Life Before Life

Ondanks alles wat er was gebeurd deze avond, trokken Rose haar lippen omhoog toen hij haar kuste en vertelde dat hij ook van haar hield. Het zat wel goed tussen hen. Het zou wel goed komen en altijd goedkomen. Dat had ze moeten weten na vanochtend toen hij haar had geloofd met haar bizarre verhaal. 'Ik wil heel graag bij jou zijn, maar ik moet eerst naar mijn zus toe. Ze gaat me nodig hebben. Het zit... Gecompliceerder in elkaar dan het misschien lijkt. Ik leg het je binnenkort uit.' Ditmaal was het aan haar om de gang rond te kijken, haar handen op zijn wangen te leggen en hem een kus op de lippen te drukken. 'Ik kom naar jou toe wanneer het weer kan,' zei ze nog, toen draaide ze zich om en begon te rennen. Ze had het drukkende gevoel dat ze naar Vera toe moest en snel.

Charles stond hulpeloos toe te kijken hoe de vrouw van wie hij zo erg hield, in leek te storten. Wat heb ik gedaan. Wat heb ik gedaan, hoorde hij haar zeggen en zijn hart leek te breken. 'Nee, vrouwe...' Hulpeloos haalde hij zijn goede hand door zijn haren heen, legde deze toen op haar schouder en haalde hem toen weer weg, bang haar verder te raken. Ze had het niet gewild. Ze hadden een fout gemaakt. Een grote fout. God.
Hij was bijna blij toen de deur openvloog en vrouwe Rose zonder enig woord binnen kwam stormen. Ze sloeg haar armen strak om haar zus heen alsof ze haar probeerde fysiek rustig te houden en begon zachte woorden te fluisteren die Charles maar amper kon verstaan. 'Lieve Vera... Oh lieve Vera. Het is niet jouw schuld. Ik geloof niet dat het zo werkt. Het komt goed. Vera, Vera...' Charles had het idee dat hij naar iets intiems aan het kijken was en draaide zich om. Marie kwam nu de hoek om rennen. Schijnbaar had ze even niet voor de deur gestaan. Gelukkig. Ze keek van de prins naar de twee vrouwen en toen weer naar de prins. Charles slikte en liep naar de deur toe. 'Laten we ze even geven,' zei hij zachtjes.

Nu ze plots Roses armen om haar heen voelde, kon Vera de tranen niet meer inhouden. De snikken barstten los, de uithalen alsof ze een tienjarig meisje was. Haar schouder schokten en ze klampte zich aan haar zus vast. Het kon haar niet schelen of Charles of Marie of desnoods zelfs de hele koninklijke familie in de kamer stond. Ze kon zich niet inhouden. ‘John,’ snikte ze tegen Rose. ‘O, lieve God, ik heb John vermoord…’ Ze beefde van top tot teen en bleef huilen tot ze geen tranen meer over had. Toen slechts bleef er wanhoop over. Wanhoop, spijt, angst. ‘Dit is niet waar, toch,’ fluisterde ze toen ze weer bij machte was te praten, haar stem schor van verdriet. ‘Dit is niet werkelijk. Dit is niet hoe de toekomst verloopt. Toch?’

Ja, dat het gecompliceerder in elkaar zat dan hij nu wist wilde Samir wel geloven, want de link met de hertog en de twee vrouwen was alsnog ver te zoeken. Maar Rose was weer weggeglipt, op weg naar haar zus, en hij liet het maar zo. Hij raakte heel even met zijn vingertoppen zijn lippen aan waar ze hem net had gekust. Liefde en haat, geluk en verdriet. Wat lagen de uitersten toch altijd angstaanjagend dicht bij elkaar. Hij wist nog steeds niet goed hoe zich te moeten voelen.
Het leek hem geen goed idee om in haar slaapkamer te wachten (stel je voor dat haar dienstmeisje hem in bed zag liggen!) dus besloot hij terug te gaan naar zijn eigen kamer.

Met tranen in haar ogen streelde Rose door de haren van haar zus, wachtend totdat ze wat zou kalmeren en zij haar verder zou kunnen kalmeren. Ze zou hier de hele nacht hebben gezeten als dat nodig was, maar Vera werd relatief snel rustiger. Rose plantte haar wang tegen het voorhoofd van haar zus en wreef een traan van haar eigen ogen weg. 'Ik denk het niet,' antwoordde ze op zachte toon. Ze was blij dat de prins de kamer had verlaten, want dat gaf hen ruimte om daadwerkelijk te praten. 'Ik denk dat tijdreizen een lus is. Dus dat alles wat we nu doen al is gebeurd om het heden te vormen zoals wij het kennen.' Ze nam nu het gezicht van haar zus tussen haar handen en keek haar zus in de grote waterige ogen. 'Een andere theorie is dat alles wat we nu doen gevolgen heeft op de toekomst. Maar stel je voor dat dat zo zou zijn. Denk je in dat alles wat je vandaag doet de toekomst zoals wij hem kennen beïnvloed. Jonathan Gold is dood en jij denkt dat dat invloed heeft op de geboorte van John. Als dat daadwerkelijk zo zou zijn, dan zou je nu niet meer weten wie John is en dat je van hem hield. Want dan zou hij nooit geboren zijn.' Rose probeerde bemoedigend te glimlachen. 'Beide opties betekent dat John heeft geleefd en dat jullie gelukkig zijn geweest samen.'

Charles voelde zich met de minuut lamlendiger. Hij liet zich in de hoek van de gang tegen de muur aanzakken en had zijn hand voor zijn ogen gelegd. Marie vroeg hem of ze de dokter moest halen, maar Charles had dat snel weggewuifd. 'Het was een lange dag Marie. Het is goed zo. Laat me maar even.' Hij had gehoord aan haar voetstappen dat ze twijfelend van hem was weggelopen.
Waarom voelde hij zich zo slecht? Omdat hij een man had vermoord? Omdat hij de vrouw van zijn dromen had pijn gedaan? Omdat de pijn van de wond door zijn hele lichaam leek te trekken? Hij legde zijn hoofd nu tegen de koude paleismuren aan en staarde naar het plafond. Elk van deze drie dingen zou hem slecht laten voelen, maar de combinatie maakte het misschien nog wel het ergste.
Charles sloot zijn ogen en vouwde zijn handen samen. Daar, zittend in het halfdonker met een bleek gezicht en een open wond, bad hij tot God om sterkte voor vrouwe Vera en vergeving van de heer en de vrouwe.

Vera sloeg haar ogen neer toen Rose sprak, en keek haar zus toen weer aan nadat Rose haar handen op haar wangen had gelegd. Liet de woorden van haar tot haar doordringen. Ondanks haar schrik en wanhoop haalden haar woorden het scherpste randje van haar paniek weg. ‘O lieve Rose, wat moest ik zonder je,’ kreunde ze. Zij had niet langer kunnen denken, maar Rose, praktisch als altijd, had haar antwoorden klaar gehad. Ze werd nog steeds misselijk aan de gedachte dat iemand uit haar naam iemand had vermoord (zelfs al was het zo’n rotzak geweest als de hertog), maar de gedachte dat ze nog steeds wist wie John was, dat dit geen catastrofale wending in de geschiedenis kon hebben dat er zoiets naars moest zijn gebeurd dat zij John niet meer zou kennen – die gedachte was genoeg om haar gerust te stellen. Althans, voor nu. Ze veegde de tranen van haar wangen af. ‘God, het idee dat die twee stommeriken genoeg van ons houden om zoiets vreselijks te doen,’ spotte ze verdrietig. Ze schudde haar hoofd, zeker voor de tiende keer deze avond, rilde. ‘Ik dacht dat we na de oorlog wel van dit soort praktijken af waren…’

Samir was teruggelopen naar zijn vertrek, en vond daar zijn vader die bij kaarslicht aan de tafel zat. Toen Samir binnenliep en zijn mantel (nee, de mantel van de prins – nou ja, dat kwam later wel) aan de haak hing, schoof zijn vader hem een mok thee toe. ‘Hier. Ik denk dat je dit wel heb verdiend.’ De toon waarop zijn vader had gesproken was duister geweest, maar voor deze keer voelde Samir dat die duisternis niet naar hem gericht was. Hij knikte, snapte gelijk waar zijn vader op doelde. ‘Ja. Het is gebeurd.’
‘Eén minder. Dat Allah zijn ziel naar waarde moge beoordelen.’
Samir dronk van de thee. Hij was blij dat hij de goedkeuring had van zijn vader (geen wonder ook, die oude man haatte de orde nog erger dan hij), hij had kwaadaardig genoegen dat hij hiermee wat van Jeruzalem had kunnen wreken, maar tevens zat iets hem dwars. Hij had een mens vermoord… en hij voorvoelde dat het verhaal nog wel eens een staartje kon krijgen bij Roses woorden.
Ja, het zat hem dwars.

