A pirate's life for me

Zodra Charles wakker werd, voelde hij zich - wonder boven wonder - wat beter dan gisteren. Hij had nog steeds koorts als een paard en trilde in de hangmat, maar zijn rug brandde minder erg dan de dag ervoor. Daartegenover stond bovendien dat hij een redelijk goede nacht had gehad, doodop als hij was geweest.
Met bevende benen stapte hij uit de hangmat. Hij was gekleed in zijn linnen blouse. Waar de warme kapiteinsjas was gebleven, wist hij niet. Maar hij had het zo koud en rilde nog altijd van de koorts, zodat hij de deken om zijn schouders sloeg en richting de trap liep. Er lagen nog enkele bemanningsleden te snurken in de hangmatten: de rest was blijkbaar al op. Charles wist niet hoe laat het was, maar toen hij uiteindelijk op het dek stond en de stand van de zon bekeek, was het rond negen uur 's ochtends. Wat moest hij lang geslapen hebben...
Hij haalde diep adem. Hij hoorde het geruis van de wind en proefde de zoute lucht op zijn lippen: het beloofde een mooie dag te worden.
De bemanningsleden die hij tegen kwam, zwegen: een enkeling knikte echter tegen hem, of sprak een begroeting uit. Het liet hem de wenkbrauwen optrekken. Blijkbaar was hij was meer in zwang geraakt doordat hij meevocht tegen de Spanjaarden gisteren. Charles wist echter niet of het hem zou helpen met wat de toekomst nog in petto had. Want wat dat was, wist hij niet.
Hij ging bij de reling staan, de deken nog altijd rond zijn schouders geslagen, en staarde met grauwe, bloeddoorlopen ogen naar het water, even een snelle blik werpend op de deur richting de kapiteinskajuit, en hij vroeg zich af hoe het met Ann zou wezen.

Ehmpwf, Evette sliep nog.

Tja, dat is lastig. Hoe begin ik deze dag weer haha.

Jack was op tijd wakker, maar was nog niet op het dek te vinden. In plaats daarvan, zat ik achter het bureau naar de kaarten te kijken. Op dit tempo zouden we halverwege de volgende dag op de plaats zijn waar we hadden afgesproken. Ik keek omhoog naar de twee slapende vrouwen, maar keek toen snel weer naar mijn papieren toen ik Ann in de hangmat zag bewegen. Betrapt staarde ik naar de zeekaart en begon ik te meten. Waar zouden we heen gaan als we haar hadden afgeleverd?
Ik wenste Ann een goedemorgen op zachte toon en glimlachte, waarna ik verder ging.

Toen ik wakker werd, zat Jack al achter zijn bureau. Ik fluisterde een goedemorgen naar hem en draaide me toen om. Ik maakte mijn jurk wat strakker vast en haalde mijn vingers door mijn haren. Toen ik weer een beetje opgefrist was, draaide ik me om en na een groet verliet ik de kamer.
Ik stapte het dek op en rekte me daar breed uit. Ik legde mijn hoofd in mijn nek, rekte mijn armen uit en stond enkele seconde op mijn tenen. Een gaap ontschoot. De schrammen op mijn lichaam trokken strak aan en snel liet ik mijn armen weer naar beneden vallen.

Hoewel ze heel slecht kon wennen aan het feit dat ze in een hangmat moest liggen, had ze diep geslapen. In haar dromen kwamen echter de meest recente gebeurtenissen weer voorbij; de storm, de gevechten, de mêlee van vechtende mannen onder het ritmische gedreun van de kanonnen en musketten, de twee Spanjaarden in de kajuit, het gevecht met hen en Jack...
Ze schokte, uitte een geschrokken geluid en sperde haar ogen toen wijd open. Ze werden weer aangevallen: ze hoorde een musketschot. Toen ze haar hoofd echter omdraaide en de kamer doorkeek besefte ze dat het de deur was geweest die dicht was geduwd.
Terwijl ze probeerde droom en werkelijkheid te onderscheiden kwam ze in zittende houding en sloeg toen met enige moeite haar benen over de rand van de hangmat heen. Onregelmatig ademhalend tuurde ze naar de zee, die ze door de ramen heen kon zien. Eén raampje was verbrijzeld door kogelgaten.
De andere hangmat was leeg. Ann was weg. Evette stond op, fatsoeneerde de gekreukte rokken en wierp toen een blik rond. Stil als een geest zat Jack achter zijn bureau, ten midden van ladingen paperassen en zeekaarten. 'Goedermorgen,' sprak ze aarzelend.

De Pearl lag dieper in het water dan eerst, aangevuld met de buit van de Indestructible en het Spaanse schip. Charles tuurde over de reling heen. Op de plekken waar kanonskogels door het hout heen waren gebeukt, waren noodreparaties uitgevoerd: het hout was lichter dan de rest.
Nog altijd met de dekens rond zijn schouders geslagen, draaide hij zich om. De zeilen waren hier en daar, ook door de vele kogels, gescheurd: de bazaanmast miste een hap uit het hout, waar met touw ook een noodreparatie op was uitgevoerd. Terwijl hij zijn blik over het schip liet gaan zag hij Ann verschijnen, zich uitrekken en gapen als een leeuwin in de zon. Een vage glimlach trok over zijn gezicht. Rustig wandelde hij naar haar toe, vechtend tegen zijn trillende beenspieren. 'Goedemorgen,' begroette hij haar. 'Alles weer in orde na gisteren?'

