A pirate's life for me

Elke stap die ze in het net zette, hield ik mijn handen beschermend omhoog, bereid haar op te vangen als er iets mis ging. Echter, vrij makkelijk kwam Evette boven en bewonderenswaardig klauterde ik het laatste stukje achter haar aan. Ik wilde haar een compliment geven, maar ze leek veel te veel met de rest bezig. Nieuwsgierig en geïntrigeerd keek ze rond, naar het schip, naar de zee, naar de lucht. Ik bleef enkele seconden bij haar staan en keek haar alleen maar aan. Hoe zij naar de rest keek en zo leek te genieten. Toch... Ze vond het hier toch niet zo erg, gelukkig maar. Ik leunde een beetje tegen de zijkant van het kraaiennest aan liet mijn ogen razendsnel over haar lichaam gaan. Ze was perfect, niet te dun en breekbaar, maar ook zeker niet te dik. Ze was prachtig, precies goed. Haar blote benen schenen in het zonlicht en haar vrouwelijke vormen werden benadrukt door de jurk. Ik kwam weer rechtop te staan en zette een klein stapje naar haar toe. 'Hoe vind je het?' vroeg ik bijna op fluistertoon.

Ik schudde mijn hoofd op zijn vraag, maar liet een korte, pijnlijke blik vallen op mijn hand. Hij deed geen pijn als ik hem gebruikte, maar in rust deed hij des te meer pijn. Ik liep naar beneden toe, de kajuit in en vulde daar twee bekers met water waarvan ik er één aan Charles gaf. 'Alsjeblieft,' zei ik en ik nam zelf een slok, maar zonder zijn blik los te laten. Ik begreep niets van hoe ik me voelde. Ik vond hem leuk en aantrekkelijk. Een vreselijke gedachte voor iemand die me pijn had willen doen. Iemand die een man was sowieso. Ik sloeg mijn ogen neer en zette het glas weg. Even keek ik weer op, mijn tong tikte tegen mijn bovenlip.

Charles wandelde haar rustig achterna de kajuit in, ging tegenover haar zitten en nam een slok van het water. Hij zette de beker daarna op de tafel voor hem neer en schoof wat naar haar toe op de stoel. 'Kom,' sprak hij toen opeens. 'Laat me eens je hand zien.' Rustig hield hij zijn hand naar de hare uitgestrekt, zonder overhaasten of rare bewegingen, zodat ze hem haar hand kom geven, en dan ook alleen als ze dat zelf wilde.

Het was toch wel hoog en Evette hapte van bewondering en opwinding naar adem. Ze schuifelde een stapje achteruit, op hetzelfde ogenblik toen Jack een stap naar voren deed, zodat ze zijn borst tegen haar rug voelde. 'Het is prachtig,' antwoordde ze, terwijl de wind de woorden van haar lippen nam. Als het schip daalde op een golf, had ze het gevoel dat ze het water kon aanraken als ze maar ver genoeg boog: golfopwaarts schommelde ze de wolken tegemoet.
Het was een prachtig gezicht. Maar hoewel Evette langzaam begin te wennen aan het deinende dek, was het hier hoog in de mast, weer heel anders. Ze ging met gecontroleerde bewegingen zitten en pakte automatisch Jack's hand voor steun en veiligheid, waarna ze naar hem omhoog keek. Hij zag er meer dan ooit uit als de kapitein van het schip, met de wind die aan zijn haren rukte, de wolken achter zich, en de masten, zeilen, wanten en takelage achter zich, maar bovenal door de wapperende, zwarte vlag met doodshoofd op de achtergrond.

Ik legde mijn hand in de zijne zonder zijn blik los te laten. Waarom was hij nu zo lief voor me? Waarom had hij me beschermd op het Spaanse schip en waarom was hij nu bezorgd om mijn hand? Ik voelde hoe mijn hartslag omhoog ging terwijl mijn hand de zijne aanraakte. Nee, de belangrijkste vraag was waarom ik hem leuk vond.

