Life Before Life

'Lizzy!' Het meisje kwam weer terug rennen en Rose stak haar een hand toe zodat ze niet nogmaals uit enthousiasme weg zou rennen. Aan haar andere kant liep Samir om wiens middel ze haar andere arm had geslagen. Het maakte haar niet uit dat mensen opkeken of zachtjes fluisterden als ze langsliepen. De mensen hadden schijnbaar altijd iets nodig om over te kletsen en roddelen, hoewel Rose dit keer had verwacht dat het gevecht van prins Charles genoeg ammunitie zou zijn voor de komende maanden. Ze keek omhoog naar Samir die als vanzelf een lach op haar gezicht toverde. Lieve, gekke Samir die tussen alle gekte door haar ten huwelijk had gevraagd.
Ze klopte aan op de deur van het kleine huisje van de familie Ben-Jabri. Even bleef het stil, maar toen hoorde Rose een bonkend geluid achter de deur en na nog even wachten bewoog de deur uit de deuropening waarin Ishaaq verscheen. 'Goedemiddag!' Rose, nooit de beste geweest in regeltjes en etiquette, zette een stap naar voren om haar oude vriend te omhelzen. 'We wilden jullie even komen opzoeken. Mogen we binnen komen?'

Charles zong totdat hij geen liedjes meer wist. Vera was al een tijdje geleden in slaap gevallen en leek nu diep te slapen. Heel voorzichtig drukte Charles een kus op haar voorhoofd waarna hij zijn armen terug trok. Hij rolde (ook heel voorzichtig) naar de rand van het bed toe en drukte zichzelf toen met zijn armen in zittende houding. Terwijl hij zichzelf in zijn hoofd moed probeerde in te spreken, tilde hij met beide handen voorzichtig zijn bovenbeen op en bracht deze naar de rand toe. Zijn voet voelde onwennig op de grond en de wond stak lelijk, maar het ging. Zijn goede been volgde en terwijl hij een diepe hap lucht nam, stond Charles op. Hij kon wel vloeken van de pijn, maar hij hield zich stil. Er waren belangrijke problemen op te lossen.
Terwijl elke nieuwe stap hem een enorme pijnscheut opleverde, stapte hij langzaam naar de deur toe. Nog een keertje keek hij om om te checken of ze sliep om, toen hij zich ervan had verzekerd dat ze daadwerkelijk sliep, de deur zachtjes te openen, naar buiten te stappen en de deur weer te sluiten. Marie keek hem bezorgd aan, maar zei niks. 'Help me naar mijn ouders.'
Het was Charles nog nooit opgevallen hoe groot het kasteel was, maar eindelijk stond hij voor de deur van zijn ouders. Hij klopte aan en stapte toen naar binnen.

Het moment dat Charles op de drempel verscheen, was koningin Emma opgestaan om naar haar zoon toe te lopen. ‘Charlie!’ zei ze afkeurend. ‘Jij hoort in bed te liggen…’ Ze legde haar handen op zijn schouders om hem aan te kijken, zag de serieuze blik in zijn ogen, en hielp hem om te gaan zitten op de bank bij de haard. Het vuur knisperde gezellig; op een tafeltje stond een karaf wijn en twee glazen. Ondanks de spanning en de wetenschap dat hun zoon een hertog had vermoord, vierden Emma en Edgar, want Charles was nog in leven, en alles was met een sisser afgelopen.
Terwijl de koningin naast haar zoon op de bank ging zitten, schonk de koning Charles een glas wijn vol die hij hem in de handen gaf. ‘Ik ben blij te zien dat je nog kan lopen, zoon. Vrouwe Vera heeft je maar goed opgelapt. Maar je moeder heeft gelijk, je hoort nog te rusten.’ Met zijn eigen glas wijn in zijn hand ging hij op een van de gemakkelijke stoelen zitten. ‘Wat heb je op je hart?’

Samir begroette zijn familie die hem begroetten alsof hij hen maanden niet had gezien hoewel het pas gisteren was geweest. Hij was blij dat ze Rose hadden geaccepteerd en in hun hart hadden gesloten. Anira omhelsde de jonge vrouw hartelijk en kirde toen om haar jurk te bewonderen, en om daarna met Lizzy te gaan babbelen. Het jonge meisje leek een beetje geschrokken bij zoveel mensen en verstopte zich achter zijn benen, maar zijn moeders zelfgemaakte appeltaart liet haar gauw die verlegenheid overwinnen.
Uiteindelijk zaten ze gezamenlijk aan de tafel in de leefkeuken. Het huisje waar de Ben-Jabri’s in woonde was niet groot, maar wel heel knus. Het hart van het huis was toch de keuken waar ze zaten, met de grote haard, het aanrecht waarboven allerhande kruiden te drogen hingen tussen pannen en snijplanken: de grote tafel waar ze nu thee dronken en appeltaart aten. Het gesprek ging van het duel van vandaag tot Lizzy, van de huidige stand van politiek tot het nieuwe lentegroen. Uiteraard ging het ook over Youssef. Samir had al eerder verteld dat hij voor zijn broer had gezorgd, maar dat hij nog niet kon zeggen waar hij was om zijn familie te beschermen. Er waren al wachters geweest die het hele huis binnenstebuiten hadden gekeerd; ze konden immers nog terugkomen. Maar de wetenschap dat Youssef op vrije voeten was, was genoeg om de gelukzalige stemming op te houden.
Terwijl hij aan de tafel zat met zijn dierbaren om hem heen en Rose zo dicht naast zich, was het Samir te moede of hij een ster was van geluk, warmte en licht uitstralend. Hoe was het mogelijk? Hoe was het mogelijk dat hij hier zat, levend, een vrij man, thee drinkend en taart etend, met de vrouw van wie hij zo ongelooflijk veel hield naast zich? Uiteindelijk schraapte hij zijn keel. Blikken werden verwachtingsvol op hem gericht: drie paar donkerbruine ogen, twee blauwe oogjes van Lizzy. ‘Rose en ik zijn hier ook gekomen met meer goed nieuws,’ begon hij, een kneepje gevend in Roses hand. Zijn moeder sperde haar ogen open: die had de zaak door! Hij schraapte zijn keel met een brede lach die hij onmogelijk kon tegenhouden, en vervolgde toen: ‘Ik heb Rose vanmiddag ten huwelijk gevraagd…’ (‘Níét!’ riep Anira spontaan) ‘…en ze zei ja!’
Spontaan werden hij en zijn toekomstige vrouw bedolven onder gelukswensen. Anira was opgesprongen om haar broer om de hals te vliegen, zijn moeder drukte met tranen in haar ogen dikke kussen op zijn wangen en zijn vader zag hij voor het eerst in lange, lange tijd weer lachen. Hij moest zelf breed grinniken toen zijn vader Rose gelukwenste, en er achter aan voegde: ‘Weet waaraan je begint hè meidje, je kunt nu nog vluchten’, waarop hij spontaan een por kreeg van zijn moeder. Ja. Hij wist niet wat de toekomst zou gaan brengen, maar nu kon hij niet gelukkiger zijn.

