A pirate's life for me

De grijns die al op mijn gezicht lag werd nog breder en braaf trok ik mijn broek uit die ik bij de rest van mijn kleren smeet. Ik had me nog niet omgedraaid of de wondere gedaante, met het haar achter haar aanwaaiend, rende me voorbij. Ze was prachtig op alle gebieden. Haar lichaam leek geschonken door magische zeemeerminnen, haar haren hadden de kleur van de mooiste zonsondergang. Ze was een plaatje, onbetaalbaar. Ik, die goud het hoogste goed had gevonden, had nu iemand gevonden voor wie ik al mijn goud zou geven. Kalm liep ik achter mijn grootste schat aan en toen ik bij haar kwam drukte ik een kus op haar slaap en pakte haar hand vast. Ik trok het lichaam tegen de mijne aan en liet mijn vingers over haar onderrug glijden. 'Jij maakt dat ik geen oog meer heb voor deze wonderlijke plek,' klonk mijn stem zacht.

Ik had het tot nu toe niet doorgehad, maar Charles leek duidelijk de weg te kennen. Zonder enig oponthoud stonden we ineens voor een taveerne en toen we binnenkwamen leek de hele kroeg hem te herkennen. Verbouwereerd bleef ik even staan, maar toen verscheen een lach op mijn gezicht. Beter vertelde ik die mannen niet dat Charles' schip neer was gehaald en dat hij nu een piraat was geworden. Een dekzwabber en niets meer dan dat. Ik knikte naar zijn oude vrienden en schonk hun mijn vriendelijkste lach. Echter, toen één van de mannen achter Charles zijn rug om een stap dichterbij zette, tilde ik mijn rok op en liet ik hem met een stalen gezicht mijn mes zien. Hij stapte weer achteruit en beide deden we alsof er niets was gebeurt.
Charles nam me mee naar de dansvloer waar ik maar al te graag mijn hand in de zijne legde en mijn andere op zijn schouder plantte. Ik legde mijn hoofd op zijn andere schouder neer. Een mengeling van gevoelens ging door me heen. Ik was gelukkig dat ik met Charles was. Voelde me geweldig in deze jurk en tussen deze mensen die me lieten zijn wie ik was. Tegelijkertijd zat er nog steeds dat grote gapende gat dat maar heel langzaam aan het hele was. En, een oud gemis kwam in me op nu ik hier zo stond en de muziek hoorde. De dansfeesten had ik altijd het geweldigst gevonden thuis. Zou ik nu eindelijk een keer naar huis kunnen nu Thomas dood was?

Het scheen haar toe of ze vloog in het water en in Jack's greep. Ze voelde zijn lichaam onder het water tegen de hare en rilde van verlangen. Maar ze keek hem doordringend aan, smekend haast. 'Maar hoe lang zal het duren voordat je bent uitgekeken, Jack?' sprak ze. Haar Franse tongval was nog duidelijker aanwezig dan anders. 'Mad Jack, de legende van der Caribbean, de man voor wie elke vrouw haar rokken omhoog zou willen houden... Hoe lang voordat je oog hebt voor om je heen?' Ze drukte zich tegen hem aan, liet haar handen over zijn gespierde rug glijden, tot onder water op zijn heupen. Ze hief haar kin op en keek hem uitdagend aan, al wist ze dat dit haar wellicht alleen maar schattig lachwekkend moest staan in de ogen van een man. 'Als je maar weet dat ik niet een meisje ben om zomaar aan de kant te schuiven, mon amour.'

Hij wist niet hoe lang hij met Ann had gedanst. De tijd scheen ineen te smelten in een glinstering van gevoel, al bleef zijn getrainde brein het volhouden dat het nog niet lang was geweest. Maar Charles zag haar gezichtsuitdrukking veranderen. Hij hield op met dansen, maar leidde haar naar een vrij tafeltje tegen de rand van de taveerne aan en liet haar op de stoel zitten. Tegenover haar zittende hield hij haar handen vast. Zijn donkerblauwe ogen zochten de hare, nu ernstig, zonder de zweem van joviale spot die hij de dag had gedragen. 'Ben je wel gelukkig, Ann?'

Ik trok speels een wenkbrauw op terwijl ik de jonge vrouw die zich aan me vastklampte bekeek. 'Ben je daar bang voor?' vroeg ik. 'Nooit geweten dat ik zo'n reputatie had.' Een speels kneepje werd in haar billen gegeven waar ik mijn handen had geplant zodat ze stabiel kon zitten en tegelijkertijd nergens heen kon. 'Maar als je echt bang bent, moet je misschien maar ervoor zorgen dat ik niemand anders wil.' Ik kwam wat dichterbij met mijn gezicht, maar trok weer speels terug vlak voor de kus. 'Want speelgoed dat me verveelt gooi ik overboord.' Ik grinnikte en drukte toen passievol mijn lippen op de hare.

