Moonlight Sonata

Zo snel als het haar lukte, schoot Charlotte tussen de bomen door. Ze was snel als een schaduw, maar haar been trok een beetje achter haar aan en ze had haar rechterarm om haar middel geslagen. Vanbinnen vervloekte ze zichzelf dat ze de pijn gewoon moest verdragen en door moest rennen. Ze moest weten dat het goed was met Celie. Dat haar vriendin een uitweg had gevonden.
Dezelfde schim schoot langs de ziekenboeg, de slaapplekken, de tenten. Zou ze op tijd zijn gevlucht?
Hoop pulseerde in Charlottes hart. Haar vriendin was slim en sterk. Natuurlijk was ze hier niet meer. Ze...
Charlottes hele wezen kwam tot stilstand toen haar oren een zachte, smekende stem opvingen die ze meteen plaatste als die van Celie. Ze was ver weg, diep, alsof ze zich half onder de grond bevond.
Ik kan je niet missen. Kom terug bij mij, Alex. Alsjeblieft.
Een vloek die Dale op zou doen kijken en bewonderend zou doen laten lachen als de situatie niet zo verschrikkelijk was. Een traan die meteen van haar neus waaide toen ze koers zette richting de loopgraven.
Celie was zo gevonden. De aanblik van de vrouw met haar geliefde in haar armen bracht herinneringen en pijn terug aan lang vervlogen dagen.
'Celie...' Charlotte overbrugde de paar stappen naar haar vriendin met lichte, voorzichtige stappen. 'Het... Het spijt me.' Ze hurkte neer en legde haar hand op Celies schouder. Heel kort vingen haar ogen de rode ogen van haar vriendin. 'Het spijt me zo voor je.'
De rust, de pijn, bestond voor een paar gruwelijke seconden. Toen sloten Charlottes vingers zich strak om de schouder van haar vriendin heen. In een ruk trok ze haar vriendin overeind en trok haar mee de loopgraven uit, precies voordat de Duitsers binnen hun zicht kwamen.

Ze rook Charlotte eerder dan dat ze haar zag – de geur van vampierenbloed, maar Celie bleef stil zitten. Al haar ledematen beefden. Ze bleef neerkijken op Alex’ gezicht, zijn bruine ogen die altijd zo heerlijk hadden kunnen twinkelen als hij lachte. Die haar zo liefdevol hadden bekeken in het schemer van hun hotelkamer, zo lang geleden toen ze met verlof waren.
Ver weg registreerde ze dat Charlotte naast haar was gehurkt, iets zei maar ze verstond het niet. Ga weg, wilde Celie zeggen, maar ze kreeg er geen geluid uit. Ga weg, de Duitsers komen eraan. Laat ons hier maar achter. Ga.
In plaats daarvan voelde ze plots de vingers van Charlotte om haar schouder en werd ze overeind getrokken. Nu herkreeg Celie toch de macht over haar stembanden. ‘Nee!’ riep ze schor, proberend zich los te rukken. ‘Nee, nee, ik laat hem niet achter. Alex!’
Maar Charlotte was sterker en vastbeslotener dan zij was in dit moment. Celie kon niets anders dan struikelend meelopen met Charlotte. Haar blik bleef gefocust op Alex. Ze keek niet naar de Duitsers die hoog naast hem boven de loopgraaf verschenen. Ze bleef hem aankijken – het ooit zo krachtige, mooie lichaam dat nu de aarde donkerrood kleurde, ze bleef kijken naar die bruine krullen en zijn ogen. Ze bleef naar hem kijken, hopend op enig teken van leven, tot ze de hoek om verdwenen en ze hem niet langer zag.
Huilend en snotterend rende ze struikelend met Charlotte mee, zich aan haar vriendin vastklampend.
Het was gedaan. Het was over.

Ze waren zo ver gekomen als Charlotte voor vandaag nodig achtte. Ze waren nog in Frankrijk, maar Charlotte had het idee geopperd om voor even naar Zwitserland te gaan, gewoon totdat de rust weer was weder gekeerd en het veilig genoeg zou zijn om terug te keren.
Charlotte had haar vriendin zoveel mogelijk geprobeerd ruimte te geven, te steunen en in de gaten te houden, maar ze wist dat er uiteindelijk niks was wat ze kon doen. Niks, behalve misschien het eren en aanvaarden van wat er was gebeurd.
Ze hadden hun kamp opgeslagen in een verlaten schuur ergens diep in een bos. Charlotte had een snelle ronde door het bos gedaan. Niet alleen had ze in de omgeving niemand gespot, ze had ook veldbloemen verzameld en deze in een boeket gevouwen die met een klein touwtje had dichtgeknoopt.
Ze had kaarsen gevonden en deze op een klein stukje grond bedekt in mos neerget en aangestoken.
Met zachte hand duwde Charlotte de deur van de schuur weer open om daar Dale en Celie te vinden. 'Celie...' Haar stem verraadde de pijn die ze zelf ook voelde, misschien niet voor Alessandro, maar wel voor het verliezen van je allerliefsten. Ze stak de bos bloemen uit naar Celie. 'Laten we een kleine ceremonie voor hem houden.'

Zijn lichaam voelde zwaar en gewicht leek hem verder naar beneden te drukken. Hij had verwacht Celie boven hem te zien hangen, zoals toen hij zijn ogen dicht had laten glijden. Zo lang geleden kon dat toch niet zijn geweest? Maar toen hij zijn ogen opende, bleef het donker en het gewicht op hem leek toe te nemen. Dat niet alleen, elke vezel in zijn hele lichaam leek te branden, alsof hij was opengereten en toen elke centimeter weer aan elkaar was genaaid.
Instinctief wist Alessandro bijna meteen wat er was gebeurd, maar dat was een waarheid die hij niet klaar was om onder ogen te komen. Want als hij was gestorven en nu een vampier was, waarom lag er dan een levenloos lichaam bovenop hem, en slappe lichamen onder hem. Waarom was Celie er dan niet bij zijn ontwaken, maar was hij alleen in wat hij begon te vermoeden dat een massa graf was?

Met het verlaten van het front vroeg Daniël Smith zich in hemelsnaam af wie hij nu moest worden.
Nadat hij de pijnlijke transitie van wolf naar mens had ondergaan, had hij in de voorraad nieuwe kleding gestolen (niemand die hem had gezien, de Duiters waren hier nog niet en iedereen die niet gevlucht was die zich druk over hem had kunnen maken, was dood). Met een tas vol voedsel, een paar dekens, medicijnen en andere dingen die hij dacht nodig te kunnen hebben, glipte hij weg in de nacht om later Charlotte en Celie te ontmoeten.
Dale was verbaasd, een beetje boos zelfs, dat Charlotte haar vriendin mee wilde nemen. Ze moesten vluchten! Celie was klaarblijkelijk gewond; haar jurk en huid zat onder het bloed en ze zou hen alleen maar vertragen, en wat als ze erachter zou komen van hun ware aard? Maar ze bleek geen blijk te geven van haar pijn. Eerst dacht Dale dat het de shock moest zijn. Toen bekeek hij haar beter, die bleke huid onder het donkere haar, koppelde dat aan alle informatie die hij van Charlotte wist plus het feit dat Charlotte graag met haar optrok en zelfs nu haar vriendin mee wilde nemen – en dacht: my dear God, ik ga op reis met twee vampiers.
Ondanks alles schoten ze op. Ze liepen de hele dag, verschuilend als er soldaten waren. Uiteindelijk viel de schemering en vonden de oude schuur. Charlotte scoutte de omgeving en Dale bekeek een stapel oude planken in de hoek van de schuur voor een vuur. Elk ogenblik verwachtte hij twee scherpe tanden in zijn nek te voelen, maar er gebeurde niets. Celie zat star op de vloer, haar gezicht verwrongen tot de uitdrukking die Dale herinnerde van zijn soldaten als ze op de bodem van hun foxholes zaten te wachten tot de artillerieaanval was verdwenen.
Hij kneep zijn ogen dicht en voelde pijn in zijn hart die verder ging dan vandaag alleen. Zijn jongens, de ervaren soldaten en de rekruten; zijn vrienden en beschermelingen, de grapjassen en de stille wateren. Zou er iemand de aanval hebben overleefd? Zou hij ze ooit nog terug zien? Zou er iemand overgebleven zijn om hun luitenant uit Amérique te missen?

