Love in the time of Destruction

John drukte Amèlie dicht tegen zich aan en Walter ook, hopend dat ze hun lichaamswarmte konden delen en zo enig warm de nacht door zouden kunnen brengen. Hij rook haar lichte, zoete geur, en sloot zijn ogen, zijn hoofd zacht tegen die van haar leggend, terwijl zijn vingers haar smalle hand omsloot.

Een haast grappige minachting liet Angel's lippen krullen. 'Nee bedankt, het lukt best zo,' was haar antwoord terwijl ze zo ver mogelijk van hem af ging liggen als de deken toeliet. Ze had nou eenmaal geen hoge dunk en ervaring van mannen, hoewel James zich in tegenstelling tot haar vermoedens gedragen had.
Maar toen ze even later gesmoord vloekte toen ze iets kouds op haar gezicht voelde en tot haar afgrijzen zag dat het begon te sneeuwen, kroop ze toch tegen zijn borst aan en hoopte dat ze elkaar wat warm zouden kunnen houden voor de nacht - en hopen dat ze niet zouden bevriezen in de ijzige kou met de sneeuw.

Ik had jmijn schouders opgehaald en was al in slaap gevallen voor Angel tegen me aan was gekropen. In mijn slaap had ik haar vastgepakt, maar toen ik 's ochtends wakker werd, was het apart haar zo dichtbij me te zien en te voelen. De zon was aan het opkomen en ik kroop onder het deken vandaan. Het was nog koud en ik zocht een warme trui uit de kleren. John en ik hadden een set van de broer van Amèlie meegekregen en ik paste gelukkig de trui. Hij was een beetje groot, amar om die reden paste hij over mijn kleren heen. Ik zocht tussen het voedsel dat allemaal bij elkaar lag en zag toen het kleine hoofdje van Walter boven de dekens uitsteken. Ik gebaarde naar hem dat hij mocht komen en hij kwam ook. Volgens mij kende hij geen angst en dat was fijn voor hem, maar we zouden extra op hem moeten letten. Hij liep naar me toe, struikelde, viel op zijn knieën en begon hard te huilen. Snel pakte ik hem, maar ik zag hoe de ogen van Amèlie ook al opende.

Geschrokken opende ik mijn ogen toen ik gehuil hoorde en zonder aan John te denken, kwam ik overeind. Ik keek naar Walter die net op dat moment werd opgepakt door James, maar hij leek ontroostbaar. Ik stak mijn armen naar hem uit en kreeg hem van James en knuffelde hem. 'Ik viel,' snikte hij en ik knikte zachtjes. 'Dat is niet erg schatje,' zei ik en ik kuste zijn knietjes eventjes die hij naar me uitstak. Het was mooi hoe hij nog geloofde dat een kus echt alles oploste en de pijn verminderde. Hierna keek ik naar Edward die met open ogen naar de lucht lag te kijken. 'Kom, ga maar wat eten bij James,' zei ik en ik duwde Walter zacht in de rug en ik nam Edward in mijn armen en begon hem te wiegen. Wat zou er voor hem te eten zijn meegenomen?

Angel was ook wakker geworden van het gehuil van Walter, kreunde en kwam in een zittende houding. Haar adem ontsnapte als een rookwolk terwijl ze over haar armen wreef om de bloedcirculatie weer op gang te brengen. Ze was haast duizelig van de kou - het scheen nog erger te vriezen dan gisternacht. Een dun laagje sneeuw lag als een mantel over het landschap. Maar iedereen scheen nog in leven, ze waren in orde.
Ze liep naar een van de rugtassen neer en zocht er twee jassen uit, waarvan ze er een aan Amèlie gaf, en een paar kleinere truitjes voor de jongens. Ze hielp Edward, die verkleumde ledematen had, in de trui en keek hem peinzend na toen hij met kleine maar resolute stappen naar James liep voor een ontbijt. Hoe konden ze het ooit overleven als het zo koud bleef als nu? Of beter nog, als Angel naar de lucht keek die zo helder was dat zelfs nu de sterren nog te zien waren, zou het nog wel veel kouder gaan worden.

John was ook wakker geworden en niesde, zo lang achter elkaar zelfs dat het leek of hij nooit meer zou ophouden. Hij kreunde en veegde zijn neus af met zijn mouw. Verdraaid, een negerslaaf had het bij wijze van spreken nog beter dan zij nu...
Hij kwam overeind en keek naar de anderen, die allemaal nog in orde schenen te zijn, en daar was hij gelukkig om. Hij krabbelde overeind en liep een eindje weg om te wateren en daarna ook om naar het oosten te kijken: maar er was niemand te zien en geen geluid verbrak de stilte. Hij sprokkelde wat kleine takken bij elkaar. Hij liep weer terug naar de anderen terwijl de sneeuw onder zijn schoenen knerpte. Die sneeuw was een probleem, iedereen kon zo zonder moeite hun spoor volgen. Daar was niets aan te doen.
Hij ging weer bij de anderen zitten en begon een klein vuurtje aan te leggen, voor zover zijn verkleumde vingers dat toelieten. De rook zou iemand kunnen zien, maar er was niks aan te doen, ze moesten zich op de een of andere manier zien te verwarmen.