Ik keek nu neer op Evette en grijnsde mijn welbekende grijns. 'Mooi he hier?' Ik hurkte voor haar neer en pakte beide handen in mijn handen. 'dit is één van de redenen waarom ik ooit piraat ben geworden. De zee is schitterend en eerlijk. Anders dan mensen. Als de zee kwaad is dan laat ze dat zien. Als de zee je goedgezind is laat ze dat ook zien. Zo makkelijk is het. '

Zachtjes liet hij zijn vingers over de haren glijden. Ondertussen liet hij geen moment haar gezicht los met zijn scherpe blik. Hij zag dat ze verward was, maar ze vertrouwde hem voldoende. Langzaam nam hij haar hand steviger in de zijne en richtte nu zijn aandacht daarop. Ze had slanke vingers en haar hand leek meisjesachtig klein in zijn stevige knuist. Met zijn duim begon hij de bovenkant te masseren, zachtjes, de botjes voelend. 'Niks gebroken,' sprak hij. Plots grinnikte hij. 'Een wonder, want ik heb nog steeds een blauwe plek op mijn kaak...'
Zijn blik dwaalde weer naar haar gezicht omhoog, nog steeds haar hand losjes in de zijne houdend: ze kon hem wegtrekken wanneer ze wilde. Zijn stem was niet veel meer dan een fluistering toen hij vroeg: 'Wie heeft jou ooit zo'n pijn gedaan, Ann? Waar ben je zo bang voor?'

Evette fronste de wenkbrauwen. Waren zijn woorden nu een speling op haar wispelturige gedrag waar hij (zijzelf ook niet, overigens) ook maar een touw aan vast kon knopen? Maar hij grijnsde naar haar zijn holle, jongensachtige, charmante, aantrekkelijke en vrolijke grijns, zodat ze zelf ook niet anders kon dan glimlachen. Hij had haar handen vastgepakt; haar hart fladderde als een vogel. Wat een man. Geen gemanipuleer en geknipmes, ver weg van alle intriges en gekoehandel van het hof, met zijn halvegare fatten die zich mannen noemden; hoe anders was Jack... Ze beet op haar onderlip en sloeg haar blik neer, bang dat hij het verlangen in haar ogen zou lezen. 'Ik kan het begrijpen,' antwoordde ze toen en keek naar de zeemeeuwen, die als witte stippen langs het schip mee vlogen. 'De vrijheid... Dat gevoel... Ik weet de woorden er niet voor, maar ik begrijp je.'

Mijn gezicht vertrok en gepijnigd liet ik mijn ogen naar beneden dwalen. 'Ze noemen hem mijn man...' Ik voelde hoe de tranen begonnen te prikken achter mijn ogen en wreef met mijn vrije hand snel langs de onderkant. 'Maar... maar een man zou nooit zulke dingen doen.' Ik keek Charles kort in de ogen om vervolgens mijn hoofd een stukje weg te draaien en beschaamd om de plotselinge tranen, rood te kleuren.

Ik kwam wat dichterbij haar en liet één van haar handen los om door haar prachtige haren te strijken. 'Evette, je mag hier blijven. Die vrijheid die je hier hebt, die kun je voor altijd hebben. Ik kan je leren vechten, voor jezelf op laten komen. Je hoeft niet weg.' Zacht gleden mijn vingers over haar slaap, langs haar jukbeen naar haar kin toe. Ik tilde haar hoofd een stukje op zodat haar ogen gevangen zaten in de mijne. 'Wil je dat?' fluisterde ik.

Langzaam, met zeer nauwgezet gecontroleerde bewegingen, liet hij haar hand los maar streek met zijn hand langs haar onderarm, bovenarm, schouder, warm tegen haar huid - met hoeveel ze zelf wilde verdragen van zijn aanwezigheid, totdat hij uiteindelijk bij haar gezichtje kwam en zacht de tranen wegstreek. Hij zweeg, maar schoof wat dichter naar haar toe, nog altijd rustig en met duidelijke bewegingen, om zijn armen om haar heen te slaan en haar tegen zich aan te trekken om te troosten.

Tientallen tegenstrijdige gevoelens rolden door haar hoofd heen als golven op het strand; ze kon niet meer helder denken. Ze voelde zijn warme ademhaling langs haar wang: zijn scherpe ogen dwongen haar zijn intense blik te antwoorden; ze hapte naar adem. Het was alsof Jack een vuur was dat haar verwarmde aan de kant waar hij zich bevond. Ze had het warm en koud tegelijk.
'Ja,' antwoordde ze ademloos. Maar ze sloeg haar ogen neer, kom zijn intense blik niet langer verdragen. 'Maar ik kan het niet, Jack. Ik heb geen keuze.' Ze tilde haar gezicht uit zijn handen en draaide zich wat om, met de rug wat naar hem toe. 'Mijn toekomst staat al vast. Ik ben verloofd en met een dag zal ik hem weer zien... Onze trouwerij staat gepland over ongeveer twee maanden... Al is het misschien nu wat later, gezien de... ontwikkelingen tussen Frankrijk en Engeland.'