Ik streek mijn hand door mijn losse haren en tilde het even op, om het toen,bijna als in slowmotion, naar beneden te laten vallen. 'Ja, heerlijk geslapen eigenlijk,' zei ik met een grote lach. 'Jij?' Mijn ogen gingen nu bezorgd over zijn gezicht en namen alles in zich op. Hij zag er beter uit dan gister, maar hij leek te glimmen, alsof hij nog steeds hele lichte koorts had. 'Volgens mij hoor jij gewoon in je bed te liggen.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en ging op één been staan. Mijn kin trok ik een heel klein stukje omhoog om onbewust meer kracht te krijgen, een soort dominantie uit te voeren.

'Goedemorgen,' sprak ik, mijn blik eindelijk oprichtend, al moet ik bekennen dat ik net ook al een snel oogje op haar had geworpen. Ik rechtte mijn rug en haalde mijn handen van de kaart voor me af. 'Heb je lekker geslapen?' Ik pakte een glas en liep naar het vat toe waar ik water voor haar inschonk en die vervolgens naar haar toe bracht. Met een grijns op mijn gezicht gaf ik het aan haar. 'Aangezien mevrouw graag bedient wordt.'

Evette keek nadenkend de kamer rond. Haar blik bleef liggen op een ivoren kam met ingezette parels die nonchalant op een kist was gelegd - vast van Ann, wie anders. Ze keek op toen Jack haar een glas water aanbood. Een schaduwachtige glimlach gleed over Evette's gezicht. Ze nam hem aan, nam een slok, zette hem op het bureau neer, liep naar de kam toe en pakte hem op. Ze ging op een van de stoelen zitten die de kamer rijk was en ging er met haar rug naar hem toe op zitten. Terwijl ze de spelden uit haar toch al geruïneerde kapsel trok liet ze haar gedachten nog eens over de meest recente gebeurtenissen gaan. Ze trok de gedachten uit elkaar, bekeek ze in een ander licht, zette ze weer ineen, maar kon er nog steeds weinig meer van maken. Met voorzichtige slagen begon ze door haar ineengeklitte krullen te kammen. Nee, ze kon er niks meer van maken.
In de reflectie van het raam zag ze niet alleen zichzelf zitten, maar ook Jack staan. Hij was lang en krachtig gebouwd: in zijn gezicht hadden de scherpe ogen weer geglommen toen hij naar haar grijnsde terwijl hij het glas water aanbood. Zoals altijd was ze er weer door zijn blik van haar stuk geraakt. 'Wanneer komen de onderhandelingen?' informeerde ze om maar iets te zeggen. Haar wijnrode haar waaierde zich uit ver over haar schouders, begon langzaam uit de klit te raken, in golvende slagen en krullen. Uiteindelijk, toen het uit de klit was geraakt, legde ze de kam weg en draaide haar hoofd naar hem om. 'Ik neem tenminste aan dat dat jouw eerste doel wordt. Om een hoop losgeld, en geen hoofpijnbezorgend blok aan je been meer.'

Even staarde Charles haar verbaasd aan, maar toen trok eer een grijns over zijn gezicht heen terwijl hij een tinkelende, lage lach over zijn lippen liet komen. 'Aye, jij had hier de kapitein moeten zijn, Ann.' Hij gaf haar een knipoog, trok toen de dekens wat verder over zijn schouders heen en snoof de zoute lucht op. 'Nee, daar beneden in het koebrugdek hield ik het niet lang uit. Hier buiten word ik sneller beter. En heb ik beter gezelschap.' Een plagende grijns trok over zijn lippen, maar liep over in een grimas toen hij zijn rug weer begon te voelen - maar schudde het met een schouderophalen van zich af. Hij wandelde kalm weer richting de reling en tuurde over het water heen. 'Van wie heb je eigenlijk zo leren zwaardvechten?' informeerde hij langs zijn neus weg. 'Je doet het beter dan menig man die ik ken.'

Minder dan een seconde trok ik mijn wenkbrauwen op van pure verbazing, toen trok een lach over mijn gezicht heen. Bijna op mijn tenen liep ik achter hem aan en met een simpel sprongetje, plofte mijn bips op de reling neer. Ik vouwde mijn voeten achter de spijlen zodat ik niet kon vallen en keek Charles weer aan. 'Jack, heel vroeger al denk ik.' Mijn ogen lieten hem los en staarde naar het water in de verte. 'Hij heeft het alleen weer omhoog gehaald toen ik hier op de Black Pearl kwam wonen. Ik kon het al.' Kort raakte ik mijn zwaard aan en mijn ogen werden weer terug getrokken naar hem.

Haar handen gleden soepel door haar haren heen en ik moest zeggen dat ik geïntrigeerd was door haar. Haar haren waren prachtig zo los. Ze haalden die nette dame weg en maakten een vrouw van haar, zoals ook de jurk van Ann had gedaan in mijn ogen. Ik zakte op het bureau neer en liet een blik vallen op de kaart. 'Anderhalve dag helaas.' Een glimlach trok over mijn gezicht toen ik haar weer aankeek. 'Ik heb al iemand naar ze toegestuurd dus ik neem aan dat ze mijn goud hebben meegenomen in ruil voor jou. Maar wie is dat hoofdpijnbezorgende blok aan mijn been eigenlijk?'

Charles bekeek haar eens opnieuw, hoe ze, adembenemend mooi als een sirene, op de reling zat, het blonde haar golvend in de zachte, warme ochtendwind. Het was niet heel betamelijk een vrouw zo lang aan te staren, maar hij kon niet anders. Doordat hij zo in de ban werd genomen door haar verschijning hoorde hij amper wat ze zei. Uiteindelijk wendde hij zijn blik af, hoestte - een hol geluid - en keek toen weer naar haar op, juist op tijd om ook haar blik op te vangen. 'Ah, dat had ik ook kunnen raden.' Hij leunde naast haar tegen de reling aan en keek naar haar omhoog. De schrammen die ze had opgelopen, stonden haar wonderlijk genoeg goed: ze maakten van haar een woeste, wilde, ongrijpbare, aantrekkelijke verschijning, als de oceaan waar het zonlicht op weerkaatste. 'Maar je hebt het talent er zeker voor gehad.'
Hij liet zijn ogen nu een moment over het water glijden. De oceaan veranderde van het donkerblauw in azuur. Even had hij het vreemde gevoel niet eens iets te missen. Wat was dat aanbod ook alweer van Jack, zo gisteren? Ach, waarschijnlijk had hij het zich allemaal ingebeeld en gedroomd... Weer keek hij naar haar op, probeerde zijn gedachten te ordenen en niet teveel op zijn gezicht te laten spreken dat hij haar onweerstaanbaar knap vond, en vroeg in plaats daarvan: 'Ben je hier dan nu lang op het schip?'

