Elementals

Geschrokken had Ea opgekeken naar de deur. Haar warme vingers had ze verborgen onder de dekens toen Wade opstond en naar de deur liep. Altijd was ze bang dat iemand haar geheim zou achterhalen. Dat er ineens iemand zou verschijnen die zou zeggen: Ik ken jou geheim. Nu ben je erbij.
Maar ze was er nog niet bij. Tot haar grote verbazing kwam Luvia - waarom juist Luvia? - binnenstappen met een boom van een man naast zich. Hij had een klodder bloed langs zijn slaap naar beneden lopen en zijn benen leken er ook niet ongehavend vanaf te zijn gekomen.
'Kom hier zitten,' gebaarde ze terwijl ze snel op stond.

Berk had het eigenlijk wat mismoedig ingezien dat ze op zoek gingen naar een huisje aan de hand van een vuurgeur die hij niet kon ruiken, maar ze had niet teleurgesteld. Een man en een vrouw zaten in het donkere, maar gezellige hutje en een warm vuurtje straalde hem tegemoet. De warmte was een verademing.
Op bevel van de jonge vrouw liet hij zich op de stoel bij het vuur neerzakken. Warmte trok langzaam zijn huid in en verwarmde zijn koude spieren en botten. Hij glimlachte verontschuldigend. 'Klein auto-ongelukje. Excuses voor het binnenbreken.'

Ea bekeek de man met een serieuze blik. Dan hoefde ze maar niet opzij te kijken naar Luvia. Het moest vast binnenkort gebeuren. Dan zou Luvia ineens zeggen: Je lijkt op mijn oude vriendin. Van vuur. Dan zou de detective eens opkijken. Hij zou zijn ogen samenknijpen en dan was ze erbij. Het zou een gevecht worden en met de sneeuw buiten zou Wade in zijn voordeel zijn. Maar zíj zou vechten voor haar leven en misschien.. Misschien had ze dan een kans.
Zonder iets te zeggen pakte Ea de E.H.B.O. trommel af van Wade. Door al het rondtrekken met haar kleine community wist ze precies hoe ze elke wond moest behandelen.

Luvia was blij dat Ea (néé, geen Ea!) kennis leek te hebben van eerste hulp, en ze keek toe hoe ze de trommel opende, zocht wat ze nodig had en bezig ging met Berk. Luvia haalde diep adem, blij dat deze situatie nu relatief goed was afgelopen en ze veilig hier konden schuilen. Ze herinnerde zich dat William het wel eens had gehad over de jagershut van hun familie in de bossen, en voor eens was ze blij dat ze Wade tegen het lijf liep.
Bij de gedachte aan William moest ze weer aan Berk denken en aan de geur van rozen en tijm, en aangezien Luvia nu absoluut niet bij die gedachten stil wilde staan, liep ze Wade achterna naar de kleine keuken waar Wade een glas uit een van de kastjes viste. Ze leunde met haar verkleumde handen en bips tegen het aanrecht. ‘Wat is dit nou, Wade, had je een date?’ fluisterde ze met pretlichtjes in haar ogen.
Als ze haar ogen half zou dichtknijpen, zou ze donderwolkjes boven het hoofd van de waterman kunnen visualiseren. Hij verwaardigde zich niet om antwoord te geven op die plagerij, en zei chagrijnig: ‘Het lijkt alsof ik hier een fucking hotel run.’
Hij hinkte met het glas water terug naar de woonkamer, en Luvia leunde in de deurpost, kijkend naar de vrouw en Berk bij het vuur. Diep, diep in haar wezen, voelde ze dat nu geen toevallige ontmoeting was. Dit had zo moeten wezen, deze ontmoeting met hen vieren. Ze voorvoelde dat hen nog veel te wachten zou staan.

Wade, die stilletjes die boom van een kerel die op zijn stoel aan het bloeden was en Luvia vervloekte, liep naar de man toe en zette het glas water naast hem op het tafeltje. Gelukkig was Ella handig in de weer met hem verzorgen. Had ze tenminste nog wat nut, want hij betwijfelde of de anderen dat hadden.
Hij hinkte naar het raam. Buiten was niets anders te zien dan wit, en hij gaf zich met een diepe zucht gewonnen. Dan maar. Deze periode zou een goede oefening in geduld wezen, en zijn vader had altijd geklaagd dat hij dat niet had.

'Voel je nog ergens pijn?' Ea was met haar billen op het salontafeltje voor de man gaan zitten. Berk was zijn naam had ze net vernomen, en zij had zich voorgesteld als Ella. Een naam die veel te veel leek op haar echte naam, maar aangezien Wade haar al zo kende, kon ze niet meer terug. Ze hoopte maar dat de eens zo slimme en aandachtige Luvia een paar van die eigenschappen was verloren.

Berk trok een vriendelijke grijns en schudde zijn hoofd. 'Nee, dankjewel.' Hij knikte naar de man die hem een glas water gaf en liet zijn blik verder glijden, op zoek naar de vrouwelijke schone die hem hier had gebracht. Het scheelde hem dat ze blijkbaar de bewoner van de hut had gekend, maar alsnog zat hij op hete kolen om hier weg te gaan. Hij bleef graag uit de weg van waterlingen.

Ea bleef nog een paar seconden naar Berk kijken. Ze moest weten of de vrouw haar herkende. Met spieren die voelden als spaghetti stond ze op. Ze knikte naar Luvia en liep naar haar toe. 'Mag ik je iets vragen?' Ze stelde de vraag terwijl ze door liep, door de gang heen en de keuken in. Hopelijk zou het keukenraam haar genoeg tijd geven om te vluchten als dat moest. Hopelijk konden de mannen hen niet horen.
Ze glimlachte verontschuldigend terwijl ze zich omdraaide naar de vrouw. God, het was onvoorstelbaar hoe erg de vrouw nog op dat kleine meisje leek en tegelijkertijd een totaal andere vrouw was geworden. 'Ik uh..' Ze hakkelde, sloeg haar ogen neer en probeerde het opnieuw, nu met een zelfverzekerdere stem. Terwijl ze sprak nam ze elke beweging, elke emotie op het gezicht van de vrouw tot zich. 'Heb jij misschien een tampon of iets bij je?'