Hoop viel te lezen in mijn gezicht toen ze ja zei, maar die hoop werd meteen weer de kop ingedrukt. Even was ik stil, toen gleden mijn handen rond haar middel en trok ik haar zacht weer naar me toe. 'Houd je van hem Evette? Dan zal ik je niet tegenhouden. Maar... als je niet van hem houdt, blijf dan gewoon hier. NIemand dwingt je om te trouwen. Ik heb gezien wat het met Ann heeft gedaan. Ze is kapot gemaakt. Ik wil niet dat ze jou ook kapot maken.' Mijn stem klonk vreemd. Bezorgd en een beetje rauw. Bij de gedachte alleen al dat ze haar misschien pijn zouden doen, voelde ik de woede in mijn bloed beginnen te koken.

Even had ik de behoefte om mezelf terug te trekken, om weg te rennen en me op te sluiten ergens beneden in het schip. Maar toen ontspande ik, kwam de rust terug in mijn lichaam en mijn nagels die ik per ongeluk in zijn middel had gezet, kwamen los. IK legde mijn hoofd tegen zijn borst aan en begon zacht te snikken. Mijn handen gleden nu naar zijn rug toe en zochten houvast aan zijn blouse. Ik wilde bij Charles zijn. Ik wilde dat hij me troostte. 'Sorry,' fluisterde ik nog net.

Ze antwoordde met een grimmig lachje. 'Maak je geen zorgen, Jack. Ik ben alleen maar voor zo'n doeleinde geboren. Als ik wegblijf veroorzaak ik meer ellende dan als ik met hem trouw.' Haar ogen schitterden opvallend, maar ze huilde niet. Ze hoorde de toon in zijn stem en zag een woede in zijn ogen die ze niet begreep, en ze schudde haar hoofd. In plaats daarvan drukte ze even een snelle kus op zijn ruwe, stoppelige wang. 'Maar bedankt voor alles, Jack. Je hebt me laten proeven van een wereld waarvan ik alleen maar kon dromen.'

Charles zweeg, maar drukte als antwoord haar dichter tegen zich aan, sloeg zijn armen steviger om haar heen. Een golf van woede was door hem heengeschoten: het maakte hem bleek en deed zijn neusvleugels trillen. Geen wonder dat ze zo opgefokt had gereageerd toen hij haar had uitgedaagd door zijn handen op haar lichaam te leggen, dacht hij. Je had het moeten zien Turnley, maar je zag alleen maar een knappe, wilde blondine. Idioot.
Zacht streek hij door haar haren heen. 'Het zal je niet meer gebeuren, Ann,' antwoordde hij met een stem die klonk als ijs. 'Jack heeft je altijd beschermt, en ik zal het ook doen. Dat beloof ik je.'

De woede begon verder in me te groeien en resoluut schudde ik mijn hoofd. 'Praat niet zo Evette. Je bent geboren om te leven, niet om gevangen te zitten in één of ander huis met één of andere man die je niet eens leuk vindt.' Ik trok de jonge vrouw steviger tegen me aan. 'En als het jouw wens is om hier te blijven, dan houd ik je hier. Op welke manier dan ook. Het is jouw leven en dat van niemand anders. Begrijp je me?' Ik legde mijn hand op de zijkant van haar gezicht en streek met mijn duim over haar slaap. 'Zo makkelijk is het.'

Ik keek even op naar Charles en wist er een oprechte glimlach uit te persen. 'Dankje... Ik zou ook niet meer moeten huilen...' Mijn linkerhand streek de tranen uit mijn ogen. 'Hij... Hij is weg, ik zit hier op een schip. Ik hoef hem nooit meer in mijn leven te zien (HAHA, wel dus).' Kort sloeg ik mijn ogen neer, haalde diep adem en snikte nog een beetje. Toen, als uit het niets, kwam ik een stukje meer overeind,haalde ik mijn hoofd van zijn borst en drukte ik mijn lippen op de zijne.

Evette glimlachte verdrietig. 'Nee Jack, zo eenvoudig is het niet.' Ze staarde een ogenblik naar de zee. Het was laat op de middag aan het worden: de laagstaande, oranje zon scheen warm op haar gezicht en zette haar haar in een koperkleurige gloed. De wind was warm en zoutig. Ja, het was wellicht makkelijker leven voor een piraat, voor iemand die vrijheid snoof en zich over niets anders zorgen hoefde te maken dan het schip en de mannen om zich heen. Wat een contrast... Ze had haar verantwoordelijkheden waar ze niet van kon vluchten. Ze had er zelfs nog nooit aan gedacht. Ze was op die wijze opgegroeid. Haar hele familie was uitgehuwelijkt geweest in huwelijken die het land, hun eigen familie of relaties met bondgenoten of juist tegenstanders ten goede kwamen, zowel op financieel als op politiek gebied: Evette was ook geboren met die reden. Een Engelse bevelhebber wachtte op haar.
Ze sloeg haar ogen weer naar hem op. 'En zelfs als ik hier zou bleven, teken je daarmee je eigen ondergang: mijn familie en verloofde zullen je niet laten gaan met mij aan boord van jouw schip. En wat beteken ik überhaupt voor jou dat je zoveel moeite zou doen?'

