Elementals

Een grote mannenschaduw leek het verdere licht te absorberen. Luvia hief haar handen op in een afwerend, vechtend gebaar; het volgende moment zag ze dat het de grote aardman was - die godwarempel wéér op het goede moment of op het verkeerde moment op de juist of goede plaats was - en vielen haar armen naar beneden. Voordat ze had kunnen ademen lagen zijn grote handen op haar gezicht. Zijn handen voelden warm en tevens zwaar als steen, alsof hij haar naar beneden kon duwen, dwars door de bevroren tegels heen om modder te voelen en te aarden.
Ze legde haar handen op die van hem, voelde de huid onder haar vingertoppen. Ze staarde in zijn groene ogen en brabbelde: ‘Ben je echt? Ben je niet weer een visioen?’ Ze probeerde te lachen, een beverige, bries-achtige glimlach. ‘Ik… Nee – ik ben oké. Nee, het is niet oké, niet echt, maar…’ De woorden die ze wilde zeggen leken ergens te verdwalen tussen haar hersens en haar keel. De glimlach verdween weer. Ze slikte, een beverige slik door de tranen. Ze had het gevoel alsof ze weer ingesloten was in het donker en geen adem kon halen. Ze kneep haar ogen dicht en sperde ze toen weer wijd open. ‘Drugs. Ik denk Akua. Berk… Ik… ik wil weg hier. Ik moet lucht.’

(Die drug bestaat niet, ik heb maar iets verzonnen alsof elk element zijn eigen drugs heeft haha)

Ella keek weer zacht, dankbaar, een blik die Wade ooit hoopte te kunnen vangen met pigment en water. ‘Ik wil je graag mee uit eten nemen.’ Hij wilde het toch proberen, moest het proberen. Hij had niet plannen om weer bloederig te raken zodat zij hem op moest lappen. Een mondhoek werd opgetrokken, misschien het begin van een glimlach, al naar gelang of zijn wangen zouden breken of Ella hem zou afwijzen. ‘Nog als bedankje dat je mij hebt geholpen. Ik had je het je immers beloofd.’

Natuurlijk had ze gedacht over het drankje dat hij haar eerder had aangeboden; ze waren zo dichtbij elkaar geweest dat ze zich had ingebeeld hoe hij haar zou nemen, maar ze had niet gedacht dat hij er daadwerkelijk nog op terug zou komen. Hij vond haar maar irritant en had alleen het werk voor haar geregeld uit dank. Dat drankje hoefde er echt niet nog eens bij.
Dat was waarom Ea met een lach van verbazing naar het gezicht van de man voor haar keek. 'Lekker,' hoorde ze zichzelf antwoorden voordat ze zichzelf eraan kon herinneren dat hij een waterling was en zij een vuurling. Ze hoorden elkaar te haten, maar misschien was dat onmogelijk als je je leven aan hem te danken had. Zonder hem had ze ergens onder het ijs gedreven.
Toch was er iets in haar dat nog probeerde te weerstaan. 'Maar het werk is ook meer dan genoeg een bedankje,' hoorde ze zichzelf halfslachtig tegensputteren. 'Daarvoor hoef je het echt niet te doen.'

Berks ogen gleden bezorgd over haar gezicht heen en probeerden een verhaal te vinden voor de bijna manische blik in haar ogen en de tranen die onder zijn handen lagen. Wat was er gebeurd? Haar woorden waren amper te begrijpen. Zijn blik gleed omhoog, langs de straten, maar het was rustig en hij zag niks.
Verbaasd schoot zijn blik weer terug. 'Akua?' herhaalde hij haar. Luvia had hem geen vrouw geleken voor drugs, maar misschien was dat hoe ze in de stad met hun problemen omgingen.
Met een rust in zijn stem die hem zelf ook verbaasde, veegde hij de tranen van haar wangen af. 'Dat is goed, Luvia.' Zijn hand pakte die van haar en hield stevig vast, bang dat ze ineens zou proberen te verdwijnen als hij haar los zou laten. 'We gaan naar het luchtkwartier. Ik breng je naar huis. Je bent veilig.'

