A pirate's life for me

Het was vroeger of later (lol), dus draaide ik me om, gleed mijn hand van mijn buik, en besloot ik naar onze hut toe te lopen. Nu Jack Charles had geaccepteerd, en zowel wij als Evette en Jack ons voorstelden als een stel, sliepen we samen in een hut. Jack en Evette samen in de kapiteinshut.
Ik stapte ons kleine hutje binnen en zag Charles liggen, zijn ogen gesloten. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en voorzichtig stapte ik naar hem toe. Kort raakte ik mijn buik aan voordat ik voorover boog en mijn lippen zacht op de zijne drukte. 'Charles, schat,' fluisterde ik hem toe. Mijn hoofd hing nog steeds boven dat van hem. Ik kon zijn warmte voelen door mijn jurk heen. Hij was duidelijk de hele tijd buiten geweest en zijn huidskleur veranderde met de dag. Hij was de knapste en aantrekkelijkste man die ik ooit had gezien. En ik ging of zijn dag verblijden, of verpesten.

Ik keek omhoog naar de vlag die Evette voor ons had gemaakt en glimlachte zwakjes. Misschien konden we hier toch wel ons schip van maken. Ik stapte rustig, maar met toch met flinke stappen naar Evette toe. Ik zakte naast haar neer op het dek en sloot mijn ogen, mijn gezicht gericht op de zon. 'Vermaakt mijne vrouwe zich?' lachte ik haar met een grote lach toe.

IK HEB ECHT GEEN INSPIRATIE EN KAN NIET SCHRIJVEN

Duf opende Charles één oog, knipogend tegen het licht, en grijnsde naar Ann toen ze boven hem hing en een kus op zijn lippen drukte. Het lange blonde haar kriebelde zijn hals. 'Ann, darling.' Hij legde zijn handen op haar wangen en zoende haar teder terug. Daarna greep hij haar plagend in de zij en tilde haar met een brede zwaai boven op zich. 'Kom, het is veel te warm buiten. Laten we samen een siësta houden, of iets anders.'

Evette opende lodderig haar ogen en grinnikte tegen de lange kapitein, die afstak tegen de helblauwe lucht. 'O, zeker. Vroeger had ik alleen slaven en meisjes om me van drankjes te voorzien en om me koelte toe te wapperen, en om mee thee te drinken.' Ze streek met haar hand over zijn knie heen en keek plagend naar hem op. 'En bevalt dit schip je? Of is het te klein voor je ego?'

Voordat ik had kunnen antwoorden had hij me al naast zich getrokken, knus tegen elkaar aan. Ik glimlachte wat en legde mijn hoofd op zijn borstkas neer. Hoe moest ik dit aan hem vertellen? Ik wist dat ik er eigenlijk nog niet klaar voor was, dat ik nog zo jong was en wilde leven, maar ik wist niet hoe hij er tegenover stond. Aan de ene kant kon hij het misschien geweldig vinden; een klein wezentje net zoals hij. Een klein jongetje of meisje dat hij aan zijn hand de wereld kon tonen en leren. Aan de andere kant, dit had hij vast niet verwacht en ik betwijfelde of hij er wel klaar voor was. Of onze relatie er uberhaupt klaar voor was. Zou hij willen dat ik naar één van die rare dokters ging die beweerden het kind weg te konden halen? Ik beet mijn lippen strak op elkaar terwijl ik mijn hand naast mijn gezicht neerlegde op zijn borst. Hoe begon ik?

Een smalle grijns kwam op mijn gezicht terwijl ik het gezicht van Evette in me opnam. 'Het schijnt me toe dat je me al vreselijk goed kent,' grinnikte ik. 'Het is kleiner, maar het is voornamelijk niet de Pearl. Het is niet het schip waarop ik kapitein ben geworden.' Ik keek achterom en liet mijn ogen over het dek heen glijden. 'Ik wist niet dat een schip zoveel voor me kon betekenen...'

Sinds hun gevangenschap en vrijlating was Ann ongewoon zwijgzaam voor haar doen geweest. Charles had zich daar al eerder zorgen over gemaakt, maar had het verwijt aan hun periode in de kerkers. Maar nu schoot hem opeens een nieuwe gedachte te binnen en hij was kwaad dat hij daar nooit eerder aan had gedacht. Wat als Ann verkracht was, of zoiets? Was ze daarom zo stil en zwijgzaam en miste ze haar vurige geest van tevoren?
Hij streek met zijn hand over haar haren heen, maar kwam toen in een zittende houding, haar meenemend. Hij leunde tegen de muur van de kooi aan en keek haar nu recht in het gezicht. 'Vertel me wat er is, Ann,' zei hij toen zacht, haar indringend aankijkend.

