Elementals

Ergens had ze wel verwacht dat hij zich niet zou laten kennen, maar stiekem had ze er wel om moeten grinniken als hij op het ontsmettingsmiddel had gereageerd. Ea legde de nu bruinige doek neer en ging in de EHBO kist op zoek naar een groot gaas om op de wond te plakken.
Zijn woorden deden haar amper opkijken, nog enige vorm van schrik opwekken. Luchtig haalde ze haar schouders op terwijl ze een gevonden gaasje boven de wond hield om te kijken of die groot genoeg was. 'Ik heb meerdere broertjes. Er werd nog wel eens een wond gevallen.' Liegen was als een tweede natuur voor haar. Ze hoefde vaak niet eens na te denken om leugens te bedenken die passend waren. Het moeilijkste was onthouden wàt ze tegen wìe had gezegd. Aangezien ze deze man na deze sneeuwstorm nooit meer zou hoeven te zien, hoefde ze het enkel de komende uren nog maar te onthouden.
Voorzichtig legde ze het gaasje op zijn been neer en plakte hem rondom vast. 'Dit zal beter moeten zijn.'
Ze keek naar hem op, haar blik zacht maar gereserveerd. Ze wilde hem vragen naar zijn been en brandwond, maar ze slikte de vragen in. Ze wilde hem niet weer boos maken.

Ze was stil en Berk dacht even dat het was gekomen door de ongemakkelijke herinnering die hij had opgebracht, maar toen hij naar haar opzij keek zag hij dat ze er helemaal niet meer was. Luvia stond stokstijf stil, haar handen om de mok heen en haar ogen enkel nog wit. Haar lichaam was er nog, maar haar geest moest heel ergens anders zijn. Hij had wel eens gehoord dat luchtlingen visioenen konden hebben, maar hij had daar nooit echt in geloofd. In dit korte moment, dat haar ogen weggedraaid waren en voordat de theemok uit haara handen gleed en richting de aarde stortte, besefte hij ineens dat het geen fabels waren geweest, maar feiten.
Met open mond keek hij Luvia aan die plots weer terug was en een zwak excuus eruit wurmde.
'Nee, nee.' Hij ademde de woorden, zijn blik vol verrassing nog steeds op haar gericht. 'Geen zorgen.' Hij keek opzij, zocht naar een doekje op het aanrecht en keek haar toen weer vol bewondering en met een plotselinge nieuwsgierigheid aan. 'Wat...' Hij bleef voor haar staan, was de thee allang vergeten. 'Waar dacht je aan?'

Luvia had gehoopt dat Berk nog nooit had gehoord van luchtvisioenen: liever dacht hij dat ze epilepsie had of gewoon een steekje los had, maar zijn gezichtsuitdrukking en wijd open ogen lieten merken dat dat niet het geval was. Voor een kort ogenblik schoot haar blik naar de deur en weer terug. Tussen de keuken en de woonkamer zat de gang – Wade zou hen niet gehoord hebben. Hij mocht dit niet weten. Ze opende haar mond om te liegen, wist niets te zeggen bij de aanblik van die groene ogen die haar in het vorige visioen zo liefdevol hadden aangekeken – en klapte haar mond weer dicht. Ze besloot maar een gedeelte te vertellen. ‘Ik… ik zag je dorp. Denk ik. Het was er... mooi. Groen.’
Ze kon niet meer in die ogen kijken en bukte zich om op te ruimen. Een scherf sneed in haar vinger en ze slikte een verwensing in. Ze was kwáád dat ze deze visioenen te zien kreeg. Alsof ze een dromerige tiener was die verliefd werd, zonder te bekommeren dat ze volwassen was en niet verliefd kón worden omdat ze verplichtingen had. Kwaad dat het lot haar een mogelijkheid liet zien op een happy ever after terwijl ze wist dat ze die niet verdiende. Niet totdat ze alles goed had gemaakt.
Ze legde het glas in een bakje. Wade moest zich later er maar om bekommeren of hij afval scheidde in deze grafhut van hem. Ze streek een lok uit haar gezicht weg, niet naar Berk kijkend. Ze dwong haar gezichtsuitdrukking naar een die ze vaak droeg als ze haar emoties niet kon binnenhouden, die van vrouwelijke zachtheid, iets dat bij William altijd hielp, bij alle mannen eigenlijk want ieder die Luvia kende was hetzelfde en waarom zou deze Thijmen een uitzondering zijn? Ze glimlachte en loog: ‘Ik weet niet wat visioenen betekenen. Ik krijg ze maar heel, heel af en toe.’

Wade zei niet vaak het woord, maar nu voelde hij zich genoodzaakt het te zeggen terwijl zijn vingertoppen over de rand van het gaasje gleden. ‘Bedankt.’ Het viel zelfs hem op dat het stijfjes klonk, maar daar moest Ella het maar mee doen.
Zijn ogen gleden van de toegedekte snee naar het gelaat van de vrouw voor hem. Haar blik was vriendelijk, maar gereserveerd. Altijd op een afstand. Alsof hij in een spiegel keek. In een opwelling die hij nog nooit had gevoeld, wilde hij met haar praten, haar horen spreken. Hoe gaat het met je? Ben je oké na gisteren? Leven je broertjes nog? Had je een gelukkige jeugd? Hoe heb je de oorlog ervaren? Wat doe jij als je het gevoel hebt te verdrinken, en niemand er is om je te helpen?
Maar tegelijkertijd hoorde hij de stem van zijn oom, en was hij weer een jonge jongen met een verbrand been. ‘Jij en William zullen opgroeien als grote mannen in een harde wereld, Wade. De Regnsons geven niet toe aan schuldgevoelens, pijn of sentiment. We kunnen ons niet de luxe permitteren van sympathie.’
Toch verlieten de woorden zijn lippen voordat hij ze kon tegenhouden. ‘Gaat alles goed met je, Ella?’ Waarom was je zo ontdaan vannacht?

Met een gezicht dat verwarring uitsprak keek Berk hoe Luvia bukte om de scherven op te pakken. Zijn dorp? Ze had zijn dorp voor zich gezien. In het groen? Ergens diep in Berks hart klopte een verlangen, een hoop naar dat die toekomst ooit werkelijkheid zou mogen worden. Hij wilde net zijn mond openen, toen zij dat alweer deed en hem de hoop ontnam. Misschien was het geen visioen geweest naar de toekomst, maar naar het verleden, dat was wat geweest, dat wat hij haar had verteld.
'Oké...' Berk beet zacht op de binnenkant van zijn wang, veel te druk bezig nog met het visioen om haar lieve glimlach tot zich te nemen.
Zacht schudde hij zijn hoofd alsof hij de gedachte op die manier weg kon schudden. Hij bukte en haalde het doekje uit zijn handen over de vloer.
Met het hete water - nu een stuk kouder door de vloer - dat in het doekje werd gezogen, stopte Berk de gedachten aan het visioen ver weg in zijn hoofd. Maar het zat er nog wel, als het water dat nog steeds bestond, maar nu op een andere plek was.
'Heb je dat al lang?' Hij kwam overeind, kneep het doekje uit boven de wasbak en spoelde het toen schoon.

