Elementals

Luvia Lysvesen hield niet van regen. Kou kon ze hebben – het maakte alleen haar magie trager en veranderde haar adem in wolkjes – maar regen, vooral deze neerslag die standhield tussen regen, sneeuw en hagel, gaf haar hoofdpijn.
Maar regen was een normaal verschijnsel in Elemental City en Luvia had ermee leren leven.
Ze had met meer leren leven. Ze had leren leven dat er altijd ijsbloemen op de ramen zaten en dat de meeste Watermensen arrogant waren. Ze had geleerd te leven met gehoorzaamheid en het strenge regime van het Luchtinstituut dat buitenlingen altijd gekscherend ‘het klooster’ noemden. Ze had geleerd haar blonde haar strak te vlechten zodat het niet hinderde, had geleerd hoe je luchtmagie kon gebruiken om in de lucht de toekomst te lezen, had geleerd hoe ze altijd haar rug recht moest houden en hoe je alle emotie van je gezicht kon verbannen. Maar bovenal had Luvia geleerd te leven met het altijd knagende gevoel in haar botten om op een dag op de reling van haar balkon te stappen, en zich te laten vallen.
Liefkozend streken haar vingers over de bladeren in haar vensterbank. Achter de plant klapte de sneeuwachtige neerslag tegen het raam. Het was een witte roos, al zaten er geen bloemen aan. Liuva hield van rozen; maar hoewel ze haar stekjes goed verzorgde, was het nooit gelukt om er knoppen aan te krijgen. De kou en het weinige zonlicht deed weinig bloem goed, in ieder geval niet die in haar appartement. ‘Ik blijf hoop houden,’ mompelde ze. De plant had nog nooit teruggepraat, maar toch deed ze het elke dag weer voordat ze naar het Water-hoofdkwartier moest. ‘Groei kost tijd.’
Met die woorden wierp ze nog één frons op de regen, trok haar jas en deed de deur achter zich op slot.

Wade Regnson droomde vannacht over zonlicht en vuur, zijn huid verwarmend en van glimlachen in de schaduw, glimlachen vol geheimen.
Die volgende ochtend scheerde hij zich met meer precisie dan anders en staarde hard naar zijn reflectie in de spiegel, zichzelf herinnerend dat hij geen tijd moest verspillen aan dromen en sprookjes. Maar toch was dit de droom die hem nu al zo lang plaagde, zoveel jaar, dan weer intens en dan maanden niet. Als hij naar de staalblauwe ogen van zijn spiegelbeeld staarde, kon hij zo weer het gevoel oproepen van die dag van de tewaterlating, of eerder was het een crematie, want er was weinig meer over. Tot op de dag van vandaag kon hij, als hij zich concentreerde, de as en rook op zijn tong proeven en het oude gezang horen. This ae nighte, this ae nighte, every nighte and alle, fire and sleet and candle-lighte, and Christe receive thy saule.
Wade stapte de straat op in de auto die voor hem klaarstond. De straten van Elemental City waren van ijs en sneeuw, maar uiteraard was de chauffeur van de familie Regnson ook een Watermens, en kon hij het voertuig door de bevroren wegen navigeren zonder maar één keer te slippen.
Terwijl de gebouwen langsgleden, werd Wade gebeld. ‘Sir, iets dat u moet weten.’ De stem van een van de detectives. ‘Verdachte activiteit in het Luchtkwartier. Het rapport was opgemaakt door een Luchtling. De verdachte is met vuur gezien.’
De kaken van Wade spanden zich nauwelijks zichtbaar aan. Zijn stem was vlak, maar dwingend. ‘Ik wil alle assets in de area hierop. Breng de verdachte dan hier.'
‘Komt in orde, sir.’
Wade drukte de verbinding weg en keek weer door het geblindeerde raam naar buiten, net op tijd om het standbeeld van drie strijders op het plein te zien die de elementen verbeelden, een vlam vertrappend aan hun voeten. Ja, hoe hard hij ook zijn best deed, jaar in jaar uit – nooit leek het gevaar helemaal geweken.

Het was altijd moeilijk om precies genoeg in te blenden. Het liefst wilde ze als een schaduw zijn die zich langs de muren bewoog. Dat niemand haar zou zien en dat ze met niemand hoefde te praten. Dan zou ze zich naar haar doel verplaatsen, meenemen wat ze nodig had, en weer verdwijnen voordat iemand haar ook aanwezigheid ook maar zou opmerken. Maar dat zou opvallen. Nee, om niet op te vallen, moest je je vooral zo 'normaal' mogelijk kleden. En dat was niet makkelijk als je uit het enige rijk kwam dat volledig uitgeroeid hoorde te zijn, inclusief alle gebruiken, rituelen en klederdracht.
Normaal droeg Ea het allerliefste donkere kleren in zwart en bordeaux tinten. Dan liet ze haar haren wapperen als vrij vuur en tekende ze een sterke wing om haar ogen meer kracht bij te zetten. Vandaag was haar outfit lichter, haar haren waren in één lange bruine vlecht gebonden op haar rug en ze probeerde met de lichte tred van een luchtmeester te lopen.
Hoewel haar huid koud was, wakkerde diep van binnen een vlammetje dat haar altijd warm hield. Eentje die niet alleen metaforisch was.
Een belletje rinkelde toen ze de deur open deed van de apotheek. 'Dag kind.' Een oude vrouw achter de toonbank stond geduldig te wachten totdat Ea dichterbij was gekomen. Het was koud binnen, ondanks dat de verwarming hard stond te draaien.
'Hallo.' Ea's stem klonk sterk en achteloos, precies zoals ze het had geoefend, precies zoals ze het al vele keren had gedaan. 'Ik heb een lijstje van de dingen die ik moet hebben.' Ze overhandigde de vrouw het briefje. 'Mijn moeder is ziek.' Het moest een verklaring zijn voor waarom ze zoveel nodig had, maar de vrouw luisterde al niet meer. Ze had het briefje aangepakt en draaide zich om. 'Kom over een paar uur maar terug.'

Een steentje rolde voor zijn voeten weg. Een boom van een man stond met een norse blik op een stokje zoethout te kauwen. Zijn naam was Thijmen, maar veel van zijn vrienden noemde hem Berk, naar zijn postuur en kracht. Het paste hem beter dan de zachte naam Thijmen, was hij van mening, maar ondanks dat moest hij altijd glimlachen wanneer zijn vader hem bij zijn echte naam noemde. Die had zich nooit laten overtuigen om hem anders te gaan noemen. Je bent krachtig, ja, maar je bent ook zachtaardig en goed van binnen. Je helpt mensen. Je bent als tijm, had zijn vader ooit gezegd.
Thijmen, Berk, trok het stokje uit zijn mond, gooide het op de grond en trapte het zachtjes zodat het naar achter rolde en tegen de muur tot stilstand kwam. xx-City was groot en imposant, en om deze stad te voeden was zoveel werk dat bijna al hun oogst hierheen ging.
Om de dag kwamen ze met vrachtwagens vol eten deze kant op gereden, dan bleven ze slapen, en dan reden ze weer terug om het de volgende dag opnieuw te doen. Het was bijna tijd om weer terug te rijden, maar Berk had zich voorgenomen eerst een rondje door de stad te lopen voor hij weer uren stil zou zitten. Een tijd lang had hij staan kijken naar twee waterkinderen die om een bevroren fontein heen hadden gerend, zijn maag in een vreemde knoop bij dat aangezicht. Alles leek altijd uit balans te zijn.
Nu liep hij verder, door de koude straten. Hij trok zijn sjaal wat verder om zich heen. Wolkjes kringelden bij zijn mond vandaan. God wat zou hij geven voor een dagje warmte.

In de apotheek was Liuva een bekende klant. Op dit tijdstip was het niet druk en er was één andere vrouw in de zaak. Mijn moeder is ziek, ving Liuva op terwijl ze de deur opende en het belletje vrolijk boven haar hoofd rinkelde. Kom over een paar uur maar terug.
Ze stapte de ruimte verder binnen. Hier was het in ieder geval droog, en kon ze weer beter ademen dan met de regen buiten. Ze knikte tegen de vrouw met het bruine haar, ongeveer haar leeftijd. Ze wilde zich weer omdraaien, toen iets in het gezicht van de vrouw haar ogen deden treuzelen. Een gevoel, alsof je iets ruikt en plotsklaps twintig jaar in de tijd werd geplaatst. Een houten vloer, twee meisjes met vlechtjes, de geur van rook en blijdschap.
‘Goedemorgen, Liuva.’ De stem van de verkoopster deed het visioen als een zeepbel uiteen spatten. Liuva draaide zich om. ‘Ik zal je recept pakken. Een moment.’ De oude vrouw schuifelde een deur achter de toonbank door.
Liuva draaide zich weer om naar de bruinharige vrouw. Was het een visioen geweest? Die kreeg ze zeer, zeer zelden zonder dat ze daar magisch voor hoefde in te spannen. En die gingen ook niet vaak naar het verleden toe. Iets in het gezicht van de vrouw, de trekken en die oogkleur...
Het was niet gebruikelijk dat ze een gesprek met jan-en-alleman aanknoopte, maar voor eens sloeg ze de norm in de wind. Ze vroeg hardop: ‘Sorry, ken ik je ergens van? Je gezicht komt me zo bekend voor.’

