The Middle Ages

Zacht legde ik mijn rechterarm om haar heen en mijn hand kwam te liggen op haar heup. 'Ik houd van je,' fluisterde ik terwijl ik met open ogen naar het plafond staarde. Ik had nog helemaal geen slaap, maar ik begreep wel waarom Myra het zei. Ik zou ook wel proberen te gaan slapen. Toch leek iets me tegen te houden. Ik maakte me een beetje zorgen om Myra die weinig zei. Ik vroeg me af waarom, wat er door haar hoofd heen ging.
Ik bewoog mijn hoofd opzij en kuste teder haar zachte, warrige haren even. 'Wat denk je?' vroeg ik. Ik kon het gewoon niet laten. Vrouwen waren ondoorgrondelijk en zo Myra ook. EN hoewel ik wist dat ik waarschijnlijk het schepsel vrouw nooit zou begrijpen, deed ik toch mijn best om ze/haar wel te begrijpen. MIsschien zou ik de vrouw ooit leren begrijpen?

Het duurde niet lang of ik hoorde mijn vader weer aankomen op de gang. De deur ging open en met een klap werd het dienblad op mijn nachtkastje neergezet. 'Ik heb fruit, brood, vlees, kaas. Wat je maar wilt Evesa.' Hij nam plaats naast me op het bed. 'Wat een luizenleven zo'n koninklijk huis.' Ik glimlachte zwakjes en dacht even aan Gabriël. Hij vocht nu mee, bepaalt geen luizenleven. Toch zei ik niets, ik wilde de stemming niet verpesten.
'KOm maar.' Mijn vader tilde me een stukje op, legde het kussen goed en schoof me toen een beetje hoger zodat ik tegen het kussen aan kon zitten. 'En waar heeft mevrouw zin in?' klonk zijn stem. Ik glmlachte en stak mijn rechterhand uit. 'Laat me eens voelen.'

Het gevecht verplaatste zich richting een helling, die langzaam omhoog glooide. Het was een heel eind, zonder mogelijkheden om dekking te zoeken of te vluchten, al waren er enkele rotsblokken, wat pierig struikgewas en een wat hoge graspollen. Voor en rondom Gabriël liepen soldaten snel heen en weer, vechtend, bloedend, maaiend met wapens, schietend met de boog. Strijdkreten waren opgewekter dan gedruis op een bruiloftsfeest. Zijn hart zwol van trots: dit waren zijn jongens. Ze vochten, stierven, maar hielden stand. Ze zouden ze wel eens wat laten zien, die schijterige vijanden…
Elke keer dat hij met zijn lange slagzwaard in de rondte maaide en er een vijand mee doorkliefde, brulde hij: ‘Voor Dennister!’, ‘Voor Evesa!’, ‘Voor vrijheid!’, ‘Voor Michael!’, ‘Voor glorie!’, et cetera – en met elke houw werd hij woester en woester en kwam hij meer en meer onder de bloedspetters te zitten, evenals Rover, op wiens rug hij altijd nog zat. Overal werd gevochten, zover het oog reikte. Vallende, schreeuwende, vechtende, worstelende lichamen… Ieder was doornat in de regen en de zo stoffige grond begon een waar modderfestijn te worden, waar menig soldaat en paard in slipte of zelfs uitgleed.
Het leger van Dennister rukte op, uitwaarierend en weer aansluitend, als een groep woeste leeuwen. ‘Vooruit, jongens, nu meekomen!’ brulde hij richting de overgebleven soldaten te paard terwijl hij de leidsels van Rover zo abrupt inhield dat het paard ervan steigerde. Hij keerde het dier om naar het oosten en gaf hem de sporen, dwars door al het strijdgewoel heen. Een snelle blik over zijn schouder leerde hem dat de soldaten te paard hem volgden. Nu, doorgaan, tot op het punt van die glooiende heuvel, misschien duizend, twaalfhonderd meter van hen vandaan. Op die helling stond een groepje paarden: klaarblijkelijk koning Feltner en wat hoge pieten en ordonnansen. Veilig van het strijdgewoel. Nou, als het aan hem lag, zou Gabriël hen eens warme voeten geven…
Pijlen zoefden langs hen heen, gevolgd door een hoge pijnkreet. Dit wordt geen peulenschil, dacht hij nog. Kreten, geschreeuw, woest gedreun van de hoeven… Ze vielen om hem heen als herfstbalderen, de jongens, als balen vodden. De oude razernij nam opnieuw bezit van hem.
Gelukkig, ze waren nu uit het grootste gedeelte van de strijd losgetrokken en hadden nu vrij baan naar de heuvel: slechts een tweede rij boogschutters en enkele voetsoldaten, voer voor de ruiters. Steeds dichter en dichter bij die verrekte heuvel… Overrompelen die klootzakken daar, maar gauw! Hij kon het, hij voelde het. ‘Doorrammen allemaal!’ loeide hij naar de ruiters naast en achter hem. Daar, een voetsoldaat, die net de boog spande: hij liet met een woeste, haast dierlijke kreet zijn zwaard neerkomen in een plas van weefsel en bloed. Nu de volgende, doorgaan! Daar was opeens een snijdende, brandende pijn in zijn dij, in zijn rechterbeen. Hij sloeg voorover in het zadel, kon zich nog net vasthouden aan Rovers manen. Zijn zwaard was rinkelend uit zijn handen gevallen. En Rover galoppeerde maar door… Doorgaan, Gabriël, je moet! Razende, gloeiende, onmenselijke pijn! En naast en achter zich galoppeerden ze maar door, zijn soldaten te paard, af en toe hakkend naar een vijandelijke soldaat. Zwaarden schitterden, bogen zongen: een kokende heksenketel van worstelende, botsende, stervende lichamen. Hees gegil en geschreeuw… Daar was de heuvel!: ze hadden het gehaald. Op nog geen vijfhonderd meter afstand stond dat groepje rotzakken, rustig een eind weg van het strijdgewoel. Ze moesten eigenlijk ze van de linkerkant aanvallen, ver weg van die verrekte boogschutters: zigzag de heuvel bestormen en dan weer richting…
Hij uitte een kreet van pijn toen Rover instinctief over een lage rotsversperring sprong. Allesoverheersende, witgloeiende, brandende, niet aflatende pijn… Voor het eerst keek hij nu naar zijn rechterkant en zag een zwartgevederde pijl uit zijn rechterbeen steken. Even stokte zijn adem. Gelijk daarna pakte hij met zijn linkerhandschoen de pijl vast en probeerde hem eruit te trekken, maar hij zat klem tussen de maliën. Bovendien galoppeerde Rover in geen enkele rechte lijn en die pijn… wat een pijn… Hij merkte dat er links van hem een ridder was komen rijden: bezorgde ogen tuurden hem vanonder een vizier aan. Hij wuifde echter met zijn hand. ‘Doorgaan! Het is niets. Doorgaan, jongens! We hebben ze bijna…’

Myra wilde antwoord geven en had haar mond al geopend, toen geluiden buiten tot haar doordrongen. Voorzichtig legde ze Michael van haar borst weg en ijlde naar het raam toe. De regen geselde naar binnen en maakte haar binnen enkele tellen nat tot op haar huid. Het niet eens merkend staarde ze naar buiten, naar enkele soldaten die, haastig hun zwaarden omgordend, haastig naar stallen renden. Paarden steigerden nerveus: gehinnik, geschreeuw, haastig geschreeuwde bevelen.
Met een hart dat in haar keel bonsde keek ze naar het hele tafereel. Een vijandelijke aanval, dat was zeker. Hier? Waren ze gekomen hen te bevrijden? Nee, zo dicht bij was het strijdgewoel nog niet: de ruiters spoorden hun paarden aan en reden in een halsbrekende vaart richting het westen. Hun uitrusting, wapens en paardentoom rinkelden dat het een aard had.
‘Alle mogelijke soldaten vertrekken richting het westen,’ verduidelijkte ze tegen Michael op de manier van een voetbalreporter. ‘Allemaal te paard, geen enkele voetsoldaat… Er blijven er wel wat hier, zo te zien. Blijkbaar heeft Gabriël een of andere aanval gepland… Ja, kom op Gabriël, hak ze allemaal in de pan!’ Woest roffelde ze met haar handen tegen de spijlen aan. ‘Grote kans dat we snel vrijkomen, Michael! Of…’ Ze stokte even, voelde haar enthousiasme wegebben en begon te ijsberen als een gekooide tijger, steeds naar het venster kijkend. ‘Of ze maken alle gevangenen nog even af voordat ze bevrijd kunnen worden. Ik weet niet wat voor oorlogsplan Gabriël heeft, maar ik hoop dat hij opschiet.’

Mijn laptop is aan het updaten. Evesa staat daar al op haha. Dus daarom eerst alleen Michael.

