A pirate's life for me

Commandant Pruik maakte even een hoofdknikje waarop de bewaker naast Ann haar een slag in het gezicht gaf. Charles uitte een kreet en wilde naar voren stormen, maar de bewakers naast hem hielden hem in bedwang. 'Klootzakken!' vloekte hij kwaad, tot een paar welgemikte vuistslagen tegen zijn rug aan hem weer tegen de muur aan lieten hangen, snakkend naar adem. Zijn blik bleef echter strak op Ann gericht, smekend.
'Je kan maar beter antwoord geven, missy,' sprak Commandant Pruik nu eigenaardig toonloos. 'Mijn geduld zal spoedig opraken. Nogmaals: wie is deze man en hoe is hij op de Black Pearl gekomen?'

Nu gaf Lodewijk Jack een vuistslag in de maagsteek en daarna opnieuw tegen de gewonde schouder aan. Hij veegde het bloed, wat aan zijn hand nu kleefde, aan een zakdoekje af, terwijl hij naar de ander neerbuigend glimlachte. 'Ach, het is zo spijtig dat je binnenkort verrot zult zijn,' sprak hij smalend. Hij maakte een gebaar, doelloos flapperend met de kanten mouwen van zijn jas. 'Wat jammer is het voor je dat Evette mijn verloofde is. Ik zal degene zijn die haar 'mijn echtegenote' zou kunnen noemen. Ik ben degene die met haar naar bed gaat en haar lichaam zal beheersen. Ik ben degene die de vader zal worden van haar kinderen. Ik ben degene met wie ze oud zal worden terwijl jij dan hangt te rotten, vastgebonden aan de hoogste toren van Kingston.'
Hij ging nu achter het zorgvuldig uitgesneden mahoniehouten bureau zitten en wenkte één van de wachters die achter hem stond, die snel de deur opendeed. Het duurde niet lang voordat er een nieuw persoon ten tonele verscheen. 'Ach, Evette, mijn duifje, daar ben je dan eindelijk,' sprak hij zalvend. 'Je ziet er weer beter uit. Ik dacht dat je misschien nog wel afscheid wilde nemen van je piraat voordat hij weer in de kerkers verdwijnt en daarna opgehangen zal worden.'

Terwijl ze door de gangen liep ruisten haar lange rokken sierlijk over de pijnhouten vloer. De hooggehakte schoentjes (die krengen deden genadeloos zeer, ze was het niet meer gewend) maakten klik-klak geluiden en haar ademhaling ging hortend: het korset voelde als een harnas. Maar dat waren allemaal oppervlakkige ongemakken die niets waren in vergelijking wat ze in haar binnenste voelde. Ze had het gevoel dat ze van een afstandje keek; alsof er een vreemde huisde in haar lichaam. Was ze vanmorgen vroeg nog op de Black Pearl? God, wat was er veel gebeurd in een dag tijd...
Haar kamermeisje leidde haar naar een bepaalde kamer toe. Toen de deur openzwaaide had ze niet verwacht Lodewijk te treffen. Hij zat achter het bureau en keek haar zelfgenoegend aan. Ze had geen zin in zijn gezelschap en ze wilde zich omdraaien, toen ze Jack zag staan. 'Jack!' De naam was van haar lippen af voordat ze er erg in had. Ze bleef nu vertwijfeld staan. Het moest een valstrik zijn: dat kon niet anders, dacht ze, maar gooide toen alles aan de kant en rende op hem toe. Hij zag er slecht uit en aan zijn houding kon ze zien dat hij geslagen moest zijn. De bloedvlek in zijn schouder was afschuwelijk om aan te zien. Ze sloeg haar armen om hem heen alsof ze hem nooit meer los wilde laten.

(Griebels, ik heb de perfecte Charles gevonden! ._. Derek Jaeschke. Griebeltjegriebeltje.) En jij mag Lodewijk trouwens nu weer spelen hoor, ik weet even geen martelmethodes meer.

De wereld draaide voor mijn ogen toen hij me in mijn gezicht sloeg en het duurde enkele seconden voordat ik weer goed kon zien. Ik was in twee strijd.. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze Charles pijn deden en hoe hij me smekend aankeek. Maar ik wist niet wat ik hen moest zeggen of dat ik uberhaupt iets moest zeggen.
Langzaam ging mijn mond open, ik dacht na over de woorden om te zeggen, toen een vreselijke misselijkheid me overviel. Voordat ik het wist boog mijn lichaam voorover, weg van Charles en gaf ik over. Mijn hele lichaam deed pijn terwijl het goedje uit mijn lichaam kwam. Mijn middenrif schokte en half geschrokken bleef ik voorover hangen.

Mijn hele lichaam deed pijn, maar vooral mijn romp schreeuwde het uit. Ik zag Evette binnenlopen en zei expres niets, maar ze had me gezien en kwam naar me toe gerend. Haar armen om mijn lichaam bevorderden de pijn niet echt, maar het was het meer dan waard. Ik legde mijn hoofd op haar hoofd – mijn handen waren immers vastgebonden achter mijn rug, dus haar terug knuffelen was lastig. Met een lichte grijns op mijn gezicht keek ik omhoog naar Lodewijk die duidelijk niet blij was met de vertoning. ‘Dat mag dan wel zo zijn, maar ze zal nooit van je houden.’ Lodewijk stond, zo niet sprong, op en beende naar ons twee toe. Het was duidelijk dat hij de mindere was van ons twee, maar hij zou dat nooit toegeven. Hij wilde winnen, maar dan kende hij mij nog niet. Lodewijk greep Evette bij haar pols en trok haar ruw naar zich toe. ‘Je mag mij nu knuffelen,’ klonken zijn woorden, waarop hij zo zijn best deed ze er elegant uit te persen, maar waar hij zo miserabel in faalde. Zijn arm klemde hij om Evette heen zodat ze niet veel andere kanten meer op kon. ‘Neem hem mee naar de kerkers.’ De twee bewakers die ook in de kamer waren en het geheel in stilte hadden gade geslagen, kwamen nu in beweging en trokken me mee. Beide klemden een arm tussen die van mij door en trokken me mee, mijn rug eerst en mijn hoofd nog steeds op Evette gericht. Ik trok een glimlach terwijl ik nog naar haar riep: ‘Onkruid vergaat niet.’ Toen sloot de deur achter ons en werd ik naar de kerkers gebracht.

'Je hoeft die trucjes niet te proberen hier, hoer,' sprak hij haar spottend toe. 'We blijven hier net zo lang tot jij eindelijk antwoorden heeft.'
Bij die woorden vloekte Charles wild. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. 'Laffe rotzakken!' Hij worstelde zich los uit de greep van zijn bewakers en wilde naar Ann toestappen, tot een andere bewaker hem van achteren weer vastgreep en op zijn gewonde rug begon te beuken. Kreunend klemde hij de kaken op elkaar, maar keek met een woedende blik naar Commandant Pruik, die hen echter geringschattend aan bleef kijken, zonder ook maar een centimeter te hebben bewogen. 'Breng hem weer terug naar de cel,' sprak hij kalm. 'Dan zetten we de ondervraging zonder hem voort.'
En zo kwam het dat de woest tegenstribbelende Charles uiteindelijk weer naar de cel werd gesleept. Terwijl hij voortgeduwd werd kwam hij Jack tegen, die in tegenovergestelde richting werd getrokken. Hij zag er brak uit. 'Bemanning is in orde. Ann wordt ondervraagd. Verder niets nieuws,' siste hij kort in het voorbijgaan, totdat hij weer vooruit werd geduwd, de hoek om, en uiteindelijk de cel in werd geduwd, waar hij niets anders kon doen dan gefrustreerd ijsberen.

