Moonlight Sonata

Charlotte had haar hoofd een heel klein stukje schuin gehouden, haar ogen gesloten terwijl hij weer voor haar speelde. Ze had het altijd jammer gevonden dat ze niet meer geduld had gehad voor het leren van een instrument. Muziek bracht zoveel emotie. Het kon je herinneringen laten opduikelen waarvan je niet eens meer van het bestaan wist. Ze had altijd enorm genoten van alles wat muziek kon oproepen. Tussen de oorlogen door was ze vaak te vinden geweest bij concerten en opera's. Jacques was nooit een groot fan geweest, maar hij ging met haar mee om haar een plezier te doen.
Over de tijd had ze de piano wel eens geprobeerd te spelen evenals de fluit en op een blauwe maandag had ze een harp uitgeprobeerd, maar ze had nooit genoeg geduld gehad om het instrument echt onder de vingers te krijgen. Noten lezen kon ze ondertussen wel, maar daar hield het ook mee op.
Voor schilderen had ze altijd al meer geduld gehad, maar ze had de liefde voor de hobby pas echt gevonden toen het impressionisme was opgekomen in Frankrijk. De manier van schilderen gunde haar de kans om realisme, snelheid en creativiteit te combineren.
Charlotte zette het bordje neer op het bed en vouwde haar benen weer voor zich. 'Dat lijkt me leuk.' Ze streek haar rok glad terwijl ze haar ogen langs zijn gezicht liet glijden. 'Extra reden om voorzichtig te zijn. Ik ben er niet elk moment om een kogel voor je te vangen.' Ze schoof hem het bordje toe.

Alessandro kon een zucht van opluchting onderdrukken terwijl hij opstond. Zijn geest was nog veel te vol om te kunnen slapen en tijdens een wandeling zouden ze in ieder geval iets vrijer kunnen praten. Misschien zouden ze zelfs heel even een plekje samen kunnen vinden en een vluchtige aanraking mogen delen.
Hij zocht naar woorden, naar wat voor onderwerp dan ook om hun gesprek op gang te krijgen, maar zijn brein liet hem in de steek. Met een zachte blik keek hij opzij naar Celie terwijl ze de tent uitliepen en hun voeten meteen wegzakten in de modder van het kamp. Hij sloeg zijn ogen weer neer, maar een glimlach was op zijn gezicht verschenen, denkend aan hun avonden ervoor. Ze was niet zijn eerste geweest, maar wel zijn beste. Er was iets tussen hen wat hij nog niet eerder had gevoeld. Iets dat hij kapot zou kunnen maken met drie kleine woordjes: Ik ben Italiaans.

Haar woorden deden hem zijn mondhoek laten optrekken. ‘Nee, en zelfs al was je er elk moment, wil ik niet dat je nogmaals pijn voor mij hebt.’
Het eten was typisch soldatenvoer, maar zoals dat ook soldaten eigen is, had hij zo’n trek dat het hem beter smaakte dan een vijf-gangen menu uit een Parijs’ toprestaurant. Ja, als hij ooit vampier zou worden, zou hij normaal voedsel zeker gaan missen.
Nadat hij het eten op had en de avond vorderde, merkte hij dat hij weer het gevoel had dat hij een klomp ijs als brein had. Hij zette het bord aan de kant – tenminste, dat probeerde hij, maar met het neerzetten op de tafel vlamden zijn ogen even geel en spatte het aardwerk uiteen in zijn klauwachtige hand. ‘Damnit,’ vloekte hij, weer met blauwe ogen naar zijn hand kijkend waar rood bloed opwelde uit een snede. Hij haalde diep adem en wierp een verontschuldigende blik naar Charlotte. ‘Opnieuw voel ik me... onbestemd vannacht. Niet zo erg dat ik een wolf zou worden, maar toch… Ik denk dat het beter is dat ik ga. Ik weet dat je me de baas kan, maar ik wil je niet weer pijn doen, of erger.’ Zijn vingers raakten even zacht haar arm aan, daar waar hij gisteren met zijn nagels in haar huid had gekrast.

Voor ieder ander zouden ze gewoon kameraadschappelijke soldaten zijn, een typische vriendschap; een lange, knappe Fransman met een zuidelijk uiterlijk en een tengere knul die zich nog niet hoefde te scheren. Celie merkte dat ze dit geheimpje stiekem aangenaam vond. Ze passeerden andere soldaten, mannen van de logistiek, een paar vrouwen van de wasserette die stiekem naar Alexandre giechelden. Een schuine blik op Alex werpend trok ze even een mondhoek op in een glimlachje. Ja, iedereen moest eens weten. Maar tevens wist ze dat ze na moest gaan denken voor een manier om uit deze façade te kunnen komen: het zou niet eeuwig goed kunnen blijven gaan.
Verderop was iets wat ooit een kersenboomgaard geweest had moeten zijn, niet ver van het kamp vandaan. De herfstbladeren lagen als een tapijt verspreid onder de kale bomen. Het was helder en koud, de sterren fonkelden aan de hemel; de maan, deze week nog vol, nu gedeukt. Na een blik om hen heen stapte Celie op Alexandre toe; haar handen grepen zijn kraag en op haar tenen staand drukte ze haar lippen op de zijne, een kort, stiekem gebaar van genegenheid. Daarna fluisterde ze zacht: ‘Ik ben blij dat we er nog zijn vandaag.’

Charlotte had haar fles leeggedronken terwijl hij met grote happen zijn avondeten naar binnen werkte. Misschien zou ze vannacht langs de ziekenboeg gaan, maar anders kon ze ook tot morgen wachten. Het had niet zo'n haast, zeker nu de zon alweer aan het ondergaan was en ze haar krachten voelde toenemen.
Hoewel ze een heel ongeduldig mens kon zijn, kon ze tegelijkertijd genieten van observeren en afwachten. Ze was niet iemand die stiltes hoefde op te vullen met lege woorden. Ze kon genieten van de manier waarop Dale zijn eten naar binnen werkte alsof hij de hele dag hard had gewerkt. Dat laatste was misschien ook eigenlijk wel.
De kalme sfeer spatte als een bel uit elkaar bij de ogen die kort van kleur veranderde. 'Nee.' Haar stem klonk resoluut en met een ijzeren hand greep ze de hand vast die haar arm aanraakte. 'Als je bang bent mij pijn te doen, dan is er de kans dat je anderen per ongeluk pijn doet. Ik ben onbreekbaar.' Charlotte had haar ogen een klein beetje samengeknepen terwijl ze de bewegingen van de man voor zich probeerde te anticiperen. 'Het is mijn gezworen doel om zoveel mogelijk doden te voorkomen. Je blijft hier.'

Ze was sneller dan hijzelf geweest, maar even gretig gleden zijn vingers om haar heupen heen en trokken ze aan de stof om haar dichter tegen zich aan te trekken. Zij maakte dat hij hier nog stond, dat er momenten waren waarop hij niet aan zijn daad dacht. Maar zij maakte ook dat hij niet weg kon komen.
Een harde waarheid raakte hem als een slag in het gezicht. Hun verliefdheid was gedoemd. Hij zou haar nooit kunnen vertellen wie hij was. Ze was zo boos op de vijand terwijl hij zo ontzettend boos was op Frankrijk.
Zijn handen gleden omhoog en werden op haar wangen neergelegd. Een moment bekeek hij haar in stilte in het zachte licht van de maan. Misschien moesten ze ervan maken wat ze konden, zolang als ze gegund was.
In een snelle beweging had hij haar opgetild en duwde hij haar zacht tegen een boom aan. Zijn lippen hadden die van haar weer gevonden.