Evette keek naar het lange figuur naast haar. Hij zag er weer fit uit, maar had een zweem van (gut, ik ben het woord kwijt. Nuja, dan maar) gereserveerdheid om zich heen hangen die het haar moeilijk maakte om zijn emoties nu te peilen. De Pearl was als een kind voor hem geweest. Ze wist niet goed wat te antwoorden, maar kwam overeind en drukte een kus op zijn wang. 'Pearl of niet, je naam zegeviert nog hoger deze tijd,' zei ze warm. 'Niemand die je nog zou durven aanvallen.'

Kort keek ik hem in zijn ogen, waarna ik mijn ogen ongemakkelijk af liet glijden. 'Het is gewoon...' Ik stopte met praten. In mijn hoofd probeerde ik mijn gedachten en woorden zo te sorteren dat het een logisch verhaal werd, maar ik wist niet hoe. Moest ik hem meteen mijn gedachte vertellen. Moest ik hem vertellen waarom ik dat dacht om mee te beginnen? Ik gleed met mijn ogen kort naar mijn buik. Toen keek ik voorzichtig weer op naar Charles die me zo indringend en bezorgd aankeek. 'Ik denk...' Ik haperde en haalde nog eens diep adem om mezelf moed te geven. 'Dat ik zwanger ben?'

Ik sloeg een arm om haar heen en knikte een enkele keer. 'Ja, dat is waar,' mompelde ik. 'Ontsnapt aan de koning.' Ik streek over Evette's wang. 'En de jongevrouwe aan mijn zijde weet ook al hoe ze moet moorden.' Ik fronste en bekeek haar gezicht. Het leek zo goed met haar te gaan, maar ik vroeg me af of dat gespeeld was. Mijn eerste dode was behoorlijk pijnlijk geweest.

Het duurde even voordat de betekenis van de woorden die ze zojuist had gezegd, tot hem doordrongen. En zelfs toen dat langzaam gebeurde, kon hij het nog steeds niet beseffen.
Hij ging rechtop zitten en trok haar met zich mee, zijn brede rug tegen de muur aan. Zijn ene arm lag om haar middel heen, de andere hand had hij op haar wang gelegd, zodat hij haar gezichtje kon zien. 'Ann,' zei hij, en zijn stem klonk vreemd hees van de prop in zijn keel, 'meen je dat liefste, meen je dat?'
Waarna hij haar dicht tegen zich aantrok en haar omhelsde alsof hij haar nooit meer los wilde laten. Een vreemd gevoel vloog door zijn bloedbaan heen, alsof hij teveel alcohol ophad. Wat hij nog opmerkelijker vond was dat hij huilde. Dat had hij lang, lang niet meer gedaan: maar dit waren tranen van ontroering.

Ze richtte zijn ogen op hem, net op tijd om zijn blik op te vangen toen hij een terloopse opmerking maakte over 'dat ze wist hoe ze moest moorden'. Haar gezicht verstrakte. 'Ik hoop het nooit meer te doen,' sprak ze koeltjes. Ze vermeed hier verder over te discussiëren. Jack hoefde ook niet te weten hoe mee ze er in de knoop zat: hij had er niks aan en bovendien wilde ze niet overkomen als een slappe pudding.
Ze krabbelde overeind, onzeker onder zijn starende blik, en stapte naar de reling toe. Het water was hier donkerder dan in de Caribbean, en minder helder, al kon ze heel in de verte koraalbanken zien. Ze vroeg zich af waar ze heen gingen en Maartje vroeg zich af wat er tussen hen moest gebeuren om het even weer spannend te maken.

Ik dacht alle scenario's door te hebben genomen in mijn hoofd. Ik had afgespeeld hoe boos hij zou kunnen worden, hoe verdrietig, teleurgesteld, bang om vader te worden... Een enkele keer had ik bedacht dat hij misschien matig blij er mee kon zijn, maar die gedachte had ik dan weer snel weg geschud. Ik kon me niet voorstellen dat hij een vader wilde worden. Deze reactie had ik niet durven hopen.
Verward bleef ik in zijn armen zitten. Heel langzaam gleed een gevoel van opluchting door me heen. Toen tilde ik voorzichtig mijn hoofd op om zijn gezicht te kunnen zien. Zijn gezicht, met de brede kaaklijn en de stevige wenkbrauwen van een echt man, vertoonde nu emotie. Tranen gleden over zijn wangen heen en voor een seconde was ik bang dat ik het toch verkeerd had geïnterpreteerd. Ik legde mijn handen op zijn wangen neer en wreef met mijn duimen zijn tranen weg. Ik moest verzekering hebben dat dit goede tranen waren. 'Ben je... blij?' klonk mijn stem zacht, terwijl ik zijn gezichtsuitdrukking strak in de gaten hield.