Terwijl Luvia net nog Wade in de keuken had geplaagd, was haar gezicht plotsklaps de serieusheid zelf geworden. Dat had ze van haar ouders, van haar Calvinistische vader die al zijn charme en energie in zijn werk als luchtlezer stopte en haar fladderende moeder met haar zwierige rokken in haar tuin, met haar gouden lach die als de zon was. Hoe die elkaar hebben gevonden, spraken ze altijd over hen toen ze nog een jong meisje was zonder zorgen op de wereld. Net water en vuur.
Haar vingers waren al iets opgewarmd en ze slaagde erin haar rits te openen. In de binnenzak van haar jas had ze altijd tampons, en ze viste er eentje uit. Ze drukte hem in Ella’s hand, maar haar vingers bleven treuzelen. Haar ogen waren gericht op de pink van de vrouw, waar op het laatste kootje, precies in het midden, een moedervlekje zat. Eenzelfde moedervlekje, op precies dezelfde plek die ook op Luvia’s hand zat. Het teken dat we altijd voorbestemd waren om beste vriendinnen te zijn. Hoe vaak ze niet hun pinken om elkaar heen hadden gehaakt, geheimen bewarend, beloftes makend, plannend smedend. Te zijn en te blijven. Dat beloof ik.
Ze haalde haar hand weer weg. Toeval. Toeval, toeval. Vuur was vernietigd. Haar beste vriendinnetje, het meisje dat ze als zus had gezien, dood.
Haar blik gleed omhoog. ‘Sorry,’ zei ze, een verdrietig glimlachje om haar mondhoek, haar hoofd schuddend als om een gedachte kwijt te maken. ‘Je lijkt zo erg op iemand die ik kende, maar zij... ze leeft al lang niet meer.'

Wade, die Berks blik had bestudeerd die bij Luvia was blijven hangen, wilde er al een snerende opmerking over maken, maar hield zijn mond. Hij had toch al nooit begrepen wat zijn neef precies in Luvia had gezien. O ja, de luchtlinge was zeker niet onaardig om te zien – maar ze praatte en fladderde hem veel te veel. Om connecties had William het ook niet hoeven te doen, want hoewel er geruchten gingen dat haar vader vroeger de hoofdsifu was in het luchtinstituut, was hij dat al jaren niet meer. Als Luvia nu zopas in een auto had gezeten met deze boom van een vent, was dat Williams probleem.
Hij veegde zijn nog steeds vochtige haar achterover. ‘Je mag jezelf gelukkig prijzen dat het niet erger was, rijden met dit weer.’ Hij keek niet meer naar de man, maar hinkte naar de kast toe, en zocht tussen de boeken naar de Ilias.

Ea zag de hapering in de beweging, de ogen die langs haar pink gleden en ze wist waar haar vroegere vriendin aan moest denken. Zouden ze nog altijd vriendinnen zijn? Zou Luvia haar beschermen als ze Ea herkende, of zou ze haar de rug toekeren? Ze was immers een vuurling. Het kwaad zelf volgens water. Een vluchteling. Een wandelend target, wachtend op haar dood.
Luvia sprak. Emotie klonk door in haar stem.
Ea had zoveel dingen willen doen. Haar vriendin willen aankijken, haar handen willen pakken, haar dicht tegen zich aandrukken. Ze zou zeggen: 'Ik ben het! Ik leef nog. Die herinneringen aan die onbezorgde tijden zijn wat me erdoorheen hebben geholpen al die jaren lang.' Ze zouden lachen. Misschien. Ze zouden hun levens doorspreken. Misschien.
Ea sloeg haar ogen neer als uit respect voor de emoties van de vrouw voor haar. 'Ze zeggen wel eens dat iedereen een dubbelganger heeft. Het spijt me als mijn gezicht je verdrietig maakt.'
Haar vingers klemden zich om de tampon heen. Eigenlijk zou ze opluchting moeten voelen, maar het enige wat ze voelde was verdriet. Om je beste vriendin te zien en te moeten zijn als een vreemde was veel pijnlijker dan ze zich had kunnen inbeelden.

'Ja.' Berks stem klonk harder dan hij had gewild. Het was niet zijn keuze geweest om de weg op te gaan. Die stomme waterlingen hadden écht, maar dan ook écht hun dure kruiden nodig gehad om goede warme drankjes te maken. Onmisbaar met dit weer. Dat er iemand daarvoor door dat specifieke weer naar buiten moest gaan, kon de stedelingen geen ene zier schelen.
Berk draaide zijn hoofd naar het vuur en stelde zich voor hoe hij weer thuis was. Zijn huisje was gammel en klein, maar het voldeed. Geen flats in zijn dorp, maar allemaal kleine huisjes hielden de bewoners warm. Hij had verwarming, maar vaak stookte hij het houtkacheltje op voor warmte omdat de verwarming gewoonweg niet genoeg kon doen tegen de kou.
Dit vuur hier. Het was groots en warm. Het trok ver de ruimte in en verwarmde de hele lucht. Het was lang geleden dat hij een vuur had gezien dat zo goed wilde branden.
'Sorry dat we jullie kwamen storen.' Berk keek weer om naar de man. 'Ik vertrek zodra het weer kan.'

