A pirate's life for me

Het was vroeg in de ochtend van de volgende dag. De twee schepen hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten bij een rif vlakbij de kust van New Provence. Ze lagen nu naast elkaar te dobberen als grote watervogels: een zwart, onheilspellend schip en een groot Frans galjoen: de boeg en spiegel opgesmukt met ivoor- en goudkleurige ornamenten. Aan boord van het schip was ruimte voor vijfenzeventig man en Evette twijfelde er niet over dat het grotendeels bemand zou zijn met Franse militairen.
Met een bleek gezicht stond ze op het bovendek en zag een kleine sloep naderen. De eerste die ze herkende van de afstand was haar vader: de statige, stevige man met de grijze krullenpruik, onberispelijk gekleed als altijd; naast hem herkende ze haar verloofde. Naast de roeier en twee soldaten met musketten zat er nog een man in de boot die ze niet kende.
Het was een warme dag zonder ook maar een wolkje aan de hemel. Evette's haar glansde koperkleurig in het zonlicht en door de warmte was er een blos op haar wangen: de diepe kringen onder haar ogen en het slordig opgestoken haar verraadden een slapeloze nacht. Ze vroeg zich af wat voor scènes zich vandaag allemaal zouden afspelen.
De bootsman schreeuwde iets: de bemanning hing op het dek rond of keek bij de reling met vijandige uitdrukking op de gezichten. Het eerste die aan boord van het schip verscheen via de ladder was haar vader. 'Papa!' riep ze terwijl ze snel de trappen afrende naar het dek en hem om de hals vloog. Als altijd rook ze zijn parfum en de krullenpruik kriebelde haar hals. Haar vader beantwoordde haar omhelzing met zijn korte, stevige armen. 'Evette, ma fille! Wat ben ik blij om te zien dat je in orde bent.'

Gekleed in een nieuwe blouse in een onbestemde grijstint, stond Charles wat achteraf op het dek en bekeek het schouwspel met weinig animo. Oké, ik ben eventjes inspiratieloos voor hem op het moment. :')

Hum, hm, Lodewijk schreide ook het toneel op, of liever de boot, en Ann mag even een reactie laten zien zodat ik ongeveer weet waar ik met hem aan toe ben.

Met de meest gemaakte, openlijke houding stond ik bij de ladder die de dikzak van een vader als eerste naar boven begeleidde. Ik liet Evette naar haar vader toegaan, hem knuffelen. Toen knikte ik naar haar, dat ze bij me moest komen. Ik zou niet zo achterlijk zijn om hem nu meteen met haar ervan door te laten gaan. Ik pakte de pols van Evette rustig vast en trok haar een beetje naar achter, zodat ze naast me kwam te staan. 'Neem plaats, we hebben ons best gedaan om een goede maaltijd voor u te bereidden. Overleg kunnen we maar beter doen met een volle maag.' Mijn stem klonk spottend en een grijns lag om mijn gezicht. De vader leek niet blij, maar ik zag zijn blik even naar de rapier in mijn schede glijden en besloot toen niet tegen me in te gaan. Een volgende man kwam ten tonele. Hij was jonger dan haar vader, maar ouder dan wij waren. Ik knikte kort naar hem als groet, maar hij besloot te blijven staan. 'Als je doet wat goed voor haar is, geef je haar nu aan mij,' klonk zijn stem. Verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op, om vervolgens een luid gelach te laten horen. 'Mijn God. Echt waar? Echt? Je laat je dochter met zo'n oude zak trouwen?' Een spottend, honend gelach klonk terwijl ik haar vader aankeek. 'En nu doorlopen.' Ik trok mijn zwaard en richtte die op de man voor me. 'We kunnen netjes onderhandelen of er gebeuren andere dingen.' Thomas keek nog even naar Evette, toen ging hij aan de kant, naast de vader van Evette staan. Een grote mond had hij wel, maar van binnen was hij een schijterd. Ooit had hij in het leger gevochten, maar altijd achteraan waar hij maar enkele klappen had uit hoeven delen in de drie jaar dat hij 'gevochten' had.

Ik stond naast Charles op het dek. Het was warm weer, met een koel briesje dat mijn losse haren liet wapperen, en mijn jurk liet golven. Ik bekeek het hele schouwspel bij de ladder, maar bleef zelf op een klein afstandje zoals Jack me had geboden. Hij wilde niet dat ze mij erin zouden betrekken en daar was ik eerlijk gezegd blij mee. Desalniettemin had ik extra wapens op zak. Naast mijn standaard zwaard en mes op mijn been, droeg ik een klein pistooltje tussen mijn borsten. Echter, ik wist niet zo heel goed hoe het werkte en het was meer als afleiding bedoelt.
Ik keek naar de soldaten die aan boord kwamen. Nog voordat zijn gezicht goed en wel te voorschijn kwam, leek mijn wereld te stoppen. Ik verstijfde en hield mijn adem in. Mijn grootste angst, mijn slechtste nachtmerrie, stapte aan boord. Maar ik kon niets, ik deed niets. Ik keek alleen maar.

Evette wilde ook naar haar verloofde toelopen, maar Jack greep haar bij de pols en trok haar achteruit. Woedend keek ze in tegenovergestelde richting terwijl een golf van irritatie haar mond deed verstrakken. Ze was toch al hypernerveus, en Jack's schaamteloze opmerkingen maakten haar stemming niet heel veel beter.
Ze werd echter voortgeduwd naar de hut waar de maaltijd zou worden gehouden. De kamer was netjes aangekleed met kaarsen en glimmend zilveren servies waar de vlammen in weerspiegelden: een kandelaar, die boven de tafel hing, hing langzaam van links naar rechts door het deinen van de golven. Ze ging aan de stoel zitten die haar toegewezen was. Ze blikte van haar vader naar Thomas, naar Jack, Charles, enkele andere hogere bemanningsleden zoals de stuurman en roerganger, just in case de tegenpartij moeilijk zou doen: ze bekeek de man van het andere schip die ze niet kende, en kwam toen uit bij Ann. Ze fronste de wenkbrauwen. Ann zag bleek alsof ze een geest had gezien.

Charles had gemerkt dat Ann was verstijfd, al begreep hij de reden niet. Hij zag hoe ze bleek kleurde, met grote ogen waar de angst, de nameloze angst in weerspiegelde: hij volgde haar blik. Ze staarde naar het groepje nieuwaangekomen mensen. Opnieuw bekeek Charles ze met enige argwaan en nieuwsgierigheid - maar gezien de nieuwaangekomenen op elkaar klitten als een paardenbloem, kon hij niet zien waar ze zo naar keek en ze van was geschrokken. 'Voel je je wel goed?' mompelde hij bezorgd. Hij zag Jack's wenk en hij liep met haar de anderen achterna. Het was wonderlijk dat hij, momenteel de laagst geplaatste hier op het schip, ook bij het diner en overleg mocht zijn, maar hij weet het aan het feit dat hij zelf ook gevangene was - in principe.
Hij was niet anders gewend dan hij luxueus dineerde aan boord, als kapitein zijnde. Vroeger was dat wel anders, toen hij net begon met varen: waar hij bij de normale scheepsjongens en matrozen de ordinaire scheepskost met z'n zessen uit één grote houten bak at. De maaltijden die hij later nam toen hij opklom als stuurman en later als kapitein, waren veel rijker, gevarieerder, gezonder en vooral duurder.
Zijn plek was schuin tegenover Ann, naast de onbekende man waarvan hij niet wist waarom hij mee aan boord was gekomen - hij merkte alleen dat Ann hem zenuwachtig zat aan te staren.
Het leger bedienden bracht vis op tafel, verse groenten, eieren, vlees, exotische lekkernijen en ander heerlijk uitziend eten, grotendeels gestolen, of geruild tegen de door de piraten geplunderde bezittingen.

Lodewijk ondertussen, de grote vent met het vierkante gezicht dat haast grotesk afstak tegen de dure kleding die hij droeg, zat zwijgend, maar met spiedende ogen Ann op te nemen. Hij was haar niet vergeten, zeker niet. Maar op dit moment kon hij weinig doen. Hij vertrouwde Jack niet, en de man die aan zijn linkerhand zat, had hem ook al wantrouwig zitten aankijken. Hij wachtte geduldig zijn moment af om zijn vrouw terug te krijgen. Want hij zou haar terugkrijgen. Daar was hij heilig van overtuigd.

