Love in the time of Destruction

Het waren de kleine aanrakingen van hem die mijn hart slagen lieten overlsaan. 'Ik houd volgens mij ook van jou John,' zei ik zachtjes en ik voelde hoe het bloed in mijn wangen trok. Een glimlach verscheen en ik zei nu: 'je moet me alles over je vertellen. -k wil je zo graag leren kennen.' Ik keek naar de grond en ging toen zachtjes zitten zonder dat ik mijn pijnlijke armgebruikte. Het was vervelend dat ik mijn arm niet kon gebruiken door de schouder, maar het zou wel goedkomen. 'Dan zal ik jou alles vertellen wat je wilt weten.' Ik stak mijn hand naar hem uit en wachtte tot hij naast me kwam zitten.

Iets wat ik had gezegd had haar geraakt volgens mij, maar ik had geen idee wat. Ik kon haar niet helpen nu ik Edward vast had en met mijn been zat. Een beetje schuldig keek ik toe hoe ze bezig was. 'Ik hoop ook dat alles goed met zxe gaat. Ze zijn echt mijn zwakke punt...' Ik keek naar het slapende jochie en ondersteunde zijn hoofdje een beetje. 'En jouw familie...?' Vroeg ik langzaam.

John grinnikte, ging naast haar zitten. 'Mijn geschiedenis is niet heel speciaal, hoor. Ik kom ergens uit Phoenix, mijn moeder was Engels, mijn vader een Amerikaan, in Los Angeles zit nog ergens een vierentwintigjarige broer van me... Mijn vader zit nu ergens in Georgia. Mijn zus van zestien moet nog ergens bij mijn moeder zitten in Oklahoma. Ik weet niet eens of ze allemaal nog leven...' Zijn stem stierf weg. Hij plukte een veldbloem en liet die tussen twee vingers ronddraaien, in de verte starend. Hij eindigde zijn korte verhaal met: 'Veel is er eigenlijk niet te vertellen.' Hij legde toen een arm rond Amèlies middel heen. 'En vertel jij eens wat over jezelf,' glimlachte hij, en stak de veldbloem in haar haar.

Angel ruimde de spullen op en verstijfde bij zijn vraag, zodat ze het bord liet vallen, dat in stukken op de grond uiteenspatte. 'Oh, Jezus...' Angel bukte zich om de scherven op te rapen. Verdorie, nu had ze ook nog eens een bord van Amèlies ouders kapot laten gaan... En alles was al zo schaars in de oorlog...
'Wat kan jou het schelen,' snauwde ze hem toe en ruimde de scherven op. Ze besefte dat het alweer zo'n vreemde reactie moest wezen. Misschien werd ze gewoon krankzinnig, was dat het hele eieren eten. Jaren had ze geprobeerd het beeld van haar ouders weg te wissen uit haar geheugen, alles proberen te vergeten; het feit dat ze haar eigen vader over de kling had gejaagd, de straatbende, alle moorden die ze had gepleegd en toen de ongewenste zwangerschap... Ze moest het vergeten... Als die James er maar niet zo over door bleef zeuren! Ze haalde diep adem, met een bevende hand een lok haar achter haar oog vegend. 'Als je het toch wilt weten, ze zijn dood,' sprak ze toen bot.

Voorzichtig kroop ik tegen zijn lichaam aan en keek ik voor me uit. Hij had dus nog een broer en een zus. Als ze nog leefden dan... Die woorden deden me vreselijk pijn want ik wist dat ik helemaal nooit zonder mijn familie zou kunnen. Mijn broer Will en mijn broertjes Eric, Walter en Edward. (Haha, W-E-W-E) 'Dat is verschrikkelijk...' mompelde ik en ik voelde even aan de veldbloem die hij in mijn haren stak en die ook nog netjes bleef zitten. 'Nou mijn familie heb je volgens mij wel gezien. Will stond gister bij mijn bed, het babytje voor wie we melk haalden is Edward. En mijn andere twee broertjes heten Eric en Walter. Ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten...' Ik keek omhoog naar hem en wist even mezelf geen houding te geven dus keek ik snel weer voor me. 'Ik pas veel op mijn broertjes omdat de knechten niet meer betaald konden worden, dus mijn moeder helpt nu veel samen met Will op de boerderij.'

Ik keek naar haar en voelde mijn kaken aanspannen. Haar reacties maakten me boos. Alsof alles wat ik deed haar verkeerd viel en dat terwijl ik mijn leven bijna had gegeven voor haar en haar vriendin. 'Ja dat wilde ik weten,' zei ik haar bot en ik keerde haar de rug toe. 'Ik weet niet wat er allemaal mis met jou is dat je helemaal niemand toe laat. Dat je me steeds pijn probeert te doen met je woorden of zo. Ik weet niet wat er met je is gebeurd, maar je zou ook mensen je aardig kunnen proberen te laten vinden in plaats van je te laten haten. Je maakt het jezelf er niet makkelijker op hoor Angel.' Ik keek weer even kort naar haar om met priemende ogen en voelde de pijn in mijn been toenemen. Er kon geen dank vanaf.

Zijn blik werd zachter, meer naar binnen gericht. 'Je schijnt hier een goed leven te hebben, en bij God, ik hoop dat dat ook nog zo is als de oorlog voorbij is.' Zijn vingers gleden van haar haren waar hij net de bloem in had gestoken naar haar wang, gleden langs haar kaaklijn en tilden haar kin toen op, zodat hij weer in haar ogen kon kijken. De kleur en schittering benamen hem elke keer weer de adem. Hij boog zijn hoofd weer wat naar haar ogen en zijn lippen gleden langs haar mond, langs haar kaak en bracht ze toen teder in de bocht waar haar hals overging in haar schouder, en terwijl hij haar lichte, zoete geur inademde, raakten zijn lippen haar huid.
Hij keek haar weer aan en glimlachte. 'I'll take care of you, Amèlie,' zei hij toen zacht. 'Ik deserteer desnoods, als je wilt dat ik bij je blijf.'