Zijn vraag verbaasde me, maar een automatisch verdedigingsmechanisme kwam in werken. 'Wat, natuurlijk!' zei ik hem en mijn mondhoeken trokken als vanzelf omhoog. 'Ik heb alles wat ik heb en meer nu ik jou heb gevonden.' Ik boog voorover en drukte mijn lippen op de zijne. Toen ik terugtrok keek ik hem aan met een grote lach. De lach was bijna echt, maar mijn ogen vochten tegen het tranengeweld. Snel stond ik op en nam ik op zijn schoot plaats. Ik legde mijn wang op de bovenkant van zijn hoofd neer zodat hij mijn gezicht niet meer kon zien. 'Ik ben heel erg gelukkig Charles. Geef me heel even om hem te vergeten en dan ben ik helemaal van jou.' Mijn handen gleden over zijn armen, masseerden kort zijn schouder, en werden toen neergelegd tussen zijn kin en borstkas om op te kunnen warmen.

Ehmwf, goed, om zo'n erotisch potje waterpolo te beschrijven moet ik denk ik even weer iets meer in de RPG zitten. xD Dus ik schip (oké, skip, ik typte werkelijk 'schip') Evette even en dan mogen ze het zelf wel even uitvechten. ~

Charles merkte niet zozeer haar verkapte verdriet op als merkte het wel aan haar woordkeuze, die iets te overdreven was. Hij sprak er echter niks over, maar had zijn armen om haar heen geslagen en hield haar dicht tegen zich aan, voordat hij zijn hand op haar wang legde en haar dwong hem aan te kijken. 'Zullen we vannacht hier blijven, Ann?' zei hij zachtjes. 'Nee, geen zorgen, we zullen niks doen wat je denkt dat ik bedoel... Maar gewoon een nacht voor ons alleen, zonder de hele Black Pearl om ons heen.'

Haha priempjes. Maar jij mag dan lekker daarna beginnen

Ik niet meer dan een seconde in de ogen voordat ik mijn ogen afliet dwalen naar beneden. Zijn gezicht was vreselijk dichtbij en hoewel het me de rillingen gaf - goede - voelde ik hoe mijn adem stokte. Ik vond mijn hangmat fijn. Het omarmde me als een veilige haven, die me rustig heen en weer wiegde. Toch knikte ik. 'Jawel.' Mijn blik was heel kort op hem gericht. 'Maar alleen slapen...'

Ze lag op haar rug in het zand, dat warm aanvoelde tegen haar blote huid: de zon brandde op haar oogleden. Afwezig luisterde ze naar het gekabbel van de golven en de kreten van meeuwen in de verte. Het was weer gebeurd, en ze had er van genoten. Ze opende haar ogen en draaide zich loom op haar zij om naar Jack te kunnen kijken. 'We kunnen hier zeker niet voor altijd blijven, non?' glimlachte ze hem plagend toe. 'Een beetje zwemmen, rondwandelen, winkelen, drinken, jou achtervolgen, in de zon liggen...' Ze streek met haar hand over zijn zongebruinde schouder. Ze vond zelfs nog tijd om te verbazen dat ze zelf ook behoorlijk bruin kleurde. En nog verbazingwekkender: het maakte haar niks uit. Vroeger vond ze het afschuwelijk om te verkleuren en sproeten te krijgen in de warme zon. Maar nu was alles anders. Ze was bij Jack, ze hield van hem, maar wist dat het niet altijd zo kon blijven, maar genoot van het moment waarin ze nu leefde.
Ze kwam in zittende houding en keek naar de stad in de verte. De hemel kleurde van azuurblauw naar oranje en goudtinten. De avond viel spoedig. 'Nuja, jij zeepiraat, jij zou toch nooit kunnen aarden op het vasteland... Maar kan je wel vertellen hoe lang we hier nog blijven?'

Ze nuttigden een avondmaal in de taveerne, die gelukkig (zo meesmuilde Charles) een gift was van zijn oude kennis die de inn runde, want hij was pakweg platzak. Hij, Charles Turnley, ooit een rijke kapitein van een befaamde familie en eigen schip, nu een dekzwabber op een piratenschip zonder een rooie cent... Maar het maakte niet veel uit voor vandaag. Als oude vriend kreeg hij de beste kamer toegewezen met houten ledikant, enkele donkereiken meubelstukken en schoon linnen. Na een vlugge inspectie van de kamer wandelde Charles weer naar beneden en gaf Ann een kus op de wang. 'Wil je nog verder het eiland bekijken of is het goed geweest voor vandaag, my dear?'

Hoewel het fijn was om weer even vaste grond onder mijn voeten te hebben, had ik het er ook al wel snel weer mee gehad. Het was een stinkend dorp vol met hoeren, hoerenlopers en gulzige mannen. Het was vreselijk wennen geweest om te leren leven op het schip van Jack, maar daar was ik onder zijn bescherming en hoefde ik niet bang te zijn. Langzaam aan hadden de mannen me leren respecteren en waarderen. Maar ergens diep binnenin me zat nog steeds dat adelijke dametje, dat prinsesje, dat wel hield van luxe. 'Laten we maar naar boven gaan. Ik heb het wel gezien,' zei ik terwijl ik zijn hand zacht vastpakte. 'Of wil jij nog ergens heen? Dat mag ook hoor.'