Luvia rolde haar schouders naar achteren, en ook haar andere mondhoek trok zich omhoog in een glimlach – een vrolijkere dit keer. ‘Ach, hee zeg, je kan er toch ook niets aan doen hoe je gezicht eruit ziet,’ zei ze opgeruimd, vastbesloten haar humeur niet te laten verpesten door herinneringen – ze zat hier toch al opgesloten met de man in wiens armen ze ooit zou liggen en een watermagiër die bloed zag. Dan kon ze maar beter blijven lachen. ‘Ik ben blij dat je hier was, de manier waarop je Berk kon helpen, ik weet niet wat ik zou hebben kunnen doen. Maar kom, ik heb honger als een paard. Laten we in de voorraadkasten kijken of Wade al deze tijd iets lekkers heeft weten te hamsteren.’

Wade hoorde de verholen toon van Berks stem, maar negeerde die. Hij was wel wat gewend. Die watermensen, wie denken ze wel niet dat ze zijn? Slechts de mensen die tijdens de oorlog de zwaarste strijd hadden geleverd en vuur hadden overmeesterd – slechts de mensen die in deze harde wereld de boel veilig hielden. Wade kon zich in zijn positie geen sympathie of excuses veroorloven, dus hield hij zijn mond. Zijn vingers gleden over de vaakgelezen kaften, zijn rug warm van het vuur, en pakten het boek.

Hoewel de sfeer niet meteen als gezellig omschreven zou kunnen worden, had Ea wel genoten van het eten. Het was een betere maaltijd dan ze de afgelopen twee dagen had gehad in Elemental city. Het geld wat ze had was schaars - en niet helemaal eerlijk verkregen - dus ze wilde het alleen maar uitgeven aan medicijnen.
Hoewel het buiten nog altijd hard sneeuwde, trok Ea haar jas in stilte aan. Ze had gezien dat het vuur binnenkort uit zou gaan. Haar nieuwe huisgenoten zouden zichzelf vast een heel stuk moeilijker warm kunnen houden dan dat zij dat kon.
'Ik ga op zoek naar hout.' Ze trok haar muts over haar hoofd en knikte een keertje ter groet. 'Ik ben snel weer terug.'
Zonder verder nog iets te zeggen, legde ze haar hand op de klink.

‘Wacht.’ Het woord was zijn mond over voordat hij erover na had kunnen denken. Wade kwam overeind en greep zijn wandelstok, trok zijn jas aan. Wat kon hem het verdommen of Ella vijftig meter verderop doodvroor onder een berg ijs? Maar hij had zijn beslissing al gemaakt zonder zijn brein te raadplagen. Hij zei: ‘Het sneeuwt buiten veel te hard en je kent de weg niet. Ik ga mee.’
Hij liep met haar de deur door en trok die weer zwaar achter hen dicht. Weg was het gevoel van behaaglijkheid en warmte. Hier buiten was het schemerig en werd de adem afgesneden door de hevige sneeuw; voor de deur lag ook al een hoop, en Wade wist dat het niet lang zou duren voordat ze helemaal ingesneeuwd zouden zijn. Hij zei luid boven de weerselementen uit: ‘Achter is een houthok, misschien ligt daar nog wat, en anders moeten we op zoek.’

Ze had natuurlijk geweten dat het buiten koud zou zijn, maar toch overviel de kou haar. De wind duwde meteen sneeuw in haar gezicht en door haar schoenen heen voelde ze de kou van het pak sneeuw. Maar ze had al zoveel meegemaakt, een sneeuwstormpje zou haar niet pakken.
Veel liever was ze echter alleen op pad gegaan. Dan had ze het besef dat ze hier was met Luvia, een aardling en een arrogante waterling tot zich door kunnen laten dringen. Die hoop was tevergeefs. Wade kwam met zijn stok achter haar aan. Ea zou het bijna vriendelijk van hem hebben gevonden, als ze niet allang had besloten dat ze hem irritant vond.
Haar voeten hoog optillend, probeerde ze zich een weg te banen naar de achterkant van het huisje. Eén van haar behandschoende handen had ze boven haar ogen om de meeste sneeuw uit haar gezichtsveld te houden. 'We moeten zoveel mogelijk hout meenemen naar binnen,' sprak ze naar achter. 'Het lijkt erop dat het nog wel even doorsneeuwt.'
Ze keek achterom, naar de man met de stok. Hij was nog jong, ongeveer haar leeftijd. Maar hij hinkte met elke stap die hij zette. 'Lukt het wel? Met de stok bedoel ik?'

Wade gromde iets dat wegwaaide met de sneeuwvlokken. Hij antwoordde luider: 'Dit is niet mijn eerste week dat ik zo loop.'
Maar Ella had wel een punt, want de sneeuw en met zo'n ongelijke ondergrond was lopen een ellende, maar hij zette door zoals hij altijd had gedaan, de pijn in zijn been en rug negerend. Op sommige gedeelten riep hij subtiel zijn magie op, tastte door in de kern van de sneeuw voor zijn voeten, zorgde ervoor dat hij balans hield waar hij dreigde te struikelen, al wilde hij dit niet te lang doen. Af en toe wierp hij een blik omhoog om Ella in de gaten te houden, maar de vrouw leek uit hard hout te zijn gesneden en ploeterde dapper voort.
Het was maar een klein stukje om het huis heen naar het houtschuurtje. Wade prikte met zijn stok in de sneeuw op de stapel. 'Niet genoeg meer,' zei hij ontevreden. Aan de zijkant wrikte hij een bijl los. 'Aan de achterkant van het schuurtje hangt een slee. Bij het meer verderop lag een omgevallen boom. Als we daar extra hout vandaan halen en die twee binnen straks helpen dit hier te verslepen, hebben we hopelijk genoeg.'