Met open hand en met haar vingers en nagels naar voren gekromd, sloeg ze hem hard in zijn gezicht.
'Jij weet niks van mij James,' siste ze, 'en je zult ook nooit iets van me weten. Als je ooit nog eens zo tegen me praat, strip ik je van top tot teen. O.K.?'
Even keek ze omlaag naar Edward, en godzijdank, die scheen nog te slapen zodat hij zich van niets bewust was. Zonder hem of James nog aan te kijken, liep Angel naar de deur, turend door een waas van tranen. Ze liep bijna tegen Amèlies vader op, uitte een gesmoorde groet en liep verder. Zodra ze eenmaal van het erf af was begon ze te rennen, dwars door de weilanden. Rechts van haar doemde een boomgaard op. Toen ze die bereikt had, liet ze zich aan de voet van een boom vallen en lag daar met een bonzend hart naar de hemel te kijken, naar de wolken die naar het westen dreven. Achter haar, in de richting van de stad, hoorde ze het dreunen van het zware geschut. Ze beefde en vloekte de hemel haast naar beneden.
Toen huilde ze opeens, de tranen alsof ze een kind van tien jaar was, zodat haar schouders schokten. 'Vergeef me, James,' kon ze er nog uitbrengen. Ze was er niet geschikt voor, niet hard genoeg. Ze moest misschien als een man zijn, die spottende opmerkingen plaatste tegen verminkte lijken die her en der verspreid lagen in de stad, kwijlend van lust als hij vijanden kon afslachten. Alles beter dan dit... Ze was geen ene lor waard, misschien alleen tijdens gevechten, en zelfs dat zou niet lang meer duren, want zij die nooit vrees had gekend, leed er nu geducht onder. En op momenten als dit trok haar hele geschiedenis weer aan haar netvlies voorbij, zodat ze naar haar hoofd greep en maar wenste dat ze dood was, vloekend op alles en iedereen en bovenal zichzelf, vol zelfhaat, terwijl de tranen nog over haar wangen stroomden. Hoezee, wat een drama, maar anders hadden ze misschien binnen de kortste keer alle vier een liefdesscène en daar heb ik niet genoeg inspiratie voor, vrees ik, haha. xd

Genietend sloot ik mijn ogen en ik opende ze pas weer toen hij de woorden fluisterde die me de rillingen gaven en me tegelijkertijd zo goed lieten voelen. Ik zou willen dat ik geen bescherming nodig had, maar dat was wel zo in deze tijd. Het was een verschrikkelijke tijd met al die gevechten. Net wilde ik mijn wang op zijn haren leggen toen ik Angel weg zag rennen. 'Het spijt me,; zei ik en ik drukte hem zachtjes weg en zette het op een rennen achter Angel aan. Mijn schouder deed ontzettend veel pijn, maar ik wist haar in het oog te houden en bij haar aangekomen, zag ik hoe ze huilde. Ze huilde nooit en anders liet ze het aan niemand zien. Ik was volgens mij de enige die haar had zien huilen. 'Angel...' Ik zakte naast haar neer en voelde haar woorden inslaan als een meteoriet. 'Heb je...' GEschrokken keek ik om naar de boerderij en ik dacht aan James. 'Wat heb je met hem gedaan Angel...?' Ze was een goede meid, echt waar, maar als ze echt boos was, dan had ze haar gevaarlijke kanten. Had James haar zo boos gemaakt dat hij... Dat hij zijn aardse lichaam zou hebben verlaten? Dat kon ze niet hebben gedaan toch? Dat wilde ik helemaal niet van mijn vriendin denken en zachtjes sloeg ik nu een arm om haar schouders heen.

Verbijsterd keek ik haar na en pas toen ik haar niet meer zag, voelde ik aan mijn wang. 'Een felle tante, altijd al geweest,' mompelde de vader van Amèlie die dichterbij kwam en de schade bekeek. 'Het is alsof een dier je heeft aangevallen.' Hij pakte Edward van me over en legde die in zijn wiegje en stopte hem toe. 'Het is dat ze Amèlie zo gelukkig maakt en ze is een soort beschermengel voor haar. Amèlie is te naïef voor deze tuijd en Angel te argwanend. Ze passen helaas precies bij elkaar...' Hij gaf me een doekje en ik hield deze tegen mijn wang zonder iets te zeggen. 'Maar ze kan een hele goede meid zijn hoor als je haar beter kent. Je zou kunnen zeggen dat ze nog een beetje getemd moet worden door iemand.' Hij zakte tegenover me neer, maar ik keek naar het tafelblad. 'Ik had haar niet zo boos moeten maken...' bekende ik en ik voelde me rot. 'Als ze terug komt zal ik meteen mijn excuses maken.'

John keek haar verbouwereerd na (want hij had Angel nooit gezien, zo was zijn aandacht bij Amèlie), dus kwam hij overeind en keek haar na. In eerste instantie wilde hij achter haar aan gaan, maar ze had nogal dringend geklonken, dus haalde hij de schouders op en liep de boerderij binnen. Ze zou vanzelf wel weer terugkomen.
'Goedemorgen,' begroette hij Amèlies vader, en zag toen James zitten, die hij ook joviaal begroette, maar hield zich in toen hij zag dat zijn vriend een doek tegen de wang gedrukt hield. John had nog wel wat hersens om zijn vriend te combineren met een ongetwijfeld ziedende of huilende, wat dan ook, Angel die weggerend was, en Amèlie daar dus weer achteraan. 'Blauwtje gelopen?' schertste hij, proberend zijn vriend er weer wat boven op te helpen, die er nogal doods uitzag.