Zijn vraag overviel haar. Niet alleen omdat de vraag puurder was dan ze van iemand zou verwachten die ze niet kende, maar ook omdat juist híj hem stelde. Ze zag hem als een harde, afstandelijke man die het duidelijk had gemaakt dat haar aanwezigheid in de hut hem enorm tot last was. Maar misschien wat dat geweest voor er nog twee personen bij waren gekomen en had hij zich nu aan het lot overgegeven.
Ea sloeg haar ogen neer. Nee. Het ging helemaal niet goed met haar. Ze was zwanger geweest en had de kleine vrucht die ze had moeten beschermen met haar leven alweer verloren. Ze had Luvia, haar oudste en beste vriendin, gevonden en juist nu leek het verleden waarin zij vrienden waren geweest verder weg dan ooit tevoren. Ze wilde thuis zijn en de warmte en veiligheid van haar eigen mensen voelen, in plaats van tussen de vijand te moeten verblijven en constant op haar hoede te zijn niet het verkeerde te zeggen of te doen. Het ging allesbehalve goed met haar.
Met trillende vingers pakte ze de tape op en legde hem terug in de EHBO doos. Tranen brandde in haar ogen, iets waarvoor ze zowel hem als zichzelf vervloekte.
'Ik ben oké,' antwoordde ze met een zachte, ruwe stem die zelfs zij niet geloofde.

Luvia’s glimlach bleef op haar gezicht maar koelde ettelijke graden af toen hij niet haar lieve glimlach zag om in verstrikt te raken en nog doorging op het visioen terwijl ze toch wel duidelijk had gemaakt het hier niet over te willen hebben. Niet dat ze het hem kwalijk zou nemen – ze zou hetzelfde hebben gedaan. Ze zou niet stoppen met praten totdat ze alles wist.
Ze leunde slapjes tegen het aanrecht aan en hief haar hand op om met een lui gebaar en een beetje magie haar haar in model te waaien, bedacht dat het niet slim was om nóg meer magie ten toon te stellen bij deze man die ze eigenlijk helemaal niet kende, en kamde het gewoon maar met haar vingers achterover. ‘Nee,’ loog ze opnieuw. ‘Ik denk dat het was gekomen omdat ik een keer mijn hoofd heb gestoten.’
Och, Lu. Wat deed ze hier nog? Huichelen tegen haar toekomstige lover. Ze had dingen te doen. USB-sticks te vinden. Kijken of het buiten alweer veilig genoeg was om te vertrekken. Wade te vriend houden. Ea niet verraden.
Ze legde haar hand op Berks arm. Ze besloot hem maar aan te pakken zoals ze ook bij William succes had en ze een uitweg in haar leugens zocht. Een mooie vrouw zonder hersens. ‘Dankjewel voor de thee,’ zei ze hoewel zij hem had gezet en gaf hem nog een van haar stralende honing-glimlachjes. Dempte haar stem tot een samenzweerderige fluistering. ‘Ik hoop dat dit tussen ons blijft. Ik wil niet dat mensen denken dat ik gek ben.’

Hij had spijt van het moment dat de vraag zijn lippen had verlaten, want bij de vraag zag hij Ella verstarren alsof ze een wild dier was, gevangen in koplampen. Even zag hij een glimp van een jonge vrouw die wist te overleven, en meer niet – iemand die pijn, veel pijn in haar leven had meegemaakt. Waarschijnlijk zou hij hetzelfde hebben gereageerd als zij hem de vraag had gesteld.
‘Je bent een goede leugenaar, Ella,’ sprak hij. Hij glimlachte. Het was niet een echte glimlach – Wade toonde nooit humor. ‘De beste leugenaar hoopt altijd dat de leugen vanzelf waarheid wordt. In jouw geval hoop ik dat voor je.’
Zijn oom zou hem deze woorden niet in dank hebben afgenomen. Hij kon nog de ijsnaalden in zijn huid voelen.
Hij stroopte zijn broekspijp naar beneden. Zijn vingers bleven nog even liggen op de stof daar waar ze het gaasje had geplakt.

Het was alsof hij met een hele andere vrouw ineens in de keuken stond. Haar antwoord op zijn vraag was halfslachtig, alsof ze het er misschien niet over wilde hebben. Hij kon zich amper voorstellen dat het stoten van je hoofd je krachten opriep, maar wat wist hij er ook van. Hij was zelf niet eens in staat om een klein bloemmetje te laten groeien. Misschien moest híj zijn hoofd stoten.
Ze legde haar hand op zijn arm en begon over iets anders. 'Jij hebt de thee...' Berk wierp de woorden al op, maar zij sprak nog verder. Haar glimlach was lief en zoet en helemaal niet hoe hij haar eerder had gezien. De vrouw tegen wie hij aan was gelopen eergister was fel geweest en niet op haar mondje gevallen.
Hij knikte zacht. Misschien was dat de reden waarom de sfeer was omgeslagen. 'Ik houd mijn mond.' Hij sprak de woorden stilletjes en schonk haar een bemoedigende glimlach. 'I can keep a secret.'

Berks ogen ontmoetten die van Luvia, en ze zag de verwarring in zijn blik, maar hij was te vriendelijk om er een opmerking over te maken. Beter, dacht ze grimmig. Deze keer kon ze niet voorkomen dat haar blik hol en vermoeid werd. Laat hem inderdaad maar denken dat ik een steekje los heb. Ik kan hem niet in mijn leven hebben.
‘Dankjewel, Thijmen,’ zei ze, en draaide zich om.

Zijn been was gelukkig snel genezen, de vrachtwagen was te repareren geweest en het leven thuis ging gewoon op een rustig tempo door. Hij had geen van zijn hutgenoten meer gezien sinds de storm, iets wat hem eigenlijk wel speet. Niet dat hij hoopte Wade nog veel vaker tegen te komen, maar Luvia daarentegen bleef af en toe door zijn hoofd spoken. Hij bekende het niet graag, maar hij had een kleine crush op de luchtvrouw met haar scherpe oogopslag en lichte tred. En terwijl hij door Elemental City wandelde, betrapte hij zichzelf erop dat hij hoopte haar weer tegen het lijf te lopen.
Misschien was dát waarom hij niet goed oplette toen hij het grote moderne hoofdgebouw van de politie passeerde en daardoor pardoes tegen een man aanliep. Verontschuldigend hief Berk zijn handen op. Hij opende zijn mond al om zijn excuses aan te bieden - de man tegenover hem was een waterling - toen de ander hem voor was. Met een toon in de stem die zowel minachting als woede liet doorschemeren, begon de ander tegen hem te keer te gaan.
Berk klemde zijn kaken op elkaar.
Hij ademde diep in door zijn neus en toen weer uit door zijn mond.
'Wat sta je daar lompe, domme aardling?'
Zijn handen balden zich tot vuisten en met alles wat Berk in zich had moest hij zijn best doen de persoon tegenover hem niet een stomp te verkopen.
'Ga uit mijn weg,' gromde hij alleen maar terug.