'Ik weet het... Idioten.' Ze stond zichzelf een kleine glimlach toe bij de gedachte aan Samir en de woorden die ze elkaar net hadden gedeeld in de gang. 'Het is absoluut vreselijk dat ze zoiets dachten te doen, maar.. Nouja, we zijn schijnbaar erg belangrijk voor ze.' Dat voelde bitterzoet en Rose kon voor een moment alleen maar hopen dat er nooit iemand anders hen nog in de weg zou zitten.
De gedachte die daarop volgde deed Rose haar ogen neerslaan en maakte haar hart koud. Nooit meer was relatief. Nooit meer betekende tot het moment dat ze terug zouden gaan naar hun tijd. Ze miste Samir ineens tot diep in haar ziel. Vannacht wilde ze het allerliefst tegen hem aankruipen en zijn hart horen kloppen totdat ze in slaap zou vallen en zijn hartslag haar dromen zou leiden.
'Laten we onze mannen zo min mogelijk ideeën geven,' zei Rose verdrietig terwijl ze de tranen van het gezicht van haar zus wreef. 'Voor je het weet staan ze ineens met een dode vis in ons gezicht te wapperen of zo als trofee. Mannen.' Ze lachte heel voorzichtig. Mannen inderdaad. Maar ineens begreep ze de aantrekkingskracht tot dat vreemde volk. Oh wat wilde ze graag naar Samir toe.

Ja, Charles wachtte eigenlijk en bad om zijn rusteloze ziel wat rust te geven.

Ondanks alles moest Vera toch even glimlachen bij de woorden van Rose over de vis en ze beet daarna op haar lip. 'Ik zal in rouw moeten gaan, wat dat in de middeleeuwen ook mag betekenen, maar ik gok dat je bruiloft nu wel zal worden uitgesteld,' zuchtte ze. 'Toch iets positiefs. Maar de familie van John zal wel op de hoogte gesteld worden... God, misschien heeft hij wel een jongere broer die hertog wordt en dat díe voorouder is van John.' Ze voelde zich dom dat ze nog niet eerder daaraan had gedacht. Sloot haar ogen een moment tegen haar hoofdpijn. Ze zou maar een sluier moeten dragen in haar rouwperiode zodat mensen geen dingen zouden gaan denken bij het zien van haar gezicht. Vera had zich afgevraagd waarom Jonathan zo'n sufferd was geweest om haar gezicht toe te takelen zodat iedereen dat kon zien, maar later besefte ze dat dit juist heel slim van hem was geweest.
Maar het maakte niet meer uit. Hij was dood. Ze was haast blij dat Marie hier was geweest om haar te zien inzinken (en de prins), want als dat doorverteld werd, zou niemand aan haar onschuld twijfelen. Hoopte ze.
Ze rilde. 'Ik wil terug naar mijn kamer,' zei ze. Ze wist dat ze eigenlijk de prins moest verzorgen, maar ze wist niet of ze hem onder ogen durfde te komen en daarnaast zou ze geen steek recht kunnen zetten. 'De toren. Morgen zien we wel verder.'

'Je slaapt bij mij in bed vannacht,' zei Rose stellig. Ze wilde de restjes tranen van de wangen van haar zus afwrijven, maar besloot halverwege dat ze die misschien juist zouden moeten laten zitten zodat men kon zien dat ze had gehuild. Ze pakte in plaats daarvan met de hand die in de lucht zweefde de hand van Vera vast.
Bemoedigend kneep Rose een keertje in de hand van haar zus, voordat ze de kamer uitstapten. Ze zag de prins die in de hoek van de gang zat opkijken. Zijn blik leek er eentje van fysieke en emotionele pijn. Heel voorzichtig glimlachte Rose als teken dat het wel goed zou komen. 'Kom Vera,' zei ze zachtjes terwijl ze aanstalten maakte om naar de toren te gaan.

Vera, haar ogen nog altijd rood van het huilen, liep met Rose mee. Charles was tegen de muur aan gaan zitten in de koude, donkere gang en zijn blik leek een gat te branden in Vera’s ziel. Ze was hem nu voorbij gelopen zonder dat ze zich kon herinneren dat ze zich bewogen had. Net als bij een afscheid op een perron, zoals ze in haar leven zo vaak had gezien. Al dat verlangen, en nooit de juiste woorden. Totdat de trein zich in beweging zette, en dan was het te laat.
Ze liep nog een paar passen door. Stond toen stil. ‘Ik heb al een liefde verloren, ik ga niet deze verliezen,’ mompelde ze toen. Iets luider, haar hand heel even leggend op Roses arm: ‘Ik houd van je, sis. Wacht maar niet op mij.’
Ze liep terug naar Charles. Het waren maar een paar stappen, ze waren nog niet eens de hoek van de gang om geweest, maar het voelde alsof ze terug naar hem een afstand van drie mijl overbrugde. Nee, ze kon niet goedkeuren wat hij had gedaan, dat zou ze nooit kunnen. Maar hij had het gedaan uit liefde. Om haar te beschermen. Hij had niet beter geweten. En dit waren nu eenmaal de middeleeuwen. En, verdorie nog aan toe, ze hield van hem.
Ze stond nu voor hem. Ze zag nog steeds bleek en haar ogen glinsterden, maar had haar rug gerecht. ‘Kom op, opstaan, heer,’ zei ze. ‘Ik was nog niet klaar met de behandeling.’

Rose keek hoe Vera zich omdraaide en richting de prins liep en haar ene mondhoek trok wat omhoog (je zou kunnen zeggen als een smirk). Vera. Zo sterk dat ze zelfs nu rationeel kon blijven denken. Zo sterk dat ze zelfs op dit moment de prins wilde helpen. Een ogenblik lang bekeek ze hoe haar zus voor de prins kwam te staan en de hoopvolle blik die op zijn gezicht verscheen, toen draaide ze zich om. Als haar zus bij de prins was, dan had zij tijd om naar de persoon te gaan van wie ze dacht te houden. Haar hart fladderde al weer bij de gedachte aan hun korte moment in de gang.
Wat een eindeloos lange dag was dit geweest, bedacht Rose terwijl haar voeten haar vooruit brachten en haar schoenen op rap tempo door de gangen klik-klakten. Vanochtend had ze zo'n goede ochtend gehad met Samir. Samen wakker worden. Het bijna huiselijke tafereel van hij die achter haar langs scharrelde terwijl zij voor de spiegel zat. Toen de ruzie die eindigde in het open en bloot leggen van alle geheimen die zij had moeten bewaren. Het feit dat hij haar niet had laten gaan, maar juist dicht tegen zich aan had gedrukt. En toen haar zus, bont en blauw geslagen door Jonathan. Rose voelde onbewust haar handen boos tot vuisten ballen. Ze waren gevlucht. Het bos ingetrokken, naar een heel onverstandige plek. Rose vroeg zich met terugwerkende kracht af of ze zichzelf niet gewoon had geprobeerd te saboteren. Of ze niet had gehoopt dat de prins hen zou vinden en beschermen vanwege zijn liefde voor Vera. Rose schudde zachtjes haar hoofd. Dat durfde ze niet te denken, want dat zou betekenen dat ze medeplichtig was aan deze moord. Nog meer dan ze al bang was dat ze was.
Ze had niet beseft hoe ver ze alweer had gelopen, want ineens stond ze voor de kamer van Samir en zijn vader. Zoals wanneer je in een bus zit en bijna te laat op de stopknop duwt omdat je zo gewend bent aan de route en afgeleid door je eigen gedachten. Voor een kort moment keek ze om zich heen, maar de gangen waren verlaten. Met een hart dat vrolijk op en neer leek te springen bij de gedachte aan Samir, klopte Rose aan.