Angel was een schat dat ze Walter voor me een truitje aandeed e ik pakte het pakje aan wat ze voor Edward had gepakt. Het was een pakje met voetjes en hij had eigenlijk al zo één aan, maar over elkaar kon geen kwaad met dit weer. Ik kietelde het kleine jongetje wat begon te kraaien van plezier toen ik hem aankleedde en was blij dat hij zo makkelijk blij was te krijgen. 'Angel, wil je kijken naar eten voor hem?' vroeg ik haar en ik draaide Edward op zijn buik en drukte de knoopjes op elkaar zodat een klein klikje te horen was. Toen de knoopjes dicht waren, leek het echt een dik jochie en ik was ervan verzekerd dat ik de knoopjes vaak weer dicht zou moeten drukken, maar het kon niet anders. Hij was echt een propje geworden en hij kon amper meer tijgeren, wat hij toch probeerde. Ik hield hem met mijn benen ingesloten bovenop het deken en trok mijn eigen jas aan. Vanuit mijn ooghoeken zag iK john een vuurtje maken en ik keek kort in de richting waar we uit waren gekomen. Het leek zo vredig, zo rustig dat ik bijna niet kon geloven dat we op de vlucht waren, maar het was zo. Helaas...

Ik zocht tussen het eten en had al een papje gevonden wat in een grote glazen wekpot zat en gaf hem aan Angel met de lepel die hem verder gaf aan Amèlie. 'Dit is wel de enige pot, dus hier zal hij het die dagen mee moeten doen...' zei ik langzaam. Walter was ondertussen bij me gekomen en ik gaf hem een flink stuk droog brood in de handen. Hij plofte op zijn billen neer en nam er grote happen van. 'Kom jongen, met je kont uit de sneeuw,' zei ik hem met een grijns en ik tilde hem vlug op een deken. Hierna keek ik op naar Angel en ik kruiste haar blik. 'Lekker geslapen?' vroeg ik terwijl ik van het grote brood stukken afscheurde voor de rest en er eentje uit stak naar Angel.

Angel had ook zelf een jas aangetrokken en de kraag hoog opgezet. Ze voelde hoe ze nog steeds beefde van de kou en was blij dat ze haar handen kon warmen bij het kleine, geïmproviseerde vuurtje dat John had aangelegd. Ze keek even bezorgd naar Edward en Walter, maar die schenen zo ingepakt te zijn dat ze weinig last hadden van de kou - ongetwijfeld nog niet. Ze betrapte zichzelf erop dat ze haar gedachtes weer af liet dwalen, keek op en ontmoette James' blik, en ze knikte vaag op zijn vraag. Het was een vreemde gewaarwording te bedenken dat ze in principe in zijn armen had geslagen - even vreemd en onwerkelijk als alles nu was, alsof het een droom was dat niets meer weghad van de werkelijkheid. Met een dankbare glimlach pakte ze het brood aan en zette haar tanden erin, en het was alsof ze op een steen beet, dus hield ze eerst het brood boven het kampvuurtje om te laten ontdooien. Met de nadoenerij-eigenschap die ieder klein kind heeft, hield Walter zijn broodje ook richting het vuur, maar veel te ver weg, zodat het nooit zou ontdooien. Met een sip gezichtje dat Angel liet glimlachen hield hij haar het brood toe, die ze ook boven het vuur hield tot het ontdooid was en toen weer aan hem teruggaf. Ja, alles had iets onwerkelijks, alsof de oorlog opgehouden was en zij om de een of andere reden in een besneeuwd woud waren beland.

John had het bevroren brood van James aangepakt, boven het vuur gehouden en zodra het genoeg ontdooid was aan Amèlie en aan Edward gegeven. Kauwend op een stuk van het nog steeds harde brood stelde John een onderzoek in naar de hoeveelheid proviand. Hoogstens genoeg voor een dag of een, twee. Ze hadden niet genoeg voedsel mee kunnen nemen voor zes (of eigenlijk vijf aangezien Walter en Edward niet zoveel aten) personen voor een reis van enkele dagen, of misschien wel weken met dit weer. 'We moeten zuinig zijn met proviand, want ik betwijfel of we met dit weer wilde beesten kunnen schieten,' sprak hij zijn gedachten uit en knielde weer bij het vuurtje neer. 'Bovendien zal het schot in een straal van een paar kilometer te horen wezen. Ik weet ook niet hoe snel we deze tocht moeten maken, ik heb geen idee tot hoever het oosterse legen trekt. Maar het is beter als we zo snel mogelijk bij de oom van Amèlie arriveren.' Hij begon zich zo langzamerhand een onheilsprofeet te voelen, en glimlachte mat. 'Maar goed, we overleven het wel.'
Hij keek even opzij naar Amèlie, scherp en onderzoekend: maar ze scheen weinig of geen last te hebben van haar pas geheelde wond, of ze moest het niet laten merken. Het probleem was dat met deze kou wonden snel open konden gaan en moeilijk zouden genezen, hoewel de kou de bacteriën zou doden en dus infecties zou buitensluiten.
Hij zuchtte en schepte wat sneeuw op het kleine kampvuurtje. Ze zouden zo snel mogelijk weer moeten vertrekken, wat er ook gebeurde.

Ik kreeg het papje van Angel en opende hem. Er zat aardig wat in dus ik moest het er wel een paar dagen mee kunnen doen, als hij niet te hongerig was... Ik pakte Edward, legde hem op mijn arm en voerde hem zo. Zijn kleine lipjes hielden af en toe hebberig de lepel vast en dat deed me pijn. John gaf me een stuk brood voor mij en Edward en ik pakte het gewillig aan. Nu ik hem zo zag eten, kreeg ik zelf ook honger. Ik nam een hapje van het droge stuk brood en stopte af en toe een klein stukje in Edwards mondje. Ik keek naar het stuk brood wat ik voor Edward had gekregen, brak het doormidden en gaf hem aan Walter die zijn stuk brood al op had en naast me was komen zitten om te kijken hoe Edward at. Gretig pakte hij ook dit stuk aan en hij begon eraan te knabbelen. 'oe ete ze us?' vroeg hij me en een grote, kinderlijke lach kwam op zijn gezichtje. 'Ga maar vragen, ze bijten je niet hoor,' zei ik en halfgiechelend liep hij naar Angel toe. 'Jij Agel,' zei hij en hij liep toen naar John toe en bleef voor hem staan. 'Oe eet jij?' vroeg hij terwijl hij doorknabbelde aan zijn brood. Ondertussen voerde ik Edward mijn brood helemaal op, sloot ik de pot en at ik zelf de helft op die nog over was. Mijn broertjes gingen voor, net zoals James, John en Angel die ik had meegenomen in mijn ongeluk.