De ingang naar het kolossale Water-hoofdkwartier bestond uit een brede trap die meerdere meters besloeg, waarnaast ooit cascades hadden gekabbeld. Nu waren het bevroren watervallen. En elke dag was de trap weer Wades vijand. Vóór het ongeluk had hij nooit last gehad van trappen. Integendeel. Drie treden tegelijk omhoog en blijmoedig doorlopen. Nu was dat onmogelijk.
Wade maakte tijdens het traplopen een ritmisch geluid op de bevroren treden. Eerst de vastberaden klak van zijn rechterhak, dan de tik van zijn wandelstok, dan de zachte stap van zijn linkervoet met de vertrouwde, jengelende pijn in zijn enkel, knie en been. Stap, klik, pijn. Dat was het ritme van zijn voortbewegen.
Maar ondanks de pijn, ondanks de handicap, zou niemand het ooit in zijn hoofd halen om achter zijn rug om te gniffelen of hem erop aan te spreken, want Wade was trots, grimmig en invloedrijk. En als iemand al dacht dat zijn been hem een zwakke man maakte, werd dat idee in de kiem gesmoord door zijn verder getrainde lichaam en de priemende blik van zijn staalblauwe ogen. Nee, niemand zou er ooit aan denken een van de machtige Rengson-magiërs te tergen.
Eenmaal boven de trap verontwaardigde Wade zich niet om diep adem te halen, maar liep gelijk door, als altijd vechtend tegen het jengelende gevoel in zijn spieren. De ontvangst hal was enorm en compleet van glas en staal, aan alle kanten omgeven door water, onder, zij en boven. Er waren veel mensen – water, maar ook lucht- en aardemensen die uiteraard geen hoge functies bekleedden maar luisterden naar hun water-bazen. Overal waar Wade ging, werd er eerbiedig naar hem geknikt en stapten ze aan de kant.
Buizen voor de hydro-monorails liepen langs het plafond, en Wade nam degene die naar het hoofdkwartier van de politie ging. Eenmaal daar aangekomen stapte hij de brede schuifdeuren door en langs de beveiligingssluis. Op de gang vond hij Amund Halse, een van zijn directe assistenten. Hij sprak hem aan terwijl hij doorhinkte naar zijn kantoor. ‘Vertel me over die vuurverdachte in het Luchtdistrict, Amund. Hebben ze hem al weten te pakken?’

Het was alsof de vrouw elke keer dat Ea haar zag langer nodig zei te hebben voor het bereiden van de medicijnen dan de vorige keer. Ea weet het aan het feit dat de vrouw oud was. Het liefst bleef ze hier in de schaduw in de hoek van de apotheek staan totdat haar bestelling klaar was, maar de vrouw zou haar vreemd aankijken als ze dat uren lang zou doen.
In plaats daarvan, gebeurde precies het tegenovergestelde. Voordat Ea goed en wel had opgekeken, had de nieuwe klant iets tegen haar gezegd. Een kou trok door Ea's dunne lichaam heen die ze niet vaak voelde. Niemand in deze stad hoorde haar te kennen of herkennen.
Ze opende haar mond, maakte een achteloos gebaar. Een kleine hapering. Het gezicht van degene tegenover haar leek bekend, al kon Ea haar vinger er niet op leggen. Ze had niet het idee dit gezicht ooit gezien te hebben en tegelijkertijd jeukte er iets achterin haar brein dat haar zeker deed weten dat de twee vrouwen elkaar ooit eerder moesten hebben gezien.
'Dat hoor ik vaker.' Al haar energie werd in een halfslachtige glimlach gestoken terwijl ze haar hand weer liet zakken. 'Moet een dubbelganger zijn, vrees ik.'
Ze knikte ter afscheid en zette een stap naar de deur.

Soms konden dromen zo verschrikkelijk realistisch zijn, dan de echte wereld des te pijnlijker was. Vannacht had hij gedroomd van een wereld die had kunnen zijn. Met een warm zonnetje, water dat stroomde, een zacht briesje en overal planten en bomen en bloemen. De wereld zou zo mooi kunnen zijn. Als het niet constant bevroren was.
Berk duwde de kraag van zijn jas wat verder omhoog en verborg zich dieper in de jas. Zijn keel kriebelde en hij moest een hoesten onderdrukken. Misschien zou hij nog een stop maken voordat hij terug zou gaan naar de vrachtwagen.

Ea. De naam echode door Liuvas hoofd, maar voordat ze iets had kunnen zeggen, had de gereserveerde vrouw zich omgedraaid en stapte de deur uit. Het belletje klingelde weer vrolijk en Liuva dacht: Nee. Ik vergis me. Ze pakte de medicijnen aan die de oude apotheekster haar gaf, en stopte ze in haar tas. Ea is dood.
Met een diepe ademhaling stapte ook Liuva de winkel uit. De frisse wind beet in haar gezicht. De kou wendde nooit. Vreemd – ze had lang niet meer aan haar beste vriendin van vroeger gedacht. Pijnlijke gedachtes had ze zorgvuldig leren wegstoppen in het Luchtinstituut. Liuva hoefde maar haar ogen te sluiten om te denken aan de ontelbare Qi Gong trainingen met haar blote voeten op de houten vloer – hoe ze met alle andere luchtlingen in meditatie bewoog, en in plaats van rust te vinden, alleen maar kon denken: Waarom leef ik nog? Waarom zijn zij dood?
Met het verloop van de jaren was de rouw, zoals met alles, weggesleten, maar soms, zoals op deze momenten dat ze iemand zag die ontzettend veel op haar jeugdvriendin leek, kwam het in hevigheid weer terug.
Nog eenmaal wierp Liuva een blik achteruit, waar ze in de verte de vrouw met het bruine haar zag weglopen, maar alle verdere gedachten aan Ea werd uit haar hoofd verbannen toen ze tegen de boom opliep.
Geschrokken ademde ze in – en voelde de wereld vervagen. De geur van rozen en tijm. Zachte kleuren – wit, beige, goud, handen die naakte huid streelden. Adem die vermengde, het lichaam van een man onder dat van haar.
Met een uitademing die uit haar tenen moest komen verbande Liuva het visioen. Met grote ogen staarde ze naar de boom waar tegen ze was gebotst – geen boom, zag ze nu, maar een grote, lange man. Haar blik gleed omhoog van de dikke jas naar het gezicht onder de kraag. De man uit het visioen dat ze in de lucht had gevoeld. Ze wist wat haar was geleerd, de basis van haar element. Bij hevige emotie, eerst ademhalen. Maar nu was Liuva te dodelijk verbaasd om ook maar te denken aan ademen. Zonder nadenken flapte ze eruit: ‘Wie the fuck ben jij?’

Wades stem was scherp als ijs. ‘Jullie zijn haar verloren.’
Voor langere periode was er nu getracht de verdachte te overmeesteren, en konden de mensen in het hoofdkwartier elke beweging volgen via de bodycams en beveiligingscameras op de grote schermen. De verdachte was een vrouw van een jaar of vijftig met donkerbruin, grijzend haar en donkere ogen; Wade had haar nu al meerdere malen goed kunnen observeren via de camera’s terwijl de politie haar uit het oog verloor of op een andere manier niet te pakken kon krijgen.
Wade leunde half zittend op zijn bureau. Hij voelde het ijs kraken onder zijn nagels die hij in het bureaublad had geduwd. Hij zag de zenuwachtige bewegingen van de mensen in de ruimte; de analisten die naar alle schermen keken, dingen typten op tablets en zorgvuldig hem vermeden aan te kijken – de politie die elkaar blikken toewierpen, Amund die op zachte toon tegen hem praatte over de stand van zaken alsof hij dat zelf niet kon zien. Het ijs kraakte wat luider. Zijn vingers voelden koud en dood terwijl zijn irritatie zich een weg zocht in het hout, erin kruipend als bevroren bliksem.
‘Genoeg,’ snoerde hij zijn assistent de mond. Hij kwam overeind, pakte zijn wandelstok die tegen zijn bureau was geleund. ‘Ik zal er zelf naar gaan kijken. Laat mijn auto komen.’
Terwijl de besneeuwde straten opnieuw langs gleden en voor en achter hem een extra auto beveiliging reed, balde Wade zijn hand tot een vuist en legde hem tegen zijn knie. Zijn blauwe ogen staarden hard naar de bekleding van zijn auto. Vuur. Altijd kwamen daar de problemen vandaan. Hij ademde diep in en uit, zorgend dat zijn gevoelens geen vat op hem kregen, en dwong zichzelf weer naar buiten te kijken.
‘Stop hier,’ gebood hij de chauffeur toen hij de straten herkende. Aan deze kant was het rustig; aan de andere kant van de straat, wat honderd meters verderop, zag hij de andere voertuigen van de politie staan. Hij snoof. Stel dwazen, niet de complete weg afsluiten – geen wonder dat de verdachte steeds ontkwam.
Hij open de deur en stapte uit, zwaar leunend op zijn stok. Niemand te zien hier – een geschrokken man op de stoep die een steegje inglipte, een vrouw met een lange bruine vlecht. Wade had scherp naar de vrouw gekeken en zijn hand al opgeheven, klaar om zijn magie op te roepen, maar liet gelijk zijn hand zakken toen hij zag dat de vrouw te jong was om de verdachte te zijn.
Hij draaide zich om en gebaarde naar de gewapende politie achter hem. ‘Jullie, secure the perimeter. Jullie twee, kom met mij mee.’

