A pirate's life for me

Ze had het gevoel dat alles een nare droom begon te worden - en het maakte niet uit hoe erg ze zich verzette, ze werd maar niet wakker. Nu ook nog Ann's narcistische en agressieve verloofde?
Als verdoofd staarde ze de kleine sloep na, die terugpeddelde naar het Franse galjoen. Opnieuw kwamen de tranen in haar ogen. Nog één dag. Dan was ze weg. Wat zou er gebeuren wanneer ze zou trouwen met Lodewijk? En wat was Thomas van plan? Zou ze ooit nog de Black Pearl weerzien?
Ze gaf Ann een stevige omhelzing. 'Hoe is het mogelijk dat uitgerekend hij bij mijn vader op het schip was?' vroeg ze ongerust. Ze voorvoelde dat deze geschiedenis nog wel eens een staartje zou kunnen krijgen.

Charles ondertussen week geen moment meer van Ann's zijde. Met zijn rookkleurige ogen staarde hij de kleine sloep na, recht in het vierkant gelaat van Thomas. Ja, hoe was het mogelijk. De wereld was klein. Of er was opzet of misschien zelfs wel verraad in het spel. Was Ann nog veilig?
Hij zuchtte, ontspande de haan en borg zijn flintlock veilig op. Jack en Evette stonden nu ook bij hen. 'Goed dat je met Evette naar buiten kwam,' sprak hij tegen Jack. 'De zaken werden wat... gecompliceerd.'

Ik had een tijdje op het dek gezeten met Evette naast me. De mannen waren door het dolle en de alcohol vloeide rijkelijk. Glazen werden geklonken en flessen wiskey en rum werden doorgegeven. De fles kwam mijn kant op en ik nam rustig een slok van de bittere, en sterke rum. Op mijn beurt gaf ik het flesje weer door.
Mijn blik werd getrokken door de jonge, prachtige vrouw die naast me op het dek zat en een groot gevoel van liefde en pijn trok door me heen. Ik zou haar kwijtraken na vanavond. Zacht pakte ik haar hand vast en stond ik op. Het feestje met de mannen was mooi, maar dat zou ik nog heel vaak kunnen doen. Rustig en soepel trok ik Evette overeind, mijn ogen geen seconde van die van haar af laten wijkende. 'Zullen we anders even wat rust opzoeken?' Ik knikte met mijn hoofd naar de kajuit toe. Mijn welbekende en eeuwige grijns had plaatsgemaakt voor een zachtere blik. Een blik van liefde en verlangen, en verhulde pijn. Er was geen manier om haar van gedachten te laten veranderen. Ze wilde met hem trouwen om de oorlog te stoppen. Dat sierde haar. Ze vond het leven van anderen belangrijker dan dat van haarzelf. Ze was een prachtmeid.

Ik had met Charles even bij het feestgedruis gezeten, maar ik kon niet meedoen. Het lukte me niet om te doen alsof ik het leuk had, alsof alles voorbij was. Het tegenovergestelde leek wel waar. Thomas had de goedverstopte, dichtgeplakte wonden opengebroken met de grootste makkelijkheid. Pijn vloeide door me heen bij de herinneringen aan hem en vandaag. Hij zou mijn geliefden wat aan hebben gedaan als Jack er niet was geweest. Ik tilde de hand van Charles op en gaf er, zorgvuldig dat niemand het zag, een kus op. Toen boog ik me naar zijn oor en zei ik: 'Ik ben even boven. Mijn hoofd heeft wat rust nodig. Blijf maar hier, ik ben gewoon daar.' Ik wees naar omhoog en kwam toen overeind. Ik glimlachte vreugdeloos naar hem en liep toen naar het bovendek toe, waarvan zelfs de stuurman nu beneden was. Ik liep naar de reling toe en leunde er even tegenaan. Toen draaide ik me om en liet ik me met mijn rug tegen de reling aan, naar beneden glijden. Met opgetrokken knieën bleef ik zo tegen de reling zitten,mijn gezicht naar de sterren gericht.

Een tijdje zat ook Evette op het dek ten midden van Ann en de bemanning, die uitgelaten was en luid, maar haar met een vreemd soort ruwe hoffelijkheid benaderden. Ze kreeg af en toe een grote fles van zwart glas doorgegeven gekregen. Dapper nam ze slokken. De sterke alcohol, waar ze niet aan gewend was, zocht zich vlammend een weg door haar slokdarm en ze moest hoesten, maar de bemanning lachten haar toe en applaudisseerden. Schaterend lachte ze terug. Geen enkele fles alcohol die langskwam sloeg ze over.
Het begon donker te worden en de sterrenhemel verscheen als vuurvliegjes op donkerblauw fluweel. Toortsen waren ontstoken en vlammend weerspiegelend in het stille water van de oceaan: de gezichten werden vreemd verlicht, fel en donker. Evette nam nog een slok rum: langzaam begon ze eraan te wennen, de bittere, vlammende smaak. Nog één nacht. Eén nacht en ze zou vertrekken. Het was een soort allesvernietigende wetenschap, die haar emoties en gevoelens over de hoop gooide en haar anders deed gedragen dan ze werkelijk was. Soms moest ze lachen en huilen tegelijk en voelde zich aangeschoten door alle de drank.
Opeens was daar Jack weer en hielp hij haar overeind. Ze leunde tegen hem aan, met knikkende knieën. Allemachtig, ze begon nog dronken te raken. Ze lachte naar hem, maar ze zag opeens een blik in zijn ogen die ze niet eerder had gezien. Als in schaduwen, liefdevol, zacht. Abrupt was ze stil, haar blik verzacht door zijn liefde voor hem. Ze knikte en liep met hem richting zijn kajuit. Maar zodra de deur achter hen gesloten was, sloeg ze haar armen om zijn hals heen en drukte ze haar lippen op de zijne. Dit was haar laatste nacht in vrijheid en ze wilde er van genieten zoals ze nog nooit van het leven had kunnen genieten.