Ik opende mijn ogen en volgde Myra terwijl ze door de kamer liep, steeds een blik werpend op het raampje. Ik draaide me op mijn buik en schoof voorzichtig mijn benen onder me zodat ik op mijn knieën terecht kwam. Zo zittend bleef ik zitten en ik twijfelde of ik op zou staan. Ik wilde niet weer met mijn hele gewicht ter aarde storten. Dat zou Myra alleen maar extra bezorgd maken.
Ik probeerde helder na te blijven denken terwijl Myra heen en weer liep en sprak, bijna alsof ze tegen zichzelf sprak. 'Is dat gebruikelijk?' vroeg ik twijfelend en ik wierp even een snelle blik op de deur. Moesten we proberen om razendsnel hier nog uit te komen voordat iemand zou komen of moesten we ons juist stil en kalm houden? Ik probeerde een goede oplossing te bedenken, maa rik had eerlijk gezegd geen idee.
Nog nooit had ik in het gevang gezeten en ik had me ook nog nooit verdiept in onze bondgenoten/vijanden. Geen idee had ik van de landen om me heen, want waarom zou ik ook. 'Myra?' Ik wenkte haar zacht. 'Doe eens rustig lief.'


Het was fijn om even ordinair aan het eten te kunnen voelen. Als Gabriël in de buurt was, dan liet ik dat wel. Het was niet dat hij het me verbood of wat dan ook, maar ik wilde gewoon niet zijn eten aanraken. IK wilde niet dat zoiets ons in de weg zou staan. Bij mijn vader durfde ik het wel. Die man kende me al mijn hele leven en hij had me het bijna geleerd.
Om zijn dochter beter te kunnen begrijpen en beter voor me te kunnen zorgen, had hij vaak blindemannetje gespeeld. Hij leerde de manier waarop ik at, waarop ik liep en waarop de omgeving in me opnam.
Daarnaast bleef het spelletje blindemannetje leuk. Het moest vast een grappig gezicht zijn geweest hoe mijn vader en ik over het plein renden. Ik gewoon, mijn vader met een blinddoek voor zijn ogen. 'Maak eens geluid!' hoorde ik hem zo zeggen. In die tijd was ik niet bang om te vallen en k had er dan een behoorlijke vaart in als klein kind. Later werd ik voorzichtiger, maar het spelletje bleef leuk. Vooral omdat mijn vader er eigenlijk helemaal niets van kon. Een luide bons, een harde klap, manden die omvielen, geld dat over de grond rolden, boze stemmen, een perongelukke vloek; allemaal tekenen dat mijn vader weer eens was gebotst tegen iets of iemand. En elke keer weer, moest ik mijn handen voor mijn mond slaan, maar begon ik toch onbedaarlijk te lachen.
Hij was de beste vader die ik me ooit had kunnen wensen. Ondanks dat mijn moeder me niet had gewild, was ik daar nooit verdrietig over geweest. Mijn vader was de beste. En bovendien, moest je me nu eens zien. Ik had het wel 'gemaakt'.  De koning was gek op me en ik was gek op hem. Als mijn moeder dat had geweten, had ze me vast nooit een duivelskind genoemd.

Mijn vingers gleden over de vruchten heen, over het koude vlees en de zachte kaas. 'Ik lust wel een broodje met dit,' zei ik rustig en ik hield mijn vingers even op de kaas.

‘Vergeet het maar,’ hijgde Myra van schrik. ‘Ze zijn wanhopig. Ze moorden wel iedereen.’ Een tijdje had een gevangene, in een vertrek rechts van hen, al een tijdje moordzuchtig gebruld, zijn bewakers tot diep in de hel vervloekend. Enkele bewakers hadden hem al toegeschreeuwd zijn mond te houden, maar toen hij door was gegaan een dolk door de keel gestoken. Afschuwelijk gerochel: gevloek, verplaatstende voetstappen en opnieuw geschreeuw en kreten.
Nu kwam het erop aan. Ze hadden geen tijd om te wachten, geen tijd om te denken, geen tijd voor kwartier. Schuinlinks van hen waren de paardenstallen: enige dieren stonden, nerveus schoppend tegen de wanden en hinnikend, nog in de stal. Het zou hun enige kans zijn.
Ze wenkte Michael stil te blijven liggen en poseerde zich zelf vlak naast de deur. Nog geen minuut later werd die opgengezwaaid en stapte er een bewaker binnen. Zijn sabel was getrokken en glansde van bloed. Hij stapte op Michael af, het meisje achter de deur niet ziend.
Nu kwam het er werkelijk op aan. Als ze te vroeg reageerde zou ze het verliezen, als ze te laat reageerde zou Michael het leven verliezen. Myra klemde haar kaken zo hard op elkaar dat de pijnscheuten door haar wangen joegen. Ze leek achterover te slaan, alsof ze ging flauwvallen en zocht even steun bij de muur. Onder haar golfde de grond alsof ze aan het surfen was. Tanden op elkaar nu, ze kon er niet mee ophouden. Ze had nu al haar ervaring uit haar roerige leven nodig…
De aarden kruik werd in het gezicht van de bewaker gesmeten en voordat hij wist wat er aan de hand was werd zijn keel doorboord door zijn eigen zwaard. Myra trok het zwaard uit zijn strot en propte het tussen haar riem, geen acht slaand op het bloed: daarna trok ze Michael’s goede arm rond haar schouder en sleurde hem overeind. ‘Steun op mij,’ snakte ze naar adem. Paarse vlekken voor haar ogen: ze voelde zich zo slap als een dweil. Doorgaan nu, Myra. Slap papkind, en zij had gedacht een uithoudingsvermogen te bezitten… Haar enige hoop was dat Michael door de nachtschade nog zo verdoofd was dat ze het zouden redden totdat ze een paard hadden bemachtigd…

‘Neem ze te pakken!’ waren zijn gebrulde woorden. Pijlen vlogen zoemend als wespen langs zijn oren: wonderlijk genoeg werd hij niet weer geraakt. Enkele ruiters galoppeerden voor hem uit richting het groepje vijanden, die het hazenpad kozen en de heuvel af draafden: de boogschutters gaven er op gegeven moment ook de brui aan en trokken hun zwaarden, klaar staand om de vijandelijke ruiters tegemoet te treden.
Gabriël echter had het gevoel dat hij in een droom speelde, langzamer dan de tijd. Rovers hoeven maalden in de modderige grond: regen kletste tegen zijn helm en borstplaat aan, zijn been deed onmenselijk veel pijn. Elke stap van zijn paard veroorzaakte een galmend geluid in zijn hoofd, als het hamer en aanbeeld van de smid, en deed minstens evenveel zeer. De regen benam hem zijn zicht: kreten, schreeuwen, hoefgetrappel, allemaal zo heftig dat horen en zien je verging.
Hij moest doorgaan. Hij wilde niet te boek staan als De Jeugdige Koning Die Nog Niet Droog Achter De Oren Was En Door Een Pijl Geveld Het Strijdveld Moest Verlaten. Hij wilde wraak. Hij schreeuwde om wraak. Hij proefde wraak, zuur en bitter als gal. Ah, daar was die slampamper van een Feltner, Abigail’s vader: hij herkende hem aan de paarse kleuren van zijn wapenrok en glanzende harnas, zonder ook maar een spatje vuil of bloed. Hij zou hem wel krijgen, zwoer hij zacht, hij zou niemand meer schade aan kunnen doen…
En toen bedacht hij dat hij zijn zwaard was verloren. Binnen twee hartslagen hadden zijn ogen zich echter gevestigd op een lans met zijn Koninklijke embleem, stekend uit het lijk van een vijand. Hij strekte zijn gehandschoende hand en greep de lans, net op het moment dat Rover ervoorbij galoppeerde.

Die meid bleef me verbazen. De precisie, de snelheid en hoe het haar niets leek te deren dat ze een man vermoordde. Zo goed als het kon stond ik op en ik leunde dan wel erg, maar ik liep volgens mij aardig door.
Al snel kwamen we buiten aan en ik keek even vluchtig om ons heen. Wonder boven wonder waren er nog geen andere soldaten ons gevolgd. De meeste waren naar het veld. Als Gabriël maar genoeg man om zich heen had. Ik keek opzij naar Myra en knikte naar een paard. 'Maak hem los.'
Terwijl Myra zich over het touw ontfermde en met haar lange vingers, vluchtig de knoop eruit haalde, wist ik op het paard te klauteren. De pijn die dat veroorzaakte was niet te beschrijven, maar dat hoefde ook niet. Nu niet denken aan pijn, nu denken aan Myra en haar leven redden.
Ik stak mijn goede arm naar haar uit toen ze het paard los had en trok haar er bij me op. 'Jij moet sturen,' zei ik haar met een zachte stem. 'Je hebt mijn linkerarm uitgeschakeld.' Mijn rechterarm sloeg ik om haar middel heen en ik keek even naar haar gezicht. 'Kun je.. Ho.' Ik greep haar beter vast en keek voor ons uit. Ze was er al vandoor.