Angel keek geschrokken op toen ze iemand aan had horen komen. En godzijdank, het was Amèlie, want als iemand anders haar tranen had moeten zien had ze het niet getrokken, zeker niet op een moment als dit. 'Oh hemel, nee, ik heb hem niet gedood...' Ze veegde de tranen van haar wangen en vermande zichzelf. 'Nee, we hadden een soort van, eh, ruzie. Hij weet geen ene fuck van mijn verleden af waardoor ik me zo, wel, raar gedraag - en daar werd hij dus chagrijnig over, ik had hem geslagen en was toen weggerend...' Ze veegde een lok haar uit haar gezicht en haalde diep adem. 'Ik ben gewoon een damned bitch. Het probleem is dat ik niet precies weet hoe lang ik dit nog vol ga houden...' Ze duwde haar klaagzangen weg, glimlachte door haar tranen heen en omhelsde Amèlie even. 'Verdorie, Am, je bent nog steeds gewond aan je schouder en je bent me gevolgd? Het spijt me, ik heb me gewoon niet zo moeten aanstellen.' Ze keek haar vriendin weer aan, en zei toen: 'Maar je ziet er stukken beter uit dan gisteren.'

Haar woorden luchtten op ondanks dat ik ergens wist dat ze hem niet zou hebben vermoord. Ik hoopte tenminste dat ik dat zeker kon weten, maar ze had het bevestigd en ik liet me langs haar zakken om haar wat dichter tegen me aan te drukken. 'Schat... Ik weet hoe erg je verleden voor je is, maar hij kent het niet en waarschijnlijk heb je wat hij zei een beetje verkeerd opgevat...' Ik streek heel voorzichtig met mijn slechte hand haar tranen weg en kuste toen haar wang om haar te troosten. 'Hij lijkt me echt een goede jongen Angel, ik wed dat hij je niet expres boos heeft gemaakt.´ Kort richtte ik mijn blik op mijn schouder en kleurde ik rood. ´Nou... ik was eigenlijk toch al buiten en ik mag er eigenlijk niet mee rennen, maar jij mag ook niet rennen met je nek.' Ik dacht aan John en moest ondanks dat het nu helemaal geen geschikt moment was, toch glimlachen. Ik keek naar de andere kant zodat ze het hopelijk niet zou zien en dacht na.

Kort keek ik op naar John en liet ik een overdreven zucht horen. 'Geen blauwtje...' mompelde ik en ik keek kort naar de vader van Amèlie die alweer was opgestaan. 'het spijt me jongens, ik moet weer verder. Er is nog zoveel werk te doen.' Hij klopte John op de schouder, toen mij en verliet het huis weer. Waarschijnlijk was hij even komen kijken hoe het met Edward ging of zo. Ik haalde de doek weg en voelde aan het bloed dat al bijna was gestopt. 'Ze is een kat...' mompelde ik en ik liet een zucht horen. 'Ik maakte haar boos en... Eigenlijk weet ik al niet eens meer waarom ik zo gepikeerd reageerde en zij reageerde daar nog bozer op.' Ik sloeg mijn ogen neer en ging toen langzaam staan. 'Misschien moet ik haar maar gaan zoeken... Het was mijn bedoeling niet om haar te kwetsen.' Ik trok een moeilijk gezicht van de pijn, maar ook omdat ik me nog nooit zo 'zwak' had opgesteld en al zeker neit voor een meisje. Bovendien had ik niets met haar.

Angel zag de glimlach wel, en keek haar met zo'n typische meidenblik aan. Ze vermoedde dat John Amèlie haar de liefde had verklaard en daar was ze blij om - Am verdiende iets om van te genieten en een jongen die voor haar zou zorgen, en voor zover Angel John kende (dat was niet heel goed), dacht ze wel dat hij goed voor haar zou kunnen zorgen.
Ze stond op, pakte Amèlies hand en hielp haar ook overeind. 'Je bent de liefste vriendin die iemand kan wensen, Amèlie,' glimlachte ze en omhelsde haar nog even, wel oppassend voor haar schouder, en drukte een dankbare kus op haar wang. 'Wel, ik zal maar weer terug moeten en mijn excuses aanbieden - James wist vast ook niet wat hem overkwam, arme jongen.'
Dus liep ze met Amèlie weer terug langs de boomgaard, door de weilanden en naar de boerderij: Angel's pas werd schoorvoetender. Stel je voor dat hij ziedend van woede was? Ze beet op de binnenkant van haar wang en kon hem geen ongelijk geven, ze had hem geen klap in het gezicht moeten geven. Ze keek even opzij naar Amèlie. 'Als je wilt moet je gewoon weer teruggaan naar John hoor,' zei ze met een glimlachje, nieuwsgierig maar plagend 'controlerend' of zij en John nou werkelijk iets hadden.

John fronste de wenkbrauwen bij de woorden van zijn vriend. 'Als ik jou was, zal ik er maar niet te erg over inzitten. Veel vrouwen kunnen zich ontzettend aanstellen, en dat was waarschijnlijk bij haar ook het geval,' bedacht hij vaag, en maakte een nog vager gebaar met zijn hand. Vrouwen waren nu eenmaal ondoorgrondelijke wezens - zelfs Amèlie, van wie hij hield, maar eigenlijk bar weinig van wist. Hij keek even nonchalant uit en raam en rapporteerde toen: 'Daar komen ze ook net weer aan.' Oké, inspiratieinzinking

Net toen ik Angel antwoord wilde geven, zag ik John al binnen staan en de glimlach werd groter en ik tilde mijn hand naar hem op en zwaaide heel zachtjes. Hierna keek ik weer snel naar Angel en terwijl ik sprak, kon ik een giechel niet onderdrukken. 'Hij staat al binnen anders,' zei ik en ik voelde hoe mijn wangen alsmaar roder werden, maar ik liet de hand van Angel niet los. Ze was mijn allerbeste vriendin en ze mocht best wel weten dat we elkaar leuk vonden. Verder was er nog niets, dacht ik tenminste, maar het zou best kunnen komen. Na wat ik nu van hem wist, was hij echt een geweldige jongen en ik voelde hoe graag ik bij hem wilde zijn en wat mijn buik liet merken wanneer ik hem zag. 'En ik blifj gewoon bij je totdat je me wegstuurt mevrouw.' Ik kuste haar wang kort voor de deur als extra steun en drukte haar toen zachtjes naar binnen toe waar de twee jongens nu beide stonden en ons volgens mij al op stonden te wachten, want beide lichamen waren al op de deur gericht.