'Daar heb je helemaal gelijk in,' mompelde ik. Mijn handen gleden over haar heupen heen en trokken haar lichaam dicht tegen het mijne aan. 'Het idee was één of twee dagen. Dan ben ik persoonlijk wel weer klaar met het hele burgerlijke leven.' Een hand werd door haar haren gehaald en streek haar voorste plukken achter haar oor. 'Of wilde je hier nog lang blijven mademoisele?' Ik drukte mijn lippen kort op de hare, om vervolgens mijn hoofd weer neer te leggen en haar schitterende, glimmende ogen te bekijken die werden omlijnd door perfect zwarte wimpers. Binnen een paar weken was ze van een vrouw van stand, omgetoverd tot een echte avonturier. En ik hield ervan. Ze was de perfecte combinatie van lef, felheid en vrouwelijkheid.

Nu zo de avond viel, werd het broeierig warm. Charles voelde zijn lange haar tegen zijn hals plakken. En toen hij dacht aan de vuile stank en de rommel in de straten, glimlachte hij Ann meesmuilend toe. Hij dronk de laatste slok goedkope rum uit zijn glas en zette die voorzichtig neer. 'Hm, nee, ik denk dat ik het inderdaad ook wel even gezien heb. Morgen is er weer een dag.' Ze had zijn hand vastgepakt en hij gaf er even een kneepje in. Hij nam afscheid van degenen in de gelagzaal met een armzwaai, voordat hij met Ann de houten trap op naar boven liep en de kamer binnenstapte die hen was aangewezen. Nadat hij de deur had gesloten was het eerste wat hij deed de luiken voor het raam wijd open gooien en een kus op Ann's wang drukken. 'Zo, mademoiselle, dit is weer eens wat anders dan een schip. Ik hoop dat je je hier ook thuis kan voelen, althans, voor vannacht.'

Even stond ze zichzelf toe dicht tegen hem aan te liggen. Ze glimlachte bij zijn woorden en maakte zich toen uit zijn armen los. 'O, kom op, stel dat iemand ons hier kan zien liggen, naakt als weet-ik-veel-wat...' Ze schudde haar haar naar achteren, wat ondertussen behoorlijk warrig was geworden, en ging op zoek naar haar jurk. Terwijl ze de zachte stof van de onderjurk over haar schouders heen liet glijden, dacht ze aan deze stad, aan de stad waar ze oorspronkelijk vandaan kwam, en aan Tortuga: ja, allicht - ze wilde bij Jack blijven, maar ze was geen zeemens. Het had heel lang geduurd om haar zeeziekte te overwinnen en rond te kunnen lopen als een echte zeeman (en zelfs dat ging haar vaak, als het harder waaide en de golven hogen werden, nog slecht af). Ze miste de grotere steden met zijn grote straten, de koetsen en paarden, de bals en de winkels - de huizen met hemelbedden met fluweel en zijde.
Maar aan de andere kant - toen ze zich omdraaide en naar Jack keek, die met zijn zongebruinde, gespierde, poedelnaakte lichaam in het warme zand lag - kon ze niets anders doen dan glimlachen. Al was ze geen zeerot als Ann, ze wist dat haar voorlopige toekomst op het water zou liggen, bij Jack.
'Kom je, monsieur? Ik wil wel ergens binnen zijn voordat het onweer losbarst.'

Ik plofte zacht op het bed neer dat verschrikkelijk stil lag on mijn gewicht en keek het kamertje rond. Het was een prima kamer, wat betekende dat het er ongeveer zo uit zag als de kamers waar onze bediendes in sliepen. Mijn kamer thuis was drie keer de grootte geweest, met lange blauwe gordijnen waar het familiewapen opgenaaid was. Als ik uit mijn raam keek, kon ik de grote tuinen achter ons huis zien waar fel gekleurde bloemen groeiden die netjes werden onderhouden door onze oude tuinier. De rest van mijn kamer was licht, witte muren met een grote spiegel, blankhouten kasten voor mijn jurken en borstels, en een groot hemelbed waar kleden omhingen van dezelfde blauwe stof als mijn gordijnen. Een rilling trok door me heen toen ik daaraan terug dacht. Wie was ik eigenlijk? Een piraat of een dame van adel? Wat wilde ik het liefst?
Ik stond weer op en trok Charles naar me toe. Voorzichtig plantte ik mijn wang tegen zijn schouder. 'Heb je wel eens vertelt waar jou vandaan komt?' vroeg ik hem.

'En wat dan nog als iemand me zo ziet?' grinnikte ik, terwijl ik rustig bleef liggen in het gras. 'Het is maar een lichaam. Een lichaam waar maar enkele mensen het tegen op durven te nemen. Vind je ze niet intimiderend?' Ik spande mijn armen aan waarna ik grinnikend overeind kwam. Rustig pakte ik mijn kleren en begon ze aan te trekken, mijn ogen constant op de jonge schone gericht. 'Waar wil je slapen? Op het schip?'