Evette staarde hem na. Was dit de laatste keer dat ze hem zou zien? Ze weigerde het te geloven. Lodewijk was een vettige bonk vlees en na uit zijn armen te zijn geworsteld viel ze voor hem op de knieën. 'Lodewijk,' begon ze met onvaste stem. 'Ik beloof en trouwe en rechtvaardige echtgenote voor je te zijn. Nee, ik beloof het niet, ik zweer het zelfs! Maar alsjeblieft, alsjeblieft de piraten geen kwaad. Niemand heeft iets te maken met hoe ik in mijn hart voel. Alleen ik zelf en niemand anders zou daarvoor gestraft moeten worden.' Ze haalde sidderend adem. 'Vooral Jack niet.'

Een spottend lachje was wat volgde van Lodewijk. ‘Vooral Jack niet? Kijk toch eens wat je hij met je heeft gedaan. Je bent vergeten wie je bent. En ik zal je niet straffen, maar je vader heeft iemand ingehuurd om weer een dame te worden. Kijk toch eens naar jezelf. Een dame hoort niet op de grond, spreekt haar aanstaande niet tegen en doet wat haar gezegd wordt.’ Lodewijk pakte Evette bij haar bovenarm en trok haar misschien net iets te ruw overeind. ‘Ik hoop dat je snel leert, want je leraar houdt volgens mij niet van fouten.’ Hij trok haar dicht naar me toe zodat zijn adem op haar gezicht geblazen werd. ‘Evette, ik maak nooit fouten dus zorg ervoor dat het geen fout was om jouw als mijn vrouw te kiezen. Hoor je me duifje?’ Lodewijk liet haar weer los en ging rustig achter zijn bureau zitten alsof er niets was gebeurd. ‘Je wordt verwacht in de balzaal dacht ik. Dan kun je meteen aan je lessen beginnen. Stop nu met huilen, honnepon.’

Charles werd net langsgebracht in de kelders en hij beet me iets toe. Ik knikte alleen maar op zijn woorden. Dat was ik bijna vergeten. Naast dat Evette pijn had, en mijn bemanning een oneerbiedige dood boven het hoofd stond te wachten, had ik mijn taak om Ann veilig te houden verzaakt. De bewakers gooiden me in een cel, een eind van mijn bemanning om me daar achter te laten. Eindelijk alleen. Nadat ik zeker wist dat iedereen weg was, kroop ik in de hoek en legde ik mijn hoofd in mijn handen. Wat had ik gedaan…

Commandant Pruik stond nu op, liep om het bureau heen en tilde mijn kin op met zijn duim en wijsvinger. ‘Als je niet wilt praten hebben we andere manieren om informatie uit je te krijgen.’ Zijn stem klonk rustig en dreigend en beloofde niet veel goeds. Ik keek hem strak in de ogen, proberende sterk over te komen. Hij hurkte bij me neer en legde zijn hand op mijn been neer. Een rilling kroop door mijn hele lichaam en snel wendde ik mijn blik af. ‘Ik denk dat we elkaar wel begrijpen.’ Zijn hand gleed iets verder naar boven voordat hij weer opstond en bekeek. Hij had gewonnen en ik kon niets anders dan knikken. Net als Charles gaf ik hem antwoord op zijn vragen. Mijn antwoorden waren zo kort als ik kon en bevatte geen enkel detail. Ik wilde hier weg en weer veilig bij Charles in de armen liggen. Mijn hoofd voelde alsof het ging ontploffen en ik was nog steeds misselijk.

Evette huiverde toen ze zijn ranzige adem over haar gezicht voelde strijken. Ze zweeg. Ze kreeg er geen woord meer uit. Zonder hem een blik waardig te keuren liep ze met ruisende rokken de gang weer op, waar nog altijd haar kamermeisje op haar wachtte. Evette moest drie keer slikken voordat ze haar stem vertrouwde. 'Breng me naar mijn kamer, Trudy.' Het meisje haastte zich voor haar uit en wees haar de weg.
Evette sloot de deur achter zich. De kamer was ruim en goed gemeubileerd. Maar ze had nergens ook voor. Gefrustreerd ijsbeerde ze rond, vechtend tegen de paniek. Zolang Jack, Ann, Charles en de bemanning nog niet opgehangen was, konden die lessen die haar vader voor haar had geregeld in de stront zakken. In tussentijd moet ze iets verzinnen waardoor alles verijdeld kon worden. Dat móest gewoon! De gedachte dat over korte tijd iedereen van wie ze hield gewoon dood zou kunnen zijn, bezorgde haar een koud hart en maakte haar benen slap.
Maar hoe ze ook dacht, ze wist dat ze niks zou kunnen uithalen. De tralies van haar kooitje waren weer gesloten.

Het scheen hem jaren te hebben geduurd voordat er eindelijk weer voetstappen klonken en Ann om de hoek kwam. Charles haastte zich naar de deur: sleutels rinkelden, grendels werden weggeschoven, de deur zwaaide open en Ann werd naar binnen geduwd, recht in Charles armen. De deur ging weer dicht en de bewakers vertrokken. Charles hield haar stevig in de armen, maar nam toen haar gezichtje tussen zijn handen en keek haar indringend aan. 'Hebben ze je iets aangedaan?' was zijn stem, die klonk als krakend ijs.

Het was eenzaam en de stilte deed me geen goed. Ik dacht na, veel te veel na over alles en iedereen. We zouden allemaal sterven, het was wachten op het einde. Ik zou willen dat ik bij mijn bemanning was, ze moed in kon praten, maar ze waren ergens anders opgesloten. Hopelijk zouden ze met rust worden gelaten.
Lodewijk was blijkbaar een ventje met meer woede in zich dan ik me had voor kunnen stellen toen ik hem voor het eerst zag. Hij was elke dag langs gekomen om me in elkaar te slaan of te laten slaan. Maar ik gaf geen kik, nooit. Pas als ik zeker wist dat hij weg was kwamen met echte gevoelens tevoorschijn en stompte ik mijn handen tegen de muur om de pijn weg te trekken uit mijn lichaam en alleen mijn handen te voelen. Ik dacht aan Evette, veel te veel dan gezond was. Als wij allemaal dood waren, zou zij door moeten leven. Ze was weer opgesloten omdat ik geen betere strijd had kunnen voeren. Ik hoopte en bad dat ze mocht ontsnappen aan dit hol. Dat ze dat misschien al gedaan had, maar ze zou waarschijnlijk niet vertrekken voordat ik dood was. Als ze wist te vertrekken.
Momenteel zat ik weer tegen de muur aan. De wond was, natuurlijk, gaan ontsteken en de kogel brandde binnenin mijn borst. Ik staarde in de duisternis en liet een zucht horen.

Ann lag in Charles' armen. Mijn hoofd deed nog zoveel pijn, maar ik had het gevoel dat de duisternis me goed deed. Gek genoeg. We werden met rust gelaten waardoor CHarles en ik beide wat tijd hadden om bij te komen. Nog steeds was ik erg misselijk en bij elke beweging die ik maakte dacht ik over te moeten geven. Gelukkig hield ik het binnen. Het stonk hier al erg genoeg...