Een maand was voorbij gegaan in de stad. Een maand van nieuwe onderzoeken en arrestatiebevelen. Een maand waarin het nog steeds verdomde koud was. Een maand waarin de eerste dagen Wade uit een diep weggestopte doos zijn schetsboek pakte, met een mesje houtskool bijsleep en voor het eerst in lange, lange tijd weer lijnen op het papier zette. Vaak abstract – lijnen van water, van rook, van ijs. Zijn hand gleed over het papier, zijn vingers zwart, zijn ogen gefocust. Plots merkte hij dat hij iemand in het water schetste met geabstraheerde, trefzekere lijnen. Iemand met donker haar en vurige ogen.
Het schetsboek verdween weer in de doos en de doos ver weg. Die maand werd hij niet meer opnieuw gepakt.
Het was een saaie dag geweest. Wade kwam net terug van een bespreking met zijn oom en wat andere hooggeplaatste mensen van de politieke Nieuwe Water Partij (NWP), die in de oorlog na het wegvallen van de vuurheersers de leiding had genomen en sindsdien regeerde. Opnieuw was Wade de vraag gesteld naar zijn termijn waarop hij in de politiek zou treden. Opnieuw had hij gezegd dat hij eerst praktische ervaring wilde opdoen op het hoofdkwartier. Opnieuw had hij, bij het weglopen van de meeting en het naar beneden hinken van de trap voor het gebouw, het gevoel dat hij op dun ijs hinkte. Erg stimulerend zolang het duurde, maar hij wist nooit wanneer hij ten val zou komen.
De NWP had leden (waterlingen, uiteraard), maar vooral veel subsidie en vooral ook veel tegenstanders. De meesten hielden zich netjes gedeisd en morrelden alleen fluisterend in de schaduwen, maar soms, zoals in het begin van deze koude donderdagavond, kwamen ze uit de schaduwen.
Het waren er vijf, en alle vijf moesten ze de verhalen van de Regnson-magiërs als propaganda hebben afgedaan, zeker de verhalen van een kreupele waterman, want anders zouden ze niet in een smalle, verlaten straat op hem af zijn gekomen.
Wade leunde hijgend tegen de muur aan. Zijn handen trilden toen hij eindelijk zijn telefoon te pakken kreeg en het hoofdkwartier belde. ‘Amund? Wade hier. Stuur wat politie naar de Rutland Street. Vijf arrestanten. Ze zijn bewusteloos. Nee, alles is goed. Ik heb geen auto nodig.’
Hij stopte zijn telefoon weer weg en bukte moeizaam om zijn gevallen stok op te rapen. Om hem heen lagen de mannen in diverse staten van bevrorenheid. Eén was op straat vastgespiest in zijn been met een lange ijspegel. ‘Amateurs.’ Wade gromde toen hij recht ging staan, zwaar leunend op zijn stok. Sterretjes dansten voor zijn ogen en zijn keel was schor van de dorst. Hij had geweigerd om een auto te laten sturen, maar nu twijfelde hij aan de zekerheid van dat plan. Hij voelde aan een irritante plek aan zijn schouder en zag dat zijn vingers rood waren van het bloed toen hij ze bekeek.

Voor Luvia was de maand verlopen in leugens, luchtvisioenen, informatie doorspelen aan het verzet, lieve glimlachjes, en drugs op haar balkon, staand met blote voeten terwijl de wind aan haar haren trok. Niets nieuws dan andere maanden. Ze had afscheid genomen van Ea en Wade, al zou ze die laatste gauw weer zien. De gestolen USB-stick had ze op de bodem van Berks’ vrachtwagen opgediept. Ze had de aardeman het beste gewenst, en was daarna vastbesloten nooit meer aan hem te denken.
Ze had Ea haar nummer gegeven, en checkte elke dag haar telefoon op nieuwe berichtjes. Als ze stiekem langsging bij het verzet, vroeg ze tussen neus en lippen of er een bruinharige vuurvrouw van haar leeftijd was geweest, kon ook een luchtvrouw zijn, zo en zo groot. Maar nooit was er nieuws. Op haar balkon staand, te ver leunend over de reling om de lichten van de stad te bekijken, droomt ze van hernieuwde vriendschappen. Zoals ook een klein, naïef stukje van haar brein hoopte dat de visioenen met Berk waarheid zouden worden. De eerste nacht in Williams armen had ze haar ogen gesloten, dromend van tijm.
Maar, zoals het gaat met alles in Elemental-City met genoeg tijd, bevroren en stierven ook dromen.
Die avond zou Luvia met William uit eten. William behoort eigenlijk proper te worden geïntroduceerd, zoals hij gewend was overal daar waar hij binnenkwam. William Carl Regnson, oudste en enige zoon van president Hallvard Regnson, hoofd van de inlichtingendienst van de NWP. Een man van overhemden en horloges, een man die denkt dat de wereld ophoudt buiten de stad. Iemand die tijdens weekendjes weg survivalpakketten meeneemt van natuurwijn, aftershave en een noise canceling koptelefoon tegen de stilte. Iemand die baat heeft bij therapie maar in plaats daarvan ijsbaden neemt. Een waterman die alleen maar het gezelschap van andere watermensen kan waarderen en magieloze luchtlingen zolang ze knappe, blonde dames zijn die met onderdanige glimlachen naar hem opkeken.
Op het werk had Luvia zich omgekleed. Ze droeg een net jasje en een champagnekleurige jurk dwarrelde om haar benen heen. Haar haar was netjes opgestoken in een knot op de waterse manier, haar hals vrijlatend. Haar hakken tikten op de bevroren treden van het hoofdkwartier toen ze naar beneden stapte. Ze zag Williams dure auto al staan en ook William, met zijn rug naar haar toe. Hij leek in een vurige woordwisseling te zijn gewikkeld met –
Luvia’s adem stokte, haar hart maakte een sprongetje. Berk. Wat hij hier ook mocht doen, in dit gedeelte van de stad. Ruzie aan het makend met een van de weinige personen met wie je géén ruzie wilde. Ze was bevroren geweest in haar pas, maar stapte verder omlaag.
‘William, lieverd, ik ben zover.’ Ze legde haar hand op de arm van de waterman. Zonder dat hij het zag, zond ze Berk een waarschuwende blik toe. Ga weg hier.

Hoewel Ea zich op haar reis terug naar haar community had voorgenomen om nooit meer naar Elemental City te gaan, bevond ze zich een maand later alweer in het hol van de leeuw. De rit was te belangrijk voor essentiële levensmiddelen en zij was één van de sterkste van haar vuurfamilie die ook ongezien kon rondreizen. Ze kon, met wat moeite, aardig door voor lucht en vrouwen werden over het algemeen onderschat.
Dat alles bedacht Ea zich terwijl ze door de straten heen liep. Ze had getwijfeld om naar de schuilplaats van Luvia toe te gaan om te kijken of haar vriendin daar toevallig was, maar net zoals alle keren dat ze haar telefoon in haar handen had gehad om Luvia een berichtje te sturen, schoof ze die gedachte weg.
Het verbaasde haar dat ze juist Wade langs zag lopen, toen ze de hoek van de straat om sloeg. De kans om de man in deze enorme stad tegen te komen leek nihil, alsof het lot ermee zat te spelen. Gelukkig deerde het niet. Hij sloeg een steegje in, zag ze, een stuk verder de straat in.
Ze liep verder, langs meerdere steegjes en liet haar ogen er af en toe invallen, benieuwd of ze hem aan het einde nog zou zien. Plots zag ze hem, dichterbij dan verwacht. Met water en ijs sloeg hij drie mannen van zich af. Snel dook Ea achter de hoek. Haar handen brandde en ze keek met argusogen toe hoe Wade de mannen van zich af sloeg. Het bleek onnodig. De man kon de drie mannen met gemak aan.
Ze glimlachte een lach vol bewondering toen Wade zijn telefoon pakte en draaide zich toen om en begon verder te lopen.
Ergens in haar achterhoofd klonk de stem van Wade. 'De beste leugenaar hoopt altijd dat de leugen vanzelf waarheid wordt. In jouw geval hoop ik dat voor je.' Ze had in die woorden meer goedheid gehoord dan alles wat hij daarvoor had gezegd. Hij had zich heel even om haar bekommerd.
Ea draaide zich om en gluurde de steeg in. Iets in zijn houding deed haar denken dat hij hulp nodig had. Ze vloekte een zachte grommende vloek tegen zichzelf en stapte toen de steeg in.
'Laat me je helpen.'