Charles streek een lok haar uit haar gezicht weg en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij zuchtte theatraal, grinnikte toen als een boer met kiespijn, en liet haar los. 'Hm, dat weet ik niet. Maar een erg spannend verhaal is het niet, hoor.' Hij ging op de rand van het bed zitten en trok zijn laarzen uit, waarna hij zich op het bed liet ploffen. Met zijn hand maakte hij een uitnodigend gebaar naar Ann om naast hem te komen liggen. 'Mijn vader was een belangrijk man... Of zeg liever rijk, al komt dat wel op hetzelfde neer,' sprak hij nadenkend. 'Maar goed, het was een zelfzuchtige kakhannes en ik was een opgeschoten broekie die iets van de wereld liet zien. Toen mijn vader stierf, werd ik als oudste zoon op tienjarige leeftijd opgevoed om zijn verantwoordelijkheden dragen. Wat inhield dat ik net zo'n egocentrische klootzak zou worden als hij was. Mijn hele leven werd al voor me uitgestippeld. Met wie ik zou trouwen, waar ik zou wonen, wat ik zou gaan doen. Ik kon er niet tegen. Ik heb de hele mikmak aan mijn jongere broertje, die er een betere kandidaat voor is en bovendien altijd jaloers erom was geweest, gegeven en ben op zee gegaan.' Charles zuchtte, en trok zijn mondhoeken toen op naar Ann. 'Ik ging naar zee. Ik begon als scheepsmaatje, dekzwabber en nietsnut, maar ben uiteindelijk na jaren stuurman te zijn geweest kapitein geworden van mijn eigen schip.' Hij keek spijtig. 'Niet dat daar nu veel meer van over is, maar goed. Zoals ik al zei, niet een heel spannend verhaal. Maar dan weet je het nu.'

Evette grinnikte onverholen en knipoogde toen hij zijn armen spanden, zodat de spieren opbolden als staalkabels. 'Jaja, je bent zeer intimiderend, lieve schat. Daar liggen je laarzen. Pas maar op dat je er niet naast gaat lopen.' Ze trok de overjurk aan en knoopte de touwtjes dicht, gooide haar haren achterover en keek hem weer aan. Zijn blik was nog altijd op haar gezicht gericht en ze glimlachte. 'Laten we maar op het schip slapen.' Een vlugge kus werd op zijn wang gedrukt. 'Daar hoor jij nou eenmaal thuis.'

In stilte luisterde ik naar wat hij te vertellen had, mijn lichaam naast dat van hem gevleid. 'Zou je nooit terug willen?' vroeg ik hem, toen hij klaar was met zijn verhaal. 'Naar dat rijke leventje?' Ik pakte zijn hand en liet mijn wijsvinger één voor één over elke vinger gaan. Mijn ogen gericht op het spelletje dat ik speelde ermee.

Ik haalde een hand door mijn haren, schudde het, en zette toen mijn hoed op. 'Nou zeg, je ondermijnt mijn gezag gewoon.' Ik greep Evette bij haar heupen en trok haar dicht tegen me aan. 'Maar jij bent de enige wie dat zou mogen doen. Maar je hebt gelijk, ik slaap heel graag op mijn schip. Daar horen wij samen nu thuis.' Ik tikte haar op haar neus en liet haar toen weer los om mijn laarzen aan te doen. 'Bovendien is dit stadje niets voor jou, evenmin als de bedden hier.'

'Terug?' Charles had zijn armen om haar heen geslagen, en staarde nu een ogenblik in het gedachten gezonken naar het plafond. Een vaag beeld van rijen ineengebonden boeken en half vergeten sonates... Hij schudde het hoofd. 'Nee,' antwoordde hij toen en streek met zijn andere hand door haar blonde haren heen. 'Nee, ik zou niet terug willen. Ik ben zelf opgeklommen naar waar ik was, dingen gepresteerd die niets met mijn afkomst te maken hadden. Ik heb een mooi schip gehad en ik ben kapitein geweest.' Een moment zweeg hij even om te grinniken. 'Nu ben ik een dekzwabber zonder geld. Maar ik ben rijker dan dat ik ooit ben geweest en zou nooit terug willen. Ik ben nu bij jou.' Hij boog zich over haar heen om een moment zijn lippen op de hare te drukken. 'Jij dan, Ann, zou jij ooit terug willen naar je leven hiervoor?'

Evette glimlachte onverholen, maar zweeg verder op zijn woorden. Ze keek de baai af naar de heuvels, waar achter de haven lag: de masten van de Black Pearl staken als crucifixen boven de heuvel uit. Ja, thuis. Onwillekeurig vroeg ze zich af wat er van haar vader was geworden en Thomas, haar verloofde - de laatste keer dat ze ze had gezien, waren ze weggevaren. Maar ze zouden het niet op zich laten zitten, en dat wist ze. Eens zouden ze terugkomen. Maar dat waren zorgen voor een andere dag.
Zodra Jack zijn laarzen had aangetrokken, pakte ze zijn hand en liep met hem het pad af richting de stad.