Het was plots vreemd leeg in de hut zonder Wade en Ella. Luvia zat op de grond voor de open haard in kleermakerszit, haar sjaal uitgevouwen rond haar bovenlichaam getrokken. ‘Ik had niet verwacht dat ik zo mijn avond zou spenderen,' zei ze. Ze weet niet hoe ze hem anders had gespendeerd, maar vaak kwam het op hetzelfde neer; bij haar vader langs, naar huis, avond-Qi Gong voor haar bloemloze rozen, zitten en dromen op het balkon. Bij William langs, als hij niet overwerkte. Dat laatste miste ze nu niet.
Haar haar was zoals vaak ingevlochten in twee vlechten, en ze gooide de vlecht die naar voren was gevallen weer over haar schouder heen. Even keek ze op naar Berk. Iemand die een vrachtwagen reed, dus. Iemand wiens ongeluk veel erger af had kunnen lopen. Ze vroeg: ‘Hoe voel je je nu?’

Ea zweeg op zijn opmerking. Nee, allicht, maar ze vroeg zich af hoe vaak de waterling al door zulke bergen sneeuw had moeten lopen met zijn stok in de hand. Ze hield de vraag echter voor zich en keek in stilte toe hoe hij in de diepe sneeuw prikte, om schijnbaar te weinig hout te vinden.
'Goed,' antwoordde ze werktuigelijk. 'Ik haal de slee.' Ze had de woorden nog niet gesproken of ze had haar benen al weer hoog opgetild en baande zich een weg door de sneeuw naar de andere kant van het kleine schuurtje. De slee was gelukkig makkelijk te vinden. Ze legde het ding achter op haar rug en hield het over haar schouder aan de voorkant vast aan het dikke touw dat aan de voorkant geknoopt was.
De kou probeerde vanaf alle kanten haar huid te bereiken. Sneeuw waaide constant in haar gezicht en op haar wangen. Het was fijn dat ze eerder al had geslapen en dat ze zo goed had gegeten, want het vuur in haar binnenste hield haar nog wel even goed warm.
Met een knikje naar Wade verscheen ze weer om de hoek. 'Good to go,' antwoordde ze.

Het was vreemd huiselijk hoe ze hier nog met zijn tweeën zaten, zij voor de open haard, hij op de bank dicht in de buurt van het vuur. Heel even stond hij zichzelf toe om weg te dromen. Een zonnetje. Kleurige bloemen, lisianthussen, rozen, margrieten en nog veel meer. Kruiden, planten en bomen zouden groeien zonder enig probleem. Er zou zacht mos in de bossen liggen, water zou stromen en grote afstanden af kunnen leggen van plek naar plek, en ja, er zou sneeuw zijn, maar enkel nog maar in de winter.
De diertjes zouden zich vaker laten zien - degene die de eindeloze kou hadden overleefd - en de mensen zouden niet meer altijd weggestopt moeten zijn in dikke jassen. En misschien. Misschien zou zij er zijn. Misschien...
Hij schrok op uit zijn gedachten. Een lichte blos kleurde zijn wangen waarvan hij hoopte dat ze het maar niet zou zien.
'Het gaat prima, dankjewel. Een beetje hoofdpijn. Mijn benen doen pijn als ik mijn spieren aanspan, maar niks ergs.' Zijn gezicht werd zachter en tegelijk serieuzer. 'Dankjewel. Dat je me uit de vrachtwagen bent komen halen, bedoel ik. Die lisianthussen neem ik de volgende keer echt voor je mee.'

Wade’s blik gleed even over Ella, dik ingepakt met de slee op haar rug, draaide haar daarna de rug toe en begon weer te lopen. Wie ze ook was, crimineel, een vrouw die talent had op de verkeerde plek op de verkeerde tijd te verschijnen, of misschien was ze gewoon een doodnormaal iemand – hij had in ieder geval zelden een luchtmens ontmoet met pit zoals zij had.
Ze passeerden zijn auto, nu flink ingesneeuwd. Wade was blij het voertuig te zien, want dat betekende dat ze de goede kant op liepen. Verder dan twee meter kijken was onmogelijk. De wind gierde en de sneeuw klapte met continue kracht tegen hen aan, en zelfs voor een watermens begon Wade het koud te krijgen. Waar was dat verrekte meer?
Hij vond de omgevallen, bijna geheel ondergesneeuwde boom doordat hij er met zijn slechte been tegen aanstootte en hij vloekte sissend, zijn hand op de zere plek leggend. ‘Shit!’ Had die Ella toch gelijk. Wat deed hij hier, in deze godvergeten rotsneeuw op zoek naar hout voor vuur? Hij liet zijn been los en keek met diepe chagrijnigheid naar de boom. Hij was tegen een afgebroken tak aangewandeld; een scheur sierde zijn broek en hij zag bloed opwellen. Rotding.
Hij liet zijn stok tegen de boom vallen en greep de bijl met twee handen beet.

Luvia waagde een blik naar hem te werpen en had er gelijk spijt van. Die lange man, zijn blik zacht en vriendelijk, zijn ogen het haardvuur weerspiegelend. Een gevoel trok door haar hart, half warmte en half iets anders. Snel keek ze weer naar de houtblokken in het vuur. ‘Ik ben blij dat het niet erger is, en dat ik er toevallig was,’ antwoordde ze. Op zijn laatste zin, trok ze haar mondhoek op, al was het niet een echte lach.
‘Mijn opa was van aarde.’ Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen eromheen. ‘Mama had zijn groene vingers geërfd. De tuin bij het luchtinstituut was haar domein, er floreerde van alles. Ook lisianthussen. Maar na de oorlog… niets wilde er meer groeien.’ Haar lachje was verdwenen. Vreemd – dit had ze zelfs nooit aan William verteld, tegen niemand niet van buiten lucht, eigenlijk. Ze had er niets aan, die beschaamde blikken van medeleven, de condoleances, twintig jaar te laat. Ze schudde haar hoofd. ‘Sorry, ik weet niet waarom ik je dit plots vertel. Vertel me liever wat meer over jou. Heet je echt Berk? Heb je een zus Kastanje?'