Van de weg naar huis had Luvia maar vage indrukken – schaduwen, lawaai, lichtjes die draaiden en draaiden, want alles viel in het niet bij het gevoel te verstikken. Maar Berk was er, haar smalle hand in zijn grote vuist, dan weer om haar te leiden en dan weer te steunen, zijn arm om haar schouders.
Voor de portiekdeur drukte ze hem de sleutels in de hand, en hoorde zichzelf zeggen: ‘Niet de lift. Geen kleine ruimtes. Niet nu.’ Door de drugs had ze nog minder een filter dan anders. Ze zou moeten opletten wat ze zei, maar kon niet helder denken. Traptreden, treden, nog meer treden – draaiingen, draaiingen, draaiingen in de trap, hoger en hoger. Haar hart bonkte zowat haar borstkas uit. Een stem, het moest die van haar wel zijn, mompelend, schor. ‘Fuck, Berk, je bent veel te aardig' (een giechel, 'hihi, aardig!') 'ik ben zo blij dat je er bent. Thijmen is eigenlijk wel een hele mooie naam. Is dat rook? Nee… Wacht even, ik krijg geen lucht... Ik ga dood... Toch niet. Oké, het gaat wel weer.’ Treden, treden, treden.
Haar huis. Ze was binnen, hoe was het mogelijk - de kleine woonkamer met de bloemloze rozen in de vensterbank. Luvia kneep haar ogen dicht, zag het vele zwart, moest weer denken aan haar droom en keek gauw weer op. 'Balkon. Ik wil naar mijn balkon. Mag ik naar mijn balkon?'

Ella’s lach was plotsklaps zo warm dat Wade’s mondhoeken wel omhoog móesten kruipen in een glimlach. Bij haar halve weerwoord kropen ook zijn wenkbrauwen omhoog. Was dat nou valse ijdelheid, kon ze in het luchtkwartier niet alle mannen op straat laten omkijken door haar mooie gedaante en sprekende ogen? Zijn wenkbrauwen zakten weer omlaag. Nee, ze leek dat niet te weten – of simpelweg niet te doen. De keer dat hij haar op straat had ontmoet was het immers ook geweest alsof ze in de muur had willen opgaan, en ook in de hut was ze de gereserveerdheid zelve geweest, tot op bepaalde punten.
‘Dat is dan geregeld,’ zei hij kordaat, maar zijn ogen stonden vriendelijk. ‘Mijn auto staat hierachter. Ik neem je graag mee naar een van mijn favoriete plekken.'

Zo kwam het dat Ea nogmaals met detective Wade Regnson in een auto belandde, hij nog altijd niet wist met wie hij te maken had, maar zij niet meer die zenuwen en angst voelde om met hem te praten. Ze had nu al meerdere keren de waarheid om zijn vragen heen gebogen en was er zeker van dat ze dat deze avond ook nog wel zou kunnen. Als ze haar halve leven in de stad zou gaan spenderen om geld te verdienen, dan was het geen verkeerd idee om deze man te vriend te houden. Een machtige hulpbron in de stad kon nooit kwaad.
Dat en - ze keek naar hem opzij, naar de scherpe kaak en de heldere ogen die meestal nors stonden - de man was knap, onvermurwbaar en mysterieus. En Ea vond dat veel interessanter en aantrekkelijker dan ze zichzelf dat eigenlijk durfde toe te geven.
Ea liet haar blik langs de huizen en gebouwen gaan terwijl de auto doorreed, benieuwd waar ze zouden stoppen.

