Life Before Life

Enige tijd later arriveerden de koning en koningin. Marie liet hen Charles’ kamer binnen en stapte toen de gang weer op. Emma en Edgar wisselden even een blik van hun zoon slapend in de stoel. Toen stapte Emma naar Charles toe om hem zachtjes wakker te schudden. Toen hij wakker was, gaf ze hem een zoen op de wang terwijl Edgar op de tegenoverliggende stoel plaats nam. ‘Zo zoon,’ begon hij met een gezichtsuitdrukking waarvan weinig af te lezen was. ‘Hoe is je been?’

Charles werd wakker door een zachte hand op zijn bovenarm en een bekend gezicht, dicht bij het zijne. Ietwat in de war keek hij zijn moeder een seconde aan, voordat hij zich herinnerde wat er aan de hand was en snel rechterop kwam zitten. Zijn hoofd voelde wat wazig, maar daarentegen was de pijn in zijn been ook wat afgezwakt door het drankje. Hij moest haar nog maar eens bedanken voor de geneeskunsten van 1947.
Charles probeerde zijn vader in te schatten, maar er was niks te lezen van hoe hij voor hem op de stoel zat. Wel had zijn moeder hem gekust en zijn vader klonk niet meteen boos. Was dat een goed teken? 'Het gaat nu weer wat. Slecht geslapen, maar ik kan hem nog gebruiken,' antwoordde Charles die liever meteen naar het onderwerp ging waarvoor ze hier waren gekomen. Hij moest weten wat zijn vader had besloten, moest weten of zijn wazige gedachten snel geordend zouden moeten worden om zijn vader nogmaals te overtuigen van het feit dat de vrouwen moesten blijven. 'Hoe heeft u geslapen?' vroeg hij daarentegen uit beleefdheid.

‘Geweldig,’ antwoordde zijn vader sarcastisch op Charles’ vraag of hij goed had geslapen. ‘Dat krijg je met een zoon die van de ene problemen de andere inrolt.’ Hij wisselde even een blik met koningin Emma, die hem betekenisvol aankeek. Hij zuchtte, en zei: ‘Charles, je moeder en ik hebben nagedacht… En we gaan akkoord. Ten zuid westen van Wintanceastre zullen we een lapje grond Winchester noemen waarvan de tweeling de eigenaar van zal wezen. Er zal geen titelceremonie zijn, geen feest, helemaal niets, want ze zijn immers altijd al van Winchester geweest. Niemand hoeft te weten dat ze nooit van adel zijn geweest, en als iemand wel iets probeert te beweren, zal dat als een leugen worden afgedaan.’
Hij ging even verzitten en keek zijn zoon strak aan. ‘Je beseft wel, Charles, dat je hierdoor in het krijt komt te staan. Ik verwacht dat je in de toekomst alles aan doet voor onze familie, voor Wintanceastre, en voor het volk.’

Vera liet de vingers om haar ringen draaien, en knikte toen naar Rose. ‘Je hebt vast gelijk,’ antwoordde ze met een zucht. ‘Het is verbazingwekkend dat we sowieso het zo lang hier hebben volgehouden.’
Ze glimlachte even naar Samir die haar een bemoedigend knipoogje gaf. Ja, ze moest gewoon vertrouwen hebben. Er was al zoveel gebeurd… Ze veegde een lok haar achter haar oor en keek toen naar Samir en Rose. ‘En hoe is het met jullie? Weer bijgekomen van de schrik van de laatste dagen?’

Charles had wel op kunnen springen en zijn vader kunnen kussen, om daarna met zijn moeder te dansen van geluk, maar natuurlijk deed hij niets van dit alles. In plaats daarvan slaakte hij een zachte opgeluchte zucht en keek hij dankbaar op naar zijn vader. 'Natuurlijk...' Hij schudde zachtjes zijn hoofd in ongeloof bij de gedachte dat het goed zou komen, dat ze daadwerkelijk van adel zouden worden en ze een daadwerkelijk achtergrond verhaal zouden krijgen in deze tijd. Hoe zijn vader hem ooit had kunnen uithuwelijken aan niet één maar twee vrouwen die niet eens van adel waren, verwonderde Charles, maar hij stelde geen vragen. Zijn vader was net overtuigd en die kon hij beter niet weer in het harnas jagen. 'Wintanceastre is me dierbaar. Engeland is me dierbaar. Ik zal altijd het beste kiezen voor het volk. Vrouwe Vera is dat, dat geloof ik.'
Charles zette zijn handen op de leuningen van de stoel en drukte zichzelf omhoog, zodat zijn gewicht op het goede been kwam te leunen. 'Bedankt vader...' Zijn stem was weer serieuzer geworden, misschien wel wat kwetsbaar, toen hij voorzichtig een stap naar zijn vader zette en zijn hand uitstak. 'Dit is de laatste keer dat ik u teleur zal stellen...'

Rose bekeek met zorg in haar blik hoe haar zus zich bewoog en welke woorden ze sprak. Het klonk bijna een beetje alsof ze de hoop had opgegeven: Het is verbazingwekkend dat we sowieso het zo lang hier hebben volgehouden. Ze wilde nog iets zeggen, maar Vera veranderde het onderwerp. Geschrokken sloeg Rose haar hand voor haar mond voordat ze dezelfde hand in een snelle beweging onder de tafel verborg. 'Er is heel veel gebeurd, maar ik wilde jou gister niet storen. Ik dacht dat ik jullie tweeën beter even kon laten. Sorry dat ik niet ben komen kijken om te checken hoe het met je ging, maar.... Gister leefde ik op een roze wolk.' Rose keek even opzij naar Samir. Een lach verscheen als vanzelf op haar gezicht. 'Kijk...' Ze tilde haar hand weer boven de tafel en stak hem uit naar haar zus, afwachtend haar aankijkend.