Een moment, een heel kort, vreemd moment voelde Evette een rare draaiing in haar maag toen hij weer naar haar keek en glimlachte met die stralende, jongensachtige maar mannelijke lach - ze had opeens de aandrang om alles aan de kant te smijten, op het bureau te klimmen, op zijn schoot, om het ruwe linnen van zijn overhemd langs haar schouders te voelen, zijn donkere haar door haar vingers te laten glijden, zijn baardje tegen haar wangen en zijn ruwe lippen, al door de zee gekust...
Het volgende moment was het idee verdwenen en schudde ze verward haar hoofd. Wat was dit toch, hier op dat schip, iets wat haar belette helder en verstandig te laten nadenken? Haar hart roffelde in haar keel. Ze was verloofd. Ze zou naar huis. Papa zou haar komen halen. Anderhalve dag.
Ze stond op uit de stoel en draaide zich naar hem om. 'Nu zit je weer me er zo cynisch tussen te nemen,' barstte ze opeens los. 'Hoeveel heb je voor me gevraagd? Duizend goudstukken? Houd toch op, ik hoop dat deze anderhalve dag snel voorbij zijn en ik die smerige grijns van jou nooit meer hoef te zien.' Ze smeet de kam naar hem toe, beende de kamer uit en smeet de deur achter zich dicht. Wat bezielde haar toch? Wat was ze aan het denken? Ze liep over het dek heen, zag vanuit haar ooghoeken Ann en Charles, maar liep verder. Helemaal vooraan het dek moest haar jurk nog ergens wapperen. Of althans, dat hoopte ze. Ze had behoefte aan iets vertrouwds, al was het een stuk stof. Ze vertrouwde haar eigen gevoel niet meer.

Met grote verbazing keek ik de jonge vrouw na, hoe ze in een grootse uitbarsting van woede, de kajuit verliet. Haar haren wapperden achter haar aan, de rok bewoon bij elke stap die ze zette. Had ik iets verkeerds gezegd? In mijn ogen was het een compliment geweest. Een compliment, maar de waarheid en om heel eerlijk te zijn en mijn gevoelens te accepteren; van mij mocht ze blijven. Ik pakte de kam van Ann op en probeerde de edelsteen er in terug te stoppen. Natuurlijk ging het niet, maar ik betwijfelde of ze het op zou merken, laat staan erg vinden. Ik legde de kam weer terug op het bureau en liet mijn blik weer op de deur vallen. Niet zeker wetend of ze wilde dat ik haar volgde of dat ze alleen wilde zijn, bleef ik zitten, besluiteloos. Vrouwen waren ontzettend lastig, maar het enige wat elke man wilde. Ik tilde mijn hoed op en wreef even door mijn haren heen.
Toen kwam een raar idee in me op, iets wat mijn bemanning ten strengste zou afkeuren. Wat als ik haar gratis weg gaf...

Mijn gezicht vertrok en ik legde mijn handen ongemakkelijk op mijn schoot neer. 'Ik denk zo'n drie, vier maanden, maar ik houd het allemaal niet zo goed bij.' Ik staarde naar mijn handen, naar de rokken waar ze op lagen. 'Hoe langer ik daar weg ben, hoe beter.' Ik sprong snel van de reling af en beende naar de voorkant van het schip. Ik wilde het er niet over hebben. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Evette het schip op lopen en ik probeerde haar blik te vangen.

Hoe kon ze het dan ook toestaan? Hoe kon ze Jack beginnen te mogen - of nog erger, ze begon hem... Gefrustreerd beende Evette verder. Hij had de Indestructible doen zinken. Hij had haar ontvoerd. Het was een nare, sadistische rotzak, vol pis en azijn, bezopen met narcisme en krankzinnigheid. Ze kon nooit toestaan dat ze een andere kant aan hem begon te zien. Je bent verloofd, Evette! Je móet trouwen om geen complete oorlog te beginnen. Nog een anderhalve dag en je bent weg. Daarna hoef je hem nooit meer te zien.
Dat idee bezorgde een rare kramp onder haar hart.
Haar jurk werd gevonden, na enig zoeken. Als een vod lag het kledingstuk, opgepropt tussen twee vaten in. Het was gescheurd en bevlekt met zwarte vegen. Evette liet de stof tussen haar vingers lopen en had haar lippen teleurgesteld opeengeklemd. Die kon ze niet meer dragen. Ze zou de mosgroene jurk van Ann nog maar even aan moeten houden. Toen ze haar hoofd ophief zag ze Ann aankomen. 'Goedemorgen,' sprak ze.