Ik zat in kleermakerszit me bij het kampvuur te warmen en keek naar Walter die aan John vroeg hoe hij heette. Of in ieder geval een vraag die daar voor door moest gaan. Amèlie voerde haar brood aan haar broertjes zonder zelf om nieuw te vragen en ik schudde zachtjes mijn hoofd, maar zei toch maar niets. Als je goed naar haar keek zag je pijn in haar ogen, maar verder liet ze niets merken. Ik wist niet goed wat voor pijn et was. Pijn van haar schouder of andere pijn. Ik moest toegeven dat ik helemaal geen pijn had en mijn ogen dwaalden naar de nek van Angel die er nog redelijk prima uit zag. De gevolgen van de kou waren positief, maar konden ook negatief uitpakken en ik hoopte dat dat niet gebeurde. Zoals John zei, we moesten snel zijn en met een zieke of bloedende zou dat niet gaan. John maakte het vuurtje uit en ik begon de dekens alvast op te rollen zodat wanneer Amèlie klaar was, we meteen konden vertrekken. De sneeuw zou extra zwaar zijn en misschien moesten we vanmiddag wel rusten. Extra reden om vroeger te vertrekken. Kort keek ik naar de lucht die rechts oranje, rood was en links nog een beetje donkerblauw maar steeds lichter werd. Het geluid van het geschot wat hier niet meer te horen, maar hoelang zou het duren voordat het dichterbij was? Of zou het Westen weer land winnen? Dat zou in ons geval het beste zijn.

John had zijn tas ook weer ingepakt, een paar dekens opgerold en erboven op vastgegespt, een paar banden munitie over zijn borst gekruist en de Lee-Enfield met de band over zijn schouder geslingerd. Hij tuurde nu met een mismoedige blik naar het besneeuwde landschap wat voor hen lag. Stel je voor dat ze hier nou om de een of andere reden zouden sneuvelen? Kou, honger, of de oorlog die nog steeds dichterbij kwam? Hier liggen zes idioten die voor het een en ander stierven...
De kleine, kinderlijke stem van Walter deed hem opkijken en glimlachen, ondanks zijn zorgen. 'Ik ben John,' antwoordde hij, boog zich, wikkelde het kleine kereltje in met een deken waarna hij hem op de schouders zette. 'Ik ben vandaag weer je paard, dus houd je goed vast.' Walter kraaide van pret en klauwde in John's haar vast, wat hij echter nauwelijks voelde. De kleintjes leken zich nauwelijks bewust te zijn van de ernst van de gevaarlijke situatie waar ze in zaten. Beter.
Hij keek naar Amèlie, en zijn blik werd weer duister van bezorgdheid. Die arme Am... Niet alleen was ze nog nauwelijks hersteld van haar wond, de helft van haar familie was de strijd in gegaan zonder zekerheid te hebben dat ze zouden leven wanneer ze terug zouden komen, ze had haar huis verloren, had hen - John, Angel, James - meegesleurd in deze hachelijke tocht en had bovendien op de kleintjes te passen. Met één hand de beentjes van Walter vasthoudend legde hij zijn andere hand even in haar hals, en glimlachte, terwijl zijn ogen bemoedigend en meelevend spraken. Maar ze zou het overleven, heelhuids: daar zou hij wel voor zorgen. Hij drukte een tedere kus op haar voorhoofd en keek toen om naar de anderen. 'Iedereen in orde - oké, laten we dan maar gaan.'

Angel slingerde de tas over haar schouder en kruiste ook twee banden munitie over haar borst, de Springfield losjes over haar schouder hangend. Het voelde allemaal bij elkaar bijzonder zwaar, maar het moest nou eenmaal allemaal mee. Alles was nodig en niks kon worden achtergelaten, en niemand had nog handen vrij om zelf meer te dragen, want iedereen was als een pakezel volgeladen.
Wolken kwamen langzaam aandrijven, dreigend en donker: er zat blijkbaar meer sneeuw in de lucht.
De tocht was moeizaam en vorderde ogenschijnlijk langzaam: de sneeuw maakte van het hele bos een haast ondoordringbaar oerwoud, terwijl de sneeuw nu ook begon te vallen en de wind kouder blies, van gevallen sneeuw een kleine tornado makend. Angel hoopte maar niet dat er een sneeuwstorm aan zat te komen: je wist het nooit tijdens dit deel van het jaar. Aan de andere kant was de sneeuw gunstig, want het wiste hun sporen uit, hoewel het bitter koud werd, en ze op het laatst liep te klappertanden en het ijzer van haar Springfield aanvoelde als ijs. Die arme Walter en Edward... Hoe konden ze ooit zo'n tocht overleven?