Hij had al eens eerder vleugjes gezien van een vrouw die rap van tong was en ongefilterd, maar meestal was Luvia de rust en beheersing zelve. Het was vreemd om te zien hoe de drugs haar 180 graden hadden doen omkeren. Elk woord wat in haar hoofd leek op te komen werd door haar mond uitgesproken, om dan pas opgepikt te worden door haar hersenen die besloten of dat voorgaande wel of niet gezegd had mogen worden.
De trappen naar haar voordeur waren eindeloos, maar ze kwamen er en de deur opende zonder enige moeite. Het appartementje was niet te groot, maar had iets gezelligs. Ze had zelfs een paar plantjes staan, maar die leken het niet heel goed te doen in het stadscentrum.
De hele tijd had hij bijna niks gezegd, enkel geknikt en ge'hmm't op haar woordenbrij. Nu observeerde hij haar voor een lange seconde voordat hij knikte. 'Goed dan, maar niet te dicht bij de rand en ik houd je vast.'
Samen met Luvia liep Berk naar het balkon toe. De vele trappen hadden het hem al doen vermoeden, maar ze bevonden zich behoorlijk hoog in de stad. Eén stap voor haar, bleef hij staan en keek van het uitzicht naar haar. Op de tast had hij haar pols vastgepakt zodat haar gedrogeerde brein geen domme beslissingen kon maken.
'Waarom heb je de drugs genomen?' Zijn stem was vol zachtheid terwijl zijn ogen die van haar zochten.

Op de grens van het Waterkwartier parkeerde Wade de auto, en liep met Ea naar het tussen gebouwen restaurant. Hij hield de deur voor haar open en hinkte haar toen achterna. Ze werden begroet door een grote houten luchtdraak die met geopende bek boven een fontein zweefde, omgeven door lichtjes. Eronder begroette een korte vrouwe hen gastvrij en leidde hen door het kleine maar goed gevulde restaurant. Eenmaal aan hun tafeltje zittend, onder lampionnen en lichtjes, uitkijkend op het beeld en de waterpartijen, vertelde Wade: 'Dit restaurant is een samenwerking van een luchtling en watervrouw, honderden jaren geleden en nog steeds even succesvol. Ik dacht dat je hier vast meer op je gemak zou zijn dan in een viersterren-waterrestaurant met een strijkkwartet naast de tafel.'
Een optrekken van zijn mondhoek, misschien een begin van een glimlach. Hij vroeg: 'Je komt dus niet uit de stad, begreep ik. Hoe besteed je je dagen?'

Totdat ze op het balkon stond had Luvia het gevoel gehad te ademen in een turks stoombad, benauwend en vol vocht. Nu, op haar vertrouwde plek, ging het iets beter. De wind trok zacht aan haar verwarde blonde haar, dat ze die avond los had hangen, en Luvia ademde diep en gretig in. Als Berk haar niet had vastgehouden, was ze tot de reling gestapt om daar overheen te hangen tot de wind haar schoon had gewaaid.
Haar gezicht vertrok bij zijn vraag, hoe zacht gesteld ook, een masker van verdriet en schuld. ‘Ik had een slechte dag. Vannacht… en papa… toen bij William op het feest.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waterdrugs zijn niet goed voor luchtlingen.’ Een huivering deed haar ledematen trillen. Opnieuw diep inademen. Haar ogen waren gefocust op de vele lichtjes in de diepe avondschemering beneden. Ze leek haar mond te openen alsof ze er een heel verhaal achteraan wilde gooien, maar klapte maar mond weer dicht. Ze keek zo resoluut als haar warrige hoofd dat toestond. ‘Ik… ik kan geen emoties filteren, nu. Ik wil zoveel praten. Maar dat kan ik niet. Vraag er niet om, Berk.’