De hele dag had Celie geen woord gezegd. Met starre ogen was ze voortgelopen. Ze was er half van overtuigd geweest dat de hele wandeling een slinger was in een of ander groot uurwerk dat alles weer op orde zou brengen. Ze zou naar Faisanville lopen, het zou een prachtige avond zijn waarin de ondergaande zon goud door de bladeren scheen. Haar vader zou een goede dag hebben en op zijn gitaar spelen. Ference zou het haardvuur verzorgen, mama en Marie zouden zich met het diner bezighouden, zij zou de tafel dekken, Eponette zou met Maurice op de grond hebben gespeeld en oma zou in de stoel bij de haard zitten en zacht meezingen met het lied van papa. En Alex – Alex zou er zijn. Hij zou binnenkomen door de deur met een brede glimlach op zijn gezicht die zijn ogen zoals altijd deden schitteren. Terwijl Celie de ene voet voor de andere zette, dan weer zelf lopend, dan weer gesteund door Dale of Charlotte, bad ze met alle ernst en hartstocht die die ze nog bezat voor alles wat ze louter als vanzelfsprekend had beschouwd.
Maar de tocht kwam ten einde. Ze waren niet in Faisanville. Papa was dood, Ference was dood, Maurice was dood. En Alex, Alex was dood, en zij had hem niet kunnen redden. Opnieuw viel zijn verlies als een steen op haar hart.
Ze kon zich niet herinneren in de schuur te zijn gaan zitten, maar ze zat er, en plots stond Charlotte voor haar met een bosje veldbloemen. Spontaan liepen de tranen weer over Celies wangen terwijl ze toch echt had gedacht dat haar tranen ooit op moesten zijn.
Met bevende vingers pakte ze de bloemen aan. Hondsroos, lupine, fluitenkruid, kamille. Dezelfde bloemen die ook in Faisanville groeiden.
Ze sloot haar ogen voor een moment. Een ceremonie. Ze opende haar ogen weer en keek naar de kaarsen op het mos. Ze had geen woorden, geen idee, niets. Maar ze deed wat ze altijd deed als haar emotie teveel was. Ze zong. Een rouwlied dat ze had geleerd van haar moeder en haar moeder van haar moeder en die moeder van de hare. En hoewel de woorden Roemeens waren, maakte dat niet uit. Het enige dat de maakster van het lied wilde was, net zoals elke andere Franse, Duitse, Roemeense of Italiaanse vrouw, dat de liefde van haar hart weer veilig en levend bij haar terug kwam.

Nadat hij (onderwijl zijn maaginhoud die naar boven was gekomen omdat hij zich tussen de lijken heen moest wurmen naar vrijheid wegslikkend) uit het graf was geklommen, bleef Alessandro in de donkere nacht staan. Zijn handen hingen slap langs zijn lichaam en een gekwelde uitdrukking kleurde zijn bleke gezicht. En nu? Wat nu? Half had hij verwacht dat Celie toch ineens zou verschijnen en hem tot zich zou trekken. Ze zouden beide huilen en elkaar zo strak vasthouden dat je er niet aan hoefde te denken om ze van elkaar te proberen te trekken.
Maar het bleef stil.
Hoewel, in de verte hoorde Alessandro het Duits.
Voordat hij er grip op had, had alle pijn en verdriet in zijn lichaam zich omgezet naar blinde woede. Met grote, zelfverzekerde stappen, als was hij een jachtdier en zijn targets een prooi, zette hij koers terug naar het kamp. Niets anders dan een woest vuur flakkerde nog in zijn ogen.

Het was doodstil geweest terwijl Celie zong. De pijn, liefde en verdriet klonken zo sterk door in haar stem dat Charlotte de ogen neersloeg en op de tast de hand van Dale vastpakte. Zij had hém nog wel. Hij had ook kunnen sterven vandaag. Hij hád waarschijnlijk gestorven vandaag, was zij net niet op het juiste moment bij hem geweest.
Het verbaasde Charlotte dat haar jonge vriendin niet alles had geprobeerd om Alessandro te redden, zelfs hem veranderen in een vampier. Maar het bleek dat Celie volwasenner was geweest dan ze had ingeschat.
Na Celies zang, las Charlotte een gedicht voor dat diep in haar geheugen stond gegrafeerd. Ze had het keer op keer gelezen na het verlies van haar gezin en toen opnieuw nadat Jaqcues was gestorven. Het had de pijn zo goed samengevat, maar ook de hoop op rust en vrede voor zowel de overledenen als de overlevenden.
Toen het gedicht klaar was, keek Charlotte op naar Celie. Haar gezicht stond zacht en vol liefde. 'We mogen ons geprezen voelen dat we hem hebben gekend. En hij is gelukkig geweest dat hij jou heeft gekend.'

Celies ogen waren dichtgeknepen toen Charlotte het gedicht voordroeg. De zang en het gedicht hadden Alessandro weer tot leven geroepen. Met uit pijn geboren scherpte zag ze zichzelf staan in een geleend uniform en vuil op haar wangen, gekoppeld aan de soldaat met het zuidelijke uiterlijk, die eerste dag aan het front. De nachten die ze hadden gedeeld in de foxhole, fluisterend over hoop en verlies. Hun ruzie, het moment dat zij zo dodelijk gewond was geraakt en hij tot haar laatste ademhaling bij haar was gebleven, pratend over de zee.
Nieuwe tranen gleden over Celies wangen, sporen volgend. Zij had hem niet kunnen vertellen over het bos. Ze hadden elkaars belofte niet kunnen waarmaken.
Het gedicht was ten einde. Een vonk vastberadenheid vlamde op in Celies hart. Ze opende haar ogen en keek naar Charlotte. Ze zag het aan de trek om de mond van haar vriendin. Charlotte wist hoe het was om verlies te kennen, zoals ze ook de herkenning zag in de ogen van Dale Flynn. Met een stem die vaster klonk dan ze had verwacht zei ze: ‘Ik blijf. Ik blijf hier in Frankrijk.’
‘Weet je dat zeker?’ Dales stem onder gefronste wenkbrauwen.
Celie stak haar kin omhoog. ‘Ja. Ik zal helpen. Jij’ – (dat was gericht tot Charlotte) – ‘hebt me zoveel geleerd over het verplegen. Ik zal hier blijven en helpen. En dan ga ik terug naar huis, naar Faisanville.’
Dale zag eruit alsof hij nog iets wilde zeggen, maar de man met het donkerblonde haar trok bemoedigend een mondhoek op zodat het litteken op zijn wang meebewoog. Dale zou de laatste zijn om hier iets tegenin te brengen. Hij had niet veel met de dode soldaat opgeschoten. Sterker nog, nadat Alexandre zich had ontpopt in Alessandro, had Dale hem het liefst met zijn vuisten bewerkt door al zijn leugens, maar als hij voorbij het verraad keek, wist hij dat Alex het gedaan zou hebben voor redenen die hem goed gedunkt zou hebben. Dat is immers bij iedereen het geval. En nu Celie niet mee wilde gaan naar Zwisterland, kon Dale dat alleen maar aanmoedigen. Hij wist hoe belangrijk het was om een toekomstplan te hebben. Een plan te hebben om door te gaan. Een plan te hebben om naar huis te gaan.
Zijn duim gleed teder over Charlottes hand heen. Even dwaalde zijn blik opzij naar de blonde vrouw. Misschien had hij zijn plan ook gevonden, of had zij hem gevonden, en was verder niets van belang voor dit moment.

De series van gebeurtenissen die haar vandaag tot deze plek hadden gebracht, lagen haar allemaal niet meer scherp voor de geest. Hun vlucht uit Frankrijk was onvoorstelbaar makkelijk geweest en net als vroeger was het simpel geweest om onder de radar te blijven leven. Zij was niet langer Charlotte, maar ze was Lorraine. Niet dat iemand naar hen zou zoeken. Ze zouden dood moeten zijn. Zij alleen al iets langer dan hij.
Het was donker en het bed waarin ze zich bevond voelde koud en ruw tegen haar huid. Ze droeg niet meer dan een dunne, linnen jurk terwijl het buiten diep vroor. Hoewel de berglucht verfrissend was buiten, was het hier binnen naast koud, bedompt en donker. Misschien was dat omdat wat hier gebeurde, ver, ver bij de normale mensen vandaan gehouden moest worden.
Ze waren per ongeluk op dit pad gekomen, maar toen Charlotte had gehoord dat er misschien een optie was geweest, had ze het niet meer los gelaten. Elke dag weer, wanneer ze naar Dale keek, voelde ze de liefde in zich diep opbloeien. Zij zou hem nooit veranderen, maar wat als zij kon veranderen? Wat als er een kans was op een toekomst samen waarin ze oud zouden kunnen worden?
Zonder dat ze het had gemerkt, waren er naalden in haar beide armen geprikt. De vrouw die de naalden had gezet stond op en trok de riemen om Charlottes armen en benen strakker vast. 'Succes.' Haar stem klonk hard in de stilte.
Zonder verder nog een woord te zeggen liep ze naar de deur. Eén slot werd gesloten. Een tweede volgde. Een ketting werd op de deur geschoven.
Charlotte ademde diep in en toen weer uit. Misschien zou ze sterven. Misschien zou ze leven. In ieder geval zou ze niet meer eindeloos dood hoeven te zijn.