'Hoe ziet ze eruit?' informeerde ik nog en ik richtte me al op de deur van waaruit ze als het goed was, binnen zou komen. Zodra ze in de deur opening verscheen, liet ik mijn armen zakken en keek ik haar schuldig aan. 'Het spijt me, ik had je niet moeten opjutten,' zei ik haar meteen en ik keek haar aan, maar wel met mijn gezicht een beetje naar beneden gericht. Ik zei werkelijk waar nooit sorry en het bracht schaamte mee dat ik het nu toch zei. Ik balde mijn vuisten achter mijn rug en keek kort naar de grond, maar toen toch weer naar haar gezicht. Gelukkig stonden we hier met zijn vieren. Mijn beste vriend die als enige de zwakke momenten kende, Amèlie, een meisje die waarschijnlijk excuses het beste vond wat je kon doen en het meisje dat ik kwaad had gedaan.

John had dan wel meerdere mensen de dood in gejaagd, zo emotieloos als een koe was hij niet. Hij zag wel dat het beter was als Angel en James zelf hun ruzie bijlegden, want John had zijn vriend ook nooit zo gezien (hoewel James het misschien wel handig had gevonden als er ook anderen bij waren), dus pakte hij zachtjes Amèlies hand, gaf er een kneepje in en leidde haar toen zachtjes naar buiten. 'Ik denk dat die twee het zelf maar moeten uitvechten, of bijleggen,' zei hij zacht, keek toen op haar neer met een lach die standhield tussen een glimlach en een grijns, en streek even langs haar wang. 'Maar weet wel als je nog één keer zo wegrent terwijl je nog half gewond ben, ik je eigenhandig weer terug sleep.'

Angel keek John en Amèlie even na - dus die hadden toch wat met elkaar! - en wendde zich toen naar James. Ze schudde haar hoofd toen hij verontschuldigingen maakte. 'Nee, het was mijn schuld. Ik had gewoon niet zo vreselijk krankzinnig moeten reageren.' Ze tilde haar hand op en raakte even zijn wang aan, de plek waar ze hem geslagen had, en waar nog een paar krassen te zien waren, als van een of andere kat. Ze trok haar hand weer terug en sloeg haar ogen neer. 'Ik heb... wel, het een en andere meegemaakt in mijn verleden en ik geloof dat dat me getekend heeft. Maar je had gelijk, in alles, ik zal proberen niet meer zo krankzinnig te reageren.' Ze keek weer naar hem op en glimlachte verdrietig. 'Ik hoop dat je me kan vergeven.' Dat laatste klonk vrij melodramatisch in haar oren, maar ze meende het wel, want voor de eerste keer in haar hele leven voelde ze schuld.

'Angel had heel veel spijt,' zei ik hem zachtjes en ik keek naar zijn borst. 'Dat komt vast wel goed tussen ze. En dan heb ik het dus over bijleggen en niet uitvechten... Mijn broertje ligt daar ook.
Zijn volgende woorden jutte me op en een plagende, ondeugende glimlach kwam om mijn lippen en toen zette ik het ineens op een rennen en riep ik lachend naar hem. 'En waar blijf je nou met je mooie woorden?' riep ik en ik keek snel weer voor me omdat ik merkte dat mijn evenwicht minder was dan normaal. Toch dacht ik dat ik niet zou vallen, dat hoopte ik tenminste want anders zou ik mijn andere schouder ook heel erg pijn doen of mijn pijnlijke schouder nog meer in de vernieling laten gaan. Om dit tegen te gaan ging ik iets zachter rennen.

'Ja en ik had daar rekening mee moeten houden omdat ik helemaal niets van je verleden weet. Het is makkelijk iets ergens over te zeggen als je er neits van weet en ik had het niet moeten doen. Mezelf het niet makkelijk maken laten we het zeggen.' Ik pakte haar hand voordat ze hem helemaal had teruggetrokken en ik keek hierna om er zachtjes met mijn beide duimen over te wrijven. 'Natuurlijk kan ik het je vergeven... Als jij het mij wilt vergeven.' Ik keek naar haar op en trok mijn mond een beetje schuin. 'Dan... Zal ik beter op mijn woorden letten en jij me niet meer slaan... Als een kat,' voegde ik eraan toe en ik hoopte dat ze het goed op zou vatten, gewoon als de grap zoals ik het bedoelde.

John grijnsde breed en rende achter haar aan, had haar al snel ingehaald en tilde haar op, haar rond zwierend in zijn armen en toen weer neerzettend, hoewel hij haar nog steeds vasthield. 'Desnoods zal ik je achterna rennen tot Chicago.' Met een plagende schittering in zijn ogen streek hij een verdwaalde lok achter haar oor en keek haar aan.

Een zachte lach kwam over haar lippen, niet zozeer van humor als wel van opluchting. 'Dat beloof ik.' Ze ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn kaaklijn. 'Bedankt, James. Bedankt voor alles.'

Gods nog an toe, AHAHAH, mijn inspiratie is nu officieel doodgebloed, ik krijg er verder niks zinnigs meer uit D:

'Tot Chicago?' vroeg ik en ik hield mijn hoofd een beetje scheef waardoor de lok meteen weer terug sprong vor mijn ogen. 'Ik heb eigenlijk geen idee hoever weg dat is,' zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik ben nog nooit verder geweest dan de stad.' Ineens besefte ik me hoe ik eruit zag en ik legde mijn handen op mijn haren. 'Oh nee... Ik heb nog helemaal mijn haren niet gekamd,' riep ik zachtjes uit en ik voelde aan de klitten. Mijn haar zat altijd vast en daarom krulde het nu ook nog eens. 'Wat erg...!'

