Love in the time of Destruction

Waarschijnlijk moest ze in slaap gevallen zijn, een moment, weggedoezeld door de regelmatige gang van het paard, gedoken in de deken, klein tegen James' rug aan. Het voelde op de paardenrug alsof ze zweefde, heen en weer wiegend, zonder zwaarte. Ze schrok echter wakker toen ze zijn stem hoorde en merkte dat het paard stilstond. Geen gewieg meer. Ze huiverde en geeuwde tegelijk, ondertussen de richting inkijkend die James had gewezen. Wezenloos knipperde ze tegen de mist in. Ze was te koud om te spreken zodat er weinig meer dan een schor gefluister van haar verkleumde lippen kwam. 'Ik zie niks,' antwoordde ze naar waarheid. Met haar bezorgdheid en angst jegens Amèlie en John en de kleintjes kwam er bovendien een woede opzetten. Die driedubbel overgehaalde stomkoppen, dachten ze het te kunnen overleven in deze bijtende shitkou, een ochtendwandelingetje van een kwartier in deze rotmist die elk zicht van meer dan vijf meter uitsloot, naar die oom die God mocht weten waar woonde?
Maar gelijk daarna viel de razernij van haar af en knaagde de ongerustheid weer aan haar.
'Ze moeten toch érgens zijn,' mompelde ze terwijl ze probeerde haar verkleumde vingers te bewegen om de bloedcirculatie weer op gang te laten komen voor warmte, waar ze echter goed in faalde. Het vroor waarschijnlijk afschuwelijk en ze besefte dat ze hun handen mochten dichtknijpen als ze de volgende dag nog niet doodgevroren waren. John, Amèlie, Walter en Edward konden het toch nooit overleven in deze kou op het veld? 'Laten we doorgaan, James, alsjeblieft,' smeekte ze dus ook. 'Ik ga niet rusten voordat ik ze gevonden heb, al moet ik drie weken achter elkaar zoeken. Ze vriezen vast dood.'

John's gezicht stond uitdrukkingloos toen hij terugkeerde bij het kleine groepje. Hoewel de uitdrukkingsloosheid haast nog het meeste grensde aan wanhoop, hoewel hij dat verborg. Heel plat gezegd was hij nu het mannetje van een kleine roedel en was het zijn taak om op het wijfje en de jaarlingen te passen. Hij moest ze beschermen. Hij zou voor eten moeten zorgen, warmte, veiligheid. Hoe kon hij het ooit klaarspelen? Hij gooide wat redelijk droge takken neer die hij had gevonden in de luwte van wat rotsen en wreef zich de ogen uit. Hij moest nu doorgaan, doorzetten. Zwijgend knielde hij neer en begon de sneeuw weg te schrapen, stenen neer te leggen met de takken. De kleinere takken propte hij ertussen en probeerde hij met de verkleumde vingers aan te krijgen met de lucifers uit het laatste doosje wat ze hadden. Zeven lucifers hadden ze er nog over, waarvan hij er vier verspilde om het vuur aan te krijgen, dat uiteindelijk heel lichtjes begon te branden en zo'n schrale warmte uitstraalde dat het vrijwel niets uit had gemaakt of het wel of niet aan was. Maar het was iets, iets om aan vast te houden, letterlijk om je er aan te warmen.

Haar stem klonk zo zachtjes, dat ik verder achterom keek en haar bleke gezicht zag. IK legde mijn nog tamelijk warme handen op haar wangen en schrok een klein beetje. 'Kom, blijf dichter tegen me aan Angel,' zei ik en ik voelde ook aan haar handen. ER zat maar één ding op om haar nog enigszins warm te houden; mijn lichaamswarmte. Het deken trok ik wat strakker om haar heen en de uiteinde pakte ik even met tanden vast. 'Angel, niet raar kijken, maar dit lijkt me het beste,' zei ik en ik pakte haar handen die ik onder mijn shirt stopte. Een grote rilling trok door mijn hele lichaam heen en ik kneep heel kort mijn ogen dicht. Ze was echt heel koud in vergelijking met mij, maar hoelang zou mijn lichaam het nog aankunnen zichzelf zo te blijven verwarmen. 'En je houdt je handen daar en je wang tegen mijn rug,' zei ik haar streng en ik nam het deken in mijn ene hand en de teugels in mijn andere. 'En aangezien dat het enige spoor is, zullen we het maar proberen. Het kan wel onze enige kans zijn,' zei ik Angel. Nog eventjes keek ik naar haar om, om te pijlen of ze het echt wel aan zou kunnen, maar al zou dat niet, ze zou me dwingen verder te gaan. Ach, en ook ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die vier zo achter te laten met de allergrootste kans op doodvriezen. Ik spoorde het paard zachtjes aan, maar ook het arme dier had er veel minder zin in door de kou waar hij de hele tijd met zijn poten in stapte. Heel langzaam versnelde ik het tempo en reed ik naar de wat dikkere mist toe.