17 2 '17
Ik was blij met de dromeloze nachten die ik deze week heb gehad, want om haar gezicht vannacht weer terug te zien in mijn dromen, was zoveel meer dan pijnlijk. Het was alsof mijn dode hart werd vastgegrepen, langzaam werd samengeknepen, maar nooit strak genoeg om eraan onderdoor te gaan. Zij is als de warmte die mijn koude lichaam zo hard nodig heeft, maar niet zelf kan opbrengen. Zij is mijn muse, mijn redder en mijn meester. Zij is mijn hoogsteigen duivel.
Soms dan ben ik boos, woest. Hoe heeft ze me achter kunnen laten?
Maar ik kan dat nooit te lang denken. Er is geen enkel bot in mijn lichaam dat gelooft dat ze me zou veranderen enkel om me alleen te laten. Ze is boos op me geweest, maar uiteindelijk hield ze toch van me. Ze moet ergens zijn, dat geloof ik. Ze moet niet weten dat ik er nog ben.
Ik heb Faissanville bezocht en bezocht en bezocht, maar ze is er niet. Ik ben naar de zee gegaan: geen spoor van haar. Heel kort ben ik naar het front geweest, maar de intense geuren hebben me terug doen keren naar mijn zoektocht naar haar. Ik weet niet hoe ze het heeft gedaan, de bloedlust weerstaan, maar ik doe mijn best. Ik ben een goed mens, dat moet ik blijven onthouden.
God vergeef mij voor mijn zonden...

Dale ademde langzaam zodat gevoelens van afgrijzen en diepe ongerustheid geen vat op hem zouden krijgen, maar dat was moeilijk nu de grendels dichtgeschoven werden. In de zware, metalen deur was een raampje op ooghoogte bevestigd, waardoor hij Charlotte op het bed zag liggen.
‘Nu eerst wachten om te zien of het serum aanslaat,’ zei de vampier die naast hem stond tegen de verpleegster, die knikte. Dat de oudere, grijs bebaarde man een vampier was had Dale niet direct opgemerkt, maar alle twijfels werden wel in de kiem gesmoord toen de man (dokter Lüscher) vertelde dat hij al 600 jaar bezig was met een kuur tegen vampirisme te ontwikkelen. Het laatste jaar had hij goede resultaten geboekt, had hij hem en Charlotte verteld. Dale, toch al bezorgd, werd wit bij de gedachte aan 599 jaar mislukte experimenten. Maar Charlotte wilde de kans aangrijpen, en er was niets dat Dale had kunnen inbrengen om haar van gedachte te doen veranderen. Ze hadden ruzie gemaakt, geprobeerd te praten, maar het baatte niet, want Charlotte was vastberaden. En Dale wist dat hij geen reden had om haar deze kans te weigeren.
Toen hij, nu meer dan vier jaar geleden van de boot stapte die hem van de States naar Frankrijk had gebracht, had hij niet verwacht zijn hart zo gruwelijk te verliezen aan een vrouw. Daarbij kwam dat hij zeker wist – als er dan toch iemand zou sterven – hij dat zou zijn, hij de soldaat die niet was wie hij zei, hij de weerwolf, hij de moordenaar – en niet zij. Niet de prachtige, beeldschone, slimme, moedige vampier, de vrouw die al meer dan 150 jaar leefde. Maar nu, juist nu ze veilig in Zwitserland waren aangekomen, ver van de oorlog, kon ze doodgaan.
Met een dichtgesnoerde keel staarde hij door het raam naar Charlotte. Ik kan u niet bij haar laten tijdens de procedure, had dokter Lüscher gezegd. Het kan fout gaan. Het kan gevaarlijk zijn, voor zowel Lorraine als u, herr Winslow.
Dale probeerde te slikken en zijn hamerde hart tot bedaren te brengen. Ik houd van je, Charlotte. Je komt hier goed uit. Ik weet dat je dit kan.

15 Mars 1917
Raar, ik heb lang niet meer aan Alex gedacht en plots was hij hier vannacht weer. Waarschijnlijk omdat het vannacht weer sneeuwde Het was ontzettend koud in de foxhole maar hij was er, sloeg zijn armen om mij heen en vertelde over het strand terwijl de vlokken neerdaalden. Ik weet niet of ik als Chris tegen zijn borst aan lag of als Celie, maar dat maakte ook niet uit. Hij was er.
Ik had altijd gedacht dat de herinneren aan die rotnacht dat hij stierf nooit zouden vervagen of verflauwen, maar meer een jaar verder in oorlog stompt af. In het begin maakte mijn hart een koprol bij elke soldaat met donkere krullen die ik zag, om elke keer weer teleurgesteld te worden. Hij is dood. Zeker in het begin zag ik, elke keer als ik mijn ogen sloot, zijn lichaam onder mij, de geur van zijn bloed in mijn neus. Maar ik leef nog, en hij niet, ik weet dat hij dood is, ik weet dat hij niet terugkomt en dat ik heb gefaald hem te redden – ik keek niet meer op van mannen met bruine krullen en donkere ogen, ik luisterde niet meer naar de Italiaanse soldaten, ik probeerde niet meer aan hem te denken – echter was vannacht de droom in de besneeuwde foxhole zo levendig dat ik huilend wakker werd.
Ik mis hem. Ik mis Charlotte. Ik hoop dat het goed met haar gaat, en met Dale. Ik heb ze mijn adres gegeven in Faisanville zodat we kunnen schrijven, maar de oorlog is nog niet voorbij en ik ben nog niet thuis.
Maar het front verplaatst. De Duitsers worden steeds verder teruggedreven, de fronten verplaatst, al zijn de gevechten nog zo heftig. Gisteren zag ik een verschoten richtingaanwijzer. Ik ken de plaatsnamen, al ben ik er nooit geweest. We drijven de vijand steeds verder terug.
Dieu me maudit, waarom was je hier weer, Alex?

Heel lang leek er helemaal niks te gebeuren. Toen ineens prikten haar tanden puntig in haar onderlip en voelde ze hoe haar ogen rood gekleurd moesten zijn. Een diepe, oneindige honger trok door haar heen en voordat ze doorhad wat ze deed, trok ze één van haar armen los van het bed. Ze moest eten vinden. Ze moest. Ze moest...
Charlotte ademde diep in door haar neus, haar kaken op elkaar geklemd waardoor bloed druppels langs haar kin naar beneden begonnen te lopen. Nee, het enige wat ze moest doen was blijven liggen.
Achter de deur hoorde ze de geluiden van mensen. Het kloppen van harten. Buiten kon ze de berggeitjes horen en de wind die tussen de bergen door trok. Rustig blijven. Rustig blijven.
Een klikje. Iemand had het apparaat op afstand aangezet. Charlottes rode ogen volgde het draadje in haar rechterarm dat vol begon te lopen met bloed, omhoog liep en in een groot apparaat verdween. Sissend ademde ze uit.
'Heel even maar Char,' mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze haar hoofd in het kussen duwde en haar ogen sloot. 'Dit is maar een druppel op de plaat van je leven.'
De tijd ging traag voorbij. Hoewel haar tanden nog altijd in haar lippen prikten, voelde ze zich steeds zwakker worden. Het apparaat bleef zich vullen met haar bloed en met het verdwijnen van haar levenssappen, verdween ook haar energie en wilskracht. Als ze zich niet te zwak had gevoeld, dan was ze opgestaan. Ze kon hun harten horen. Ze kon...
Traag draaide Charlotte haar hoofd en keek naar het metertje op het apparaat. Meer dan drie liter. Ze wilde haar hoofd terugdraaien, maar haar ogen gleden al dicht. De kracht was op.

