Life Before Life

Ze excuseerde zich. Waarom zou zij, een edeldame, zich excuseren? Samir keek verward naar de jonge vrouw tegenover hem. ‘Het is uw schuld niet, vrouwe, zo bedoel ik het niet,’ zei hij onhandig, bang dat hij haar op de een of andere manier had gekwetst. Haar glimlach was verdrietiger dan hij ooit bij haar had gezien, en haar anders zulke sprankelende ogen keken sip. Om de een of andere rare reden merkte hij dat hij haar op wilde vrolijken, al wist hij niet hoe. ‘Het spijt mij als ik u op de een of andere manier heb gekwetst, dat was niet mijn bedoeling geweest. U bent niet van hier… Maar als iemand ons zo samen zag, zou dat uw reputatie kunnen schaden.’ Hij sprak er maar niet van welke straf híj zou krijgen, want ze zag er al zo aangedaan uit. ‘Ik wil u graag alles uitleggen over mijn beroep, vrouwe, dat meen ik heus. Maar u dient er dan goed aan om een chaperonne mee te nemen, of ervoor te zorgen dat wij altijd publiekelijk zijn.’ Hij trok de mouwen van zijn tuniek verder over zijn polsen heen, keek even naar zijn mantel die zij hem weer voorhield. Hij nam hem aan, maar trok hem niet aan. ‘Het spijt mij zo dat de regels hier zijn.’

Vera knikte de prins toe, tot haar eigen verbazing enigszins vermaakt door zijn enthousiasme. Alsof ze twee pubers waren en hij haar had weten te strikken voor een dansfeestje in de plaatselijke pub. Niet alsof ze een middeleeuwse prins waren en een getrouwde vrouw uit de eenentwintigste eeuw… ‘Laten we te paard gaan,’ antwoordde ze. Dan zit ik tenminste hoog en heb ik misschien minder kans dat mensen iets tegen me zeggen, dacht ze. Misschien ziet het er adelijker uit. Hoewel ze het liefste alleen de bibliotheek was ingedoken om informatie te vergaren, kon ze niet ontkennen dat ze ook nieuwsgierig was naar het Winchester uit de twaalfde eeuw. Zou ze veel plekken herkennen?
Toen Minny terugkwam met warme wollen mantels met twee gaten voor de armen (wat blijkbaar moest doorgaan voor een soort jas), vroeg Vera haar: ‘Enig nieuws al van mijn zus?’
‘Nog niet, vrouwe. Ze is niet teruggekeerd op haar kamer.’
Vera nam de manteljas aan en knikte haar toe, haar ongerustheid verbergend. Waar kon Rose wezen? Ze dwong haar lippen tot een glimlach en richtte zich tot de prins: 'Voor mij graag een mak paard, mijn heer. Ik ben niet zó'n goede ruiter dat ik zo'n merrie als de uwe aankan.'

Rose staarde hem een paar seconde aan, niet goed wetend hoe ze nu verder moest gaan. Ze voelde zoveel verdriet voor hem. Plaatsvervangend verdriet. Ze kon niet eens proberen te beseffen hoe het moest zijn om uit je land weggetrokken te worden en tot slaaf gemaakt te worden, maar toch leken haar hersenen heel erg hun best te doen wel dit voor te stellen. En een klein stemmetje ergens achter in haar hoofd schreeuwde met een gebalde vuist: 'Een chaperonne? Wat denken deze mensen hier wel niet? Dat een vrouw niet kan werken? Dat een vrouw dom is? Dat een vrouw niet voor zichzelf kan zorgen?
Ze wilde terug. Ze wilde heel graag terug naar huis, naar waar het vertrouwd was, waar er geen slaven meer waren en waar vrouwen misschien nog steeds voor hun rechten moesten strijden, maar waar ze meer mochten dan in deze tijd.
Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar kon de woorden niet bedenken. Toen hoorde ze gelukkig andere stemmen.

Charles lachte hardop. 'Zeker, zeker. Een prachtig, maar mak paard voor de vrouwe. Een goede keus, zeker in zo'n drukke stad als Wintanceastre.' Na zijn mantel aan te hebben getrokken, duwde hij de zware ingangsdeur open - daar had hij overigens discreet een gebaar voor gemaakt naar de bewaker dat hij de deur niet had hoeven openen - en liet Vera daar door naar buiten gaan waarna hij haar volgde. 'Ik ben zeer benieuwd wat je van Wintanceastre vindt. Waar zei je ook al weer dat jullie vandaan kwamen?'
Maar voordat hij antwoord had kunnen verwachtte van de schone vrouwen, kwam een gedaante naar hen toegesneld. Ze had haar rokken een beetje opgetild om meer vaart te kunnen maken. Ze knikte hem gehaast toe en richtte zich toen tot haar zus. Ze fluisterde, maar amper. Ze had een verhitte ondertoon in haar stem, alsof er iets ergs was gebeurd. Charles keek op naar de richting waaruit ze was verschenen. Daar zag hij enkel de Saraceense slaaf bij de blijde staan. Zijn glimlach verdween.

'Veer...' Rose voelde tranen achter haar ogen branden. 'We horen hier niet. Ik wil naar huis. We moeten een manier vinden om terug naar huis te gaan... Deze plek is...' Ze schudde zachtjes haar hoofd. Nee, ze wilde hier geen minuut langer blijven.

Terwijl Charles over paarden praatte en over de stad, gleden Vera’s gedachten naar het verleden. Paardrijden. De laatste keer dat ze echt daadwerkelijk zelf op een paard had gezeten, en dus niet als een verregend hoopje ellende voor iemand in het zadel, was met John geweest, bij het prachtige landhuis van zijn ouders in de countryside. Het leek honderd jaar geleden, zo net voor de oorlog. Ergens voelde ze zich schuldig, alsof ze nu, door te gaan paardrijden met een andere man, John verloochende. Maar dat was onzin, zei ze tegen zichzelf; in dat opzicht zou de dan níets kunnen doen… En toch…
Met geweld kwam ze weer terug in de werkelijkheid. Rose was opeens verschenen – goddank! – maar Vera’s opgeluchte gezicht betrok gauw toen ze het oversture gezichtje van haar zus zag. Ze sloeg haar armen om haar heen en voelde dat ze beefde. ‘Rose, lieve Rose,’ zei ze zachtjes. Ze was geschrokken om haar zus zo te zien; ze was gewoonlijk zo’n lieve zonnestraal. Wat had haar zo overstuur kunnen maken? Ook zij wierp een blik in de richting waaruit zij was verschenen, en ook zij zag de Saraceense man – hoe heette hij ook alweer – Simeon, Samir? Haar gezicht betrok...
‘Kom,’ zei ze zachtjes. ‘Kom, we gaan naar onze kamers.’ Ze sloeg nu haar arm om de schouders van haar zus heen, en keek voor een ogenblik naar prins Charles. ‘Excuseert u mij,’ zei ze slechts tegen hem, en liep toen met Rose de gang op richting hun slaapvertrek.

Samir’s gezicht was een mengeling van emoties toen hij de jonge vrouw nakeek – gespannen, betrokken, verbaasd, schuldig, boos. Ze had geen woord meer tegen hem gezegd, en was van hem weggelopen. Wat was er nu precies? Had ze gedacht dat hij een of andere engineer was met status, en geen arme luis van een slaaf, en was boos, omdat ze dacht dat hij haar voor het lapje had gehouden? Schaamde ze zich en ging ze daarom weg? Of wist ze het daadwerkelijk niet? Engelsen! Niet te peilen…
Terwijl hij haar nakeek, voelde hij plots zijn hart in zijn laarzen zakken. In de deuropening, waar vrouwe Rose net in was gevlucht, ving hij de blik op van prins Charles. Een blik die weinig, heel weinig goeds beloofde. Samir mompelde een Arabische verwensing en stond als aan de grond genageld. Zijn eerste reactie was: vluchten. Maar dat verwierp hij al gauw. Hij kon nergens heen. Niet zolang zijn familie binnen deze kasteelmuren zat. Dus bleef hij staan, zijn voeten uit elkaar, zijn armen over elkaar heengeslagen waarin hij nog steeds de wollen mantel vasthield, en zijn kin een stukje geheven; recalcitrantie straalde uit zijn donkere ogen. Hij had niets misdaan, en dat wist hij, en aan die gedachte klampte hij zich vast.

De gangen trokken aan haar voorbij totdat ze uiteindelijk uitkwamen in de halfronde kamer. Rose liet zich even op bed zakken om vervolgens meteen weer op te staan. Ze was te opgefokt om nu rustig te gaan zitten. In plaats daarvan begon ze rondjes door de kamer te lopen. Nu ze alleen waren was er geen reden meer om haar stem in te houden en vol woede en verdriet begon ze aan een woordenstroom. 'Vera, ik weet niet waar we terecht zijn gekomen. Wat een freak show. Een shit zooi. Een shit show, verdomme!' Ze vloekte niet vaak, maar het was nu gerechtvaardigd. 'Deze plek is de hel. Ze hebben hier slaven. Hoorde je dat goed? Slaven. En ik denk niet dat hij hier vandaan komt. Nee, hij zal wel meegenomen zijn uit zijn eigen land als slaaf. Dat bedenk je toch niet? Wie ontvoert nou een ander mens alleen op de grond dat die persoon een andere huidskleur heeft en dus minder waard is. Dat is zulke onzin. Onzin zeg ik je!' Ze was nu gestopt met lopen. Woede was de overhand aan het nemen. 'Ik wil terug naar huis. Weg uit deze rottijd die schijnbaar ons Wincester is maar dan zonder alle mensen die we kennen. Een plek waar wij wel gewoon kunnen werken en waar geen slaven zijn. Nee onze tijd is ook niet fantastisch, er is nog steeds discriminatie, maar het is er beter.' Ze had de woorden gezegd voordat ze ze had overdacht. Was het beter in hun tijd? Was het echt beter? Woede sloeg om in een met verdriet gevulde wanhoop. 'Hoewel, onze tijd is ook een fucking shit zooi! Hoeveel mensen zijn er wel niet vermoord? En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die zijn vermoord enkel omdat ze Joods zijn. De wereld is een hel. Nee, nee de mensheid is een hel! Wat zijn wij verschrikkelijk.' Ze had het niet gemerkt, maar tranen stroomden nu over haar wangen terwijl haar mond al haar gedachtes probeerde uit te spugen. Wat er over bleef in haar hoofd was een totaal verlies van vertrouwen in de wereld. Ze viel stil. Wat was er nog te zeggen. Zij die altijd had geprobeerd toch van de wereld een beetje een betere plek te maken, kon niks doen tegen het leed van de wereld. En nu al helemaal niet meer. Nu zat ze hier vast. Ze zou haar onderzoek nooit afmaken en wie weet hoeveel van haar ontdekkingen waren gebruikt voor het verkeerde. Zou, als alles erop aan kwam, zij meer positieve dan negatieve invloed hebben gehad op de wereld, op de mensen om haar heen? Ze durfde er niet over na te denken.