IK glimlachte en kuste haar voorhoofd eventjes vriendschappelijk. Zachtjes liet ik haar hand uit de mijne vallen en ging ik op één been staan. 'Wat denk je?' vroeg ik en ik knikte naar buiten. 'Hebben ze wat?' Mijn mondhoeken kropen nog verder omhoog en ik grijnsde nu breed. 'Hij ziet er heel blij uit, blijer dan ik hem ken.

Angel glimlachte toen ze uit het raam keek. 'Die twee hebben zeker weten wat. Ik ben blij voor hen - Amèlie verdiende een lieve vriend en voor zover ik John ken lijkt hij mij een geschikte kandidaat.'
Ze schrok op en automatisch ging haar hand naar haar bovenbeen, waar ze nog altijd onder haar jurk haar pistool verborgen had, toen plotseling zonder voorafgaande waarschuwing de deur openvloog en een verhit uitziende jongeman binnenkwam. Angel herkende hem, zijn voornaam was Charles en hoewel ze zijn achternaam vergeten was, wist ze gelijk wie het was: een van de fanatiekelingen van het westen. Ongetwijfeld waren ze erachter gekomen dat James en John hier waren en...
'Neem me niet kwalijk,' stamelde Charles in plaats van een of andere woedend bevel, zoals ze verwacht had. 'Maar jullie moeten hier weg... De boerderijen worden geëvacueerd. Het oosten heeft de westerse kant van de stad ingenomen. Het westerse leger is in de heuvels getrokken voor een tegenaanval, maar het oosten neemt nu ook de omgeving van het westen in bezetting... Nog ongeveer een kwartier, dan moeten ze hier zijn. Neem alleen het broodnodige mee en vertrek, nu het nog kan. Ze maken geen gevangenen.' Met een laatste groet was hij weer vertrokken om nog meer anderen te waarschuwen.
Angel keek wanhopig naar de ouders van Amèlie, die verschenen waren toen Charles binnengestormd waren, en toen naar James. Alles scheen tegen te zitten - alsof een vloek op hen ruste zodat ze geen rust zouden vinden totdat de oorlog hen allemaal had vernietigd.

John lachte schaterend en haalde even een hand door haar krullen. 'Je ziet er prachtig uit Amèlie, slordig haar of niet,' vertelde hij haar en sloeg een arm om haar middel - toen hij plotseling vanuit zijn ooghoek iemand aan zag komen rennen. Automatisch was zijn hand naar zijn holster gegleden en had hij zijn pistool in zijn hand liggen, Amèlie beschermend achter zijn rug duwend. De jongeman had hen echter niet gezien en verdween in het huis, om enige minuten later weer terug te komen.
John keek Amèlie verwonderd aan, pakte haar hand en liep toen naar het huis, waar hij de rest in een soort grafstemming gemengd met panische wanhoop vond. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij en kreeg het bericht te horen, waarvan zijn hart een slag miste. 'We zullen gaan,' sprak hij, en keek even naar de anderen. 'Ik weet niet waarheen, maar we moeten vertrekken, voordat het leger hier is... Hij had gelijk gehad, het oosten maakt geen gevangen, ongeacht of het nu mannen, vrouwen of kinderen zijn.'

Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond en toen keek ik de kamer rond. We waren zo'n grote groep en mijn broer vocht in het leger. Het was alsof mijn vader mijn gedachten kon horen, want hij stapte op me af en pakte mijn schouders vast. 'Amèlie, ik weet dat je ons niet wilt verlaten, maar we kunnen niet met zo'n grote groep en ik, Will en Eric zullen moeten vechten meid.' Ik schudde mijn hoofd en voelde de tranen over mijn wangen lopen. 'Vraag het me niet,' fluisterde ik en ik keek kort om naar mijn moeder die ook was binnengekomen en zich stilletjes hield. 'Ik vecht ook mee Amèlie,' zei ze zachtjes en sloeg haar ogen neer. Harder begon ik te huilen en ik sloeg mijn armen om mijn vader heen die me eventjes vasthield en tegelijkertijd naar moeder en Will knikte om Edward en Walter aan te kleden. 'Je neemt de kleintjes mee ja. Breng ze naar ome Jasper toe voor mij. Dat is een eind, ik weet het, maar jullie zullen daar een tijdje veilig zijn.' Ik schudde mijn hoofd en bleef me huilend tegen hem aandrukken. Wat als mijn hele familie zou sterven? Dat zou ik echt niet aankunnen!

Het voelde heel ongemakkelijk om hierbij te zijn en het voelde nog rotter dat ik eigenlijk ook bij het Oosten hoorde. Dat ik ook zo de kinderen, het hele gezin overhoop zou hebben geschoten en we al hun voedsel zouden hebben gestolen. 'Wij zullen de meisjes en uw zoons beschermen,' verzekerde ik de vader en toen knikte ik naar de moeder. Eric zag ik nu pas voor de tweede keer, maar hij maakte voor zijn 15-jarige leeftijd een sterke indruk alsof hij het allemaal aankon en hij zijn zusje een huilebalk vond. 'Moeten we nog iets meenemen?' informeerde ik zodat ik het zou kunnen pakken en we meteen weg zouden kunnen als Amèlie overgehaald was. heel kort keek ik naar John, maar ik wist nu al zeker dat hij mee zou gaan. Hij zou Amèlie niet alleen laten gaan. Ik zag het aan de beschermende, liefhebbende blik in zijn ogen. Hij hield van haar, dat was overduidelijk. Zijn vader zei dat er iets te eten mee moest en wees naar een grote doek die ik pakte en begon te vullen met wat ik vond. Het voelde ergens onbeleefd om hun huis zo te plunderen, maar in deze tijd was alles geoorloofd en we gingen juist hun kinderen beschermen. In veiligheid brengen.

