Life Before Life

De stad waar ze al hun hele leven in hadden gewoond. Het kasteel waar ze zo vaak hadden rondgelopen. Het was hetzelfde en toch volkomen anders. Waar de stad juist kleiner en lager was geweest dan in haar herinnering, was dit kasteel juist nog imposanter dan dat het ooit was geweest. De stevige muren zonder verval, de dure aankleding van kleurrijke wandtapijten, bewerkte kandelaren en dikke tapijten, en de inrichting met dure meubels. Ze had zich het in de verste verte niet zo kunnen voorstellen als kind. En degene die het kasteel hadden ingericht zoals het er vroeger uit zou moeten hebben gezien, hadden er compleet naast gezeten.
Vera keek haar vragend aan. Rose keek vanuit haar ooghoeken even naar de man en trok Vera toen een stukje met zich mee, verder weg bij de man. 'Als dit echt is,' fluisterde ze, 'moeten we een verhaal verzinnen. Niemand gaat geloven dat we uit de toekomst komen en ik wil er liever niet achter komen hoe ze hier met mensen omgaan waarvan ze denken dat die niet goed bij hun hoofd zijn.' Rose keek even achterom om te checken dat de man nog steeds in de hoek stond. Dat stond hij gelukkig, en ze wierp hem een neppe glimlach toe.
Ze draaide zich weer naar Vera. 'Er zijn meerdere richtingen die we op kunnen, denk ik,' dacht ze al pratend na. 'We kunnen zeggen dat we uit een ander dorp komen, maar dan moeten we wel de feiten op een rijtje hebben en als die gast echt de prins is dan kent hij waarschijnlijk alle dorpen. Dus we kunnen niet zomaar een dorpnaam bedenken. En als we iets kiezen dat we kennen hebben we de kans dat zij het anders uitspreken of dat ze er wel eens zijn geweest.' Nog een blik om te checken of de man nog steeds in de hoek stond. Ze had haar hand nu opgetild en één vinger opgestoken. Een tweede vinger kwam omhoog. 'Optie twee is dat we geheugenverlies veinzen. We weten niet hoe we in het bos terecht zijn gekomen, we weten niet waar we vandaan zijn gekomen. We weten niet hoe we aan deze kleding zijn gekomen. Maar we zijn heel dankbaar dat ze ons hebben meegenomen. Enkel wat verward toen we ze de eerste keer zagen. Je weet niet hoe ze daarmee omgaan, maar er is minder risico op foute antwoorden geven...'
Rose wilde nog verder denken, maar toen ging de deur van de zaal weer open en verscheen de prins ten tonele.

Charles had zich omgekleed in droge kleren, zijn haren gefatsoeneerd en zijn paardrijlaarzen verruild voor andere laarzen. Hij had even voor het vuur gestaan en zich verder opgewarmd totdat hij zijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen.
Met het kamermeisje een stap achter hem, was hij naar de kamer gewandeld waar de dames ondertussen moesten zijn. Het meisje wilde naar voren stappen om de deur voor hem open te doen, maar Charles had zelf de deur al opgeduwd. De vrouwen stonden ver achterin de ruimte naast elkaar alsof hij ze verstoorde uit een gesprek. De ene had ondertussen een verband gekregen. De ander was nog precies hetzelfde als voorheen. 'Ik heb nieuwe kleding voor jullie,' klonk zijn stem bijna behulpzaam. 'Daarna zou ik graag met jullie praten.'
Kort keek hij opzij naar de engineer van wie hij nog steeds niet op de naam was gekomen. Hij knikte naar de gang en zei: 'Jullie hebben vijf minuten om jullie om te kleden. Marie zal jullie helpen.' En met die woorden stapte hij weer naar buiten. Nadat de engineer ook buiten was, sloot Marie de deur.
Charles keek de engineer nu aan. Hij kon zijn nieuwsgierigheid maar moeilijk inhouden. 'En?'

Rose had goede ideeën, maar in één opzicht had ze een rake vraag gesteld; wat doen ze met mensen waarvan ze denken dat die niet goed bij hun hoofd zijn? Vera wist vanuit haar medische kennis dat ze soms gaten boorden in de schedel van mensen waarvan ze dachten dat ze door de duivel waren bezeten, zodat door dat bloederige gat de demon naar buiten kon kruipen. Zou dat hetzelfde worden gezien als geheugenverlies? Het idee om door die griezelige dokter een gat in haar hoofd te laten boren, stond haar niet bepaald aan.
Aan de andere kant zouden ze zich ook als edelvrouwen kunnen veinzen – geen heel hoog geplaatste dames, maar misschien kon zei zeggen dat ze getrouwd was met de zoon van een rijke edelman, en dat was warempel geen leugen. Misschien kon ze zeggen dat ze lange tijd in het buitenland hadden verbleven wat hun gebrek aan eventuele Middeleeuwse etiquette zou verklaren. In ieder geval besloot Vera dat ze zich niet moesten voordoen als simpele dorpsmeisjes. Die zette je gauw op de brandstapel, of kon je ongestraft rare dingen mee doen. Met een edelvrouwe en haar zus moest je voorzichtiger te werk gaan.
Maar voordat ze ook nog maar verder konden overleggen, klapte de deur open en verscheen de prins in de kamer, gevolgd door een dienstmeisje. Vera vertrok geen spier toen hij meldde dat hij nieuwe kleding voor hun had gevonden, en keek hem na hoe hij en de Saraceense man de kamer verliet. Ze was haast blij met het feit dat ze een nieuwe jurk zouden krijgen, want naast het feit dat ze dan misschien iets minder werden aangestaard, kon ze misschien uit het kledingstuk opmaken hoe ze over hen dachten.
Daarmee kwam ze echter van een koude kermis thuis. Het waren simpele jurken – geen adellijke stoffen vol borduurwerken en onhandig lange mouwen, maar ook geen lompenzakken waar ze de lagere bediendes in rond had zien rennen. Het waren jurken zonder status: niet rijk, niet arm. Net als Vera en zij niet wisten welke identiteit ze zich moesten aannemen, wisten de mensen het hier blijkbaar ook niet.
Het dienstmeisje dat de prins Marie had genoemd, trok hun aandacht door bescheiden met haar keel te schrapen. ‘Ach, hm, ja, Marie,’ zei Vera, en deed haar best om haar schoonmoeder te imiteren als zij met haar bediendes sprak. ‘Wil jij mij even helpen om mijn jurk los te maken?’ Het laatste waar Vera zin in had was om uitgekleed te worden door een wildvreemd, jong meisje, maar misschien moesten ze dit maar proberen. Ze stond met haar gezicht naar Rose toe toen Marie haar jurk gewillig loshaakte, en mondde toen naar haar zus met een vragende blik: Optie drie? Ik adel? John?
‘Wat een raar korset,’ flapte het dienstmeisje er op verbaasde toon uit. Vera staarde even omlaag naar haar satijnen beha, en antwoordde slechts: ‘Frans.’ waarmee Marie genoegen scheen te nemen. 'Ik heb geen korsetten voor u klaarliggen, vrouwe. Zal ik iets voor jullie halen?'
'Ach nee, we zullen later een meer uitgebreide garderobe willen aanschaffen.' Met welk geld? dacht ze even spottend. Ze ging verder: 'Laten we nu maar het bij de jurk houden om prins Charles niet te laten wachten.'

Samir knipperde even met de ogen bij de familiare, nieuwsgierige toon van de ander, en kuchte even. ‘De ene wordt Rose genoemd, heer. Ze is behandeld door de geneesheer. Verder kan ik u ook niets vertellen.’

Ze kenden elkaar al hun hele leven. Letterlijk vanaf het eerste moment dat hun hart had geklopt, waren ze bij elkaar geweest en ze hadden elkaar nooit meer verlaten. Het was dan ook geen enkele moeite om de woorden die Vera nadeed te begrijpen. Ze overwoog het. Adel. Je zat nog steeds met het probleem waar je dan vandaan kwam en wat als ze dat kenden, maar geen enkele van de opties was er één zonder valkuilen. Daarnaast was Vera terughoudender in haar woorden waardoor ze minder makkelijk inconsistentie fouten zou maken. Rose voelde aan het verband om haar voorhoofd. Haar hoofd bonkte en klopte nog steeds, maar ze had wel het idee dat ze weer helder kon nadenken. Tenzij dit allemaal een illusie was die haar hoofd maakte door de wond of doordat ze vergiftigd was door de bom. Maar zelfs dan leek het haar beter om mee te gaan in haar eigen illusie dan er keihard tegen te vechten. De wond zou haar een reden geven om Vera te laten praten. Gelukkig.
Rose wilde zichzelf al uitkleden, maar bedacht zich net op tijd. Als ze echt van adel zouden spelen, dan moest ze dat laten. Adel zou zichzelf vast niet vaak uit en aankleden. God, wat een gedoe.
Voor ze het wist, had Vera de jurk aan. Marie was nu naar haar toegelopen en ritste de jurk los. Rose had de twijfel gevoeld, maar schijnbaar nam het meisje aan dat ook deze manier van kleding dichtmaken Frans zou zijn. Rose bekeek haar zus even. Ze kon het niet helpen. Haar mondhoeken krulden lachend omhoog. Goed, de jurk was sober en niet veel aan te zien, maar hij stond totaal niet verkeerd. Bijna, vormend haar lippen en ze wees met haar vinger naar het haar van haar zus. Dat kapsel kenden ze hier niet. Ze was bijna een echte middeleeuwse dame van adel.
Rose trok zelf ook het elastiekje uit haar haren dat haar haren in een staart bij een had gehouden en bond de bovenste laag haren vervolgens vast achterop haar hoofd, zodat haar haren los zaten, maar niet volledig. Rose veegde het altijd loszittende plukje haar naar achter.
Ook zij had snel de nieuwe jurk aan. Ze keek net naar beneden om zichzelf te bekijken toen de deur alweer open ging.

Charles moest zijn teleurstelling verbergen. Helemaal niks. Had deze lapzwans niet opgelet of was er daadwerkelijk helemaal niks anders dat hij hem kon melden? Charles bekeek de andere man nog eens en schudde toen lichtjes zijn hoofd. Verder niks te vertellen. Oké, dan moest hij wachten.
Terwijl hij de gang door staarde, dacht hij aan de twee vrouwen binnen. Rose. Een bloem. Het was een mooie naam, passend bij de vrouwen. Hoe zou de andere heten? Daisy, Lily, Violet, Iris? Goede vraag om straks te stellen. Hij begon te tellen in zijn hoofd. één, twee, drie.. honderd twintig, honderd eenentwintig. Nu zouden ze toch wel klaar zijn?
'Goed,' zei hij tegen niemand in het bijzonder als teken dat hij klaar was met wachten. Hij draaide zich om, klopte op de deur, maar stapte toen meteen naar binnen.
Even moest hij knipperen. De vrouwen zagen er compleet anders uit in de simpele jurken en met een nieuw kapsel. Het was goed dat de één een verband om haar hoofd had, want anders had hij ze amper uit elkaar kunnen houden. Charles stapte naar binnen en nam plaats op één van de banken. Als uitnodiging wuifde hij zijn hand naar de bank tegenover hem. 'Ik ben benieuwd naar wie jullie zijn. Wat is jullie naam? Waar komen jullie vandaan? Wat doen jullie hier in Wintanceastre?'