Ze zaten nu precies een week in de cel. Elke nacht had Charles trouw een streepje op de muur gekrast met zijn nagel. Het was nacht en hij lag met zijn rug tegen de koude stenen wand aan. In zijn armen had hij Ann. Ze lagen nog altijd in dezelfde cel, met dezelfde bewakers die het eten kwamen brengen en langs de tralies liepen, dezelfde bemanning, hoewel er één was overleden en weggehaald was aan zijn verwondingen die hij tijdens het gevecht had opgelopen. Gelukkig was het ruim in de cel en hadden ze genoeg leefruimte. Maar nog altijd waren er dezelfde ontberingen en wanhoop.
Charles begreep dat het niet zou lukken om de cel levend uit te komen. De muren waren te dik en goed gebouwd: de celdeuren gingen nooit lang genoeg open op de bewakers te overmeesteren, zelfs al hadden ze wapens gehad. Ze wachtten en hoopten.
Hij maakte zich meer zorgen over Ann dan hij aanvankelijk liet merken. Ze was ernstig verzwakt, had constant hoofdpijn en at amper. Ze werd een schim van de vrolijke, levenslustige pirate die hij had gekend. Zacht streek hij over haar haren heen. 'Slaap je?' fluisterde hij, haast onhoorbaar.

Zacht trippelden de sierlijke schoentjes die ze zo vervloekte over de stenen heen, door de donkere gangen. Naast haar liep een bewaker met een toorts in de hand, die steeds steels naar achteren keek. 'Hier is het,' zei hij uiteindelijk fluisterend. 'Ik zal kuchen als er onraad heerst.'
Evette bedankte de man zacht, die ze met flink wat geld had weten om te kopen om haar in de gevangenis te laten, en sloeg de donkere mantel weg die ze tot ver over haar hoofd had getrokken. Het had haar aanvankelijk moeite gekost om weg te kunnen komen. Lodewijk, haar strenge lerares of haar vader lieten haar geen moment uit het zicht. Maar vanavond had haar verloofde tijdens een diner veel meer drank op had dan goed voor hem was, en had Evette onhoorbaar de kamer uit kunnen glippen terwijl Lodewijk snurkte als een eland.
'Jack?' fluisterde ze, terwijl ze haar handen om de tralies klemde en door de cel naar binnen keek. Er brandde een toorts in de gang, die de cel verlichtte, maar niet helemaal tot in de achtermuur. Ze was blij dat haar gezicht weinig meer dan een silhouet moest zijn, want ze wist dat ze een vreselijke verschijning maakte met haar nog altijd gehechte wang en de vele blauwe plekken. Toen haar ogen zich wendden aan de duisternis, zag ze iemand aan de andere kant tegen de muur zitten. Sliep hij soms? Of was hij... Opnieuw fluisterde ze, iets harder nu: 'Jack!'

Ik had haar de eerste keer al gehoord maar dacht dat ik het gedroomd moest hebben. Ze kon niet nu ineens hier zijn. Toen ik haar stem echter een tweede keer hoorde wist ik dat het echt was. Ik draaide mijn hoofd en zag hoe de engel voor mijn tralies stond. Hoe ze dat ook had gedaan. Ik kwam meteen overeind, zo goed en wel als dat ging, en liep naar haar toe. Mijn linkerarm hield ik tegen mijn borst aan zodat mijn schouder het minste zeer deed, maar mijn rechterarm stak ik naar haar uit. 'Hee,' fluisterde ik toen ik bij haar was.
Ik pakte haar hand vast door de tralies heen en trok die zacht naar binnen. Ik kuste haar hand voordat ik wer naar haar op keek. Het was donker, maar ik kon de lijnen van haar gezicht zien. Ze droeg een verband op de zijkant van haar gezicht. Het enige wat nog herinnerde aan het gevecht op het schip een aantal dagen geleden.
'Wat doe je hier Evette? Ik wil je niet graag in de problemen zien,' zei ik haar zacht. Haar hand had ik nog steeds vast en was ik niet van plan los te laten.

'Nee,' fluisterde ik terug op de vraag van Charles. Ik bewoog een beetje zodat mijng ezicht dichter bij dat van hem kwam te liggen. 'Maar ik ben zo misselijk Charles... Het gaat maar niet over.' Mijn stem klonk zacht, heel zacht zodat het niet teveel pijn deed in mijn hoofd. Ik hoopte dat hij me hoorde want ik wilde het liefst zo weinig mogelijk zelf praten.
Om ons heen lag de andere bemanning. Nu sliepen ze, maar op andere momenten maakten we net zo weinig geluid. Iedereen wist dat we gewoon wachtten op de dood. De dagen duurden eindeloos en stiekem hoopte ik dat het snel voorbij zou zijn. Het wachten was nog erger dan de dood zelf.

Haar ogen prikten van de onvergoten tranen. 'O, Jack,' fluisterde ze zacht. Hij zag er slecht uit. Ze wist dat Lodewijk vaak langskwam om hem de hele cel door te schoppen. Ze keek hem aan: zijn ogen waren gezwollen in het bleke, vermoeide gezicht. Hij leek op een ziekelijke oudere broer van de sterke jonge man die ze had gekend. Maar ondanks alles was de greep van zijn hand krachtig als vanouds.
Ze gaf een zacht kneepje in zijn hand en moest ondanks alles glimlachen om zijn woorden, al was het een hele, hele zure glimlach. 'Problemen hebben we allemaal al.' Het lachje verdween van haar lippen. 'Het spijt me zo dat je nu hier moet zitten,' vervolgde ze zacht, vol schuldgevoelens. 'Ik moest je zien.'
Vanonder haar mantel haalde ze een pakje tevoorschijn, omwikkeld met een van haar sjaals. Ze schoof het door de tralies door. 'Wat spullen voor je wond... Een mes en wat voedsel. Meer kon ik niet meesmokkelen.' Ze greep zijn hand weer. Ze wilde weer terug zijn op de Pearl, waar hij heer en meester was. Ze wilde weer bij het roer staan in zijn bescherming, naakt naast hem op het strand liggen in de warme avondzon, bij hem zijn. Ze wilde weer op het water zijn. Weg van alles. Ze hervond haar stem na diep ademhalen. 'Heb je het vonnis gehoord?' fluisterde ze wanhopig. 'Jullie zijn uiteraard schuldig bevonden. Het zal niet lang meer duren voordat jullie worden weggehaald... weggehaald voor...' Ze beet op de lip en fluisterde snel door. 'Maar Charles Turnley wordt vrijgelaten. Omdat hij van oorsprong Engelsman was. Hij staat aan onze kant. Er moet een manier zijn waarop we jullie vrij kunnen krijgen.' Opeens brak haar stem. Ze legde haar hoofd tegen de tralies aan, zodat hij niet kon zien dat ze huilde. Verwoed veegde ze de tranen van haar wangen af en keek naar haar op. 'Ik houd van je, Jack, als je dat maar niet vergeet.'

Charles streek zacht over haar wang heen en hield haar dicht tegen zich aan. Bezorgd waren zijn wenkbrauwen gefronst. Stel dat Ann echt doodziek was en iets onder de leden had wat ze niet wisten? Hij drukte een kus op haar slaap. Hij moest er niet aan denken om haar te verliezen. Als het toch zo ver kwam, zoals het er wel naar uitzag... Dan samen.
Okeee inspiratie

Het vonnis verbaasde me helemaal niet, maar dat Charles vrij kwam kwam als een schok. Toen verscheen echter een glimlachje om mijn lippen. Misschien was het goed en kon hij inderdaad wat voor ons betekenen. Ik legde haar hand op mijn hart neer en drukte toen mijn voorhoofd tegen haar hoofd aan. We raakten elkaar net zo tussen de tralies door. Ik legde mijn nu vrije hand, door de tralies heen, op haar achterhoofd en hield haar zo dicht bij me. Voor zover dat ging.
'Evette, wil je me alsjeblieft wat beloven?' vroeg ik nadat we even zo hadden gestaan. 'Willen jij en Charles vluchten? Als wij dood zijn, wil je dan zorgen dat je in veiligheid komt? Dat is het enige wat ik nog kan doen. Ik kan niet sterven wetende dat jij een vreselijk leven tegemoet gaat. Mijn hand gleed van haar achterhoofd naar haar kin toe die ik voorzichtig optilde. Ik streek met mijn duim haar tranen weg. Ze was gebroken en ik zou willen dat ik haar langer vast kon houden, haar kon knuffelen en kon vertellen dat alles op één of andere magische manier goed zou komen. Beter nog, dat dit allemaal een nachtmerrie was en dat het tijd was om wakker te worden.
Langzaam trok ik terug en pakte ik het pakketje aan. 'Je moet maar terug gaan voordat ze je missen. Maar beloof het me Evette.' Ik keek haar strak aan, maar mijn gezicht was veel minder streng dan normaal. De strakke vormen waren weg door de vermoeidheid en pijn. 'Beloof.'