Angel had getwijfeld of ze zich bij het westerse leger in de heuvels zou moeten aansluiten, want ze vocht nog altijd in het westerse leger tegen het oosten, want ze haatte nog altijd alle oosterlingen (misschien met uitzondering van James en John). Maar toen hen verteld werd dat ze weg moesten trekken met Edward en Walter en Amèlie vrij overstuur leek, verdween het idee om zich bij het leger aan te sluiten in het niet. Amèlies vader wees haar een kleine kamer waar ze wapens en munitie borgen. Angel voelde zich ook ellendig, mede omdat ze afscheid zou moeten nemen van Amèlies gezin die haar dierbaar waren en die misschien nooit meer terug zouden zien. Maar ze wist zich te vermannen en pakte een Springfield met bijbehorende munitie en slingerde die over haar rug. Ze zouden genoeg ammunitie mee moeten nemen, voedsel, dekens... Haar hoofd tolde en ze drukte even de vingers tegen de slaap. Er was zoveel waar ze aan zouden moeten denken, en de tocht die voor hen lag was gevaarlijk.
Warm maar verdrietig was het afscheid van Amèlies gezin. Uiteindelijk verdwenen haar vader, moeder en de twee jongens, bewapend, verdrietig maar vastberaden. Angel had haar arm om Amèlies schouders heengeslagen en probeerde haar te troosten. Voor haar moest het helemaal een hel wezen.

John had ook munitie bij elkaar gesprokkeld, een zak waar een gedeelte van de proviand in ging, een paar dunne, opgerolde dekens. Samen met zijn geweer was het op zijn rug gebonden. Hij tilde de kleine Walter op en liet die op de opgerolde deken zitten, die hoog op zijn rug gebonden was, en hield de beentjes van het kleine kereltje vast: die kraaide van pret en scheen zich niet bewust te wezen van het afscheid of het naderende gevaar, en zag het - gelukkig - alleen als een leuk spelletje 'paardje-rijden'.
John had ook een arm om Amèlie heengeslagen en drukte even een troostende kus op haar voorhoofd. Het was afschuwelijk, maar ze moesten nu echt gaan en vertrekken, en als het maar even kon, niet meer omkijken.

Het ging allemaal zo snel, dat ik het amper door had. Voordat ik het wist was iedereen bepakt en zei ik dat ik ook wel iets op mijn rug zou doen ongeacht mijn schouder. Mijn moeder drukte me Edward in de armen en kuste mijn voorhoofd. 'We geloven in je schat,' zei ze zachtjes. 'Jullie hebben al zoveel overleefd, jullie komen echt wel daar aan, met zijn allen.' Heel langzaam knikte ik en kuste ik mijn hele familie kort. Toen verlieten we via de achteruitgang het huis. Ik keek niet meer om, klemde mijn lippen op elkaar en vocht tegen de tranen terwijl ik de kleine Edward dicht tegen mijn borst aandrukte om hem warm te houden. Hij lag in een deken en ik knoopte tijdens het lopen het deken rond mezelf zodat hij erin kon liggen en een en weer schommelde terwijl ik liep. JOhn was echt zwaar beladen en had ook nog eens Walter op zijn nek zitten. Ik voelde me wel goed tussen de twee armen, maar drukte ze toch maar zachtjes weg. 'Jullie moeten je krachten sparen en niet geforceerd gaan lopen door mij,' zei ik en ik wreef langs mijn neus. 'Geef mij ook maar wat om te dragen, ik moet niet als enige gespaard worden.' Ik keek nu vooral naar Angel die natuurlijk last had van haar nek en toch een grote tas over haar schouder had geslingerd. 'Laat me je helpen Angel...' zei ik haar.

Eigenlijk was ik het er evenmin over eens dat Angel een tas droeg, maar ik was zelf zo vol beladen dat ik het gewoonweg niet over kon nemen van haar. Nog even keek ik om naar het gezin waarvan alleen de moeder was blijven staan. Waarschijnlijk kwamen ze al dichterbij en waren ze de wapens aan het pakken om hun boerderij te beschermen tot het laatste moment. Ik snapte het niet, snapte niet waarom ze niet met ons meegingen. De kans dat ze het zouden overleven was klein, nihil, maar hier zei ik niets over, bang dat Amèlie in zou storten en terug zou gaan. Het was gek dat wanneer ik zo'n gevoel had van hun beschermen, van snel weg moeten gaan, dat k dan helemaal geen pijn had. Toch was het zo en ik liep zonder problemen op een aardig tempo door. Ze zouden er zo zijn en dan moesten wij uit het zicht zijn.

Angel schudde haar hoofd toen Amèlie aanbood wat van haar bagage te dragen. 'Jij hebt Edward te dragen en dan moet je je handen verder vrij hebben, mocht er gevaar komen. I'll survive.'
Toen ze over haar schouder keek kon ze nog vaag de boerderij zien. Even speelde ze met de gedachte wat er met alle dieren zou gebeuren, maar ze wist het antwoord al voordat ze er diep over na gedacht had. Ze slingerde de Springfield van haar rug af en klemde haar handen om het koude ijzer. De opkomende pijn van haar pas geheelde wond kwam weer irriterend opzetten, maar ze kon het verdringen nu ze zich bezorgd voelde over de voor hen liggende reis. Het was al begonnen te schemeren en nergens klonk een geluid, hoewel verder naar het oosten gedreun van artillerie te horen was. Ze betrapte zichzelf erop dat ze een gebedje naar boven zond, want ze hoopte dat Amèlies gezin heelhuids uit de strijd zouden komen.

Walter scheen in slaap gevallen te zijn, want hij hing stil op John's hoofd, die nog steeds de kleine beentjes vasthield zodat de dreumes niet van zijn schouders zou glijden. Hij was echter waakzaam en zijn ogen stonden geen moment stil. Dan tuurden ze links en rechts, zoekend naar mogelijk gevaar, dan gleden ze weer naar Amèlie om haar scherp op te nemen. Hij maakte zich bezorgd over het meisje, hoewel hij het niet uitte, en bevochtigde zijn droog geworden lippen. 'Hoe ver is het naar die oom Jasper van je?' informeerde hij, het jongetje op zijn schouders even verschuivend omdat die dreigde van zijn rug af te rollen.