Hij had gehoopt háár weer tegen het lijf te lopen. Niet haar vriend. Het leek erop dat de luchtgodin nog altijd in een relatie zat. Berk had alleen niet verwacht dat het zo'n opgeblazen kwal van een waterling zou zijn.
Ze zag er prachtig uit met haar haren opgestoken en gehuld in een jurk die haar ogen deed schitteren. Zijn crush stak meteen weer op, maar haar hand werd op de arm van de man voor hem gelegd en ze noemde hem William, lieverd. Berk zou de kwal voor hem, William, lieverd.
'Bied je excuses aan, boer,' snauwde de kwal.
Berk beet zijn lippen op elkaar en kneep zijn ogen wat samen. Hij had haar blik wel gezien, maar de man voor hem had hem al het bloed al onder de nagels weggehaald met zijn neerbuigende opmerkingen.
'Spreek!' De kwal schreeuwde nu bijna.
'Het. Spijt. Me.' Berk sprak de woorden langzaam en extreem gearticuleerd uit terwijl hij met een woedende blik de man voor hem aan keek. Zijn hart bonkte woest in zijn borst. Hij zou de man voor hem zo een tik kunnen geven en Berk wist dat hij dat handgevecht makkelijk kon winnen, maar hij stond voor het waterhoofdkwartier en met een waterling op de vuist gaan was sowieso een heel slecht idee. Hij wendde zijn gezicht af en spuugde een tufje op de grond. God wat had hij dat graag op William, lieverd gericht.

Wade, nog opgefokt van het korte maar hevige gevecht van zopas, draaide zich met zo'n ruk om dat zijn slechte been protesteerde – zijn hand was in een flits opgeheven, de vingers gekromd, lange ijsnaalden vanonder zijn nagels groeiend. Het volgende moment keek hij in het gezicht van de bruinharige vuurvrouw, recht in de vurige ogen die hij weken geleden op papier had gezet. Hij liet zijn hand zakken. Het ijs loste op tot niets.
Fuck, zei hij. Probeerde het althans, maar zijn keel was zo droog dat er een soort grom van zijn lippen afkwam. Nu pas registreerde zijn brein de woorden die ze gezegd moest hebben. Laat me je helpen.
Hij rechtte zijn rug, hopend dat hij er nonchalant uitzag in plaats van op het punt om flauw te vallen. Na twee keer zijn keel schrapen kreeg hij er weer woorden uit. ‘Ella. Het is oké.’ Hij wilde een pas zetten, zag toen de sterretjes voor zijn ogen dansen en stond weer stil, zocht met zijn vrije hand steun tegen de muur. Op adem komen. Hij hoefde alleen maar op adem te komen.

Met een geïrriteerde blik en een snel kloppend hart zat Luvia te bedenken wat ze kon doen om dit niet te laten escaleren. William was een narcist, Berk te trots en recalcitrant en dan was er nog het risico dat Berk weer een luchtvisioen bij haar zou triggeren, recht voor de neus van het hoofd van de inlichtingendienst en het hele waterhoofdkwartier bij elkaar.
Berk spuugde op de sneeuw en William snauwde iets van ‘hoe haal je het in je lege hoofd om onze grond te bezoedelen’. Het volgende moment zag ze zijn hand omhoogkomen. Niet om te slaan – dat had Berk misschien gewild – maar met dansende, gekromde vingers waarvan ze wist wat dat betekende.
Zonder twijfel stapte Luvia tussen de twee mannen in. Haar hand greep de pols van William vast en ze zocht zijn ogen. ‘William,’ zei ze opnieuw, zachter, dit keer. ‘Je weet dat ik niet van geweld houd. Laat het gaan, alsjeblieft.’
Voor een kort moment dacht Luvia dat William alsnog door zou gaan, desnoods door haar heen om het middelpunt van zijn toorn te treffen met water en ijs. Het volgende moment ademde de waterman sissend uit en liet zijn hand zakken. Hard zei hij: ‘Je hebt geluk gehad deze keer, boer.' Tegelijkertijd trilde zijn smartwatch en bekeek hij het bericht. Zijn gezicht, dat toch al op onweer had gestaan, kleurde nog wat donkerder. ‘Ik kan niet weg. Een opdracht binnen gekomen, te belangrijk om uit te stellen. Ik zal de reservering laten verzetten, Luvia.’
Een korte kus op haar wang, koud als zijn innerlijk, een laatste snauw naar Berk 'Ga terug naar je eigen kwartier' en hij beende de trap weer op.
Luvia bleef nog een moment staan zoals ze stond, met haar rug naar Berk toegedraaid, langzaam in- en uitademend om haar hartslag omlaag te krijgen. Voor een kort moment sloot ze haar ogen, opende ze toen weer met een zucht en draaide zich naar de aardman om.

Ze had zijn krachten al eerder gezien toen ze hem had doen schrikken in zijn hut, maar het was bijzonder om te zien hoe snel het ijs uit zijn vingers groeide. Hij had haar zo aan zijn lange vingers kunnen spiesen. Àls zij ze niet eerst al zou hebben doen wegsmelten.
Met drie grote stappen stond Ea voor Wade en pakte hem bij zijn arm vast. Met een bezorgde blik keek ze naar de man op. Hij leek flink verzwakt en daarnaast zag ze dat hij toch harder was toegetakeld dan ze in eerste instantie had gedacht. 'Laat me iemand voor je bellen. Of je ergens brengen.' Ze tilde zijn arm op en nam zelf onder zijn arm plaats zodat hij op haar kon leunen.

Met een gezicht dat op onweer stond, keek Berk de man na die terug het gebouw in liep. Heel even had hij de behoefte om de man nog na te schreeuwen, om nog in zijn richting te spugen of zijn middelvinger naar de rug van de man op te steken, maar hij hield dat alles tegen. Hij had de vingers gezien en die waren niet van plan geweest om hem te gaan slaan. Zelfingenomen waterlingen...
Berk ademde diep uit. 'Leuke vriend,' gromde hij tussen zijn tanden door.
Zijn ogen volgden de man nog binnen die een trap op stapte voordat hij ze eindelijk op haar liet rusten. Hij haalde diep adem en ademde toen nog een keer uit, ditmaal rustiger. 'Leuk je weer te zien.' Zijn ogen gleden over haar gelaat en weer bedacht hij zich hoe mooi ze eruit zag vandaag.
'Hoe is het met je?'

Wade voelde een schok door zich gaan toen Ea zijn arm pakte, hem op haar liet leunen. Waarom zou ze dit doen? Waarom liet ze hem niet creperen in een smal steegje? Voor een luchtling voelde ze warm. Hees zei hij: ‘Mijn… mijn huis is hier vlakbij.’
Wade wist niet precies hoe ze thuis waren gekomen, hij hinkend, steunend op de Ella, maar ze kwamen er aan. Hij had geen auto willen bellen en ze kwamen via de achteringang – hij wilde geen publiciteit. De Regnsons familie was onschendbaar. Het imago moest hoogblijven.
In de ontvangsthal van het in waterige art-deco stijl ingerichte flatgebouw hinkte hij over de tegels die zo gepolijst waren dat de waterman en de vrouw die hem steunde erin gespiegeld werden. Gelukkig was de lift snel. In de spiegel die erhing, zag Wade dat hij bleek was, en de mouw van zijn nette jasje was doorweekt van zweet of bloed, of misschien allebei. Verdorie, wat was dit toch elke keer, dat hij zo zwak en ellendig moest zijn in het aangezicht van deze luchtling?
Op de bovenste verdieping stapten ze de lift uit en opende Wade met onvaste hand de deur naar het penthouse. ‘Vanaf hier zal ik het wel redden. Bedankt.’ Zijn stem was hol, en hij hoorde zichzelf een sarcastisch snuifgeluid maken. ‘Al zou ik je een drankje moeten aanbieden voor al je hulp.’