Dale bleef staan en probeerde bij alle macht niet in te geven aan paniek. De dokter had hun verteld hoe het proces in zijn werk zou gaan, inderdaad zou haar bloed worden afgenomen en wat er daarna zou gebeuren kon hij zich nu niet herinneren. Dale voelde zijn hartslag in zijn oren toen hij angstvallig elke beweging van Charlotte gadesloeg. Haar ademhaling – eerst krachtig en diep, haar ene arm die ze lostrok, het bloed op haar kin – haar ademhaling, minder krachtig, ogen die sloten, haar ademhaling die nog zwakker en nog zwakker werd tot hij die niet meer leek te zien.
‘Godverdomme,’ vloekte hij sissend tussen zijn tanden. ‘Nee. Dit klopt niet. Stop het.’
‘Herr Winslow, ik verzeker u dat dit bij de procedure hoort… Ze zal…’
‘Ze lijkt dood te gaan, hóórt dat?’ Dale draaide met een ruk zijn bleke gezicht om naar de dokter, en was net op tijd om te zien hoe de professor een blik van verstandshouding wisselde met de verpleegster. Wat betekende dit? Was het mis? Zijn hartslag dreunde in zijn hoofd. Hij draaide zich om naar de deur, zijn vingers grepen de grendels.
‘Nee!’ De stem van de dokter. ‘Gaat u niet naar binnen, het is nog niet voorbij, het kan gevaarlijk zijn!’
Maar Dales handen duwden de grendels weg, zijn blik weer star gefocust op de onbeweeglijke vrouw op het bed, trokken de zware metalen deur open. Vampier of niet. Hij kon haar niet verliezen. Hij kon haar niet kwijt.

Ergens ver in de verte klonk een zware deur die open ging en weer gesloten werd. Kettingen, al wist ze niet zeker of die erop of eraf gingen of beide. Sloten. Tikken. Druppen. Iets bleef maar het leven uit haar zuigen alsof elk kiertje van haar lichaam leeg getrokken moest worden van het vampier zijn.
Charlotte probeerde haar ogen te openen en haar hoofd te draaien, maar ze kwam niet verder dan Dale door kleine spleetjes naar binnen te zien lopen. 'D...' Ze wilde kreunen, maar haar lichaam bleef stil terwijl haar ogen weer dichtvielen. Hij moest hier niet zijn.
Ineens veranderde alles met één simpele klik dat gevolgd werd door gezoem. Een machine die aansloeg. Leven dat rechts uit haar werd getrokken en links naar binnen stroomde. Eén minuut, dat was misschien alles. Toen sloegen haar ogen ineens wijd open. De deur was gesloten en achter het veilige gat in de deur kon ze de arts zien staan.
Dale bevond zich zo dichtbij haar dat ze zijn bloed dacht te proeven op haar lippen. Ze greep zijn pols vast, klemde haar vingers strak om hem heen en trok hem met kracht naar zich toe. Overleven! schreeuwde haar lichaam haar toe. Ze moest eten. Ze moest haar vampierzijn beschermen. Als een in het nauw gedreven beest, vocht haar vampierzijn om te overleven. Bloed. Bloed kon haar redden!
Het had niks gescheeld of haar tanden hadden zijn huid opengereten. Haar mond stond wijd open en zijn arm was centimeters van haar gezicht verwijderd.
'Je wilt een mens zijn,' stamelde ze, fluisterde ze toen. 'Nog heel even. Nog heel even.' Haar ogen zochten naar die van Dale, haar beschermeling en hart. 'Nog heel even.' Ze hijgde, leek de woorden te smeken aan hem. 'Nog heel even.'

Dales hart klopte als een razende en leek stil te staan tegelijk, alsof het ook werd geleegd aan de machine. Charlottes vingers klemden zich om zijn arm, een sterke en tegelijkertijd een ongelooflijk zwakke greep. En Dale wist dat, wat er ook zou gebeuren, hij Charlotte zijn bloed had laten drinken. Alles om haar te laten overleven.
Haar scherpe hoektanden verdwenen achter haar lippen. Dale ademde uit, niet bewust dat hij nog niet had geademd sinds hij de kamer binnen was gekomen. Hij legde zijn hand op haar bleke wang, boog zich naar haar naar voren, keek haar in haar bruine ogen die groot leken in haar wassen gezicht. ‘Charlotte, ik…,’ stamelde hij, haar schuilnaam in de wind slaand. ‘Ik ben er. Ik ben er voor je.’
Zijn duim gleed over haar wang. Een traan viel op haar huid; de zijne, hij had het niet eens door. De liefde van zijn leven kon nu aan het sterven zijn, of aan het leven, hij wist het niet. ‘Nog even. Ik ben er.’ Zijn andere hand greep haar hand, sloot beschermend haar slanke vingers in zijn vuist. ‘Ik houd van je, Char. Ik houd zoveel van je. Nog even.’

19 Mars 1917
Ik kreeg een brief van thuis, geadresseerd vier weken eerder. Oma is overleden. Ze was al ziek, en de koude winter heeft haar de das omgedaan.
Ik wou dat ik thuis had kunnen zijn, deze afgelopen drie jaar. Maar het is oorlog, die merde Duitsers zijn er nog steeds. Eponette schreef dat het een mooie begrafenis was. Ze hoopt dat de oorlog snel voorbij is en dat ze me mist. Mama is ook ziek geworden. De dokter weet niet goed wat het is, maar het is niet dodelijk, schrijft ze. Ik hoop dat ze gelijk hebben.
Mijn God, ik mis ze ook zo. Maar alles is veranderd. Zovelen die mijn herinnering aan thuis hebben gemaakt, zijn er niet meer. En, lieve moeder Gods, ik ben nog het meeste veranderd van iedereen.
Ik ga een kaarsje aansteken en voor haar zingen. Lieve oma, ik hoop dat je op mij neerkijkt, en ik hoop dat ik je ooit weer zal zien.

Onmogelijk, zou dokter Lüscher later zeggen, maar Charlotte legde heel langzaam haar voorhoofd tegen Dale zijn schouder aan. Elke ademhaling was er één die ze bewust en met volle concentratie deed, maar ze weerstond de drang om de man te bijten.
Ze moest de pijn gewoon doorstaan. Ze moest de zwakte zijn werk laten doen en moest genieten van het nieuwe leven dat langzaam haar lichaam binnen stroomde.
Toen ze haar ogen open deed, vele ademhalingen later, ging het al beter. De drang om hem te bijten was bijna helemaal weg. Ze voelde zich zwak en haar lichaam leek op elke mogelijke plek te branden. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op en keek op naar Dale. Ze zag hem. Minder scherp als anders, maar hij was er.
Een flits van paniek schoot over haar gezicht. Zijn hartslag. Waarom hoorde ze hem niet meer?
'Dale!' Haar vingers sloten zich om zijn arm heen. 'Ik...' Haar stem stierf weg. Haar eigen stem klonk luid in haar oren. Ze was niet doof, ze hoorde alleen slechter. Nu ze eraan dacht, ze kon Dale goed zien, maar verder naar achter verdwenen de details. 'Dale...' Nu fluisterde ze. Had het echt gewerkt?

Zo zaten ze daar: de vampier op het bed en de weerwolf geknield naast haar, haar hand in de zijne. Haar hoofd in de bocht van zijn schouder, zijn hand haar steunend, beider ogen gesloten. Dale fluisterde - vertelde haar zacht over alles dat de hadden meegemaakt, hun ontmoetingen, de koffierituelen, het Louvre, haar appartement en haar schilderijen, de nachten in de foxholes ten midden van alle soldaten en de nachten in haar hut op het front vol gedichten en kaarslicht. Hij bleef zacht tegen haar praten, alsof zolang hij zijn liefde in woorden tot haar uitdrukte, ze zou blijven ademen.
Maar uiteindelijk viel zelfs Dale stil. Charlottes ademhaling was amper meer hoorbaar. Ademde ze überhaupt nog? Zijn vuist klemde zich wat strakker om haar slanke hand. Zijn hart leek te stoppen met kloppen. Wat als...
Ze bewoog.
Dales ogen vlogen open. Hij ontmoette haar gezicht, haar ogen, niet langer rood maar het gouden bruin dat hij kende. Er lag een scala aan emoties in de blik, en Dale kon niets anders doen dan opgelucht lachen door zijn tranen heen. Hij legde zijn handen op haar wangen en boog zijn hoofd voorover, drukte een kus vol liefde op haar lippen. Keek haar toen weer aan, zijn blauwe ogen flitsend over elk detail van haar gezicht. 'Charlotte... Ben je... Hoe voel je je? Is - heeft het gewerkt?'