Facebook en whatsapp hebben storingen, maar bij deze toch weer een reactie :')
----
Vera had daadwerkelijk een zweem van een glimlach rond haar lippen spelen en ze zou hardop hebben gelachen als de situatie niet zo nijpend was geweest. Rose zag eruit alsof ze uit een middeleeuwse filmsetting was gelopen; ze droegen allebei een lichte onderjurk van zacht linnen, met daaroverheen een jurk met strakke mouwen en die naadloos aansloot op hun figuur. De jurk was van achter dichtgeknoopt, wat Vera gauw had gevoeld toen Marie de touwtjes strak had aangetrokken. Vera’s jurk was een andere kleur, blauw als de nacht; ze dacht dat er voor twee verschillende kleuren jurken waren gekozen zodat een ander hen een beetje uit elkaar kon houden. Vera keek even met een blik van liefde naar haar tweelingzus, en gaf haar een traag knipoogje terwijl de glimlach van haar gezicht verdween. Ze zouden moeten doen wat ze konden proberen. Liegen tot ze scheel zagen. Een andere oplossing wist ze niet.
Tijd om erover na te denken was er echter niet. De prins kwam weer binnenlopen en ging op één van de banken zitten. Vera tilde haar rok een beetje op met haar ene hand zodat de zoom de grond minder zou raken terwijl ze een reverence maakte. Ze had dit nog nooit in het echt gezien maar wist wel dat dit gedaan werd naar leden van het koninklijk huis door hoger geplaatste dames. In stilte dankte ze haar schoonvader, die dol was op alle regels en etiquette uit lang vervlogen tijden en dat haar soms had verteld en uitgelegd. O, had ze toen maar beter geluisterd! Ze kon nu alleen maar hopen dat de prins er geen opmerkingen over zou maken, en dat Rose haar na zou doen.
Daarna ging ze op de tegenoverliggende bank zitten. Prins Charles was blijkbaar nieuwsgierig, want hij stuurde een spervuur van vragen op hen af. ‘Dit is mijn zus, Rose Jijmoetmaardeachternaamverzinnen en ik ben Vera Jennifer Gold, echtgenote van wijlen Jonathan Gold, neef van de hertog van Yorkshire.’ Dit was niet eens een echte leugen want de familie stamde uit Yorkshire, al was John natuurlijk geen neef van deze hertog geweest. Ze dankte in stilte God dat Yorkshire zo’n takke-eind van Winchester aflag, en ze hoopte maar dat het koninklijk huis geen al te warme band met de huidige hertog had. Haar stem had even getrild toen ze sprak over ‘wijlen’ Jonathan Gold. Ze wilde nog altijd niet geloven dat hij dood was. Plotseling kwam ook het besef dat hij in deze tijd niet leefde. Dat hij niet eens geboren was. Ze moest even slikken. Kom op mens, ga door! Ze drukte haar nagels in haar bovenbeen en dwong zich verder te gaan. ‘Mijn zus en ik waren op reis naar Wintanceastre. Ik moet u bekennen dat wij alleen gedeelten van ons geheugen missen en u hier helaas niet kunnen vertellen wat wij hier kwamen doen. Tijdens onze reis werden wij in een herberg gedrogeerd, en werden onze bezittingen en onze koets gestolen, en ontwaakten wij slechts met onze onderkleding aan in het bos. Daar was dat u ons vond, verward en wel; vandaar dat wij ook niet snel u herkenden. Ik hoop niet dat u het ons kwalijk neemt en wij danken u van harte voor uw gastvrijheid.’
Vera’s stem was rustig geweest, rustig en beheerst op de manier waarop zij zelf ook was; rustig en gereserveerd. Maar dat was schijn, want innerlijk klopte haar hart als een opgejaagd konijn tegen haar ribbenkast aan en voelde ze zich misselijk van de zenuwen. Tegelijkertijd had ze geen idee van wat ze nu deed, of ze er goed aan deed, of dat ze Rose en haarzelf nu naar de brandstapel joegen. Zoveel haken en ogen, zoveel twijfels! Ze hoopte maar dat ze, als ze vanavond zou gaan slapen bij het ontwaken erachter zou komen dat alles maar een rare droom zou zijn geweest.

Samir ondertussen stond bij de deur, verhuld in de schaduw. Hij had geen opdracht gekregen van de prins dat hij op kon hoepelen, dus hij was maar weer het vertrek binnen gegaan en wachtte zwijgend op nadere orders. Daarnaast luisterde hij met nieuwsgierigheid naar het verhaal wat de dame die zichzelf Vera noemde vertelde. Het klonk aannemelijk genoeg, hoewel sprookjesachtig; dat zij en haar zus als twee dames in nood werden gered door een prins en een slaaf uit een regenachtig bos. Het kon waar wezen, want ze waren verward genoeg geweest.
Hij moest zeggen dat ze er anders uitzagen in normale kleding. Hun kapsels waren alsnog een tikje vreemd, al had Rose haar haar veranderd in de korte periode dat ze zich hadden omgekleed, maar dat kon ook Yorkshires zijn; alle Engelse adellijke mode had hij nooit bij kunnen houden. Rose had nog altijd een verband om haar hoofd, en dat in combinatie met haar halfopgestoken haar en haar zedelijke jurk zorgde ervoor dat ze er allerlieflijkst uitzag. Hij verbaasde zichzelf over die conclusie, want hij had nog nooit een Engelse dame ‘knap’ genoemd. Haar zus Vera zag er gereserveerder uit,  kouder, iets wat hij van de adel gewend was. En toch was ook zij zo verward en zelfs brutaal geweest tegen de prins… Samir kon de zaak niet rijmen, en was ook blij dat hij dat niet hoefde te doen. Hij verplaatste zijn gewicht naar zijn andere been en ademde diep in.

Ja wat bizar! Ik was wezen zwemmen en ik ging ervanuit dat het allang opgelost zou zijn als ik uit het water kwam. Maar niet dus! Ik zou eigenlijk nu aandelen moeten kopen maar ik weet niet echt hoe dit moet. Hopelijk heb je niet de hele avond lopen verversen, haha!

Overigens, hé! Het is een nieuw persoon op je avatar!


Rose wandelde achter Vera aan, deed een zelfde soort buiging als zij net had gedaan - Vera zou het wel ergens opgestoken hebben - en ging toen naast Vera op de bank zitten. Ze legde haar handen op haar schoot. Vera was al begonnen met praten (gelukkig!). Dat gaf Rose alle kans om te observeren. Ze bekeek de man die tegenover haar zat wat beter. Hij was van gemiddelde lengte, al was dat in deze tijd misschien wel lang, goed gebouwd alsof hij veel in de sportschool stond maar niet té vaak, en zag eruit alsof hij niks te kort kwam. Zijn haren waren halflang, op zijn kin groeide een stoppelbaardje en hij zat geïnteresseerd een beetje naar hen toegebogen.
Rose hoorde de verandering in de stem van Vera en legde een troostende hand op het been van haar zus. Kort wierp ze Vera een troostende blik. Goede leugens lagen dicht bij de waarheid, maar Rose had Vera nog nooit horen toegeven dat John waarschijnlijk overleden was. Ze wist niet of dit een stap in de richting van acceptatie was of dat het enkel de leugen van haar zus was.
Vera ging verder met haar verhaal en Rose haar ogen gleden de ruimte weer af. Aan de muren hingen kaarsen. Natuurlijk, elektriciteit was nog lang niet uitgevonden. De kamer werd warmgehouden door de openhaard die je zachtjes hoorde knisperen op de achtergrond. De wandtapijten waren niet alleen versiering, ze zouden ook de warmte binnenhouden en de kou van de muren wat tegenhouden. Ze merkte dat ze, zelfs in deze bizarre situatie waar ze nu in zaten, met een prins die hen misschien zou laten onthoofden voor hun eerdere gedrag, afdwaalde in haar gedachten. Wat zou ze graag in dit kasteel ronddwalen en zien hoe alles eraan toeging. Wat deden ze allemaal en hoe deden ze dat? En als ze het kasteel zou hebben gezien tot in alle hoeken en gaten, dan zou ze de stad in willen trekken. Hoe leefden de mensen daar? Wat was een normale dag voor hen? Ze...
Vera was gestopt met praten. Snel keek Rose weer naar de prins tegenover hen. Dat was dus een echte prins! Zo'n eentje die daadwerkelijk... Focus Rose. Focus.

Charles had geïnteresseerd geluisterd. Toen de vrouw, Vera schijnbaar, was gestopt met praten bleef hij even stil. Hij nam een moment om haar woorden in te schatten. Ze hadden erg vreemd gereageerd op het zien van hem, grof zelfs, zelfs al had hij zichzelf duidelijk voorgesteld bij de eerste begroeting. Maar misschien was dat te verklaren als ze waren gedrogeerd. De jurken hadden ze verklaard, hun plek in het bos.
Charles merkte dat hij neigde naar hen geloven. Diep van binnen wist hij dat het er alles mee te maken had dat hier zulke prachtige dames voor hem zaten, maar zijn gevoel won het van zijn redenatie. Daarnaast, het waren vrouwen. Wat wilden die nu helemaal doen? Als het twee stevige mannen waren geweest zou hij zichzelf nog eens achter zijn oor krabben.
'Goed...' Hij keek van de een naar de ander. Vera had iets adellijks over zich heen. Rose leek afgeleid, maar de arme meid had dan ook een wond op het hoofd opgelopen. Hij maakte een beslissing. Een vriendelijke lach verscheen op zijn gezicht. 'Welkom in Wintanceastre. Waar waren jullie naar onderweg?'