Ea moest haar best doen om niet te laten zien hoe onder de indruk ze was van de situatie. Terwijl hij de deur voor haar open had gehouden en zij naar binnen was gestapt, had ze zich beseft dat dit de allereerste keer in haar leven was dat ze in een restaurant zou eten. De ruimte werd gevuld door onverstaanbare stemmen van stellen, gezinnen en vrienden die met elkaar aan het kletsen waren, terwijl ergens op de achtergrond een zacht gepingel van muziek terug te horen was. De lucht was vol met geuren van eten en wijn en met de vele lichtjes en hoekjes was een goede poging gedaan om de ruimte iets gezelligs en intiems te geven.
Met een glimlach keek Ea om zich heen toen hij begon over te ruimte, de kans aangrijpend om te proberen te identificeren wat de water en wat de luchtinvloeden waren. Hopelijk wist Wade niet teveel van luchtlingen en zou hij haar niet teveel uithoren, want dan kon ze vanavond wel eens goed door de mand vallen.
Ze legde haar handen op haar schoot neer en keek op naar de man voor haar. Ze had geen idee wanneer het eten of drinken zou komen, maar aan de wandelende mannen en vrouwen in nette kleren te zien, zou er iets van een interactie met hen moeten gebeuren. Hopelijk nam Wade het voor touw straks zoals ze van hem gewend was.
'Ik woon in een kleiner luchtdorp niet heel ver hier vandaan,' loog ze de lang uitgedachte leugen. Er waren luchtdorpen, dus dat moest geen probleem zijn. Ze kwam er twee tegen onderweg naar haar eigen gemeenschap.
'Ik werk daar. Dat heb ik je al verteld. Ik ben veel buiten' - geen leugen - 'om te mediteren en mijn rust te vinden' - absoluut een leugen. Ze trok haar mondhoeken wat omhoog. 'Maar ik ben bang dat ik een grote mond heb en die rust is ook ver te vinden. Daarom doe ik het vast beter in mijn eigen dorp dan hier met de hoge luchtlingen die alles zien.'
Ze boog wat naar hem toe om het gesprek af te leiden. 'Hoe besteed jij je dagen?'

Het leek hem toe dat stedelingen hele andere problemen hadden dan de mensen in het dorp waar hij vandaan kwam. Hij moest zich zorgen maken over de oogst, over het werk en zijn gemeenschap. Maar zij de stedelingen, nu hij opzij keek naar Luvia, leken veel eenzamer te zijn zelfs al waren er altijd mensen om hen heen op elk moment van de dag. Zij moesten zich aan regels en conventies houden die hij niet snapte en waarin hij geen enige interesse had.
Berk wilde haar heus de ruimte geven om weer tot zichzelf te komen, maar haar woorden prikten hem teveel. 'Waarom?' vroeg hij, zijn blik nu op haar richtend. 'Waarom kan dat niet? Waarom mag je je gevoelens en gedachten niet delen?'

Als Wade had geweten dat dit Ella’s eerste keer in een restaurant was (en als hij een nog grotere lul was dan hij al was) had hij haar misschien júist meegenomen naar een sterrenrestaurant om te zien hoe ze zich door de etiquette zou rommelen. Maar nu was hij tevreden met waar ze zaten, nabij het water en alle lichtjes, zijn stok aan zijn stoelleuning gehaakt en een bloedmooie vrouw tegenover hem. Mal, hij had haar uit het water gered en zij had hem nu meerdere keren opgelapt, ze hadden meerdere dagen samen in een hut gezeten, maar toch wisten ze weinig van elkaar.
Zijn mondhoek kroop toch iets verder omhoog toen ze vertelde veel te mediteren. Dat had hij niet achter haar gezocht, al was dat typisch iets voor al die zweverige luchtlingen. Zijn andere mondhoek ging ook een millimeter omhoog toen ze het had over haar grote mond. ‘Je hebt gelijk, met het instituut in de stad kan Lucht streng zijn. Ik hoop dat dat in de dorpen beter voor je is. En het is maar goed dat je niet bij Water zit… We hebben een nog ergere reputatie.’
Zijn mond werd weer een lijn nu ze naar hem vroeg, al stonden zijn ogen vriendelijk. ‘Je weet al waar ik werk. Ik heb eigenlijk politiek gestudeerd, maar voordat ik het parlement inga wilde ik eerst ervaring in het veld opdoen. Tussen de mensen zijn, weten waar ik straks over spreek.'
Een serveerster onderbrak hem, en hij gebood tweemaal een verrassingsgangenmenu van de chef met bijbehorende wijnen. Nadat ze weg was, ging hij verder. ‘Verder… Ik zwem vaak, natuurlijk. En ik houd van kunst. Maar dat had je natuurlijk ook al gezien in mijn appartement. Ik schilder graag. Hobbymatig, uiteraard.’
Hij zei ‘hobbymatig’ puur en alleen omdat het mode was voor rijke watermensen om op deze afwijzende manier over hun passies te praten, alsof het toegeven aan een ander beroep dan geld en macht hun reputatie zou kunnen bezoedelen. Toch, als je oplettend had gekeken, was er even een schittering in zijn ogen die hij gauw weer verborg, een kleine flikkering van zijn blik toen hij Ella bekeek, een kennersblik hoe haar portret te vangen met pigment en canvas, de lichte partijen en de schaduwen.
De wijn kwam en werd ingeschonken, en Wade hief zijn glas met een knikje op. ‘Op een goede toekomst voor je in het ziekenhuis, Ella.’