Iets onder de leden. Lol Ja, ja dat heeft ze zeker.

Ik sloot mijn ogen weer en luisterde naar Charles' hart gecombineerd met zijn ademhalen. Hoelang zou het nog kloppen? Hoe lang mocht ik er nog naar luisteren? Mijn hand gleed naar mijn buik toe om daar te blijven liggen.

YOOOO. Mocht je wakker zijn (ghehe) dan kun je wel spoelen denk ik. Dat Charles is opgehaald en... Dat ze hun plan al uitvoeren of zo? Want volgens mij zit daar niet meer heel veel spanning voor. Maar dat vereist wel veeeeel inspiratie. xd

Nouu, nog even alles rekken hoor, we moeten immers Middle Ages inhalen qua pagina's.

Ze stak haar hand uit en legde die op zijn wang neer, gaf hem toen een korte kus door de tralies heen. Een glimlachje tekende zich af op haar gezicht. 'Ik beloof het. Ik zal met Charles vluchten,' zei ze zachtjes. 'Maar jij, Ann en de bemanning gaat mee.'
Ze hief haar hoofd met een ruk op toen de bewaker vanuit de gang kuchte. Opnieuw drukte ze haar lippen tegen die van hem aan, voordat ze zich terugtrok. 'Houd moed, Jack. Ik zal mijn hart voor je achterlaten,' zei ze gehaast, waarna ze de kap van haar mantel over haar haren trok en met een laatste blik de gang snel afliep.
Het duurde enige tijd voor de de juiste gang had waar de bemanning gevangen genomen zat. Alle gangen leken immers op elkaar, met het koude, vochtige steen vol mos. Maar de cel waarin de bemanning opgesloten zat, was ruimer, en bestond uit twee aaneengevormde ruimtes. Er bewoog niemand: iedereen leek te slapen. 'Ann,' siste ze zachtjes, want ze had haar vriendin het snelste ontdekt, liggend bij, nu ze aandachtiger keek, Charles Turnley. Ze lagen vlakbij de tralies. Charles was het eerste opgestaan en vol verbazing zat hij haar aan te staren.
Evette propte een ander pakketje door de tralies heen. 'Voedsel en een mes uit de keuken,' fluisterde ze gehaast. Meer kon ik niet meekrijgen. Toen Charles het pakketje aannam en zijn mond wilde openen om te antwoorden, viel ze hem snel in de rede. 'Ik moet maken dat ik hier weg kom, ze hebben me gezien. Maar je zult morgen vrijgelaten worden Charles. De raad heeft je onschuldig verklaard op grond van je afkomst... Ze hebben alle Engelsen hard nodig. Ik zal een kamer voor je vrijmaken hierboven. Van daaruit zullen we een plan moeten bedenken om de rest eruit te krijgen.'
Charles tuurde haar knipperend aan, maar zei toen zacht: 'Hoe is Jack?'
Een korte twijfeling. 'Hij leeft nog.' Toen: 'Houd moed.' Met die woorden liep ze snel de gangen terug, op weg naar boven.

Charles knielde weer bij Ann neer. De wetenschap dat hij morgen vrijgelaten zou worden, maakte hem meer in verwarring dan hij had willen toegeven. Hij was een kapitein geweest: hoogstwaarschijnlijk dat ze hem weer zouden inzetten. Prima, dacht hij, maar niet voordat hij Ann en de anderen had weten te bevrijden met Evette en daarna met zijn allen een schip hadden gekaapt en 371 kilometer verder zouden zitten...
Hij streek zacht door Ann's haren heen. 'We gaan een manier vinden om je hieruit te krijgen,' fluisterde hij zacht en drukte opeens opgewekt een kus op haar voorhoofd. 'Dat zweer ik Ann, jij zult dit overleven.'

Ik keek haar na totdat ze helemaal uit mijn zicht verdwenen was en zakte toen neer in de hoek van de cel. Ik bekeek het pakketje en pakte het mes. Misschien kon ik bij de kogel.

Ik had het geheel gade geslagen vanaf de grond, maar voelde me te slecht om op te staan en me bij Charles te mengen. Wel glimlachte ik naar mijn vriendin die ons zo moedig op kwam zoeken. Charles zou vrij gelaten worden, dat was geweldig nieuws. Ik pakte zijn handen vast toen hij weer bij me hurkte en kneep er zachtjes in. 'Dat hoop ik Charles, dat hoop ik echt,' fluisterde ik. 'Maar vermoord jezelf niet in een poging mij te redden alsjeblieft...' Ik keek hem in de ogen met een smekende blik. 'Je kunt blijven leven...' Ik wilde er nog iets aan toe voegen, maar eerlijk gezegd had ik niet zoveel moed als Jack. Ik hoopte, zou hem zelfs willen smeken dat hij me hieruit zou kunnen redden. Ik probeerde me groot te houden, maar ik wilde hier weg. Ik sloeg mijn ogen neer en probeerde te glimlachen.

Bij een hangpartij kwam het publiek regelmatig in zulke grote aantallen dat het grote plein gevuld was, omdat er meestal buiten het ophangen toespraken en geselingen gebeurden. Maar nu was het zo dat tot aan de rand van de stad toeschouwers waren gekomen. Het gebeurde immers niet dagelijks dag Mad Jack en zijn bemanning werd opgehangen...
Het was vroeg in de ochtend. Door de gangen liep een groepje bewakers. In hun midden werd Jack meegesleurd, die ze als eerste uit de cel hadden gehaald. Achter hen schreed een in het zwart geklede geestelijke, de handen plechtig gevouwen, om straks de piraten hun laatste woorden te geven. Het groepje bewakers stopte: een liep naar voren en opende de deur van de cellen met veel gerammel en het verschuiven van grendels. 'Aantreden,' klonk de stem bevelend. De bemanning werd opnieuw getekend en geboeid. Een van de bewakers greep Ann ruw bij de polsen en bond die vast met touw. Heel even zorgde hij ervoor dat het licht op zijn gezicht viel. Waarschuwend kneep hij de lippen op elkaar toen hij de jonge vrouw recht in het gezicht keek, voordat hij haar met gespeelde hardheid richting de deur duwde, waar de bemanning in een lange rij geduwd werd. Uiteraard was de ene 'bewaker' Charles.
Met behulp van Evette had hij het voor elkaar gekregen een plan uit te dokteren, wat echter niet helemaal waterdicht was, maar naar wat hij hoopte voldoende om zo'n chaos te kunnen creëren dat iedereen kon ontsnappen... Hij zorgde er nu voor dat hij straks naast Ann bleef, haar af en toe meesleurend net zoals de andere bewakers bij de overige bemanning deed.

