Life Before Life

In stilte keek Charles Vera aan, onderwijl druk proberend de tranen die hij op voelde komen weg te duwen. Waar hij haar aan had verdiend was soms nog steeds een groot mysterie voor hem, maar hij was blij, heel erg blij dát hij haar gevonden. 'In voor- en tegenspoed,' herhaalde hij stilletjes haar woorden. Toen opende hij zijn armen voor haar, opnieuw zoals hij eerder had gedaan, maar dit keer gokte hij dat ze wel bij hem zou willen kruipen.

En zo kwam de dag dat Vera voor de tweede keer in haar leven ging trouwen. Die ochtend was ze in bad geweest (een heerlijke luxe die ze elke dag wel wenste), waren haar haren netjes geborsteld en gevlecht waarin versgeplukte bloesem was gestoken, en was ze in haar trouwjurk gesnoerd. De enige parfum die ze op had gewild was die van Rose geweest, en nu was ze alleen in haar kamer. Ze had Minny op de wang gekust, want ze had haar geholpen een lieflijke en bekorende bruid te worden, en ze was haar dankbaar daarvoor.
Zichzelf bekijkend in de spiegel had ze haar handen op haar buik liggen: de handen met aan beide zijden een ring. Ze draaide de ringen rond en rond om haar vingers. De ring van John, de ring van Charles. Deze bruiloft zou heel wat voeten in de aarde gaan hebben. Haar eerdere bruiloft was in allerijl uitgevoerd, op een regenachtige maandag bij het stadshuis van Winchester dat nu nog niet eens bestond, met minimale familie aanwezig. Papa, dacht ze even, en ze moest een brok wegslikken. Jij bent er deze keer niet om mij weg te geven. Nu krijg ik weer een hele nieuwe familie. Geen Golds, maar Edmunds. Als je mij nu eens kon zien, als je wist waar ik was. Je dochter die prinses wordt. Wie had dat ooit kunnen denken?
Er werd zachtjes op de deur geklopt en Minny stak haar hoofd weer om de deur. ‘Het is bijna tijd, vrouwe.’

Minny kwam net weer de gang in, toen Rose, uitgedost en wel, aan kwam lopen. Ze glimlachte naar het meisje en drukte toen de deur naar de slaapkamer (de laatste keer dat het Vera's slaapkamer zou zijn) open. 'Vera!' zei Rose verrukt terwijl ze de deur achter zich sloot. Ze bekeek haar zus met de nodige 'wow's' en 'ah's', haar handen samen gevouwen in ontzag. 'Je ziet er prachtig uit!' eindigde ze haar relaas, en dat meende ze. De jurk die haar zus droeg deed een herinnering opleven aan hun vorige leven, ver weg in de toekomst. Maar toen was Vera 'maar' met iemand van stand getrouwd. Vandaag zou ze trouwen met de prins van Engeland en zou ze daarmee haar lot als toekomstig koningin vaststellen.
Liefdevol pakte Rose de hand van haar zus vast waar ze een zacht kneepje in gaf. 'Ben je er klaar voor?' Ze keek haar zus in de groene ogen die als die van haarzelf terug keken. 'Ik ben vandaag de hele dag bij je, waar je me nodig hebt. Als je wil klagen, wilt huilen, wilt lachen. Als ik je haren weer terug moet stoppen, of je naar de wc moet.' Ze lachte zachtjes terwijl ze naar de grote rok keek. 'Wat je maar wilt. Ik hoop dat je van vandaag geniet. Dat dit de dag van je leven wordt. De dag die je de vorige keer niet hebt kunnen hebben.' Ze boog voorover en drukte haar zus een zachte kus op de wang. 'En als je het wilt, dan zou ik je heel graag de kerk in lopen.' Nogmaals kneep ze zacht in de hand van Vera.

De kathedraal was al volgestroomd met mensen. Uiteraard had de koninklijke familie de beste plek, en dan volgden andere edelen van het Engelse hof; er waren ridders en jonkvrouwen aanwezig, hofdames en kooplieden. Maar opmerkelijker was de indeling: Vera had erop gestaan dat mensen met wie zij een warme band voelde een goede zitplek hadden gekregen. Omdat het haar trouwerij was, was dit vreemde verzoek ingewilligd. Dus vooraan zat ook zijn familie, enkele genezeressen met wie Vera nauw contact had gehad tijdens de kruistocht, wat andere kennissen en vriendschappen die ze had opgedaan in haar buitensporige periode hier, nonnen uit de abdij waar ze tijdens haar periode van rouw had gezeten en broeder Tuck uit het mannenklooster.
Samir stond klaar, gekleed in een nieuwe tuniek van de mooiste stof die hij tot dusverre ooit in zijn leven had gedragen (op misschien de zijden outfits uit Jeruzalem na), en wachtte op wat tijdens deze bruiloft zou komen gaan. Onwillekeurig ging zijn wachten over in zijn eigen dagdromen. Hoe zou hij zijn eigen bruiloft voorstellen? Hij had er nooit veel over gespeculeerd, maar nu was Rose in zijn leven gekomen en zou ze zijn vrouw worden. Hij hoopte maar niet dat ze in een kathedraal als dit wilde trouwen, want alle glas-in-lood-ramen, wandkleden en schilderingen met Bijbelse taferelen (de ene nog bloediger en gruwelijker dan de andere), werkten hem op zijn zenuwen. Zoals die ene recht tegenover hem: een man (wie was dat in hemelsnaam?) die een naakte vrouw met horens en hoeven omhelsde, terwijl allerlei vreemschalige beesten en wezens gefascineerd toekeken. Hij was maar blij dat Rose ook niet zo zwaargelovig was. Maar hij wilde ook niet dat ze als ketters weggezet zouden worden. Ach, dat was een zorg voor later. Dit was eerst de dag van Charles en Vera.

Charles merkte dat hij ondanks alles wat ze hadden meegemaakt en elkaar hadden beloofd, een onrustig, misschien zenuwachtig gevoel had. Hij wreef zichzelf in de handen, bewoog van zijn ene op zijn andere voet en was er toen even bij gaan zitten (zijn been zou de rest van de dag nog zwaar genoeg te verduren hebben). Gespannen keek hij naar het altaar waar hij en Vera straks voor zouden staan en waar ze voor de ogen van God en het volk zouden trouwen. Na vandaag zou hij echt klaar zijn om zijn vader op te volgen. Als Vera toch niet op het laatste moment zou besluiten dat ze niet met hem wilde trouwen. Waarom was ze er nog niet? Hij kuchte zijn zenuwen een keertje weg.
Als uit het niets verscheen een hand op zijn been dat het dwong om te stoppen met op en neer bewegen. Het gezicht van Viola keek hem bemoedigend. 'Ze is gek op je. Doe even rustig en wacht af. Ze komt heus.' Charles kon het niet helpen, ook op zijn gezicht verscheen nu een zwakke glimlach. Zijn bozige, ongeïnteresseerde zusje die hém nu geruststelde. Zacht knikte hij een keer. 'Bedankt Vie.'
Ze haalde klierend haar handen een keertje door Charles zijn haren en liep toen weer terug naar haar plek. Charles keek nogmaals om naar de deur van de kathedraal waar ze straks doorheen zou komen. Hij besloot weer op te staan en terug te lopen naar zijn plek. Ze zou zo heus komen, daar had Viola hopelijk gelijk in.