Vanuit zijn ooghoeken had hij Vera en Rose weg zien lopen, terug het kasteel in. Net nu hij dacht een moment alleen te hebben met de schone vrouwe, een moment waarop hij haar interesse had kunnen wekken, had deze slaaf iets gedaan om dat te verhinderen. Eigenlijk boeide het hem helemaal niet, maar hij voelde woede in hem opborrelen en die moest eruit. Met ingehouden stappen, bewust gekozen om de dreiging te vergroten, wandelde hij richting de engineer, alsof de slaaf zijn prooi was. Voor de man hield hij stil. Een seconde lang keek hij de Saraceen alleen maar aan. Toen, langzaam en beheerst vroeg hij: 'Waarom was de jonge dame zo overstuur?'

In eerste instantie was Vera boos geweest, een boosheid die zich verder ontwikkelde naarmate ze door de gangen liepen. Die Saraceen, had hij iets gedaan? Had hij iets gezegd tegen Rose, iets snerends of kwetsend, of – God, liet dit alsjeblieft niet waar zijn – had hij aan haar gezeten? Had hij iets geflikt dat haar zus nu zo overstuur had gemaakt? Ze zóu hem, al moest dat met haar eigen blote handen regelen! Die vuillak, hoe dúrfde hij..!
Maar die kwaadheid verdween in het niet toen ze eenmaal bij Rose’s kamer waren aangekomen en zij van wal stak. Ze liet Rose praten, viel haar niet in de reden – en bij haar verdriet, angst en wanhoop glinsterden ook plots de tranen in haar ogen. Vera was een koude, een koele ijskoningin voor buitenstaanders; bij haar zus kon ze echter zijn wie ze was. Ze kenden elkaar als zichzelf, als geen ander, als hun eigen harten. Wanneer haar zus zo’n smart had, voelde zij die ook.
Zodra Rose stil was en er geen woorden meer waren, slechts tranen, sloeg Vera haar arm om de trillende schouders van haar zus heen. Ze had geen sussende woorden, geen goede hoop. Ze zei slechts zachtjes met een stem die zowel trilde als vastberaden klonk: ‘We komen hieruit. Er moet en zal een weg zijn. Dan gaan wij terug naar ons leven waar wij de wereld een klein, heel klein beetje mooier kunnen maken, het ene kleine stapje na het andere kleine stapje.’ Ze veegde de tranen van haar wangen af. Hoe graag wilde ze haar eigen woorden geloven! In haar hoofd bleef de oude, onbeantwoorde kreet van een jong kind klinken: Wat gaat er met ons gebeuren?

Samir was stil blijven staan, en hoewel zijn hart in zijn borstkas hamerde, was zijn gezicht een ondoorgrondelijk masker. Alleen zijn ogen schenen te leven, en die keken even dreigend en kwaad als de prins. ‘Dat kunt u haar beter zelf vragen, mijn prins,’ sprak hij, en de laatste woorden klonken net niet sarcastisch. Nét niet. Zijn oude recalcitrantie stak de kop op, net zoals vroeger, in Jeruzalem, en in de begintijd van zijn verblijf hier in dit arrogante Engeland. Hij voorvoelde dat hij nu zelf degene zou wezen wie zou boeten, dus maakte het hem niet uit wat er zou gebeuren, en dat wakkerde zijn agitatie alleen maar meer aan als olie op vuur. Hij tilde zijn hoofd een beetje schuin, toen hij strak vervolgde: ‘Ze kwam er net achter dat ik een slaaf was, heer. Meer niet.’

Rose klemde zich stevig vast in de omhelzing van haar zus. Haar gezicht verborg ze tegen de nek van haar zus. Haar tranen stroomden en ze liet ze nu de vrije loop gaan. Haar hele lichaam schokte zachtjes elke keer dat ze weer naar lucht moest happen door het huilen. Ze hoorde de zachte woorden van haar zus en probeerde antwoord te geven, maar haar stem werkte niet meer mee, dus knikte ze zachtjes. Een weg hieruit. De wereld een heel klein beetje mooier maken. Dat wilde ze heel graag, maar ze begon er steeds meer aan te twijfelen of dat wel echt een mogelijkheid was. Viel de wereld wel mooier te maken, of was de mensheid gedoemd en deed de natuur er maar beter aan om de mensheid uit te roeien met één of andere ziekte of zo ( ))))))))))))) ).

Hij maakte het hem heel erg makkelijk door op zo familiar en opstandig tegen hem te praten. De woorden die Simeon daarachteraan sprak deden er allemaal al niet meer toe. Het maakte niet uit wat hij wel of niet had gedaan. Hij had iets gedaan en deed er nu slim over. Charles, die net een stukje langer was, bestudeerde het gezicht van de Saraceen even. Toen, zonder zijn gezicht verdere emotie te laten tonen, sprak hij weer: 'Ga naar de wapenkamer en zeg ze dat je vijf zweepslagen hebt verdiend. Doe je dat niet, dan zal ik mijn vader moeten inlichten over dit incident. Die is minder mild ben ik bang...' Charles stapte opzij zodat Simeon er langs kon en legde zijn handen in zijn rug. Goed, dat was opgelost. Nu moest hij vrouwe Vera weer alleen zien te krijgen. Hij moest en zou haar aandacht winnen.

Hij had het kunnen verwachten. Wat anders? Het was zijn eigen stomme schuld geweest…
Er lag een onaangename afstand tussen Samir en zijn omgeving. De dingen leken buiten hem om te gebeuren, en bleven gebeuren, waar hij niets aan kon doen. Hij had de zweepslagen gehaald. Hij was lang niet meer zo stoer geweest, en toen hij zijn tuniek over zijn hoofd trok en de zweep nieuwe sporen trok op de oude littekens, had hij zijn lippen stevig op elkaar geklemd en ging zijn ademhaling snuivend; hij hoorde zichzelf in het Arabisch mompelen, wat wist hij niet eens meer. Hij was als verdoofd, waar heden en geschiedenis in elkaar overvloeiden als een surreële droom van pijn, bloed en spijt.
Maar het waren er maar vijf. Eigenlijk was het zo alweer om voordat hij er erg in had. Hij had zijn tuniek weer aangetrokken, deze keer met zijn mantel daar weer overheen want hij had het nog kouder dan eerst, en strompelde terug naar de blijde. Daar ontmoette hij de koning met gevolg die het prototype kwam inspecteren. Van heel ver weg hoorde hij zijn eigen stem komen die antwoordde op de vragen van de koning en vertelde over het nut van wielen. Wielen! Wie maalde daar nu om… Terwijl hij de koning met een serieus gezicht naar de blijde zag kijken, zag hij hetzelfde gelaat voor zich in het verleden; wreed, strak, onpersoonlijk onder de warme zon. Toen had hij een maliënkolder gedragen, en een tuniek van het mooiste zijde met het koninklijk wapen erop geborduurd. Zijn haar had gewapperd in de warme wind en had zich vermengd met de as van brandende huizen en families... Het leek een mensenleven geleden…
De tijd leek een verknipt boek, waar van alinea naar alinea gesprongen werd. Samir vond zich plotseling weer in de gang in de buurt van zijn werkruimte en kamer zonder dat hij precies wist hoe hij hier was gekomen. Hij kon zich eerlijk ook niet meer herinneren wat de koning van het prototype had gezegd. Hij had er niet nog meer zweepslagen bij en hij had niet gehoord dat er door zijn incompetentie wraak zou worden genomen op zijn familie, dus het was wel goed gegaan, dacht hij.
De werkruimte was stil en de haard uit. Zijn vader was er niet, Samir wist niet waarheen. Een luik klapperde in de wind. Met klamme handen liet hij zijn mantel vallen op de tafel en greep naar de mand met houtblokken om een vuur aan te maken.

Het was iets later geweest op de dag, maar Vera was alle besef van tijd kwijt. Ze had enige tijd geleden afscheid genomen van Rose in haar kamer, en had gezegd dat ze naar de zitkamer was met de vogels om informatie te zoeken. Net als haar zus brandde Vera van het verlangen om terug te keren naar hun eigen tijd, en Vera hoopte dat boeken openbaringen konden bieden.
Zodoende stond ze dus weer in dezelfde kamer. Een bediende had onderhand het haardvuur aangemaakt. De knisperingen van de vlammen, het zachte getjilp van de vogeltjes en het geluid van omslaande bladzijden waren de enige geluiden in de stille ruimte. Vera stond bij de boekenkasten en had er af en toe een boek uitgehaald om te lezen. Ze had een kopie gevonden van enkele werken van ene Anna Komnene, die een Turkse prinses bleek te zijn geweest, die onder andere over de eerste kruisvaart had geschreven, die enkele jaren geleden (dat zij, enkele jaren voor 1112) had plaatsgevonden. Vera had het boek slechts scannend gelezen, maar één passage bleef haar bij: ‘Ze legden de lichamen van de doden bij elkaar. Het werd niet zozeer een heuvel… eerder een berg, heel hoog en heel breed. Zo’n enorme hoeveelheid botten was het.’ Vera had niet verder willen lezen, want de kruistochten was niet iets wat hen zou kunnen helpen met het oplossen van hun eigen probleem; maar ze maakte in haar gedachten een aantekening van waar het boek stond voor wanneer ze het later ooit nog nodig mochten hebben. Ja, blijkbaar was er in de gruwelijke oorlogsvoering in geen acht eeuwen iets veranderd of verbeterd…
Ze snuffelde nu verder door de boekenkasten. Soms praatte ze zacht tegen de vogeltjes, stelde hen vragen waar ze zelf mee worstelde of retorische vragen als: ‘Dit boek is in Latijn. Kunnen jullie dat voor mij voorlezen?’. Het zonlicht gleed steeds verder de kamer in, en het cognackleurige licht vermengde zich met de rode vlammen van de open haard. Ze had nog niets gevonden over mythes en sprookjes, niets over tijdreizigers of andere buitensporige verhalen. Ze werd er moedeloos van, maar wilde niet opgeven en begon aan de laatste boekenkast in de ruimte. Blijkbaar was men serieus in de middeleeuwen; of althans, was deze zitkamer gevuld met serieuze boeken.