Dale sloeg zijn ogen neer, proberend zijn kalmte te herwinnen. Verdomme, dat dit nou net weer moest gebeuren na hun fijne, vredige dag samen; na hun samenspel, en na de muziek… Dat het wolf zijn na elke volle maan heviger leek te zijn geworden, verontruste hem meer dan hij haar wilde toegeven, maar toen hij zijn blik opsloeg en haar bruine ogen ontmoette, voelde hij zo’n golf van warmte het ijs in zijn lichaam verdringen dat hij er ontroerd van werd. Hij legde een kort moment zijn voorhoofd tegen dat van haar aan, zijn ogen weer sluitend. Hij voelde een warmte en liefde voor haar in zijn binnenste opwellen dat hij voor niemand anders ooit had gevoeld.
Zijn kaken spanden zich aan toen een nieuwe golf van de maanziekte door hem heen gleed en hij trok zijn hoofd terug, zijn ademhaling versneld, zijn ogen nog dichtgeklemd. Opnieuw keek hij haar aan, en zijn ogen waren geel – maar het lukte hem om zijn lichaam te laten blijven waar het was, al zijn spieren aangespannen. Hij hoopte bij God dat Charlotte inderdaad in staat zou wezen om hem opnieuw de baas te zijn, want anders wist hij niet wat hij zou doen als hij weer bij zinnen zou komen en zou merken dat hij haar pijn had gedaan, of erger.
Maar met de vreemde situatie waarin hij zich bevond, half wolfman half mens, vlogen herinneringen van zijn tijd in de bossen als dode bladeren door zijn schedel en wanhopig probeerde hij er grip op te krijgen. Hij drukte zijn vuisten in het bed en ademde diep in en uit door zijn neus. Kom op Dale, kop erbij...
Uiteindelijk werden zijn ogen weer blauw. Zijn ademhaling ging gejaagd, maar zijn toon was zeker van zichzelf toen hij zei: 'Ik herinner me de bossen. Jij was er... En een man. Dood.' Zijn blik, vermoeid, bezorgd, wild, zocht de hare. 'Wat was er gebeurd?'

Celie wist dat ze een betere plek hadden kunnen uitkiezen om samen te zijn dan zo vlakbij het kamp, maar toen Alexandre haar kus beantwoordde en haar dichter naar zijn lichaam trok, haar rug tegen een boomstam aan, spatte die zorg als een zeepbel uiteen. Haar keel deed altijd nog zeer, maar met de duisternis heelde die snel – en Alex’ lippen deden meer tegen de pijn dan welk balsem ook had gekund.
Ze had haar benen om zijn middel geslagen, haar armen om zijn hals terwijl haar vingers zich verstrengelden met zijn nog vochtige haar. Was het de strijd die vandaag zo heftig was, de wetenschap dat elk moment het laatste kon zijn dat haar passie voor hem deed opvlammen? Ze kuste zijn kaaklijn, zijn hals, liet haar lippen de ronding van zijn oor volgen alvorens ze zachtjes haar tanden in zijn oorlel zette. Hees fluisterde ze: ‘Laten we vandaag vergeten, soldaat.’

Charlotte bekeek zijn handelingen met een gezicht dat rust uitstraalde, maar van binnen sloeg haar hart onrustig en gespannen. Ze zou hem niet laten gaan, wat het haar ook kostte.
Hij leek zichzelf te vinden, enkel om weggetrokken te worden door de wolf in hem. Ze had haar hand in die van hem gelegd, haar vingers verstrengeld met de zijne. Het was niet alleen een teken van genegenheid, het was ook haar anker voor hem. Hij zou haar niet los kunnen laten voordat zij dat wilde.
Zijn woorden waren als een klap in haar gezicht. Een moment bleef ze Dale alleen maar aankijken terwijl woorden zich probeerde te vormen in haar hoofd. Hij was niet bang. Hij was niet veroordelend. Hij nam aan dat er iets was gebeurd.
Charlotte legde haar andere hand over de hand heen die ze vast had. 'Ik wil dat je weet dat ik niet dood voor bloed. Er zijn andere manieren.' Ze keek naar hun in elkaar gevlochten handen. Zijn hart klopte sneller dan normaal en ze voelde zijn hartslag doortrillen tot in zijn vingers. 'Maar ik moest me beschermen.' Met een zelfverzekerde blik keek ze weer naar hem op. 'Ik lag met de schotwond op bed en deze man dacht daar misbruik van te maken.'

Hun lichamen leken op elkaar te reageren voordat er enige ratio aan te pas kwam. Alessandro had zijn handen op haar heupen liggen om haar omhoog te houden, maar zijn lippen zochten naar elk stukje huid dat ze konden vinden. Hij begroef zijn gezicht in haar nek, daar waar gister nog haar haren over hem heen waar gevallen, en zoende, kuste de huid die hij daar vond.
Ze fluisterde in zijn oor en een rilling trok door Alessandro's lichaam die de haartjes op zijn armen overeind deed staan, en nog wel meer.
Met een jongensachtige grijns keek hij op naar haar blauwe ogen. 'Niets liever madame.'

Bij haar woorden trok Dale zijn lippen op zodat zijn tanden bloot kwamen in een grauw; maar het was niet de grauw van de wolf, maar die van hem zelf, geraakt door de woorden van Charlotte als hij was. Sissend stroomde er een stroom verwensingen over zijn lippen heen. ‘Verdomme,’ zei hij ruw. ‘Als jij hem niet had gedood had ik hem nu opgezocht en zelf gedood, schoft dat het was.’
De gedachte dat aan zo’n smeerlap aan Charlotte zou zitten, misschien hád gezeten, maakte zijn bloed kokend. Hij haalde diep adem om zichzelf iets te hervinden, maar legde toen zijn hand op haar wang zodat hij in haar ogen kon kijken zonder dat ze haar gezichtje weg zou kunnen draaien. Zijn stem was nu bezorgd, zacht, maar met een ondertoon van woede die hem zelf in normale omstandigheden angst zou hebben aangejaagd. ‘Heeft hij je aangeraakt? Ik zweer tot God, als hij dat heeft gedaan…’

Kalmerend hief ze een hand op. Het was lief hoe bezorgd hij meteen om haar was. 'Maak je geen zorgen, Dale, Daniël.' Ze pakte zijn hand zacht van haar gezicht af. 'Ik kan mezelf wel beschermen. Het is andere vrouwen die zich minder goed kunnen beschermen waar ik me zorgen over maak. Maar ik zal alle twijfels wegnemen. Nee, zo ver is het niet gekomen.'
Ze had geglimlacht om zijn woedende reactie, maar die glimlach voelde bitterzoet. Ja, zíj kon zichzelf wel beschermen, maar als ze ook maar elk ander was geweest...
'Het was niet mijn bedoeling om hem te doden, maar als ik pijn heb gaat het allemaal wat instinctiever...' Ze sloeg haar ogen weer neer.