Ik keek haar na en stond toen op. Ik klemde mijn kaken op elkaar bij de beweging. Soms overschatte ik mezelf. Zo lang geleden waren we ook weer niet ontsnapt en de wonden waren diep geweest. Lopen ging, maar andere bewegingen kostte soms wat meer moeite. Rustig stapte ik naar Evette toe en ik legde een hand op haar schouder neer. 'Wat oh wat gaan we doen om het interessant te maken'

'Blij?' Hij glimlachte door zijn tranen heen, en hield haar gezichtje in beide handen vast. 'Blij? O, Ann, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.' Vol liefde drukte hij weer een moment zijn lippen op de hare terwijl hij het gevoel had dat er niets meer toe deed dan zij.
Uiteindelijk keek hij haar weer aan en streek met zijn duim over haar wang heen. Hij leek opeens onzeker, wat haast grappig afstak bij zijn anders zo zelfverzekerde houding. 'Ik hoop tenminste dat jij het ook wilt houden, liefste.'

Evette was zich, zoals altijd, intens bewust van zijn aanwezigheid, maar ze wist niet of ze daar nu gelukkig mee was. Ze wilde tijd. Tijd om alles op een rijtje te zetten, maar ze wist dat ze die niet zou krijgen.
Ze dwong zichzelf haar gedachten naar het achterste van haar gevoelens te dwingen, zodat ze die ooit, later misschien, nog eens zou kunnen bekijken: maar nu niet. Haar stem klonk vast, maar vlak toen ze Jack informeerde wat zijn volgende plannen waren.

Ik sloeg mijn ogen neer. 'Het is niet alsof er een andere oplossing is,' begon ik zacht. 'En ik wil een baby hoor!' Een korte stilte viel. 'Maar ik had niet gedacht dat dat nu al zou zijn.' Ik keek naar mijn buik die al iets leek uit te dikken. Maar misschien was dat omdat ik dacht dat het gebeurde en niet omdat het echt zo was. 'Ik was heel erg bang dat je me niet meer zou willen,' vervolgde ik. 'En ik houd van je.' Ik keek nu naar hem op, maar mijn gezicht was nog steeds naar beneden gericht waardoor ik tussen mijn wimpers door keek.

(huh, die laatste zin verward me xd)
Ik pakte nu de hand van Evette vast en drukte er een korte kus op waarna ik haar voorzichtig met me mee trok. 'Wil je me helpen met het uitplannen van de route?' vroeg ik meer als informatie wat we gingen doen dan als echte vraag. We liepen het kleine hutje binnen en ik zakte neer achter het bureau. Een kaart lag op de tafel met de basisgereedschappen ernaast. Ik trok Evette op mijn schoot en drukte een kus in haar hals. 'Zijn er plaatsen die je altijd al eens hebt willen zien?'

Hij streek met zijn duim over haar wang heen en tilde toen met zijn duim en wijsvinger haar kin een stukje op, zodat ze zijn ogen niet kon ontwijken. 'Wij zullen er samen voor gaan zorgen, lieve Ann,' fluisterde hij, warm van zijn liefde voor haar. 'En wat er ook gebeurt, ik zal altijd bij je zijn en blijven.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd. 'Hoe lang denk je al dat je zwanger bent?'

Evette haalde diep adem en zette een glimlachje op. 'Wel wel, monsieur le capitain raadpleegt een vrouw die nergens iets van af weet.' Ze begon door de hoeveelheden kaarten door te bladeren, maar kon er niet goed wijs uit worden, zodat ze van zijn schoot opstond en hem plagend door de haren streek. 'Zoek zelf maar wat uit, Jack. Als we maar naar iets gaan waar het warm is, we kunnen zwemmen in azuurblauw water en kunnen drinken uit kokosnoten. Dat mis ik hier wel.'
Ze wandelde naar de boekenkast. Hij was gevuld met hoofdzakelijk paperassen en allerhande voorwerpen zoals kaarsen, potten inkt en zelfs wapens, maar er stonden, enigszins verdrukt, nog enkele boeken. Toen ze er een boek uitpakte wat eruitzag alsof het elk moment tot stof kon vergaan van ouderdom, viel de kaft eraf. Evette onderdrukte een verwensing. Ze bukte zich om het op te rapen, toen ze een stuk opgevouwen, vergeeld perkament zag, wat in de kaft bleek te zitten. 'Komt dit boek van jou vandaan, Jack? Wat is dit?'

Ik kon een zucht van opluchting niet binnenhouden. Hij zou echt van mij blijven houden en als ik zo naar hem keek zou hij ook van het kleine kindje gaan houden. Misschien zou Jack wel de grotere opgave zijn om het te vertellen. Ze respecteerden elkaar nu, maar misschien zou hij daarom wel teleurgesteld in mij zijn in plaats van boos op Charles. Zijn woorden brachten me weer bij de les en ik voelde hoe mijn wangen kleurden. 'Ik denk dat de eerste keer. Vlak na Tortuga...' Ik pakte zijn hand en legde die zacht op mijn schoot neer.