26 Avril 1917
Er verandert een hoop en toch zo weinig. In Rusland was een revolutie geweest, zo gaan de verhalen. Heel Petrograd was lamgelegd, de tsaar afgezet. Hier aan het westfront is het meer van dezelfde ellende: nog steeds veel bloederige offensieven die weinig terreinwinst opleveren. We hebben een strijd geleverd bij Chemin des Dames en hoeveel we veel Duitsers krijgsgevangen hebben gemaakt, waren er meer dan 130.000 gewonden en 30.000 doden in de eerste negen dagen. Veel soldaten gaan over tot muiterij, soms hele regimenten tegelijk. Ik geef ze geen ongelijk. Ze worden met vele duizenden tegelijk naar de slachtbank gestuurd. We wachten op de Amerikanen om ons te helpen, gaat de boodschap. Maar ik heb nog geen Amerikaan gezien en de enige die ik ken zit met Charlotte in de Zwitserse Alpen.
Het doet me denken aan die keer van het verlof van Alex en mij in dat goedkope hotel. Hoe hij die ochtend had verteld dat hij zo graag de hele oorlog achter zich had willen laten. Ik ben blij dat hij dit niet meer mee hoefde te maken.
Schrale troost. Met zoveel gewonden en stervenden die ik moet verzorgen heb ik weinig tijd om aan iets anders te denken, en heb ik nooit dorst.

Zijn lippen op de haren waren alle bevestiging die ze nodig had. Al zo vele jaren was Charlotte een vampier geweest, dat ze zich amper meer kon herinneren hoe het was geweest als mens. Ze had zich ingebeeld dat het hetzelfde was geweest, dat ze een ander mens van binnen was geweest, maar dat alles hetzelfde voelde. Ze besefte zich nu dat dat helemaal niet zo was. Zijn lippen waren ruwer op de hare. Zijn handen voelde steviger om haar huid heen. Zijn warmte was warmer en zijn zoen intenser. Voor het eerst was ze kwetsbaar en dat leek een diepere, complexere laag te geven aan hun kus.
Haar ogen sprongen van zijn linkeroog naar zijn rechteroog en weer terug. Ze was anders. Ze zag het (ze zag minder scherp), ze hoorde het (ze hoorde minder), ze voelde het (ze voelde alles ineens alsof ze echt leefde).
Ze drukte zich verder van hem af en keek de kamer rond. De zwaartekracht leek aan haar te trekken, maar haar lichaam hield stevig stand. God, haar hoofd moest zwaar wezen, haar ledematen wilden het liefst naar beneden bungelen.
Een luid gebrom. Haar hart maakte een geschrokken sprongetje terwijl ze zich omdraaide naar het apparaat. Meteen klonken sloten vanachter de deur. De zuster kwam binnen lopen, snelde naar het apparaat toe en trok met een vluchtige handeling de naald uit haar arm.
Dokter Lüscher stond met een frons in de deuropening haar te observeren. 'Hoe voel je je?' Zijn stem echode in de ruimte.
Even keek Charlotte Dale aan, alsof ze na moest denken over het antwoord. 'Ik voel me...' Haar lippen trokken zich omhoog. 'Levend.'

Het was later op de avond, en Charlotte was in het kleine ziekenhuis gebracht naar een haar eigen kamer, een plek om op krachten te komen. Het liefst had Dale haar mee willen nemen, veilig, tegen de gehele buitenwereld beschermend. Charlotte, bleek en zwakjes, maar tegelijkertijd met een gezonde, levendige kleur op haar wangen, lag op het bed en leek te slapen, en Dale zat op de stoel naast haar met haar hand in de zijne. Het was een vermoeiende, enerverende dag geweest, en het was laat; ook zijn ogen gleden dicht.
Hijgend sprong hij over een schuttersput heen. Hij rende verder door de kokende, donderende, oogverblindende hellegloed, zich slechts bewust van zijn doel.
Of tenminste, dat wás zijn doel. Plotsklaps een flits van blond haar, een ontmoeting van hun ogen, blauw en bruin. Wat doe je, had hij willen roepen. Waarom stop je? Ga door, rennen!
Maar ze dook voor hem op. Voor een kort moment leken ze bevroren in de tijd. Hij, vuil, bezweet, zijn geweer in zijn handen, zijn ogen wild van focus en adrenaline. Zij, de mooie gravin als altijd, maar met een zelfverzekerdheid in haar blik die hem de woorden van de lippen nam. Even. Heel even, dit moment.
Toen ging alles plots snel. Hij zag dat ze geraakt werd. Ze hapte naar adem. Met de snelheid die maandenlange oefening tentoonstelde, slingerde hij zijn geweer op zijn schouder en greep haar vast voordat ze tegen hem aanviel. ‘Charlotte!’ Haar naam was van zijn lippen gescheurd voordat hij het doorhad. Ze bloedde. God, ze bloedde. Ze was geraakt.
Met een hap naar lucht vlogen zijn ogen open. Zacht gouden licht van de petreoleumlamp op het kastje begroette hem. Charlotte. Gelijk keek hij opzij, naar de vrouw die in het bed lag, en hij ademde pas weer uit toen hij haar zag ademen.
Een mens. Hij kneep voor een moment zijn ogen stijf dicht. Ze was nu een mens. Iemand die aan het sterven was, zodra diegene was geboren. Net zoals ieder ander, kon nu elke dag, haar laatste zijn.

3 Mai 1917
Cazenave zag er nog precies hetzelfde uit als anderhalf jaar geleden. Toen ik de plaatsnaam op een van de bordjes zag, kon ik mezelf niet tegenhouden. Achterop een boerenkar kwam ik in het dorpje aan, waar ooit het zo stikte van de soldaten, en het nu zo uitgestorven was. In het café waar ik als Chris met Alex bier had gedronken en daarna als Celie met hem had gedanst, zaten nu slechts enkele oude dorpsbewoners die vreemd opkeken van een jonge verpleegster. Die nacht heb ik geslapen in het hotel met de donkerrode gordijnen.
Het is goed zo. Nee, het is niet goed zo. Maar het is gedaan. Het is nu al zo lang geleden.
Cazenave ligt nu achter mij. Ik wil niet meer kijken naar het verleden. Mijn hele leven ligt nog voor mij, en God weet hoe lang dat zal zijn. Ik zal me focussen op de toekomst, een zinvol leven waarin ik anderen zal helpen, waarin ik Frankrijk zal helpen bevrijden.
Ik hoop dat het goed gaat met Dale en Charlotte. Ik mis ze.

15 5 '17
Hoewel ik niet meer naar haar zoek, spookt ze me vaak genoeg voorbij. Dan zie ik haar lach weer voor me, of haar heldere ogen die me soms zo plagend aan konden kijken. Ik weet dat we elkaar ooit weer tegen het lijf moeten gaan lopen - het leven is immers oneindig nu -, maar ik zou het liever vroeger dan later zien.
Ik ben in Italië. Ik heb mijn ouders bekeken vanaf een afstandje. Ik heb mijn schoonzus gezien en hun prachtige kinderen. Mijn broer leeft in hen voort, dat weet ik nu zeker. Ze hebben mij niet gezien, want ik wilde niet dat ze weten dat ik veranderd ben en het is nog te moeilijk om voor te doen dat ik niet ben veranderd, maar het gaf me rust om te zien dat het leven daar verder gaat.
Ik ben langs de zee gelopen. Ik heb een heel stuk gezwommen - dit nieuwe oude lichaam wordt amper moe - en heb mezelf toen voor een tijdje laten meedrijven en ben uiteindelijk een paar dorpen verderop uit het water geklommen. Het was fijn om weer thuis te zijn, maar ik verlang alweer naar Frankrijk, naar haar.

Ze hadden een klein, leegstaand huisje gevonden in Zwitserland, dicht op de grens bij Frankrijk om een paar daagjes te bivakkeren. Het was er ondanks dat het al mei was koud en ze moesten het vuur hoog op stoken, maar het was er behaaglijk genoeg. Mens zijn was een 'blessing and a curse'. Ze kon zo genieten van hem aanraken, van het gevoel van haar hart in haar keel en van haar vingertoppen die over haar eigen lichaam heen gleden, maar ze was ook veel sneller moe. De wandelingen waren pittig en soms moest ze even stoppen om uit te hijgen. Niet dat ze ooit zou klagen, alles was beter dan een uitzichtloos leven in haar eentje. Vanaf nu zou ze oud groeien met de man van wie ze hield. Ooit zouden ze samen grijs en vol rimpels zijn en dan zou ze terug denken aan haar eindeloos lange leven en gelukkig zijn.
Liefdevol sloeg ze haar armen van achter om Dales middel heen en ze drukte haar lippen in zijn nek. 'Ik houd van je,' zuchtte ze zachtjes terwijl ze haar ogen sloot.