Het was ondertussen enkele weken later en de winter had sinds tien uur ’s ochtends pas goed haar intrede gemaakt, want vanaf dat moment was het begonnen te sneeuwen en het was niet meer opgehouden tot een kwartier geleden. Ze hadden enige uren ervoor een heuvel beklommen die geheel was verlaten, op wat doden na, waardoor alles er nog troostelozer uitzag.
Kapitein Bonnet had zich tot het peloton gewend en uitgelegd dat dit een belangrijk doelwit was voor de Italianen, die naar bronnen ietwat verderop moesten zitten. Dale stond ernaast en bestudeerde de vermoeide soldaten met hun opgetrokken schouders tegen de koude in de uniformen die te dun waren voor deze temperaturen. Daar was Césair, die een mitrailleur te pakken had gekregen een paar dagen eerder; daar was Alexandre met zijn slapie Chris even verderop. Dale had niet verwacht dat die jonge knul met de blauwe ogen het zo lang vol had weten te houden; maar dat had hij wel gedaan. Sinds hij Maurice uit de loopgraaf met gas had gered, werd hij nu slechts nog plagend ‘het jochie’ genoemd, niet langer cynisch.
En dan was daar Charlotte – als altijd weer de engel op het strijdveld. Maar toch had ook zij veel mannen niet kunnen redden. Zijn hart was zwaar van het besef, zoveel soldaten te hebben verloren; maar hij mocht er niet aan toegeven. ‘Ingraven,’ zei hij. ‘Langs de kromming van hier tot dat punt daar zitten jullie het veiligst. We krijgen over maximaal twee dagen versterkingen; de Italianen verderop schijnen naar de laatste inlichtingen met maar een handjevol te zijn. In tussentijd zullen we alles doen om dit strategische punt te behouden. Kom, ingraven, jongens.’

Het was moeizaam spitten in de keiharde kalkbodem, maar toen Celie Alexandre had geholpen een ondiep gat maken (dieper ging echt niet), ging ze erin zitten en staarde een ogenblik over de omgevallen boomstam heen waarachter ze hun schuilplaats hadden. Haar tanden klapperden en ze bibberde: haar handen waren verkleumd van het graven en ze vloekte: ‘Merde, wat een rotweer. Als die stomme Italianen nu besluiten aan te vallen, kan ik niet eens de trekker overhalen.’ Ze zuchtte, haar adem ontsnappend als een wolkje. Nou ja, ik kan ze altijd nog bijten. Ze trok haar lippen in een meesmuilende grijns. ‘Nou ja, ik vermoed dat Italianen nog ergere koukleumen zijn dan Fransen. Ik hoop dat ze zijn doodgevroren.'

Dale had ondertussen ook een dekkingskuil gemaakt achter een stuk rots. Het was inmiddels geen geheim meer dat hij en Charlotte iets hadden, en afgelopen missie hadden ze een foxhole gedeeld. Hoe koud het buiten ook was, elke keer dat hij steels naar haar keek als zij het niet zag, was zijn hart warm geworden. Haar statige houding, haar kundigheid als ze een wond behandelde en dan niet maalde dat haar handen en rok bebloed werden – haar sierlijke tred en de gereserveerde warmte waarmee ze haar patiënten kalmeerde. Hij had maar langzaam aan het idee kunnen wennen dat ze zoveel langer op deze wereld was dan hij, maar dat ze een vampier was, had hij nooit in twijfel getrokken.
Hij keek naar haar op, en trok zijn mondhoek even op. ‘Als de oorlog voorbij is, neem ik je mee naar het strand,’ zei hij, voor een moment zijn armen om haar heenslaand om hun warmte te delen. ‘Naar een plek waar het nooit zou sneeuwen en altijd lekker warm is.’

Tijd was een vreemd iets. De dagen tikten maar heel langzaam voorbij. De oorlog ging maar door, hield eindeloos lang stand, en het einde was nog lang niet in zicht. Tegelijkertijd ging alles zo ontzettend snel. Voordat ze het door had, wist ineens iedereen van Dale en zij. Ineens waren ze een tweetal geworden, zonder dat ze iets had kunnen doen om het tegen te houden.
Charlotte legde haar wang tegen zijn schouder terwijl ze in stilte over zijn schouder heen de verte in staarde.
Enerzijds waren de dagen met hem heerlijk. Hij was lief en teder en ruw en echt. Als hij met zijn gezicht onder de modder en zijn haren in stekels omhoog van de troep haar hut in kwam stappen, dan voelde ze haar hart opfladderen. Als hij voor haar speelde of ze hem vertelde over muzikanten die ze had ontmoet en ze zijn ogen zag oplichten, dan werd haar koude hart warm.
Maar altijd bleef een stem in haar hoofd. Charlotte, laat je niet vallen. Het was leuk voor hoe lang het duurde, maar na de oorlog zou het klaar zijn. Hij verdiende meer. Hij verdiende veel beter dan zij. Haar vingertoppen raakte het kettinkje om haar nek aan. En misschien was het idee dat het eindig was voor haar haar laatste vangnet zodat ze zichzelf nooit teveel aan hem zou geven en zich het verdriet zou sparen.
'Ik vind de kou niet erg,' zei ze op neutrale toon terwijl haar ogen over de verse sneeuw gleden, op zoek naar de vijand. Vanbinnen schreeuwde ze: Geen plannen maken voor de toekomst. Niet doen, Dale. Niet doen.

Alessandro, die het ironisch genoeg inderdaad stervenskoud had, kon niet veel meer opbrengen dan een halfslachtige, gespeelde glimlach om de woorden van zijn slapie en de persoon voor wie vlinders in zijn buik dansten elke keer dat hij haar blik wist te vangen.
Celie had haar mening voor de vijand nooit onder stoelen of banken geschoven, maar ze had het voornamelijk altijd over de Duitsers gehad. Om haar op deze manier te horen spreken over zijn eigen geboorteland, deed hem zijn maag omdraaien. Hij hoopte niet dat ze allemaal waren doodgevroren. Hij hoopte dat ze ergens ver weg waren, waar hun groep hen niet zou vinden en er geen gevecht zou ontstaan.
Zichzelf vergeven was nog te veel gevraagd, maar ondertussen was de enorme last van Ville-de-Roeu een heel klein beetje van zijn schouders gegleden. Hij was een Italiaan, dat was hem maar al te duidelijk gemaakt. Zijn hart behoorde uiteindelijk toch bij de Italianen, maar hij bemoeide zich niet meer actief met de oorlog. Hij wilde niet meer bloed aan zijn handen hebben dan strikt noodzakelijk was. De informanten hadden nooit meer iets van hem gehoord en hij niet van hen. Ze dachten misschien dat hij was gestorven en dat was prima.
Het begon donker te worden. Met zachte hand pakte Alessandro haar handen in de zijne en wreef ze warm.

Terwijl Celie diep weggedoken zat in haar uniformjasje, glimlachte ze even naar Alexandre die haar handen pakte om te warmen. Ze maakte zich zorgen over hem; soms had hij een blik in zijn ogen en leek hij ver, heel ver weg. ’s Nachts hadden ze het er wel eens over gehad: als ze samen in de foxhole lagen, spraken ze op fluistertoon over weggaan, de oorlog achter je laten. Celie zou dat kunnen; zij hoefde slechts het uniform achter te laten om vrij te zijn. Maar Alex zou vervolgd worden tot het eind van de oorlog en zelfs daarna door de militaire politie. Hij zou nooit vrij kunnen zijn.
‘Hee,’ zei ze zachtjes, zijn ogen zoekend. ‘Het komt goed, hè?’

