Elementals

Wades helblauwe ogen waren scherp, een en al ijs terwijl hij Ella in de gaten hield. Ze leek weer iets meer mens te worden en dat was alles wat hij moest weten.
Zijn blik gleed naar de lange aardeman die vroeg of hij iets kon doen, en hij antwoordde kortaf: ‘Buiten staat nog de slee met daarop het hout. Richting het westen. Haal die, als je wil.’ Cynisch: ‘En val niet ook door het ijs.’
Vanuit de keuken hoorde hij de waterkoker. Moeizaam krabbelde hij overeind en liet zich in de stoel zakken. Hij negeerde Ella’s zachte bedankje, veegde met geïrriteerde hand een natte lok haar achterover. Niets graag gedaan of geen probleem, het was zeker niet graag gedaan en het had zeker een nog groter probleem kunnen worden. Volgende keer bevroren ze maar, hij ging niet nog meer hout halen, en zij kon erbij verdrinken. Hij keek naar zijn been, naar de plek waar de tak zijn huid had opengereten en zijn broek een tint donkerder was van het bloed, door het water uitgewasemd in een vlek. Maar waarom, als het hem allemaal niet kon verdommen, was hij meegegaan naar buiten?
‘Je kon in ieder geval zwemmen, of iets dat daarop leek,’ gromde hij. Hij keek weer naar haar op. ‘Zijn er nog meer dingen die ik moet weten?’

Luvia steunde met haar handen op het aanrecht en staarde naar het blad. Rechts van haar pruttelde de waterkoker, en ze deed haar best om haar gedachten te ordenen, streng op de manier zoals ze kende, maar ze vlogen door haar hoofd. Was het toch Ea? Als dat zo was – waarom had ze nooit contact gezocht? Waarom had de vuurvrouw nooit iets van zich laten horen, al die lange, lange jaren? Dacht ze dat Luvia haar zou verraden? Dacht ze dat hun vriendschap, hun vriendschap sinds ze kleuters waren, al die jaren -  zo weinig te betekenen had gehad?
Hoop en verdriet fladderden in haar hart, en ze schudde haar hoofd. Nee. Geen hoop - geen hevige emoties. De oorlog was heftig geweest. Ze wist maar al te goed hoe het mensen veranderde. En de vrouw bij het vuur was niet Ea. Ea was anders. Ea zou haar hebben opgezocht. Ze zouden het samen hebben gered, zoals altijd. Ea zou iets van zich hebben laten horen. Condoleances, op zijn minst; Ea zou haar niet in de steek hebben gelaten – en Luvia haar niet.
Zij zouden samen door deze shitshow gekomen zijn. Zij zouden nu strijden voor een betere wereld, zij aan zij.
Luvia rolde haar schouders naar achteren en blies lucht tussen haar tanden vandaan. Ach, wat. Het was zo lang geleden. Luvia had geleerd om om rouw heen te manoeuvreren, om het weg te ademen, om het te negeren als ze op haar balkon stond en naar de stad beneden keek. Nu kon ze het ook. Drie keer diep in- en uitademen. Ze dwong haar lippen in een glimlach. Ik word niet zoals papa.
Ze goot water in een kruik die ze in de voorraadkast had gevonden. Dumpte een van Wades dure theezakjes in een grote mok en greep een fles water. Ze had een missie, en ze was vastbesloten die niet te vergeten. Niet voor haar claustrofobie, niet voor mannen met wie ze ooit in bed zou eindigen, niet voor watervampiers en niet voor hersenschimmen uit het verleden.

Was het niet dat hij haar net uit het water had gevist, dan had ze nu haar ogen door hun kassen heen laten rollen. Hij had zijn rol van de harde, cynische waterman weer aangenomen. Ea staarde naar de vlammen die zacht heen en weer bewogen, zich steeds verder door het hout bijtend, alsof ze een weg leken te zoeken naar haar koude lichaam. Ze legde haar hand op de grond neer, dichtbij de vlammen en liet de warmte haar vingertoppen in trekken.
'Eerder iets wat erop leek.' Ze bleef naar de rode, gele en oranje vlammen kijken. Ze wist niet of hij iets vermoedde of ergens op duidde. Uit zijn stem was niet genoeg te halen. Met een oprecht vragende blik keek Ea naar Wade om. 'Wat voor dingen?'
Maar voor hij antwoord had kunnen geven was Luvia de kamer weer binnengestapt. Dankbaar pakte Ea de mok thee en de kruik aan en glimlachte naar oude vriendin. 'Dankjewel.' Ze zette de mok thee naast zich neer en verborg vervolgens de kruik onder de dekens op haar schoot, om die weer snel warm te krijgen. 'Ik voel me met de seconde opwarmen.'

Die nacht stapte Wade het bed in met de vraag in zijn achterhoofd of hij de nacht zou overleven. Er was eens een sprookje van twee luchtvrouwen en een aardeman die samen, in een afgelegen hut in het bos, een van de meest gehate watermensen in de stad vermoorden… Maar hij trok de deken over zich heen en liet die gedachte varen. Van Berk wist hij het niet; als zijn schoonzus hem naar het leven had gestaan, had ze al veel eerder kansen gehad; en van Ella… wel… als de luchtlinge nog bloed had gezien, hoopte hij niet dat ze hem alsnog zou durven doden nadat hij haar uit het ijs had gered.
Als hij zijn ogen sloot, zag hij haar gezicht voor zich; haar knappe gelaatstrekken, aan een kant verlicht door het haardvuur, haar donkere haren langs haar hals vallend. Ze hadden geen gesprekken meer gehad die avond, en waar hij zijn scherpe vraag op had gedoeld, moest in het ongewisse blijven. Ze hadden thee gedronken, Berk was veilig teruggekomen, en ze wensten elkaar een goede nacht.
Hij draaide zich om op zijn goede zij, en verbande alle gedachten en beelden aan door vuur verlichte vrouwen uit zijn hoofd.