Nadat Rose wat was bijgekomen, was ze weer even op bed gaan liggen. Haar hoofd stond op ontploffen en de tranen en gedachtentrein hadden haar vermoeid. Tegen alle verwachtingen in, was ze in slaap gevallen. Toen ze weer wakker was geworden, voelde ze zich beter. Ietsjes in ieder geval. De hoofdpijn was weer iets afgenomen en ze kon iets beter alles rationaliseren. Eén van die meer rationele gedachten was dat ze sorry moest gaan zeggen tegen Samir. Ze voelde zich schuldig en egoïstisch over hoe ze had gereageerd. Ze had haar probleem ervan gemaakt terwijl hij juist het echte slachtoffer was. Natuurlijk had ze kunnen denken zoals de rest: hij was maar een simpele slaaf en daar hoefde je geen sorry tegen te zeggen, maar zelf zou ze zo in haar leven nooit kunnen denken.
Ze klopte op de deur van wat haar was verteld dat de werkruimte van Samir was. Ze had geen chaperonne meegenomen (natuurlijk niet. Dat was iets wat ze weigerde). Ze voelde een lichte tegenzin, gevoed door de schaamte dat ze van zijn probleem de hare had gemaakt. Zonder te wachten op antwoord, duwde ze voorzichtig de deur naar de werkkamer open.
Ze zag Samir achterin de kamer zitten, gehurkt bij wat waarschijnlijk een vuurtje zou worden. 'Mag ik binnen komen?' hoorde ze zichzelf voorzichtig vragen.

Na het voorval was Charles teruggegaan naar zijn verblijf. Hij had een kamermeisje opgedragen om hem ontbijt te brengen (als er iets was waar hij geen behoefte aan had, dan was het wel weer in een discussie raken met zijn vader) en had uitgebreid zijn ontbijt gegeten in zijn bed. Hij had een paar bladzijden gelezen van een boek totdat hij zich er niet meer toe kon concentreren.
Toen was hij opgestaan en had hij nog eens heroverwogen wat hij met de rest van zijn dag ging doen. Hij was langs de kamers van de vrouwelijke gasten gegaan, maar deze bleken leeg. Even was hij bang dat ze misschien zomaar weg waren gegaan, maar de kamers leken nog bewoond. Omdat het geen zin had om te zoeken naar de vrouwen in het grote gebouw, en laten we wel wezen, hij wilde ook niet overkomen als een wanhopige stalker, besloot hij eerst bij zijn schildknaap te kijken en daarna één van de andere adelijken uit te dagen voor een zwaardgevecht.
Niet heel veel later stond hij buiten. Hij had nu een harnas aan en zijn zwaard schitterde in de namiddag zon. Tegenover hem stond Egbert, een achterneef van hem met wie hij het prima kon vinden, maar met wie hij nooit echt vrienden was geworden, zelfs al kenden ze elkaar al sinds kinds af aan. Zijn achterneef was altijd al lui geweest en het feit dat hij nog niks echts gedaan had in zijn leven beviel hem wel. Hoe anders was dat met Charles, die het idee had dat hij zichzelf juist moest bewijzen en die hunkerde naar spanning.
Hun zwaarden kwamen luid tegen elkaar aan en weerklonken over het plein. Misschien waren ze wel te horen in een zekere kamer waar een vrouw met vogels was. En heel misschien, kon ze door het raam wel kijken naar prins Charles.

Vera neusde de laatste boekenkast door, maar tot haar spijt waren alle titels in het Latijn. Ze kende slechts de Latijnse benamingen voor alle medische en geneeskundige termen; en zelfs daar was ze een ramp in en haalde altijd alle woorden door elkaar. Met hakken over de sloot had ze haar examen daarin gehaald, dus ze had geen hoop dat ze door deze boeken heen kon lezen. Bovendien verwachtte ze dat alle boeken gingen over serieuze onderwerpen als religie, oude filosofie misschien. Zeker niet over sprookjes als tijdreizen.
Buiten klonk een geluid alsof een fiets omviel. Haar gedachten dwaalden af door een nieuw idee. Stel dat Rose en zij wél dood waren, en gereïncarneerd waren in een andere tijd? Dat mensen terugkomen en verschijnen in verschillende tijdperken? Dat men elkaar opnieuw ontmoet, onwetend van hun eerdere levens? Vera, Christen, had zich nooit verdiept in de reïncarnatietheorie van de oosterse geloven; het hele idee leek haar onwaarschijnlijk, omdat zij en haar zus nog hun herinneringen hadden. Met reïncarneren verwachtte ze dat je weer als baby begon, niets wetende van je vorige leven… In het koninklijk kasteel van middeleeuws Engeland vermoedde ze al helemaal nooit een boek te vinden over Aziatische religies. Spijtig.
Opnieuw klonk het metalen geluid dat ze niet kon plaatsen, alsof iemand een pan liet vallen. Het had nu een meer ritmisch geluid, en ze wierp een blik uit het raam. Ver beneden op het plein zag ze de oorsprong van het geluid; twee mannen waren aan het zwaardvechten. De ene man herkende ze niet, ze zag dat de ander de prins was.
Geboeid bleef ze kijken. Ze cirkelden om elkaar heen, hun zwaard voor hun uitgestrekt, om dan toe te slaan en te pareren; dan bovenhands, dan weer onderhands, dan links een ingang zoekend, dan rechts. Het zag er haast uit als een dans, een ingewikkelde dans, met de dood. Hoe anders was deze manier van vechten dan de strijd van haar tijd! In de oorlogen in haar tijd werd er gevochten met geweren, karabijnen, kanonnen, artillerie en atoombommen; een strijd gevoerd door vizieren met een vijand die te veraf was om direct contact mee te hebben. Dat was wel anders dan met een zwaard, met wie je je tegenstander in de ogen kon kijken…
Als de reïncarnatietheorie zou kloppen, zou ze dan deze twee mannen al hebben ontmoet in een ander leven? Zouden zij een van de soldaten zijn geweest, verkleumd in de modderige loopgraven? Zouden zij beschietingen hebben geleid, mitrailleursnesten onschadelijk hebben gemaakt, zouden ze hebben gevochten als oorlogspiloot, of misschien in de marine? Zouden ze ooit gewond zijn geraakt en door haar handen verbonden? Zouden zij elkaar ooit hebben ontmoet? De gedachte eraan maakte haar op de een of andere manier nog bedrukter en verdrietiger dan ze al was.

Samir was geen krijger en miste daarvoor ook de talenten; maar nu sprong hij overeind met een snelheid en vastberadenheid waarvoor zelfs een ridder zijn bewondering zou hebben uitgedrukt. Hij vloog naar de deur toe, wierp een hele snelle blik op de gang, trok vrouwe Rose naar binnen en klapte de deur dicht. Zijn gezicht stond gespannen, zijn ogen waren nu gefixeerd op haar gezicht; zijn hand had hij nog om haar bovenarm geklemd. ‘Heeft niemand je gezien? Heeft níémand gezien dat je hier binnen kwam?’ In zijn agitatie vergat hij zelfs de correcte aanspreekvorm voor een edelvrouwe.
En daar had je het. Dat verschrikkelijke, prachtige, langgerekte gevoel tussen het moment dat je je teen stoot en het moment dat je de pijn gaat voelen. Hoe lang zal het dit maal duren? Hoe erg zou het dit maal zijn? Samir liet de vrouw voor zich los, en vertrok zijn gezicht in een grimas toen de pijn van de nieuwgemaakte zweepslagen door zijn zenuwbaan gierde. Hij mompelde een verwensing in zijn moedertaal, draaide zich om. Iets doen. Ga iets doen. Leid je gedachten af. Kom op!
Hij knielde neer bij het kleine haardvuur waarmee hij bezig was geweest om het aan te steken. Zijn hand trilde toen hij een nieuw blok hout uit de mand pakte en in het vuur legde. Hij was boos; boos op zichzelf, boos op de prins, boos op de koning, boos op de pijn, zelfs boos op deze edelvrouwe, die nu, net na zijn straf, hem op kwam zoeken; alléén, tegen zijn adviezen in. Wat was ze aan het denken? Dat het leven in dit kasteel een gezellige lente-picknick was?
De pijn nam gauw wat af. Dat had hij wel verwacht, want het waren maar vijf zweepslagen geweest. Hij herpakte zichzelf. Zonder haar aan te kijken, met een vlakke stem om zijn emoties te verbergen, zei hij: ‘Kan ik u ergens mee helpen, vrouwe?’

Voordat ze doorhad wat er gebeurde, had hij haar met een stevige grip om haar arm naar binnen getrokken. Ze voelde de vingerafdrukken van zijn hand nog in haar arm toen hij naar de open haard toe liep en verder ging deze aan te maken. Zijn bewegingen leken anders, gecontroleerder dan dat hij eerst had bewogen. Maar misschien beeldde ze het zichzelf alleen maar in.
Ze ademde in, alsof ze moed verzamelde om antwoord te geven op de vragen of alsof ze de tijd nam om haar woorden voorzichtig uit te kiezen om zijn agitatie niet verder te vergroten. Misschien was het wel beide. 'Nee, nee. Niemand heeft me gezien,' probeerde ze hem gerust te stellen. Ze keek naar het gelaat bij de open haard. 'Ik kwam enkel om mijn excuses aan te bieden voor mijn reactie buiten.' Ze was even stil, bevochtigde haar lippen. 'Het overviel me een beetje...' Ging ze nu de waarheid spreken waarom het haar had overvallen? Dat ze het verschrikkelijk voor hem vond en dat ze in een vicieuze cirkel van het leed van de wereld overdenken was geraakt? Daar schoot hij eigenlijk niet heel veel mee op, dus ze besloot het voor zich te houden. In plaats daarvan vervolgde ze: 'Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om als slaaf te leven. Waar komt u eigenlijk vandaan?' Toen, zich bewust dat hij haar snel naar binnen had getrokken, zei ze: 'Sorry, als u uw rust wil kan ik ook weggaan. Ik kwam alleen voor mijn excuses.'