En zo gebeurde het dat Vera niet door haar vader weggegeven werd, maar door haar tweelingzus, en er was niets liever dat ze gewild zou hebben. Buiten de kerk was al een menigte mensen verzameld om haar en de prins geluk te wensen, en toen ze de kerk instapte met Rose begon het koor te zingen. Het scheen Vera toe alsof het niet reëel was, maar een sprookjesachtige droom, terwijl ze door het gangpad van de kerk liep en alle gezichten zag: de nieuwe vrienden en familie die ze had gekregen. Zonder dat ze er iets aan kon doen, waren de tranen van ontroering en geluk in haar ogen gesprongen. De afgelopen nachten voor de bruiloft waren de nachtmerries al veel minder erg geweest, eigenlijk amper opmerkbaar. In haar dagboek had ze geschreven dat het na de geboorte van Fredrick beter was gegaan. Maar nu, nu zij en Rose zonder angsten in deze tijd konden leven, met hun geliefden en zonder vrezen dat het noodlot hen zou inhalen: met de wetenschap dat ze de prins aan wie ze haar hart had verloren zou trouwen en dat ze een prachtig zoontje zouden krijgen, deed Vera op wolken lopen.
Ze zag hem staan, bij het altaar. Een brede, gelukkige glimlach plooide haar lippen.

Ja, daar was dan het moment supreme aangebroken. Samir had zijn adem ingehouden toen de tweeling langs het gangpad liep. Vera zag er prachtig uit: haar jurk had een hoge taille, zodat de stof soepel over haar buik viel en niemand zag dat ze zwanger was. Maar naast haar was Rose minstens even net zo prachtig. Even schoot een vermakelijke gedachte hem te binnen: zou Charles het opvallen als die twee schelmen weer eens gewisseld hadden? Zou hij het zelf zien? Hij glimlachte even in zichzelf, en kon zijn blik niet van Rose afhalen. Ook hun bruiloft zou komen. Ook zij zouden hun dag hebben.

Er was nog niet eerder een moment geweest waarop Rose zo erg haar ouders had gemist en tegelijkertijd zo gelukkig was. Haar lieve zus, de persoon van wie ze zoveel hield dat ze zonder twijfel zou sterven voor haar, trouwde vandaag. Liever gaf Rose mannen niet zóveel eer, maar het was de waarheid: Charles had haar zus weer doen opleven, zichzelf doen terug vinden. Elke dag was haar zus een beetje meer zichzelf geworden. De Vera die ze was geweest voordat ze de oorlog in was gegaan.
Aan het einde van het lange kerkpad stond Charles. Hij leek nerveus, maar bij het aangezicht van zijn bruid ontspanden al zijn spieren. Misschien mocht ze Charles wel al deze positieve dingen toeschrijven, wetende dat Vera ook deze man had veranderd. Hij was opener, rustiger en toegankelijker dan de eerste keer dat ze hem had ontmoet. Op automatische piloot zochten haar ogen die van Samir. Ja, ook zij was veranderd door de liefde en aandacht van Samir, net zoals hij was veranderd door die van haar.
Trots en gelukkig keek Rose opzij naar haar zus. Ze zou ooit de koningin worden van Engeland, maar ze zou altijd de koningin blijven zoals Rose haar kende van hun spelen als kleine kinderen: gekleed in een veel te grote jurk van hun moeder terwijl Rose vegen van lippenstift en oogschaduw op het gezicht van haar zus aanbracht, een prinsessenkroon op hun beide hoofden om het af te maken. Vera de koningin, Rose de andere koningin, want samen zouden ze alles aankunnen.
Het gangpad hield op en Rose stopte met lopen. Liefdevol legde ze een hand op de arm van haar zus. Een traan schitterde in haar ogen. 'Ik houd van je, Vera,' fluisterde ze zachtjes. 'Geniet ervan.' Ze drukte een kus op haar wang en liet haar toen los.

Vera was in één woord: adembenemend. In meer woorden was ze schitterend, koninklijk, als een godin zo prachtig. Charles voelde altijd zijn hart extra kloppen wanneer zij een kamer binnenstapte, maar vandaag was dat gevoel vertienvoudigd. Haar haren prachtig opgestoken zodat alle prachtige vormen van haar gezicht werden geaccentueerd, de heldere ogen en de blossen op de wangen. De jurk die zowel haar lichaam accentueerde als hun geheimpje veilig verborg. Na vandaag zouden ze officieel een gezin zijn. Charles moest zichzelf bedwingen om niet door het gangpad heen te stappen en haar al halverwege over te nemen van Rose. Eveneens moest hij zich ervan bedwingen om niet ongeduldig op en neer te rollen op zijn voeten.
Eindelijk waren de twee zussen uit de toekomst het lange pad afgelopen. Charles zette een stap naar voren, terwijl hij (gespeeld) geduldig wachtte totdat Rose haar overgaf. Zijn mondhoeken trokken omhoog toen hij haar aankeek. 'Je bent prachtig,' fluisterde hij zachtjes ter begroeting. Toen stapte hij met haar naar het altaar toe en keek naar de priester op.

Vera wierp een laatste blik naar Rose. Haar trouwste Rose, haar lieve zus. Wat hadden ze een hoop samen meegemaakt. Het woelige bestaan in de jaren dat ze opgroeiden, hun beider carrières, zij die met John trouwde, de oorlog, de jaren daarna waarin ze het leven weer probeerden op te bouwen. En nu, de middeleeuwen. Hun val door de tijd, alle avonturen die ze in en rondom het kasteel meemaakten, een heuse kruistocht. Ze zag dat Rose naast Samir ging staan en haar glimlach verdiepte zich. Ja, ze hadden allebei liefdes gevonden. Ze zouden allebei trouwen.
Al die gedachten waren in een hartenklop door haar hoofd geschoten. Nu keek ze naar Charles. Ze moest blozen. Ze kon het niet helpen. Ze was nu niet de ijskoningin, maar een dolgelukkige, jonge vrouw die de man zou trouwen met wie ze de rest van haar leven wilde samenzijn. Charles zag er prachtig uit, en zijn hand voelde warm en veilig om de hare.
‘Geliefde gemeente,’ begon de bisschop, zijn armen voor zich uitgestrekt. Zijn stem galmde door het kathedraal heen. ‘Vandaag zijn wij hier bijeengekomen in de naam van God en het koninkrijk van Engeland om de heilige huwelijksvoltrekking van deze man, en deze vrouw, te voltrekken.’ Hij zei nog meer, maar het scheen Vera toe alsof het ver weg was. Het enige reële was Charles zo dicht bij haar en het altaar waarvoor ze stond. Het is echt. Ik sta hier in de kathedraal van Winchester toen die nog in zijn volle glorie stond, en ga trouwen met de prins van Engeland.
Charles’ krachtige belofte trok haar weer de realiteit in. Nu was het haar beurt. Ze keek naar hem op en sprak de woorden van de bisschop na. Haar hart klopte als een razende in haar keel, maar haar ogen glansden. ‘Ik, Vera Jennifer Gold van Winchester, neem u, Charles Edgar Edmund, tot mijn wettige echtgenoot, om te hebben en te houden vanaf deze dag en alle dagen die komen gaan, voor beter of slechter, voor rijker, voor armer, in ziekte en in gezondheid, ik beloof u te koesteren en lief te hebben, tot de dood ons scheidt.’

Samir stond naast Rose en hield haar hand stevig in de zijne tijdens de ceremonie. ‘Niet lang en wij zullen ook zo staan,’ fluisterde hij haar zachtjes in haar oor. Nou ja, misschien niet híer in de kathedraal, maar wel dolgelukkig, stapelverliefd en niet van plan om elkaar ooit nog los te laten.
Tot de dood ons scheidt. Ja. Hij en Charles waren niet omgekomen tijdens de kruistocht. Charles zou voorlopig nog geen praalgraf hebben in de familiecrypte, hij zou geen mysterieus skelet zijn dat tentoongesteld kon worden in een museum, 800 jaar later. De prins en de slaaf waren nu hier, met de vrouwen van wie ze hielden.