Charles staarde naar de glazen ogen die de maker van het kleed de berenkop had gegeven. Hij zag zichzelf heel klein weerspiegeld in de dingen. Hij was een lange, gespierde man die zat alsof hij een klein kind was en zijn ouders moest vertellen dat hij had gespiekt bij een toets. Was het maar dat hij alleen maar had gespiekt bij een toets. Hij rechtte zijn rug en bracht het glas wijn naar zijn lippen om zichzelf iets te doen te geven voordat hij het glas weer liet zakken zonder ervan gedronken te hebben. 'Vader, moeder...' Hij had niet goed genoeg nagedacht over hoe hij de woorden zou formuleren, maar hij was er nu al. 'Moeder vroeg me om geen domme dingen meer te doen. Dat ben ik zeker niet meer van plan, maar er is nog iets wat me van het hart af moet. Ik wil het u vertellen en voorkomen dat het via een andere manier u te oren komt.' De ogen van het berenvelletje staarden hem ononderbroken aan en even richtte hij zijn blik op het brandende haardvuur voordat hij zijn vader aankeek. 'Ik wist het voor lange tijd niet, maar vrouwe Vera en vrouwe Rose... Ze zijn niet van adel. Ze komen niet uit Winchester, want er bestaat geen Winchester. Toen ik erachter kwam was ik al hopeloos verliefd.' Hij glimlachte even kort, voordat hij zich bedacht en er snel achteraan voegde: 'Ze hebben nooit met de verkeerde intenties tegen ons gelogen. Het gebeurde gewoon per ongeluk.'

Rose had nog nooit zo'n lekkere taart gehad en zij woonde nu al langere tijd in een kasteel met koninklijke koks. Met haar mond nog halfvol had ze tegen Huda (?) gezegd dat de taart de beste was die ze ooit had gegeten en meteen daarna had ze een heel verhaal opgehouden over het eten dat ze in Jeruzalem had gehad en hoe heerlijk dat was geweest. Ze vertelde dat ze had meegekeken met een vrouw hoe die 'Mala... Mala... Wat was het ook al weer?' 'Malawach' 'Ja, dat!' had gemaakt en dat Huda haar nog maar eens zou moeten laten zien hoe het ook al weer zat. Zij zou wel voor de boodschappen zorgen.
Toen schraapte Samir zijn keel en had Rose met een lach die haar geluk niet kon verhullen naar haar toekomstige man gekeken. De familie had amper de tijd gegeven om hem uit te laten praten en de felicitaties rolden al snel door de kamer heen. Lizzy leek eerst overrompeld, maar was toen enthousiast begonnen met het tellen van de kussen. 'Eén. Twee. Drie. Vier. Zes.' 'Lizzy je vergeet Vijf.' 'Vijf... Vijf...'
Rose lachte toen Ishaaq terug werd getrokken door zijn vrouw en leunde toen wat naar de man toe, haar stem zachtjes alsof ze een geheimpje vertelde, maar luid genoeg dat eigenlijk iedereen het zou kunnen horen. 'Ik kan u vertellen dat ik eigenlijk in een opvlieging Samir zelf al eens had gevraagd, dus ik weet het absoluut zeker. Maar om zijn mannelijkheid te beschermen mocht hij het ook nog een keertje doen.' Ze keek om naar Samir met een ondeugende twinkeling in haar ogen en drukte hem toen een kus op zijn wang. 'Ik weet het heel zeker. Samir is mijn leven.'

Op Charles’ woorden volgde een moment een doodse stilte. Zowel Emma als Edgar waren bevroren in de houdingen waarin de schrik van Charles’ woorden hen overviel. De koningin verbrak het tableau vivant door haar wijnglas op de tafel te zetten. De koning stond op. Draaide zich heel langzaam om naar zijn zoon. Zijn gezicht leek een masker zonder enige uitdrukking. ‘Zoon,’ zei hij, zijn stem diep en laag, vechtend om zijn zelfbeheersing te behouden. Hij trommelde met zijn vingers op het glas wijn dat hij in zijn andere hand vast hield, met zijn rug naar de haard staand. Het gebaar was misplaats, alsof hij een acteur was die zijn tekst was vergeten en zijn publiek met stil spel geboeid probeerde te houden. Toen hij eindelijk woorden vond, was zijn stem ijzig, zonder ook maar een greintje gevoel. ‘En toen jij daarachter kwam… was dat wanneer, precies? En hoe hebben ze ooit per óngeluk tegen ons gelogen? Tegen ons, de koninklijke familie van Engeland?’ Zijn stem werd luider tegen het einde van zijn zin en hij moest beheersen om het glas wijn niet tegen de muur kapot te smijten. ‘Spréék, Charles. Verklaar je.’

Samir luisterde gelukkig en lachend naar alle levendige gesprekken. Hij had het gevoel op wolken te zweven, daar waar het licht en gezegend was. Rose en hij gingen trouwen. Ze had écht ja gezegd (ze had gelijk gehad, daar had hij niet heel veel zorgen om moeten hebben gezien ze zelf ook al met het idee op de proppen was gekomen, maar toch…). Wanneer en hoe en waar was van een latere zaak. Ze zouden met zijn tweetjes de toekomst gaan trotseren, samen, wat er ook op hun pad zou komen.
Op dit directe moment kwam Youssef op hun pad. Of beter, door de deur gevlogen die hij met een klap weer achter zich sloot.
Iedereen schrok op, maar toen werd zijn naam in alle toonaarden genoemd. ‘Stil,’ zei de binnengekomene gejaagd. ‘Ze hadden me door. Er waren wachters bij de jagershut. Dit was de enige plek waar ik wist te komen. Ze zitten me nog achterna.’ Samir zag dat zijn broer een doek tegen zijn hals aanhield waar het bloed doorheen sijpelde. Hij leek gejaagd en hijgde, maar verder leek hij in orde te zijn. Huda zei vlug: ‘In de houtskist. Kom op.’ Terwijl Youssef zich opvouwde in de grote kist bij het haard en zijn moeder daarna een kleed en daarna de houtsblokken op hem stapelde, was Ishaaq naar het raam gelopen en Samir naar de deur. De familie was te vaak door de mangel gehaald om heel erg op te schrikken van dit soort huisbezoeken, maar nu was het toch anders. Nu was een voortvluchtige slaaf hier. Lizzy was van schrik gaan sniffen en Samir hoorde Anira geruststellende woorden tegen haar mompelen.
‘Ze komen eraan,’ waarschuwde Ishaaq hen. ‘Iedereen weer aan tafel. Er is niets gebeurd.’
Samir pakte Roses hand en wierp haar een verontschuldigende blik toe. Ja, ze werd met liefde ontvangen in de familie, maar ze moest ook weten dat ze er een hoop gevaar voor terugkreeg.

Charles herkende de ondertoon in de stem van zijn vader. Het was de toon die hij gebruikte vlak voordat hij Charles zo vaak in elkaar had getimmerd. Nee, vandaag mocht zijn vader hem niet in elkaar slaan en zo wel, dan zou Charles het gewoonweg ondergaan, maar niet voordat zijn ouders het hele verhaal hadden gehoord. 'Het was toen ik zo ziek was.' Hij zette het glas wijn weg en rechtte nogmaals zijn rug om zichzelf meer houding te geven. 'Ik dacht dat ik zou sterven, maar toen wist vrouwe Vera me toch beter te maken.' Hij glimlachte zwakjes bij het idee dat zij hem nu al twee keer voor de dood had weggetrokken. 'Ze heeft het me toen verteld en ik... Ik heb het verzwegen. Dat spijt me, maar ik wist toen allang dat ik haar ooit als de moeder van mijn kinderen wilde.' Hij keek een kort moment naar zijn moeder voordat hij weer naar zijn vader keek. 'Toen wij ze hadden gevonden in het bos,' vervolgde hij zijn verhaal, 'Toen hadden ze geheugenverlies. Dat hebben ze overigens nog steeds. Ze weten niet waar ze vandaan komen, wie hun ouders zijn, maar schijnbaar zat het woord Winchester in hun hoofd en dat hebben ze toen maar gezegd. Om onderdak te hebben die nacht hebben ze gelogen. Ze hadden nooit verwacht zo lang hier te blijven en zo hun levens met die van ons te vermengen...'
Hij stond nu op - God, wat brandde de wond, maar hij onderdrukte te pijn - en een smekende blik was in zijn ogen verschenen. 'Ik weet dat ze hebben gelogen en dat is verkeerd, maar bedenk eens wat ze ons allemaal gegeven hebben. Vrouwe Vera heeft tenminste twee keer mijn leven gered. Vrouwe Rose is super slim. Zonder de uitvinding van baffusine hadden we nooit de aanval overleefd vanuit Wales. Zonder hen zou ik u niet eens kunnen vertellen over de leugen. Dan was ik dood. Dan waren we allemaal dood. Alstublieft, vader...' Zijn wanhopige blik was op zijn vader gericht. 'Laat me de leugens ongedaan maken. Laten we ze van adel maken.'