Hoewel Egbert lui was, was hij een sterke verdediger. Hij viel weinig aan, maar als hij het deed, dan waren het rake klappen. De stijl van Charles was veel agressiever. Steeds zoeken naar de opening en als deze er niet was, proberen deze zelf te creëeren.
Egberts zwaard flitste in het zonlicht en het volgende moment kwam deze dicht langs het gezicht van Charles. Hij voelde hoe het zwaard net aan zijn wang raakte. Als in slow motion zag hij het gezicht van zijn neef veranderen; een grijns van overwinning verscheen op zijn gezicht. Eentje die Charles alleen maar erger deed willen winnen.
Charles stapte naar achter. Nam een splitsecond om na te denken, dook toen onder het zwaard van Egbert door en duwde met een hard klap van de achterhand van het zwaard op de borst van Egbert. Hij wankelde. Charles zette zijn gewicht bij.
Luid gekletter van de harnassen die tegen de grond aan kwamen vulde het plein. Hij had gewonnen. Met een tevreden lach bleef hij op de grond liggen, zijn blik naar de hemel en uithijgend van het gevecht. 'Niet slecht gedaan,' zei hij zijn medespeler. 'Gefeliciteerd,' klonk het terug, maar Charles meende wat bitterheid te horen wat hem juist een groter gevoel van victorie gaf.
Hij kwam overeind en voelde aan zijn wang. Een klein straaltje bloed liep naar beneden. Misschien even kort langs de dokter. Of, hij voelde zijn hart een sprongetje maken. Vera had gezegd een interesse te hebben in het medische.  Hij kon bij haar misschien wel langs.

Samir zweeg toen ze praatte. Hij keek haar nog steeds niet aan, staarde een moment in de vlammen. Uiteindelijk zei hij op haar laatste woorden: ‘Nee, blijf, alstublieft. U vraagt, ik zal antwoorden.’ De pijn in zijn rug was nu afgezwakt naar een brandend gevoel. Irritant, maar draagbaar. Hij ademde even diep in en uit door zijn neus en kwam overeind. Ze zag er ietwat bleekjes uit, maar toch schitterde er iets in haar ogen wat hij niet gelijk kon plaatsen. Moed? Verdriet? Hij wist het niet. Ietwat onhandig gebaarde hij naar de houten bank achter de werktafel, de enige zitplek die de werkruimte bezat. Zelf ging hij op zijn bed zitten dat tussen de haard en een kast was verstopt. ‘Ik dank u voor uw excuses, maar ik moet bekennen dat ik het niet snap. U heeft nergens om sorry over te zeggen. Heeft u waar u vandaan komt dan geen slaven?’ Hij keek haar met een ietwat verwilderde blik aan. Hij voelde zich verward, beschaamd, van slag af, gespannen, warm en koud, om de beurt. Sinds zijn aankomst in Engeland had hij nooit meer gepraat met een vrouw; tenminste, niet op zo’n manier. Hoogstens wat woordenwisselingen met wat bedienden, een snel babbeltje daar, een toespeling hier; sommige jonge bedienden maakte het iets minder uit dat hij een Saraceen was, en hadden graag een uurtje in het land van de duizend-en-één-nachten verbleven met de knappe, mysterieuze Saraceen. Het had echter nooit zo’n rare wending als het gesprek met deze jonge edelvrouwe; alsof zij verder keek dan zijn slavenafkomst alleen, en dat maakte hem verward.
‘Ik kom uit Jeruzalem,’ antwoordde hij toen op zijn eerdere vraag. ‘Huize Ben-Jabri was van goede komaf. Ik was daar enigeer en alchemist, net zoals mijn vader, en zijn vader voor hem. Dat was ook de reden waarom, toen de Engelsen arriveerden, ze ons niet vermoordden met de rest van de bevolking; we werden als slaaf mee teruggebracht om hier dienst te doen aan het koninklijk hof.’ Zijn stem was vlak, emotieloos. Hij wilde niet de diepte in met dit gesprek, dat wilde hij nooit. In plaats daarvan vroeg hij: ‘Wilt u mij ook vertellen waar u vandaan komt, vrouwe? Dan snap ik het misschien beter.’

Vera kon niet ontkennen dat het gevecht haar boeide. Dit was anders dan zij kende; dit was eleganter, intensiever en spannender dan een gevecht met vuurwapens, waar de tegenstander te ver weg was om er zo’n intiem contact mee te hebben. Ze wist niets af van de verschillende pareergrepen en aanvalstechnieken die de twee mannen deden, maar in haar onervaren oog leken ze flink aan elkaar gewaagd. Stil stond ze voor het raam te kijken, haar handen over elkaar heengevouwen, het zachte gekwetter van de vogeltjes op de achtergrond.
Toen sloeg de ene man met het geluid van vallende pannendeksels tegen de grond; Vera kon niet voorkomen dat een klein glimlachje haar mondhoeken plooide. De prins had gewonnen, iets wat haar eigenlijk niet heel erg had verbaasd.
Ze trok zich nu terug van het raam, draaide zich om. Ze had het koud gekregen en wreef over haar armen heen om ze warm te krijgen. De boekenkasten staarden haar zwijgend aan. Nee, hier had ze nu niets meer te zoeken. In deze boeken had ze geen aanknopingspunt voor hun probleem gevonden. Ze zou het ergens anders moeten proberen.
Ze nam afscheid van de vogeltjes en liep de kamer uit.

Rose nam plaats op de simpele, houten bank en legde haar handen in haar schoot neer. Ze keek naar de man op het bed die verward leek te zijn dat iemand interesse had in wie hij was. Een bemoedigende glimlach verscheen op haar gezicht.
Ze luisterde naar wat hij haar te vertellen had. Hij kwam uit Jeruzalem. De rest van zijn bevolking had het schijnbaar niet overleefd. 'Is je vader ook mee gekomen?' Vroeg ze, maar Samir bleek het onderwerp te willen veranderen en had haar een vraag teruggesteld. En deze vraag was een moeilijke. Ze probeerde, zo snel als ze kon, te herinneren wat Vera had verteld en dan te kiezen wat ze er zelf over zou vertellen. 'Ik kom uit Yorkshire,' zei ze. Haar stem klonk vreemd in de oren. Gemaakt en  niet oprecht. 'Mijn zus was getrouwd met de neef van de hertog en ik..' - waarom was ze over zichzelf begonnen. Help! Wat ging ze over zichzelf zeggen? - 'uhm woon bij haar sinds haar man is overleden.' Ze glimlachte. Het voelde nep op haar gezicht.
Nu was het aan haar de beurt om het gesprek een andere kant op te bewegen. 'Wat maak je hier? Waar ben je mee bezig?'  Ze stond op van de bank en ging aan de werkbank staan. Bekeek de dingen die daar lagen. Ze zag een boekje met een leren kaft. Een veer naast inkt en een bakje met zand. Verder was de tafel gevuld met zakjes met verschillende poeders en structuren, losse kruiden en stukken van het een en het ander. Ze kon er nog geen touw aan vast knopen.

Samir keek haar aan terwijl ze praatte. Ze leek nu om woorden verlegen, alsof ze net zo min graag praatte over haar afkomst als hij over de zijne. De zus van een weduwe uit Yorkshire, waar ze geen slaven hadden, of in ieder geval niet iemand zoals hij wie haar zo van haar stuk kon brengen. Ze kwam hem haast anachronistisch over, alsof ze onder een steen vandaan was gekropen vanuit een oude tijd waarin slaven niet bestonden. Maar nee, dat was onzin; slavernij had altijd bestaan, voor zover hij wist. Had ze dan zo’n beschermde jeugd gehad dat ze nooit een slaaf had gezien? Maar nee, als vrouwe Rose íets niet leek, dan was het wereldvreemd. Daar leek ze veel te slim voor.
Hij wierp een blik naar de werktafel, waar hij in ordelijke chaos wat boeken, potjes, zakjes en kruiden had liggen. ‘Wat experimenten,’ antwoordde hij vaag. Zijn geheime project over buskruit zat veilig opgeborgen zoals altijd in de kist onder zijn bed; hij was blij met het feit dat hij dat altijd gedisciplineerd opruimde om dit soort situaties te voorkomen. Hij vermoedde dat de jonge vrouw in staat was in vurig enthousiasme naar zijn project te kijken en het dan vervolgens per ongeluk aan prins Charles door te babbelen. De hemel zoude hem behoeden! Hij legde verder uit: ‘Waar je nu naar kijkt, is een restant van een proef om lood in goud te veranderen.’ Goud! Verdorie, hij was door de hele geschiedenis even die stomme schuld om het goudstuk verdwenen. Nog één dag. Anderhalf, eigenlijk, zolang hadden ze hem gegeven. Hij ging even verzitten, verstrakte zijn kaak toen een pijnscheut langs zijn rug joeg. Waarom was hij ook altijd zo’n sukkel met zichzelf in de nesten werken? Hij dwong zich zijn gedachten weer op de vrouwe te focussen. Dat probleem met het goudstuk kwam later wel. Niet nu zij in zijn werkruimte zat. ‘Ik ben hier ook met mijn vader, inderdaad, en met mijn moeder en zusje,’ kwam hij terug op haar eerdere vraag. Daardoor kunnen ze mij ook zo goed chanteren, dacht hij erachter na, maar hij paste er wel voor op om dat hardop te zeggen. Hij ging opnieuw verzitten, rusteloos. Focus, dacht hij. Hij vroeg: ‘Maar u zei dat u ook graag bezig was met alchemie. Bent u bezig met een speciaal project?’