Eigenlijk was de situatie grappig. Een vrouw die zonder kijken een winkel uit stapte, tegen hem op botste en daarna haar mond opende alsof híj degene was die iets fout had gedaan. Alsof hij daar niet had mogen lopen. Hij zou hard kunnen lachen en naar achter stappen, zijn handen omhoog in een verontschuldigend gebaar. Hij zou kunnen zeggen: 'Excuses koningin dat ik in uw weg loop. Sta mij toe mijn weg te vervolgen.'
Eigenlijk was de situatie belachelijk. Een vrouw die zonder kijken een winkel uit stapte, tegen hem op botste en daarna haar mond opende alsof híj degene was die iets fout had gedaan. Alsof hij daar niet had mogen lopen. Hij zou op haar neer kunnen kijken, zijn mond in een boze streep en zijn lichaam extra breed. Hij zou kunnen zeggen: 'Kijk zelf uit waar je loopt. Wie the fuck ben jíj?'
Er was een scala aan scenario's mogelijk en het feit dat haar kleding deed vermoeden dat ze een hoge pief moest zijn bij binnen het luchtrijk, zou hem normaal gesproken alleen maar meer irriteren. Die stomme stad met al die mensen die dachten dat ze zoveel beter waren dan de rest. Het scheelde dat ze niet nog ook eens van water was.
Maar Berk stak zijn handen verontschuldigend omhoog. 'Excuses mevrouw.' Ontwapenend glimlachte hij haar toe. 'Berk is de naam.' Hij wilde een hele hoop andere opmerkingen maken zoals: Ik dacht dat luchtmagiërs zo beleefd en beheerst waren. Ik wist niet dat ze vloekten?, maar hij hield wijselijk zijn mond.

De ontmoeting met de vrouw moest haar hebben afgeleid, want toen ze opkeek stonden er ineens twee politiewagens op de weg. Elke spier in haar lichaam spande zich aan. Een angstige energie schoot door haar lichaam als elektriciteitsgolven die een weg naar buiten zochten. Haar handen spanden zich aan en plots had ze het bloedheet. Het vuur in haar laaide op zonder dat ze er enige controle over had.
'Beheers je, Ea', mompelde ze tegen zichzelf. 'Beheers je.'
Heel langzaam ademde ze uit terwijl ze haar hoofd omdraaide en haar ogen langs de politiewagens liet glijden. Ze zou ze aan kunnen. Hier oefende ze elke dag voor. Daar was de plotselinge angst en vecht-reactie sterk genoeg voor. Maar ze zou de stad nooit levend verlaten, zou ze dat doen.
De agenten hadden haar gezien. De huid van haar handen stond in brand; kleine vonkjes moesten in haar gebalde vuisten rond bewegen. Kort had ze oogcontact. Hij keek weer weg.
Een seconde lang bleef Ea staan om zich ervan te verzekeren dat ze daadwerkelijk niet naar haar op zoek waren. Toen pas durfde ze een nieuwe hap lucht naar binnen te nemen. Ze sloeg haar ogen neer, glimlachte zwakjes om haar eigen angst en ontspande haar handen.
Haar voeten waren als twee zware bakstenen terwijl ze verder liep. Elk moment verwachte ze alsnog om een agent in haar nek te voelen, maar die leken naar iemand anders op zoek.
Ea sloeg een hoek om, zodat ze de wagens niet meer hoefde te zien, toen plotsklaps een vrouw voor haar verscheen. 'Myam,' fluisterde Ea voordat ze het doorhad. De vrouw had twee jaar geleden hun groep verlaten. Ze had genoeg gehad van het vluchten en gemeend dat ze wel als luchtmagiër door het leven zou kunnen gaan. Het leek erop dat dat haar was gelukt, tot nu.
'Ze staan op je te wachten.' Ea keek vluchtig achter zich voordat ze de vrouw weer aankeek. Myam knikte en keek gehaast achter zich. 'Achter me ook. Help me omhoog?' Myam knikte naar een open raam op de eerste verdieping van een huis verderop.
Ea vloekte zachtjes. Ze zou alles voor haar mensen doen, zelfs al bracht het haar in gevaar. 'Heel snel.'

In de lange seconde dat de man zwijgend op haar neerkeek, riep Luvia kwaad haar gedachten in het gelid, maar dat was moeilijk nu hij zijn handen opstak – de handen wiens vingertoppen haar naakte rug zouden strelen. Ze sloot haar ogen zodat hij niet de glans van warmte zou zien. Al haar reserves van haar harde training aansprekend, vertraagde ze haar ademhaling tot ze weer één was met het luchtelement, Qi. Daarna durfde ze haar blik weer op te slaan en gleden haar grijze ogen over zijn gezicht.
Berk. Inwendig snoof ze en dacht ze dat ze hem beter Redwood hadden kunnen noemen, maar van buiten was haar gezicht leeg en beheerst. Het voelde enigszins belachelijk dat ze weer in haar harnas kroop nu hij haar verdwaasd had horen vloeken, maar ze wist niet wat ze anders moest doen. Visioenen! Ze hield niet van de tak die luchtlezen werd genoemd, van visoenen en orakels die in iemands adem te lezen waren, want ze wist uit ervaring dat de toekomst weten vaak alleen maar ellende met zich meebracht. Hoe harder je aan het noodlot probeerde te ontkomen, hoe sneller je daar alleen maar op afstevende.
Nu was alleen de vraag: wanneer zou ze het bed met deze man delen?
Ze zei, afgaand op haar intuïtie: ‘Berk. Aarde is een goed element.’ Haar blik gleed van boven naar beneden, taxerend. Ze wilde meer weten te komen over deze man en tevens wist ze dat dat niet slim was. God, hij had een mooie lach – geen wonder dat ze voor hem zou vallen. Ze onderdrukte een zucht. Vergeet je doel niet, Luvia. Houd het visioen op afstand tot je missie gedaan is. ‘Het spijt me dat ik tegen je aanliep. Excuseer mij, ik moet door.’

Wade liep gezwind met de twee politiemannen in zijn kielzog de straat af, als altijd gehinderd door zijn slechte been maar er niet aan toegevend, zijn eigen hartslag volgend en hopelijk de geur van rook of vuur, maar hij rook of zag geen spoor van de verdachte. Het miezerde, half sneeuw, half regen, en er was hier bijna niemand. Secuur volgden ze de straten en de steegjes. Mensen werden kort ondervraagd en veilig weggeleid, maar de meesten waren toch al vertrokken toen ze hoorden dat er een mogelijke vuurmagiër op vrije voeten was. Vuur betekende gevaar. Mensen ouder dan twintig herinnerden zich dat, en mensen jongen dan twintig was dat van jongs af aan ingeprent.
Wade hinkte de straat af, zijn ene hand op de stok en de andere lichtjes gespannen, zijn vingers dansend, klaar om toe te slaan bij het eerste moment van gevaar, maar het gevaar bleef uit. Ze passeerden flatgebouwen en winkels met vergeelde posters. Wades kaak stond ontevreden. De verdachte kon door elke willekeurige deur verdwenen zijn. Hij hield scherp de deuren in de gaten, zoekend naar verbrandde sloten, maar zag niets.
In een smalle straat waar de huizen naar elkaar overhingen, stond weer de jonge vrouw met het bruine haar, dicht bij een muur. ‘Jij daar!’ Wades stem was als een zweepslag, een dringend gebod van ijs. Een stem die geen tegenstand duldde of gewend was. Hij hinkte iets verder naar voren. Waarom was ze niet gevlucht – waarom was ze verder het afgezette gebied in gegaan? Had ze het niet doorgehad? Hij zei: ‘Heb je hier een vrouw gezien, vijftig jaar, grijs-bruin haar?’