Diep in de nacht woelde Luvia op het slaapmatje dat ze in de keuken had gelegd. Het was diep donker en de sneeuw die zich om de hut heen opstapelde, dempte ieder geluid, zodat haar eigen ademhaling luid in haar oren klonk. Ze sperde haar ogen wijd open. Ze lag in het smalle stuk loopruimte van de keuken. Met het vage licht dat uit het raampje viel, leek de kast aan haar linkerzijde en het aanrecht aan de rechterkant, naar haar over te hellen, in te sluiten.
Haar ogen weer dichtknijpend, ontspande ze haar handen. Een diepe inademing. Tien tellen vasthouden. Weer uitademen. Maar het hielp niet.
Haar ogen vlogen weer open, haar ademhaling niet langer rustig en haar hartslag kloppend in haar polsen. Ruimte. Lucht. Ze worstelde zich onder de deken vandaan, greep het matje en sloop de kamer in. Zo zacht mogelijk om degene niet te wekken die in de kamer sliep, spreidde ze haar matje uit aan de andere kant van de ruimte, en ging erop liggen, maar nu haar herinneringen in angstrillingen langs haar ruggengraat liepen, was de slaap nog ver weg. Zoals altijd, als ze zich zo beklemd voelde, zo zonder lucht, hoorde ze haar eigen stem weer in haar hoofd, die de grootste leugens fluisterde tegen het kleine jongetje in haar armen. Ik zorg voor je. Het is oké. Alles komt goed.

Ea had haar matje voor het vuur neergelegd, precies waar ze zich het allerliefste bevond. Elke nacht als ze ging slapen thuis, dan stak ze een klein vuurtje aan en bij het opbranden van het vuur werd ze normaliter weer wakker. Zij en het vuur waren één. En zeker nu had ze de warmte van haar levensbron nodig.
Een brandende pijn in haar buik deed haar echter haar ogen openschieten. Het vuur laaide kort op. Een pijnlijk besef deed zich meteen van haar meester, dat ze voor nu nog van zich af probeerde te duwen. Met snelle handelingen kwam ze uit de slaapzak, liep ze op haar blote voeten over de koude vloeren heen om vervolgens de wc binnen te stappen. Even moest ze knipperen tegen het felle licht van het kleine peertje dat in de wc hing. Toen trok ze haar broek en onderbroek naar beneden terwijl ze op de wc plaats nam.
Ea was er niet één die snel huilde, maar nu liepen de tranen haar over de wangen voordat ze goed en wel het bloed had gezien.
'Nee...' Ze fluisterde het woord. Zachtjes, en steeds opnieuw. 'Nee, nee, nee, nee, nee.' En toen een zacht gejammer, afkomstig van haar verdriet en de krampende pijn.

Berk had meerdere keren aangeboden om op één van de matjes te slapen. Hij had erop gestaan en het gemeend, maar uiteindelijk was hij in één van de twee bedden terecht gekomen. Niet dat de warmte van het bed tegenover een matje het hem mogelijk maakte om te slapen; hij lag nu al een hele tijd met gesloten ogen te luisteren naar de buitengeluiden. Steeds gingen zijn gedachten over de situatie. Over zijn ongeluk - ze zouden niet blij zijn met de schade -, over dat precies Luvia hem had gered, en over dat ze hier met zijn vieren zaten opgesloten in een klein hutje. Eén waterling, één aardling en twee luchtlingen. Als er één van de luchtlingen vuur was geweest, dan zou hij zweren dat het lot hen samen had gebracht om het één of ander te bewerkstelligen. Hij had het overdacht: Luvia of Ea, maar had die gedachte toen weer uit zijn hoofd gezet. Misschien achtte hij zichzelf belangrijker dan dat hij was voor het grote plaatje. Iedereen wilde wel graag de hoofdrol spelen in een film.
Er klonk gekraak buiten zijn deur. Toen opende de deur, klonk wat gestommel, en sloot de deur weer. Iemand leek te gaan liggen en toen was het weer stil. Berk besloot stil te blijven om de persoon niet te doen schrikken.
In stilte luisterde hij naar de persoon haar (hij gokte één van de vrouwen) ademhaling, tot een nieuw paar voetstappen door de stilte heen klonk. Iemand snelde de kamer voorbij en sloot de deur. Het leek alsof meer mensen niet konden slapen.

Niemand had een goede nachtrust in de hut, want voordat de rest wakker was geworden, was Wade opgeschrokken uit zijn nachtmerrie, rechtop zittend in bed, rillend en bloedheet tegelijk. De droom bleef hangen in zijn wezen, ergens tussen zijn brein en hart, stokkend in zijn keel. Water. Hij had water nodig.
Tijd om zijn stok te pakken, had hij niet, en hij hinkte naar de badkamer aan het uiterste eind van de gang. Thuis zou hij altijd de douche vol hebben aangezet, of het grote bad, maar hier in die verrekte rothut kwam er geen water uit de douche of bij de wastafel, blijkbaar was de boiler leeg en waren de leidingen nog afgesloten geweest of bevroren of misschien allebei, maar Wade kon daar nu niets mee. ‘Shit,’ fluisterde hij, zweetdruppels op zijn voorhoofd en zijn handen hevig trillend. ‘Shit. Shit.’
In zijn geagiteerde staat van zijn kon hij nog net bedenken dat hij niet naar buiten kon door het enorme pak sneeuw voor de deur, maar hij smeet het badkamerraam open. De sneeuw blies naar binnen en benam hem de adem. De wind was ijskoud, en hij voelde zijn verhitte lichaam eindelijk afkoelen.
Hij drukte zijn handpalmen tegen zijn gesloten ogen aan en ademde een paar keer diep in en uit. Vuur. Ook al was het zolang geleden - altijd gingen zijn nachtmerries over vuur, en kwam hij er nooit van af.