Om er nog enige drama in te gooien, de narcistische, jaloerse, wraakzuchtige Thomas had met wat steekpenningen en ander omkoopmateriaal (zo nodig dreigementen) het voor elkaar gekregen dat enkele bewakers even de andere kant opkeken terwijl hij met een klein sloep afmeerde van het Franse galjoen. Het feestgedruis en gezang van het piratenschip droeg ver over het water heen naar zijn kleine boot. Hij deed voorzichtig aan. Maar er stond geen maan en het bootje was praktisch onzichtbaar. Geruisloos gleed hij verder over het water.
Er stonden enkele wachten op het piratenschip: maar hij telde niet meer dan twee en bovendien stonden ze met een pot rum in de hand. Maar wat belangrijker was: hij had Ann gespot.
Er klonk geen geluid toen hij de riemen binnenhaalde en het bootje vlak naast het galjoen kwam te liggen. Snel knoopte hij het vast. Via de ingekerfde houten trap klom hij toen geruisloos omhoog.
Op het bovenste dek was niemand te zien. Niet gek ook, want gezien het schip voor anker las was een roerganger niet nodig. Niemand behalve Ann.
Snel, buiten de lichtcirkel van de toortsen op het dek blijvend, gleed hij over de reling heen. In zijn hand schitterde een mes. In een dezelfde beweging had hij Ann gegrepen, zijn grote knuist tegen haar mond gedrukt zodat ze geen geluid kon maken, en hield het mes bij haar keel. 'Ben je niet blij me te zien?' sprak hij met een gemene fluistering in haar oor.

Charles ondertussen, had Ann nagekeken. Hij vond het geen fijn idee dat ze zo alleen was en bovendien wilde hij graag bij haar zijn, maar door alle drank stond hij op, liep naar de voorkant van het schip toe waar verder ook niemand was en urineerde daar, zacht fluitend en turend naar de sterrenhemel.

Evette had flink mee zitten drinken, misschien nog wel meer dan ik - ik voelde me verantwoordelijk, voor haar én mijn bemanningsleden - en met grote ogen keek ze me enkele seconden aan. Toen leek ze zichzelf terug te pakken en liep met me mee naar de kajuit. Ik sloot de deur achter me en wilde haar handen vastpakken. Zij was echter sneller en had haar handen en armen al om mijn nek geslagen. Teder, maar vol passie tegelijk, kuste ik haar terug. Ik drukte haar tegen de muur aan en pakte haar handen van mijn nek om mijn vingers in die van haar te verstrengelen boven haar hoofd. Ondertussen liet ik haar lippen geen seconde los.
Ergens klonk een stemmetje in mijn hoofd dat ik geen gebruik van haar mocht maken als ze dronken was. Met tegenzin liet ik haar lippen los en mijn rechterhand werd nar haar kin gebracht en tilde hem omhoog. Ik bekeek haar ogen en twijfelde. Vanmiddag had ze het gewild en toen had ze niet gedronken. 'Weet je zeker dat dit allemaal is wat je wilt?' vroeg ik haar, goed op haar gezichtsuitdrukking lettende.

Het ging zo snel dat ik eerst niet helemaal doorhad wat er was gebeurd. Echter, de realiteit drong snel tot me door, toen ik de stem van Thomas in mijn oor hoorde. Zijn vieze, veel te zachte hand - hij had nog nooit echt werk gedaan - lag op mijn gezicht. Een rilling trok door mijn lichaam, maar toen kwam een overlevingsdrang in me op. Ik bracht mijn hand naar mijn rokje en trok in een snel gebaar mijn mes die ik zo goed als ik kon naar achter stak. Ik voelde dat ik hem raakte, maar ik had geen idee waar het mes zijn lichaam in ging.

Een gesmoorde vloek scheurde zich los van zijn lippen. Hij voelde een brandende steek in zijn gezicht dat hem deed stuiptrekken met zijn hoofd. Automatisch liet hij haar los, greep naar zijn gezicht: het mes viel kletterend op de grond neer. Voordat ze echter weg kon komen gaf hij haar een dreun met zijn maaiende vuist tegen haar gezicht aan.
Zijn vingers tastten zijn gezicht af: hij voelde een bloederige kleefbende bij zijn neus zitten: ademhalen deed ongelooflijke pijn, zodat hij raspend door zijn mond ademde. 'Zo Ann, nu heb jij je beurt gehad,' siste hij. Als een ijzeren band sloot hij zijn hand om haar arm heen en rammelde haar door elkaar: opnieuw gaf hij haar een klap tegen het hoofd, hopende haar op de een of andere manier zo te verdoven dat hij haar zonder teveel moeite mee kon sleuren. Die valse kat: ze was niks veranderd in de afgelopen jaren, behalve dat ze langere klauwtjes had gekregen.
Maar tegelijkertijd voelde hij, zoals het smerige trekje was dat hij altijd al had gehad, dat ze hem opwond, zeker in haar hulpeloze toestand, zoals altijd het geval was geweest, al sinds de eerste keer dat hij haar verkracht had. Even wierp hij een blik naar het dek beneden, maar de bemanning was in opperbeste stemming en hun gezang, gelach en gepraat overstemden elk ander geluid. Bovendien waren ze niet te zien, zo buiten de lichtcirkel.
Bruut sleepte hij haar mee, verder weg het achterdek op, en scheurde de stof van haar rokken open.

Ze had meer gedronken dan goed voor haar was, maar ze stond nog, ze voelde, ze leefde. Haar hart fladderde als een vogel toen hij teder, zacht en vol vuur haar kus beantwoordde. Ze proefde op zijn lippen de zee. Achter haar was plotseling de muur: ze voelde zijn lichaam dicht tegen de zijne, de harde spieren van zijn bovenlichaam. Ze had het gevoel alsof ze zweefde: haar knieën beefden, haar gedachten waren draaiend en twinkelend als regenbogen voor een sterrenhemel.
Opeens had hij zich haast stijfjes teruggetrokken. Ze opende haar ogen als haast met tegenzin. Haar blik was glanzend, haar ademhaling versneld. Door zijn woorden trok ze haar lippen op in een glimlach. 'Geen zorgen Jack,' sprak ze zacht en drukte weer even een kus op zijn lippen. 'Ja, ik heb teveel gedronken maar nee, ik ben nog niet dronken. En ik wil bij jou zijn mijn laatste nacht hier.' Opnieuw zocht ze zijn lippen en liet haar handen afglijden naar zijn hals en gespierde schouders. Ze verlangde naar hem. Ze wilde door hem bezeten worden, overweldigd worden, haar laatste nacht bij de Pearl, haar laatste nacht bij hem.