Edgar drukte de hand van zijn zoon. ‘Je het had slechter kunnen treffen qua vrouw,’ zei hij. ‘Als ik niet had gedacht dat vrouw Vera geen aanwinst zou zijn geweest voor het koningshuis, was ik nooit akkoord gegaan. Het is handig om zo’n goede genezeres in de familie te hebben, en zo’n getalenteerde wetenschapster op de kop toe.’ Hij was ook opgestaan en trok even zijn mondhoeken op naar zijn vrouw. ‘Als je het goede nieuws hebt verteld, laat hen dan naar de ridderzaal komen. Er zal dan wel geen ceremonie plaatsvinden, we hebben stil hun handtekeningen nodig.’
Een laatste blik naar Charles, een glimlach van de koningin, en het tweetal liet hun zoon weer alleen.

Vera’s ogen werden groot als schoteltjes bij het zien van de ring die om de vinger van haar zus prijkte. ‘Rose!’ kirde ze, en een brede lach deed de eerder sombere uitdrukking verdwijnen als sneeuw voor de zon. ‘Nee, meen je dit? Echt waar?’ Ademloos had ze de hand van haar zus gepakt, bewonderde de ring, gaf haar toen een klinkende zoen op de wang en omhelsde haar, voordat ze opstond en naar Samir liep. Ook hij kreeg een dikke knuffel, en hij moest lachen bij haar woorden die Rose ooit ook soortgelijk naar Charles had uitgesproken. ‘Rose is de allerbeste vrouw op aarde, Sam,’ had ze quasi dreigend gezegd, haar vinger opstekend. ‘Behandel haar ook zo.’
Samir grijnsde en gaf Rose een knipoogje. ‘Ik houd van uw zus als van mijn eigen hart, vrouwe. Ik zal haar nooit kwaad doen.’
‘Oh, als je toch eens niet ophoudt met dat ge-‘vrouwe’… Je wordt mijn zwager, verhip.’
‘Jazeker, vr – Vera.’
Nu mengde toch Lizzy zich uiteindelijk in het gesprek. ‘Wat is een zwager?’ wilde ze weten. Samir bukte zich en zette het meisje op zijn schoot en legde geduldig uit wat het woord betekende. Vera keek even van de glinstering in zijn ogen weer terug naar Rose. God, laat hen vrede hebben, laat hen geluk hebben, laat hen trouwen in liefde en voorspoed. Ze trok vrolijk een wenkbrauw op naar haar zus. ‘Hoe heeft hij je gevraagd? Zat de ring in baffusine verstopt?’

Charles keek zijn ouders na voordat hij eindelijk een grote lach op zijn gezicht durfde te laten verschijnen. Nu waren dan daadwerkelijk alle problemen die hertog Gold kon veroorzaken opgelost, alle leugens was uit gekomen en op een dolk in zijn been na, waren ze er goed vanaf gekomen. Met moeilijke stappen waarin zijn slechte been steeds voorzichtig over de vloer naar voren schoof, begaf hij zich naar de deur toe waar Marie meteen in de houding sprong toen ze de prins zag. 'Laat iemand vrouwe Rose en vrouwe Vera roepen. Ik wacht op ze in de hal.' Marie knikte, maar voordat ze weg sprintte, draaide ze zich om. 'Ik heb deze voor u weten te bemachtigen, heer. Dan hoeft u niet op uw been te leunen.' Dankbaar pakte Charles de houten stokken van haar over. Marie was haar gewicht echt in goud waard. Hij zou haar vaker moeten bedanken.
Nu, gedragen door twee stokken, één in elke hand, hinkte Charles door de gangen heen, onderweg naar de hal.

Geluk en verdriet lagen zo dicht bij elkaar sinds ze het verleden in gestuurd waren, maar het was het Rose allemaal waard. Ze was gaan staan en had lachend toegekeken hoe haar zus en Samir een onderonsje hadden. Nogmaals keek ze naar de ring om haar vinger en verrukt duwde ze de hand met de ring tegen haar borst aan. Ze zouden gaan trouwen, in welke hoedanigheid dan ook.
Net wilde ze haar mond openen om lachend antwoord te geven op haar zus toen er aangeklopt werd. Een milliseconde verstarde Rose, maar al snel wist ze zich weer te herpakken. Net zoals gister bij de Ben-Jabri's, sprak ze zichzelf moed in terwijl ze naar de deur open deed. Rose knipperde even verbaasd bij het zien van de jonge vrouw die ze kende als Charles zijn dienstmeisje. 'De prins vraagt uw aanwezigheid in de hal,' zei ze statig terwijl ze zo onopvallend mogelijk een blik de kamer in liet glijden. 'Die van u en vrouwe Vera.'

Alle emoties lagen gevaarlijk dicht op elkaar. Van wanhoop tot blijdschap, van vreugde weer terug naar de stille wanhoop. Aan Maries uiterlijk was niets af te lezen of prins Charles haar die opdracht vrolijk of snauwend had gezegd. Net een diplomate. Vera gaf een kneepje in Roses hand. ‘We komen eraan, dank je, Marie,’ zei ze zo neutraal mogelijk, zichzelf erover verbazend dat haar stem nog zo normaal klonk. Toen het meisje weer weg was, keek Vera van Rose naar Samir. Samir had een frons in zijn wenkbrauwen, en zei: ‘Als het heel slecht nieuws was geweest, zou niemand prins Charles hebben kunnen tegenhouden om hier zelfstandig heen te hinken.’ Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. ‘Ik zal hier blijven met Lizzy. Laat het me gelijk weten als ik iets moet of kan doen, willen jullie?’ Met Lizzy in zijn armen was hij opgestaan om Rose een kus op haar voorhoofd te drukken. Lizzy had haar duim in de mond gestopt, haar knuffel in hetzelfde handje vastgeklemd, en keek slaperig naar de tweeling.
Vera streek even over het wangetje van het meisje en knikte. ‘Ik denk dat je gelijk hebt… En als het helemaal fout zou zijn geweest, zou Marie ons niet hebben opgehaald, maar een stel wachters.’ Ze probeerde dapper naar Rose te glimlachen. ‘Laten we hem dan maar niet wachten. Tot straks, Samir.’