Bij hevige emoties, eerst ademhalen. Luvia had haar ogen gesloten, diep in- en uitademend, haar voeten stevig op het balkon terwijl de wereld om haar heen leek te golven alsof ze op water stond. Bij Berks vragen vlogen haar ogen weer open en richtte ze haar blik op hem. Het lot hale alle drugs en alle mannen met groene ogen die niet deden wat ze vroeg! Vinnig antwoordde ze: ‘Omdat… Omdat luchtmensen beheerst moeten zijn. Geen emoties moeten hebben. Omdat ik het zo erg probeer en zoveel voor heb getraind maar omdat het toch niet lukt. Omdat ik ADHD heb en alles eruit flap. Omdat ik daarom niet geschikt ben voor orakel. Omdat ik daarom andere dingen moet doen. Omdat ik verplichtingen heb. Omdat ik dingen moet goedmaken. Omdat… Omdat…’ Haar grijze ogen waren fel en met elke omdat had ze met haar vinger in zijn borst geprikt. Haar boze woorden stierven echter weg. Haar schouders zakten omlaag en ze liet haar hand vallen. Haar stem was nu niet meer dan een fluistering. ‘Omdat mensen dood kunnen gaan. Omdat ik dood kan gaan. Omdat jij dood kan gaan.'
Haar blik gleed weer omhoog. Een frons rimpelde haar neus en door haar akua-benevelde blik probeerde ze hem streng aan te kijken. ‘Ik had het je toch gevraagd niet te vragen? Toch niet zo aardig, Berk.’

In de paar woorden die hij sprak over zijn werk en leven, leerde ze meer over hem dan ze in al die tijd had gedaan. Over dat water streng bleek. Over zijn studie en waarom hij aan zijn huidige werk was begonnen. Over schilderen en hoeveel stiekem plezier hij daar uit leek te halen, zelfs al noemde hij het maar een hobby. Ea leerde ook dat híj, in tegenstelling tot haar, precies wist wat je moest doen in een restaurant. En voordat ze had kunnen bedenken wat er in een verrassingsmenu zou kunnen zitten, was de serveerster alweer terug met een fles wijn die ze inschonk.
Met een glimlachje dat iets flirterigs en mysterieus had - God, hij moest eens weten en wat deed ze hier eigenlijk! - hief ze haar glas naar hem op. 'Dankjewel, Wade. Ik kan niet wachten.'

Hij had haar al bij haar onderarmen vastgepakt in een poging haar te kalmeren met een: 'Fuck alles. Neem een dag vrij van alles. Laat Lucht lekker gaarkoken en neem een dag helemaal voor jezelf.'
Maar toen veranderde haar houding en zei ze iets wat hem al het andere deed vergeten. In stilte keek hij haar aan, zijn vingers om haar armen gevouwen, zijn mond een stukje open. Vragend en verward.
Hij negeerde de laatste woorden en schudde zijn hoofd zachtjes, meer om te proberen zijn gedachten op de juiste plek te krijgen dan dat hij het ergens mee oneens was. 'Hoe bedoel je?' Hij bracht zijn gezicht wat naar beneden om haar beter aan te kunnen kijken. 'Waarom kun je dood gaan? Waarom kan ik dood gaan?'

