Moonlight Sonata

Zijn blik was constant op haar gericht, alsof hij bang was dat ze ineens in rook op zou gaan als hij te lang zijn ogen dicht zou hebben. Haar hand lag in de zijne tijdens het lopen en zodra ze waren gaan zitten had hij hem in haar schoot gelegd. Hij moest haar blijven aanraken om zich ervan te verzekeren dat het niet allemaal een droom of een hallucinatie was.
Het vuur van de open haard gaf een behagelijke warmte die hij langzaam zijn koude huid en spieren in voelde trekken. Maar niets was zo warm als zijn hart bij de aanblik van Celie. God, eindelijk. Dio zei geprezen.
'Ik denk dat ik ook dood was.' Hij praatte zacht, maar zijn stem leek alsnog luid in de stilte van het huis en dorp. 'Maar uiteindelijk werd ik wakker. Tussen de lijken.' Hij streek met zijn duim over haar hand en liet zijn blik even afglijden. 'Ik lag tussen mijn kameraden in een massagraf. Ik was de enige die er weer uit klom.' De brok in zijn keel werd dapper weggeslikt. 'En ik heb mijn wraak genomen. Het was me al heel snel duidelijk wat ik was geworden.'
Zijn blik werd zachter toen hij weer naar haar op keek. 'Mijn gedachte was dat je me had willen redden en niet hebt geweten dat het heeft gewerkt. Klopt dat?' Hoop klonk door in zijn stem.

Het was raar om haar eigen stem te horen. Ze had amper gepraat afgelopen weken, alleen de noodzakelijke gesprekken bij de dokter het dorp verderop; in Faisanville had ze geen woord meer gezegd sinds iedereen weggetrokken was. Ze had slechts gezongen. Nu klonk haar eigen stem luid in de stilte van het besneeuwde spookdorp, gemengd met de stem die ze had gedacht nooit en nooit meer te zullen horen. Het maakte niet uit waarover Alessandro zou praten; als hij maar niet op zou houden.
Wakker worden in een massagraf. Celie voelde haar lichaam trillen en ze sloot haar ogen. Het had dus tóch gewerkt. Als ze maar íets langer had gewacht, stomme gans die ze was geweest! Was het zelf ook niet bij haar, merde tot tweemaal aan toe, dat ze pas weer wakker werd en heelde in de nacht… Maar ze wist dat dat geen optie was geweest.
Ze opende haar ogen weer en ontmoette zijn blik die haar week tot op haar bot maakte. Die bruine ogen waarmee hij haar altijd had mee weten te vangen. ‘Ik dacht dat ik had gefaald.’ Hoe vaak ze niet had gedacht aan die beruchte, vervloekte avond. Ook nu, na meer dan twee jaar, gaf het haar een koud gevoel. ‘Je was dood. En daarna… de Duitsers kwamen. Ik zou bij je zijn gebleven. Ik had daar ook willen sterven, ware het niet dat Charlotte me uit de loopgraaf trok. We konden niet meer terug.'
Opnieuw keek ze naar hem op, haakte haar felle blauwe ogen in de zijne en er schitterde iets in haar blik, verdriet, uitdaging, liefde en nog iets anders dat haar zelf beangstigde. Ze greep een wijnfles van naast de haard, één van de vele flessen die ze bewaarde. De rest stond buiten in de sneeuw, maar ze hield er altijd een op kamertemperatuur. Voor ieder ander was de inhoud rode wijn, maar zij en Alessandro wisten wel beter. Ze hield de fles naar hem op. Haar ogen schitterden nog steeds. Ze wilde opnieuw naar hem toe, haar vingers langs zijn lippen laten glijden, hem opnieuw zoenen, opnieuw vergewissen dat hij er was. Maar ze zei: ‘Bewijs het. Bewijs wat je bent, Alex.’

Een paar hele seconden keek Alessandro de vrouw aan. De vrouw die hij telkens in zijn dromen had gezien. De vrouw bij wiens gedachte hij de ene dag een glimlach op zijn gezicht kreeg en de andere enkel verdriet voelde. Nu zat ze tegenover hem. Nu had hij haar eindelijk gevonden, na twee hele lange jaren waarin hij in zijn eentje had moeten achterhalen wat het betekende om vampier te zijn. Hij had geen Charlotte gehad. Hij had geen Celie aan zijn zijde. Hij wist alleen wat hij had geweten van haar en daarna wat hij er zelf had bijgeleerd.
Ze reikte hem de fles met bloed aan. Iets in haar ogen schitterde vreemd en hij wist niet zeker of ze hem uitdaagde of bewijs wilde dat hij het echt was.
'Welke andere optie is er?' vroeg hij terwijl hij met een vreemd gebaar van rust de fles van haar over pakte, open draaide, en toen aan zijn lippen zette. 'Wat anders kan ik zijn,' sprak hij tussen het nemen van de slokken door.
Warme levensvloeistof stroomde zijn lichaam binnen. De koude buitenlucht werd verdreven. Hier was hij aan toe, maar na een paar slokken liet hij de fles zakken en reikte hem haar aan.
'Ik hoop dat je me een stuk van mijn eeuwigheid met je laat spenderen.'