Mijn vader opende het broodje voor mij en gooide er een grote homp kaas op - dat bevond ik natuurlijk pas toen ik er een hap van nam. Voor zichzelf maakte hij ook een broodje met het één of het ander.
Enige momenten waren we stil en aten we ons brood. Hij dacht vast aan mij, ik dacht vooral aan Gabriël. 'Kun je wat zien vanuit het raam?' vroeg ik uiteindelijk en ik hoorde hem opstaan van het bed. 'Hmm..' Hij was even stil en zei toen: 'Ik zie heel in de verte een berg met allemaal kleine mensjes.' Ik knikte heel zacht en sloot mijn ogen. In mijn hoofd zag ik Gabriël. Hij moest er vast als een wilde God uitzien op Rover. Ik geloofde niet dat hem iets kon gebeuren, hij was onschendbaar. En toch, tegelijkertijd voelde ik de angst om hem te verliezen. Het was allemaal zo dubbel.

‘Vasthouden!’ waren haar enige woorden. Voor de rest benam de geselende regen en de gierende wind haar de adem en de woorden. De tarwe-akker glooide van de strakke bosrand omlaag naar het oosten, als een zacht, dik, goudkleurig tapijt, doorweekt als een natte hond. Het paard galoppeerde er dwars doorheen, een V in het goud snijdend. Welke kant moesten ze eigenlijk op? Het deed er niet toe, elke richting was beter dan in het gevang blijven.
Ze lieten het gebouw snel achter zich en galoppeerden open en bloot over het tarwe-veld, maar niemand die hen opmerkte.
We hebben geen schijn van kans, waren Myra’s gedachtes. Het was gekkenwerk. Daar gingen ze nu, uitgeput en gedesoriënteerd, een gewonde en slechts één zwaard. Het paard galoppeerde weer het bos in. Beter, daar hadden ze dekking… Het was echter zwaar. Moeizaam konden ze hun weg vinden, al wist Myra niet waar ze heen gingen. Ze had honger en dorst; haar zenuwen begaven het bijna. Ze had geen idee wat hen te doen stond. Denk na. Waar gingen al die soldaten heen? In de richting waar de zon onder was gegaan – het westen. Het vijandelijk leger had zich te noorden van het kasteel geposeerd (of was het oosten?) – dat zou dus betekenen dat zijn naar het zuid-westen zouden moeten trekken om bij Dennister te komen, maar ze had van haar levensdagen geen idee waar welke windrichting was. God, ze móésten naar de bewoonde wereld: Michael had dringend hulp nodig…

De lans werd stevig onder zijn arm geklemd. Doorgaan, nu. Met het gevoel alsof hij met een steektoernooi meedeed stuurde hij Rover richting de weggalopperende figuurtjes, amper tweehonderd meter verderop. Hij bemerkte dat zijn paard vermoeid begon te raken. Het dier slipte in de modderige grond en struikelde haast af en toe. Niet zonder gewetensbezwaar spoorde Gabriël het dier verder aan. Nog heel even… Opschieten! Opschieten moest hij… Anders zouden de vijanden hem alsnog ontsnappen… Had hij maar een boog en wat pijlen…
Het einde kwam in een dramatische anticlimax en zeker niet op de manier die Gabriël verwacht had. Het paard waar de vijandige koning op zat, struikelde plotseling in de modder en viel. Zijn ruiter schoot er met een halve salto vanaf en landde op enkele rotsblokken.
Met een bleek gezicht, en dat kwam niet enkel door het bloedverlies, galoppeerde Gabriël naar het plek der ongeval. De andere vijandige ruiters waren doorgegaloppeerd, niet bekommerend om hun koning. Het gestruikelde paard kwam schichtig overeind met schuimvlokken bij de mond terwijl Gabriël zijn paard inhield en afsteeg. Of althans: dat was zijn poging, want hij was zijn gewonde been vergeten en viel zo half en half uit het zadel. Kreunend van de pijn kwam hij overeind en hinkte naar zijn gevallen vijand toe.
Door de val uit het zadel was de man naar de eeuwigheid geblazen: een kort onderzoek leerde Gabriël dat de man zijn nek had gebroken.
Opeens werd het doodstil op het landschap. Zelfs het strijdrumoer in de verte was niet hoorbaar. Gabriël staarde omlaag naar het gezicht van zijn vijand. De man, de vader van de vrouw wie hij haatte als geen ander. Zijn gezicht was mager uitgevallen en getekend: wenkbrauwen als dikke rupsen zaten boven zijn staalblauwe ogen, die nu nietsziend de regen instaarden. Zijn dood bracht Gabriël nauwelijks een gevoel van gelukkig of voldoening. Integendeel. Hij was zich alleen bewust van een gevoel van intens verlies.
Plots, dwars door het geluid van de regen, een heldere, hoge toon. Vermoeid zette Gabriël zijn helm af en staarde naar de ruiter naast hem, die zijn hoorn aan de mond had gezet en er uit alle macht op blies. Van heel uit de verte werd de toon overgenomen door andere hoornblazers. Jawel, ze hadden de oorlog gewonnen…
Hij moest even weggevallen zijn, want toen hij zijn ogen weer opensloeg stond de hoornblazer naast hem en sjorde aan zijn schouder. Hij liet zich overeind helpen. Een gold van bloed spoelde over de handen van de ander. ‘Kunt u rijden, sire?’
‘Ach wat, dat zal wel lukken… Help me op mijn paard.’
Het duurde een tijd voor hij goed en wel op Rover zat. Alles draaide rond, iemand kreunde van de pijn; was hij het zelf? De pijn was witgloeiend afschuwelijk, alsof zijn zenuwen stalen draadjes waren geworden waarlangs de pijn vibreerde als snaren van een luit. Nu alle spanning eruit was voelde hij zich leeggezogen en kon hij zich slechts fixeren op de rottige pijn van de zwartgevederde pijl die nog steeds uit zijn rechterbeen stak. Arme Evesa – hoeveel pijn moest zij wel niet hebben verdragen?
‘Neem koning Feltner mee,’ gebood hij de andere ruiter met schorre stem. ‘Of als hij te dik is om op te tillen, neem dan slechts zijn hoofd mee.’
Wat geselde die regen koud over hem heen. Rover was begonnen te stappen: elke stap van het dier veroorzaakte pijnscheuten, maar hij verbeet het, de tanden op elkaar. Nog even. Dan zouden ze weer terug zijn in het kasteel en was hij weer bij zijn Evesa…

'Ze luiden de hoorn!' zei mijn vader en ik schoot een stukje overeind. 'Onze hoorn papa?' vroeg ik gespannen. Heel even was ik de pijn vergeten, maar de klap kwam des te harder toen ik weer goed ging zitten. 'Ja, onze hoorn.' Ik voelde zijn hand me zacht terug duwen op het kussen. 'Maar dat betekent nog niet dat Gabriël er is hè? Gewoon even afwachten. Doe een slaapje tussendoor misschien.'
Ik schudde mijn hoofd en beet mijn tanden op elkaar tegen de borrelende pijn. 'nee, maar papa wil je wel wat doen? Het staat daar, op het briefje.' Ik wees in de richting van waar Gabriël ergens bezig was geweest. 'Wat is dat?' hoorde ik mijn vader meer tegen zichzelf dan tegen mij mompelen.
Enkele minuten klonk het kommetje, gebrom van mijn vader en het knisperen van het papiertje. Toen kwam hij mijn kant weer op en plofte hij naast me op het bed. 'Moet je dit drinken?' Ik knikte met een zwakke glimlach. 'Het smaakt minder erg dan het ruikt en het helpt echt.'
Mijn vader hielp me het op te drinken. Vervolgens zette hij het kommetje een eind bij ons vandaan want 'dat stinkspul hoef ik niet in de buurt te hebben.' Hij kwam naast me op het bed zitten en sloeg een arm om me heen. 'Je koning heeft het gewonnen,' zei hij plagend en ik sloot mijn ogen. 'Natuurlijk,' fluisterde ik.

Ik keek geconcentreerd rond of er niemand ons volgde of dat niemand ons tegemoetkwam. Ik twijfelde of Myra wist waar ze heen ging, maar we reden tenminste weg bij die gevangenis. OP dit moment was de pijn even weg. De adrenaline en nachtschade hadden het weggenomen.
'Wacht,' riep ik ineens en ik luisterde goed. 'Hoorngeschal. Óns hoorngeschal!' Ik wees in de richting ervan. 'We moeten die kant op, maar ons niet op het veld begeven. Straks doden de terugkomende soldaten ons nog.' Ik sloeg mijn arm wat strakker om haar heen. Het zou goed komen! We hadden gewonnen.