Ella legde de slee op de sneeuw neer die een heel stuk naar beneden zakte voordat het bleef liggen. Ze stapte verder langs Wade, heel voorzichtig om niet over de boomstam heen te vallen. Toen ze met haar voet zacht tegen de boom aan schopte, bukte ze en gleed met haar handen de sneeuw door, op zoek naar het hout. Voorzichtig volgde ze de boomstam met haar vingers tot ze bij het einde kwam. Kale takken staken door de sneeuw heen. De boom was groot. Groot genoeg om hen een hele tijd warm te moeten kunnen houden. Ze begon de dunne takken die ze kon vinden door de sneeuw heen, af te breken en te verzamelen.
Af en toe keek ze om naar Wade, met de bijl in zijn hand. Hij had een snede in zijn broek en ze zag druppels bloed op de sneeuw vallen, maar de wond zou door de kou vast niet lang bloeden. Ze kon er thuis wel even naar kijken, al betwijfelde ze of de man dat wel wilde.
Heel even moest Ea lachen. In zichzelf en toen zachtjes, hardop. Wat een belachelijke situatie was ze in terecht gekomen. Ze had vanochtend niet verwacht hier nu te zijn, met de detective die haar gister had ondervraagd, met haar oude vriendin wachtend tot ze terug zouden komen, middenin een door sneeuw bedekt bos. Het lot was een gevaarlijk, vreemd iets.

Berk bekeek de zijkant van haar gezicht en haar houding toen ze sprak over haar opa en moeder. Hij wist er alles van. Het koste de aardlingen al hun energie om genoeg eten te kunnen kweken voor Elemental city en de dorpen. Planten, bemesten, bewateren, de aarde warm houden door er steeds buizen met warm water doorheen te pompen. Zijn vader sprak altijd over hoe groot de komkommers of courgettes vroeger konden zijn en hoe klein ze nu waren. Berk kon het zich amper meer herinneren hoe het geweest moest zijn.
'We hebben wat bloemen bij ons, maar alleen omdat het mijn volk zo blij maakt. De kleuren. Ik hoor de ouderen er wel eens over mijmeren hoe het vroeger was, velden vol met kleur. Ik denk dat ze door die paar bloemen die we nog hebben vast kunnen houden aan hun herinneringen.'
Hij kuchte, de gedachte verdringend. 'Vind je Berk geen goede naam?' Hij trok zijn mondhoeken omhoog. Net als Luvia wilde hij naar een ander onderwerp gaan. Zacht grinnikend vervolgde hij: 'Mijn vrienden noemen me vaak Berk. Niet dat mijn echte naam niet duidelijk vertelt waar ik vandaan kom.' Hij leunde naar haar toe. 'Raad eens. Het begint met een T.'

Luvia sloot haar ogen, denkend aan bloemenvelden vol kleur. Vroeger. Vroeger was warm; vroeger was eeuwige zomer in plaats van eeuwige winter toen vuur overheerste, zomers vol zweet, droogte en branden. Luvia wist wat er moest gebeuren, iets dat onmogelijk leek. Een balans - een perfecte harmonie tussen de elementen. Maar dat was een onveilige gedachte om uit te spreken. Helemaal als je in de boshut van één van de grotere watermensen verbleef. Helemaal als je een relatie had met diens neef.
Ze sloeg haar ogen weer op, vermaakt bij Berks antwoord. ‘Terk, dan,’ grapte ze. Haar ogen een beetje vernauwend nam ze hem opnieuw op. Zou hij ook zo’n boom van een kind zijn geweest als baby? (Die arme moeder!) ‘Een reuzennaam,’ mijmerde ze hardop. ‘Iets aards...’ Maar alle namen die ze kon verzinnen deden haar eerder denken aan slappe kantoorjongens die horloges droegen en cappuccino dronken (Tristan, Thomas, Theodore, Tyler... William). Ze concludeerde quasi-serieus: ‘Thor. Oh! of Troy. Maar die bedenk ik alleen omdat zopas Wade de Ilias aan het lezen was.’

Wade hakte in de boom totdat het zweet hem over de rug heen liep. Daarna bukte hij, raapte de blokken en dikke takken op die hij had uitgehakt, en stapelde ze op de slee. Zijn been stak hardnekkig, maar de waterman was een van de laatste personen op de wereld die zijn gebrek toe zou geven, helemaal niet tegenover een luchtling die met ervaren ijver een hele stapel dunnere takken had gesprokkeld. Even dacht hij haar zacht te horen lachen, boven de sneeuwwind uit, en hij schudde zijn hoofd. Hij legde het laatste blok op de slee, en keek toen om naar Ella. ‘Dit is genoeg,’ zei hij. Nam haar nogmaals op, zijn ogen toegeknepen door de heftigheid van de sneeuw. ‘Wat deed je ook alweer voor werk?'

Meteen was ze weer 'on guard', haar lach van even daarvoor weer vergeten. Ze klemde de takken tegen zich aan terwijl ze met moeite terug stapte naar hem en de sneeuw. Het scheelde dat de sneeuw het moeilijk maakte om elkaar echt aan te kijken.
'Ik heb je dat niet verteld,' antwoordde ze, gespeeld luchtig. Kort keek ze naar hem opzij, voordat ze verder stapte door de sneeuw in de richting waar ze vandaan waren gekomen. Het pad waar ze vandaan waren gekomen was nog te zien, maar de sneeuw en wind deden haar best om hun sporen uit te wissen. 'Ik werk als -meest saaie, domme baan die een luchtling kan hebben -. Niet heel enerverend, maar het brengt het geld binnen.' Het scheelde dat ze dagen had nagedacht de eerste keer dat ze de stad alleen in was gegaan. De leugen kwam zo makkelijk haar strot uit dat ze het bijna zelf zou gaan geloven.
Nu snel het gesprek afleiden. 'Is dit jouw droombaan? Wat je vroeger wilde worden?'