Ik was gevolgd, niet eens wetende waarom en was gaan zitten waar ze me graag wilden hebben. Natuurlijk was dat precies tegenover hem. Natuurlijk moest ik naar zijn vieze, gluiperige gezicht kijken tijdens het eten. De maaltijd, de kostbare groentes en vlees en vis werden neergezet. Maar de geur maakte me misselijk. De gedachte aan hem liet me bijna kokhalzen en alleen om Jack te eren schopte ik geen scene. Ik sloeg mijn ogen neer, staarde naar het bord dat voor me stond, voelde toen echt de behoefte om over te geven en stond snel op. Ik knikte rustig naar Jack alsof ik naar de wc moest en liep toen snel het dek op, waar ik naar de reling toe rende en over gaf.

Vol zelfvertrouwen nodigde ik mijn gasten uit om aan de eettafel te gaan zitten, mijzelf een plaatsje bewarende aan het hoofd. Evette had ik strategisch naast me gezet, met aan de andere kant naast me haar vader zodat we eens goed konden overleggen. Met haar verloofde weigerde ik te spreken. Een ongekende woede borrelde diep in me en hoewel ik er grappig over deed, spottend, vond ik het ronduit vervelend dat Evette met zo'n vieze, oude kwal moest gaan trouwen. Waren ze helemaal achterlijk dat rijke volk?
Rustig nam ik plaats, mijn blik af en toe op de vuilak laten gaande. Als hij haar hetzelfde aan zou doen als hij Ann aan had gedaan... Ik balde mijn vuisten onbewust.
Toen iedereen zat, hief ik mijn glas en proostte ik op een goed handelsoverleg. Ik had mijn glas nog niet neergezet of Ann liep weg. Ik knikte haar toe en keek toen naar de man aan mijn rechterkant. 'Geniet van uw eten.'

Ik kwam naast Evette te zitten en legde onder de tafel mijn hand op haar been. Ik kon de blote huid voelen terwijl ik met mijn duim zacht heen en weer streek. 'We krijgen je hier wel uit,' zei ik haar met een knipoog. 'Dan kunnen we trouwen, maak je geen zorgen. Wij krijgen ons familie leventje wel. Een paar piraten staan dat niet in de weg.'
OKE KOOS INSPIRATIELOOS

Toen Ann zich excuseerde en opstond om weg te lopen schoven er nog twee stoelen met een raspend geluid achteruit. Zowel Charles als Lodewijk had een halfslachtige reactie gehad om op te staan om haar achterna te gaan. Ze bekeken elkaar met een metende blik waaruit onverbloemde minachting sprak, schoven toen tegelijkertijd weer aan. Ah, dus dat is het nieuwe liefje van Ann, dacht Lodewijk terwijl hij een stukje vlees aan zijn vork spietste, maar er een ogenblik in gedachten verzonken mee speelde. Hij voelde minachting en de drang om op te staan om haar achterna te gaan. Maar als hij nu opstond om haar achterna te gaan, had hij waarschijnlijk twee kogels tussen zijn ribben: één van de piratenkapitein en één van de donkerblonde jongeman naast zich.
De harde trek, die toch al om zijn mond lag, werd nog wat harder. Maar het maakte niet uit: hij had voorlopig de tijd.

Evette keek Ann met gefronste wenkbrauwen na. Ergens zat ze over in, al kon ze nog niet precies begrijpen wat. Het had iets met de nieuwaangekomen mensen te maken, daar was ze zeker van.
Met een half oor volgde ze de gesprekken aan de tafel. Ze was zich sterk bewust van Jack's aanwezigheid, als een vuur dat haar aan zijn kant verwarmde. Haar maag zat in een knoop: ze kon niet eten en beperkte zich tot het zenuwachtig nippen van de wijn en spelen met de garnering. Waarom had ze het gevoel nu tussen de partijen in te staan? Of zelfs meer naar de kant van de piraten te trekken?
Ze verstijfde toen ze Thomas hand voelde en trok haar been weg, maar goed opgevoed als ze was, glimlachte ze lieflijk naar hem, al waren haar ogen hard. Er liepen lijnen langs zijn mond die ze nog niet eerder had gezien: hij scheen haar tien jaar ouder toe dan ze hem voor het laatst had gezien. 'Ik maak me ook geen zorgen, Thomas,' sprak ze met een maskerachtige glimlach. 'De piraten hebben mij trouwens goed verzorgd. Ik ben niets te kort gekomen.'
'Evette,' sprak haar vader geschokt. 'Hoe kun je zoiets nu zeggen.'

Charles zat ondertussen op hete kolen. Hij had zijn tenen in zijn laarzen omgekruld met het idee zich aan de vloer vast te klemmen om niet op te staan en Ann achterna te vliegen. Hij was nu het laagst geplaatste bemanningslid op het piratenschip: Jack zou het niet goedkeuren dat hij een relatie met Ann had - het was nu niet het juiste moment om overduidelijk achter Ann aan te gaan.
Terwijl hij het mes in zijn hand liet ronddraaien wierp hij een zijdelingse blik op de man die naast hem zat. Wie was het? Of liever: waarom reageerde Ann alsof hij een griezelige vogelspin was? De gedachte dat het haar verloofde was, kwam niet in hem op: dat was gewoon te onwaarschijnlijk om ook maar over na te denken.
Hij wierp een blik op de deur. Als ze nog veel langer wegbleef, voelde hij dat hij wel op moest staan en te kijken waar ze was om niet gek te worden.

Ik fronste toen twee stoelen naar achter schoven, beide duidelijk om Ann te volgen. Kort, maar grondig bekeek ik de man. Wie was hij en waarom wilde hij Ann volgen? Mijn blik gleed vluchtig naar Charles toe. Hij had gezegd har te beschermen, dan kon hij dat nu ook maar beter laten zien. Ik had andere dingen aan mijn hoofd.
Rustig, bijna theatraal liet ik mijn blik weer naar de vader gaan, die het duidelijk niet leuk vond dat Evette iets positiefs over ons zei. Met moeite kon ik een grijns inhouden, maar ik kon niet tegenhouden dat mijn linkerbovenhoekje vermaakt omhoog trok. Wat was het ook een geweldige vrouw die Evette. Maar die verloofde van haar. Het liefst zou ik hem eigenhandig een kopje kleiner maken. Wie waren zij dat ze een jonge vrouw, in de bloei van haar leven, met zo'n oud, vies mannetje wilden laten trouwen.
Terwijl ik at - manieren had ik geleerd, dat zeker wel, maar het was veel te grappig om ze niet te gebruiken en mijn gasten zich te zien ergeren - sprak ik met haar vader. 'Kom op, iedereen kan zien dat ze veel meer waard is dan dat,' klonk mijn stem spottend.

'Dat klopt, ze is onbetaalbaar,' sprak ik met haat in mijn stem naar de kapitein die met zijn mond open zat te eten en te praten. Het was walgelijk. Ik trok mijn hand terug, maar bleef Evette de hele tijd in de gaten houden. Ze was de mijne, ze was mijn weg om eindelijk nageslacht te krijgen en dat ging zo'n piraat die niets van de wereld wist, niet van me afpakken. 'Mooi, dan blijft ze hier,' klonk zijn stem honend op mijn opmerking.

Het leek alsof mijn hele maag eruit kwam gezet. Één van de bemanningsleden kwam naar me toe en legde een hand op mijn rug. 'Gaat het meisje?' Ik knikte zacht en glimlachte nep. 'Ja, het gaat wel, dankjewel.' Hij gaf me een doek aan en ik wreef mijn mond schoon. 'Zeg me niet dat je zeeziek bent.' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben van iets anders ziek, maar laat maar. Ik moet terug, dankjewel.' IK knikte naar de man en liep toen, met het lood in de schoenen,t erug naar de eettafel waar ik zonder eimand aan te kijken, ging zitten.