Het was tegelijkertijd bewonderingswaardig en beangstigend hoe snel de familie in actie kwam. Voordat ze het wist zaten ze allemaal weer aan tafel, maar ditmaal met een voorvluchtige verstopt in een kist. Rose keek naar de kleine Lizzy en schonk haar een bemoedigende glimlach en een knipoogje. 'Er is niks aan de hand. Er komen nog meer mensen op bezoek, maar laat de volwassenen maar praten.' Haar stem klonk misschien rustig, maar vanbinnen voelde ze zich alles behalve rustig. Het luide gebonk op de deur hielp al helemaal niet om haar kalmte te bewaren. Snel zochten haar vingers die van Samir onder de tafel en ze kneep harder in zijn hand dan ze had gewild.
Ishaaq was opgestaan om naar de deur te lopen. Weer werd er gebonkt op de deur. 'Ik kom eraan!' riep Ishaaq die zijn hand al op de deurklink had liggen en vervolgens de deur opende. Drie bewakers duwden Ishaaq opzij en stapten zonder verder nog een woord te zeggen naar binnen. De voorste had Rose schijnbaar eerder gezien dan de achterste twee, want hij stopte pardoes in zijn stappen waardoor de andere twee tegen hem aanbotsten. Hij leek in de war, had even tijd nodig voordat hij zich herinnerde wat de juiste etiquette was.
'Vrouwe...' Het was degene die links achter stond. 'Mag ik u verzoeken om even buiten te wachten?' Rose keek naar de jonge gezichten van de bewakers. Haar houding veranderde; ze duwde de spanning die ze voelde tot in haar keel weg en riep haar normaal-zover-weggestopte kille kant op. Traag stond ze op, haar handen in elkaar gevouwen. 'Hebben jullie niets beters te doen dan een arm gezin lastig vallen? Zover ik het begrijp hebben hier vanmiddag ook al mensen gezocht.'
'Ja, dat klopt maar...'
'Maar wat?'
'We hebben hem net gezien, vrouwe! Hij ging deze kant op.'
'Wanneer is net? Ik zit hier zeker al een uur. Was het langer dan een uur geleden?' Rose keek de drie mannen met een gespeelde observerende blik aan.
'Nou... Nee vrouwe, maar...'
'Nee prima. Ik wacht wel buiten. Dan kunnen jullie op plekken zoeken waar hij gegarandeerd niet is.'
'Nee, nee. Dat is goed. Bedankt. Sorry voor het verstoren van jullie middag.'
De drie mannen wisten niet hoe snel ze het huis weer moesten verlaten. Rose bleef staan totdat de deur dichtviel. Toen liet ze zich terug vallen op haar zitplek en blies ze opgelucht uit. 'Hemel...' kon ze alleen maar zeggen.

Bij de laatste zin van Charles was het toch het moment dat zijn vader het glas wijn tegen de muur kapot smeet. Met twee snelle stappen was hij bij zijn zoon, had zijn schouders gegrepen en bracht zijn gezicht tot maar enkele centimeters afstand van hem. ‘Je wíst ervan,’ blafte hij, de woorden uitspuwend alsof het giftige druivenpitten waren. ‘Je wíst ervan. Maanden geleden! En je hebt je mond gehouden. Je hebt het verzwegen, terwijl ik je mijn zegen gaf om met haar te trouwen.’ Hij rammelde nu woedend zijn zoon door elkaar, zonder rekening te houden met de verwonding. ‘Verdomme, Charles! Door haar zijn twee hertogen van Yorkshire dood. Wat heb je nog meer voor mij verzwegen? Heb je haar soms nog bezwangerd ook?!’
‘Edgar.’ De stem van zijn vrouw klonk bezorgd, maar ferm. Met een gezicht van afschuw liet de koning zijn zoon los en zette een stap achteruit. Schudde zijn hoofd, stak een vinger die trilde van woede verwijtend naar Charles op. ‘Ja, ze mogen dan wel competent en slim zijn, dat zorgt er niet voor dat deze zonde gerechtvaardigd wordt. We zijn door God als koning gekozen, Charles. Uit Gods hand hebben we het leiderschap over Engeland gekregen. We moeten voor ons land en ons volk zorgen. Je bent te lichtvoetig omgesprongen met je taak als toekomstig koning door te liegen, en door je te verloven met… met een normale vrouw… Ze was misschien goed genoeg voor die klootzak uit Yorkshire, maar ze is níet goed genoeg voor mijn enige zoon.'

Terwijl de drie wachters binnenkwamen, had Samir razendsnel zijn kansen berekend. Als ze Youssef zouden vinden, zouden ze moeten vechten. Een andere optie was er niet. Een voortvluchtige slaaf onderdak verlenen, een Saraceen nog wel, terwijl zij zelf ook Saracenen waren, stond een afschuwelijke straf op. Samir wilde niet dat zijn familie de dupe zou worden van zijn acties. Hij moest vechten: hij had zijn dolk. Youssef had vast ook ergens een wapen vandaan gehaald, hem kennende. Twee tegen drie… met veel onschuldigen in de kamer die geraakt konden worden… Zijn hart klopte als een razende in zijn polsen. Maar het móest als het zover kwam, en hij wist dat dat ogenblik moest komen. Het moest, voor zijn dierbaren…
Maar nee, zover kwam het helemaal niet. Met klimmende verbazing keek hij toe hij Rose de wachters om haar vinger wond en wegstuurde zonder dat de mannen ook maar één kamer van het huis hadden bekeken.
De deur viel achter de wachters dicht. Even heerste er een doodste stilte. Toen sloeg Samir zijn armen rondom Rose heen. ‘Goed gedaan, liefje,’ mompelde hij zachtjes. Huda hielp haar zoon weer uit de houtskist, en uiteindelijk zat iedereen aan tafel Rose opgeluchte en bewonderende blikken toe te werpen. Huda bekeek de wond van Youssef in zijn nek. ‘Geschampt door een pijl,’ legde die uit. Het was gelukkig geen erge wond, en de vrouw maakte hem schoon en verbond hem toen met een stuk gescheurd laken.
‘Je kan hier niet blijven,’ zei Samir tegen zijn broer. Die knikte, vertrok zijn gezicht van pijn, en zei toen: ‘Dat klopt. Maar ik kan ook niet bij jou blijven Sam, ik kan jou ook niet in gevaar brengen.’
‘Hoe hebben ze je kunnen vinden? Je had het over een jagershut?’ vroeg Ishaaq. Ze praatten nu Arabisch, omdat Youssef geen Engels verstond.
‘Ja, Sam had me verstopt in een hut ergens in het bos. Die hoorde verlaten te zijn, maar vanmiddag stonden er opeens wachters vlakbij. Ik geloof niet dat ze doorhadden dat ik in de hut zat, maar toen ze me zagen was het te laat.’
Samir vertaalde alles naar Rose. Zijn gezicht stond zorgelijk. ‘Het beste zou natuurlijk zijn als Youssef ook vrijspraak krijgt, maar gezien hij degene was die Charles probeerde te ontvoeren in Jeruzalem, zal dat moeilijk gaan,’ zei hij in het Engels. Toen, in het Arabisch: ‘Het zal toch het beste zijn als je met mij meegaat, Yous. In het kasteel verwachten ze je nooit.’