Ze zag zijn neergezakte wenkbrauwen, de stand van zijn kaak. Luvia voelde ook woede opborrelen. Woede omdat hij geen fuck te maken had met William of met haar keuzes, woede omdat ze hem wéér tegen het lijf liep terwijl ze hem wilde ontlopen, woede omdat zijn groene ogen haar aankeken en ze haar hart een slag over voelde staan.
Maar die emotie verdween even snel als hij gekomen was. Luvia’s schouders zakten omlaag. Ze had geen zin om zich nog voor te doen als het zonnige lieve domme meisje zoals ze had gedaan bij hun afscheid en bij dat stomme ongelukje in de keuken. Hij was toch wel snugger genoeg om op te pikken dat dat toneel was. ‘Insgelijks,’ zei ze vermoeid. Sarcastisch: ‘Het gaat geweldig.'
Ze wist niet goed een houding bij hem te geven. Ze voelde zich vreemd kwetsbaar nu ze even haar masker had laten vallen. Maar de trouwe stemmen van haar vader en de hoofdsifu klonken in haar hoofd. Geen emotie. Ademen. Ze ademde diep in en uit en poetste alle emotie van haar gezicht. ‘Neem William niet kwalijk. Hij heeft nogal een kort lontje.’ Haar stem was toonloos en de woorden zakelijk, maar daar moest hij het maar mee doen. Ze keek hem nu weer aan, haar ogen scherp en vermoeid tegelijk. ‘Wat doe jij hier, Berk?’

Van zulke luxe kon Ea alleen maar dromen. Het gebouw dat ze in waren gestapt was tot in elke hoek afgewerkt met mooie versieringen. Er stonden tafels met vazen ter decoratie en de vloer waar ze overheen liepen spiegelde zo erg dat ze de arme, verstoten vuurling die ze was erin terug kon zien.
De lift was snel en stilletjes en bracht hen zonder enige moeite naar de bovenste verdieping. Ea wierp een voorzichtige blik zijn huis in voordat ze naar hem op keek. 'Je bloedt,' was haar simpele antwoord op zijn opmerking dat hij het wel verder kon redden. 'En ik heb eigenlijk wel dorst.'
Ze duwde de deur verder open alsof ze niet het zweet tussen haar billen voelde bij het idee dat zij, de vuurling en een verstotene, het huis binnenstapte van een waterling die schijnbaar belangrijk en rijk genoeg was om zich dit huis te kunnen permitteren in Elemental City.
Ze gebaarde naar hem. 'Ga zitten en trek je jas uit.'

Soms had hij wel eens vrouwen thuis gehad. Niet vaak, want er waren weinig vrouwen geweest die Wade voor langer dan een paar uur hadden kunnen boeien, en bovendien was hij op zijn privacy gesteld. Degenen die er waren geweest, hadden nooit hun verbazing kunnen verbloemen bij het zien van zijn luxe inrichting, het verre uitzicht, het balkon dat een zwembad was. Ella leek niet van haar stuk gebracht. Maar dat zei ook niet zo veel, want ze was een goede leugenaar.
Hij nam plaats op de bank, zijn slechte been uitstrekkend, en trok met moeite zijn jasje uit. Ook zijn overhemd eronder was vies en bebloed. Die kosten van een nieuwe outfit zou hij verhalen op die vijf rotzakken, ook al kon hij het gemakkelijk zelf bekostigen. Principe.
‘In de badkamer staat de E.H.B.O-kist,’ zei hij. Hij leunde zwaar achterover in de bank, diep ademhalend om niet alsnog van zijn stokje te gaan. Toch trok een mondhoek even omhoog. ‘Als je me weer oplapt, heb je twee drankjes te goed.’

Ea was enorm goed geworden in ongemerkt de omgeving af speuren en in de gaten houden. Zo had ze uit haar ooghoeken de dure meubelstukken gezien, had ze het uitzicht vanaf het zwembad (!) balkon geregistreerd en had ze de wijdsheid van zijn huis tot zich genomen. Nog interessanter echter, waren de schildersezels met een aantal omgedraaide doeken ernaast die in de hoek van de kamer stonden.
Hoewel ze alles in zich opnam, was haar blik op Wade gericht. Hij moest geraakt zijn met iets van een mes, want bloed drong zich door zijn overhemd heen. 'Shirt uit,' zei ze terwijl ze zich omdraaide.
Twee minuten later was ze weer terug. De EHBO kist had ze onder haar oksel geklemd en ze droeg twee glazen water met zich mee. Een minuut daarvoor had ze zichzelf in de spiegel van de badkamer bekeken en zich enerzijds afgevraagd hoe ze zichzelf in deze situatie had weten te plaatsen en anderzijds afgevraagd waarom iemand vijf verschillende aftershaves nodig had terwijl zij thuis amper genoeg te eten wisten te verkrijgen.
Ea reikte Wade één van de glazen aan en nam zelf een grote slok water, waarna ze haar glas op de tafel neerzette en met een klap de EHBO kist opende.

Haar gezicht verried het ene moment zoveel en het volgende moment weer helemaal niks. Alsof ze actief haar best deed om hem geen kijkje in haar hoofd te geven door hem ook maar enige emotie te geven. En toch. Toch klonk ze even sarcastisch. Was ze even geïrriteerd en leek ze heel even ongemakkelijk voordat ze dat ongemak weer wegpoetste. Wat een gezellig weerzien in ieder geval. Dat was sarcasme vanaf zijn kant.
Berk keek even om zich heen bij haar vraag wat hij hier deed. Hij bevond zich tussen de hoge gebouwen, maar het glazen gebouw voor hem was het grootst en meest imposant. De straten waren grijs en zakelijk. Iemand deed erg zijn best om de straten hier schoner te houden dan in de armere gedeeltes van de stad.
'Ik was aan de wandel.' Hij liet zijn blik weer naar haar terug glijden en haalde zijn schouders op. 'Ik ben een richting uitgelopen en zo kwam ik uiteindelijk hier terecht.'
Een glimlach speelde in zijn mondhoek. Hij had besloten de woede helemaal weg te stoppen. 'Misschien stuurde het lot me wel richting jou.'

In één terug dronk Wade het glas leeg en voelde zich weer iets meer mens worden. Opnieuw keek hij met verholen verbazing naar de vrouw die de eerste hulp kist openkiepte. Als hij haar niet had horen huilen die nacht in de hut, zou hij gedacht hebben dat ze door niets van haar stuk gebracht kon worden. Geen twijfel over mogelijk dat ze een luchtling was, een getrainde waarschijnlijk aan het instituut, wat ze zelf ook mocht beweren. Die leerden emoties binnenhouden, behalve Luvia dan. Hoe kon je anders zonder blikken of blozen een watermagiër die met een bebloed, ontbloot bovenlijf op een bank hing wondverzorgen?
Hij zweeg, de lippen op elkaar geklemd, en volgde haar bewegingen.

Haar vingers gleden over zijn lichaam heen, maakte de wonden schoon en dekte ze af. Op één van de wonden plakte ze een speciale pleister die de twee stukken huid naar elkaar hielp trekken zodat de snede niet gehecht zou moeten worden.
Hij was heel dichtbij. Ze hing half over hem heen om er goed bij te kunnen en haar vlecht was al meerdere keren op zijn kant op gevallen. Ze voelde zijn adem op haar gezicht. Zijn ontblote, sterke lichaam lachte haar toe. Het geheel had iets intiems en in een flits stelde Ea zich voor hoe ze onder hem op het dure tapijt lag. Ze moest een steekje los hebben zitten; te veel kicken op gevaar.
Met een natte doek wreef ze bloed van zijn borst en buik af om te zoeken naar wonden. Zijn huid onder haar hand voelde sterk.
Ea kwam overeind en legde de doek weg. Ze knikte een keertje. 'Volgens mij ben je oké zo. Hoe voel je je?'