Daar was ze ineens. Bleek, blauw en met rode ogen, maar zo sterk en streng ook. Hij krabbelde snel overeind - voor zo ver dat ging. Dit was de vrouw op wie hij plotsklaps verliefd was geworden. De vrouw die anderen wel leek te móeten helpen. 'Zeker, vrouwe.' Hij knikte zelfs om zijn woorden kracht bij te zetten.
Met een paar stappen waren ze weer in zijn verblijf. Charles duwde de deur dicht. Zijn gezicht verraadde zowel de pijn die dat veroorzaakte in zijn lichaam, als de zorgen dat vrouwe Vera boos op hem was. Die laatste was vele malen erger voor hem dan de pijn. Zacht raakte hij met de vingertoppen van zijn linkerhand haar wang aan. 'Vrouwe..' Hij wist niet goed wat hij moest zeggen en sloeg zijn ogen neer. 'Sorry... Ik heb u nooit pijn willen doen.'

Zijn vader had hem goedenacht gezegd en Samir was alleen achter gebleven in de werkruimte. De ruimte met al zijn kasten vol boeken en net geordende potten en schaalmodellen en rollen perkament. De lange werktafel vol onderzoeken, schriften en inkt. De werkbank waar hij een tijdje geleden eens zuur op had geknoeid en nu een klein gat zat. De ruimte vol kennis en wetenschap, die in wezen al jarenlang als zijn gevangenis diende.
Het lage haardvuur zette alles in een zacht, cognackleurig licht met lange schaduwen. Samir was in de kamer gaan staan, de handen op de rug gevouwen, starend. Het vuur waarin Rose de zwavel en het buskruit had gesmeten. Rose, die hier aan de werkbank had gewerkt, haar wenkbrauwen zo geconcentreerd gefronst en haar ogen zo stralend als ze weer een goed idee had. Rose, die zijn moeder had gevonden. Rose, die zo genietend en passievol het spel van liefde met hem had bedreven. Rose, die uit de toekomst kwam. Rose, voor wie hij een moord had gepleegd om haar veilig te houden. Vreemd, hoe al zijn gedachten rondom haar leken te cirkelen, zo plots.
Hij voelde zich vreemd berustend, en toch sprong zijn hart op toen er op de deur geklopt werd. Hij opende die, zag dat zij het was, nam haar zachtjes mee het vertrek in, legde een hand op haar wang en drukte zijn lippen op de hare, en drukte met zijn andere hand zachtjes de deur dicht.

Eenmaal weer in zijn vertrek sloot Vera haar ogen even toen zijn vingertoppen haar wang aanraakten. 'Ik weet het,' zei ze op zijn woorden dat hij haar nooit pijn had willen doen. 'Ik weet het. En geloof me, ik ben blij dat ik niet meer naar hem terug moet.'
Ze had nu eigenlijk al teveel gezegd. Ze sloeg haar ogen weer op, keek omhoog naar zijn gezicht, vertrokken van de pijn en iets wat ze niet zeker wist. God, kon ze hem alles maar vertellen. Kon ze het maar. Maar ze durfde het niet. Bang om alles wat zich in de afgelopen tijd had opgebouwd te zien instorten als kaartenhuizen, verkruimelend tot as dat tot in de gevangeniscel binnen zou waaien waar zij en Rose zouden wegrotten. Hoe dan ook, bedacht ze meesmuilend, het zou vast niet lang duren tot hij dacht dat ik knettergek ben. Schizofreen tot en met. Verdrietig zijn om een man die ik haatte.
Ze voelde zich zo moe als maar kon en alles deed zeer, maar dat alles schoof ze aan de kant toen ze naar zijn wond keek. 'Het bloedt weer,' zei ze. 'Ga zitten.' Ze zocht haar naald en vond hem op tafel, zich vaag herinnerend dat Charles die uit haar vingers had gepakt. Het leek een uur geleden.

Rose had de tijd niet eens gekregen om hem te begroeten. Hij leek op haar te hebben gewacht en nu haar dicht tegen zich aan te willen trekken. Momenten lang zoende ze hem terug; haar handen hadden de stof van zijn tuniek aan de voorkant vastgepakt. Toen trok ze voorzichtig terug, zonder ooit een stap verder bij hem weg te stappen en keek omhoog naar hem. Haar lippen probeerden woorden te formuleren, maar er was zoveel wat ze wilde zeggen en tegelijkertijd zo weinig dat ze uiteindelijk niet wist wat ze moest zeggen en hem enkel aankeek.
Eén van haar handen werd nu opgetild en streken een nog halfnatte pluk haar van zijn voorhoofd af. Het waren dit soort moment waarop Rose besefte hoe gek ze was op deze man, hoe leuk verliefd zijn was, en hoe erg ze dat eigenlijk had gemist in haar leven. Haar stem klonk alsof ze hem weer moest opwarmen, ontnomen als het was door zijn liefdevolle begroeting. 'Denk je dat Ishaaq heel boos wordt als ik hier vannacht bij jou blijf slapen?' Een hoopvolle glimlach speelde om haar lippen.

Charles deed wat hem gezegd werd. Hij zakte neer op de stoel en keek toe hoe ze de naald oppakte. Terwijl hij zijn gezicht afwendde om niet te hoeven zien hoe zij zo zijn huid in zou gaan met die naald, echoden haar woorden in zijn hoofd. Ik weet het. En geloof me, ik ben blij dat ik niet meer naar hem terug moet. Waarom had ze dan zo overstuur geleken? Miste hij hier iets of was dit hoe een vrouw nou eenmaal reageerde op dit nieuws? Zelfs al had ze een gloeiende hekel gehad aan iemand? Charles klampte zich vast met zijn linkerhand aan de leuning van de stoel en beet zijn tanden pijnlijk op elkaar. Ineens verscheen het gezicht van Jonathan voor zijn geestesoog (even van jou gestolen). De grote ogen, de mond die openviel als van een vis en toen de spot die na die verbazing kwam. 'ik had dus toch gelijk,' had hij gezegd. 'Onthoud dit, sire: Vrouwe Vera is niet wie ze zegt dat ze is.' Hij had willen lachen, de hertog, maar zijn lichaam was ermee gestopt en het lege omhulsel was tegen de grond geklapt.
Een brandende pijn trok Charles weer in de werkelijkheid. Hij draaide zich om en focuste ditmaal zijn blik op de prachtige vrouw die zo bedreven, zelfs op één van haar slechtste momenten, voor anderen zorgde. Als zij niet was wie ze zei dat ze was, wie was ze dan?

Vera hechtte de wond, ditmaal niet met een haar maar met dun boekbindersgaren dat was uitgekookt met hazelaar. Met zorgvuldige handen maakte ze kleine dwarssteekjes. Ze wou dat ze de plek rond de wond heen had kunnen verdoven, maar dat bestond nu eenmaal nog niet, en in stilte prees ze Charles dat hij zo rustig bleef. Het knisperen van het vuur, zijn snuivende ademhaling, haar zachte ademen. Verder leek het kasteel om hen heen als een graf te zwijgen, alsof het alleen maar naar hen luisterde. Wees nu eens logisch, dacht ze bij zichzelf. Zie de feiten onder ogen. Dit kan niet lang meer goedgaan. Wellicht komt er familie uit Yorkshire over. Wat zou de prins ooit doen als het hem te oren kwam wie ze echt was? Dat hij uit haar naam een praktisch onschuldig persoon had vermoord, een van de hoogste adel nog wel? Of had hij al langer een hekel aan de man gehad en had het hem niet kunnen schelen? Ze durfde er niet naar te vragen. Haar bewegingen waren nu zeer nauwgezet, en na een knoopje sneed ze het garen door. ‘Het is klaar,’ zei ze simpelweg. Nu alles achter de rug leek en ze zo had gehuild, voelde ze zich alleen nog maar moe. God, wat een lange dag was dit geweest. Ze pakte verband en bond dat om de wond heen. Om dat te doen moest ze voor hem staan, haar handen als een soort omhelzing om hem heen slaan om zijn borst te kunnen omspannen, waardoor haar gezicht dicht bij die van hem was. Even flitsen haar ogen omhoog. Ze beet even op haar onderlip, en zei toen: ‘Het spijt me dat dit is gebeurd.' Wat 'dit' was, liet ze in het midden.