Vermaakt bekeek Berk Luvia, die dan weer naar hem keek, dan weer haar ogen nadenken door de lucht liet zweven. Ze was scherp, daar was hij meteen al achter gekomen, maar ze bleek ook grappig te zijn. 'Nee, geen Thor,' grinnikte Berk terwijl hij zich weer achterover liet vallen op de stoel. 'Ik ben bang dat ik je moet teleurstellen. Geen reuzennaam.'
Zijn ogen haakte weer in de haren. Zijn mond verried nog altijd dat hij van hun gesprek genoot.
'De naam is Thijmen. Zoals het kruid. Een zachte, aardse naam. De naam Berk heb ik aan mijn vrienden te danken.'

Thijmen. Luvia hoefde niet eens haar ogen te sluiten om weer aan het visioen te denken, de geur te ruiken van rozen, en tijm. Ze had niet gedacht ooit iemand interessant te vinden. Maar hoe hard haar training ook was geweest, af en toe piepten er dingen tussendoor die zelfs hoofdsifu Zu-Yuan niet tegen had kunnen houden. De manier waarop ze altijd teveel sprak, teveel lachte, teveel fladderde. De keren dat ze op haar balkon stond en in de diepte keek. Het feit dat ze verliefd begon te worden, zonder iemand echt te kennen, veel te belachelijk snel. Verliefd worden terwijl ze een missie had.
‘Thijmen.' Ze proefde de naam op haar tong. Goedaardig, een naam zonder harde klanken, één die zo vertrouwd in haar mond voelde als haar eigen naam. 'Het past bij je. Beter dan Thor.’
Maar hoewel Luvia niet altijd haar hart kon buitensluiten, besloot ze dat het nu welletjes was voordat ze dingen eruit zou flappen waar ze spijt van zou krijgen. Ze keek weer in het vuur, volgde de vlammen met haar grijze ogen. Het enige wat ze nog stiekem dacht, was: roep ik in het visioen Thijmen of Berk?

Hij moest het zich hebben ingebeeld dat Ella had gelachen, want nu waren haar stem en gezichtstrekken weer zo ontzettend gereserveerd dat het leek alsof hij tegen zichzelf aan het praten was. Hij snoof cynisch op haar wedervraag. Een droombaan – alsof ze naïef genoeg was dat ze dacht dat hij, in zijn positie, de mogelijkheid had voor dromen. Alsof hij altijd had gedroomd om op zoek te zijn naar rook, om altijd waaks te zijn bij die ene kleine vonk die een brand kon worden. Een brand die de stad zou vernietigen. Of hij er nooit eens godgruwelijke klaar mee zou wezen. Of hij nooit die eeuwige, ellendige verplichting voelde, die verplichting die een even groot deel van hem uitmaakte als zijn zwakke been.
Maar soms, God helpe hem, droomde hij van meer.
Haar toon kon hij niet helemaal inschatten – ze klonk toonloos genoeg, maar er zat een scherpte in die misschien door de sneeuwval kwam, misschien niet. Hij zei op dezelfde manier terug: ‘Ik doe wat ik moet doen.’
Hij duwde de blokken recht zodat ze niet van de slee af zouden vallen, en pakte de bijl weer op.

'Ah.' Ze maakte een geluidje om te laten blijken dat ze hem had gehoord. Hij deed wat hij moest doen. Walgelijk. Mensen opjagen en vermoorden. Als hij het zogenaamd niet leuk vond, waarom bleef hij het dan toch doen? Kort keek ze naar hem achterom terwijl ze zichzelf door de sneeuw voortploeterde. Je kon de heersende maatschappij zijn. Je hoefde dan niet ook nog eens zelf actief op jacht te gaan naar de ander. Had ze even sympathie voor hem gevoeld, dan was dat nu wel weer verdwenen.
Als hij eens wist hoe zij moest leven door mensen zoals hem. Elke dag klaar voor de strijd. Elke dag in training. Altijd in zorgen om haarzelf en haar gemeenschap. Hij had het een stuk makkelijker dan hij door had.
Tussen de bomen door zag ze hun voetstappen. Het slingerde heen en weer en nam een flinke omweg om tussen de bomen door weer dichtbij te verschijnen. Vastbesloten om snel weer terug in de warmte te zijn, sloeg Ea rechtsaf. Haar broek was ondertussen kleddernat geworden van de sneeuw die tegen haar benen aan smolt. Maar met elke stap kwamen ze dichterbij. De takken begonnen zwaar te worden, maar ze hield ze stevig tegen zich aangedrukt.
Ze stapte verder.
Tot ineens de grond begon te kraken. Voor een ogenblik in de war, keek Ea naar beneden. Voordat ze goed en wel besefte wat er gebeurde was het te laat. Ineens zakte ze door het ijs heen. Een lading sneeuw gleed samen met haar het ijskoude water in. Kou ontnam haar de adem.

Thijmen glimlachte een oprechte lach op haar woorden. Dat vond zijn vader nou ook, dat het bij hem paste.
Ze draaide haar hoofd weg, keek weer naar de vlammen. Heel even overwoog hij om te zeggen: 'Ik wou soms zo graag dat het een keertje warm werd,' maar die gedachte werd weggeduwd. Hij kende haar niet. Ze kende een waterman. Ze was nog niet te vertrouwen met zulke opmerkingen. In plaats daarvan zei hij:
'Ik hoop dat ze snel terug zijn. Het is gevaarlijk buiten.'