Het was stil op het voordek: vanuit de verte hoorde hij het feestgedruis van de bemanning. Charles stond enige tijd stil te kijken naar de sterrenhemel boven en rondom hem: de kleine lichtjes werden weerspiegeld in het water van de oceaan, dat even bewegingloos was als een spiegel. Het scheen hem toe alsof de tijd versmolten was tot het eeuwige, het stilstond, de hele wereld stopte en hij nog leefde: hij had het gevoel dat als hij zijn hand zou uitstrekken, hij de sterren kon aanraken.
Terwijl zijn gedachten over de gebeurtenissen thuis gleden, jaren geleden, maar niet iets is om nu te bespreken gezien onze Annie hulp nodig heeft, draaide hij zich om, en slenterde terug naar het middendek. Hij had niet heel veel behoefte meer om te drinken of te feesten. Hij had zin in een enigszins comfortabel bed. En in Ann bij zijn zijde.
Zijn blik gleed over de uitgelaten bemanning. Ann was er niet bij. Hij fronste. Was ze nog steeds op het bovendek, alleen? Hij haalde een hand door zijn haren heen, zocht een weg door de drinkende bemanning heen en liep richting de linkertrap die naar boven leidde. 'Ann!' riep hij bezorgd terwijl hij de trap op wandelde met een groeiend gevoel dat er iets niet klopte. Met een raspend geluid haalde hij de rapier uit de schede, die fonkelde in het licht van de toortsen.

De adrenaline gutste door me heen toen hij me los liet en naar zijn gezicht greep. Ik klemde mijn handen beter om het mes heen om nog een keer uit te kunnen halen. Helaas was hij sneller en vol woede. Zijn vuist kwam vol op mijn slaap terecht en de wereld begon te duizelen, maar ik was mijn vechtlust nog niet kwijt. Ik probeerde nog een keer uit te halen, maar miste hem op een paar centimeter. Zijn vuist miste mij echter niet en even verloor ik het zicht.
Toen k mijn ogen weer opende, lag ik een paar meter verderop. Thomas bevond zich boven me en trok aan mijn kleren. Mijn mes was ik kwijtgeraakt, maar ik gaf niet op. Ik zag vaag hoe mijn handen zich boven me bevonden en gebald als vuisten naar hem uithaalden. Mijn handen werden rood en warm, waren bedekt onder zijn bloed, maar ik vocht/stribbelde door.

Ik bekeek haar gezicht zorgvuldig, om vervolgens een begerige grijns op mijn gezicht te krijgen. 'Mooi, dan hoef ik me niet slecht te voelen als ik dit doe.' Ik tilde haar rok op en liet mijn handen langs haar benen omhoog glijden, omhoog naar haar heupen. Mijn hart ging als een razende tekeer toen ik haar goddelijke, warme lichaam voelde.
Enkele minuten stonden we zo bij de deur, tegen de muur. Toen haalde ik mijn handen weer onder de jurk vandaan en tilde ik haar zonder pardon op. Ik liep naar het bed, ging erop zitten en legde haar neer. Soepel trok ik mijn shirt uit en ging bovenop haar heupen zitten.

Hij leunde zwaar met zijn grote lichaam tegen haar aan, drukte zijn gezicht in haar hals. Zijn handen prutsten aan haar jurk, probeerden hem kapot te scheuren. 'Stribbel toch eens niet zo tegen,' gromde hij. 'Je bent niets veranderd, Ann... Laat me toch ook eens genieten.' Hij sloeg geen acht op haar verweer, schudde haar slagen en stompen met een schouderophalen van zich af. Zijn handen scheurden haar jurk kapot en gleden eronder, hijgend toen hij haar zachte, warme huid voelde. Ze zou hem nu niet ontkomen. Ze had geen kans en dat wist hij.
Maar hij had het mis. Hij had geen rekening gehouden met de omgeving. Opeens was hij weg. Het leek of hij met geweld was weggeblazen. Charles was met een snoekduik bovenop hem gesprongen en in tegen de achterreling gesmeten. In een hartslag was Charles bij hem: een regen van slagen hamerde neer op zijn gezicht. Maar Thomas brulde van woede en smeet Charles opzij. Hij was groter en een stuk zwaarder dan Charles, maar dronken en half verblind door het bloed en rood slijm dat in zijn ogen stroomde. En Charles was razend. Hij krabbelde overeind, maakte een schijnaanval een huppelde opzij: hij plantte zijn rechtervuist recht in Thomas' gezicht, zo hard dat hij het overgebleven neustussenschot hoorde verbrijzelen.
Toen hij daarop opnieuw een aanval van de tierende man probeerde te pareren zag hij opeens een zwaard glinsteren: zijn benen haakten over een stuk ineengeklitte stof heen van Ann's geruïneerde jurk en hij gleed uit. Hij wilde overeind komen, maar zijn tegenstander trof hem met een laars in de maagsteek. Hij hoorde de raspende ademhaling van hem vlakbij. Hij rolde zich om en sprong in één beweging overeind, greep zijn rapier en pareerde de slag die de man wilde toebrengen. Thomas haalde Charles linkerarm open, maar hij revancheerde zich door Thomas' wapen uit zijn hand te slaan en het lemmet tot diep in de buik te duwen.
Hij hapte naar adem. Zijn longen brandden van pijn bij het gebrek aan adem. Even stond hij zo, terwijl bloed langs zijn arm drupte, warm tegen zijn huid: toen knielde hij snel bij Ann neer. Hij riep haar naam, ondersteunde haar hoofd, wreef haar wang, riep nogmaals haar naam. Paniek nam bezit van hem. Wat als Thomas haar had gedood? Wat als hij te laat was?

Evette lachte naar hem. 'Je zult je slecht voelen als je het niet doet.' Haar handen gleden over zijn sterke bovenarmen heen, zijn schouders, zijn borstkas en zijn hals, raakten verstrengeld met het lange haar: ze trilde onder zijn tastende aanrakingen.
Ze klemde zich aan hem vast toen hij haar optilde en op het bed legde. Een moment hield ze haar adem in toen hij zijn blouse uittrok en over zijn hoofd trok. In het licht van de sterren zag ze zijn bovenlichaam, waar littekens krassen en voren in hadden getrokken: ze voelde zijn harde spieren onder haar handen. Haar ademhaling ging versneld. Ze trok hem naar zich toe, gloeiend van verlangen, wilde hem zo dicht mogelijk bij zich hebben. Terwijl ze zijn ruwe lippen weer voelde, spookte nog even de gedachte door haar hoofd, dat ze de consequenties waarschijnlijk niet zou kunnen overzien als Lodewijk erachter zou komen dat ze geen maagd meer was. Maar het maakte hetzelfde ogenblik niet meer uit. Haar handen gleden over zijn rug heen. Ze was nu bij Jack en wilde niets anders.