Mijn ogen volgde haar bewegingen door de ruimte. Net toen ik me weer wilde focussen op te kaart haalde haar woorden me echter uit mijn concentratie. 'Ik heb helemaal niks hier van mij qua boeken,' antwoordde ik haar. Met een verbaasde blik keek ik naar wat ze in haar handen had. 'Hoezo?'

Met voorzichtige vingers vouwde ze het vergeelde papier open, dat zo kwetsbaar was dat het haast scheurde. Haastig liep ze naar het bureau toe, veegde met haar elleboog enkele boeken aan de kant en spreidde toen het papier uit, geel met vlekken aan de randen, waar links met sierlijke krulletters een lap tekst was geschreven over een eiland wat ze niet kende, daaronder met hanenpoten en lichtere inkt enkele woorden - maar het meest fascinerende was de natuurgetrouwe tekening van een eiland. Er stonden enkele woorden, een windrichting, nog meer notities en een krabbel met een naam. Voorzichtig keek ze op naar Jack om zijn reactie te peilen. 'Is dit is wat ik denk dat het is...?' vroeg ze toen langzaam.

Hij drukte haar dicht tegen zich aan. Wat een raar gevoel was dit. Hij was zich innig van het moment bewust. Van de warmte, het geluid van de golven tegen het hout buiten, het kraken van het schip en enkele stemmen ver weg; van de zachte lakens waarop hij zat, de harde muur tegen zijn rug: en natuurlijk van Ann, dicht tegen hem aan, haar zoete geur, haar ademhaling. Het was alsof de tijd stil stond. Alsof al zijn zintuigen vergroot waren. Hij voelde dat hij leefde.
Zacht streek hij door haar haren heen. Een nieuwe gedachte ving hem in, en zijn donkere wenkbrauwen fronsten in een gebaar van bezorgdheid. 'We moeten dit wel aan Jack gaan vertellen, lieve,' zei hij zacht. 'Ik wil dat jij aan land bent om te bevallen waar er iemand is die er verstand van heeft. Ik wil niet dat jou of het kind iets zal gaan overkomen.'

Een zucht ontsnapte tussen mijn lippen door als reactie op zijn woorden. 'Alsof je mijn gedachten leest,' mompelde ik hem toe. Ik tilde mijn hoofd van zijn schouder op en keek mijn geliefde in zijn ogen. 'Ik ben bang voor zijn reactie. Wat als hij teleurgesteld in me is?' Ik nam de blouse van hem tussen mijn wijsvinger en duim en begon er ongemakkelijk mee te spelen. 'Je weet dat hij als een grote broer voor me is...' Ik keek naar het stukje stof dat heen en weer bewoog. 'Maar jij reageerde veel beter.' Ik trok mijn lippen in een grote lach om hem weer in zijn grote, zachte ogen te kijken. 'Ik hou van jou. En van onze baby.'

In een verbaasde stilte bleef ik zitten terwijl het tot me doordrong wat deze kaart was. Haar woorden hadden nog niet geklonken of ik was opgestaan en me naast haar zijde had begeven. 'Geen twijfel...' mompelde ik terwijl ik me over de kaart heen boog en naar het kruisje keek. Ik probeerde me te orienteren, maar de kaart vertoonde onbekende plaatsen voor me. Mijn blik ging snel naar de kast waar de kaart in had gelegen. 'Maar als hij het had.. Dan is de kaart misschien al gevonden...' Ik stapte naar de kast toe waar ze vandaan was gekomen en pakte toen het boek op waar ze de kaart uit had gehaald. Misschien was het van waarde.

Charles was vergeten hoe lang het geleden was sinds Jack vol geestdrift kenbaar had gemaakt een echte, begraven schat op het oog te wezen. Charles had in eerste instantie sceptisch gereageerd, maar tot zijn eigen verbazing kreeg Jack nog gelijk ook toen ze weken later, vandaag dus, binnenvoeren aan land.
Het was weinig meer dan een groep vulkanische rotsen die waren overwoekerd met een jungle. Westelijk lag een groot eiland, met een dorp lag met een klein fort dat er verlaten uitzag.
Charles schatte het eiland wel op tien kilometer breed, waaromheen enkele kleinere eilanden lagen. Sommigen waren nog geen vijftien meter breed, andere schatte hij op een kilometer. Geen wonder dat niemand ooit die schat had gevonden, dacht hij met een grimas toen hij vanaf de reling staarde naar het ondoordringbare oerwoud en de vele eilandenwaar ze langs voeren. Je moest wel levensmoe wezen om die in deze woestenij te willen zoeken…
Met nog meer wantrouwen staarde hij naar het kleine dorp. Maar er wapperde geen vlag, en er waren nergens soldaten te bekennen. Een brik lag in de haven ten midden van enkele sloepen. Nergens een teken van vijanden. Gelukkig maar, want ze waren nog steeds vogelvrij, zowel door de Engelsen als de Fransen.
Eenmaal in de haven stapte hij achter Ann de loopplank af. Hij hield haar scherp in de gaten, want hij was de enige die wist van haar toestand en hij wilde niet dat ze iets overkwam. Sterker nog: hij was blij dat ze nu even in een dorp waren, want misschien was er een dokter of een vroedvrouw in de buurt als er iets fout ging.