'Nou, hoeveel had je gewild, monsieur,' sprak Evette's vader met een klemtoon op het laatste woordje die klonk alsof hij druivenpitten uitspuwde. 'Dan neem ik mijn dochter mee terug. Hoe eerder ze in veiligheid is, hoe beter.'
Veiligheid. Evette sloeg haar blik neer en legde haar mes tegen de rand van het bord, bang dat iemand zou kunnen zien hoe erg haar handen trilden. Ze voorvoelde dat ze haast meer veiligheid had op de Black Pearl dan in de armen van haar verloofde.
Er schoof een stoel aan; Ann was weer aan de tafel gaan zitten. Haar wangen waren bleek als een doek. Evette fronste en ving Charles blik op. Ze knipperde even onopvallend met de ogen van hem naar de man tegenover Ann, die haar hongerig zat aan te staren, en keek toen vanonder haar wimpers weer naar Jack.

Charles ving Evette's blik op en zag haar stille wenk. Iets met de man waarvan Ann zo geschrokken was. Onder de tafel streek Charles even over haar been heen. 'Gaat het?' vormden zijn lippen geruisloos terwijl ondertussen Jack, Evette's vader en verloofde zaten te praten. In zijn maag lag een bezorgde knoop. Kon hij haar maar helpen.

Lodewijk knorde en at langzaam verder. Het maakte ook niet uit wat ze deed, hij zou haar wel weer krijgen. Als hij haar eenmaal had gegrepen en zijn flintlock tegen haar slaap aanhield, zo niemand, Jack noch zijn bemanning, ook maar iets durven te doen. Hij zou haar meenemen naar het Franse schip en daarna maar huis, waar ze hoorde. Zijn leigrijze ogen flitsen even op vanonder zijn zwarte wenkbrauwen.

Kort keek ik naar Evette die duidelijk afgeleid was door het hele gebeuren met Ann en de twee mannen. Ik fronste en bekeek de situatie heel kort voordat ik weer tegen haar vader sprak. 'Geef me eens een realistisch bod dan kunnen we daaruit door onderhandelen. Denk wel dat het om uw dochter gaat. Een hele knappe, jonge vrouw. Ze is heel erg veel geld waard.' Ik keek weer opzij naar Evette en schonk haar een hele snelle, oprechte glimlach. Die woorden meende ik. Ze was bloedmooi, om met vrouw onvriendelijke woorden te spreken; bloedgeil. Ik keek terug naar haar vader en leunde een beetje naar achter. 'Wat dachten we van uw gewicht in goud.' Ik keek toe hoe hij net een stuk vlees in zijn vetklep propte.

Ik fronste toen ik de blik van de piraat zag. Wat was dat? Zat hij naar mijn vrouw te lonken? Ik sprong op en trok mijn revolver, maar op hetzelfde moment voelde ik een puntje van een zwaard in mijn rug prikken. 'GEwoon gaan zitten,' klonk de stem van Mad Jack spottend en zonder enige angst. 'We proberen hier normaal te onderhandelen. Geen reden voor domme acties.' Mopperend, maar gedwee zakte ik weer neer.

Ik keek Charles in de ogen en trok mijn wenkbrauwen voor een miliseconde wanhopig omhoog. Ik wilde hier weg. Ik wilde Thomas weg van dit schip of... Of als niemand kon en hij kwam te dichtbij, dan had ik geen probleem met mijn zwaard recht in zijn hart te steken. Ik legde mijn hand op het mes onder mijn rok verstopt en haalde diep adem. Ik was nu veel sterker dan ik toen ooit was geweest, dan waar ik ooit van had kunnen dromen. Hij mocht me niet meer kwaad doen. Ik kon voor mezelf opkomen.

Gespannen als een springveer zat Evette op de stoel. Elk moment verwachtte ze een uitbarsting van haar vader, Thomas, Jack, Charles, of zelfs van Ann - maar de spanning was om te snijden. Die kwam uit een andere hoek dan wat ze dacht, namelijk van zichzelf. Haar vader opende namelijk zijn mond, sputterde verontwaardigd en zei toen op hooghartige toon: 'Monsieur, ik suggereer dat u zeer goed op uw woorden en daden past. Frankrijk is invloedrijker dan een stel... piraten. Bovendien: wij hebben niet alle tijd van de wereld. Frankrijk staat op de rand van een oorlog met Engeland, begrijpt u, en er zijn een hoop dingen te regelen...'
Dat deed de deur voor haar dicht. Evette sloeg met vlakke hand op de tafel. 'Ja papa, mijn huwelijk, natuurlijk!' sprak ze kwaad: rode vlekken tekenden zich af op haar wangen. 'Houd nu allemaal alsjeblieft op met dit onnodige drama. Laten we dit zakelijk houden, indien mogelijk als gentlemen. Hoe eerder ik kan trouwen met Thomas, hoe beter, niet waar?' Haar ogen schitterden woedend terwijl ze strak naar Jack staarde om maar niet haar vader of haar verloofde te moeten aankijken.
'Evette!' sprak haar vader streng.
Ze sloeg haar ogen neer en haalde diep adem. 'Neem me niet kwalijk, vader,' sprak ze strak en keek hem aan met een glimlach als van een leeuwin. 'U begrijpt dat dit enerverende dagen zijn geweest. Ik verloor mezelf een moment.'
Haar vader beantwoordde haar blik met gefronste wenkbrauwen, en keek toen weer naar de piratenkapitein. 'Maar mijn dochter heeft gelijk. Dus voor de laatste keer, hoeveel losgeld wilt u voor haar hebben?'

Charles zat hoe langer hoe erger op hete kolen. Zijn hand rustte op zijn rapier. Hij verwachtte dat dit verhaal nog een staartje zou krijgen... De personen in de kamer leken hoe langer hoe opgefokter en de woorden werden hoe langer hoe verhitter. Allen Ann... Zijn hart stak. Hij wilde haar tegen zich aantrekken, troosten, zoals hij eerder had gedaan, maar bovenal weten wat er aan de hand was. Maar nu konden ze niet weg. Niet op dit moment, tijdens het verhitte debat. Hij keek opzij naar haar gezichtje. Zijn hand gleed over haar been heen en vonden haar hand, omstrengelde met zijn vingers de hare, gaf er een zacht kneepje in.

Lodewijk zat er als een dooie kwal maar even bij te zitten.

Verbaasd keek ik even opzij naar Evette en hoe ze voor zichzelf opkwam. Een licht glimlachje verscheen op mijn gezicht om de kracht van mijn vriendin, maar die verdween alweer snel toen ik Thomas zijn rotkop zag. Mijn ogen gleden naar de hand van Charles die de mijne vastpakte en zacht kneep ik er even in, maar zonder enige kracht. Ik zuchtte zacht en staarde naar het eten op mijn bord. Hopelijk waren we bijna klaar.

Ik keek opzij naar Evette en voelde haar woorden steken. Ze wilde niet met hem trouwen, maar voelde het als haar plicht. Dat sierde haar. Ze gaf om andere mensen en wilde haar eigen leven daar wel voor opofferen. Ik was even stil en keek toen haar vader weer aan. 'Goed, haar gewicht in goud, dat is minder dan dat van jou neem ik aan, dan kun je haar meenemen.' Ik keek even kort naar mijn bord en liet een bijna onhoorbaar zuchtje klinken. Ik pakte mijn kippenpootje en nam er een hap van. Ik vermaakte me dan wel met haar vader pesten, maar Evette wilde ik geen pijn doen. Verdorrie wat was ik ook een slapjanus geworden door haar. Ik keek opzij naar de jonge vrouw en knipoogte heel snel, hopelijk zodat niemand het zag.

Ik kreeg een grote lach toen ze noemde dat we zouden gaan trouwen, maar hoorde toen pas de manier waarop ze het zei. Ik fronste een beetje en keek op naar mijn aanstaande. Verdomme, ze zou het wel goed gaan krijgen met mij. Ik wilde kinderen verdomme.