Het kamermeisje was ook bij de deur komen staan en had stil haar handen ineen geslagen, wachtend tot nadere bevelen. Samir merkte dat ze wel zo ver mogelijk uit zijn buurt bleef, maar dat maakte hem ook niet heel veel uit. Hij keek met belangstelling naar het tafereeltje even verderop in de kamer. Waar Vera rustig en gereserveerd overkwam, haar aandacht gericht op de prins, zag hij met vermaak dat de aandacht van Rose afdwaalde als een puppy in een park. Hij zag haar ogen dwalen over de aankleding van de ruimte, de muren, de kaarsen, de wandtapijten. Daar bleef haar blik even hangen, zag hij, starend; ze moest ergens aan denken. Samir verbaasde zichzelf erover dat hij benieuwd was waar ze aan dacht, deze vreemde, plotseling opgedoken jonge vrouw met het verband om haar hoofd, want hoewel ze verward had geleken, zag ze er bepaald niet dom uit. Toen haar zus stopte met praten, leken haar gedachten als een soort zeepbel boven haar hoofd uit elkaar te spatten en had ze zich weer gericht op prins Charles. Samir zuchtte even onhoorbaar en verplaatste zijn gewicht naar zijn andere been.

Vera had haar handen ineengeslagen in haar schoot zitten en moest de neiging onderdrukken om niet met haar trouwring te gaan friemelen. Ogenschijnlijk kalm wachtte ze op het antwoord van de prins, maar innerlijk was ze gespannen. Nee, sterker nog; ze was geconcentreerd; een kalme spanning die haar ademhaling steeds rustiger deed gaan tot haar wezen een en al concentratie was. Ze was klaar om op te springen en Rose mee te sleuren bij het eerste en beste teken van gevaar dat de prins mocht tonen. Klaarstaan, beslissen in een tijdspanne van een hartslag. Dat was wat haar was geleerd in de oorlog.
Maar zover kwam het niet. De kamer leek opeens lichter de worden toen de prins glimlachte. Vera ontspande haar schouders. Haar lippen krulden zich omhoog om zijn lach te beantwoorden. ‘Dank u, mijn heer,’ antwoordde ze. ‘Helaas moeten we u het antwoord op uw laatste vraag schuldig blijven omdat we dat simpelweg niet meer weten.'
Heel even bekeek ze zijn gezicht. Als hij lachte was de strenge trek rond zijn mond niet zichtbaar. Waar zijn ogen tot spleetjes waren geknepen toen hij hen de eerste keer zag, waren ze nu open en vriendelijk. Hij zag er trots uit; trots maar open, en uitermate aantrekkelijk. Dit was slechts een feitelijke constatering van Vera zonder bijbedoelingen; het verbaasde haar bijna, want ze had altijd gedacht dat middeleeuwse mensen vuil en ongemanierd waren. Ze wilde haar geluk echter niet te lang beproeven door hem te lang aan te kijken, zeker niet na haar bijdehante gedrag toen ze hem ontmoette, en zei vlug: 'We hopen dat u ons onderdak kan geven in uw prachtige kasteel, zodat wij kunnen uitrusten, tot onszelf kunnen komen en Rose’s wond kan genezen.’

Charles begon de humor van de situatie ondertussen wel in te zien en de glimlach vergrootte zich tot een jongensachtige grijns. 'Twee vrouwen van stand, alleen in Wintanceastre, zonder te weten waar ze nou eigenlijk ook al weer naar onderweg waren. Mijn moeder zou me vermoorden als ik jullie er zomaar weer uit gooide. Natuurlijk kunnen jullie blijven. Zolang als jullie willen.' Hij keek opzij, richtte zijn blik op het meisje en zei enkel: 'Marie?' Ze knikte meteen, boog even beleefd door de knieën en snelde toen de deur door. 'Jullie mogen van alles genieten wat het kasteel jullie te bieden heeft. Sluit gerust aan bij het eten, er is genoeg.' Misschien was hij nu té gastvrij, maar hoe kon hij anders met zulke dames voor hem?
'Ik zal een rondleiding geven, maar je kunt ook altijd één van de kamermeisjes of schildknapen of wie hier verder nog rondlopen aanstoten om je de weg te laten wijzen. Daar zijn ze voor.' Om woord bij daad te voegen, stond Charles op.
'Zal ik jullie nu een rondleiding geven of hebben jullie een moment nodig om bij te komen?' De laatste woorden waren vooral gericht op de vrouw die Rose bleek te heten. Ze had echter zo weinig denktijd nodig dat ze meteen het eerste woord zei en ze er toen het tweede woord snel achteraan voegde: 'Rondleiding alstublieft.'

Rose voelde hoe de spanning uit de ruimte was getrokken. Ze had haar hand nog steeds op Vera haar been gehad en gaf een zacht kneepje als waardering voor haar zus voordat ze de hand weer naar zich terug trok. De prins had al zijn statigheid laten varen en leek nu bijna enthousiast over hun komst. Rose zelf moest daar nog even nadenken. Was ze echt enthousiast om in de middeleeuwen te zijn beland? Ze wist het antwoord daarop, maar misschien zou ze nog bijtrekken.
De prins stelde voor om hun een rondleiding te geven en voordat ze had kunnen nadenken, had ze al geantwoord. Natuurlijk wilde ze een rondleiding. Als ze hier dan toch waren. 'Engineer,' klonk de stem van Charles, '-insert reden dat hij ook meeloopt-'

Vera had al de neiging om opgelucht te ademen na het gesprek – mooi, gelukt voor nu, nu rust om zich terug te kunnen trekken en om een plan te verzinnen (en om nu eens proberen te achterhalen wat er nu écht was gebeurd) – maar beet spontaan op de binnenkant van haar wang toen Rose enthousiast op de uitnodiging van de prins reageerde. Ze wierp haar zus even een blik toe met grote ogen waarin te lezen stond what-the-fuck-nee-wacht maar glimlachte toen gelijk weer lieflijk naar de prins toen hij zich weer omdraaide om hen voor te gaan.
Zo gingen ze dus de gangen door. Vergezeld door de prins die vertelde over het kasteel met de Saraceense man vier passen achter hen aan werden Rose en zij door een doolhof van gangen door het kasteel geleid. Prins Charles had de man ‘enigeer’ genoemd. Waarom enigeer, als hij hier achter hen aanliep als een persoonlijk bediende? De man had Vera niet onaardig toegeschenen, hoogstens niet op zijn plaats; alsof hij hier ook tegen zijn zin was beland. Dat de andere bedienden hem niet vertrouwden had ze ook al gauw gezien, gezien de manier waarop hij werd aangesproken door de dokter, of de onzekere blikken die mensen hem toewierpen – als ze hem überhaupt een blik waardig keurden. Maar als de man zich al iets aantrok van dit alles, liet hij dat niet merken. Hij droeg dezelfde soort tuniek als andere Engelsen, had zijn halflange haar op eenzelfde manier vastgebonden met een leren veter in een soort knot als andere bedienden die langsliepen; hij was niet extra opvallend, behalve dat zijn huid getint was en zijn haar zo donkerbruin dat het haast zwart leek. Blijkbaar was dat genoeg om als uitschot behandeld te worden in deze tijd. Vera groef in haar geheugen naar waar ze de term ‘Saraceen’ eerder had gehoord. Iets met kruistochten naar het heilige Jeruzalem? Jeruzalem was de Heilige Stad van de christenen wist ze, maar dat was het ook voor de turken die daar woonden; ze wist dat er daarom kruistochten waren georganiseerd om de stad te ‘bevrijden’. Ze wist dat er meerdere kruistochten waren geweest, maar waarom en wanneer wist ze verder niet goed. Zaten ze in de tijd voor deze heilige oorlogen, of ergens middenin? Was deze Saraceen meegekomen van een kruistocht?
Waarom dacht ze hier überhaupt over na! Ze dwong zichzelf weer naar de uitleg van de prins te luisteren, en overdacht ondertussen hun eerstvolgende stap. Rust. Ruimte. Zij en Rose moesten een moment samen krijgen zonder anderen - om te overleggen wat ze moesten doen, en om razendsnel hun kennis over de middeleeuwen bij elkaar te leggen. Ze hoopte maar dat dit zou gebeuren vóórdat de beste prins hen mee zou slepen naar een avondmaaltijd – want Vera voelde er heel weinig voor om met een koninklijke familie te dineren. Ze moesten doen wat iedere nieuwkomer in een vreemd land zou doen; wachten en observeren.

Samir ondertussen voelde zich enigszins opgelaten toen prins Charles hem meevroeg met de rondleiding. Waarom, in hemelsnaam? dacht hij, maar hij wist wel beter dan tegen een bevel van de prins in te gaan. Misschien wilde de prins wel indruk maken op de vrouwen met het feit dat ze een Saraceense slaaf hadden, een oorlogstrofee uit exotische landen, dacht hij spottend. Wel ja. Hij liep wel mee. Zijn werk, projecten en experimenten konden blijkbaar wel wachten.
Hij liep dus mee achteraan de stoet en luisterde ondertussen met een half oor naar wat er gezegd werd. Als slaaf kwam hij nooit in dit gedeelte van het kasteel. Hij keek onopvallend rond, naar de muren vol wandtapijten en gebeeldhouwde plafondlijsten, de indrukwekkende kandelaren, de wachters die als van de plafondornamenten gedrupte stalactieten bewegingloos stonden en als een mechanisch speelgoed salueerden toen prins Charles langsliep. Maar ondanks alle pracht en praal scheen het kasteel hem koud toe, als een winterpaleis. Hoe anders waren de prachtige gebouwen en paleizen in Jeruzalem, met de mozaïekpracht en de grote raampartijen waardoor het gouden zonlicht naar binnen stroomde...

Rose zag de blik van haar zus, maar het was al te laat, de prins liep voor hen uit. Ze wierp Vera een verontschuldigende blik. Nee, misschien was het niet het verstandigst op dit moment, maar Rose was veel te nieuwsgierig. Nu ze hier toch waren, droom of geen droom, dood of niet dood, haar onderzoekershart had het voor een ogenblik overwonnen en wilde gevoed worden met alles waarin hun tijd verschilde met deze tijd.
De man die hen hier had gebracht werd ook aangesproken om mee te lopen. Engineer... Rose bekeek de man die haar had meegenomen op zijn paard vanuit haar ooghoeken. Zou een engineer hier ook zijn wat het in 1947 was? Als dat zo was, dan kon ze niet wachten om met hem te praten. Te weten wat hij allemaal maakte en waartoe ze in staat waren.
De prins leidde hen de gangen door. Rose luisterde gretig naar alles wat hij te vertellen had en liet haar ogen goed de kost geven. De kleren, de verlichting, de manier waarom mensen bewogen als ze prins Charles voorbij zagen lopen. De meubels, de grote kooi met dure vogels die in één van de zitkamers stond, de vernuftige oplossingen voor problemen waarvan ze niet wist dat deze konden bestaan. Rose voelde zich een kind in een snoepwinkel. Ze wilde alles aanraken, alles langer bekijken, maar daar was helaas geen tijd voor.
Ze liepen nu op de eerste verdieping langs één van de ramen en Rose wierp een blik naar buiten. Beneden was rechts een plein en links een groot veld waarop mannen bezig waren een groot houten skelet in elkaar te zetten. Ze stopte met lopen en keek naar de menigte daar beneden. 'Wat is dit?' vroeg ze geïnteresseerd. 'En hoe werkt het?'