Rose kon een geamuseerde glimlach niet weerhouden toen hij melde bezig te zijn met een proef om lood in goud te veranderen. Dat was ook zo: de grote zoektocht in vroegere tijden om zelf goud te maken. Eeuwen lang hadden alchemisten, onderzoekers en tovenaars hun best gedaan verschillende materialen in goud te veranderen, maar natuurlijk was dat nooit gelukt. Goud is een element. Je kon het niet creëren door atomen samen te voegen, het ontstaat uit goudatomen zelf. Maar Rose besloot niks te zeggen.
Ze liet haar blik over alles op de tafel glijden. Er lag verrassend weinig lood voor iemand die bezig zei te zijn met een lood proef. Daarentegen lag er veel houtskool en zwavel. Ze raakte voorzichtig een paar van de zakjes aan terwijl hij verder sprak. Veel witte poeders. De geamuseerde lach werd nog iets groter. Hij was bezig met buskruit maken, maar aan de verschillende soorten wit poeder te zien, was hij er nog niet. Of hij was misschien vergeten wat het witte poeder was dat hij nodig had: kaliumnitraat ofwel salpeter. Je kunt je misschien afvragen waarom Rose deze ingrediënten meteen met buskruit verbond in haar hoofd, maar ze had buskruit gemaakt letterlijk tijdens één van de allereerste lessen van haar studie chemie. In haar tijd was buskruit vrij makkelijk te maken en kennis die je makkelijk kon opzoeken. Maar ook over het buskruit besloot ze niks te zeggen. Het zou vast niet ingezet worden voor iets goeds.
Rose keek weer naar hem op. 'Fijn dat uw familie hier ook is. Ik kan me niks belangrijkers in het leven voorstellen dan familie.'
Een twinkeling ontstond in haar ogen toen hij haar vroeg waar zij mee bezig was. Het vervelende, zeurende gevoel van spijt, verdriet en gemis werd naar de achtergrond gedrukt. Als ze aan haar project dacht, dan voelde ze zich altijd meteen trots en enthousiast. Heel even overwoog ze of het wel een goed idee was om het te vertellen, maar ze vond dat zolang ze niet teveel in de details ging, ze het wel kon vertellen. 'Ik probeer een voedingsmanier te vinden waarop je alle benodigde vitaminen en voedingsstoffen binnenkrijgt zodat je vol zit nadat je het hebt gegeten. Iets dat goedkoop is en makkelijk op grote schaal te produceren zodat er nooit meer iemand dood hoeft te gaan aan honger. Ik denk dat het mogelijk is, maar ik ben er helaas nog niet.'

Met enthousiaste stappen kwam Charles het kasteel weer binnen lopen. Hij was nog niet binnen, of één van de dames kwam al naar hem toegesneld. 'Mijn heer, zal ik de dokter laten weten dat u langs komt? En kan ik iets van u aanpakken?' Charles wuifde het meteen weg. 'Nee, nee. Ik heb geen dokter nodig. U mag deze wel vast opbergen,' waarmee hij haar het zwaard gaf.
Hij keek even snel de welkomsthal rond met uitzicht op de gangen boven en beneden, maar helaas, daar was ze niet te zien. Dat zou wel heel toevallig zijn. 'Weet je waar vrouwe Vera is?' vroeg hij de vrouw tegenover hem, maar die schudde eerbiedig haar hoofd. 'Helaas, mijn heer.'
Charles knikte en besloot richting het oosten te lopen. Daar was zijn verblijf en had hij haar die ochtend ook ergens gevonden. Schijnbaar had het lot besloten hem vandaag goed gezind te zijn, want toen hij de trap op was gelopen, zag hij verder in de gang de vrouw lopen. Of althans, hij dacht dat het Vera was, maar het kon net zo goed vrouwe Rose zijn geweest. 'Vrouwe?' riep hij door de gang op een zo'n neutraal mogelijke toon.

Samir volgde nauwgezet elke beweging die vrouwe Rose maakte toen ze her en der wat zakjes bekeek om te zien wat erin zat. Ze had een mysterieuze glimlach om haar lippen die hij niet kon plaatsen, maar blij was om te zien. De hele kamer leek op te lichten als ze lachte, als de zon die achter wolken vandaan kroop. Hij was blij toen ze vertelde over haar eigen project, zodat hij niet verder over zijn familie hoefde te praten. Maar gelijk bij de eerste zin die ze uitsprak, kwam een onzekere uitdrukking op zijn gezicht. ‘Het klinkt als een ongelooflijk nobel project,’ sprak hij. Sommige onderzoekers en andere geleerden zouden nooit hun onwetendheid ten toon stellen, zeker niet tegenover een vrouw; maar Samir was niet van dat hout gesneden. Hij was van mening dat, om jezelf en anderen te ontwikkelen, debatten en vragen goed waren. Nodig, zelfs. Dus hij vroeg: ‘Kunt u mij uitleggen wat vitaminen zijn?’ Zijn tong struikelde over het vreemde woord. Hij verduidelijkte: ‘Mijn Engels is redelijk goed, maar het is niet mijn moedertaal. Sommige woorden ken ik nog niet.’
Evenals bij Rose, verdwenen ook zijn huidige problemen en pijn naar de achtergrond toen ze praatten over hun projecten. Haar enthousiasme was aanstekelijk. Terwijl ze praatte, pakte hij een boek en noteerde woorden en dingen die ze zei. Hij stelde vragen, vertelde zelf over de projecten die hij deed (behalve over het buskruit, uiteraard), en kwam meer dingen te weten die hij in jaren studie te weten was gekomen. Uiteindelijk strooide hij wat zand over de natte inkt heen met een gezichtsuitdrukking die balanceerde tussen ongeloof en vreugde. Hij legde het boek opzij, kwam overeind (daarbij zijn rug even vergetend, en hij vertrok even zijn gezicht) en liep naar het vuur om daarboven een ketel water te hangen voor kruidenthee. ‘U had Jeruzalem moeten zien voor de kruistochten,’ sprak hij toen met een zeldzame dromerige blik in zijn ogen. ‘Veel geavanceerder en geleerder dan Engeland nu, pardon, vrouwe – maar de kennis, de scholen, de wetenschap… U zou daar ontzettend hoog aanzien hebben genoten als u daar was. Nu is er helaas weinig van over.’ De blik verdween uit zijn ogen, en hij roerde even door de kruiden heen die in het water dreven.

Vera praatte zachtjes met Minny toen ze op weg was naar haar slaapvertrek. Ze wist dat het niet echt haar plek was om als edelvrouwe te babbelen met een bediende, maar ze wilde graag meer te weten komen over het jonge meisje. Het was niet zo zeer uit vriendschappelijk oogpunt, want Vera hield mensen het liefst op een armlengte afstand, maar ook om meer te weten te komen over het dagelijks leven in de middeleeuwen hier. Een dienstmeisje zou een goede bondgenoot zijn. Zo kwam ze erachter dat Minny net zestien jaar was geworden en de oudste was van drie broertjes en zusjes. Ze hoopte ooit een echte lady’s maid te worden van een edelvrouwe, vertrouwde ze Vera toe met een hoopvolle blik in haar ogen. Vera, die het meisje zeer competent vond maar niet zat te wachten op een lady’s maid gezien ze hoopte zo snel mogelijk terug te keren naar haar eigen tijd, antwoordde daar niet op. Ze wilde net een nieuwe vraag stellen, toen ze de stem van de prins hoorde.
Ze draaide zich naar hem om. Hij kwam net de trap op gelopen, en de woorden die ze wilde zeggen, bleven onuitgesproken. In plaats daarvan zei ze: ‘Je bloedt.’ Spontaan liet ze alle correcte aansprekingen en formele woorden varen. Ze draaide zich om naar Minny. ‘Haal een kom warm water voor me, schone stof en jodium.’ Het meisje keek haar glazig aan bij het laatste woord. Vera probeerde het nog een keer: ‘Thiomersal?’ Een nóg glaziger blik. Kribbiger: ‘Alcohol?’
Dat laatste woord kende ze gelukkig, en met een opgeluchte uitdrukking maakte Minny snel een buiginkje en maakte zich uit de voeten. Vera neusde de dichtstbijzijnde kamer door. Het was een kleine ruimte met boekenkasten vol losse perkamenten; een groot bureau stond in de hoek van een kamer. Tussen kaarsenstandaards stonden ordelijke stapeltjes papier, pennen, veren, inkten en andere potjes. Vera keurde dat echter geen blik waardig, want waar ze op zoek was stond in de ruimte: een stoel. ‘Zitten,’ commandeerde ze de prins naar binnen, en drukte hem op de stoel neer. Met de geoefende vingers van een ervaren zuster duwde ze zijn hoofd iets schuin, zodat het licht goed kon vallen op zijn wang. De wond zag er erger uit dan het was, zag ze al snel. Het was weinig meer dan een snede, niet diep maar wel lang. Bloed liep over zijn wang, zijn kaaklijn, zijn hals. Op dat moment kwam Minny weer binnen met de spullen waarom ze had gevraagd. Gauw zette het meisje alles op de tafel neer en verdween de deur weer door. Vera pakte het flesje alcohol en sprenkelde het over de lap stof heen. ‘Had je geen helm kunnen dragen?’ mopperde ze terwijl ze de stof tegen zijn wang aandrukte.