John zei helemaal niets op het verhaal van het kleine jochie en mijn blik versomberde meteen ook weer. 'Kom maar Walter,' zei ik en ik klopte zachtjes op mijn schoot en stopte Edward weer half onder mijn kleren weg en kuste zijn haartjes. Hij was zo verschrikkelijk koud voor een klein jochie. Als hij het niet zou overleven, zou ik mezelf dat nooit vergeven. 'John ook passie doen?' vroeg Walter brutaal en ik schrok een beetje. 'Walter.' Ik draaide zijn hoofd naar me toe en keek hem streng aan. 'Zulke vragen mag je niet stellen. Ik snap dat gele sneeuw grappig is, maar dat mag je niet vragen. Kom, warm je handen, maar niet in het vuur steken.' Met een beteuterde blik stak hij zijn handen uit naar het vuur en ik had het gevoel dat hij de blik van John probeerde te vangen, maar ik wist het ook niet zeker. Hij zat met zijn rug naar me toe. Met mijn verkleumde handen probeerde ik Edward warm te krijgen. Ik wreef over zjin handen, zijn wangetjes en kuste alles. Uiteindelijk begon hij te huilen en ik kreeg een glimlach om mijn lippen. Nooit gedacht dat de pijnlijke huil van dit kleine jongetje me blij zou maken. Hij had genoeg kracht om te huilen en tegelijkertijd zou hij zichzelf warm krijsen.

John bleef een ogenblik in het vuur turen, gevuld van sombere gedachten en voelde zich steeds neerslachtiger en neerslachtiger worden. Dat had hem destijds eerder ten gronde gericht. Maar zover zou hij niet nu niet laten komen, niet op deze manier.
Hij keek op toen hij Walter's haast obscene vraag hoorde en onwillekeurig trok er een grijns over zijn gezicht. 'Nee Walter, nu niet,' antwoordde hij dus ook, zag hoe beteuterd het kleine kereltje keek en hij rommelde wat in een rugtas, zocht er wat brood uit wat nu zo hard was als een steen, pakte een nog niet in het vuur gehouden tak en prikte die erop, waarna hij die aan het kleine jongetje gaf. 'Houd maar bij het vuur... nee, niet in de vlammen. Iets ernaast. Ja, helemaal goed zo.'
Daarna hurkte hij bij Amèlie neer, pakte een van de dekens die ze mee hadden kunnen krijgen en sloeg die om haar en Edward heen, waarna hij zich wat overboog en zijn lippen op haar wang drukte. 'Je bent heel dapper, wist je dat?' mompelde hij en sloeg zijn arm om haar heen, hopend met zijn allen zo hun lichaamswarmte te kunnen houden en te delen.

Angel had al protesten willen maken toen James haar handen had gepakt en onder zijn shirt had gestopt voor warmte, maar het was al gebeurd en ze liet haar handen waar ze waren, hoewel ze ze bijna weer terug wilde trekken toen ze een huiverig door zijn lichaam voelde trekken. 'James, idioot,' mompelde ze even maar legde dankbaar haar wang tegen zijn rug aan, voelde haar handen langzaam wat warmer worden door zijn lichaamswarmte zover hem dat nog restte. Onder haar vingers kon ze de harde spieren van zijn buik voelen. Onwillekeurig trok er een huivering over haar rug en ze kon niet vertellen of die van de kou was. Ze werd er in ieder geval iets warmer door en daar was ze dankbaar om.
Met haar ogen tot spleetjes geknepen tuurde ze rond. Op zich hadden John en Amèlie en de kleintjes nog een redelijke overlevingskans als ze maar bleven lopen om warm te blijven of een vuur hadden of een andere manier om warm te blijven. Maar waar waren ze heen gegaan - waar woonde die oom? Ze ademde bevend de koude lucht in. Maar hoe ze haar hersens ook pijnigde, ze kon zich niet herinneren of Amèlie ooit een woord had gerept over de plaats waar haar familie woonde.
'Als jij te koud wordt moet je het zeggen,' zei ze toen en hief haar hoofd wat op. 'Ik wil niet dat je zo ongeveer bevriest door mij. Ik overleef het wel.'

'Ik voel me helemaal niet dapper,' zei ik en ik legde mijn wang tegen zijn schouder aan. Ik drukte Edward dichter tegen me aan en trok het deken ook omhem heen. ZIjn gekrijs om warmte stopte langzaam en ik voelde hoe hij tevreden zijn wang op mijn schouder neer legde. Hele zachte, smakende geluidjes drongen door tot mijn oor en mijn mondhoeken krulden lichtelijk omhoog. Het leven zou goed komen. Edward en Walter - die het brood aan het verbranden was - zouden het overleven en ik zou Angel terug zien die in de tussentijd een relatie met James zou hebben opgebouwd. Zolang ze geen ruzie maakten, leken ze zo goed bij elkaar te passen. Ik sloot mijn ogen en trok Walter zachtjes wat dichter naar me toe om onze warmte te kunnen delen. 'John...' fluisterde ik tevreden en draaide mijn hoofd zo, zodat ik hem in de ogen kon kijken. 'Je... Jij bent pas dapper. Je riskeert je leven voor mij. Ik kan het eigenlijk niet bevatten en... En het is egoïstisch geweest om je mee te vragen, maar ik ben je zo vreselijk dankbaar.'

Ik grinnikte zachtjes bij het horen van haar woorden en legde kort een hand op haar hand. 'Ik ben een idioot ja, maar ik zal mijn belofte aan Amèlie waar maken.' Ik pakte het deken weer goed vast en versnelde nu naar galop. Het sneeuw stoof op achter de 8 paarden hoeven en liet dikke mist achter van neerdwarrelende vlokjes. We kwamen steeds dichterbij en het leek steeds meer op een wolk te lijken die van een vuur af kwam. Een blije glimlach trok over mijn gezicht. We zouden ze vinden en veel sneller dan dat ik of Angel voor mogelijk had gehouden. Veel sneller dan Amèlie waarschijnlijk had gehoopt en John? Ik wist niet wat zijn visie was op het plan, maar ik wist dat hij van Amèlie hield.