'Mag ik niet jouw naam weten?' Hij had de woorden er al uitgefloept voordat hij ze ook maar een seconde had overwogen. Hij wilde eigenlijk helemaal niet met een luchtmagier praten. Lucht stond zogenaamd boven aarde. Vuur was het uitschot. Aarde de arbeiders. Lucht de burgers en water de heersers. Het was Berk moeilijk voor te stellen dat het slechter was geweest onder heerschappij van vuur dan onder water, maar dat was hoe water de verhalen deed vertellen.
Deze vrouw, met de lichte ogen die zoveel hadden leken te zeggen en nu ineens zonder emotie rondkeken, was intrigerender dan zijn hekel aan het stadsvolk groot was. Iets in hem wilde nog heel even met haar praten. Misschien was het de kleine blos op haar wangen. Misschien was het dat hij altijd alleen maar dezelfde mensen sprak en nu iemand anders tegen het lijf liep. Misschien was het de vluchtige illusie van wat allemaal mogelijk zou zijn als de wereld niet in vieren was gescheiden.
Hij glimlachte en deed zijn kraag een beetje naar beneden zodat zijn gezicht verder zichtbaar werd. Zijn ogen volgden haar bewegingen.

Zijn stem deed haar nekharen omhoog springen. Met alles wat ze in zich had moest ze haar best doen niet omhoog te kijken om zich ervan te verzekeren dat haar vroegere groepgenoot op tijd door het raam was verdwenen. Haar kaak spande zich aan en een klein vlammetje van woede probeerde zich meester van haar te maken. Wie was deze man dat hij zo tegen mensen sprak?
Het kostte haar heel even moeite, maar toen lukte het haar haar rol op te pakken. 'Sorry?' vroeg ze alsof ze verbaasd was en ietwat verward. 'Ik...' Ze keek achter zich, haar blik nadenkend. De woede zakte wat af. Haar handen, die ze in de mouwen van haar jas had getrokken, ontspanden zich weer.
Ze knikte zachtjes. 'Nu je het zegt. Ik denk dat ik haar misschien in die richting heb gezien.' Ea wees het straatje door. 'Een vrouw. Ze leek veel haast te hebben.'
Haar blik gleed naar de man tegenover haar. Hij was van water. In zijn ene hand had hij een stok waar hij lichtjes op leunde. Kort popte de gedachte op om de stok onder zijn hand vandaan te trappen, maar die gedachte werd vakkundig weer opgeborgen.
'Wat heeft ze gedaan?' Haar stem moest onschuld, zorgen en een klein beetje nieuwsgierigheid overbrengen.

Luvia had al een pas gezet, maar aarzelde in haar volgende beweging toen hij om haar naam vroeg. Vroeger zou ze haar naam niet hebben gezegd. Ze zou er alles aan doen hem nooit meer te hoeven zien om het visioen nooit uit te laten komen. Maar dat was vroeger, voordat ze oud genoeg was om te weten dat je aan noodlotten niet ontkwam. Ze besloot dit anders aan te pakken. ‘Ik ben Luvia Lysvesen en ik werk momenteel in het waterhoofdkwartier. Ik houd van dansen en van rozen. Ik ben aan het trainen voor sifu in het lichtinstituut, afdeling vechtkunst' (leugens, maar dat maakte haar niet uit) 'en beheers het element zodanig goed dat ik minutenlang kan praten zonder adem te halen.’ Ze priemde haar scherpe ogen in de zijne, zonder inderdaad één keer te hoeven stoppen in haar woordenstroom. ‘Nee, ik kan niet vliegen en ja, ik heb last van de regen. Mijn vriend is een waterman en zijn vader Harvald Regnson de leider van de stad –‘ (ze hoopte maar dat dit hem voldoende zou afschrikken om haar met rust te laten, tot haar missie was voltooid, althans) –‘ en is je nieuwsgierigheid nu genoeg bevredigd?’
Ze haalde nu adem, keek hem met opgeheven kin aan en een summier glimlachje om haar lippen, en knikte, een nieuwe pas zettend. ‘Als dat antwoord ja is, dan wens ik je een goede dag toe, Berk.’

Wade verwaardigde zich niet om antwoord te geven op de nieuwsgierige vraag. Zijn ogen gleden de straat af, langs de muren, bleven even hangen boven het gesloten raam waaronder de vrouw had gestaan.
In zijn oortje hoorde hij de stem van een van de politieofficieren melden dat ze niets hadden gevonden. De gewapende man achter hem vroeg: ‘Wat zijn uw orders, sir?’
Wades ogen gleden van het raam terug naar de jonge vrouw eronder. In haar gezicht zag hij onschuld, iemand op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Iemand uit het luchtdistrict die niets anders was dan de schaduwen van de besneeuwde gebouwen. Iemand met een glinstering in haar ogen die hij niet kon plaatsen, maar eentje die zeker niet louter naïviteit en onschuld was.
De motterige sneeuwregen bleef vallen, tintelde op zijn jukbeenderen. Hij ontspande zijn schouders. Ach, wat zou het ook: vroeg of laat, als deze vuurmagiër zich had verstopt, kwam ze weer bovenwater, al dan niet aangegeven door de luchtmensen die haar nu misschien wel hadden geholpen. Vroeg of laat verraadde vuur zich altijd.
‘Kom met me mee.’ Hij gaf de jonge vrouw een knikje met zijn hoofd richting de auto’s verderop. ‘Je bent de enige die haar daadwerkelijk heeft gezien. We willen er meer van weten.’

Ondanks de rode vlaggen die ze - misschien bewust - naar hem toegooide, moest Berk grinniken. Hij vergat meteen weer dat ze een vriend had en dat die iemand was bij wie hij ver vandaag wilde blijven. Het was irrelevant om te weten over iemand die je tegen kwam op straat. Hij was daarentegen wél benieuwd naar wie zij was en daar gaf ze hem een hele hoop informatie over. Dansen, rozen. Vechtkunst: hij moest maar oppassen. En wat ze hem verder vertelde, was dat ze niet zomaar over zich heen liet lopen, dat ze haar woordje klaar had en lang niet zo stijf was als hij verwachte van luchtmagiërs - hoewel ze erg haar best deed om wel zo over te komen.
'Nee, nog niet,' antwoordde hij op haar vraag of zijn nieuwsgierigheid was bevredigd. Zijn lippen waren omhoog getrokken in een vermaakte lach. Hij hield zijn hoofd een heel klein beetje scheef terwijl hij haar voor een moment in zich opnam.
Zijn lippen krulden verder omhoog: 'Maar je kunt me de volgende keer nog meer vertellen. Dan zal ik lisianthussen voor je meenemen. Nog mooier dan rozen, dat beloof ik.'

Duizend-en-één vloeken die maar beter niet opgeschreven worden, popten op in haar hoofd toen hij haar gebood mee te komen. Ze had moeten zeggen dat ze de vrouw niet had gezien in plaats van ze expres de verkeerde kant op te proberen te sturen. Even overwoog Ea om een excuus te bedenken waarom ze niet mee zou kunnen, maar waarschijnlijk luisterde een luchtling altijd naar een waterling.
Met voeten die lood wogen, kwam ze in beweging. 'Ik hoop dat ik jullie kan helpen, maar ik weet niet of ik genoeg heb onthouden,' loog ze, onderwijl voorzichtig opkijkend naar de man naast haar. God, hoe spraken luchtlingen ook al weer? Hoe bewogen ze zich voort? Moest ze deze man als een soort God benaderen? Dat was wel hoe hij zichzelf leek te zien, met zijn luide stem en priemende blik. Alsof hij de koning was en zij zijn slaaf. Hoewel hij daar waarschijnlijk ook niet ver vanaf zat.
Met moeite bleef Ea vooruit kijken terwijl ze naar de auto stapte. Ergens achter zich wist ze dat Myam moest zijn. Ergens achter haar, hoopte ze stiekem dat Myam zag waar ze haar oude groepsgenoot naartoe had gestuurd. Ze wilde dingen zeggen, dingen vragen, maar ze hield haar mond. Alleen zoveel spreken als hoogstnodig was.