Charles liep voor de dames uit en liet hen de verschillende ruimtes zien waar ze natuurlijk van harte welkom waren. Hij vulde zijn rondleiding aan met feitjes en verhalen waar hij goed uit kwam zoals: 'Hier oefen ik mijn zwaardkunsten' en 'Hier maken we beslissingen die voor het hele land invloed hebben.' Ze waren bijna helemaal rond, toen Rose bij het raam bleef staan. Ze vroeg naar de pierrère bij de noorderpoort. Dit was het moment dat Charles door de mand kon vallen, dus wuifde hij laconiek naar de engineer. 'Kun jij het haar uitleggen?'

Samir’s gedachten waren gedwaald naar een nieuwe oplossing voor het maken van buskruit. Alle witte ingrediënten die hij kon bemachtigen had hij geprobeerd om ‘de sneeuw van de Chinezen’ na te maken. Op welke kleur moest hij nu overgaan? Grijs? Genoeg grijze ingrediënten, daar zou het niet aan liggen… Hij had zelfs genoeg grijze metalen, stenen en kruiden in potjes en zakjes in zijn werkruimte; als het even meezat, kon hij zelfs straks de eerste experimenten uitproberen en dan…
Hij werd uit zijn gedachten geschud toen vrouwe Rose’s interesse door iets was gewekt, en prins Charles die hem vroeg het uit te leggen. In de war keek hij naar buiten, en zag toen waarnaar ze had gekeken. Hij wierp haar even een snelle blik toe. Had hij het goed begrepen? ‘Dat is een blijde,’ antwoordde hij (hij waagde zich maar niet aan het Franse woord dat hij niet kon uitspreken (waarom eigenlijk niet? Wilde hij indruk maken of zoiets? (Waarom denk je hier nu aan, stuk idioot? Ga door met je verhaal!))). ‘Een belegeringswapen dat mechanische energie gebruikt om projectielen weg te schieten. Stukken steen bijvoorbeeld om gaten te slaan in een vijandelijke muur. Of dode koeien of paarden. Die worden dan over de muren heen geschoten om ziektes in het kasteel te veroorzaken.’ (Wat zeg je nú weer tegen een adeldame?) Hij beet zich snel op zijn tong bij deze uitleg en zijn wangen werden roder onder zijn getinte huid. ‘Ik dacht niet na vrouwe, mijn excuses. Het is vast geen onderwerp voor een dame zoals u.’

Ondanks Vera’s voornemens om zich te bedenken wat ze zouden moeten doen, werd ze afgeleid door de rondleiding. Het kasteel was daadwerkelijk prachtig, veel luxer, groter en machtiger dan het landhuis van John's familie. De sfeer die zo’n levend paleis uitstraalde viel in het niet bij de stilte die de stenen ruïnes eeuwen later uitstraalden. Als dit binnen de kasteelmuren waren, dacht ze, hoe moest Winchester er dan wel niet uitzien? Ze waren er omheen gegaloppeerd als ze zich niet had vergist…
Prins Charles gedroeg zich zeer formeel, trots met alles wat hij haar en Rose kon laten zien. Zou hij verwachten dat alle vrouwen in katzwijm vallen bij alle visserslatijn die hij vertelde? dacht ze stil. Ze kon hem niet helemaal doorgronden, alsof een vleug arrogantie de strijd aan leek te gaan met een verlangen zich gunstig voor te doen voor twee vrouwelijke gasten. Zou hij überhaupt ooit een oorlog hebben meegemaakt? vroeg ze zich toen af. Heeft hij ooit in de frontlinies gestaan, of stond hij net zoals alle hoge heren en generaals ergens veilig in een ivoren toren achter tientallen kaarten en boodschappers zonder connectie te hebben met de soldaten in de modder? Of was dit haar eigen visie waarmee ze de prins bekeek en was dit niet gerechtvaardigd?
Rose haalde haar opnieuw uit haar gedachten door naar iets te vragen wat er beneden op een veld werd opgebouwd. Vera wierp een blik door het raam en zag een soort enorme houten wipwap met aan een zijde een grote bak aan de onderkant. Ze verborg haar geamuseerde blik. Hoe had ze het ook anders kunnen verwachten? Voor Rose, die een onstilbare honger naar kennis bezat, was deze rare situatie dé aangelegenheid om onderzoek te doen naar deze tijd.
Terwijl haar zus was afgeleid, draaide Vera zich even om naar hun gastheer. 'Als het mogelijk is, mijn heer, zou ik graag twee kamers willen voor ons, aaneengesloten maar wel gescheiden,' sprak ze zacht. Ze wilde Rose niet opzadelen met de nachtmerries die haar elke nacht teisterden. Ze hadden hun slaap nodig om te bedenken wat ze moesten doen in deze vreemde tijd.

Dode dieren naar de vijand toeschieten om hen ziek te maken. Dat was zo fascinerend! Een kort moment dwaalde haar gedachten af naar de oorlog. Gebruikten ze die methodes nu nog steeds maar... Dat zou heel wat levens hebben gespaard. Ziektes kon men tegenwoordig wel weerstand bieden. Maargoed, dat was misschien ook precies waarom ze zwaarder geschut waren gaan gebruiken. Ze mocht blij zijn dat dit alles was wat ze hadden.
Rose keek nu van de blijde naar de getinte naam, de engineer. Hij verontschuldigde zich voor antwoord op een vraag die zij had gesteld. Het moest niet gekker worden. 'Nee, ik vraag het toch,' zei ze met een mengeling van enthousiasme en verbazing zonder verder na te denken over rangen en status. En meteen vervolgde ze: 'Hoe heet je eigenlijk? Je bent engineer? Wat doe je zoal?' Een ander zou misschien minder vragen stellen, of in ieder geval ze één voor één, maar zo werkte Rose haar hoofd niet. Alles wat ze dacht moest er altijd meteen uit. Precies de reden dat ze haar lippen op elkaar had geknepen tijdens de rest van de rondleiding om niet per ongeluk de leugens van haar zus teniet te doen door een foute opmerking.

De uitdrukking van verbazing op Samirs gezicht was haast komisch om te zien toen de jonge vrouw een spervuur van vragen op hem afstuurde. Nee, ze trok niet, zoals andere vrouwen, een zuur mondje of had haar ogen wijd open gegooid van afgunst wanneer mannen het over oorlogszaken hadden; ze verborg haar geschrokken blik niet achter een waaier of zei niet iets quasi-ernstigs als: 'Nee heren, waarom hebben jullie het híer over? Wat affreus, wacht toch tot wij weg zijn...'. Nee, sterker nog, ze keek enthousiást…
‘Eh, ik,’ hakkelde hij. Hij schraapte zijn keel, probeerde het nog eens. ‘Mijn naam is Samir Malik Ben-Jabri, vrouwe.’ Hoewel hij nog steeds enigszins verbaasd klonk, had zijn stem ook een randje melancholische trots bij het uitspreken van zijn achternaam. ‘Maar mijn Christelijke doopnaam is Simeon en zo word ik door anderen hier genoemd. Ik ben inderdaad engineer, samen met mijn vader. We ontwerpen allerhande oorlogswerktuigen, maar we doen ook alchemistische werkzaamheden en geven raad aan de koning waar dat nodig is over het heilige land.’
Zijn woorden waren nu zorgvuldig gekozen en gereserveerd. Hij was het niet gewend dat mensen interesse in hem toonden, al helemaal niet zó direct; maar de vrouwe sprak nu eenmaal tegen hem en moest hij dus wel antwoorden. Een stom idee flitste door zijn hoofd; wat als deze twee vrouwen nu spionnen waren van een of andere vijand? Maar nee, die gedachte verwierp hij gauw. Vrouwe Vera zag er koel en koud genoeg uit om geheime plannen los te peuteren en door te kunnen geven, maar de emoties van vrouwe Rose weerspiegelden zich in haar ogen en haar woorden, en die klonken hem oprecht genoeg. Als deze jonge vrouw een geheim had, kon zie die misschien vijf minuten vasthouden totdat die per ongeluk van haar tong rolde, vermoedde hij.
Als de prins er niet bij was geweest, had hij haar vragen teruggesteld. Wie ben je, Rose? Hoe komt het dat je hier zo’n interesse in hebt? Maar een bediende stelde niet van die persoonlijke vragen terug aan een meerdere en hij was bang voor een uitbrander van prins Charles, dus hij hield zijn mond.

'Samir,' proefde Rose eens op haar tong. 'Dat vind ik mooier dan Simeon.' Ze corrigeerde zichzelf snel. 'Maar Simeon is ook een mooie naam. Als je liever hebt dat ik je zo noem.'
Haar ogen begonnen te glimmen toen hij vertelde wat hij hier deed. Ze ontwierpen oorlogswerktuigen, maar nog belangrijker: hij deed alchemistische werkzaamheden. Alchemie, de voorloper van scheikunde. Hij. Deze man. Hij zou haar precies kunnen vertellen wat ze in deze tijd allemaal konden, wat ze wisten en waar ze mee bezig waren. Haar mond opende zich al voor duizend en één andere vragen, maar voordat ze haar gedachten om had kunnen zetten tot een vraag, hoorde ze de stem van de prins.

Charles keek even naar Rose die geanimeerd met de engineer in gesprek was. Hij moest zijn best zijn om zijn wenkbrauwen niet in een frons te trekken. Een dame van deze stand die zo vrij tegen een slaaf leek te praten. Maar één ding kwam hem wel van pas: zijn naam was dus schijnbaar Simeon. Dat kon hij onthouden.
Vera draaide zich naar hem toe. Nu hij ze iets langer had kunnen observeren waren de verschillen duidelijk. Vera was afstandelijker en koeler: vorstelijker zou je ook kunnen zeggen. Ze leek goed na te denken over haar woorden en gedroeg zich meer ingehouden. Rose daarentegen leek snel afgeleid en iets deed Charles denken dat hij nog niet eens het tipje van de sluier had opgelicht wat betreft de hoeveelheid woorden die uit haar mond kwamen.
Hij snapte dat iemand een persoon als Rose interessant kon vinden, maar hij hield meer van mensen die duidelijk waren en meer to the point. 'Twee kamers, aangesloten maar wel gescheiden,' herhaalde hij de duidelijke woorden van de vrouw voor hem. 'Ik denk dat Marie dat ook aan het klaarzetten was.' Hij verhief zijn stem een beetje zodat de twee personen bij het raam hem ook zouden horen. 'Laten ik jullie brengen bij waar ik denk dat Marie jullie kamers heeft voorbereid.'