'Afgesproken,' sprak de dikke man kortaf. 'Dan weet ik genoeg.' Sarcastischer: 'Mijn dank voor uw gastvrijheid van de maaltijd, monsieur.' Waarna hij zijn servet met een zwierig gebaar weglegde, opstond en met enige waardige gratie de deur uitbeende.
Evette's woede was weer weg, even snel als die ook was gekomen. Ze voelde nu een leegte in haar borstkas die ze niet kon verklaren. Maar zo. Dat was dat, dus. Haar gewicht in goud. Een hoop losgeld, maar een schijntje voor haar vader en haar verloofde. Dat was wat ze waard was voordat ze voorgoed opgesloten zou worden in haar gouden kooitje, geketend aan Thomas, net nu ze de vrijheid had geproefd.
Ze keek steels naar Jack. Net op tijd om de knipoog op te vangen die hij haar gaf. Ze frummelde aan haar mes, liet het toen met een kletterend geluid tegen haar bord vallen, en stond op. 'Excuseert u mij ook,' sprak ze tegen niemand in het algemeen en liep snel naar buiten. Ze had het gevoel er geen woord meer te kunnen uitkrijgen.

Charles blies fluitend zijn adem uit. Hij had zich niet gerealiseerd dat hij die zo lang had ingehouden. Ann scheen niet te kunnen wachten om naar buiten te vliegen, dus knikte hij ook naar de overgebleven tafelgasten en stond op. Even wisselde hij een bliksemsnelle blik naar Ann en liep toen na haar de deur uit, het dek op. Op het dek hing de bemanning wat rond met onverholen vijandschap naar de Franse militairen toe, die ongemakkelijk bij de reling stonden met hun musketten: het was te druk, dacht Charles. Hij wenkte Ann en liep de trap af naar de gangboorden: hij liep verder tot het ruim, waar niemand meer was. Zodra ze uit het complete zicht waren drukte hij zijn lippen een moment op de hare. Zijn armen kwamen om haar heen te liggen. 'Wat is er aan de hand, Ann?' mompelde hij bezorgd terwijl hij haar gezicht bekeek.

Lodewijk excuseerde zich ook en beende het dek op. Ann was nergens meer te zien, en, tot zijn irritatie, de donkerblonde jonge man ook niet meer. Teef, dacht hij terwijl hij met de expressiviteit van een bulldog het dek afkeek. Getrouwd en dan liggen te naaien als een loopse broedmerrie met ieder knap bemanningslid dat zich aandient... Hij rechtte zijn schouders. Maar hij zou haar wel krijgen: ze moest nog ergens op het schip zijn en hij ging niet weg voordat hij haar had.

Ik keek Evette na en voelde dezelfde leegte als zij voelde. Ik ging haar verliezen voor wat glimmend goud en er was niets wat ik kon doen. Met minder zelfzekerheid dan normaal, liep ik het dek weer op. Ik had nog steeds die stevige houding, die dominante blik, maar vanbinnen voelde ik me niet hetzelfde. Ik zag Evette staan en hoe Lodewijk, de vuile, oude kerel, bij haar stond. Ik voelde het zwaard op mijn zij en kreeg een idee. 'Mijnheer, ik heb nog een ander aanbod voor u.' Ik keek de vader van Evette aan terwijl ik met luide stem sprak: 'U krijgt haar gratis mee als hij,' ik wees naar Lodewijk,' wint in een zwaardduel op leven of dood.' De jongensachtige grijns was weer terug. Dit zou een eitje worden en Evette kon hier blijven, hoefde niet met die oude kerel te trouwen.

Ik was Evette achterna gelopen en stond nu tegenover haar op het dek. Hebberig greep ik haar hand in de mijne. Ze zou met me trouwen of ze dat nu wilde of niet. 'Maak je geen zorgen hoor jonge vrouwe. Dat goud hebben we makkelijk en dan kunnen we nog steeds een sprookjesbruiloft hebben.' Echter, verbaasd en geschrokken keek ik om naar Mad Jack. Ik wilde niet met hem vechten.

Ik drukte mezelf zacht van Charles weg. Ik was veel te misselijk, veel te ziek om hem nu te kussen. Voorzichtig legde ik mijn hoofd tegen de schouder van Charles aan en zacht begon ik te snikken. 'Charles.. Charles hij is hier!' Ik greep zijn shirt vast in een poging me bij hem te beschermen. 'Tho... Thomas is hier... Hij heeft me gevonden! Hij weet dat ik nog leef en hij heeft me gevonden!' De tranen begonnen harder te lopen en ik voelde weer de drang om over te geven. Ik liet hem los en rende naar de hoek toe, waar niets anders dan gal mijn lichaam verliet. Mijn hele lichaam deed pijn. Mijn keel brandde. Het was alsof ik al mijn geluk aan het uitspugen was en alleen mar de pijn van Thomas in me bleef.

Evette had al haar ingestampte en Spartaanse opvoeding nodig om niet in tranen uit te barsten en weg te rennen. Ze stond op het dek terwijl de wind met haar haren speelde en glimlachte haar zoetste glimlach naar Lodewijk, die haar hand vasthield. Ze kon er nu eenmaal niets aan veranderen: ze moest de fait accompli aanvaarden. Die sullige man ook, met de borstelige wenkbrauwen en strenge gezicht: ze zag rimpels die ze de laatste keer nog niet bij hem had gezien en zijn slapen waren al dun en grijs geworden.
Jack's woorden stelden haar echter voor een volslagen onverwacht raadsel. Waarom zou hij dat doen? Waarom zou hij Lodewijk uitdagen tot een duel? Al stonden er een heel leger Lodewijks voor hem, nog altijd zou de piraat winnen. Dat kon Lodewijk ook op zijn klompen aanvoelen, dwars door al zijn arrogantie heen. Zelfs haar vader, goud liefhebbend als niets anders, voorvoelde dat het nooit goed zou aflopen. Stuurs zei hij: 'Evette's gewicht in goud en dat was de afspraak.' Waarna hij, zonder verder op antwoord af te wachten, naar de reling liep, de kommie en de roeier in de kleine sloep een teken gaf, die terugvoeren naar het Franse schip om het goud op te halen.
'Excuseer mij, mijn liefste,' sprak ze met opnieuw de maskerachtige glimlach naar haar verloofde. 'Dan haal ik nog de dierbare spullen op die hier op dit schip zijn voordat mijn losgeld wordt betaald.' Zonder op zijn antwoord af te wachten stapte ze van hem weg en liep de trap af richting het middendek, om alleen maar met een omweg terug te keren en Jack's kajuit binnen te stappen.
De kamer leek vreemd kaal te zijn maar toch zijn geest uit te ademen: op het bed lag en verkreukelde blouse: over een kist heen gegooid hingen wat riemen met allerhande schedes voor rapiers, zwaarden, hartsvangers en pistolen: het bureau was nog als altijd een bende van paperassen.
Zwijgend en langzaam liep ze de kajuit door tot ze bij de hangmat kwam waar ze in had geslapen, en zorgvuldig haar crèmekleurige jurk had uitgelegd, beschadigd en wel. Zacht gleden haar vingers over de stof terwijl de tranen in haar ogen verschenen. De jurk was niet was ze wilde meenemen.

Thomas zat als een kwade hond onder zijn borstelige wenkbrauwen naar Evette's vader te loeren. Goed, het goud werd gehaald. Met een beetje mazzel zou deze hele poppenkast tegen de avond afgelopen zijn. En dan zou hij ook Ann weer gevonden hebben, al moest hij elke plank van dit schip afslopen. Zij had hem voor schut gezet, en hij zou haar krijgen ook.
Met een uitdrukking op zijn gezicht of hij met zijn bloedhanden elke piraat die in de weg zat de zee in wilde smijten, beende hij het dek over en liep toen de trap af die leidde naar het middelste dek, een dek nog boven het ruim, en speurde rond. Dat was wel lastig: ze kon overal wezen.

Als ze had gezegd dat Jack Evette's vader als kapitein van de Black Pearl had gekroond, had hij niet geschokter kunnen zijn. 'Thomas, je... je man. Hoe..?' Even was er niets anders dan geschokte verbazing in zijn lichaam, snel overgenomen door een mengeling van bezorgdheid en woede. Hij zag hoe ze wegrende en hoe ze overgaf: snel wierp hij een blik rondom hen heen, maar er was niemand te zien. Geen wonder dat Ann zo bang was geweest. Hoe was het mogelijk dat die kerel op dit schip was gekomen? Hoe had hij haar gevonden, of was het toeval geweest? Of waren uiteindelijk verhalen over een blonde, vrouwelijke piraat gehoord en verteld op de eilanden?
Hij liep naar haar toe en nam haar in zijn armen, medelevend over haar haren strijkend. Maar toen sprak hij, met een stem die zijn agressiviteit verried: 'Maak je geen zorgen, Ann. Ik heb je beloofd je te beschermen en dat zal ik doen ook. Bovendien kan hij niks. Het is hem tegen de hele bemanning. En ik blijf bij je en laat je niet alleen totdat hij van het schip af is.'