Luvia had haar ogen stijf dichtgeknepen en ze schudde haar hoofd. Ze wenste dat ze duizend mijl verder weg was. Ze wenste dat ze een strenge watervrouw was die Aquaria of Brook heette die nooit visioenen had, die om uit een gesprek met een aardeman te komen gewoon kon snauwen: ga weg, boer. ‘Nee. Nee. Niet meer Berk, ik meen het.’ Ze sloeg haar ogen op en keek omhoog, zich afvragend of hij nou echt niet wíst met wie ze in het liefdesbootje zat, of hij niet wist hoe bloedgevaarlijk de familie Regnson was, of hij niet doorhad dat hij het beste ver, ver weg van haar kon blijven. Misschien niet. Misschien was het leven ver weg van de stad gewoon te simpel daarvoor. Geen intriges en backstabben, slechts goede of slechte aardappeloogsten.
Een golf van duizeligheid overviel haar en ze sloot haar ogen. Die vervloekte akua. Ze schudde opnieuw haar hoofd, voor haar gevoel voor de tiende keer tijdens hun gesprek. ‘Het is beter als je gaat, Berk. Voor iedereen.’

Het was lang geleden dat Wade zo’n ontspannen avond had. Ella was een goede gesprekspartner; snel in haar denken en haar opmerkingen en ze leek zich nooit door zijn scherpe woorden uit het veld te laten slaan. Wade merkte al snel dat ze niet gewend was om in dure restaurants te eten. Ze had haar mes op een ongebruikelijke manier vast en miste stukken etiquette, maar het maakte hem niet uit en hij was hoffelijk genoeg om er geen opmerkingen over te maken.
Na het nagerecht en de laatste koffie, en nadat hij had afgerekend, was hij opgestaan om Ella in haar jas te helpen. Hij stond nu recht, niet leunend op zijn stok, en moest zijn nek buigen om naar haar omlaag te kunnen kijken. De reflectie van alle lampjes glinsterde in haar ogen. Een klein glimlachje plooide zijn mondhoeken. ‘Kan ik je overhalen de zonsondergang te zien vanaf mijn balkon? Het is altijd prachtig om deze tijd. Zo niet, breng ik je graag thuis.’

Telkens als ze sprak had hij het idee er minder er minder van te snappen. Alsof hij belangrijke delen miste. Alsof zij hem steeds maar de helft vertelde of misschien tussen de drugs door probeerde weg te duwen. Hij zag haar even wankelen en met iets wat als een geïrriteerde grom klonk, trok hij haar met zachte maar resolute hand van het balkon af.
'Ik ken jou niet goed genoeg om hier koek van te maken, maar jij kent mij duidelijk ook niet.' Zijn stem had iets nors gekregen en zijn wenkbrauwen waren naar beneden gevouwen in irritatie. 'Ik laat je niet achter in deze staat. Ik ga je in bed liggen en blijf hier op de bank slapen tot ik zeker weet dat alles goed met je gaat.'
Een blik rond de kamer. 'Eerst een glas water drinken.'