Ineens, geen idee wat er gebeurde, was Thomas weg. Ik wist niet wat er gebeurde, maar was blij dat ik kon stoppen met vechten. Ik liet mijn handen zakken en legde ze naast mijn hoofd neer. Hijgend bleef ik liggen, tot mijn ogen dichtzakten.
Toen ik ze weer opende, zag ik ineens Charles' gezicht boven dat van mij hangen. Hij leek opgelucht dat ik mijn ogen opendeed en ik probeerde naar hemt e glimlachen. Het enige geluid dat echter uit me kwam, was een zacht gesnik. Ik probeerde Charles vast te pakken en drukte mijn gezicht in zijn blouse. 'Wa... Waar is hij...?' vroeg ik tussen het snikken door. 'Pa... pas op...'

Ik bracht haar jurk omhoog en boog voorover. Mijn lippen gleden achter de jurk aan over haar onderbuik, langzaam omhoog naar haar borsten. Om de spanning op te voeren, kwam ik weer omhoog en trok ik de jurk over haar hoofd heen, langzaam en met een grote grijns op mijn gezicht. Ik liet mijn ogen over haar lichaam glijden, dat er perfect uitzag. Speels boog ik weer naar voren en drukte ik een kus op haar lippen, op haar kaak, langs haar hals. Mijn handen kneedden ondertussen haar heupen.

De opluchting van Charles toen Ann haar ogen opendeed, laat zich beter indenken dan beschrijven. Snel gleed zijn blik over haar gezicht, onderzocht hij haar: maar ze scheen gelukkig niet ernstig gewond te wezen. Ze was met de nodige schrammen en plekken gedecoreerd, maar blijkbaar waren het de klappen van Thomas tegen haar hoofd aan die haar half buiten westen hadden gekregen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan] hoorde haar zachte gesnik. 'O Ann,' sprak hij zachtjes en hield zijn armen beschermend om haar heengeslagen, dicht bij zich. 'Stil maar, stil, het is voorbij, hij is er niet meer... Ik ben nu bij je.' Hij voelde haar trillen en haakte zijn warme kapiteinsjas los en sloeg die om haar schouders heen. Haar jurk was gescheurd en kapot: zijn hart bloedde bij haar angst en hij was woedend dat hij haar alleen had gelaten, al was het voor zo'n korte tijd. Hij legde zijn handen op haar wangen neer en keek haar in de ogen. 'Wat heeft hij bij je gedaan, Ann?' sprak hij strak terwijl zijn ogen bezorgd over haar gezichtje flitsten.

Evette ondertussen, om het even zo te zeggen, verkeerde in hogere sferen. Loom en warm lag ze in de armen van Jack. Het maanlicht speelde op hun blote ledematen en de lakens, die rommelig over hen heen waren gedrapeerd. Ze streek zacht met haar wand langs zijn wang, liet haar vingers over zijn kaaklijn glijden en drukte even een kus op zijn lippen. 'Ik houd van je,' fluisterde ze zacht, zich over zichzelf verbazend nu met hem in één bed te liggen. Na alle jaren strenge naleving van de gedwongen regels van haar ingestampte opvoeding, het verwaarlozen van haar eigen gevoel en verlangens, met het naderende huwelijk met Lodewijk... Ze voelde zich nu vrij en gelukkiger dan ze ooit had kunnen inbeelden en dat ze zich hierover niet schuldig voelde verbaasde haar wel. Het was nooit haar bedoeling geweest, maar ze was blij dat het was gebeurd. Ze had iemand gevonden van wie ze hield en dat het nu net een beruchte piratenkoning was en niet haar verloofde kon haar niet schelen. Haar kostbaarste geschenk wat ze een man kon geven was nu in veilige handen terechtgekomen.
Ze draaide zich op haar zij zodat ze zijn gezicht goed kon zien. Het maanlicht viel er op, zodat het bestond uit ivoren vlakken en donkere schaduwen. Haar stem was weinig meer dan een fluistering. 'Hoe kan ik je ooit bedanken, Jack, voor alles?'

Beide armen waren begerig en tegelijkertijd beschermend om de godin aan mijn zijde heengeslagen. 'Blijf hier, dat is het enigste wat ik van je zou willen. De rest is allemaal waardeloos.' Een kus werd zacht terug gedrukt op haar warme lippen. 'Zelfs goud verbleekt in jouw glorie en dat is heel wat voor een piraat. We zijn gek op glimmers.' Ik lachte mijn tanden bloot om haar vervolgens een wat langere kus op haar lippen te drukken.
Ik keek naar het deken dat over ons heen lag, toen de kajuit rond, en toen weer naar haar. Ze was echt alles waarvoor ik kon vragen en juist haar zou ik niet mogen hebben. Ik zou moeten leren leven met de wetenschap dat ik alles had waar ik ooit voor had kunnen vragen, en het toen weg hebben laten gaan om de wereld te redden en haar eigen leven op te geven. Mijn grote hand werd op haar wang gelegd, mijn pink net achter haar oorlel. 'Wat is deze wereld ook een vervloekte plek, maar deze nacht zal ik er niet aan denken. IK zal alleen denken aan jou, de mooiste schat die ik ooit heb aangeraakt.'