Samir, die meer gewend was om met boeken en experimenten om te gaan dan met vrouwen, voelde zijn wangen opnieuw rood kleuren bij haar opmerking over zijn naam. ‘U mag mij noemen zoals u wil, vrouwe,’ haastte hij zich te antwoorden. Daarna hield ook hij zijn mond toen de prins sprak. Toen de man hen voorging met de twee vrouwen in zijn kielzog, hield Samir weer vier passen afstand.

Ook Vera wierp een blik naar haar zus die in een enthousiast gesprek was geraakt met de man wiens naam Samir was, of Simeon, hoorde ze. O, Rose, dacht ze alleen maar even. Houd mensen op een afstand. Je weet nooit wanneer ze opeens verdwijnen uit je leven. Maar ze zei niets, en knikte alleen even op de woorden van de prins.
Ze liepen de gangen weer door en Vera vroeg zich wanhopig af hoe ze hier ooit de weg zou moeten vinden. Uiteindelijk kwamen ze uit bij een kleine toren die door midden was verdeeld met een muur, en zo twee kamers vormde in de vorm van de maandstanden eerste kwartier en laatste kwartier. Vera wierp een snelle blik door de geopende deur. In de linkerkamer knapperde een klein haardvuur; kaarsen hingen aan kettingen van het plafond en aan muurhangers aan de wanden. Een bediende stond op een klein trapje om ze allemaal aan te steken. Er stond een grote kast tegen de muur tezamen met enkele met zilver beslagen kisteren; verder een tafel, een gemakkelijke stoel, een bankje, een hemelbed.  Een bronzen vaas gevuld met allerhande bloemen stond op het nachtkastje.
De rechterkamer zag er precies hetzelfde uit als de linker, maar dan gespiegeld. Het kamermeisje Marie was bezig het laatste bed op te maken. De vertrekken zagen er in ieder geval geriefelijk uit; dat moest Vera toegeven, zelfs voor moderne maatstaven. Ze vermoedde dat deze vertrekken stand-by werden gehouden voor plotselinge gasten; en anders waren de bedienden zeer snel geweest.
‘Dank u, mijn heer,’ sprak Vera tegen prins Charles. ‘U begrijpt dat wij moe zijn na de enerverende reis. We zouden graag hier ons even terug willen trekken. Ik hoop dat u het ons vergeeft dat wij niet bij het diner aanwezig zullen zijn.’ Ze wierp even een blik naar Rose toe, voordat die het in haar hoofd kon halen om enthousiast ‘Nee, maar ik wíl graag met de koning eten!’ te zeggen.

Charles knikte, hoffelijk als hij was. 'Natuurlijk.' Vanbinnen vond hij het jammer dat ze niet straks bij het eten zouden zijn, maar aan de andere kant gaf dat hem de tijd om zijn ouders in te lichten over hun nieuwe bezoek. Hij zou alleen misschien achterwege laten hoe hij precies de twee vrouwen hadden gevonden en hoe ze hadden gereageerd. Hij wilde niet dat zijn ouders zijn beslissing in twijfel zouden trekken.
'Dan laat ik u nu alleen.' Hij keek even op naar Marie die het bed dichtvouwde en naar de deur toe kwam lopen. 'Zorg ervoor dat ze hun diner op hun kamer krijgen.' Hij richtte zich weer tot Vera en Rose en glimlachte beleefd. 'Kom bij en laat het weten als u iets nodig heeft.'
Met een laatste knik naar de vrouwen, draaide hij zich om en stapte bij hen weg. Wat een dag was het geweest vandaag. Hij had wel zin in een beker bier.

De kamers zagen er behaaglijk uit. Behagelijker dan ze zou verwachten misschien van de middeleeuwen, maar na het zien van alle luxe die zich in het kasteel had verzameld, was ze niet meer verbaasd. Ze maakte een lichte buiging op de woorden van de prins. Toen hij zich had omgedraaid, keek ze even opzij naar Vera en ving nog net haar blik op. 'Ja, ja,' zei ze, haar lippen omhoog gekruld in een lach. 'Ik weet het.' Er waren maar heel weinig moment in hun leven geweest dat ze niet wisten wat de ander dacht. En nu was het Rose maar al te duidelijk: terugtrekken en hergroeperen.
Ze keek even naar Samir en knikte hem met een lach toe. 'Bedankt. Als je het niet erg vindt, kom ik een keertje langs om te kijken wat je allemaal doet.' Met die woorden liep ze de rechter kamer in, liet Vera ook naar binnen en sloot toen de deur.
Een moment stond ze stil. Toen bekeek ze haar zus nog eens opnieuw in de jurk. En uiteindelijk blies ze hard de lucht uit haar longen. 'Oh lord.' Eerst klonk haar stem serieus, maar toen kon ze een lach niet inhouden. Ze legde haar vingers op het verband op haar voorhoofd. 'Dit is toch niet te geloven. Hoe kan dit nu? Hoe zijn we hier terecht gekomen? En niet alleen dat, hoe zijn we dan ook nog eens in dit kasteel terecht gekomen? Dat valt toch gewoonweg niet te geloven. Oh Veer...' Ze liep naar haar zus toe en omhelsde haar even stevig. 'Dit is ongelofelijk' De serieuze blik kwam weer terug op haar gezicht en ze liet zichzelf nu op het bed neerzakken (niet verkeerd, merkte ze op). 'Wat nu?'

Vijf jaar in een legertent in de modder en zelfs na eigen geriefelijke huis vielen in het niet toen ze zich naast Rose op het bed liet neerzakken. Ze deelde echter niet het blije enthousiasme van haar zus. ‘Hoe kan je nu lachen?’ zei ze zachtjes, en wierp een snelle blik om zich heen. Zouden ze worden afgeluisterd? Nee, vast niet. Toch? Ze vervolgde, nog steeds op stille toon: ‘Wat moeten we in hemelsnaam doen? Kende je die machine die daar stond? Hoe komen we ooit terug?’ Een spervuur van vragen was meer Rose’s specialiteit, maar ze kon het niet helpen. Ze friemelde zenuwachtig met haar trouwring.  ‘In welke tijd zitten we überhaupt? Wanneer leefde Edgar de Grote of die Charles? We hebben tot dusver weten te bluffen, maar als we dit lang volhouden vallen we geheid door de mand…’

Samir, toch wel een beetje blij dat de prins hem nu eindelijk niet meer nodig had, liep gauw terug door het doolhof van gangen richting zijn eigen kamer. Een vrouwe van stand die eens wilde kijken in zijn werkruimte! Dat sloeg alles wat hij ooit in Engeland had gehoord. Vrouwen hielden zich hier bezig met borduren, met poëzie; sommigen reden paard en de meest dapperen jaagden (met een vogel, uiteraard). Hij had nog nooit gehoord van een Engelse vrouw die alchemie interessant vond of wilde weten wat een blijde was…
Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet oplette waar hij was. Ze waren met twee en haalden hem in, net voorbij de smeedijzeren kandelaar die als een kapstok halverwege de smalle gang stond. Samir draaide zich even om, zag wie het waren, en siste een verwensing in het Arabisch; maar hij was te laat om ook maar iets te doen, want handen hadden hem in zijn kraag gegrepen en tegen de muur aangebeukt. Hij kreeg op datzelfde moment zo’n klap waardoor hij eenmaal om zijn lengteas draaide. Instinctief dook hij ineen en beschermde zijn hoofd met zijn armen. Hij incasseerde een stoot tegen zijn arm aan, en hoorde toen een stem boven zijn hoofd: ‘Heb je nu eindelijk ons goud, smerige Saraceen?’
‘Geef me nog even… Een week…’
Nog een klap, nu in zijn maagsteek en hij klapte dubbel. Als van ver hoorde hij dezelfde stem: ‘Vandáág hadden wij gezegd de laatste keer, vieze zwarte! Een goud voor het zout. We hebben je al uitstel gegeven.’
Samir kon niets doen; zijn armen zaten gevangen in de greep van zijn tegenstanders die hem tegen de muur aan hielden. ‘Eén week…’
‘Twee dagen. Je zorgt maar dat je het hebt.’
Hij werd zo plotsklaps losgelaten dat hij op zijn knieën zakte, snakkend naar adem. Hij keek de twee mannen na die in de schaduwen van de gang verdwenen terwijl hij zijn bloedneus probeerde te stelpen. De zaak werd nu toch wel nijpend. Hij had het zout via een zwarte markt weten aan te schaffen; hij was van mening dat zout hét missende ingrediënt was geweest voor buskruit, maar het experiment was op niets afgelopen vanmorgen. Nu zat hij met weer een verkeerd ingrediënt, én met een schuld. Hij was ergens blij dat hij zo’n opvallende slaaf was en enigszins belangrijk voor de koning, zodat de aanvallen niet erger werden dan dreigementen en hier en daar een blauwe plek. Maar één goud! Waar haalde hij dat vandaan…
Hij veegde zijn neus af, hoestte, stond toen op, en liep snel terug naar zijn kamer.

Rose keek naar het gezicht van haar zus, volgde haar armen naar haar handen en zag haar zus onrustig aan haar trouwring draaien. Een liefhebbende blik, eentje die je misschien als moederlijk zou kunnen omschrijven, verscheen op haar gezicht. 'Veer...' Ze draaide zich opzij zodat één van haar benen op het bed lag, en nam beide handen van haar zus in de hare. 'Ik weet het niet...' Haar stem klonk nu ook zacht en serieus. 'Ik weet het allemaal niet. Hoe we terugkomen, welke tijd we zijn. Ik weet nog steeds niet of het wel echt waar is. Of we echt in het verleden zijn beland op wat voor manier dan ook. En..' ze werd even stil. 'Ik weet niet hoe we terug komen in onze tijd en hoe onze tijd eruit ziet nadat dat ding is afgegaan...' Stilte. Een ogenblik staarde ze voor zich uit. Ze had altijd gedacht goed onderzoek te doen, maar wat als sommige van haar ontdekkingen voor andere projecten waren gebruikt?
Alsof ze zichzelf dwong dat voor nu te vergeten, schudde ze zachtjes haar hoofd. Haar ogen richten zich weer op die van haar zus. 'Het moet ergens middeleeuwen zijn, maar ik kan heel slecht inschatten waar dan precies. Misschien moeten we ons herpakken en dan dit kasteel uit. Je hebt misschien gelijk: we vallen door de mand. Maar aan de andere kant: we kunnen nergens heen. We hebben niks.'
Nu de adrenaline van de nieuwigheid aan het afzakken was, zette de hoofdpijn weer door. Het was als een constant gedreun in haar hoofd. 'Ik houd van je Vera,' zei ze zachtjes. 'Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten.'