Met rode, betraande ogen, keek ik Charles kort aan. Toen, zo goed als het lukte, lachte ik even naar hem, waarna ik mijn wang op zijn schouder legde. Ik sloot mijn ogen en klemde me aan Charles vast. Ik wist dat hij me zou proberen te beschermen, maar ik wist niet of hij het uberhaupt kon. Thomas was slim en hij dacht als een kwaadaardig iemand. Voorzichtig trok ik Charles zijn armen om me heen om me te beschermen voor zo lang als het nu nog kon. Mijn ogen sluiten durfde ik niet, en met enige angst in mijn lichaam, keek ik naar de gang.

Ik rolde met mijn ogen en keek toe hoe de vader zijn soldaten het goud liet halen. Het was goed geprobeerd, maar helaas kreeg ik niet de kans om hem eigenhandig een kopje kleiner te maken. Rustig liep ik nu over het dek toe, liep ik langs Lodewijk die alleen stond. Ik tilde mijn bovenlip op, als een wilde leeuw die zijn terrein beschermde. 'Volgende keer pak ik je,' gromde ik hem toe. 'Je bent veel te oud voor zo'n jonge schoonheid.' De man keek me even verbaasd aan en reageerde toen vol walgelijke, gespeelde zelfzekerheid. 'Ach de piraat is toch niet verliefd hè?' Ik keek hem recht in de ogen en kreeg toen een grijnsje om mijn lippen. 'Maak je geen zorgen oude vent. Ze trouwt alleen maar met je voor haar land. Ze zal jou nooit leuk vinden.' Ik zag hoe hij zichzelf aan het opvreten was, hoe graag hij zijn wapen tegen mijn hoofd zette, maar dat hij niet durfde. Dat hij gewoon een 'pussy' was. Ik lachte en draaide van hem weg. 'Je bent zielig,' meldde ik hem nog.
Ik had gezien hoe Evette de kajuit was binnen gelopen en sloop daar ook naar binnen. Ze stond bij de hangmat en ik sloot de deur af met mijn sleutelbos. Niet om haar in te sluiten, maar om de rest buiten te sluiten. Rustig liep ik naar haar toe. 'Gaat het met je?' vroeg ik oprecht.

Zo man wat een inspiratie heb ik. En dan jouw ultiem lange bericht ervoor ;(. Sorry

Zacht streken haar vingers over de geborduurde stof heen, waar gedrupte tranen op lagen. Ze hoorde hem binnenkomen, maar keek niet om. 'Ken je dat gevoel,' vroeg ze toen hij informeerde of het met haar ging, 'dat gevoel van dat je iets hebt verloren wat je nooit echt hebt gehad, maar het meer pijn doet dat je wil ooit kon denken?' Ze kneep haar ogen dicht tot het niets meer was dan spleten in haar als uit porselein gegoten gezicht, en veegde met een ruw gebaar de tranen van haar wangen af. 'Maar er zijn nu eenmaal dingen die ander lopen in het leven dat je gehoopt had. Er is niets aan te doen. Dat zul jij ook wel gehad hebben. Ik zal terug naar huis gaan, met Lodewijk trouwen, en kinderen baren die het vredesverdrag tussen Engeland en Frankrijk zullen moeten bestempelen.'
Ze uitte een beverige zucht en keek nu naar hem op, met een wrange glimlach om de lippen. Haar ogen schitterden opvallend, maar ze huilde niet meer. 'Dan denk ik dat het ook tijd is geworden om... om afscheid te nemen van iedereen hier. Vanavond zal ik niet meer op dit schip zijn.'

Even stonden ze zo, in een diepe omhelzing, voordat hij haar langzaam losliet en zijn lippen en kort moment op haar voorhoofd drukte. 'Kom,' sprak hij. 'Laten we naar het dek boven gaan: de bemanning en Jack moeten op de hoogte zijn van het feit dat jouw ex-man hier ergens rondwandelt.' Hij pakte haar hand en nam haar mee door het ruim heen met alle volgestapelde kratten en kisten. Voor de zekerheid nam hij in zijn andere hand de flintlock en spande alvast de haan. Met een grimmige trek rond zijn mond liep hij met gezwinde pas met haar de trap op naar het middendek, en toen naar het bovenste dek in de buitenlucht.

Thomas ondertussen dwaalde nog door het middendek heen, stapte naar beneden naar het ruim net op het moment dat Ann en Charles de trap opstommelden: gezien het ruim groot was, volgestouwd en het kraken van het schip alle geluiden overstemde, hoorde hij hen niet, meer liep wel, na het ruim goed geïnspecteerd te hebben, dezelfde trap op naar boven.

Ik luisterde naar haar woorden, hoorde haar gebroken stem om in mezelf ook iets te voelen breken. 'Ik.. Ik denk het wel...' antwoordde ik op haar eerste vraag. Woede begon te groeien in me toen ze sprak over het trouwen met Lodewijk en ik stapte naar haar toe, sloeg mijn armen om haar middel heen en trok haar zonder verdere poespas naar me toe. 'Ik kan hem makkelijk vermoorden. Dan zullen er wel gevechten uitbreken, maar dan hoef jij je leven niet te vergooien.' Ik keek haar serieus aan, mijn gezicht dicht bij het hare. 'Ik wil niet dat jij in de zogenaamde gouden kooi belandt. Dan hoef je geen afscheid te nemen, dan kun je gewoon hier blijven.' Zonder het door te hebben, trok ik haar nog dichter tegen me aan. Ik weigerde gewoon dat dit het laatste moment was dat we samen waren. Ik wilde geen afscheid van deze jonge schone nemen en al helemaal niet om haar aan zo'n verwende, oude kwal te geven.

Ik hield zijn hand goed vast en liep bijna gedwee met Charles mee, terwijl mijn ogen alles goed in de gaten hielden. In het ruim dacht ik hem even te zien, maar hij reageerde niet op ons en was waarschijnlijk gewoon één van de bemanningsleden. Zacht blies ik de lucht uit die ik had vastgehouden. Op het dek aangekomen, zag ik de vader van Evette verhit tegen één van de bemanningsleden praten. Zijn gezicht was rood aangelopen, maar One-eye Joe deed net alsof zijn neus bloedde. 'Geen idee waar Mad Jack is. Toevallig dat de jonge vrouw ook weg is. Ik weet het niet hoor!' Hij haalde zijn schouders overdreven op en keek de vader met een grijns aan. Lodewijk stond er met een gezicht als een zuurpruim achter.

I have always wanted to go to America. My high school friends already noted how typical it was for me to apply for US schools. You might wonder why I always wanted to go there, but it is hard to explain this. I feel that this is the country I want to go to and I always follow my intuition. That is also how I chose my studies and that is one of the best choices I have made so far. Nevertheless, I will try to explain a bit of my fascination for the United States. First of all, I really like the culture and I would love to experience it myself, instead of reading about it or seeing it on television. Additionally, the US is a very important country in worldwide business and I think that, therefore, going there would be a huge opportunity for me. I do not think that I will stay in the Netherlands for the rest of my life and studying in the United States could be a great preparation for my later career.

I am a very motivated student and I highly enjoy student life. I study both International Business and Honours, and am a member of the Honours study association and Unitas (a student association). Within these associations I participate in three committees and I give my fullest for them, while still trying to receive high grades. Though I enjoy doing extracurricular activities, I believe my study is the number one priority. I am organized, reliable and very eager to learn new things. This can be seen in the fact that I have worked as a mentor at the beginning of this year. I can definitely say that this has increased my presentation skills and my confidence.

My number one choice is the University of South Carolina, as this school is very nicely located, in a warm climate and not far from the coast. The university has this typical American college environment with large buildings, lovely parks, and a big stadium, which I have always wanted to experience. I have looked at some hundred photos of this university and I cannot get enough of them. My intuition tells me that this is the school where I really want to go to, as I, of course, have also looked at the other schools, but did not feel the high level of enjoyment as I felt with this school. Furthermore, this school is ranked the highest of the four universities in the United States and I like to be a bit challenged. Additionally, it is a nice extra that this school is the number one in International Business.