Het was niet duidelijk waar de schat lag. Ergens op een eiland. En dat was nogal een zoekklus. Evette staarde met onverholen zorgelijkheid naar de wolk van eilanden, jungles en rotsen. Het zou haar benieuwen wanneer ze de schat zouden vinden. Of ze hem überhaupt zouden vinden. En hoeveel het zou wezen. Zou het genoeg wezen om een nieuw, groter schip te kopen, meer bemanning, goede wapens, meer munitie, en betere kanonnen? De Shark waar ze nu op voeren was geen verkeerd brik, maar in combinatie met de weinige bemanning die er nog over was stond het gelijk aan zelfmoord om op zee rijke schepen te plunderen. Ze mistte de Black Pearl, en ze was daar niet de enige in.

In tegenstelling tot de meeste mensen om me heen, was ik opgewonden en vol goede moed. Het had even tijd gekost en flink wat zoeken ook, maar we hadden het land gevonden. Dat was zeker. Het was een niet al te groot eiland waarvan de vorm precies overeen kwam met het landje op de kaart. Het grootste gedeelte was bedekt met bomen die vele geheimen leken te verbergen. Eén van die geheimen zou snel onthult worden. Door mij wel te verstaan.
Met goede moed bekeek ik hoe de bemanning aanlegde en één voor één het schip verliet. Als allerlaatste stapte ik uit, achter Evette aan. Eenmaal aan land sloeg ik een arm om haar schouders en drukte ik een stevige kus op haar slaap. 'Het avontuur wacht,' fluisterde ik opgewonden in haar oor waarna ik met vrolijke stappen naar voren liep.
'Luister allemaal!' schreeuwde ik. 'We gaan spoedig het woud in, op zoek naar de schat. Voor nu mogen jullie even rusten. Kijk of er misschien eten te vinden is in het woud en wees hier spoedig terug.

Hoewel ik had gehoopt dat de misselijkheid af zou nemen, leek het alleen maar in hevigheid toe te nemen. 's Ochtends ontliep ik Jack omdat hij anders zou merken dat de vrolijke ik dan plaats had gemaakt voor iemand die zich door de ochtend heen moest slepen. Gelukkig nam Charles me in bescherming en hadden we tot nu toe het een geheim kunnen houden. Onbewust legde ik mijn hand op mijn buik. De ochtendmisselijkheid was er nog in al zijn hoedanigheid. Kort keek ik opzij naar Charles die achter me het land op en met mijn andere hand pakte ik zijn hand vast. Ik glimlachte zwakjes, luisterde naar Jack, en gebaarde toen naar het bos. Ik kon het niet veel langer meer inhouden.

Het leek op Tortuga, maar door het gebrek aan mensen was het schoon. Geen half verrotte schepen in de havens te midden van rottend fruit en hier en daar een drijvend lijk: geen stank van vuilnis en kruiden, geen lawaai en geen geschreeuw... Niets van dat alles.
Het strand was wit als kalk. Tussen de bomen was een buitensporige plantengroei te zien, die niet van deze wereld leek. Sommige van de bomen hadden witte stammen en takken, vol bloemen; de stammen van twee meter hoge boomvarens hadden gewelfachtige vormen en over sommigen van hen hingen de gouden kettingen van gouden regen. Bleekgroene bamboespietsen stonden in groepjes dicht opeen. En boven alles de toppen van de koninklijke palmen, die schaduwen wierpen op het warme zand.
De stilte was eindeloos. Alleen het gezang en de roepen van vogels verbrak de stilte: een grote papegaai in rood en blauw vloog krijsend op toen een groepje piraten tussen de bomen verdwenen.
Evette keek het dier verrukt na. Wat een schitterend geheel! Ze grijnsde naar Jack. 'Zeker weten dat dit eiland niet zelf de schat is?'