Het was voorbij. Duidelijk voorbij. De vijand zou zich nu overgeven, niets zou meer baten. Hij had uitgelaten moeten zijn, maar de gedachte vervulde hem met een gevoel, iets onvervangbaars te hebben verloren. Zoveel doden, God, zoveel doden, en waarvoor?
Terug op de plek waar de strijd even tevoren was geleverd, was de rust ook teruggekeerd. De vijandelijke soldaten, ontdaan van hun leidinggevenden, waren ontwapend en gevangen genomen. Gabriël slaagde erin zijn stem te beheersen. Hij gebood de doden van de vijanden in een groot massagat te begraven en hun eigen doden mee te nemen naar Dennister. Zijn ogen gleden over zijn jongens, vermoeid maar triomfantelijk als ze eruit zagen: een stel bleke spoken in doorgezwete en smerige uitrustingen. Ze volgden hem terug naar Dennister.
De regen hield op en er kwam warempel een zon, alsof ook de ster hun overwinning wilde beschijnen. Al gauw dampten de paarden en de mannen alsof ze in brand stonden. Nog even volhouden, Gabriël, dacht hij bij zichzelf. Wazige vlekken dansten voor zijn ogen. Nog even volhouden. Volhouden tot de stad, totdat hij bij Evesa was. Hij voelde zich misselijk en oneindig zwak. Papkind, sprak hij zichzelf kwaad toe. Houd het vol, verdomme, houd het vol!
Met klepperende hoeven reden de ruiters en de volgende voetsoldaten de poorten door, de brede straat van Dennister op. Een waanzinnig gejuich en gezwaai begon: alle inwoners van de stad schenen zich te verzamelen. Allemaal hadden ze bloemen. Rozen en andere bloemen regenden op hen neer, langs hun gezichten, op hun paarden, hun wapens. Gabriël voelde zich verward en verrukt tegelijk. Eigenlijk is het niet eerlijk, dacht hij; hoeveel doden er wel niet gestorven waren voor deze zinloze oorlog, waarom die vrolijkheid? Maar hij vergat dit toen hij voor zich de donjon op zag doemen, een eind in de verte weliswaar, maar hij was er. Geen vijanden die binnen waren gedrongen, geen bloed vandaag dat door de straten vloeide. Evesa zou er zijn. Myra en Michael zouden terugkomen. Niemand zou meer iets te vrezen hebben…

Het hoorngeschal sneed als een mes door haar gedachten heen en ze had haar hoofd opgeheven als een hond die de jacht ruikt. Vreemd genoeg voelde ze zich niet eens opgelucht. Weer de zoveelste oorlog, weer de zoveelste massaslachting. En waarvoor? Je zou toch sterven. Sommigen hadden dat nog niet door, maar het leven had nu eenmaal geen zin. Wat blijft erover als je dood bent? Bezit. Bezit, daar draaide de wereld nu eenmaal om… En wat hadden ze ermee gewonnen?
Vermoeid hielde ze de teugels in en draaide het paard om naar links, richting het hoorngeschal. Ze zouden vanzelf wel op een weg stuiten die hen naar Dennister zou brengen: zover zaten ze blijkbaar niet van het kasteel af. Met een kreet om het dier te bemoedigen spoorde ze het paard aan, zodat modder rond de hoeven opspatte. De regen was godzijdank wel opgehouden. Zonnestralen filterden door het bladerdak heen. Zonder enige overgang zaten ze plotseling buiten het woud en draafden over akkerland: heel in de verte lag het kasteel. Opnieuw God zij gedankt, dacht Myra terwijl ze moeite moest doen om op de ongezadelde paardenrug te blijven zitten. Ze voelde zich zo slap als een dweil. Nog even en ze waren in veiligheid.

Ik glimlachte zwak toen het kasteel ion de verte voor ons opdoemde. Zachtjes legde ik mijn hoofd op de schouder van Myra neer en ik sloot mijn ogen. Het zou goed komen. We zouden veilig zijn, weer terug tussen de stadsmuren, zelfs tussen de kasteelmuren.
Plotseling hoorde ik de stenen onder de hoeven van het dier en verbaasd opende ik mijn ogen. Waren we nu al weer terug in de stad? Ik tilde mijn hoofd op en keek verbaasd de stad rond. Het was feest. Mensen dansten en zongen en het bier werd rijkelijk geschonken. Ik had er echter geen zin in, ik wilde terug naar het kasteel. Naar het bed en slapen.

Ik kon niet meer wachten van de spanning. Ik bleef maar tegen mijn vader aan zeuren totdat hij me eindelijk oppakte en me mee de kamer uit nam. 'Je bent wel heel erg gek op die jongen hè?' vroeg hij me met een vriendelijke en opgewekte ondertoon. Ik knikte zacht en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan.. 'Ja papa, hij is mijn alles. Met jou samen.' We kwamen nog niet beneden of ik hoorde allemaal mensen buiten en mijn hart maakte een sprongetje. 'Breng me naar buiten.'
Ik sloot mijn ogen en luisterde extra goed of ik hem niet ergens hoorde of ik Rover niet herkende. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar toen hoorde ik hem. 'Evesa.' Zijn stem klonk vermoeid. 'Wat doe je buiten?' Ik glimlachte en stak mijn armen uit om over gepakt te worden.

(Ik zal zo Gabby schrijven, maar moet nu even gaan, dusja :'))

Woest, uitgeput en verward tegelijk kon Myra alleen maar naar de feestende mensenmassa kijken. Even verderop was een gedrang van jewelste: ze zag enkele ridders, vermoeid, vies en vuil, maar zwaaiend: jaja, daar gingen de helden terug richting hun huis, onthaald als winnende gladiatoren in de oudheden…
Waarom was iedereen zo blij met zo’n spoedig einde van de oorlog? Zolang de verschrikkingen van de oorlog niet naar de stad en kasteel van Feltner zelf gebracht was, zullen ze zich opmaken voro de oorlog, ongeacht of ze nu leiderloos zijn en ongeacht de verschrikkingen die daarbij horen. Om aan deze ellende echt een einde te maken moet de nederlaag in hun kasteel zelf toegebracht worden. Net als iedereen wilde ook Myra dat er spoedig een einde aan de oorlog is gekomen, maar ze wilde niet dat de kiem voor weer een nieuwe oorlog blijft bestaan. Ja, de oorlog was gewonnen, te vuur en te zwaard. Overwinning; noodlot, geschiedenis, victorie, glorie, allemaal woorden die je overal zag en hoorde. En natuurlijk gaf niemand er een bliksem om dat er een onschuldige jongeman haast dood was gemarteld en elk moment het kon begeven van zijn wonden en van het paard af zou kunnen vallen, dood, terwijl iedereen maar bleef feesten en zingen…
Ze voelde zich als een rots zo zwaar, waar grote blokken van afrolden toen ze haar rug rechtte en het paard aanspoorde, geluidsloos splinterend en vallend in een eindeloze hoop vuilnis en stof, terwijl het uitgelaten geschreeuw en gefeest van de menigte maar doorging… En plotseling werd ze razend. Haar zenuwen begaven het en ze wist het. ‘Aan de kant, smerige rothonden!’ gilde ze woest terwijl ze dodelijk vermoeid in de flanken van het arme paard schopte dat schichtig door de mensenmenigte draafde. Geschrokken deinsde de mensen aan de kant. ‘Opgedonderd, driedubbelovergehaalde godvergeten rotzakken… Dat vinden jullie leuk heh, over de lijken van anderen feestvieren en bier zuipen, aan de kant, stommelingen! Ik heb hier een gewonde! Smerige hufters, ga uit de kant, val toch allemaal dood!’
Ze voelde de tranen over haar wangen lopen en ze beefde van top tot teen. Ze moest opschieten, ze moest hier weg, anders zouden haar zenuwen het compleet begeven, dat voelde ze. En ze moest nog even volhouden tot het kasteel, tot Michael in veiligheid was met hulp…

De menigte bestond grotendeels uit vrouwen en kinderen, maar ook uit veteranen met krukken of oudere mannen. Velen waren in de rouw gekleurd, maar iedereen scheen feest te vieren. En de bloemen bleven maar regenen... Zoveel dat de ruiters op het laatst over een geurig, bont bloemenkleed marcheerde.
De donjon doemde op als een oase van rust, omgeven door kastanjebomen en zijn weide tuinen. De menigte en zijn andere ruiters werden achtergelaten bij de hekken, zodat alleen Gabriël nog doorstapte op Rover, het eigenaardige gevoel belevend te dromen. Straks zou hij bij Evesa wezen, herenigd na het gevoel eeuwen...
Uiteindelijk zag hij haar, gedragen door haar vader. Vermoeid glimlachte hij heb beiden een begroeting toe. Wat zou hij eruit moeten zien, bloederig, smerig en oneindig vuil als hij was, hinkend als een oude vent met die zwartgevederde pijl uit zijn bovenbeen...Hij zei de begroetingswoorden en beantwoordde haar glimlach, zei het iets treurig. 'Ik kan je op het moment niet tillen, mijn liefste, ik zou je laten vallen aangezien mijn been een vijandelijke pijl in de weg stond. Ik ga zo even op zoek naar een geneesheer, maar eerst wil ik weten hoe het met jou gaat.' Hoe was het mogelijk dat hij dit alles zei? Zijn been voelde verdoofd kloppend, witgloeiend, brandend, afschuwelijk pijn... wat een pijn... Maar hij stond nog, leunend tegen Rover aan, terwijl hij een trillende handschoen ophield om Evesa over de wang te strijken. Ze zag er stukken beter uit dan vanmorgen, en dat deed hem goed, beter dan een medicijn het had kunnen doen.