Het was heerlijk om met iemand te praten die net zo nieuwsgierig was en net zoveel passie had voor het vak als zij. Hoewel ze echt haar best deed om niet dingen te noemen die nog niet bekend waren in deze tijd, glipte er in haar enthousiasme een aantal dingen doorheen waar hij dan meteen naar vroeg en wat hij vervolgens opschreef. Hij vertelde haar ook over zijn verdere projecten en, zo staande in zijn werkplaats, kon Rose het allemaal levendig voor zich zien. Even was ze vergeten dat ze vast zat in het verleden, dat er een atoombom was ontploft in hun Winchester, dat de wereld een verrotte plek was met oorlogen, geweld en slaven. Ze vertelde, ze luisterde en genoot met volle teugen.
Hij strooide wat zand over de inkt en stond op. Kort zag Rose een verandering in zijn gezicht, alsof hij ergens pijn had. Had hij dat net ook al gehad of had ze gewoon niet goed opgelet?
Ze liet zichzelf weer op de houten bank zakken en keek naar de persoon die een ketel boven het vuur hing. Toen hij sprak over Jeruzalem zag ze even een glimp van de man die hij vroeger waarschijnlijk was geweest. Een steek in haar hart. In plaats van in zijn eigen land, zat hij nu in een donkere kamer, ergens weggestopt in een kasteel als slaaf en waar niemand hem goed leek te behandelen. Ze wist even niet wat ze moest antwoorden en liet haar ogen afdwalen naar haar eigen handen, gevouwen op haar schoot. Een hevig bonzen klonk in haar hoofd. Was de pijn ineens opgestoken als een plotselinge wind of had ze het naar de achtergrond gedrukt, opgeslokt door hun gesprek?
Ze bewoog haar hoofd weer - het beeld leek bijna vertraagd - en kreeg Samir weer in het vizier. 'Het spijt me dat ze je weg hebben gehaald uit Jeruzalem. Het klinkt als een prachtige plek... Ik heb er altijd al eens heen gewild.'

Ze handelde zo snel dat Charles geen enkele tijd had om te reageren: niet om iets te zeggen, niet om te protesteren, niks. Hij werd op een stoel geplant en zijn hoofd werd een stukje gedraaid. Hij voelde haar vingers tegen zijn huid met een zachte, doch stevige grip. Haar gezicht verscheen boven de zijne en daar was het. Een gevoel dat hij nog nooit had gehad. Het was alsof de hele wereld was gestopt met waar ze mee bezig was. Alsof de tijd stil stond. Het voelde alsof ieder organisme op de wereld, elke seconde van zijn leven, elke beslissing die hij ooit had gemaakt hem hadden geleid naar dit moment. Alsof de sterren die 's nachts aan de hemel stonden waren gedoofd en al hun licht hadden gegeven aan de vrouw die zo dicht boven zijn gezicht hing. Het was alsof de hele wereld haar kleuren had verloren en alleen zij nog maar bestond. Hij zou nooit meer hetzelfde zijn. En nog belangrijker, zij moest de zijne worden. Zij was zijn levensdoel geworden en als hij haar niet zou krijgen, dan wist hij niet wat voor doel zijn leven verder nog zou hebben. Ze had hem zijn adem ontnomen en zijn hart kapot gemaakt want deze klopte zo hevig dat Charles bang was dat deze nooit meer normaal zou kloppen.
Ineens begreep Charles het concept van trouwen. Ineens begreep hij de drang om met iemand je hele leven te spenderen. Iemand aan je zijde te hebben in lief en leed, in jeugd en ouderdom, in ziekte en gezondheid. Hij zou kunnen sterven om haar te kunnen beschermen. Hij zou kunnen sterven om haar gelukkig te maken. Zij was dé persoon voor wie hij was geboren.
Ze zei iets, maar Charles had het amper gehoord. Hij bevond zich bovenop een wolk en wilde daar nooit meer vanaf komen. Ze drukte een stuk stof tegen zijn wang aan. De plotselinge, intense steken brachten hem echter terug naar de werkelijkheid. 'Godzijgeprezen,' siste hij terwijl zijn hand als automatisch ook naar de lap stof op zijn wang ging waarbij hij haar vingers aanraakte - oh, de vingers van een engel. 'Kun je een man niet even waarschuwen. Hemel.' Met het oog bij de wond half dichtgeknepen tegen de steken keek hij weer naar haar op: de liefde van zijn leven.

Samir schonk in twee houten mokken de thee. Hij voelde zich vreemd, een trilling ergens in zijn lichaam die hij, als man die zijn hele leven had besteed aan kennis en wetenschap, niet kon verklaren. Hij voelde zich opeens een beetje bedrukt bij haar laatste woorden. ‘Het was een prachtige plek,’ mompelde hij als antwoord, met een lichte klemtoon op het werkwoord verleden tijd. ‘Het was inderdaad zo.’
Hij draaide zich nu om met de mokken. Ze zat aan zijn werktafel, de knappe, vreemde vrouw, en plotseling kreeg hij een visioen dat ze hier zat te werken; iets opschrijvend hier, iets tekenend daar, daar ingrediënten uitzoekend en hier experimenterend, haar ogen nauwlettend alles in zich opnemend wat er bij haar handen gebeurde… Maar dat visioen verdween snel. Ze had geen glimlach meer, en de kleur was van haar wangen weggetrokken. ‘Voelt u zich goed?’ vroeg hij, de kruidenthee op de tafel neerzettend. Had die dokter toch niet zijn werk gedaan, die dikke, vadsige kwakzalver dat het ook was!

Vera staarde ondertussen met heel wat minder rooskleurig terug naar de man voor haar. Er iets niets veranderd, dacht ze kribbig, terwijl ze zonder acht te slaan op het feit dat hij een prins was, zijn vingers van het stuk stof wegtikte. Niets veranderd in de vele jaren die tussen 1112 en 1947 lagen. Pijn bleef pijn, of het nu hels was of zo’n snede als dit. En mannen bleven mannen. Vera was bij patiënten zacht en geduldig wanneer ze het nodig hadden, zei het gereserveerd. Bij stervenden was dat anders, en God wist hoe vaak ze dat had meegemaakt in de oorlog. Maar wanneer mannen zich aanstelden, was zij ook onverbiddelijk.  ‘O kom op, piep niet zo,’ zei ze nijdig. ‘Zit niet steeds zo aan dat stof te friemelen. Laat mij nou maar.’ Ze depte de wond, maakte hem schoon. Helrood bloed bleef opwellen. Normaliter zou ze de boel hebben verbonden en er geen woord meer aan vuil hebben gemaakt; maar nu zat het op zijn wang. De snede, hoe ondiep ook, zou zeker een litteken worden. Misschien moest ze het maar proberen te hechten; dan zou ze in ieder geval gedaan hebben wat ze kon voordat de prins tot zijn zinnen kwam en later boos werd om het feit dat hij er als een piraat uitzag. Ze riep Minny en vroeg om een naald. Ondertussen ging ze op zoek naar iets dat kon fungeren als hechtdraad, maar vond niets in de kamer vol schrijfspullen. Toen het dienstmeisje terugkwam met een dunne naald, trok Vera zonder waarschuw een haar uit prins Charles hoofd, een trucje dat ze ooit aan het front had geleerd; de haar, lichaamseigen, zou er in ieder geval niet voor zorgen dat de wond zou ontsteken. ‘Even je tanden op elkaar,’ waarschuwde ze, legde haar ene hand op zijn wang neer, en stak toen kundig de naald door zijn huid heen om te hechten.

Rose tilde haar hand op en maakte een achteloze beweging die iets zou moeten betekenen van: Maakt niet uit, het komt wel goed. 'Ik denk dat ik mijn hoofd gewoon hard heb gestoten. Dat gaat met wat rust wel weer over. Het komt soms opzetten en dan glijd het weer wat meer naar de achtergrond. Niets om ons zorgen over te maken.' Ze stak haar hand uit naar de thee - zag ze haar hand nu zachtjes trillen? - en pakte voorzichtig de mok op. Ze bracht de beker naar haar gezicht, sloeg beide handen eromheen en blies er zachtjes in zodat de warmte in haar gezicht geblazen werd. Als ze iets niet wilde dan was het terug naar de grote dokter in het stinkende hol dat hij zijn kamer noemde. Ze was veel te bang dat hij een gat in haar hoofd zou maken of haar hoofd eraf zou zagen of wat artsen in de middeleeuwen ook allemaal deden. 'Ik zal mijn zus nog wel eens vragen, die weet ook veel van het medische,' voegde ze er daarom nog aan toe zodat hij geen ideeën zou krijgen.

Ze liet zich niet afleiden door zijn woorden en gekreun. Nee, ze tikte zonder pardon zijn vingers weg en bekeek de wond op zijn wang alsof het één van duizenden was die ze had gezien. Haar hele gezicht straalde een soort professionalisme uit die je alleen kreeg door jarenlange ervaring. Zit niet steeds zo aan dat stof te friemelen. laat mij nou maar. Het bleek haar niet uit te maken dat hij een prins was en hij hield ervan. Misschien was dat de hele aantrekkingskracht wel: ze liet niet over zich heen lopen.
Ze had even de kamer rondgelopen en hij had elke beweging van haar gevolgd, maar toen Minny terug was gekomen was ze weer bij hem komen staan en had zonder pardon een haar uit zijn hoofd getrokken. Hij wilde protesteren, maar er was geen tijd. Even je tanden op elkaar, zei ze en hij voelde haar hand zijn gezicht in een greep nemen. Hij deed wat ze zei, maar had niet verwacht wat er verder gebeurde. Zonder pardon had ze een naald in zijn wang gestoken. In een hopeloze poging de pijn te verminderen, beet hij zijn tanden op elkaar en klauwde hij zijn nagels in de leuning van de stoel. Hij was gestopt met ademen en kneep het oog bij de wond nu helemaal dicht. Hij zou vanaf nu altijd een helm dragen. Altijd. Hij had de strijdwond wel intimiderend gevonden, maar nu was hij er niet meer zo blij mee.
Nadat ze de naald er voor de laatste keer doorheen had gehaald, hield hij nog even stil, bang voor meer. Maar toen er niet meer bleek te komen, blies hij de lucht die hij in had gehouden er in één keer uit. Hij hijgde en bracht zijn vingers weer naar zijn wang om te voelen wat ze had gedaan. Tegelijkertijd keek hij naar haar opzij. 'Je hebt geen genade.' Een lichte, jongensachtige grijns, verscheen om zijn lippen.

