben.
Binnen vijf happen had ik de appel helemaal op en pakte k een stuk brood die ik rijkelijk besmeerde met jam.
Ik liet me nu ook in het gras zakken en begon het brood op te eten. 'Dit is het leven niet?' vroeg ik op een goedkeurende toon.


Wauw, zo inspiratieloos ;o

Myra wierp een blik over haar schouder naar Gabriël, die naar Evesa stond te kijken. Ze wenkte hem met haar ogen terwijl ze een arm rond Evesa's schouders sloeg. 'Ga maar even het water uit, Evesa, we moeten geen ongelukken krijgen,' sprak ze onhandig terwijl ze haar vriendin door het water begeleidde naar de oever. Aan de ene kant voelde ze zich schuldig: door haar toedoen had Evesa nu pijn, maar aan de andere kant... haar ogen waren niet onherstelbaar beschadigd of verlamd! De pijn was in dat opzicht juist een gunstig teken: alles werkte nog. 'De pijn zal gauw wegtrekken zolang je de doek weer goed voorhoudt.' Ze beet op de binnenkant van haar wang: dat was een niet hele tactische opmerking. Ze hoopte maar dat Evesa te afgeleid was terwijl ze uit het water geholpen werd door Gabriël.

'Het leven?' antwoordde Gabriël vlak. Het drong niet eens tot hem door dat Michael tegen hem sprak. Zijn blik was gevestigd op de twee in het water: Evesa had weer last van haar zicht. Hij bleef een ogenblik zitten waar hij zat, maar zodra Myra Evesa naar de kant begeleidde stond hij op en hielp Evesa het water uit. 'Hier, kom even zitten en wat eten...' Hij begeleidde haar naar de mantel waar ze gezeten hadden. Daarna haalde hij vanuit de zadeltassen een droge en schone mantel, dik en warm, die hij rond Evesa's schouders sloeg.

Eigenlijk had ik het water nog helemaal niet uit gewild, maar ik liet me gedwee door de twee uit het water halen. Zodra ik plaats had genomen op de mantel werd een warme mantel om me heen geslagen. Een zwakke glimlach kleurde mijn gezicht. 'Dankjewel lief.' Ik pakte de stevige man bij zijn shirt vast en trok hem dicht naar me toe. 'Ik heb liever dat jij me opwarmt,' fluisterde ik heel zachtjes en ik vleide me tegen hem aan.
De brandende pijn in mijn hoofd had nog wat na weeën, maar het hevige was over nu de doek er weer voorzat. De wond op mijn borst deed echter wat meer pijn. Ik vergat het soms een beetje en belastte mijn borst dan te veel.
'Myra, hoe weet je toch al die dingen?' Ik peuterde aan de binnenkant van de mantel. 'Je weet zoveel over kruiden en ziektes.'

Verbaasd kwam ik een stukje overeind toen de koning weg beende. Met een lichte frons keek ik toe hoe Evesa uit het water werd gehaald. Ze zag er niet uit alsof ze er echt uit wilde, maar ik had het voorval gemist.
Myra kwam ook het water uit en de mantel die ik nog om had, werd van mijn schouders gehaald. Zodra ze terug was, sloeg ik deze om haar heen en zonder enig pardon trok ik haar dicht bij me. 'Hier komen,' grinnikte ik en ik kuste haar natte haren een keer.
Mijn blik ging nu weer naar Evesa en Gabriël. Zou het waar zijn? Kon ze straks echt zien?

Zich niet storend aan het feit dat ze nog nat van het water was, drukte Gabriël haar dicht tegen zich aan en kuste haar voorhoofd. Hij bleef haar stevig vasthouden, voelde intuïtief dat haar pijn minder werd, al maakte hij zich nu zorgen over de pijn in haar borst: aan de manier waarop ze bewoog zag hij dat ze daar nog last van had, al hield hij zijn mond erover. Hij boog voorover om voor hen allen sterke kruidenwijn in te schenken. 'Hier,' glimlachte hij en drukte Evesa de mok in handen. 'Het zal de koude verjagen.'

Myra glimlachte en gaf Michael even snel een kus, zich ondertussen weer bewust zijn van hoe gelukkig ze wel niet met hem was. Die rare, lieve, gekke, zorgzame Michael. Ook hij was alweer zienderogen opgeknapt van zijn verwondingen.
Haar glimlachje werd wat vager door Evesa's vraag, die haar haast overrompelde. Ze had het eigenlijk nooit over het verleden. Maar voor deze drie mensen zou ze voor het vuur gaan, en zij voor haar, en dat wist ze. Dus na enig aarzelen sprak ze: 'Mijn moeder heeft me veel geleerd... Maar dat is lang geleden.'
Ze nipte van de kruidenwijn, die smaakte naar versgehakte dennentakken en vurig een weg zocht door haar slokdarm. Gek, ze dacht nooit meer aan haar ouders, aan haar verleden. Het scheen als een schaduw te zijn vervaagd door de indrukken van de laatste jaren. Die waren ook al zo overrompelend...
Ze zuchtte beverig. Ja, het was lang geleden, en er was ontzettend veel veranderd. Ze besloot het onderwerp te veranderen om de stemming fleurig te houden. 'Hoe zit het eigenlijk met jouw familie, Evesa?' vroeg ze langs haar neus weg. 'Heb je nog verwanten hier in de provincie?'

Ik moest moeite doen mijn wenkbrauwen niet op te trekken. Ze had het tegen mij nog nooit gehad over haar ouders of laat staan over wat er met hun gebeurd was. Ik focuste mijn blik op haar. Ze veranderde snel het onderwerp en dat vond ik goed. Voor nu. Zodra we samen waren, zou ik de rest van het verhaal willen weten. Ze kende mijn verleden, maar we hadden het nooit over de hare gehad.
Zacht streelde ik over haar bovenarmen heen om haar warm en droog te krijgen. Met mijn andere hand dronk ik wat van de kruidenwijn. Het had een sterke, pittige smaak en zodra ik het doorslikte, begon het mijn lichaam te verwarmen.
Een lichte grijns kon ik niet inhouden. Even moest ik terugdenken aan het bal, nog geen week geleden. Myra, behoorlijk aangeschoten, lichtelijk dronken. IK had haar naar bed gebracht en voor haar gezorgd. Ze was het beste wat ik me kon wensen. Zelfs in die staat bleef ze me trouw.
De woorden van Evesa, toen ze sprak haalden me weer uit mijn eigen gedachten en trokken me weer terug in de werkelijkheid. Een rooskleurige, gezellige werkelijkheid.

Luchtig haalde ik mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Mijn vader praat nooit over mijn familie, hij heeft ze achter zich gelaten.' Voorzichtig kwam mijn hand uit de mantel en tastte ik naar het eten. IK vond een stuk brood en trok die mee de mantel in waar die in stukken werd gescheurd. 'Hij zegt dat het allemaal uhm...' Even moest ik nadenken over zijn precieze woorden. 'Koude kak, die alleen maar geven om hun status.' Ik kreeg een lachje om mijn lippen. 'En mijn vader geeft niets om status, hij geeft alleen om mij.' Vrolijk stopte ik een stukje brood in mijn mond.