Nu ze niet meer in een kleine ruimte lag, ging het beter en voelde Luvia haar ademhaling rustiger worden. Ze dwong zich te denken aan de dingen die haar rustig maakten. Haar bloemloze rozen in haar vensterbank. Vroeger, met Ea op zolder, waar ze spelletjes deden en elkaar verhalen vertelde. De zon. Haar gedachten gingen rimpelloos over in beelden die haar veilig deden voelen. Met mama in de tuin, de geur van aarde als ze nieuwe stekjes plantten. Haar balkon met uitzicht over de stad. Dichtbij de aardeman die naar tijm had geroken.
Haar ogen vlogen open. ‘Lu,’ fluisterde ze streng, maar ze wist maar al te goed dat je aan visioenen en noodlotten niet ontkwam.
Het volgende moment hoorde ze de persoon die bij het vuur had geslapen diens adem scherp inzuigen en het vuur knetterde; het geritsel van de slaapzak, snelle blote voeten op de vloer. De deur die openging, een vlaag tocht van de gang die de kamer binnenwaaide. Luvia kwam in zittende houding. Ella; het was Ella geweest die bij het vuur had geslapen, en aan haar ademhaling kon Luvia horen dat ze pijn had.
Even bleef ze stil zitten, turend naar het muur, de houten balken zwak verlicht door het vuurtje. Vanaf de andere kant van de wand hoorde ze gedempte geluiden van pijn, of misschien verdriet, misschien beide.
Luvia schoof de deken aan de kant en kwam overeind. Al haar gedachten waren nu naar de achtergrond geschoven. De luchtmensen stonden normaliter als kalm en beheerst te boek, wezens zonder emoties; maar hoe ze ook had geprobeerd te trainen, Luvia voelde alles altijd heel diep. Het was altijd dezelfde zucht die haar leraren hadden geslaakt, dezelfde woorden die ze altijd zeiden op de gang, hard genoeg dat zij ze had kunnen horen. Ook al is ze een talent, we leiden haar niet op tot orakel. Luvia is te gevoelig, heeft te veel emoties die ze niet kan beheersen. Ze lijkt te veel op haar moeder. Empathie, impulsiviteit en luchtmagie gaan niet samen. Niet nu meer.
Stil liep ze de gang op, klopte heel zachtjes op de toiletdeur. Even zacht zei ze: ‘Ella? Ben je in orde? Kan ik wat voor je doen?’

Een stem. Ea drukte snel haar hand tegen haar mond in een poging haar gehuil te stoppen en haar verdriet te bedwingen, maar de stem deed haar alleen maar meer verlangen naar een knuffel, iemand met wie ze haar lot voor heel even kon delen.
'Ik...' Ze had geprobeerd haar stem rustig te doen klinken, maar het enige wat uit haar mond kwam was een woordje vol pijn en verdriet.
Haar vingers gleden naar het slot van de deur. Ze vergat logisch na te denken. Ze hunkerde naar de steun van haar oude vriendin. Zacht duwde ze de deur een stukje open. De tranen brandde in haar ogen terwijl ze op keek naar haar vriendin, nog altijd vanaf de wc. Ze legde haar vinger op haar trillende onderlip om aan te geven dat haar oude vriendin de andere niet moest wakker maken.

Berk bleef liggen toen ook een tweede persoon op stond. In de gang hoorde hij Luvias stem, zacht gekraak van een deur die open ging en een snikkende ademhaling van de persoon aan de andere kant van de deur. Hij draaide zich op zijn zij en beet op zijn wang. Wat een nacht.

‘O, Ella.’ De naam kwam als een zuchtende fluistering van Luvia's lippen, haar ogen vol medelijden. De jonge vrouw had continu zo sterk geleken, zo alsof niets haar had kunnen deren; maar Luvia zag nu dat dat misschien niet alleen sterkte was geweest, maar iets anders, half smart, half overleven en misschien half iets anders. Haar stem was zacht. ‘Kom, dit is geen plek om verdrietig te zijn. Leun maar op mij.’
Haar arm om de schouder van Ella geslagen liep ze met haar terug naar de kamer, liet de ander op de bank bij het vuur neerzakken. Daarna liep ze naar de keuken en kwam terug met een glas water. Ze ging naast de andere vrouw zitten, een hand op de schouder, bood haar het glas water aan. Haar stem was zacht, haar blik meelevend. ‘Kan ik iets voor je doen?'

Het was maar een droom geweest. Maar de beelden hadden altijd een realiteit bezeten die eerder leek op herinneringen dan dromen. Vuur en pijn. Wade kneep zijn ogen dicht, een diepe rimpel tussen zijn wenkbrauwen. Maar wat er nou altijd echt was gebeurd, die dag zeventien jaar geleden tijdens de oorlog, wist hij nooit meer, alsof iets zijn geheugen blokkeerde, hoe hard hij ook nadacht, hoe diep de nachtmerries altijd waren.
Hij voelde zichzelf weer iets rustiger worden, al had had hij barstende hoofdpijn. Zijn hand lag op de deurklink, toen hij rumoer hoorde in de gang. Voetstappen, geluid van iemand die verdriet en pijn probeerde te smoren, zachte stemmen. Hij had de deur half geopend, maar twijfelde in zijn pas. In het donker zag hij de twee luchtvrouwen door de gang lopen naar de kamer.
Hij wachtte nog even, het voelde niet goed om hen te storen, maar daarna hinkte ook hij de gang op naar de keuken. Hij schonk een groot glas water voor zichzelf in en dronk dorstig, schonk hem toen opnieuw in en dronk hem opnieuw leeg. Luvia waaide de keuken binnen, wierp hem een meewarige blik toe, vulde een glas en verdween weer zonder een woord. Hij besefte dat hij er niet heel stoer en vastberaden uit moest zien, leunend op het aanrecht, met piekhaar en een verbeten trek van onderdrukte pijn om zijn mond, maar dat maakte hem geen klap uit. Ella, was het dus geweest, die pijn of verdriet had, of allebei.
Nogmaals dronk hij het glas leeg en voelde zich toen weer een beetje meer mens. Hij draaide zijn pols, maakte dansende bewegingen met zijn vingers. De magie voelde hij weer door zijn aderen stromen, tintelend in zijn vingertoppen. De herinnering aan vuur was nu naar de achtergrond geschoven en hij voelde zich weer wat beter. Hij verbaasde zichzelf door zich af te vragen wat er met Ella was, maar hij zou niet naar die vraag gaan handelen.