Charles keek de twee vrouwen na. Ze gaven een raar contrast. De sterke blondine met de stap van een zeeman, gewend aan het golvende dek, met korte jurk en de bruine laarzen en aan de andere kant de roodharige Française met de jurk met de lange rokken en elitaire houding. Charles kauwde op de binnenkant van zijn wang. Zo'n drie, vier maanden. En hoe langer ze daar weg was, hoe beter. Wat 'daar' was wist hij nog steeds niet met alle zekerheid, maar hij vermoedde dat het iets met een man te maken had gehad die haar fysiek en mentaal had toegetakeld - misschien haar man, verloofde, of broer, vader, of ander familielid - hij wist het niet.
Hij huiverde toen een nieuwe koude rilling hem door de rug trok. Even twijfelde hij of hij misschien zou kijken waar Jack uithing, maar omdat hij er niets te zoeken had en Ann ook was verdwenen, daalde hij de trap af richting zijn cel en vond daar zijn blauwe kapiteinsjas die hij aantrok met enige moeite. Met een vermoeide zucht liet hij zich toen op het matras zakken, vechtend tegen het holle gevoel in zijn benen en de brandende pijn in zijn rug. Hij was nog lang niet de oude. Maar dat kwam nog wel.

Ik begroette haar met iets te veel gespeelde opgewektheid. 'Is dat je jurk?' vroeg ik terwijl ik het ding uit haar handen pakte en er nadenkend naar keek. 'Hmm, niet gemaakt voor een gevecht lijkt het zo.' Ik keek op naar Evette en trok mijn mondhoeken omhoog. 'Je mag mijn jurk houden hoor. Ik heb niet zoveel nodig en wanneer we aan land zijn, koop ik gewoon een nieuwe.' Mijn gezicht betrok. 'Het is wel fijn om die jurken op te ruimen denk ik. Ze horen bij vroeger, niet meer bij nu.' Ik keek naar de jurk in mijn handen. Behoorlijk in waarde gedaald om het zo maar te zeggen. Hij viel schoon te maken, maar de stof was beschadigd en de scheuren waren te groot om goed te maken.

Ik ging op het bureau zitten en staarde naar de golven buiten. Ze waren rustig, maar altijd voelbaar op het schip. Nee, gratis ging niet. Waarom deed ik toch zo'n best dat ze me leuk zou vinden? Ze was straks weg en ik zou haar nooit meer zien. Wat maakte het uit wat ze van me vond? Een zucht ontschoot.

Evette staarde naar het kledingstuk met een dubbel gevoel. Ze nam hem weer over van Ann en streek over de scheuren heen. Inderdaad niet meer te repareren. Een waardeloos lor. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen hem weg te gooien.
Ze keek nu naar de blonde piraat voor haar. Ze scheen weer war opgeknapt te zijn na het gevecht van gisteren. 'Ik houd hem toch nog even. Ik kan me er niet toe zetten hem weg te gooien... Wie weet maak ik er ooit nog eens een korte jurk van, zoals jij nu aanhebt.' Een vage glimlach gleed over haar gezicht. Ze liep richting de reling en kon zich niet aan de indruk ontrekken, het gevoel iets te gaan missen. Of iemand... 'Wie is die Jack eigenlijk?' vroeg ze Ann. 'Hij... ik kan geen touw aan hem vastknopen.'

Na een hazenslaapje werd Charles gewekt door de scheepsarts, die hem opnieuw een bitter drankje gaf dat hem in zijn keel brandde. Daarna sliep Charles naar boven, richting de kombuis en kreeg een homp hard brood, scheepsbeschuit en wat gepekeld vlees. Hij wist niet waar hij alles aan had verdiend, het eten en de behandeling tegen zijn koorts, maar toen de bemanning grapjes maakten over zijn vechtcapiciteiten kon Charles alleen maar zuur lachen en een glas rum mee klinken. De bemanning bestond uit een groep verfomfaaide, kleurige individuen, samen een hecht spam vormend met een gezamenlijk vertrouwen in elkaar, en in hun kapitein. Bovendien was het merendeel Engels.
Nog op het brood kauwend liep hij het del op. De wind speelde met zijn haren en de zon was heerlijk warm. Helemaal voor stonden Ann en Evette nog, zodat hij rustig bleef staan waar hij stond en genoot van zijn ontbijt en de zon.

Eindelijk verliet ik ook mijn kajuit en begaf ik me naar het dek. Ik zag Charles staan met een stuk brood en kwam naast hem te staan. Mijn blik volgde de zijne naar Ann en Evette en ik knikte lichtjes. 'Mijn aanbod blijft gelden,' was het enige wat ik hem zei. Mijn blik bleef naar voren gericht. Het was aan hem om de volgende stap te zetten. (ZO HE WAT EEN INSPIRATIE)

Verbaasd, en toen lichtelijk geamusseerd keek ik Evette aan. 'Wat wil je weten?' Ik hield mijn hoofd een beetje scheef en keek mijn nieuwe vriendin aan. 'Hij is uhm... iemand die is opgegroeid als zoon van een koopman, maar het leven verveelde hem. Dus hij werd piraat en volgens mij heeft hij zich heel snel omhoog gewerkt.' Kort keek ik om naar het roer waar hij meestal te vinden was. Echter, nu stond hij er enkele meters onder. Ik glimlachte naar de twee en keek terug naar Evette. 'Hij is een rebel denk ik, maar met het hart op de juiste plaats.' Even was ik stil, toen sprak ik verder. 'We zijn samen opgegroeid en hij beschermde me altijd voor de vervelende jochies uit het dorp. Zo'n persoon is het.'

Charles at rustig het brood door terwijl hij met de expressiviteit van een steen Jack zeker twintig seconden lang bleef aanstaren. Toen fronste hij echter lichtjes de wenkbrauwen. 'Welke keuzes heb ik? Piraat worden of van de loopplank af? Of ben ik met anderhalve dag ook een vrij man na een hoop losgeld voor jou?' Hij grijnsde spottend. 'Oké, haal dat laatste maar weg, ik heb geen vrouw of een rijke familie.'
De grijns trok weg toen hij weer naar de twee vrouwen vooraan het schip keek. Tijd had alle betekenis verloren en ondanks het feit dat zijn getrainde brein bleef volhouden dat het slechts slechts enkele dagen geleden was geweest dat hij hier op het schip was gekomen, had hij het gevoel dat het al een eeuwigheid geleden was. 'Ik vrees dus dat ik geen keuze heb.'