Even keek ik Charles aan en ik probeerde zijn woorden te meten. Hij was er niet meer. Was dat echt de woorden die hij sprak of verbeelde ik me ze? Bedoelde hij zo als ik ze op nam of was hij echt... Pas toen ik de bevestiging op zijn gezicht zag, durfde ik weer uit te ademen. De tranen begonnen sneller te lopen en een zacht gejammer klonk uit mijn keel terwijl ik me weer aan Charles vast greep. Maar tussen alle pijn en al het verdriet, zat ook opluchting en een sprankje blijdschap. Hij zou me niets meer aan kunnen doen. Ik zou zijn vieze gezicht niet meer hoeven te zien als hij me met zijn ogen uitkleedde en me een kneepje in mijn been gaf als teken dat het niet lang zou duren of hij zou weer komen. Ik hoefde niet meer zijn vieze gezicht te zien als hij me met zijn handen uitkleedde. Hoe hij genoot van mijn pijn, en hoe het hem zichtbaar opwond als ik me amper kon bewegen omdat hij me zo had toegetakeld in onze worstelpartijen. Ik zou niet meer hoeven te leven met de angst hem ooit nog tegen te komen. Ik kon hem eindelijk uit mijn leven bannen, nu ik niet meer hoefde na te denken over hoe ik mezelf tegen hem moest weren. Hoe ik mezelf tegen hem kon beschermen. Hoe ik hem kon doden als ik hem zou zien. Dat alles zou ik eindelijk los kunnen laten. Misschien, als ik ouder was, kon ik zelfs mijn ouders een keer opzoeken. Hij was niet meer en ik kon niet gelukkiger zijn om de dood van een mens dan nu. Hoewel ik voelde hoe Charles me beschermend in zijn jas stopte, hoorde ik hem niet. Mijn gedachten vlogen van links naar recht, van duister naar licht, van het ene verdriet naar het andere verdriet.
Ik drukte mijn gezicht in de blouse van Charles en kneep mijn ogen dicht. Ik hoefde niet meer bang voor hem te zijn, maar ik wist niet of ik hier ooit overheen zou komen. Thomas was niet de enigste vieze man op deze wereld...

'Ik wou dat ik bij je kon blijven,' fluisterde ze zacht tegen zijn lippen aan. Ze legde haar hand op zijn wang, streek langs het baardje, zijn kaaklijn, zijn warrige haar, zijn hals. Kon ze ook maar bij hem blijven. Maar er was geen mogelijkheid. Ze moest zich niet mee laten slepen door de affectie: ze had kennis gemaakt met Jack en een tijd in zijn gezelschap verkeerd, zelfs met hem gevreeën, en was hiermee gelukkig geweest; het moest erbij blijven.
Ze liet haar lippen afglijden naar zijn wang en hals, en op de plek waar zijn nek overging in zijn gespierde schouder, drukte ze een kus. Met gesloten ogen ademde ze zijn geur in terwijl de tranen zich nu tussen haar wimpers doorpersten.
Hoeveel tijd er voorbij was gegaan terwijl ze zo in elkaar armen lagen, wist ze niet. Maar terwijl de maneschijn nog steeds door de achterramen schitterde, werd er opeens op de deur gebonkt. Ze schrok. Maar toen ze Charles stem hoorde: 'Jack, doe open in godsnaam, Ann is gewond!' schrok ze nog veel erger.
Ze krabbelde overeind en slingerde haar benen over de rand van het bed, greep naar een linnen ondershirt van Jack die ze over haar hoofd trok, die te lang was en tot op haar bovenbenen viel. Snel daarna rende ze naar de deur, schoof in koortsachtige haast de grendels aan de kant en gooide de deur open. Ze uitte een geluid van schrik toen ze een bont en blauw geslagen Ann in Charles' armen zag liggen. 'Ann! - Charles, was is er gebeurd?'

Even daarvoor keek Charles medelijdend naar Ann. Het leek alsof er een rauwe wond, die haar jarenlang van binnen had verscheurd, heelde. Charles haalde diep adem en drukte haar dicht tegen zich aan, door haar haren strijkend en zacht sussend tegen haar fluisterend. Misschien heelde de wond nu eindelijk, maar het litteken zou blijven.
Zijn ogen gleden nu naar Thomas' roerloze lichaam. Hij had hem gedood. Wat waren die huichelachtige Fransozen op het schip nog meer van plan? Was dit een list geweest? Haastig stak hij zijn armen onder de schouders en de knieholten van Ann en tilde haar op, haar dicht tegen zich aanhouden. Zijn linkerarm voelde stijf door de steekwond, maar hij klemde de kiezen op elkaar en liep snel met haar de trap af naar het middendek. 'Alle hens paraat!' brulde hij met machtig stemgeluid boven de nog altijd feestende piraten heen, die met onstemde kreten in alle toonaarden op hem en de gewonde Ann reageerden. 'Ann is aangevallen. Houd jullie aandacht erbij. Wie weet wat ze nog meer in petto hebben.'
Waarna hij naar de kajuit van Jack beende, op de deur roffelde en riep wat hierboven allemaal was beschreven. Nadat Evette snel de deur open had gegooid stapte hij binnen en legde Ann voorzichtig op de bank neer, bij haar neerknielend. 'Ze is aangevallen door die Thomas,' zei hij kortaf. 'Ik weet niet wat die Fransozen nog meer van plan zijn, maar dit is de veiligste plek waar Ann momenteel kan zijn.'

Ik trok mijn broek aan terwijl Evette naar de deur liep en zette nog snel mijn hoed op voordat ik naar de deur opliep. Die opende net en een verhitte Charles, met aan afwezige Ann kwamen binnen gestormd. Ik zag hoe hij haar op de bank legde en een laaiende woede trok door me heen. Ik trok Charles bij haar weg en bekeek even het gezicht van Ann, streek over haar wang en keek toen om naar Charles. Kort opende ik mijn mond, om hem vol woede weer dicht te klappen. Ik kon het hem niet verwijten, niet nu ik zelf bezig was geweest. Maar die Thomas zou ik rauw lusten. Hij had Ann pijn gedaan, iemand die voelde als mijn zusje, en nu zou ik hem nog duizend keer zoveel pijn doen. 'Evette, weet jij iets van wondverzorging?' Ik liep naar een kastje waar ik wat spullen uithaalde en naast Ann neer op de grond zette. 'Dan zullen wij het schip inspecteren en jullie hier voor nu insluiten.' Mijn blik ging weer kort naar Charles. Een blik vol haat en woede. Één taak had hij gehad verdomme. En zelfs dat kon hij niet. Misschien had ik hem nooit moeten vragen als piraat.
Ik beende naar het bed, trok mijn blouse en jas aan en stak mijn zwaard in mijn riem. 'Meekomen Charles.'

Ik rolde meteen op op de bank en kneep mijn ogen dicht tegen het kaarslicht. Ik hoorde de rest in de verte praten, maar bleef zelf stil liggen.

Charles' blik was minstens even gefrustreerd als die van Jack, zijn stem was hard en bitter. 'Thomas is dood.' Hij ging staan en trotseerde de blik van de piratenkapitein, maar zweeg verder, en volgde hem.