Voor een moment had Rose haar hand op zijn onderrug gelegd en haar ogen gesloten terwijl zijn lippen haar voorhoofd raakten. Heel even stond de wereld stil en was het zij tweeën. Toen kickte de waarheid weer in en pakte Rose een kort moment de hand van Lizzy vast. Ze zouden wel terug komen, zij en Vera, en dan zouden ze zorgen dat ze allemaal veilig zouden zijn.
Rose glimlachte al even dapper terug naar Vera toen ze de hand van haar zus vastpakte. Ze dacht aan woorden om te spreken terwijl ze door de gang liepen, de trap omhoog en nog een gang door naar de welkomsthal, maar er waren geen woorden die haar te binnen schoten. Of misschien waren er teveel woorden en kon ze gewoonweg niet kiezen.
De hal was nog leeg toen ze aankwamen. Geen Charles, maar ook geen wachters. Twijfelend bleef ze staan. Haar mond voelde droog, maar ze stak zelfverzekerd haar kin de lucht in. 'Het komt wel goed.'
Een geluid kwam vanuit een aangrenzende gang dat Rose niet helemaal goed kon plaatsen. Ze draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam terwijl ze Vera haar hand stevig in de hare klemde. Als vanuit het niets verscheen ineens Charles, aan weerszijde ondersteund door twee stokken waar handvaten aangemaakt waren. Gespannen keek ze op naar zijn blik.

Charles had hen lachend willen begroeten, maar ondanks zijn hulpstukken (of beter: hulpstokken) deed elke stap hem net een beetje meer zeer. Zo kwam het dat hij met een getergd gezicht de gang doorliep. Hij probeerde nog te glimlachen naar de vrouwen, maar het werd niet meer dan een sobere halve grijns ter begroeting.
Pas toen hij voor hen stond en zijn evenwicht had gevonden, verzachtte zijn uitdrukking. De twee vrouwen, als druppels water leken ze op elkaar. Wat hadden ze allemaal al wel niet betekend voor Engeland? Ze zouden erkend worden als van adel, en dat verdienden ze. Het was dat hij wist welke jurk Vera droeg. 'Vera... Rose...' Hij glimlachte. 'Vanaf vandaag zullen jullie echt door het leven mogen gaan als van adel. Mijn vader verwacht jullie.'

Terwijl zij en Rose door het kasteel liepen scheen het Vera toe alsof ze door water waadde. Op een bepaalde manier is het dwaas dat zo zenuwachtig is, want ze heeft geweten dat dit ogenblik onvermijdelijk was, dat het ooit had moeten gebeuren en dat ze erop voorbereid had kunnen wezen. Maar toch…
In de hal verscheen Charles op krukken. Vera vroeg bij zichzelf af waarom ze daar nooit zelf aan had gedacht, maar wist gelijk dat antwoord ook al: Charles had helemaal nog niet moeten lopen, hij moest zijn been nog rustgeven om de wond en de spieren te doen herstellen. Maar het leek makkelijker om een leeuw in bed te houden dan de prins. Maar die gedachten verdwenen gauw allemaal weer naar de achtergrond toen Charles voor hen stilstond.
Hij had het gesproken, maar de woorden moesten bij Vera zinken. Vanaf vandaag zullen jullie echt door het leven mogen gaan als van adel.
Met grote ogen keek ze opzij naar Rose, om haar dan met een geluidje van pure geluk in de armen de vliegen. Zonder dat ze er iets aan had kunnen doen, waren de tranen in haar ogen verschenen. Het was goedgekomen. Hun leugen die ze hadden verzonnen toen ze zich plotsklaps in een middeleeuws kasteel hadden bevonden, zou hen niet meer achtervolgen. Zij zou met Charles gaan trouwen. Rose zou met Samir gaan trouwen. Niets leek hen vieren meer een gelukkige toekomst in de weg te staan.
Nadat ze Rose op armafstand had genomen om haar gezicht te kunnen bekijken, lachte ze breed door haar tranen heen. Toen stapte ze naar Charles om haar lippen op de zijne te drukken. ‘Ik kan het niet geloven,’ zei ze, de tranen van haar wangen vegend. ‘Ik kan het niet geloven.’

Hoe het kwam dat uiteindelijk alles toch steeds goed kwam, was Rose soms een raadsel, maar je hoorde haar niet klagen. Nee, sterker nog, ze wilde liever elke dag vieren die ze hadden gekregen, 800 jaar voor hun geboorte. Drie dagen geleden had de koning haar en Vera van adel gemaakt. Ze hadden een stukje grond gekregen (schijnbaar was van adel worden toch niet zo heel moeilijk) en dat stukje land heette vanaf nu Winchester. Het was hun eigen Winchester in 1113.
Het land lag gelukkig nog geen 20 minuten te paard van Winchester af en er stond al een gebouw dat hun huis zou worden, maar het zou nog wat werk vereisen om het representabel te maken (zo had de koning gezegd). Dat laatste maakte Rose niet uit. Ze was bovenal enthousiast dat ze hun eigen plekje zouden krijgen. Iets zonder de constante aanwezigheid van wachten, dienstmeisjes en koninklijke familieleden. Iets van henzelf. En ditmaal zou ze het zelf ook nog eens kunnen inrichten. Voor even verliet de wetenschapper haar en was ze interieurontwerpster. Ze kon niet wachten om huize Coghil te gaan bekijken.
Het rees uit het niks op en Rose, die toch nog steeds niet van paardrijden hield, spoorde zonder twijfel haar paard aan. De koning had gezegd dat het vroeger een landhuis was geweest voor gasten die lange tijd kwamen, toen het kasteel nog minder groot was geweest. Nu was het landhuis al in geen jaren meer gebruikt, maar het stond nog steeds. Voor Rose deed het denken aan een enorm kasteel, te midden van de toevallige boerderijen die eromheen stonden. Het twee-verdiepingen hoge gebouw stond naast een riviertje dat vandaag extra zoet leek te kabbelen.
Ze sprong van het paard af en knoopte de leidsels vast aan het hek. Enthousiast bleef ze voor de trap van drie treden staan wachten op Samir. Deze stap van hun nieuwe leven zouden ze samen zetten.