Op het moment dat Vera klaar was met haar naaiwerk en bij het tafeltje stond om de spulletjes op te ruimen, begonnen haar handen te trillen. Ze was blij dat ze met haar rug naar de persoon in de stoel zat. Het besef, dat ze hem had behandeld als een willekeurige man en niet als een prins, maakte haar koud. Ze had het één keer geflikt, toen ze hem ontmoette; ze zou er vast de tweede keer niet zo genadig vanaf komen. Ze staarde omlaag naar haar handen die trilden op het tafelblad waarop ze leunde. Haar vingers waren bebloed. Nog warm bloed. Zijn bloed. Niets blauw, adellijk bloed. Hetzelfde soort bloed dat ze voor vijf jaar lang op haar handen had gehad toen ze hen probeerde te helpen, de angstige, vloekende, wanhopige mannen, de koortsige, half in coma liggende, uiteengereten lichamen, de met de dood worstelende soldaten. Haar ademhaling leek ergens te stokken in haar borst en ze klauwde haar nagels in het tafelblad. Ademen, ademen, ademen, riep ze zichzelf toe. Kom op! Niet weer zo’n godvergeten paniekaanval, niet hier…
Maar hij zei iets. Goddank. Concentreer je daarop. Kom op. Wat zei hij nu? Dat ze geen genade had?
Ze greep nu de stof vast teneinde om haar trillende handen te verbergen, en begon het bloed van haar vingers af te vegen. Een diepe in-en-uit ademhaling. Toen ging het beter. Ze keek nu naar hem om. Hij was niet getoornd, zoals ze had gevreesd; hij keek niet kwaad of onheilspellend, klaar om haar in de kerker te laten gooien. Integendeel. Hij moest grijnzen. Ze voelde hoe haar hartslag weer iets rustiger werd. ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden,’ antwoordde ze slechts kort. Ze slikte toen ze zich haar positie herinnerde, en plakte aan die zin: 'mijn heer.' Ze ontweek nu zijn blik en concentreerde zich op het dichtmaken van het flesje alcohol. ‘Niet aan de wond komen, en houd hem droog. Met een dag of vijf zal ik de hechting eruit halen.’

Samir nipte van de kruidenthee (echte thee kon hij in dit koude Engeland helaas niet krijgen – hij had het wel gehad vroeger in Israël gehad, vervoerd over de lange handelsroute die tegenwoordig de zijderoute genoemd werd, en bij gebrek aan beter brouwde zijn vader en hij hun eigen kruidendrankjes). Hij probeerde de jonge vrouw niet al te scherp in te gaten te houden, en wilde juist weer een opmerking maken toen zijn vader binnenkwam.
Zijn hart sloeg al twee tellen over en hij had de mok neergezet – maar herademde toen hij zag dat het slechts zijn vader was. Ishaaq Ben-Jabri was een oudere, magere man, maar zijn donkere ogen waren zo scherp dat mensen geneigd waren zijn leeftijd naar beneden te schatten als hij hen eenmaal had aangekeken. Hij had dezelfde gelaatstrekken als Samir, die eerst opperst verbaasd keken, toen een kwade blik richting Samir zonden (Samir besefte dat hij heel wat uit te leggen had, straks), en toen in een neutraal masker geduwd werden. Hij boog diep voor Rose. ‘Kunnen mijn zoon of iets voor u doen, vrouwe?’ vroeg hij met vaste stem. Zijn accent was nog erger dan dat van Samir, maar nog net volgbaar. Samir haastte zich: ‘Dit is mijn vader Ishaaq, vrouwe. Vader, dit is vrouwe Rose vanuit Yorkshire. Ze is niet lang geleden hier gearriveerd.’

Haar gezicht was veranderd. Net had ze geconcentreerd gekeken, maar nu leek ze schuchtig, angstig misschien. Hij liet zijn hand zakken op haar woorden en stond op. Ze draaide de dop het op het glazen potje met alcohol. Hij dacht haar handen te zien trillen. Een bezorgde trek was op zijn gezicht verschenen toen hij een stukje om haar heen liep en haar blik probeerde te vangen. 'Gaat het met je? Is er iets aan de hand?' Hij pakte het flesje liefdevol uit haar handen, zijn ogen nog altijd op haar gezicht gericht. Ze zag bleker dan dat hij haar net boven zich had gezien. Was ze dan toch bang voor bloed? Ze had hem zo zelfverzekerd geholpen dat hij het slecht voor kon stellen. Maar wat er dan wel was kon hij niet zo goed inschatten.

De warmte van de thee maakte haar slaperig. Misschien moest ze straks nogmaals een dutje doen en zou dat die vervloekte hoofdpijn weer wat verdrijven. De deur opende echter en door de plotselinge reactie van Samir schoot ze weer wakker. Ze keek om naar de man die zich voor haar boog en snel stond ze op om de man te begroeten. 'Oh, nee niet doen zeg.' Ze wilde de man de hand schudden, herinnerde zich toen hoe Samir had gereageerd toen ze hem had aangeraakt en besloot maar snel haar handen veilig om de mok te houden. 'Goed u te ontmoeten Ishaaq,' probeerde Rose de situatie nog wat te redden. Ze vond het verschrikkelijk dat deze oude man voor haar boog. 'Ik kwam hier even langs omdat Samir had gezegd dat jullie hier aan chemie, uhm alchemie doen en ik was nieuwsgierig geworden.' Ze glimlachte hem toe in een poging hem zijn masker te laten vallen. Maar zelfs al was er niets aan zijn gezicht te zien, ze voelde dat hij het liefst had dat ze ophoepelde uit zijn werkplaats. Ze zette de mok met thee neer op de werktafel, of althans, ze was van plan de mok weg te zetten, maar voor hij de tafel had bereikt, gleed hij uit haar vingers. De wereld begon gevaarlijk te draaien en zwarte vlekken vormden zich voor haar ogen. Ze hoorde ergens op de achtergrond de mok de vloer bereiken. Ze zette een stap, legde haar vingertoppen tegen haar hoofd aan. Oh die verdomde hoofdpijn. Ze moest terug zien te komen naar haar kamer. Een stap de richting op waar ze dacht dat de deur moest zijn. De vlekken dansten in het rond voor haar ogen. En toen was er ineens niets.

Vera keek omlaag naar het flesje dat hij uit haar handen pakte. Nu ze haar handen vrij had, begon ze met haar trouwring te spelen – een trekje dat ze altijd deed als ze zenuwachtig was. Ondertussen rechtte ze haar schouders, tilde haar kin op. Ze poetste haar geagiteerde gelaatsuitdrukking weg om de ijskoningin weer tevoorschijn te halen. ‘Alles is wel, mijn heer,’ sprak ze. Verdorie, haar stem trilde nog een klein beetje. Hij was dichtbij – dichter bij dan ze wilde. Afstand houden. Altijd afstand houden. Zowel letterlijk als figuurlijk. Mensen nooit te dicht bij laten komen. ‘Alles is wel. Ik zal de spullen opruimen.’ Ze wilde gewoon weg uit de ruimte, weg bij de prins die zo dichtbij stond, weg bij de subtiele geur van bloed en alcohol. Met haar handen vol spullen stapte ze de gang op. ‘Leg dit in mijn slaapkamer, Minny,’ sprak ze tegen het dienstmeisje, dat de spulletjes overnam. Ze vond het fijn om een voorraadje bij zich te houden. Je wist maar nooit wat er verder nog zou komen… ‘Laat de bebloede stof uitkoken, breng het dan weer naar mijn kamer. Dankjewel.’
Zelf liep ze, zonder ook nog maar een woord te zeggen tegen het meisje of tegen de prins, de gang af. Ze wilde naar buiten.

Er zijn momenten dat, wanneer je er op terug kijkt, je toen niet besefte dat op dat moment je heel wat te verduren zou krijgen in de nabije toekomst. Dit was een van die momenten. Er gebeurde een hoop tegelijk. Vrouwe Rose was opgestaan en had een wankele pas naar de deur gezet; op het moment dat haar ogen wegdraaiden, was Samir overeind gevlogen en had haar opgevangen voordat ze op de grond kon vallen. Het was zo snel gebeurd dat de mok, die uit haar handen was gegleden, op de grond klepperde en hete thee over zijn laarzen morste. Hij vloekte iets in het Arabisch bij zijn schrik en bij de pijn van zijn rug. ‘Rose!’ zei hij. ‘Vrouwe!’ Maar ze leek flauwgevallen, en reageerde niet op zijn woorden. Haar ogen waren dicht, haar mond een klein beetje geopend in haar bleke gezichtje. Ontsteld keek hij op, om de geschrokken blik van zijn vader te ontmoeten. ‘Zoek haar zus,’ sprak Samir snel. ‘Vrouwe Vera. Niet de dokter.’
‘Je zult hiervoor gestraft worden, Samir,’ voorspelde zijn vader donker.
‘Dat was ik al,’ knauwde Samir. ‘Toe, alstublieft. Haar slaapvertrek is in de noordertoren.’ Terwijl de gehaaste voetstappen van zijn vader wegstierven, kon Samir niets anders doen dan de jonge vrouw in zijn armen op zijn bed neerleggen. Met een gemoedstoestand die grensde aan een lichte paniek tikte hij zachtjes haar wangen aan, sprenkelde wat water over haar voorhoofd. Ja, hij zou gestraft worden voor het feit dat ze in zijn werkruimte was, alleen; maar dat was een zorg voor later. Eerst moest ze weer bijkomen. Eerst moest het zeker zijn dat ze in orde was. Wat moest hij doen?

Toen Rose haar ogen weer opende, was de wereld ineens veranderd. Boven haar bevond zich ineens een plafond en haar lichaam lag op iets wat een bed leek te zijn. Het bezorgde gezicht van Samir verscheen boven de hare. Ze had even nodig om alle puzzelstukjes op hun plaats te doen laten vallen, maar toen ze dat eindelijk had glimlachte ze zwakjes en verontschuldigend. 'Ik maak er wel een drama van,' klonk haar stem schor, maar met enige humor.
Ze kneep haar ogen weer even dicht tegen het licht en bracht haar hand naar haar hoofd toe. Het was niet alsof de pijn daardoor minder werd, maar schijnbaar deed haar lichaam toch een poging. De glimlach verdween van haar gezicht. Ze opende haar ogen weer en vond het gezicht van Samir. 'Sorry voor de overlast...' Met haar hoofd nog op het kussen probeerde ze de vader van Samir te vinden. 'Ik zal zo terug gaan naar mijn eigen kamer.' Ze probeerde even te bewegen, maar haar hoofd was zo zwaar en kloppend, dat ze het uiteindelijk liet.