Een zwak glimlachje was het enige wat ik John nu kon schenken. Ik knoopte het deken weer rond mijn goede schouder en mijn heup, legde Edward erin en hield een arm onder hem. De tocht was vreselijk zwaar en al snel liep ik te hijgen. Steeds keek ik op naar Walter die bovenop de volle laag te voor duren kreeg. 'Stop,' riep ik ineens geschrokken toen ik zijn blauwe lippen zag en ik tilde hem meteen van de schouders van John af. De doek hield Edward vast en ik kon best mijn beide handen gebruiken. Ik hurkte neer, zette het jochie op zijn voeten neer en wreef alle sneeuw van hem af die net zo hard weer op hem viel. 'Zo kou us,' zei hij me en zijn stem klonk zo verdrietig. 'Ik weet het,' zei ik bezorgd en ik kuste zijn lippen eventjes en hoopte hem zo warm te krijgen. Ik zou nooit verder kunnen gaan als Walter zou sterven... Ik keek naar het deken dat rond hem hing en dacht dat dat wel groot genoeg moest zijn om ook om me heen te binden. Ik keek eventjes om naar John. 'Kun je misschien het deken rond mijn middel knopen?' vroeg ik hem. 'Het is heel lief dat je hem wilde dragen, maar op mijn rug voelt hij mijn warmte en zit hij wat beschutter.' Ik wilde echt niet dat John het persoonlijk op zou vatten en ik moest bovendien de last van mijn broertjes dragen.

De kou was verschrikkelijk en ik raakte er een beetje door in mijn eigen wereldje. Voet voor voet die steeds dieper in de sneeuw zakten. Het maakte het steeds zwaarder. Lichtelijk geschrokken keek ik dus ook om naar Amèlie die Walter al voor zich had en hem aan het opwarmen was en de sneeuw weghaalde. Ik hield mijn mond, maar de kans dat alle twee de kleintjes het zouden overleven was zo klein dat het zelfs mij wel pijn deed. Dat zulke kleine leventjes moesten sterven in de oorlog en ze er helemaal niets mee te maken hadden. Aan de andere kant, wij hadden hier net zo min mee te maken. Ja, John en ik hadden gevochten, maar alleen maar omdat het moest. De oorlog was bedacht door de hoge mensen die hun zin niet kregen en daarom maar het lage volk voor hun het lieten uitvechten.

John knikte zwijgend, bond de delen zo vast op haar rug dat het strak genoeg was om te houden, maar los genoeg was dat Amelie er geen laat gaan zou hebben, noch Walter. Hij gaf haar even een bemoedigend knipoogje, keek even naar de anderen, zuchtte. Het was een zware tocht, en ze waren nauwelijks onderweg. Zou Amelie sowieso de weg zo weten, door het woud zonder paden of herkenningstekens, nu er overal sneeuw lag? Twijfel en bezorgdheid vraten aan zijn hart, om alles en iedereen.
Nog maar een paar dagen, hield hij zichzelf voor. Dan waren ze allemaal veilig.

Angel meewerkte de stop nauwelijks op. Als verdoofd bleef ze staan, van vrijwel niets of niemand meer bewust, alsof ze teveel alcohol ophad. Zo'n gevoel had ze sowieso al, want evenals de uitwerki. ng van sommige sterke drank draaide de hele witte wereld voor haar ogen. Maar Angel was erm bleef Angel, en die gaf dus niet snel op.

John liet Walter in het zitje op mijn rug zakken en ik voelde meteen dat hij best zwaar aanvoelde nu ik weinig had ontbeten en al moe was van de sneeuw. 'Walter, je kruipt dicht tegen Amèlie aan en houd de bovenkant van het deken om je heen oké?' vroeg ik streng en ik hoorde een zachte 'ja' als antwoord. 'En houd je beentjes om me heen. Dan zou hij nog net iets veilig zitten dan wanneer hij zijn benen uit het deken zou laten steken, dan hield hij zichzelf nog een soort van vast. Ik voelde hoe zijn koude wangetje tegen mijn rug werd gedrukt en sloeg weer een arm om Edward heen en ik drukte hem dicht tegen mijn borst aan. Hij verveelde zich, dat was duidelijk want hij lag steeds met zijn handjes naar mijn haren te grijpen. Als hij nou maar niet ging huilen en zijn energie verspillen. Ik zette een paar stappen en voelde dat de dekens goed zaten. 'Dankje John,' zei ik en toen keek ik om naar Angel en James die dezelfde doodse blik hadden al was die van Angel erger. Het schuldgevoel laaide op en begon snel te lopen. Ik moest mezelf sparen en niet gaan huilen. Bij het volgende dorp zou ik zeggen dat ze daar maar moesten blijven en zou ik vragen of John met me mee zou gaan. Hij zou me dacht ik toch niet alleen laten.

Doordat ik Amèlie weer zag bewegen, begon ik zelf ook weer te lopen en ik keek eventjes opzij naar Angel. 'Hé, kop op,' glimlachte ik zwakjes. Het kostte veel energie om je benen steeds zo hoog op te tillen en mijn focus ging alweer naar het lopen. Ik moest energie sparen en niet een heel gesprek aanknopen. Kort keek ik weer opzij naar het vijftal. Amèlie was nu net zo zwaar beladen als de rest.