Wat was het leven opeens veranderd. Niet langer zou hij nog in de overvolle werkplaats in het kasteel hoeven te verblijven, niet langer zou hij als opgesloten zijn, zelfs al was hij een vrij man.
De tocht naar Winchester was zorgeloos en vrolijk. Ze reden langs boerderijen en bossen; een korte, mooie rit naar het nieuwe Winchester. Herten sprongen langs de paarden door tussen de bomen, boeren die op het land aan het werk zijn wuifden naar de adelvrouwe, vogels floten in de bomen. Langs weg bloeiden bloemen; het was een tocht als een belofte, een tocht naar een nieuw begin.
'Het nieuwe begin' was echter wat bouwvalliger dan hij had gehoopt. De tuin zag er kleurloos en verwaarloosd uit. De verf bladderde af van de luiken, het leien dak was niet helemaal heel meer en de schoorsteen leek op instorten te staan: maar het korte trapje voor het deurportaal was nog intact, de muren leken stevig en bovenal: het was een prachtige locatie, een verweerde parel naast de rivier.
Zijn hart sprong op bij het zien van het huis, en hij lachte naar Rose die enthousiast haar paard had aangespoord. Ze kon onderhand zich aardig in het zadel redden, en hij keek toe hoe haar slanke figuur van het paard sprong en ze de teugels vastknoopte. Hij spoorde Groothart aan, stapte naast haar af en bond ook zijn paard vast. Rose had blijkbaar niet kunnen wachten en stond al op de trap. ‘Zo,’ glimlachte hij. ‘Huize Coghill. Ik ben benieuwd wat voor trollen en geesten we binnen aantreffen gezien de staat van het gebouw.’ Hij ging achter haar staan en gaf haar een liefdevolle, plagende tik op de billen. ‘Na u, mevrouw, het is immers uw eigendom.’

'Huize Coghill...' Rose keek langs de muur omhoog naar de ramen een verdieping hoger en langs de verdere muur naar het dak. Dit huis was zoveel meer dan ze had durven dromen, zoveel groter dan haar eigen kleine appartementje in de toekomst. Hier zouden ze kunnen groeien, hun leven samen beginnen en hun familie starten. Er zou genoeg ruimte zijn voor een werkplaats, misschien wel twee, een grote slaapkamer en kinderkamers. Beneden zouden ze de keuken tip top op orde krijgen en de eerste dag dat er gekookt zou worden, zou Rose de moeder van Samir uitnodigen, evenals de rest van zijn familie om heerlijk samen te eten.
Ze lachte zachtjes toen Samir haar een tik op de billen gaf en voor een kort moment draaide ze zich naar hem om. 'Pas maar op voordat u niet welkom bent in mijn kasteel.' Ze drukte hem een kus op zijn lippen en stapte toen de trap op. Hiervoor zouden ze mooie bloemen kunnen planten. Waarschijnlijk rozen, als het aan Samir zou liggen. Ze zouden de deur kunnen opschuren. Zouden ze al lak hebben in deze tijd?
Rose toverde de sleutel tevoorschijn die ze hadden meegekregen. Het slot haperde even, maar bewoog toen mee. Langzaam duwde Rose de deur open. Het eerste wat ze zag was stof, stof en meer stof. Maar ze zag ook oude meubels en stevige muren. Huize Coghill had een hele hoop potentie.
Voorzichtig, het moment in zich koesterend, stapte ze de drempel over. Als vanzelf bewoog ze haar hand naar achteren, om die van Samir vast te pakken. 'En?' vroeg ze zachtjes?

Drie dagen waren ze dichterbij hun bruiloft, drie dagen dichterbij de geboorte van hun kindje, drie dagen dichterbij het onvermijdelijke feit dat zijn vader ooit zou sterven en drie dagen dichterbij een leven als koning. Allereerst op het lijstje stond de bruiloft. Charles hoopte maar dat hij tegen die tijd weer goed zou kunnen lopen zodat hij als een aankomend koning met zijn toekomstige koningin zou kunnen dansen. Zover was het gelukkig nog niet, al kon Charles niet wachten en was hij blij dat het binnen enkele weken was. Als je er niet op lette dan zag je het zeker niet, maar Charles kon zien dat de verandering in Vera haar lichaam in gang was gezet. Daar, verborgen in het kleine bobbeltje dat haar buik was, groeide een klein jongetje. Een baby Fredrick die in een verre toekomst zelf koning zou worden.
Zijn been genas goed. Volgens Vera dan. De pijn was op tijden ondragelijk. Dan kneep Charles zo hard in zijn andere bovenbeen dat zijn nagels zijn huid in gleden en bloedende plekjes achterlieten. Dat hielp voor vijf seconden, maar dan was de pijn weer net zo hevig terug. Het enige wat hielp was het drankje van Vera, die ze hem veel te weinig gaf. Nu was Vera weg. Ze hadden samen vrouwe Rose en Samir gedag gezegd, maar waar Vera daarna mee was gegaan naar de deur om hen uit te zwaaien, was Charles op de stoel bij de haard van zijn kamer blijven zitten. Elke beweging deed hem pijn. Elke ademhaling voelde hij de spieren in zijn been samentrekken.
Heel langzaam, zo voorzichtig mogelijk, stond Charles op. Voetje voor voetje, waarbij elke keer dat hij zijn spieren in zijn bovenbeen aanspande hij een zachte kreun deed horen, stapte hij naar de tafel toe waar de spullen van Vera stonden. Hij hoefde maar een druppel. Een druppeltje zou misschien het verschil al kunnen maken. Met trillende handen pakte Charles het kleine flesje waarvan hij wist dat het wat van zijn pijn zou kunnen verlichten. Voorzichtig, maar zonder twijfels, draaide Charles de dop van het flesje af. Toen tilde hij het boven zijn hoofd en als in slow motion liet hij twee druppels in zijn mond vallen: één voor de scherpe randjes, de tweede om de pijn verder weg te nemen.
Met gesloten ogen schroefde hij de deksel weer vast. Hij had de illusie dat het spul nu al werkte. Toen stapte hij langzaam naar zijn bed toe waar hij zichzelf op liet neerzakken.