Evette stond al buiten, uiteraard vlakbij het schavot waar de gevangenen gemarteld en opgehangen zouden worden. Ze had de ereplek met naast haar Lodewijk en nog enkele leden van de aristocratie van Kingston. Haar jurk was van amberkleurige zijde met damast, compleet met volgens de laatste mode nieuwe hoed, uiteraard bijpassend in de outfit die Lodewijk droeg. Geagiteerd wapperde ze met haar waaier en wierp een blik over de menigte, die zich al had verzameld. Wat een idiootheid, dacht ze bij zichzelf. Vrouwen, mannen, kinderen: iedereen kwam kijken naar de ongelukkige gevangenen, die gemarteld zouden worden, opgehangen, gevierendeeld, opengesneden en hun ingewanden verwijderd werden, om daarna tentoongesteld te worden ergens door de stad heen... Kleine kinderen werden op de schouders van hun vaders gehesen zodat ze goed konden leren niet met het "goede, brave volk" te spotten.
Nu ging het echt gebeuren, dacht Evette, eigenaardig kalm. Er voer een tinteling door haar heen toen ze de bewakers zag verschijnen, met tussen hen in de geboeide piraten. Als eerste werd Jack op het schavot gesleept. Daarachter zag ze Ann - en haar hart maakte een sprongetje van opluchting - Charles, uitgedost als één van de bewakers. Deel één van de escapade was geslaagd. Nu de rest nog... Het plan was echter vrij simpel, gezien Jack de eerste zou zijn die opgehangen zou worden. Charles zou, voordat dat kon gebeuren, de bemanning bevrijden, hen voorzien van wapens zodat ze vechtend een uitweg konden vinden richting de haven.
Wat Evette niet aan Charles had verteld, was dat ze nog van plan was om Lodewijk te vermoorden. Maar dat was haar latere zorg: eerst moesten de piraten gered worden.
Ze bleef dus staan waar ze was, en keek bleek naar het schavot. Ze had het gevoel er zelf tussen te staan, alsof de ketenen aan haar handen gevonden waren, op weg naar de dood.

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik Charles in de ogen keek. Ik had hem een paar dagen niet gezien en had het gevoel hem zoveel te vertellen te hebben. Zelfs al had ik al die dagen in een cel gezeten, afgesloten van de buitenwereld. Mijn hoofdpijn was verminderd en de misselijkheid was ook veel minder geworden, al was die nog sterk aanwezig elke ochtend als ik wakker werd. Wat het plan was wist ik niet, maar ik zou nu doen wat Charles me gebood.
Toen we buiten kwamen, knipperde ik hevig tegen het licht die de hoofdpijn binnen enkele seconden weer terug had gebracht. De wereld was zo licht en ik voelde hoe de zon fel scheen op mijn blote huid. Het was nog lastig om bij het Schavot te komen. Het hele stadje was volgestroomd met mensen die allemaal een glimp van ons op wilde vangen. Was het niet hoe we vermoord werden, dan maar hoe we onze dood tegemoet liepen. Ik hield mijn blik naar beneden gericht om het licht te ontwijken, totdat Charles me iets in mijn handen drukte. ik tilde mijn hoofd op, maar kon me net bedwingen niet om te kijken. De touwen die hij zogenaamd om mijn polsen had geknoopt vielen los zodra hij mijn polsen lot liet. Ik voelde hoe mijn hartslag steeg. Aanvallen wat dus het plan. Timing zou het belangrijkste zijn. Ik keek omhoog naar Jack. Hij had zijn eeuwigdurende sterke, rebelse houding maar iedereen die hem kende kon zien hoe hij er echt aan toe was.

Ik stond bovenop het schavot, mijn handen samengebonden. Ik bekeek het stadsplein met een spottende blik. Al die mensen die kwamen voor mijn dood en dan noemde ze ons piraten luguber. Ik legde mijn hoofd naar links en vervolgens naar rechts om uitgebreid mijn nek te knakken. Niemand zou me bang zien, en vooral niet dit zooitje ‘beschaafde’ mensen die me mijn laatste adem kwamen zien uitblazen.
Ik keek opzij naar Evette en knipoogde haar toe. Ze was in een korte tijd heel belangrijk voor me geworden. Het redden mocht dan niet gelukt zijn, maar dat was oké. Ik keek nu opzij naar mijn bemanning en voelde een steek in mijn hart. Hun dood deed me nog het meeste pijn. Ik nam zoveel mensen mee in mijn val.

Evette keek Jack strak aan. De beweging die ze had gemaakt met haar waaier bleef halverwege stokken. Zijn handen waren op zijn rug gebonden. Ze zag dat hij er slecht uitzag en bleek, maar dat laatste kwam wellicht eerder door de wond en zijn verblijf in de kerker dan dat hij bang voor de toekomst was. Integendeel: hij oogde rebels als altijd. Ze beantwoordde zijn knipoog met een verdrietige blik. Ze kon niets anders. Jack wist niet wat er komen ging. Zij wel. En als hun plan mislukte, zou ze zichzelf spontaan ook neersteken, dat wist ze zeker.
De menigte schreeuwden gemengde boodschappen, maar verstomde toen de rechter, enkele hoge soldaten en een lid van de aristocratie die Evette niet kende het schavot betraden. Iedereen werd geïnstalleerd, en de rechter verhief zijn stem. 'Op zeventien augustus werd Jack Achternaamloos beter bekend als Mad Jack, gevangenen genomen en zijn schip, de Black Pearl, ter zinken gebracht door de bevelhebber van onze vloot, Lodewijk WederomAchternaamLoos, gevaren op The London. De aanklachten tegen Jack Achternaamloos zijn als volgt: zeeroverij, diefstal, moord, ontvoering, verstoring van de openbare orde, moord jegens ons volk dus onze Koning hemzelve...' Evette liet de lange lijst aanklachten over zich heen gaan. Ze bewoog weer zenuwachtig haar waaier heen en weer, en wisselde haar blik af van Jack naar de gevangenen. Ze hoopte maar dat Charles tweede deel van het plan slaagde...

Terwijl de rechter een waslijst aan aanklachten over Jack en zijn bemanning opsomde, liep Charles de rijen gevangen langs en deed alsof hij enkele boeien inspecteerde, die hij echter onopvallend losmaakte, zonder dat de andere bewakers het zagen, gefixeerd als ze waren op het toneel van Jack en de toespraak van de rechter. Bij elke gevangene drukte hij een dolk, een klein Flintlock of een ander wapen in de handen, dat elke piraat snel maar onopvallend verborg. De meeste hadden hem herkend. Na een lange tijd flitste er een vonk hoop in de ogen. 'Wacht op het teken,' fluisterde hij Ann haast onhoorbaar toe toen hij weer naast haar ging staan en als een stramme bewaker in de houding stond, zijn blik gericht op de rechter, die nog steeds monotoon bezig was met de aanklacht opsommen.

'... en doodslag. Op alle aanklachten is Jack Achternaam en zijn bemanning schuldig bevonden. Vandaag zal het vonnis worden vertrokken door marteling en de galg. Moge dit een les zijn voor eenieder en de zielen van deze moordenaars boeten voor hun daden.'
Er heerste een doodse stilte toen de woorden wegebden. Iedereen keek in zwijgende spanning toe hoe de beul zijn martelwerktuigen klaarlegde en het touw voor de stroppen mat.
Een stilte die werd verstoord door Evette. Het was echter niet de complete afspraak met Charles, want ze zou tumult veroorzaken en de aandacht afleiden, maar bedacht ze grimmig, dit zou ook voldoen. Met alle wraakzucht en agressie die ze kon opbrengen had ze Lodewijk een dolk in de borstkas geduwd.