Het landschap baadde zich met heel zijn meedogenloze onvruchtbaarheid in het koude daglicht. Nog steeds hingen er sterren, als kleine vuurbollen in de onmetelijke uitgestrektheid van de hemel, terwijl de sterrenbeelden hun eeuwigdurende baan gingen door het luchtruim. Alles wat stil. John had stiltes gekend, maar nooit een als deze. De stilte was die van een wereld waaruit alle leven verdwenen was. Alleen het geknerp van hun voeten in de sneeuw maakte geluid, hun ademhaling die als rook ontsnapte.
Die stilte... Hij was te diep, dacht John, die het bloed door zijn polsen voelde jagen. Hij veegde met zijn hand langs zijn voorhoofd. Er móest iets gebeuren, het was te stil. De stilte woog zo zwaar dat je hem zou willen wegduwen.
Zijn blik dwaalde weer naar Amèlie, hij betrapte zichzelf er steeds op. Maar hij maakte zich bezorgd over haar, ze zag er niet goed uit en bovendien moest ze nu even zwaar dragen als de anderen. John hoopte maar dat er snel een dorp of wat dan ook zou verschijnen, een hutje of wat dan ook, iets waar ze zich konden warmen en op adem konden komen.

Een vurige vastberadenheid bracht een grimmige trek om haar mond. Ze moest een doel zien te vinden, anders zou ze in elkaar klappen. Het doel van de tocht scheen nog zover weg, dat Angel behoefte voelde een kogel door iemands hoofd te jagen. Goed schieten, op wat dan ook, was altijd plezierig. En bovendien begon Angel nu als verdoofd te worden, zodat mocht er een vijand opdagen, ze niet meer zo snel zou reageren als anders. Woest probeerde ze zichzelf weer wat bij te krijgen. Overal konden immers vijanden zijn, en ze waren nu ieders vijand, oost of west. De griezelige stilte scheen op zichzelf een bedreiging te vormen. Ze trachtte dit gevoel van zich af te zetten, maar het bleef bestaan en ze wenste dat ze ergens anders waren, waar deed er niet toe, overal liever dan hier, in het godvergeten, besneeuwde woud.

De zon stond hoog aan de hemel toen we bij een dorpje aankwamen. Als vanzelf kroop een glimlach op mijn gezicht die mijn mondhoeken omhoog trok. Af en toe had ik wat tegen Walter gezegd om te kijken of het goed met hem ging en dan had ik weer Edward wat aandacht gegeven tegen de verveling maar we waren niet meer gestopt en voor de rest had ik ook niet gesocialiseerd.
Het dorp leek een beetje warmte te stralen, maar ik hoopte tegelijkertijd dat ze ons niet neer zouden schieten. Ik hield Edward wat dichter tegen me aan en keek rond. 'Hier is geen scheiding van de grens dus ze zullen hier toch niet allemaal met wapens lopen?' vroeg ik en ik keek nu voor het eerst om naar de rest. Eerst naar John die links liep en toen naar James en Angel die rechts van me liepen. Walter wilde graag ook zelf weer eventjes lopen en ik keek om naar een restaurantje waar we iets zouden kunnen eten en we moesten ook inkopen doen. Gelukkig waren we niet arm en had ik flink wat geld meegekregen. Ik kon iedereen wat te eten geven. Dat was het probleem niet.

Gespannen keek ik meteen rond toen we het dorp inkwamen, maar Amèlie's woorden klopten ook wel. 'Ik ga eerst wel even binnen kijken.' Buiten liep niemand, waarschijnlijk door de kou, maar je wist het nooit zeker. 'Daar zie ik een plek om te eten,' zei ik en ik wees naar een klein gebouwtje waar een restaurantbord aan hing. Ik keek eventjes naar achter en zei toen emotieloos. 'We moeten Amèlie en Angel een beetje insluiten. Vooral de kinderen,' zei ik en ik ging al voor Amèlie lopen. Ik trok mijn wapen niet om het gevecht niet uit te lokken, maar hield mijn hand wel dicht bij mijn broek. Mijn ogen gleden over de straten. De sneeuw was vervelend. Hij had ons natuurlijk uitgeput, maar de zon weerkaatste er ook nog eens op en verblindde je.

Het restaurant was vrij leeg. Het was ook eerder een kleine herberg dan een restaurant, maar ze had ook niet anders verwacht in zo'n klein dorp. Er stonden een paar mannen in khaki schouder aan schouder bij de bar. Een ouder echtpaar zat bij een tafel te eten, een soldaat met een meisje, twee jongens van een jaar of veertien. Overal scheen de oorlog door te komen, zelfs in zo'n gehucht als dit. Niemand keek hen echter vijandig aan toen ze binnenkwamen.
Angel hielp met de dekens van Amèlies rug te binden en nam Edward op haar schoot toen ze bij een tafeltje gingen zitten. Even verderop knapperde een open haard en ze voelde zich heerlijk doorwarmen. Een al wat oudere dame met een glimlach die snel door scheen te breken kwam bestelling op nemen en bracht het even later. Geen spoor van vijandigheid, alsof de mensen hen niet zagen als vijanden of spionnen, wat ze in wezen waren.

Gepaneerde runderlappen waren het, knapperig gebakken. Brood en vers fruit, schoon water, melk of koffie. Hoe men het hier allemaal gekregen had was een raadsel. Blijkbaar was de oorlog toch niet zover doorgedrongen. De eerste hap veroorzaakte een pijnscheut in Johns kaken. Voedsel. Voor het eerst warm eten in dagen, nee, weken, voor hem. Het eerste in rust genoten maal na meer dan een week. Hij kon aan weinig meer denken dan aan het warme gevoel dat zijn lichaam doortrok, de heerlijke smaak en de hete geurige koffie. Hij wendde zich naar Amèlie. 'Hoe ver is het hiervandaan nog naar je oom? We zouden hier kunnen blijven, misschien wordt het weer beter in de loop van de week.'