Ze werd wakker uit haar nachtmerrie, snikkend en happend naar adem. De lakens waren verfrommeld tussen haar bleke handen, haar ogen verwilderd en ze beefde van top tot teen. Rustig, rustig, rustig, dacht ze; rustig, rustig, het was de nachtmerrie weer. Je droomde weer. Het is niet echt. Je bent hier. Het zweet stroomde langs haar gezicht en hals, maar tegelijkertijd had ze het ijskoud. Rustig.
De kamer maakte een ongerijmde, onwezenlijke indruk. Koud, steen, wandkleden, een boeket op haar nachtkastje, haar hoofdkussen tegen het haardscherm. De beelden uit de nachtmerrie dwarrelden door haar hoofd, elkaar verjagend, terugkerend: de lucht van ether en alcohol, de sneeuw in Bastogne, de geluiden van geweerschoten en artillerie, de afgerukte ledematen, de starende ogen, de kakikleurige uniformen vol bloed.
Maar toch – net als elke dag, net als elke dag sinds de oorlog, ging het weer voorbij. De realiteit drong langzaam weer haar bewustzijn binnen, al was die realiteit nog vreemder dan haar nachtmerries. Ze zat op het hemelbed en staarde de kamer rond.
O ja. De middeleeuwen. Dat was plots waar ze waren.
Ze huiverde in de vroege ochtendlucht en stond op. Plichtgetrouw maakte ze haar bed op, raapte haar kussen van de grond op, net zoals elke dag. Hoewel haar handelingen nu nauwkeurig en gecontroleerd waren, trilden haar handen. John. Ze bad altijd, ’s avonds en ’s ochtends. Als ze niet thuis was, had ze een lijstje mee waarin een foto van hem was ingelijst; het sepiakleurige portret waar ze zijn lach zo verrukkelijk op vond. Waar ze ook was, ze knielde bij zijn foto neer en bad tot God of Hij John veilig thuis wilde brengen.
Maar nu had ze gisternacht niet kunnen bidden, en ook nu kon ze dat niet. Ze had geen foto. Haar hart voelde koud en ze voelde zich misselijk. Het voelde alsof hij nu nooit meer terug kon komen. Niet nu ze haar plicht had verzaakt.
Maar hij leeft niet. Niet hier, niet in deze tijd, hield ze zichzelf voor terwijl ze het kussen opschudde en netjes op het bed legde. Niet hier. Ik moet terug naar het heden. Ik moet terug naar mijn eigen tijd. Dan kan ik weer bidden. Dan kan hij terugkomen.
Ze had juist de luiken opengegooid om het ochtendlicht binnen te laten stromen, toen er zachtjes op de deur werd geklopt. Een voor haar onbekend meisje stond op de drempel; ze droeg een grijze soepjurk en Vera schatte haar een jaar of zestien. ‘Ja?’ snauwde ze, bruusker dan ze wilde.
Ze maakte een reverence. ‘Ik dacht te horen dat u wakker was, vrouwe. Mijn naam is Minny. Ik ben aangewezen om voor u en vrouwe Rose als dienstmeisje op te treden zolang u hier verblijft.’
Vera zuchtte even. Gelukkig trilden haar handen niet meer, en ze rechtte haar rug. Het liefst had ze de deur weer dichtgeklapt, maar besefte toen dat ze het meisje nog nodig zou hebben ook om haar onmogelijke jurk dicht te maken. Ze stopte de nachtmerrie ver weg en zette haar gereserveerde masker weer op. ‘Help me even aankleden, wil je.’

Samir ondertussen was vroeg opgestaan. Hij had zich gewassen met de schaal water, had het haardvuur aangemaakt en had ontbijt klaargezet. Zijn vader sliep nog, en Samir liet hem rustig slapen toen hij zijn mantel omsloeg en de werkkamer zachtjes verliet. Hoewel hij gisteren zijn beurse plekken had geprobeerd te verbloemen, wist hij dat zijn vader ze moest hebben gezien. Hij had er echter geen opmerking over gemaakt, en had slechts gezegd: ‘Is het experiment gelukt?’
‘Nee,’ was Samirs korte antwoord geweest terwijl hij met de vork in het eten prikte en de blik van zijn vader had vermeden. 'Nee, nog niet.'
Nu was het nog vroeg in de ochtend, zo vroeg dat alleen de bedienden op waren. Hij liep snel de gangen door de grote deur uit, op naar het Noorderveld. De koning zou vandaag het prototype van de blijde bekijken, en Samir wist dat hij flink de wind van voren zou krijgen als er iets aan het belegeringswerktuig zou mankeren. Hij had al genoeg vijanden binnen de kasteelmuren; hij moest de koning er absoluut niet bij hebben.

Ik typ dit vanuit mijn bed, lollll. #addict


Nadat Vera die avond naar haar kamer was gegaan, was Rose op bed gaan liggen en binnen minuten was ze in slaap gezakt. De duisternis van de nacht had wat van de pijn weggenomen en hoewel van hun tweeën Vera er meer verstand van had, wist Rose vrij zeker dat ze een hersenschudding had. Een lichtere misschien, maar het bleef een hersenschudding.
Ze had lange tijd diep geslapen, maar toen was schijnbaar de koek op geweest want ze was wakker geworden en niet meer in slaap gevallen. De pijn in haar hoofd deed haar denken aan de atoombom. Het explodeerde, bewoog zich tot uit het middelste van haar brein naar haar schedel waar het zijn hoogtepunt bereikte en implodeerde daarna weer. Op een voortdurend, maar niet constant ritme waardoor ze telkens verrast werd door de golven.
Ze had voor haar gevoel meer dan een half uur voor zich uit in de duisternis gestaard met de exploderende bom in haar hoofd. Toen had ze besloten op te geven. Slapen ging niet meer lukken. Toen ze naar de ramen toe was gelopen en de luiken had geopend, had ze heel in de verte een stukje zon gezien. Dat was het laatste zetje geweest om uit bed te gaan.
Met enige moeite had ze de jurk weer aangetrokken en toen als een dame in een kostuumdrama, had ze met een aangestoken kaars haar kamer verlaten. Kort had ze bij de deur van Vera geluisterd. Die was stil. In haar hoofd had ze haar zus een goede verdere nacht gewenst waarna ze weg was gelopen.
Ze was maar één keer fout gelopen en was al snel bij waar ze naar onderweg was geweest: de tuinen. Het was fris maar het ging. Het was in ieder geval droog en dat scheelde al heel veel.
Buiten blies Rose de kaars uit. De zon schoof langzaam door de lucht en verspreidde haar eerste zonnestralen. Rose ademde diep in. Ze vulde haar longen met lucht, haar ogen gesloten. Toen was ze verder de tuinen in gelopen. Door het bonken heen raasden haar gedachten alle kanten op. Gedachten over haar werk, over alles wat ze daar had gedaan en hoe dat anders in gezet kon worden door mensen met slechte bedoelingen. Gedachten over hoe Wincester er nu bij zou liggen. Hoe ver was de bom ontploft? Ze leken de enige hier te zijn. Of waren anderen naar andere tijden gestuurd? Gedachten over hun effect op de tijdlijn. Gedachten over waar ze nu precies waren en hoe het allemaal verder moest gaan.
Rose straalde het misschien niet meteen uit. Ze was iemand die vaak alles leek te zeggen wat ze dacht, maar dat kwam omdat haar hoofd vol zat met gedachten die verschillende kanten op sprongen. Haar woorden waren nog maar een klein begin van alles wat er in haar hoofd voorbijkwam. Ze kon onwijs piekeren, dagenlang nadenken over dingen die ze had gezegd of gedaan, over wat ze op het nieuws had gezien of over het welzijn en leven van mensen die ze niet kende op straat.
Juist daarom was Rose naar de tuinen gegaan. De kleine steentjes schoven opzij onder haar schoenen elke keer als ze een nieuwe stap zette. Gefocust keek Rose naar elke bloem, struik en boom in de tuin. In een poging haar gedachte stroom tegen te gaan probeerde ze bij elk levend organisme te bedenken welke soort dat was. Als dat makkelijk was, dan probeerde ze te bedenken wat de Latijnse naam was. Als ze het niet wist probeerde ze een nieuwe naam te bedenken.
Ze was al zeker op één derde van de tuin gekomen, toen ze iemand in de verte hoorde lopen. Ze keek op, maar zag niemand. De zon was nu verder opgekomen, maar het was nog steeds vroeg. Ze wreef even langs haar armen om die weer warm te krijgen. Of ze kon hier nog een tijdje rondlopen, of ze kon kijken wie ze had gehoord. Haar nieuwsgierigheid won. Ze liep de tuin uit, langs de muren van het kasteel en de bocht om. Het eerste wat ze zag was het grote, houten ding dat ze gister had gezien vanuit het raam: de blijde. Het tweede wat ze zag was de jonge man. Samir heette hij. 'Goedemorgen Samir!' begroette ze hem al vanaf een afstandje terwijl ze naar hem toe liep. 'Ook maar vroeg opgestaan of schat ik de tijd zo verkeerd in?'

Charles had tijdens het diner van de vorige avond weer ruzie gehad met zijn ouders. Op de één of andere manier was het aankondigen dat er twee vrouwen bij hen bleven logeren aanleiding geweest voor zijn vader om nog eens te beginnen over het vinden van een vrouw. Charles had het geprobeerd weg te wuiven, maar zijn vader had hem met een autoritaire ondertoon laten weten dat een koning een vrouw nodig had en dat Charles er één moest gaan vinden. Als er iets was waar Charles niet tegen kon, dan was het de autoritaire stem van zijn vader. Zijn moeder had het nog geprobeerd te sussen: 'Charlie, een vrouw zal je goed doen, echt waar. Het is niet de steen om je nek die je denkt,' maar het was al te laat. Om ergere woordenwissel te voorkomen was Charles opgestaan, had zijn vader een moment woedend aangekeken en was toen weggelopen. Zijn vader was echter nog niet klaar geweest, want voordat Charles de zaal uit was had hij nog luid gezegd: Volgende week komt een potentiële prinses voor je langs en als je het niet serieus neemt beslis ik of je met haar trouwt!' Charles had zich met een ruk omgedraaid, zijn tanden ontbloot als een woedende leeuw die zijn prooi kon aanvallen. Echter was de prooi zijn vader geweest, de enige persoon machtiger dan hij was.
Charles kon er nog niet aan denken om te trouwen. Je hele leven moeten spenderen met één vrouw. Hij kon zich niet voorstellen ooit de vrouw te vinden bij wie hij dit wel wilde. Hij was liever een man van de pleziertjes en had nog nooit romance in zijn leven gekend. Voor hem was dat een sprookje, een mythe.
Charles werd wakker door zacht geluid. Toen hij zijn ogen een klein stukje opende zag hij wazig de vrouwelijke verschijning zich aankleden. Hij kreunde zacht en tevreden. De jonge vrouw was gisteravond naar zijn kamer gekomen en had hem geholpen met afkoelen (^^). Stilletjes verliet ze de kamer en Charles draaide zich nog eens een keertje om.