Dale was altijd de gentleman, de lieverd, de vechter. Er ging geen dag voorbij dat hij haar niet deed lachen, zelfs op dagen als ze zich slechter voelde. En zeker, die zaten er ook tussen. Na meer dan 150 jaar leven, was het allemaal een blur geworden, had ze afstand gevoeld van het leven en emoties. Nu ze met beide benen weer in het leven stond, besefte ze pas hoe afwezig ze op momenten was geweest. Nu kon ze huilen om stomme kleine dingen en lachen alsof er geen morgen bestond.
Charlotte stak haar arm in de zijne en gaf een zacht kneepje in zijn arm. 'Dank lieverd.'
Ze liepen het kleine hotelletje door, twee trappen op terwijl Dale de koffers mee tilde - ze had aangeboden mee te tillen, maar hij stond het niet toe - en toen een lange gang door naar de achterste deur.
De kamer was verrassend groot en met een zachte, corrigerende, maar opgewekte kreet bracht Charlotte uit: 'Dale! Wat heb je nu weer gedaan.'
Ze had zich naar hem omgedraaid en greep zijn shirt aan de bovenkant vast om hem naar zich toe te trekken. 'Dat had je niet moeten doen,' fluisterde ze met een lach en drukte toen haar lippen op de zijne.

Na Alessandro’s handelingen was alle twijfel bij Celie overboord. Ze droomde niet; hij was er. Levend en dood tegelijk, maar hij was er, bij haar. ‘Merde dieu, Alex, denk je dat ik je ooit nog laat gaan?’ was haar antwoord, haar stem schor. Ze duwde de fles aan de kant en klom op zijn schoot, haar handen in zijn hals. Haar gezichtsuitdrukking was grimmig en rauw, maar vol liefde; het gezicht van een uitgehongerde vrouw die een feestmaal vindt, en zich na twee jaar ontbering zich niet langer in hoeft te houden.
Haar lippen vonden de zijne opnieuw en ze proefde de smaak van bloed in hun kus. Haar tong gleed langs zijn scherpe hoektanden en ze glimlachte tegen zijn mond aan, opnieuw de tranen op haar wangen en een huivering op haar ruggengraat. Hij was er. Hij was terug, bij haar, en meer kon haar niets schelen.

‘De eerste nacht terug in Frankrijk verdienen we wat comfort,’ lachte Dale op haar woorden. Hij liet de koffers uit zijn handen glijden om zijn handen op haar heupen te leggen en haar dicht naar zich toe te trekken. Zelfs na al die jaren verveelde het nooit om haar te zoenen, was het altijd een sensatie om de zachte bochten van haar lippen tegen de zijne te voelen, haar adem op zijn wang en haar lichaam tegen dat van hem.
Hij trok zijn hoofd terug en keek haar aan, haar bruine ogen goud in het zachte schemerlicht van de petroleumlamp. Soms kon hij het nog niet geloven dat zij echt bij hem was, de zijne was, van hem hield, deze vrouw uit lang vervlogen tijden. ‘Fuck, Charlotte, ik houd zoveel van je,’ zei hij zachtjes. Een kus op haar voorhoofd, en hij liet haar los. ‘Maar, wacht.’
Dale bukte om de koffers aan de kant te schuiven. Bij de open haard stond een grote, pluchen stoel die hij daarna naar het midden van de kamer sleepte. Hij nam haar hand in de zijne en liet haar op de stoel plaatsnemen. ‘Uw troon, mijn gravin,’ grijnsde hij, een jongensachtige grijns die het litteken op zijn wang mee deed krommen. De grijns werd een warme glimlach. ‘Na al die tijd ben ik eindelijk helemaal tevreden met het muziekstuk wat ik voor je heb gecomponeerd, daar waar ik aan begonnen was in de gevangenis. Niets meer dan passend om het terug in Frankrijk voor je te spelen. Sta mij toe.’