Samir keek terug naar de beeldschone vrouw die met heldere ogen naar hem terug opkeek. Hij nam een van haar handen in de zijne, bracht die naar zijn lippen en drukte een kus in haar handpalm. ‘Ik weet wel dat ík heel boos word als jij vannacht niet bij mij blijf slapen,’ antwoordde hij met een plagend glimlachje. Daarna sloeg hij zijn armen om haar heen, drukte haar voor een moment dicht tegen zich aan, zijn hoofd in haar hals begravend. ‘God, ik zou zoveel met je willen praten, zoveel bespreken, zoveel te weten willen komen. Maar voor nu ben ik niets anders dan moe.’ Hij keek haar nu weer even aan, streek een lok haar achter haar oor. Maar toch werd zijn blik nog even hard, zijn stem koud als de noorderwind. ‘Ik weet wel dat je zus met hem ‘getrouwd’ was, maar… Rose, wees alsjeblieft eerlijk tegen mij. Heeft hij je ooit iets misdaan? Heeft hij je ooit aangeraakt?’

De vraag overviel haar zo dat ze geen tijd had om haar gezicht in bedwang te houden. 'Ik uh, nee, ja...' hakkelde ze. Ze sloeg een kort moment haar ogen neer en besefte dat het toch geen zin had om te liegen. Het was immers genoeg geweest wat er was gebeurd om een innige haat voor hem te hebben, maar niet genoeg dat ze er zelf mee zat. 'Niet echt,' was daarom haar antwoord. Ze legde haar hand op zijn (stoppelige? Denk ik? Heeft hij een baard?) wang neer en haar ogen vonden weer die van hem. 'Als in, ik heb Vera haar plek ingenomen de eerste nacht dat hij hier was. Ik moest weten wie hij was en wat zijn plannen waren voordat  ik Vera het hol van de leeuw in zou laten gaan. Hij was...' Ze zocht naar de juiste woorden. 'Dominant. Zelfvoldaan. Ongeïnteresseerd. En agressief.' Haar andere hand legde ze voor een kort moment tegen haar hals aan. 'Hij heeft me vastgehouden. Hier. Maar dat was het. Ik heb er niks aan over gehouden of iets, als je dat denkt. We zijn gaan slapen. Of hij is gaan slapen en ik heb naar het plafond gestaard en de volgende ochtend ben ik meteen naar jou toegegaan. Het ergste vind ik dat ik Vera daarna alsnog bij hem heb laten slapen, de dag erna, maar ik moest het haar beloven.' Ze drukte haar lippen strak op elkaar om tegen de emoties te vechten. Ze wilde niet huilen. Niet weer. Maar de gedachte van Vera die met hem de nacht had moeten doorbrengen en door hem later in elkaar werd geslagen, maakte haar koud tot op het bot. 'Ik haat hem.' Ze fluisterde het want dat was niet wat je zei over een dode. Het oogcontact met Samir had ze ondertussen verbroken en ze staarde voor zich uit bij de gedachte aan Jonathan Gold. Ze durfde het niet te denken, maar ze was blij dat hij dood was.

Charles zette alle gedachtes over vrouwe Vera op pauze toen ze zo dicht bij hem kwam om het verband rond hem te wikkelen. Zelfs al was ze niet wie ze zei dat ze was - en dat was iets waar hij later nog maar eens over moest denken - dan nog was hij op dit moment tot over zijn oren verliefd op haar. Hij schoof zijn handen om haar middel en trok haar voorzichtig naar zich toe zodat ze op zijn schoot terecht kwam. 'Het spijt mij ook dat ik u verdriet heb gedaan,' gaf hij als antwoord op haar woorden. 'En ik ben bang dat u er zo weer vandoor moet voordat mensen vragen gaan stellen.' Hij glimlachte een verdrietige lach. 'U en vrouwe Rose kunnen nu eenmaal even niet meer u voor elkaar uitgeven.' Hij raakte haar blauwe wang in een liefdevol gebaar met zijn vingertoppen aan. 'Maar kunt u nog vijf minuten blijven? Vijf minuten met mij zitten alsof er niemand anders in de wereld bestaat?'

Samir luisterde zwijgend naar haar verhaal, maar zijn hele lichaam verstrakte. Ja, hij wist het nog goed, die dag toen ze zo moe was geweest en zelfs bij de werkbank in slaap was gevallen. Had hij geweten dat ze naar de hertog was geweest – die smerige, vuile klootzak – en dat ze bij hem in béd had moeten liggen… Zonder dat hij het besefte, trok hij zijn bovenlip op. Met een zacht gesis rolde er een stroom van woedende verwensingen uit zijn mond. Toen zei hij: ‘God, als ik dit van tevoren had geweten, had ik hem zoveel pijn laten lijden dat hij gesmeekt zou hebben om er een einde aan te maken…’ Zijn stem klonk zacht, maar trilde van woede. Hij werd killer en beheerster kwaad, nog erger dan toen hij de man daadwerkelijk had omgelegd. Hij moest een paar keer diep ademhalen voordat hij weer iets kalmer werd. De hertog was dood. Hij zou het niet nog eens flikken. Het was al gedaan.
Ze ontweek zijn blik, en hij legde nu zijn handen op haar wangen en tilde haar gezichtje een beetje op. Diep keek hij haar aan. ‘Ik weet dat je sterk en slim genoeg bent Rose, maar ik zal er voor je zijn, dan beloof ik. Ik zal ervoor zorgen dat niemand jou ook maar meer met één vinger aan zal raken. Want ik houd van je. In de korte tijd die wij elkaar kennen ben je zoveel voor mij gaan betekenen dat je geen idee hebt.'

Charles, ik moet met je praten. Luister naar me. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben. Ik ben nooit getrouwd geweest met de hertog. Ik ben niet eens een adeldame. Ik had nooit geheugenverlies gehad. Er is iets gebeurd waardoor Rose en ik hier terecht zijn gekomen, ik weet niet wat. Ik was bij haar op haar werk, in 1947, dat is meer dan 800 jaar vanaf nu, en voordat we het wisten, werden we wakker hier in het bos, in 1112… Ik kom vanuit de toekomst, Charles. Het spijt mij dat ik over alles moest liegen. Over Jonathan van Gold. O jazeker, ik heet echt Vera Jennifer Gold. Maar ik ben niet met de hertog getrouwd. Slechts met de jongste zoon van de hertog die nu nog niet eens geboren is… Jonathan Gold was zijn verre, verre voorouder... Het spijt me, Charles, maar ik was zo bang, maar ik houd van je.
De woorden branden op haar lippen. Ze zat op zijn schoot, zijn lichaam zo dicht bij de hare, zijn gezicht die naar haar opkeek met zulke liefdevolle ogen. Waarom kon ze het niet gewoon zeggen? Net zoals Rose bij Samir had gedaan? Waarom durfde ze het niet? Waarom bleven al die woorden die ze zo graag wilde zeggen onbesproken?
Ze sloeg haar ogen neer, sloeg ze weer op. Glimlachte nu, al bereikte die lach niet haar blik. ‘Vijf minuten dan,’ zei ze, liet haar handen verstrengelen in zijn haar en drukte haar lippen op de zijne.