Een schok ging door de menigte heen en het duurde even voordat ik door had waardoor die werd veroorzaakt. Toen ik opzij keek zag ik Evette staan. Haar hand gleed net van de dolk af die in Lodewijks borstkast prijkte. Mijn ogen werden groter, waarna een grote grijns op mijn gezicht kwam te liggen. Vanaf de andere kant hoorde ik ineens een wild gebulder en kogels. Mijn bemanning was in opstand gekomen en begon zich een weg vrij te vechten. Het plein kwam in beweging. Vrouwen gilden, vaders pakten hun kinderen op en begonnen weg te snellen, terwijl een enkele geïnteresseerde toeschouwer juist bleef staan. Ik rukte mijn handen los – het touw was niet al te strak – en draaide me om naar de beul die ik onderuit wist te slaan. Het voordeel van de verrassing, want hij had toegang tot de verschillende martelwerktuigen. Ik greep een bijl van het rek en liet het een seconde in mijn handen liggen om te voelen hoe het werkte. Toen tilde ik het op met een grijns. Niemand zou me zomaar aanvallen. Met de grote bijl in mijn hand maakte ik mijn weg naar Evette toe. Ik lachte haar toe, pakte haar hand en trok haar achter me aan naar de rest van mijn bemanning. Zaak was dat we dicht bij elkaar zouden blijven wilden we hier weg zien te komen. Ze waren zwaar onderbemand hier – hoe hadden ze ons zo kunnen onderschatten – maar dat zou waarschijnlijk niet heel lang meer duren.

En toen ineens had Evette een dolk in de borst van Lodewijk gestoken die meteen neerzakte, maar niet naar dramatisch naar zijn hart te hebben gegrepen. Ik bewonderde haar, maar was zeker niet jaloers. Iemand vermoorden, en zeker iemand die je kende, was het moeilijkste wat je kon doen. In mijn beste pogingen begon ik mezelf te verdedigen, maar ik probeerde in het midden van de groep te blijven. Ik was zoveel zwakker dan gewoonlijk en merkte dat mijn inschattingsvermogen verminderd was. Die klap op mijn hoofd was aangekomen. Iets te goed aangekomen… Ondertussen hield ik zowel Charles als Evette en Jack in de gaten.
Jack kwam nu bij de groep, maar in plaats van de schreeuwen knikte hij naar Charles. Hij had de regie voor deze missie over gegeven. Ik kon een glimlachje niet onderdrukken al was die voor korte duur, want in de verte kwamen meerdere soldaten aangerend.

Het ging allemaal zo snel dat Charles haast achter de feiten aan moest hollen: het feit dat Evette Lodewijk had neergestoken, was niet volgens plan, maar veel maakte het niet uit. Terwijl hij de bewakers neermaaide samen met de bemanning en ondertussen pal bij Ann bleef, ging zijn blik uit naar Jack. O, gelukkig, daar kwam hij al aan.
'Er ligt een schip klaar in de haven,' brulde Charles snel boven het lawaai uit naar de gevangenen. 'Hij heet de Shark - bruin hout, grijs zeildoek, veertien kanonnen. Het schip moet klaar zijn voor varen.' Ondanks alles grijnsde om de verbouwereerde uitdrukking van sommige piraten. Pure opluchting. Deel twee van de ontsnapping was geslaagd. 'Uitleg komt later... Laten we maken dat we wegkomen. Er staan vijf paarden gereed bij de grote poort even verderop. Die niet rijden kan, ren voor jullie leven!'
Hij pakte Ann's hand en duwde haar zacht voor zich uit, zorgend haar niet uit het oog te verliezen, waarna hij tijdens het rennen als een razende zijn musket herlaadde. Hij rende verder, zich slechts bewust van zijn doel. Het was niet ver naar de haven, maar God mocht weten wat er in tussentijd nog kon gebeuren... Achter hen steeg een hoop herrie op: enkele kogels zoemden langs zijn oren heen als nijdige bijen. Even draaide hij zich om en nam een pas terug om te schieten: hij had een van de Engelse soldaten te grazen voordat hij zich weer omdraaide en verder sprintte. Pal naast hem viel een piraat neer. Hij rende echter verder, Ann in het oog houdend.
De paarden had hij met behulp van Evette's financiën klaargezet. Als een razende greep hij de leidsels uit de hand van het betaalde knechtje, tilde Ann met een grote zwaai voorop het zadel en steeg in een vloeiende beweging achter haar op. Zonder op de andere te wachten - die zouden immers ook wel komen, en zo kon hij de kortste route bepalen - spoorde hij het dier aan met een wilde kreet.
In een woeste galop schoten de gebouwen voorbij. De hoeven ratelden over de stenen. Charles hield de leidsels stevig vast en Ann strak in zijn armen gesloten. Achter de gebouwen doemden al de masten op van de schepen die in de haven lagen, tegen de blauwe lucht aftekenend als winterse bomen. Ze moesten het halen...

Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit van haar leven zo hard had gerend, en als er toentertijd een prijs kon worden uitgereikt voor de vijfhonderd-meter-sprint-met-een-onhandig-grote-jurk-en-op-hakken had Evette die vast in de wacht gesleept. Ze was zich amper van de omgeving bewust. Alleen Jack, die vlak naast haar mee rende. Haar hart juichte van pure opwinding, adrenaline en vrolijkheid die ze tot in haar tenen voelde: het was gelukt! Bij elke stap die ze zette, herhaalde ze het zinnetje. Het is ge-lukt, het is ge-lukt!
Ze hapte echter naar lucht van schrik toen er kogels werden afgevuurd. Ze zoemden langs haar heen en het scheen haar een wonder toe dat ze niet werd geraakt. Snel sprong ze de hoek om, waar de paarden moesten staan. Ze was net op tijd om Charles Ann in het zadel te zien tillen en enkele piraten sprongen ook op de dieren, anderen helpend. Ze hijgde naar adem en greep de leidsels van een van de dieren. 'Klim erop, ik zal achter je zitten,' stootte ze uit naar Jack. Geschreeuw klonk verderop en vanuit de verte zag ze een groep Engelse soldaten aan komen rennen alsof hun leven ervan af hing.

Ik was blij dat we vluchtten in plaats van het gevecht aan te gaan met al die soldaten. Er werd flink achter ons geschoten, maar de meeste kwamen ongedeerd bij de paarden. De meeste anderen werden geraakt op plaatsen waardoor ze nog door konden. De adrenaline hield iedereen verbazingwekkend goed op de been. Zelfs ik, ook al ontplofte mijn hoofd en bonsde de wereld om me heen, had nog een stuk kunnen redden als het om mijn veiligheid ging. De paarden galoppeerden door de straten van het stadje heen totdat we bij de haven aankwamen waar een boot op ons lag te wachten. Ik wist niet hoe Charles en Evette het voor elkaar hadden gekregen, maar daar er was nu geen tijd daarover na te denken.
Charles tilde me van het paard af en een seconde glimlachte ik hem toe. Toen snelde ik naar de boot waar de eerste piraat al op klom. Jacks stem klonk van achter, even sterk als altijd terwijl hij bevelen begon uit te delen. 'Neal achter het roer en begin al te sturen! Maak de zeilen los, haal het anker in! Geen tijd voor een zachte uitvaart. Vrije handen kunnen kogels laden! We gaan uit met een knaller!'
Ik klom nu het schip op en begon de zeilen los te maken samen met iemand anders. Geen tijd om me te bekommeren om mijn pijntjes. We hadden maar beperkt de tijd.

Aangekomen bij het schip, sprong ik van het paard en tilde ik ook Evette eraf. Ik schreeuwde naar de bemanning waarna een geweer/pistool (ik ben zo niet thuis in deze termen) tevoorschijn haalde en richtte naar de mannen in de verte. 'Evette, help aan boord alsjeblieft,' gebood ik haar, zonder om te kijken. Er kwamen nog wat van mijn mannen aangerend en ik was niet van plan hun zomaar op te offeren. Ik kneep één oog dicht om beter te kunnen richten en begon toen in de richting van de soldaten te schieten.