Ea liet het gebeuren. Ze liet zich meevoeren naar de bank en pakte met trillende vingers vervolgens het glas water aan dat haar werd gebracht. Haar blik was op het vuur gericht dat in grillige gebaren heen en weer bewoog in de open haard. Ze was het kindje kwijtgeraakt. Alweer. De klap in het koude water en het gevecht voor haar leven had toch een leventje gekost.
Haar lip trilde toen ze het glas aan haar lippen zetten. Ze beeldde zich in dat het gat dat het kindje had achtergelaten, werd opgevuld door het water. God, ze had het niet eens zeker geweten, maar ze had het wel gedacht. Ze was misselijk geweest, haar rug had pijn gedaan en ze had zich gewoonweg anders gevoeld. Maar het was weg. Opnieuw.
Ea keek op naar Luvia en schudde zacht haar hoofd. 'Nee. Nee dankjewel.' Ze sloeg haar ogen weer neer. 'Maar je mag hier blijven zitten als je dat wilt.'

Luvia zat voor een moment stil naast Ella op de bank. Haar hand wreef zachtjes in het kuiltje van de rug van de vrouw. Haar blik gleed van het gezicht, goud in de vlammen, naar de trillende hand die het glas water vasthield, naar het moedervlekje op de pink. Het kon niet anders. Het bruine haar dat langs haar gezicht viel, die neus, dat moedervlekje. Het kón gewoon niet anders. Dit was Ea. Dit was haar beste vriendin van vroeger.
Ze ademde langzaam in, niet denkend aan wat dit betekende, en ademde ook weer langzaam uit. Nee - niet over inzitten, nu. De vrouw naast haar was overduidelijk door iets hevig geraakt. Als Ea zich niet wilde prijsgeven, dan was het niet aan Luvia om te stoken. Als Ea dat wilde, dan zou Luvia een vriendin zijn, nu, voor Ella. 'Het is ook niet niets wat je allemaal hebt meegemaakt,' zei ze zacht. 'Als je wil praten of wil zwijgen, ben ik er.'

Nee, het was niet niks wat ze had meegemaakt. Een leven lang vluchten, op je hoede zijn, je mensen beschermen, een geheime samenleving op proberen te bouwen om je eigen soort te kunnen beschermen. En daarvoor, je ouders zien sterven. Iedereen die ook maar iets voor je betekende verliezen. Nooit meer écht jezelf kunnen zijn.
Verdriet vermengde zich met een woede dat ze soms zo hevig kon voelen. Alsof te midden van het alles, zij nog het allermeeste was getroffen. Alsof iedereen ervoor had willen zorgen dat zij een leven vol verdriet en vechten zou moeten hebben. Beter was ze gestorven zoals al haar vrienden en familie. Maar nee, zij stond hier nog. En vandaag was ze weer familie verloren, zei het toekomstige.
Het glas begon in haar handen te trillen. Ea kneep haar lippen op elkaar en ademde diep in door haar neus. Ze wilde het wel, de emoties beheersen, maar met Luvia naast zich kon ze niet anders dan denken aan vroeger en het herbeleven.
Het glas knapte. Het vuur laaide hoog de schoorsteen op. Geschrokken sprong ze op.
Had ze het gezien? Wist Luvia nu wat ze was? Moest ze nu haar beste vriendin gaan bevechten?

Met het knappen van het glas en het oplaaien van het vuur was Ea van de bank afgesprongen, en Luvia wilde achteruitdeinzen, maar ze zat op de bank dus lukte dat niet. Shit, ze had het aan voelen komen – de lucht om Ea heen was ligt gaan zinderen, de smaak van rook achterop haar tong – en toch schrok ze ervan. Ea leek minstens even ontsteld te zijn, en haar ogen, nog glanzend van de tranen, staarden haar terug aan. Ze deed Luvia denken aan een dier, een gekooid dier, bang, kwaad, verdrietig, en boven alles altijd, altijd op haar hoede. Aan wat degene aan de andere kant van de kooi zou doen. Of ze zou moeten vluchten, of vechten.
Luvia hief langzaam haar handen op. Haar vingers trilden lichtjes. Vechten tegen een vuurmens zou ze niet overleven, en bovendien wílde ze dat helemaal niet. ‘Ea.’ De naam was vreemd op haar tong, de eerste keer in jaren dat ze de naam zei. Spontaan kreeg ze een brok in haar keel. Bij de gedachte aan wat haar vriendin mee had moeten maken, al die lange, lange jaren. Aan de gedachte dat ze haar vriendin misschien, heel misschien weer had gevonden, en gelijk weer kon verliezen. ‘Ea -  het… het is oké. Je hoeft je niet te verbergen. Niet bij mij. Je geheim is veilig.'

Wade hinkte terug naar zijn slaapkamer, zijn hand steunend tegen de muur. Vanuit de kamer hoorde hij gedempte stemmen komen, en hij verstond de woorden niet; hij wilde het ook niet weten, het was niet aan hem.
Terug in het bed liet hij zijn hoofd met een zucht in het kussen zakken. Zijn been trilde, hij had hem afgelopen 24 uur teveel geforceerd, eerst met door de sneeuw ploeteren en houthakken, met Ella uit het wak vissen en nu weer met lopen zonder stok.
Als hij zijn ogen sloot was het niet langer vlammen die hij voor zich zag, maar Ella’s gezicht, bleek en koud toen hij haar net op het ijs had getild en hij voor een paar hartslagen bang was dat hij te laat was geweest.
Hij draaide zich om en bande het beeld uit zijn hersens.

Als in een reflex tilde Ea haar hand op en legde haar vinger gespannen op haar lippen. Als Wade ook maar een vermoeden van haar leugen zou krijgen zou het uitlopen op een bloedbad, waarbij de sterkste niet alleen zou winnen, maar alsnog ook zou verliezen.
Ze stapte naar voren, hield zichzelf tegen in haar pas en keek met een blik die zoveel verschillende emoties en gedachten behelsde naar de vrouw voor haar. Diep ademhalend staarde ze naar de andere vrouw. De houding van de vrouw. Haar ademhaling. Haar borst. Ze zou maar diep hoeven in te ademen, of Ea zou haar tegen de grond werken zodat ze niet zou kunnen schreeuwen. Achter zich voelde ze het vuur meebewegen op haar zware ademhaling.
Dat was het dus. Liegen had niet langer zin meer, want Luvia was veel te slim. Altijd al geweest.
'Laat me vertrekken.' Ze wist de woorden er rustig en op zachte toon uit te krijgen. 'Jullie zien me nooit meer terug. Ik doe je geen kwaad.' Langzaam tilde ze haar handen omhoog in een ontwapenend gebaar. 'Ik kwam enkel naar de stad voor medicijnen.'