Zwijgend vervolgden ze hun zoektocht. Ella sprak niet meer, en Wade vond het wel best. Hij concentreerde zich op de ene stap voor de andere zetten, en de huilende sneeuwwind maakte een verder gesprek toch onmogelijk. Hij hinkte verder, eerst de stok, dan zijn voeten, dan de slee die hij met zich meetrok.
Misschien was het dat die slee zo rottig zwaar was. Misschien was het omdat Ella voorop liep en ze tot dusver ze zich als een bekwaam en competent persoon had opgesteld, ze kon vast hun voetsporen terug weer vinden. Misschien was hij gewoon moe. Het feit was dat de grond plots kraakte, en plots Ella verdween.
Een ruwe vloek scheurde zich los van zijn lippen, en gelijk liet hij zich op zijn knieën vallen om zijn gewicht te verdelen; hij boog zich voorover in het wak, maar ze was weg. Hij aarzelde niet. Van de elementen konden vuur en lucht het slechts tegen water. Hij gooide zijn stok van zich af, en dook, armen en hoofd eerst, het wak in.

Luvia staarde nog even naar de vlammen, maar hief haar hoofd op bij Berks, Thijmens, opmerking. Haar hartslag versnelde en ze krabbelde overeind, liep naar het raam toe, maar daarachter was het pikdonker. Haar hart roffelde nog wat sneller toen ze naar de deur liep, en die niet meer open kreeg door de hoeveelheid sneeuw aan de andere kant. Ze liet de deurklink weer los.
Ze had er niet eerder aan gedacht – of misschien dúrfde ze er niet aan te denken – dat de storm wel eens zo lang zou kunnen duren dat ze vannacht niet lekker zou slapen en morgen weer weg zou kunnen gaan. Het zou wel eens zo lang kunnen duren dat ze ingesneeuwd zouden raken, zo’n hoge stapel dat zelfs Berk, die er toch flink sterk uitzag, de deur niet meer open zou kunnen krijgen.
Luvia rolde haar schouders naar achteren. Haar benen leken opeens minder solide op de grond te staan. Kom op, Lu. Rustig aan. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem zoals haar was geleerd. Deze hut was klein, maar niet zó klein. Er waren hier voorraden. Meerdere kamers. Ze kon hier gewoon bewegen. Ze zat hier niet vast. Niet écht.
Een uitademing. Ze opende haar ogen weer, sloeg haar armen over elkaar heen, beschermend voor haar bovenlichaam gekruist. Draaide zich om naar de grote man op de bank. Afleiding. Ze dwong zich te glimlachen, maar haar stem klonk wat hoger dan anders. ‘Laten we het over iets anders hebben.’

Koud, ijskoud water, omhulde haar hele lichaam. Net op tijd wist ze zich te dwingen geen adem te halen, zodat het koude water haar longen niet binnen zou dringen. Met open ogen probeerde ze tegen het water te vechten. Boven zich was het wit en licht. Worstelend met haar ledematen wist ze zich omhoog te krijgen, maar haar hoofd raakte met een klap een hard oppervlak.
Met verkrampte vingers zochten haar vingers tegen het ijsoppervlak naar het gat waar ze uit was gekomen, maar het gat leek compleet verdwenen. Paniek nam over. Pijn doordrong haar lichaam. Ze moest ademhalen. Ze moest uit dit rottige, ijskoude water dat voelde als kleine naalden die overal haar lichaam ingeduwd werden. Het vuur in haar was in gevaar, probeerde een uitweg te vinden.
Ze duwde zich van het ijs weg, probeerde zich om te draaien om te kunnen zien. Een per ongelukke ademhaling. Water drong haar longen binnen. Ze moest hoesten. Zou dit haar einde worden?

Het ijskoude water omsloot zijn lichaam als een klem. Door jarenlange training en zijn vaardigheden als waterman wist Wade het reflex tegen te gaan om adem te halen; hij vermoedde dat Ella niet zo gelukkig zou wezen. Ook kon hij lang zwemmen in ijskoud water. De luchtling zou met een paar minuten onderkoeld raken.
Hij sloeg zijn armen en benen uit, snel maar gecontroleerd. Eerst zag hij haar niet; toen vond hij haar een eindje verderop en hoger dan hij had verwacht, tegen het ijs aan. Hij zag dat ze zocht naar een uitgang en het was logisch dat je naar het lichtste gedeelte zwom; maar doordat er zoveel sneeuw op het ijs lag, was het wak donkerder gekleurd dan de rest en kon je het gauw over het hoofd zien.
Snel zwom hij naar haar toe. Hij zag haar een krampachtige beweging maken en naar beneden zakken, en wist dat ze water had  ingeademd. Geen tijd meer te verliezen. Met twee krachtige slagen was hij bij haar. Hij sloeg zijn armen van achteren om haar torso heen, haar lichaam stevig en veilig tegen dat van hem houdend. Met zijn benen trappend schopte hij zich een weg in het ijskoude water naar boven. Kwaad riep hij zijn magie op om meer kracht te zetten, om sneller te zijn, sneller dan Ella kon verdrinken, en verwoed dacht hij: Kom op! Even vol houden, blijf bij...

Brandende, stekende pijn in haar longen. Zwarte vlekken verschenen voor haar ogen. Ze begon te bewegen. Iets trok aan haar. Ineens besefte ze wat er gebeurde. Wade had haar vastgegrepen en trok haar met zich mee door het water. Vechtend met haar laatste restje kracht, hield ze haar adem in. Niet hoesten. Niet ademen. Niet!
Nooit had ze gedacht de koude lucht zo dankbaar te zijn dan toen haar hoofd ineens weer boven water verscheen en ze de koude lucht op haar wangen voelde. Ze begon te hoesten. Haar longen leken in vuur te staan, maar niet het goede soort.
Wade trok haar de kant op en hijgend, hoestend en kokhalzend kroop Ea in de sneeuw in elkaar, haar knieën naar haar buik toe getrokken. Beelden van een strijd schoten door haar hoofd. Soldaten tegen families. Een man die hun huis binnen kwam. Zijn zware voetstappen boven haar hoofd. Haar hart dat voor even leek te zijn gestopt met kloppen.
Met trillende handen duwde Ea zich een stukje omhoog. Nat haar viel langs haar gezicht van haar losgeraakte vlecht. Het was heel lang geleden dat ze zo dichtbij de dood was geweest.