Evette had alles met grote ogen aangestaard. Nu, na alle mogelijke emoties door elkaar heen raasden, kon ze de link niet zo gauw liggen: waarom was er nu alle hens aan dek..? Thomas was dood? Wezenloos knikte ze op de woorden van Jack en keek toe hoe hij zich aankleedde, zijn zwaard omgordde en naar buiten vloog met Charles. Gelijk daarna knielde Evette bij Ann neer. 'O Ann,' sprak ze in tranen bij het zien van het toegetakelde gezicht en lichaam van haar vriendin. Snel rommelde ze tussen de dingen (potjes, stukken gescheurd verband, spelden, zelfs een mes), vond een stuk doek, doopte die in het watervat, haastte zich weer terug en begon de wonden van de ander schoon te deppen, terwijl de tranen van alle emoties door elkaar heen wentelden: teveel gevoelens raasden door haar hoofd heen. En vielen de Fransen - Thomas, haar vader, Lodewijk - nu het piratenschip aan? Wat gebeurde er nu?

De pijn liet me ontwaken en met samengeknepen ogen kwam ik een klein stukje omhoog om bijna meteen weer naar beneden te zakken. 'Au...' kreunde ik zacht. Evette verscheen voor me en ik probeerde een heel klein beetje te glimlachen, maar bij het zien van haar tranen kon ik het ook niet meer droog houden. Tranen begonnen over mijn wangen te rollen en ik stak voorzichtig mijn armen uit naar mijn vriendin voor een knuffel. 'Sorry,' fluisterde ik. 'Niet huilen hoor Evette.'

Ik sloot de deur af en richtte toen een korte, dodelijke blik op Charles. 'Jammer,' gromde k alleen maar. 'Ik had het graag eigenhandig gedaan.' Ik liep het dek op en zag dat mijn mannen druk bezig waren. Een tweede helse blik werd op Charles gericht. 'Als je denkt mijn bemanning nog een keer aan te kunnen sturen laat ik je hoogstpersoonlijk van de plank af lopen, kameraad.' Het laatste woord werd bijna uitgespuugd en als een kwakje voor zijn voeten neergelegd.
Mijn rechterhand kwam aanlopen en knikte. 'Het schip lijkt veilig sir.' Een simpel knikje werd hem gegeven waarna ik door mijn kleine baardje wreef. 'En het lichaam?'

Evette sloeg voorzichtig haar armen om de schouders van haar vriendin heen en drukte haar even dicht tegen zich aan. Ze moest gewoon huilen: er was niets wat dat tegen kon houden. Toen hield ze Ann op een armlengte afstand van haar en keel haar indringend aan. 'Hij heeft je toch niet...?' Ze kreeg het woord gewoon niet over haar lippen heen.

Charles klemde de kaken op elkaar toen Jack hem zo de mantel uitveegde. 'Aye, sir,' sprak hij met minstens evenveel sarcasme en met een klemtoon op het laatste woordje alsof hij een pruim tabak uitspuwde. Wacht maar tot jouw Evette half wordt verkracht. Als dat op mijn schip was gebeurd en jij was een simpele zeiler geweest, was je ook tot ver uit je boekje gegaan, reken daar maar op.
Afwezig luisterde hij naar de woorden die gezegd waren terwijl hij ongeduldig op zijn hakken heen en weer wipte. Al dit gepraat... Zijn blik vloog naar het Franse schip en hij ging bij de reling staan. Er klonken stemmen van over het water heen. Charles klemde zijn handen om het hout van de dolboorden. Zo. De froggies waren dus ook ontwaakt. Was het opzet dat ze die halvegare soeplul van een Thomas hierheen hadden gestuurd? Of lagen er nu nog enkele sloepen vol Fransen te wachten op een sein en ze de Pearl aanvielen? Je wist het nooit met die Fransen. Minstens even onvoorspelbaar als piraten. Hij kneep zo hard in de reling dat het hem zeer deed. Wat deed hij hier nu eigenlijk? Hij wilde bij Ann zijn, vechten, schelden en alles overboord gooien, allemaal tegelijk.

Vanaf de reling kwam een seintje dat ze eraan kwamen. 'Klaar voor gevecht,' schreeuwde ik over het dek heen. 'Maar doe mij de eer.' Een vuile grijns kwam om mijn lippen te liggen. Ik was er klaar voor om wraak te nemen op een ieder die die vuile Thomas had gesteund. Maar ik was niet de enigste, merkte ik op. Ze hadden Ann eindelijk omarmd en dat haar pijn werd gedaan was net zo erg als elk andere bemanningslid. Ze wilden wraak en wraak betekende bloed.
Mijn zwaard, met stenen ingelegd en een groot doodshoofd, twinkelde in het maanlicht. Waar bleven die slome duikelaars?

Snel schudde ik mijn hoofd op haar vraag. 'Nee, nee. Bijna, maar toen kwam Charles...' Opnieuw probeerde ik te glimlachen, maar ik kon het gewoon nog niet. Ik trok mijn vriendin naar me toe en omhelsde haar. 'Maar zonder Charles...' De tranen liepen over mijn wangen heen. 'Ik probeerde te vechten! Ik... Ik win bijna altijd! Maar hij won van mij en hij trok aan mijn kleren en...' Ik kneep mijn ogen samen. 'Hij houdt ervan als ik pijn heb.'

Charles klemde de kaken op elkaar. Zozo. De Fransen waren blijkbaar ook ontwaakt na een potje petanque. Een laatste wanhopige uitval om Evette terug te krijgen - of om wraak te nemen op Thomas, of op Evette, of alles tegelijk? Wanhopig en gestoord, maar, dat moest Charles ze nageven, dapper. Maar bovenal stapelidioot.
Hij zocht zijn Flintlock, maar die moest hij in de hitte van het gevecht met Thomas verloren zijn op het bovendek. Geïrriteerd trok hij zijn rapier uit de schede en wachtte af. Ze waren nu duidelijk te zien, dobberende, zwarte silhouetten op het water, waar het maanlicht in weerspiegelde. Het was te laat om ze met de kanonnen over de hoop te knallen. Het moest nu met het gevecht aankomen. En de Fransen waren in de minderheid.
Er klonken musketkogels: splinters spatten op van de reling en het water veranderde in een kolkende zee door alle schoten: aan beide zijden klonken kreten van pijn. Franse bevelen werden over het water geschreeuwd en tegen de tijd dat de musketten weer herladen waren, gingen er trillingen door het schip heen toen de Fransen aan boord klauterden.