Samir was op het noorderveld aangekomen. Het was nog vroeg, en de eerste zonnestralen van de dag speelden met de lage wolken die de stad in een klamme ochtendmist houden. Gelukkig regende het niet meer, en beloofde het zowaar een mooie dag te worden. Of althans, meesmuilde Samir; een iets minder natte, klamme, koude dag dan anders.
De blijde torende boven hem uit in de mist – al was dit nog een klein prototypetje. De echte slingerkatapulten zouden meters en meters hoger wezen, met een driedubbel zo zwaar contragewicht en een laadtijd van evenredige traagte. Maar wat zouden ze nauwkeurig wezen! Samir streek even liefkozend met zijn hand over het hout van de slingerarm. De schrik van het slagveld, dat zouden ze worden, dacht hij. Maar wacht maar tot ik het buskruit heb uitgevonden; dán zullen wij het tij keren. Dan zullen alle blijden, belegeringstorens, stormrammen, ridders, voetsoldaten, boogschutters, kruisvaarders en piekeniers met explosies verdwijnen tot as, tot één enkele donkere bladzijde in de geschiedenis...
Hij schrok toen iemand zijn naam riep. Verhip, haar had hij niet verwacht. Of misschien toch wel, na haar enthousiasme van gisteren? ‘Goedemorgen, vrouwe Rose,’ antwoordde hij. Hij draaide zich half naar haar toe. ‘Ik kon inderdaad ook niet meer slapen. Het is inderdaad nog vroeg in de ochtend, daarin heeft u gelijk.’ Ze zag iets bleekjes op deze vroege ochtend, vond hij; maar misschien was dat de koude. Hoewel hij het zelf altijd koud had in dit vervloekte Engeland, haakte hij zijn wollen mantel los en gaf haar die. Nu er geen prinsen waren om hem op zijn vingers te tikken, durfde hij het beter. ‘Het is te koud om zonder mantel buiten te wezen, vrouwe. Kan ik u soms ergens mee helpen?’

Bij de kamer van Rose klopte Vera zachtjes op de deur. Wachtte even, klopte toen iets harder. ‘Rose?’ vroeg ze, en opende toen de deur. De kamer was donker en het bed was leeg. Blijkbaar was haar zus al vroeger opgestaan dan zij, God mocht weten waarheen. Ze beet even op haar onderlip. Wat moest ze nu doen? Ze draaide zich om naar het dienstmeisje, dat met haar handen in elkaar gevouwen op haar wachtte. ‘Breng me naar de zitkamer, alsjeblieft,’ zei ze. ‘Diegene met die boeken en met die vogels.’ Het meisje knikte, en ging haar voor.
Vera liep haar achterna en hield ondertussen de onhandig lange rok van haar nieuwe jurk vast. Minny had een nieuwe bescheiden garderobe voor haar gehaald. Blijkbaar was iemand van mening geweest dat deze twee adellijke dames van wie alle bezittingen waren gestolen, niet langer konden blijven rondlopen in simpele jurken. Ze droeg nu een onderjurk van zacht linnen in de kleur van pasgevallen sneeuw; daaroverheen een strak aansluitende overjurk in donkerrood met scharlaken borduurwerk. De met rood geborduurde zoom van haar onderjurk stak heel bescheiden onder de wijde rok uit. Vera had zichzelf amper herkend toen ze eenmaal was aangekleed en Minny haar haar had gevlochten. Maar hoewel ze zich een ongemakkelijke bedriegster had gevoeld in een jurk die zo strak was aangesnoerd dat ze niet meer diep kon ademhalen, kon ze niet ontkennen dat de jurk mooi was. Onderweg op de gangen kwamen ze enkele bedienden tegen en een iets oudere man met dure kleding. Hij droeg een soort pofbroek en iets dat Vera niet anders kon omschrijven dan een donkerblauwe legging, en maakte een diepe buiging voor haar. 'De ochtendbloemen zijn de schoonste van aller soorten, vind u niet? Heer Albert van Dixford, tot uw dienst.' Vera, die de man instinctief een zak vol gebakken lucht vond, had eventjes koeltjes geknikt, liet Minny haar voorstellen als de weduwe Gold en vertrok toen gauw weer, de man enigszins verbluft achterlatend. Niet veel later werd ze weer tegengehouden door een andere heer, een jongeman met hazentanden dit keer. Toen ook deze man afdroop en Vera verder liep, kon ze zich niet inhouden en vroeg zacht tegen Minny: 'Mijn Hemel, zijn alle heren hier zo verzot op vreemdelingen?'
'Nieuws verspreid zich snel, vrouwe,' antwoordde het dienstmeisje. 'Men is benieuwd naar de pas gearriveerde edelvrouwen, helemaal nu bekend is dat ze erg schoon zijn en als twee druppels water op elkaar lijken. Maar pardon vrouwe, ik spreek nu wel heel familiair. Hier is de zitkamer. Kan ik verder nog iets voor u doen?’
Me terugtoveren van deze vervloekte driedubbelovergehaalde tijd met zijn hitsige blikridders terug naar de eenentwintigste eeuw, dacht ze. Hardop zei ze echter: ‘Laat het me weten wanneer mijn zus weer terug is. Dankjewel, Minny.’
Het meisje trok bescheiden de deur achter zich dicht, en zo was Vera alleen in de grote ruimte. Aan twee zijden van de kamer waren de muren verborgen achter enorme boekenkasten; aan de rechterzijde was een donkere open haard. In de ruimte heen stonden her en der stoelen en gemakkelijke banken. De stilte was haast afwachtend, alsof de hele kamer zijn adem leek in te houden en staarde naar de indringster. Alleen zacht getjip verbrak de stilte, en geluid van schuddende veertjes. Vera had in eerste instantie de boekenkast willen bekijken, zoekend naar meer informatie, maar was afgeleid. Ze knielde neer bij de vogelkooi. De prins had hen gisteren deze ruimte laten zien, en Vera was stiekem weg geweest van de vogeltjes. Ze mistte haar musjes die ze elke ochtend voerde, en was blij dat er in deze vreemde tijd nog iets was wat haar vertrouwd voorkwam, zelfs al hadden deze vogeltjes de prachtigste kleuren verenpracht en floten ze zo schitterend dat zelfs een nachtegaal zou verbleken van schaamte. Stil zat ze geknield bij de kooi naar de diertjes te kijken, haar vingers liggend op de kleine rieten tralies. ‘En nu?’ fluisterde ze zacht tegen hen. ‘Wat moeten we doen?’

Gewillig pakte Rose de mantel van hem aan en trok deze om haar schouders heen. Zijn warmte zat nog in het ding en Rose nestelde zich diep weg in de mantel. 'Nee, nee,' wuifde ze zijn vraag weg. 'Ik kon niet slapen dus was al in de tuinen. En ik dacht iemand te horen, dus toen besloot ik te komen kijken wie er nog meer wakker was. En gelukkig was jij dat!' zei ze zonder daar verder iets mee te bedoelen.
Haar ogen gleden over de blijde heen. Nu van dichterbij kon ze beter zien hoe het werkte. Een arm met een soort kom waar je munitie in kon stoppen (zoals dode beesten dus, schoot er door haar hoofd), een plek voor gewicht aan de andere kant van de arm, grote houten wielen die het logge ding droegen. Als je er genoeg contragewicht in zou stoppen, de arm naar beneden zou trekken en met een klap weer los zou laten, zou een projectiel zeker een klein stukje moeten kunnen vliegen.
'Heb jij dit bedacht?' vroeg ze nieuwsgierig aan Samir terwijl ze, nog steeds de blijde bestuderend, om het ding heen liep.

Charles had nog wel even door willen slapen, maar na het vertrek van de jonge vrouw had hij andere stemmen op de gang gehoord. Zachte stemmen, weliswaar, maar hij had er één herkent als van hun nieuwe gasten. Voor een moment lag hij in dubio: sliep hij verder of ging hij kijken hoe het met zijn gasten ging? Interesse in de vrouw van wie hij dacht dat de stem was geweest, overwon het uiteindelijk van de slaap. Ja, haar zou hij ook wel in zijn bed willen hebben liggen voor een nachtje, maar zulke dingen doen met vrouwen van adel kon voor problemen zorgen.
Desalniettemin stapte de aankomend koning uit bed. Hij kleedde zich aan, bekeek zichzelf kort in de spiegel, en na een tevreden knik, verliet hij de ruimte. Het meisje dat naast zijn kamer had gestaan sprong meteen in actieve houding. 'Goedemorgen mijn heer. Kan ik iets voor u doen?' Maar Charles wuifde haar weg met een simpel gebaar en begon in de richting te lopen waar hij de vrouwen naar toe had horen lopen.
Ze was niet ver weg. Hij vond haar kamermeisje voor de zitkamer, klopte een keertje op de deur en liep toen naar binnen. Vera zat voor de kooi van de vogels en hij hoorde haar nog net zachtjes zeggen: 'Wat moeten we doen?' 'Jullie mogen zo lang blijven als jullie willen,' was zijn antwoord op die vraag. 'Goedemorgen.' Hij liep naar één van de stoelen en liet zich daar in neerzakken. 'Ik hoop dat je een goede nacht hebt gehad?'

De kleine kraaloogjes van de vogeltjes hielden haar nauwgezet in de gaten. Een van de diertjes floot zacht een deuntje. Vera voelde haar gedachten afglijden, maar die werden eensklaps ruw onderbroken toen de deur openging en er iemand binnenkwam. O, driewerf hoezee, kermde ze inwendig. Het laatste waar ze op deze vroege ochtend zin in had was een weeïge tête-à-tête met prins Charles, maar blijkbaar ontkwam ze daar niet aan. ‘Goedemorgen heer,’ antwoordde ze. Hij was op een van de stoelen gaan zitten, en zij bij de vogelkooi zat met haar rug naar hem toe. Dat kwam haar wel goed uit, want ze loog: ‘Ik heb goed geslapen, dank u. De kamer was geriefelijk.’
Ze krabbelde nu overeind, ervoor wakend niet te struikelen over die ellendig lange rokken om zo in de armen van de prins te vallen. Dat moest er nog bijkomen. Even liet ze haar ogen glijden over de boekenkasten. Zou ze hem vertellen dat ze op zoek was naar een of ander logboek over deze huidige tijd? Nee, dat zou vast een raar verzoek zijn; waarschijnlijk hielden de dames zich hier alleen bezig met het bestuderen van romans (zouden die al bestaan?) of de Bijbel. In plaats daarvan vroeg ze: ‘Ik moet helaas bekennen dat mijn geheugen nog steeds niet is wat het was geweest. Kunt u mij meer vertellen welke dag het nu is? Als ik naar buiten kijken moet het herfst wezen, maar daarbij houdt het ook op.’