'Fucking hell!' Dat waren de eerste woorden die Wade snauwde terwijl hij naast haar op zijn knieën hijgde. Zijn donkere haar plakte tegen zijn voorhoofd en zijn lippen waren blauw. 'Kon je de voetstappen niet volgen?!' Maar in tegenstelling tot zijn woorden bewoog hij zijn handen, kromde zijn vingers. Zijn polsen maakten draaidende bewegingen. Met magie trok hij water uit Ellas kleding en haar, wikkelde de strengen water als touw om zijn handen heen om het daarna van zich af te schudden. Zo nam hij iets van de zwaarte en de kou weg, maar hij wist dat het niet voldoende zou zijn. Het eerste deel survival van door het ijs zakken was op de kant komen; het tweede deel was alsnog niet doodvriezen.
Hij krabbelde moeizaam op; de magie droogde hem uit en zijn been deed zeer, maar hij negeerde beide en greep zijn stok. Hielp Ella toen mee overeind. 'Kom, lopen,' zei hij afgemeten. Hij voelde haar trillen tegen zijn lichaam aan. 'Blijven bewegen. Je moet naar binnen, naar warmte.' Hij trok haar arm over zijn schouder heen zodat ze niet ineen zou zakken, liet de fucking slee voor wat het was en zette de eerste stap.

Als ze niet zo'n pijn had gehad, dan had ze misschien naar hem terug gesnauwd. Maar nu kon ze alleen maar denken aan het water dat rondklotste in haar longen en of ze het er ooit allemaal uit zou kunnen hoesten.
Voor ze het wist stond ze, en voor ze het door had waren ze onderweg. Het hielp dat het water van haar af was. Alsof ze weer wat zuurstof binnen kon krijgen. Ze rilde, alles deed pijn en ze voelde zich zwak, maar Ea wist zeker dat het nu wel goed zou komen. Een vuurling stierf niet aan onderkoeling. Principieel ook niet.
Het huisje was ondertussen steeds verder ingesneeuwd. Ze zag de verplaatste sneeuw van toen ze de vorige keer de deur hadden geopend, maar ze zag ook de dikke laag die zich al weer voor de deur had verzameld.
'Het hout.' Het was het eerste wat ze weer zei, met een schorre stem. 'We moeten het hout nog halen.'

Wades oogrol was bijna hoorbaar. 'Fuck dat hout. Dat mag Berk of Luvia zo ophalen. Jij moet warmen.'
Hij had in lange tijd niet zoveel magie op één dag gebruikt. Hij riep het nu op om de drempel zo sneeuwvrij mogelijk te krijgen zodat hij de deur open kon trekken.
De eerste die hij zag was de blonde luchtlinge, die blijkbaar vlak bij de deur moest hebben gestaan. Haar ogen sperden zich wijd open van verbazing en schrik. 'Wade, Ella, wat is er ge-'
Wade kapte haar met een knauw af: 'Haal dekens, en kook water, veel.' Luvia duwde de deur achter hen dicht, maakte zich uit de voeten en Wade hinkte de kamer binnen. Zacht legde hij Ella voor de haard neer en knielde bij haar neer. Haar hele lichaam rilde en hij zag aan haar houding dat ze pijn moest hebben; haar blik vertelde hem echter dat ze te koppig leek om hieraan onderdoor te gaan. Wade slikte een reeks foeteringen in. Eerst moest ze buiten gevaar zijn.

Luvia schrok zo dat haar eigen angst naar de achtergrond vloog. Wade was kletsnat en aan de stand van zijn kaak zag ze dat hij pijn had, maar erger was de doodsbleke Ella. Luvia rende naar de slaapkamer en rukte de deken van het bed; die gaf ze snel aan Wade die Ella bij de haard had gelegd, daarna stapte ze snel naar de keuken om water te zetten. Misschien was het Ellas haar, dat in verwarde golven uit haar vlecht was ontsnapt - misschien was het iets anders, maar meer dan ooit leek ze op Ea, en Luvia was stil.

Het vuur was als thuiskomen, als de eerste zonnestralen op je blote huid na een lange winter of een koud glas water nadat je kilometers had gerend. Het liefst wilde ze haar hand uitsteken naar de vlammen, maar ze moest zich gedragen als een luchtling. Gewillig pakte ze het deken aan van Luvia en sloeg het strak om zich heen.
Ze sloot haar ogen, enkel om ze weer te openen en meteen weer te sluiten omdat een hoestbui haar nogmaals overviel. Een klein restje water vond langs haar lippen de weg naar buiten. Haar keel voelde ruw, rauw en smaakte naar ijzer. Ze veegde haar lippen af en sloot haar ogen weer.
Warmte drong langzaam, heel langzaam haar lichaam binnen.
'Dankjewel.' Haar stem was zacht en gericht op Wade.

Ineens was haar houding veranderd. Ze leek van slag. Thijmen was net opgestaan om naar haar toe te lopen, toen er geluid klonk buiten. Al snel ging de deur open en kwamen een compleet natte Wade en een bibberde Ella binnen. Met een hulpeloos gevoel keek Thijmen toe hoe Ella zich in het deken rolde en Luvia weer wegrende voor warm water. 'Kan ik wat doen?' vroeg hij, half aan Wade, half aan Ella, maar de laatste schudde haar hoofd.