Charles staarde naar de jungle. Hij was minder geestdriftig. Oerwouden waren doolhoven, Joost mocht weten wat voor rare diersoorten er huisden, om nog maar te zwijgen over inheemse, kannibaalse stammen... Maar het ergste vond hij nog de bloeddorstige insecten. Hij had jaren en jaren geleden malaria gehad, drie weken plat gelegen en was daarna nog lang gehuiverd onder de koorstaanvallen. Hij zat er niet weer op te wachten. En stel dat Ann in haar kwetsbare gezondheid iets opliep? Hij dankte in stilte de hemel dat er een dorp op een ander eiland vlakbij was...
Ze had zijn hand gepakt en hij liep met haar mee. Eenmaal tussen de bescherming van de bomen en de enorme boom met bladeren als een Perzisch tapijt, streek hij een lok blond haar uit haar gezicht weg en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Hoe voel je je, met vaste land onder de voeten?'

'Niet bepaald beter,' wist ik met moeite uit te brengen. Moeilijk trok ik mijn hand terug en met mijn laatste twee seconden tijd droeg ik hem op te blijven staan. Ik draaide me om, rende een paar bomen verder om vervolgens over te geven tussen de bosjes. Elke dag weer hoopte ik dat het de laatste slechte ochtend was, maar dat viel steeds tegen. Toen het klaar was, liet ik mezelf tegen een boom zakken en sloot ik even mijn ogen. Ik legde beide handen op mijn buik. Het leek alsof een klein bobbeltje zich aan het vormen was op mijn anders zo slanke lichaam. Hoever was ik nou eigenlijk? Hoe lang moest ik nog? En waar zou het kleintje moeten opgroeien?

Ik sloeg mijn arm net om de middel van Evette toen ze sprak. 'Daar komt de jonkvrouwe in je naar boven. De piraat in mij zegt dat er hier ergens goud te vinden is. Hopelijk veel.' Ik pakte de kaart erbij met mijn vrije hand en rolde het in een soepele beweging uit. 'Het kruisje staat niet in het midden van het eiland. Genoeg bewijs dat het eiland de schat niet is.' Ik rolde hem weer op en keek opzij naar mijn mooie schone dame. 'Maar eerst, wat zou jij willen doen voor de komende paar uur?'

Charles zat haar bezorgd aan te kijken. Hij kon alleen maar hopen dat ze de schat zouden gaan vinden en er genoeg dubloenen aan over zouden houden dat ze een enorm schip konden kopen een mooi landhuis ergens op Tortuga, waar Ann in vrede zou kunnen bevallen en het kind kon laten opgroeien. Want wat als het op de Shark gebeurde en er ging iets mis…
Niet aan denken. Hij vulde zijn veldfles bij een kabbelend beekje met zoet water en gaf die aan haar. ‘Aye, je zult er nog wel wat maanden mee toe moeten,’ glimlachte hij medelijdend. ‘Zorg dat je zoveel mogelijk fruit kan eten zolang je op het eiland bent. Je hebt de vitaminen nodig.’ Zijn blik werd serieuzer. ‘En wellicht is het geen verkeerd plan om Jack op de hoogte te stellen. We zouden een dezer dagen naar het dorp op het eiland verderop kunnen. Wie weet is daar wel een voedvrouw te vinden die je kan onderzoeken.’

De meeste bemanning was tussen de bomen verdwenen. Evette zag ook Ann en Charles niet meer. Een paar bemanningsleden waren in het zand gaan liggen: een paar waren nog op het schip.
Evette voelde niet de aandrang om de wouden in te trekken: voordat ze de schat zouden hebben gevonden zouden ze nog wel genoeg dagen hier ronddolen. Ze glimlachte loom naar Jack. ‘Eerst zwemmen. Je wordt amper schoon van dat zoute water waarmee we ons aan boort moeten wassen.’ Haar ogen begonnen te glinsteren. ‘Daarna… Heb je misschien een net, een kooi en wat brood?’

Ik pakte dankbaar de veldfles aan en nam er wat slokken van om vervolgens mijn hoofd tegen Charles' zijn schouder aan te leggen. 'Ik weet het, maar hoe langer ik wacht hoe meer ik er tegenop zie.' Ik speelde met de dop van de veldfles en beet zachtjes op de binnenkant van mijn wang. 'Kun jij het hem niet vertellen?' mompelde ik uiteindelijk zachtjes. 'Ik voel me echt slecht Charles..' De tranen welden op in mijn ogen. Stom emotioneel wrak dat ik was geworden. Ik wilde me weer voelen als die sterke onafhankelijke vrouw die ik eerder was geweest.
In een snelle beweging kwam ik weer overeind en wreef ik mijn arm langs mijn ogen. 'We kunnen hier niet blijven zitten.'

Ik trok een wenkbrauw op, overdacht het even en begon toen te lachen. 'Wat wil je vangen? Misschien ligt er nog wel wat in de kast op mijn kamer. Volgens mij was de vorige stuurman geïnteresseerd in beesten.' Ondertussen begaven we ons naar het water en trok ik mijn shirt uit. 'Maar eerst wil ik weten wat je wilt hebben. Als het straks aan boord moet komen?' Ik trok één wenkbrauw op toen ik haar weer aankeek.