De angst sloegme om het hart en bezorgd stak ik een arm naar hem uit. 'Is het erg Gabriël? Papa ziet het er erg uit. Ik wil niet dat hij tegen me liegt.' Een zacht gebrom, wat zowel ja als nee kon betekenen kwam uit mijn vaders mond. 'Gab... Gaat het echt?' Ik wilde het helemaal niet over mij hebben. Ik had de hele dag in bed gelegen. DE pijn was wel te doen geweest, maar Gabriël. Mijn lieve, leuke koning had zich op het slachtveld moeten begeven en dat had me diep bezorgd gemaakt. Ik wilde niet dat hij zijn leven op de waagschaal zette, al begreep ik dat het moest voor zijn volk.
'Ik ben oké. mIjn vader heeft dat papje voor me gemaakt en het me laten drinken,' zei ik maar om hem gerust te stellen. 'Maar als jij gewond ben, dan wil ik dat je eerst naar de dokter gaat hoor.' Ik beet even zacht op mijn lip. Het was moeilijk in te schatten hoe erg het was, maar om nou zijn wond te voelen ging een beetje ver.

Lichtelijk verbaasd keek ik op naar de tierende Myra en ik tilde mijn hoofd op. 'LIefje, doe eens rustig.' Ik glimlachte ongemakkelijk naar de voorbij komende mensen en keek toen weer naar Myra. En ach, ik kon het haar ook niet kwalijk nemen. Ze had het ook gewoon even gehad. Ze moest ook gewoon even bijkomen van wat er allemaal was gebeurd en het kwam er nu gewoon even op deze manier uit.
Ik was blij toen ik eindelijk van het paard af werd geholpen en richting kasteel werd gebracht door twee mannen die me aan beide kanten ondersteunden. 'Oh MIchael, Myra.' De stem van de vader van Evesa klonk. 'Zijn ze terug?' De stem van Evesa. Ik keek verbaasd op, maar glimlachte naar de drie. 'We zijn wel oké, maar ik wil eerst graag naar de dokter,' was mijn korte verslag.

Oké, even snel gedaan :$ Ik wilde ook gaan slapen haha.

Er was geen kwestie van dat ze een vast omlijnd plan in haar hoofd had; integendeel – ze had er geen flauw idee van wat ze zou moeten doen – en wat ze zou kunnen doen. Voorlopig was haar enige zorg Michael in zorgzame handen overdragen voordat hij, verzwakt door de wonden als hij was, van het paard zou rollen.
Door alle drukte heen reden ze door de binnenste poort en als door een goddelijke hand weggeveegd, heerste hier een oase van rust. Er waren slechts weinig mensen te zien en Myra schonk geen aandacht aan hen. Ze zagen eruit als poppetjes met witte plaatjes als hoofden, die mechanisch voorbij gingen en verdwenen in een mist, terwijl het paard erdoor stapte, tot het einde, het einde...
Ze moest even bewusteloos zijn geweest of misschien in slaap zijn gezakt, toen een stem als een mes door haar ziel heen sneed. 'Oh Michael, Myra.'
Ze hief haar hoofd op en het eerste wat ze bemerkte was dat Michael niet meer op het paard zat maar ondersteund werd door twee mannen, en naar de donjon geleid werd. Het tweede wat ze ontwaarde door het rode floers waar ze doorheen tuurde, waren Evesa, haar vader en Gabriël. Een blos van vreugde verscheen op haar bleke wangen. ‘Godzijdank,’ murmelde ze vanuit de grond van haar hart, terwijl ze de teugels liet vieren. ‘Jullie leven nog.’

Een schorre maar uitbundig gelukkige lach weerklonk toen Myra en Michael op het toneel waren verschenen. Gabriël omhelsde zijn vriend en schilddrager zo goed en zo kwaad als het kon. Daarna legde hij zijn hand in Michael’s nek en raakte met zijn voorhoofd dat van zijn vriend aan. Het was een klein, intiem gebaar van vriendschap en respect. ‘Blij jullie te zien,’ sprak hij, en grinnikte toen, dodelijk vermoeid. ‘Kom, laten we dan eens samen een geneesheer opzoeken. Je ziet eruit of je die wel kunt gebruiken.’
Hij liet zichzelf ondersteunen door een wachter en hinkte zo, met een geruststellend woord naar Evesa, de donjon binnen. Vreemd genoeg was de pijn weggeëbd tot een dof, ellendig en brandend gevoel, maar enigszins dragelijk. Waarschijnlijk kwam dat door de reden dat ze alle vier levend en wel herenigd waren, dat de oorlog voorbij was en bovenal dat Evesa nog leefde en herstellende was.
Eenmaal bij een geneesheer werd zijn wapenuitrusting en harnas verwijderd, zodat de pijl verwijderd kon worden. Hij zat niet diep in het been en had geen vitale delen geraakt, geremd als het wapen was door de maliënkolder. Er was een stuk stof als verband omheen gewikkeld en daarmee was de kous af, zodat Gabriël met een houten stok als een oude man door de gangen in de donjon hinkte, op weg naar Evesa, Michael en Myra, om te kijken hoe die het maakten.

Ondanks mijn mopperen tegen mijn vader, bracht hij me stug terug naar de kamer. 'Nee, je bent er lang genoeg uit geweest. Iedereen is veilig, je gaat je bed weer in.' En daarmee was de kous dan ook af.
Al snel stopte mijn vader me in, gelukkig enigszins ineen zittende stand. Ik bemerkte dat ik de hele tijd een glimlach op mijn gezicht had en sloot mijn ogen even. We waren allemaal heel, of althans, allemaal in leven. Gabriel, Michael en Myra.
Ik opende mijn ogen weer toen ik de deur open hoorde gaan.

Ik was blij Gabriël weer te zien en glimlachte mijn vriend even toe. 'Je moet me straks maar vertellen hoe het ging net,' zei ik en ik gaf een klein gebaar met mijn hand. TOen brachten de mannen me verder en ik ging op één van de bedden liggen. Het duurde even voordat iemand me kwam helpen - er waren meerdere mannen gewond en ik was nou niet de koning. Uiteindelijk kwam er iemand bij me. Hij bekeek mijn wonden grondig en er kwam aardig wat verband om mijn hele lichaam te zitten. Ook werd nog eens naar mijn arm gekeken, maar uiteindelijk werd het op dezelfde manier weer netjes ingepakt. Er werd echter alleen nog wat klei omheen gedaan om het te versterken.
Ik moest even weggesukkeld zijn, maar ineens hoorde ik de stem van Myra naast me. 'Hé,' glimlachte ik zwakjes. 'Ben jij ook oké?' Ik kwam moeizaam overeind en keek even rond. 'Laten we naa rboven gaan. Kijken bij Evesa en Gabriël.'

En zo strompelde Gabriël door de gangen van het grote gebouw. Er was weinig meer over van de ooit schitterende donjon. De muren van besmeurd van de pas gewoede strijd, donkere vlekken op de stenen: er hing een bedompte sfeer en een vochtige lucht. Door de kieren van de dichtgeslagen luiken woei met een regelmatigheid regen naar binnen, die (natuurlijk, Engeland kan weinig zonder regen) weer begonnen was. De schemering begon in te vallen.
Tot zijn grote ergernis maakte hij een ritmisch geluid tijdens het lopen op de stoffige tegels. Eerst de vastberaden klak van zijn linkerhak, dan de plof van zijn wandelstok, dan het slepende geschuif van zijn rechtervoet, met de jengelende pijn in zijn bovenbeen. Klik, plof, pijn. Dat was op het moment het ritme van zijn voortbewegen.
De besmeurde monotonie van de gang werd onderbroken door de houtbesneden deuren. Nog even, en dan was er zijn vertrek, met Evesa weer, hij zou de deur openen en zij zou er weer liggen, bevallig op het bed, hij zou de kamer binnenstappen bij het knapperende haardvuur en… Zijn gedachtegang werd onderbroken door de trap. Omlaag is erger dan omhoog. Dat is een gezegde dat hij weldra snel zal ontdekken. Op weg omhoog val je nooit bijster ver. Vóór zijn verwonding had hij (uiteraard) nooit veel last gehad van trappen. Integendeel. Drie treden tegelijk en blijmoedig doorlopen. Nu was dat onmogelijk.
Tien treden, uit steen gehouden, met een eens donkerrode loper die nu opgedroogde bloedvlekken vertoonde. Geen leuning, niets om je aan vast te houden. Hij voelde geen behoefte om te keren en een andere weg te zoeken door het doolhof. Tien vijanden. Een uitdaging.
Zijwaarts als een krab begon hij aan de trap. Eerst de stok, dan de linkervoet, dan de rechter, met meer dan gebruikelijke pijn als zijn rechterbeen zijn gewicht moest dragen, en begeleid door een hardnekkige steek in zijn nek. Waarom krijg ik pijn als in mijn nek als ik de trap af ga? Draagt mijn nek mijn gewicht? Is dat zo? Maar de pijn was er.
Vier treden van onder bleef Gabriël even staan. Hij was er bijna. Zijn hand trilde op de wandelstok. Hij haalde diep adem en zette de volgende stap. Zijn enkel begaf het met een angstaanjagende draai en hij viel voorover, draaide, kronkelde, terwijl zijn geest een smeltkroes van afgrijzen en wanhoop werd. Als een dronkaard struikelde hij naar de volgende tree, zijn nagels krasten langs de marmeren muur en hij vloekte gesmoord. Jij stomme, stomme rottrap! Zijn stok kletterde op de vloer. Hij worstelde zich naar beneden en merkte dat hij op de grond terecht was gekomen en als door een wonder nog overeind stond.
En daar had je het. Dat verschrikkelijke, prachtige, langgerekte gevoel tussen het moment dat je je teen stoot en het moment dat je de pijn gaat voelen. Terwijl hij met opeengeklemde kaken beneden onder aan de trap stond en de adem hem in de keel gierde, kreeg de koning een tintelend voorgevoel. En ja, daar was de pijn. Onbeschrijfelijk, een brandende stuiptrekking over de rechterkant van zijn lichaam, van voet tot kaak. Zijn lichaam trilde van de inspanning om te blijven staan, en uiteindelijk ging het voorbij. Hij bukte moeizaam en pakte de stok op. Wel, hij leefde nog, en belangrijker, hij was nu bijna bij de deur van zijn vertrek.
Hij strompelde voort naar de kamer aan het einde van de gang en ging de deur door in een kleine, gerieflijke ruimte waar het haardvuur brandde en goudkleurig licht de donkergrauwe nacht-kleur verving. Het vuur wierp vloeiende schaduwen in alle hoeken.
Hij hinkte de kamer in richting het bed en ging daarop zitten, de stok zorgvuldig tegen de bedrand zettend. Hij glimlachte vermoeid een begroeting tegen Evesa’s vader en richtte zijn aandacht toen op het meisje, haar hand vasthoudend en er een kus opdrukkend. Zijn snelle ademhaling had hij weer onder controle. ‘Je ziet er stukken beter uit dan toen ik je achterliet, mijn liefste,’ sprak hij zacht, teder.