De vuurgoden hale Berk en die glimlach van hem, zijn zinspeling over het lot! Daar had hij wel Luvia's zwakke plek te pakken. Heel diep hoopte een klein gedeelte van haar nog steeds (fuck, het hoopte zo erg) dat ooit, ooit het waar kon worden. Zij die gelukkig was. Een huis met een tuin waar rozen en lisianthussen bloeiden.
Haar emotieloze blik was even snel weer verdwenen als hij was gekomen. Ze was er toch nooit goed in geweest.
Haar brein zei: ga weg, Lu.
Haar hart en daarmee haar mond zeiden: 'Fuck it, ik heb me niet zo fancy aangekleed om eenzaam take-out te eten in mijn appartement.' Ondanks alles voelde ze een mondhoek optrekken. 'Heb je honger, Berk? Ik ken wel een leuke plek. In het luchtkwartier, uiteraard.'

Haar behendige vingers trokken warme sporen over zijn huid. Zijn lijf was koud; watermensen hadden het echter zelden koud, maar ze zouden nooit warm zijn. Als ze voorover boog en het uiteinde van haar gevlochten haar hem kriebelde, voelde hij haar ademhaling tegen zijn huid en wist hij dat zij ook de zijne moest voelen. Heel even – een paar hartslagen – beeldde hij zich in hoe het moest zijn om haar op zijn schoot te trekken, zijn handen van haar heupen naar haar hals laten glijden, zijn duim op haar kaak om ruw haar warme lippen te proeven.
Hij zweeg echter en bleef haar aankijken. Zijn ogen tot spleetjes, half van pijn en half van iets anders. Iets klopte er niet aan haar. Hij hoefde geen luchtmens zijn om dat aan te voelen. Was het de toevalligheid? Hoe ze in de jagershut was, hoe ze nu hem als reddende engel op straat tegen was gekomen? Het feit dat ze een knappe, jonge vrouw was? Ze moest vast iets van hem hebben. Hij was nu eenmaal een man met rijkdom en macht, daar moesten de meesten wel iets van. Wade had vroeger ook de oprechtheid van Luvia bij zijn neef in twijfel getrokken. En wat Ella bij hem moest, wist hij nog niet. Maar erachter komen zou hij.
Ze kwam overeind. Het voelde alsof een wolk voor de zon was geschoven. Langzaam bewoog hij zijn schouder, gleed met zijn vingertoppen over de afgedekte wonden. Oké, hij was oké - hij zou er wel weer bovenop komen, al deed alles nu irritant zeer. Hij keek naar haar op. ‘Het is oké. Bedankt.’ Deze keer klonken de woorden al iets meer gemeend, al had hij nog heel wat oefening nodig.

Ea stopte de spullen terug in de EHBO kist en stond toen op. Ze knikte hem een keertje toe en zei: 'Ik ga mijn handen even wassen en dan zal ik weer verdwijnen.' Daad bij het woord zettend, stapte ze naar de keuken toe.
Terwijl ze het bloed van haar handen afschrobde, keek Ea de keuken rond. Er stond een grote koelkast in de hoek. Haar maag liet een zacht geknor horen ter antwoord op al het eten dat daar waarschijnlijk in zou liggen. Haar ogen gleden langs de kastjes, langs het grote schilderij dat er hing, langs de dure, grote kraan en toen weer naar haar handen. Ze moest hier snel weg zien te komen, ze wilde eigenlijk heel weinig met Wade te maken hebben, maar voorvoelde dat ze in dat geval hem beter niet had kunnen helpen.

Berks ogen lichtten op met een enthousiasme dat hij niet kon verbloemen. 'Ik ben een bodemloze put,' grinnikte hij. 'Ik ga graag mee.'
En zo kwam het dat hij ditmaal onderweg was met een vrouw aan zijn zij. Hij vertelde haar over de afgelopen maand en welke onenerverende dingen er waren gebeurd. Over de vrachtwagen en dat het hem zijn kop gelukkig niet had gekost. Over de aardappeloogst en dat die gelukkig goed was geweest.
En ineens waren ze in het luchtkwartier. Met een open mond en opgetrokken mondhoeken liet Berk zijn blik rondgaan. Dit was anders dan waar hij net was geweest. (Maar hoe anders, mag de luchtmagiër onder ons ons vertellen).

Berks ogen en gezicht konden zo fel van emotie spreken, dan weer woede, dan weer enthousiasme of verrassing, dat het Luvia deed denken aan haar moeder en haar familie van die kant; mensen met aarde in hun bloed, snel in hun glimlachen en hun fronzen. Haar eigen bloed, zorgend voor dezelfde snelle emoties.
Ze luisterde naar zijn verhalen, over de vrachtwagen, over de oogst, en voelde een gedeelte van haar bloed trekken naar het leven dat zoveel puurder leek dan wat ze hier probeerde te doen.
De rand van het luchtkwartier was vrij saai en standaard, maar naarmate ze dichterbij het hart van het stadsdeel kwamen, veranderde de architectuur. Vermaakt keek Luvia naar Berks gezichtuitdrukking toen hij het centrum van het luchtkwartier zag. Luchtmensen hielden van ruimte en nu wel, ja - lucht. Water had geleken alsof het geplukt was uit de pompeuze droom van een in de tijd verwarde architect, een decadente mix van art deco en neo-klassiek met veel waterpartijen. Streng en groots, zoals water ook was.
Het luchtkwartier leek een ander land naast dat van water, een oude Chinatown van vervlogen tijden. De flatgebouwen zagen eruit als pagodas, hoog en ruim. Er waren veel tempels tussen de huizen en winkels, al was het niet meer echt toegestaan om het geloof te belijden. Het was avond en het was al donker aan het worden, en overal hingen lichtjes en lampionnen aan elk uitsteeksel dat zich daartoe leende. Ooit moest er veel groen zijn geweest, maar de stad lag al jaren onder een dikke mantel van kou en sneeuw. Wat vooral opviel waren de vele luchtbruggen die de gebouwen verbonden. Soms stevige, overkoepelde gangpaden, soms niets meer dan hangbruggen.
‘Ik hoop dat je geen hoogtevrees hebt,’ zei Luvia tegen Berk, een glimlach om haar lippen. ‘Kom.’
Ze namen een lift en kwamen uit bij een dakterras vol lampjes. Ze werden vriendelijk begroet en Luvia zwaaide terug naar vage kennissen verderop, en ging expres aan een tafeltje zitten aan de rand van het dak met diep uitzicht over de stad, benieuwd of deze grote aardeman ook maar iets van zenuwen zou tonen. Ze schudde haar waterse knot los en keek hem vermaakt aan. ‘Je gaat me niet vertellen dat je hier nog nooit bent geweest, in dit deel van de stad?'