Achter Rose aan liep Samir ook het huis binnen. Ze bevinden zich in de brede hal die aan het einde een trap liet zien die naar de bovenverdieping leidde. Er stonden meubels, sommigen afgedekt en sommigen stof vangend. Aan de wanden hingen koppen die op hem en Rose neerkeken; herten, grote en kleine; vossen, dassen en tenslotte een machtig wild zwijn met enorme glanzende slagtanden wiens lippen uiteen weken in een eeuwigdurende verdedigende grauw. Ertussen hingen schilderijen, dof van het stof en allerhande wapens. Op de grond lag een loper, ooit rood geweest maar nu vaal en vol gaten, en er lagen stapels dode bladeren, blijkbaar ooit binnengewaaid tijdens de wind.
Maar Samirs ogen glansden en hij lachte naar Rose. ‘Hier is iets prachtigs van te maken,’ zei hij. ‘We kunnen hier echt een thuis van maken, compleet naar onze eigen hand gezet…’ Hij legde zijn vrije hand op haar wang en drukte voor een moment liefdevol zijn lippen op de hare. Tilde haar toen op, draaide haar een keer rond, zette haar lachend weer neer. ‘Goed, laten we maar eens kijken wat er verder allemaal nog te vinden is…’

Nadat Vera Rose en Samir had uitgezwaaid, was ze naar de keukens gegaan. Ze wist niet hoe lang Rose en Samir weg zouden blijven, of ze er zouden overnachten of niet, maar als ze weer terugkwamen zou ze een klein feestje willen houden. Misschien wel een feestje in het nieuwe Winchester, dacht ze dagdromend; gewoon zij vieren, een soort picnic om te vieren dat alles zo goed was afgelopen… En bij het feestje wilde ze scones. Nadat ze het recept had doorgegeven aan de bakster, liep ze opgetogen weer terug naar het kasteel. Ja, er waren uiteraard nog genoeg dingen die aan haar knaagden; onzekerheden en angsten, wroegingen en nachtmerries: maar haar stemming was de laatste dagen blij geweest. Ze zou met Charles trouwen, ze zou een prachtig zoontje krijgen, en ze was reuzeblij dat het been van Charles zo goed genas, wat hij zelf ook mocht beweren.
Bij zijn kamer aangekomen liep ze naar binnen. Ze zag hem op bed liggen. ‘Hee lieverd,’ begroette ze hem en legde haar omslagdoek op de stoel. ‘Het is een prachtig zonnige dag buiten. Zou je het leuk vinden om door de tuinen te wandelen? Een beetje beweging zal goed zijn voor je been. Ik ben zo benieuwd hoe Rose en Samir het gaan hebben…’
Ze streek een ontsnapte pluk haar achter haar oor en keek naar Charles toen reactie uitbleef. Sliep hij? ‘Charles..?’

Met elke hartslag trok de pijn steeds een beetje verder weg totdat hij eindelijk zichzelf niet de haren uit het hoofd wilde trekken bij elke kleine beweging. Zijn lichaam voelde vreemd zwaar in het bed en Charles wist niet goed of hij sliep of wakker was, maar hoe het ook zei: hij voelde zich eindelijk wat ontspannen. Alle problemen waren opgelost. Ach, misschien was Vera zwanger voordat het de bedoeling was, maar daar kon hij niet zo mee zitten. Het leven had gelachen naar Rose, Vera en Samir. Nu lachte het leven eindelijk ook wat naar hem.
In de verte hoorde hij haar tegen hem praten. Traag opende Charles zijn ogen en draaide hij zich naar vrouwe Vera toe. Een glimlacht krulde om zijn lippen heen totdat hij zich bedacht dat ze iets had gevraagd en nu bezorgd zijn kant op keek. Ze verwachtte een reactie. Wat had ze precies gevraagd? 'Ja...' antwoordde Charles met enige twijfel. Hij duwde zich overeind. Goden zij geprezen! Hij voelde hoe steken zijn been wilden binnendringen, maar hoe ze in plaats daarvan tegen een zacht oppervlakte aankaatsten. Enkel zachte stootjes voelde hij nog.
Charles opende nu zijn armen voor Vera. God, wat hield hij van haar. 'Geef me een knuffel.'

Rose lachte. Een echte, onbezorgde, gelukkige lach. Zelf drukte ze haar lippen nog een keer op de zijne voordat ze hem los liet, in zijn zij prikte en ervandoor stapte. Ze stapte de eerste kamer binnen die ze vond, het leek een zitkamer te zijn die uitzicht bood op zowel het riviertje als de richting waar ze net uit waren verschenen. Hier zouden ze gasten kunnen ontvangen en 's avonds met een thee naar buiten kunnen kijken. Enthousiast liep ze door. Een ruimte die ooit als eetkamer had gefunctioneerd (aangezien er een kapotte tafel op de grond lag met omgevallen stoelen ernaast) lag aan de zitkamer en had ook weer een deur naar de gang. Rose stapte naar het raam toe om deze te openen. 'Sam, wil je die in de woonkamer eens openzetten?' vroeg ze terwijl ze de luiken open duwde.
En toen was mijn inspiratie op

Een koude hand greep Vera’s hart beet bij het zien van Charles’ gezicht. Ze ging naast hem op bed zitten en in plaats van hem een knuffel te geven waar hij voor vroeg, legde ze haar hand op zijn wang om zijn gezicht naar het licht toe te draaien. Zijn blik stond haast dromerig, de pupillen waren verwijd. Lieve Christus, kon ze alleen maar denken. Laat het niet zo zijn wat ik denk dat het is… Want dan…
‘Charles, luister héél goed naar me,’ zei ze, haar woorden kort en afgemeten. ‘Wat heb je gedaan? Heb je van het flesje op tafel genomen? Zo ja, hoeveel?’