‘Ben je daartoe in staat?’ Myra’s stem was weifelend en bezorgd toen Michael overeind kwam en voorstelde Evesa en Gabriël op te zoeken. Ze keek naar zijn hals, de basis van zijn keel, de kleine holte tussen de twee rechte sleutelbeenderen. Krassen en blauwe plekken, sommige wonden begonnen littekens te worden, merktekens tot in het graf. Haar ogen gleden langs elk detail, volgden de gebeeldhouwde lijn van zijn kaak, de stevige vlakken en fijne botten van een gezicht dat zo knap was dat zelfs een adellijke jonkvrouw een zucht zou hebben geslagen. Maar ook hier, de krassen met geronnen bloed, de blauwe plekken, het vuil. Langzaam volgden haar duimen de lijn van zijn jukbeenderen en gleden over de bogen van zijn wenkbrauwen. Ze voelde hoe ze smolt toen hij zijn scherpe, smaragdgroene ogen weer op haar richtte, groen als een bosmeer met de weerspiegeling van de bladeren, diep als een oceaan.
Ze sloeg zijn gezonde arm om haar schouders heen voor steun en zo liepen ze samen de ellenlange draaiende trappen en gangen op richting het Koninklijke vertrek waar ze ongetwijfeld Gabriël en Evesa zouden vinden.

Ik zag de liefkozende blik in haar ogen en drukte een kus op haar haren voordat we begonnen aan onze tocht naar boven, naar de koninklijke vertrekken en niet ver daarvandaan, onze kamer. Het ging niet snel, maar uiteindelijk kwamen we boven. Ik hijgde lichtjes, de trappen waren een stuk zwaarder geweest dan anders, maar we hadden ze overwonnen. Bovenaan stond ik even stil om op adem te komen. Een zwakke glimlach naar Myra. 'Slechte conditie, hmm,' zei ik haar plagend. Toen knikte ik weer en we vervolgden onze weg naar de kamer. Het was alleen nog een gang en die hadden we ook snel gehad.
Myra klopte aan, waarna ze voorzichtig de deur open duwde. 'Hé, hé.' We liepen naar binnen en ik liet me meteen op de stoel neerzakken die dicht bij het bed stond. Een diepe zucht, gevolgd door een grote glimlach. 'We zijn aangekomen hoor.'
De vader van Evesa kwam in beweging - hij had bij het raam gestaan met de handen onhandig naast het lichaam. 'Meisje, doe rustig aan. Ik ben in de buurt.' Hij kuste haar voorhoofd even en keek een moment lang naar haar. Het duurde niet lang, maar het was genoeg om de gelijkenis van de twee goed te kunnen zien. Van voor had ik het nog niet zo goed gezien, maar nu ik hun profielen zag, zag je duidelijk dat Evesa zijn dochter was. De neus had dezelfde vorm, evenals de kin en tussen de grijze haren van haar vader, zag ik de haarkleur van Evesa tegemoet komen.

Ik zocht naar de hand van Gabriël en kneep hier zacht in toen ik deze eindelijk gevonden had. 'Mijn vader heeft de hele dag goed voor me gezorgd,' zei ik zacht. Een betere verpleger kon ik me niet wensen. Ik glimlachte even breed.
De deur ging weer open en k hoorde Myra en Michael binnen komen. 'Hé,' zei ik. Ik hoorde de twee binnenkomen, een mengsel van gehijg en onhandige voetstappen op de vloer. Uiteindelijk zakte er één van de twee neer op de stoel wat gekraak opleverde.
Ik wilde wat zeggen, maar mijn vader kwam naar me toe. 'Kom je morgen weer?' 'Ja natuurlijk.' Een snelle haal door mijn haren. Toen verliet hij de kamer.

Haar schepster mag dan wel geen verstand hebben van fytotherapie, Myra wist dat wel, zodat ze, toen ze de kamer binnen was gekomen, als enige niet fysieke gewonde, gelijk haar kruidenbuidel begon te ontleden en een papje begon te maken voor Evesa, aangezien de rest al op was. Ze zocht de kruiden bij elkaar toen haar ogen op enkele besjes vielen. Ze waren al wat gedroogd en Myra had haar hoofd niet bij eventuele bessen zodat ze ze in eerste instantie negeerde, toen ze besefte wat het waren. Blauwe bosbessenvruchten.
In een plotselinge ingeving zocht ze haastig door de andere kruiden, toen ze enkele gedroogde bloemetjes tevoorschijn toverde: Euphrasia. Of, in volksmond; ogentroost.
Zorgvuldig en onopvallend maalde ze de vruchten en bloemen en mengde ze door het kruidenmengsel. Ze had de planten veelvuldig gebruikt bij oogontstekingen en verminderd gezichtsvermogen, maar ze had nog nooit gehoord dat het complete blindheid zou oplossen. Maar niet geschoten was altijd mis...
Na het kommetje met de kruidendrank aan Evesa te hebben gegeven schonk ze hen allemaal een mok met rustgevende kruidenthee in ('Deze thee kunnen we volgens mij allemaal wel gebruiken: rustgevend voor de geest, versterkend voor het lichaam.') en ging toen vlakbij het haardvuur zitten met opgetrokken knieën, gesloten ogen en haar handen warmend aan de mok kruidenthee. Wat een rust in dit vertrek, met het knapperende haardvuur, het getik van de regen buiten, de schemering en de rest van de wereld buitensluitend...

'Het vertrek hiernaast is ongeschonden gebleven,' doorbrak Gabriël na een tijdje de stilte, nippend van de kruidenthee, die smaakte naar versgehakte dennentakken en een warmte door zijn gehele wezen liet stromen. Hij zoog een moment op zijn tandvlees. Zijn been bonsde door de inspanning van de val van de trap zopas, maar hij negeerde het. 'In dat vertrek zouden jullie straks kunnen rusten, aangezien hier maar één bed is, en ik zie geen reden om ons allen in een hemelbed te proppen, een stelletje armetierige gewonden als we allemaal zijn.' Hij schraapte zijn keel en richtte zijn donkerblauwe ogen op Michael. 'Maar vertel eerst, wat is er allemaal met jullie gebeurd, wat is er gebeurd dat jullie zo weg bleven en jij zo toegetakeld bent? Is het correct dat jullie gevangen gehouden werden?'

Ik had Gabriël, zodra mijn vader het vertrek uit was, aan zijn arm getrokken en hem zo gedwongen om bij mij op het bed te komen zitten. Ik had hem gemist, net als Myra en Michael trouwens. Zachtjes legde ik mijn hoofd op zijn schouder neer, om deze alleen maar even op te tillen om het kruidenmengsel van Myra op te drinken. 'Hmm, het smaakt anders,' mompelde ik. 'Lekkerder.'
Ik sloot mijn ogen en genoot van de rust die heerste in de kamer. We waren weer allemaal bij elkaar en Myra had voor ons allemaal wat gemaakt. Ik rook even aan de thee van Gabriël en glimlachte zwakjes. Volgens mij had Myra ook thee voor mij gezet, maar ik kon dat nog niet vasthouden, drinken deed ik altijd met twee handen om niet te knoeien.