Voordat hij het goed en wel door had gehad was het moment daar geweest. Het moment waarop zij zijn vrouw was geworden en hij haar man tot in de oneindigheid, voor altijd aan elkaar gebonden. Dit was het moment waarvan hij had gedacht het nooit te willen en het moment waarvan hij had geweten dat het hun lot was toen ze hem met een wang wond op een stoel had geduwd. Voor hem was er maar één vrouw die hem ooit gelukkig zou maken en zij was ondanks alles wat hen had tegengewerkt nu de zijne.
Na de kerkceremonie was de hele stoet teruggegaan naar het kasteel waar in de balzaal een groot feest gehouden zou worden voor alle mensen van stand en alle genodigden van Vera. Ook in de stad zou het feest zijn. In de tocht terug was luid gejuicht en gejoeld terwijl bedienden druk bezig waren om pakketten met feestelijk eten uit te delen aan de omstanders. Vandaag was niet alleen een feest voor hen, maar voor Engeland: hun aankomend koning had zijn koningin getrouwd.
In alle drukte had Charles toch een momentje weten te vinden, enkel voor hen tweeën. Nu stonden ze in één van de zitkamers verstopt voordat het grote feest los zou barsten. Met een verlangende zucht liet hij zijn ogen over haar heen glijden. 'Je bent prachtig,' fluisterde hij terwijl hij zijn hand op haar wang legde. 'Mijn vrouw... Liefste Vera. Ik kan niet in woorden beschrijven hoeveel ik van je houd.' Zijn andere hand had hij op haar heup gelegd en zacht doch zonder twijfel trok hij haar dichter naar zich toe.

Rose had Samir weg weten te leiden uit de stoet net zoals Charles dat had weten te doen met Vera, hoewel zij en Samir waarschijnlijk een stuk minder gemist zouden worden. Aan zijn hand had ze hem meegetrokken de stoet mensen uit, langs de smidse en de waterput, door de deur die toegang bood aan de toren en toen de trap op. 'Een wijs man heeft me eens verteld waarom de trap deze kant op draait,' zei ze terwijl ze achterom keek naar het knappe gezicht van Samir. 'Hij moest vast weten dat kennis het aantrekkelijkste is in een man, want hij heeft me er mee weten te strikken. En nu kan ik niet meer zonder zijn kennis, zijn liefde en aandacht.' Met een speelse lach richtte Rose zich weer op de treden voor zich.

Ja, het was een dag van feest en van liefde. Vera had haar armen om de hals van haar kersverse man geslagen en zoende hem hartstochtelijk. In haar achterhoofd speelde een gedachte: Hoe zou de geschiedenis mij herinneren? Zullen er historici zijn die zich achter de oren krabben waar deze vreemde tweeling plots vandaan is gekomen? Zullen Rose en ik te boek staan als de oprichters van Winchester, zullen en straten en pleintjes naar ons vernoemd worden, terwijl we eigenlijk slechts een wetenschapster en een verpleegster waren die door de tijd waren gevallen?
Ze verbrak voor een moment de kus om de man tegenover haar te kunnen bekijken. Ze had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld. Een glimlach van oor tot oor stond op haar gezicht, en er was geen spoor terug te vinden van de ijskoningin die ze ooit was geweest.

Terwijl ze de trap opliepen, grijnsde Samir breed om Roses woorden. ‘Een wijs man kan niets zonder zijn wijze vrouw,’ zei hij nog even, en gaf een speels tikje op haar billen voor zich.
Eenmaal boven gekomen scheen door de ramen heen goud licht, een wereld van verschil met de nachtelijke keren dat ze hier waren geweest. Even keek hij uit het raam. Zijn gedachten gingen terug naar het moment dat hij Rose hier ontmoette in de toren; dat zij overstuur naar boven was gerend na het nieuws van haar plotselinge verloving met Charles. Heer in de Hemel, leid mij in mijn missie om mijn familie veilig terug naar Jeruzalem te krijgen, had hij die beruchte avond gezegd. Geef mij hulp in mijn zoektocht naar mijn levensdoel om de Heilige Stad te beschermen tegen de invallers. God, u bent de grootste, stuur mij kracht om dit te dragen. God had humor gehad, want hij had Rose gestuurd. Youssef was op weg naar Jeruzalem, maar zijn ouders en Anira hadden, net als hij, een leven weten op te bouwen in Engeland. Met een blik vol liefde keek hij nu naar Rose en sloeg zijn armen dicht om haar heen. Ja, een nieuw leven, een leven waar hij nooit van had kunnen dromen. Een leven met de mooiste, slimste en knapste vrouw die hij ooit had gezien, een leven met haar in hun prachtige huis bij de rivier, een leven met de werkruimtes waar ze naar hartenlust konden experimenteren en uitvinden. Een leven vol liefde.

Vera
27 april 1113. Het is vreemd om voor het eerst sinds ooit zonder Rose hier te zijn in Engeland. Charles en ik zijn op huwelijksreis en trekken door het land heen. Alles is anders: veel beboster en wilder, de steden zijn nog zo klein in vergelijking. Maar wat is het prachtig!
Ik kan onderhand niet meer goed verhullen dat ik zwanger ben, en dat hoeft gelukkig ook niet. Overal waar we komen worden we vol gastvrijheid en vreugde onthaald. De geliefde koningszoon die vrede heeft gesticht in de verre oorlog, de mysterieuze vrouwe uit Winchester waarvan gezegd wordt die mensen kan genezen, met als kers op de taart nog een nieuw prinsje of prinsesje ook. Ik denk dat ik gisteren Fredrick voor het eerst heb gevoeld in mijn buik. Ik kan niet wachten tot ik hem in mijn armen zou kunnen houden.
Af en toe stuur ik een brief naar Rose. De post in 1947 liet soms al wat te wensen over, dus ik denk dat Charles en ik haast eerder weer thuis zijn dan Rose de brieven ontvangt. Ik ben zo benieuwd hoe ver ze zijn met huize Coghill. Wat een pareltje bij de rivier, konden papa en mama dat maar zien!

Rose
28 april 1113
De oude Rose heeft me geïnspireerd. Met de kennis die ik nu heb (mijn zus die getrouwd is(!) Ik die binnenkort zelf zal trouwen met Samir...), heb ik mijn dagboek uit een vergeten toekomst nogmaals gelezen. Ik voel me altijd verdrietig voor de Rose die ik had kunnen zijn, maar des te gelukkiger ben ik om dan alleen maar om te hoeven kijken en hem daar te zien. Mijn Samir. De man op wie ik head over heals verliefd ben geworden en wie ik voor de rest van mijn leven aan mijn zijde wil hebben. Maar ik dwaal af. Ik wil een dagboek gaan bijhouden als reminder aan mezelf hoe mijn leven ooit was geweest en hoe het nu zal zijn. Het moet een boek van geluk en hoop worden. Ik geloof echt dat dit leven dat zal brengen.
De eerste grote gebeurtenis: Mijn zus die is getrouwd. Het was een prachtige dag en ze zijn een prachtig koppel. Nu zijn ze op huwelijksreis en ik ben benieuwd wat voor verhalen Vera me dan allemaal bij terugkomst zal kunnen vertellen.
Huize Coghil wordt met de dag bewoonbaarder en meer ons eigen plekje. We zijn begonnen met de vloeren en trappen vervangen waar dat nodig was en toen hebben we onze slaapkamer leeggetrokken. In een creatieve bui hebben Samir en ik stempels gemaakt die we met verf als een patroon op de muren hebben gedrukt, net zolang totdat de hele waar ons bed tegenaan komt te staan bedekt was met het patroon. Het ziet er nog beter uit dan ik had durven hopen!
Als onze slaapkamer klaar is gaan we naar de keuken en daarna de werkruimtes. Alles op volgorde van belangrijkheid