Wade gooide er wat pijnstillers in, en kleedde zich aan in de slaapkamer, zijn gezicht hard toen hij zijn beurse lichaam bewoog. Hij had zin om te zwemmen, maar wist dat dat er voorlopig even niet in zou zitten. Hij vroeg zich af wat hij zou hebben gedaan als Ella hem niet had geholpen. Misschien was hij wel van zijn stokje gegaan en had de huishoudster hem een dag of wat later gevonden.
Shelly stond in de deuropening en staarde met een wantrouwende blik naar de kamer. ‘Goed volk,’ zei hij tegen de grote, fluffige kat. Althans, dat hoop ik. ‘Laat je maar van je goede kant zien. Ik weet heus dat je die hebt.’
In de keuken trof hij Ella weer. Shelly stapte in zijn kielzog, knipoogde nogmaals argwanend en hupte toen in de vensterbank. Wade zei tegen de luchtvrouw: ‘Ik kan zorgen dat je een aanbeveling krijgt in het ziekenhuis. Het is te gek dat je [meest saaie baan die een luchtling kan hebben doet] terwijl je duidelijk andere vaardigheden hebt. Droom je nooit van iets anders?'

Haar eerste instinct was om zijn aanbod af te slaan - ze kon zich beter niet teveel in de stad laten zien. Elke misstap hier kon haar einde betekenen -, maar iets weerhield haar. Als zij hier zou werken, zou ze geld kunnen verzamelen en daarmee zou ze dingen kunnen kopen voor haar vuurfamilie die ze nooit gehad hadden. Ze zou het leven een stukje makkelijker kunnen maken met eten, luchtkleding, naald en draad, pleisters, spelletjes en wat nog meer niet.
Ea liet haar blik voor een moment naar de grote kat gaan in de vensterbank. Ze glimlachte bij het aanzien van het beest, duidelijk goed verzorgt. Dat was wel iets anders dan de grote katachtigen die af en toe hun dorpje in probeerde te trekken en die ze wegjaagden met vuur.
'Ik heb er nooit over nagedacht.' Met een zachte glimlach keek ze naar hem op. Dat was de waarheid. 'Maar misschien zou het wel iets kunnen zijn voor me.'

Berk keek zijn ogen uit terwijl ze door de straten liepen, de lift op gingen en ze uitkwamen op een dakterras dat hem uitzicht bood op nog veel meer dat hij daarvoor niet had gezien. Ze liepen naar een tafeltje aan de rand toe en Berk nam van de gelegenheid gebruik om zijn handen op de reling te zetten en een stukje voorover te buigen om te zien hoe hoog ze zaten en wat er allemaal beneden gebeurde. Vooral de bruggen tussen gebouwen, die soms achteloos, soms zo gepland leken, hadden iets intrigerends voor hem. In zijn dorp was alles plat. Iedereen had zijn eigen sobere huisje op de grond.
Hij nam plaats tegenover haar net toen ze begon te spreken. 'Nooit.' Een grijns trok over zijn gezicht. 'Invoer is aan de andere kant van de stad en zover heb ik gewoon nog nooit gelopen.' Zijn blik werd zachter. 'Maar het is prachtig hier. De lichtjes, de ruimte, de hoogte.' Hij knikte zachtjes om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Ik kan me voorstellen dat je hier graag bent.'

Luvia had goedkeurend geknikt dat Berk geen hoogtevrees had. Die arme man – als hij het wel had gehad, had ze hem natuurlijk niet langer getergd en waren ze ergens anders heen gegaan. Maar ze hield van deze plek. Onnadenkend vlocht ze ondertussen haar haar met geoefende vingers, twee vlechten, zoals ze het graag droeg. Ze glimlachte op zijn woorden. ‘Ja, als kind kwam ik hier al, ons gezin, voor de oorlog zelfs. En nu…’ En nu ben ik de enige die hier nog komt.
De glimlach trok langzaam een beetje weg, maar haar gezicht stond zacht. ‘Maar dat is lang geleden. Ik ben blij dat ik iemand het luchtkwartier voor het eerst kan laten zien. Vertel me meer over jou, Berk.’

Ella zou het aanbod afwijzen – daar was Wade van overtuigd geweest. Hij kende de jonge vrouw eigenlijk helemaal niet, maar alles wat hij van haar had leren kennen was gereserveerdheid; maar af en toe, zoals nu, haar houding iets meer ontspannen en haar gezicht verzacht door een glimlach, leek hij heel iemand anders te zien. Een vrouw achter de harde buitenkant. ‘Ik zal ervoor zorgen dat je er aan de slag kan, kijkend of het echt iets voor je is.’ Wades gezichtsuitdrukking was neutraal, maar een lichte helling van zijn mondhoek was misschien het begin van een glimlach.
Vreemd – zelfs met haar verborgen agenda wilde hij meer van haar te weten komen. Met haar praten, meer over haar te weten komen, zien of hij vaker deze gezichtsuitdrukking kon zien. ‘Als ik meer weet, en je dan weer in het stad bent, laat me je dan meenemen naar het centrum. Je hebt nog steeds een drankje tegoed.’

Ea had niet verwacht hier nog eens op eigen initiatief terug te komen, maar toch stapte ze de drempel over van de grote statige deur die toegang bood tot het bevroren hoofdkwartier van water. Was ze een kat geweest, dan hadden haar nekharen nu rechtgestaan. Het voelde zo tegennatuurlijk om hier binnen te lopen, dat ze het idee had dat ze met elke stap door een dik water heen moest waden.
Ze had er uren lang over nagedacht terwijl ze thuis in haar slaapzak naar het vuur keek dat haar gezelschap hield. Ze had het er met anderen over gehad. Sommigen hadden het haar afgeraden. Anderen hadden een stille, hoopvolle blik gehad terwijl ze hadden gezegd dat ze zichzelf niet voor hen in gevaar hoefde te brengen. Ea had er al de hele tijd naar geneigd, maar uiteindelijk had ze het zeker geweten. Ze zou de baan aannemen als die er was. In ieder geval voor even, om te proberen.
Dat was waarom ze bij de receptie vroeg om Wade Regnson, waarom de man achter de balie haar even geringschattend in zich op nam en toen een belletje pleegde. 'Hij komt er zo aan. Je kunt daar wachten.' Zijn toon verraadde weinig emotie, maar Ea zag de minachting. Hij moest eens weten dat ze een vuurling was.
Zenuwachtig en zelfverzekerd tegelijk liep ze naar het raam en liet haar blik door de straat gaan. Ze had een kans gekregen en die moest ze aanpakken.