Zonder waarschuwing, zonder ook maar de geringste hint naar wat ze van plan was had ze plotseling haar lippen op de zijne gedrukt. Zijn hart ging al een razende tekeer: het scheen hem toe dat zijn hoofd explodeerde in regenbogen van emoties en sterren. Als vanzelf beantwoordde hij haar kus en kwamen zijn armen rond haar middel te liggen. Hij proefde haar zachte lippen en voelde haar haar tegen zijn wang en hals kriebelen: verlangen groeide in hem als vuur. Hoe lang was het ook niet geleden dat hij de zachtheid van een vrouw had gevoeld? Maar hij hield zich in, wilde niks overhaasten, was verliefd, maar bovenal verward en verbaasd.
Uiteindelijk verbrak hij hun lange kus, drukte nog even snel zijn lippen op de hare in een korte zoen, al wilde hij de zoete smaak van haar lippen blijven onthouden. Hij had een hand op haar wang gelegd en streek zacht over haar kaaklijn heen: zijn blik stond verbaasd en liefdevol tegelijk. Maar al snel kroop een glimlachje over zijn gezicht. 'Je blijft me verbazen, Ann,' zei hij zacht, fluisterend haast. 'Maar ik laat jou nooit meer gaan. Ik zal goed op je passen en voor je zorgen... en je liefhebben.' Zijn glimlach werd breder en hij drukte weer zijn mond op de hare.

'Mak je geen zorgen om mij. Niemand verslaat mij en het zou dom zijn om mij in de weg te zitten.' even was ik stil en ik tilde mijn hoed op om mijn hand door mijn haren te halen. Ja, wat betekende igenlijk voor me? Waarom wilde ik haa4 zo graag hier houden, hier op mijn schip waar ik haar kon zien? Langzaam haalde ik mijn schouders op. ' Ik wil gewoon doen wat voor jou het beste is.'
Ik trok mijn handen terug, maar bleef een open houding houden. Mijn ogen bleven over haa4 gezicht glijden, proberend haar gevoelens te lezen. .

Eerlijk, ik had geen idee wat ik deed en de eerste paar seconden had ik terug willen trekken. Toen werd ik echter rustiger en wist ik te ontspannen, te genieten. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik voelde me veilig. Eindelijk voelde ik me echt veilig. Hij liet mijn lippen los en vertelde me dat hij me zou beschermen. Ik knikte zachtjes en voelde hoe mijn mondhoeken omhoog kwamen. Zacht gleden mijn handen naar zijn borst waar ze zijn shirt vastpakten. Hij kuste me weer. Na enkele seconden, minuten, wat dan ook, liet ik zijn lippen weer los. Ik voelde me vreemd, vreemd maar beter dan in tijden. Zacht legde Ik mijn hoofd weer tegen zijn borstkas.

Evette tuurde weer naar de horizon. Jaja, monsieur Capitaine, dacht ze. Hoogmoed komt voor de val. En toch, hij had gelijk, en zijn zelfvertrouwen was even aantrekkelijk als het gebaar waarmee hij zich door de haren streek.
Ze ontweek zijn blik en onderdrukte een zucht. Wat maakte het ook allemaal uit... Morgen om deze tijd zat ze weer op een schip in de armen van Thomas.
Hun gesprek leidde toch nergens meer toe en nu de zon begon onder te gaan, werd de zoute wind frisser. Ze keek omlaag en neer op haar lip. 'Zou je me weer omlaag kunnen helpen?' vroeg ze twijfelend. Omhoog was immers makkelijker dan omlaag.

Ze had altijd al een gereserveerde trek op haar gezichtje gehad. Hard en ongenaakbaar, haast. Maar nu verzachtte een glimlach haar gezicht: hij voelde haar spieren ontspannen en zag een fonkeling in haar ogen.
Hij hield haar dicht tegen zich aan en sloot de ogen. Hij en Ann. Het was lang, erg lang geleden dat hij weer een vrouw in zijn armen had gehad. En wat voor een vrouw was dit. Hij glimlachte naar haar en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Jack gaf me de keuze om van de plank af te wandelen of onder hem te komen zeilen... Wel, ik vrees dat je komende tijd aan me vast zit, lieve Ann.' Hij grinnikte zacht en streek even over haar slanke hals heen met zijn hals, liet zijn hand tegen haar wang aan liggen. 'Ik ben benieuwd wat hij zou zeggen als we hem dit vertellen.'