Terwijl ze als wilden op de paarden richting de haven reden, werd er nog geschoten van de achtergebleven soldaten: rechts naast hen werd een paard geraakt, dat woest hinnikte en zijn berijder afwierp. Jack stopte echter nergens voor en leek zich niet te bekommeren over de rondvliegende kogels.
Evette had haar armen om hem heengeslagen en hield zich zo vast, terwijl ze haar ogen dichtkneep. Ook zij besloot zich geen zorgen te maken, tot ze een pijn voelde in haar rug, tussen haar schouderbladen: het was net of iemand haar een duw gaf met zijn hand. Ze snakte naar adem, maar bleef Jack stevig vasthouden.
Bij de haven aangekomen hield Jack het paard in sprong eraf en tilde haar met eendezelfde beweging ook van het paard af. Ze voelde zich vreemd zweverig op haar voeten, alsof ze van een afstand toekeek. Haar rug deed nu zeer, maar Jack's gebiedende stem deed haar de pijn negeren en ze klauterde aan boord. Omdat ze niet thuis was in het bedienen van zeilen, ankers, het schoonvegen van de dekken of andere dingen die nodig waren bij het uitzeilen, pakte ze de musketten aan die de piraten hadden leeggeschoten. Het herladen was een karweitje wat ze van Ann had geleerd. Het viel haar echter zwaar, alsof ze droomde. Haar rug leek van binnenuit te branden en ze haalde hijgend adem, maar ze ging door met herladen, de musketten gevend aan de piraten en de leeggeschotene weer aannemend.

Charles ondertussen was bij de andere mast bezig met de zeilen. Het grootste gedeelte had echter de bemanning weten te doen die hij aan de kroeghavens had weten te vinden: een bont stelletje dat maar al te graag voor een schappelijk soldij onder de legendarische Mad Jack wilde zeilen... Ze hadden hun woord gehouden: het schip was zo goed als klaar om te vertrekken.
Terwijl de grijze zeilen van de Shark naar beneden gleden, sprong Charles uit het wand op het dek. Hij ging bij de reling staan en staarde naar de soldaten, die de hoek om kwamen rennen. Woest geschreeuw steeg op, er werden bevelen gegeven: opnieuw vlogen de kogels rond. Charles drukte zijn musket tegen de schouder en schoot terug. Een van de soldaten viel achterover als een kleiduif.
Het schip trilde: het anker werd koortsachtig ingehaald: ze waren klaar om te vertrekken. Charles keek even grimmig naar Jack. Nu was het erop of eronder.

Ik hoorde hoe iemand riep dat het schip klaar was draaide kort mijn hoofd. 'IEdereen aan boord!' bulderde mijn stem door de haven. De laatste twee mannen kwamen eraan gerend en ik bleef schieten op de soldaten achter ze totdat ze me ingehaald hadden. Toen volgde ik ze snel en sprong nog net op tijd op het schip dat al in beweging was gekomen. 'Zijn de kanonnen klaar?' informeerde ik. Het schip, kleiner dan dat van mij, bewoog nu van de kust af, maar het schieten van de soldaten ging door. Ik wilde niet graag gaten in mijn nieuwe schip dus klonk mij stem: 'VUUR!' Drie seconden later klonk een harde knal die het schip liet trillen en toen een oorverdovend lawaai aan de kust maakte. Ik draaide tevreden om en liep weg van de kant. 'VUUR!' klonk mijn stem nog een keer. Dat zou ze waarschijnlijk wel genoeg tegenhouden om ons nog te kunnen stoppen.
Mijn ogen gingen het schip af totdat ik Evette had gevonden. Ik liep opgewekt naar haar toe totdat ik het bloed zag. Mijn ogen vergrootte terwijl ik haar naderde, mijn blik op de schotwond. 'Evette?' Ik pakte haar hand en keek haar bezorgd in de ogen. 'Kom.' Ik pakte haar zonder nog iets te zeggen op keek rond. Hopelijk was er nog iemand die wonden kon verzorgen aan boord. Mijn ogen gleden het dek af. Er waren vreemde gezichten tussen de bemanning die me met een mengeling van angst en trots aankeken. 'Iemand die weet hoe wonden te verzorgen?' vroeg ik.

Ik was erbij neergezakt toen we eindelijk de kust hadden verlaten en zat nu tegen de mast aan. Ik legde mijn hand op mijn buik en sloot mijn ogen om weer rust in mijn hoofd te krijgen en de pijn te verminderen. Ik had nu eigenlijk dood moeten zijn, maar in plaats daarvan was ik weer aan boord. Weliswaar een ander schip en met een sterk uitgedunde familie, maar ik was er nog. En... Ik wreef heel voorzichtig over mijn buik heen. Nee, ik was gewoon door alle stress niet meer ongesteld geworden. Het kwam vanzelf wel als ik weer rustiger werd en me beter zou voelen.

Ze sloeg een arm om zijn hals heen en grijnsde hem breed toe. 'Slechts een kras, mijn liefste,' zei ze opgewekt. 'Die honden kunnen geen betere wond veroorzaken die voelt als de beet van een mug.' Toen, zachter: 'Beter laat jij wel nog naar jouw wonden kijken, of laat mij dat straks doen.'
Het maakte niet uit dat het pal op het dek was: nu de spanning weg was en ze naar de vrijheid voeren met de wind in de rug, voelde ze zich beter dan ze zich in weken had gevoeld. Ze drukte haar lippen op de zijne in een kus vol opluchting, vrolijkheid en liefde. Daarna keek ze hem lachend aan en gebruikte haar Franse accent. 'En nu, tot uw orders, captaine.'

Nadat de kust vervaagde tot treintafelformaat en daarna zelfs nog kleiner, gooide Charles vermoeid de musket van zich af. Gloeiende, wat een dag. Zo'n dag als vandaag hoopte hij nooit meer mee te maken.
Hij veegde met de mouw van zijn blouse het zweet van zijn voorhoofd af, een zwarte veeg roet achterlatend. Zijn ogen dwaalden over het dek heen. Waar Ann net stond, stond ze niet meer. Hij draaide zich om en zag haar al gauw, zittende tegen de grote mast. Snel knielde hij bij haar neer en legde een hand op haar wang neer. 'Ben je gewond?' vroeg hij gauw, terwijl zin ogen zich in de hare boorden.

Ik keek op naar Charles en kreeg een grote lach op mijn gezicht. 'Je hebt ons gered,' fluisterde ik hem zacht toe, alsof de rest van de wereld het niet mocht horen. Ik legde mijn hand op zijn hand neer die op mijn wang lag en draaide toen mijn hoofd een stukje om hem een kus te geven. Ik hield van deze man voor me. Ooit zou ik graag een kind met hem willen, maar nu zou dat een beetje vroeg zijn en niet echt in ons leven passen. 'Het gaat wel met mij. Gewoon hoofdpijn nog steeds.' Ik glimlachte nu wat zwakker en legde mijn hoofd weer tegen de mast aan. 'Gaat het met jou wel goed Charles? Je bent ongedeerd toch?'

Het gezicht van Jack veranderde om plaats te maken voor een grote, jongensachtige grijns. Zij was veilig en we zouden allemaal weer oké zijn. Al was ik vele mannen kwijt geraakt, een schip voer weer en blijkbaar was mijn reputatie zo hoog dat ik er flink wat nieuwe mannen bij had gekregen. Een jonge man kwam twijfelend naar me toegelopen en knikte me toe. 'Kapitein.' Afwachtend keek ik hem aan, Evette nog steeds in mijn armen. 'Ik kan wonden verzorgen.' Ik knikte hem toe met een goedkeurende blik. 'Kom dan maar mee.' Ik liep richting de kapiteinshut. Voor de deur draaide ik me nog even om. 'Iedereen die wonden heeft kan langskomen.' Daarna stapte ik naar binnen, gevolgd door het broekie.