29 april 1113
We waren vandaag met zijn drieën bij huize Coghill. Terwijl Lizzy en ik in de tuin bezig waren met de dorre planten weghalen, kwam er een ruiter op ons af. Hij zei dat de familie van Lizzy gevonden was. Weer zo'n moment van enorm gemixte gevoelens. Ik ben van het kleine meisje gaan houden, maar tegelijkertijd gun ik haar zo erg haar ouders...
Ik zal je de details sparen, maar schijnbaar waren haar ouders opgepakt en kwamen ze net uit het gevang. Lizzy rende op de mensen af. Zij huilen, ik huilen. Samir ook stiekem. Ik heb Lizzy stevig geknuffeld en haar ouders op het hart gedrukt dat ze altijd langs mag komen. Ik hoop dat ze van dat aanbod gebruik maken...

Vera
- Verschijnende pagina’s zijn gewijd aan de verschillende plekken, dorpen, steden en mensen die Vera trof, inclusief rommelige schetsen en namen van van alles en nog wat -

17 mei 1113. Huiswaarts! Ik weet wat het eerste is wat ik ga doen als ik weer thuis ben (toch bijzonder hoe ik het kasteel ‘thuis’ ben gaan noemen), en dat is Rose knuffelen, en dan met Charles plannen maken voor universiteiten. Toen ik het plan voorlegde, was hij enthousiast. Momenteel wordt de meeste overdracht van kennis bewaard in de kloosters, en in de kathedraalscholen worden de ‘zeven vrij kunsten’ geleerd aan de leerlingen (meestal van adel). Maar wanneer ontstonden er universiteiten die studie van onder andere geneeskunst uitdroegen? Juist, de 12e eeuw! Het is net zoals Roses uitvinding van de baffusine, dat dat ook op het juiste moment in de geschiedenis en de toekomst zich ontvouwt. Stel je voor goede leerprogramma’s we op zouden kunnen zetten, dat we de wereld weer iets mooier en vrediger kunnen maken.

18 mei 1113. De nachten duren nog altijd lang, maar niet zo lang als ze ooit geweest zijn. Af en toe word ik nog wakker uit een nachtmerrie, maar vaker zijn ze abstracter en op de achtergrond. Regelmatig slaap ik nu de nachten door. Ik weet dat het leven van mijzelf en mijn geliefde nu veilig is, en ik weet dat Charles en God over mij waken. Het enige dat ik hoop is dat Jonathan en Timothy mij mogen vergeven.

21 mei 1113. Wat is huize Coghill prachtig aan het worden! Toen ik het voor de eerste keer zag had ik er toch enigszins een hard hoofd in, zo’n vervallen uitdragerij dat het was, maar alle eer aan Samir en Rose. Samir is reuze in zijn sas met de werkplaatsen die ze aan het maken zijn. Het is ook wel een verandering, van zijn krappe laboratorium naar zo’n grote ruimte met meerdere werkbanken, stevige boekenkasten en andere kasten waar God mag weten wat allemaal in staat en past. Ik hoorde dat Lizzy’s ouders weer waren gevonden. Gelukkig voor het jonge meisje, maar we zullen haar missen, dat kind dat niet klein te krijgen was.
Bij thuiskomst wachtte er ook een brief van Mary op ons. Ze is nu verloofd met George <wiens naam ik even niet kan opzoeken op dit moment>, die man die zo van jagen en poëzie hield. Ze is een paar weken op bezoek bij zijn landgoed. Ik denk dat we dit jaar heel wat bruiloften hebben.

Rose
3 mei 1113
Ik vind het vreemd stil zonder Lizzy. Schijnbaar was ik meer gewend geraakt aan haar vrolijke geschater en slimme vragen dan ik me had beseft, maar ik ben blij dat ze weer veilig thuis is. Het doet me eraan denken dat ik misschien wel een stuk eerder klaar ben voor kleine Roosjes en Samirs dan ik mezelf ooit had kunnen indenken. Eerst maar eens tante woorden. Daar was ik schijnbaar goed in, in de toekomst.

11 mei 1113
Als écht mensen van stand zijn Samir en ik langs de omliggende boerderijen geweest. Ze leken ondanks de hele situatie maar weinig in de war. Er werd geknikt naar Samir en mij (maar een enkele gefronste blik) en iedereen scheen te hebben geaccepteerd dat wij vanaf nu dit stukje land beheren. De belangrijkste vraag was of de belasting omhoog zou gaan. Toen ik zei dat dat absoluut niet het geval was, knikte de boer enkel en ging toen weer aan het werk.

17 mei 1113
Gelukkig is de stof ondertussen uit huis getrokken want anders had ik helemaal onder het stof gezeten vandaan. Samir en ik hebben gepicknickt in wat onze eetkamer gaat worden. Toen hebben we maar gelijk de eetkamer ingewijd.

21 mei 1113
Vera en Charles zijn terug! Wat een verhalen had Vera, maar ik was nog het allerblijst om mijn zus weer in mijn armen te mogen sluiten. Ze krijgt echt een goede buik nu. Zachtjes heb ik tegen baby Fredrick gefluisterd dat we niet op hem kunnen wachten, maar dat hij zo lang mogelijk gebruik moet maken van zijn moeders warme schoot.
Ik heb Vera en Charles ook verteld over de datum van onze bruiloft: 11 juli.

1 juni 1113
Tussen al het klussen door is er nog iets belangrijks gebeurd. Samir (met een klein beetje van mijn hulp) heeft Youssef weten weg te smokkelen uit Engeland. Het is nu hopen en bidden dat hij de oversteek daadwerkelijk goed doorkomt, maar ik heb er vertrouwen in. Het afscheid was emotioneel en ik heb hem nogmaals gevraagd of hij toch niet kon wachten op onze bruiloft, maar hij schudde zijn hoofd. Ik heb hem vaarwel geknuffeld (daar leek hij even verbaasd over, maar toen knuffelde hij me terug). Daarna heb ik zijn familie alleen gelaten om afscheid te nemen. Arme Sam... Maar in tegenstelling tot vorig jaar weet hij nu dat zijn broer nog leeft.

Vera
9 juni 1113. Als alle vaders betaamt is ook Charles een zenuwpees als het gaat om mijn gezondheid. Ik lig met wat verhoging op bed, maar niets dat mij daarvan weerhoudt om door te gaan met het plannen maken voor een universiteit (en een mooi cadeau voor de bruiloft van Samir en Rose).