Ik knikte rustig en stond op. 'Durf je wat spanning aan?' Ik opende mijn arm voor haar terwijl ik het touw vastpakte dat in het kraaiennest lag. Aan de onderkant was een gat waar ik mijn voet in stak. 'Maar je moet je wel goed vasthouden.' Een grijns kwam op mijn gezicht terwijl ik haar naar me toe trok en mijn arm strak om haar middel heen legde. Een schreeuw naar beneden liet weten dat mensen niet in de weg moesten lopen. Toen stapte ik pardoes van het kraaiennest af, waardoor we naar beneden vielen en een stukje boven het dek kwamen te hangen. Lachend liet ik de jonge dame verder zakken waarna ik mezelf uit het touw bevrijdde. 'We zijn er al.'

Verbaasd, en toen met emoties van vreugde, keek ik op naar Charles. 'Echt?' Ik dacht aan Jack en bedankte hem in stilte. Hij was echt de beste. Hij was mijn broer die ik nooit had gehad. 'Zijn reactie zal je denk ik verbazen,' glimlachte ik en ik sloot mijn ogen weer, mijn wang tegen zijn borst aangeplakt. 'Maar jij mag het hem vertellen.' Een geamuseerde lach kwam nu om mijn gezicht. Jack zou het accepteren, natuurlijk. Maar hij zou er niet zo makkelijk vanaf komen. Dat was zeker.

'Wat ben je nu weer van plan?' was Evette's kregelige vraag. Toen sperde ze opeens haar ogen wijd open en kwam een een uitdrukking van ontsteltenis en afschuw op haar gezicht. 'Jack, nee, bekijk het!' Maar o, daar was die vervelende grijns weer terwijl hij haar naar zich toe trok. Ze hamerde met haar vuisten op zijn borst, ondertussen de meest hysterische opmerkingen gillend die in haar opkwamen - het mocht niet deren, want zonder veel ceremoniën stapte Jack prompt van het kraaiennest af.
Ze voelde de wind huilen langs haar oren en haar en rokken wapperden wild: ze had zich aan Jack vastgeklemd met stijf dichtgeknepen ogen. Voor haar gevoel was haar maag nog achtergebleven op het kraaiennest.
Opeens was het voorbij, maar nog hield ze haar ogen stijf dicht. Plots voelde ze weer het dek onder zich en duizelig viel ze op haar achterste neer en bleef zo zitten, alleen maar om haar te openen en een grinnikende bemanning te zien en Jack, die doodgemoedereerd zichzelf uit het touw bevrijdde. 'Jack, idioot, was je soms suïcidaal? Rotzak die je bent, we hadden wel kunnen vallen!'

Charles voelde een pulserend gevoel in zijn borst, alsof zijn hard fladderde als een vogel. Wat een rare tijd had hij zo meegemaakt op het schip; wat een hoop tegenstrijdigheden. Nu, dit voorval met Ann spande zeker weten de kroon.
Hij lachte naar haar en stond toen op, haar met zich mee omhoog trekkend. Hij pakte haar hand en drukte er een kus op. 'Wel, laten we dan maar eens de anderen opzoeken.'
Met haar hand in de zijne was hij het dek weer opgelopen. De uitdrukking op zijn gezicht was grappig; het drukte de opperste verbazing uit: ze waren nog net op tijd geweest om te zien hoe Jack en Evette een veilige landing maakten op het dek. 'Weet je zeker dat-ie wel honderd procent is?' mompelde hij bezorgd naar Ann.

Ik lachte zachtjes, mijn hand voor mijn mond geslagen. Evette zat half verslagen, half in shock op het dek. 'daar is niets suïcidaals aan, ' lachte ik zacht. Het touw is net iets korter dan de mast. Iedereen doet het die geen watje is.' ik keek Charles in de ogen. Een piratenschip weet je nog. Niet zo'n net schip waar jij vanaf komt.'

Ik lachte die bekende grijns en trok haar aan haar handen omhoog. 'Zo erg was dat toch helemaal niet? Dat touw gaat niet kapot en vallen doe ik niet aan.' Kort liet ik mijn blik over het schip gaan, naar de bemanning die stond te kijken. 'Aan het werk jongens,' riep ik rond.