Ze wilde niet dat Samir zo boos werd. Het was allemaal gebeurd. Weg, klaar. En misschien was het maar goed dat hij het voor die tijd niet had geweten. Nu leek het alsof ze hun werk goed hadden gedaan. Men schatte het in als een zelfmoord.
Rose knikte op zijn woorden en streelde zijn haren nog eens naar achter. 'Niet meer zo boos wezen Sammie.' Haar gezicht werd zachter. 'Ik houd ook van jou. Ik heb nog nooit van een man gehouden zoals ik van jou houd. Ik heb nog nooit durven denken dat ik van een man hield totdat jij verscheen.'  Ze kuste zijn lippen weer voor een moment waarna ze haar armen om zijn nek heen sloeg. 'En als je je woede los hebt gelaten, dan wil ik heel graag bij je in bed kruipen. Dat slaapt googelplex keer beter dan slapen naast de hertog.' Haar mondhoeken kropen toch weer omhoog, mede door de gedachte dat ze in zijn armen weer in slaap zou vallen. 'En als je nou heel lief bent, leg ik je uit wat een googelplex is.'

Ze drukte haar lippen op de zijne en ondanks alles voelde Charles zijn hart opgewekt kloppen. Hij legde zijn slecht arm op haar been en liet de vingers van zijn goede hand verstrengelen met haar haren. Oh wat was het aan deze vrouw dat hem zijn hoofd deed verliezen. Voor een kort moment trok hij terug. Een moment waarin hij de vrouw aankeek en bedacht dat ze er zelfs bont en blauw nog aantrekkelijk uit zag. 'U bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien,' spraken zijn lippen dan ook, vlak voordat hij ze weer op haar lippen duwde.
En verder weet Claudia het niet zo goed, want hij is veel te gehandicapt om nu iets te kunnen en Marie zal ook wel ergens in de buurt zijn.

Haar woorden maakten hem iets kalmer, maar toch kookte zijn bloed nog bij de gedachte aan – nee. Niet meer aan denken. Het was goed. Hij was nu met haar. Deze prachtige, lieve, slimme, bijzondere vrouw. Zijn wetenschapshoofd wilde juist vragen wat een googelplex was, toen ze beloofde dat hem uit te leggen als hij lief was. Hij ademde sissend uit tussen zijn tanden. De liefde en redelijkheid won. ‘Oké, vooruit,’ zuchtte hij, en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Ik zal niet het bed uitkoken. Beloofd.’
Hij kon haar niet veel bieden – zijn bed was maar smal en zo hard in vergelijking met het heerlijk zachte en grote bed waarin hij met Rose had gelegen op haar kamer – maar toen hij even later met haar onder de deken lag en zijn armen om haar heen had geslagen, maakte dat alles goed. Hij drukte een kus in haar hals en zuchtte nogmaals – maar deze keer een van ontspanning. ‘Vertel me morgen maar wat dat googelplex is, want ik ben nu zo moe dat ik het waarschijnlijk toch niet onthoud…’

De wereld leek stil te staan in hun kus, een fragment van een stukje tijd, een druppel in de oceaan. Het was alsof ze was was geworden en smolt in de hitte van zijn aanwezigheid, een klein stukje liefde en zekerheid in de storm van het leven. Maar toch trok Vera haar hoofd een klein stukje terug. ‘Ik moet gaan,’ zei ze zachtjes tegen zijn lippen aan. ‘En jij moet rusten.’
Ze stond op van zijn schoot, haalde een hand door haar haren, stopte haar spulletjes met geautomatiseerde handen weer terug in de mand. Ze wou dat ze hier kon blijven, maar wist dat de komende dagen wellicht een flink staartje kregen nu haar 'man' zelfmoord had gepleegd. Ze moest haar hoofd erbij houden, en voorbereid zijn om alles wat ging komen. Daar kon ze geen prins bij gebruiken.
Ze sloeg de mand over haar schouder heen, pakte haar mantel. Ze keek hem nog even. 'Bedankt,' zei ze nog even zachtjes. Daarna trok ze de kap van haar mantel diep over haar haren heen en verdween de kamer uit.

Vera gooide een plens koud water in haar gezicht en rilde, want het was koud in haar kamer. De zwarte jurk en de eveneens zwarte mantel die ze droeg verschafte tenminste in ieder geval een beetje warmte, want heel modieus waren ze niet, lijkende op de habijten die de nonnen droegen. Maar dat was het laatste waar Veras gedachten mee gevuld waren. Eindelijk, sinds de eerste keer sinds ze in de middeleeuwen was, voelde ze zich vredig. Nog altijd had ze het gevoel dat ze op iets vaags en ongrijpbaars wachtte (de familie van Jonathan, Rose die plotseling de tijdreistheorie had voltooid, wachters die kwamen om haar in de gevangenis te gooien of op de brandstapel te zetten, Charles die achter haar leugen was gekomen en verhaal kwam halen), maar niets gebeurde en met het verstrijken van de dag van de begrafenis van Jonathan daalde ook rust neer.
Ja, de begrafenis zelf was op zijn zachts gezegd al interessant geweest, want Vera wist dat zelfmoord in deze tijd als een zware zonde werd gezien, maar had niet verwacht dat zelfs een hertog een straf zou krijgen. Zijn lichaam mocht niet begraven worden in de kerk of op kerkelijke gronden, maar kreeg een sober graf bij de bosrand zonder naam op het kruis. Hoewel Vera de man had veracht, had ze toch bij de uitvaart een prop in haar keel gehad. Die avond had ze tot God gebeden of die zowel de hertog als haar mocht vergeven. De volgende dag was ze het klooster ingetrokken voor rouw.
Het vrouwenklooster stond op een plek die er niet meer was in de twintigste eeuw, en hoewel de arbeid en de gebedsstonden pittig waren (metten (aan welke ze het meeste een hekel had), lauden, priem, terts, sext, noon, vespers, completen), heerste er een sereniteit in het klooster die voor Vera als een balsem op een rauwe wond toescheen. De nonnen waren vriendelijk, Vera zou de kans krijgen om haar studie kruiden voort te zetten, ze poogde haar relatie met God te herstellen (hopende dat Hij al haar zonden wilde vergeven) en zou meehelpen met zuster Agatha om drankjes en tincturen te bereiden. Zuster Agatha was een oude vrouw die geïnteresseerd was in Vera’s kennis als ze iets kon vertellen over een ziekte wat zij nog niet wist, en in ruil daarvoor zou Vera meer van kruiden leren dan ze ooit had kunnen dromen. De blauwe plekken op haar gezicht werden alle andere kleuren van de regenboog, en ze bleef haar capuchon dragen.
Ze wriemelde aan haar trouwring. Staarde toen even naar de muur. Natuurlijk miste ze Rose ontzettend en verlangde ze naar het gezelschap van Charles, en ze was vastbesloten om vandaag even terug naar het kasteel te gaan, want het was immers hun verjaardag.

De eerste aarzelende stralen zonlicht kropen door het raam naar binnen, gleden over de lakens op het zachte bed, schenen op de nog slapende vrouw. Samir lag naast Rose in het bed op haar slaapkamer, rustig te soezen, te luisteren naar haar ademhaling en te genieten van haar geur, haar warmte, haar lichaam zo dicht bij de zijne. Een bijkomend voordeel was dat, met de dood van de hertog, Rose ook van haar sociale verplichtingen verheven werd als rouwend familielid, en zij en Samir alleen maar meer kans hadden gehad om elkaar steels te zien. Zo had hij het ook niet kunnen laten om bij haar in bed te slapen, zeker niet nu het vandaag haar verjaardag was.
Ja, er was eigenlijk verder niets gebeurd dan dat zij in rouw was en Vera in het klooster. Iedereen geloofde dat de hertog zelfmoord had gepleegd, en iedereen stopte dat weg en sprak er niet over gezien de zwaarte van het onderwerp. Wat Samir alleen maar prima uitkwam. Hij ging vrijuit, en meer kon hij zich niet wensen. Hij bleef naar de prachtige, mooie, lieve, schitterende vrouw kijken. Haar ogen waren nog gesloten en haar wimpers wierpen lange schaduwen op haar wangen. Hoe oud zou ze eigenlijk worden vandaag? vroeg hij zich even af. Er was nog zoveel dat ze niet van elkaar wisten…