Evette knikte langzaam om te kennen te geven dat ze de situatie op de voet volgde. Ze zag hoe Charles weer was verschenen, en even later Jack. Steels bekeek ze de twee. Charles in de gehavende kapiteinsjas en nog steeds met een ongezonde, bleke gelaatskleur, zijn haar in een staartje zoals de mode was, in de kleur van donkere honing; en dan Jack, iets langer dan de Engelsman, een houding die respect afdwong als een gracieuze leeuw - en als altijd droeg hij de bruine driesteek op zijn hoofd.
Ze keek scheef opzij naar Ann, maar wist niks meer te zeggen dat iets zou bijdragen aan de conversatie. Bovendien begin die starende blikken van Charles en Jack haar op de zenuwen te werken. 'Ik breng de jurk maar naar beneden,' sprak ze uiteindelijk. Ze glimlachte even tegen Ann en liep toen met het kledingstuk de trap af richting het kleine kamertje vooraan het schip. Allerlei tegenstrijdige gevoelens speelden door haar hoofd heen en ze kon ze niet tot zwijgen brengen.

Goede keus,' liet ik hem weten en ik gaf hem een klop(je) op zijn rug. Met mijn ogen volgde ik Evette en hoe ze van het dek verdween. Proberend niet opvallend achter haar aan te lopen, liep ik naar het zeil toe, knoopte het touw wat strakker vast, en volgde ik toen Evette naar beneden.

Ik knikte naar Ann en pakte toen een bezem? Wauw, ik heb zoveel inspiratie man. Kun je het zien?

Hij, een piraat. Hij snoof. Het kon niet gekker worden. En toch leken alle gebeurtenissen benauwend veel op elkaar, alsof de geschiedenis zich herhaalde... Lang geleden...
Met een zucht haalde hij zich weer tot de werkelijkheid. Jack was verdwenen en Ann hing zowaar de dekzwabber uit. Hij slenterde naar haar toe. 'Zou je misschien een zwaard voor me kunnen regelen?' vroeg hij haar. 'Nee, no worries, ik zal niemand omleggen, ik hoef nog niet dood. Ik ben alleen bang dat mijn bovenlichaam vast gaat roesten als ik niet blijf oefenen.' Een glimlachje gleed nu over zijn gezicht. 'Zou je het niet erg vinden om mij die slag te leren die je gisteren gebruikte? Die had ik nog nooit gezien.'

Evette stapte de kleine ruimte binnen en legde de jurk opgevouwen op het geïmproviseerde bed neer. In gedachten verzonken liet ze haar blik op de kaarsen rusten. Welke datum zou het vandaag zijn? Toen New Oxbay aangevallen werd was het de tiende. Ze zou de eerste september met Thomas Ferguson in het huwelijk treden. Nog zo'n anderhalve maand. Minder zelfs. En nog anderhalve dag dat ze hem wellicht weer zou zien.
Met gefronste wenkbrauwen staarde ze naar de kaarsen. Jack had die gebracht zonder dat ze er iets van door had gehad. Wat een rare man was dat ook, vol rare tegenstrijdigheden. Diep in haar hart had Evette respect voor hem, hoe hij vocht, kapitein was, maar ook omdat hij alles kon doen met haar wat hij maar wilde, maar het niet deed.
Uiteindelijk stond ze op en liep ze het kamertje uit.

IK nam Charles eens grondig in me op en knikte toen. 'Ja, maar als je het misbruikt zal ik je moeten doden.' Een plagerige lach verscheen op mijn gezicht.
Nadat ik een zwaard voor hem was wezen halen, gooide ik het hem toe en ik trok mijn eigen zwaard. Automatisch ging ik een beetje voorover staan, mezelf beschermend van mogelijke aanvallen. 'Ik neem aan dat je zag wat ik deed, dus probeer maar.' Mijn mondhoeken stonden speels omhoog en een twinkeling was in mijn ogen te vinden.

Ik stond halverwege de trap toen Evette weer terug kwam gelopen. Een onhandige lach kwam op mijn gezicht en een hand ging door mijn haren waarna ik de driesteek weer terug zette. 'Dus, ik denk sorry voor net?' begon ik langzaam, eigenlijk niet wetende waarvoor ik sorry zei. 'Ik wilde je niet kwaad maken.' Rustig stapte ik nu de trap af totdat ik voor haar stond.
MAG HET?!

Handig ving hij het zwaard op. Hij voelde zich nog niet in orde door de koorts. Zijn rug was een brandend gevoel, maar prima te harden. Door de zon, de wind, de frisse lucht en zijn gezelschap kreeg hij weer energie. Hij voelde zich al met al best aardig, en had zin in wat beweging. Hij knipoogde naar haar, hield de rapier naar voren en liep langzaam met een cirkel om haar heen. Ze zag er weer ontzettend aantrekkelijk uit, woest, wild en ongrijpbaar, het blonde haar glinsterend in het zonlicht. Hij bewoog behoedzaam zijn zwaard en keek haar met fonkelende ogen aan, een uitdagende glimlach om zijn lippen. 'Wel, laten we het dan inderdaad maar eens proberen.' Hij viel naar haar uit, zwiepte het zwaard rond, dat lichter was dan zijn eigen favoriete rapier, dus makkelijker te hanteren, maar hij moest er wel even op bedacht wezen.