Hoewel hoofdsifu Zu-Yuan haar een uitbrander zou geven als de oude vrouw het zou zien, liet Luvia haar ogen dralen bij Berks grijns. Hoe komen we zo close, Berk? dacht ze, verbaasd dat zo'n grijze dag als deze zo'n wending kon hebben genomen. Wat gaat er allemaal met ons gebeuren? Maar zijn laatste woorden wisten elk spoor van een glimlach van haar gezicht.
Lisianthussen. Het was twintig jaar geleden sinds ze die bloemen voor het laatst had geroken. Ze kwamen uit mama's gekoesterde tuin - ze had groene vingers voor een luchtling, en Luvia kon nog het zoete aroma ruiken toen ze de witte bloemen op het in doeken gewikkelde lichaam legde. Het laatste wat ze ooit van Lisianthussen had gezien, waren de zaden die ze had weten te plukken uit diezelfde bloemen. Met mama's half verkoolde dagboek en nog meer spullen die ze nu niet meer kon herinneren, had ze de zaden in een plastic zak onder haar bed geschoven om nooit meer naar om te kijken. Luvia dacht dat de zaden nu wel bevroren en dood zouden zijn - alles in Elemental-city bevroor en ging dood, met genoeg tijd.
Ze merkte dat ze stilstond, en ze haalde diep adem om de gedachten uit haar hoofd te bannen. Eerst Ea en nu dit. Waar zopas nog een woordenstroom over haar lippen was gekomen om hem te weren, had Berk nu haar de mond gesnoerd. 'Ik heb gehoord dat er nergens meer Lisianthussen groeien in Elemental-city,' zei ze ontwijkend. Ze liep nu verder, en keek niet meer om. 'Tot die tijd, tot ziens, Berk.'

Berk was klaar om alweer antwoord te geven op haar opmerking, maar ditmaal leek Luvia er toch daadwerkelijk klaar mee te zijn. Met gezwinde pas liep ze bij hem vandaan, haar heupen zacht wiegend zoals bloemen in een briesje. Hij kon niet anders dan grijnzen. Het was lang geleden dat hij zo openlijk met iemand had geflirt. In zijn dorp kende hij iedereen en iedereen kende elkaar. Eén flirt betekende al bijna dat je een relatie had en één date stond gelijk aan trouwen.
Zacht hoofdschuddend draaide hij zich om en begon terug te lopen in de richting waar hij vandaan was gekomen. Het was tijd om straks weer terug te rijden.

Het eerste wat Luvia deed toen ze het Waterhoofdkwartier instapte, was naar de stilteruimte benen, de deur op slot draaien en zich met een diepe zucht in kleermakerszit op de grond laten zakken. 'Kom op, concentreer je, maak je hoofd leeg,' zei ze tegen zichzelf, en sloot haar ogen. Jarenlange training zorgde ervoor dat ze kon mediteren, maar tot haar stijgende ergernis scheen het haar toe of ze een beginneling was. Elke keer kwam daar weer een gedachte boven, hoorde ze Ea's stem van vroeger, rook ze rozen en tijm. Het volgende moment kon ze het geknetter van brand horen en kon ze niet meer ademhalen van rook die alle lucht uit haar longen duwde. De geur van brandend haar en vlees deed haar kokhalzen.
Hijgend drukte ze haar handpalmen tegen de ogen. Dan maakte ze haar hoofd vandaag maar niet leeg. Ze moest weer verder.
In de grote ontvangsthal, op weg naar de afdeling waar ze werkzaam was, liep ze William Regnson tegen het lijf. 'Hee,' zei ze, en keerde hem haar wang toe waar zijn lippen overheen gleden.
'Dag, liefje.' Ze voelde zijn scherpe blauwe ogen over haar gezicht glijden, en ze duwde de ogen van Berk ruw van haar netvlies. 'Alles oké?'
'Zeker. Dat weet je toch.' Ze veinsde een glimlach en zag toen over Williams schouder zijn neef arriveren. Naast een politieman liep tot haar verbazing de vrouw die ze voor Ea had aangezien.
Wade acknowledgede Luvia door te knikken, en ze knikte terug. Hij liep verder en heel even ving Luvia de blik van de bruinharige vrouw. Ze wou dat ze gedachten in iemands hoofd kon prenten, maar ze kende geen element dat die magie beheerste. In plaats daarvan deed ze alsof een lok haar achter haar oor wilde strijken, maar legde heel even haar vinger tegen haar lippen aan.

Na een weinigzeggende autorit stapte Wade uit. Uit de andere auto werd door een politieman de vrouw geleid, en geflankeerd door bewaking hinkte Wade die bevroren rottrap naar het hoofdkwartier weer op.
In de ontvangsthal zag hij verderop zijn neef en diens vriendin; hij knikte ze toe maar liep daarna weer door.
Bij de afdeling van de politie liet hij de vrouw plaatsnemen in de sobere verhoorruimte. Hij ging zelf op de tegenovergestelde stoel zitten, haakte de stok achter de tafelrand en vroeg zich voor een moment af hoe oud deze vrouw moest zijn, of ze ook dierbaren had verloren in de oorlog. Maar dat was maar een korte gedachte, voorbijgaand als een golf.
'Goed,' begon hij, zijn hand leggend op de vingerafdrukscanner van een tablet, niet opkijkend naar de vrouw tegenover hem. 'Je naam, alsjeblieft?'

De autorit had haar genoeg tijd gegeven een verhaal en strategie te bedenken voor haar verhoor. De beste leugens lagen dicht tegen de waarheid, had ze besloten toen ze uit het autoraam had gekeken en maar weinig mensen op straat had gezien. De kans was groter dat ze de verdachte tegen was gekomen, dan een andere vrouw die op haar leek. Nu moest ze de feiten vertellen terwijl ze zo een zo realistisch mogelijke leugen zou vertellen.
Ea had zich nooit op haar gemak gevoelt in de grote stad vol vijanden, maar toen ze het grote hoofdkantoor binnenstapte, voelde het alsof ze moedwillig de poorten van de hel door was gestapt. Herinneringen vlogen op van gevechten, van lijken en van doodse stilte, wekenlang.
Met een diepe ademhaling probeerde ze de herinneringen ver weg te duwen. Niet nu. Niet hier. Controle. Het enige wat ze moest doen was controle houden.
Dat werd er niet makkelijker op toen ze even tot stilstand kwamen. Ea keek kort op. Vanaf een afstandje was het ineens overduidelijk. Hoe had ze het eerder die dag niet gezien? Bijna meteen wendde ze haar blik af. Haar hart roffelde als de snavel van een specht in haar borstkas. Haar handen, verborgen in haar mouwen, waren weer loeiheet. Beheers je. Houd je in. Houd de controle.
Ze keek weer op. Luvia gebaarde haar niks te zeggen. Wist de vrouw ondertussen ook wie zij was?
Ineens zat ze aan een tafel. Het duurde even voordat de vraag van de man tot haar door was gedrongen. Gedachten en herinneringen stroomden door haar hoofd heen als golven, terwijl ze constant haar best deed om de kalmte te bewaren en haar verhaal weer helder te krijgen.
Ze knipperde, keek de man aan in zijn heldere ogen en dwong zichzelf zich weer te herpakken.
'Ella.' Haar stem klonk ruw en ze kuchte een keertje, schonk hem vervolgens een verontschuldigende blik. 'Het spijt me. Ik had niet verwacht dat de dag deze wending zou nemen.'

‘Slechts Ella?’ Wade negeerde de laatste zin die ze sprak, grimmig denkend: Niemand weet wat voor wending een dag neemt, behalve die vervloekte luchtzwevers. Hij typte wat op het tablet, zocht de surveillancebeelden van die ochtend erbij. Wazige foto’s van de verdachte, een pixelig gezicht waar zelfs hun beste analisten niets van zouden kunnen maken, een pluk bruin haar.
Het litteken brandde en trok. Wade bewoog zijn been onder de tafel, drukte zijn hak op de vloer. Waarom had hij er nu meer last van dan anders? Hij gebood: ‘Vertel me wat je hebt gezien van de vrouw. Hoe zag haar gezicht eruit, hoe liep ze, waar heb je haar voor het laatst gezien? Vertel alles.’

Luvia keek de vrouw met Wade na, en vroeg zich af hoeveel risico's ze nog kon nemen. Je bent week geworden, puur omdat ze op Ea had geleken. Maar deze vrouw had zo schuchter gekeken in de apotheek, zo alsof ze op had willen gaan in de schaduwen, dat Luvia er niet aan had getwijfeld om het gebaar te maken. Hoe langer ze in de waterwereld mengde, hoe meer ze zich afvroeg of zij wel aan de kant van Elemental City stonden. Ze stonden zeker niet aan de kant van vuur – en ook niet aan de kant van luchtlingen die leken alsof ze iets op hun kerfstok hadden.
En (Luvia hoopte nooit achter de straf te komen als ze het zouden weten), watermensen stonden zeker niet aan de kant van luchtlingen die spioneerden.
Ze legde haar hand op Williams aangeboden arm, en liep met hem naar hun afdeling.