My second pick would be the College of Charleston. Located in South Carolina as well, it has the same lovely climate and is also located close to the coast, just as the University of South Carolina. A nice aspect of this University is the fact that it is located in the city centre so that you can easily walk to the parks, restaurants and bars.

The third university I would like to go to is the State University of New York, Geneseo. The campus looks nice on the pictures and is very green. Another nice aspect of this university is the fact that it is located more in the middle of America and therefore offers more opportunities to explore the country. However, the only problem I might experience with this university is the fact that I do not have my driver license which might cause me to be a slightly enclosed in the village this university is located in.

I hope that I will get the chance to explore the American culture and to broaden my scope. The United States is a very important country in business life and I think that being able to go there would be a huge opportunity for my further career.

Many thanks in advance.

'O, dat meen je,' knorde Charles tussen zijn tanden toe terwijl hij over het dek beende. Had hij Jack eens nodig, zat hij waarschijnlijk te wippen met zijn Franse gevangene.
De dikke vader keek alsof hij de piraat met eigen handen over de reling wilde smijten, beheerste zich toen en snauwde enkele opmerkingen tegen de Franse soldaten, die als lappenpoppen in de houding sprongen. Charles wenkte de nog altijd grijnzende One-eye Joe even apart. 'Als je een grote kerel met een vierkante tronie ziet die net ook aan boord was gekomen, met die grijze blouse, ziet, aarzel dan niet om hem van boord te smijten of desnoods neer te schieten,' sprak Charles zacht. De grijns was abrupt van One-eye Joe's gezicht verdwenen, alleen maar om dan wantrouwig te kijken. Charles vervolgde met een stalen gezicht: 'Orders van Jack. En informeer de rest van de bemanning ook even.'
Hij draaide zich om, wilde wat tegen Ann zeggen, om alleen maar een meter of vijftien verderop de besprokene te zien, met getrokken flintlock. Terwijl Charles hand vliegensvlug naar zijn holster vloog, hoorde hij het klikken van de haan en een toonloze stem: 'Afblijven. Iedereen. Of ik jaag een kogel door Ann's voorhoofd heen.' Thomas' gezicht spleet zich open in een ongure grijns die zijn door teveel pruimtabak bruin gekleurde gebit toonde. 'Ik wil haar hebben, en haar alleen.'
Charles, nog met het hand op het holster maar verder aarzelend omdat hij niet wilde riskeren dat Ann gewond zou raken, kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij de boom van een kerel opnam. Hij pakte Ann's arm en trok haar achter zich, ondertussen zichzelf voor haar poserend. 'Als je haar wilt hebben zul je langs mij moeten,' was zijn antwoord met een stem die klonk als krakend ijs.
'Aan de kant, verdomme, ze is van mij, of ik jaag een kogel door jullie beiden heen.'
Maar Thomas aarzelde en dat wist Charles: als hij zou schieten zou hij gelijk de hele bemanning op zijn nek hebben, die het voorval toch al met handen op zwaarden en duimen op schietwapens hadden.

Zonder zich bewust te zijn van het voorval wat zich buiten afspeelde, was Evette als verdronken in zijn ogen. Ze voelde zijn ademhaling langs haar gezicht strijken, rook zijn geur - leer, hout en zeelucht -, voelde zijn warmte en zijn sterke armen om haar heen. 'Nee Jack,' antwoordde ze haastig op zijn woorden. 'Nee, dat zou duizenden het leven kosten... Ik zou mezelf erom haten, al was ik daardoor vrij, en jij ook en zeg maar niet dat dat niet zo is.'
Maar ze wilde zich niet zomaar in Lodewijks armen storten. Haar ogen gleden over Jack's gezicht. Hij leek en voelde, zoals hij hier nu bij haar stond, deel uit te maken van het schip, de enorme oceanen om hem heen onder de blauw met goudkleurige hemel. Waarom was haar opvoeding nu opeens in het niet gevallen naast het warme gevoel, dat zich in haar hart was genesteld? Waarom was ze opeens zo rebels tegen haar naderende huwelijk met Lodewijk?
Ze was verliefd geworden. Dat was het probleem.
Tot haar eigen grote verwondering - haar handelingen leken sneller te gaan dan haar gedachten - sloeg ze volkomen onberedeneerd haar armen om zijn hals heen en drukte hartstochtelijk haar lippen op de zijne. Kwam het door zijn dominerende aanwezigheid, zijn belachelijk knappe verschijning of de druk van Lodewijk die haar zou ranselen als hij hen hier nu vond? Haar gedachten vervaagden echter en het scheen haar toe alsof alles om haar heen vervaagde in een wind van sterren en emoties. Haar hart scheen in haar lichaam te willen barsten.
Uiteindelijk trok ze haar hoofd wat terug en keek ze hem aan. Haar ademhaling ging versneld, haar ogen glanzend in het ondergaande licht van de zon. 'Houd me hier vannacht,' fluisterde ze. 'Toe, Jack, houd me hier nog één nachtje voordat ik je nooit meer zie.'

Verbaasd over haar plotselinge passievolle gedrag, bleef ik enkele seconden stil staan, haar lippen op de mijne. Toen sloot ik mijn ogen, greep ik haar bij haar heupen en trok ik de jonge vrouw dicht tegen me aan. Eindelijk. Ze had eindelijk dat nette gedrag opgegeven en volgde haar (vurige) hart. Ik liet mijn linkerhand op haar onderrug liggen, terwijl mijn rechterhand door haar haren kneedde.
Na minuten, denk ik, trok ze haar hoofd terug en ik volgde een klein stukje mee naar voren om uiteindelijk - met tegenzin - haar lippen los te laten. Echter, de rest van mijn houding veranderde niet en in een innige greep hield ik Evette dicht tegen me aan. Ik knikte een keertje, bijna onzichtbaar. Mijn ogen waren op de hare gefocust en zagen het verlangen, de oprechte vraag. 'Ik ga mijn best doen, maar... Je vader, hij heeft zijn soldaten al goud laten halen. Hij zal het niet accepteren dat je hier nog een nacht blijft.' Mijn gezicht verhardde toen de volgende woorden klonken: 'En je aanstaande zal het vast niet zo leuk vinden.' Ik keek heel kort naar de deur die ik achter me op slot had gedaan en keek toen weer naar de jonge vrouwe in mijn armen.
Zonder een woord te zeggen, tilde ik haar op en liep ik naar het bed toe. 'Evette, vertrouw je me?' Met een doordringende blik keek ik haar in haar ogen. Toen, met voorzichtigheid, constant haar reactie peilende, legde ik haar op mijn bed neer en ging op mijn knieën naast haar zitten. 'Ik laat je niet je maagdelijkheid laten afpakken door iemand die je alleen maar wilt voor geld en nageslacht. Je moet liefde gevoeld hebben...' Mijn vingertoppen gleed over haar wang en toen boog ik voorover om haar weer te zoenen.


Ik zag hoe het pistool op mij gericht werd en al mijn wilde plannen, mijn krachtige dromen over wat ik met hem zou doen als ik hem weer zag, vervlogen voor de zon. Hij had mijn leven al eens weggenomen en nu wilde hij het weer doen. Voorzichtig, zonder amper te bewegen, pakte ik de hand van Charles vast die nu voor me kwam te staan. Tranen liepen over mijn wangen heen. Ik wilde niet naar hem terug en op elk ander moment had ik graag gestorven, maar nu niet. Ik voelde me eindelijk weer levend. Ik vertrouwde mensen weer, ik hield van iemand.
Als een soort hamer die me tegen mijn hoofd sloeg, sloeg mijn emotie ineens om en rustig stapte ik naar voren toe. Ik hield van iemand en hij zou niet aan diegene zitten. Mijn mes zat goed opgeborgen onder mijn rok en ik zou hem, wanneer ik de mogelijkheid had, recht in zijn hart steken. MOcht dat niet lukken - een huivering trok door mijn lichaam - dan had ik degene beschermd die mij op dit moment het meest dierbaar was.
'Thomas, doe je pistool naar beneden,' klonk ik rustig. 'Je wilt niemand pijn doen.' Sarcasme klonk door in die laatste zin. 'Want dan leef je niet meer. Iedereen weet hoeveel kogels er in zo'n dingetje zitten en dat is niet genoeg om je eigen leven te redden.' Ik raakte mijn zwaard aan en keek hem recht in de ogen. Ik kon hem aan, ik kon hem aan! Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwde naar me. Een strijder, een piraat die in me geloofde. Een tweede stem, echter, snoerde dat stemmetje de mond, gevolgd door een klik. 'Goedzo, loop inderdaad maar naar hem toe.' Lodewijk, zijn eigen flintlock getrokken, richtte op Charles. Hij had het verhaal gehoord van Thomas, dat zijn vrouw was weggelopen, en begreep maar al te goed wat hier aan de hand was. Hij, als aanstaande van Evette, kon zulk gedrag niet steunen en zou zijn eigen vrouw ook flink onder de duim moeten houden. Misschien als ze begreep dat weglopen geen optie zou zijn, ook niet als je bij piraten woonde, dat ze het nooit zou proberen. Wie weet namelijk wat dit meisje of dit schorriemorrie haar had wijsgemaakt.