Een blosje kwam op mijn wangen te liggen bij het luisteren naar zijn woorden en even liet ik zijn lippen de mijne beroeren. Toen sloeg ik mijn ogen weer neer en haalde ik mijn schouders op. 'Ik weet het niet,' mompelde ik zacht, maar eerlijk. 'Het leven was soms makkelijk en er was zoveel schoonheid om je heen.' Een moment keek ik naar hem op waarna ik mijn ogen snel weer afwendde. Dit moest vast belachelijk klinken van iemand die haar leven was ontvlucht omdat het haar zoveel pijn had gedaan. 'En een piraat zijn is geweldig. Ik heb een hele nieuwe kant van mezelf leren kennen, maar of ik hier ooit mijn kinderen op wil voeden...'

Ik kon duidelijk zien dat Evette werd opgehouden door andere gedachten, dus hield ik mijn mond terwijl we richting het schip liepen. Haar hand lag stevig in de mijne en ik zorgde dat ze dicht bij me bleef. Niet alleen omdat dat me het gevoel gaf dat ik haar kon beschermen, maar nog meer omdat haar fysieke aanwezigheid de rilling door mijn lichaam liet lopen. Wie had dat ooit kunnen voorspellen. Mad Jack, compleet gek op een jonge vrouw van adel. Dat hij voor een monogaam leven zou kiezen. Onbewust kwam een licht grijnsje op mijn lippen. Ja, als mijn vijanden me eens echt zouden kennen waren ze lang niet zo bang voor me. Een vrouwenliefende en waarderende man, die het beste voor had met zijn bemanning en ze nooit bedreigde en goed betaalde, en die, bovendien, waarschijnlijk nu de vrouw van zijn dromen had gevonden. Lang niet zo eng als iemand die Mad Jack heette en berucht stond om het hanteren van zijn zwaard als ware het een verlengstuk van zijn arm. Naar het schijnt was het zwaard ingelegd met vingerbotjes van zijn slachtoffers.

Terwijl ze praatte liet Charles zijn ogen over haar gezicht glijden, haar hals, haar borst, de nieuwe jurk die ze had gekocht, haar benen, en weer helemaal terug omhoog naar haar ogen. Ze had het over kinderen - was ze zover dat ze zelfs aan kinderen dacht, na alles wat er met haar was gebeurd na haar verloofde?
Hij streek met zijn hand over haar wang heen en glimlachte. 'Aye, maar soms heb je het niet voor het kiezen, Ann. Het leven komt en gaat zoals de zee. Je weet niet hoe het gaat lopen.'
Terwijl hij haar gezichtje opnieuw bestudeerde, en elk detail in zich opdronk, voelde hij een diep verlangen tot diep in zijn botten. O, hoe lang was het geleden dat hij het bed had gedeeld met een vrouw - hij had zelfs nu ze aangemeerd waren op Tortuga zijn verlangens genegeerd nu hij met Ann was en niet met de eerste en de beste prostituee een vuile taveerne ingerold. Hij wilde haar nemen, bezitten: het verlangen raasde door zijn bloedbaan heen alsof hij teveel alcohol op had. Maar hij wist dat hij haar het tempo moest laten bepalen. Was ze er nog niet klaar voor, dan was ze dat niet.
Maar, dacht hij terwijl hij weer zijn lippen op de hare drukte, het kon geen kwaad om eens voorzichtig te proberen hoe ver ze wilde gaan.

Tortuga was in de afgelopen uren dat ze op het strand waren geweest niet veel verbeterd, dus liepen ze er tamelijk snel doorheen. Het duurde niet lang voordat ze in de haven waren en niet lang daarna waren ze weer op de Black Pearl. Veel van de bemanningsleden waren aan wal: er waren echter strikte planningen ingesteld zodat het schip nooit compleet onbemand zou zijn. En hoewel ze maar een dag van boord waren gegaan, merkte Evette dat ze gek genoeg de geur van hout, teer en kruit had gemist.

Ik liet Evette voor me uit het schip oplopen, mijn handen beschermend achter haar mocht ze struikelen, of mocht een golfje haar evenwicht verstoren. Echter, ze kwam zonder problemen aan boord terecht en met een tevreden sprongetje belandde ook ik vanaf de loopplank op het dek. 'Piraten mogen dan geen thuis hebben, maar dat heb ik toch zeker wel. Dit is mijn thuis,' zei ik, maar met die welbekende grijns op mijn gezicht. Ik keek omhoog waar iemand in de touwen hing en groette hem vrolijk bij naam. 'Toch maar eens het net repareren?' grinnikte ik en hij knikte één keer met zijn hoofd. Ik tilde mijn hoed op als dank en wendde me toen weer naar Evette. 'Dus, schone dame. Wilde u al naar bed of wat was het plan?'