De kozijnen en luiken waren behoorlijk verrot, maar de frisse lucht die door de openstaande ramen binnenwaaide tezamen met de zonneschijn, gaf het huis een indruk dat het op te knappen was. Samir en Rose waren het hele huis doorgelopen: de slaapkamers die ruim en licht waren met afgesleten vloeren die hier en daar waren gesplinterd; een keuken met een kookhaard, een kamer voor de bediendes, een ruimte die ooit dienst moet hebben gedaan als koetshuis die ze zouden kunnen ombouwen tot werkplaats en bibliotheek in één. Ja, er waren gebroken ruiten en overal lag rommel en stof, het hele huis zou moeten worden opgeknapt en ze zouden heel wat nieuwe meubels moeten verzamelen: maar het zou een huis kunnen worden. Hun thuis.
Na hun ontdekkingstocht keek Samir Rose glimlachend aan. ‘Ik heb me zelden zo stoffig gevoeld,’ zei hij. ‘Buiten is het prachtig weer. Hoe zou je het vinden om mijn eerste zwemles te geven?’ Zijn glimlach werd een grijns. ‘Als we zo dicht bij de rivier wonen, moet ik maar me leren redden in water…’

Vera was magisch, een heks die alles wist, maar dan het goede soort heks. Het soort heks dat om mensen gaf en mensen kon beter maken met haar aanraking. Maar ze wist wel alles omdat ze een heks was en dat was nu weer juist wat Charles liever niet wilde. Hoe kon ze nu weten dat hij extra had gepakt? 'Nee,' zei zijn mond. Ja, zei zijn hoofd, niet alleen in gedachten, maar ook door te knikken. 'Ik heb geen pijn meer. Alles gaat goed. We kunnen gaan doen wat het ook is dat je net voorstelde.' Hij wilde opstaan, bedacht zich toen en sloeg tevreden zijn armen om de heupen van Vera. 'Maar eerst wilde ik je een knuffel geven.'

Rose kreeg dezelfde grijns op haar gezicht als haar gesprekspartner. 'Ik wil je heel graag leren zwemmen.' Ze stapte naar hem toe en drukte hem een kus op zijn neus. Die was overigens inderdaad vreemd stoffig. Met een gezicht alsof ze iets vies had gegeten, stak ze haar tong uit. 'Kom, laten we je inderdaad schoon krijgen.'
Enthousiast pakte ze de hand van Samir vast en trok ze de man achter zich aan, de achterdeur door en langs het keienpadje dat ophield in het niks. Dicht bij het water liet ze zijn hand pas weer los. In de hele omgeving waren enkel koeien en schapen te zien die zich totaal geen zorgen leken te maken over het tweetal dat giechelend hun rust kwam verstoren. Zonder twijfel liet Rose de jurk van haar schouders zakken terwijl ze tegelijkertijd haar schoenen uit schopte. Zo zonder zorgen had ze zich in tijden niet meer gevoeld; het voelde fantastisch.
Zonder op Samir te wachten en alleen nog in ondergoed, stapte ze het water in. Het was koud en de haren op haar armen kwamen in een schok omhoog (het was immers nog vroeg in het jaar), maar ze zouden vanzelf wel weer warm worden. 'Kom je nog?' vroeg ze, al tot haar knieën in het water.

Met een uiting van frustratie duwde Vera zijn handen van zich af. Hoeveel had hij genomen? Hij moest het hebben gedaan in de tijd dat zij weg was, dus dat was nog niet heel lang geleden. Hij zou kunnen gaan hallucineren. Dat was tot daaraan toe, maar als ze te lang zou wachten en het gif zich door zijn hele lichaam zou gaan verspreiden… als ze al niet te laat was…
Ze vloog overeind, greep een schaal van de tafel af en liep ermee terug naar het bed. ‘Overgeven,’ commandeerde ze. ‘Ik weet niet hoeveel je hebt genomen Charles, maar dat spul is giftig, dodelijk zelfs in grote hoeveelheid. Ga je het zelf doen of moet ik je dwingen?'

Samir keek naar de slanke jonge vrouw die het koude water instapte. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd heen, schopte zijn laarzen uit. Maar toen twijfelde hij. In een andere tijdlijn was hij bijna in een rivier verdronken. Dat was wel een ruige, snelstromende rivier geweest gevoed met smeltwater, maar toch…
Roses vraag of hij nog kwam deed hem de knoop doorhakken. Hij trok zijn broek uit en stapte de rivier in. ‘O hemel,’ kreunde hij. ‘Waarom had ik gedacht dat het lekker warm zou wezen?’ Maar hij stapte dapper door, zijn voeten zoekend over de stenen op de bodem, tot hij tot zijn middel in het water stond. Met twee handen schepte hij water op en spoelde zijn gezicht af. De rivier om hem heen stroomde als zijde langs zijn lichaam. Het geurde naar voorjaar; er bloeiden bloemen op de oever en het blad aan de omliggende boompjes tussen de weilanden in droeg nieuw blad.
Hij keek nu weer op naar Rose, prachtig als een zeemeermin, met het huis op de achtergrond. Hij werd er even stil van van ontroering en dankbaarheid. ‘Ik kan niet geloven dat jij mijn vrouw gaat worden,’ zei hij. ‘Rose Coghill van Winchester.’

Charles zijn gezicht verhardde en resoluut schudde hij zijn hoofd. 'Je begrijpt het niet, Vera.' Ineens voelde hij zich nuchter en met een daadkrachtig gebaar duwde hij de schaal weg. 'Ik ben niet die sterke man die je denkt dat ik ben. Ik heb zoveel pijn. Ik kan niet eens ademen zonder pijn en waarvoor gebruik ik nu mijn been als ik adem? Ik moest de pijn wel wat verdoven, anders denk ik niet dat ik het overleef.' Zijn ogen vonden de hare. Zijn wenkbrauwen waren ver naar binnen gedraaid. 'Ik heb maar twee druppels genomen. Niets teveel. Enkel twee extra druppels om het te kunnen overleven.'