Wat een vreemde vrouw was ze toch, dacht Samir verbaasd toen ze familiair met hem babbelde. Met zijn armen over elkaar heengeslagen tegen de kou, wierp hij een snelle, steelse blik rond. Geen hond te zien. Wat voor straffen zouden hem boven het hoofd hangen wanneer iemand hem zag met deze jonge edelvrouwe, zonder chaperonne? Hij stond nog te twijfelen wat nu de juiste koers van actie zou wezen, toen vrouwe Rose om de blijde heenliep en deze aan een ogenschijnlijk nauwkeurige inspectie onderwierp. ‘Eh, nee, niet helemaal, of althans; gedeeltelijk,’ antwoordde hij hakkelend op haar vraag of hij het ding had bedacht. ‘De basis is al eeuwenoud en heb ik niet ontworpen. Ik heb alleen gesuggereerd om er wielen onder te plaatsen. Met vorige ontwerpen, vooral met grote blijdes, was de kracht van de slingerarm zo groot dat ze soms eerder zichzelf kapot maakten dan de kasteelmuur waarop ze schoten. Wielen voorkomen deze schade, en ook het afstandsschot wordt groter.’ Hij lepelde deze kennis zonder nadenken op, en staarde toen de jonge vrouw aan, verwachtende dat ze hem met een lege blik aan zou staren of iets als ‘ah ja, ik snap het’ zou zeggen zonder het te snappen – maar haar blik was scherp, oplettend, en allesbehalve dom. ‘Ik snap het niet zo goed, vrouwe,’ zei hij nu zelf, zijn wenkbrauwen gefronst. ‘Waarom bent u geïnteresseerd in deze dingen?’

Rose visualiseerde zich hoe de blijde in het echt zou moeten werken met en zonder wielen en knikte toen bevestigend. Wielen zouden potentieel kunnen helpen, daar had hij geen ongelijk in. Het liefst zou ze het ding in actie beter bestuderen, maar Samir haalde haar uit haar gedachtes. 'Ik ben zelf een onderzoeker,' zei ze achteloos, nog steeds het ding bestuderend. 'Ik ben gespecialiseerd in chemie. Of alchemie dan nu.'
De woorden die ze had gesproken drongen langzaam tot haar door. Vrouwen van haar stand, vrouwen van deze tijd, hadden vast geen banen en al helemaal niet als wetenschapper. Ze staarde voor een moment naar de houten balk voor haar, versteend van de schrik om wat ze zelf had gezegd. Toen wist ze zichzelf te herpakken. Ze keek nog steeds naar de blijde, maar nu meer omdat ze hem niet recht in de ogen kon aankijken en liegen. 'Dat klonk misschien een beetje gek. Onderzoeker als in: ik vind het interessant om te weten hoe dingen werken. Alchemie is een hobby.'
Ze keek naar hem op om te zien of hij haar leugens geloofde. Haar oog viel op de blauwe plek op zijn gezicht en haar wenkbrauwen fronste zich samen. Ze liep naar hem toe, blij dat ze het gesprek een andere kant op kon sturen en raakte voorzichtig de wond op zijn wang aan. 'Die had je gister nog niet. Wat is er gebeurd?' vroeg ze met een bezorgde ondertoon.

Charles keek naar de gecontroleerde bewegingen van de vrouw. Als ze hem vertelde dat ze een koningin was uit een ander land, zou hij haar zo geloven. Ze bewoog als een vorst. 'Het is inderdaad herfst,' zei hij met een glimlach en keek even uit het raam. 'De dag is dinsdag, 8 oktober 1112.' Hij stond op zodat hij nu voor haar kwam te staan en bekeek even onderzoekend haar gezicht. 'Voelt u zich verder wel goed? Heeft u zich gister door de arts laten bekijken? Misschien kan hij iets doen aan uw geheugenverlies. Of anders,' hij moest zijn best doen om niet te enthousiast of gretig te klinken, 'kan ik u misschien meenemen de stad in? Misschien helpt het uw herinneringen? Misschien weet u dan weer waar u naartoe onderweg was?'

De dag is dinsdag, 8 oktober 1112. Vera voelde haar hart ergens tot haar voeten zinken. Het was alsof de nachtmerrie welke dit plotselinge middeleeuwse leven was, verwezenlijkt werd met het uitspreken van de datum. Alsof er nu echt geen weg meer terug was, een toverspreuk die haar lot bezegelde. Tot dusver had Vera misschien stiekem gehoopt dat dit allemaal één grote grap was ondanks alle feiten die voor haar ogen zo duidelijk waren geweest. Maar nu leek alles definitief. Het kasteel, de mensen, de prins, de jurk die ze droeg, Winchester. 1112. Goede God.
Vera’s tenen krulden zich in haar nieuwe schoenen met het idee om zich aan de grond vast te klampen, anders had ze een stap achteruit gezet toen de prins overeind kwam en voor haar ging staan. Ze had haar kin parmantig geheven om hem aan te kijken zonder ook maar een zweem van haar innerlijke ontsteltenis te laten zien. ‘Ik voel mij goed, dank u, heer. Om eerlijk te bekennen, ben ik thuis in de geneeskunde. Een hobby, of passie, zo zou u het kunnen zien,’ probeerde ze haar beroep te verduidelijken, net zoals Rose dat op hetzelfde moment deed tegenover Samir. ‘Ik denk dat ik en mijn zus gewoon wat tijd nodig hebben.’ Razendsnel joegen gedachten door haar hoofd heen: De stad in? Interessant! Nee, níet interessant, alleen maar grotere kans om door de mand te vallen als je iets fout doet. De tuinen, dan? Nee, dat kon raar overkomen, om als vrouw een man mee te vragen naar zo’n rustige plek. En Rose dan? Waar was zij nu? O, God, misschien wás ze al in de stad! Typisch iets voor haar, om vol nieuwsgierigheid zich ergens op te storten, zonder ook maar na te denken over haar veiligheid… Maar ik heb helemaal geen zin om met deze prins op stap te gaan. Hij doet nu aardig, maar je had ook een fractie van zijn toorn gezien toen je hem ontmoette – wat als hij erachter komt dat je niet bent wie je bent? Wat moet ik doen? Kan een edelvrouwe een verzoek van een prins weigeren? Alle mensen! ‘De stad klinkt interessant,’ glimlachte ze, ogenschijnlijk rustig. ‘Ik ben nog nooit in Wintanceastre geweest. Ik zou dolgraag de bezienswaardigheden aanschouwen en wie weet komt mijn geheugen inderdaad terug.’ En zien of Rose ergens te spotten valt.

Samirs wenkbrauwen gingen nóg iets verder omhoog toen de jonge vrouw vertelde dat ze zelf een onderzoekster was, gespecialiseerd in iets wat ze chemie noemde. Maar toch zou hij minder verbaasd hebben gekeken dan de eerste en beste Engelse heer. ‘Thuis in mijn land hadden veel vrouwen dat soort passievolle tijdsbestedingen. Maar dat was vaak iets als literatuur, dans, botanie of zelfs handelen. Ik heb echter nog nooit gehoord van een vrouwe die voor haar lol zich interesseert in alchemie,’ antwoordde hij.
Plots, zonder dat hij het eigenlijk doorhad wat er nu gebeurde, stond ze voor hem. Met zachte vingers raakte ze voorzichtig, heel voorzichtig, de beurse plek op zijn wang aan. Geschrokken deinsde hij achteruit, botsend tegen de blijde aan. Zijn ogen keken haar strak aan, zijn wangen rood. ‘Raak me niet aan, alstublieft..., vrouwe,’ stamelde hij. ‘Als íemand dat gezien heeft, dan… u…’
Hij herpakte zich met moeite, schudde zijn hoofd, ontweek nu haar blik. ‘Het is niets ernstigs, vrouwe. Ik ben hier als een slaaf. Dit gebeurt soms. Maakt u zich er alstublieft niet druk over.’

Rose trok geschrokken door zijn reactie haar hand terug. 'Sorry, ik wilde je niet...' Ze viel stil. Liet de woorden die hij had gezegd tot haar doordringen. Ze had gedacht dat ze per ongeluk een grens bij hem over was gegaan, maar schijnbaar was ze een culturele grens over gegaan. Een slaaf. Het woord echode in haar hoofd en legde een mist over de andere woorden die hij sprak. Misschien was ze naïef geweest dat ze het niet eerder had gezien, maar tegelijkertijd was ze blij dat haar hoofd niet zo werkte: dat ze iemand niet als slaaf kon zien. De touwtjes knoopten zich langzaam aan elkaar in haar hoofd. Hij was een slaaf vanwege zijn huidskleur. Misschien of misschien zelfs waarschijnlijk kwam hij niet uit Engeland.
Ze voelde voor de man. Weggerukt uit zijn land, behandeld als een derderangsburger. Niet eens een werker voor de koning, maar een slaaf. Ze kon wel huilen voor hem, maar kon zich inhouden met de gedachte dat dat hem niet verder zou brengen. Wat kon ze doen? Ze was zelf nog een vreemdeling. 'Ik... Sorry,' zei ze zacht. Een sorry niet meer omdat ze hem had aangeraakt, maar een sorry voor zijn situatie.
Ze trok de mantel die hij haar had gegeven uit en stak deze met een verdrietige glimlach naar hem toe. 'Je hebt het denk ik harder nodig dan ik. Ik zal je alleen laten.' Ze slikte en toen nogmaals: 'Sorry.'

Heel kort liet hij die gedachte door zijn hoofd gaan. Interessant een passie voor geneeskunde. Niet veel vrouwen van adel hadden die passie, maar hij vond het wel bij deze vrouw passen. Hij knikte als antwoord op haar woorden, maar vanbinnen voelde hij een groot enthousiasme opbouwen. Hij moest het eigenlijk de kop indrukken. Had hij niet net nog zichzelf eraan herinnerd dat een affaire met een vrouw van stand een slecht idee was? Maar Charles was een opstandige man, met vlagen erg recalcitrant en soms een tikkeltje arrogant. Hij luisterde slecht naar anderen en schijnbaar ook niet naar zichzelf.
'Laten we meteen gaan,' hoorde hij zichzelf zeggen. 'Als u nog niet heeft gegeten, kunnen we bij de bakker een brood ophalen. Je kunt zelfs brood kopen dat al belegd is! De bakker werkt samen met de vissers van onze mooie stad namelijk.'
Hij liep voor haar uit de kamer uit en hield de deur open zodat ze erdoorheen kon stappen. Ondertussen sprak hij Minny aan: 'Haal onze jassen en breng ze naar de voordeur.' Aan Vera vroeg hij: 'Hoe zou je graag de stad willen zien? Wandelend of ter paard?'