Zijn blik was zorgelijk en een frons ploegde zich door zijn voorhoofd heen. Ann zag er slecht uit, slechter dan ze waarschijnlijk toe zou willen geven. Ze was al gewond aan haar hoofd geraakt, en nu al die tijd in de gevangenis deed haar ook niet veel goed. Ze zag bleek en haar glimlach was zwak, iets waarover hij zich ernstig zorgen maakte. 'Ik wil wel dat ik of iemand anders of wie dan ook straks je nakijkt, Ann,' sprak hij en drukte even een kus op haar neus. 'Ik ben in orde. Na uit de gevangenis te zijn gelaten ben ik niks tekort gekomen.' Zijn blik werd zachter, maar bleef indringend. 'Maar ik laat je nu niet meer gaan Ann, nooit. Als je dat maar weet.'

Evette ondertussen was meegelopen de kapiteinshut in. De hut stelde in vergelijking niet heel veel voor met de hut op de Black Pearl: Jack's hut was behangen geweest van zijn buitgemaakte piratenschatten, terwijl deze hut er een was van een hoge officier van de Engelse marine: streng en minimalistisch, zoals ze zelf ook waren. Maar hij was ruim: ruim genoeg om alle gewonden binnen te brengen en te verzorgen. Ze hielp de jonge man mee, die vertelde leerlingarts te zijn geweest bij de Engelse vloot, zo goed en zo kwaad als het kon, voordat ze zichzelf liet verbinden en uiteindelijk vermoeid het dek weer op liep, waar uitbundig gefeest werd. Al waren er goede mannen verloren: de piraten hadden weer een schip, en zouden doorgaan, tot het einde der zeeën.

Het was zo'n twee weken later. Mijn wonden waren goed geheeld en ik zou amper littekens overhouden. Mijn hoofd klopte nog wel steeds, maar het werd steeds minder - of ik werd beter in het verdragen. Jack en Charles hielden me in de gaten zodat ik niet teveel werk zou verzetten. De nieuwe bemanningsleden werden vooral aan het werk gezet onder het toeziend oog van Jack of zijn eerste man. De spanningen tussen Jack en Charles waren verdwenen nu Charles had laten zien alles voor ons te geven en het deed onze relatie ook goed. Ik hield meer van hem dan ooit en alles was rozenkleur en maneschijn. Na onze ontsnapping waren we zo ver mogelijk weggevaren, om daarna de warmere wateren op te gaan zoeken richting het zuiden. In Zuid-Frankrijk ergens hadden we extra voedsel geladen en nu waren we weer drie dagen onderweg. De temperatuur steeg geleidelijk en de kledingstukken gedragen op het dek verminderden op hetzelfde tempo. Het jasje dat ik af en toe droeg lag nu in een kast, opgevouwen en wel. Momenteel stond ik in de hut van Jack. Het verbaasde me dat hij nog helemaal niets had veranderd aan de hut al was het zo anders dan de Pearl. Ik keek uit één van de kleine raampjes, maar hield mijn blik ver van de zon af. Fel licht deed nog steeds een beetje pijn.
Mijn hand lag weer op mijn buik en ik liet een diepe zucht horen. Ik wist het bijna zeker nu. Ik was weer bij getrokken en bijna beter, maar nog steeds was ik niet ongesteld. Drie weken te laat... Ik liet mijn ogen afdwalen naar mijn buik en streek er zacht overheen. Het werd tijd dat ik Charles het te weten kwam. Hij was immers de vader. Dat moest wel.

Ik stond buiten in het zonnetje en had mijn kapiteinsjas aan de raargeplaatste hanger gehangen naast de deur naar beneden. Ik overzag de nieuwe bemanning. Ze waren enthousiast en harde werkers, maar moesten nog erg veel leren. Elke dag gaf ik ze een uur les in met een zwaard omgaan, waarna Charles - ik had moeten erkennen dat hij goed was - hun de fijne kneepjes uitlegde van schieten. Daarna moesten ze natuurlijk extra hard werken, want alles moet wel klaar komen. Maar het ging ze goed af en snel zouden ze er echt bij horen. Al hadden we gefeest de eerste avond, er hing toch een ietwat ongemakkelijke sfeer tussen de oudere bemanningsleden. We waren veel mensen kwijtgeraakt en dit schip was ook niet alles. Ik twijfelde op dit voldoende zou zijn of dat we een groter schip moesten vinden.

In de voorbijgegane tijd was er weinig veranderd, niets schokkends in ieder geval, maar daar was iedereen blij mee, want het gaf iedereen kans om weer op adem te komen. Evette had, na de dag dat ze ontsnapt waren, voor zeven dagen achter elkaar ziek op bed gelegen. Toen dat achter de rug was, voelde ze zich alsof ze nooit van de Black Pearl af was geweest. Met behulp van Ann sloopte ze met liefde de dure jurk die ze had gedragen in een model zoals Ann dat altijd had - met afgeknipte rokken en gemakkelijke, ingekapte mouwen. Haar huidskleur werd donkerder en sproetiger van de zon en haar pas sterker. Ze gebruikte de tijd die ze had om zich te verbeteren in het zwaardvechten. Het schieten met musketten of andere grotere wapens ging haar slecht af, maar met flintlocks was ze des te behendiger en presteerde het om na de derde dag alle lege flessen van dertig pas afstand van de reling te schieten.
Naast die activiteiten borduurde ze een nieuwe vlag voor de Shark, zwart met een doodshoofd, een parel en een zwaard. Ze moest grinniken hoe ze bedacht dat al haar borduurlessen die ze had gekregen als klein meisje nu te pas kwamen. Toen de vlag hoog wapperde in de mast en ze haar dagtaken had verricht, lag ze te zonnebaden op het voorste dek onder een geïmproviseerd zonnescherm van zeildoek.

Het was een smorend hete dag met zo'n blauwe lucht dat hij haast pijn deed aan de ogen. Het dek zinderde van de hitte. Charles was juist klaar met een een nieuwe oefening musketschieten, want door de warmte had zowel hij als de bemanning er de brui aan gegeven. Hij stond alleen in broek en laarzen op het dek, een zwarte doek in het haar geknoopt. Dat laatste mocht niet baten, want hij voelde het haar op zijn hoofd vastplakken van de warmte.
Hij nam een slok water uit een vat en staarde een ogenblik naar boven. De zeilen hingen er als papieren zakken bij. Geen wimpel bewoog. Ze hadden nu al vaker windstiltes meegemaakt, maar die waren gelukkig van korte duur geweest.
Maar hij kende hier, bij dit gedeelte van Europa, de streken niet. Ze hadden nog water voor een dag of vier aan boord. Wat zou er gebeuren als ze in zo'n windstilte terecht zouden komen, die wel weken kon aanhouden?
Hij stapte het dek af, richting zijn eigen kajuit. Het was een betrekkelijk klein vertrek, met een klein bureau, een ingebouwde kast, een met ijzer beslagen kist en een kooi van geen anderhalve meter breed. Maar het was zijn eigen onderkomen die hij deelde met Ann, en Charles was er tevreden mee. Hij was geen kapitein op het schip, ook geen onderofficier, maar dat maakte hem niet uit: hij vervulde allerlei plichten, van roerganger tot eerste stuurman, van dekzwabber tot konstabel. Jack en hij respecteerden elkaar, en dat was voldoende.
Ann was niet in het vertrek, maar hij wist dat ze vroeg of laat wel zou verschijnen, dus ging hij op het bed liggen en sloot de ogen voor een siësta.