Charles klemde zijn kaken op elkaar in een poging om tegen de pijn te vechten. Ook hij voelde een woede in zich opborrelen voor zijn vader die zijn oude zelf weer had gevonden en hem misschien wel in elkaar zou slaan als zijn moeder er niet bij was geweest. Er waren zoveel dingen waarop hij zou kunnen reageren. Ja. Ja hij had haar bezwangerd en hij kon niet gelukkiger zijn. Dan: hij was het die twee hertogen had gedood. Twee hertogen die er geen seconde van wakker zouden liggen om hem te doden of zijn vader of zijn moeder. Verdomme, ze hadden waarschijnlijk een vinger in de pap gehad bij de dood van zijn broertje. En verder: Was het niet Gods wil geweest om de tweeling naar hen toe te sturen? Hij besloot voor het laatste te gaan.
'Vader.' Hij had de rust teruggevonden in zijn stem. 'Onze familie heeft het leiderschap gekregen van God. Dat betekent dat we naar hem moeten luisteren. Ik geloof niet dat het toeval is dat deze vrouwen zijn verschenen en zo'n positieve invloed hebben gehad op ons koningshuis. Ik heb voor haar gemoord. Als God dat afkeurde, dan had hij me niet laten winnen vandaag. Het was Hij die mij deed weten wat ik moest doen om te winnen. Als ik iets geloof, is het dat ze gezonden zijn door God.'

Edgar de Grote stond nu met zijn rug naar zijn zoon gekeerd. Even was hij stil. De koningin zweeg afwachtend, haar zoon met een indringende en ook bezorgde blik aankijkend. Toen verbrak de koning de stilte. Zijn stem was nu griezelig kalm en koud. ‘Uit mijn ogen, zoon. Ga weg. Ik moet hierover nadenken.’

Het moment dat Vera wakker werd en Charles niet meer naast zich voelde, was ze opgesprongen. Althans, dat probeerde ze. Een golf van misselijkheid deed haar weer op het bed zitten. Diep in- en uitademen, Vera, rustig... Toen ging het beter. Haar zwangerschap voor een ogenblik verwensend, liep ze toen naar de deur toe, een hand tegen haar buik gedrukt. Ze opende de deur en vond daar het kamermeisje van Charles. 'Marie,' zei ze. 'Waar is de prins?'
Het meisje schoot geschrokken overeind. 'Hij is naar Zijne Majesteit, vrouwe.'
Vera klemde haar kaken op elkaar. Was hij nu helemaal? Net zo ernstig verwond in zijn been, nét de hechtingen erin, en dan gelijk zo'n stuk lopen?

Charles wist niet of hij opgelucht moest zijn of teleurgesteld of blij, maar hij deed wat hem gezegd werd. Kort keek hij naar zijn moeder, maar even dacht hij teleurstelling te zien in haar blik en snel liet hij zijn ogen weer afdwalen. Hij had nog liever zijn vader die hem door elkaar schudde en boos werd dan de teleurgestelde blik van zijn moeder. Hinkend stapte Charles naar de deur toe. Voor de deur bleef hij staan, zijn hand al op het handvat. Hij wilde iets zeggen. Iets ter conclusie, of om het beter te maken. Hij besloot woorden te kiezen die hij al heel lang niet meer had gezegd, niet sinds hij een kind was geweest. 'Ik houd van jullie.'
Hij drukte de hendel naar beneden en stapte met een vertrokken gezicht door de deur de gang op.

Rose staarde naar haar laatste stukje appeltaart terwijl de spanning en adrenaline langzaam weer uit haar lichaam trok. Ze probeerde het gesprek te volgen - kon ze maar Arabisch. Het klonk als zo'n mooie taal uit de monden van deze mensen -, maar Samir was duidelijk nog niet getraind als fulltime tolk. Dat deerde ook niet, het belangrijkste leek ze mee te krijgen. Nee, Youssef zou niet zomaar vrijspraak krijgen, maar hij zou ook niet een leven lang op de vlucht kunnen zijn. Niet in Engeland in ieder geval. Iemand als hij zou veel te veel opvallen tussen de spierwitte Engelsen. Het beste wat hij zou kunnen doen was werken voor zijn vrijheid. Laten zien dat hij het waard was, maar om terug te gaan naar de slavendrijver... Rose zei daarom niks en bekeek het gesprek dat gaande was. Ze had nu Lizzy op schoot genomen en het meisje had nadat ze de laatste happen van de taart van Rose had opgegeten, langzaam haar ogen dicht laten glijden. Liefdevol streelde Rose over de wang van het meisje. Wat waren er een hoop dingen gaande. Youssef, het probleem van hun stand, Lizzy die nog steeds geen ouders had en dan niet te vergeten het hele circus van vanochtend. Zou ze ooit een rustig leventje met Samir tegemoet kunnen gaan? Ze keek op naar Samir wiens serieuze blik hem een flinke paar jaar ouder deed lijken. Misschien. Misschien niet. Als het leven maar met hem was.

Op hoge poten liep Vera door de gangen heen tot ze hem had gevonden. 'Charles!' zei ze, haar stem boos van verwijt. Ze zag dat het verband bij zijn been weer rood kleurde door de bewegingen die hij maakte. Ze liep op hem af, sloeg zijn arm om haar schouders heen voor ondersteuning en liep toen met hem terug naar de kamer. Zonder aarzeling zette ze hem op het bed neer, hielp toen zijn benen ook op het bed en begon het verband los te knopen. Bezorgd mopperde ze: 'Wat was er in hemelsnaam zo belangrijk dat het niet kon wachten? Je moet rust nemen, waarom luisterde je niet?'

Uiteindelijk kwamen ze tot de slotsom dat het wellicht toch verstandig was als Youssef hier bleef. Voorlopig zou het veilig voor hem wezen: daar had Rose immers wel voor gezorgd. Dat zou wel betekenen dat hij het huis niet mocht verlaten. De Ben-Jabris mochten nu wel vrije mensen zijn, dat zei niet dat men hen mocht. Mocht iemand Youssef hier zien, zou dat binnen de kortste keren verlinkt worden, met alle gevolgen van dien. Youssef zou in het uiterste noodgeval naar Samir proberen te komen. In tussentijd moesten ze maar een oplossing zien te vinden.
De tijd gleed voorbij en het was al begonnen te schemeren. Samir wilde de dag toch goed afsluiten en vertelde ook zijn broer het nieuws van de verloving. Youssef had zijn wenkbrauwen opgetrokken, maar een glimlachje had zich op zijn gezicht afgetekend. 'Zo? Je had het niet veel beter kunnen treffen, broertje.' Hij had Samir omhelst en toen zelfs Roses hand in felicitatie vastgepakt, hij, die Engelsen haatte. Met een knoop in zijn tong probeerde hij de woorden na te zeggen die Anira hem zei. 'G-gefeli-gefeliciteerd, Rose.'
Nu liepen Samir en Rose terug door de stad. Samir had de slapende Lizzy in zijn ene arm opgetild en had in zijn andere hand Roses hand. 'Wat een dag,' verzuchtte hij en keek even glimlachend naar haar opzij. 'We lijken altijd dagen van uitersten te hebben.' Hij stond even stil om een kus op haar lippen te drukken. 'Ik houd zo ongelooflijk veel van je, Rose Coghill.'