Charles fronste de wenkbrauwen. Gebrek aan discipline en tucht, noemde hij het eerder, maar hij zweeg. Een piratenschip was immers anders dan een willekeurig schip van de Engelse koninklijke marine... Hij zou er maar aan moeten wennen, of niet.
Terwijl de frons nog steeds zijn voorhoofd rimpelde keek hij naar Jack. Hoe moest hij het kenbaar maken? "Hallo Jack, Ann en ik hebben elkaar gevonden, hoor!"? Charles betwijfelde of Jack het hem überhaupt in dank af zou nemen. Hij bleef een Engelsman, en pakweg een tegenstander.

Evette zag bleekjes en opende haar mond om nog een vinnige opmerking te geven, maar onderdrukte die impuls. Ze streek haar rokken glad en voelde zich weer op de rand van tranen. Wat was dat toch steeds... Ze betrapte zich erop dat ze wilde dat het gauw de volgende dag was. Jack bracht haar in de war, riep gevoelens op waarvan ze niet eens wist dat ze die had en liet haar opvattingen en geloofsovertuigingen wankelen.
Ze keek op toen ze Charles en Ann zag. Er was ook wat met de hand met die twee, al kon ze niet zeggen wat.

Ik zag de emotie in het gezicht van mijn nieuwe vriendin, liet de hand van Charles los en wandelde snel naar haar toe. Met een veelzeggende blik keek ik haar aan, en pakte ik haar hand vast om haar naar me toe te trekken.' Ik kook vanavond. Wil je helpen?' Zonder op antwoord te wachten, trok ik haar met me mee, richting d3 keuken.

Haar gezichtsuitdrukking verwarde me. Vond ze het echt zo naar dat we zo naar benden waren gegaan? Ik had haar toch goed vastgehouden? Ik keek opzij en zag Charles en Ann staan. Hij bleef dus nam ik aan. Ann kwam eraan lopen en nam Evette mee. Lichterlijk verward bleeft Ik staan. Toen liep ik naar de kajuit, langs Charles. 'Meekomen.#

Evette liep met Ann mee. Ze had de sprong naar beneden opwindend gevonden, net zoals alles wat hij deed haar een gevoel van vrijheid deed laten ervaren. Maar dat was juist het probleem. Ze kon hier niet blijven. Er stond haar een huwelijk met Thomas te wachten. Hoe langer ze hier bleef, hoe meer ze van Jack leerde en gevoelens voor hem kreeg, hoe erger ze bezig was het lastig te maken voor haarzelf en het lot tussen Frankrijk en Engeland... en wellicht ook de piraten.
Eindelijk in de kombuis drong het tot haar door wat de ander had gezegd. 'O, maar Ann, ik kan helemaal niet koken... Ik had er altijd personeel voor gehad, ik weet niet hoe het moet.'

Hij voelde zich nog altijd een vreemde eend in de bijt. De bemanning was hartelijker tegen hem sinds het gevecht met de Spanjaarden, maar alles verliep nog stroef - en niet gek, ook. Het verbaaste hem dan ook des te meer dan Ann hem had uitgekozen om te vertrouwen - na zo'n korte tijd en na alles wat was voorgevallen. Hij keek de twee vrouwen na en volgde toen Jack gedwee de kajuit binnen.
In de kapiteinskamer aangekomen schonk hij zichzelf een glas wijn in en keek toen naar de ander. 'Had je me nodig?'

'Dan wordt het tijd dat je dat leertf. Ik kon hetf ook nooit en heb soms kookbeurt voor alle mannen.' Ik bekeek mijn vriendin met een grote glimlach om mijn mond. 'Gaat het? De eerste keer daarvan af was voor mij ook best intens, maar het is gewoon leuk om te doen eigenlijk. Je vliegt voor enkele seconden.' Ik pakte het eten, messen en twee planken waarvan ik er eentje voor haar neerlegde. Even was ik stil, toen liet ik een zucht horen. ' Ik zal je wel missen als vrouw aan boord.'

Ik zakte achter mijn bureau neer en bekeek Charles eens nauwkeurig. ' En?' was het enjgce wat ik vroeg, met een zo neutraal mogelijke stem. Mijn gezicht stond strak en ik nam de eens gevangene eens in mr op. Hij had een zelfzekere houding, maar uk kon zien dat hij nog pijn had. Die wonden bleven nog wel even wist ik uit ervaring.
Neutraal bleef ik kijken, benieuwd wat hij zou antwoorden. Op welke vraag hij überhaupt zou kiezen antwoord te geven.