15 juni 1113. Ik voel me eindelijk weer goed genoeg om een ganzenveer op te pakken om weer wat te schrijven. 10 juni had ik zo’n hoge koorts gekregen dat ik volgens Charles aan het ijlen was. Hij zei dat iedereen vreselijk bezorgd om mij was. Ze hadden Huda erbij getrommeld die mij dwong medicijnen en drankjes te slikken die steeds minder effect leken te hebben. Ik herinner me er weinig van. Soms zag ik Charles als door duizend nevelen naast mij, soms Huda, zelfs een keer de prinsessen en mijn nieuwe schoonouders. En uiteraard Rose en Samir. Het had benauwend veel geleken op een sterfwake (verdorie, na alles wat we hadden meegemaakt, om dan er bijna onderdoor te gaan aan ziek zijn!). Het enige wat me helder voor de geest stond, was dat ik bij elke beker die Huda me voor mijn neus hield, smeekte dat het niets schadelijks zou zijn voor de baby. ‘De baby heeft er niets aan als jij dood bent,’ had de vrouw met haar sterke accent gezegd. Maar ik wist ook donders goed dat de koorts waarschijnlijk veel schadelijker zou zijn voor Fredrik dan alles wat Huda mij voorschotelde.
Gelukkig begon de koorts naar een paar dagen te zakken en ik kan mijzelf troosten met de gedachte dat Fredrik bijzonder actief in mijn buik is. Hij lijkt het goed te hebben doorstaan. Hij moet veel weg hebben van Charles, de hele dag schoppen en wriemelen. De koorts had als een soort zuivering gevoeld. Net zoals Charles het duel had moeten doorstaan om door God vergeven te worden, was deze koorts een reactie op de doden die ik op mijn geweten had gehad.
En, goddank, ik zal op tijd weer op de been zijn voor de bruiloft van Samir en Rose. Die zou ik voor geen beding willen missen, al moest ik naar de ceremonie kruípen. Ik ben benieuwd hoe ver hun huis ondertussen gevorderd zal zijn, want voorlopig blijf ik nog in bed.

Rose
7 juni 1113
De werkkamer is helemaal klaar om gebruikt te worden. Er staan boeken in de kasten; in een kast met deurtjes hebben we alle poeders, kruiden en vloeistoffen die je je maar kunt bedenken (ondanks alles heeft mijn passie me weer getrokken: ik ben benieuwd wat ik met de spullen van nu allemaal kan bedenken); en aan de muur hangt allerhande gereedschap zodat Samir naar al zijn hartelust kan uitvinden. Dat laatste was een cadeautje van de koning, al denk ik eerder dat het een hint van hem was om op te schieten met Samirs huidige uitvinding.

9 juni 1113
Vera was vandaag ziek. Ik heb bij haar aan bed gezeten en haar verteld over mijn plannen met de eetkamer. Ik had een hand op Vera haar buik. Fredrick zal wel veel op zijn vader lijken, wat een druktemakertje is dat zeg.

10 juni 1113
Vanochtend werden we opgehaald door een boodschapper. Schijnbaar is Vera veel zieker dan ik had ingeschat. O God... Ik weet niet of ik geloof, maar als u er bent, bescherm haar dan. Houd haar en Fredrick veilig! Ik dacht dat we eindelijk het leven hadden dat Vera zo erg heeft verdiend... Als het allemaal maar goed komt.

13 juni 1113
Alles staat on hold. Deze dagen ben ik alleen maar in het kasteel en zit ik aan het bed van mijn zus. De ongerustheid op Charles zijn gezicht is vanaf kilometers al te lezen. Ik geloof dat hij uit frustratie één van de beelden uit de hal heeft omgegooid.

15 juni 1113
Vera gaat de goede kant op!

1 juli 1113.
Ik had tegen Samir gezegd dat we het huis misschien moesten opvrolijken met wat bloemen. Voordat ik het wist stond hij met een bos rozen voor mijn neus. Ik kan niet wachten om met hem te trouwen: mijn allerliefste maatje.

10 juli 1113
Vannacht ga ik geen oog dicht doen. Morgen is het zover. Morgen is eindelijk de dag dat ik met Samir ga trouwen. Ooit in de toekomst trouwde ik met Louis. (Ik zal dit even factchecken:) Dat was ook rond deze tijd. Nu trouw ik met mijn soulmate. Ik hoop dat Louis iemand vindt die veel beter bij hem past.

12 juli 1113
Wat een onbeschrijvelijk mooie dag... Huize Coghill mag dan nog niet af zijn, het was helemaal ready om alle belangrijke mensen in ons leven te kunnen ontvangen. Na een trouwerij in de kerk (die voornamelijk voor de schijn was), hebben Vera, Charles, Samirs familie en een handvol anderen feest gevierd in de tuin van ons huis. Charles had erop aangedrongen een strijkorkest voor ons te willen betalen. Dat heb ik met veel overtuigingskracht om weten te zetten naar een groepje van vijf boeren die de hele avond muziek hebben gespeeld waar je heerlijk ongedwongen op kunt dansen. Ik heb dat in ieder geval wel gedaan en Sammie ook.
Vanochtend toen ik wakker werd, heb ik Samir liefdevol wakker gekust. 'Goedemorgen, mijn lieve man,' fluisterde ik hem toe. Je had die gelukkige grijns op zijn gezicht moeten zien. Wat er daarna kwam kun je je wel indenken. Ik ben gelukkig. Écht gelukkig.

Vera
12 juli 1113. Wat was de trouwerij schitterend! Wat een wereld van verschil met die van mij en Charles, maar daarom zeker niet minder. Integendeel. Het paste echt bij mijn liefste zus en haar man (dat klinkt mal om te zeggen!). Rose straalde dat ze haast de zon in de schaduw zou zetten. Haar jurk was prachtig, Samir zag er tiptop uit en huize Coghill was een waar plaatje. ‘Dat een slaaf ooit familie zou worden van de koninklijke familie,’ had Samir in een moment van vertrouwen tegen Charles en mij gegrijnsd. Ja, het is ze gegund.
Voor Rose had ik de foto die ik van papa en mama bij me had gedragen in mijn tasje laten naschilderen. Hoewel ik de schilder op het hart had gedrukt om het niet te pompeus en te groot te maken (stel je voor, pap en mam als koningen), had het iets weg van een staatsieportret. Maar dan met glimlachende mensen. Ik gelijk in de tranen natuurlijk toen ik het zag. Ja, Rose en ik missen pap en mam vreselijk, maar op deze manier hadden ze er toch wat bij kunnen zijn.
(Het eten was trouwens god-de-lijk! Huda maar gauw recepten vragen).
Liefste, liefste Rose, lieve Samir, ik hoop dat jullie leven gevuld zal zijn met liefde, geluk en voorspoed.

14 juli 1113. Na alle festiviteiten is het weer terug aan het werk geblazen. Niet alleen maar met de plannen voor de universiteit, maar ook met het brouwen van allerlei drankjes voor zieken en spreekuren. Ik heb Charles beloofd het rustiger aan te doen. Heer Hendrix is nu omgekeerd als een blad aan een boom, en ik kan hem veel uitleggen (en ik steek ook een hele hoop op van middeleeuwse geneeskunde die ik maar niet zal herhalen hier op het papier). Gelukkig kan hij nu de meeste zieken behandelen en verzorgen en kan ik het iets rustiger aan doen.

16 juli 1113. De prinsessen verrasten mij vandaag met een prachtig wandkleed dat ze hadden gemaakt voor in de kamer van Fredrik! Wat kunnen die meiden borduren, veel beter dan ik het ooit zou kunnen. Wat een prachtig kleed, met een boom vol vogels en fruit en linten. Ik weet zeker dat Fredrik het prachtig zal gaan vinden. Ja kleintje, nog even. Dan kunnen papa en ik je verwelkomen in deze wereld.

Rose
17 juli 1113
We hebben geen vrij genomen na de bruiloft. De koning begint ongeduldig te worden naar vorderingen.  Bovendien is elke dag die ik samen heb met Samir er eentje om te vieren. Af en toe dan fluister ik Sammie wat ideeën in over zijn ontwerpen. De schat luistert veel te goed naar mijn ideeën, zelfs al weet hij dat zijn eigen ideeën veel beter zijn. Ik zeg hem altijd dat hij me gewoon moet vertellen om mijn klep te houden. Dat doet hij nooit. Ik houd oneindig veel van hem.