Rose was ter hoogte van Samir blijven staan en had toen zichzelf naar beneden laten zakken. Met natte haren en gesloten ogen kwam ze weer boven water. Ze glimlachte verrukt toen haar Sam weer sprak en binnen één stap stond ze tegen hem aan. 'Ik ben nu al je vrouw,' zei ze zachtjes terwijl ze een pluk haar achter zijn oren streek. 'Maar straks mag iedereen dat weten.' Ze drukte een kus op zijn kin voor ze weer verliefd naar hem op keek. 'En jij bent nu al mijn man. Degene aan wie ik al mijn verhalen en geheimen durf te vertellen, met wie ik oud wil worden. Jij neemt van me zoals ik ben, houdt van me met al mijn gebreken...' Ze had beide handen nu in zijn nek neergelegd. 'Ik houd zoveel van je, Sammie. Er zijn geen woorden die dat kunnen beschrijven én je weet dat ik vaak heel veel woorden kan verzinnen.' Een zacht lachje. 'Samir Ben-Jabri, straks eigenaar van een enorm huis in Winchester...' Haar ogen leken op te lichten. 'Ik wilde je altijd al meenemen naar Winchester. Nu kunnen we ons eigen Winchester creëren, waar wetenschap regeert en koningen maar een bijzaak zijn. Dit voelt echt alsof ons leven samen mag beginnen, alsof alle zorgen voorbij zijn. Ik ben echt gelukkig.'

‘O, ik begrijp het heel goed,’ zei Vera met een even strakke trek op haar gezicht als hij had. Haar stem klonk boos van de ongerustheid. ‘Wat jíj niet begrijpt, is dat deze nachtschade zó geconcentreerd is, dat hij dodelijk kan wezen. Waarom denk je dat ik je er nooit zoveel van heb gegeven? Ja, je been doet zeer, maar hij zal genezen. Jij niet als je ermee door blijft gaan met mijn medicijnen zelf nuttigen.'
De knokkels waarmee ze de schaal vasthield, waren wit. ‘Gelukkig voor jou zal je twee druppels wel overleven, maar zo onverdund zul je er alsnog flink last van gaan krijgen. Hallucinaties, koorts, diarree, zweten, braken, noem het maar op. Dus je moet daarmee leven, of je geeft nu over om de schade te beperken. Het is aan jou.’

Samir luisterde met een brede glimlach naar al haar woorden die zijn hart verwarmden. ‘Je hebt gelijk,’ antwoordde hij. ‘Ons leven gaat hier samen beginnen. We hebben allebei geen wortels gehad, jij niet omdat je uit 1947 kwam en ik uit een heel ander land. Maar hier kunnen we onze eigen plek maken, ons eigen thuis, onze eigen familie.’ Hij had beide handen op haar wangen gelegd, liet zijn vingers verstrengelen met haar natte haar. ‘Ik houd zoveel van je, zoveel dat het ook niet in woorden uit te drukken is. Mijn hart zingt als je bij mij bent, je bent het licht in mijn leven.’
Ondanks het frisse water en de lentebries die langs hun woei, had hij het warm in haar nabijheid. Liefdevol drukte hij zijn lippen op de hare, proefde haar zoete smaak, liet zijn handen naar haar hals glijden. Ja, het was als een nieuw begin. Zij en hij.

Charles wilde terug vechten, zeggen dat dit de eerste keer was dat hij uberhaupt haar spullen had gebruikt en dat hij heus niet ziek zou worden. Intern kon hij wel huilen om de keuze die hij had: onverdragelijke pijn tegenover een hevige griep die hij zou overleven, zoals Vera had gezegd. Hij wilde niet meer de pijn. De pijn die overal doorheen beukte en hem elk grijntje geluk ontnam.
Weer vonden zijn ogen die van Vera. Ze leken wel licht te reflecteren en Charles had het idee dat ze zijn elke beweging al van mijlenver aan zag komen. Alles aan hem schreeuwde om niet te luisteren, om gewoon weer te gaan liggen, zijn ogen te sluiten en de dag hem te laten overkomen, maar zelfs nu, zelfs nu alles aan hem schreeuwde om zijn eigen plan te trekken, kon hij haar niet pijn doen. Wie zou voor hem zorgen als hij brakend en zwetend in bed zou liggen?
Met tegenzin pakte hij de schaal aan. 'Laat me even alleen,' klonk zijn stem zacht en vermoeid.

Op momenten als deze kon ze wel afreizen naar de toekomst om de Rose uit een andere tijdlijn te bedanken. Dit geluk had ze nooit kunnen krijgen in 1947, niet met Louis in ieder geval.
Liefdevol kuste ze hem terug terwijl haar armen verder zijn nek in glijden. Onbelemmerd door de jurken die ze altijd maar aanhad, sprong ze zachtjes en sloeg ze haar benen om zijn middel heen. Het waren alleen zij. Enkel zij hier in Winchester en wat koeien en schapen.

Vera was naar de gang gelopen. Ze was blij dat Marie er niet was om haar te zien, want de verloofde van de prins zag er verre van adellijk uit toen ze haar handen voor haar gezicht sloeg en haar adem sissend tussen haar vingers door liet ontsnappen. Een schrik nam bezit van haar. Het had fout kunnen gaan. Hij had teveel kunnen nemen. Ze had Charles kunnen verliezen, na alles wat er was gebeurd.
Ze veegde haar handen naar achteren, liet ze in haar nek rusten terwijl ze met nietsziende blik naar de muur staarde. Ja, ze was niet blind geweest voor de pijn die Charles had, maar wat moest ze doen? Ze had geen andere pijnstiller. Ze had geen morfine (wat ook verslavend was, maar daar niet van), ze had zelfs geen paracetamol.  Niets anders dan heksendrankjes had ze, waarmee ze moest proberen haar patiënten niet per ongeluk om te leggen. Of moest waken dat de patiënten zichzelf niet om legden.