Tussen alle lampjes die als sterren boven zijn hoofd leken te schijnen en de zachte trekken op zijn gezicht benadrukten, herinnerde Ea zich het beeld dat ze de vorige keer zo vluchtig had gehad toen ze zo dichtbij hem was geweest dat ze zijn ademhaling op haar gezicht had gevoeld. Haar lichaam leek te huiveren en snakken naar de man voor haar. Hun avond was zo leuk geweest. Hij was welbespraakt en eindelijk zag ze iets meer van hem; hij was getraind om op zichzelf te zijn, maar als je daar doorheen prikte kwam je een slimme, analytische, grappige albeit arrogante man tegen. Ze wilde met hem meegaan. Hem voelen al was het maar voor één enkel nachtje.
Ze sloeg haar ogen neer, haar mondhoeken opgetrokken in een verlegen glimlach - zoals het een nette vrouw betaamde. 'De volgende keer wil ik graag de zonsondergang zien.'
Vanavond wilde ze naar Luvia. Haar oude vriendin moest weten dat ze terug was. Heel misschien was er nog iets te redden van hun vroegere vriendschap.

In haar benevelde staat van zijn zag Luvia de irritatie die over Berks gezicht gleed. Een steek van schaamte schoot door haar heen, gevolgd door een: laat maar geïrriteerd zijn. Laat maar boos worden. Laat hem maar weg gaan, zoiets iedereen doet. Laat hem maar veilig zijn.
Ze herinnerde zich weinig meer daarna. Haar zachte bed onder haar, een glas koud water tegen haar lippen. Haar rozen in de vensterbank voordat gordijnen gesloten werden. Het kussen tegen haar verhitte wang, en woorden die ze niet meer hoorde. Het laatste wat ze herinnerde was het gevoel te verdrinken voordat ze in slaap zonk.
Een dorst die ze zelden had gevoeld wekte haar. Ochtenlicht piepte door de gordijnen heen. Met barstende koppijn en samengeknepen ogen stond Luvia op. Met het gevoel alsof ze een pasgeboren veulen was dat de eerste stapjes zette, zwenkte ze naar de keuken. Iemand lag op een deken gerold op haar kleine bank; ze besteedde er geen aandacht aan en stapte verder, vulde het grootste glas dat ze kon vinden en dronk het in één keer leeg, vulde het nogmaals bij, innemend met twee paracetamol, en vulde het nogmaals.
Ze veegde haar rommelige haar achterover en waagde het eindelijk om de kamer in te kijken. Berk leek wel erg klein en goed te passen op haar bank. Veel trager dan nodig was kwam de realisatie dat het niet de grote aardeman was, maar haar lang verloren vriendin, Ea.

Wades appartement mocht dan fancy en eigenlijk veel te duur zijn, groot was het niet. Wade had ver weg van alles en iedereen willen zitten en de mogelijkheid te kunnen hebben te zwemmen, en dit pand voldeed aan die eisen, al was zo ongeveer de hele erfenis eraan opgegaan.
Uitgestrekt in het kleine zwembad op het dakterras keek hij naar de ondergaande zon. Hij zag Ella’s gezicht in de wolken, dan weer zo warm en levend zoals ze vanavond tegenover hem had gezeten, en soms, in een flits, haar gezicht met die uitdrukking van doodsangst toen ze onder het ijs zat. Haar koude, koude lichaam tegen de zijne toen hij omhoog zwom.
Er vloog een vogel over en Wade kwam weer terug in het heden. Zijn been deed zeer. Hij had hem teveel belast vandaag en vanavond, zich niet willen kennen in bijzijn van de knappe, mysterieuze luchtvrouw. Dat Ella niet mee had willen gaan had ergens zijn goedkeuring wel weg kunnen dragen. Tuurlijk, het was leuker geweest als hij met haar hier in het water had gelegen, uitkijkend over de gebouwen; maar het liet hem ook zien dat ze zich niet liet overhalen puur omdat hij het vroeg.
De volgende ochtend scheerde hij zich en ontmoette zijn eigen blauwe ogen in de badkamerspiegel. Er fluisterde een stemmetje in het hoofd, het stemmetje van zijn oom, de zin die hem en William was herhaald en herhaald en herhaald toen ze jong waren. We kunnen ons niet de luxe permitteren van sympathie. William had een relatie, al wist Wade dat Harvald Regnson die niet echt goedkeurde. Zou Wades interesse in iemand gelden als sympathie?