Luvia’s blik was gefixeerd op de vrouw, geflankeerd door de vlammen die leken te leven. Een koude hand kneep in haar hart en de prop in haar keel werd nog wat groter. Ea – haar dierbare, lieve vriendin, het meisje met wie ze hun grootste geheimen deelden, haar vriendinnetje dat het nooit erg had gevonden dat ze in de door vuur gedomineerde wereld een luchtmens was. Ea die nu leefde in een wereld die niet meer voor haar was ingericht. Die ten dode opgeschreven was, het moment dat Wade, en misschien zelfs Berk, het zou horen.
‘Je kan niet weg. Niet nu, niemand overleeft deze sneeuwstorm.’ Haar stem was gedaald tot een fluistering. ‘Blijf hier, totdat het kan. Ik zal zorgen dat Wade en Berk niets doorhebben.’
Normaal gesproken kon ze haar emotie iets beter beteugelen, maar Ea had al haar verdediging weggeslagen en het flapte eruit voordat ze het kon tegenhouden. ‘En als ze het wel doorhebben… dan help ik je wegkomen.’
Ze schrok van haar eigen woorden. Ze was geen vechter, wat ze Berk ook op de mouw had gespeld, maar als ze de twee mannen kon tegenhouden om Ea te redden, wist ze dat ze het zonder twijfel zou doen, ongeacht de consequenties.

Langzaam zakten Ea's handen naar beneden. Twijfel en verwarring was het enige wat nog op haar gezicht te lezen viel. 'Waarom?' vroeg ze zachtjes, haar hoofd zacht schuddend. 'Waarom wil je me helpen, Luvia? Ik ben niet meer dat meisje dat ik ooit was. Je weet niet eens of ik wel een goed mens ben.' Ze sloeg haar ogen neer, voor een heel kort moment, voordat ze ze vluchtig weer op sloeg om de persoon voor haar in de gaten te houden.
Ach, wat bazelde ze. Ondanks alles wat ze vast had moeten doorstaan, geloofde Ea volhartig in de goedheid en liefde van de vrouw voor haar. Zo was ze altijd geweest. Zo was ze nog steeds.
Huiverend ademde ze uit. Haar stem was nog zachter geworden. 'Ik heb je gemist, Luv.'

Voordat ze er meer uit kon flappen, schudde Luvia haar hoofd bij Ea’s woorden. Ze kon haar vriendin niet vertellen over haar vader, het verlies, over het ondergrondse verzet waar ze bij hoorde, over geheimen en verdriet – ze kon het niet, niet nu, althans. Dit was geen gesprek voor nu, als het ooit veilig genoeg zou wezen. Ik ben niet meer dat meisje dat ik ooit was. Je weet niet eens of ik wel een goed mens ben. Dat kon ook voor haar gelden. Voor iedereen.
‘Wie is er tegenwoordig nog goed?’ Vreugdeloos trok ze haar mondhoeken op. Schudde opnieuw haar hoofd, nog steeds niet helemaal kunnen begrijpend dat ze nu voor haar stond. Ze schraapte tevergeefs de brok in haar keel weg. ‘Ik heb jou ook zo gemist, Ea. Ik hoop dat ooit, als alles veilig is, we elkaar opnieuw kunnen vinden.’

Ea knikte langzaam. Alle woede was weggeëbt. De angst werd naar de achtergrond verdreven. In eenzame leegte keek ze naar de vrouw voor haar. Ooit waren ze vrienden geweest. Nu waren ze niks meer. Ooit, als alles veilig is, had Luvia gezegd en Ea wist dat dat moment nooit zou komen. Wat ze ooit hadden gehad was niet meer en zou niet meer terug kunnen komen. Het zou teveel gevaar betekenen voor Luvia.
'Ja.' Haar stem had de normale, terughoudende klanken weer gevonden. 'Ja, laten we dat hopen.'
Ze legde een hand op haar buik, slikte een snik in en liet haar hand toen naar beneden zakken. So far voor een emotioneel weerzien.

Die nacht lag Luvia wakker, starend naar het plafond en met het zachte geknetter van het vuur en Ea’s ademhaling op de achtergrond. Ze hadden het geprobeerd. Even. Weet je nog, vroeger. Ik heb je zo gemist. Ik ben zo blij dat je nog leeft. In het luchtdistrict, op de hoek van de Grijslaan, is een veilige haven, voor als je die ooit zoekt. En als ze stilvallen en Luvia naar het vuur kijkt, naar het silhouet van haar vroegere vriendin ervoor, sprongen de tranen in haar ogen van jaren oude woede en verdriet. Dan klauwden kleine vingertjes in haar hart, en wist ze – dat wist zelfs zij, die altijd belachelijk hoopvol of naïef werd genoemd – dat het nooit, nooit meer zo zijn als vroeger. Ze waren vreemden voor elkaar.
Ze moest toch even ingedommeld zijn, maar was ook weer vroeg wakker, en stond in de keuken te wachten tot het water was gekookt. Het was opgehouden met sneeuwen, maar door het raam kijkend lag er nog een enorm pak sneeuw en was er nog geen kans op wegkomen. Wel deed haar telefoon het weer. Ze sprak een voicemail in, al wist ze dat haar vader die nog nooit had geluisterd. ‘Hee pap, alles is goed met mij.’ Ja, als ze ergens goed in was geworden in al haar jaren luchttraining was het wel liegen, ook al had ze er een hekel aan. ‘Ik ben ingesneeuwd geraakt maar Wade is hier, en twee anderen die ik heb leren kennen. Ik kom gauw weer langs. Ik houd van je.’
De volgende die belde was William. Ze wreef langs haar wenkbrauwboog en nam op. ‘Hee, lief.’
‘Luvia.’ Een zucht die haar zowat ondersteboven deed waaien, dwars door de telefoon heen. ‘Waar in hemelsnaam ben je?’
‘Ingesneeuwd… Maar ik ben oké. Wade is hier.’
‘Wade?’
‘Ja, vertel me niet hoe, maar ik verdwaalde… We zijn in de oude jachthut van je vader.’ Het was vreemd zijn stem weer te horen nu de jonge Ea de hele nacht zo levendig in haar geest gegrift was. Alsof zij ook nog een jong meisje was, per ongeluk verward geraakt in een web van leugens en intrige, luisterend naar Williams stem die opsproringen en verslagen van de gevangenis kon opnoemen alsof het ging over het weerbericht. De stem die haar soms achtervolgde op haar eigen balkon, de wind in haar haar. Plichtsgetrouw zei ze, goed liegend zoals altijd: ‘Ik mis je. Ik hoop je gauw weer te zien.’