Dale legde zijn wang tegen haar haar aan. ‘Misschien ben je dan toch wel de Winter van Vivaldi in plaats van de Maanlicht sonate, ijskoningin van me,’ zei hij. Hij zuchtte en probeerde de nare kriebel uit zijn maag te bannen. Ergens klopte iets niet… was het de maan, die steeds voller werd en de schemering die inviel? Of waren het de Italianen verderop?
Hij tilde zijn wang op en nam toen Charlottes gezichtje in zijn handen, een kus op haar voorhoofd drukkend. ‘Je bent me dierbaar,’ zei hij zacht, met zijn duim over haar wang strelend. ‘Ik ben blij dat je hier met mij bent.’

Het was fijn om weer zo dicht bij elkaar te liggen. Hoewel hij zijn armen naast zich had liggen, lagen hun lichamen dicht tegen elkaar aan in de kleine foxhole. Verborgen in de duisternis hield hij haar hand in de zijne.
Hij had moeten hebben geslapen, want toen hij zijn ogen opende, stond de maan hoog aan de hemel en vulden kleine flikkerende sterren het luchtruim. Waarom was hij wakker geworden?
Fermare! Met ingehouden adem en overeindstaande nekharen gleden zijn ogen langzaam langs de nachtlucht naar beneden. Een grote man met een diepzwarte baard, donkere ogen en zwarte laarzen stond voor hun foxhole. In zijn handen hield hij een geweer waarvan de loop tot diep in hun foxhole reikte.

Een paar meter verderop, bevond Charlotte zich in een vergelijkbare situatie. De man was een jonge jongen, met krullend haar en dikke wenkbrauwen. Op zijn gezicht was geen enkele twijfel te zien. Hij was niet vermaakt of blij met de situatie, maar hij zou precies doen wat van hem verlangt werd. Zijn ogen prikten in die van haar en bewegingsloos keek ze terug.
Ze moest diep hebben geslapen en gewend zijn geraakt aan het zachte gefluister van hun eigen soldaten. Maar nu kon ze ze duidelijk horen. Haar inschatting was dat er bij elke foxhole een man zou staan met een geweer in zijn handen. Ze  ademde langzaam uit. Wat kon ze doen behalve luisteren naar de man? Heel zacht kneep ze in de hand van Dale.

Celie was nog in diepe, diepe slaap verzonken toen ze plotsklaps overeind werd getrokken door een hand die haar in haar kraag greep. Het was donker toen ze haar ogen opende maar ze vond zich plotsklaps oog in oog met een harig monster en instinctief uitte ze een schelle kreet. ‘Merde, merdemerdemerde!' piepte ze en probeerde uit de greep van het monster los te komen. Ze voelde haar tanden al opkomen en ze stond klaar om te bijten, maar het wezen rammelde haar door elkaar heen dat haar tanden klapperden. Ze voelde hoe haar wapens werden afgepakt, en daarna werd ze losgelaten.
Geschrokken wist ze zich nog net op haar voeten staande te houden. Diep ontstemd staarde ze rond. In het licht van de maan zag ze tientallen afzonderlijke gestalten, veel meer dan hun peloton rijk was – ze hoorde Italiaanse stemmen en bevelen. Het monster voor haar (dat slechts een man was met een grote baard, zag ze nu), zei iets tegen haar, maar toen ze hem schaapachtig aankeek, gebaarde hij dat ze haar handen in haar nek moest leggen. Boos gehoorzaamde ze hem. God, hoe had dit kunnen gebeuren?

Toen ook Dale de situatie doorhad, baalde hij er voor de eerste keer in zijn leven om dat het deze nacht geen volle maan was geweest. Hij zou al die Italianen hebben verscheurd – maar tevens wist hij dat het niet zou hebben uitgemaakt, want dan zouden zijn jongens ook niet veilig zijn geweest.
Ook Dale stond nu buiten de kuil met zijn handen in zijn nek terwijl alle wapens verzameld werden. Verdomme, hoe had dit kunnen gebeuren? Het was helemaal geen handjevol Italianen geweest die onderaan de heuvel hadden gezeten, ammehoela. Die rottige inlichtingendienst ook; die konden nog niet tot tien tellen. Zijn hart was koud bij de gedachte wat er met de schildwachten gebeurd moest wezen.
Hij riep Martin een eindje verderop toe dat hij zijn wapens moest afgeven, want hij zag dat de recalcitrante jongen wilde vechten; maar het had toch geen zin. Niet nu, niet met tientallen geweren op hun gericht. Het enige wat hij kon hopen was dat ze uit een eventuele krijgsgevangenschap konden ontsnappen op welke manier dan ook.
Iemand zei iets achter hem in het Italiaans; hij kende de taal niet, maar de geweerloop in zijn rug deed hem vertellen dat hij moest lopen. Hij zette echter woest de hakken in de sneeuw toen een grote vent Charlotte bij de arm greep en wilde zich omdraaien; maar hij kreeg zo'n een dreun met een geweerkolf tegen zijn achterhoofd dat hij sterretjes zag. De man achter hem snauwde iets en duwde hem vooruit; Dale, kwaad, troostte zich maar met het feit dat Charlotte zelfs een weerwolf de baas kon – dus dat deze Italianen weinig sport zouden opleveren. Hij hoopte het maar.

De hele oorlog was een gevecht tussen zijn identiteiten, maar nog nooit had hij ze zo dichtbij elkaar gezien. Zweetdruppels parelden op zijn koude voorhoofd terwijl hij met samengeknepen lippen toekeek hoe Celie net als hij uit de foxhole werd getrokken. Machteloos keek hij toe hoe de Italianen werktuigelijk hun wapens afpakten en niet meer met elkaar spraken dan het hoognodige. Hij stapte vooruit toen hij een wapen in zijn rug geduwd kreeg. Wat lag er hen te wachten? Zouden ze het overleven? Zou hij iets kunnen doen, iets moeten doen?
De taal klonk vreemd in zijn oren. Hij verstond ze, maar het klonk niet als zijn eigen taal.

'Non mi tocchi,' sprak Charlotte met een zwaar Frans accent de grote man toe, duidelijk elk woord articulerend. Ze zag zijn ogen even schitteren bij haar verbale verzet en instinctief wist ze dat ze het hem alleen maar leuker had gemaakt. Toch liet hij haar arm los. Hij grijnsde terwijl hij poeslief zijn schouders ophaalde, maar de grijns verdween en hij knikte vooruit. 'Camminare,' gromde hij. Charlotte beet zich op de tong terwijl ze haar blik afwendde. Lopen it was.