Het was typisch dat hij het leven vergeleek met de zee. Ja, hij was een schipper in hart en nieren. En ik... Soms was ik een echte piraat, maar dan andere momenten voelde ik ineens die dame van stand weer vanbinnen. Die dame die ik probeerde te verdringen omdat zij alleen maar pijn had gekend haar laatste tijd. Charles drukte zijn lippen op de mijne, en ik voelde zijn passie. Ik legde mijn handen op zijn schouders neer, een veilige positie om hem weg te kunnen drukken. In mijn hoofd schreeuwden twee stemmen tegen me. Eentje klonk paniekerig, herinnerde me eraan wat voor een vreselijke monsters mannen waren en dat ik nu nog weg kon. De andere hielp me herinneren dat Charles een goede man was en dat hij altijd zou stoppen als ik het vroeg. En ondertussen liet ik Charles mijn lippen beroeren, maar zonder mezelf over te geven. Twijfel had de overhand. Een andere emotie ontstond; angst hem kwijt te raken. De derde stem verscheen ten tonele, schreeuwde me toe dat hij naar elke hoer hier in de stad kon gaan als ik hem niet zou geven wat hij wilde. Kort trok ik mijn (OMG, kort is omgekeerd trok. Heftig) hoofd terug en keek ik in de ogen van Charles. Toen kuste ik hem weer en liet ik me naar achter zakken zodat ik kwam te liggen.

Evette keek naam hem op en stak quasi arrogant haar kin naar voren. 'Al betaamt het een 'schone dame' niet, ze zou het zeer op prijs stellen als Mad Jack haar de beginselen van de zwaardkunst wilde leren.' Haar ogen glinsterden opgewekt. 'Het is immers nog veel te licht om te gaan slapen.'

Zijn handen gleden door haar haren heen terwijl hij zijn lippen op de hare had gedrukt. Met heel zijn lichaam moest hij zich inhouden. Het was alsof zijn hart pulseerde, alsof hij dronken was - en abrupt trok Ann opeens haar hoofd terug. Toen hij snel de ogen opsloeg, ontmoette hij haar blik. Al duurde het niet langer dan twee hartslagen, kon hij de tweestrijd in die blik zien die zich in haar moest afspelen. Even beantwoordde hij haar kus, terwijl ze ging liggen en hij half over haar heen kwam te liggen. Nu was hij het die hun zoen verbrak. 'Ann,' zei hij - hij ademde het haast. 'Je hoeft dit niet te doen.'

Pretlichtjes verschenen in mijn ogen toen ze voorstelde met me te sparren. 'IK zou niets anders willen,' grijnsde ik en binnen een 10 seconden had ik een zwaard voor haar geregeld die ik in haar hand legde. 'Deze is voor jou dan, schone dame.' Ik pakte mijn eigen zwaard en stak mijn hand uit zodat het ding voor me uit stak. 'Zorg eerst maar eens dat je hem goed vasthoudt.'

Ik beet mijn beide lippen op elkaar toen hij tegen me sprak. Mijn handen lagen nu op zijn schouderbladen die zich zo dichtbij bevonden. 'Ik wil je niet kwijt Charles,' fluisterde ik uiteindelijk zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer, om ongemakkelijk naar zijn blouse te kijken. 'En.. En ik vind je echt heel erg leuk.' Dat was de waarheid. Volgens mij hield ik van hem en ik wilde dat hij bij me zou blijven. Voor een hele lange tijd nog. Als dit daarvoor nodig was, zou ik dat doen.

De hartsvanger, die Jack voor haar had geregeld, was in haar ogen zwaar en onhandig. Ze hield hem in haar rechterhand en maakte met de tong tussen de lippen een zwaai, maar het zwaard, dat te lang en zwaar was voor haar lengte, bracht haar uit balans. 'Oef! Hoe moet je hier ooit iemand mee uitschakelen?' grinnikte ze om haar eigen onhandigheid. 'Ik zou er nog niet eens een sinaasappel mee kunnen schillen.'
Ze ging weer recht staan, de voeten iets uit elkaar, de rechtervoet voor, en strekte het hand met de hartsvanger precies zou uit als Jack, hem spiegelend. Zijn rapier was een stuk langer dan die hij haar had gegeven: als hij één stap naar voren zou doen, zou hij haar schouder aan kunnen tikken. 'Zo dan,' sprak ze. 'En nu?'

Charles fronste, trok uiteindelijk een wenkbrauw op drukte een kus op haar neusje. 'Je raakt me ook niet kwijt, love, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Maar ik wil niet dat je je lichaam aan me geeft, terwijl je dat niet wilt. Ik ben Lodewijk niet.'
Hij ging naast haar op het bed liggen en nam haar in zijn armen, haar dicht tegen zich aandrukkend. Haar blonde haar kriebelde zijn hals. Hij haalde diep adem: het klonk als een zucht. De rust in zijn lichaam keerde weer. Zacht vervolgde hij: 'En ik wil jou namelijk niet kwijt.'