Vaak, als zijn nachtmerries hem uit zijn slaap hielden, begon hij te praten, soms in het echt, soms slechts in zijn gedachten. Gisteren heb ik iemand gered uit het ijs, pap.
Zo ken ik mijn zoon. Vaak praatten ze terug. Vaak was de stem teleurgesteld, boos om wat hij die dag had gedaan, maar nu klonk het trots.
Heb je hem er zelf ingeduwd? Dat was natuurlijk Marwin, plagend als altijd.
Wade, zijn ogen dicht, trok zijn ene mondhoek een beetje op. Iedereen werkt hier genoeg op mijn zenuwen dat ik dat inderdaad gedaan zou kunnen hebben, maar nee. En het is een haar.
Denkbeeldig gefluit in zijn hoofd. Daarna zijn vader weer. Houd dit vol, Wade.
En met die woorden bleef het stil. Wade sloeg zijn ogen op en keek voor een lange tijd naar het plafond. De realiteit gleed langzaam zijn bewustzijn weer binnen, en hij stond op.

Ze was even alleen. Luvia was naar de keuken en de mannen had ze nog niet gezien. Op haar knieën was ze voor het vuur gaan zitten. Heel voorzichtig stak ze haar vingers uit naar het vuur, ving een vlam en bracht de vlam op haar hand naar zichzelf toe. Ze moest zichzelf herpakken en sterk zijn. Niet meer huilen om het kind dat nooit het levenslicht zou zijn. Niet meer huilen om Luvia, wie ze altijd zo had vertrouwd en gemist en nu toch als een vreemdeling voelde. Ze hadden teveel verschillende dingen meegemaakt om elkaar nog te begrijpen, om elkaars taal te kunnen verstaan. En Ea was nu, zelfs nu ze wisten wie de ander was, niet van plan Luvia alles te vertellen over haar leven. Het was te gevaarlijk.
Ea vouwde haar handen om het vlammetje heen en sloot haar ogen. Heel langzaam ademend doofde het vlammetje in haar handen, maar de kracht in haar lichaam nam toe. Alle emoties moesten naar de achtergrond. Zodra het zou kunnen, zou ze vertrekken.

Berk had de zachte stemmen lange tijd op de achtergrond gehoord, net te hard om niet te horen, net te zacht om te kunnen verstaan. Het zachte geklets was uiteindelijk het slaaplied geweest dat hij nodig had gehad, want hij was in slaap gevallen en had geslapen totdat het licht hem de volgende morgen wakker maakte.
Knipperend staarde Berk naar het houten plafond boven zijn hoofd. Het koste hem een paar tellen voordat hij zich herinnerde waar hij was: niet thuis, maar ingesneeuwd met vreemdelingen.
De paar stappen die hij maakte toen hij uit bed was gekomen, deden hem beseffen dat hij ook nog niet weg kon. De sneeuw lag tot vlak onder zijn raam en schijnbaar had de wind zich goed uitgeleefd, want van sommige bomen was de bast helemaal niet meer te zien aan één kant.
Met een zachte grom draaide hij zich om en trok zijn shirt van de vorige dag aan. Het hutje begon benauwend te worden. Zelfs al haatte hij de kou, binnen opgesloten zitten was ook niks voor hem.
Wrijvend in zijn haren stapte Berk naar de keuken toe. 'Goedemorgen,' begroette hij de vrouw die daar stond. 'Beetje kunnen slapen?'

Wade had zich opgefrist, en merkte tot zijn grote ergernis dat lopen toch moeizamer ging dan gisteren. Zijn been deed zeer; niet alleen de gebruikelijke pijn, maar ook last van de wond. Hij had hem wel schoongemaakt en er een pleister op geplakt, maar dat was er al flink doorheengebloed. Het had misschien wel een hechting moeten zijn. Pech gehad. Hij zou het op zijn lijstje zetten als hij weer terug in de stad was.
Hij kleedde zich aan en ging toen naar de woonkamer, geen zin om gezellig te babbelen in de keuken. Ella zat geknield bij de haard. Het was vreemd te bedenken dat ze vannacht zo overstuur was geweest, al was het misschien zijn verbeelding geweest, want nu leek ze weer de gereserveerdheid zelve.
'Goedemorgen.' Hij hinkte zwaar naar het raam. Zelfs hij, als waterman, zou nog eens genoeg van sneeuw kunnen krijgen; maar het zag er naar uit dat het erger zou worden.