Terwijl ze voortgedreven werden, de handen allemaal in de nek (en wee degene die zijn vermoeide armen even liet zakken), peinsde Dale zijn hersens af naar een oplossing van dit probleem. Proberen de vijand te overmeesteren stond gelijk aan zelfmoord. Losbreken, straks? Maar waaruit? Waar gingen ze heen, hier in dit godsverlaten niemandsland waar hij naar hij op de kaart had gezien geen stad in de omtrek was?
Die vraag werd gauw beantwoord toen een groot château uit het donker opdoemde. Het telde meerdere verdiepingen en het had een oprijlaan die zo in de breedte zo lang was dat een Sopwith er geland zou kunnen hebben. Het geheel was haast sprookjesachtig met de besneeuwde tuinen en daken en de tientallen ramen waar achter sommigen gedempt licht brandden. Maar er was te zien dat het landhuis al lange tijd niet bewoond werd door de rechtmatige eigenaren, want braamstruiken en klimop groeiden bij de muren op. Dale snoof even. Stiekem hoopte hij dat Charlotte ooit in dit landhuis was geweest en tien geheime gangen kende, want hij vreesde dat het een kluif zou worden om hier uit te kunnen ontsnappen.

Ofschoon Celie met grote ogen naar het grote huis opgekeken had, ging ze er liever helemaal niet naar binnen, in ieder geval niet als gevangene – maar ze had geen keuze. Ze werd de grote voordeur doorgeduwd en knipperde verbaasd naar de enorme hal waar ze zich in bevonden, met de tapijten en de schilderijen van streng kijkende mannen aan de muur. Ze kreeg ruim de tijd om de hal te bewonderen want ze werden als een groep schapen in het midden gehouden, omringd door de Italianen met geweren; één voor één werden ze eruit gepikt en weggeleid, Celie hoopte maar om verhoord te worden en daarna opgesloten, want ze hoorde geen schoten. De kapitein was als eerste, en als het om rang ging, wist ze dat ze hier voorlopig wel even stond.
Alexandre stond naast haar. Hij had er ontdaan uit gezien, en de wandeltocht naar het château had hij geen woord gerept. Onzichtbaar, want ze stonden toch redelijk in het midden, zocht ze zijn hand en gaf er een zacht kneepje in.
Na de kapitein volgde de sergeant en toen de korporaals; daarna werden de gevangenen in groepjes van vier weggeleid, blijkbaar om de zaak te versnellen. Met een blik die weinig zonneschijn beloofde werd Celie met Alexandre en Martin en Césair meegenomen.

Dale was de tweede die was weggeleid. Even wierp hij nog een blik op Charlotte – hij vond nog tijd om te bidden dat de mannen met hun gore poten van haar af zouden blijven – en kreeg toen een duw in de rug dat hij moest opschieten.
In een zitkamer bevond zich achter een bureau twee mannen; een majoor en een kapitein in vuile uniformen die raar afstaken tegen de pracht en praal van het huis. Ofschoon hij niets van het gesprek verwachtte omdat de kapitein al voor hem was geweest en vermoedde dat de dood hem toch zou wachten, vroeg of laat, vond hij er stiekem genoegen en afgrijzen in om te weten dat de volle maan elke nacht weer dichterbij zou komen. Hij voelde zich al twitchy, maar hield dat uit alle macht binnen omdat hij wist dat hij anders gelijk neergeschoten zou worden. Probeer maar eens een weerwolf gevangen te houden, dacht hij cynisch. Nee, erger: een weerwolf en een vampier.
Na een kort verhoor, waarin de twee Italianen Frans spraken met een sterk accent (en ze hem met van alles en nog wat hadden bedreigd), werd Dale weer weggeleid. Hij vertelde niets wat de vijand al niets wist. Als ze informatie uit hem wilden persen, moesten ze dat maar op een andere manier proberen dan dreigementen.  
In een kaal hok in de kelder werd hij opgesloten, en kraakte de sleutel in het slot.

Wat kon een vrouw, een zuster, nou helemaal weten moesten de Italianen vast gedacht hebben, bedacht Charlotte zich bitter. Ze bekeek de jonge gezichtjes van de Italianen. Mannen die decennia later dan zij waren geboren en hier stonden te zwaaien met geweren die vele malen te groot voor hen waren. Het deed haar denken aan kleine kindjes die probeerden rond te lopen in de veel te grote schoenen van hun vader.
Terwijl ze voortgeduwd werd, gleden haar ogen langs de open deuren. Natuurlijk zou ze zich kunnen omdraaien en de man achter zich kunnen doden, maar dat zou op geen enkele andere manier eindigen dan in een compleet bloedbad met veel te veel doden.
Ze had gedacht dat ze naar de kelder gebracht zou worden, daar waar ze dacht dat ze Dale had gehoord, maar ineens opende de man een deur en duwde hij haar naar binnen. Charlotte hoefde de glinstering in zijn ogen niet te zien om te bedenken wat hij wilde.
Met haar kaken woedend op elkaar geklemd keek ze naar hem om. 'Sanglier,' siste ze.

Heel kort had Alessandro geglimlacht naar Celie. Het was bedoeld als een bemoedigende glimlach. Een glimlach die betekende dat het goed met ze zou komen. Maar Alessandro wist helemaal niet of het wel goed met ze zou komen. De Italiaanse soldaten spraken maar weinig met elkaar over wat er zou gebeuren. Wat hij wel wist, was dat, mocht het zover komen, hij zijn identiteit op zou geven voor haar. Het was een belachelijke gedachte. Het zou heel goed zijn dood kunnen betekenen, maar hij had het al bedacht toen het geweer in zijn rug werd geduwd, en de gedachte was met elke stap duidelijker geworden.
In stilte keek Alessandro naar de grond en niet naar de twee mannen achter het bureau die Frans tegen hen spraken en rap Italiaans met elkaar. Hij had zijn lippen op elkaar geknepen, niet van plan iets te zeggen. Rechts van hem stond Celie. Elke vezel in zijn lichaam wilde dat hij voor haar zou gaan staan en haar zou beschermen van wat er kon gebeuren. 'Misschien moeten we er één neerschieten,' opperde de één tegen de ander. Met een bleek gezicht keek Alesandro nu toch voorzichtig op. 'Als we dan dreigen er nog één neer te knallen gaan ze misschien wel praten.' Heel voorzichtig schuifelde Alessandro een stukje voor Celie. Niet zij.

Ondanks de hachelijke situatie waarin ze zich bevonden, kon Celie genieten van het Italiaans. Ooit waren er Belgen in Faisanville geweest, en een keer Engelse toeristen; ze had smullend naar hun talen geluisterd. Zonder dat ze zich ervan bewust was wát het tweetal Italianen aan het overleggen was, genoot ze van de hardere en tevens zangerige klanken. Tot haar genoegen gebaarden ze zelfs soms met hun handen om hun woorden kracht bij te zetten.
Misschien was het dat ze geen geweerschoten had gehoord – misschien was het omdat ze op de fronten altijd had gehoord dat de Italianen ongedisciplineerd waren, dat het decimeren was ingevoerd en wat al wel niet meer, misschien was het omdat ze niet verwachtte dat ze soldaten iets aan zouden doen als ze ook de kapitein of sergeant hadden kunnen pakken (en misschien omdat het Italiaans zo leuk klonk) – maar het feit was dat ze er niet op gerekend had dat de Italiaanse majoor opeens een knikje in haar richting gaf.
De bewaker rechts had opeens haar arm gegrepen en voordat Celie goed en wel doorhad wat er gebeurde, hadden ze haar naar voren getrokken, weg van de andere Fransen. Voor het bureau voor de Italiaanse officieren hadden ze haar op haar knieën gedrukt. Instinctief probeerde Celie zich los te trekken, maar ze werd goed vastgehouden door handen als bankschroeven om haar armen. De loop van het geweer was koud en hard tegen haar hoofd. ‘God. God. Nee. Niet op deze manier,’ fluisterde ze wanhopig. Ze kon niet dood. Op zo’n stomme manier ging je toch niet dood? Zittend op een houten vloer in een besneeuwd landhuis, kijkend naar een prachtig bewerkt bureau van honderd jaar oud waar twee spaghetti-eters zaten? O nee, ze was een vampier. Ze was onsterfelijk. Ze kon niet dood op deze manier.
Ze voelde haar hoektanden in de binnenkant van haar wang prikken. Maar ze kon niets – ze kon dan wel niet dood, maar een kogel in haar hoofd zou haar zeker voor enige tijd uitschakelen. Ze wou dat ze naar Alexandre had kunnen kijken. Ze wou dat ze íets kon doen. Maar ze wist niet wat. Als altijd als ze rustiger wilde worden, zong ze in gedachten het lied van thuis. Quand nous chanterons le temps des cerises… Et gais rossignols et merles moqueurs… Seront tous en fête…
Ze kneep haar ogen samen en wachtte op het geweerschot.