Walter die eindelijk weer op de grond stond, begon meteen te rennen. Ik trok hem bij de arm en keek hem streng aan terwijl ik bij hem neerhurkte. 'Je mag rennen, maar gaat geen andere mensen lastig vallen en Amèlie moet je blijven zien. je mag niet naar buiten.' Hij knikte braaf en ik liet zijn arm weer los waarna hij snel de herberg/restaurant doorrende. Ik zakte naast John neer en keek naar hem op toen hij wat zei. 'Ik ben bang dat het oosten te snel terrein wint...' mompelde ik zachtjes. 'En dagen het hier uithouden met mijn geld, ik weet niet of dat wel lukt. Het is nog wel een paar dagen...' Ik keek naar James en Angel die heerlijk zaten te eten. Angel voerde Edward wat kleine hapjes en ik schonk ondertussen een glas melk in de fles van Edward die ik hierna aan Angel gaf. 'Hier, wat melk voor hem,' zei ik en ik tilde Walter op mijn schoot die terug was gekomen voor het eten. Ik gaf hem eerst een beker met melk die hij gulzig opdronk.
Ik nam nog een paar happen en mompelde toen ineens: 'we blijven hier één nacht.' Het was een idee om Angel en James te beschermen. Ik zou 's nachts wegtrekken, een briefje achterlaten en zeggen dat ik Angel snel weer tegen zou komen, maar dat ik haar wilde beschermen. Ze was te zwak met haar wond. Ook James had een grote wond en had grote kans dat hij weer open zou gaan.

Het gekraak van het geroosterde brood tussen mijn kaken met de zoete stukken aardbei die ik erop had gelegd; het smaakte me heerlijk. Het was alsof we na een dag hel ineens in de hemel waren gekomen. Zolang had ik al niet meer zo lekker gegeten. Mijn maag raakte maar niet vol en dat maakte ook niet uit, want de hele tafel stond vol voor ons. Het deed ons allemaal goed zag ik en tegelijkertijd keek ik naar Amèlie die op haar woorden terug leek te komen. Waarom wist ik niet, maar ik had er zeker geen problemen mee om hier een nachtje tussen de lakens te kruipen. Even in een lekker bed kruipen. De kleintjes aten gulzig en je zag ook hun genieten. De kleur kwam helemaal terug op hun wangen.

Angel keek een moment op van het voeren van Edward en naam haar vriendin scherp op. Wat was de reden om plotseling van gedachten te veranderen? Angel haalde haar schouders op en bleef de kleine jongen voeren tot hij verzadigd was. Ze was niet rouwig om het idee een nacht te blijven. Ze had al tijden niet meer in een normaal bed geslapen, en de kleine herberg leek schoon en uitnodigend. Bovendien zou een nacht rustig slapen hen allemaal goed doen, vooral de kleine jongens.

Johnhad nog een weinig geld en betaalde de rekening van de herberg en huurde alvast kamers voor de nacht. Oké, ik ben echt even heel erg inspiratieloos.. D:

Ze hadden alleen nog maar kleine kamertjes en dat was beter anders moest ik John straks bij James weghalen en ik misschien bij Angel wegsluipen. Ik legde de kleintjes in bed en kuste ze alle twee zachtjes op hun hoofdjes waarna ik voor ze zong. Toen ik zeker wist dat Walter zou blijven liggen omdat hij sliep, verliet ik de kamer en ging ik de kamer op van John. Het wasnog geen slaap tijd en ik wilde zo nog echt even tijd doorbrengen met Angel, maar ik moest het eerst met hem regelen. 'John...' zei ik en ik bleef tegen de deur aanstaan die ik achter me dicht had gedaan. De kleur trok uit mijn gezicht en ik schaamde me dat ik hem dit ging vragen. 'Sorry...' mompelde k en ikd raaide me om. Ik kon hem dit gewoon niet vragen.

Ik lag op het bed en genoot van de zachtheid van het matras en het deken waar ik ook op lag. Het eten was zich langzaam aan het verteren en ik hoorde in de verte Amèlie zingen. Ik besloot bij Angel te gaan checken hoe ze was en klopte daar dan ook al snel aan op de deur. Ik nam tenminste aan dat ze niet bij Amèlie was die de kleintjes in bed had gelegd.

John's blik werd bezorgd. Hij pakte Amelie's arm en draaide haar om, zodat ze hem wel aan moest kijken en zijn scherpe ogen namen haar ongerust op. Hij bleef haar enige tijd zo aankijken en zei toen zacht: 'Amelie... Ik weet niet wat er aan de hand is, maar je kunt me alles vertellen, love.' Zijn gelaatsuitdrukking was ernstig, bezorgd.Wat was er zo belangrijk daar ze het hem niet durfde te vragen of te vertellen? Zijn hand bleef om haar arm liggen en zijn ogen lieten haar gezicht niet los.

Angel had zojuist haar opgestoken kapsel losgemaakt, zodat haar haar los over haar rug golfde, toen er op de deur geklopt werd. In de veronderstelling dat het Amelie moest wezen, riep ze 'binnen!', en tot haar verbazing was het niet haar vriendin die geklopt had. 'James, kom binnen...'

Ik opende de deur en keek naar haar lange haar dat ik rustige krullen zo over haar rug lag. Het was zoveel langer wanneer het los was en ik keek er even verwonderd naar. 'He Angel,' zei ik en toen ging ik bij haar op het bed zitten. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ik en ik keek naar de vloer om haar maar niet te storen. 'Je keek een beetje doods tijdens het lopen.' Het was me wel opgevallen, maar ik had mijn energie gespaard en geen gesprek aangeknoopt.