Die nacht droomde Luvia van de woorden die ze ooit had gefluisterd.
Nee, je gaat niet dood. Het is maar een spel. We moeten zo lang mogelijk hier in het donker zitten. Verstoppertje. Dat ken je toch nog wel? Weet je nog het lied dat mama altijd zong over de bloemen? Laten we die zingen. Ja, mama is nog steeds bij ons. Maar we moeten zingen zonder geluid te maken, in ons hoofd, dat zou ze willen. Kom, dan zingen we samen. Niet luisteren naar de voetstappen. Papa komt ons zo vinden. Echt waar. Sluit je ogen. Zoals net met verstoppertje, en dat jij hem bent. Tel tot tien. Ik zorg voor je. Het is oké. Alles komt goed.
De volgende ochtend meldde ze zich af van werk en wandelde naar de pagoda in de buurt van het instituut. Ze liep de trappen op naar de zevende verdieping en opende de deur. ‘Hee papa.’
Jacob Lysvesen was ooit een knappe, strenge maar vriendelijke man geweest. Het hoofd van het luchtinstituut, een van de mannen die beslisten over belangrijke zaken en lesprogramma’s, iemand die kon orakelen als geen ander. Nu was Jacob Lysvesen verschrompeld tot een magere, ineengedoken man met sporen grijs in het blonde haar. Meestal zat hij in de grote stoel en keek hij met nietsziende ogen het raam uit. Soms zat hij aan de keukentafel. Meestal zweeg hij. Soms, als hij een goede dag had, kon hij praten. Dan maakte hij ruzie. Met de huishoudster, met de verzorger, met Luvia. Maar soms, heel soms, had hij een goede dag. Dan was hij de man die hij ooit was geweest. Iemand met wie ze kon praten, met wie ze herinneringen kon ophalen en bij wie ze steun kon vinden. Soms was hij haar vader.
Het was nooit te zeggen in welke staat ze hem zou aantreffen. Ze nam het hem nooit kwalijk – oh, die gedachte was al ontelbaar vaak in haar opgekomen, maar altijd had ze die weer weggeduwd. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij had haar en Toby geprobeerd te vinden. Hij had het geprobeerd, met zoveel magie dat het al zijn energie had gekost en zelfs toen was hij niet gestopt. Het risico waar alle leraren op het instituut hun leerlingen vanaf de allereerste dag voor waarschuwen. Gebruik nooit teveel magie. Door het gebrek aan zuurstof zullen je hersenen beschadigen, en je kan in een coma raken.
Er kwam geen reactie, en zacht duwde Luvia de deur achter zich dicht. Haar vader zat in de gebruikelijke stoel en keek niet op of om van haar binnenkomen. Ze was bij hem op de grond gaan zitten, zoals ze vroeger ook deed als hij een verhaal zou vertellen. Ze had geprobeerd, even. Papa, ik droomde vannacht weer over Toby, over mama. Ik wil zo graag met je praten. Toe, alsjeblieft. Ik heb je nodig.
Op straat staand voelde ze zich als as, alsof ze met de koude wind meegeblazen zou kunnen worden. Ze wilde met vrienden praten en wist dat ze dat nooit echt zou doen. Ze wou dat ze met Ea kon praten, maar ze had niet meer met haar oude vriendin gesproken sinds de hut en kon haar niet bereiken. Ze wilde met Berk praten en tegelijkertijd hem ver weg houden. Maar ook die zou ze niet kunnen vinden.
Het was William bij wie ze uitkwam. Ze kon niet met hem praten, maar wel alles vergeten. Op vrijdagavond hield de waterman vaak een feest, en ook deze avond was geen uitzondering. Ten midden van muziek die als een tweede hartslag in haar borst galmt, tussen bewegende, feestende en drinkende watermensen, had William dicht bij haar gedanst. Ze had gedronken en lachte, te luid en te heftig, maar niets maakte uit. Het maakte ook niet uit dat William de kleine blauwe pil op haar tong legde. Ze spoelde het weg met bier en zoende hem alsof ze nooit meer een nieuwe dag zou zien.
Het was pas dat ze de uitwerking van de drug begon te voelen dat ze wist dat dit een flinke bad trip zou worden.
Haar hoofd draaide en de muziek en de stemmen leken ver weg, gedempt als door watten. De lichten flikkerden, dansten, draaiden. De muren leken op haar af te komen. Voor even proefde Luvia haar droom van die nacht op haar tong, as en rook.
Weg. Ze moest hier weg. Haar hartslag dreunde in haar oren, veel luider dan de muziek. Alles draaide. Ze worstelde tussen de lichamen door. Botste in de garderobe tegen iemand op, smeet de deur open en was toen buiten. De koude lucht greep haar bij de keel. Wild keek ze om zich heen. Dit was niet de hoofdingang - een smalle straat, de achteringang, waar kwam ze ook alweer vandaan? Smal - te smal, te klein, te benauwend -  de muren kwamen op haar af. Het was donker en te koud om rond te lopen zonder jas, maar Luvia had het bloedheet, en plots stroomden de tranen over haar wangen heen zonder dat ze die kon tegenhouden. Huis. Ze moest naar huis.

De afgelopen week was het in Wades hoofd blijven spoken dat Ella’s overal-te-toevallige-aanwezigheid een deel uitmaakte van een langdurig en ingewikkeld wraakplan, dat het contact met haar houden een ernstige misrekening zou zijn, maar die gedachten waaiden naar de achtergrond als hij na het einde van die lange werkdag te horen kreeg dat ze op hem wachtte. Hij sloot af, wenste Amund een goed weekeinde, en hinkte toen naar de lobby.
Ze stond bij het raam. Even bliezen de gedachten weer naar voren toen zijn scherpe blik over haar heen gleed. Ja, wat zou het als het puur een plan van haar was om simpelweg zelf beter te worden? Te oordelen naar het feit dat ze een luchtmens was met een slechtverdienende baan en de scherpe botten van haar sleutelbeenderen en polsen wist hij dat ze het geld kon gebruiken.
Voor eens was hij zich bewust van zijn slechte been, zijn onregelmatige voetstap op de harde tegels toen hij naar haar toeliep. ‘Hallo, Ella.’ Hij stak haar een envelop toe. ‘Informatie voor je nieuwe baan in het ziekenhuis. Je wordt op proeftijd aangenomen en kan werken en leren tegelijk.’ Hij glimlachte niet, maar zijn ogen stonden vriendelijker dan ze afgelopen week ooit hadden gestaan. ‘Je kunt maandag beginnen.’

Zijn voetstappen verraadden hem al terwijl hij nog meters bij haar vandaan was geweest, maar Ea had rustig uit het raam gekeken alsof ze hem niet had gehoord. Pas toen hij dichtbij was, draaide ze zich naar hem om.
Ze had verwacht dat hij het was vergeten, zich had bedacht of dat hij het wel 'ooit' voor haar zou regelen. In plaats daarvan overhandigde hij haar een envelop en vertelde hij haar over haar nieuwe baan. Voor een kort moment was ze stil terwijl ze naar de envelop in haar handen keek. Dit was het begin van potentieel iets heel moois voor haar community. Dit was het begin van iets heel gevaarlijks voor haar. Ze stopte de envelop in de achterzak van haar broek. Maar misschien kon het ook het begin zijn van een hernieuwde oude vriendschap. Als ze hier bleef, dan kon het misschien geen kwaad om Luvia op te zoeken.
'Dankjewel.' Haar gezicht stond zacht, dankbaar. Hij besefte niet wat hij voor haar had gedaan. God, als hij eens wist dat hij een vuurling hielp en daarmee vele vuurlingen. Hij zou zichzelf voor zijn kop slaan en daarna haar.
Ze knikte en vouwde haar handen samen voor haar lichaam in een ongemakkelijk gebaar. 'Goed, ik zal je niet langer storen.'

Berk hield niet van de stad. Hij hield niet van de straten, de gebouwen en de mensen, maar hij hield vooral niet van het kleine hotelkamertje waar hij in verbleef als hij in Elemental City sliep. Dat was wat hem die avond naar buiten had gestuurd. Hij had bij een kraampje wat te eten gekocht en had dat al lopend opgegeten.
[Hier moet ik misschien wat over zijn achtergrond invoegen, maar ik weet echt even niet zoveel voor hem]
Berk gooide net het bakje van zijn eten weg toen hij in de verte een vrouw een steeg uit zag lopen. Ze leek in de war, gestrest, emotioneel of allemaal tegelijk. Bezorgd begon Berk in de richting van de vrouw te lopen, zijn handen geruststellend omhoog voor het geval ze hem zou zien en zou schrikken van de grote man in het donker.
Het was pas toen hij nog maar een paar stappen van haar was verwijderd dat hij ineens zag wie het was.
'Luvia!' De naam kwam met een scherpe, bezorgde klank uit zijn mond en met een paar grote passen stond hij voor haar. Ze had tranen over haar wangen lopen en er leek iets paniekerigs in haar ogen te staan. 'Luvia.' Zijn stem klonk zachter. Hij tilde zijn handen op en legde ze op haar gezicht zodat ze hem aan moest kijken.
'Wat is er gebeurd? Heeft iemand je iets aangedaan?'