'Maar jij hebt pijn aan je nek,' zei ik tegen Angel, maar ik wist dat ze gelijk had. Als er geschoten zou worden, zou ik hem moeten beschermen met mijn lichaam. Maar Walter dan? Hij zat ook zo dat je hem makkelijk neer kon schieten. Ik schudde mijn hoofd en beet mijn tanden op elkaar. Daar moest ik niet aan denken.
Ik keek hem niet aan toen ik langzaam en twijfelend antwoordde. 'Met de koets twee dagen...' zei ik en ik keek naar het kleine jongentje in mijn deken waar ik de armen ook maar omheen had gelegd. 'Dus lopend... Duurt het aardig wat dagen.' Ik keek heel langzaam naar hem op en voelde hoe rood mijn wangen kleurden ondanks de koude snijwind die opstak. Ik drukte Edward dichter tegen me aan en keek omhoog naar Walter die lag te slapen. 'Als hij maar geen kou vat,' mompelde ik zachtjes vooral tegen mezelf en ik hield het kleintje in de gaten. John had hem heel goed vast, dat was duidelijk. Hij sliep en zat, maar kon geen enkele kant op. Edward sliep ook al, waarschijnlijk door het geschommel.

Gelukkig was het landschap hier een beetje hobbelig en we liepen al snel het dal in waardoor van de boerderijen helemaal niets meer te zien was. 'Ik zou zeggen dat we een tukje gaan doen als we of een bos hebben gevonden of de maan helemaal hoog staat en we zijn in het dal,' zei ik en ik keek om. De woorden van Amèlie drongen tot me door en ik keek naar de twee kleintjes. Als ze de lange reis maar aan zouden kunnen. Als we voor hun maar genoeg te eten hadden. Ik zou wel een aantal dagen zonder kunnen, maar die twee waren al mager. Ondanks dat mijn rug zo vol zat, sloeg ik toch een arm om het middel van Angel heen om haar te ondersteunen met de last.

'We kunnen sluiproutes nemen die het oosterse leger niet kan nemen,' opperde Angel met meer vertoon van optimisme dan ze in haar hart voelde. In wezen verwachtte ze weinig goeds van de reis die voor hen lag: Amèlie zou ongetwijfeld nog verzwakt wezen door haar pas opgelopen wond, Angel haar eigen hals, James' pas opgelopen schotwond in de been, John's uithoudingsvermogen was ongetwijfeld ook niet oneindig, de dreiging uit het oosten die steeds dichterbij kwam, de kou en dan nog die twee kleine jongetjes...
Ze schrok op uit haar gedachten toen ze een arm om haar middel voelde om haar iets te ondersteunen, en toen ze opkeek zag ze dat het James was, en ze glimlachte even dankbaar.

John had er stevig de pas in gezet en liep enige tijd zwijgend voort. Een paar dagen... Ze moesten nu hun voorsprong van het oosterse leger zo groot mogelijk maken. Grote kans dat het oosten niet verder zouden gaan dan de laatste boerderijen van het westen, maar je kon nooit weten. Hij wierp even een blik opzij naar Amèlie met Edward dicht tegen zich aangedrukt en hij streek even bemoedigend over haar wang. 'James heeft gelijk - laten me maar rust nemen tot de dageraad... We hebben nu nog een aardige voorsprong.' Hij bekommerde zich over de dreumes op zijn schouders en tilde hem ervan af, hield hem in een arm en peuterde onhandig met zijn andere hand de banden van de tas los, die over de dunne dekens waren gebonden, spreidde toen een van de dekens uit op de grond, waar hij Walter in legde en toestopte. Daarna zette hij zijn andere last op de grond en zuchtte. 'Goed, hier zijn we dan, de montere bende van Robin Hood,' schamperde hij.

Ik kon er niet om lachen en hurkte meteen bij Walter neer die John had ingestort. Ik trokhet jongetje een beetje naar de toe en ging liggen terwijl ik Edward goed hield en trok Walter toen tegen mijn zij. Heel kort opende hij zijn oogjes, keek hij me aan en ging toen met een grote glimlach op zijn gezicht, dicht tegen em aan liggen zoals hij vaak bij mama had gelegen. Ik keek op naar de rest met een schuldige blik. 'Het spijt me dat ik niet help met even dekens enzo, maar ik moet hem warm houden...' Ik drukte ze beiden dicht tegen me aan en voelde me eigenlijk nog schuldiger. Ik had ze meegetrokken in mijn onheil. Het was mijn familie die ik moest beschermen en zij droegen alle proviand en dekens terwijl ik alleen maar mijn broertje droeg. Misschien moest ik maar zonder ze verder gaan wanneer ze sliepen zodat ik ze niet meer in gevaar kon brengen. Ik zou één pistool stelen zodat ze zelf nog genoeg wapens hadden en... En wat dacht ik nou? Ik zou het toch nooit durven.' Ik kneep mijn ogen samen tegen het opkomende verdriet. Ik moest me dan nog op zijn minst groot houden.

John voegde meteen de daad bij het woord en hierdoor liet ik ook mijn spullen zakken en keek ik naar Angel. 'Kom,' zei iki en ik tilde zachtjes de tas van haar schouder af en zette hem neer. 'Rust is hard nodig met alle wonden,' zei ik haar en de rest. Ik keek kort om naar Amèlie die iets zei en glimlachte. 'Het maakt niet uit, ze moeten inderdaad warm blijven en lichaamstemperatuur is het beste.' Nu keek ik naar John want hij had alle dekens als het goed was. 'Hoeveel dekens heb je bij je?' vroeg ik en ik keek even naar Angel. Anders moesten John en ik samen onder een deken en Angel los als het lukte. Angel onder het deken dat over Amèlie heen moest, paste vast niet meer met die twee kleintjes bij haar. 'Alleen stelen we niet JOhn,' zei ik hem met een lichte glimlach en ik schudde mijn hoofd. 'Robin Hood is toch heel anders... En een fabeltje, dit is helaas echt.' Mijn gezicht betrok weer een beetje.