Verontschuldigend keek Evette Ann aan. Ze keek twijfelend naar al het eten wat de ander neerlegde, een lading messen en snijplanken. Ze nam het mes op en keek wat Ann deed, haar zo goed en zo kwaad als het ging imiterend. Haar lippen vormden een vaag glimlachje. 'Wel, om eerlijk te zijn... Het was niet heel erg. Eerder spannend en opwindend. Maar dat hoeft Jack allemaal niet te weten... En bovendien was ik op het moment zelf doodsbang.'
Ze pelde de buitenste bladeren van een verpieterde sla af (al het groente was niet meer heel vers, zag ze met opgetrokken neus - niet verwonderlijk ook, op zo'n schip met deze warmte) en zuchtte toen even. 'Ja, het is raar om te bedenken dat ik hier morgen niet meer ben...' Ze keek op naar Ann. 'Ik zal jou ook gaan missen.'

Charles leunde tegen het bureau aan en nam langzaam slokjes van de wijn, ondertussen Jack met gefronste wenkbrauwen aankijkend. 'En wat?' informeerde hij vlakjes. 'Ja, ik blijf hier op het schip omdat ik geen andere keuze hem en ja, ik accepteer je als kapitein.' Die Jack zat ergens naar te vissen, merkte hij. Alsof hij gedachten kon lezen en precies wist wat er op het hele schip gebeurde, alsof de Pearl een deel van zijn eigen lichaam was. Charles liet het glas wijn in zijn hand ronddraaien. De man had iets, iets dat gezag uitstraalde, dat volkomen ongerijmd leek in combinatie met het gedrag wat Charles nu een paar keer had meegemaakt - of misschien was het het dat Jack een piraat was en Charles een officier van de koninklijke marine. Wie weet was dat het hele eieren eten.
De ander zat hem nog steeds met een vrij neutrale blik aan te staren, zodat Charles vervolgde: 'Ja, ik zal onder je commando zeilen en ja, ik zal goed op Ann passen.' Hij liet langzaam zijn rechterooglid wat zakken terwijl hij de ander terug aanstaarde. 'Was er nog iets wat je wilde weten?'

Mijn mondhoeken trokken omhoog en vermaakt vroeg ik hem: 'Wanneer heb ik je dat gevraagd Charles? Volgens mij heb ik je gezegd bij haar uit de buurt te blijven en haar met geen vinger meer aan te raken. Dat is iets anders.' Ik stond rustig op en nam het kleine beetje dominantie die Charles gewonnen had van hem af. Mijn mondhoeken trokken weer naar beneden en met een strenge blik keek ik hem aan. 'Het lijkt me logisch dat je naar me luistert Charles en geloof maar niet dat je tijd hier makkelijk gaat worden omdat je nu eens van ons bent. Iedereen begint vanaf onder en moet dan maar zijn weg op proberen te klimmen.' Ik liep om het bureau heen en kwam voor hem te staan. 'Maar ik neem aan dat dit niet alles is wat je me wilt vertellen.'

Ik keek naar de groenten die ik aan het snijden was, om te stoppen bij haar laatste woorden. Ik keek op naar Evette en pakte even haar hand vast. 'Je moet ze je geen pijn laten doen hè? Jij bent het allerbelangrijkste in je leven. Niet anderen of wat zij van je willen. Ik heb dat de harde manier moeten leren.' Ik sloeg mijn ogen even neer, maar keek snel weer op, proberend te glimlachen. 'Laat de mensen waarvan je houdt, je niet kwetsen.'

Charles' gezicht kreeg nu ook de zorgvuldig ingestudeerde, satirische uitdrukking. Hij bleef Jack aanstaren, terwijl hun blikken zich met elkaar maten. Dat was nu iets waar hij allesbehalve op zat te wachten, om gedegradeerd te worden tot dekzwabber. Allicht, hij had niet anders kunnen verwachten. Jack was nu bruusk voor hem komen te staan. Charles moet iets naar hem opkijken en hij zijn mondhoeken in een ijzige grijns, niet helemaal echt. 'Komt in orde, sir,' sprak hij met een spottende klemtoon op het laatste woordje wat hij niet compleet kon verdoezelen. Na een korte pauze vervolgde hij: 'Ik heb verder weinig meer te vertellen, eerlijk gezegd. Ik was hier geroepen.'