Charles lag al twee dagen in bed. Na de laatste kus die hij met vrouwe Vera had gedeeld, had hij haar niet meer gezien. Hij miste haar, besefte hij. Maar ze was weg naar het klooster en het zou misschien nog wel even duren voordat ze terug was. Dat was dan weer iets waar hij niet over na had gedacht in het moment suprême.
Charles voelde zich dan weer warm en wilde dan alle dekens van zich af schoppen, en dan lag hij weer te rillen van de kou. Marie en een ander meisje waarvan hij de naam niet meer wist, leken de hele dag druk in de weer met van alles en nog wat, maar Charles kreeg niet meer mee dan af en toe de verandering van natte doek op zijn voorhoofd. De geneesheer was een paar keer langsgeweest en had hem iets gegeven wat totaal niet werkte. Ook zijn moeder was langsgeweest. Hij had de bezorgde blik in haar ogen wel gezien en had haar geprobeerd rustig te stellen met wat woorden die hij al niet meer kon herinneren. Misschien had hij ze ook wel alleen maar gedacht. De strekking had in ieder geval moeten zijn dat onkruid niet verging en dat ze niet haar laatste zoon kwijt zou raken. Nee, hij had het gezegd, want hij herinnerde haar verdrietige glimlachje. Ze had hem zelfs voorgelezen, zoals ze vroeger altijd deed, maar Charles was ergens in slaap gevallen en toen hij wakker was geworden, was ze weg geweest.
Het licht in de kamer deed Charles zijn ogen openen. Voor een moment staarde hij voor zich uit. Zijn hele lichaam leek pijn te doen, hij voelde zich licht in zijn hoofd en warm, zo warm. Was het een nieuwe dag of was het nog gister? Was het haar verjaardag of had hij daar al overheen geslapen?
Charles probeerde overeind te komen, en een jonge vrouw (degene die niet Marie was) kwam meteen naast hem staan. 'Kan ik u helpen?' 'Welke dag is het?'

Alsof ze het wist dat ze werd bekeken, opende Rose slaperig haar ogen. Ze rekte zich uit, kreunde zachtjes en pakte toen de dekens op die ze verder over zich heen trok. Het was koud verdorrie en al helemaal wanneer je naakt lag. Ze sloot haar ogen weer, het was immers veel te licht voor haar ogen, en kroop tegen de borst van Samir aan. 'Goedemorgen,' klonk haar stem schor en slaapdronken.

Voordat Vera echter weg kon gaan, deed ze mee aan het voormiddaggebed, terts. De nonnen kwamen allen bijeen in het scriptorium waar zij, ieder voor zich, gezamenlijk zich wijdden aan de monastieke praktijk van de lezing. Samen met de zusters boog Vera zich in stilte over de Bijbel heen. Ze had er altijd veel in gelezen; vroeg nog als jong meisje met vlechten, later in de oorlog in het zakbijbeltje dat van ellende bijna uit elkaar viel. Ze had het Nieuwe Testament altijd boven het oude verkozen, en wel om de redenen dat het eerdere boek haar altijd veel grimmiger overkwam. Of het een stomme speling van het lot was of niet, maar het was deze passage die vandaag op de planning voor het Bijbellezen stond: Als een man wordt betrapt met een getrouwde vrouw moeten beider ter dood gebracht worden, zowel de man als de vrouw met wie hij geslapen heeft. Zo moet u het kwaad uit Israëls midden verwijderen. De passage hield niet op; eronder stond de regel dat een al uitgehuwelijkt meisje dat gemeenschap met iemand had gehad, ook allebei gestenigd moet worden. Nou Rose, dacht Vera cynisch, we gaan beiden niet vrijuit. Vera wist niet in hoeverre deze regels in de middeleeuwen nog nageleefd werden, maar ze hoopte er niet achter te hoeven komen.
Na de lezing bad ze samen met de nonnen mee voor het voormiddaggebed, en schoot ze daarna even overste Margaret aan. Moeder overste was een schommel van een vrouw met appelwangen die het niet zo nauw nam met de vastperioden en Vera een warm welkom had gegeven. Toen Vera uitlegde dat het de verjaardag van haar en haar zus was kreeg ze haar zegen om naar het kasteel te gaan, en dat was alles wat Vera behoefde te weten. Ze trok zich terug naar haar kamer om haar mand mee te nemen (ze ging nooit meer naar buiten zonder dat ding) en haar cadeautje voor Rose te pakken, en ging toen op weg naar het kasteel.

‘Goedemorgen, mijn lieve schoonheid,’ zei Samir zachtjes en met een brede glimlach op zijn gezicht. Ze zag er schattig uit als ze zich zo opkrulde als een kat tegen zijn borst aan, maar hij waagde dat maar niet om haar dat te vertellen. Zijn ene arm sloeg haar om haar heen, en met zijn andere hand bewoog hij geruisloos naar het nachttafeltje. Rommelde daar wat rond, vond wat hij zocht, trok zijn hand weer terug. In de palm van zijn hand lag een kleine edelsteen, groen als mos, een klein gat aan de bovenkant waar een leren koortje doorheen liep. Stilletjes deed hij het sieraad bij haar om, knoopte het koortje dicht bij haar hals, drukte daarna zijn lippen even tegen haar warme huid op dezelfde plek. Glimlachte toen: ‘Gefeliciteerd met je verjaardag.’

'Het is de 26ste, heer,' zei het meisje. Charles voelde zich alsof hij een toneelstuk was of een koe op de markt. Wat deze twee dingen gemeen hadden? Ze werden net zo goed bekeken als hoe het meisje  hem nu observeerde.
Charles liet zich weer naar achteren vallen. De 26ste. Het was vandaag hun verjaardag. Haar verjaardag. En hier lag hij dan, met koorts in bed. Ditmaal helder, maar het was één van zijn betere momenten. En bij iedereen die langs kwam, zag hij de zorgen op het gezicht, het verdriet of de angst. De angst om je laatste zoon kwijt te raken. De angst om de laatste koningszoon te verliezen. De angst om nog een broer te moeten begraven.
'Breng me wat te eten.' Hij had het daadkrachtige bedoeld dan dat het klonk. Wat er ook gebeurde, Charles moest en zou aansterken.

Rose had haar ogen gesloten gehad bij al zijn handelingen, maar een gelukzalige glimlach kleurde haar gezicht. Als ze nu niet in de middeleeuwen waren en haar zus niet in een klooster zat, dan was dit moment perfect geweest. Stel je voor dat ze nu bij haar thuis in het appartementje samen in bed lagen. 's Middags zouden ze langsgaan bij Vera en Charles (die dan een gewone burger zou zijn) en ze zouden samen eten, spelletjes spelen en 's avonds zouden Rose en Samir weer veilig bij elkaar onder de dekens kruipen.
Rose opende haar ogen en keek voor een moment in het gezicht van de man op wie ze verzot was. 'Dankjewel.' Ze tilde het steentje op om het te bekijken en drukte toen haar lippen op de zijne als bedankje. 'Het is prachtig,' mompelde ze tegen zijn lippen.