Charles probeerde een grimas te onderdrukken. Hij herinnerde zich maar al te goed op wat voor gespannen voet Jack en hij altijd hadden gestaan. En die keren dat hij flink uit zijn slof schoot, juist doordat hij met Ann had aangepapt...
Hij sloeg zijn armen om de jonge vrouw heen en hield haar dicht tegen zich aan. Sinds het ontsnappen uit de gevangenis had Jack hem vriendelijk bejegend en konden ze zelfs af en toe grappen maken en samen een fles rum achterover slaan, maar Charles wist niet hoe Jack zou reageren als hij zou vertellen dat hij zijn beschermelinge had bezwangerd. Vast niet al te positief.
Even overwoog hij om te zeggen dat Ann het eerst maar aan Evette moest vertellen, maar toen kwam zijn gebruikelijke grijns weer op zijn gezicht terug. Wel nu. Hij had ook 'schuld': dan zou hij die dragen ook. Hij figuurlijk, Ann letterlijk.
'Ik zal het er met Jack over hebben,' beloofde hij en streek over haar wang heen. 'Doe jij in tussentijd maar rustig aan. Ik wil niet dat je nu deze jungle in trekt. Ik wil dat je vlakbij de Shark blijft.'

Evette grinnikte om zijn uitdrukking. 'O, het leek me wel leuk om een zeeschildpad in de waterton op je kamer te houden,' sprak ze plagend. Als altijd kon ze het niet weerhouden om haar ogen over het zongebruinde lichaam te laten glijden toen hij zijn blouse over het hoofd trok. Ze ging achter hem staan, sloeg haar armen om zijn buik heen en drukte haar lippen tussen zijn schouderbladen. 'Grapje, geen zorgen. Ik wilde graag een vogel proberen te vangen.' Ze liet hem los, vergewiste zich ervan dat er niemand meer was, en liet toen de jurk van haar schouders glijden. 'Vroeger had ik altijd vogels gehad. En heb je hier al die papegaaien gezien? Ze zijn schitterend.' Ze grijnsde. 'En een piraat hoort nu eenmaal een papegaai te hebben.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op, wilde tegen hem ingaan, maar pakte uiteindelijk dankbaar zijn hand. Ik wist dat hij het goed bedoelde en me niet probeerde op te leggen. 'Ik houd van je,' mompelde ik zachtjes en ik tilde zijn hand kort op om er een kus op te geven. Al snel kwamen we weer tussen de bomen vandaan en even verderop zag ik Jack en Evette in het water. Evette was al een stukje verder; ik zag hoe ze met haar schouders net uit het water stak. Jack was nog aan de kant en zette net zijn hoed af. Ik beet ferm op mijn lip en keek omhoog naar Charles. Het was nu of nooit (lees: het was nu of we zouden het waarschijnlijk nog erg lang geheim houden). Ik kneep Charles zacht in zijn hand en liep toen naar het tweetal toe.

Ik legde net mijn hoed neer toen ik Charles en Ann zag naderen. Vanbinnen zuchtte ik, maar naar de twee glimlachte ik vriendelijk. Dan zouden ze vast zo snel mogelijk weg zijn. Echter, Ann zei dat we moesten praten, verbeterde zichzelf toen dat Charles wilde praten en wierp de laatste toen een wat leek op een wanhopige blik toe. Daarna, alsof ze vluchtte, ging ze het water in.
Ik fronste en voelde meteen weer wat van mijn vijandigheid jegens Charles opborrelen. Ik ademde diep in en uit en knikte toen. 'Prima.' Ik dwong een glimlach op mijn gezicht en voelde de negatieve gedachten wegtrekken. Charles was een vriend geworden en hij zorgde goed voor Ann. Dat kon ik zien. En ze aanvaarde zijn hulp beter dan de mijne. 'Zeg het eens.'

'Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen,' begroette Charles met meer vertoon van opgewektheid dan hij in zijn hart voelde. Jack's gezicht leek een ondoorgrondelijk masker met een griezelige glimlach. Hij haalde diep adem en vervolgde: 'Ik wil je graag vragen om over een aantal maanden Ann en mij af te zetten op het land voor een onbepaalde tijd.'
Hij keek naar het hoofd van Evette, dat even verderop boven de golven uitkwam, en Ann, die het water inliep. De zon brandde op zijn achterhoofd, en hij keek Jack weer aan. 'Ann is zwanger, en ik wil niet dat ze haar kind moet baren op een schip. Ik neem hier alle consequenties voor.'