Vera. Altijd zorgzame Vera die je zo op je kop kon geven als je iets doms had gedaan, zoals helemaal naar je ouders lopen. Charles liet zijn hoofd het kussen weer raken terwijl zijn ogen haar bewegingen volgden. Hij kon God wel bidden, nee smeken, dat zijn vader bij zou trekken en zou zien wat hij zag. Zo niet... Dat durfde hij niet eens te bedenken.
Met een sissend geluid ademde hij in toen het verband van zijn wond afgleed. Hij kneep zijn ogen samen en drukte zijn vuist zacht tegen zijn voorhoofd om te pijn te doorstaan. Toen het weer wat beter ging, vonden zijn ogen Vera weer. 'Sorry,' mompelde hij. 'Maar het had haast.' Even was hij stil en keek hij haar alleen maar aan met een serieuze blik om zijn mond. 'Ik heb mijn ouders verteld dat jullie niet van adel zijn. Hertog Gold wist het, dus misschien anderen ook nog wel. Ik moest het voor zijn.'

Uiteindelijk was er toch nog gelachen en feest gevierd en had het heugelijke nieuws de voorgrond weer gewonnen. Nu liepen ze samen naar huis (af en toe kon ze nog steeds niet geloven dat hun huis in een kasteel was(!)), haar hand veilig weggestopt in zijn hand. 'Ja, inderdaad,' verzuchtte Rose op zijn woorden en ze gaf hem een zacht kneepje in zijn hand. Hij stond tegelijkertijd stil en drukte een kus op haar lippen. Liefdevol keek Rose op naar de man voor wie zij, de totaal niet romantische wetenschapper, was gevallen. Hard en als uit het niets. Ze herinnerde zich dat eerste moment dat ze het had gevoeld en hoe heftig het vuurtje toen ineens had opgelaaid. Hoe ze de koude toren wat warmer hadden gemaakt samen. Ze zette een stap naar hem toe en drukte nu zelf haar lippen weer tegen de zijne, voordat ze haar blik op Lizzy liet vallen. 'Als we haar zo in bed leggen en ze blijft slapen...' Eén van haar mondhoeken trok ondeugend omhoog en haar ogen gleden extra langzaam langs zijn lichaam. 'Nou dan weet ik het wel.' Ze lachte zachtjes en begon toen weer te lopen, hem met zich mee trekkend.

Het bloed sijpelde door het verband heen en toen Vera het eenmaal los had gemaakt, vloeide de wond weer vrijelijk. Binnensmonds mopperend dat al haar werk weer ongedaan was gemaakt, greep ze schone doeken en drukte die tegen de wond aan om het bloeden te stelpen. Gelukkig zaten in ieder geval de hechtingen er nog netjes in… Daarna schoon verband en dan –
Haar ogen haakten zich met een ruk in de zijne toen hij vertelde dat hij zijn ouders had gezegd dat zij en Rose niet van adel waren. Alle kleur trok uit haar wangen weg en voor een ogenblik kon ze niets anders doen dan hem alleen maar aanstaren. ‘Lieve Moeder Gods,’ fluisterde ze. Was dit dan toch het onvermijdelijke einde? Kwamen straks de wachters om haar naar de kerkers te slepen? Of nee, linea recta naar de brandstapel, of de galg, of…? Haar gedachten schenen door haar schedel te rollen als steentjes in een soepkom. Ze vroeg, bang voor het antwoord: ‘Wat zeiden ze daarop?’

Charles bevochtigde zijn lippen terwijl hij nadacht over haar vraag. Ja, wat vonden ze ervan? Natuurlijk was zijn vader boos geweest, hij had ook niks anders van hem verwacht. Maar de woorden waarmee hij Charles had weggestuurd; de argumenten die Charles zelf zijn vader had voor weten te leggen: hij was hoopvol dat zijn vader bij zou trekken, in zou zien hoeveel goeds de vrouwen hadden gedaan. 'Ik denk dat het goed komt,' zei hij langzaam. 'Maar voor de zekerheid laat ik je vandaag niet meer gaan. In mijn armen ben je het veiligst.' Hij glimlachte, maar niet van harte voordat hij kreunend zijn ogen weer dichtkneep.

Samir moest even lachen bij het verlangen dat ze altijd zonder enkele moeite bij hem op wist te laaien, als olie op vuur. Gewillig liet hij zich door haar meetrekkend, zijn hand warm in de hare, tot ze bij hun huisje aankwamen. Terwijl hij zo zachtjes mogelijk probeerde de deur te openen en ondertussen Rose te zoenen, rinkelden de sleutels toch iets meer dan hij had gehoopt, en Lizzy werd met een grote gaap wakker. ‘O nee toch,’ zei Samir die de deur opende en het vertrek binnenstapte. ‘Ik dacht dat jij al sliep, mevrouw!’
‘Ik ben nog niet moe,’ zei Lizzy en gaapte opnieuw. Samir glimlachte en gaf Rose een knipoogje. ‘Ik denk het wel, liefje. Kom, we trekken je nachtjapon aan en dan ga jij lekker op bed liggen, en ondertussen zal ik je een verhaal vertellen uit mijn land, goed?’ Het meisje knikte slaperig en terwijl Samir haar klaarmaakte voor de nacht, vertelde hij met een zachte stem het verhaal. ‘Er was eens een jonge man die Qays ibn al-Mullawah heette. Hij woonde in een klein dorp waar ook een prachtig meisje woonde die Layla genoemd werd. Qays werd tot zijn oren verliefd en begon gedichten voor haar te schrijven. Hij schreef niet één, niet twee, niet tien, maar honderden gedichten waarin hij schreef hoeveel hij van haar hield. De dorpsbewoners zeiden tegen elkaar dat hij gek was: wie schreef nu zo ontzettend veel gedichten over een meisje? Maar Qays was vastbesloten om met haar te gaan trouwen. Op een dag ging hij naar het huis om haar vader om de hand van zijn dochter te vragen…’
Met een glimlachje zag Samir dat het meisje in slaap was gevallen. Stilletjes trok hij de deken verder over haar heen en kwam toen overeind om naar Rose te lopen. Hij legde zijn handen op haar heupen en keek haar liefdevol aan. Plagend fluisterde hij: ‘Goed, waar waren we?’

Vera had het gevoel dat er een klomp ijs onder haar hart zat. Ik denk dat het goed komt, had hij gezegd. Hij dácht het? God, de koning en koningin waren dus niet bijzonder gecharmeerd geweest van het feit dat zij en Rose niet van adel waren… Hoe konden ze ook anders? De tweeling had hen voorgelogen. Had iedereen voorgelogen.
Ze maakte de klus af, haar gezicht bleek en haar mond een samengeknepen streep. Het bloeden was nu gestelpt, en ze verbond zijn been met schoon verband. Maar in plaats van in zijn armen te liggen om het veiligst te zijn zoals hij had beweerd, was ze opgestaan. Haar vingers nog rood van zijn bloed was ze naar het raam gelopen. Met de rug van haar hand tegen haar voorhoofd gedrukt staarde ze met nietsziende ogen naar de schemerige stad beneden. Ik denk dat het goed komt. ‘En wat als het niet goed komt?’ vroeg ze plots. ‘Wat dan? Wat gaat er dan met Rose gebeuren, en met mij, en met Fredrick?’