18 juli 1113
Terwijl Samir drukt aan het werk was, heb ik samen met Huda de keuken ingewijd. Al snel was het hele huis gevuld met de heerlijkste geuren. Het meeste heb ik Huda mee terug naar huis gegeven, voor haarzelf en Amira. De rest hebben Samir en ik opgegeten aan onze nieuwe tafel. Ons huis is echt enorm voor ons tweeën, maar ik zou het met niemand liever willen delen.

20 juli 1113
Vera is er bijna. Fredrick kan elk moment komen. In ieder geval als de timing hetzelfde is.

23 juli 1113
Ik heb een neefje gekregen! Charles was helemaal in de wolken bij de aanblik van zijn kleine zoon. Ik heb hem nog nooit zo stil gezien. Hij leek heel zacht maar tegelijkertijd in staat om elke mogelijke vijand met één haal uit te schakelen. Ze waren een echt gezinnetje, zoals wij ze aantroffen. Vera in het bed en Charles voor haar op de rand van het bed met Fredrick liefdevol en beschermend in zijn armen. Ik zag tranen in zijn ogen schitteren.
Fredrick is een prachtig jongetje met de ogen van zijn vader en de bruine haartjes van zijn moeder. In de toekomst schreef ik dat dit het moment was waarop ik wist dat ik geen kinderen wilde. Vandaag is het het moment waarop ik zeker weet dat ik kinderen wil. Samir zou zo'n goede, liefhebbende doch rechtvaardige vader kunnen zijn. Ik zal het idee eens bij hem opperen...

Vera
23 juli 1113
Fredrick is er!!!!!! Op dezelfde dag als in de toekomst hij geboren zou worden. Onze lieve zoon. Toen zou hij Fredrick Coghill heten, nu heet hij - houd je vast - Fredrick Charles Edgar Edmund of England (en een beetje Winchester). Ik hoef niet met hem naar de ruïnes, het mausoleum in om daar bij de kist van Charles hem aan zijn vader voor te stellen. Nee, terwijl ik dit schrijf zit Charles op het bed naast mij, Fredrick in de armen. Zo had het altijd moeten zijn, en zo is het nu.
Ik weet nog wat ik heb geschreven in mijn dagboek in de toekomst toen Fredrick er was. Afgelopen tijd was niet makkelijk geweest. Maar nu ik naar Freddy kijk, weet ik dat de dag, hoe duister ook, altijd ergens een lichtpuntje bevat. En dat klopt ook. Het leven is lichter geworden, niet alleen voor mij en Charles, maar ook voor Rose en Samir.
Ja, het leven is goed. En nu stop ik met schrijven, want ik wil Freddy en mijn liefste man in mijn armen sluiten.

16 september 1113
Hoe kan er alweer twee hele maanden voorbij zijn gegaan sinds ik voor het laatst schreef? Ons huis is bijna helemaal klaar en inderdaad zijn er rozen gepland in het stukje tuin dat leidt naar de voordeur ; ) Fredrick groeit als kool en als de trotse tante die ik ben pas ik graag op het jongetje met de heldere ogen die kijken alsof hij de hele wereld al begrijpt. Er was niet veel overtuigingskracht nodig om Samir over te halen om zelf aan kinderen te beginnen. Dus nu is het afwachten..

28 september 1113
Ik was vanochtend ziek. Even was ik hoopvol, maar toen vertelde Samir me dat hij zich ook niet zo lekker voelde. We zullen wel iets verkeerds gegeten hebben.

30 september 1113
Samir en ik dansten door het huis. Ik wist niet dat het mogelijk was, maar elke dag houd ik nog net een beetje meer van hem.

25 oktober 1113
De laatste keer dat ik ongesteld was moet midden september zijn geweest. Ik ben hoopvol, maar zal het nog even voor mezelf houden...

13 november 1113
Ik kon het niet langer voor me houden. Eerst leek Samir een paar seconden bevroren in de tijd. Toen kuste hij me zo uitbundig. Ik kan nu al niet wachten totdat we ons kleine meisje of jongetje mogen vasthouden (God, laat het mij niet mis hebben of misgaan!), maar eerst moet hij of zij nog maar een tijdje in mijn buik groeien. Tot die tijd zal ik Fredrick, die zo enorm snel groeit, maar extra knuffelen.
Oh, overigens gaat het met de koning niet zo goed. Wie weet zal Charles binnenkort gehuldigd worden...

12 nov. ’13. Wat een dag. Ik was zojuist een dutje aan het doen met Fredrick, toen de deur openklapte en Minny, Viola en een van de leerlingen van heer Hendrix over de drempel rolden. Er was iets met de koning. Ik had de anders zo stoïcijnse Viola nog nooit zo overstuur gezien. Minny bleef achter om op Fredrick te passen, en ik spoedde mij naar heer Edgar toe. Charles was daar ook, en de koningin, en de overige prinsessen op Guinevere na: heer Hendrix was juist bezig met de koning proberen op te lappen. Ik had maar één snelle blik nodig om te zien wat er aan de hand was. Een TIA. Toen alles eenmaal weer goed was en de koning veilig in bed, heb ik hem verteld dat hetgeen hem was overkomen een waarschuwing was geweest, en hij het rustig aan moet doen. Hij leek iets minder te spreken te zijn over de dieetveranderingen die ik zei dat hij moest doen, maar de man is intelligent genoeg om te weten dat niet iedereen gezond de 100 haalt.
Wat een dag, zoals ik al zei...

15 nov. ’13. Rose is zwanger. Ik herhaal: ROSE IS ZWANGER!!!!!!!!!! Nu weet ik hoe ze zich had moeten voelen toen ik het haar vertelde die keer tijdens de kruistocht bij het kampvuur en ze zich moest inhouden om het niet uit te schreeuwen. Ik word tante!
Eigenlijk is het niet gepast om zo vrolijk te zijn terwijl de koning nog op bed ligt, maar ik kan er niets aan doen. Ik ben zo enthousiast! Rose die moeder wordt! Je had Samir moeten zien, glunderend en stralend een trotse papa-in-wording. Hij kan maken wat zijn handen zien, en uiteraard had hij al gelijk een wiegje ontworpen en getimmerd, die schat. O, wat zal het een prachtig kindje worden met zulke mooie ouders, en wat zal het een slimmerik zijn.

19 nov. ’13. Vandaag worden Charles en ik ontboden door de koning en koningin in de ridderzaal. Ik ben benieuwd waar het over zou gaan. Gelukkig knapt de koning weer redelijk op, maar er zijn maar zo veel dingen die ik kan betekenen voor hem. Ik ga nu maar gauw me even opfrissen, het is al bijna tijd.

20 nov. 13 Gisteren was ik zo verbouwereerd dat ik niet meer aan schrijven toe was gekomen. De koning zou aftreden wegens zijn gezondheid en Charles aan het roer laten. ‘Je bent een goede, rechtvaardige man geworden, Charles de Barmhartige,’ had hij gezegd. ‘En je hebt een wilskrachtige vrouw aan je zijde. Jullie zijn er klaar voor.’
Ik kan het amper geloven, terwijl ik heb geweten dat dit moment er ooit toe moest komen. Alles voelt nog zo vreemd en onwerkelijk aan, maar ik weet inderdaad dat Charles er klaar voor is. Hij zal alles doen voor Engeland dat goed en vredig is, en weet wat voor prachtige projecten en goeds we kunnen doen als we deze nieuwe functie hebben… Maar het blijft zo onwerkelijk. De verpleegster van 1922 op de troon.
Ja, ik kan het nog steeds niet geloven. De kroning zal over een paar dagen zijn. Koning Charles. Koningin Vera.