Het moment dat Rose op hem sprong, verloor Samir zijn evenwicht. Hij was niet gewend om in water te staan dat aan alle kanten aan zijn lichaam trok; zijn voet slipte op de gladde stenen onder hem en hij viel proestend in het water, Rose op hem. Hij ging kopje onder; de stroming trok aan zijn haren en hij sidderde van walging toen zijn voet in een of andere bodemplant verstrikt raakte; maar hij kon hier staan, en proestend kwam hij weer boven.
Zijn natte haar uit zijn gezicht vegend keek hij lachend naar Rose. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Dat komt vast door alle taart die je eet.’ Dat was natuurlijk onzin, want ze was slank als een den. Speels trok hij een wenkbrauw op. ‘Moeten we het maar voortzetten op de oever? Dan kunnen we tenminste niet verder vallen…’

Zijn lichaam had gevochten om alles binnen te houden en de verdovende werking te behouden, maar uiteindelijk was hem gelukt wat ze hem had gevraagd. Met trillende handen had hij de schaal onder het bed geschoven (hij zou Marie zo vragen om het op te ruimen) en was hij weer gaan liggen. Charles voelde zich moe en verdrietig en misschien zelfs wel angstig voor de pijn waarvan hij wist dat die binnenkort weer op zou komen dagen. Hij wilde zich niet moe en verdrietig en angstig voelen. Hij wilde zich als een overwinnaar voelen, de prins die met Gods hulp had gewonnen, wiens zonden gerechtvaardigd waren geweest.
Met open ogen staarde hij nietszeggend naar het plafond boven hem. Hoe lang voordat de pijnremmende werking weg zou glijden? Hoe lang voordat hij weer niet zou durven bewegen?
Langzaam draaide hij zijn hoofd en keek naar de deur waar Vera door was vertrokken. Hij wilde haar gelukkig maken, niet hier in bed liggen als een zieke oude man. Hij zuchtte, kneep zacht met zijn duim en wijsvinger in zijn neusbrug. Hij zou haar eropuit moeten sturen zodat ze niet zich constante zorgen om hem hoefde te maken én zodat ze niet zou zien hoeveel pijn het straks weer echt zou doen.

De geschrokken Rose, die net iets eerder boven water kwam van Samir, ging meteen op zoek naar de man wiens leven ooit bijna was geëindigd in een rivier. Een moment keek ze Samir met bezorgde en paniekerige ogen aan, maar toen zag ze zijn lach en durfde ze zelf ook weer te lachen. Ze had zich beledigd kunnen voelen, maar daar kende ze Samir veel te goed voor. Hij kende ondertussen elk stukje van haar lichaam en zij van het zijne. Als hij niet tevreden was, dan wist ze dat ondertussen wel (en dan had ze er waarschijnlijk nog steeds niks mee gedaan. Het was immers haar lichaam!).
Ze stapte naar hem toe en streek zijn haren naar achteren. 'Tja, zolang jij niet kunt zwemmen, zal dat maar moeten,' grinnikte ze, voordat ze een stap naar de oever deed. 'Niet iedereen kan zo gracieus zijn als ik, natuurlijk.'

Samir grijnslachte naar haar. Hij stapte achter haar aan richting de oever, en toen het water nog maar tot zijn middel kwam en hij zichzelf wel voldoende vertrouwde om niet wéér te vallen, legde hij zijn armen onder haar billen en tilde haar op. ‘Ik zal het goed met je maken,’ zei hij plagend, stapte de oever op en legde haar daar in het zachte gras tussen de bloemen. Haar dunne onderjurk plakte tegen haar huid aan, alle contouren tonend. Zijn lippen vonden de hare weer, en zijn vingers openden de touwtjes verder. Daarna kuste hij haar kaaklijn, haar hals, de bocht waar haar nek overging in haar schouder, gleden zijn lippen over haar sleutelbeen heen. Ja, wat was het leven toch een heerlijkheid.

Vera bleef net zolang op de gang totdat ze zichzelf weer vertrouwde. Er is een reden waarom doctoren geen familieleden behandelden, dacht ze nog even grimmig voordat ze de deur weer openduwde en de kamer binnenstapte. Hij lag op het bed, bleker dan eerst, en haar hart bloedde voor hem. Ze ging naast hem op het bed zitten en streek over zijn wang. ‘Het spijt me dat ik zo cru was,’ zei ze zachtjes. ‘Ik houd van je. De gedachte om je te verliezen is ondragelijk.’

Vera was te lief. Ze verdiende een sterke man, niet een lapzwans die hier met pijn in bed lag. Tegelijkertijd wist Charles heus ook wel dat hij geen lapzwans was. Hij had gevochten en gewonnen. Hij was zijn been niet kwijt, het moest alleen genezen. Zijn vingers gleden tussen die van haar door en zacht trok hij haar hand dicht naar zijn hart toe. 'Ik houd ook van jou...' zei hij schor, zijn blik afgewend. 'Ik wil niet dat je me zo ziet. Ga een lekkere wandeling maken. Geniet van je dag. Ik zal geen domme dingen meer doen.'

Vera’s wenkbrauwen gingen in verbazing omhoog bij zijn woorden, om toen te fronsen. ‘Charles,’ zei ze kordaat. ‘Nu moet je eens goed naar mij luisteren. Ik ben verpleegster. In de oorlog heb ik heel veel mannen moeten behandelen, stoere, sterke soldaten die nergens voor terugdeinsden. Mannen die in door vijanden omringde gebieden en vochten hun leven in de waagschaal stelden voor vrede. Denk je dat ik hen als minder zag als ze gewond of ziek op bed lagen? Nee, integendeel.’ Ze had haar vrije hand op de zijne gelegd die haar andere hand vasthield. ‘Ik zie jou ook zo, Charles. Als sterk en goed. Je hebt gevochten en je hebt gewonnen. Ik denk geen enkel greintje minder om je nu je in bed ligt beter te worden. Ik blijf bij jou. Je bent de vader van mijn kind, je bent de man met wie ik zal trouwen. In voor- en tegenspoed.’