Ik keek hem kort in de ogen en verborg toen mijn gezicht in zijn shirt en sloeg min armen rond zijn middel heen en begon te snikken. 'John, ik wil je iets vragen, maar het kan gewoon niet,' fluisterde ik en ik besefte me hoe veilig ik me voelde zo in zijn armen. Ik wilde echt dat hij meeging. Het liefst nam ik Angel ook mee, maar ik hield teveel van haar. Ze zou me nooit laten gaan, maar ik wilde dat ze geen pijn zou lijden en dat deed ze als ze met me mee zou gaan. Ik had het vandaag al gezien. 'Ik ga... ik ga vannacht weg...' fluisterde k nu heel zachtjes. 'Met Edward en Walter.'

Angel keel hem aan, maar hij tuurde naar de grond, en ze glimlachte even. 'Ik voelde me ook doods,' bekende ze en legde de haarborstel neer, keek een andere kant op. 'Maar nu neem ik weet oké. Goed genoeg in ieder geval.' Haar blik dwaalde de kamer rond, bleven toen weer op zijn gezicht rusten. 'Maar hoe gaat het met jou? Een beenwond is wel wat ernstiger dan een schoot in de hals tijdens zo'n tocht.'


John keek haar geschrokken aan. 'Amelie... Wat...' Hij kon zich redelijk snel weer herstellen. Zijn ogen werden alleen duister van ongerustheid. 'En je wilde dus vragen of ik mee zou gaan,en dat James en Angel hier zouden blijven?' Zacht streek hij met zijn hand door haar haar, teneinde om haar wat te troosten. 'Natuurlijk ga ik mee. Het is ook nog eens een slim plan, hoewel James en Angel wel over de rooie zullen wezen...'

Ik knikte heel zachtjes dat hij het meteen begreep en ik durfde hem niet aan te kijken. 'SOrry... echt sorry dat ik het je vraag, maar ik kan het niet alleen met die twee en de bagage...' Ik bleef snikken en keek toen langzaam naar John op. Ik voelde me zo vreselijk op dit moment dat ik hem dit aandeed, maar ik deed tenminste Angel geen pijn. 'Ik kan Angel neit meenemen met haar wond... Jij bent de enige nog gezonde...' zei ik zachtjes. 'Ik wil haar het niet aandoen en dan James ook niet. Angel kan bovendien niet alleen blijven...' Ik keek hem nu met rode wangen en rode ogen aan en haalde diep adem. 'Je... je bent geweldig dat je met me mee wilt gaan.'

'Ik voel er tijdens het lopen neits van alleen nu brandt het echt verschrikkelijk, maar het gaat goed met me hoor.' Mijn blik ontmoette de haren en tegelijkertijd kreeg ik een kleine glimlach om mijn lippen. 'Bovendien had jij ook veel bagage dus jouw wond was net zo erg als de mijne.' Ik liet een blik uit het raam gaan en keek naar de witte sneeuw. 'Een geluk dat ze ons hier zonder problemen toelieten.'

John veegde de tranen van haar gezichtje af en glimlachte, proberend een nonchalante indruk te maken, hoewel hij zich verre van onverschillig voelde. Om zomaar James en Angel 'in de steek' te laten - of nee, het was eigenlijk niet een kwestie van in de steek laten. Het was beter voor hen als ze gewoon hier bleven, en dat hij en Amèlie de kinderen naar Amèlie's oom zou brengen. Maar toch zat het hem dwars dat het op zo'n manier zou moeten gaan.
'Natuurlijk ga ik mee,' zei hij toen resoluut, zijn eigen gedachtes verdringend, en legde een hand op haar wang, haar ernstig aankijkend. 'Ik zal de spullen wel gereedmaken. Neem jij nog even rust, Amèlie, nu het nog kan. Ik zorg wel voor de rest.'

Angel stond op en liep naar het raam, met nietsziende ogen naar buiten turend terwijl haar vingers voorzichtig over haar hals gleden. De wond was nog niet compleet geheeld. Uiteraard niet, want geen enkele wond, hoe onbetekenend ook, zou kunnen helen in twee, drie dagen. Hoe erg had James wel niet moeten lijden, ook al zei hij van niet, en Amèlie..? Angel zuchtte toen hij zei dat het een geluk was dat ze hen hier zomaar toe hadden gelaten zonder moeilijkheden. In een impuls gleden haar vingers langs haar halskettinkje. Ze had hem ooit gekregen, jaren gleden als een klein meisje, en het had haar toegeschenen dat zo'n ketting geluk zou brengen.
Geluk. Haar ogen gleden langs het besneeuwde woud dat het dorpje omzoomde. Was dit alles geluk, deze krankzinnige oorlog en dat ze hier rust konden vinden wat normaal moest wezen - was dat geluk? Maar ze knikte. 'Ja, dat was wel geluk hebben.'

'nee.. Nee het is mijn plan, ik regel het wel John... En ik wil nog even tijd doorbrengen met Angel... Ik ga haar vreselijk missen,' mompelde ik en ik keek hem recht in de ogen. Zachtjes boog ik naar voren en kuste ik hem teder en liefhebbend. Ik voelde de vlinders meteen weer door mijn buik heen vliegen en gleed met mijn vingers in zijn haren en begon hier zachtjes doorheen te woelen. Nu ik zijn lippen aanraakte, voelde ik meteen een dwang om hem nooit meer los te laten en zijn lippen te blijven beroeren met de mijne. Mijn hart klopte als een razende en ik kon even mijn beheersing niet meer vinden en trok mijn lippen niet terug. Zijn lippen waren te goddelijk en alle gedachten over de oorlog en de pijn vergat ik even. Dat was nog een reden waarom ik niet los kon laten.