'Helaas correct ja,' zei ik en ik wierp een blik op Myra en glimlachte bemoedigend. 'Ze zagen ons in het bos en namen ons mee. Ik had het koninklijke zegel nog bij me, dus helaas geloofden ze ons niet toen we zeiden dat we nergens iets vanaf wisten...' Ik keek even naar Evesa die het gelukkig overleeft had zonder ons, zonder de kruiden. 'En nouja, ze probeerden informatie uit me te halen, maar ik heb mijn mond gehouden. Dat heb ik alleen een beetje moeten bekopen.' Ik haalde lichtjes mijn schouders op, keek naar Myra en toen weer naar de twee op het bed. 'Evesa ziet er goed uit. Blijkbaar ben je ook sterk genoeg zonder de kruiden.' Een verbaasde blik was het gevolg. 'We kregen kruiden opgestuurd, met een kraai. Die zat ineens op ons bed.'

Verzadigd van de intense rust die hen omgaf, lag ze als verdoofd van de warmte en rust te genieten. Ze begon aan thuis te denken, de weinige herinneringen die als dode bladeren door de schedel fladderen, de groene eiken en de nooit aflatende wind, de velden braamstruiken en de kou… Ze wist er zo weinig meer van. Vooral na alle jaren die ze alleen was geweest en nu door de jaren samen met degenen waar ze nu mee in een vertrek was waren haar herinneringen vervaagd tot voorbije schaduwen.
Opeens schrok ze op. De woorden waren straal langs haar heen gegaan, maar toen de woorden Evesa en kruiden vielen was ze weer helder en vlogen haar ogen open en verslikte ze zich in de kruidenthee. Even probeerde ze met haar blik Evesa onder de grond te hypnotiseren, maar toen haar vriendin, waarom zou ze het ook niet gezegd hebben, Michael verbaast weerwoordde dat er een kraai was gekomen, scheen het Myra toe dat haar innerlijk in brand stond. Nu, na net het geluk te hebben hervonden weer levend en wel herenigd te zijn, nu… Ze beet zo hard op haar lip dat ze bloed proefde. Ze morste de hete thee over haar hand terwijl ze de mok naast zich neerzette. Haastig stond ze op. ‘Het wordt wat warm hier. Ik ga maar eens kijken naar ons slaapvertrek,’ brabbelde ze met een hese stem en liep snel de kamer uit, de zware deur achter zich dichtduwend. Met een hart dat tegen haar ribben dreunde als een hamer liep ze met gezwinde pas de gangen over, verblind door tranen. Hopelijk dat Michael zo verzwakt was dat hij me niet zou kunnen of willen volgen, dacht ze verward en in paniek. Hij zou boos worden, hij zou het niet begrijpen maar bovenal, ik wil hem niet pijn doen, hij die sterk genoeg was geweest zijn mond te houden toen hij haast doodgemarteld werd, ik die te laf en te slap was om…

Gabriël was met beide benen op het bed gaan zitten. Hij had zijn zware mantel afgegooid, zijn laarzen uitgetrokken met Evesa dicht tegen zijn borst aangedrukt in zijn sterke armen, luisterend naar het gepraat van Michael en Evesa en ondertussen denkend aan helemaal niets. Hoe was dat nou weer mogelijk? In het verleden tijdens veldslagen of zelfs maar simpele mêlee’s waar ridders door zijn hand verwond waren geraakt had hij rillingen na gehad. Hij had dan getrild alsof hij koorts had, soms zelfs nachtmerries gehad. Maar nu… had hij eindelijk een kracht gevonden, iemand, een jonge vrouw, die sterker was dan alle haat en dood?
Al was Myra haast weggedommeld, de woorden drongen nog goed door Gabriël door en hij besefte meteen al hoe de naad in de kous zat, al hoopte hij  niet dat Michael dat door zou hebben. Hij hoopte maar dat die kraai door iemand anders was gekomen, op een andere manier...
Hij vloekte gesmoord terwijl hij Myra nakeek die het vertrek uitliep. Evesa werd wat dichter tegen hem aangedrukt. Een afschuwelijke gedachte viel hem in. Die maakte zijn bloed koud en zijn handen slap. Wat als Evesa, toen, de avond dat ze gewond was geweest, wat als… Er waren toen ook soldaten de donjon binnengedrongen. Er waren verhalen gedaan van vrouwen en jonge meisjes, onteerd en ontucht, onbeschermd gelaten in een kasteel, prooi voor vijandelijke smeerlappen – Evesa! Hadden ze haar ook niet –
Hij draaide haar om zodat hij haar gezicht kon zien. Zijn handen legde hij op haar wangen neer zodat ze haar gezicht niet af kon wenden. ‘Evesa,’ sprak hij dwingend, ademde hij haast eerder, zijn stem overheerst door ongerustheid, verwarring, woede, haast paniek. ‘Zeg me en lieg alsjeblieft niet tegen me, geen man heeft jou ooit iets aangedaan, die avond toen je gewond raakte?’

Het duurde even voordat ik nou precies begreep wat Evesa zei. Verbaasd keek ik opzij naar Myra die haastig opstond, thee knoeide op het dure tapijt en de kamer verliet. Een bleef ik zitten en ik bekeek de twee op het bed, toen ik besefte wat er was gebeurd. Zonder iets te zeggen, schoot ik overeind en ik beende naar de deur toe. 'Myra!' bulderde mijn stem en ik liep haar haastig achterna om haar met mijn goede hand bij de pols te pakken. De pijn was even helemaal weg. Mijn lichaam werd gevoed door emoties van haat, geestelijke pijn en verdriet. Wat hadden ze met haar gedaan? Waarom had ze dit gedaan en waarom had ze verdomme toch gelogen!
Ik trok haar bij me en keek haar strak in de ogen. Ze huilde... Even moest ik mezelf herpakken en ik sloot mijn ogen kort. 'Waarom..?' vroeg ik toen heel langzaam, en op een bijna emotieloze toon. 'Mijn God Myra, waarom toch? EN waarom heb je er ook nog over gelogen?'

Ik fronste verbaasd toen ik Myra weg hoorde lopen, maar ontspande weer toen Gabriël zijn handen op mijn gezicht legde. Ik wilde glimlachen, maar zijn vraag was helemaal niet leuk. 'Wat..' Ik dook in elkaar door de bulderende stem van Michael en greep toen meteen naar de wond in mijn borst. 'Auw,' fluisterde ik en ik wreef even in mijn ogen om de opkomende tranen weg te krijgen.
Het zakte gelukkig weer snel en ik legde mijn hoofd neer op zijn schouder. Ik dacht na over zijn vraag en over wat hij daar nou eigenlijk mee bedoelde. Ik bedoel, ik was toch gewond. Waarschijnlijk hadden mannen dat gedaan. Toen greep het me echter en ik schudde geschrokken mijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet.' Mijn ogen werden groot en ik richtte meop. 'Heeft iemand Myra iets aangedaan?'

Elk moment had ze het vreemde gevoel een pijl in haar rug te verwachten terwijl ze door de gangen ijlde. De tranen stroomden nu over haar wangen zonder dat ze er iets aan kon doen. Ze wist niet waar ze geen ging, ze vroeg het zich ook niet af; ze had maar één idee: ze wilde de afstand tussen haarzelf en Michael zo snel mogelijk vergroten, en dat in wel de kortst mogelijke tijd.
Toen dreunde haar naam door de gangen en maakte ze haast een luchtsprong van schrik. Voordat ze het wist was Michael bij haar (hoe had hij ooit zo snel kunnen lopen?) en had haar vastgepakt zodat ze geen kant meer op kon. Met een ruk vloog haar hoofd achterover, alsof ze geslagen was. ‘Waarom?’ Haar stem klonk hoog en gespannen, door de tranen heen schitterden haar ogen kwaad. ‘Waarom? Wat denk je? Ik had geen keuze of Evesa zou sterven. Denk je dat ik het wilde? Denk je dat ik sterk genoeg ben om ongewapend een man te weerstaan? Denk je dat, Michael?’
Ze sidderde nu van top tot teen, voelde zich haast duizelig van woede worden, terwijl de tranen maar bleven stromen zonder dat ze ze kon stoppen, totaal over de rooie. ‘“Als iemand aan jou wil komen, zullen ze eerst langs mij moeten komen,” had je gezegd. Je was er niet geweest. Je had, evenals ik, niets kunnen doen, niets! En dan durf je over waarom te spreken! Laat me nu alsjeblieft los!’