En ineens was ze de kamer uit gelopen, Charles verbouwereerd achterlatend. Hij had de uitdrukking op haar gezicht zien verharden, haar stem beleefd en zonder emotie gehoord en toen toegekeken hoe ze weg was gelopen. De vrouw van zijn leven was schijnbaar totaal nog niet overtuigd van het feit dat hij de ware voor haar was. Hij twijfelde of hij achter haar aan zou rennen: de totaal over de oren verliefde versie van hemzelf wilde dat absoluut, maar de rationele versie wist dat wanhopige acties alleen maar afschrokken. Zelf had hij een totale hekel aan vrouwen die wanhopig zijn aandacht wilden. En als prins was er geen tekort aan vrouwen die met hem wilden zijn; die zijn vrouw zouden willen worden. Nee, hij had een beter plan nodig om haar voor zich te winnen.
Hij liep naar de spiegel aan de wand en keek even kort naar de wang die ze had behandeld. De wond zat netjes tegen elkaar aangedrukt en bij het bewegen van zijn mond bleef alles netjes op zijn plek zitten. Dat deed ze beter dan de dokter zelf, bedacht Charles die door dit feit enkel haar nog maar meer wilde. Ja, zijn plan. Hij zou haar moeten laten zien dat hij alles was wat zij wilde.
Vol goede moed stapte Charles de gang op en ging naar zijn verblijf.

Het gevoel toen Vera hoorde dat Rose onwel was geworden, laat zich beter inbeelden dan beschrijven. Ze greep haar ellendig lange rokken bijeen, en rende de oude man achterna. Ver naar achteren waren haar emoties van paniek, angst en verdriet geduwd; ver weg waren de herinneringen aan de oorlog. Ze moest weer in actie komen.
Terwijl ze door de gangen snelden vroeg Vera zich af waar Rose in hemelsnaam heen was gegaan, want ze gingen steeds meer trappen af tot ze zo goed als op de begaande grond stonden; nog verder een lange gang door, tot een eikenhouten deur die openstond. Toen Vera die openduwde en de kamer binnenrende, stond ze gelijk stil toen ze zag waar ze waren. Een kamer vol kasten, potten, zakjes, boeken en papieren; een open haard, een bed; daar was Rose. En daarnaast... de slaaf. Samir, Simeon, hoe heette hij. Ze had het ergens kunnen weten… Maar dit was nu niet het moment om daar een opmerking over te maken.
Snel knielde ze bij het bed neer. ‘Rose!’ zei ze. ‘Wat is er gebeurd?’ De Saraceense man gaf antwoord. 'Ze viel plots flauw... Ze is denk ik vijf minuten buiten bewustzijn geweest.' Vera keurde hem geen blik waardig; ze zou hem later wel verder uithoren wat hij überhaupt met haar zus aan het bekokstoven was geweest. First things first. Rose was weer bij bewustzijn, maar haar ogen hadden een glinstering die Vera niet vertrouwde. Snel legde ze haar hand tegen het voorhoofd van haar zus aan. ‘Koorts,’ stelde ze. ‘O Rose, waarom heb je me niet verteld dat je je niet lekker voelde?’
Snel ging ze haar opties af. In haar tijd wist ze welke medicijnen de koorts zouden doen zakken; nu moest ze echter afgaan op kennis die ze had opgedaan tijdens een lesjaar botanische geneeskunde die ze had gevolgd tijdens haar studie. Koorts, koorts… Salicine, dat in het lichaam in salicylzuur wordt omgezet… waar zit het ook alweer in? Ze hoorde plots de stem van haar professor, meneer Foxnorth met zijn lange grijze baard duidelijk in haar hoofd; hij had altijd een beetje geslist: “De naam sssalicine is afgeleid van het Latijnssse woord SSSalix, dat wilg betekent…”
Wilg! Dat stomme Latijn kwam toch nog eens van pas… In de koninklijke tuinen achter het paleis stonden wilgen, wist ze. Bij de watervijver. Spontaan voelde ze een brok in haar keel bij de gedachte om naar dé vijver te moeten om wilgenbast te verzamelen… Goddank, daar was ook Minny. Dat meisje was echt haar gewicht in goud waard. Vera draaide zich naar haar om. ‘Ga vlug naar de vijver in de tuinen. Neem een mesje mee en schraap schors van de wilg af. Een handjevol is voldoende. Breng het daarna gauw weer bij mij.’ Het meisje, nog nahijgend van de ren van net, vloog de kamer weer uit. Vera draaide zich weer om naar Rose, nam even haar hand in de hare. 'Het komt goed, blijf maar even rustig liggen,' mompelde ze.
Samir ondertussen was opgestaan om vrouwe Vera ruimte te geven. Terwijl hij van een afstandje toekeek, zijn armen over elkaar gevouwen en een zorgelijke frons in zijn wenkbrauwen, zag hij plots weer hoezeer de twee vrouwen in uiterlijk op elkaar leken. Maar waar Vera de winter leek, was Rose de zomer. God, wat hoopte hij dat ze gauw weer beter zou worden... Hij ving even de blik op van zijn vader; een blik die op zeven dagen onweer stond. Samir haalde even zijn schouders op met een schaapachtige blik.

Als uit het niets verscheen Vera en werd het hoofd van Samir omgewisseld voor dat van haar zus. Eerst probeerde ze een soort lach op haar gezicht te toveren alsof ze zeggen wilde: 'sorry, ik werd even ziek, no stress!', maar die lach hield ze niet heel lang vol. Wel probeerde ze de zorgen van haar zus weg te wuiven. 'Het is niks.' Haar hand wapperde een beetje in het luchtledige. 'Een kleine hersenschudding denk ik, maar ik overleef het wel.' Weer een glimlach, maar het lukte haar niet om er echt een goede uit te persen. Ze voelde zich zwak, had enorme hoofdpijn en kon maar slecht horen wat er gebeurde door het constante gesuis geluid in haar oren. 'Ik moet gewoon eventjes slapen denk ik. Dan kom het wel weer goed.' Ze kneep haar ogen even dicht tegen het licht, maar al snel opende ze haar ogen weer. 'Je mag niet zeggen dat ik hier was,' zei ze, haar stem klonk streng zelfs door de pijn heen. 'Ik wil ze niet in de problemen brengen. Ik kwam zelf hierheen, mijn excuses aanbieden.' De hand die ze weer op haar voorhoofd had gelegd werd even tot een wijzende vinger gevouwen om haar woorden kracht bij te zetten waarna die energieloos weer bovenop haar voorhoofd werd gelegd.

Charles was plannen aan het bekokstoven denk ik :')

Vera hield haar zus scherp in de gaten. Rose babbelde wat, wat Vera op zich een goed teken vond, want dan kon ze bekijken of haar zus al aan het ijlen was of niet; maar haar woorden klonken nog logisch, al kon ze er niet helemaal aan touw aan vastknopen. Ze was opgestaan en instrueerde de Saraceense man hoe ze de thee zou maken. Samir, blij dat hij iets kon doen, zocht een vijzel en gooide de kruidenthee die hij had gemaakt weg.
Minny was weer teruggekomen, haar gezicht rood van het rennen. In haar schort had ze veel meer wilgenschors gehaald dan Vera nodig had. Vera deed de bast in de vijzel om die fijn te stampen, ondertussen af en toe een blik op haar zus werpend. Na dat werkje goot ze koud water over twee secuur uitgemeten theelepels van de fijngemalen wilgenschors. ‘Dit moet nu aan de kook gebracht worden en vijf minuten laten trekken,’ zei ze tegen de Saraceense man, die het mengsel van haar aannam en in de ketel boven het vuur leegde. Vera was blij met zijn hulp, want hoewel wilgenschorsthee maken niet moeilijk was, wist ze dat ze flink zou klungelen met het laten koken van water in de gietijzerenpot boven de vlammen. Hoe erg miste ze haar fluitketel!
Terwijl de thee trok, was ze weer naast Rose op het bed gaan zitten. ‘Wees maar stil,’ zei ze zachtjes. Haar stem, die toen ze de prins verzorgde nog sarcastisch en streng had geklonken, was nu anders; liefdevoller, zorgzamer. Dit was nu eenmaal haar zus, haar beste vriendin, de andere helft van haar hart. ‘Vertel later alles maar. Eerst moet je wat van de thee drinken en zullen we zien hoe we je terug in bed krijgen.’ Het leek haar nu eenmaal geen goed idee om Rose in het bed van deze slaaf te laten liggen – niet goed voor hun reputatie, en al helemaal niet voor de twee getinte mannen, die toch zeer behulpzaam waren. Daarom leek het ook geen goed idee om meer mensen hierbij te betrekken. Ze wierp een blik naar Samir, die de thee zeefde in een drinkkommetje. ‘Zou jij haar zo terug naar haar vertrek kunnen tillen?’ informeerde ze. Hoewel de oudere man (zou het zijn vader zijn?) er nog vitaal uitzag, betwijfelde ze of het zo goed was voor zijn gestel om een jonge vrouw te tillen, want ze had gezien hoe zijn handen op een reumatiekachtige manier zich om zijn sjaal klemden.
Samir, die de zeef aan de kant legde, beet even op de binnenkant van zijn wang. Hij was niet heel bijzonder sterk, al trainde hij elke dag om een beetje in conditie te blijven; hij hoopte maar dat hij het ook kon klaarspelen met vijf verse zweepslagen op zijn rug. Aan de andere kant wilde hij niet vrouwe Vera ongehoorzamen en het leek hem inderdaad geen goed idee om nog anderen hierbij te betrekken om vrouwe Rose te verplaatsen. Zodoende knikte hij, en gaf haar de kop thee. Hij hielp Rose in een iets meer zittende houding, zijn handen steunend achter haar rug, terwijl Vera haar de thee gaf. ‘Hier, drink op,’ glimlachte ze tegen haar. ‘De smaak is niet bepaald chocolademelk, maar je zult je er beter door voelen.’