Ze praatte nog wat met William, al praatte hij meer en reageerde ze soms, zoals altijd; haar stem klonk warm en liefdevol, ook zoals altijd. Hij vertelde: 'Ik moet weer naar het werk. Eergisteren is één van de beveiligde USB's van de afdeling verdwenen en we hebben hem nog niet gevonden.'
'Is dat zo?' vroeg Luvia, die in alle ellende glad vergeten was dat ze dat ding had meegepikt. Gewoontegetrouw voelde ze aan haar broekzak. Haar hart zonk drie centimeter lager toen ze de USB niet meer voelde. Ze klopte op haar andere zak. '...ik moet nu gaan. Ik hoop je gauw weer te zien, lieve Luvia.'
'Ja, ja... Tot gauw, lief.' Ze drukte het gesprek weg en voelde nogmaals in haar broekzak. Tot haar afgrijzen was de stof gescheurd en moest de USB eruit zijn gevallen. Denk na! riep ze zichzelf toe. De stof moest open zijn gesneden aan het glas van de vooruit van de vrachtwagen; was ze hem daar verloren, of de hemel behoedde haar, hier in de hut en vond Wade hem die het sowieso zou herkennen als iets van het hoofdkwartier?
Tijd om te zoeken had ze niet, want achter haar was de aardeman verschenen. Ze slikte en duwde alle emotie van haar gezicht naar achteren. 'Hee,' zei ze, en draaide zich om om het hete water in een mok te schenken. Haar hart klopte in haar keel. Jeetje, wat een toestand. Met Ea, met Berk, met zichzelf. Ze veegde een lok haar achter haar oor. Ze moest zich inhouden niet als een kip zonder kop de hut door te zoeken. 'Ook thee? Oh, en ik zat te denken, kan ik, zodra het weer oké is en je vrachtwagen het nog doet, meerijden naar de stad?'

Ze had zijn lichte en zware voetstap al aan horen komen en ruim voor die tijd de vlam weggestopt. Haar handen lagen open op haar schoot terwijl ze de vlammen instaarde en luisterde naar de man die dichterbij kwam. Hij zou eens moeten weten wat Luvia nu wist: een vuurvrouw in zijn eigen jachthut.
Ea keek om toen hij haar begroette en knikte hem toe. 'Goedemorgen.'
Ze wilde weer naar het vuur omdraaien toen iets in haar ooghoek haar aandacht trok. Haar ogen gleden over zijn broek. Zonder verder iets te zeggen stond Ea op en liep ze naar hem toe. 'Laat me eens kijken.' Ze keek naar de twee drupjes bloed die door zijn broek heen prikten. Nieuw. Zelfs nog nat. 'Je wond hoort allang dicht te zijn.' Ze keek naar hem op, haar blik serieus. 'Hoeveel pijn doet het?'

Luvia ratelde, vond Berk terwijl hij haar gelaat met vermaak bekeek. Niet dat dat erg was, het had wel iets aandoenlijks. Hij wilde eigenlijk grinniken en haar er een beetje mee pesten, zoals je alleen kon doen met beste vrienden.
'Thee is lekker,' antwoordde hij op haar vraag. Hij liet zich zacht met zijn billen tegen het aanrecht aan vallen en bleef zo leunend staan terwijl hij wachtte tot zijn mok was gevuld met water. Luvia zag eruit alsof ze de hele nacht geen oog had dichtgedaan, maar strijdvaardig genoeg om nog vele dagen zonder slaap te kunnen als het zou moeten.
'Je mag zeker meerijden.' Zijn gezicht vertrok terwijl hij een blik op het raam en de sneeuw daarbuiten wierp. 'Ik hoop dat die het nog doet.
Kun je niet een grote windvlaag creëren en de sneeuw wegblazen?' De serieuze blik verdween zo snel als die was gekomen en met een lichte grijns keek hij naar haar opzij.

Wade was best lang, maar mensen waren altijd geneigd hem korter in te schatten als hij op zijn stok leunde en daarom wat scheef hing, zoals nu ook. Maar Ella stond nu vlak voor hem, en hij moest omlaag kijken. Haar reactie maakte hem in de war, want hij was haar als gereserveerd gaan kennen, maar blijkbaar was ze toch warm genoeg om te bekommeren om een schrammetje op zijn bovenbeen.
Hij volgde haar blik omlaag en zag dat er donkerrood bloed op was geweld. Toch geen schrammetje. Maar hij schudde zijn hoofd. ‘Het is niet erg. Doe geen moeite.’ Het was niet dat hij wakker zou gaan liggen van een nieuw litteken. Hij keek weer op en ving haar blik. ‘Ik kijk er zelf wel naar. Waar heb je de EHBO-kist gelaten?’

Luvia dumpte flink wat kamille in haar thee, want dat kon ze wel gebruiken, en gaf ook Berk een mok. Ondanks alles trok ze haar mondhoek op bij zijn opmerking, zijn grijns ontmoetend. ‘Dat is… niet helemaal hoe het werkt. Althans, ik ken niemand die dat kan. Luchtmagie haalt gedeeltelijk zijn kracht uit de lucht zelf en gedeeltelijk zuurstof uit de caster. Een windvlaag maken en de sneeuw wegblazen zal zoveel vergen dat ik flauw zal vallen.’ Eén van de redenen waarom het gebruik van medicinale zuurstof verboden was in heel Elemental City, orders van de Vuurheersers eerst, en daarna van Water.
Ze dronk een slok thee en sloot voor een moment haar ogen. Vreemd, hoe makkelijk het praten was met deze man – hij was serieus, maar had een snelle glimlach die gesprekken fijn maakte. Een welkome afleiding. Ze sloeg haar ogen weer op en keek hem aan. ‘Ik moet bekennen dat ik weinig van andere soorten magie afweet. Hoe gaat dat met aarde?’

Als er een dag was waarop ze geen geduld had voor mannen ego's, dan was het vandaag wel. Ze pakte de EHBO-kist van het plankje onder de salontafel en gebaarde naar de bank. 'Ga zitten, ik kijk er even naar.' Haar toon was zakelijk en haar oogopslag had iets fels, alsof ze wilde zeggen: durf me eens tegen de spreken vandaag.
Met de EHBO doos onder haar arm zodat hij er niet al aan kon beginnen, liep ze naar de badkamer, pakte een doek en wat water en stapte toen weer terug naar de woonkamer.