Samir was zo goed met het meisje dat arme Rose haar verlangen voor de man alleen maar groeide. Ze was alvast de slaapkamer in gelopen en had haar haren losgetrokken en de sieraden afgedaan terwijl ze ondertussen luisterde naar de stem van Samir in de andere ruimte. Ongeduldig trok ze de strik uit de linten van haar jurk en begon toen meer ruimte te creëren om de jurk uit te kunnen trekken. In de andere ruimte hoorde ze de stem van Samir steeds zachter praten totdat hij stopte. Hoewel ze zich afvroeg hoe het verhaal zou eindigen, was ze op dit moment meer geïnteresseerd in hun  eigen verhaal. Samir stapte de kamer binnen net op het moment dat Rose de jurk van haar schouders liet zakken. Ze keek hem ondeugend aan toen hij naar haar toe stapte en legde haar vinger voor een moment op haar lippen. 'Hier ergens, geloof ik,' fluisterde ze terwijl haar handen langs zijn shirt naar beneden gleden totdat ze de onderkant had gevonden. Speels beet ze op haar lip en trok plagend een wenkbrauw omhoog. Toen tilde ze zijn tuniek op, trok deze over zijn hoofd heen en liet haar lippen begerig langs zijn nek glijden.

Hulpeloos moest Charles toekijken hoe Vera naar het raam toe stapte; haar houding verried precies hoe ze zich moest voelen. Kon hij maar opstaan, haar omhelzen en in haar oor de loze beloftes fluisteren dat alles wel los zou lopen, alles goed zou komen. Ze vroeg wat. Charles had zichzelf overeind geduwd in zittende houding. Hij knikte zachtjes en toen steeds sterker, overtuigender. 'Het komt wel goed. In wat voor vorm dan ook.' Hij keek van de lakens op naar vrouwe Vera. 'Ik hoef geen koning te worden. Ik heb altijd gedacht dat dat mijn levensdoel is, maar ik zie in dat dat niet zo is. Jij bent de reden van mijn bestaan. Als we moeten vluchten dan zullen we dat doen. Jij en Fredrick, ik, Rose en ik neem aan Samir. We zullen het wel redden samen.'

Hoe had hij ooit zonder Rose kunnen bestaan? Vergeleken bij dit warme gevoel van geluk en liefde dat door zijn lichaam stroomde leek niets anders van belang. Terwijl haar zachte lippen langs zijn nek gleden, zuchtte hij van genot. Nee, hij had nooit kunnen denken – nooit kunnen dromen – dat zo’n prachtige, slimme, heerlijke schoonheid als Rose zijn vrouw zou worden. Dat zo’n iemand zoals zij hém zou willen: een wetenschapper, een voormalige slaaf uit Jeruzalem, zijn lichaam getekend met de sporen van het verleden.
Zijn handen gleden van haar schouderbladen naar haar onderrug, haar billen. Toen tilde hij haar met een soepele beweging op en legde haar op het bed neer. Hij klom niet gelijk boven haar zodat hun hoofden weer op gelijke hoogte zouden zijn, maar glimlachte naar de schoonheid in de schemering en zoende toen haar benen, zich langzaam een weg naar boven banend.

Bij zijn woorden draaide Vera zich nu om. ‘Nee Charles, dat kan je niet doen,’ zei ze resoluut. ‘Je bent geboren om koning te worden, en nu, als enige zoon… Wie moet er anders de troon bestijgen na jouw vader? Wales, Yorkshire, met al hun gekoehandel en intrige?’
In de lampetkom op een van de tafels waste ze nu haar handen schoon. Zwijgend keek ze toe hoe het water rood kleurde. Haar ogen vulden zich met tranen; van liefde, woede of onderdanigheid aan het leven dat zoveel van haar eiste? Ze wist het niet. Uiteindelijk droogde ze haar handen en liep naar het bed toe, kroop naast hem en verborg haar gezicht in zijn hals. ‘Ik houd zoveel van je, Charles,’ fluisterde ze schor. ‘Ik zou een leven zonder jou niet kunnen inbeelden.’

Rose kunnen we ons wel indenken ^^

Charles had zwijgend toegekeken hoe Vera haar handen waste. Pas toen hij haar weer veilig in zijn armen had, sprak hij weer. 'Ik houd ook zoveel van jou,' fluisterde hij tegen haar haren. 'We redden het wel. Ik weet wat je vindt, maar uiteindelijk ben jij me belangrijker. Mochten mijn ouders de verkeerde beslissing maken, degene waarvan ik met heel mijn hart geloof dat die verkeerd is, dan gaan we er samen vandoor.' Hij trok de lakens verder over hen tweeën heen en trok haar toen waar het kon nog dichter tegen zich aan.
'We hebben vandaag overleefd,' fluisterde hij, bij de herinnering aan die ochtend dat hij zonder haar in zijn armen was wakker geworden. 'Toen dacht ik te sterven. Als we dat hebben overleefd... En een kruistocht vreedzaam hebben laten eindigen... Jij verandert de toekomst, mijn lieve Vera. Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik denk dat jullie door God zijn gezonden. Dat geloof ik echt. God wil dat wij samen zijn. Ik wil dat ook. Alles komt goed, in welke vorm dan ook.'

Het moment dat de eerst zonnestralen door de ramen piepten, was Samir zachtjes opgestaan om Rose niet wakker te maken. Hij had zijn broek aangetrokken en was op zijn tenen de andere kamer ingelopen. Lizzy lag nog languit te slapen, haar armpjes boven haar hoofd. Stil porde Samir het vuur op en hing er water boven op te koken. Daarna ging hij bezig met een maaltijd, vastberaden een ontbijt op bed voor Rose en Lizzy te regelen. In zichzelf zat hij een liedje te zingen en met een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht wierp hij een blik naar buiten. Wat een prachtige dag beloofde het vandaag te worden. Ondanks alle problemen, al het klatergoud en alle vervlogen dromen, was het toch nog steeds een prachtige wereld.

Ik weet even niet zoveel voor Vera, dus die lag nog te draaien en te woelen in haar gebruikelijke dromen.

Langzaamaan begon de wereld haar dromen binnen te dringen. Ze hoorde zachte geluiden op de achtergrond en bemerkte dat de plek naast haar leeg was geworden. Met haar ogen nog gesloten rekte ze zich uit, om uiteindelijk met een tevreden glimlach haar ogen te openen. De deur naar de werkkamer stond een stukje open waardoor Rose hem vrolijk in de weer zag met van alles en nog wat. Ze grinnikte zachtjes bij het zien van zijn blote borstkas en rekte zich toen nogmaals uit. In de andere kamer leek ook een klein meisje wakker te worden. 'Samir, wat doe je?' Rose, zich beseffende dat ze nog helemaal naakt was, kroop snel naar de zijkant van haar bed en pakte een onderjurk van een stoel af die ze net op tijd over haar hoofd heen trok. Lizzy kwam met een blije lach de kamer binnen wandelen, met in één van haar handen een knuffel die Rose op de kop had weten te tikken.
'Goedemorgen Rose.'
'Goedemorgen Lizzy. Heb je lekker geslapen? Kom je bij me in bed liggen?' Rose sloeg de deken open waarna Lizzy maar al te graag bij haar in bed kroop.
'Ik heb gedroomd over koeien,' verkondigde Lizzy en Rose knikte, een gespeelde serieuze uitdrukking op haar gezicht. 'Ah. En wat droomde je dan? Dat ze konden vliegen?'
Het meisje keek beledigd opzij. 'Koeien kunnen niet vliegen, Rose.'
'Nee, nee. Dat snap ik. Ik dacht misschien in dromen wel.'
'Nee.'
Rose grinnikte en liet haar blik weer naar de man in de andere kamer gaan. Het had allemaal iets vreemds huiselijks en Rose genoot ervan.