Ik nam Charles' blouse in mijn handen en trok hem zo dicht tegen me aan. 'Het spijt me heel erg,' fluisterde ik, bijna onhoorbaar op zijn zucht. Zijn laatste woorden stelden me gerust.Ik draaide mijn hoofd zodat ik naar Charles omhoog kon kijken. 'Aan Jack dank ik mijn vrijheid... Maar door jou voel ik me weer meer vrouw. Ik wil geen vrijheid meer zonder jou Charles.' Ik sloeg mijn ogen neer, bijna beschaamd voor mijn eerlijke woorden.

'Misschien maar eerst een sinaasappel schillen,' lachte ik hard. Ik nam haar houding in me op en bracht mijn rapier toen tegen haar hartsvanger aan. Zacht gaf ik een duwtje om haar balans te testen.

Nog geen inspiratie obviously.

Het was een paar dagen later, en de laatste dag dat ze in Tortuga zouden verblijven.
Al wilde ze een sterke vrouw voor Jack zijn, Evette miste het vaste land nu al. O, uiteraard: de stad zelf stelde niet veel voor, met al zijn gammele gebouwen, stinkende vislucht, piraten en hoerenlopers (en met hier en daar een uitschieter van een duur landhuis of taveerne), maar ze hield van land. Ze zou het gevoel missen om langs alle gebouwen te kunnen lopen en nieuwe mensen te leren kennen: ze zou de tochten met Jack missen door de natuur buiten Tortuga, over de witte stranden en langs de azuurblauwe inhammen en hoge koraalbanken; de bloemen, het verse voedsel, de dieren. En niet in de minste plaats wilde ze niet graag het water op, bang dat haar vader en verloofde hun ergens zouden opwachten. Ze geloofde dat die kans altijd nog bestond. En ze zouden het niet in haar hoofd halen om hen op te zoeken op dit pirateneiland.
Ze wilde sterk zijn, maar toch bleef ze, zeker vandaag, de laatste dag, zo veel mogelijk uit de buurt van de Black Pearl.

Charles voelde zich het tegenovergestelde van Evette: hij hunkerde weer om de zee op te gaan.
Op het schip vielen voor het vertrek duizend en één klusjes te doen, en hij, door Jack geplaatst als laagste dekzwabber, moest daarbij uiteraard aanwezig zijn. Het was wel dat hij de rust en privacy die hij met Ann had kunnen doorbrengen in Tortuga zou gaan missen. Op het schip was er toch zelden een plek om alleen te zijn.
En verder ben ik even inspiratieloos dus ja. :')

Ann, ondertussen, droeg haar nieuwe jurk en stond beneden aan de kade het voedsel te controleren dat werd gebracht. Er moest voldoende voedsel zijn voor de komende weken voor alle bemanningsleden. De vieze man wie beide voortanden miste, grijnsde me toe en liet me zijn papier zien. 'En dat is dan dus 24 goudstukken.' Een spottende blik verscheen op mijn gezicht en ik liet mijn ogen over zijn gelaat glijden. 'Ik neem aan dat u een grapje maakt,' klonk mijn stem schertsend. 'Dit is nog niet de helft van wat we nodig hebben. Ik wil eerst de rest van de waren zien voordat er ook maar een cent uw kant op komt.' Ik trok mijn zwaard en tikte de man onder zijn kin. 'En die prijs zullen we nog over praten. Nu opschieten.'

Jack had de klussen overgedragen aan de rest van de bemanning en Ann, samen met zijn oude bootsman de leiding gegeven. Ik vertrouwde de twee met alles wat ik had. Ondertussen strompelde ik achter Evette aan die het duidelijk naar haar zin leek te hebben, al was dit verre van de plek waar ze thuis hoorde. Ze was te mooi en te elegant om in dit rovershol te passen, maar het landleven leek haar wel goed te doen. Mijn plek was het echter niet en ik had er zin in mijn schip te beklimmen en hier weg te varen. 'Wat wil mijn dame doen?' vroeg ik en ik greep Evette's hand rustig vast om er een zacht kneepje in te geven.

Charles hield een moment op met de zware kratten munitie en kruid te vervoeren van het dek naar het ruim. Door het werken in het warme weer plakte zijn blouse door het zweet aan zijn bovenlichaam vast. Hij keek naar Ann, die een eind verderop het binnengekomen proviand stond te keuren. Een grijns trok over zijn gezicht toen Ann de man bedreigde met haar zwaard. Sja, over haar veiligheid zou hij zich niet gauw meer zorgen hoeven te maken: ze was een kat met scherpe klauwen.
De grijns verdween langzaam terwijl hij aan de afgelopen dagen dacht. O, zeker, Ann was een fijn gezelschap. Maar dat hij niet naar de hoeren was gelopen om zijn eigen verlangen te waarborgen, verbaasde hem zelf. Een moment zag hij haar voor zich zoals ze eruit moest zien als ze half dronken was, met verwarde haren en een opengeknoopte jurk tot boven de dijen, naar hem kijkend. Een moment stokte hem de adem. Toen verdween hij visioen en bukte hij om een nieuwe kist op zijn schouders te hijsen. Ja, ze was een kat met scherpe klauwen. Hij zou niets overhaasten. Maar het begon te kriebelen.