'Laten we dat niet doen,' was zijn antwoord op dat zoveel kracht haar zou doen laten flauwvallen.
Hij pakte de mok thee op en vouwde zijn beide handen eromheen. De warmte trok via zijn vingertoppen langzaam zijn lichaam door. Hij had niet gemerkt hoe koud hij geworden moest zijn in de hut, waar bijna alleen de woonkamer warm was door het vuur dat daar brandde. Hij hoopte dat het vuur alweer opgestookt zou zijn voor de dag.
Hun ogen vingen die van elkaar weer en ze stelde hem een vraag. Zijn gezicht kreeg iets sombers. 'We hebben natuurlijke groene vingers. Mijn vader spreekt soms over de tijden dat heel ons dorp begroeit was met de mooiste bloemen, klimop en bloesembomen. Nu kost het alle energie om überhaupt genoeg eten te produceren. Het gaat niet meer zo makkelijk. Ik weet van mensen dat ze dingen kunnen laten groeien door zich erop te concentreren, maar dat kost al hun energie en dan heb je één sip bloempje.'
Hij haalde zijn schouders op en blies in de thee, maar vanbinnen voelde hij de woede die diep in hem zat. Vanwege water zou hij nooit weten wie hij echt hoorde te zijn.
'Maar we zijn een tevreden volk.' Hij probeerde een mondhoek op te trekken, maar zijn ogen bleven vooruit gericht en zijn handen klemden zich steviger om de mok heen.

Haar woorden waren nog vriendelijk genoeg, maar haar stem was vurig genoeg dat hij besloot te gehoorzamen. Jazeker, het was eigenlijk handig dat ze er even naar zou kijken – en bovendien had hij geen zin in gebekvecht. Maar toch. Een luchtling die tegen hem in durfde te gaan. Eigenlijk was het idioot. Hij wist niet of hij er inwendig om moest glimlachen of geïrriteerd moest wezen.
Hij was op de bank gaan zitten en terwijl Ella weer terug de kamer in kwam met wat spullen, stroopte hij met een verbeten trek om zijn mond zijn broek op. Net boven zijn knie zat de wond, een lange snee. Op de huid van zijn bovenbeen was, net onder de opgerolde broekspijp, het begin van een brandwondlitteken zichtbaar.

Ea ging op haar knieën voor de man zitten op de bank zitten, zette de spullen op de grond naast haar en opende de EHBO doos. Haar warme vingers gleden naar de wond toe en ze kwam wat verder overeind om de wond van dichtbij te inspecteren. Ze hadden er met alle gedoe gister niet goed genoeg naar gekeken. De wond was vies en was op sommige plekken nog of weer open. Hij had het moeten schoonmaken na zijn duik in het water, maar met alle gedoe rondom haar was hij het waarschijnlijk vergeten.
Ze ontspande wat. Hij had haar gered. Ze mocht zich wel iets vriendelijker naar hem opstellen.
Terwijl ze met doek zacht de wond begon te deppen, gleed haar oog langs zijn been. Voor heel even, een miniseconde, bleef haar hand hangen toen ze de brandplek zag. Toen depte ze door. Misschien was zijn haat voor vuurmensen niet geheel zonder reden, maar als heersende partij kon het haar ook niet verbazen als hij zelf een gevecht met een vuurling had opgezocht. En dat de vuurling het met het leven had moeten bekopen uiteindelijk.
Ze pakte een flesje met ontsmettingsmiddel en strooide het ruim over de doek heen. 'Tanden op elkaar.' Haar mondhoek was een klein beetje opgetrokken toen ze naar hem opkeek. 'Het kan een beetje prikken.'

Luvia keek naar Berks gezicht terwijl hij sprak en zag de nuances van gevoel dat niet rijmde met zijn woorden. Ze vroeg zich af hoe het moest voelen, om door de hele samenleving weggezet te worden als arbeiders, en niet meer dan dat. ‘Het moet prachtig zijn geweest,’ zei ze zachtjes op zijn opmerking van zijn dorp, vroeger, ooit.
Ze beeldde zich in hoe het plaatsje er vroeger uit had moeten zien (hoe zijn dorp er überhaupt uit zag). Het zou er vast een beetje uit hebben gezien als mama’s tuin, maar dan veel groter, en nog mooier.
Ze beeldde zich meer in, en deze keer was Luvia niet zeker of ze dit maar bedacht of dat het weer een visioen was. Een serie van kleine, simpele dingen – een tuin vol bloemen en klimop onder de bloesembomen, twee mokken op het aanrecht, een stem die een liedje neuriet vanuit de tuin dat ze niet kent, de geur van tijm en rozen op de lakens. Een leven waarin ze zichzelf kon zijn. Een leven dat niet eenzaam was.
Luvia kwam bij door het geluid van scherven. Met een ruk focust ze haar grijze ogen en zag dat de mok half volle thee uit haar handen was gevallen. ‘Shit,’ zei ze geschrokken, ademloos. Het bloed steeg haar naar de wangen. Ze had nóóit dat ze luchtvisioenen kreeg pal als ze voor iemand stond, daar was ze te ervaren voor – en nu had ze er al twee gehad, bij deze man, en deze tweede had zo obvious moeten zijn dat zelfs een blinde het had kunnen zien. Ze wist dat haar ogen weggedraaid moesten zijn geweest, wist dat haar lichaam kracht had verloren doordat de thee was gevallen.
Haar stem klonk ver weg. Ze probeerde het toch, een smoesje, een loos excuus. ‘Sorry, ik weet niet wat me overkwam. Ik moet te weinig hebben geslapen. Ik zal het opruimen.'

Zwijgend keek Wade toe hoe Ella de wond behandelde. Haar vingers waren lang en hadden een zekere sierlijkheid en voelden warm tegen zijn huid; haar gezicht was gefocust en zo dicht bij dat als hij zijn hand op zou willen tillen, hij haar wang aan zou kunnen raken. Ergens leek ze iets té gefocust, alsof ze iets probeerde te negeren, te vergeten, zich een houding te geven. Zou het te maken hebben met vannacht? Ach, wat. Misschien voelde ze zich gewoon ongemakkelijk dat ze dit aan het doen was, geknield voor zo'n chagrijnige watermagiër als hij was.
Zijn ogen knepen wat samen en hij ademde diep door zijn neus, maar meer liet hij niet merken toen ze de wond depte met ontsmettingsmiddel. Opnieuw gleed zijn blik langs haar handen omhoog, haar schouders, haar gezicht. Hij merkte op: ‘Voor iemand met de meest saaie baan die een luchtling kan hebben, ben je anders behoorlijk vaardig met wondverzorging.’