De man irriteerde haar mateloos. Die houding, die arrogantie, dat gebrek aan enige interesse voor haar als persoon in plaats van enkel informatiebron. Het vlammetje in haar binnenste brandde sterk terwijl ze tegen hem sprak, hem vertelde hoe Myam eruit zag zonder ooit een te diep detail te geven, hoe ze had gelopen en welke richting ze ongeveer was opgegaan. Ze liet stiltes vallen om na te denken en te verontschuldigen dat ze het zich niet helemaal meer kon herinneren omdat ze niet had beseft dat het belangrijk was geweest. Ze keek naar boven alsof ze zich probeerde de situatie weer voor zich te zien. Ze glimlachte, ze dacht hardop na en ze hield met alle kracht die ze in zich had zichzelf rustig.
Het was vreemd om zo diep in het hart van Elemental city te zijn beland. Alles was bevroren en koud, behalve zij. De tafel kraakte onder de man zijn handen, aan een buis in de hoek zag ze bevroren druppels geplakt zitten. Heel soms dan kringelde er een luchtwolkje uit hun mond. Voor heel even besefte Ea zich dat water water niet kon zijn zonder hen, zonder vuur. En dat gaf haar het vertrouwen en de zelfverzekerheid om weer rustig te worden en door te praten.

Ella praatte en Wade noteerde, al was het precies genoeg informatie om niet bruikbaar te zijn. Af en toe zweeg ze, een frons tussen haar wenkbrauwen, en dan keek Wade haar hard aan terwijl haar blik op het plafond was gericht, alsof daar het beeld van de vuurverdachte was geprojecteerd.
Aan het eind van haar woorden keek ze weer omlaag. Haar ogen ontmoetten die van hem, en voor geen enkele reden deed het Wade denken aan het schrapen van een lucifer langs steen.
‘Goed,’ zei hij, maar het was niet goed, hij had hier helemaal niets aan. Met deze schrale informatie bleef die vrouw op losse voeten. Opnieuw trok zijn litteken alsof er een muis in zijn been zat en met scherpe tanden en klauwtjes zich een weg door zijn huid naar buiten probeer te werken. Wades mondhoek zakte iets omlaag, maar verder bleef hij onbewogen. Hij sloot het tablet af. ‘Ik denk dat we alles hebben. Bedankt voor je medewerking, Ella.’ De woorden zelf waren misschien goed, maar uit de woorden van een waterman klonk het als een ijzige belediging. Hij keek haar niet meer recht in de ogen. Hij stond op, pakte zijn stok en opende de deur voor haar.

Hoewel ze liever gister meteen de stad had verlaten, zeker na haar ongeplande bezoek aan het waterhoofdkwartier, was het uiteindelijk te laat geweest om de tocht naar haar dorp - of wat daar voor door ging - nog te maken. Ze had slecht geslapen vannacht. Elke keer weer dacht ze aan vroeger. Aan Luvia. Aan de twee jonge meisjes die ze geweest moesten zijn voordat alles veranderde. Aan haar ouders, aan haar jeugd. Alles was zo plotsklaps veranderd. Ooit was ze onbezorgd geweest. Dat gevoel kon ze zich niet meer inbeelden.
Ze had in een oud gebouw geslapen, met een klein vuurtje naast haar. Het vuur had de hele nacht hoog opgelaaid, gesterkt door emoties, totdat ze het uiteindelijk uit veiligheid had uitgemaakt.
Ea had verwacht dat de nieuwe dag haar beter gezind zou zijn, maar terwijl ze de stad uit liep, blies koude, harde sneeuw in haar gezicht. Met haar gezicht diep weggestopt in de oude muts en sjaal, haar handen in haar mouwen verborgen en de tas met medicijnen stevig op haar rug geklemd, stapte ze karig door.
Meters. Centimeters. De wind rukte zo sterk aan haar, dat lopen bijna onmogelijk werd. Sneeuw waaide steeds op en ontnam haar het zicht. Het was moeilijk in te schatten of ze nog wel goed liep.
Ze draaide zich om. Af en toe zag ze door de sneeuwvlokken nog de contouren van een stad. Het was nog veel te vroeg om haar warmte te gebruiken om haar te helpen een weg te banen door de sneeuw. Ze vloekte. Wat ze absoluut niet wilde was terug gaan, maar ze begreep dat vooruit gaan ook geen optie meer was totdat de wind in ieder geval een klein beetje zou gaan liggen.
Met voeten die eerder leken op ijsklompen, stapte ze voort, nu op zoek naar een schuilplek. Die plek kwam uit onverwachte hoek. Het kleine gebouwtje, een nu verlaten wachterspost van vroegere jaren, doemde uit het niets op. Door de sneeuw had ze bijna gemist dat het maar zo'n tien meter links van haar was.
Ea rilde toen ze door het raampje probeerde te kijken. Ze klopte een keertje. Hield haar beide handen op het glas om naar binnen te kunnen kijken. Het leek leeg. Ze voelde de deur. Op slot.
Vluchtig keek ze rond. Niemand te zien. Niemand die haar zou kunnen zien door de sneeuw. Op de tast zocht ze door haar tas totdat ze een dikke haarspeld vond. Die legde ze tussen haar handen en sloot haar ogen. Het was moeilijk in de kou om haar energie te gebruiken om haar handen warm te maken, maar het lukte. De speld voelde heet toen ze hem weer tevoorschijn haalde en snel in het slot van de deur stopte. Het kostte wat priegelwerk, maar het slot klikte.
Met een opgeluchte, tevreden zucht, opende Ea de deur, stapte naar binnen en sloot hem weer heel snel. Haar handen in elkaar wrijvend, keek ze rond. Zelfs zíj had het koud met dit weer.

De ochtend van 2 December waren de wolken dreigend donkergrijs, en Wade had het weer onderschat en zichzelf overschat toen hij in de auto stapte, en wegreed.
Uiteraard was zijn auto een automaat, maar Wade reed niet veel, behalve op momenten als deze dat hij alleen wilde zijn. De stad verdween in de binnenspiegel en hij reed door tot de bossen waar in geen twintig jaar langer dan een maand blad aan de bomen had gezeten. De geasfalteerde wegen veranderden in hobbelige zandpaadjes vol bevroren kuilen, en Wade parkeerde zijn auto achter de oude jagershut van zijn familie.
Een smal paadje liep van de hut naar beneden, tot een bosmeertje omgeven door wat rotsen en overhangende dennenbomen, en daar was waar Wade heenhinkte. Het meertje werd gevoed door een redelijk warme bron waardoor hij altijd maar een dun laagje ijs hoefde weg te slaan. Hij wilde juist zijn jas uittrekken tot de sneeuw begon te vallen.
Op dat moment had hij beter moeten weten. Hij had zijn auto moeten pakken en terug moeten rijden naar de stad. Maar Wade kleedde zich verder uit en liet zich in het water zakken.
Het meer sloot als een koude deken om hem heen, perste de lucht uit zijn longen, maar Wade was getraind tegen de kou. Diep ademhalen. Hij dook onderwater en zwom onder het ijs door totdat hij sterretjes zag, en zelfs toen zwom hij verder, vastberaden en levend. Eindelijk was hij niet gehinderd door zijn handicap. Eindelijk kon hij vrij bewegen.
Hij kwam weer in zijn wak boven om adem te halen. Tot zijn schrik sneeuwde het nu zo hard dat hij geen drie meter ver kon kijken. Zichzelf vervloekend dat hij zo stom was om in deze weersomstandigheden te gaan zwemmen, hees hij zich op de kant en kleedde zich bibberend weer aan.
Het zou zelfmoord wezen om terug te rijden over deze paadjes naar de stad. Hij veegde zijn kletsnatte haar achterover en besloot dat schuilen in de oude jagershut de beste oplossing zou wezen. Zwaar leunend op zijn stok baande hij zich een weg door de sneeuwstorm en wurmde met verkleumde vingers zijn sleutelbos uit zijn broekzak. Toen hij de oude deur opende, verbaasde het hem echter dat het slot al geopend was.