Met Vera mee liepen zuster Helewise en zuster Emma, want hoewel ze duidelijk in rouw was door haar kleding, kon dat zelfs niet genoeg bescherming wezen. Er bestond altijd een risico dat iemand een adeldame ontvoerde voor losgeld of erger, en hoewel niet iedereen het met nonnen zo nauw nam, was het wel een stuk vertrouwder (en daarnaast wist moeder overste ook wel wat voor bui haar boven het hoofd zou hangen als de gaste van de koning iets zou overkomen).
Haar rouwkleding fungeerde beter dan een harnas en groot schild. Daar kwam Vera gauw achter, want onderweg sprak niemand haar aan. Mensen zetten eerbiedig een stap opzij om haar doorgang te verlenen. En – daar was Vera nog wel het meest gelukkige mee – niemand deed een poging om onder de kap van haar mantel naar haar gezicht te kijken.
Op het binnenplein van het kasteel aangekomen namen de nonnen afscheid van haar, en was de eerste persoon die Vera ontmoette zowaar de koningin. Ze had een zware mantel van donkerrode stof aan. ‘Ach, Vera, kindlief,’ zei ze. Ze moest vast net een rit hebben gemaakt, want ze omhelsde Vera in een wolk van paardengeur en lievevrouwebedstro. ‘Heb je een beetje kunnen slapen?’
Vera, denkende aan haar gebruikelijke nachtmerries, zei: ‘Niet echt majesteit, maar dat zal met het verstrijken van de tijd vast beter gaan.’
De oude vrouw keek haar meelevend aan, of althans, dat was zo voordat ze weer afwezig leek. Zenuwachtig, haast. Vera liep met haar mee het voorportaal binnen. Onderweg vroeg de koningin: ‘Je komt vast voor je zuster?’
‘Ja, het is vandaag onze verjaardag, majesteit. Ik wilde haar graag even zien vandaag.’
‘Ach. Als ik dat had geweten… Van harte gefeliciteerd meisje, ondanks alles.’
Weer die afwezige, haast schichtige blik. Dat was niets voor de sterke vrouw die Vera had leren kennen. Hoewel ze wist dat het niet gepast was om iemand met een hogere positie dan zij had een vraag te stellen, waagde ze toch: ‘Bent u in orde, majesteit?’
‘Charles, hij –‘ begon ze, stokte toen, schudde even met haar hoofd. ‘Hij heeft erge koorts gekregen. Hij ligt al twee dagen op bed.’
Vera was ijskoud om haar hart geworden bij dat nieuws, en beet toen op haar lip. Verdorie, ze had nooit zomaar een patiënt achter moeten laten, zeker niet iemand die met zo’n serieuze wond was overgeleverd aan die slager van een geneesheer. De andere vrouw zei: ‘Ik durf het haast niet van je te vragen, Vera, maar zou jij misschien… Je hebt immers goede resultaten geboekt bij anderen…’
‘Ik ga mee,’ zei ze resoluut. Rose zou het wel begrijpen.

Ze had zulke mooie ogen, haast dezelfde kleur als de steen die ze nu om haar hanger had hangen; de kleur van een bosmeer waar de bomen in weerspiegelden: een ogenschijnlijk luchtig oppervlakte, maar met diepten die anderen niet kenden. ‘Een klein cadeau bij gebrek aan een tijdreisformule. Eilatsteen,’ glimlachte hij. ‘Vernoemd naar de stad Eilat in mijn land, naar de eerste vindplaats van de steen… De kleur komt door de koper en metaal dat in de steen aanwezig is.’ Hij streek met zijn hand over haar wang, zijn blik liefdevol. ‘Ik wou dat ik je voor je verjaardag mee had kunnen nemen naar mijn moederland. Je de woestijnen had kunnen laten zien. De adembenemende kleurenpracht van de zonsopgangen… De uitgestrekte schoonheid van de sterren als diamanten op velours waar we onder konden dansen op het muziek van de oud en de kamantche en de Perzische daf… Ik wou dat ik het je allemaal kon geven, maar nu dat niet in mijn macht is, heb ik het geprobeerd te vangen met de steen uit mijn land.’

Terwijl het meisje de kamer had verlaten, had Charles naar de gordijnen gekeken die boven zijn bed gedrapeerd hingen. Misschien was het een straf van God, zijn ziekte. Een straf voor het vermoorden van een andere man, maar deze man was slecht geweest en daarnaast verdiende zijn familie zoveel beter dan hem te verliezen. Als dit een straf van God was, dan mocht hij maar bidden dat de Heer hem snel weer beter liet worden.
Zo ver leek het echter nog niet te komen, want terwijl het dienstmeisje van zijn kamer wegsnelde en Vera en zijn moeder naar zijn kamer toe liepen, viel Charles weer in koortsige slaap. Zweet parelde op zijn gezicht en met een moeilijk gezicht prevelde hij kleine woordjes waar geen koek van te bakken was. Vrouwe Vera domineerde zijn dromen, maar steeds was ze net te ver weg. Net ongrijpbaar.

Rose haar gezicht werd zachter en dankbaarder. Haar vingers sloten zich om de steen heen terwijl hij praatte. 'Ik vind het prachtig,' fluisterde ze toen hij stopte met praten. 'Dit is één van de kostbaarste dingen die ik ooit heb gekregen. Zo kan ik jou altijd bij me dragen.' Ze tilde de steen nogmaals op om er naar te kijken, keek toen naar Samir en pakte toen met een ondeugende blik in haar ogen zijn shirt vast. Terwijl ze zich op haar rug draaide, trok ze hem met zich mee. Haar lippen vonden de zijne en lieten enkel even los om te zeggen: 'Ik wil straks naar Vera, maar ik hoopte op nog een ander verjaardagscadeautje van je.'

Terwijl Vera met de koningin door de gangen liep, probeerde ze wanhopig te bedenken wat er fout kon zijn gegaan. Uiteraard, een wond kon altijd ontsteken; daar ontkwam je niet aan. Maar ze had de wond eerst schoongemaakt en behandeld met kruiden, de naald en het garen uitgekookt met hazelaar en zelfs de verbanden waren gekookt; ze had hem pijnstillende en daarmee ook koortswerende thee gegeven. Had ze soms iets over het hoofd gezien?
Charles zag er beroerd uit. Zijn gezicht was ziekelijk bleek, waardoor zijn anders zo gezonde huidskleur er nu vaal uitzag. Hij was bedekt met een dun laagje zweet en bewoog onrustig met zijn gezicht in zijn slaap, een beweging waarover Vera zich ernstig bezorgd maakte. Snel knielde ze bij het bed neer. Naast haar pakte de koningin de hand van Charles vast en mompelde iets op verdrietige toon. Vera sloeg het laken weg en begon snel het verband los te maken. Voordat ze het stuk stof echter volledig weggewikkeld had, wist ze al dat het fout zat. Ze rook de typische geur van ontstoken vlees, maar daarnaast… stof? Muf hout? Wat was die geur? Tot haar afgrijzen zat er in de wond een bruine substantie gesmeerd en waren haar hechtingen verwijderd.
‘Zou ik er even bij mogen, majesteit, vrouwe?’
Vera hief haar hoofd met een ruk op om het maskerachtige gezicht van geneesheer aan te staren. De man droeg een houten schaal in zijn handen waar een mes in lag, en stond in de deuropening. ‘Wat heb je op de wond gesmeerd?’ vroeg ze bruusk, alle etiquette de wind in slaand.
‘U hoeft zich daar niet mee te vermoeien vrouwe, ik – ‘
‘Vertel op!’
‘Vrouwe, ik hoef u geen verantw –‘
‘Heer Hendrix.’ Dit was de koningin, die hem streng aankeek. ‘Vrouwe Vera is hier in mijn opdracht. U zult haar antwoorden geven.’
‘Als u wilt, majesteit,’ antwoordde de geneesheer, maar zijn blik was bliksemend toen hij zich weer tot Vera richtte. ‘Een fijngemalen bot van de Heilige Fredericus om Gods genade over hem af te richten. De ziekte is een test van God, maar om hem bij te staan zal ik hem nu aderlaten om dan…’
Fijngemalen botten. Geen wonder dat de wond ontstoken was. ‘Je aderlaat helemaal niets. Hij staat nu onder mijn zorg.’
De geneesheer leek iets te willen zeggen, ontmoette de blik van de koningin, en boog toen. ‘Zoals u wenst, vrouwe.’ Met een niet zo’n elegante klap viel de deur achter hem dicht. Vera staarde nu naar de nog steeds zo koortsachtig slapende Charles, en moest even heftig slikken.
‘Kan ik iets voor je doen, Vera?’
Ze greep nu naar een schaal water die op de tafel stond en doopte er een doek uit haar mand in om de wond schoon te maken, proberend er maar niet over na te denken wát ze nu aan het schoonmaken was. ‘Eigenlijk ja, alstublieft, majesteit. Warm water, veel water, en schone doeken.’
‘Ik zal het voor je laten regelen.’
Toen de koningin de kamer uit was, staakte Vera haar werkzaamheden heel even door een kus op Charles’ lippen te drukken. ‘Houd vol liefste,’ fluisterde ze. ‘Ik ben bij je. Het komt goed.’