Evette hield het meisje stevig in haar armen terwijl de tranen haar ook over de wangen liepen, en wiegde haar, wrijvend over het kuiltje in haar rug. 'Hij is er nu niet meer, Ann. Je hoeft nergens meer bang voor te zijn.'
Ze schrok hevig van de salvo's schoten. 'O, nee, niet weer een gevecht? Er komt toch niet weer een gevecht?' brabbelde ze, radeloos in paniek van angst. 'Ann, we moeten weg, stel dat ze ons nu te pakken krijgen...'

Ik hoorde het lawaai van het dek komen, maar schudde mijn hoofd lichtjes. 'Nee, de deur zit op slot. Ze komen hier niet, daar zorgen ze wel voor.' Ik liet mijn vriendin los en keek naar de jas die ik als enigste droeg. 'Liggen er hier nog ergens kleren of zo?' vroeg ik, terwijl ik met moeite in een zittende houding terecht kwam. Hij had me goed te pakken gekregen. Mijn lichaam voelde zwak en beurs, maar dit keer had hij niet gewonnen. Dit keer was er iemand voor mij opgekomen.
Voor het eerst viel mijn oog nu op wat Evette aanhad en ik fronste lichtjes. Wat was hier gebeurd?

Mijn bemanning was woest en waar ze anders graag een gevecht waren aangegaan, werden de eerste soldaten al neergestoken voordat ze uberhaupt het dek hadden bereikt. Slechts een enkeling kwam boven, om zijn dood te vinden aan mijn zwaard. Enkel de pistolen hadden nut. Een ieder die dat ding kwijt was geraakt aan Franse zijde, stierf al snel. Ik zag verwondingen aan mijn kant, maar het leek allemaal mee te vallen. Iedereen zat vol pure, robuste adrenaline. De mannelijkheid spatte van het dek af. 'Laat de allerlaatste leven!' schreeuwde ik naar mijn bemanning aan de reling rand. 'DIe wil ik een boodschapje meesturen.'

Bij elk schot en elke schreeuw die buiten klonk, kromp ze ineen: ze trilde op haar benen. Niet weer een herhaling van de vorige keer. Niet weer. Niet weer. Niet weer. Haar hart beukte tegen haar ribbenkast aan met een snelheid waarvan ze dacht dat ze het niet zou overleven. 'Kleren?' Ze knipperde met de ogen. Toen brabbelde ze snel, elke afleiding aangrijpend die ze maar kon vinden: 'Ja, ja, mijn jurk, nee, sorry, jouw jurk, maar, en kleding van Jack...'

Als een duivel vocht Charles. Woede, frustratie en bitterheid ontpopten zich in een vurige agressiviteit: schreeuwend maaide hij elke Fransman die over de reling klauterde terug het water in. Een gevallen musket werd razendsnel herladen. Hij begon de tegenstanders weg te schieten alsof hij kleiduiven schoot: zo stond hij, met gescheurde en doorzweette bloed, doordrenkt met bloed, in een walm kruitdamp terwijl zijn haar aan zijn voorhoofd plakte van het zweet en roet.
Uiteindelijk scheen het minder te worden. Dwars door alle lawaai heen sneed Jack's stem als een mes. Laat de allerlaatste leven. Charles snakte naar adem. Was het al zo laat. Hij keek toe hoe de laatste Fransman schreeuwend op zijn rug in het water viel: in een van de sloepen die nog dreef, zat de laatste, trillende soldaat.
Met een zucht gooide hij de musket van zich af. Het was gedaan. Het was voorbij. Goeie God, zo'n nacht als deze hoopte hij nooit meer mee te maken.

Verbaasd luisterde ik naar haar gebrabbel. Toen begon het me echter te dagen en ik kreeg een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht. 'Wat?!' riep ik uit. 'Jij en Jack?' Snel keek ik naar het bed dat nog netjes opgemaakt hoorde te zijn, maar nu duidelijk gebruikt was. De dekens lagen warrig op het bed, en het leek alsof er twee mensen snel onder het deken vandaan waren gekomen. 'Echt?' Ik trok mijn knieën ver omhoog en stopte ze bij me in de jas van Charles. Zo enthousiast mogelijk probeerde ik te kijken en te klinken, maar het viel me zwaar. Ik vond het leuk voor haar, echt en ook voor Jack. Die zou nooit iets hebben gedaan wat zij niet wilde. Maar nu kon ik het niet zo heel goed hebben.

Ik hakte een hoofd van één van de lichamen af en gooide dat naar de soldaat in het bootje. Macht weerklonk in mijn stem toen ik hem toeschreeuwde: 'En vertel die vetzak te verdwijnen. Hij heeft mijn bemanning pijn gedaan, dus nu krijgt hij zijn dochter niet meer te zien.' Ik tilde mijn zwaard op en riep een kreet over eenheid en alles, maar Claudia heeft daar te weinig inspiratie voor om die te verzinnen. De rest van de bemanning volgde het voorbeeld en schreeuwde mee.

Wauw, niet de beste tijd meer om te schrijven. Man wat ben ik inspiratieloos

Zo. Dat was dat dus. Het heette een overwinning te zijn, maar Charles voelde zich alleen maar leeg, verward, kwaad en verdrietig. Hij staarde de overgebleven Franse soldaat na, die roeide alsof zijn leven ervan af hing, achtervolgd door spottend gejoel van de piraten en enkele schoten. Charles grimaste en draaide zich om. Hij had het gevoel alsof al zijn karakter uit hem was gebloed, zoals de onthoofde Fransman nu leeg lag te bloeden op het dek.
Hij wiste zich het voorhoofd af en staarde naar Jack, die luid een overwinningskreet brulde waar de bemanning bij inviel. Wat deed hij hier eigenlijk? Hij hoorde hier niet. Hij had zelfs gefaald om Ann te beschermen. Geërgerd smeet hij de rapier van zich af.