Ze liep langzaam door de smalle gangboorden waar van alles opgeslagen was, kanonskogels, kruidvaten, enterhaken, touwen, blokken, takelage en nog meer spul. Blijkbaar waren de ruimen waren al volgestouwd met geënterde kostbaarheden en dus was het hele schip volgestapeld met de andere noodzakelijkheden. Evette veegde een pluk haar achter haar oor. Het zou vast niet lang meer duren voordat het schip ergens anker zou leggen en de boel zou verkopen. Ze had alleen geen idee waar dat zou wezen. Het deed er ook niet toe: met anderhalf dag was ze ook weer weg.
Tot haar agitatie stond Jack opeens op de trap. Hij bood zijn verontschuldigingen aan en met een kalm: 'Ik wilde je niet kwaad maken' stapte hij de trap verder af totdat hij voor haar stond. Verdwaasd keek Evette naar hem op. Ze aarzelde, wenste dat ze hem niet weer tegen het lijf had moeten lopen. Ze wilde hem niet zien: ze voelde zich weer op de rand van de tranen, maar haar stem was ijzig kalm. 'Het was niet jouw fout,' begon ze. En toen nijdiger: 'Nee, wacht, het is wel jouw fout. Het is allemáál jouw fout.'
Ze moest naar hem omhoogkijken, lang wat hij was, en hij hield zowat al het daglicht tegen dat via het trapgat naar binnen scheen. Ze voelde zich ongemakkelijk bij zijn intense blik en wendde haar ogen af. O, wat een tegenstrijdige gevoelens! Maar ze mocht ze niet laten opspelen. Ze moest in haar rol blijven. Er werden dingen van haar verwacht: haar toekomst was al bepaald en ze kon er niet van afwijken. 'Zou ik er langs mogen?' sprak ze toen vermoeid.

Makkelijk ontweek ik het zwaard, een stapje opzij en ik was veilig. Nog een paar aanvallen die ik vrij makkelijk wist te blokkeren met mijn eigen zwaard. Ik keek Charles speels aan en begon naar links te lopen zodat hij wel met me mee moest draaien. 'Wanneer begint het nu echt?' vroeg ik, mijn lach werd alleen maar groter. 'Volgens mij ben ik de regels aan het maken.' Snel haalde ik naar hem uit, hem proberende tegen de borst te tikken.

Ik fronste verbaasd en toen klonk mijn stem verrassend kalm: 'Wat is mijn fout Evette? Ik weet niet wat je moet doen als je thuis komt, ik ben ook niet degene die oorlog voert en miljoenen burgers vermoord of laat verhongeren. Ik ben een man van mijn woord en morgen zul je herenigd worden met je familie en wat dan ook. Wat is het echte probleem? Dat je hier op het schip bent of dat je het hier best wel prima vindt?' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en bleef zo in het midden van het gangpad staan. Ze was ontzettend knap, en die wilde look stond haar heerlijk, maar die wispelturigheid snapte ik maar niets van.

Ann pareerde zijn uitvallen door opzij te dansen of haar zwaard te heffen: hij voelde hoe zij hem plaagde, met hem speelde, hem uitdaagde. Behoedzaam cirkelde hij met haar mee met de klok mee, haar slagen parerend. Hij was afgeleid door haar vrouwelijke figuur, draaiend om zijn rapier heen met zwaaiende rokken en dansende, blonde haar. Hoe lang was het geleden dat hij de zachtheid van een vrouw had gevoeld? Doordat hij heel even zijn gedachten liet afdwalen zag ze haar kans, viel ze uit en gleed met haar degen langs zijn blouse. Ze scheurde de stof zodat een gedeelte van zijn gespierde bovenlichaam te zien was. Een lach kwam van zijn lippen. 'Daar had je me, sweetheart, maar eens zien wie er gaat winnen.'
Hij pareerde haar verdere uitvallen, zette zorgvuldig zijn ene voet over de andere heen als een ingewikkelde dans en dwong haar de andere kant op te draaien, naar rechts toe, zwiepte met zijn rapier, op zoek naar een opening in haar verdediging. Ze was ervaren, snel, slim, maar bovenal verleidelijk. Hij besefte dat het niet gemakkelijk zou zijn van haar te winnen - in elk opzicht niet.

Zijn stem was enigszins schor en laag, maar toch jongensachtig melodieus terwijl hij vroeg wat zijn fout was - ze kon hem niets anders dan aankijken. Er viel een stilte toen hij uitgepraat was. Ze slikte terwijl zijn scherpe ogen zich in de hare boorden. Ze voelde zich warm worden van ongemak. Ze zou weg moeten, het nu moeten opgeven, haar mond houden. Ze was dit niet gewend. De mannen die ze gewend was waren aristocratische heren, maar zachte woordkeuzes en een wilskracht als een babyrammelaar. Jack was direct en brutaal, een man die wist en deed wat hij wilde, met een spottende grijns en scherpe ogen - maar God, zo verleidelijk, wat een man - en dat verwarde haar alleen maar meer. Zijn vragen drongen haar tot tegen de muur, lieten haar geen kant meer opgaan, scherp alsof een musket op haar gericht was. Ze haalde beverig adem en voelde hoe de tranen haar vervelend hoog zagen. Ze wist niet wat ze moest antwoorden. Ze kon niks antwoorden. Haar leven was voor haar uitgestippeld: ze had geen eigen keuze om de toekomst te kunnen veranderen.
Dus zweeg ze - ze had er toch geen woord meer uit kunnen krijgen - en schudde haar hoofd, draaide zich om terwijl ze voelde hoe de tranen zich tussen haar wimpers door persten - o, die vervelende waterlanders! Ze liep van hem weg, keek niet meer om, liep als verdoofd door de gangen van hout heen en hoopte dat ze ergens kon gaan verschuilen tot de anderhalve dag voorbij was.