De kamer waar Dale in was opgesloten was vochtig en stervenskoud. Het had een klein raam, hoog in de muur, dat uitkeek op een stuk besneeuwd weg. Hij gokte dat hij ergens aan de achterkant van het landhuis moest zitten, in de buurt waar de boodschappen voor de adellieden door de achterdeur werden binnengebracht door de bedienden. Een plek om te vergeten.
Eerst verhief hij zijn stem. ‘Kapitein? Ludovic?’ Maar toen hij geen antwoord kreeg van de kapitein of de korporaals, gaf hij de pogingen op en besloot de cel aan een nader onderzoek te onderwerpen. Maar de muren waren stevig en de deur goed op slot. Als een getergd dier begon hij rond te ijsberen. Zou hij toegeven aan het wolfzijn? Het zat vlak onder zijn huid, alsof het hem aankeek, zó voelde hij het. Maar nee. Het peloton was hier ook, en als wolf kon hij geen onderscheid maken tussen vriend en vijand. Geërgerd vloekte hij. God, als Charlotte maar heelhuids hieruit kon komen – als ze maar weg kon komen, alles liever dan hier.

Charlotte wist dat ze knap was. Ze was niet narcistisch of had een te hoge pet van zichzelf, ze was objectief knap. Haar lichaam was het juiste formaat, ze had rondingen precies waar ze moesten zitten en haar gezicht had mooie verhoudingen gecomplimenteerd met een lichte huid, bruine ogen en blond haar.
Ze wist dat ze knap was, want ze werd behandeld als iemand die knap was. Mensen vertrouwden haar meer, ze werd sneller geholpen en aan mannelijke aandacht had ze nooit te kort. Maar knap zijn had ook een keerzijde en die keerzijde keek haar nu gulzig in de ogen.
Zijn hand veegde een pluk haar zacht achter haar oor, voordat die met een ruk haar haren vastgreep en haar hoofd een stuk naar achter trok.
In een reflex voelde ze haar tanden opkomen.
Ze sloot haar ogen.
Ademhalen, Char..
Terwijl zijn andere hand een weg zocht langs haar borsten, trokken de tanden weer weg. Als Dale er niet was geweest had ze de soldaat vermoord. Dan was ze gevlucht en had ze de mannen achter gelaten. Ze zouden denken dat ze het niet zou hebben overleefd en zou ergens anders opnieuw beginnen onder een nieuwe naam. Nu wilde ze blijven. Blijven betekende dit ondergaan.
Zijn hand gleed onder haar rok en begon ruw aan de maillot te trekken. Hij hijgde nu al, bedacht Charlotte met een misselijke smaak in haar mond.

Nee! Nee! wilde hij schreeuwen toen ze Celie bij de arm grepen en haar op de grond duwden. Angstzweet parelde op zijn voorhoofd en hij kon zich maar amper weerhouden om zichzelf voor het wapen te gooien. Nee. Ze zouden het doen. De twee mannen vertoonden weinig emotie op hun gezicht. Wat was één Franse soldaat meer of minder?
De soldaat zette het geweer op het hoofd van Celie. 'Fermare, fermare!' In een ruk had hij zijn handen beschermend omhoog, zijn blik smekend op de mensen voor hen. 'Laat hem gaan.' Hij voelde de ogen van zijn kameraden in hem prikken. Eerst omdat hij sprak en toen omdat ze moesten beseffen dat het Italiaans was. Met een onvaste stem en trillende handem sprak hij verder. 'Ik ben Alessandro Bianchi. Ik ben Italiaanse. Laat mijn vriend alstublieft gaan.'

Zelfs al wist ze dat ze niet dood zou gaan aan een kogel in haar hersens, wist ze dat het griezelig veel pijn zou moeten doen. Uit alle macht probeerde Celie zich er schrap tegen te zetten, probeerde zich te ontspannen, probeerde niet aan Alexandre te denken hoe hij hierop zou reageren. Maar haar keel was droog en haar hart leek uit haar borstkas te willen ontsnappen; haar handen trilden en ze had moeite met ademen. Kom op, Celie… Les belles auront la folie en tête… Et les amoureux du soleil au cœur…
Maar het langverwachte schot bleef uit. Iemand sprak Italiaans – iemand van achter haar. Haar brein werkte traag. Wie was dat? Wie sprak hier zo goed Italiaans, zo mooi zangerig zoals ook die twee voor haar hadden gesproken? Hoewel de ene bewaker nog haar polsen vasthield en de ander het geweer tegen haar hoofd gedrukt hield, lukte het haar om zich om te draaien. Haar ogen vlogen open toen ze Alexandre zag staan. ‘Idioot, wat doe je?’ fluisterde ze vol ontzetting. Hij had nooit gezegd dat hij Italiaans sprak. Hij kwam uit Nîmes – dat lag niet bepaald dicht bij Italië, maar toch… Maar toen hoorde ze in zijn woorden Alessandro Bianchi en Italiano en die woorden waren toch vanzelfsprekend genoeg.
De blik van angst was nu uit haar ogen verdwenen. Wat er om haar heen gebeurde, leek plotsklaps ver weg. Haar ogen, blauw, scherp, ontsteld, vuurspuwend, verward, waren nu op Alexandre gefocust.

Als Dale had geweten wat er zich ergens verderop in het landhuis had afgespeeld bij Charlotte, was hij in een wolf veranderd. Hij zou de deur hebben opengetrapt en op weg naar haar iedereen kapot hebben verscheurd, ongeacht de consequenties. Hij zou niet gestopt hebben totdat hij de gore klootzak zou hebben doodgebeten die haar vasthield.
Maar hij wist het niet. Hij wist dat ze in staat was iedere man te kunnen doden. Dit zou hij niet hebben verwacht.
In plaats van zich toe te geven aan twijfels, angsten en zorgen begon hij nauwgezet de cel te inspecteren. Er waren geen meubels, niets waarmee hij een eventuele bewaker kon uitschakelen. Het raam was klein, en de tralies stevig. Sneeuw was er door naar binnengewaaid en de halve cel was besneeuwd en nat.
Nee, hij zou moeten wachten – wachten tot wat er komen zou gaan. Misschien als hij wist dat alle Fransen achter slot en grendel zaten. Misschien kon hij dan wolf worden om tekeer te gaan in het huis. Maar tevens wist hij niet of hij dat zou overleven, want in tegenstelling tot Charlotte kon hij zeker dood door kogels.