Evette keek verbaasd bij Ann's woorden, trok toen de wenkbrauwen op en kleurde rood. 'O, nee, lieve Hemel, zo bedoelde ik het niet,' haastte ze zich te zeggen. Ze was weer naast haar vriendin op de bank gaan zitten, nu met een doek in de handen die sterk naar alcohol rook. 'Sorry als ik je zeer doe,' mompelde ze en begon de ergste wonden van Ann schoon te maken met jodium. Buiten begon het nu stil te worden, al was stil het verkeerde woord. Er klonken stemmen, geschreeuw en gejoel, gejuich zelfs: het was een kabaal, maar niet meer het geluid van de strijd. Jaja, de mannen met hun blinkende staal hadden weer gewonnen...
Na Ann's ergste wonden te hebben verbonden, stond ze op. Haar zenuwen voelden aan als vioolsnaren, die elk moment konden knappen: ze voelde zich uitgeput en verward. Ze hadden haar landsgenoten bruut uitgemoord, geslacht als kalkoenen met kerst. Die idioten. Zagen ze niet in dat haar vader nu desnoods de hele Franse oorlogsvloot zou laten uitrukken om de Black Pearl te vinden? Hadden ze allemaal een bord voor hun kop?

Zodra het kleine bootje uit het zicht verdwenen was, werd het weer stiller op het dek. Het was alsof de overwinningsvreugde weer plaats nam voor de werkelijkheid en meerdere blikken werden op me gericht. 'Hebben we haar dood gewreekt of haar pijn?' klonk uiteindelijk de stem van een wat ouder bemanningslid. Ik richtte een snelle blik op Charles die nog vol woede ergens achteraf stond en keek toen naar de groep. 'Ze leeft nog.' Een diepe zucht bewoog zich door de bemanning heen die blijkbaar zijn adem had ingehouden. Verder klonk er niets meer. Het was niets voor een groep wilde piraten om over gevoelens en pijntjes te praten, maar ik wist dat ze allemaal om haar waren gaan geven. 'Ik ga even bij haar kijken,' zei ik en meteen liep ik naar de kajuit toe.

'Maar het antwoord is ja dus,' zei ik vlak voordat ik mijn ogen samenkneep tegen de pijn.
Ik was blij toen Evette eindelijk klaar was en de verbanden strak om mijn lichaam heen zaten. Het haalde de scherpe randjes van de pijn, al zat de diepste en branderigste pijn vanbinnen. Het gezicht van mijn nieuwe vriendin zag er bezorgd en gespannen uit en kort legde ik een hand op de hare. 'Jack regelt het allemaal, wees niet bang,' gevolgd door: 'Ligt er nog een jurk of zo in de kast?' Ondertussen probeerde ik mezelf rechtop te krijgen.

Doe maar denk ik dat er ergens helemaal achterin nog een lange jurk ligt, onverknipt enzo.

Het begon stil te worden. De hemel kleurde al iets lichter in het oosten en de sterren verbleekten: onder het overige toortslicht begon de bemanning de doden in zeildoek te wikkelen, het dek schoon te vegen van alle rommel en de wapens te inspecteren. Charles stond stil bij de reling en tuurde naar het silhouet van het Franse galjoen verderop, waar lichten waren ontbrand en een hoop kleine figuurtjes over het dek vlogen. Hij zuchtte. Na het gevecht en de spanning leek de stilte iets kostbaars. Maar hij wist niet zeker of hij Ann nog wel onder ogen kon komen. Hij zou haar beschermen, hij had het beloofd, maar hij had gefaald.
Hij keek naar Jack die de kajuit binnenwandelde en aarzelde, bleef uiteindelijk op het dek staan, onzeker wat hij nu moest doen.

Evette keek Ann even stuurs aan, maar permitteerde zich een wrange glimlach. Ze liep naar de kledingkast in de hoek toe en verwonderde zich erover hoe licht ze zich in de benen voelde. Ze zocht door de kleding heen, liet haar handen over de stoffen glijden. Zelfs schoon in de kast leken ze Jack's geur uit te ademen en het maakte haar in de war. Uiteindelijk, helemaal in een hoekje neergevallen, vond ze een kledingstuk wat niet voor mannen gemaakt leek. De stof van de jurk was kreukelig, maar de kleuren en de stof waren van goede kwaliteit en in goede staat door gebrek aan dragen en licht.
Ze gooide de kastdeuren weer dicht en gaf de jurk aan Ann, op het moment dat Jack de kajuit binnenkwam. Het was net de druppel die de emmer van haar hypernerveuze zenuwen deed overlopen. 'Waar was dat nu weer voor nodig Jack, dat gevecht? Hebben jullie helemaal geen hersens meer?'

Verbaasd om de vreemde begroeting, sloot ik de deur achter me. 'Wat?' vroeg ik en mijn kaakspieren spanden zich aan. Woede borrelde in me op. 'Het spijt me voor jou Evette, en je vader was er niet bij - uiteraard - maar als ze aan mijn bemanning komen dan moeten ze dat bekopen met hun leven. Ik nam aan dat jij dat begreep.' Kort wierp in een blik op Ann die met een jurk zat te klungelen. 'Ik begrijp niet dat jij het goed vindt dat ze haar dit aan hebben gedaan. Jullie zijn toch vrienden?' Ik tilde mijn hoed even op en haalde een hand door mijn haren. Een zacht zuchtje ontsnapte uit mijn mond.

Ik keek even naar de deur die open ging en probeerde me toen in mijn jurk te wurmen. Het was zo'n verrekt lang ding die ik nog niet had geknipt, maar ik had nu niets anders meer. Evette keek Jack verwijtend aan waarop de laatste duidelijk niet wist hoe hij moest reageren. Ik hoorde hem praten, maar zijn gezicht vertoonde duidelijk dat hij het niet begreep. Het viel even stil, de jurk was inmiddels over mijn hoofd heen. 'Waar is Charles?' vroeg ik op zachte toon.

'Je schijnt alleen te vergeten dat mijn vader en verloofde nu niet zullen rusten totdat ik veilig terug ben en jij verrot aan de galg in New Provence,' viel Evette uit en haar ogen schitterden van wanhoop, verdriet en woede. 'Je onderschat de Fransen, Jack. De Black Pearl is niet onoverwinnelijk. En jij niet onsterfelijk. Koppige idioot om je toekomst en die van je bemanning, van iedereen op het spel te zetten!' Tranen blonken nu op haar wangen en ze veegde ze met een ruw gebaar weg. Ze kon de situatie niet meer baas. 'Sorry Ann,' zei ze schor en liep toen naar buiten, de deur achter zich dichtsmijtend.