Samir glimlachte breed om haar laatste woorden. Ze zag er adembenemend uit, een woeste, ongrijpbare, heerlijke, prachtige schoonheid, naakt als ze was. Haar donkere haar viel in verwarde golven langs haar mooie hals, op haar borst. Als altijd voelde hij zijn lichaam reageren op haar aanrakingen en haar woorden, wilde hij haar hebben, zien genieten, voelen, ruiken, proeven. ‘Die wens was ik niet vergeten,’ antwoordde hij. Zijn lippen gleden vanaf haar mond naar haar kaaklijn langs haar wang en vonden haar oor, waar hij zachtjes haar oorlel tussen zijn tanden nam. Hij steunde met zijn ene arm op het bed om zijn volle gewicht niet op haar te laten rusten, en had zijn andere hand liefdevol in haar hals rusten. Hoe had hij ooit zonder Rose kunnen leven? Vergeleken bij dit warme, verlangende gevoel leek niets anders meer van belang.

Kijk, dat was weer zo'n droom. Alles bleef zwart, maar hij kon haar stem horen alsof ze naast hem stond. Misschien als hij zich even omdraaide. Misschien als hij door wandelde. Misschien als hij haar riep? 'Vrouwe...? Vrouwe?' Ja, daar was ze. Daar stond ze. In de donkere tuinen, verstopt tussen met bloemen begroeide bogen. Hij begon te lopen, te rennen. Daar was ze. Hij zou haar vast kunnen houden. Ditmaal zou ze bij hem mogen blijven. Nee! Nee! 'Vrouwe!' Waarom rende ze van hem weg. Hij begon sneller te rennen, sneller! Maar met elke stap die hij zette, zette zij er twee en al snel was ze verdwenen en stond hij helemaal alleen in het duister. Of niet alleen. Een hand pakte de zijne en schoof een ring om zijn vinger. Vera! Nee. Nee, Rose. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee...' Zette een stap naar achter en botste daar tegen iemand aan. Vera! Nee. Nee, Rose. Ze stonden overal. Rose. Hij wilde niet Rose. Hij wilde Vera. Was zij dat? Hoorde hij haar? Ja! Ja hij hoorde haar boven het gekwebbel van Rose uit. Warm water, veel water, en schone doeken. Dat was zij. Misschien als hij begon te rennen. Rennen! Rose aan de kant. Rennen!
Geschrokken opende hij zijn ogen en keek naar het gezicht dat boven hem hing. Dat kon niet. Vrouwe Vera was ongrijpbaar. Wat zei ze? Dat klonk als haar. Nee dat kon niet. Hij durfde het bijna niet, bang om de illusie kwijt te raken, maar hij moest het proberen. Zijn vingers raakten als eerste haar schouder. Zijn ogen werden nog groter. Snel sloten de vingers van zijn linkerhand zich om haar bovenarm. Hij had haar. Ze mocht niet gaan. 'Vrouwe...' Verbazing speelde over zijn gezicht waarna zijn wenkbrauwen zich nadenkend fronsten. 'D.. droom ik nog?'

Rose voelde zich zowaar warm in deze frisse kamer waar het vuur al uren geleden was uitgegaan. 'Beste verjaardag ooit.' Ze lachte zachtjes tussen het uithijgen door. 'Of in ieder geval zijn mijn verjaardagen nog nooit zó goed begonnen.' Terwijl ze uit bed kwam, keek ze naar de sterke man die haar haar adem ontnam, en sloeg het beeld bewust op als herinnering.
Vandaag vroeg om een feestelijke jurk, vond Rose die voor de kast was gaan staan. Eentje die paste bij de groene steen om haar nek. Ze koos een zilveren jurk met een grote, poeferige jurk. Vandaag wilde ze zich wel als een prinses kleden, bedacht ze zich. Terwijl ze zich in ondergoed hees, viel haar blik op een papier dat half onder het tapijt uit stak. Haar eerste ingeving was om het papier snel terug te duwen, maar toen ze opkeek en Samir zag, besloot ze de andere kant op te gaan. 'Ik was onderzoek aan het doen naar tijdreizen. Ben je benieuwd?' Ze legde de jurk op de grond neer en stapte er net in. 'Je mag het zien als je me insnoert. Herinner je, ik houd van ademhalen. Dat geeft me altijd zo'n fijn gevoel.'

Hij werd zowaar wakker, en Vera zuchtte van opluchting, al was dat van korte duur, want zijn ogen glansden en zijn stem was zacht, een schaduw van wat het ooit was. ‘Ik ben er,’ zei ze zachtjes. ‘Je droomt niet. Ik ben er. Ik ga voor je zorgen. Ik ga niet weg.’
Zachtjes maakte ze zijn vingers rond om haar bovenarm los, richtte haar aandacht weer op zijn wond. Ze had eigenlijk liever gehoopt dat hij was blijven slapen, want ze wilde hem zo weinig mogelijk pijn doen. Ze waste de wond uit, was blij toen de koningin terugkwam met een dienstmeisje in haar kielzog die Vera niet kende met nieuw warm water, doopte opnieuw schone doeken erin en maakte de wond schoon tot er geen spoortje vuil meer in te bekennen was. Fijngemalen botten van een heilige, kon Vera alleen maar met afgrijzen bedenken, zichzelf grondig belovend haar handen straks te wassen tot ze rood zouden zien. God mag weten hoe lang die al ergens in een of andere crypte hebben liggen wegteren. Maar wat had ik anders moeten verwachten in zo’n tijd waar magie en medisch zo dicht bij elkaar lagen? Bloed, slijm, gele gal en zwarte gal… Het dienstmeisje was weer verdwenen, maar de koning zat nog altijd naast haar, de hand van Charles vasthoudend. Vera waste daarna de wond uit met een kruidentreksel dat de ontsteking tegen zou gaan. Opnieuw steriliseerde ze haar naald en opnieuw hechtte ze de wond, en opnieuw verbond ze hem daarna.
Toen ze daarmee klaar was, keek ze op, om de koningin haar aan te zien kijken. Ze had een nadenkende blik in haar ogen (Vera voelde intuïtief wat die blik was, alsof ze door had wat er speelde tussen haar en haar zoon), maar haar ogen veranderden toen ze Vera recht aankeek. ‘Kindlief… je gezicht…’
Vera besefte tot haar schrik dat haar kap was afgegleden, en in haar zorgen en concentratie had ze daar niets van gemerkt. ‘Niets aan de hand, majesteit. Ik was tegen een deur gelopen.’
De koningin zei even niets, maar Vera vóélde gewoonweg dat ze er geen barst van geloofde. Charles werd immers ook door elkaar getimmerd door de koning. Zij wist heus wel hoe de vork in de steel zat. Vera wendde haar blik weer af, en trok de kap weer over haar haren heen, haar blik glijdend naar Charles' gezicht.

Samir lag nog languit in het bed, de lakens slordig over zijn benen gedrapeerd terwijl hij met liefde en vermaak keek naar Rose die kleding uitzocht. Hij bedacht zich wat voor binnenpretje het was om te weten hoe zij er onder al die lagen stof uit zou zien; zo’n wetende, wulpse schoonheid. Hij verwonderde zich wederom over het feit dat het leek alsof ze elkaar al jarenlang kenden; niet alleen met al het andere, maar ook tijdens hun vrijen; een luchtig vragen en antwoorden dat hen van het ene genot naar het andere voerde.
‘Je weet dat je me al hebt met het woord ‘onderzoek’,’ knipoogde hij, en kwam toen uit bed. Hij ging achter haar staan, drukte nog even een kus in haar hals en hielp haar toen met insnoeren. Hij zou het nooit zo netjes kunnen als Minny, maar ondertussen kreeg hij er al behendigheid in. Daarna greep hij zijn broek van de grond af en trok die aan. Met die beweging (omlaag kijkend naar zijn broekspijp om zijn voet erin te steken), vielen ook zijn ogen op een stuk papier dat onder het tapijt uit stak. ‘Ah,’ zei hij slim, en grijnsde ontwapend. Hij stak nu ook zijn andere been in de pijp en trok zijn broek verder aan. ‘Ik vroeg me al af waar je je hele onderzoek had verstopt…’