Luvia raakte nooit verdwaald in Elemental City of diens buitengebieden (dat zou hetzelfde zijn als verdwalen in je eigen huid), maar toch gebeurde het tijdens de sneeuwstorm van 2 December.
De sneeuw viel met zo'n hevigheid dat het haar de adem benam, maar toch aarzelde ze niet toen de deur van Williams huis achter zich dichttrok. Diep verstopt in haar dikke jas, de capuchon ver over haar gevlochten haren getrokken, begon ze te lopen en probeerde met ijzeren discipline haar gedachten te verbannen, maar faalde daar wanhopig in.
William had er vannacht anders uitgezien. Alle details waren hetzelfde - die scherpe blauwe ogen en de donkerbruine haren die hij deelde met zijn vader en Wade, zijn gefronste wenkbrauwen als ze weer eens tegen hem inging in plaats van 'ja lieverd' te hebben gezegd - maar die ochtend, toen ze naast hem wakker werd, was alsof alles in contrast werd gesteld. Zijn neerbuigende lachje in tegenstelling tot de vrolijke grijns die Berk haar had gegeven, zijn slanke magiërslichaam in contrast met dat grote lijf van de aardman. Hoe ze altijd op eieren liep versus de geborgenheid die ze had gevoeld in zijn armen. Hoe ze zich kleineerde als luchtmens in plaats van dat ze in haar kracht kon staan.
Klappertandend probeerde Luvia op te kijken. De sneeuw blies met zo'n venijnigheid dat haar ogen traanden. Was ze al op de kruising? Waar was het rode huis dat altijd als herkenningspunt diende?
Als ze zich genoeg inspande zou ze met haar magie de sneeuw van zich af kunnen houden, maar tegen deze storm en met de afstand die ze nog moest afleggen, zou ze binnen vijftig meter flauwgevallen op de grond liggen.
Ze beschermde haar ogen met haar hand en zag toen dat de huizen waar ze langs liep in verschillende stadia van vervallenheid verkeerden. Menig raam was dichtgetimmerd, en sommige muren waren verschroeid. Zonder dat ze het wist, had ze afslagen gemist en stond nu ergens aan de rand van de stad in het oude, verlaten vuur-district. Voor de tweede keer in twee dagen tijd vloekte Luvia. 'Fuck!'

Berk gromde stilletjes boze verwensingen tegen de weergoden die ertoe hadden doen besluiten om juist vandaag, juist nu hij in zijn eentje een lading naar Elemental city zou brengen, een sneeuwstorm op hem los te laten. De vrachtwagen reed niet sneller dan 30 kilometer per uur op de bevroren, besneeuwde wegen, maar toch voelde Berk de wagen steeds grip verliezen. Een vloek toen de vrachtwagen een stukje naar de zijkant schoof voordat het weer grip vond en rechtdoor bleef rijden. Dit was amper te doen.
Hij reed meer op gevoel dan op zicht. Berk drukte de rem in om de vrachtwagen tot stilstand te brengen. Hopelijk zou het hier lang genoeg warm blijven voor hem om de sneeuwstorm uit te zitten.
Hoewel hij remde, besloot de wagen helemaal niet te stoppen. Het was alsof de vrachtwagen was opgetild van de weg. Hij schoof rechtdoor, begon af te zakken naar links. Berk remde, probeerde tegen te sturen. 'Fuck, fuck!' Hij greep de handrem, trok hem omhoog, maar het mocht niet baten.
Met een klap kwam de vrachtwagen tegen bomen tot stilstand. Zijn hoofd klapte opzij en even verloor hij het zicht.

Ea had zich veilig gewaard. Niemand zou met dit weer het bos in trekken en de kans dat de eigenaar van het hutje zou verschijnen werd daarmee nihil geacht. Ze had wat hout in de open haard gegooid en haar handen erop gelegd. Toen was ze in de warme stoel, dicht bij het vuur gaan zitten en had een dekentje over zich heen gelegd. Ze voelde zich koud en moe. Moe door de slechte slaap en de energie die het kostte om warmte op te roepen in deze kou, koud omdat ze zo weinig energie over had.
Ze was vrij snel in slaap gezakt, totdat ineens een paar zachte geluiden haar wakker maakte. Meteen zat ze rechtop,haar blik op de deur gericht. Iemand kwam binnen. Misschien... Misschien kon ze het vuur uitmaken, maar iemand zou meteen zien dat hier iemand was geweest. Misschien kon ze nog vluchten.
Ze sprong op, liep naar het raam achter en voelde of het open wilde. Vast. De deur opende.
Met haar handen omhoog keek ze in de richting van de deur. Ze dwong zichzelf uit alle macht om rustig te blijven. 'Sorry,' sprak ze voordat de persoon binnen was. 'Ik had een plek nodig om te schuilen. Het spijt me.'

Iedereen kan vloeken, plachten de sifus in het instituut altijd te zeggen, maar een verstandig mens beheerst zijn tong. Luvia sloeg die raad in de wind door, diep weggedoken in haar jas, te schelden toen ze tegen een boom opliep (een echte dit keer), haar zere voorhoofd wreef en erachter kwam dat ze plots in het bos stond. ‘What the fuck.’ Dat voelde goed, dus ze probeerde het nog een paar keer, elke keer de klemtoon op een ander woord. ‘What the fuck. What the fuck.’
Ze keerde zich om op haar schreden en liep een stukje terug, verdwaalde opnieuw en liep in een cirkel. De gedachte sloop haar hoofd in dat ze hier wel eens dood zou kunnen gaan gevolgd door een stemmetje dat schreeuwde: nee, dat kan ik niet!. Ze draaide nogmaals om haar as, zoekend naar de juiste richting, keek vertwijfeld om zich heen, en hoorde plotsklaps een monster.
Stokstijf bleef ze staan, plantte toen haar voeten stevig van elkaar uit en hief haar handen in een vechthouding op. Na twee hartslagen herkende ze het geluid als een automotor en ze voelde zich belachelijk, na drie hartslagen zocht ze de kant van de weg, na vier hartslagen zwaaide ze en riep, haar stem krakend van de kou: ‘Hee, hallo, hi –‘
Het volgende moment doemde een vrachtwagen voor haar op uit de sneeuw. Voor nogmaals een hartslag bleef Luvia aan de grond genageld staan toen het kolossale ding recht op haar afstevende: daarna riep ze haar magie op, vertraagde de tijd en sprong met drie grote stappen door de plots heel langzaam vallende sneeuwvlokken aan de kant.
Het gekraak en de klap van de botsing van de wagen tegen de bomen maakte de tijd weer normaal. Hijgend keek Luvia achteruit naar de ravage, en spande haar verkleumde ledematen dan weer aan tot actie. Ze klauterde het verticale trapje op naar de cabine en trok de deur open, verwachtend een vers lijk te vinden, en zag inderdaad de chauffeur bewegingloos zitten, zijn hoofd van haar afgedraaid. ‘Fuckfuck!’ Ze klom verder, hees zich over de bijrijdersstoel en schudde zijn arm. ‘Hee, hee! Kom terug, luister naar me... Blijf bij me.'

Heel even had Wade gedacht dat het misschien zijn oom was geweest of zijn neef maar die gedachte verwierp hij weer, want hij had geen andere auto gezien en niemand in zijn familie was een persoon om te wandelen. Dat idee verwierp hij ook toen hij de geur van de open haard rook. Geen Regnson zou vrijwillig vuur maken.
Zijn vrije hand kromp klauwachtig samen, en ijs groeide onder zijn nagels vandaan. Toen haalde hij diep adem, duwde de deur verder open en stapte naar binnen, zijn hand opgeheven, klaar voor degene die binnen was.
Een vrouwenstem deed hem stilstaan, en hij zag bij het raam een jonge vrouw staan, haar handen ontwapenend opgeheven. Hij liet zijn hand zakken. De ijsklauw verdween druppend op de grond tot niets. Zijn ogen knepen zich tot spleetjes toen hij haar in zich opnam. Hoe heette ze ook alweer? Ella. Hij had haar gisteren ondervraagd.
Hij snauwde: ‘Dit is een privégebouw, wist je dat niet?’ Het volgende moment wist hij dat hij haar niet naar buiten kon sturen met deze storm. De stand van zijn schouders zakte iets in. ‘Wat doet je hier überhaupt in het bos?'

Iets trok aan hem. Hij hoorde geluid, een stem. Iemand die hem terug probeerde te trekken. Heel langzaam opende Berk zijn ogen. Het felle witte licht dat zijn hoornvlies binnen drong deed hem een paar keer knipperen voordat de wereld weer haar vormen terug kreeg. Zijn voorhoofd bonsde en hij voelde iets plakkerigs langs zijn slaap lopen.
Met moeite tilde hij zijn hoofd op naar de stem terwijl zijn vingers een weg zochten naar het plakkerige spul op zijn slaap. Hij gromde een pijnlijk geluid toen zijn vingers de wond raakten, gevolgd door een verbaasde: 'Wat?'
Op de bijrijdersstoel zat de jonge vrouw van gister. Hij had niet verwacht haar zó snel weer tegen te komen. Vooral niet onder deze omstandigheden, hier in dit bos, middenin een storm.
'Hoe?'
Hij probeerde een beetje overeind te komen en liet zijn vingers zakken. 'De wielen begonnen te glijden,' legde hij de situatie uit terwijl zijn ogen door de voorruit gleden en de schade opnamen. 'Het viel niet meer te redden.'