Ze had ergere dingen meegemaakt. Ze had dingen gezien, emoties gevoeld die zo ruw en echt waren geweest dat ze niet eens kon beginnen ze te omschrijven. Maar deze ervaring kwam zeker op de lijst van slechte herinneringen. Verliefd zijn was gevaarlijk, besefte ze nogmaals toen de man stotend in haar klaar kwam.
Na de daad had hij gelukzalig gegrijnst. Hij had haar gezicht tussen duim en wijsvinger gehouden en haar aangekeken alsof hij wilde zeggen: je bent nu van mij. Toen was hij simpelweg weggegaan en had hij de deur op slot gedaan.
Charlotte trilde van woede toen ze met haar vingers haar haren terug in fatsoen duwde. Mannen waren het schorem van de samenleving. Ze waren goed of slecht en niks daartussenin.

Alessandro wist niet hoe ze keek, maar hij wist hoe erg ze de vijand haatte en dat was precies waarom hij stug over haar heen keek. Hij kon wel bedenken hoe ze zou kijken. Hoe verraden, boos en in de war ze naar hem op zou kijken. Hij wilde haar blik waar alle liefde uit zou zijn getrokken niet zien.
Dus keek hij naar de mannen voor hem die hem enige momenten in stilte hadden aangekeken. 'Alessandro...' De man proefde de naam op zijn tong.
'Ik kan het u uitleggen.' Alessandro's stem had iets meer kracht teruggekregen. 'Als u mijn vriend laat gaan. Ik ben meer gehecht dan ik zou willen.' De officier tilde een hand op en het geweer werd van Celies hoofd af getrokken. 'Haal ze hier weg.' Nog steeds bekeek de man Alessandro, zijn hoofd iets schuin alsof de man zo zijn waarde kon inschatten. Alessandro keek terug, niet in staat te kijken naar de vrouw die overeind werd getrokken. Tranen brandde in zijn ogen. Dit was het einde van hun relatie die op zo'n spetterende manier, zoveel te snel, was gekomen dat het nooit meer te redden zou zijn.

Zelfs al zou Celie Italiaans hebben gesproken, de woorden zouden compleet over haar hoofd zijn gegaan. Het enige waar ze aan kon denken was Alex – nee, erger, Alessandro, die daar stond en de Italiaanse woorden als water over zijn lippen liet vloeien.
Alexandre – nee, Alessandro. Alessandro de verrader.
Alessandro de Italiaan.
Alessandro, wie ze haar lichaam had toevertrouwd. De eerste keer dat ze ooit een man echt had vertrouwd.
Verblind door tranen was ze overeind getrokken door de bewaker. Ze werd vooruit geduwd – maar toen ze ter hoogte van Alessandro was gekomen, spuwde ze hem in het gezicht. ‘Stomme, laffe, klootzak!’ schold ze, voordat ze een harde duw tussen haar schouderbladen kreeg en met de twee andere Fransen de kamer werd uitgeduwd. Haar ademhaling ging snel en haar ogen waren verblind door de tranen. De deur ging met een klap achter hen dicht – en Celie voelde dat de deur van de relatie van haar en Alexandre ook met een klap tot een einde was gekomen.

Dale dwong zichzelf te blijven staan en in beweging te blijven tegen de kou, dwong zichzelf klaar te staan voor actie, hoe of wanneer die ook mocht komen. Maar die kwam niet. Terwijl hij bleef ijsberen (drie meter vooruit, drie meter achteruit) spookten zijn gedachten rond het welzijn van zijn jongens, maar vooral rondom Charlotte. Waar zou ze nu wezen? Wat deden ze met haar? Of zou ze het halve Italiaanse garnizoen al hebben doodgebeten en zijn gevlucht?

De ironie van dit alles was ongekend. Nog geen 8 uur later hadden de Italianen het bericht gekregen dat Italië zich aan sloot bij de Franse kant, en nog geen 9 uur later hadden de officieren een gesprek met kapitein Bonnet en sergeant Flynn om hen bij te praten en ervoor te zorgen dat hun mannen niet hun nu kameraden zouden aanvallen.
Als het bericht 8 uren eerder was gekomen, dan had zijn relatie niet op deze manier hoeven te eindigen. Dan had hij ooit, op een beter moment, heel voorzichtig Celie misschien kunnen vertellen wie hij was. Dan had ze hem niet uitgescholden, hem niet met ogen die niets anders dan haat leken uit te spreken aangekeken. Het was klaar. Het was gedaan.
Na zijn gesprek met de officieren waarin hij zich groot had gehouden, had Alessandro een plekje voor zichzelf gevonden in het Chateaux. Hij had de tranen die hij grondig had weggedrukt eindelijk naar de voorgrond laten komen en hij had gehuild.
Met het aanbreken van de ochtend had hij het nieuws als één van de eerste gehoord. Terwijl de officieren met de kapitein en sergeant spraken, stond Alessandro bewegingsloos voor één van de ramen die uitzicht bood op de voortuin. Het sneeuw glom wit en hoopvol in het zonlicht. Maar Alessandro was niet hoopvol. Hij wist dat Celie het hem nooit zou vergeven.

De man was niet meer teruggekomen. Uiteindelijk was de deur open gegaan en was haar met een half woord verteld dat ze vrij was en dat ze nu aan dezelfde kant stonden. Het eerste wat Charlotte had gedaan, was aan de jongen tegenover haar vragen of de sergeant er nog was. De man had geknikt en haar verteld dat hij in overleg was met de Italiaanse officieren. Het tweede wat Charlotte had gedaan, was papier en een pen zoeken. Verbeten had ze haar lippen op elkaar gedrukt terwijl de letters zich als vanzelf vormden op het papier. Ze had al veel eerder naar zichzelf moeten luisteren, maar nu zou ze het echt doen. Ze zou zichzelf niet meer pijn doen door dit nog eindeloos door te trekken.
Zorgvuldig vouwde Charlotte de brief samen en schreef ze zijn naam op de voorkant. Ze zou Celie vragen of zij het aan Dale kon geven.

---
Lieve Dale (Daniël),

Het spijt me om het zo te moeten doen, maar ik ben egoïstisch. Ik wilde je gezicht niet zien als ik probeerde de woorden te vormen die jou van mij weg zouden moeten duwen. Ik wilde je niet zien proberen terug te vechten.

Wetende dat je veilig bent (voor zolang het duurt...), trek ik ervan door. Ik zie hoe erg je voor mij valt. Ik voel hoe erg ik voor jou val. Je spreekt over een toekomst samen, tijdens ons verlof, misschien na de oorlog zelfs, die ik niet zie.

Lieve Dale, je verdient zoveel beter dan een gebroken vrouw die liefde ziet als iets wat alleen maar pijn kan doen. Je verdient iemand die in jou haar eerste echte liefde vindt. Een vrouw die goed is, net zoals jij dat bent. Die nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan en dat ook niet zal doen. Je verdient iemand om mee te trouwen. Je verdient iemand om kinderen mee te krijgen en oud mee te worden. Ik kan je dat niet geven. Geen huwelijk, geen kinderen, geen ongecompliceerde liefde.