Evette zwaaide loom toen Charles en Ann aan kwamen lopen. Het water was heerlijk warm en azuurblauw. Met het zand en de rotsen onder haar voeten was ze verder het water ingelopen, totdat ze rustige golven haar bedekten tot haar schouders.
Ann kwam het water ingestapt. Ze zag er niet zo fit uit, maar Evette weet dat aan het gebrek aan goed voedsel na de lange vaartocht en de ontberingen in de gevangenis. Ze riep haar vriendin van een afstandje toe. 'Kom je ook zwemmen? Het water is heerlijk. Je voelt je als herboren.'

'Eventjes maar,' zei ik, mijn blik op de twee mannen. 'Totdat Jack Charles de kop in slaat voor wat hij hem gaat vertellen.' Niet langer dan een seconde glimlachte ik zwakjes naar Evette, waarna ik weer naar de twee mannen keek. Charles was aan het woord. Jack leek geen emotie te vertonen. De spanning was te veel en ik besloot mijn hoofd af te wenden. De misselijkheid borrelde alweer op als ik naar de twee keek. 'Ja... het is heerlijk,' mompelde ik als antwoord op haar eerdere opmerking.

Charles' eerste woorden waren onverwacht - waarom wilden ze zomaar ineens weg? -, maar die daarna kwamen sloegen pas echt in als een bom. Enkele seconden staarde ik Charles aan, mezelf beheersend hem niet om de keel te schieten. Hij had haar bezwangerd? Ik haalde enkele keren diep adem. Mijn borstkas bewoog zichtbaar op en neer. Toen antwoordde ik. Heel langzaam. 'Is ze er blij mee? Wil ze het hebben? Of moeten we wat voor haar regelen?' Mijn handen waren gebald tot vuisten, maar ik wist mezelf rustig te houden. Dat moest voor Ann. Zwangere Ann verdomme. Ik liet mijn blik kort over het waren gaan. Ze had haar rug naar ons toegekeerd. Toen keek ik weer me een strakke blik naar Charles, wachtend op zijn antwoord.

Jack zat hem aan te kijken met een uitdrukking op zijn gezicht die van alles kon betekenen. Charles haalde diep adem. 'Geen zorgen, het is gewenst.' Hij permitteerde zich een glimlach. 'Ik houd van haar, Jack. Ik zal de rest van mijn leven bij haar blijven en haar beschermen. Ik heb jullie niet geholpen uit de gevangenis te komen om nu in de steek te laten.' Een vurige vastberadenheid bracht een trek om zijn mond heen. Even wierp hij een blik naar Evette en Ann verderop, maar ze waren te ver om hun gesprek te kunnen horen. Gedempt sprak hij toen ook: 'Ik wil zelfs graag met Ann trouwen. Heb ik jouw toestemming, als zij mij tenminste ook wil?'

Evette staarde haar aan. 'Jack Charles voor de kop slaan...?' Ze volgde Ann's blik, die naar Jack en Charles keek, maar ze waren te ver af om hun te kunnen verstaan in het geluid van de golven. Jack zag eruit als een wolf, klaar voor de sprong om zijn tegenstander bij de keel te grijpen. Charles had een vreemde mengeling van rust en agitatie over zich heen. Ze weerstond de verleiding om uit het water te komen maar deed dat niet omdat ze nu naakt was, maar zwom daarentegen dichter naar haar vriendin toe. Iets was hier mis. 'Wat is er gebeurd, Ann?' vroeg ze bezorgd.

Een glimlach verscheen nu om mijn lippen en ik schudde mijn hoofd. 'Er is niets mis. Helemaal niet zelfs. Ik...' Ik keek nu opzij naar Evette, naar mijn vriendin, en sprak verder: 'Ik ben zwanger. Al een klein tijdje.'
Ik permitteerde me nu opzij te kijken naar de twee jonge mannen. Tot mijn verbazing stonden ze nog steeds tegenover elkaar. Jack lag niet bovenop Charles, had niet zijn zwaard getrokken, en had Charles niet vastgepakt. Een diepe zucht leek wel uit mijn hele lichaam omhoog te komen. Ik had het waarschijnlijk ook alleen maar erger gemaakt in mijn hoofd waardoor ik het steeds verder uitstelde, maar deze reactie had ik niet durven dromen.

Langzaam bewoog ik mijn hoofd op en neer alsof ik begreep wat hij zei maar er over na moest denken. 'Oké...' mompelde ik als antwoord op het eerste feit. Tegelijk met hem liet ik mijn blik over het water gaan, bekeek ik de dames die ook leken te fluisteren.
Bijna verbaasd trok ik mijn brede wenkbrauwen op. Hij wilde met haar trouwen en vroeg mij om toestemming. Een lichte grijns kwam nu over mijn lippen en ik knikte nu vastbesloten. 'Prima.' Met een klap gooide ik mijn hand op zijn schouder. 'Ik heb me in het begin in je vergist. Je zorgt goed voor haar.' Mijn grijns verdween en ik keek hem nu streng aan. 'Maar als je haar ooit pijn doet...'