Of all people, kon Ea alleen maar denken toen de detective van gister binnen stapte. Ze kon de man wel uitkotsen. En nu, nu had hij meteen zijn irritante woordje alweer klaar. Natuurlijk wist ze dat het een privégebouw was. Wat moest ze dan doen, doodvriezen buiten?
Ze wierp een blik uit het raam, overdacht dat scenario nog een keer en besloot dat zelfs zij niet vrijwillig naar buiten zou gaan. Het was dus proberen in de gratie van de man te blijven. Als er iets was wat ze meer haatte dan waterlingen, dan was het wel waterlingen met macht. En als er iets was wat ze nog meer haatte, dan was het mannelijke waterlingen met macht. Maar er zat niks anders op.
'Onderweg naar familie op een onfortuinlijk moment.' Ze deed een vaag handgebaar.
Zijn handen drupten en onder zijn handen was een klein plasje ontstaan van iets dat niet alleen van zijn besneeuwde schoenen af kwam. Hij had water magie. Goed, dan was hij nog erger: een mannelijke waterling met macht én kracht. Ze stonden lijnrecht tegenover elkaar, al mocht hij dat niet weten.
'Het spijt me dat ik ben ingebroken. Ik wil doorgaan zodra het weer het weer toelaat.' Ze maakte een gebaar naar het vuur. 'Kan ik hier tot die tijd opwarmen? Ik zal je niet in de weg zitten.'

Luvia zoog haar adem verrast in toen de man bijkwam en ze zag – vervloekt het noodlot! – dat het Berk was. Het volgende moment duwde ze al haar scheldwoorden en gedachten ver weg, want nu was daar geen tijd voor.
Ze bekeek de wond op zijn hoofd, maar ze was hier niet in getraind en ze had geen idee hoe erg het was. Vast niet te erg, want hij kon nog praten en leek haar te herkennen. Ze knikte op zijn uitleg, bedenkend dat je wel een grote idioot moest zijn om met dit weer de weg op te gaan.
‘Wacht,’ zei ze, alsof hij plots ergens heen zou gaan. Ze liet zich van de stoel afglijden en opende de deur weer, ademde diep en langzaam in, haar ogen gesloten. Zopas had ze het al even gedacht geroken te hebben, maar ze had er geen aandacht aan besteed; maar nu rook ze het weer in de lucht, en zelfs door de sneeuw heen kon haar gevoelige neus de richting duiden.
Ze draaide haar hoofd om naar de man. ‘Ik ruik haardvuur. Verderop moet een plek zijn waar we kunnen schuilen.’ Opnieuw gleden haar ogen over zijn lichaam, zoekend naar verborgen letsel. ‘Denk je dat je kan lopen?’

Wade is veel dingen – arrogant, bekrompen, hypocriet – maar hij is geen man die een vrouw moedwillig de dood in zou sturen. Hij duwde de deur goed dicht en gromde: ‘Zodra het mogelijk is, ben je weg.’
Zijn blik gleed naar de openhaard en weer weg zonder in het vuur te kijken. Hij wenste de vlammen te doven, maar vermoedde dan dat Ella alsnog dood zou gaan. Dat had je met die slappe luchtmensen die niet tegen de kou konden.
Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak, zag dat er 0 bereik was, en stopte hem weer weg. Dan moest het hoofdkwartier zich maar afvragen waar hij bleef. Hij was vast niet de enige gestrande persoon.
Wade hinkte van Ella weg, onderwierp de andere kamers aan een korte blik. De woonkamer met de open haard met de eethoek; de keuken met het fornuis op gasflessen, de badkamer zonder heet water, twee kleine slaapkamers en het voorraadhok. Zijn ogen gleden over de planken gevuld met lang houdbaar voedsel, flessen water en allerlei huishoudelijke artikelen en wist dat, hoe lang deze sneeuw ook zou duren, ze het hier wel even zouden overleven.
Hij sloot de kast weer en hinkte terug de korte gang op, keek vanuit daar even naar Ella bij het vuur. Niet alleen een luchtling, maar nog een dief ook, de manier waarop ze hier had ingebroken. Hij had absoluut geen zin om al die tijd met nog iemand hier te zijn terwijl hij alleen had willen zijn, maar hij had wel meer dingen niet gewild, dus het zei zo.

Ea liet zich weer op de stoel bij het vuur neerzakken en sloeg het dekentje over haar benen heen, maar ze zat een stuk gespannener dan ze hiervoor had gezeten. Ze zag hem niet meer, maar ze hoorde zijn voetstappen door het kleine hutje heen bewegen tot hij uiteindelijk tot stilstand kwam. Ze vermoedde dat hij naar haar keek, maar besloot daarom zelf naar het vuur te kijken. Zij was ook veel liever ergens anders op dit moment. Met hele andere mensen.
Ze stak haar handen wat dichter naar het vuur toe en voelde de warmte haar vingertoppen binnenstromen. Nog net wist ze een ontspannende zucht in te houden. Ze mocht vast niet te veel van vuur genieten.
Zich zwaar bewust van zijn wezen staarde ze voor zich uit. Moest ze juist wel of níet een praatje met hem aanknopen? Wat zou een luchtling doen?

Berk volgde haar handelingen om zijn wenkbrauwen vervolgens in een geamuseerde maar verbaasde frons te trekken. Ze moest vast een hele scherpe neus hebben, mevrouw de luchtling.
Hij knikte op haar vraag. Zijn deur werd geblokkeerd door een boom, maar met enige moeite kwam hij overeind en stapte via de bijrijdersstoel naar buiten. Splinters glas vielen van zijn benen af met elke stap die hij zette en toen hij buiten naar beneden keek zag hij een paar druppels bloed langs zijn broekspijpen de sneeuw rood kleuren. Het glas moest hem hebben gesneden.
Met een geforceerde glimlach keek hij naar haar op. 'Laten we gaan. Die kou wordt onze dood als we niet opschieten.'

Wade zeulde een van de onhandig grote meerliterflessen water naar de keuken, en schonk zichzelf een glas in, want watermagie maakte altijd dorstig. Ondertussen had hij al een plan voor zichzelf bedacht: in de kleine kast in de woonkamer had hij een aantal boeken neergezet die hij thuis dubbel had. Hij kon wel weer beginnen in de Ilias die hij al een tijd niet had aangeraakt, daar was hij wel een tijdje mee zoet en verschafte hem een excuus om niet tegen Ella te praten. Daar had hij geen zin in, en bovendien vermoedde hij dat ze niet was wie ze zei dat ze was achter haar nét te lieve vrouwenglimlach en haar halve woorden. Vast geen normale luchtling, maar een criminele die de stad ontvluchtte nadat ze de verkeerde mensen had opgelicht.
Hij zette het glas op het aanrecht, hinkte naar de woonkamer, moest een sarcastische opmerking inslikken bij het zien van Ella die zich comfortabel in zijn stoel had gemaakt, en stapte naar de boekenkast toe.

Met zijn grote arm over haar schouders gehesen (wat meer voor de vorm functioneerde dan dat het nut had, want Berk was meer dan een kop groter dan zij was), baanden ze zich een weg door de snel vallende sneeuw. Luvia ging af op haar neus, de geur van Berk en bloed negerend, en veel geploeter later stonden ze voor een houten huisje dat tussen de boomstammen en sneeuvlokken opdoemde. Luvia hief haar hand op en klopte met haar vuist op de deur, wat niet heel gemakkelijk ging want haar handen waren bevroren en deden zeer, en riep: ‘Hallo? We hebben hulp nodig!’
Een paar tellen later bekeek ze twijfelend de sterkte van de deur als ze hem in zou moeten trappen, maar toen werd de deur een klein stukje geopend. Een verbaasde stem zei: 'Christus.'
'Nee, slechts ik en Berk die zopas een ongeluk heeft gehad - jeetje Wade, wat doe jij hier? - aan de kant alsjeblieft, heb je een E.H.B.O.trommel?' zei Luvia in één ademhaling. Ze sjorde Berk mee de drempel over. Toen Wade de deur achter hen dichtduwde, was de binnenkant van de hut een wereld van stilte en warmte in vergelijking tot de hevige sneeuw buiten. Luvia knipperde verbaasd naar Ea (nee, niet Ea) en daarna naar Wade, die met een gezicht als een oorwurm wees naar de bank waar Berk kon gaan zitten en daarna naar de voorraadkast hinkte om terug te komen met een eerste hulp trommel.