Ik trok mijn broek omhoog en keek naar de wond waar niets omheen zat. Het was letterlijk een gaatje dat van buiten af aan het genezen was en waardoor er nog een klein gaatje was. Snel stroopte ik mijn broek weer af en verborg ik de wond. 'Ik heb nu al zin om te slapen,' zei ik en ik begon lichtelijk te grijnzen. 'Het bed ligt heerlijk zacht. Heb je het al geprobeerd?' Meteen liet ik me al naar achter zakken om te concluderen dat haar bed even zacht was, zij het nog zachter. 'Lekker uitrusten en genezen,' zei ik en ik sloot mijn ogen genietend. Ik zou zo nog wel even langs John gaan had ik bedacht om daarna mijn bed lekker in te duiken en heerlijk weg te gaan in dromenland.

Langzaam volgden zijn duimen de lijn van haar jukbeenderen en gleden over de fijn getekende holten en de smalle bogen van haar wenkbrauwen. Zijn ogen sloten zich toen hij haar lippen op zijn mond voelde en hij legde een hand in haar hals, zacht langs haar blonde haar strijkend, terwijl zijn andere hand op haar heup ruste. De woeste vlucht naar haar tederheid, het geluk dat de balsem op een rauwe, schrijnende wond leek, ten midden van al deze pijn en ellende. De toekomst was angstig, iets kwellends, vol consequenties of problemen. Nu was het rustig, alsof de wereld in zichzelf gekeerd was in de vallende avondschemering, ook al zou het maar kort duren. Alles leek zacht, stil, plooibaar en onpeilbaar diep. Hij voelde dat de wanhoop hem haast naar zijn keel sloeg en hij haalde zijn lippen van de hare, zijn ogen weer openend. 'Alles gaat goed komen,' zei hij zacht. 'Alles gaat goed komen, dat beloof ik je.'

Angel kon niks anders doen dan glimlachen om zijn enthousiasme voor de zachte bedden en zijn schreeuw voor een verkwikkende slaap. Angel voelde zich ook vermoeid, maar wilde eerst nog langs Amèlie gaan, want Angel voelde intuïtief zoals vrouwen kunnen voelen, dat iets haar vriendin ontzettend dwars zat. Ze wilde haar eerst helpen voordat ze in dromenland zou verzinken. 'Het ziet er uitnodigend uit, maar ik ga eerst nog langs Amèlie,' kondigde ze aan en met een 'tot straks' liep ze de kamer uit, op zoek naar haar vriendin.

Het deed pijn om zijn lippen van de mijne te voelen gaan en ik drukte me nog dichter tegen hem aan voordat ik weer bij zinnen kwam. 'Ja... Ja...' mompelde ik en toen ontspande ik mijn vingers die zich in zijn haar hadden geklauwd en liet ik ze eruit glijden. 'Sorry...' fluisterde ik maar ik glimlachte er breed bij. Ik hield van hem en ik wist hij ook van mij. Toch zou ik wachten totdat hij me werkelijk waar zou vragen totdat ik iemand zou vertellen van onze gevoelens. Mijn gedachten gingen naar Angel. Nee, zij moest wel weten wat ik over hem dacht. 'Dan ga ik nu. Ik kom vannacht naar je toe,' fluisterde ik en ik keek nog eenmaal naar zijn lippen. Een afscheidskus durfde ik niet aan. De tijd ging de snel en ik had alle tijd nodig. Ik zou hem zoenen totdat ik erbij neer zou vallen wanneer Edward en Walter in veiligheid waren en niet eerder. Hierna draaide ik me om en verliet ik de kamer. Ik luisterde aan mijn eigen deur waar het stil was en wilde toen naar Angels deur lopen, maar zag haar net uit de kamer komen. 'Naar jou was ik onderweg,' zei ik en ik pakte haar handen vast. De gelukkige glimlach hield ik met enige moeite om mijn lippen liggen zodat we alleen maar over John zuoden praten en ik me niet uit zou hoeven te laten over het vertrek.

Zachtjes grinnikte ik toen ik merkte dat Angel me achterliet in haar kamer. Ik stond op, maakte het bed vast weer op en sloot de gordijnen voor haar. Ze kon meteen haar bed induiken wanneer het klaar was. Hierna verliet ik de kamer en zag ik ze op de gang staan. 'Goedendag,' zei ik en toen liep ik zonder te kloppen de kamer van John op. 'VRiend,' zei ik opgetogen en ik plofte vervolgens neer op zijn bed.

Angel omhelsde Amèlie even en grinnikte. 'Eng zijn wij, want ik was ook net naar jou op weg.' Ze keek even op toen James langsliep, knikte naar hem en trok Amèlie toen mee de kamer in, en sloot de deur achter zich. Ze pakte de handen van haar vriendin en haar blik werd plotseling weer ernstig: de vage, nonchalante toon was uit haar stem verdwenen. 'Is alles in orde, Am? Je ziet er nogal... zorgelijk uit.' Haar blik was onderust, terwijl ze het gezicht van haar vriendin opnieuw opnam. Ze hield iets voor haar achter, of ze was gewoon ongerust over het verloop van de toekomst, Angel kon het niet raden.

John lag als een lappenpop op zijn bed en woei een demonische groet naar James toen die binnenkwam. 'Goedenavond,' zei hij en kwam in een zittende houding. 'Wat is de eer van het bezoek? Verveling of heb je weer ruzie met die donkerharige kat?' Hij grijnsde en sloeg zijn vriend even op de schouder, zijn toon werd weer wat ernstiger. 'Blij te zien dat je nog steeds in het land der levenden bent met die kogelwond van je.'