Ze lag op zijn bed, dat wonderlijk zacht was na alle dagen slapen in hangmatten van zeildoek; het omgaf haar als een zachte wolk. Het leek Jack's geur te ademen: ze had het warm en koud tegelijk terwijl haar ogen geen moment zijn blik loslieten. 'Mijn familie en ' (nu met onverholen minachting) 'verloofde zouden het helemaal niet zo leuk vinden als ik opeens geen maagd meer ben,' sprak ze zacht, maar met een scheef glimlachje. 'Maar ik wil niets anders dan het aan jou geven, Jack. Ik vertrouw je.'
Zijn vingertoppen gleden over haar wang, warm tegen haar huid. Terwijl hij zijn mond weer op de hare drukte, sloeg ze haar armen rond zijn hals heen. Gevoelens raasden door haar heen waarvan ze niet wist dat ze die kom bezitten. Het vervulde haar met angst en geluk gelijk. Haar handen kwamen lager te liggen, voelden de spieren van zijn rug, en ze trok hem op haar, wilde hem voelen, dicht bij zich hebben.

'Ann, blijf staan!' riep Charles tegelijkertijd door Lodewijk heen. Knarsetandend zag hij toe hoe de verloofde van Evette zijn pistool op zijn hoofd had gericht. Tegelijkertijd hoorde hij een tiental klikken van hanen die werden gespannen; zowel de overgebleven Franse soldaten richtten hun wapens op de piraten - en de piraten op de Fransen, en op Thomas en Lodewijk. Charles keek weer naar Ann's rug, die nu tussen hem en Thomas instond; zijn hart stak bij haar wanhoop en verdriet. Maar hoe koortsachtig snel zijn gedachten ook gingen, hij kon geen manier verzinnen om deze ingewikkelde situatie op te lossen zonder een enorm bloedbad. Op de een of andere manier moesten ze bloedvergieten sowieso voorkomen. Anders zou er een strijd ontketend worden tussen De Black Pearl tegen Frankrijk - en hij moest er niet aan denken als Ann gewond zou raken.
Er zou maar één oplossing zijn. En die moest van Jack en Evette komen. Als hij op de een of andere manier Jack maar kon bereiken... Als hij met een mes tegen Evettes keel naar buiten kom komen wandelen en schreeuwen dat iedereen de wapens moest laten zakken, zou het hele voorval opgelost zijn. Maar waar waren ze? Waar was Jack? Zaten ze soms te pokeren?
Met bewegingen die nauwgezet gecontroleerd waren, draaide hij zich om, iedereen de rug toe, met half opgeheven handen: hij stond nu recht met het gezicht naar Jack's kajuitdeur toe, amper vijftien meter verderop. Langzaam haalde hij adem tot zijn wezen één en al concentratie was. Hij wist dat met het spel dat ze nu speelden, leven de inzet vormde.
Plotseling, met een snelheid die voor niemand te volgen was, lag zijn flintlock in zijn hand en klonk er een knal; terwijl de kruitdamp optrok was het pistool weer in de holster verdwenen en zijn handen half opgeheven, met de palmen naar voren. In Jack's deur, links bovenin, zat een kogelgat.
Charles draaide zich weer om. Niemand had zich bewogen; ze keken allemaal toe. Niemand durfde te schieten en zo de schade van het komende bloedbad op zich te nemen. Charles keek naar Ann. Nu moest Jack het zien op te knappen als enige kans.

Het deed me goed dat ze me vertrouwden en dat we dit samen nog konden doen voordat ik haar voor altijd sou moeten afleveren. Haar handen gleden begerig over mijn rug en op mijn beurt gleden mijn vingertoppen over haar heupen. Net toen ik een stukje overeind kwam om mijn shirt uit te doen, klonk een harde knal en het geluid van krakend hout. Ik sprong op, mijn zwaard getrokken, klaar om degene aan te vallen die op me schoot. Er schoot echter niets meer en enkele seconden bleef ik staan. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Het liefst wilde ik nu weer terug naar Evette, maar het nare gevoel bekroop me dat njet alles goed ging aan dek.
Ik zette mijn hoed goed en liep langzaam naar de deur toe. Door het gecreëerde gat kon ik het dek zien. Een zachte vloek verliet mijn mond. Al kon ik niet precies zien wat er gebeurde, duidelijk te zien was dat iedereen zijn wapens had getrokken. Razendsnel begonnen mijn hersenen te werken om uiteindelijk, met oprechte spijt in mijn stem te zeggen: 'er spijt me Evette... We moeten aan dek voordat er doden vallen.' Ik knapste mijn tanden kwaad over elkaar. Ze konden geen seconde alleen zijn. ' En...' Ik bekeek hoe mijn schoonheid van het bed af kwam. 'De enige manier om dit te stoppen, is denk ik om te dreigen dat uk jou vermoordt.' Ik trok mijn mes en keek haar verontschuldigend aan. 'Knijp me alsjeblieft als het pijn dort oké?'


Een groot verdriet overschaduwde me. Nu zette ik niet alleen mijn leven op het spel en dat van Charles, maar de levens van iedereen die me hadden opgevangen toen ik een wrak was. Natuurlijk hadden ze Jack raar aangekeken en ik was lange tijd gemeden - Jack zou ze iets aandoen als iemand mij aanraakte -, maar toen ik had laten zien dat ik wel hard wilde werken, begonnen ze me te accepteren. Andere mannen leerden me dingen en ik werd een van de piraten. Ik zou alles voor ze geven, maar nu gebeurde het omgekeerde. Langzaam keek ikopzij naar de personen die er waren geweest in mijn donkerste tijden. Toen keek ik weer vooruit, keek ik naar de man die die donkere tijden had veroorzaakt. Walging stak nu de kop op. Nooit meer zou hij me dit dingen aandoen en als niet iedereen nu met zijn pistool omhoog stond, zou ik hem hoogstpersoonlijk een mes door zijn hart boren.

Het gevoel dat haar doorstroomde was prikkelend, vol verlangen, zoet als een ongrijpbare droom, opwindend en bovenal doortrokken met liefde. Ze huiverde onder zijn aanrakingen, smachtte naar meer.
En opeens was daar het pistoolschot als een donderslag: ze uitte een gesmoorde gil van schrik. Voordat ze van de eerste schrik was bekomen stond Jack al overeind met getrokken rapier. In de deur preikte een rond gaatje waar een straal laatste daglicht door naar binnen priemde: ze keek omhoog en zag in het plafond een zwarte streep en nog een gat.
Terwijl Evette overeind kwam stond Jack naar buiten te kijken door het gecreëerde gat. Haar hart roddelde haar in de keel. 'Jack, wat is er aan de hand?' vroeg ze bang. Buiten op het dek was het angstaanjagend stil. Haar ogen gingen wijd open toen Jack een lang mes trok: het handvat was prachtig ingesneden houtwerk, het lemmet glansde, maar Evette trilde van de zenuwen. 'Wat, Jack, wat gebeurt er, wat ga je doen?'

Charles wachtte buiten op wat komen ging, rompompom.

Thomas ondertussen knarste met de tanden. 'Ann, loop hierheen, laatste waarschuwing.'
Gevolgd door Charles hese stem; 'Blijf waar je bent, Ann.'
Op de beurt gevolgd door een vloek van Thomas, die echter niets deed.