Evette keek de ander aan. Hoewel ze gauw geneigd was tot glimlachen, al was het alleen maar om haar omgeving op hun gemak te stellen, was haar gezichtsuitdrukking nu serieus, hard haast, met een wanhopige trek om haar mond. Ze knikte even. Ann keek naar beneden, maar sloeg haar ogen snel weer op en een half glimlachje plooide de lippen. Evette beantwoordde nu de glimlach, al was het enigszins grimmig. 'Wel, ik houd niet eens van Thomas, dus hij zal me ook niet kunnen kwetsen.'
Ze haalde diep adem en prikte wat met het mes in het blad sla. 'Hoe zit het nu met Charles Turnley? Blijft hij hier?' Ze keek Ann oplettend aan. Er was iets tussen die twee waar ze haar vinger niet op kon leggen.

'Niet alleen je aanstaande, daar hield ik ook niet van. Ik heb het over je familie...' Ik pakte mijn mes weer op en staarde naar de groentes. 'Je familie die je dwingt te trouwen, ook al weten ze dat het je kapot maakt.' Ik haalde diep adem en kneep mijn lippen op elkaar in een poging niet nog een keer te gaan huilen. Gelukkig begon ze over een ander onderwerp en ik knikte op haar vraag. 'Ja Jack heeft hem gevraagd piraat te worden schijnt.' Ik keek naar haar opzij en glimlachte zwakjes. 'Dus hij blijft op het schip.' Even keek ik haar in de ogen. 'Ik weet zeker dat Jack het niet erg vindt als jij ook blijft.'

Ik greep Charles bij zijn blouse en tilde zijn blouse omhoog zodat Charles half op zijn tenen moest gaan staan. 'Ik ben niet gek en als je aan Ann komt, kom je aan mij. IK zou nu graag willen dat je me vertelt wat er hier aan de hand is. IK zweer het je, als je Ann ook maar met één vinger aanraakt, als je haar pijn doet dan duw ik je eigenhandig van die plank af. Begrijp je me heel erg goed?' Ik trok hem dicht naar me toe zodat onze gezichten enkele centimeters uit elkaar lagen. 'Dus waar kwamen jullie net vandaan?'

'Mijn familie,' herhaalde Evette langzaam, maar trok toen een grimas. Ze wierp een bezorgde blik op Ann, die het weer even lastig scheen te hebben. Ze legde het mes neer, veegde haar handen schoon aan een doek en legde even haar arm rond haar schouder heen. 'Hij moet je wel heel wat hebben aangedaan dat je het er nog steeds zo moeilijk mee hebt,' sprak ze zachtjes, bezorgd. Ze was blij dat ze even een ander onderwerp hadden gevonden, misschien leidde het wat af. Ze glimlachte zwakjes. 'Wel, ik vroeg me al af wat ze met hem van plan waren. Maar ik... wat moet ik op een schip? Ik ben er niet voor geboren.' Ze knipoogde even. 'Jij wel, klaarblijkelijk.'

De stof van zijn blouse schuurde over zijn wonden heen en hij klemde de kaken op elkaar, maar wendde zijn blik ook maar niet één seconde van die van Jack weg. Weer overviel dat rare gevoel hem. Jack gaf erg om Ann. Al was het weinig meer dan broeder-zuster-liefde, Charles vreesde dat Jack het hem niet in dank zou afnemen als hij doodleuk zou vertellen dat hij Ann in zijn armen had gehad en innig hadden gekust. 'Wel,' sprak hij toen hard, zei het enigszins hees door de pijn die zijn rug veroorzaakte, 'ik denk dat je dat haar beter kan vragen. Als ik haar ook maar iets had aangedaan had je het nu al wel van haar gehoord, hm? Of ik lag ergens met een hartenvanger tussen de ribben. Dus geen zorgen Jack, ik zal Ann niet kwetsen.'

Ik keek opzij naar Evette en sloeg een arm nu ook om haar heen. 'Ja, dat heeft hij...' Even was ik stil, toen vervolgde ik snel en met een lachje: 'Je weet het niet. Het gaat je steeds makkelijk af hier aan boord, dat moet je toegeven.' Ik drukte een vriendschappelijke kus op haar wang. 'Dus je kunt hier best blijven hoor. En die jurk mag je houden.' Ik lachte nu oprechter en keek even naar beneden, naar ons in de korte, wilde jurken die mijn vrijheid representeerden.

Ik keek Charles nog enkele seconden fiers in de ogen. Toen liet ik zijn blouse los en liep rustig weer om het bureau neer, naar mijn stoel toe. 'Je kunt gaan Charles. Maar ik houd je in de gaten. Joe vertelt je wel wat je kunt gaan doen.' Ik keek hoe hij wegliep en zakte toen neer op mijn stoel.