("Officieel moet 1917 twee jaar later zijn, maar dat vind ik te lang plots. 1 jaar later it is want RPG)

12 Juin 1917
Er waren nog steeds veel weigeringen om verder te vechten. De generaal is echter vervangen door ene Pétain (de ene snorremans heft de andere snorremans op) en het moraal tracht te worden verbeterd. Maar toch zijn er mannen geëxecuteerd en een hoop is in de gevangenis gezet. Toch wordt gezegd dat hij de ‘ongezonde atmosfeer heeft gezuiverd’.
Ik wou dat ik de geur van bloed, gas en dood kon bottelen en dat in het kantoor van meneer Pétain en alle andere snorremansen kon gooien. Zien ze zelf wat voor ‘ongezonde atmosfeer’ nog op de fronten hangt.

18 Juin 1917
Ondanks alle troep in het leven en aan het front en in de ziekenboeg, hebben we af en toe muziekavonden. Er was een nieuwe gitarist, een blonde man die aan zijn knie was verwond. Hij begeleidde en ik zong. Het was een fijne avond. Die avond had hij mij naar mijn tent gelopen. Ik weigerde, want hij moest op krukken lopen en het was maar een stukje en wie zou mij nou iets kunnen doen, maar hij stond erop. Égide, heet hij.

Die ochtend had Dale, tot zijn verbazing, een telegram ontvangen. Afkomstig van de oude vrouw uit het woud bij wie hij jaren geleden had aangeklopt voor raad. Dat ze zijn tijdelijke adres had weten te vinden, verbaasde hem eigenlijk niet heel veel – als heks zijnde had ze vast in haar glazen bol kunnen kijken, of dergelijke. Met ongeduldige vingers had hij het geopend en vlogen zijn blauwe ogen over de regels. Bij première Le Sacre du Loup serveerden ze rode wijn met atropa belladonna oftewel wolfskers met wolfsbloed - erg giftig kan laten hallicuneren - riep jouw eigen wolfsbloed op in de trance - geen remedie veel geluk
Uiteraard had hij het Charlotte verteld. Hij had het papier nog vier keer gelezen en daarna met een harde trek om zijn mond zorgvuldiger opgevouwen dan nodig was. Zo. Dus hij wist eindelijk wat er aan de hand was. Dezelfde reden waarom ook de familie van zijn moeder, George Vérany, wolf was geworden. Charlotte had, al die tijd geleden, gelijk gehad. Het was niet iets in het muziekstuk; het was de bessen en het bloed in de wijn, de trance en het feit dat er altijd, diep in hun eigen menselijke bloed, de wolfsziekte had gezeten.
Geen remedie. Die twee woorden bedacht Dale nogmaals later op de dag, toen hij het vuur had opgestookt en weer overeind was gekomen, en hij Charlottes armen om zijn middel voelde en haar lippen in zijn nek. Wie weet – misschien, net zoals met het vampierzijn, werd er over 600 jaar een cure gevonden. Misschien ook niet. Tot die tijd zou hij uit Charlottes buurt blijven bij volle maan.
Hij draaide zich om in haar armen, sloeg zijn eigen armen om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan. Hij voelde haar hartslag tegen zijn borst. Ja. Ze leefden nog. De ex-vampier en de weerwolf na jaren oorlog. Hij legde zijn grote handen op haar wangen, zijn duimen op haar kaaklijn, en hield haar gezicht omhoog zodat hij haar ogen kon zien. ‘Ik houd zoveel van jou, mijn God, zoveel,’ mompelde hij, en drukte toen zijn lippen op de hare.

1 Juillet 1917
Die avond kuste Égide mij. ‘Amélia,’ zei hij (die valse naam heb ik van Charlotte gejat), ‘je hebt toch zo mijn hart betoverd.’ Hij kuste niet verkeerd. Maar Dieu, gelijk kwamen alle herinneringen die ik al lang had proberen weg te stoppen in hevigheid terug. De laatste keer dat ik iemand zoende w[doorgekraste tekst]. NON verleden tijd Celie
Enfin. Ik trok me terug. Ik weet niet meer precies wat ik zei. ‘Égide, je bent een leuke man, maar ik zoek nu niets,’ of misschien was ik wel pissiger, ik weet ook niet meer of ik huilde of niet, ik weet het bij God echt niet meer. Égide was sportief. Hij keek erg teleurgesteld en ook een beetje in de war, maar was nog steeds hoffelijk genoeg om mij naar mijn tent te brengen. Ik heb hem daarna niet meer gezien.

17 Juillet 1917
We trekken weer verder. Per toeval had ik een kaart gezien. We zitten iets boven Reims. Het voelt zó dichtbij naar Faisanville, maar het blijft ver weg. Ik hoop dat met kerst ik thuis kan zijn. Ik heb gisteren Eponette nog een briefkaart gestuurd. Het is bijna haar verjaardag. Nog even en ze is ouder dan ik. Ik hoop dat het goed met haar gaat, en mama in relatieve gezondheid verkeerd. Ik hoop gauw naar huis te kunnen.

9 Août 1917
Een jaar geleden ging Alex dood

Op 3 december 1918, meer dan vier en een half jaar nadat ze het verlaten had, kwam Celie terug aan in Faisanville.
Haar geboortedorp zou perfect moeten wezen. Een mooi, lief stadje als in een glazen sneeuwbol. Een plaats waar zomers de vingerhoedskruid en de kamperfoelie bloeiden; waar ‘s winters Kerstmis zo vol vreugde en gezelligheid was. De plek waar iemand kon blijven leven tot haar hondertweeënvijftigste en nog langer. De plek waar ze na jaren oorlog zo heftig naar had terugverlangd; Faisanville, waar ze al die lange rotjaren over had gedroomd, de plaats die altijd als een tweede hart achter haar ribbenkast had geklopt.
In plaats daarvan had de oorlog het perfecte sneeuwboldorpje platgebombardeerd.
Stil van hevige ontsteltenis was Celies het dorp doorgelopen. De huizen en straatjes die ze zo goed kende, waren nu onherkenbaar; er stonden nog maar enkele huizen overeind en ook het kerkje was plat. Overal was puin en granaattrechters, het regenwater erin bevroren, en Celie vond zichzelf uiteindelijk voor haar vernietigde ouderlijk huis, en schreeuwde tot ze geen lucht meer had.

In de dagen die kwamen maakte Celie opnieuw de stadia van rouw mee, in willekeurige volgorde. Ze trok, diep weggedoken in haar sjaal, de deur van de boerderij van meneer en mevrouw Duront, een van de weinige gebouwen dat nog vier muren en een dak had, dicht. Voor een paar volle hartslagen staat de verslagen de besneeuwde straat af te kijken. Ze kwam juist terug van haar bezoek aan haar moeder, Eponette en Marie. Mama die zo bleek was, Eponette, haar jongste zusje, die opeens vier jaar ouder was geworden - haar jongste zusje die haar nu qua leeftijd had ingehaald. Maar het waren de woorden van haar oudere zus Marie die nog in haar hoofd naklonken. We gaan weg, Celie. Eponette en mama gaan mee. Bij mij en Tim in Gasnez kunnen we opnieuw beginnen, daar kan mama naar een goede dokter. Celie begon te lopen. Ze hoefde niet eens te denken waarheen; haar voeten wisten het. Waarom wil je niet mee, Celie? Wat houdt je in hemelsnaam nog hier?
Bij die vraag voelde Celie zich als een boom, onmogelijk om te vertrekken. Maar dat was irreël, want ze had geen wortels, en toch wel, want hier, in deze kapotgeschoten boerderij met zijn fijne open haard en waar aan het eind van de zomer zoveel appels en pruimen aan de fruitbomen zaten, was ze geboren. Hier was ze opgegroeid met haar broers die allemaal dood waren en haar zusjes. Hier hadden ze gespeeld, in bomen geklommen en naar de spookverhalen van oma bij de haard geluisterd.
Celies koude hand gleed over het kapotte steen van de muur naast de voordeur. Het steen is koud tegen haar huid als ze haar voorhoofd ertegen aan legt. Ze wilde teruglopen naar de boerderij van Dumont en zeggen tegen Marie dat ze mee gaat. Ze wilde Charlotte zien, haar omhelzen, maar haar praten tot ze geen stem meer had. Ze wilde een houten staak uit het puin vissen en in haar hart duwen met God als getuige. Ze wilde met haar hoofd tegen haar zieke moeders borstbeen leunen en huilen, de zachtheid van haar moeders vingertoppen tegen haar wang voelen als ze tegen Celie liegt. Alles komt goed, lieverd.
In plaats daarvan slikte Celie haar tranen weg, trok haar hoofd terug en liet haar ogen vastberaden langs alle puin dwalen. Ze had nog nooit van haar leven een huis gebouwd. Maar ze was een vampier. Ze had alle tijd om het te leren.