'Zonder die in gebruik zijn nog twee,' antwoordde John, en hij vouwde een deken uit en sloeg die rond Amèlie's schouders. Die had de kleine jongens dicht bij zich aangedrukt, dus die had wel recht op sowieso een van de dekens. Hoewel ze niks gezegd had, zag hij dat ze weer verdriet had, en hij sloeg troostend een arm om haar schouders, drukte haar even dicht tegen zich aan, keek toen weer op naar de anderen. 'Nu dus nog één,' sprak hij dof. En dit waren nog maar de dekens, en de winter stond voor de deur. 'Ik mag hopen dat een van jullie nog een deken heeft, anders wordt het vannacht kou lijden, maar het is te overleven...' Als ze al te weinig dekens hadden, hoe stond het dan met proviand, ammunitie? Het was eigenlijk te gestoord voor woorden, deze reis, maar noodzakelijk. Graag had hij nu een vuur gemaakt, maar het licht zou van ver af te zien zijn, en ze moesten ervoor zorgen dat het naderende leger onder geen voorwaarde hun aanwezigheid opmerkte.

Angel schudde haar hoofd en ging zitten. Ze had slechts ammunitie, een paar kledingstukken, een deel van het proviand en nog wat andere kleinigheden bij zich die noodzakelijk schenen voor het overleven in de wildernis. Ze wierp even een blik op John, maar die bleef blijkbaar dicht bij Amèlie en de twee kleine jongetjes, zodat die lichaamswarmte konden delen. Angel keek naar James. 'Neem jij die deken maar, jij was gewond in je been en moet daarom het meeste op krachten komen. I'll be fine.'

'Nee, jij was de enige met dekens...' mompelde ik en kauwde een beetje nadenkend op mijn wang. Fel keek ik echter op toen ik Angels woorden hoorde. 'Als ik het deken ga gebruiken, dan ga jij er sowieso bij Angel,' zei ik en ik keek haar eventjes streng aan. Hierna keek ik nadenkend naar Amèlie en John en omdat ik had gezien hoe ze samen waren, opperde ik heel langzaam: 'Misschien kun jij Walter op je borst nemen zodat jullie twee en de kleintjes dicht bij elkaar blijven. Dan hebben jullie alsnog een deken en dan delen ik en Angel wel.' Ik keek haar eventjes aan of ze dat goed zou vinden, maar ik nam aan van wel . Het was veel te koud om zonder een deken te slapen en de dekens waren gelukkig niet al te klein. Je kon er samen onder slapen als je een beetje tegen elkaar aan bleef liggen. In tijden van oorlog was alles geoorloofd en alsof ik haar nu iets zou doen in deze staat, op dit moment. Niet dat ik het sowieso zou doen, maar zo zou zij een beetje denken gokte ik. Hoopte ik.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken en keek kort omhoog naar JOhn, hem recht in zijn mooie ogen. Hierna keek ik om naar Angel en James en knikte ik zachtjes naar Angel. 'Je moet bij James onder de dekens,' mompelde ik en ik keek weer op naar John. 'Ja, als je Walter opje borst neemt past het vast wel,' reageerde ik op het plan van James. Het was krap, geïmproviseerd, maar we zouden allemaal een beetje een warm plekje hebben. Bovendien, zoals ik al deed met de kleintjes, zouden we ons allemaal ook aan de ander kunnen warmen en dat was misschien nog wel beter dan alleen de dekens gewoon delen.

Angel wilde protesteren, maar toen het nutteloze daarvan tot haar doordrong, klapten haar kaken weer op elkaar. Ze voelde er niks voor om een deken met James te delen, maar nood brak wet of gewoonten, en ze knikte. 'Fine, dan moet het maar zo.'
Bovendien had ze gezien, als ze omhoog keek naar de nu donkere lucht die zo helder was dat alle sterren te zien waren, dat het zou gaan vriezen. Het enige wat ze kon doen was bidden dat het ook nog niet zou gaan sneeuwen, anders zouden ze de tocht nooit overleven, Walter en Edward al helemaal niet.

John gaf de overgebleven deken aan James en Angel, wikkelde Walter toen voorzichtig om hem niet wakker te maken, uit de deken en hield het kleine kereltje op zijn borst, terwijl hij de deken rond zijn schouders en die van Amèlie sloeg, en haar dicht tegen zich aandrukte, terwijl hij met de andere arm nog altijd Walter dicht bij zich aangehouden had. Als hij zichzelf zo een maand geleden had gezien, zou hij hebben gelachen, want dicht bij een meisje en met een kleine jongen dicht tegen zich aangedrukt was wel de laatste situatie waarin hij zichzelf gezien zou hebben. Maar goed, de toekomst was veranderd en hij was er gelukkig mee, hoewel de toekomst die nú voor hen lag ontzettend onzeker was. 'Good night,' mompelde hij tegen niemand in het algemeen. Zijn lippen gleden langs Amèlies wang en zochten haar lippen, waar hij even een kus opdrukte.

Zijn lippen waren heerlijk warm en ik drukte ze nog een kus na toen hij ze alweer had losgelaten. Ik keek hem even in de ogen, kroop toen nog dichter tegen hem aan, keek even naar Edward en Walter en sloot toen ook mijn ogen. 'Een goede nacht,' zei ik iedereen zachtjes en ik hoopte dat dat ook zo zou worden. Dat het niet te koud zou worden, dat iedereen uit zou rusten en het zeker niet ging regenen of sneeuwen.

Ik ging liggen, hield het deken voor Angel open en keek haar aan met een blik van: Het spijt me, maar het is het beste. Ze had het zelf ook wel ingezien doordat ze niet negatief had gereageerd. Toen ze er ook onder was gaan liggen keek haar even aan. 'Mag ik je vasthouden? Voor warmte?' vroeg ik heel langzaam en zachtjes want het klonk echt bespottelijk, maar er zaten echt geen andere gedachten bij.