Charles had slecht geslapen. Niet alleen door de wond die met vlagen zoveel pijn deed dat hij wel kon huilen, maar ook door het gesprek met zijn ouders dat zich constant herhaalde in zijn hoofd. Ergens was hij bang geweest dat ze haar 's nachts bij hem weg zouden halen, maar dat was allemaal uitgebleven en toen hij voor de zevende keer wakker werd en nu het zonlicht zachtjes naar binnen scheen, lag ze nog steeds in zijn armen.
Vera leek weer te dromen en liefdevol streek Charles een pluk haar uit haar gezicht. Heel zachtjes, bijna onhoorbaar, begon hij te neuriën. Het was een zacht liedje, rustgevend. Hij hoopte dat de dromen zo zouden wegtrekken. Hoe vaak had hij haar nu al zien dromen? Hoe lang zou hij nog moeten toezien hoe demonen haar slaap probeerden te verstoren? Zou ze er ooit uit komen? Zacht drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd.

Zijn opzet om de twee dames te verrassen met ontbijt op bed terwijl ze nog niet wakker waren ging in rook op toen Lizzy wakker werd, hem vrolijk begroette en daarna bij Rose in bed kroop. Hij hoorde hen praten over vliegende koeien en een glimlach deed kuiltjes in zijn wangen verschijnen. Vliegende koeien. In 1947 misschien...
Uiteindelijk liep hij met een dienblad terug naar de slaapkamer. 'Goedemorgen lieverds,' lachte hij en kroop ook op het bed terug. Hij drukte Rose een kus op het voorhoofd en probeerde het hij Lizzy, die giechelend onder de dekens verdween, en zei toen: 'Ontbijt. Ik had je graag malawech gemaakt, maar dat kost drie dagen preperatietijd en ik had niet alles daarvoor in huis, dus hierbij het sobere broertje: pannenkoeken.' Lizzy kwam met een verrukt gezichtje weer boven de dekens uit. Met een grijns keek Samir toe hoe ze aanviel op de eerste pannenkoek. Ja, zoals Rose ook had opgemerkt: het geheel had iets huiselijks, iets vredigs, en hij genoot ervan. Na alle ellende en spanningen voelde dit als balsem op een schrijnende wonde. Met een liefdevolle blik keek hij opzij naar Rose. Zijn lieve vriendin. Zijn prachtige verloofde.

Het duurde even, maar begeleid door Charles' rustgevende zingen, sloeg Vera haar ogen op. Even probeerde ze zich nog uit zijn greep los te trekken, maar toen spoelde de realiteit bij haar binnen en bleef ze stil liggen. 'Oh,' mompelde ze. Drukte de muizen van haar handen tegen haar ogen aan. Ademde diep in en uit. De vlagen van de nachtmerrie verdwenen naar de achtergrond. Toen ging het beter.
Ze opende haar ogen weer en draaide zich om, zodat ze hem aan kon kijken. 'Goedemorgen,' zei ze zachtjes, haar blik verdrietig bij het zien van zijn bleke gezicht en rode ogen. 'Je hebt pijn. Waarom heb je me niet gewekt? Ik had je meer pijnstiller kunnen geven...'
Voor het slapen gaan had ze hem al een aftreksel gegeven van allerhande kruiden die de pijn tegen hadden moeten gaan en hadden moeten zorgen voor een goede nachtrust, maar het had blijkbaar niet gebaat. Niet gek ook, met de nieuwe donkere wolk die boven hun hoofden hing. Ze had ook niet al te veel van het kruid willen geven, want ze wist dat het ook hallucinerende effecten kon opleveren, en het was verslavend. Maar ze wilde hem ook niet zo in pijn zien. Ze vroeg zachtjes: 'Heb je überhaupt nog wat geslapen?'

Hoewel Rose graag Malawech had gehad, was ze even enthousiast over het vooruitzicht van pannenkoeken en vooral zo op bed. Net als Lizzy, viel Rose meteen aan en met een grote lach en een hap pannenkoek in haar mond keek ze op naar Samir. 'Heerlijk,' wist ze eruit te brengen. Ze lachte. Zo hadden haar ouders haar niet opgevoed, maar haar ouders hadden haar ook niet voorbereid voor het leven in 1113. Ze nam nog een hap van de pannenkoek. In haar beweging zag ze ineens weer de ring om haar vinger zitten. De ring was prachtig (dat had ze Samir gisteren ook verteld) met het kleine steentje en de glanzende ring zelf. Trouwen met haar Sammie. Als oude Rose haar nu eens kon zien.

Charles glimlachte zwakjes bij haar opmerking in een poging haar gerust te stellen. 'Ik heb wel wat geslapen,' antwoordde hij terwijl hij heel voorzichtig wat beter ging liggen en een opeenvolgende pijnschoot negeerde. 'Maar er zijn zeker nachten waarin ik beter heb geslapen.' Kort sloot hij zijn ogen, voordat hij ze weer opende om haar aan te kijken. 'Ik zeg geen nee tegen die pijnstillers. Ik zal vandaag ook mijn ouders weer moeten zoeken, kijken hoe ze er op dit moment in staan. Uitzoeken of we moeten vluchten.' Hij trok zijn mondhoeken omhoog, maar een echte glimlach kon je het niet noemen.

Vera drukte een kus op zijn voorhoofd en stond toen op uit bed. Een vlaag misselijkheid overspoelde haar, maar ze overwon die, en ze liep naar de tafel. ‘Voordat je nogmaals naar je ouders gaat, wil ik eigenlijk ook eerst Rose inlichten,’ zei ze. Ze was op de stoel gaan zitten en rommelde wat tussen potjes en flesjes tot ze het juiste had. Ze ging recht zitten, beide voeten op de grond. Met haar blik strak van concentratie mat ze toen de druppels af die ze in een beker deed. Nachtschade. Zij, de genezeres, gruwelde van het idee om deze kruiden te gebruiken, maar bij gebrek aan moderne medicijnen kon ze niet anders. Nachtschade was een effectieve pijnstiller, maar als ze ook maar iets te veel zou geven, was het dodelijk.
Ze deed nog een aftreksel van wilgenbast erbij tegen koorts en kamille en lavendel om rust te geven. Uiteindelijk voegde ze wat honing toe om de bittere smaak te maskeren.
Met het drankje liep ze terug naar het bed, ging op de rand zitten en hielp Charles in een zittende houding. ‘Beloof je me dat je in ieder geval propere hulp vindt als je gaat lopen? Of beter, laat je ouders hierheen komen. Ze mogen dan wel boos op je zijn, ze zullen toch vast niet zo harteloos zijn om hun gewonde zoon door de gangen te laten hinken?’ Ze gaf hem de beker aan.

Het was een gezellig ontbijt, en het leven leek goed. Nadat Samir had afgeruimd was Lizzy weer gaan spelen met haar geliefde knuffel bij de haard, en Samir wierp een blik door zijn half lege werkruimte. ‘Ik zal vandaag proberen te zien of ik al mijn boeken en papier terug kan krijgen,’ zei hij tegen Rose. ‘Mijn verdenking is er nog, maar na alles wat er is gebeurd, hoop ik dat ze inzien dat ze die kunnen intrekken. En misschien moeten we kijken of we iets kunnen verzinnen om de koning en koningin voor te bereiden om het nieuws dat jij en Vera niet van adel zijn.’ Hij drukte een kus op haar voorhoofd en glimlachte. ‘En we kunnen natuurlijk alvast nadenken over onze bruiloft. Genoeg dingen voor vandaag op de planning, me dunkt, en dan heb ik nog een hoop niet gezegd.’