Zijn blik was strak, bleef op haar gezicht gevestigd, ongenaakbaar haast. Zijn ademhaling ging sneller dan normaal: ze antwoordde niet gelijk, betekende dat dan.., had ze gezwegen, was ze bang, wat –
De opluchting waarmee hij zag dat ze geschrokken haar hoofd schudde als ontkenning, laat zich makkelijker indenken dan beschrijven. ‘Godzijdank,’ mompelde hij en zijn harde blik verdween, terwijl hij haar tegen zich aandrukte, voorzichtig weliswaar. ‘God zij gedankt.’
Hij hief zijn hoofd weer op en drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd aan. Als antwoord op haar vraag: ‘Ik hoop het niet, maar ik vrees het ergste…’En terwijl Michael bulderde buldert hier ook een vader aan de andere kant van de computer, dus ik moet maar even gaan helpen met het eten koken voordat ik onterft word. :’)

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en dacht aan die arme Myra die waarschijnlijk door een man... Ik kon er niet eens aan denken wat ze met haar hadden gedaan. De tranen sprongen me weer in de ogen, maar nu niet van de pijn in de huid van mijn borst, maar van de pijn in mijn binnenste borst, de plek waar mijn hart zat. Tranen begonnen over mijn wangen te lopen en ik verstopte mijn gezicht in het shirt van Gabriël. 'Arme Myra,' fluisterde ik. 'Wat verschrikkelijk.. Wat erg...' Ik gleed met mijn hand omhoog en verborg mijn tranende ogen op deze manier.

Ik luisterde naar wat ze zei en voelde de machteloosheid toeslaan. Ze stond daar zo woest en wanhopig tegenover me. Ik liet haar arm los, maar niet om haar te laten gaan. Meteen sloeg ik mijn armen om haar heen. Mijn goede arm om haar middel, mijn begipste arm lag om haar schouders heen. Zacht, maar toch stevig drukte ik haar tegen me aan. 'Ik wilde niet dat ze.. Je...' stotterde ik en ik legde mijn gezicht in haar haren neer. 'Ik wilde je beschermen...' Ik bleef haar bij me drukken om haar rustig te maken en om mezelf te helpen. Alsof ik op deze manier al haar pijn kon wegnemen. Alsof ik haar zo kon beschermen tegen wat er ons nog stond te gebeuren en tegen wat er al was gebeurd. Ik wilde niet dat ze pijn had.
'Ik... Had het me verteld... Dan had ik ze wat gedaan. Ik had ze echt helemaal kapot gemaakt!' zei ik nu en de wanhoop klonk nu ook door in mijn stem. 'Ik.. Ik ga gewoon terug en maak ze alsnog allemaal kapot!' Ik liet haar los om haar meteen weer vast te pakken. NU teruggaan was gekkenwerk.

Hij voelde een steek van droefheid bij de gedachte aan het vrouwelijk wezen – wat ze eigenlijk mee moeten maken, gedegradeerd tot de tweede rang, altijd afgerekend op uiterlijk en aantrekkelijkheid, verminkt en verkracht wordend wanneer je met je ogen knipperde en nergens veilig deze dagen…
Hij drukte Evesa stevig tegen zich aan, sloeg zijn sterke armen dichter rond het meisje heen, zodat ze veilig in een conconnetje tegen hem aan kon zitten. Zij zou in ieder geval veilig zijn, hij zou haar beschermen, wat er ook zou gebeuren…
‘Ik zal degenen vinden die haar wat hebben aangedaan,’ beloofde hij Evesa al wist hij dat hij de belofte niet na kon komen, want hoe kon hij er ooit achter komen wie het gedaan had? Waarschijnlijk lag diegene al als een ontzield lijk ergens op het slagveld… Hij drukte zijn lippen op haar haren, liet ze afglijden naar haar voorhoofd, kuste haar tranen weg. ‘Huil niet liefste, nu is Michael bij haar… hij zal haar wel beschermen.’
Hij voelde medelijden met Myra, maar tevens doorstroomde een gevoel van geluk hem waar hij zich eigenlijk voor schaamde: Evesa was niks overkomen op dat gebied…

Haar betraande ogen dwaalden over zijn gestalte heen. Zelfs nu was hij zo lang en mannelijk en buitensporige mannelijke wezens maakten haar angstig; ze schenen een kracht en een vitaliteit uit te stralen die maakte dat zij zich weer zo veel kleiner, zwakker en ontzettend kwetsbaar voelde. Hij zag er sterk en ontzagwekkend uit, zelfs met zijn linkerarm in een mitella, en Myra zag de spieren van zijn schouders zijn linnen shirt deden spannen op een manier die haar bang maakte.
Even verzette ze zich dus woest toen hij haar tegen zich aanklemde. Haar vuisten roffelden tegen zijn borstkas aan, maar hij liet haar niet los, totdat ze uiteindelijk weerloos in zijn armen hing. Ze bleef nog uithuilen maar werd langzaam aan rustiger. Michael’s armen hielden haar stevig vast en dat was alles wat ze maar kon wensen op het moment – genoeg om haar zintuigen te kalmeren en alle pijnlijke gedachten te verjagen, in ieder geval voor dit moment.
Ze leunde tegen hem aan terwijl haar handen zijn shirt grepen. Onder de warme plooien van zijn linnen hemd voelde ze zijn hartslag, langzaam en krachtig. Zijn stem was echter vreselijk om aan te horen. Woede, pijn en verdriet streden om een voorrang, en de klank waarmee hij de laatste zin uitte joeg een rilling van angst over haar rug. Met een ruk hief ze haar hoofd op. ‘Nee, nee, Michael, mijn liefste, doe dat niet… Ik wilde niet dat je het te weten kwam, ik wilde je geen pijn doen, ze hebben je al genoeg verwond… Toe, blijf hier, het spijt me zo.’ Ze huilde nu niet meer, maar klemde zich aan hem vast alsof ze hem nooit meer los wilde laten. Haar gezicht, nog rood en nat van de tranen, hief ze naar hem op, terwijl ze op haar tenen ging staan en een kus op zijn lippen drukte. ‘Alsjeblieft, blijf hier, ik smeek het je.’

Ik keek haar in haar smekende ogen en luisterde naar haar stem. Uiteindelijk knikte ik. NU kon ik niets doen, misschien later. Als ik beter was, als ik de hulp had van Gabriël. Ik tilde mijn hand op en streek de tranen van haar wangen af en kuste toen haar lippen enkele seconden. 'Pff, laten we maar naar ons vertrek gaan. Ik ben toe aan wat rust...' Ik haalde diep adem en keek even rond. 'uhm...' Ik legde mijn duim en wijsvinger op het plekje waar je neus eindigt en je voorhoofd begint. 'Zeg jij even dat we op onze kamer zijn?' Ik knikte naar de deur van de koninklijke slaapkamer.

Ik werd wat rustiger door de beschermende armen van Gabriël. Ik wist dat mij zoiets als Myra was overkomen, waarschijnlijk nooit zou gebeuren, maar ik was zo verdrietig voor mijn vriendin. Mijn gedachten trokken ineens terug naar die ene avond. De man had me zomaar opgetild en als Myra er niet was geweest... Ik klemde het shirt van mijn prins, mijn koning in mijn handen. Myra had me toen beschermd en nu moest haar dit wel overkomen. En waarom? Waarom hadden ze dacht bedacht toen ik over de kruiden beg... Ik vergat even adem te halen om vervolgens weer uit te barsten in een hard huilen. Mijn hele lichaam schokte bij iedere ademhaling die ik deed. Ze had het meegemaakt voor mij. Om mij kruiden te geven!

Ze knikte en veegde de tranen van haar gezicht weg met de mouwen van haar jurk. Voordat zij wilde rusten wilde ze eerst wel een bad of in ieder geval een mogelijkheid zich op te frissen, want ze voelde zich ontzettend vuil; enkele dagen in een gevang maakten je er niet schoner op.
Haar eerste zorg was echter zacht de deur te openen van de koninklijke suite. Ze tuurde naar binnen en zag tot haar schrik (of ze hoorde het eerder) een overstuurse Evesa. 'Evesa!' riep ze dus ook bezorgd en stapte naar binnen, liep naar het bed toe en pakte de hand van haar vriendin. Ze wilde haar niet omhelzen wegens de wond en bovendien had Gabriël haar al stevig vast, wat haar enigszins goed scheen te doen, dus hield ze slechts de koude handen van haar vriendin vast. 'Evesa, toe, niet zo huilen. Het is allemaal weer goed.' Ze glimlachte even, al bereikte die haar ogen niet helemaal. Even overwoog ze de mogelijkheid te zeggen dat het allemaal een misverstand was geweest, maar schudde toen onwillekeurig haar hoofd. Ze wilde niet meer liggen. Ze wilde niet achteraf haar dierbaren pijn doen. Dus vertelde ze, naar waarheid dit keer: 'Ik... ik ben zulke dingen gewend.En denk je dat ik je had laten zitten terwijl ik een mogelijkheid had om je beter te maken? Iedereen zal hetzelfde gedaan hebben, want je bent een schat van een meid en ik wil je niet zo verdrietig zien.' Ze brabbelde van alles aan elkaar, alles om Evesa niet zo somber gesteld te krijgen, al wist ze dat ze het waarschijnlijk niet zomaar goed kon praten. Voorzichtig knuffelde ze haar vriendin en streek over het kuiltje van haar rug. 'Toe, alles is goed. We zijn met zijn vieren bij elkaar en nu zijn er twee sterke beren om ons te beschermen.'