Op kerstavond was ze alleen.
De haard knisperde terwijl ze er een nieuw blok hout op legde. De haard had in de woonkamer gestaan, waarvan nog twee muren stonden: het dak was er overheen ingestort, zodat het een soort tent werd die kinderen zouden maken, maar dan met stukken puin. Maar het was er droog, en het was warm; Celie had er een matras en dekens neergelegd. Van dennentakken had ze een krans gevlochten en die bij de ingang gehangen.
Ze nam een klein slokje bloed uit haar fles. Huizen herbouwen net na de oorlog was duur, en materialen onmogelijk om aan te komen. Celie had dan wel alle tijd van de wereld, ze had geen geld. Afgelopen weken had ze de dokter van een dorp verderop geholpen als assistent. Het was ver lopen en het verdiende weinig, maar ze had er bloed kunnen tappen, en dat was het enige waar ze zich momenteel over bekommerde.
Vroeger zouden ze vast nu naar de kerk zijn geweest. Kerstliederen zingen, daarna alvast de gerechten voor de volgende dag voorbereiden. Liedjes zingen, kaarsen aansteken. Ook nu zouden mama en haar zusjes vast een boom hebben versierd en psalmen zingen in Gasnez.
Celie was nog nooit alleen geweest met kerst. Buiten sneeuwde het. Af en toe dwarrelden vlokken in het vuur, om met een zachte sis te doven. Haar knieën opgetrokken, een dikke deken om haar schouders geslagen, deed ze wat haar altijd had geholpen. Zingen.

Douce nuit, sainte nuit
Tout est calme, plus de bruit
C’est Noël et là-bas dans le ciel
Une étoile d’un éclat irréel
Brille au loin sur le monde
Comme un beau rêve infinit

Het was koud buiten. Zachte, grote vlokken dwaalden uit de hemel neer en bleven liggen op de lege straten van verwoeste dorpjes. De tekenen van oorlog zouden nog lange tijd zichtbaar blijven. De verlaten dorpjes zouden misschien jaren of zelfs decennia lang wachten tot bewoners er weer hun veilige haven van zouden gaan maken. De verlaten huizen en ondergesneeuwde, onbegaande wegen hadden iets wat tegelijkertijd treurig en sereen voelde. Het was hier stil, écht stil. Net zoals de bossen die de dorpen met elkaar verbond.
Kerstavond was niet een avond waarop je alleen door besneeuwde dorpen hoorde te lopen. Je hoorde bij je familie of je vrienden te zijn. Je hoorde elkaars warmte op te zoeken om zo de kou te verdringen.
Alessandro schudde met zijn hand de sneeuw uit zijn natte krullen. Zijn familie zat veilig in Italië. Hij had ze ondertussen gezien en gesproken. Ze laten weten dat alles goed met hem was. Hij had met zijn neefjes en nichtjes gespeeld en met zijn schoonzus gelachen. Af en toe had ze hem met een vreemde blik en nat glinsterende ogen aan zitten kijken, iets wat Alessandro zijn blik had doen afwenden naar de kinderen. Hij en zijn broer hadden altijd hetzelfde gelachen.
Maar vandaag was Alessandro niet in Italië, maar in Frankrijk, dichtbij Faisanville. Hij had niet de illusie om haar te vinden, hoewel hij misschien ergens diep van binnen een sprankje hoop had zitten waaraan hij niet durfde toe te geven. Een sprankje hoop dat steeds verder weggedrukt werd met elk verlaten dorp waar hij doorheen liep.
Zijn voetstappen brachten hem door het kleine, verlaten, platgebombardeerde dorpje. Nergens klonk geluid. De ramen van de huizen die nog heel waren, waren donker. Faisanville was leeg. Midden op het plein bleef Alessandro staat. Waar de vorige dorpen leeg maar sereen hadden gevoeld, was Faisanville koud en pijnlijk. Hier was zijn liefde opgegroeid. Dit had ze achter zich gelaten toen ze het strijdveld op was gegaan. Haar familie was hier nu weg, begraven of vertrokken. Hoe lang nog voordat hij haar eindelijk terug zou vinden?
Alessandro sloot zijn ogen en ademde diep uit. Het was dom geweest om hier precies op kerstavond te komen. Die stomme hoop had hem toch weer overtuigd om op pad te gaan.

Er klonk een tfomp toen een stukje dak bezweek en met sneeuw en al op haar houtvoorraad zakte. Geïrriteerd zag Celie dat de sneeuw eraf vegen nu geen doen was. Ze wikkelde zich in haar omslagdoek en stond op. Dat was een van de weinige voordelen aan wonen in een spookdorp: iedereen was weg en niemand had hun brandhout meengenomen. En als dat op was, kon ze aan alle ingestorte huizen beginnen. Wat dat betreft kon ze stoken tot de volgende eeuw begon.
Ze had nog niet kunnen wennen aan het lege dorp, en in het schemerdonker was alles extra naargeestig. Celie begon aan het tweede couplet van stille nacht om die diepe, diepe stilte te verbreken. 'Ô nuit d'amour, sainte nuit...' Ze stak snel de straat over naar de hoop puin dat ooit de kleine boerderij van de buren was geweest. Een dans l'étable, aucun bruit... Sur la paille est couché l'enfant en ze had haar armen volgestapeld met hout. Met que la Vierge endort en chantant liep ze de tuin weer uit.
Het was het moment dat ze begon aan il repose dat ze de man verderop op straat zag staan.
Ze stokte in haar pas en in haar zingen. Heel even stond ze stil als een standbeeld. Er waren nooit meer mensen in Faisanville. Zeker niet op dit godverlaten moment. Wie kon dat in hemelsnaam wezen?
Het volgende moment viel het brandhout uit haar armen en sloeg ze haar handen voor haar mond. Ze had willen roepen, één naam die ze al jaren niet op haar lippen gehad, maar ze kreeg er geen geluid uit door de tranen die in haar keel en in haar ogen waren gesprongen. Oma had altijd teveel spookverhalen verteld, en Celie had teveel meegemaakt in de afgelopen vier jaar om niet in geesten te geloven. En dit wist ze zeker: er was een geest in Faisanville. De geest van Alessandro Bianchi.

Als hij zijn ogen sloot dan kon hij haar stem horen die stilletjes door de schemering heen zijn oren in leek te stromen. Haar zachte, emotievolle stem, die hem zoveel gevoelens had doen voelen tijdens de avonden dat ze voor hun groep had gezongen. Hij was boos geweest, gekwetst, verdrietig en verliefd. Nu zou hij er alles voor geven om gekwetst naar haar te mogen kijken.
Het was stom geweest om hier te komen. 'Hoop kan alleen maar pijn doen,' had een Italiaanse soldaat twee jaar geleden tegen hem gezegd. Alessandro had dat toen een stomme opmerking gevonden - hoop deed leven, gaf je iets om voor te vechten -, maar vandaag begreep Alessandro de soldaat ineens.
In een achteloos gebaar, meer spiergeheugen dan dat hij er over na dacht, haalde hij zijn hand door zijn krullen heen. Hij moest hier weg. Misschien naar een dorp een paar kilometer verderop. Faisanville bracht teveel pijn met zich mee. Daar waren nog wel wat huizen waarin hij...
Met een ruk keek hij om. Haar stem in zijn oor was plotsklaps gestopt. Een zacht geluid van iets dat de sneeuw raakte, en toen een luider geluid van iets van hout dat op elkaar leek te vallen, galmde zijn oren binnen. In de verte stond een persoon in de sneeuw. Haar handen waren verkrampt voor haar mond geslagen en het geluid van iets dat was gevallen was duidelijk afkomstig van hetgene voor haar voeten. Maar datgene voor haar voeten was niet wat zijn aandacht trok. Het was haar schim. De houding. Haar ademhaling.
In een flits had hij de honderd meter overbrugd en stond hij niet meer dan een halve meter voor haar. Hij rook haar. Hij kon haar voelen als hij zijn hand uit zou steken. Hij zag haar bewegen, elk aanspannen van haar spieren en optrekken van haar borst. Haar ogen, nat van emotie. Het was haar. Zijn Celie.