Charles had, terwijl Vera met een geconcentreerde rimpel in haar voorhoofd het goedje voorbereidde, zichzelf heel voorzichtig omhoog geduwd. Hij had de kussens tegen de bedsteun gezet en toen zichzelf moeizaam verplaatst zodat hij nu tegen de bedsteun aan zat. De pijn was bijna ondragelijk en gulzig dronk hij de beker leeg, geen achting meer slaand op de smaak van het spul.
Met een opgeluchte zucht wreef Charles langs zijn lippen voor hij weer opkeek naar de schoonheid die hem bezorgd aan keek. 'Ik zal naar je luisteren.' Hij pakte haar hand vast en drukte een kus op de bovenkant. 'Misschien willen ze wel hier komen. Dan kun jij met je zus praten.'

Rose had zichzelf in een schone jurk gehezen en was net bezig haar haren half vast te maken. Hun bruiloft. Waar zouden ze trouwen? Buiten misschien, tussen de lentebloemen of in de zomerse warmte die hun zou doen herinneren aan Jeruzalem. Ze zou samen met Huda heerlijke hapjes kunnen maken voor de gasten en Lizzy (God liet haar ouders tegen die tijd gevonden zijn) zou bloemetjes kunnen strooien. Het zou vooral een vrolijk en feestelijk evenement moeten worden. Er zou gedanst moeten kunnen worden, gezongen en mensen zouden zich geen zorgen moeten maken dat ze de danspassen niet wisten.
Rose liet haar haren weer los en legde haar handen in zijn nek terwijl ze hem naar zich toe trok. 'Ik heb wel wat ideeën,' glimlachte ze voordat ze haar lippen weer op de zijne drukte. 'De problemen stel ik liever nog even uit.'

Uiteindelijk had Vera zich wat opgefrist en met een frisse jurk en door Minny opgestoken haar liep ze door de gangen op weg naar de werkplaats van Samir. Onderweg had ze het gevoel dat om elke hoek wachters konden staan die klaar waren om haar op te pakken, dat iedereen die ze zag wel over haar móest roddelen en dat de brandstapel op dit moment op het plein zou worden opgebouwd. Dat is ze, die bedriegster… Maar niets van dat alles gebeurde. De bedienden groeten haar eerbiedig, de sporadische edele die ze tegenkwam was hoffelijk, en de wachters stonden stram in de houding. Nee, blijkbaar had het koninklijke echtpaar nog niets tegen iemand anders gezegd.
Bij de deur van Samirs werkplaats zuchtte ze, en klopte ze aan.

Samir, die zich onderhand ook had aangekleed en glimlachte om Roses woorden, gaf haar nog een snelle kus toen er op de deur geklopt werd. 'Laten we hopen dat dit geen nieuwe problemen zijn,' knipoogde hij en liep naar de deur om die te openen. ‘Vera,’ begroette hij de vrouw op de drempel. ‘Kom erin.’ Ze zag er bleek uit, en met wallen alsof ze in geen vier dagen had geslapen. Wat een verschil met Rose, die zo zonnig en vrolijk was geweest…
‘Is mijn zus hier – o, goddank Rose, je bent er. Dag Lizzy.’
‘Hier, kom zitten.’ Hij schoof een stoel voor haar erbij. De hele uitstraling aan Vera maakte hem bezorgd. Was er iets wat ze moesten weten? Hij schonk voor iedereen een mok thee in en ging op de werkbank zitten.
Vera warmde haar koude handen aan de thee en keek toen van Samir naar Rose. Ze leken zo uitgerust, zo zonnig, zo heerlijk vol leven, zo goed op hun plek in deze werkplaats in het kasteel, al waren de boekenkasten nog leeg. Ze beet even op haar lip. Zouden ze dit echt allemaal achter zich moeten laten? Zouden ze echt gaan vluchten samen met Charles als het nodig zou wezen?
‘Hoe is het met de prins?’ vroeg Samir voorzichtig.
‘Naar omstandigheden relatief goed, gelukkig.’ Ze keek naar de thee in haar handen en toen ze weer opkeek zag ze dat Samir haar indringend aan zat te kijken. ‘Ja, er is meer,’ antwoordde ze op de ongesproken vraag in zijn ogen. ‘Charles… Ach wat, ik kan het gelijk ook maar beter vertellen. Hij heeft zijn ouders verteld dat wij niet van adel zijn, Rose. Er waren immers mensen die het hadden geweten, en hij wilde niet dat zijn ouders het via iemand anders moesten horen.’

Samir had het gevoel dat een donkere wolk zich voor de zon schoof bij Vera’s woorden. Hij keek naar Rose, en naar Vera, en naar Lizzy die zonder zorgen op de wereld met haar knuffel zat, en weer terug naar Vera. Hij zei: ‘Hoe pakten ze het nieuws op?’
Vera schudde haar hoofd. ‘Niet heel goed, ben ik bang… Hij gaat vandaag nogmaals met ze praten. Ik weet niet wat er gaat gebeuren…’

Wat had Rose dan verwacht? Dat haar problemen zouden smelten voor de zon als ze er geen aandacht aan besteedde? Dat alles opgelost zou worden terwijl zij hier met Samir door de kamer heen danste en fantaseerde over hun toekomstige bruiloft?
'Ja...' zei ze langzaam terwijl ze nadenkend voor zich uitstaarde. 'Helwise wist ervan en die zei dat er anderen waren die ervan wisten. Misschien maar goed dat Charles het zelf zijn ouders heeft verteld, maar...' Ze blies in haar thee voordat ze weer naar haar zus op keek. Wat zag Vera er uit. Ze had grote wallen onder haar ogen en een blik die erop leek te duiden dat ze het leed van de wereld op haar schouders tilde. Terwijl Rose heerlijk bij de ouders van Samir was geweest en vannacht zo goed had geslapen in de armen van Samir, had Vera het zwaar geweest. Waarom had ze gister niet aan haar zus gedacht.
Zacht legde Rose haar hand op die van Vera en glimlachte haar zus bemoedigend toe. 'We komen er wel uit... Eergister zat ik nog in de gevangenis. Gisteren liet Charles zien waarom hij koning wordt. Vandaag besluiten de koning en koningin om één of andere reden dat ze ons wel mogen en dat we mogen blijven.' Ze keek van Samir naar Vera. 'Ik bedoel ermee te zeggen dat er zoveel dingen gebeuren die ik niet kan voorspellen. Misschien wordt dit ook wel opgelost en anders zoeken we zélf een oplossing. We zijn slim genoeg.'

Nadat Vera was verdwenen had Charles een boodschap uit gestuurd voor zijn ouders en toen Marie hem laten helpen met aankleden. Hij droeg een witte broek die enkel strak zat op de plek waar Vera het verband had gewikkeld en een lichte tuniek. Zijn haren hingen in een kleine staart op zijn rug. Met behulp van Marie was hij van het bed afgekomen en had hij naar de stoel bij het vuur gehinkt. Hij wilde niet overkomen als een zwakke jongen bij het weerzien met zijn ouders, maar als een sterke man die goede beslissingen had gemaakt. Dat laatste wist hij zeker: ondanks alles had hij goede beslissingen gemaakt.
Marie maakte het bed op en verliet toen weer de kamer, hem alleen achterlatend. Hij kon het niet helpen. Het drankje dat Vera hem had gegeven had hem slaperig gemaakt en voorzichtig gleden zijn ogen dicht.