Een gek gevoel van vlinders steeg door me heen toen ik het van hem aan het winnen was en zijn blouse scheurde. Ik zag zijn getrainde lichaam door het gat heen. Het bracht me even terug naar vroeger, hoe ik stiekem vanuit mijn raam naar de tuinier had gekeken, met zijn gespierde lichaam, werkend in de brandende zon. Na Lodewijk, of bij Lodewijk had ik me nooit meer zo gevoeld. Ik voelde alleen maar kwelling, walging als ik naar mannen keek. Maar hij... Vanuit mijn ooghoeken zag ik een plukje haren voorbij vliegen en snel focuste ik me weer. 'NIemand je ooit gezegd dat je niet aan het haar van een dame mag zitten?' Mijn aanvallen werden sneller, feller, zodat ik hem naar achter drong. 'Haar is heilig,' zei ik met een lach op mijn gezicht. Ik bleef aanvallen totdat ik hem tegen de achterrand aan had. Mijn zwaard bleef steken. 'Heb ik al gewonnen?'

Niet meer dan enkele seconden bleef ik haar nakijken. Ik had de tranen zien glinsteren in haar ogen en haar hele houding leek verdriet en pijn uit te stralen. Binnen enkele stappen had ik haar ingehaald en sloeg ik mijn armen van achter om haar heen, beschermend over haar borst heen. 'Niet huilen,' fluisterde ik in haar oor terwijl ik haar dicht tegen me aan drukte. Ik wist niet of ik hier goed aan deed en ik wist niet of ik los moest laten. Misschien zou ze me een klap verkopen, misschien zou ze het goedvinden. Het was gek, mijn gevoelens leken sneller te reageren dan mijn hersenen.

Het was komisch om Charles' gezichtsuitdrukking te zien; het drukte de grootste verbazing uit. In het begin had hij het met.een half oog aangezien, zichzelf voornemend haar het niet te lastig zullen maken: maar al heel snel had hij van dat idee af gezien. Ze was goed, heel goed, en de bewegingen die ze maakte waren onbekend voor hem, zodat hij, voor dat hij het wist, de reling in zijn rug voelde. 'Wel, wel,' sprak hij langzaam terwijl er een bewonderende grijns op zijn gezicht verscheen. 'Ik denk dat je de eerste vrouw bent die me met een zwaard te baas kan...' Hij gaf haar een knipoogje. '...Of bijna.'
Snel als het weerlicht liet hij zich naar rechts in elkaar zakken, ontweek zo haar zwaard, greep haar benen en drukte haar naar achteren: voordat ze echter op het dek neer zou vallen stond hij weer overeind en hield haar in zijn armen vast, plagend zijn zwaard bij haar keel houdend. 'Al moet je me toch eens leren.hoe je die bepaalde draai van jou maakt. Die doe ik je niet na.'

Zo stond ze opeens in zijn armen, dicht tegen zijn borst aan alsof ze weer veilig bij hem stond toen met de storm en hij met die.machtige armen het roer in bedwang hier. Ze snikte, en.net.zelfs geen tijd om verbazing te vinden. Integendeel, het was fijn. Beschermend, haast vertrouwd. Ze voelde het linnen van zijn kleding tegen haar wang aan, zijn baardje bij haar voorhoofd. Ze huilde al haar opgekropte gevoel van de afgelopen dagen eruit totdat ze eindelijk weer een beetje kalmeerde, veilig in zijn armen. Uiteindelijk veegde ze haar rode ogen af en keek beschaamd. Wat moest hij nu wel niet van haar denken? 'Het spijt.me Jack, ik had me niet zo moeten laten gaan... Maar dank je, het gaat wel weer.'

Hij was snel en maakte van mijn verwachtte overwinning gebruik. Bijna belandde ik op mijn gezicht, maar toen had hij me, het puntje van het zwaard onder mijn keel prijkend. Ik kneep mijn ogen samen en wilde naar hem uithalen zoals ik in een echt gevecht zou doen, maar wist me net op tijd in te houden. Ik legde mijn hand tegen het zwaard en duwde het zacht bij mijn keel weg. 'Ja, prima, ik zal het je laten zien.' Ik ontdeed me uit zijn greep. Een rilling trok door mijn lichaam toen zijn handen even mijn hals en schouders per ongeluk aanraakte. Minder dan een seconde sloeg ik mijn ogen neer, even de weg kwijt. 'Goed...' Ik ging wat steviger in mijn schoenen staan en keer weer naar de jonge, vroegere kapitein op. 'Je geeft sowieso teveel ruimte. Die draai is één van de dingen die Jack me heeft geleerd om als enige uitweg, de weg naar achter te nemen. Je tegenstander mag niet meer naar links of rechts kunnen.' Ik hield mijn zwaard weer omhoog. 'Probeer het.'

Eerlijk, het verbaasde me dat ze me accepteerde, maar het voelde fijn, vertrouwd. Ik had Ann ook wel eens getroost, maar het voelde toch anders. Ann was als een zusje voor me. Evette was meer een zachte, goddelijke engel die ik in mijn armen had en nooit meer wilde loslaten. Zacht legde ik mijn kin tegen haar voorhoofd tot ze klaar was met huilen. Toen tikte ik met mijn vinger en duim haar kin aan en keek haar in de ogen. 'Het maakt niet uit, het is ook nogal wat om hier te zijn. Maar je zult echt snel terug kunnen...' Mijn stem werd zachter bij de laatste woorden en mijn gezicht vertrok even. Ik wilde niet dat ze ging.