Spijtig keek ik Evette aan en met zachte hand trok ik de vrouw naar me toe. 'Ze staan allemaal met pistool getrokken en ik ben bang dat ze ons nodig hebben.' Een grote zucht verliet me mond en met neergeslagen ogen zei ik haar: 'Ik moet dit mes op je keel zetten zodat iedereen zijn wapens wegdoet. Je vader zou het nooit wagen om te schieten als jij in gevaar bent.' Ik keek haar kort in de ogen en bewoog mijn mond in een stille 'het spijt me'. 'Alsjeblieft, knijp me als het echt pijn doet, ik wil je geen pijn doen.' Zacht trok ik haar naar me toe en ik drukte een kus op haar slaap. 'Hopelijk kunnen we zo nog even terug...' maar in mijn stem klonk wel door dat die kans niet zo heel groot was. Als ze op het dek niet heel even samen konden zijn zonder op elkaar te richten, dan zouden ze ons vast niet voor een tweede keer laten gaan. Ik stak nu het mes omhoog en plaatste het tegen haar keel, maar verborg mijn eigen duim erachter zodat hij haar nek amper raakte en op mijn duim ruste. 'Kijk bang oke.' Ik drukte nog een kust op haar slaap, haalde diep adem en tilde mijn kin op. De rol van Mad Jack werd weer aangenomen toen ik de deur met een klap opengooide en naar buiten stapte. 'Iedereen wapens laten vallen of ik snij Evette in kleine stukjes.'
Razendsnel bewogen mijn ogen over het dek heen. Alle soldaten en mijn bemanning hadden hun flintlocken getrokken. In het midden stond Ann, met een blik vol pijn, maar niet hulpeloos. Er leek woede door het verdriet en de pijn heen te schijnen. Aan de ene kant van har stond Charles, aan de andere kant die man die tijdens het eten zo intens naar haar had zitten staren. Ik fronste en probeerde het te begrijpen. Was dit haar echtgenoot of een wanhopige man die vond dat hij vrouwen van boord moest redden?

Besluitloos bleef ik in het midden van het dek staan. De twee mannen, mijn echtgenoot - kots- en mijn liefde waren aan het bekvechten. Als nu maar die vervloekte wapens niet getrokken waren. Geschrokken keek ik om toen de deur van je kajuit open sloeg en Jack naar buiten kwam met Evette tegen zich aangedrukt en een mes op haar keel. Ik sloeg mijn ogen neer en probeerde de tranen te stoppen, binnen te houden. Nu had ik mijn enige vriendin ook nog pijn gedaan.

Voor enkele seconden bleef ik twijfelend met mijn pistool getrokken staan. Toen liet ik hem langzaam zakken, mijn blik op Evette gericht. Verdomme, als hij haar los liet zou ik hem eigenhandig een kogel door de kop schieten. Dat ging veel sneller dan wachten op goud.

Het ging te snel; alles ging te snel. Ze begreep er nog steeds niks van en kreeg pas begrip toen Jack de deur opensmeet en haar maar naar buiten sleurde en ze het toneel zag. Het zag er enigszins komisch uit; iedereen had de wapens op iedereen gericht, maar het was alsof ze naar een schilderij keek, want niemand bewoog.
'Iedereen wapens laten vallen of ik snij Evette in kleine stukjes.' Jack's rauwe, bulderende stem sneed door haar gedachten heen en deed haar rillen. Als ze niet beter wist was ze er van overtuigd geweest dat de piratenkapitein inderdaad haar zonder wroeging de halsslagaderen had doorgesneden. Ze had het warm en koud tegelijk: ze voelde zijn lichaamswarmte, zijn sterke armen en handen, zijn ademhaling vlak naast haar oor. Ze wist echter dat ze angstig keek, deels gespeeld en deels uit pure reactie.
De manier en de plek waar Ann stond maakte echter sneller een hoop duidelijk dan ze ooit had kunnen denken.
'Iedereen, wapens laten vallen!' snauwde haar vader in het Frans; zijn pruik zat scheef en hij zag er geagiteerd uit. 'Wacht met dat goud, jullie daar. Als ze het nu in handen krijgen vermoorden ze ons allemaal.' Evette hield de adem in. 'Terug, jullie met het goud, naar het schip! En zet zoveel mogelijk wachtposten uit voor de nacht. Ik vertrouw het niet.'
Hij vervolgde in het Engels; 'Morgen om tien uur. Halverwege de schepen ontmoeten wij elkaar - zonder wapens. Wij met het goud en u met Evette.'

Tientallen klikken van duimen die de hanen weer ontspanden en de wapens lieten zakken. Charles zag dat Thomas het wapen liet zakken en hij beende snel naar Ann toe, pakte haar arm en trok haar naar achteren, veilig naar haar toe. 'Wat was je aan het denken?' zei hij gedempt, maar scherper en bozer dan hij bedoeld had; pure ongerustheid. 'Ann, wat was je aan het denken?' Hij drukte haar dichter tegen zich aan, iedereen negerend.
Thomas ondertussen oreerde luid op Franse toon met haar vader, die hem met kortaf gesnauwde woorden terecht wees. 'Iedereen gaat mee. Jij ook en jij blijft op ons schip voordat je de zaken alleen maar erger maakt dan het nu al is. Imbichiel.'
Waarop Thomas met een geblaft; 'Teef! Ik krijg je nog wel' zich terugtrok.

Beschermend trok ik de armen van Charles om me heen en liet ik zijn stevige greep om mijn lichaam toe. Echter, mijn blik bleef op Thomas gericht. Ik kneep mijn ogen lichtjes samen en keek hem met een aanvallende blik aan. Het liefst schreeuwde ik hem ook allemaal nare woorden na, maar ik wilde de eer aan mezelf houden. Hij kwam een stap dichterbij, maar de vader van Evette zette hem op zijn plaats.
Een grote last viel me van mijn schouders toen ik eindelijk zijn hoofd zag verdwijnen achter de reling. Het was alsof ik eindelijk weer kon ademhalen en alle spieren, die blijkbaar op scherp stonden, werden ontspannen. Ik legde mijn wang op Charles schouder en sloot mijn ogen enkele seconden. 'Dankjewel...' fluisterde ik nu zacht. Ik tilde mijn hoofd op en keek onze nieuwe dekzwabber in de ogen. 'Maar ik kon hem mijn vrienden niet pijn laten doen Charles. En jou ook niet.' Ik beet mijn lippen op elkaar en keek toen snel opzij, mijn emoties proberende te verbergen. Ik keek Jack en Evette kort aan en bewoog mijn lippen in een stille 'dankje'.

Zonder emotie knikte ik naar de vader van Evette, maar van binnen juigde ik het uit. Evette zou nog een nachtje bij me blijven en dat betekende dat ik haar niet zo van boord hoefde te laten gaan. 'En nu mijn schip af!' gromde ik en ik duwde het mes iets dichterbij zodat mijn vinger begon te bloeden. Haar vaders ogen werden groot en toen vol woede, maar woorden bleven uit. Hij durfde het leven van zijn meisje niet op het spel te zetten, maar ik wist hoeveel haat hij voor me voelde. Eensgelijks, had ik hem willen zeggen. Wie liet zijn dochter nu met zo'n oude kerel trouwen?
Pas toen de allerlaatste soldaat het schip had verlaten, haalde ik het mes van de keel van Evette. Ik boog meteen naar voren en inspecteerde haar nek. Gelukkig had ik haar niet echt pijn gedaan. Ik borg mijn mes op en stopte toen mijn bloedende vinger in mijn mond. Ik keek het dek rond, haalde de vinger uit mijn mond en begon te klappen. 'Dit bedoel ik, dit is alles wat ik van jullie wil. Kameraadschap. Geniet van de avond. geniet van alle drank die we hebben, al het eten aan boord.' Een luid gejuich klonk van boord en sommige mannen begonnen te zingen. Ik glimlachte naar Evette en knikte naar Ann en Charles. 'Heel even checken, ik ben zo terug.'
Ik liep naar het tweetal toe en klopte Charles even op de schouder als teken van dank. Toen aaide ik Ann kort over haar haren. 'Thomas?' vroeg ik langzaam.