16 november 1113
Ik heb het idee dat mijn buik nu al aan het opbollen is. Dat lijkt me wat vroeg. Misschien wil ik het allemaal wel heel graag.

20 november 1113
Wat een week! Eerst vertelde ik Samir dat ik zwanger was (en maakte hij echt meteen een wiegje, de lieverd), toen vertelde ik het aan Vera en Charles en nu hoorde ik van het koningskamp dat Charles binnenkort gekroond zal worden EN DUS OOK VERA! Er gebeurt zoveel dat ik soms alleen maar in een tevreden stilte in Samirs armen kan zijn terwijl ik alles over denk.

24 november 1113
In mijn allermooiste jurk en met mijn haren opgestoken waarin kleine groene steentjes verstopt zaten, en Samir in zijn allerbeste pak, zijn we vandaag naar de kroning van Charles en Vera geweest. Charles zag er bovenal uit als een man die klaar was. Hij had een zelfverzekerde houding en gaf een speech over een hecht en sterk Engeland. Een Engeland waarin alle neuzen dezelfde kant op stonden (ik geloof dat hij een blik richtte op de adel van Yorkshire en Wales), een barmhartig Engeland dat door God gezegend mag zijn. Hij zag eruit als een leider.
Mijn zus. Het kwam haar misschien sneller dan ze had verwacht, maar ik weet gewoonweg dat er nooit een betere koningin is geweest en nooit een betere koningin gaat zijn dan zij wordt (ik bedoel: is). Koningin Vera van Winchester en koning Charles de Barmhartige. Ik ben zo trots op hen beide. Ik kan niet wachten om te zien wat voor goeds ze gaan doen.

1 december 1113
Ochtendmisselijkheid... Getver.

24 december 1113
We brengen de kerstdagen door in het kasteel en de stad. Er zal wel een groot diner zijn gehost door onze koning en koningin (ik kan het soms nog steeds niet geloven, mijn zus...) en we zullen langsgaan bij Samirs familie. Ik ben benieuwd hoe Fredrick er nu weer uit ziet. Elke keer als ik hem zie is hij gegroeid. Hij kan al zoveel dingen. Je moet elke seconde koesteren, want ze groeien zo snel.

3 januari 1114
Het nieuwe jaar brengt een spannende mededeling met zich mee. Mijn buik groeit als een gek. Samir lacht me wel eens toe dat ik te goed voor onze baby zorg en hij of zij daardoor zo heerlijk groeit, maar ik had een ingeving en ben bij Huda langsgegaan. Ze kan niks beloven, maar ze deelt mijn vermoedens. Overigens hebben we toen zo'n lekker taartje samen gegeten. Als ik mis zit, dan komt het omdat ik veel te veel lekkers krijg van Samirs familie.

1 maart '14. Het nieuwe leven als koning en koningin is zodanig druk dat ik weinig tijd meer heb om in mijn dagboek te schrijven. Maar toch wilde ik vandaag even deze heugelijke mededeling neerpennen, want: (driewerf hoezee!) vandaag is de Universiteit van Winchester geopend, de allereerste universiteit van Engeland! Het scheen mij nogal een Hercules-klus toe om zo’n project op te zetten, zelfs met mijn invloed als koningin, maar er waren veel bollebozen die ook met zo’n idee in hun hoofd rondliepen. Samen met hen en uiteraard Charles, Rose en Samir en zijn vader hebben we verdere plannen ontwikkeld. De eerste Universiteit is nu een feit. Hij biedt gelegenheid tot de studie van kunsten, recht, wetenschap, geneeskunde en theologie. Er zullen vast meer Universiteiten volgen, en ondertussen zijn we ook druk bezig met het plannen voor scholen.
Gelukkig gaat alles goed met Roses zwangerschap. Maar wat wordt ze groot! Groter dan ik. Ik durf er heel wat op te verwedden dat het een tweeling wordt, net zulke twee doerakken als hun moeder en tante. Fredrick groeit ondertussen ook als kool. Net als ik in de toekomst bij de toekomst-Fredrick vermoedde, denk ik ook hier dat hij de neus van zijn vader heeft gekregen.
Ja, het zijn drukke dagen, maar God, wat ben ik gelukkig.

3 februari 1114
Samir en ik zaten gister op de stoelen voor het raam. Terwijl ik hem voorlas uit een boek zag ik zijn ogen afdwalen naar mijn buik. Hij had die nadenkende blik op zijn gezicht die hij normaal altijd in zijn werkplaats heeft. Even keek ik toe hoe de radartjes in zijn hoofd aan het werk waren. Toen verbrak ik de stilte. 'Ja. Ik ben vrij zeker dat het er twee zijn,' heb ik gezegd. Voor die realiteit was hij misschien nog niet helemaal klaar, maar later in bed heeft hij ze beide goedenacht gekust en terwijl ik dit schrijf wordt er een tweede wiegje gemaakt.

1 maart 1114
God wat ben ik trots op Vera! Een heuze universiteit. Ik zou graag lesgeven, maar dat stel ik nog even uit. Ik begin nu al zo zwanger te raken dat ik het anders toch niet lang zou doen. Wel ben ik betrokken bij de lesplannen van het wetenschapsprogramma. Alchemie is daar een belangrijk onderdeel van, maar ik moet goed opletten dat ik alleen praat over dingen die in deze tijd bewezen kunnen worden. Ik de praatgrage Rose. Dat ik onze geheimen nog nooit aan iemand buiten ons viertal heb verteld...
Samir vertelde me eens dat hij vroeger dacht dat Vera en ik misschien spionen waren, maar dat hij dat niet durfde te geloven omdat ik alles eruit floepte wat ik dacht. Even heb ik hem beledigd aangekeken, maar toen heb ik gelachen. Stel je voor. Ik zou meteen al onze geheimen aan de vijand vertellen.

16 april 1114
Ik liet iets ontploffen in onze werkkamer. Ik lachend het roet van mijn wangen vegen, Samir boos (uit bezorgdheid) mij uit de werkkamer wegtrekken. Hij heeft wel twintig keer gezegd dat ik voorzichtig moest doen. Ik ben bang dat ik uit de werkkamer verbannen ben totdat de kinderen zichzelf kunnen redden. Dan maar verder met mijn onderzoekje: Hoe zullen we ze noemen?

5 mei 1114
Vera deed de zwangerschap als zoiets makkelijks lijken, maar het begint me zwaar te vallen. Ik heb constant zin in eten, maar geen honger, heb het idee dat ik behoorlijk wat gewicht met me mee moet tillen, en als ik te snel op sta dan draait de hele wereld om me heen. Samir is een schat, maar ook zijn zorgen beginnen me wat teveel te worden.

7 mei 1114
Nou, iedereen kan gerust weer gaan doen wat hij of zij deed. Huda heeft me naar bed verbannen totdat de baby's er zijn. Er is maar weinig ergers wat ik me kan voorstellen. Gelukkig gaat Samir ligstoelen maken zodat ik buiten kan genieten van de lente.