Ik hoop dat je jezelf snel uit deze oorlog weet te trekken en dat allemaal vindt, want je verdient niets minder dan het allerbeste. Je bent een goed, goed man. Weet dat.

Liefs,
Charlotte

Celie beende door de prachtige gangen van het landhuis heen. Met elke stap plantte ze haar voeten neer alsof ze door de mooi borduurde loper heen moest, een beweging waarmee ze haar nervositeit afreageerde en die aan haar houding een uitdrukking van strijdlustige verontwaardiging ontleende. Die boosheid moest sowieso al als een aura om haar heen hangen, want niemand sprak haar aan, en daar was ze blij mee. Ze had niet geslapen en was bloedchagrijnig. De hele nacht had ze zichzelf een stomme idioot gevonden dat ze gevallen was voor uitgerekend een spion. Ze had Alessandro vervloekt en had zichzelf erg zielig gevonden. Maar bovendien was ze kwaad, witheet. Ze had gespeeld met de gedachte om Alessandro dood te bijten – om alle Italianen dood te bijten. Maar met het nieuws van de vrede tussen Frankrijk en Italië wist ze dat de dat niet meer kon doen, zelfs al was het haar gelukt.
In een prachtige kamer vond ze uiteindelijk Charlotte, die net een stuk papier dichtvouwde. ‘Hier ben je,’ zei ze. Ze wilde nog wat zeggen, maar haar mond klapte dicht toen ze Charlotte in zich op nam. De rug van de blonde vrouw was rechter dan anders; haar bewegingen nog gecontroleerder. Iets was er niet goed. Ze zei, haar wenkbrauwen gefronst: ‘Ben je in orde? Is alles goed?’

Het moment dat Dale tijdens de bespreking hoorde dat Alexandre Boulanger een Italiaan was, was hij bijna opgevlogen en had hij de man willen opzoeken, ongeacht het feit dat de Italiaanse majoor hem vergewiste dat de man het leven van de soldaten had gered door hen niet neer te schieten voor informatie. Maar kapitein Bonnet had hem met een scherp woord terechtgewezen. Dale had ook kunnen zien dat de kapitein kwaad was, maar ook Dale wist het: het was nu vrede tussen de beide partijen. Mocht hij Alessandro, een Italiaan dus, vermoorden of op zijn minst toetakelen, betekende dat een klap voor het wankele evenwicht.
Met een gezicht als een nijdige terriër zat hij bij het overleg. Dat de Italianen met alle winden plachten mee te draaien, had hij al langer vermoed. Maar ja, in de oorlog was alle hulp welkom, maar voorlopig zou hij met een revolver onder zijn kussen blijven slapen. Daarnaast mocht Alessandro zijn koffers pakken en zich aansluiten bij zijn Italiaanse vrienden, want Dale hoefde hem niet meer in zijn eenheid.
Na het overleg stapte hij de gang op en haalde vermoeid een hand door zijn haren heen. Zuchtte. Toch; het had zoveel slechter kunnen aflopen. Alle Fransen hadden nu dood kunnen wezen. Een paar van zijn jongens dromden om hem heen voor informatie, en geduldig beantwoordde hij hun vragen. Onderwijl vond hij het opmerkelijk dat hij Charlotte nog niet had gezien - gisteren niet en vandaag niet.

Charlotte probeerde te glimlachen naar de vrouw die de kamer was ingestapt, maar de lach bereikte haar wangen niet, laat staan haar ogen. 'Ik ga ervandoor.' Met de brief stevig tussen haar vingers als een kostbaar object, stond ze op. 'Dale...' Ze zuchtte en haalde haar schouders op. 'Het is beter dat ik wegga. Laten we het daar op houden.'
Met voeten die voelden als lood, stapte ze naar Celie toe. 'Ik wilde je vragen of je deze aan Dale wilde geven. Ik...' Haar stem stierf weg. Nu pas nam ze de vrouw tegenover zich beter in zich op. Woede leek van haar af te stralen alsof ze een boze, hete zon was. 'Ben jij in orde?'

Een verdieping beneden hem zag hij groepjes mensen de tuin in lopen. Sigaretten werden opgestoken om een vorm te geven aan de nervositeit van zowel de Italianen als de Fransen. Ze spraken met ingehouden stemmen zodat de ander het absoluut maar niet zou kunnen horen. Hun voetstappen verbraken de perfecte witte laken.
Alessandro kon zich wel indenken wat ze zouden zeggen over hem.
Alexandre? Die lapzwans? Hij is veel te zwak om een dubbelleven te leiden.
Alexandre? Als ik hem zie dan breek ik alle botten in zijn ledematen!
Alexandre? Als ik erachter kom dat hij verantwoordelijk is voor de dood van Augustus, dan zal ik ervoor zorgen dat hij een hele langzame, pijnlijke dood sterft!
Met een ruk wendde Alessandro zijn blik af. Hij liet zich tegen de muur aan naar beneden zakken en trok zijn knieën hoog op. In een flits verscheen Leó om voor de ogen. Zijn broer, met de brede armen waarop hij zijn dochters had gedragen en dezelfde krullende haren als Alessandro zelf. 'Merde,' fluisterde hij, nu woedend. Hij wist weer precies waarom hij had gedaan wat hij had gedaan. Ze hadden hem zijn broer afgenomen.

Eigenlijk verbaasde het Celie niet. Ze hadden immers wat avonden gepraat, zij tweeën over het leven dat Charlotte had gehad; en hoewel Celie voelde dat ze lang niet alles had geweten, wist ze dat de vrouw meerdere identiteiten had aangenomen, meerdere levens. Ze keek de vrouw in het gezicht en voelde plotsklaps de woede uit zich vloeien om plaats te maken voor vermoeidheid. ‘Uitstekend,’ zei ze plat op de aankondiging van Charlotte dat ze er vandoor ging. ‘Ik ga met je mee.’
Ze nam de brief aan en keek er even naar. ‘Dat gaat hij niet leuk vinden,’ zei ze spijtig. ‘Als je zag hoe hij naar je keek…’
Ze keek weer op toen Charlotte vroeg of zijzelf in orde was. Ze haalde haar schouders op en snoof. ‘Alexandre is een Italiaan. Alessandro, heet hij eigenlijk. Hij heeft ons allen voorgelogen al die tijd.’ Haar woorden waren kortaf en afgemeten. ‘Ik heb genoeg van dit soldaatje-spelen. Er bestaan vast andere mogelijkheden om Frankrijk te helpen de oorlog te winnen.’

'Dat is waarom ik weg ga,' antwoordde Charlotte op de woorden hoe Dale naar haar keek. 'Hij verdient een heel stuk beter.'
Een moment keek Charlotte Celie in stilte aan terwijl de zwaarte van de woorden die de ander had gesproken tot haar doordrong. Ze had geweten dat Celie stiekem gek was op de man, nog meer dan ze had durven toegeven aan Charlotte. 'Dat spijt me.' Voor het eerst stapte Charlotte vooruit en sloeg ze haar armen voor een moment om de ander heen.
Toen ze terug trok, legde ze haar handen op de bovenarmen van haar vriendin. 'Laten we gaan. Ik zie je aan de achterkant van het gebouw.' Haar gezicht stond serieus, maar nu had ze toch een glimlach om haar lippen. Ze zou hier weggaan met een vriendin.