Charlotte had altijd van auto rijden gehouden. Ze was één van de eerste geweest die het mobiel zonder paard had gekocht en die het motorische paard had getemd. Het was heerlijk om je sneller door het land te kunnen verplaatsen zonder dat je afhankelijk was van wie dan ook, maar sinds ze een mens was, was ze zich in de auto ook vooral heel bewust van haar sterfelijkheid. Als vampier was ze niet alleen onbreekbaar, ze had ook veel scherpere reflexen gehad. Dat was ook de reden waarom Charlotte júist achter het stuur was gekropen. Als vampier had ze zich ontpopt tot een enorm sterke vrouw en ze was niet van plan om daarop in te leveren.
Het was niet de gezelligste avond om door het donker te rijden - met kerst hoorde je immers samen met familie te zijn -, maar ze had genoeg kersten meegemaakt om één kerstavond onderweg te zijn. Daarnaast zat Dale naast haar en waren ze onderweg naar haar andere familie.
Charlotte had het vreemde gevoel gehad dat ze nog deze avond naar haar vriendin toe moest, zelfs al hadden ze besloten eigenlijk de volgende dag in de auto te stappen om het laatste stuk af te leggen. En na alles, zoals die keer dat ze Dale had beschermd van een kogel, was ze er niet één om aan haar gevoel te twijfelen.
Kort keek Charlotte opzij naar Dale, glimlachte en richtte toen haar blik weer op de weg.
Er was nog geen dag voorbij gegaan dat ze spijt had gehad van haar beslissing om mens te worden. Zelfs niet toen ze in de spiegel had gekeken en de zachte contouren van een lachrimpel had ontdekt. Integendeel. Ze had een fles wijn gekocht en deze meteen ontkurkt. Het was echt waar geweest, ze zou samen oud worden met Dale.

Een verwoest, verlaten dorp, een besneeuwde straat in de valavond. Een jonge vrouw die nooit oud zal worden en een geest. Celie had nog niet geknipperd, bang dat Alessandro plotsklaps in de lucht zou oplossen als ze ook maar een hartslag weg zou kijken. Langzaam zakten haar handen omlaag. Tranen gleden over haar wangen, warm tegen haar koude huid.
‘Alex.’ De naam, na meer dan twee jaar, gefluisterd. De geest bleef staan. Ze bekeek zijn gezicht, gleed met haar ogen over zijn huid, dronk elk detail op. Hij leek ontzettend veel ouder en tegelijkertijd niet. Haar hand trilde toen ze die ophief en op zijn wang neerlegde. Het waren zijn ogen, besefte ze, en pas daarna drong het tot haar door dat hij een hartslag had.
Ze zoende hem. Het begon ruw, een kneuzende botsing van lippen toen ze in zijn armen vloog. Haar andere hand gleed naar de achterkant van zijn hals, raakte verstrengeld in zijn krullen. Ze proefde zijn lippen, zout van haar tranen, rook zijn geur en voelde zich beven in zijn armen van emotie. Haar mond verzachtte tegen de zijne en ze trok haar hoofd terug. ‘Alex, droom ik? Ben je het echt?’

Voor een ogenblik had hij haar alleen maar aan kunnen kijken en toen had hij haar alleen maar tegen zich aan kunnen voelen. Haar lippen. Haar handen in zijn haren zoals ze zo vaak had gedaan.
En toen een gretig, emotievolle beweging; zijn armen sloten zich om haar heen en drukten haar dicht tegen zijn lichaam aan. Dichter dan fysiek mogelijk leek te zijn. Zijn lippen kusten de hare zo hard dat hij haar tanden erachter kon voelen, maar hij trok niet terug. Niet totdat hij haar weer bekeek om zich ervan te verzekeren dat het haar echt was en om toen, met een zacht hoofdschudden en een stem schor van de emotie te zeggen: 'Ik wist dat ik je ooit weer zou vinden. Het moest wel.'
En nog voordat ze had kunnen reageren, trokken zijn armen weer strakker om haar dicht tegen zijn lichaam aan te duwen en boog hij voorover om haar lippen weer op de zijne te voelen.
Eindelijk. Eindelijk had hij haar gevonden.

Celie praatte niet meer, ze huilde slechts, eerst tegen zijn lippen aan en toen met haar hoofd verborgen in de bocht waar zijn hals overging in zijn schouder. Ze stonden tegen elkaar aan, zwijgend, en Celie liet alles wat er tussen hen was geweest – de angst en de eenzaamheid, woede en verdriet, spijt en rouw – wegglijden in de schemering met haar tranen, totdat alles wat over was liefde was. Zelfs na twee jaar voelden hun lichamen tegen elkaar als kloppende geometrie, vertrouwd als niets anders. Het voelde als vier muren en een dak erboven, een stukje wereld dat alleen tot haar toebehoorde. Een thuis, veel meer dan het verwoeste en doodse Faisanville was geweest.
Ze wist niet hoe lang ze hier stonden, maar het was nu helemaal donker. Ze had het steenkoud en warm tegelijk. Met haar hand in de zijne had ze Alex meegetrokken naar het restant van haar ouderlijke huis, had hem naast zich getrokken op de matrassen bij de open haard. Haar ogen waren donker en glanzend in het licht van het vuur toen haar blik over zijn gezicht flitste. ‘Maar hoe?’ De woorden kwamen er zacht uit, een adem. ‘Je was dood. Ik had gefaald, ik was te laat. Ik zag je sterven.’

Daniel Smith had zijn leven altijd besteed met voorbereiden – voorbereiden voor het conservatorium, voorbereiden op leugens en valse namen, voorbereiden op zijn eigen bittere einde in een gevangenis of in de loopgraven, voorbereiden op de volle maan – maar hij was nooit voorbereid geweest op dit. Hij was niet voorbereid geweest om zijn hart zo gruwelijk te verliezen aan een vrouw. Hij had niet gedacht ooit zoveel van iemand te kunnen houden. Van hun gesprekken, luchtig bij het ontbijt of diep tijdens een glas wijn in de nacht, de manier waarop haar handen zo sierlijk een penseel konden vasthouden, de manier waarop ze samen konden zijn, hun lichamen zo dichtbij elkaar tot hij niet wist waar het zijne eindigde en het hare begon, het feit dat ze zoveel vertrouwen in hem had gehad dat ze mens wilde worden, en samen met hem oud wilde worden.
De eerste tijd na Charlottes transitie was Dale zo overbezorgd geweest dat ze er beiden kriegel van waren geworden. Maar langzaam had hij durven loslaten dat ze niet langer onsterfelijk was. Hun relatie scheen een nieuwe, diepere laag te krijgen, net zoals Charlottes eigen leven was veranderd. Na 153 jaar had ze eindelijk weer een echte toekomst gehad. Dale was vastbesloten die toekomst niet te laten eindigen in een bloedbad, en elke volle maan was hij ver weg, om na drie dagen wild en rauw terug te komen, haar lichaam in zijn armen sluitend, haar blonde haar zijn hals kriebelend.
Het was grillig om weer in Frankrijk terug te zijn na hun tijd in het ongeschonden Zwitserland. Frankrijk likte de wonden na de oorlog, en overal waren puin, lege dorpen en verlaten slagvelden om aan de littekens te herinneren. Maar toch had Dale niet anders gewild dan hier terug te zijn. Hij voorvoelde dat zijn verhaal ooit in Frankrijk zou eindigen, en nergens anders.
Ze reden tot het laat was en ze in een stadje arriveerden waar ze in een klein hotel de nacht konden doorbrengen. Ondanks de nasleep van de oorlog schenen de bewoners vastberaden om kerstmis te vieren, want her en der waren lampjes en kaarsen, en aan veel deuren waren kransen van dennentakken en hulst opgehangen. Dale strekte zijn stijve armen en keek met een glimlach opzij naar Charlotte. ‘Wat een dag.’ Hij boog opzij, legde zijn hand in Charlottes hals en drukte zijn lippen op de hare. ‘Gelukkig zijn we er bijna… Wacht hier, ik zal een kamer regelen.’
Zonder op antwoord te wachten was hij uitgestapt en het hotel ingelopen, om even later weer naar buiten te komen om de koffers uit de auto te tillen en naar Charlotte te lachen, zijn arm aan haar aanbiedend.