Het werd lastiger om zich op het oefenen met het zwaard te concentreren. Hij had haar zo dicht bij zich gehad voor het moment dat hij haar lichaamswarmte had gevoeld, haar haar tegen zijn hals met de geur van lente - hij verlangde naar haar en die wetenschap veroorzaakte een draaierig, keurtekens gevoel in zijn ondermaag. Maar hij wist hoe impulsieve dingen op dat valk niet bij haar in goede aarde vielen, dus grinnikte hij om zijn plotselinge emoties te verdoezelen en hief zijn rapier weer. 'Laten we het dan maar eens proberen, hm?' Hij zette een stap naar voren, maakte een draaiende beweging met zijn zwaardhand en viel naar haar uit, proberend de draaiing te maken die ze had laten zien. Hij was echt opgevoed met de Engelse manier van vechten, met stevige, resolute slagen en bewegingen, en het was lastig om te watervlugge, kleine slagen en passen van Ann te imiteren.

Ze staarde hem in de ogen en sloeg toen haar blik neer, hem hier begrijpend, maar ze had zijn vertrokken gezicht gezien. Ze neer op haar onderlip. Ja, anderhalve dag. Dan zag ze haar vader neer. En haar verloofde. Opeens kon ze die gedachte niet verdragen.
'Kom,' zei ze opeens. 'Ik wil frisse lucht.' Ze stapte richting de trap en bemerkte hoe trillerig ze zich in de benen voelde. Waarom riep Jack dat gevoel op?
De zon was warm en liet het dek in een goudkleurig licht baden. Een eindje verderop zag ze Charles met Ann in een vriendschappelijk duel: hun rapiers flitsten op in het zonlicht. Ze glimlachte een beetje verdrietig. Ann zou ze dan ook nooit meer zien. Maar Jack, vooral Jack niet meer... Ze haalde diep adem en keek toen naar hem om. Haar gezicht, nog rood van het huilen, klaarde wat op toen ze plompverloren vroeg: 'Mag ik het kraaiennest eens zien?'

Ik volgde de prachtige, jonge dame het dek op en reageerde opgewekt op haar vraag. 'Natuurlijk. Kun je er zelf komen denk je of moet ik je tillen?' Ik glimlachte, bijna overdreven, om het vervelende gevoel weg te krijgen dat ik voelde omdat ze bijna weg zou gaan. Even knikte ik naar het net aan de zijkant van het schip. 'Het is niet zo moeilijk om omhoog te klimmen, maar je moet het even doorkrijgen.' Ik liep al naar de zijkant van het schip toe, naar waar het net aan de reling zat vastgemaakt, en stak mijn hand hoffelijk naar haar uit.

Ik ben wel klaar met het sparren haha. Wacht, ik besef me ineens dat Ann haar hand half had gebroken een keer toch? Omdat ze uit had gehaald naar Charles. Die vervloekte pauzes ook die we nemen. Helemaal vergeten,maar mooi te gebruiken ;p.

Ik hield zijn aanvallen tegen, maar ze waren beter dan eerst. Echter, mijn hand begon een beetje pijn te doen. Na het gevecht gister was het eigenlijk wel toe aan wat rust, dus liet ik mijn zwaard zakken. 'Uhm, zullen we anders vanavond of zo het nog een keer proberen?' Ik legde mijn zwaard in mijn linkerhand en bewoog de vingers van mijn rechter hand. Mijn blik ging weer omhoog, naar waar Charles stond, met het zwaard nog in zijn handen en het stukje huid zichtbaar door zijn blouse. Ik slikte en voelde hoe mijn wangen vervelend rood begonnen te worden. 'Uhm, even wat drinken?' vroeg ik terwijl ik van hem wegkeek, naar de deuren naar beneden.

Een glimlach krulde haar lippen toen Evette zijn hand aannam en met zijn hulp in het want klom. Voetje voor voetje klauterde ze hoger, niet naar beneden kijkend, met wind die aan haar rollen trok en het haar in haar gezicht woei.
Maar ze was niet bang. Evette hield van vogels. Als klein meisje had ze altijd al haar gekooide parkieten en duiven gehad; later werden dit haviken en paradijsvogels. Hoe vaak ze ook niet had gedroomd om zo te kunnen vliegen! Op zevenjarige leeftijd was ze zelfs eens in een boom geklauterd en van een tak af gesprongen, de armpjes wijd uitgestrekt en met de kreet: 'ik kan vliegen!' - en had prompt de arm gebroken.
Maar hoe vrij was dit! Met enige hulp van Jack krabbelde ze uiteindelijk op het kraaiennest neer. Het uitzicht en de hoogte benam haar de adem. De masten leken gigantisch, het schip klein: het golfde rustig op de brede deining van de oceaan. Nu zit in de mast zat, was het net of ze kalmpjes op een schommel slingerde, de wolken tegemoet.
Ze lachte even naar Jack. Dit had ze niet willen missen: op een ander schip, waar ze zich als een jongedame moest gedragen, was de gedachte zelfs niet in haar opgekomen.

Hij knikte. Hij was blij dat ze het zelf voorstelde: zijn rug deed nu meer zeer dan hij in eerste instantie had willen toegeven. Zijn blik dwaalde over haar lichaam heen terwijl hij de rapier aan zijn riem vast gorde. 'Nog erge last van je hand?' informeerde hij met een lichte toets van bezorgdheid in zijn stem, gevolgd door 'het spijt me,' weer gevolgd door 'graag' op haar uitnodiging of hij iets wilde drinken. Zijn gehemelte voelde aan als schuurpapier.
Terwijl hij haar volgde was hij zich weer bijzonder van haar aanwezigheid bewust. Hij bedwong de neiging door het blonde haar te strijken en haar in zijn armen te nemen om het lichaam te voelen. Rustig aan Turnley, sprak hij zichzelf toe. Deze kleine kat had scherpe klauwtjes: liet haar maar het tempo bepalen... als er überhaupt wat kwam. Hij voelde weinig voor nog een rondje zweepslagen - of erger.