16 mei ’14. Edgar de Grote had het wel geweten dat hij zijn zoon koning maakte. Gelukkig ook maar, want als ik nu zie hoeveel verantwoording deze functie had (nog meer dan ik had kunnen denken!) zou je zo’n rol niet goed vol hebben gehouden met een zwakke gezondheid. Charles is soms wel weken weg om dan weer een vendetta hier en dan een vete tussen adelfamilies daar op te lossen. Hij is ook verantwoordelijk voor het rechtspreken door geschillen tussen edelen op te lossen, ambtenaren aan te stellen en persoonlijk voor te zitten bij belangrijke rechtszaken. Maar ook moet de koning de wetten handhaven en de straffen zelf beslissen. Gelukkig zijn het geen zaken als ‘ik heb een brood gestolen omdat ik honger had’ (want dan zou ik Charles overhalen om iedereen vrij te spraken), maar ingewikkeldere zaken tussen edelen en ridders, hoflieden en vazallen. Ik steek in ieder geval een hele hoop op van middeleeuwse oorlogsvoering, diplomatiek en recht.
Ook nu in Charles weer naar het noorden voor het een en ander. Mary is onlangs getrouwd met haar liefde George, een prachtig feest, maar we missen haar nu allemaal nu ze in Somerset woont. Viola is verloofd met de zoon van een baron ergens uit Bristol en ook Beatrice begon interesse in jongens te krijgen. Fredrick groeit als kool, en ook Rose is bijna aan het einde van haar zwangerschap. Ik kijk er toch zo naar uit om mijn neefje en nichtje te ontmoeten (of neefjes, of nichtjes). Zullen het ook twee meisjes zijn die zo erg op elkaar lijken als Rose en ik? Ik probeer zo vaak als ik kan in huize Coghill te zijn om Rose te vertroetelen. Samir is haast nog betuttelender en bezorgder dan Charles tijdens mijn zwangerschap, iets dat Rose en ik af en toe moet doen lachen. Maar hij bedoelt het zo goed. Hij is zo blij en trots dat zijn hele wezen lijkt te stralen. Wat een verschil met de slaaf die we hebben ontmoet die een blijde bouwde op het noorderveld.
Rose en Samir hebben ook de tuin bij hun huis prachtig opgeknapt. Fredrick vindt het heerlijk om in de tuin te zijn en te kijken naar alles dat groeit en bloeit en beweegt. Ik hoop dat Charles gauw wederkeert. Na die nare keer met Yorkshire heb ik hem altijd graag weer thuis. Maar voor nu geniet ik van de dagen met hun zonneschijn.

15 mei 1114
Ik ben blij dat Vera me de afgelopen dagen vaak is komen opzoeken. In de stilte van onze achtertuin kunnen we uitgebreid kletsen over alles wat er op ons hart ligt, alle herinneringen die we hier maken en alle herinneringen die we verloren zijn. Soms, als ik naar Fredrick kijk en de baby's ruzie met elkaar voel maken, mis ik onze ouders toch zo heftig. Toch besef ik me elke keer weer dat het goed is. We hebben bevestiging dat ze nog lang leven na de bom en dat ze beide snel na elkaar sterven zonder lange ziektebedden. Ik weet dat ze het allerbeste voor ons zouden willen nu ik bijna moeder ben en deze plek, 800 jaar voor onze geboorte is het beste voor ons.

25 mei 1114
Ik heb ondertussen alle mogelijke boeken wel gelezen. Zou ik nog lang op ze moeten wachten?

27 mei 1114
Vandaag nam Samir vrij. Ik heb heerlijk gebadderd in de rivier terwijl ik Samir aanwijzingen gaf hoe hij moest zwemmen. Dit zijn de dagen waarop ik besef hoe gelukkig ik ben dat ik deze man heb mogen ontmoeten.

3 juni 1114
Ze zijn er! Niet één, maar twee prachtige kindjes met een getinte huid en groene oogjes. Ze zijn zo verschrikkelijk klein nog, maar ze kwamen huilend en puntgaaf te wereld. Huda heeft me beloofd dat het allemaal goed met ze gaat komen. Voor de zekerheid heb ik alle teentjes en alle vingers maar een paar keer extra geteld. Twintig van elke soort (en gelijk verdeeld over het tweetal!).
Het viel me allemaal niet mee, de hele bevalling, maar Samir was elke seconde van elk moment aan mijn zijde om mijn hand vast te houden en te helpen waar dat kon. Zijn lippen op mijn voorhoofd was alles wat ik nodig had. En kijk nu. Nu zijn er twee kleine engeltjes te wereld gekomen. Een jongetje en een meisje. Ik wist meteen wat hun namen moesten zijn en Samir kreeg tranen in zijn ogen toen ik het hem vertelde: Zyrah en Zahyr. Twee Arabische namen die beide 'bloeiend' betekenen.
Terwijl ik Zyrah vasthield, keek ik van het kleine perfecte gezichtje dat tegelijkertijd zo op dat van mij én Samir lijkt, op naar Samir die met Zahyr in zijn armen naast mij zat. Ik bedacht me het moment dat ik Samir voor het eerste had gezien, in het bos, lang, lang geleden. Al onze momenten zag ik voorbij flitsen: het moment dat ik hem 's ochtends vroeg bij de blijde sprak toen hij nog niks van me wilde weten, de toren toen ik zo verdrietig was, onze ruzie over het buskruit, de toren toen we voor het eerst elkaars liefde voelden, ons rondsluipen in het kasteel, het moment dat ik hem de waarheid vertelde, de keer dat ik hem een kijkje gaf in mijn brein door mijn onderzoek te laten zien, het samen paardrijden, toen ik voor hem een man op zijn neus sloeg, onze tocht naar Jeruzalem, het dansen in Jeruzalem, het dansen op een bal, ons trouwen, het moment dat ik hem vertelde dat ik zwanger dacht te zijn, het moment dat hij besefte dat het er twee zouden worden... Alles tot dit moment. Dit moment samen met onze twee kinderen. Er is geen beter leven dat ik me ooit voor zou kunnen stellen. Ik heb mijn hand op Samirs been gelegd en hem met tranen in mijn ogen aangekeken. 'Ik houd van je,' heb ik gefluisterd. Hij kuste me. 'Ik ook van jou.'

26 mei ’14. Goddank, Charles is weer veilig thuis, en voorlopig blijft hij dat ook weer. Rose is nu echt wel bezig met de laatste loodjes.

4 juni ’14. Gisteren ben ik tante geworden. Zyrah en Zahyr. Wat een schitterende namen, echt passend bij de twee prachtige kindjes met hun warme huid en groene oogjes (wat zullen dat hartenbrekers worden!). Rose heeft het uitstekend gedaan. Ik ben zo trots op haar en zo trots op de tweeling, maar niemand haalt het bij de euforie en trotsheid van Samir. Iedereen die op kraamvisite komt vertelt hij hoe ongelooflijk blij en fier hij op zijn vrouw is die zulke schitterende mensjes op de wereld heeft gezet. Ja, hij is zo veranderd: zijn hele houding is zo zonnig en veerkrachtig, alsof hij al het zelfvertrouwen en de rust van de wereld heeft gevonden. En elke keer als hij naar Rose kijkt, of naar de tweeling, licht zijn gezicht op als de warmte van een vuur. Ja, ik ben zo ongelooflijk blij voor hen.
Ja, het leven is goed. Als ik door de kasteeltuinen wandel met Charles die Fredrick draagt en we langs die beruchte vijver komen, voel ik niet langer spijt, wroeging of weemoed naar het leven in de historie (of toekomst, eigenlijk). John moet nog geboren worden, en wie weet ontmoet hij een prachtig lief meisje en overleeft hij de oorlog wel. Tijdreizen is immers een vreemd gegeven, en wie weet hoe het leven verloopt. Als ik dan weer op zij kijk naar Charles en zijn koningszoon, of als ik in de oogjes kijk van Zyrah en Zahyr, of Rose naar Samir ziet lachen, of het moment dat ik wist dat ik opnieuw zwanger was van Charles, dan weet ik dat het klopt. We zijn allen op de plek waar we horen te zijn.
Ook al is het me nog steeds niet duidelijk, toch ontvouwt de tijd zich zoals het ontvouwt, en zo is het goed.