Evette onderhandelde bij een marktkoopvrouw om een tros sappige druiven, en toen ze die uiteindelijk tegen een prijs had gekregen waar ze tevreden mee was, keek ze om naar Jack en glimlachte bij zijn vraag. 'Mon amour, jij verlangt naar het water. Doe maar niet alsof je het leuk vindt om nu hier nog met mij te lopen.' Ze haalde diep adem en wierp een blik de stad rond. Haar ogen dwaalden echter snel weer naar Jack. 'Wel, ik denk dat ik hier nu ook wel uitgekeken ben. Laten we maar teruggaan naar de Pearl.' Ze glimlachte weer. 'Als je me maar wel belooft me de volgende keer mee te nemen naar een luxer oord.'

Oef arme Charles.
Ann bekeek hoe de leverancier op een drafje wegliep en borg haar zwaard toen weer op. Ik pakte één van de kratten vast en liep ermee het dek op. Het krat hield ik tegen mijn lichaam aangedrukt waardoor mijn borsten net iets omhoog werden gedrukt en duidelijker zichtbaar werden aan de bovenkant van mijn jurk. Ik lachte Charles toe en stapte toen naar beneden, naar het laadruim waar momenteel niemand te vinden was.

Ik plukte een druif van haar tros en stopte die rustig in mijn mond. 'Ach, ik ben nu eenmaal een echte piraat. Het water is mijn huis.' Iets te nonchalant om oprecht te lijken, haalde ik mijn schouders op. 'Als je bij me aan boord blijft, zul je exotische plekken bezoeken Evette.' Mijn stem was serieus geworden. 'We bezoeken schitterende plekken. Witte stranden, palmbomen... Dansende mensen in... lange, nette jurken.' Ik trok mijn welbekende grijns naar haar. 'je weet wel, zo'n bekakte plek waar je helemaal tussen zou passen.' Ik prikte haar zacht in haar zij, en trok haar vervolgens naar me toe door haar heup vast te pakken.

Evette grinnikte onverholen om zijn serieuze gezicht. 'Ach, Jack, houd op, ik plaagde je alleen maar. Ik denk niet eens dat ik me nog thuis zou voelen in de beschaafde wereld. Ik begin de etiquette te verleren.' Ze gaf hem een plagende tik tegen zijn hand aan die op haar heup rustte. 'Je hebt me verpest, meneer de piraat.'
Onderweg naar de Pearl aten ze de druiven op. Voordat Evette de loopplank op stapte, keek ze nog eenmaal om naar de wuivende palmen die ze kon zien over de daken van de huizen heen. Met een zucht draaide ze zich weer op en stapte de loopplank op. Jawel, op naar de volgende wekenlange zeereizen, vol plunderingen, dood, verlangen, chaos en hoop...

Charles' gezicht vertrok in een grijns toen Ann langswandelde. Zijn ogen gingen echter al gauw van haar gezichtje naar beneden, gleden over haar vrouwelijke rondingen heen, haar egale huid, waar net boven tegen haar hals het blonde haar kringelde. God, wat een vrouw. Hij volgde haar het ruim in en zette de krat op de goede plek. 'Hulp nodig, missy?' grinnikte hij plagend haar toe toen hij de kist uit haar handen pakte en die bovenop de anderen neerzette. Hij sloeg zijn armen om haar middel heen en tilde haar op, om haar bovenop een ander krat te parkeren, zodat hun gezichten op dezelfde hoogte waren. Hij liet zijn handen liggen op haar heupen en drukte een moment zijn lippen op de hare. 'Anders mag je mij wel helpen.' Een plagende glimlach krulde zijn lippen om. 'Na al dat sjouwen ben ik wel toe aan een pauze, jij niet?'

Ik giechelde toen ik op een krat getild werd en streelde Charles door zijn woelige haren heen. 'Jij zou eens wat harder moeten werken. Die pauze heb je helemaal niet verdiend.' Toch drukte ik gretig mijn lippen op de zijne en sloeg ik speels mijn benen rond zijn middel. De vlinders vlogen door mijn lichaam heen; verspreidde zich van mijn maag naar elk ledemaat totdat mijn hele lichaam tintelde. Hoe kwam het dat hij dat met me deed?
Ik liet mijn vingertoppen over zijn jukbeenderen, langs zijn kaak, en via zijn hals naar beneden glijden om uiteindelijk speels rond zijn schouders vast te klauwen. Mjin lippen beroerden nog steeds de zijne.

'En daar ben ik meer dan trots op,' lachte ik haar toe waarna ik ook de Black Pearl op stapte. Ik keek eens rond en zag hoe een kar met goederen deze kant op kwam. Ah, de laatste etenswaren zouden vast zo aan boord getild worden. Het schip zag er schoon uit, de zeilen waren gerepareerd en leken als nieuw, en de bemanning was duidelijk aan zijn trekken gekomen; de werk efficiency was flink gestegen. Ik knikte tevreden en pakte Evette's hand om haar voorzichtig mee te trekken naar het roer. 'Help je me dit oord te verlaten?'